xristianorthodoxipisti.blogspot.gr ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΕΙΜΕΝΑ / ΑΡΘΡΑ
Εθνικά - Κοινωνικά - Ιστορικά θέματα
Ε-mail: teldoum@yahoo.gr FB: https://www.facebook.com/telemachos.doumanes

«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)

«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΕΦΕΡΕ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΙΟΚΙΝΗΤΗ ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΕΦΕΡΕ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΙΟΚΙΝΗΤΗ ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ 

Οἱ σύγχρονοι Αἱρετικοί Νεοεικονομάχοι πολεμοῦν δολίως τήν εἰκονογράφησιν τοῦ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ μέ τήν διαστροφικήν διδασκαλίαν ὅτι  εἰκονογράφησις τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐπιχειρεῖ τήν εἰκόνισιν τῆς Θείαςφύσεως.  
Αἱ εἰκόνες ὅμωςὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίαςδέν εἰκονίζουν τήν φύσιν  οὐσίανἀλλά εἶναι ΣΥΜΒΟΛΙΚΑΙ ἀπεικονίσεις τῆς ὑποστάσεως τοῦ εἰκονιζομένουμήπως δύνται νά εἰκονισθῇ  οὐσία καί φύσις τῶν Ἀγγέλων  τῶν ψυχῶν  καί τῶν δαιμόνων τοῦ Παραδείσου καί τῆς κολάσεωςὌχι βεβαίως. Ἀλλά τόσαι εἰκόνες ὑπάρχουν μέ Ἀγγέλους καί ψυχάς καί δαίμονας. Τήν οὐσίαν ἤ φύσιν των εἰκονίζουν; Ὄχι βεβαίως. Πόσον μᾶλλον ἀδύνατον εἶναι νά εἰκονισθῇ ἡ Ἄκτιστος καί Ἄπειρος καί Ἀπερίγραπτος καί Ἀμέθεκτος ΘΕΪΚΗ Οὐσία ἤ Φύσις. 

Η ενότητα της Εκκλησίας


Η ενότητα της Εκκλησίας




Η Εκκλησία, εφόσον είναι σώμα Χριστού, που σκοπό έχει την σωτηρία των ανθρώπων, δεν κινδυνεύει να αφανιστεί, να καταποντιστεί (PG 52,429), να χαθεί. Άρχοντες θρησκευτικοί, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, άλλοτε και τώρα, φορείς της κοσμικής εξουσίας, αιρετικοί και οι ίδιοι οι δαίμονες «επολέμησαν την Εκκλησίαν», η οποία όχι μόνο δεν νικήθηκε αλλ' «υπέρ τους ουρανούς αναβέβηκε» (PG 52, 397-8).

Παρά ταύτα κινδυνεύει συνεχώς η ενότητα της Εκκλησίας, ενώ το γεγονός του Σώματος του Χριστού, η Εκκλησία δηλαδή, σημαίνει και αποτελεί ενότητα πραγματική, «... Εκκλησίαν δε Θεού καλεί (= ο Παύλος), δεικνύς ότι ηνώσθαι αυτήν χρη. Ει γαρ Θεού εστίν, ήνωται και μία εστίν, ουκ εν Κορίνθω μόνον αλλά και εν πάση τη οικουμένη. Το γαρ της Εκκλησίας όνομα ου χωρισμού, αλλά ενώσεώς εστι, και συμφωνίας όνομα. ...Ει δε ο τόπος χωρίζει (=τους πιστούς), αλλ' ο Κύριος αυτούς συνάπτει κοινός ων» (Εις Α' Κορ., Ομιλ. Α' 1: PG 61,13), που συντελείται με την συμμετοχή τελικά όλων στην ίδια θεία Ευχαριστία, στο γεγονός δηλαδή ότι, μετέχοντες στον ίδιο «άρτο», «ενούμεθα» όλοι σ' ένα σώμα, το σώμα του Χριστού (PG 61,200).

