Περὶ ἐξόδου ψυχῆς, καὶ περὶ τῆς δευτέρας παρουσίας. Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας
Οἴμοι! οἴμοι! τῆς συνειδήσεως ἐλεγχούσης με,
καὶ τῆς γραφῆς βοώσης, καὶ διδασκούσης με·
ὦ ψυχὴ, τῶν μιασμάτων,
καὶ παρὰ σοὶ ἐβδελυγμένων ἔργων!
Οἴμοι, ὅτι τὸν ναὸν
τοῦ σώματος ἔφθειρα, καὶ τὸ ἅγιόν σου Πνεῦμα ἐλύπησα! ὦ Θεὲ, ἀληθινά σου τὰ
ἔργα, καὶ δικαία ἡ κρίσις σου, καὶ εὐθεῖαι αἱ ὁδοί σου, καὶ ἀνεξιχνίαστα τὰ
κρίματά σου.
∆ιὰ πρόσκαιρον ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, ἀθάνατα βασανίζομαι·
δι' ἡδονὴν σαρκὸς, τῷ πυρὶ παραδίδομαι.
∆ικαία ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ·
ἐκαλούμην, καὶ οὐχ ὑπήκουον·
ἐδιδασκόμην, καὶ οὐ προσεῖχον·
διεμαρτύραντό μοι, ἐγὼ δὲ κατεγέλων·
ἀναγινώσκων καὶ ἐπιγινώσκων, οὐκ ἀπιστεύων, ἀλλ' ἐν ἀμελείᾳ, καὶ ῥᾳθυμίᾳ, καὶ
ἀκηδίᾳ, καὶ ἐν περισπασμοῖς, καὶ ταραχαῖς, καὶ ζάλαις τρυφῶν καὶ σπαταλῶν, καὶ
σκιρτῶν ἀγαλλόμενος, καὶ εὐφραινόμενος ἐδαπάνησά μου τὰ ἔτη, καὶ τοὺς μῆνας,
καὶ τὰς ἡμέρας εἰς τὰ πρόσκαιρα, καὶ φθαρτὰ, καὶ γήϊνα κοπιῶν, καὶ μοχθῶν, καὶ
ἀγωνιζόμενος· μὴ εἰς νοῦν λαμβάνων, ἢ λογιζόμενος, οἷον φόβον καὶ τρόμον, καὶ ἀγῶνα, καὶ
ἀνάγκην ἔχει ἰδεῖν ἡ ψυχὴ, ὅτε τοῦ σώματος χωρίζεται.
