π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, Χριστιανοί μαθητές των Γκουρού

π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, Χριστιανοί μαθητές των Γκουρού

     

 Όσα αναφέρθησαν κάνουν φανερό, πως ένας χρι­στιανός δεν μπορεί να γίνει οπαδός γκουρουϊσμού, χωρίς να αρνηθεί τον Χριστό σαν μοναδικό Σωτήρα. Ο Χριστός είναι για μας η πύλη της Θεο-κοινωνίας. «Διότι αυτός είναι η ειρήνη ημών, ο οποίος συνήνωσε τα δύο μέρη και κατέρριψε το μεσότοιχον τού φραγ­μού, δηλαδή την έχθραν, καταργήσας δια της σαρκός αυτού τον νόμον των εντολών, που συνίστατο εις διαταγάς, δια να δημιουργήσει εις τον εαυτόν του, από τα δύο μέρη, ένα νέον άνθρωπον και να φέρη ειρήνην και να συμφιλιώσει με τον Θεόν και τα δύο μέρη εις ένα σώμα δια του σταυρού, δια τού οποίου εθανάτωσε την έχθραν. Και όταν ήλθε, εκήρυξε το ευαγγέλιο της ειρήνης εις εσάς που είσαστε μακρυά και εις τους πλη­σίον, διότι δι' αυτού έχομεν και οι δύο την είσοδον προς τον Πατέρα με ένα Πνεύμα» (Εφεσ. β' 14-17).

 Όμως στις γκουρουιστικές κινήσεις ο Χριστός αντι­καθίσταται από τον Γκουρού. Στην καλλίτερη περίπτωση ο Χριστός λογίζεται ένας Γκουρού του παρελθόντος, όχι σαν «ζωντανός δάσκαλος» και επομένως δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα!

Για τον γκουρουϊσμό, ο Γκουρού ενσαρκώνεται για τη σωτηρία των μαθητών του. Κατά τα άλλα αποτελεί θεία πραγματικότητα. Γι' αυτό το Σατυαναντασράμ βγά­ζει το συμπέρασμα: «Επομένως, ο μόνος λόγος που ο Γκουρού διατηρεί την ατομικότητά του, αντί να συγχωνευθεί με το Απόλυτο, είναι επειδή τον χρειαζόμαστε» (Γιόγκα 7/80,σ. 4).

 Ο Γκουρού είναι «η πύλη προς το άπειρο»: «Ο σκοπός στην πνευματική ζωή, αδιάφορο για πια θρησκεία ή φιλοσοφία πρόκειται, είναι να φθάσει σε μια προσωπική αντίληψη της άπειρης πραγματικότητας, γνωστής σαν Θεός. Ο Γκουρού είναι η πύλη προς το άπειρο, μέσω της οποίας ο μαθητής μπορεί να περάσει» (Γιόγκα 4/80, σ. 4).

 Το ότι οι γκουρουιστικές ομάδες ανέχονται τους χριστιανούς, είναι γιατί τους κατατάσσουν στο «νηπιαγω­γείο». Σε ένα όμως προχωρημένο πνευματικό στάδιο, πρέπει να εγκαταλείψουν τον Χριστό ή τη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού- γιατί οποίος έχει «βαθειά επί­γνωση», όπως ο αληθινός μαθητής του Γκουρού, δεν έχει ανάγκη από σύμβολα, όπως λογίζεται ο προσωπι­κός Θεός!

 Δύο αποσπάσματα από το Γκουρού Σατυα­νάντα διαφωτίζουν πλήρως το ζήτημα:

 «Όλα εξαρτώνται από την επίγνωση που έχει ο καθένας – Εάν θέλεις να εισέλθεις στον ναό του Θεού, στην αρχή φυσικά, μπορείς να το κάνεις εξωτερικά, αλλά αυτό μόνο του δεν θα σε φέρει στον Θεό. Να επισκέπτεσαι ναούς είναι σαν να πηγαίνεις στο νηπια­γωγείο. Ο ύψιστος ναός, η πραγματική κατοικία τού Σίβα, βρίσκεται μόνο μέσα μας».

Ερώτηση: Τι σημαίνει Θεός για τους σαννυάσιν;

Απάντηση: Αισθανόμαστε, ότι ο Θεός είναι μέσα μας. Ο Θεός είναι το λεπτεπίλεπτο ή το πνευματικό σώμα μέσα στον καθένα μας. Ο Θεός είναι σύμβολο για τον αρχάριο. Αλλά αυτός που είναι διαφωτισμένος έχει βρει τον Θεό μέσα του. Όταν αρχίζεις σχολείο, αρχίζεις από το Α, Β, Γ, Δ. Αλλά ένας μεγαλύτερος μα­θητής που ήδη ξέρει την αλφάβητο, δεν πρέπει να πάει στο νηπιαγωγείο. Για τον αρχάριο είναι απαραίτη­το ένα σύμβολο, όπως ο σταυρός- ένα λουλούδι, το λίνγκαμ κ.λπ. Αλλά όταν η επίγνωση είναι βαθειά, μεγαλειώδης, τότε ποια είναι η ανάγκη για σύμβολα;» (Γιόγκα 5/80, σ. 15).