Δεκάλογος της κατά Χριστόν νομοθεσίας . Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

 Δεκάλογος της κατά Χριστόν νομοθεσίας .  Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

Ο Κύριος, ο Θεός σου, είναι ένας Κύριος(Δευτ. 6, 4), που αναγνωρίζεται ως Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Ο Πατέρας είναι αγέννητος. Ο Υιός έχει γεννηθεί από τον Πατέρα ανάρχως, αχρόνως και απαθώς, ως Λόγος. Αυτός, επειδή έχρισε από τον εαυτό Του την ανθρώπινη φύση που έλαβε από εμάς, ονομάστηκε Χριστός. Το Άγιο Πνεύμα προέρχεται από τον Πατέρα, όχι όμως με γέννηση, αλλά με εκπόρευση. Αυτός είναι ο μόνος Θεός. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός, ο ένας Κύριος σε τρεις υποστάσεις, Πατέρα, Υιού και Αγίου Πνεύματος, που δε διαιρείται κατά τη φύση και τη βουλή και τη δόξα, τη δύναμη και την ενέργεια και όλα τα γνωρίσματα της θεότητας. Αυτόν μόνο θα αγαπήσεις και Αυτόν μόνο θα λατρέψεις με όλη τη διάνοιά σου και με όλη την καρδιά σου και με όλη τη δύναμή σου(Δευτ. 6, 5).

Η λεηλασία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους δεν έχει το αντίστοιχό της στην Ιστορία

 Η λεηλασία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους δεν έχει το αντίστοιχό της στην Ιστορία
Σερ Στήβεν Ράνσιμαν.

“Ιστορία των Σταυροφοριών”

ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΩΝ <<ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ>> ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΟΙ  ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ ?? 
Η Δ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ: ΤΟ ΑΛΟΘΙ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΟΛΑΤΙΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Ενώ τονίζεται η 29η Μαϊου 1453 ως το τέλος της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας μας, το κυριότερο γεγονός που κλόνισε την ύπαρξή της ανεπανόρθωτα, και οδήγησε στον οριστικό τερματισμό της υλικής και οικονομικής υπεροχής του κράτους μας σε όλη την Ευρώπη, και τελικά στο 1453, δηλαδή η καταστροφή της Ρωμανίας από τη Δύση, με την Άλωση της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινούπολης την 13η Απριλίου 1204 από τους Σταυροφόρους, αποσιωπάται ή δεν του δίνεται η πρέπουσα σημασία. 

Αββά Ισαάκ του Σύρου Ψήγματα Χρυσού από τους Ασκητικούς Λόγους του

Αββά Ισαάκ του Σύρου
Ψήγματα Χρυσού από τους Ασκητικούς Λόγους του
ΜΕΛΕΤΗΜΑ 1ον
  1. Ο φόβος του Θεού είναι η αρχή της αρετής, που γεννάται από την πίστη και σπέρνεται στην καρδιά, που καταγίνεται στα της σωτηρίας της ψυχής.
  2. Αρχή της εναρέτου ζωής ειναι το να καταγίνεσαι στη μελέτη των Θείων Λόγων, αποφεύγοντας την τιμή του κόσμου, που είναι ατιμία.
  3. Χωρίς τη θέρμη της προς τον Θεόν πίστεως, δεν μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από τη δουλεία των παθών.
  4. Όταν στερούμεθα της Θείας Χάριτος επί πολύ, τότε γνωσιολογικά απορρίπτουμε τη Θεία Πρόνοια (=δαιμονισμός).
  5. Αρχή της αληθινής ζωής του πιστού είναι ο φόβος του Θεού και η θεία ηδονή που γεννάται απ’ Αυτόν μέσα στην καρδιά μας.
  6. Ο λόγος του Θεού, δηλαδή η αρετή, φυτρώνει στις καρδιές, που δεν φροντίζουν και δεν μεριμνούν για τα πράγματα του κόσμου τούτου.

Οι άξιοι διάδοχοι των αγίων Αποστόλων και Πατέρων , ορθόδοξοι επίσκοποι δεν παλινδρομούν , δεν καταφεύγουν σε χαρτοπόλεμο λένε το ναι –ναι και το όχι-όχι , όταν πρόκειται για θέματα πίστεως ομολογούν , καταγγέλλουν και καταδικάζουν την αίρεση ή το σχίσμα , και αποκηρύττουν τους εκ πεσόντας ! τέτοιος ήταν ο Άγιος πατέρας επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης !!! Ένα δείγμα από εγκυκλίους του!!

