CIRCULAR OF ONE HOLY CATHOLIC AND APOSTOLIC CHURCHTo the Orthodox Diaspora.Kratomen confession, HN parelavomen honestly, despite tilikouton men,apostrefomenoi always novelties as dictates of the devil.His accepting modernity katelenchei missing the kekirygmenin pistin orthodoxy.But this filled Already esfragistai, not open neither reduction, neither increase nor a lesion, and the daring or the praxai symvoulefsai or dianoithinai, beginning he denied the faith of Christ, already voluntarily kathypevlithi in eternal anathema, trans vlasfimein in the Holy Spirit Mount as supposedly lest artios spake in thy Scriptures And Oikoumenikais Synodois ...The ODN replying innovate or sect or schismatiekousios enedythisan curse osimation (Ps-RI'18), even tech Popes, Patriarchs even tech, tech even clerics, even tech folk, even an angel from heaven.Anthimos grace of God Archbishop of Constantinople / New Rome city Ecumenical. Patr.IEROTHEOU grace of God, Pope and Patriarch of Alexandria and All Egypt.Divine right Methodius Patriarch of Antioch.Cyril Patriarch of Jerusalem divine right.And the Holy Synod of him.                                                                             In Constantinople Sotirios year 1848.Singilion Patriarchal and Synodical during 1756.Despite eternal anathema the Holy Church of Christ per dechomenoisthe Papal and other mysteries despite these kainotomithenta.† CYRIL. Eleῳ God Archbishop of Constantinople, New Rome kaiOikoumenikos Patriarch.Entimotatoi clergy throughout us as Christ's Church and Great loipoieflavestatoi And Blessed Hieromonk, the chanting in the churches thanks to us and peace from God. We, however, where the Holy God to us ixiose evriskomethaenopion in this country that Apostolic and Patriarchal throne in kaiApostolikos normally be fylatomen with hot Faith and devotion to Orthodoxy and Agiotatin faith which parelavamen by the holy apostles and tasepta St. Ecumenical Synods Similarly seven Theoparadota Doctrine and Sacraments tisAgias Mother among us Catholic and Apostolic Church and they kratomen clean and undefiled as he above from the outset by the Holy Apostles taparelaven the Church of God and unswerving without prosthesῃ or afairesῃkai a jot up Between now and the end of the age as a mace nymph touKyriou Jesus Christ.Well, and this risk apofasisamen him dechthomen peitharchountes hair or mankind to God. Chiefly To fylaxomen Apostolic Rule kaiSynodikous aparasaleftous amtatreptous And as they parelavamen, secondly Jupiter anairesomen And to exalipsomen completely. Undertake the whole armor of the Holy Spirit with great Aras and eternal anathema vs. eisekeinous wherever they wanted dared accepting to accept, in osῳ we live or post-mortem and until our doom Pasang prosthesin or removal. Hence tῇ under kaiChariti of the Holy Spirit Ceremonies And we have always been outcasts kaiapotropaion And atrocious And abominable and blasphemous tech and void, tode dialifthen unlawful and heretical letter, followed in both the Ouranovamona Paflonopou says."Hey evangelize to you despite the received and despite the evangelisamin to you even an angel from heaven, even that ye let him be anathema» • As and to his synodal canons where whomever he say add or remove a single iota whether or seven Him anathema. And so acting on the environ us as sacred clergy and crew touChristianikou Anathematizomen trillion of the Holy lists or Laikoiaposchismenoi eiisan from God Almighty and the Lord accursed kaiasynchoritoi after death unsolved tympaniaioi century oak and iron lithisontai This does not in any way, klironomisosin leprosy of Gehazi and anchonin Judah • Close eiisan and trembling upon the earth as the Cain • The wrath of God be with the heads on them and them after Mary of Judah and the Jews Theomachon schisthisa • The earth swallowed them, as a son of Dathan ever and Aviron. Angel katadioxato machairᾳ this in all the days of their life pasais And thy Patriarchikais And Synodikais sparse responsible and tῷ aioniῳ anathemati Detainees kaienochoi-fire of Gehenna. Amen.Dositheos Jerusalem.† Four big beasts bare a son XVI century: heresy of Luther, Calvin's heresy, heresy of Giezouviton and heresy of the new Kalendariou.The Holy Seventh Ecumenical Synod.† «... Oint tῇ archaiᾳ thesmothesiᾳ epakolouthoumen the Catholic Church, we, the institutions of the Fathers fylattomen, We prsthetontas them what the Church of the Holy afairountasek anathematizomen. "Agia Sixth Ecumenical Council.† «Faith Defined Heterosexual exeinai proferein zero, ie syngrafein isyntithenai or fronein or didaskein eteros one another daring poieinanathematizomen Tut."Holy Apostles KANON 45th.Whoever Bishop, or Presbyter, or Deacon He wanted only pray, but not to concelebrate And let us with heretics excommunicated. Because anyone with tousaforismenous pray (as such are heretics) and this should nasynaforizetai at the 10th rule Ag.Apostolon. But if ye kaiesynchorisen heretics in this office to act as if no clergy, let us kathairitai because whatever Cleric concelebrate with kathirimenous (as such are heretics when b and d of G.) sygkathaireitai and this rule during the 11th Apostles.33rd Canon of Laodicea Local Synod.Appoints who does Canon do NOT symprosefchometha nor heretics, namely sfallontas about the faith, nor with the schismatics, namely faith during menorthodoxous beings, he split from the Catholic Church Jupiter Tina traditions and customs Iasi, in a of Meg.Vasileiou.37th canon of Laodicea Local Synod.Under Rule This should not take Tina Orthodox Christians tadora where stellousin To this the Jews and heretics, when Tash celebration of, or even to syneortazi entirely to them.Of St. Augustine.That schism dimiourgisantes by the application of new Imerologiouodigousin in heresy.† «And the schismatic schismatoairetikoi eisin since is no schism heresy eimiproteron anaplassῃ, fiber rightly choristhinai glory of the Church. The schism becomes heresy reside wrong inflicted or in heresy, that the schismatic ouchi what various faith but the companion diarichtheisa of society. " (Letter So a chapter in Matthew).Of St. Basil the Great.About the schismatic priest that lacks this man of divine grace.† since you do not wear a eschisthisan from the whole body of the Church lost aftokai He did not eimporoun now to baptize others or ordain or simply pay for, which through the schism esterithisan, and The whence by those baptized deemed under Democratic baptized ( interpretation a rule). "Osper tiapokopen member of the body ceases to partake of the vital force, and every so tisaposchizomenos Orthodox Church of Christ does not partake of the Spirit of grace touPanagiou, HN tῷ he took in baptism" (of the sacred Pedalion).Third of the Holy Ecumenical Synod third rule.They do not allow priests to mnimonefosi And to ypakouosin in tousapostatas innovative priests not even the laity.† «apostasisasin percent or afistamenois Episkopois midolos ypokeisthai katamidena way.""If even in the akoinonitῳ oikῳ synefxitai aforizestho" and elsewhere "oakoinonitos society unsociable ESTA as confounder rule of the Church" again "by accepting the heretical per egklimasin subject to them." Essential is quite a fair Tut Estin but neither mnimonefsomen despite of evil, darkness nd s the fosypokrinetai as ce but now, the union alleged "memorial" on round aftonapoleian everywhere the Church by palter And lest Showdown peitheinechon To this end, Unregistered attempts, fiber in EMI tropῳ spring door and koryfosῃ malice.Synodal Letter to (Justin).† «ordained by the holy Fathers chrinai anathematizesthai after death either in normal or in Faith sinned."St. Ignatius of Antioch.† «everyone who says despite arranged even reliably even nistefῃ kaiparthenefῃ even points poiῇ even profitefῃ, wolf in sheep thee fainestho dorᾷ, sheep wear workpiece."Of St. Photios.† «gar And is he really common pasin fylattein epanagkes and pre ce of others, of Faith • And where pareklinai Small amartein Estin sin unto death." (Letter to Rome Nicholas).St. Germans Son Patriarch K / city.† «Episkiptomai all things to those in Kyprῳ laikois, those of the Catholic Church estetekna genuine fefgein olῳ leg from the guilty priests tῇ Latinikῇ ypotagῇ kaimide Church in synagesthai However, Medea EC blessing their hands to be received by the arbitrary kreisson • GAR Estin a de oikois YOU tῷ Pray god alone, DAS 'synagesthe the churches after the Latinofronon, But if ye yfexetai s the same with them hell. Or is it not the worlds of on crises Tut ginesthe usual? Although the LAP syllalῇ androfonῳ or listῇ or prodotῃ the same ekeinῳ hell exists. "Of St. Basil the Great.† «whoever dynamenos telling the truth and saying lest it katakrithisetai Subsection God, and these things where kindynefomenon Focus the faith, and of the whole Church tonOrthodoxon Kripis the GAR efisychazein a de toioutois, denial own, and the elencheinomologias sincere."Of St. Meletius the Confessor.† «non peithesthe Monazousan Medea Presvyterois percent,if they say ois anomos kakistos suggest,And what Fimios Monazousi presvyterois and what percent?Mid-Episkopois eikete non lysitelounta,And doing and speaking fronein parainousin fraudulently. ""Pious silence the quite calm?And the GAR sygkatathesin silence meansAnd this is clearly the forerunner deiknysi LordAnd with him Maccabees Small legislationprokindynefontes sterros until aftothanatouAnd not even the shortest of the law ParidosEpenetos know oftentimes the warAnd battle kreitton deiknytai psychovlavous peace.Improved gar th anthistasthai per well fronousinSomehow though the epakolouthein omonoountas,And God separated though mating. "Of St. Meletius the Confessor.† «The danger of truth sigᾷn really great,And hell eternal cesspit loss,Thou fair, fair system OD OD fitting efsevesinOddly sigᾷn, where gods athetousi laws,The trickily the rushing systisai and planin. "St. John Chrysostom.That should Genuine Orthodox Church apofefgomen their children to such distorting dolῳ Orthodoxy, by novelty clergy.† «evil hand anarchy everywhere And much archiataxias hypothesis misfortune and evil and confusion • But CuX less from the incipient insubordination. But perhaps ereitis to us that evil ESTA and Tuesday, when the evil ruler ᾖ. And I, I know these little ones and th • other evil and anarchy pollῷ malice. Kreitton LAP Sub Zero archesthai or under agesthai evil. The former GAR oftentimes hand was saved, he oftentimes been endangered • This man, however, he switched potholes in jeopardy. How then Paul says, peithesthe toisigoumenois us and succumb? Said final eipon 's revised way of escape tisanastrofis mimeisthe the faith "then he said peithesthe per igoumenois us and succumb. What, then, fisi? If guile or, lest peithometha? Blithe how shall you say? But if faith poniroseneken hand, leave and resigns, non only if people or, but even an angel from ouranoukation. But if ye lest honorary life peer. Then and non-judging, lest krithite on life Estin, th on faith "(34th word).Of St. Anthony.† «gar none among us is shooting demons exevalen CDR, CDR or preserved ESFS prognosis, but each krithisetai, hey And the faith tetirike commandments kaiParadoseis genuinely efylaxen."Of St. Isidore of Pelousiotes.† «... The one for the sheep apethniskon shepherds, now alone aftoianairousi sheep • The body then nisteiais esofronizon, now he tryfais paraskefazousi skirtᾷn. Then the Self percent deomenois distributed, but now he penetai of the encroach. Then the aretin iskoun, tyn But their aretin askountasexostrakizousi. Then FILARETOU were subject to the priesthood, now particular the covetous. Then aktimosynῃ enamvrynomenoi, now he voluntarily chrimatizomenoi The pleonexiᾳ. Then pre ophthalmia having the divine court but now he the Medes This takes into meaning. Then typtesthai, now typtein particular the ready. "St. Nikephoros.(The Church of God are pious osondipote few and if you stay. Followers of the innovations outside the Church is).† «But hey diamenousin in tῇ heresy, and perhaps hetero Tina amathesterous kaiaplousterous dynithosin apovoukolisai, even ochlagogisosi and crowds synagosinexo the sacred precinct of the Church eisin. But if ye Panis And few in tῇ Orthodoxiᾳ kaiEfseveiᾳ diamenousin, Utu eisin Church and the authority and protection toneklisiastikon institutional enaftois lies. Even kakopathisai to them in favor of piety prayer opera Estin pride in eternal salvation and Mental Consul ... »Of the provisions of the Holy. Apostles heads. 19.† heard the bishops and laity hear as fisin God, unto a ram ram judging, sheep and sheep unto and to the pastor says krithisesthai • Complimentary inexperience them and the sheep in corruption, namely, bishops and laity prosepiskopon lily toward Democratic And unto Archon Archon • Logical gar taprovata And the Rams Utu, but quite a horse, lest eipῃ the folk that I eimikai th sheep shepherd Myself And no word pepoiimai • Shepherd opsetai, and only the levied by way of Me • osper GAR tῷ kalῷ shepherds the sheep not following lykois ekkeitai in corruption so tῷ ponirῷ shepherds the sheep sequence has the obvious death that katatroxetai him, Wherefore fefkteon spoilers from their pastors.Of St. Basil the Great.† «see their listeners educated the Scriptures dokimazein of the para teachers called And thy hand under the Scriptures dechesthai he allotriaapovallen. And toioutois (allotriois) didagmasin insisting apostrefesthai fiercest. "St. John Chrysostome.† «The Gospel of Christ is on the head, fiber mathῃ the son cheirotonoumenosoti A genuine Gospel tiara receives, and fiber that also mathῃ estikefali everything, but under that I practice the laws of a State and by the laws prisoner forever legislators and nomothetoumenos by law.CONFESSION OF FAITH OF ORTHODOX CHRISTIANSYou acknowledge and revere the holy and ecumenical synods seven, and these sacrifices And dogmatisthenta been declared divine supernatural TE and Salvation Doctrines And despite tonOsion Fathers us, whom he occasionally raised the Holy Spirit the Church poimainein he and diepein, and always the virtuous Fathers and hopefully TE doctrines and discourses we agree anepiliton doctrine, salvation foundation s • and the Catholic Eastern Orthodox Church qualifications, accepts and • Prevents ear, dislike. And he eliminated pantelosapotrepomai Tash from Simon Magus and up hither piety and honor fallen pantapasin yiothetisantas and poisonous doctrines efefrontas and tonAgion Tradition athetisantas bitterness and son of the Weed Seeds synameixai tisOrthodoxias Rat tolmisantas this tech cursing and always epomenois them, and as a lymin against Christ Church diaptyo And TD anathemati kathypovalo.Opinion of the Orthodox Church is a Christian to believe rightly, ie naperipati equal in faith, as parelavomen not to fall at a distance or in kaiaireseis schisms, same of the sons of perdition. They called such a oEfangelistis John 'Antichrist' sons of disobedience, the Apostle Paul prosEfesious "infidels", the Damascus luminary • «The Fur lest the katholikisEkklisias have traditionally believed, this man unfaithful Esti» • it or walk and having the same purpose, being evadisen Orthodox Church let us know miteierosynin Such priests nor sacraments committed yp'afton and the MERIA them after his prodotouIouda.                                                                                                                        (By N. Voulgareos

