ΑΙ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ,, ΑΓΙΑΣ,, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΑΙ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ,, ΑΓΙΑΣ,, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Ἄνευ οὐδενός Ἐκκλησιαστικοῦ λόγου καί οὐδεμιᾶς Ἐκκλησιαστικῆς αἰτίας, κατά τό πρῶτον τέταρτον τοῦ 20οῦ αἰῶνος, προέκυψεν Ἡμερολογιακόν Πρόβλημα καί Σχίσμα εἰς τό Σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἤδη ἀπό τόν 16ον αἰῶνα, διά τῶν Οἰκουμενικοῦ κύρους Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583, τοῦ 1587 καί τοῦ 1593, εἶχε ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ τήν ἀπό τό 1582 ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ´ καινοτομίαν τῆς Ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου καί εἶχε παραδόσει εἰς τό ΑΝΑΘΕΜΑ τήν τροποποίησιν τόσον τοῦ Πασχαλίου ὅσον καί τοῦ Μηνολογίου.

Παρά ταῦτα, μετά ἀπό 350 ἔτη, τήν δεκαετίαν τοῦ 1920 εὑρέθησαν ἀχρεῖοιτινές τολμητίαι καί ἀντιχριστῖται (κατά παλαιότερον χαρακτηρισμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β´ τοῦ Τρανοῦ), δόλια ὄργανα τῆς Ἑβραιομασσωνίας καί τοῦ Σατανᾶ, οἱ ὁποῖοι ἀνόμως καί ἐκνόμως, παρανόμως καί ἀθέσμως, Ἀντικανονικῶς καί Πραξιοπηματικῶς, εἰσήγαγον τόν δαίμονα τοῦ Πάπα καί αὐτομάτως, ὄχι βαθμηδόν ἤ σταδιακῶς, ἀλλ᾽ ὡς ἀστραπή, ἐξῆλθον τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Κατεπάτησαν τάς Θεοπνεύστους Ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας καί οὕτω ἀπεσχίσθησαν ἐξ αὐτῆς. Ἐφήρμοσαν τό Ἀναθεματισμένον Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον καί οὕτω προεκάλεσαν Μέγα καί Ἀθεράπευτον Σχίσμα, τό ὁποῖον ἐξελίχθη εἰς ΑΙΡΕΣΙΝ.

Ἡ Ἀπόφασις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1583 προβλέπει ρητῶς καί κατηγορηματικῶς ὅτι: 

«Ὅποιος δέν ἀκολουθᾶ τά ἔθημα (sic) τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ Ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν καί τό Ἅγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν, καί θέλει νά ἀκολουθᾶ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον, καί Νέον Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθημα (sic) τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχη τό ΑΝΑΘΕΜΑ, καί ΕΞΩ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.

Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε καί ἀνετράφητε καί ὅταν τό καλέσῃ ὁ καιρός καί ἡ χρεία, καί αὐτό τό αἷμα σας νά χύνετε διά νά φυλάξετε τήν πατροπαράδοτον Πίστιν καί Ὁμολογίαν σας, καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων, καί προσέχετε. Ἵνα καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθᾶ ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.»

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ Εὐλογία καί αἱ Εὐχαί τῆς Ἐκκλησίας συνοδεύουν ὅσους διαφυλάσσουν τά Ἱερά θεσπίσματα περί τοῦ Ἡμερολογίου, τηροῦν τήν πατροπαράδοτον Πίστιν καί Ὁμολογίαν, καί ἀσπάζονται ὅσα αἱ Ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι καθώρισαν.

Ἀπ᾽ ἐναντίας, ὅσοι καταπατοῦν τάς Ἐντολάς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ καί ἀκολουθοῦν τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον, ἕλκουν ἐπί τῶν κεφαλῶν αὐτῶν τό Φρικτόν ΑΝΑΘΕΜΑ, ἐξορίζονται τῆς τοῦ Θεοῦ Βασιλείας, χωρίζονται ἀπό τήν Ἁγίαν Τριάδα, ἀποκόπτονται τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί ἐν τέλει στεροῦνται τῆς Θείας Χάριτος, τῆς μακαρίου Σωτηρίας καί τῆς Αἰωνίου Ζωῆς.

