Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ

 Πρεσβύτερος Ιωάννης Reeves

 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΣΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ

 Οι σκέψεις ενός ανθρώπου που ασπάσθηκε την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, πάνω στην εμπλοκή της Ορθοδοξίας στις προσπάθειες του Οικουμενισμού.

---

ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (20-24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2004)

---

       Είκοσι επτά χρόνια πριν (την προηγούμενη εβδομάδα), στεκόμουν έξω από τις πόρτες της εκκλησίας του Αγίου Σεραφείμ στο Ντάλας του Τέξας, περιμένοντας να γίνω δεκτός στην Αγία Ορθοδοξία. Ρωτήθηκα εάν ομολογούσα την Ορθόδοξη Εκκλησία ως την Νύμφη του Χριστού, όπου μέσα της υπήρχε η αληθινή σωτηρία που ήταν στην κιβωτό με τον Νώε στον Κατακλυσμό. Το ομολόγησα με όλη μου την καρδιά. Το πίστευα τότε. Το πιστεύω και τώρα.

       Η Ορθοδοξία για μένα ήταν το Πολύτιμο Μαργαριτάρι. Ο Αρχιεπίσκοπος Ντιμίτρι του Ντάλλας με συμβούλευσε, όταν έγινα δεκτός στην Εκκλησία ότι, όσο σοβαρή και να ήταν η κατάστασή μου τότε στην Αγγλικανική μου ζωή, παρέμεινε ένας μόνο λόγος να γίνω Ορθόδοξος: το ότι πίστευα πως η Ορθοδοξία ήταν αληθινή. Αυτός ο ίδιος απαρνήθηκε την Βαπτιστική πίστη και ασπάσθηκε την Ορθοδοξία, όταν ήταν ακόμα έφηβος, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '40, και ήταν ο πλέον κατάλληλος να μου δώσει αυτή τη συμβουλή.
       Έτσι στέκομαι τώρα ενώπιον αυτής της μεγαλοπρεπούς συνάντησης των επισκόπων και ιερέων, των θεολόγων και των πνευματικών πατέρων, σαν Αμερικανός, σαν ένας που ασπάσθηκε την Ορθόδοξο πίστη, ένας «απλός ιερέας του χωριού», αισθανόμενος ταπεινά αυτό το προνόμιο, για να μιλήσω πάνω σε ένα θέμα που μας αφορά όλους. Φέρνω την άποψη ενός ανθρώπου που ζήτησε καταφύγιο στην Ορθοδοξία από το δογματικό βάλτο μέσα στον οποίο συγκρούονται πολλοί από τους συνεργάτες μας στην οικουμενική κίνηση.

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός σέ λόγο του Περί τῶν εἰκόνων, μᾶς λέγει «Δέν παρέδωσαν ὅμως μόνο γραπτῶς τούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς οἱ αὐτόπτες μάρτυρες καί λειτουργοί τοῦ θείου λόγου, ἀλλά καί μέ ἄγραφες παραδόσεις.

Γιατί ἀπό ποῦ γνωρίζουμε τόν ἅγιο τόπο τοῦ κρανίου; Ἀπό ποῦ τόν τάφο τῆς ζωῆς; Δέν τόν παρέλαβαν ἀγράφως τά παιδιά ἀπό τούς πατέρες; Βέβαια τό ὅτι ὁ Κύριος σταυρώθηκε στόν τόπο τοῦ κρανίου εἶναι γραμμένο καί τό ὅτι τάφηκε σέ μνῆμα, πού σκάλισε ὁ Ἰωσήφ στό βράχο ὅτι ὅμως εἶναι αὐτά πού προσκυνοῦμε τώρα, τό γνωρίζουμε ἀπό τήν ἄγραφη παράδοση, καί πολλά ἄλλα παρόμοια μέ αὐτά. Ἀπό ποῦ γνωρίζουμε τό τριπλό βάπτισμα, δηλαδή μέ τρεῖς καταδύσεις; Ἀπό ποῦ τό νά προσευχόμαστε στραμμένοι πρός τήν Ἀνατολή; Ἀπό ποῦ τήν προσκύνηση τοῦ σταυροῦ; Ὄχι ἀπό τήν ἄγραφη παράδοση;