BİR KUTSAL KATOLİK İLİŞKİN GENELGE VE APOSTOLİK KİLİSESİOrtodoks Diaspora

BİR KUTSAL KATOLİK İLİŞKİN GENELGE VE APOSTOLİK KİLİSESİOrtodoks Diaspora için.Tilikouton erkekler rağmen dürüst Kratomen itirafı, HN parelavomen,şeytanın emirlerine olarak apostrefomenoi daima yenilikleri.Onun kabul modernite katelenchei kekirygmenin pistin ortodoksi eksik.Ama bu Zaten esfragistai doldurdu, o Kutsal Ruh ebedi aforoz, trans vlasfimein gönüllü kathypevlithi zaten Mesih inancı inkar başlayan, ne azaltma, artış ne de bir lezyon ve cesur ya praxai symvoulefsai ya dianoithinai açamazsınız sözde senin Yazılar Ve Oikoumenikais Synodois içinde artios anlattı diye Dağı ...Yenilik veya mezhep veya schismatiekousios enedythisan lanet osimation (Ps-RI'18) yanıtlarken ODN, hatta teknoloji Papalar, Patrikler hatta teknoloji, teknoloji hatta din adamları, hatta teknoloji halk, gökten bir melek.Konstantinopolis / Yeni Roma şehir Ekümenik Tanrısı Başpiskopos Anthimos lütfu. Patr.Tanrı'nın IEROTHEOU lütfu, İskenderiye ve tüm Mısır Papa ve Patrik.Antakya İlahi sağ Methodius Patrik.Kudüs ilahi hak Cyril Patriği.Ve onu Kutsal Sinodu.                                                                             Konstantinopolis Sotirios yıl 1848.1756 sırasında Ataerkil ve Synodical Singilion.Dechomenois başına Mesih'in ebedi aforoz rağmen Kutsal KiliseBu kainotomithenta rağmen Papalık ve diğer gizemleri.† CYRIL. Konstantinopolis'in Eleῳ Tanrı Başpiskopos, Yeni Roma kaiOikoumenikos Patrik.Mesih'in Kilisesi ve Büyük loipoieflavestatoi Ve Kutsanmış Hieromonk, kiliselerde ilahi olarak bize boyunca Entimotatoi din adamları bize ve Allah'ın barış sayesinde. Biz, ancak, burada kaiApostolikos yılında Apostolik ve Patriklik tahtına normalde sıcak İnanç ve bağlılık Ortodoksluk ve Agiotatin iman ile fylatomen olunuz ki bu ülkede bizim ixiose evriskomethaenopion için Kutsal Tanrı'nın kutsal havariler ve tasepta St tarafından hangi parelavamen Ekümenik sinodlar Benzer yedi Theoparadota Doktrini ve Ayinler tisAgias Anne aramızda Katolik ve Apostolik Kilisesi ve onlar kratomen temiz ve taparelaven Tanrı'nın Kilisesi ve prosthesῃ veya afairesῃkai olmadan şaşmaz bir yukarı zerre Havariler tarafından başından itibaren o yukarıda lekelenmemiş şimdi ve bir gürz perisi touKyriou İsa Mesih gibi çağın sonuna arasında.Evet, ve bu riski apofasisamen onu dechthomen peitharchountes saç veya Tanrı'nın insanlık. Esas Apostolik Kural kaiSynodikous aparasaleftous amtatreptous fylaxomen Ve onlar parelavamen, ikincisi Jüpiter anairesomen Ve tamamen exalipsomen etmek. Büyük Aras ve ebedi aforoz vs eisekeinous yerde onlar kabul etmek kabul cesaret, osῳ içinde yaşadığımız ya da post-mortem ve istediği ile Kutsal Ruh'un tüm zırh üstlenmek bizim azap Pasang prosthesin veya kaldırma kadar. Dolayısıyla tῇ Kutsal Ruh'un Törenler kaiChariti altında Ve biz her zaman Ouranovamona Paflonopou hem de takip serseriler kaiapotropaion Ve iğrenç ve iğrenç ve küfür teknoloji ve hükümsüz, Tode dialifthen kanunsuz ve sapkın mektup olmuştur diyor."O tek bir nebze olsun veya yedi O'na aforoz eklemek veya kaldırmak dedikleri kişiye Hey siz» • olarak ve onun synodal kanunları onu aforoz olsun bile gökten bir melek, alınan rağmen ve size evangelisamin rağmen size evangelize. Ve böylece bize Yüce Tanrı ve Rab Kutsal listeleri veya Laikoiaposchismenoi eiisan kutsal din ve mürettebat touChristianikou Anathematizomen trilyon ölümü faili meçhul tympaniaioi yüzyıldan kalma meşe ve demir lithisontai sonrasında çevre üzerindeki kaiasynchoritoi melun hareket Bu, herhangi bir şekilde, klironomisosin Gehazi arasında cüzzam ve anchonin içinde değil Yahuda • Kapat eiisan ve gibi yeryüzünde titreyen Cain • Tanrı'nın gazabı Yahuda Mary ve Yahudiler Theomachon schisthisa sonra ve üzerlerinde başkanları olmak • toprak hep ve Aviron Dathan bir ailenin oğlu olarak, onları yuttu. Melek katadioxato machairᾳ Bu onların yaşam pasais Ve senin Patriarchikais Ve Synodikais tüm günlerde seyrek sorumlu ve tῷ aioniῳ anathemati Tutuklular Gehenna arasında kaienochoi-ateş. Amin.Dositheos Kudüs.† Dört büyük hayvanlar çıplak bir oğlu XVI yüzyılın: Luther sapkınlık, Calvin'in sapkınlık, yeni Kalendariou arasında Giezouviton ve sapkınlığı sapkınlık.Kutsal Yedinci Ekümenik Sinodu.† «... Oint tῇ archaiᾳ thesmothesiᾳ epakolouthoumen Katolik Kilisesi, biz, Babalar fylattomen kurumları, onlara Kutsal afairountasek anathematizomen ne Kilisesi prsthetontas. "Agia Altıncı Ekümenik Konseyi.† «Faith Heteroseksüel exeinai proferein sıfır, yani syngrafein isyntithenai veya fronein veya didaskein eteros bir başka cesur poieinanathematizomen Tut tanımlanmıştır."45. Havariler Kanon.Kim Bishop, ya da papaz veya Deacon O sadece dua istedi, ama aforoz sapkınlar ile bize concelebrate Ve izin vermeyin. Çünkü tousaforismenous dua (gibi sapkınlar vardır) ve bu 10. kural Ag.Apostolon az nasynaforizetai gerektiğini olan herkes. Ama bu ofiste siz kaiesynchorisen sapkınlar ruhban gibi yaparsa, bize kathairitai izin çünkü kathirimenous ile Rahip ne concelebrate (gibi kafir olduğunda G. b ve d) sygkathaireitai ve 11. sırasında bu kuralın Havariler.Laodikeia Yerel Meclisi'nden 33. Canon.Kim Atadı Canon symprosefchometha ne sapkınlar, inançla ilgili, yani sfallontas, ne schismatics ile menorthodoxous varlıklar sırasında yani inanç, o bir de, Katolik Kilisesi Jüpiter Tina gelenek ve görenekler Iasi'dan yarmazlar gelmez Meg.Vasileiou arasında.Laodikeia Yerel Meclisi'nden 37th canon.Bu Yahudiler ve kafir için stellousin nerede Kural altında Bu, bile Tash kutlama, ya da tamamen syneortazi onlara Tina Ortodoks Hıristiyanlar tadora almamalıdır.St Augustine.Sapkınlık yeni Imerologiouodigousin uygulaması ile bu bölünme dimiourgisantes.† «Ve bu yana bölücü schismatoairetikoi eisin hiçbir ayrılık sapkınlık eimiproteron anaplassῃ olup, lif haklı Kilisesi zafer choristhinai. Ayrılık sapkınlık, verdirdiler yanlış veya sapkınlık ikamet o ne çeşitli inanç değil, toplumun arkadaşı diarichtheisa bölücü Ouchi "olur. (Letter Matthew bir bölüm So).Aziz Basil Büyük.Ilahi lütuf bu adam yoksun bölücü rahip hakkında.† Eğer Kilise'nin bütün vücudu bir eschisthisan giymek O diğerleri vaftiz veya emretmek ya da sadece vaftiz olanların ayrılık esterithisan ve nereye yoluyla Demokratik vaftiz (altında sayılır, hangi ödemek için artık eimporoun vermedi aftokai kayıp yok çünkü yorumlanması bir kural). (Kutsal Pedalion arasında) "vücudun Osper tiapokopen üyesi hayati kuvvet katılmak için kesildiğinde, ve Mesih'in her öylesine tisaposchizomenos Ortodoks Kilisesi tῷ vaftizi aldı lütuf touPanagiou, HN Ruh'un paylaşmak değildir".Kutsal Ekümenik Meclisi'nden üçüncü kural Üçüncü.Onlar tousapostatas yenilikçi rahipler mnimonefosi için Ve ypakouosin için rahipler bile meslekten izin vermez.† «apostasisasin yüzde veya afistamenois Episkopois midolos ypokeisthai katamidena yolu.""Eğer bile akoinonitῳ oikῳ synefxitai aforizestho içinde" başka bir yerde tekrar "Kilise'nin karıştırıcı faktör kural olarak oakoinonitos toplumu candidly ESTA" "Onlara egklimasin konu başına sapkın kabul ederek." Temel, kötülük, karanlık nd ler ce olarak fosypokrinetai rağmen ama şimdi, sendika yerde yuvarlak aftonapoleian Bu amaçla Kilisesi savsaklamak tarafından Ve Showdown peitheinechon diye üzerine "anıt" iddia oldukça adil Tut Estin ama ne mnimonefsomen olduğunu Kayıtsız girişimleri, EMI tropῳ bahar kapı ve koryfosῃ kötülük lif.Için Synodal Letter (Justin).† «günah normal veya İnanç ya ölümünden sonra kutsal Babalar chrinai anathematizesthai tarafından rütbesi."Antakya Ignatius.† «bile güvenilir bile nistefῃ kaiparthenefῃ bile puan poiῇ bile profitefῃ, koyun sana fainestho dorᾷ, koyun aşınma parça kurt." Düzenlenmiş olmasına rağmen diyor herkesSt Photios ki.† «gar Ve ölüm ki o İnanç gerçekten ortak pasin fylattein epanagkes ve diğerleri ön ce, • Ve pareklinai Küçük amartein Estin günahtır." (Roma Nicholas mektup).Aziz Almanlar Oğlu Patrik K / şehir.Kyprῳ laikois, Katolik Kilisesi estetekna hakiki fefgein olanlar suçlu rahipler arasından olῳ bacak olanlara † «Episkiptomai her şeyin rasgele kreisson • GAR Estin bir de oikois YOU tῷ tarafından alınacak tῇ Latinikῇ synagesthai içinde ypotagῇ kaimide Kilisesi Ancak, Medea AK nimet ellerini yalnız tanrı Pray, DAS 'Latinofronon sonra kiliseler synagesthe, Ama siz yfexetai s onlarla aynı cehennem varsa. Yoksa üzerine krizler Tut ginesthe zamanki dünyaları değil mi? LAP syllalῇ androfonῳ veya listῇ veya prodotῃ aynı ekeinῳ cehennem var olsa da. "Aziz Basil Büyük.† «kim doğruyu söylüyor ve bunu diye katakrithisetai Altbölüm Tanrı ve kindynefomenon inanç odaklanın ve bütün Kilise'nin tonOrthodoxon bu şeyleri GAR efisychazein bir de toioutois, inkar kendi ve samimi elencheinomologias Kripis söyleyerek dynamenos."St Meletius Confessor.† «sigara peithesthe Monazousan Medea Presvyterois yüzdederlerse ois anomos kakistos önermek,Ve ne Monazousi presvyterois Fimios ve ne yüzde?Orta Episkopois eikete olmayan lysitelounta,Ve yapıyor ve sahtekarlıkla fronein parainousin konuşma. ""Evkaf sessizlik oldukça sakin?Ve GAR sygkatathesin sessizlik demektirVe bu açıkça öncüsü deiknysi LordVe onunla Küçük mevzuatı Maccabeeaftothanatou kadar prokindynefontes sterrosYasa Paridos Ve hatta kısa değilEpenetos Oftentimes savaşı biliyorumVe savaş kreitton deiknytai psychovlavous barış.Iyi fronousin başına Geliştirilmiş gar inci anthistasthaiNedense epakolouthein omonoountas olsa,Ve Tanrı çiftleşme olsa ayrılmış. "St Meletius Confessor.† «gerçekten büyük gerçeği sigᾷn tehlikesi,Ve cehennem ebedi foseptik kaybı,Sen adil, adil bir sistem OD OD uydurma efsevesinİşin garibi sigᾷn, tanrılar athetousi yasaları,Trickily systisai ve planin acele. "St John Chrysostom.Yani gerektiği yenilik din adamları tarafından böyle çarpıtarak dolῳ Ortodoksluk Orijinal Ortodoks Kilisesi apofefgomen çocukları.† yerde «kötülük yandan anarşi Ve çok archiataxias hipotezi talihsizlik ve kötü ve konfüzyon • Ama Cux başlayan başkaldırma daha az. Ama bize belki ereitis kötülüğün ESTA ve Salı, zaman kötülük cetvel ᾖ. Ve ben, bu küçük olanlar ve inci • diğer kötü ve anarşi pollῷ kötülük biliyorum. Kreitton LAP Sub Zero archesthai veya agesthai kötülük altında. Eski GAR Oftentimes yandan kaydedilmiş, o çoğu zaman tehlikeye sokulduğunu • Bu adam, ancak, o tehlikede çukurların açık. Paul diyor, sonra nasıl peithesthe toisigoumenois bize ve ölmek? Kaçış tisanastrofis nihai eipon 'nin revize şekilde iman "o zaman bize ve yenik igoumenois başına peithesthe dedi mimeisthe söyledi. Öyleyse, fisi? Guile veya peithometha diye? Blithe nasıl diyeyim varsa? Ama iman poniroseneken yandan eğer, terk ve istifa, sadece insanlar varsa ya da olmayan, ancak ouranoukation hatta bir melek. Ama eğer onursal akran diye siz. Sonra olmayan yargılama, yaşam Estin, inanç inci "(34th kelime) üzerinde krithite diye.St Anthony.Aramızda † «gar hiçbiri şeytanlar exevalen CDR, CDR veya korunmuş ESFS prognozu vuruyor, ancak her krithisetai, hey Ve inanç tetirike buyruklarını gerçekten efylaxen kaiParadoseis."Pelousiotes St Isidore.† «... Koyun apethniskon çobanlar için biri, şimdi yalnız aftoianairousi koyun • Vücudun sonra nisteiais esofronizon, şimdi o paraskefazousi skirtᾷn tryfais. Sonra Öz yüzde deomenois dağıtılmış, ancak tecâvüz şimdi o penetai. Daha sonra aretin iskoun, Tyn Ama aretin askountasexostrakizousi. Sonra FILARETOU haris şimdi özellikle, rahiplik tabiydi. Sonra aktimosynῃ enamvrynomenoi, şimdi gönüllü pleonexiᾳ chrimatizomenoi. Sonra ön oftalmi ilahi mahkeme olan ama şimdi o Medler Bu anlam dikkate alır. Sonra typtesthai, şimdi typtein özellikle hazır. "St Nikephoros.(Tanrı'nın Kilisesi birkaç dindar osondipote ve eğer kalırsan Kilise dışında yenilikler. İzleyiciler ise).† «Ama hey diamenousin tῇ sapkınlık içinde, ve belki de hetero Tina amathesterous kaiaplousterous dynithosin bile apovoukolisai, ochlagogisosi ve kalabalıklar Kilisesi eisin en kutsal synagosinexo. Ama eğer siz Panis Ve birkaç tῇ Orthodoxiᾳ kaiEfseveiᾳ diamenousin, Utu eisin Kilisesi ve makam ve koruma toneklisiastikon kurumsal enaftois yatıyor. Sonsuz kurtuluş ve Ruh Consul dindarlık namaz opera Estin gurur lehine onlara bile kakopathisai ... »Kutsal hükümleri. Havariler kafaları. 19.† piskoposlar ve meslekten yargılamak bir ram ram dediler, fisin Tanrı olarak duydum duydum, Allah'a ve papazı ile koyun ve koyun yani yolsuzluk krithisesthai • ücretsiz tecrübesizliği onları ve koyun, piskoposlar ve Demokratik doğru meslekten prosepiskopon zambak diyor Ve Archon Archon dediler • Mantıksal gar taprovata Ve Rams Utu, ama oldukça bir at, diye eipῃ ben eimikai inci koyun çobanı Kendim Ve hiçbir kelime pepoiimai • Çoban opsetai ve sadece Me yoluyla tarh ki halk • Osper GAR tῷ kalῷ yolsuzluk lykois ekkeitai aşağıdaki değil koyun çoban yüzden tῷ ponirῷ koyun dizisi bariz ölüm vardır çoban olduğunu katatroxetai onu, onların papazlar gelen Çün fefkteon spoiler.Aziz Basil Büyük.† «para öğretmenlerin Yazıları dokimazein Kutsal dechesthai o allotriaapovallen altında adlandırılan Ve senin elindedir eğitimli kendi dinleyici bakın. Ve toioutois (allotriois) didagmasin apostrefesthai ateşli ısrar. "Aziz John Chrysostome.† «Mesih'in İncili kafası üzerinde, fiber mathῃ oğlu cheirotonoumenosoti hakiki İncil'i taç alır, ve lif bu da mathῃ estikefali her şeyi, ama bir devletin yasaları uygulamak ve kanunlar tutuklu tarafından sonsuza kadar altında yasama ve yasayla nomothetoumenos.Ortodoks Hıristiyan'ın İMANI İTİRAFSen kabul ve saygı kutsal ve ekümenik sinodlar yedi ve bu kurban Ve dogmatisthenta ilahi doğaüstü TE ve Kurtuluş Doktrinler bildirilmiş Ve tonOsion Babalar bize rağmen, o zaman Kutsal Ruh Kilisesi poimainein kaldırdı kime o ve diepein ve her zaman erdemli umarım Babalar ve TE doktrinler ve söylemleri biz anepiliton doktrini, kurtuluşun temeli s • ve Katolik Doğu Ortodoks Kilisesi nitelikleri, kabul ve • antipati, kulak önler katılıyorum. Ve pantapasin yiothetisantas ve zehirli doktrinleri efefrontas ve tonAgion Gelenek athetisantas acı ve Yabancı Ot Tohumlarının synameixai tisOrthodoxias Sıçan oğlu bu teknoloji küfür tolmisantas ve her zaman onları epomenois ve o Simon Magus adlı pantelosapotrepomai Tash elimine ve yukarı buraya dindarlık ve onur düşmüş Christ Church diaptyo Ve TD anathemati kathypovalo karşı bir lymin olarak.Ortodoks Kilisesi Görüşü haklı, inanç eşit yani naperipati, parelavomen gibi bir mesafeden veya cehennem azabı oğullarının aynı kaiaireseis hizipleşmeler, düşmeye inanmayan bir Hıristiyan. Onlar itaatsizlik gibi oEfangelistis John 'Deccal' oğulları, Havari Pavlus prosEfesious "kâfir", Şam armatür • «Bu adam sadakatsiz Esti katholikisEkklisias diye Kürk geleneksel inandık» • o ya da yürümek ve aynı amaca sahip olmak deniyor evadisen Ortodoks Kilisesi bize onun prodotouIouda sonra yp'afton ve Meria bunları taahhüt Böyle rahipler de gizini miteierosynin bildiriniz.                                                                                                                        (N. Voulgareos tarafından

Ὁ Χριστὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη…

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ  ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πρὸς τοὺς ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξους.

Κρατώμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον, παρά τηλικούτων ἀνδρῶν,

ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου.

Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλειπή τὴν κεκηρυγμένην Ὁρθόδοξον πίστην.

Ἀλλ’ αὔτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, καὶ ὁ τολμών ἤ πράξαι ἤ συμβουλεύσαι ἤ διανοηθήναι τοῦτο,ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστού, ἤδη ἐκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα, διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεύμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλήσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις…

Ἄπαντες οὐν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἰρέσει ἤ σχίσματιἐκουσίως ἐνεδύθησαν κατάρα ὡςἰμάτιον (Ψαλμ-ΡΗ’18), κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ.

Ἄνθιμος ἐλέω Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης ἤ Οἰκουμ. Πατρ.

Ἰερόθεος ἐλέω Θεοῦ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πᾶσης Αἰγύπτου.

Μεθόδιος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας.

Κύριλλος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἰεροσολύμων.

Καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Συνόδοι.

                                                                             Ἐν Κωνσταντινούπολει τὸ σωτήριον ἔτος 1848.

Σιγγίλιον Πατριαρχικὸν καὶ Συνοδικὸν κατὰ τὸ 1756.

Αἰώνιος ἀναθεματισμὸς παρὰ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τοῖς δεχομένοις

τὰ Παπικὰ μυστήρια καὶ λοιπὰ παρ’ αὐτῶν καινοτομιθέντα.

†  ΚΥΡΙΛΛΟΣ. Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καὶΟἰκουμενικός Πατριάρχης.

Ἐντιμώτατοι Κληρικοὶ τῆς καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ λοιποὶεὐλαβέστατοι καὶ ὁσιώτατοι Ἱερομόναχοι, οἱ ψάλλοντες ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις χάρις ἡμῖν καὶ εἰρήνη παρὰ Θεοῦ. Ἡμεῖς ὅμως ὄπου ὁ Ἅγιος Θεὸς μᾶς ἠξίωσε νὰ εὑρισκώμεθαἐνώπιον εἰς τοῦτον τὸν Ἀποστολικὸν καὶ Πατριαρχικὸν θρόνον κανονικῶς καὶἈποστολικῶς εἰς τὸ νὰ φυλάτωμεν μετὰ θερμῆς Πίστεως καὶ εὐλαβείας τὴν Ὀρθόδοξον καὶ Ἁγιωτάτην Πίστιν, τὴν ὁποίαν παρελάβαμεν ἀπὸ τοῦς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τὰςἑπτὰ Ἁγ. Οικ. Συνόδους ὁμοίως καὶ τὰ ἑπτὰ Θεοπαράδοτα Δόγματα καὶ Μυστήρια τῆςἉγίας Μητρὸς ἡμῶν Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτὰ νὰ κρατῶμεν καθαρὰ καὶ ἀμόλυντα καθὼς ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους τὰπαρέλαβεν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπαρασάλευτα χωρὶς νὰ προσθέσῃ ἤ νὰ ἀφαιρέσῃκαὶ ἕνα ἰῶτα μέχρι τῆς σήμερον ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος ὡς ἄμωμος νύμφη τοῦΚυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τοῦτον λοιπὸν τὸν κίνδυνον ἀποφασίσαμεν νὰ τὸν δεχθῶμεν πειθαρχοῦντες Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις. Πρῶτον μὲν διὰ νὰ φυλάξωμεν τοὺς Ἀποστολικοὺς καὶΣυνοδικοὺς Κανόνας ἀπαρασαλεύτους καὶ ἀμτατρέπτους καθὼς τοὺς παρελάβαμεν, δεύτερον δὲ διὰ νὰ ἀναιρέσωμεν καὶ νὰ ἐξαλήψωμεν παντελῶς. Ἀναλαμβάνοντες τὴν Πανοπλίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ φοβερὰς ἀρὰς καὶ αἰώνιον Ἀνάθεμα ἐναντίον εἰςἐκείνους ὅπου ἤθελον τολμήσει νὰ συγκατανεύσουν νὰ δεχθοῦν, ἐν ὅσῳ ζῶμεν ἤ μετὰθάνατόν μας καὶ μέχρι συντελείας πᾶσαν πρόσθεσιν ἤ ἀφαίρεσιν. Ὅθεν τῇ δυνάμει καὶΧάριτι τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἔχομεν πάντα ἀπόβλητον καὶἀποτρόπαιον καὶ μυσαρὸν καὶ βδελυκτὸν καὶ βλάσφημόν τε καὶ ἄκυρον, τόδε  διαληφθὲν παράνομον καὶ αἱρετικὸν γράμμα, ἀκολουθοῦντες τόσον εἰς τὸν Οὐρανοβάμωνα Παῦλονὅπου λέγει.

«Εἴ τις Εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ’ ὅ παρελάβεται καὶ παρ’ ὅ εὐαγγελησάμην ὑμῖν κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κἄν αὐτοὶ ὑμεῖς Ἀνάθεμα ἔστω»· ὅσον καὶ εἰς τοὺς Συνοδικοὺς Κανόνας ὅπου λέγουν ὅποιος ἤθελε προσθέσει ἤ ἀφαιρέσει ἕνα μόνον ἰῶτα ἑπτὰ ἔστω εἰς αὐτὸν Ἀνάθεμα. Καὶ οὕτως ἀποφαινόμενοι μετὰ τοῦ περὶ ἡμᾶς Ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦΧριστιανικοῦ πληρώματος Ἀναθεματίζομεν τρὶς τοῦ Ἱεροῦ Καταλόγου εἴτε Λαϊκοὶἀποσχισμένοι εἴησαν ἀπὸ Θεοῦ Κυρίου Παντοκράτορος καὶ κατηραμένοι καὶἀσυγχώρητοι καὶ μετὰ θάνατον ἄλυτοι τυμπανιαῖοι αἱ πέτραι καὶ ὁ σίδηρος λιθήσονται αὐτοὶ δὲ οὐδαμῶς, κληρονομήσωσιν τὴν λέπραν τοῦ Γιεζῆ καὶ τὴν ἀγχόνην τοῦ Ἰούδα· στένοντες εἴησαν καὶ τρέμοντες ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ὁ Κάϊν· ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ εἴη ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν καὶ ἡ μερὶς αὐτῶν μετὰ τοῦ Ἰούδα καὶ τῶν Θεομάχων Ἰουδαίων· σχισθῆσα ἡ γῆ καταπίοι αὐτούς, ὡς τὸν Δαθὰν ποτὲ καὶ Ἀβηρῶν. Ἄγγελος Κυρίου καταδιωξάτω αὐτοὺς ἐν μαχαίρᾳ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτῶν καὶ πάσαις ταῖς Πατριαρχικαῖς καὶ Συνοδικαῖς Ἀραῖς ὑπεύθυνοι καὶ τῷ αἰωνίῳ ἀναθέματι ὑπόδικοι καὶἔνοχοι τοῦ πυρὸς τῆς γεένης. Ἀμήν.

Δοσίθεου Ἰεροσολύμων.

† Τέσσαρα μεγάλα θηρία ἐγεννησεν ὁ ΙΣΤ αἰών : Τὴν αἴρεσιν τοῦ Λούθηρου, τὴν αἴρεσιν τοῦ Καλβίνου, τὴν αἴρεσιν τῶν Γιεζουβιτών καὶ τὴν αἴρεσιν τοῦ νέου Καλενδαρίου.

Τῆς ἁγίας ἑβδόμης οἰκουμενικῆς Συνόδου.

† «... Ἡμεῖς τῇ ἀρχαίᾳ θεσμοθεσίᾳ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπακολουθοῦμεν,ἡμεῖς τοὺς θεσμοὺς τῶν Πατέρων φυλάττομεν, ἡμεῖς τοὺς πρσθέτοντας τι ἤ ἀφαιροῦνταςἐκ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν».

Τῆς ἁγίας ἕκτης οἰκουμενικῆς Συνόδου.

† «Ὁρίζομεν ἑτέραν Πίστιν μηδενὶ ἐξεῖναι προφέρειν, ἥγουν συγγράφειν ἤσυντιθέναι ἤ φρονεῖν ἤ διδάσκειν ἑτέρως τοὺς δὲ τολμῶντας τοῦτο ποιεῖνἀναθεματίζομεν».

Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ΚΑΝΩΝ 45ος.

Ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος ἤθελε συμπροσευχηθῆ μονάχα, ἀλλ'ὄχι καὶ νὰ συλλειτουργήση μὲ αἴρετικούς ἄς ἀφορίζεται. Επειδή ὅποιος μὲ τοῦςἀφορισμένους συμπροσεύχεται (καθώς τοιούτοι εἶναι οἱ αἰρετικοί) πρέπει νὰσυναφορίζεται καὶ αὐτός, κατά τὸν 10ον Κανόνα τῶν Ἀγ.Αποστόλων. Εἰ δὲ καὶἐσυνχώρησεν εἰς τοῦς αἰρετικούς αὐτούς νὰ ἐνεργήσουν κανένα λειτούργημα ὡσάν Κληρικοί, ἄς καθαίρηται ἐπειδή ὅποιος Κληρικός συλλειτουργήσει μὲ καθηρημένους, (καθώς τοιούτοι εἶναι οἱ αἰρετικοί κατὰ τὸν β΄. καὶ δ΄. τῆς γ΄.) συγκαθαιρεῖται καὶ αὐτός κατὰ τὸν 11ον κανόνα τῶν Ἀποστόλων.

Κανών 33ος τῆς ἐν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου.

Διορίζει οὔτος ὁ Κανών νὰ μὴ συμπροσευχώμεθα οὔτε μὲ τοὺς αἰρετικοὺς, ἤτοι τοὺς σφάλλοντας περὶ τὴν πίστιν, οὔτε μὲ τοὺς σχισματικοὺς, ἤτοι τοὺς κατὰ τὴν πίστιν μὲνὀρθοδόξους ὄντας, χωριζομένους δὲ ἀπὸ τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν διὰ τινας παραδόσεις καὶ ἔθιμα ἰάσιμα, κατὰ τὸν α΄. τοῦ Μεγ.Βασιλείου.

Κανών 37ος τῆς ἐν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου.

Κατὰ τὸν Κανόνα τοῦτον δὲν πρέπει νὰ λαμβάνει τινὰς Χριστιανὸς ὀρθόδοξος τὰδῶρα ὁποῦ στέλλουσιν εἰς αὐτούς οἱ Ἰουδαίοι καὶ αἰρετικοί, ὄταν ἔχουν τὰς ἐορτάς των,ἀλλά οὔτε νὰ συνεορτάζη ὅλως αὐτοῖς.

Τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου.

Ὅτι οἱ τὸ Σχῖσμα δημιουργήσαντες διὰ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ νέου Ἡμερολογίουὁδηγοῦσιν εἰς αἵρεσιν.

† «Οἱ δὲ σχισματικοὶ σχισματοαιρετικοὶ εἰσίν, καθότι δὲν εἶναι κανὲν Σχῖσμα εἰμὴπρότερον αἵρεσιν ἀναπλάσσῃ, ἵνα ὀρθῶς δόξῃ τῆς Ἐκκλησίας χωρισθῆναι. Τὸ Σχῖσμα κακῶς διαμένον γίνεται αἵρεσις ἤ καταφέρεται εἰς αἵρεσιν, ὅτι καὶ τοὺς σχισματικοὺς οὐχἡ διάφορος πίστις ποιεῖ ἀλλ’ ἡ διαρηχθεῖσα τῆς κοινωνίας συντροφία». (Ἐπιστολὴ ρα΄ κεφ. ια΄ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον).

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.

Περὶ τῶν Σχισματικῶν ἱερέων ὅτι στεροῦνται οὗτοι τῆς θείας χάριτος.

†  Ἀφοῦ δὲ μίαν φορὰν ἐσχίσθησαν ἀπὸ τὸ ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχασαν αὐτὸκαὶ δὲν εἰμποροῦν πλέον νὰ βαπτίσουν ἄλλους, ἤ νὰ χειροτονήσουν ἤ ἁπλῶς νὰ δώσουν χάριν, τὴν ὁποίαν διὰ τοῦ σχίσματος ἐστερήθησαν, ὅθεν καὶ οἱ ὑπ’ αὐτῶν βαπτιζόμενοι λογίζονται ὅτι ὑπὸ λαϊκῶν ἐβαπτίσθησαν (Ἑρμηνεία α΄. Κανόνος). «Ὥσπερ μέλος τὶἀποκοπὲν τοῦ σώματος παύει μετέχον τῆς ζωτικῆς δυνάμεως, οὕτω καὶ πᾶς τιςἀποσχιζόμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δὲν μετέχει τῆς χάριτος τοῦΠαναγίου Πνεύματος, ἥν ἔλαβεν ἐν τῷ βαπτίσματι» (Ἐκ τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου).

Τῆς ἁγίας 3ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου 3ος κανών.

Ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται οἱ ἱερεῖς νὰ μνημονεύωσι καὶ νὰ ὑπακούωσιν εἰς τοὺςἀποστάτας καινοτόμους ἀρχιερεῖς οὐδὲ οἱ λαϊκοί.

† «Τοῖς ἀποστασήσασιν ἢ ἀφισταμένοις Ἐπισκόποις μηδόλως ὑπόκεισθαι κατὰμηδένα τρόπον».

«Εἶ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται ἀφοριζέσθω», καὶ ἀλλαχοῦ «ὁἀκοινωνήτως κοινωνῶν ἀκοινώνητος ἔσται, ὡς συγχέων τὸν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας» πάλιν «ὁ αἱρετικὸν δεχόμενος τοῖς αὐτοῖς ἐγκλήμασιν ὑπόκειται». Οὐκ ἔστι τοῦτο θεμιτὸν οὐκ ἔστιν ἀλλ’ οὐδὲ μνημονεύσομεν καὶ τοῦτο παρὰ τοῦ πονηροῦ, ὅς σκότος ὧν τὸ φῶςὑποκρίνεται, ὡς νῦν γε, τὴν ἕνωσιν προβαλλόμενος «μνημόσυνον» τὴν μετ’ αὐτῶνἀπώλειαν τοῦ παντὸς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας δολιεύεται καὶ φανερῶς μὴ πείθεινἔχων πρὸς τοῦτο, ἀδήλως ἐπιχειρεῖ, ἵνα ἐν ἑνί τρόπῳ ἀνοίξη θύραν καὶ κορυφώσῃ κακίαν.

Ἐπιστολὴ ε΄ Συνοδικὴ (Ἰουστίνου).

† «Ὡρίσθη παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων χρῆναι καὶ μετὰ θάνατον ἀναθεματίζεσθαι τοὺς εἴτε εἰς κανόνας εἴτε εἰς Πίστιν ἁμαρτήσαντας».

Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου.

† «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα κἄν ἀξιόπιστος ἤ κἄν νηστεύῃ καὶπαρθενεύῃ κἄν σημεῖα ποιῇ κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος».

Τοῦ Ἁγίου Φωτίου.

† «Καὶ γὰρ ἐστιν ὄντως τὰ Κοινὰ πᾶσιν φυλάττειν ἐπάναγκες καὶ πρὸ γε τῶν ἄλλων τὰ περὶ Πίστεως· ἔνθα καὶ τὸ παρεκλῖναι μικρὸν ἁμαρτεῖν ἐστὶν ἁμαρτία τὴν πρὸς θάνατον». (Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ρώμης Νικόλαον).

Τοῦ Ἀγ. Γερμανοῦ τοῦ υἱοῦ Πατριάρχου Κ/πόλεως.