Οι άξιοι διάδοχοι των αγίων  Αποστόλων και Πατέρων , ορθόδοξοι επίσκοποι δεν  παλινδρομούν , δεν καταφεύγουν σε χαρτοπόλεμο λένε το ναι –ναι και το όχι-όχι , όταν πρόκειται για θέματα  πίστεως ομολογούν , καταγγέλλουν και καταδικάζουν  την αίρεση ή το σχίσμα , και αποκηρύττουν τους εκ πεσόντας ! τέτοιος ήταν ο Άγιος  πατέρας επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης  !!! Ένα δείγμα  από εγκυκλίους του!!



Ὁ καρπός τῆς νηστείας Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ὁ καρπός τῆς νηστείας
σίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου 


 ἄνθρωπος πού φοβᾶται τό Θεό δέν καταφρονεῖ τό νόμο τῆς νηστείας. Θά σᾶς μιλήσω γι᾿ αὐτό τό θέμα, γιατί ὁ πονηρός διάβολος, πού μισεῖ ὅλα τά καλά, πηγαίνει σέ κάθε χριστιανό καί, δένοντάς τον ἀόρατα μέ τήν ἀμέλεια καί τήνὀκνηρία, τόν πείθει νά καταφρονήσει τήν ἁγία νηστεία, πού γεννάει τόσα πνευματικά ἀγαθά καί συντελεῖ στή σωτηρία μας.
Γι᾿ αὐτό σᾶς παρακαλῶ, νά μήν ἀκούσετε καθόλου τόν ἐχθρό τῆς ψυχῆς μας οὔτε νά ὑποκύψετε στό πάθος τῆς γαστριμαργίας οὔτε νά ξαναγυρίσετε σέ περασμένη κακή συνήθεια.
Καθένας μας ἄς μήν ξεχνάει τήν ὠφέλεια πού προξενεῖ ἡ νηστεία. Εἶναι ὁ γιατρός τῶν ψυχῶν μας.

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑΔΙΟ ΣΧΟΛΑΡΙΟ

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑΔΙΟ ΣΧΟΛΑΡΙΟ
 Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης


1. Ο διπλός κίνδυνος· Τούρκοι και Φράγκοι 
Η παρουσίαση των θέσεων του πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου για την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους το 1453 έχει μέγιστο ιστορικό, εθνικό και πνευματικό ενδιαφέρον, για πολλούς και σημαντικούς λόγους. Εν πρώτοις διότι η ζωή του συνεκτυλίσσεται μαζί με τις τελευταίες δραματικές δεκαετίες της βασιλεύουσας και τις πρώτες της άδοξης δουλείας και υποταγής της στον βάρβαρο και αλλόθρησκο κα­τακτητή. Και το σημαντικότερο, διότι δεν είναι απλός θεατής των δρω­μένων, ένας από τους πολλούς που απλώς υφίστανται παθητικά τις τροπές των καιρών και των χρόνων, αλλά ένας από τους ολίγους που ενεργητικά έλαβαν μέρος και συνδιαμόρφωσαν τις ιστορικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες πορεύθηκε η Ρωμιοσύνη κατά τα κρίσιμα έτη πριν από την άλωση και μετά από αυτήν. Κατηύθυνε ο ίδιος και προσδιό­ρισε σε μεγάλο βαθμό τις τύχες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. 

Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος : Λόγος περί πίστεως. Και διδασκαλία για εκείνους πού λένε, ότι δεν είναι δυνατόν εκείνοι πού βρίσκονται μέσα στις φροντίδες του κόσμου να φτάσουν στην τελειότητα των αρετών. Και διήγηση επωφελής .

Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος : Λόγος περί πίστεως. Και διδασκαλία για εκείνους πού λένε, ότι δεν είναι δυνατόν εκείνοι πού βρίσκονται μέσα στις φροντίδες του κόσμου να φτάσουν στην τελειότητα των αρετών. Και διήγηση επωφελής .