Αὐτή εἶναι ἡ φρικτή Ἀπόφασις τοῦ 1583 κατά τῆς Λατινικῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας. Ἡ αὐτή φρικτή Ἀπόφασις τοῦ 1583 ἐκυρώθη κατ᾽ ἐπανάληψιν Συνοδικῶς καί Πανορθοδόξως, τό 1587, τό 1593, τό 1722, τό 1756, τό 1836, τό 1848, τό 1895, καί τό 1904. Συνιστᾶ λοιπόν Οἰκουμενικῶς ἀποδεκτόν Ἐκκλησιαστικόν Κανόνα, Ὅριον Αἰώνιον καί Ἀμετάθετον. Δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς συλλεκτικῆς ἀξίας ἀρχαιοπρεπές κειμήλιον, ὡς παλαιᾶς κοπῆς νόμισμα. Οὔτε, ἀπ᾽ ἐναντίας, ἀποτελεῖ παρωχημένην μυωπικήν προκατάληψιν. Τό περί Ἡμερολογίου Ἐκκλησιαστικόν Θεόπνευστον θέσπισμα δέν ἀποτελεῖ Ἱστορικόν καθίζημα. Ἀποτελεῖ Πνεύματος Ἁγίου Νομοθέτημα.

Ἡ αὐτή φρικτή Ἀπόφασις κατά τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ὑπεγράφη ὑπό τοιούτου ἀναστήματος Ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ὡς ἦτο ὁ Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας Β´ ὁ Τρανός (1572-1595), ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος (1566-1590), ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος Δ´ (1579-1608), καί ἀργότερον ὁ ἄλλος Ἀλεξανδρείας καί ἐπί διετίαν Ἐπιτηρητής τοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Μελέτιος ὁ Πηγᾶς (1590-1601).

Αἱ Ἀποφάσεις αὐταί τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων εἶναι ΟΡΙΣΤΙΚΑΙ, ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΟΙ, ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑΙ ΔΙ᾽ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΒΑΤΑΣ. Δέν δύναται οὐδεμία ἄλλη μελλοντική Σύνοδος νά τροποποιήσῃ ἤ ἀλλοιώσῃ αὐτάς. Καί οἱ παραβαίνοντες αὐτάς δέν εἶναι ὑπόδικοι εἰς μελλοντικήν Σύνοδον• εἶναι ἤδη Προδεδικασμένοι καί Καταδεδικασμένοι.

Πρέπει νά γνωρίζῃ κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός ὅτι συμφώνως πρός τό ΚΑΝΟΝΙΚΟΝ καί ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΔΙΚΑΙΟΝ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, κάθε Ἀπόφασις Οἰκουμενικῆς ἤ Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΣ. Δι’ αὐτό, ὡς ἐκδοθεῖσα τῇ ἐπινεύσει καί καθοδηγήσει τοῦ Παναγίου Πνεύματος, εἶναι Αἰώνιος καί Ἀμετάθετος, δέν ἐπιδέχεται οὐδεμιᾶς Ἀναιρέσεως ἤ Ἀλλοιώσεως, καί ἀποτελεῖ Πηγήν Κανονικοῦ Δικαίου.

ΠΗΓΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, εἶναι: 

1. Ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη,
2. Ἡ Ἱερά Παράδοσις, Γραπτή καί Προφορική,
3. Οἱ Ἀποστολικοί Κανόνες,
4. Οἱ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καθώς καί ὅσοι Κανόνες Τοπικῶν Συνόδων ἤ Ἁγίων Πατέρων ἔχουν ἀναγνωρισθῆ ἀπό Οἰκουμενικάς Συνόδους, καί
5. Αἱ Ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων. 

Δέν δύναται οὐδεμία ἄλλη Πανορθόδοξος ἤ Οἰκουμενική Σύνοδος εἰς τό μέλλον νά τροποποιήσῃ, ἀλλάξῃ ἤ ἀλλοιώσῃ μίαν προηγουμένην, πόσον μᾶλλον νά ἀντιστρέψῃ ἤ ἀκυρώσῃ ἤ ἀθετήσῃ αὐτήν, διότι ἐν τοιαύτη περιπτώσει θά ἀντιφέρετο εἰς αὐτό τοῦτο τό Πανάγιον Πνεῦμα τό λαλῆσαν διά τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου.

