Είσαι πικραμένος. Βαθιά πικραμένος. Ή γεύση της πίκραςείναι μόνιμη στο στόμα σου.
«Πικρόνσοι...» (Ίερεμίου β' 19)
Είσαι πικραμένος. Βαθιά
πικραμένος. Ή γεύση της πίκραςείναι μόνιμη στο στόμα σου. Γελάς με δυσκολία στα
ευχάριστα λόγια πού ακούς.Και το λιγοστό δύσκολο γέλιο σου το φαρμακώνει ή
πίκρα. Ή ίδια σταλάζει τηδυσάρεστη γεύση της σε καθετί όμορφο ή χαρούμενο πού
έρχεται να σου πλουτίσειτη ζωή. Δεν μπορείς να χαρείς σχεδόν τίποτα. Μέσα σε
όλα, μέσα σε καθετίαισθάνεσαι αυτό το πικρό στοιχείο. Αυτό το πικρό κάτι πού
δηλητηριάζει το είναισου, πού φαρμακώνει την ύπαρξή σου. Αυτό το πικρό κάτι...
Γιατί άραγε; Τί φταίει; Από πού
ξεκινάει, πού έχει την πηγήτης αυτή ή πίκρα, ή τόσο δυνατή, ή τόσο ανυπόφορα
αισθητή;
Που έχει την πηγή της; Σε μιαν
εγκατάλειψη. Σε μια σκληρήεγκατάλειψη, πού έχει μεσολαβήσει στη ζωή σου. Έδώ
έχει τις ρίζες του το κακό.Κάποιον εγκατέλειψες.