† «Ἐπισκήπτομαι πᾶσι τοῖς ἐν Κύπρῳ λαϊκοῖς, ὅσοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστὲτέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ Λατινικῇ ὑποταγῇ καὶμηδὲ εἰς Ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθαι, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γὰρ ἐστὶν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ θεῷ προσεύχεσθε κατὰ μόνας, ἤἐπ’ ἐκκλησίαις συνάγεσθε μετὰ τῶν Λατινοφρόνων, εἰ δὲ οὐν τὴν αὐτὴν ὑφέξεται μετ’ αὐτῶν κόλασιν. Ἤ οὐχὶ τὰ τῶν ἐπὶ κοσμικῶν κρίσεων τοῦτο γίνεσθε  σύνηθες; Ἄν γὰρ τις συλλαλῇ ἀνδροφόνῳ ἤ ληστῇ ἤ προδότῃ τὴν αὐτὴν ἐκείνῳ ὑφίσταται κόλασιν».

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.

† «Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τὴν ἀλήθειαν καὶ μὴ λέγων αὐτήν, κατακριθήσεται ὑπὸτοῦ θεοῦ, καὶ ταῦτα ἔνθα πίστις ἐστὶ τὸ κινδυνευόμενον, καὶ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας τῶνὈρθοδόξων ἡ Κρηπὶς τὸ γὰρ ἐφησυχάζειν ἐν τοῖς τοιούτοις, ἀρνήσεως ἴδιον, τὸ δὲ ἐλέγχεινὁμολογίας εἰλικρινοῦς».

Τοῦ Ἁγίου Μελετίου τοῦ ὁμολογητοῦ.

† «Μὴ πείθεσθε Μονάζουσαν μηδὲ τοῖς Πρεσβυτέροις,

ἐφ’ οἷς ἀνόμως λέγουσι κακίστως εἰσηγοῦνται,

καὶ τὶ φημὶ Μονάζουσι καὶ τὶ τοῖς πρεσβυτέροις;

Μηδ’ Ἐπισκόποις εἴκετε τὰ μὴ λυσιτελοῦντα,

πράττειν καὶ λέγειν καὶ φρονεῖν δολίως παραινοῦσιν».

«Τὶς εὐσεβὴς σιγήσει τὶς ὅλως ἠρεμήσει;

καὶ γὰρ τὴν συγκατάθεσιν σιωπὴ σημαίνει

καὶ τοῦτο δείκνυσι σαφῶς ὁ Πρόδρομος Κυρίου,

καὶ Μακκαβαῖοι σὺν αὐτῷ μικρὰς νομοθεσίας,

προκινδυνεύοντες στερρῶς μέχρις αὐτοθανάτου

καὶ μήτε τὸ βραχύτατον τοῦ νόμου παριδόντες

ἐπαινετὸς ὁ πόλεμος γνωρίζεται πολλάκις

καὶ μάχη κρεῖττον δείκνυται ψυχοβλαβοῦς εἰρήνης.

Βέλτιον γὰρ ἀνθίστασθαι τοῖς οὐ καλῶς φρονοῦσιν

ἡ τούτοις ἐπακολουθεῖν κακῶς ὁμονοοῦντας,

χωριζομένους τοῦ θεοῦ καὶ τούτοις ἑνουμένους».

Τοῦ Ἁγίου Μελετίου τοῦ ὁμολογητοῦ.

† «Τὸ τὴν ἀλήθειαν σιγᾷν κίνδυνος ὄντως μέγας,

καὶ κόλασις αἰώνιος καὶ βόθρος ἀπωλείας,

οὐ δίκαιον, οὐ θεμιτόν, οὐ πρέπον εὐσεβέσιν

ὅλως σιγᾷν, ἔνθα θεοῦ τοὺς νόμους ἀθετοῦσι,

οἱ τὴν ἀπάτην σπεύδοντες συστῆσαι καὶ τὴν πλάνην».

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Ὅτι πρέπει τὰ γνήσια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τέκνα νὰ ἀποφεύγωμεν τοὺς ἐν δόλῳ τὴν ὀρθοδοξίαν νοθεύοντας, διὰ νεωτερισμῶν κληρικοὺς.

† «Κακὸν μὲν ἡ ἀναρχία πανταχοῦ καὶ πολλοῖς ὑπόθεσις συμφορῶν καὶ ἀρχὴἀταξίας καὶ συγχύσεως· κακὸν δὲ οὐχ ἧττον καὶ ἀπείθεια τῶν ἀρχομένων. Ἀλλ’ ἴσως ἐρεῖτις ἡμῖν, ὅτι ἔσται καὶ τρίτον κακόν, ὅταν ὁ ἄρχων ᾖ κακός. Οἶδα κἀγὼ καὶ οὐ μικρὸν τοῦτο κακόν· ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναρχίας πολλῷ κάκιον. Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενὸς ἄρχεσθαι,ἤ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι. Ὁ μὲν γὰρ πολλάκις μὲν ἐσώθη, πολλάκις δὲ ἐκινδύνευσεν· οὗτος δὲ πάντως κινδυνεύσει εἰς βάραθρα ἀγόμενος. Πῶς οὖν ὁ Παῦλος φησίν, πείθεσθε τοῖςἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε; ἀνωτέρω εἰπὼν «ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆςἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν» τότε εἶπε πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε. Τὶ οὖν φησί; ὅταν πονηρὸς ἧ, μὴ πειθώμεθα; Πονηρὸς πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως πονηρὸςἕνεκεν, φεῦγε καὶ παραιτοῦ, μὴ μόνον ἄν ἄνθρωπος ἧ, ἀλλὰ κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦκατιών. Εἰ δὲ βίου ἕνεκεν μὴ περιεργάζου. Ἐπεὶ καὶ τὸ μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε, περί βίου ἐστίν, οὐ περί πίστεως»  (λόγος 34ος).

Ἐκ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.

† «Οὐδεὶς γὰρ ἡμῶν κρίνεται διατὶ δαιμόνια οὐκ ἐξέβαλεν, ἤ διατὶ οὐκ ἔσχε πρόγνωσιν, ἀλλ’ ἕκαστος κριθήσεται, εἰ τὴν πίστιν τετήρηκε καὶ τὰς Ἐντολὰς καὶΠαραδόσεις γνησίως ἐφύλαξεν».

Τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου.

†  «... Τὸ πάλαι ὑπὲρ τῶν προβάτων ἀπέθνησκον οἱ Ποιμένες, νῦν δὲ μᾶλλον αὐτοὶἀναιροῦσι τὰ πρόβατα· τότε νηστείαις τὸ σῶμα ἐσωφρόνιζον, νῦν δὲ τρυφαῖς παρασκευάζουσι σκιρτᾷν. Τότε τὰ ἑαυτῶν τοῖς δεομένοις διένειμον, νῦν δὲ τὰ τῶν πενήτων σφετερίζονται. Τότε τὴν ἀρετὴν ἤσκουν, τὺν δὲ τοὺς τὴν ἀρετὴν ἀσκούνταςἐξοστρακίζουσι. Τότε οἱ φιλάρετοι πρὸς τὴν ἱερωσύνην ὑπήγοντο, νῦν δὲ οἱ φιλάργυροι. Τότε οἱ ἀκτημωσύνῃ ἐναμβρυνόμενοι, νῦν δὲ οἱ πλεονεξίᾳ ἑκουσίως χρηματιζόμενοι. Τότε οἱ πρὸ ὀφθαλμοῦ ἔχοντες τὸ θεῖον δικαστήριον νῦν δὲ οἱ μηδὲ εἰς ἔννοιαν τοῦτο λαμβάνοντες. Τότε οἱ τύπτεσθαι, νῦν δὲ οἱ τύπτειν ἕτοιμοι».

Ἁγίου Νικηφόρου.

(Τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ἀποτελοῦν οἱ εὐσεβεῖς ὁσονδήποτε ὀλίγοι καὶ ἄν μείνουν. Οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν καινοτομίαν, ἔξω τῆς Ἐκκλησίας εἶναι).

† «Εἰ δὲ διαμένουσιν ἐν τῇ αἱρέσει, καὶ ἴσως καὶ ἑτέρους τινὰς ἀμαθεστέρους καὶἁπλουστέρους δυνηθῶσιν ἀποβουκολῆσαι, κἄν ὀχλαγωγήσωσι καὶ πλῆθος συνάγωσινἔξω τῶν ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας περιβόλου εἰσίν. Εἰ δὲ καὶ πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καὶΕὐσεβείᾳ διαμένουσιν, οὗτοι εἰσὶν Ἐκκλησία καὶ τὸ κῦρος καὶ ἡ προστασία τῶνἐκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐναὐτοῖς κεῖται. Κἄν κακοπαθῆσαι αὐτοῖς ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας δεήσει, ὅπερ ἐστιν εἰς καύχημα αἰώνιον καὶ ψυχικῆς σωτηρίας πρόξενον...»

Ἐκ τῶν διατάξεων τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων Κεφαλ. 19.

† Ἀκούσατε οἱ Ἐπίσκοποι καὶ ἀκούσατε οἱ λαϊκοί, ὥς φησιν ὁ θεός, κρινῶ κριὸν πρὸς κριόν, καὶ πρόβατον πρὸς πρόβατον καὶ πρὸς τοὺς ποιμένας λέγει· κριθήσεσθαι ἕνεκεν τῆς ἀπειρίας αὐτῶν καὶ τῆς εἰς τὰ πρόβατα διαφθορὰς, τουτέστιν, ἐπίσκοπον πρὸςἐπίσκοπον κρινῶ καὶ λαϊκὸν πρὸς λαϊκὸν καὶ ἄρχοντα πρὸς ἄρχοντα· λογικὰ γὰρ τὰπρόβατα καὶ οἱ κριοὶ οὗτοι, ἀλλ’ οὐκ ἄλογα, ἵνα μὴ εἴπῃ ὁ λαϊκός, ὅτι ἐγὼ πρόβατον εἰμὶκαὶ οὐ ποιμὴν καὶ οὐδένα λόγον ἐμαυτοῦ πεποίημαι· ὁ ποιμὴν ὄψεται, καὶ αὐτὸς μόνος εἰσπραχθήσεται τὴν περὶ ἐμοῦ δίκην· ὥσπερ γὰρ τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὕτω τῷ πονηρῷ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόβατον πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτοῦ, διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθορέων ποιμένων.

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.

† «Δεῖ τῶν ἀκροατῶν τοὺς πεπαιδευμένους τὰς γραφὰς δοκιμάζειν τὰ παρὰ τῶν διδασκάλων λεγόμενα καὶ τὰ μὲν σύμφωνα ταῖς γραφαῖς δέχεσθαι τὰ δὲ ἀλλότριαἀποβάλλεν. Καὶ τοῦς τοιούτοις (ἀλλοτρίοις) διδάγμασιν ἐπιμένοντας ἀποστρέφεσθαι σφοδρότερον».

Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου.

† «Τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τίθεται, ἵνα μάθῃ ὁ χειροτονούμενοςὅτι τὴν ἀληθινὴν τοῦ Εὐαγγελίου Τιάραν λαμβάνει, καὶ ἵνα μάθῃ ὅτι καὶ ἡ πάντων ἐστὶκεφαλή, ἀλλ’ ὑπὸ τούτους  πράττει τοὺς νόμους, πάντων κρατῶν καὶ ὑπὸ τῶν νόμων κρατούμενος, πάντα νομοθετῶν καὶ ὑπὸ τοῦ νόμου νομοθετούμενος.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ἀποδέχομαι καὶ τιμῶ τὰς ἁγίας καὶ Οἱκουμενικὰς Ἑπτὰ Συνόδους, καὶ τὰ ἐν αὐταῖς δογματισθέντα καὶ κηρυχθέντα θεῖα τε καὶ ὑπερφυῆ καὶ σωτήρια Δόγματα παρὰ τῶνὉσίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, οὔς κατὰ καιρὸν ἔθετο τὸ Πνεύμα τὸ ἅγιον ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ καὶ διέπειν, καὶ πάντων τῶν ἐναρέτων καὶ Μακαρίων Πατέρων τὰ τε Δόγματα καὶ Πονήματα ἀσπάζομαι ὡς διδασκαλίαν ἀνεπίλητον, σωτηρίας θεμέλιον· καὶ οὕς ἡ Καθολικὴ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προσίεται,ἀποδέχομαι· καὶ οὕς ἀποτρέπεται, ἀποστρέφομαι. Ἀποβάλλομαι δὲ καὶ παντελῶςἀποτρέπομαι τὰς ἀπὸ Σίμωνος τοῦ Μάγου καὶ μέχρι τοῦ δεῦρο τῆς εὐσεβείας παντάπασιν πεπτωκότας καὶ δόξας υἱοθετήσαντας καὶ φθοροποιὰ δόγματα ἐφευρόντας καὶ τὴν τῶνἉγίων Παράδοσιν ἀθετήσαντας καὶ τὸν πικρὸν τὸν ζιζανίων σπόρον συναμεῖξαι τῆ τῆςὈρθοδοξίας Ἀρούρα τολμήσαντας αὐτούς τε ἀναθεματίζω καὶ πάντας τοὺς ἐπομένοις αὐτοῖς, καὶ ὡς λύμην τῆς κατὰ Χριστὸν Ἐκκλησίας διαπτύω καὶ τῶ ἀναθέματι καθυποβάλω.

Γνώμη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι να πιστεύη ὁ Χριστιανὸς ὀρθῶς, ἤγουν νὰπεριπατῆ ἴσα εἰς τὴν Πίστιν, καθῶς παρελάβομεν, νὰ μὴ πίπτει εἰς ἀποστασίας καὶαἰρέσεις ἤ εἰς σχίσματα, ἴδια τῶν υἱῶν τῆς ἀπωλείας. Τοῦς τοιούτους ὀνομάζει ὁΕὐαγγελιστὴς Ἰωάννης «ἀντιχρίστους» υἱοῦς τῆς ἀπειθείας, ὁ Ἀπόστολος Παύλος πρὸςἘφεσίους «ἀπίστους», ὁ Δαμασκοῦ φωστῆρ· «ὁ γοῦν μὴ κατὰ παράδοσιν τῆς καθολικῆςἘκκλησίας πιστεύων, οὗτος ἄπιστος ἐστι»· διότι μὴ βαδίζοντες καὶ μὴ ἐχοντες τὸν αὐτὸν σκοπόν, ὅν ἐβάδισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἄς γνωρίζουν οἱ τοιοῦτοι ἱερεῖς μήτεἱερωσύνην μήτε Μυστήρια τελούνται ὑπ’αὐτῶν, ἡ δὲ μερὶς αὐτῶν μετὰ τοῦ προδότουἸούδα.

                                                                                                                        (Ὑπὸ Ν. Βουλγάρεως

Αποδείξεις από την Αγία Γραφή περί Χριστού και Αντίχριστου

«Για αυτό ικετεύω το λαό του Θεού, το έθνος το άγιο, να κρατήσει γερά τις εκκλησιαστικές παραδόσεις· γιατί η παραμικρή αφαίρεση από αυτά που μας έχουν παραδοθεί, σαν να αφαιρούμε λιθάρια από οικοδομή, γρήγορα θα γκρεμίσει ολόκληρη την οικοδομή»

(Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός).

«...επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει...» (Ιούδας 3)

Αποδείξεις από την Αγία Γραφή περί Χριστού και Αντίχριστου

Ο Ιππόλυτος ήταν επίσκοπος Ρώμης και έζησε τον 2ο με 3ο αι. Ανάμεσα στα πολλά έργα του που μας έχουν διασωθεί, είναι και το έργο του «Αποδείξεις εκ των αγίων γραφών περί Χριστού και Αντιχρίστου». Είναι ένα έργο που γράφτηκε περίπου το 200 μ.Χ και αποτελείται από 67 μικρά κεφάλαια. Απευθύνεται σε κάποιον «Θεόφιλο» (όπως λέει στο πρώτο κεφάλαιο), και του εξηγεί μέσα από την Αγία Γραφή για το πρόσωπο του Χριστού και για τον Αντίχριστο. Χρησιμοποιεί στο έργο του το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ αλλά και την Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Μάλιστα στο κεφάλαιο 36, αναφέρει ότι ο συγγραφέας της Αποκάλυψης είναι ο ίδιος ο Ιωάννης, πράγμα πολύ σημαντικό και απάντηση σε όσους το αμφισβητούν. Επίσης πολύ σπουδαίο είναι το ότι ο άγιος Ιππόλυτος χρησιμοποιεί το βιβλίο της Αποκάλυψης. Η Αποκάλυψη, άργησε να μπει στον κανόνα της Καινής Διαθήκης. Μπήκε τον τέταρτο αιώνα. Ήδη όμως από το 200 μ.Χ, χρησιμοποιείται από τον συγκεκριμένο επίσκοπο, πράγμα που δείχνει ότι η Εκκλησία το αποδέχονταν μέσα στην συνείδηση της ως αποστολικό σύγγραμμα.

