Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς – Τὸ πάθος αὐτό της ἀνθρωπαρέσκειας εἶναι τὸ πιὸ δυσδιάκριτο ἂπ’ ὅλα τὰ πάθη.
Πρὸς τὴ σεμνοτάτη μοναχὴ ΞένηΦιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, Τόμος Δ΄ (σελ. 244-271).
Περίληψη :
Τὸ ἴδιο παθαίνουν κι ὅσοι ἀσκοῦν τὴν ἀρετὴ γιὰ νὰ δοξαστοῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐνῷ δηλαδὴ τοὺς ἔλαχε νὰ ἔχουν τὸ πολίτευμά τους στοὺς οὐρανούς, αὐτοὶ σκεπάζουν μὲ τὸ χῶμα τὴ δόξα τους, ἐπισύροντας τὴ δαβιτικὴ κατάρα. Γιατί οὔτε ἡ προσευχή τους ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, ἀλλὰ καὶ κάθε προσπάθεια τοὺς πέφτει κάτω στὴ γῆ, καθὼς δὲν ἔχει τὰ φτερὰ τῆς θείας ἀγάπης, τὰ ὁποῖα κάνουν τὶς ἐπίγειες πράξεις μας νὰ φτάνουν στὸν οὐρανό.