Αδελφοί και πατέρες· είναι καλό να διακηρύττομε σε όλους το έλεος του Θεού και να φανερώνομε στους πλησίον μας την ευσπλαχνία και την ανείπωτη αγαθότητα του Θεού προς εμάς. « Εγώ λοιπόν, καθώς το βλέπετε, μήτε νηστείες έκανα, μήτε αγρυπνίες, μήτε χαμαικοιτίες, αλλά μόνο ταπεινώθηκα και ο Κύριος σύντομα με έσωσε», λέει ο θειος Δαβίδ. Και μπορεί κανείς να πει πολύ πιο σύντομα: «Μόνο πίστεψα, και με δέχτηκε ο Κύριος». Επειδή είναι πολλά αυτά πού μας εμποδίζουν ν΄ αποκτήσομε την ταπείνωση, να βρούμε όμως την πίστη δεν μας εμποδίζει τίποτε. Γιατί αν το θελήσομε ολόψυχα, ευθύς ενεργεί μέσα μας η πίστη, αφού είναι δώρο του Θεού και φυσικό προσόν, αν και υπόκειται στην αυτεξουσιότητα της προαιρέσεώς μας. Γι΄ αυτό ακόμη και οι Σκύθες και οι βάρβαροι πιστεύουν ο ένας τα λόγια του άλλου. Και για να σας δείξω στην πράξη την ενέργεια της ενδιάθετης πίστεως και να βεβαιώσω όσα είπα, ακούστε να σας διηγηθώ κάτι πού άκουσα από κάποιον πού δεν ψεύδεται.

Ἰωσὴφ Βρυέννιος – Λόγος εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ ζωαρχικὴν Τριάδα.

Ἰωσὴφ Βρυέννιος – Λόγος εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ ζωαρχικὴν Τριάδα.
ΛΟΓΟΣ εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ ζωαρχικὴν Τριάδα
 συνερανισθεὶς ἐκ διαφόρων πρὸς Αὐτὴν λόγων τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν σοφωτάτου
Ἰωσὴφ τοῦ Βρυεννίου*
 Θεὸς ἐμοὶ δόξα καὶ πλοῦτος καὶ καύχημα· Θεὸς τὸ γλυκύτατον καὶ ἥδυστον ὑπὲρ πᾶν πρᾶγμα, πρᾶγμα. Θεὸς τὸ μελέτημα καὶ ἐντρύφημα τοῖς σῳζομένοις χριστιανοῖς· Θεοῦ πνοὴ ἡ ψυχή μου· Θεοῦ πλάσμα τὸ σῶμά μου· Θεοῦ εἰμι ὅλος εἰκών· Θεοῦ θείᾳ χάριτι γένος· θεόθεν μοι τὸ εἶναι, τὸ κινεῖσθαι· θεόθεν τὸ ἀναπνεῖν, θεόθεν τὸ φθέγγεσθαι. Θεῷ καθ᾿ ἑκάστην τὸ πνεῦμά μου παρατίθημι· Θεῷ τὰς εὐχάς μου συνεχῶς προσάγω· Θεῷ καὶ ζῶ, καὶ δουλεύω, καὶ πάρειμι· Θεὸν τὸν μέγαν καὶ ἰσχυρὸν καὶ ζῶντα, παρόχον καὶ συλλήπτορα, καὶ τελεστὴν τῶν καλῶν εὐμοιρῶ· Θεὸν ἐπόπτην, ὧν καὶ νοῶ καὶ λέγω καὶ πράττω, πλουτῶ· Θεὸν κριτὴν φοβερὸν τῶν ἐν ἐμοὶ πεπραγμένων ἐκδέχομαι· καὶ πῶς λοιπὸν ἄλλοθεν ἄρξομαι τοῦ νῦν λόγου, ἀλλ᾿ ἢ ἐκ Θεοῦ;

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ π. ΘΡΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΛΟΥΣΗΣ -ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ! Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ :xristianorthodoxipisti.blogspot.gr

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ π. ΘΡΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΛΟΥΣΗΣ <<ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ>>Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ :xristianorthodoxipisti.blogspot.gr
ΟΙ ΘΕΣΗ ΤΗΣ :xristianorthodoxipisti.blogspot.gr

῾Ομολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως Μάρκου μητροπολίτου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ

῾Ομολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως
Μάρκου μητροπολίτου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ

᾿Εκτεθεῖσα ἐν Φλωρεντίᾳ κατὰ τὴν πρὸς Λατίνους γενομένην σύνοδον

[1] Ἐγ τ το θεο χάριτι δόγμασιν ντραφες εσεβέσι κα τ ἁγί καὶ καθολικἐκκλησί δι πάντων πόμενος, πιστεύω κα μολογ τν θεν καὶ πατέρα μόνον ναρχον κα ναίτιον, πηγν δ κα ατίαν το υο κα το πνεύματος. ὅ τε γρ υἱὸς ξ ατογεγέννηται κα τ πνεμα ξ ατο κπο­ρεύεται, μηδν το υο συμβαλλομένου πρς τνκπόρευσιν, ὥς περ οδ το πνεύματος πρς τν γέννησιν, ἢ κατ τ μα τς προό­δους εναι κα σὺν ἀλλήλαις, ς ο θεολόγοι πατέρες διδάσκουσι. δι τοῦ­το γρ κα τ πνεμα τ ἅγιον κπορεύεσθαι «δι᾿ υοῦ» λέγεται, τουτέστι μετ το υο κα ς  υός, ε κα μγεννητς ς κενος. ὁ δ υἱὸς ο λέγεται γεννᾶ­σθαι δι το πνεύματος, δι τ σχετικν εναι τ το υο νομα, να μ δόξ υἱὸς εναι το πνεύματος. ντεθεν κα πνεμα μν υο λέγεται δι τ κατ φύσιν οκεον, κα τ δι᾿ ατο πεφηνέναι κα δίδοσθαι τοςν­θρώποις·  δ υἱὸς το πατρς λέγεται, το δ πνεύματος  υἱὸς οὔτε ἔστιν οὔτε λέγεται κατ τν Νύσσης Γρηγόριον.
Ε δ τ «δι᾿ υο κπορεύεσθαι» τν ατίαν δήλου, καθ᾿ ἅ περ ο νέοι θεολόγοι φασίν, λλ᾿ ο τ δι᾿ ατο κλάμπειν κα πεφυκέναι κα λως τ συμπροϊέναι κα συμπαρομαρτεν κατ τν θεηγόρον Δαμασκηνόν, οκ ν ο θεολόγοι πάντες ξς ῥητς φρουν τουο τν ατίαν.  μν [Διονύ­σιος] λέγων· «Μόνη πηγ τουτέστιν ατία τς περουσίου θεότητος  πα­τήρ, κα τούτ το υο κα το πνεύματος διακρίνεται». ὁ δ [θανά­σιος]· «Μόνος γέννητος κα μόνος πηγ θεότητος  πατήρ», τουτέστι μό­νος ατία καθ ἅ περ καμόνος ναίτιος.  δ [Γρηγόριος  θεολόγος]· «πάντα σα  πατρ το υο πλν τς ατίας». ὁ δ [Μάξιμος] τι κα ο ῾Ρωμαοι «τν υἱὸν ο ποιοσιν ατίαν το πνεύματος». δ [Δαμασκη­νς] ὅτι «μόνος αἴτιος ὁ πατήρ»· καὶ ἐν λλοις· «῞Οσα ρμόζει πηγ, ατίᾳ,γεννήτορι, τ πατρ μόν προσαρμοστέα». οκ ν  θεολογικώτατος οὗ­τος Δαμασκηνς τν «διὰ» τιθες π το υο, τν «ἐκ» πηγόρευεν, ν μν τ γδό τν θεολογικν λέγων· «᾿Εκ το υο τ πνεμα ο λέγομεν, υο δ νομάζομεν κα δι᾿ υο φανεροσθαιμν μολογομεν». ἐν δ τ τρισκαιδεκάτῳ πάλιν  ατός· «Πνεμα υο οχ ς ξ ατολλ᾿ ς δι᾿ ατο κ το πατρς κπορευόμενον· μόνος γρ ατιος  πα­τήρ». ν δ τπρς ορδάνην πιστολ πρς τ τέλει· «Πνεμα νυπό­στατον κπόρευ­μα κα πρόβλημα, δι᾿ υο δέ, κα οκ ξ υος πνεμα στόματος θεοῦ, λόγου ξαγγελτικόν». ν δ τ ες τν θεόσωμον ταφν το Κυρίου λόγῳ· «Πνεμα γιον το θεο κα πατρός, ς ξ ατοκπορευόμενον, ὅ περ κα το υο λέγεται, ς δι᾿ ατο φανερούμενον κα τ κτίσει μεταδιδό­μενον· λλ᾿ οκ ξ ατο χον τν παρξιν».