Τέλος, γίνεται αναφορά (περίπου έξι φορές) ότι η Εκκλησία θα είναι στην γη όταν θα εγερθεί ο Αντίχριστος. Κάτι που δείχνει την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, και το οποίο διαψεύδει και εκθέτει τις διδασκαλίες κάποιων ακραίων προτεσταντικών ομάδων (πχ τους Πεντηκοστιανούς) που πιστεύουν το αντίθετο και που διακηρύττουν ότι η πεποίθησή τους αυτή είναι ..πίστη της πρώτης Εκκλησίας (!!!). Στο συγκεκριμένο έργο, ο Ιππόλυτος δίνει μεγάλη αξία στον προφητικό λόγο αναφέροντας... «Οι μακάριοι προφήται οφθαλμοί ημών εγένοντο, προορώντες δια της πίστεως τα του λόγου μυστήρια άτινα και ταις μεταγενεστέραις διηκόνησαν γενεές, ου μόνον τα παρωχηκόντα ειπόντες, αλλά και τα ενεστώτα και τα μέλλοντα απαγγείλαντες...».  (Κεφάλαιο 2, 1-4).

Έτσι οι προφήτες είναι τα μάτια της Εκκλησίας που μοιάζει με καράβι που χτυπιέται από τα κύματα μέσα στους αιώνες, αλλά δεν παθαίνει κακό. «..η εκκλησία ως ναύς εν πελάγει χειμάζεται μεν αλλ ουκ απόλλυται. Εχει γαρ μεθ εαυτής τον έμπειρον κυβερνήτην Χριστόν..» (59, 4-5).

Παρακάτω θα εστιάσουμε μόνο στα όσα αναφέρει για τον Αντίχριστο. Είναι από τον 6ο τόμο της βιβλιοθήκης των Ελλήνων Πατέρων, εκδόσεις Η. Αchelis.

Στο κεφάλαιο 5, αρχίζει την αναφορά του στον Αντίχριστο, υποστηρίζοντας ότι όσα θα γράψει παρακάτω είναι από τις Γραφές. Θα κάνει αναφορά στο πότε θα εμφανιστεί, από ποια φυλή και από πού θα προέρχεται, σχετικά με το λεξάριθμο που αναφέρει ο Ιωάννης (αν μπορούμε να το αποκρυπτογραφήσουμε ή όχι), στην εμφάνισή του στους Εβραίους ως μεσσίας που θα τους συγκεντρώσει από όλα τα τα μέρη της γης και τον διωγμό κατά της Εκκλησίας, και τέλος πως θα τον καταργήσει ο Ιησούς με την επιφάνεια της παρουσίας Του.

Ο άγιος Ιππόλυτος αναφέρει για τον αντίχριστο ότι …… «Κατά πάντα γαρ εξομοιούσθαι τω υιώ του θεού….» (6,4). Όπως ο Χριστός είναι βασιλιάς ουράνιος, έτσι και ο Aντίχριστος θα φανερωθεί ως βασιλιάς επίγειος. Ως πολιτικό πρόσωπο (για να μιλήσουμε με την σημερινή γλώσσα). Όπως ο Χριστός έστειλε αποστόλους, έτσι αυτός θα στείλει ψευδαπόστολους για να ετοιμάσουν τον δρόμο του. Όμως ο Ιππόλυτος αναφέρει και το εξής σημαντικό….. «συνήγαγε τα διεσκορπισμένα πρόβατα ο Σωτήρ, και αυτός ομοίως επισυνάξει τον διεσκορπισμένον λαόν τον Ιουδαίων……και αυτός αναστήσει τον εν Ιεροσολύμοις λίθινον ναόν» (κεφάλαιο 6). Εδώ έχουμε άμεση σύνδεση του Αντιχρίστου με την σύναξη του Ισραήλ αλλά και με τον ναό του Σολομώντα. Ο ναός του Σολομώντα θα ξαναφτιαχτεί στον οποίο ναό θα εισέλθει αυτό το πρόσωπο που χαρακτηρίζεται Αντίχριστος.

Σήμερα, ναι μεν ο Ισραήλ από το 1948 αποτελεί ένα κράτος, όμως δεν κατέχει τα πάντα μέσα στο κράτος του. Για παράδειγμα, δεν κατέχει το μέρος που ήταν κτισμένος ο ναός. Πολλά άλλα έθνη διεκδικούν την περιοχή. Ο Ιησούς είπε ότι η Ιερουσαλήμ θα είναι πατουμένη υπό εθνών μέχρι να τελειώσει η περίοδος των εθνών. Επομένως αυτή η περίοδος (που δεν είναι άλλη παρά η εποχή που ο θεός δέχεται τα έθνη και δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του Ισραήλ), δεν έχει κλείσει ακόμα. (Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο 13 κεφάλαιο του Ζαχαρία και στην προς Ρωμαίους επιστολή κεφάλαιο 11).

Ας τα πάρουμε όμως όλα με σειρά και με τάξη.

 Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Αντίχριστος θα προέρχεται από τον λαό Ισραήλ και μάλιστα από την φυλή του Δάν.

Αναφέρει σχετικά ο Ιππόλυτος…. «Φησί γαρ ο Μωυσής ούτως «σκύμνος λέοντος ο Δάν και εκπηδήσεται εκ Βασάν» αλλ ινα μη σφάλη τις, νομίσας περί του Χριστού ειρήσθαι το ρητόν τούτο, επιστησάτω τον νούν «Δάν», φησί «σκύμνος λέοντος» την φυλήν ονομάσας, την του Δάν, εσαφήνισε το προκείμενον, εξ ης μέλλει ο αντίχριστος γεννάσθαι»» (κεφάλαιο 14).

Αυτό αναφέρεται στο Δευτερονόμιο 33,22. Ο Ιππόλυτος αναφέρει ότι από την φυλή Δάν θα βγεί «σκύμνος λέοντος». Όμως αυτός ο όρος αναφέρεται και για τον Χριστό σε άλλο σημείο, όχι όμως από την φυλή Δαν, αλλά του Ιούδα. Και είναι κάτι που το σημειώνει ο Ιππόλυτος.

Στο ίδιο κεφάλαιο, αναφέρει και άλλη σχετική προφητεία από το βιβλίο της Γένεσης (49,17)… «Γεννηθήτω Δαν όφις εφ οδού καθήμενος, δάκνων πτέρναν ίππου» όφις ούν τις άρα η ο απ αρχής πλάνος, ο εν τη γενέσει ειρημένος, ο πλανήσας την Εύαν και πτερνίσας τον Αδάμ;».

«Ότι μεν γαρ όντως εκ φυλής Δάν μέλλει γεννάσθαι και ανίστασθαι τύραννος, βασιλεύς, κριτής δεινός, υιός του διαβόλου, φησίν ο προφήτης «Δάν κρίνει τον εαυτού λαόν, ωσεί και μίαν φυλήν εν Ισραήλ» …..πληρωθήσεται επί τον αντίχριστον. Λέγει γαρ Ιερεμίας ούτως «σπουδήν εκ Δάν ακουσόμεθα οξύτητος ίππων αυτού, από φωνής χρεμετισμού ιππασίας ίππων αυτού εσείσθη πάσα η γη’’ λέγει δε και έτερος προφήτης «συνάξει πάσαν δύναμιν αυτού από ηλίου ανατολών μέχρις ηλίου δυσμών, ους κεκλήκει και ους ου κεκλήκει πορεύσονται μετ αυτού…». (κεφάλαιο 15).

Εδώ ο Ιππόλυτος παίρνει προφητείες από την Γένεση και τον Ιερεμία που αναφέρουν ότι η φυλή Δαν θα ηγηθεί του Ισραήλ και θα κάνει μάλιστα και εκστρατεία στα μέρη εκείνα, τα οποία ποτέ δεν έγιναν ως τώρα από την συγκεκριμένη φυλή. Και στηρίζει τα γραφόμενα του στα επόμενα κεφάλαια φέροντας προφητείες του Ησαΐα και του Ιεζεκιήλ.

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Στα επόμενα κεφάλαια αναφέρει για το πότε θα εμφανισθεί.

Παραθέτει από το βιβλίο του Δανιήλ το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορα (περιγραφή των κομματιών της εικόνας) αλλά και την όραση του Δανιήλ (περιγραφή των θηρίων) που είναι αλληλένδετα και σχετίζονται με τις αυτοκρατορίες που ήδη πέρασαν για μας. (Δανιήλ 2 και 7, την ερμηνεία την έχει ήδη δώσει ο Δανιήλ).

Και αφού τα παραθέτει, αναφέρει συμπερασματικά…. «Κεφαλή της εικόνος χρυσή, η λέαινα, Βαβυλώνιοι ησαν. Ώμοι και βραχίονες αργυροί, η άρκος, Πέρσαι και Μήδαι. Κοιλία και μηροί χαλκοί, η πάρδαλις, οι από Αλεξάνδρου κρατήσαντες έλληνες. Κνύμαι σιδηραί, θηρίον έκθαμβον και φοβερόν, Ρωμαίοι οι νυν κρατούντες. Ίχνη ποδών όστρακον και σίδηρος, τα δέκα κέρατα, τα μέλλοντα έσεσθαι. Κέρας έτερον μικρόν αναφυόμενον, ο εν αυτοίς αντίχριστος. Λίθος ο πατάσσων την εικόνα και συντρίβων, ο πληρώσας την γήν ο Χριστός απ ουρανών ερχόμενος και επάγων τω κόσμω την κρίσιν». (Κεφάλαιο 28)

Αυτά ήταν γραμμένα από τον Δανιήλ πολύ πριν συμβούν. Ο ίδιος έζησε στο μεταίχμιο της Βαβυλωνιακής και Μηδοπερσικής αυτοκρατορίας, όπως φαίνεται και ιστορικά από το βιβλίο του.

Για το «μικρό κέρας» που αναδύθηκε μεταξύ αυτών (ο Αντίχριστος), αναφέρει ο Ιππόλυτος….. « «…θηρίον τέταρτον φοβερόν και έκθαμβον ….ουτοι οι Ρωμαίοι….μετά γαρ τούτο τι περιλείπεται αγαπητέ, αλλα τα ίχνη των ποδών της εικόνας, εν οις μέρος μεν τι εστί σιδηρούν, μέρος δε τι οστράκινον, αναμεμιγμένον εις άλληλα. Μυστικώς εδήλωσε δια των δακτύλων των ποδών τους δέκα βασιλείς τους εξ αυτής εγειρομένους άπερ λέγει Δανιήλ «προσενόουν τω θηρίω και ιδού δέκα κέρατα οπίσω αυτού, εν οις αναβήσεται έτερον μικρόν ως παραφυάδιον, και τρία των προ αυτού εκριζώσει, όπερ δέδεικται ουχ έτερος αλλ ο αντίχριστος ο εγειρόμενος, ος και αυτός την Ιουδαίων βασιλεία αναστήσει. Τρία κέρατα λέγων υπ αυτού εκριζούσθαι, τους τρείς βασιλείς δείκνυσιν Αιγύπτου, Λιβύων και Αιθιόπων, ους ανελεί εν παρατάξει πολέμου, ος κρατήσας πάντων, δεινός ωμοτύρανος, θλίψιν και διωγμόν επι τους αγίους εποίει…». (Κεφάλαιο 25)

Ο άγιος Ιππόλυτος δεν αναφέρει χρονολογία διότι πολύ απλά δεν αναφέρεται ουτε στις γραφές. Δεν προσποιείτε τον «πνευματικό» που έχει «αποκαλύψεις» Κυρίου, αλλά σέβεται τις Γραφές που διαβάζει και αποφεύγει συστηματικά να πει δικά του πράγματα, κάτι που δείχνει το ταπεινό του φρόνημα.

Αυτό που αναφέρει είναι ότι θα δράσει την τελευταία εποχή που θα επιτρέψει ο Θεός την ανθρώπινη διακυβέρνηση……….. «Δει ημάς και τον χρόνον εξακριβομένους εκθέσθαι….δείξει δε ημίν Δανιήλ τα προκείμενα. Λέγει γαρ «και διαθήσει διαθήκην πολλοίς εβδομάς μια. Και εσται εν τω ημισυ της εβδομάδος, αρθήσεται μου θυσία και σπονδή». Μία μεν ουν εβδομάδα ειπών, την εσχάτην την επι τω τέρματι του σύμπαντος κόσμου εσομένη επ εσχάτων εσήμανε, ης εβδομάδος το μεν ήμισυ λήμψονται οι δύο προφήται Ενώχ και Ηλίας. Ούτοι γαρ κηρύξουσι «ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα»». (Κεφάλαιο 42)

Εδώ είναι που ο αντίχριστος θα σταματήσει τις ιουδαϊκές θυσίες και θα απαιτήσει να λατρευτεί ως θεός. Η εβδομάδα που αναφέρει η γραφή και κατά συνέπεια και ο Ιππόλυτος, δεν είναι η εβδομάδα όπως την ξέρουμε (επτά μέρες δηλαδή), αλλά επτά χρόνια. Αυτό αναφέρεται στην Γένεση όταν ο Ιακώβ δούλευε στον Λάβαν για να πάρει την Ραχήλ, όπου λέει την εβδομάδα ως επτά χρόνια. Φαίνεται όμως και από τα λεγόμενα του Ιππολύτου. Συνδυάζοντας αυτά που αναφέρει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη, έχουμε τα εξής…… Κατά την μέση της εβδομάδος θα εμφανιστούν δύο προφήτες που θα κηρύττουν 1260 μέρες. Επομένως η εβδομάδα αποτελείται από 2520 μέρες. Αυτά είναι περίπου 7 χρόνια.

Και είναι η τελευταία περίοδος της ανθρώπινης διακυβέρνησης... Και μετά είναι η δεύτερη έλευση του Χριστού και η βασιλεία των ουρανών, όπως μας είπε παραπάνω ο Ιππόλυτος αναφερόμενος στην όραση του Δανιήλ και στο ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορα.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Ιππόλυτος δεν λέει το όνομα του Αντιχρίστου, όπως δεν το αναφέρουν και οι Γραφές. Σχολιάζοντας τον λεξάριθμο που αναφέρει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη, γράφει…. «περί μεν ουν του ονόματος αυτού ουκ εστι ημιν τοσουτον το ακριβές εξειπείν, ως ενενόησε και εδιδάχθη περί αυτού ο μακάριος Ιωάννης, οσον μόνο υπονοήσαι, αναφανέντος γαρ αυτού δείξει ο καιρός το ζητούμενον». (Κεφάλαιο 50)

Άλλωστε αν ήθελε ο θεός να γνωρίζουμε το όνομα του αντιχρίστου, θα το φανέρωνε ξεκάθαρα.

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΨΕΥΔΟΜΕΣΣΙΑΣ

Στο κεφάλαιο 54 αναφέρεται……. «ούτος γαρ προσκαλέσεται πάντα τον λαόν προς εαυτόν εκ πάσης χώρας της διασποράς, ιδιοποιούμενος αυτούς ως ίδια τέκνα, επαγγελλόμενος αυτοίς αποκαταστάσειν την χώρα και αναστήσει αυτών την βασιλεία και τον ναόν…..».

Θα στηριχτεί στην ελπίδα που έχουν οι Εβραίοι περί της αναδείξεως τους παγκοσμίως ως βασιλεία. Θα ξαναφτιαχτεί ο ναός του Σολομώντα, και τότε….. «άρχεται παρακαλούμενος υπ αυτών διώκειν τους αγίους ως εχθρούς…..». (Κεφάλαιο 56).

Στα επόμενα κεφάλαια ο Ιππόλυτος περιγράφει βάση της Αποκαλύψεως πως θα διώκει τους χριστιανούς και κυρίως τους χριστιανούς των περιοχών εκείνων. Αναφέρει ότι μέσα στον γενικό διωγμό που θα ξεσηκώσει, θα αποκαλύψει τις αληθινές προθέσεις του. Θα ερημώσει τον ναό και θα καθίσει σε αυτόν ως θεός. Να γιατί λέγεται «βδέλυγμα της ερημώσεως». Γιατί είναι βδέλυγμα για τους Ισραηλίτες να λέει κάποιος ότι είναι ο θεός ενώ είναι άνθρωπος και να απαιτεί λατρευτική προσκύνηση.

Αλλά μέσα σε όλα αυτά, αναφέρει ο Ιππόλυτος ότι τότε είναι που θα φανερωθεί στην γη ο Χριστός και θα απολέσει τον αντίχριστο.