Ἡ ἰσχύς τῶν Πανορθοδόξων καί Οἰκουμενικῶν Ἐκκλησιαστικῶν νομοθετημάτων δέν εἶναι παροδική.Δέν νομοθετεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ ΘΕΟΥ ὅπως αἱ κοσμικαί πολιτεῖαι, κατά τρόπον ὅστις νά ἐπιδέχεται μελλοντικήν ἀναθεώρησιν καί ἀνατροπήν. Δέν θά εἶχε νόημα νά νομοθετῇ διά κάτι τό ὁποῖον δέν θά ἔχῃ συνεχῆ ἰσχύν καί θά δύναται μία ἑπομένη Σύνοδος νά τό ἀλλάξῃ.Νομοθετεῖ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί δέν ἔχει νόημα οὔτε θέσιν ἡ τρεπτότης εἰς τάς Ἀποφάσεις της.

Οὐδέν ἀλλοιωτόν ἤ προσωρινόν ἤ ἀνίσχυρον εἰς τούς Θεοπνεύστους Νόμους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ.

Πᾶσα Ἀπόφασις Οἰκουμενικῆς ἤ Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι Ὁριστική, Ἀμετάκλητος, Τελεσίδικος καί Δεσμευτική διά τούς Πιστούς. Τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ΘΕΟΥ εἶναι ὑποχρεωμένα νά ὑπακούουν καί πειθαρχοῦν εἰς αὐτήν.

Εἰς ἐναντίαν περίπτωσιν, οἱ ἀπειθοῦντες καί μή πειθαρχοῦτες ὑπόκεινται εἰς τάς Ἀράς καί τά Ἐπιτίμια τῆς Συνόδου ἡ ὁποία τήν ἐξέδωκεν. Ὑπόκεινται ἐπίσης καί εἰς τά ἐπιβληθέντα ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ τῆς Καθόλου Ἐκκλησίας, τῆς Μιᾶς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔχει ἐγκολπωθῆ πᾶσαν τοιαύτην Ἀπόφασιν εἰς τήν γενικήν Νομοθεσίαν αὐτῆς καί ἔχει θεσπίσει τούς ὑπάρχοντας Κανόνας διά τήν ἑνότητα τῶν Πιστῶν μετά τοῦ ΘΕΟΥ.

  

Οἱ ἐναντιούμενοι εἰς τάς περί τῆς Πίστεως Ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ὑπόδικοι διά νά κριθοῦν εἰς τό Μέλλον ὑπό ἄλλης Συνόδου. Ἤδη κέκρινται καί εἶναι ἤδη κατάδικοι ὡς ΠΡΟΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ.

Ὁ ἀποκεφαλισθείς δέν ἐκπνέει ὅταν καί ἐάν ὑπάρξῃ μελλοντική ἰατρική γνωμάτευσις ὅτι ἀπέθανεν. Εἶναι ἤδη νεκρός ἅμα τῇ σφαγῇ του καί δέν χρειάζεται γνωμάτευσις διά νά χωρισθῇ ἀπό τό σῶμα ἡ ψυχή του. Δέν εἶναι δυνάμει νεκρός ἕως ὅτου ἐκδοθῇ γνωμάτευσις, ἀλλ᾽ εἶναι πράγματι νεκρός καί πρίν ἀπό τήν ἔκδοσίν της.

Ὁ παραβαίνων Θεοπνεύστους Ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων ἀποθνήσκει Πνευματικῶς καί Ἐκκλησιαστικῶς ἅμα τῇ παραβάσει. Παράβασις τῶν Πανορθοδόξων Ἀποφάσεων δέν σημαίνει ὑποδικία. Σημαίνει ἔξωσις ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, χωρισμός ἀπό τόν Θεόν καί ἀπώλεια Ζωῆς Αἰωνίου.

Ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου προειδοποιεῖ κάθε Χριστιανόν ὅτι ὁ ὑποπίπτων εἰς τό Ἐκκλησιαστικόν ΑΝΑΘΕΜΑ ὑφίσταται τήν ἄμεσον ἀπώλειαν τῆς Θείας Χάριτος: «Ὡς γάρ βαπτισθείς εἰς Χριστόν Χριστόν ἐνεδύσω, οὕτως ἀποδημήσας ἀπό τῆς Ἐκκλησίας Χριστόν ἐξεδύσω» (Κατά Ἀποτακτικῶν ἤ Γεμελλιτῶν 7).