Δλον γὰρ ς νθα μεσιτείαν ατιώδη δηλο  «διὰ» κα τ προσεχς ατιον, ς ο Λατνοι βούλονται, πάντως σοδυναμε τότε τ «ἐκ», κα  τέρα τς τέρας τν χρσινντιλαμβάνει· ς τ «᾿Εκτησάμην νθρωπον δι το θεοῦ», τατν τ «κ το θεοῦ»· κα« ἀνρ διὰ γυναικός», του­τέ­στιν «κ γυναικός». νθα τοίνυν  «ἐκ» πηγόρευται, δλοντι κα  ατία ταύτ συναπηγόρευται. λείπεται ἄρα τ κ πατρς δι᾿ υο κπο­ρεύεσθαι τ πνεμα τ γιον οτω λέγεσθαι κατ τν τς συνεπτυγ­μένης θεολογίας τρόπον, ς κ πατρς κπορευόμενον, δι᾿ υἱοῦ φανεροῦ­σθαι  γνωρίζεσθαι  κλάμπειν  πεφυκέναι νοεσθαι. «Τοτο γάρ, φησὶν  μέ­γας Βασίλειος, γνωριστικν τς κατ τν πόστασινδιότητος σημεον χει, τ μετ το υο κα σν ατ γνωρίζεσθαι, καὶ ἐκ τοῦ πατρὸς ὑφεστά­ναι». τοτ᾿ ἄρα κα τ «δι το υοῦ» βούλεται, τ «μετ᾿ ατοῦ» γνωρίζε­σθαι· καοκ λλη τις ἰδιότης πρὸς τὸν ἀποδέδοται τοῦ πνεύματος ἐνταῦ­θα πρὸς τὸν υἱὸν ἢ τὸ μετ᾿ αὐτοῦ γνωρίζεσθαι, καὶ οὐκ ἄλλη τις πρς τν πατέρα  τ ξ ατο φεστάναι. εἰ τοίνυν τὸ ἴδιον ἀκριβῶς ἀντιστρέ­φειν ἀνάγκη πρὸς τὸ οὗ ἐστιν ἴδιον, οὐκ ἄρα σχέσιν ἑτέραν πρὸς τὸν υἱὸν ἔχει τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἢ τὸ μετ᾿ αὐτοῦ γνωρίζεσθαι, καθ᾿ ἅ περ πρὸς τὸν πατέρα τὸ ἐξ αὐτοῦ ὑφεστάναι. οκ ἄρα κ το υο φέστηκεν οδ τ εναι χει τ πνεμα τ γιον, ἐπεὶ τί ἐκώλυε δι᾿ υἱοῦ ἐκπορεύεσθαι λέγειν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, ὥς περ δι᾿ υἱοῦ τὰ πάντα γεγενῆσθαι λέγεται; λλ᾿ κενο μν λέγεται τς «διὰ» κειμένης ντ τς «ἐκ», τοτο δ οδαμς. οδ᾿ ν εροι τις οδαμο κείμενον οτω χωρς το πατρός, λλ᾿«κ πα­τρς δι᾿ υοῦ» λέγεται. τοτο δ τν ατίαν οκ ξ νάγκης τ υἱῷ δίδωσι· δι τοτο κα τ «ξ υοῦ» κα παντελς οχ ερηται κα καθαρς πη­γόρευται.
[2] Τς δ τν δυτικν πατέρων καὶ διδασκάλων φωνάς, α τν ατίαν τοῦ πνεύματος τ υἱῷ διδόασιν, οτε γνωρίζω (καὶ γὰρ οὐδὲ μετεβλήθη­σάν ποτε πρὸς τὴν ἡμετέραν γλῶσσαν οὐδ᾿ ὑπὸ τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων ἐδοκιμάσθησαν) οτε παραδέχομαι, τεκμαιρόμενος τι διεφθαρμέναι εσ κα παρέγγραπτοι διά τε πολλν λλων κα δι τοχθς κα πρώην προε­νε­χθέντος παρ᾿ ατν βιβλίου τς οκουμενικς βδόμης συνόδου τνρον χοντος μετ τς ν τ Συμβόλ προσθήκης· ὅ περ ναγνωσθν πόσην ατν ασχύνην κατέχεεν, σασιν ο τότε παρόντες. λλ᾿ οδ᾿ ν ναντία τας οκουμενικας συνόδοις κα τος κοινος αὑτν δόγμασιν, οδ᾿ ν λως σύμφωνα τος ἀνατολικος διδασκάλοις γραψαν ο πατέρες κενοι, οδ ἑαυτος νακόλουθα, καθ᾿ ἅ περ δι᾿ λλων πολλν κείνων ῥητν ποδεί­κνυται. δι τοτο τς τοιαύτας πικινδύνους φωνς περ τς το ἁγίου πνεύματος κπορεύσεως θετῶ, κα συμφωνν τ γί Δαμασκηνκ τουο τ πνεμα ο λέγω, κν ὅς τις ον τερος τοτο λέγειν δοκ. οτε λέγω τν υἱὸν τοῦ πνεύματος ατιον οδ προβολέα, να μ δεύτερος ατιος ν τ τριάδι, κντεθεν δύο ατιοι κα δύο ρχα γνωρισθσιν· οδ γρ οσι­δες νταθα τ ατιον, ἵνα κοινν κα ν τος τρισ προσώποις πάρχῃ, κα δι τοτο τς δύο ρχς οδαμῇ οδαμς ο Λατνοι φεύξον­ται μέχρις ν τν υἱὸν λέγωσιν ρχν το πνεύματος· ἡ δ ρχ προσωπι­κνπάρχει κα διακρνον τ πρόσωπα.