Kilise biri!"Kilise biri değil sadece, aynı zamanda benzersiz. Tῷ Rab İsa onu çok itiraz mümkün değildir aynı şekilde birçok ceset olması mümkün değildir.Tῷ yılında theanthropinῳ fiziksel onu ya Kilisesi gibi Tanrı-insan, Mesih gibi, tek ve benzersiz sade ve basittir. Bölünebilir bu kelime ile, Kilise'nin ayrılık öncelikle ontolojik imkansız bir şeydir.Orada bölünebilir Kilisesi değildi ve orada oldu ve bir oturma kuru ve çorak şube ve Rab İsa Mesih sonsuza theanthropinin üzüm bağları, (üzerine düşen bir şekilde, Kilise indirilebilir olacak dışında, olması mümkün değildir Io. 13.16). Ve bazen bu yana Kilise üyeleri ve ilahi vücut parçaları olmaktan var monadikin bölünmemiş Kilisesi sapkınlar ve bölücü, gelen apespasthisan exevlithisan.Yani prensip olarak daha sonra sonra Pnefmatomachoi, sonra sonra sonra Monofizitler, iconoclasts, Katolikler, Protestanlar, Ounitai synecheiᾳ Ve sapkınlar ve schismatics lejyon diğer tüm üyeleri, sonra kesme Gnostikler, Arians var. "(Justin Popoviç, "Ortodoks Kilisesi dini dogmaların," (Fransızca çeviri) 4. Cilt, sayfa 181, Lausanne 1995 - Anadimo-edildi 2007/06/29 üzerinde "Ortodoks Basın" yayınlandı).Azizler Justin bize günahkarların hakikat ve kurtuluş korunması için savundu!(Yorum Madalyon: Yeni Calendarists piskoposlar hükümet, sözde Aziz Justin İtirafçı onurlandıran, ama gerçek değeri Kutsal mimisis Kutsal olan 'ın ikiyüzlülüğünü onur için otokratik ve diğer olarak ecumenism teşvik değil sadece. 7 yıl osiaki yaslanmak önce bir Confessor o ait olduğu Patrikhane, Sırp kelime ile dini cemaat durmuştu dünyanın gözleri.O, bu aziz aktif Mesih sapkın kilise olarak kilise tanıyarak, sapkınlar ile dua ettikten sonra, Sırbistan Yerel Kilisesi katıldı ve ekümenik düşünme küfür bilinen ecumenism arasında sapkınlık tutulumu, sahip değildi ve kuruntu ... Yunanistan neoimerologitiki Kilisesi de Our Lady onun cinsel ilişkileri vardı diyerek küfrettiler olduğunu hatırlıyorum Katolikleri, Anglikan ve diğer Protestanlar (Protestanlar) ile, bazen elçileri diyaloglar, dualar, ortak Hakemli yoluyla ecumenism arasında sapkınlığı aktif olarak katılmaktadır İsa'nın doğumundan sonra Yusuf ... Despotou ileVe henüz, rasoforoi Ortodoks Hierarchs denir isteyenler, zarafet ve gizemi ile kiliseler gibi bu kiliseler kabul ... Sadece Anglikan kilisesi aynı cinsiyetten kişiler arasında evlilikler geldiğini düşünüyorum ... Rahip ve sağdıç olarak ve Anglikan pseftoekklisias ve kutsama ile ... ?? Ve bu sefil aşk sözleri konuşmak; onlarla beraber tanrı gerçekten Bizim birçok kilise insanların kolayca onların kurtuluşu bulmak için izin vermez yapar Kilisesi veya Şeytan sol Rab kime patrik ve başpiskopos Yeni Calendarists dua ve adelfosynis sözde'' onlar uzakta sapkınlar gelen'' cezalandırmak için değil dedi sanki gerçek sevgi ve Azizler olması gibi ...Fiyat Kutsal mimisis azizdir. Yerine Saints fail onur taklit olduğunu söylüyor.) Handbook tarafından gönderildi

Η Εκκλησία είναι Μία!
«Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον μία, ἀλλὰ καὶ μοναδική. Ἐν τῷ Κυρίῳ Ἰησοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν πολλὰ σώματα κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν ἐν αὐτῷ πολλὲς Ἐκκλησίες.

Ἐν τῷ θεανθρωπίνῳ αὐτοῦ σώματι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ μοναδική, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Χριστός, εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός. Δι’ αὐτὸν τὸν λόγον διαίρεσις, σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως ἕνα πράγμα ὀντολογικῶς ἀδύνατον.

Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξη, πλὴν ὑπῆρξε καὶ θὰ ὑπάρξη ἔκπτωσις ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν τρόπον, ποὺ πίπτουν τὰ ξερὰ καὶ ἄγονα κλήματα ἀπὸ τὴν θεανθρωπίνην καὶ αἰωνίως ζῶσαν ἄμπελον, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς (Ἰω. 13,16). Κατὰ καιροὺς ἀπεσπάσθησαν καὶ ἐξεβλήθησαν ἀπὸ τὴν μοναδικὴν ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοί, οἱ ὁποῖοι ἔκτοτε ἔπαψαν νὰ ἀποτελοῦν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ μέρη τοῦ θεανθρωπίνου σώματός της.

Ἔτσι ἔχουν κατ' ἀρχὴν ἀποκοπῆ οἱ Γνωστικοί, κατόπιν οἱ Ἀρειανοί, κατόπιν οἱ Πνευματομάχοι, κατόπιν οἱ Μονοφυσῖται, κατόπιν οἱ Εἰκονομάχοι, κατόπιν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οἱ Προτεστάνται, κατόπιν οἱ Οὐνῖται καὶ ἐν συνεχείᾳ ὅλα τὰ ἄλλα μέλη τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν λεγεώνων».

(Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», (Γαλλικὴ μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - Ἀναδημο- σιεύτηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στὶς 29/6/2007).

Ἅγιε Ἰουστῖνε πρέσβευε γιὰ τὴν διάσωση τῆς ἀλήθειας καὶ τὴ σωτηρία ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν!

(Σχόλιο Εγκολπίου: Οι νεοημερολογίτες δεσποτάδες του δημοσίου, τιμούν δήθεν τον Άγιο Ιουστίνο τον Ομολογητή, αλλά η πραγματική τιμή του Αγίου είναι η μίμισης του Αγίου. Δεν είναι παρά υποκρισία το να προωθούν τον Οικουμενισμό οι δεσποτάδες αυτοί και από την άλλη να τιμούν για τα μάτια του κόσμου έναν Ομολογητή που 7 χρόνια πριν από την οσιακή κοίμησή του είχε διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία με το Πατριαρχείο στο οποίο ανήκε, το της Σερβίας δηλαδή.

Και το έπραξε αυτό ό Άγιος για να μην έχει συμμετοχή στην αίρεση του Οικουμενισμού, στην οποία συμμετείχε ενεργώς η Τοπική Εκκλησία της Σερβίας, με συμπροσευχές μετά των αιρετικών, με αναγνώριση των αιρετικών εκκλησιών ως εκκλησιών Του Χριστού, και τα γνωστά βλάσφημα του οικουμενιστικού τρόπου σκέψης και πλάνης... Η νεοημερολογίτικη εκκλησία της Ελλάδος συμμετέχει ενεργώς επίσης στην αίρεση του Οικουμενισμού μέσω απεσταλμένων της κατά καιρούς σε διαλόγους, συμπροσευχές, συλλείτουργα, με παπικούς, αγγλικανούς, και λοιπούς διαμαρτυρόμενους (προτεστάντες), οι οποίοι μην ξεχνάτε ότι βλασφημούν Την Παναγία μας λέγοντας πως είχε σαρκικές σχέσεις με τον Ιωσήφ μετά την Γέννηση Του Δεσπότου Χριστού...

Και όμως, αυτοί οι ρασοφόροι που θέλουν να ονομάζονται ορθόδοξοι ιεράρχες, δέχονται τις εκκλησίες αυτές ως εκκλησίες με Θεία Χάρη και Μυστήρια... Σκεφτείτε μόνο ότι η Αγγλικανική εκκλησία έχει προχωρήσει σε γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλλου... Με παπά και με κουμπάρο και με την ευλογία της αγγλικανικής ψευτοεκκλησίας... Με αυτούς προσεύχονται οι νεοημερολογίτες πατριάρχες και αρχιεπίσκοποι σε ποιόν θεό άραγε;;; Στον Κύριό μας που άφησε μία Εκκλησία ή στο σατανά που φτιάχνει πολλές εκκλησίες για να μην μπορούν οι άνθρωποι να βρούν την Σωτηρία τους εύκολα; Και αυτοί οι ταλαίπωροι μιλούν με λόγια αγάπης και αδελφωσύνης δήθεν, σαν να έχουν αγάπη πραγματική και οι Άγιοι σαν να μην είχαν που έλεγαν ''μακριά από αιρετικούς για να μην κολασθείτε''...

Η τιμή Αγίου είναι η μίμισης του Αγίου. Ο πράττων αντίθετα από τον Άγιο που λέει ότι τιμά, υποκρίνεται.)
Αναρτήθηκε από Εγκόλπιον

Ο Τεκτονισμός εις την καθ' ημάς Ανατολήν.
Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού.

1. Ὁ Τεκτονισμὸς/Μασονία εἶναι ἐμβόλιμο μέγεθος στὴν ἑλληνορθόδοξη κοινωνία, ποὺ παρασιτεῖ στὸ σῶμα της, μὲ συνέπειες ὀδυνηρὲς γιὰ τὴν συνοχὴ καὶ ταυτότητά της. Τὸ σημαντικότερο: Ὁ Τεκτονισμὸς εἶναι τοκετὸς ξένων ὠδίνων, ξένος τελείως πρὸς τὴν ταυτότητα τοῦ Γένους/Ἔθνους μας, καὶ μάλιστα στὴν οὐσία του μὴ συμβατὸς μὲ αὐτήν. Ἔτσι, ἐνεργεῖ τὸν ἰδεολογικὸ διαμελισμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, κυρίως στὰ «ὑψηλότερα» κοινωνικὰ στρώματά της, συμβάλλοντας στὴ διαιώνιση καὶ τὸ βάθεμα τοῦ ἰδεολογικοῦ μας διχασμοῦ. Ἡ δράση του (ἀπὸ τὸν 18ο αἰώνα) στὸν δικό μας γεωγραφικὸ χῶρο ἐθεμελίωσε τὴν βεβαιότητα ὅτι ἡ Μασονία ταυτίζεται μὲ τὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ τὴν σκοτεινότητα λειτουργίας καὶ ἐνέργειας, κάτι ποὺ ὑποστασιώνεται στὴ γνωστὴ στὰ Ἰόνια Νησιὰ καὶ ἀπαξιωτικὴ γιὰ κάποιον διατύπωση’ «σὰν μασόνος»...

Ὁ Ἑλλαδικὸς Τεκτονισμὸς ἔχει προέλευση ἀγγλική. Τὸ βρετανικὸ στοιχεῖο, ὅποια καὶ ἂν ἦταν ἡ δραστηριότητά του ἐπιδόθηκε στὴν ἵδρυση (ἀγγλικῶν) τεκτονικῶν στοῶν. Ἡ «ἱεραποστολικὴ» αὐτὴ κινητικότητα ἐνίσχυε οὐσιαστικὰ καὶ τὴν προώθηση τῆς βρετανικῆς πολιτικῆς. Τὰ ἀρχειακὰ στοιχεῖα διαψεύδουν τὸν περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἰσχυρισμὸ τῶν δικῶν μας τεκτόνων, πρὸ πάντων τὰ ἀρχεῖα τοῦ Colonial Office (ὑπουργείου ἀποικιῶν) γιὰ τὰ Ἑπτάνησα (1814-1864). Ἡ πρώτη Στοὰ στὴν «καθ΄ ἡμᾶς Ἀνατολὴν» ἱδρύθηκε στὴ Σμύρνη μὲ πρωτοστάτη σὲ αὐτὴν τὴν κατεύθυνση τὸν ἐπιφανή τέκτονα Ἀλέξανδρο Ντρυμόν. Ἀπὸ τὴ Σμύρνη ἐξαπλώθηκαν οἱ Στοὲς στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ τὴν ἵδρυση καὶ ἐκεῖ Στοᾶς τὸ 1848. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πολιτιστικὸ κλίμα καὶ ἡ κοσμοπολίτικη πληθυσμιακὴ σύνθεση εὐνοοῦσαν τὴν εἰσαγωγὴ νέων ἰδεῶν, ποὺ ἔβαινε παράλληλα μὲ τὴν ἀποδυνάμωση τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τοῦ συνδέσμου μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Δὲν εἶναι συνεπῶς περίεργο, ποὺ τέκτονες κατεῖχαν θέσεις καὶ σὲ αὐτὸ τὸ Φανάρι καὶ τὸ Πατριαρχεῖο ἤδη περὶ τὸ 1755. Στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, ἐξ ἄλλου, εἶχαν ἱδρυθεῖ Στοὲς στὴν Ἀθήνα, τὴν Ζαγορά, τὰ Ἀμπελάκια, τὰ Ἰωάννινα καὶ τὰ Ἰόνια Νησιὰ (πρῶτος «ἀπολογητὴς» τοῦ τεκτονισμοῦ στὴν Ζάκυνθο ὁ κληρικὸς Ἀντώνιος Κατήφορος). Ὁ Τεκτονισμὸς στηριζόταν κυρίως στὸ ἀστικὸ στοιχεῖο, κινήθηκε δὲ στὸν χῶρο τῶν λογίων, τῶν ἐμπόρων καὶ τῶν Φαναριωτῶν.

2. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὸ ἑλληνόφωνο τμῆμα της, ἔλαβε νωρὶς θέση ἀπέναντι στὸ Τεκτονισμὸ καὶ τὴν ἀπειλή του, γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, τὴν ὁποία ἀναιρεῖ καὶ μόνη ἡ παρουσία του. Ἡ πρώτη θεωρητικὴ καταδίκη τοῦ Μασονισμοῦ στὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔγινε σχεδὸν σύγχρονα μὲ τὴν ἵδρυση Στοῶν του. Μαρτυρία ἁγιορείτικου χειρογράφου ὑποστηρίζει τὴν ἔκδοση συνοδικοῦ καταδικαστικοῦ γράμματος τὸ 1745. Ἀποκήρυττε τοὺς τέκτονες ὡς «ἀθέους», μὲ τὴν γνωστὴ ἔννοια ποὺ εἶχε ἡ λέξη ἤδη στὴν Καινὴ Διαθήκη (Ἐφεσ. 2, 12), ὡς ἀρνούμενους δηλαδὴ τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ πατριαρχικὸς ἀφορισμός, ἐξ ἄλλου, τοῦ 1793 (Νεόφυτος Β΄) συμπεριελάμβανε «τοὺς Βολταίρους καὶ Φρανκμαζόνας καὶ Ροσσοὺς καὶ Σπινόζας» –τοὺς πρωτεργάτες δηλαδὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης. Πρέπει δὲ ἐδῶ νὰ ὑπογραμμιστεῖ ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς καὶ ἡ εἰσβολή του στὸ χῶρο τῆς Ρωμαίϊκης Ἐθναρχίας ἐπηρέασαν καὶ τὴ στάση της ἔναντι τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ τῶν Ἰδεῶν της. Ἄλλωστε, καὶ ὁ Ναπολέων μὲ τοὺς ἀδελφούς του ἦσαν διακεκριμένοι τέκτονες. Κατὰ τὸν καλὸ γνώστη τῶν πραγμάτων Στῆβεν Ράνσιμαν, «οἱ ἰδέες τοῦ Τεκτονισμοῦ τὸν ΙΘ΄ αἰ. ἦσαν ἐχθρικὲς πρὸς τὶς ἀρχαῖες ἐκκλησίες». Μὲ τὴν εἰσχώρηση μάλιστα καὶ μερικῶν Ἑλλήνων ἐκκλησιαστικῶν στὴ Μασονία ἐπιτεύχθηκε ἡ «ἐξασθένιση τῆς ἐπιρροῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».

