Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς Τὸ πάθος της ἀνθρωπαρέσκειας – Πρὸς τὴ σεμνοτάτη μοναχὴ Ξένη. (Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, Τόμος Δ΄).
Φιλοκαλία
τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, Τόμος Δ΄ (σελ. 244-271).
Περίληψη
Τὸ ἴδιο παθαίνουν κι ὅσοι ἀσκοῦν τὴν ἀρετὴ γιὰ νὰ δοξαστοῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐνῷ δηλαδὴ τοὺς ἔλαχε νὰ ἔχουν τὸ πολίτευμά τους στοὺς οὐρανούς, αὐτοὶ σκεπάζουν μὲ τὸ χῶμα τὴ δόξα τους, ἐπισύροντας τὴ δαβιτικὴ κατάρα. Γιατί οὔτε ἡ προσευχή τους ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, ἀλλὰ καὶ κάθε προσπάθεια τοὺς πέφτει κάτω στὴ γῆ, καθὼς δὲν ἔχει τὰ φτερὰ τῆς θείας ἀγάπης, τὰ ὁποῖα κάνουν τὶς ἐπίγειες πράξεις μας νὰ φτάνουν στὸν οὐρανό. Ὥστε καὶ κόπους ὑποφέρουν καὶ μισθὸ δὲν καρπώνονται. Καὶ τί λέω, δὲν καρπώνονται μισθό; Αὐτὸ ποὺ κερδίζουν εἶναι ἡ ντροπή, ἡ ἀκαταστασία τῶν λογισμῶν, ἡ αἰχμαλωσία τῆς διάνοιας καὶ ἡ ταραχή. Γιατί ὁ Κύριος, κατὰ τὸν Ψαλμωδό, διασκόρπισε τὰ ὀστᾶ των ἀνθρωπαρέσκων ντροπιάστηκαν, γιατί ὁ Θεός τους ἐκμηδένισε.