[3] Κατ πάντα τοίνυν πόμενος τας γίαις κα οκουμενικας πτ συνό­δοις κα τοςν ατας διαλάμψασι θεοσόφοις πατράσι·
Πιστεύω εἰς ἕνα θεὸν πατέρα παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων. καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χρι­στόν, τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, θεὸν ἀληθινὸν ἐκ θεοῦ ἀληθι­νοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ πατρί, δι᾿ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο· τὸν δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρα­νῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα· σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ παθόντα καὶ ταφέντα· καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς· καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζό­μενον ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός· καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς· οὗ τῆς βασι­λείας οὐκ ἔσται τέλος. καὶ εἰς τὸ πνεῦ­μα τὸ ἅγιον, τὸ Κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπρο­σκυνού­με­νον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆ­σαν διὰ τῶν προφητῶν. εἰς μίαν ἁγίαν καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν ἐκ­κλη­σίαν. ὁμολο­γῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. προσδοκῶ ἀνά­στα­σιν νε­κρῶν, καὶ ζωὴν τοῦ μέλλον­τος αἰῶνος. ἀμήν.
[4] Τοτο τ ερν τῆς Πίστεως Μάθημά τε καὶ Σύμβολον τὸ παρὰ τς πρώτης κα τς δευτέρας τῶν συνόδων κτεθέν, παρ δ τν λοιπν κυρωθὲν κα βεβαιωθέν, λ ψυχδεχόμενος κα φυ­λάττων, ποδέχομαι κα σπάζομαι πρς τας ερημέναις πτ συνόδοις, κα τν μετ᾿ ατς θροισθεσαν π το εσεβος Βασιλείου βασιλέως ῾Ρωμαίων κα τοἁγιωτάτου πατριάρχου Φωτίου, τν καὶ οκουμενι­κν γδό­ην νομασθεσαν,  κα τν τοποτηρητν παρόντων ωάν­νου το μακαρίου πάπα τς πρεσβυτέρας ῾Ρώμης Παύλου κα Εγε­νίου τν ἐπι­σκόπων κα Πέτρου πρεσβυτέρου κακαρδιναλίου, κύ­ρωσε μν κα νε­κήρυξε τν βδόμην οκουμενικν σύνοδον κα τας πρατς συντάττε­σθαι διωρίσατο. ἀποκατέστησε δ τ οκεί θρόν τν ἁγιώτα­τον Φώτι­ον, κατέκρινε δ κα νεθεμάτισε, καθ᾿ ἅ περ κα α πρ ατς οκουμενι­κα Σύνοδοι, τος τολμντας προσθήκην τιν καινοτομεν  φαί­ρεσιν ἢ ὅλως ἐναλλαγὴν ἐπὶ τῷ προρρηθέντι Συμβόλῳ. «Ε τις γάρ, φησί, παρ τοτο τ ερν Σύμβολον τολμήσει τερονναγράψασθαι  προσθεναι  φελεν κα ρον νομάσαι ποθρασυνθείη, κατάκριτος κα πάσης χριστια­νικς πολιτείας πόβλητος». τ δ᾿ ατ κα  πάπας ωάννης πρς τν ἅγιον Φώτιον πιστέλλων φησ πλατύτερόν τε κα καθαρώτερον περ τς ν τ Συμβόλταύτης προσθήκης. ατη  Σύνοδος κα κανόνας ξέθετο τος ν πσι τος κανονικος βιβλίοις ερι­σκομένους.