Πρό ἐτῶν συνεξέδωσα μὲ τὸν ἐκλεκτὸ φιλόλογο κ. Χαράλαμπο Μηνάογλου πολλὰ καὶ καλὰ ὑποσχόμενο, ἕνα ἔργο τοῦ 1782, γραμμένο ἀπὸ τὸν Ἀγάπιο Κολλυβὰ Παπαντωνάτο, μὲ τίτλο «Ἀνατροπὴ τῆς Φραγμασονικῆς πίστεως». Τὸ ὀγκῶδες αὐτό ἔργο δείχνει μία προχωρημένη καὶ τεκμηριωμένη γνώση τοῦ Μασονισμοῦ, ποὺ μάλιστα ἀντιμετωπίζεται ὡς θρησκεία, ἀναιρετική τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γενικά τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Τὸν 19ο αἰώνα ὁ Τεκτονισμός, ἡ φιλοσοφία καὶ οἱ ἐπιδιώξεις του, ἀλλὰ καὶ ἡ μέθοδός του, ἔγιναν πλέον σαφῆ στὰ ἀγγλοκρατούμενα Ἑπτάνησα. Τὸ 1839 συνέταξε πολυσέλιδη (ἀνέκδοτη ἀκόμη, ἀλλὰ παρουσιασμένη ἐπιστημονικὰ) ἀναίρεση τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὁ τότε Ἔφορος (1837-1839) –πρύτανις– τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας καθηγητὴς τῆς Θεολογίας, ἱερομόναχος Κωνσταντῖνος Τυπάλδος- Ἰακωβάτος (1795-1867), ὁ μετέπειτα πρῶτος σχολάρχης τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο). Εἶναι γνωστή ἐπίσης ἡ ἀντιμασονικὴ δράση τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου (†1852) καὶ τοῦ Ἀποστ. Μακράκη (†1905), ὅπως κατὰ τὸν 20ο αἰώνα τὰ ἀντιμασονικά ἔργα τοῦ Καθηγητοῦ Παν. Τρεμπέλα, τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, τοῦ Ν. Ψαρουδάκη, τοῦ Κ. Τσαρούχα, τοῦ Β. Λαμπρόπουλου, τοῦ Ν. Φιλιππόπουλου κ.ἄ.

3. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν πολυδημοσιευμένη Ἐγκύκλιό της τοῦ 1933, μετὰ τὴν γνωμάτευση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, τηρεῖ στάση σαφῆ καὶ ρωμαλέα. Μὲ βάση τὰ κείμενα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης καὶ τὰ βιβλία τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀκολουθεῖ τὴν ἄποψη τῆς Διορθόδοξης Ἐπιτροπῆς (Ἅγιον Ὄρος, 1930) και «καταδικάζει» τὸν Τεκτονισμό, ὅπως θὰ πράξει καὶ μὲ ἄλλα κείμενά της τὸ 1972, 1984 καὶ 1996. Ἤδη, τὸ 1933 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δέχεται τὸν χαρακτήρα τοῦ Τεκτονισμοῦ ὡς θρησκείας, ἐπιμένοντας στὴν ἐπικινδυνότητά του. «Ἡ Μασονία -δηλώνεται- δὲν εἶναι ἁπλῆ τις φιλανθρωπικὴ ἕνωσις ἢ φιλοσοφικὴ σχολή, ἀλλ΄ ἀποτελεῖ μυσταγωγικὸν σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνήσκει τὰς παλαιάς ἐθνικάς θρησκείας ἢ λατρείας, ἀπὸ τῶν ὁποίων κατάγεται καὶ τῶν ὁποίων συνέχειαν καὶ ἀναβίωσιν ἀποτελεῖ. Τοῦτο ὄχι ἁπλῶς ὁμολογοῦσιν, ἀλλὰ καὶ ἐναβρυνόμενοι διακηρύττουσιν αὐτοὶ οἱ πρόκριτοι τῶν ἐν ταῖς Στοαῖς διδασκάλων…». Τὰ συμπέρασμα: «Οὕτως ἡ Μασονία ἀποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφορος, κεχωρισμένη καὶ ξένη τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας».

Βέβαια αὐτὰ τὰ ἀρνοῦνται ἐπισήμως οἱ Τέκτονες, διαφωνοῦν ὅμως πρὸς τὰ ἴδια τὰ κείμενα καὶ τὶς κατὰ καιροὺς διακηρύξεις γνωστῶν τεκτόνων. Ἀλλὰ καὶ ἡ Διορθόδοξη Διάσκεψη τοῦ 1930 ἐχαρακτήρισε τὴν Μασονία «ὡς σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πεπλανημένον». Ὑπάρχει δηλαδὴ ἀδιατάρακτη συνέχεια στὴν περὶ Μασονίας ἀντίληψη καὶ στάση τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ 1782 καὶ ὁ Ἀγάπιος Παπαντωνάτος εἶχε δηλώσει: «Ἡ φραγμασονικὴ πίστις εἶναι ἡ πλέα ἀσεβεστέρα καί ἡ πλέα ἐπιβλαβεστέρα εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος ἀπὸ ὅσας ἀσεβείας ἐστάθησαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοῦ αἰῶνος ἕως τῆς σήμερον». Καταλήγει δὲ στὸ συμπέρασμα, ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς εἶναι ἀντιχριστιανικὸς καὶ πλήρης ἀνατροπὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ Μασονία μὲ τὸν συγκρητιστικὸ της χαρακτήρα («ὅλα στὸ ἴδιο τσουκάλι») λειτουργεῖ ὡς ὑπερθρησκεία ὑπέρθεος ὁ θεὸς της Μ.Α.Τ.Σ.=Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος), πού καταβροχθίζει τὰ διάφορα θρησκεύματα ὅσο καὶ ἂν ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν τὰ θίγει. Ἰδιαίτερα τὸ ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν Μασονία ἰσχύει γιὰ τὸν (ὀρθόδοξο) Χριστιανό, διότι ἰσοπεδώνει τὸν Χριστό μας, ταυτίζοντάς τον μὲ διάφορους «μύστες», ἀρνούμενη βάναυσα τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα (Πράξ. 4,12) στὴ σωτηρία, τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ΜΟΝΟΣ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν θέωση ὡς ἕνωση μαζί Του. Διότι ὁ Χριστός δίνει στὸν ἄνθρωπο ὡς Θεάνθρωπος, ὅ,τι Αὐτὸς ἔχει, δηλαδὴ θεότητα, τὴν ἄκτιστη καὶ θεοποιὸ Χάρη Του. Ἀντίθετα, ὁ Χριστὸς μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐπιφανή τέκτονα (Βρατσάνος) «ὁ μεγάλος Ναζωραῖος Μύστης». Στὸ βιβλίο του («Τὸ βιβλίο τοῦ Μαθητοῦ») σημειώνει: «Ὁ σημερινὸς τέκτων γνωρίζει καλά, ὅτι ἡ μύησίς του στὰ τεκτονικὰ μυστήρια τὸν ἔκαμε τέκτονα ὅμοιο μὲ τὸν Ποσειδῶνα καὶ τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὸν Ἀμφίωνα καὶ τὸν Χριστό». Ὁ ἰσχυρισμὸς ἄρα Ἑλλήνων τεκτόνων, ὅτι παραμένουν πιστοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀποδεικνύει ἤ ὅτι ἀγνοοῦν τὸν Χριστιανισμὸ στὸ σύνολό του ἢ ὅτι εἶναι ἀπατεῶνες. Τρίτον δὲν ὑπάρχει! Γι’ αὐτὸ καὶ ἰσχύει πάντοτε τὸ ἀσύμπτωτο καὶ ἀσυμβίβαστο τῆς ἰδιότητας τοῦ Τέκτονος μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ (ὀρθοδόξου) Χριστιανοῦ, κατὰ τὶς διακηρύξεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας, ποὺ ἐπαναβεβαιώθηκαν ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο κυρὸ Χριστόδουλο τὸ 1988 μὲ ἕνα ἐγκύκλιο κείμενό του μὲ τίτλο: «Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ εἶμαι μασῶνος. Ὡς Ἕλλην καὶ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἀνήκω στὴν Μασωνία». Τὸ κείμενο αὐτὸ παραθέτει δέκα σημεῖα, ποὺ αἰτιολογοῦν τὴν ἀποστροφή του στὴ μασονικὴ ἰδιότητα. Στὸ σημεῖο 10 γράφει συμπερασματικά: «Ἡ Μασωνία κατὰ τὴν Ἐκκλησία μας, εἶναι σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πεπλανημένον, διὰ τοῦτο καὶ δὲν συμβιβάζεται ἡ ἰδιότης τοῦ Χριστιανοῦ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Μασώνου. Οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ ἀπέχουν τῆς Μασωνίας, καὶ ὅσοι παρεπλανήθησαν καλοῦνται νὰ μετανοήσουν καὶ ἐπανέλθουν στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας». Καὶ ἡ ἀκροτελεύτια φράση τοῦ κειμένου: «Ἂν γίνω μασῶνος, πρέπει νὰ παύσω νὰ εἶμαι Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλλην»! Συνεπῶς, οὐδὲν πρόβλημα θὰ ὑπάρξει, ἂν ἡ Ἱεραρχία μας, γιὰ μία ἀκόμη φορά, ἀνανεώσει τὶς παλαιότερες διακηρύξεις της γιὰ τὴν Μασονία.

Συμπερασματικά, δέν μπορεῖ νά τίθεται τό ἐρώτημα, ἄν ὁ Μασονισμός ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Διότι ἔχει ἐλεγχθεῖ ἐπανειλημμένα, καί μάλιστα ὡς συγκρητιστική πολιτικοθρησκευτική πολυεθνική Ὀργάνωση, ἀσυμβίβαστη πρός τόν Χριστιανισμό ὡς Ὀρθοδοξία. Τόν πολιτικό του ρόλο σήμερα πραγματοποιεῖ ἡ Λέσχη Bilderberg, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τήν πλειονότητα τῶν πολιτικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας.

Η κοινωνική φύση της ασκητικής ησυχίας.
Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Κορναράκης.

Είναι αλήθεια ότι η σκληρή θέση του ασκητού μπροστά στην ανθρώπινη συντυχία προκαλεί μια ποικιλία αντιφατικών και «αναπληρωματικών» αντιδράσεων μέσα στον ψυχικό κόσμο του τεχνολογικού ανθρώπου της εποχής μας!

Και πρώτα-πρώτα ο σύγχρονος άνθρωπος, που καταδικάζει αδυσώπητα τη σκληρή αυτή ασκητική θέση, ενδέχεται να βιώσει μια συγκλονιστική έκπληξη, εάν θα επιχειρούσε να αναλύσει τη δική του κοινωνικότητα. Γιατί, όπως μας αποκαλύπτει η ψυχολογία, ό,τι πολεμά κανείς έντονα, ό,τι απορρίπτει επίμονα, έχει μια εξάρτηση από το βαθύτερο εσωτερικό του κόσμο. Η έπιθετικότης, σαν ψυχαναγκαστική λειτουργία, επιβεβαιώνει την προσκόλληση του ανθρώπου σ’ αυτό κατά του οποίου επιτίθεται. Έτσι όσο αποκρουστική φαίνεται στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου η σκληρή μοναξιά του ασκητικού βιώματος, τόσο περισσότερο προδίδεται μια κάποια βαθύτερη σχέση του με τη μοναξιά αυτή. Γι’ αυτό θα ερωτούσε κανείς μήπως άραγε, όταν καταδικάζει ο σύγχρονος άνθρωπος την ασκητική ησυχία, καταδικάζει την προσωπική του μόνωση που κρύβει ασυνείδητα μέσα στο απύθμενο βάθος της ατομικής του υποστάσεως; Η ψυχολογική λειτουργία της απωθήσεως και της προβολής ασυνειδήτων ψυχικών περιεχομένων μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεκαθαρίσει τις συγκεχυμένες καταστάσεις που κλείνει μέσα του.



Αν η εξωτερική ψυχική πορεία του σύγχρονου τεχνολογικού ανθρώπου είναι «φυγόκεντρος», δηλ. έντονα εξωστρεφική, το ασυνείδητο μέρος της προσωπικότητάς του πάσχει από συσσώρευση απωθούμενων επιθυμιών που έχουν ένα «κεντρομόλο» χαρακτήρα, δηλ. εσωστρεφικό. Έτσι όταν ο σύγχρονος άνθρωπος ενδιαφέρεται να καταδικάσει τη σκληρότητα της ασκητικής ησυχίας, «διαλέγεται» κατ’ ουσίαν με το ασυνείδητο μέρος της προσωπικότητάς του, με την απωθούμενη εσωστρεφική του διάθεση. Εφ’ όσον δε την απωθεί, σημαίνει ότι την μισεί, γιατί αυτό του επιβάλλει η εξωστρεφική ένταση της σύγχρονης κοινωνικότητας. Αλλά και την επιθυμεί γιατί αντιλαμβάνεται ασυνείδητα τη λυτρωτική της λειτουργία.

Εξάλλου ποιός κατακύρωσε τελεσίδικα στην προσωπικότητα του σύγχρονου ανθρώπου την κοινωνικότητα σαν αυθεντικό και πηγαίο χαρακτηριστικό της; Είναι βέβαια αλήθεια ότι η επίφαση της σύγχρονης ζωής έχει ένα έντονο κοινωνικό χαρακτήρα. Ποιός όμως θα μπορούσε να αποδείξει τη γνησιότητα του χαρακτήρος αυτού;

Η αναμφισβήτητη τραγική καθημερινότητα του σύγχρονου βίου παρέχει αβίαστα πληθωρικές μαρτυρίες μιας συγκλονιστικής μονώσεως του σύγχρονου ανθρώπου. Η τεχνολογική πρόοδος προάγει μια κοινωνικότητα ακριβώς «τεχνική», «μηχανική» που σε πολλές περιπτώσεις διαφθείρει τα ανθρώπινα αισθήματα και υποβαθμίζει αθεράπευτα τις διανθρώπινες σχέσεις. Η σύγχρονη σκληρότητα, η αδιαφορία για τον «πλησίον», το έγκλημα, η ηθική αναλγησία και τόσα άλλα διαβρωτικά στοιχεία του ανθρώπινου βίου υπογραμμίζουν ζωηρά τη μισάνθρωπη όψη της σύγχρονης κοινωνικότητας. Έτσι η απόπειρα να ξεδιαλύνει μέσα του ο σύγχρονος άνθρωπος τις συγκεχυμένες καταστάσεις καταλήγει σ’ ένα έργο αυτογνωσίας, που συντρίβει τα ψεύτικα σύμβολα και γενικά τις ψευδαισθήσεις μιας «κοινωνικής» κοινωνικότητας. Ο σύγχρονος τεχνολογικός άνθρωπος, ενώ καταδικάζει την ασκητική μόνωση, αναζητεί ασυνείδητα την ικανοποίηση της μονώσεως που βιώνει ο ασκητής. Και ενώ καυχάται για την κοινωνική του συνείδηση, διαισθάνεται αναπόφευκτα την τραγική του μόνωση. Γι’ αυτό, ενώ φαίνεται σήμερα κοινωνικός, κατ’ ουσίαν «φεύγει μακριά από τους ανθρώπους». Οι συγκρούσεις που φιλοξενεί μέσα του τον εξαναγκάζουν σε μια μόνωση αντικοινωνική. Είναι λοιπόν ανώριμος να συνδιαλεχθεί με τον ασκητή που «ησυχάζει» και ανίκανος να καταδικάσει τη σκληρή θέση της αποφυγής της ανθρώπινης συντυχίας. Η κοινωνικότητα, εν ονόματι της οποίας κρίνει τις ασκητικές «υπερβολές», είναι λοιπόν μια φυγή από την μόνωση που συγχρόνως επιθυμεί!

Από την άλλη μεριά η ασκητική μόνωση έχει ένα αυθεντικά κοινωνικό περιεχόμενο που μπορεί να διδάξει πολλά στο σύγχρονο άνθρωπο που επιθυμεί να εκπαιδευτεί στην αδελφογνωσία! Η ασκητική φυγή προ της ανθρώπινης συντυχίας είναι βαθύτερη έκφραση της χριστιανικής κοινωνικότητας. Παράδοξος ισχυρισμός, αναμφίβολα, αλλά αληθινός! Ο ασκητικός «ατομισμός» είναι βίωση μιας αυθεντικής αφοσιώσεως στην αγάπη του αδελφού. Το ασκητικό αυτό παράλογο το κατανοεί, σε ορισμένη μόνο έκταση, εκείνος που γνωρίζει, έστω ενδεικτικά, το περιεχόμενο του βιώματος της «ησυχίας»! Αλήθεια, ο ασκητής της ερήμου, ο σκληρός εραστής της ησυχίας, είναι τέλειος τύπος του αδελφού!

Η βασική επιδίωξη του ασκητού είναι βέβαια η βίωση της θείας παρουσίας. Η άσκησή του αποβλέπει στο να καθαρίσει την ψυχή του, το νου του, απ’ ό,τι μπορεί να εμποδίσει ή να δυσκολεύσει την προσπάθεια αυτή. Η αγάπη προς τον πλησίον, προς τον «αδελφόν», κατανοείται από τον ασκητή σαν πολύτιμος καρπός της μυστικής βιώσεως του Θείου Έρωτος. Μόνον αφού η καρδιά του και ο νους του πληρωθεί από την παρουσία και την αγάπη του Θεού, θα μπορέσει να αγαπήσει με γνήσια αισθήματα αφοσιώσεως και ακόμη, αν χρειαστεί, αυτοθυσίας, τον αδελφό. Εάν η πρωταρχική του «εργασία», η βίωση της ενώσεως με το Θεό, διαταράσσεται ή εμποδίζεται, αδυνατεί ο ασκητής αυτός να εκπληρώσει το χρέος της αγάπης προς τον αδελφό, όπως ακριβώς το απαιτεί η αγάπη του Θεού. Γι’ αυτό παρατηρεί κανείς ότι, ενώ δεν παύει ποτέ ο ασκητής να εκδηλώνει φιλάδελφα αισθήματα προς τον πλησίον, όταν φθάσει μεγάλα μέτρα αρετής και άγιότητος είναι πιο πλούσιος σε εκδηλώσεις αδελφικής αγάπης και κατανοήσεως.

