Για την συνείδηση (Αββά Δωροθέου)
'Όταν ό Θεός δηµιούργησε τόν ανθρωπο, 'έβαλε µέσα του ένα
θείο σπέρµα, σάν ενα είδος λογισµοϋ πιό θερµού και φωτεινοϋ, νά εχει τή θέση
της σπίθας, γιά νά φωτίζει τό νου και νά του δείχνει νά ξεχωρίζει τό καλό από
τό κακό'. Αυτό ονοµάζεται συνείδηση, και είναι ό φυσικόο νόµοι; ('Ιωαv. Χρυσ.
Ρ. G. 49, 131-133). Αύτό είναι τά πηγάδια πού άνοιγε ό 'Ιακώβ, όπως άκριβώς
είπαν οι Πατέρες, και τά παράχωναν οι Φιλισταϊοι (Γεν. 26, 15). Μ' αυτό τό
νόµο, δηλαδή µέ τή συνείδηση, συµµορφώθηκαν οι Πατριάρχες και ολοι οι άγιοι
πού εζησαν πρίν από τό γραπτό νόµο και εύαρέστηοσν στό Θεό. 'Επειδή όμως αυτή
παραχώθηκε και καταπατήθηκε από τούς ανθρώπους µέ την προοδευτική εξάπλωση της
αμαρτιας, χρειαστήκαµε το γραπτό νόµο, χρειαστήκαµε τούς Αγίους Προφήτες,
χρειαστήκαµε την ενανθρώπιση του Ίδίου του Δεσπότη µας 'Ιησού Χριστού, για να
την ξαναφέρει στο φώς και να την αναστήσει, για να ξαναδώσει ζωή, µέ την τήρηση
των άγιων εντολών του Θεού εκείνη την σπίθα πού ήταν παραχωµένη.