[5] Κατ τος ρους τοίνυν ατς κα τν πρ ατς συνόδων, τ ερν τς Πίστεως Σύμβολον [κίνητον] δεῖν φυλάττεσθαι κρίνων, ς ξε­δόθη, καὶ οὓς ἀποδέχονται συναποδεχόμενος κα ος ποβάλλονται συνα­ποβαλλόμενος, οδέποτε ες κοινωνίαν προσδέξο­μαι τος τολμήσαντας ν τ Συμβόλ τν καινοτομίαν προσθεῖναι περ τς τοἁγίου πνεύματος κπορεύσεως, ως ν μμένωσι τ τοιαύτ καινοτο­μίᾳ· «῾Ο γρ κοινωνν φησι τ κοινωνήτ κα ατς κοινώνητος στω». κα  θεος Χρυσό­στομοςξηγούμενος τὸ «Ε τις εαγγελίζεται μν παρ᾿  παρελάβετε, νάθεμα», «Οκ επε, φησίν, ἐὰν ναντία καταγ­γέλλωσιν  τ πν νατρέ­πωσιν, λλὰ κν μικρόν τι εαγγελίζωνται, παρ᾿  παρελά­βετε, κν τ τυ­χν παρακινήσωσιν, νάθεμα στωσαν». κα  ατς αθις· «Οκονομη­τέον νθα μ παρανομητέον». κα  μέγας Βασί­λειος ν τος ᾿Ασκητικος· «Φανερ κπτωσις πίστεως κα περηφανίας κατηγορία,  θετεν τι τν γεγραμμένων  πεισάγειν τν μ γεγραμμένων, το Κυρίου μν ησο επόντος· Τ μπρόβατα τς φωνς μου κούει· κα πρ τούτου ερη­κότος· ᾿Αλλοτρί δ ο μκολου­θήσουσιν λλ φεύξονται π᾿ ατοτι οκ οδασι τν φωνν τν λλοτρίων». καν τ πρς μονά­ζοντας πιστολ· «Εἵ τινες τν γι πί­στιν προσποιοντες μολογεν, κοι­νωνοσι δ τος τερόφροσι, τος τοιού­τους, ε μετ παραγγελίαν μ πο­στσι, μμόνον κοινωνήτους χειν, λλ μηδ δελφος νομάζειν». κα πρ τού­του  θεοφόροςγνάτιος ν τ πρς τν θεον Πολύκαρπον τῆς Σμύρνης πιστολ· «Πς  λέγων, φησί, παρ τ διατεταγμένα, κν ξιό­πιστος , κν νηστεύ, κἂν παρθενεύῃ, κν σημεα ποι, κν προφητεύ, λύκος σοι φαινέσθω ν προβάτου δορ, προβάτων φθορν κατεργαζόμε­νος». κα τί δε πολλ λέγειν; παντες ο τς ἐκκλησίας δι­δάσκαλοι, πᾶ­σαι α σύνοδοι καὶ πσαι α θεαι Γραφα φεύγειν τος τερό­φρονας πα­ραινοσι, κα τς ατν κοινωνίας διΐστασθαι.
Τούτων ον γ πάντων καταφρονήσας, κολουθήσω τος ν προσχή­ματι πεπλασμένης ερήνης νωθναι κελεύουσι, τος τ ἱερὸν καὶ θεον Σύμβολον κιβδηλεύσασι, κα τν υἱὸν πεισάγουσι δεύτερον ατιον το ἁγίου πνεύ­ματος; τ γρ λοιπ τν τοπημάτων ἐῶ, τό γε νν χον, ν κα ν μόνον κανν ν μς ξ ατν διαστσαι. μ πάθοιμι τοτό ποτε, παράκλητε γαθέ, μηδ᾿ οτως μαυτο κα τν καθηκόντων λογισμν ποπέσοιμι, τς δ σς διδασκαλίας κα τν π σομπνευσθέντων μακαρίων νδρν χόμενος, προστεθείην πρς τος μος πατέρας, τοτο, εἰ μή τι λλο, ντεθεν ποφερόμενος, τν εσέβειαν.