Οπωσδήποτε όμως είναι εμπειρία αναμφισβήτητη το γεγονός ότι «πάντοτε, όταν έλθη ο αγωνιστής προς την απάντησιν του κόσμου, ευθύς η ψυχή αυτού ατονεί». Αντίθετα, «όσον μακρύνεται ο άνθρωπος εκ της συνομιλίας των ανθρώπων, τοσούτον αξιούται της μετά του Θεού παρρησίας εν τω νοΐ αυτού». Η εμπειρία ακριβώς αυτή αποτελεί τον γνώμονα της συμπεριφοράς του ασκητού προς την ανθρώπινη συντυχία ή τις κοινωνικές σχέσεις, όπως ο σύγχρονος άνθρωπος τις κατανοεί.

Η λογική οργάνωση του εγκόσμιου πνεύματος δεν μπορεί λοιπόν να κατανοήσει, ότι και στις περιπτώσεις ακόμη που αποφεύγει ο ασκητής τη συνομιλία των ανθρώπων λανθάνει μια ανταπόκριση αγάπης και αφοσιώσεως προς αυτούς. Εάν ο ασκητής αποφεύγει τους ανθρώπους «διά τον Θεόν» και εάν ο Θεός είναι αγάπη, τότε πράγματι η βίωση της παρουσίας του Θεού, σαν ανεξάντλητη πηγή αυθεντικής αγάπης, θα ικανώσει τον ασκητή να αγαπήσει τον αδελφό με «αγάπη θεϊκή».

Και στην περίπτωση της αγάπης του αδελφού συναντά κανείς ένα ασκητικό «παράλογο» και μια «αντιφατική» ψυχολογική και πνευματική συμπεριφορά. «Θέλεις, ερωτά ο άγιος Ισαάκ, κτήσασθαι την αγάπην του πλησίον κατά την ευαγγελικήν εντολήν εντός της ψυχής σου; μάκρυνον εαυτόν εξ εαυτού και τότε κατακαί¬εται εν σοι η έκκαυσις της αγάπης αυτού, και χαρήση επί τη θέα αυτού, ώσπερ επί Αγγέλου φωτός». Η απόσταση από τον αδελφό καλλιεργεί την ευαγγελική αγάπη, μέσα στον ψυχικό κόσμο του ασκητού. Και πρόκειται εδώ για μια υπαρξιακή αντίφαση που θεμελιώνει αδιάσειστα την ψυχολογική και πνευματική αρμονία που είναι προϋπόθεση της αυθεντικής κοινωνικότητας. «Φίλος γενού πάσιν ανθρώποις και μόνος γενού εν τη διανοία σου». Ο ασκητής της ερήμου πρέπει να αγαπά όλους τους ανθρώπους, να προσφέρει σ’ αυτούς τα αισθήματα και την καρδιά του και συγχρόνως να βιώνει τη μόνωσή του, χωρίς την οποίαν δεν μπορεί να συναντήσει το Θεό. «Κοινωνός γενού τοις παθήμασι των πάντων, και τω σώματί σου μακράν γενού εκ πάντων».

Στην υπαρξιακή αυτή ασκητική αντίφαση συναντά κανείς πράγματι μια εσωτερική ισορροπία επάνω στην οποία θεμελιώνεται αδιάσειστα η υγιής κοινωνικότητα. Πολλές φορές ο σύγχρονος τεχνολογικός άνθρωπος, που καυχάται για την κοινωνικότητά του, δεν βιώνει εσωτερική κοινωνική ισορροπία. Εφ’ όσον είναι μονόπλευρα κοινωνικός, δηλαδή έντονα εξωστρεφικός, διαλύεται, κατά την έκφραση του Jung, μέσα στο κοινωνικό σύνολο και χάνει έτσι την ατομικότητά του. Πώς μπορεί λοιπόν ένας διασκορπισμένος «κοινωνικά» άνθρωπος να βιώνει αγάπη αυθεντική προς τον πλησίον, αφού έχει χάσει την εσωτερική του ενότητα; Εάν ό,τι κάνει, το κάνει για να φαίνεται καλός ή απλώς και μόνο χάριν της κοινωνικότητας, πώς μπορεί να εξωτερικεύει πηγαία αισθήματα αγάπης; Η υπογράμμιση από τις αρμόδιες ανθρωπολογικές επιστήμες της στεγανής μονώσεως, που σε πολλές περιπτώσεις βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος, προδίδει την ποιότητα του περιεχομένου της κοινωνικότητας του ανθρώπου αυτού. Μόνο η βίωση της ιδίας ατομικότητας, σαν εμπειρία πνευματικής ενότητας και συγκροτήσεως, μπορεί να δημιουργήσει και να συντηρήσει μια πραγματική κοινωνική συμπεριφορά. Ο διασπασμένος και εσωτερικά αναρχούμενος από ποικίλες ψυχικές συγκρούσεις άνθρωπος δεν μπορεί να εκφραστεί κοινωνικά γιατί δεν μπορεί να «συναντήσει» το κοινωνικό σύνολο και δεν μπορεί να διαλεχθεί με τις ανθρώπινες μονάδες του.

Αντίθετα, ο ασκητής της ερήμου με την εσωτερική του «κοινωνική» ισορροπία, αν και ζει μακριά από το κοινωνικό σύνολο, είναι κυριευμένος από την αγάπη προς τον αδελφό. «Γινώσκομεν, λέει ο άγιος Ισαάκ, ότι χωρίς της του πλησίον αγάπης, ουδέ ο νους δύναται εν τη ομιλία και τη αγάπη τη θεία φωτισθήναι». Το αίτημα της ενώσεως με το Θεό είναι ένα αίτημα «κοινωνίας», αφού πρόκειται για τη βίωση της κατ’ εξοχήν διαπροσωπικής σχέσεως, της σχέσεως με τον Τριαδικό Θεό. Έτσι μέσα στην πνευματική περιοχή της κοινωνίας αυτής η αγάπη του αδελφού είναι μια ζωντανή παρουσία. Άλλωστε πώς θα μπορούσε «μόνος» ο ασκητής να βιώσει μια τέτοια κοινωνία; Αν ήταν πραγματικά απομονωμένος από τον αδελφό, δεν θα μπορούσε «ο νους εν τη ομι¬λία και τη αγάπη τη θεία φωτισθήναι». Γι’ αυτό ο ασκητής αγαπά πηγαία τον αδελφό και μέσα στην ερημιά της διαμονής του εκφράζει μια γνήσια κοινωνικότητα.

Η έμπρακτη αγάπη για τον αδελφό εκφράζεται πρώτα-πρώτα στη συμπαράσταση στο βασικό πρόβλημα της ζωής· τη βίωση της ενοχής. «Μη μισήσης τον αμαρτωλόν. Πάντες γαρ εσμέν υπεύθυνοι. Και εάν διά τον Θεόν κινήσαι κατ’ αυτού, κλαύσον υπέρ αυτού». Κι’ όχι μόνο αυτό, αλλά· «άπλωσον τον χιτώνα σου επί τον πταίοντα, και σκέπασον αυτόν». Και εάν δεν μπορείς, συνεχίζει ο άγιος Ισαάκ, να αναλάβεις εσύ τις αμαρτίες του και να βίωσης αντ’ αυτού την αισχύνη της ενοχής του, τουλάχιστον μη τον περιφρονείς γιατί είναι αδελφός σου. Ο ασκητής της ερήμου φρονεί, ότι, στις διαπροσωπικές και διανθρώπινες σχέσεις, πρέπει να εκδηλώνεται μια αγάπη βαθειά και πηγαία που μπορεί να σκεπάζει κάθε αδύνατη πλευρά του αδελφού. Έτσι αυτός που αγαπά δεν ωφελεί μόνο τον αδελφό αλλά γιατρεύει συγχρόνως και τη δική του ψυχή.

«Ο διορθούμενος τον αδελφόν αυτού εν τω ταμείω αυτού την ιδίαν κακίαν ιάται· και ο κατηγορών τινά εν συναθροίσματι ενισχύει τα ίδια τραύματα».

Στην ασκητική αυτή σκέψη μπορεί να δει ο σύγχρονος άνθρωπος τη δυναμική όψη της αγάπης. Η αγάπη δεν είναι εδώ μια συναισθηματική έξαρση μ’ ένα χαρακτήρα παθητικό ή ενεργητικά ουδέτερο. Είναι, πριν απ’ όλα, μια δυναμική αμοιβαία σχέση που το ιδιαίτερο γνώρισμά της είναι ότι όσο εκφράζεται τόσο θεραπεύει τον εαυτό της. Αυτός που γνωρίζει να σέβεται την αδυναμία του αδελφού ξεκινά από μια άμεση εμπειρία αυ¬τοσεβασμού. Και καθ’ ον χρόνο συμπεριφέρεται σ’ αυ¬τόν με ευγένεια «την ιδίαν κακίαν ιάται». Εδώ ακριβώς υπογραμμίζεται ζωηρά η οικοδομητική αξία της διαπροσωπικής σχέσεως. Την πνευματική του δηλαδή προκοπή θα την κατορθώσει κανείς μέσα στην κοινωνική αμοιβαιότητα. Και αν ακόμη απομονώνεται στην πιο σκληρή έρημο, δεν μπορεί να αποξενωθεί από την εμπειρία της αδελφικής αγάπης που οικοδομεί και «παιδεύει». Αρκεί η αδελφική αγάπη να μην εμποδίζει τη «συνομιλία» με το Θεό. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν μπορεί ο ασκητής της ερήμου να μην εκφράσει τη βαθειά του συμπάθεια για την κοινωνία με τον αδελφό. «Τί ωραία και επαινετή έστιν η αγάπη του πλησίον, εάν μη η μέριμνα αυτής περισπάση ημάς εκ της αγάπης του Θεού. Τί ηδεία έστιν η συντυχία των πνευματικών ημών αδελφών, εάν δυνηθώμεν φυλάξαι μετ’ αυτής και την μετά του Θεού!».

Η θέση του ασκητού έναντι της αδελφικής αγάπης δεν αποτελεί μόνο διδασκαλία για τους άλλους. Ο ασκητής της ερήμου δεν εκθειάζει την αγάπη αυτή για να προτρέψει τους άλλους να τη ζήσουν, ενώ αυτός παραμένει περιτειχισμένος μέσα στην απόλυτη «ησυχία» του. «Πολλοί εξ αυτών (των ασκητών) τοις θηρίοις, και τω ξίφει, και τω πυρί παρέδωκαν τα σώματα εαυ¬τών διά τον πλησίον». Δεν δίστασε ο ασκητής της ερήμου, όπου χρειάστηκε, να θυσιάσει την «ησυχία» του, αλλά και τη ζωή του χάριν της αγάπης του αδελφού. Έτσι σε πολλές ασκητικές διηγήσεις μάς παραδίδεται ένας απερίγραπτος και συγκλονιστικός πλούτος ζωντανής αδελφικής αγάπης.

Ο άββάς Αγάθων είχε διακριθεί πολύ στην εκδήλωση της αδελφικής αγάπης και δεν ησύχαζε αν δεν έκανε, όταν μπορούσε, κάτι καλό για τον πλησίον. «Ουκ έφερε μη αναπαύσαι τον πλησίον αυτού». Φροντίζοντας δε πάντα να ξεπεράσει τον εαυτό του σε έκφραση αγάπης, έλεγε· «Ήθελον ευρείν λωβόν και λαβείν το σώμα αυτού, και δούναι το εμόν». «Είδες αγάπην τελείαν»;

Κάποτε, διηγούνται οι ασκητικοί πατέρες, ο άγιος Μακάριος επισκέφθηκε ένα ασθενή αδελφό και, κατά τη διάρκεια της παραμονής του πλησίον του, τον ερώτησε αν είχε ανάγκη από κανένα πράγμα. Ο ασθενής απήντησε·«ολίγου τρυφερού άρτου». Στη μοναχική αδελφότητα του ασθενούς αδελφού έψηναν μια φορά το χρόνο το ψωμί όλης της χρονιάς. Κι’ ο άνθρωπος αυτός δεν μπορούσε φαίνεται να τραφεί με τόσο σκληρό παξιμάδι. Αμέσως τότε «αναστάς ο αξιομακάριστος εκείνος ανήρ, καίπερ τυγχάνων ετών ενενήκοντα», ξεκίνησε από τη σκήτη του ασθενούς αδελφού και επορεύθη εις την Αλεξάνδρειαν. Εκεί, αφού «ηλλάξατο τους ξηρούς άρτους εις απαλούς, τους έφερε, πάλιν πεζοπορών, στον ασθενή μοναχό». Στην αδελφική αυτή πράξη βλέπει κανείς ασφαλώς το γνήσιο κοινωνικό περιεχόμενο της ασκητικής ησυχίας.

Για τον αββά Αγάθωνα, που υπήρξε «ανήρ εμπειρότατος πάντων των κατ’ εκείνον τον καιρόν Μοναχών, και την σιωπήν και την ησυχίαν υπέρ πάντας τιμών», διηγούνται και τα εξής.

Όταν ήλθε ο καιρός να γίνει ένα πανηγύρι σε μια κοντινή στη σκήτη του πόλη, επήγε ο άγιος να πουλήσει το εργόχειρό του για να αγοράσει τα παξιμάδια της χρονιάς. Αλλά συνέβη να συναντήσει στην αγορά «ξένον τινά ερριμένον και ασθενούντα». Τότε δεν χάνει την ευκαιρία να εκδηλώσει και στην περίπτωση αυτή την πλούσια αδελφική του αγάπη. Αναλαμβάνει υπό την προστασία του τον εγκαταλελειμμένο και άρρωστο αδελφό. Μισθώνει οικία και τον στεγάζει, φροντίζοντας να κάνει το παν για να αναρρώσει το συντομότερο. Συγχρόνως εργάζεται «ταις ιδίαις χερσίν» για να πληρώνει τα έξοδα αυτής της συμπαραστάσεώς του στον ασθενή. Έτσι σε έξη μήνες έγινε ο ξένος υγιής και ο άγιος επέστρεψε στην ησυχία του. «Αύτη εστίν η τελεία αγάπη».

Τέλος σε μια επιστολή του υπενθυμίζει ο άγιος Ισα¬άκ ότι κάποιος από τους ασκητικούς πατέρες δίδαξε πως τίποτε άλλο δεν μπορεί να λυτρώσει τον Μοναχό από τον δαίμονα της υπερηφάνειας και της πορνείας εκτός από την άσκηση μιας «κοινωνικής» αποστολής. Δηλ. ο Μοναχός που περιποιείται ασθενείς και «κατατηχθέντας εν τη θλίψει της σαρκός» αναπληρώνει πολλές πνευματικές προσπάθειες, που θα εχρειάζετο να καταβάλλει, για να απαλλαγεί από τις ενοχλήσεις του πονηρού.

Αλλά και πολλές άλλες διηγήσεις και περιστατικά της μοναχικής πολιτείας δείχνουν πως η ασκητική τελειότητα εκφράζεται θαυμάσια στην αγάπη για τον αδελφό. Μάλιστα η αγάπη αυτή, σαν έμπρακτη βίωση, είναι κριτήριο της τελειότητας. «Των δε φθασάντων την τελειότητα τούτο εστί το τεκμήριον. Εάν καθ’ ημέραν δεκάκις εις καύσιν παραδοθώσιν υπέρ της αγάπης των ανθρώπων, ου κορέννυνται εκ τούτων» .

Έτσι η επιφανειακή αντικοινωνική μόνωση του ασκητικού βίου είναι το ταπεινό εξωτερικό ένδυμα που καλύπτει μια ασύγκριτη πνευματική ομορφιά. Το πνευματικό βάθος της ασκήσεως, και στη πιο σκληρή μορφή της «ακρότατης μονώσεως», είναι βίωση της αδελφικής αγάπης που γεννάται από τη μυστική ένωση με το Θεό, την απόλυτη και άπειρη Αγάπη!

(Ιωαν.Κορναράκη, «Ανταύγειες της Πατερικής ερήμου μέσα στο σύγχρονο κόσμο», εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσ/νίκη, σ. 41-50)