 Ο Χριστός δεν είναι μοναδικός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι ένας «Γκουρού, όπως… ο Βούδας, ο Κρίσνα, ο Ράμα, ο Μαχαβίρ», οι οποίοι «εγκατέστη­σαν δίκτυα πνευματικής δύναμης σ' όλο τον κόσμο». Όμως τα «δίκτυα» αυτά «περιμένουν εκείνη τη στιγμή της εξέλιξης, όταν μια δύναμη θα ανυψώσει την ανθρω­πότητα σε ένα ψηλότερο επίπεδο εξέλιξης», (Γιόγκα 4/80, σ. 4).

 Δεν είναι λοιπόν δυνατόν σε ένα χριστιανό, που θέλει να μείνει χριστιανός, να γίνει μαθητής ενός Γκουρού, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο προδίδει τη χριστιανική του ελπίδα, το ευαγγέλιο τού Χριστού και αυτόν τον ίδιο τον Κύριο.

Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στο γεγονός, ότι οι μαθητές των Γκουρού γιορτάζουν με μεγάλη αφοσίωση τις Ινδουιστικές θρησκευτικές εορτές· και ιδιαίτερα τα γεγονότα πού συνδέονται με τη ζωή του Γκουρού. Έτσι η ιερότερη εορτή για τους χριστιανούς μαθητές των Γκουρού δεν είναι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα ή η Πεντηκοστή, αλλά η «Γκουρού πουρνίμα» κατά την πανσέλη­νο τού Ιουλίου. Το Σατυανάντασραμ αναφέρει· πως η εορτή αυτή εορτάζεται «σαν σύμβολο της ευγνωμοσύ­νης που νοιώθει ο μαθητής προς τον Γκουρού» (Σατυα­νάντα, Φως, σ. 126).

 Η εορτή αυτή αποτελεί ευκαιρία αληθινής λατρείας του Γκουρού από μέρους των μαθητών. Το Σα­τυανάντασραμ αναφέρει σχετικά ότι κατά την ημέρα αυτή«συρρέουν χιλιάδες ανθρώπων στο Άσραμ του Γκουρού, για να τού προσφέρουν ο,τι έχουν»:

«Δεν μετράνε τα περιουσιακά τους στοιχεία. Δεν τους νοιάζει με τι θα απομείνουν, αν δώσουν τα υλικά τους αγαθά στον Γκουρού. Απλώς προσφέρουν με α­νοιχτές καρδιές γεμάτες αγάπη. Κανένα δώρο δεν είναι υπερβολικά μεγαλόψυχο, αν προσφέρεται στον Γκουρού. Αυτός αληθινά αξίζει όλα όσα έχετε, γιατί έχει δεσμευθεί να σας υπηρετεί ανιδιοτελώς (sic)» (Σατυα­νάντα, Φως, σ. 126)!..

Για να γιορτάσουν την Γκουρού Πουρνίμα οι μα­θητές των Γκουρού κοντά στο λατρευτό τους πρόσωπο, ταξιδεύουν ακόμη και σε άλλες Ηπείρους!

 Κλείνοντας παρατηρούμε, πως στη σύγχρονη «υπε­ραγορά – θρησκεία» υπάρχουν πολλές προσφορές που υπόσχονται «τη λύση» στα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου και ταυτόχρονα την εισαγωγή του σε μια «Νέα Εποχή», πού θα φέρει δήθεν την ειρήνη, την αρμονία, την ελευθερία, την αλήθεια.

Όμως οι επαγγελίες αυτές δεν φαίνεται να εναρ­μονίζονται με την πραγματικότητα, πού επικρατεί στις ομάδες αυτές. Σε ότι αφορά τον γκουρουϊσμό, τα άτομα οδηγούνται σε απόλυτη εξάρτηση και καταρράκωση της προσωπικότητας, στην επαγγελματική και κοινωνική τους ζωή.

Η ιδιότητα του μαθητή ενός γκουρού είναι ασυμ­βίβαστη με τη χριστιανική ιδιότητα, γιατί η λατρεία πού προσφέρεται στους γκουρού είναι λατρεία «άλλων θεών» (Έξοδ. κ' 2-5. Δευτερ. στ' 6-9).

 ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ, ΓΚΟΥΡΟΥΪΣΜΟΣ, ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΑΘΗΝΑ 1997 – 4Η ΕΚΔΟΣΗ