ΟΙ 7 ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ.

ΟΙ 7 ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ.

Ὁ 1ος λόγος ὅπου εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τὸν σταυρὸν ἦταν τὸ «Πάτερ ἅφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιούσι…», μὲ τὸν ὁποῖον λόγον ὑπερβολὴν ἀγάπης καὶ ἀνεξικακίας ὁ Κύριος δείχνωντας, δὲν κάνει νὰ σχισθεῖ ἡ γῆ καὶ νὰ καταπιεῖ τοὺς σταυρωτᾶς του, ἀλλὰ μάλιστα παρακαλεῖ τὸν πατέρα του νὰ συγχωρήσει τὸ σφάλμα τους. Καὶ βέβαια αὐτὸ θὰ συγχωρούταν ἂν αὐτοὶ δὲν ἔμεναν εἰς τὴν ἀπιστίαν, ἀλλὰ πίστευαν καὶ μετανοοῦσαν. Ἀπὸ τὸν λόγον τοῦτον ἔμαθε ὁ Στέφανος νὰ εἰπῇ διὰ τοὺς λιθοβολιστᾶς του, «Κύριε μὴ στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». Καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι ὡς μιμηταὶ Χριστοῦ ἀπὸ τοῦτον τὸν λόγον ἔμαθον νὰ συγχωροῦν τοὺς ἐχθρούς τους.

Ὁ 2ος λόγος ἦταν αὐτὸς πρὸς τὸν εὐγνώμονα λῃστή. «Ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔση ἓν τῷ παραδείσῳ» μὲ τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος κάνει κληρονόμον τοῦ παραδείσου τὸν φονέαν καὶ κλέπτην! Πόσοι καὶ πόσες φορὲς λέγουν τὸν λόγον ὅπου εἶπε ὁ λῄστης πρὸς τὸν Χριστὸν «Μνήσθητί μου Κύριε ὅταν ἔλθης ἐν τὴ βασιλεία σου», ἀλλὰ δὲν ἀξιῶνονται νὰ ἀκούσουν καὶ τὸν λόγο τοῦτον ὅπου εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν λῃστήν, διότι δὲν τὸν λέγουν μὲ τὴν αὐτὴν διάθεσην καὶ μὲ τὴν αὐτὴν καρδίαν τοῦ λῃστοῦ καὶ διότι αὐτοὶ μὲν λέγουν, ἀφ’ πιστεύουν πὼς εἶναι Θεὸς ὁ Χριστός, ὁ δὲ λῃστὴς χωρὶς νὰ πιστεύσει πὼς εἶναι Θεὸς ὁ Χριστὸς καὶ χωρὶς νὰ δεῖ θαύματα, ἐξεφώνησε τοιοῦτον λόγον πρὸς ἕνα συγκατάδικόν του καὶ πρὸς ἕνα ἐσταυρωμένον, ἔσωθεν ἐμπνευσθεῖς ὑπὸ τῆς χάριτος, κατὰ τὸν Ἅγιον Λέοντα, διὰ τὴν καλὴν γνώμην καὶ αὐτομεμψίαν ὅπου ἔδειξε λέγοντας «καὶ ἠμεῖς μὲν δικαίως ἄξια γὰρ ὢν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε».

Ὁ 3ος λόγος ἦταν ἐκεῖνος ὅπου εἶπε ὁ Κύριος πρὸς τὴν ἁγιωτάτην μητέραν του καὶ τὸν ἀγαπημένον τοῦ μαθητὴν Ἰωάννην, οἱ ὁποῖοι ἐπαρέστεκαν εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ «Γύναι, ἰδοὺ ὁ υἱός σου· εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου», μὲ τὸν ὁποῖον τοῦτον λόγον φρόντισε διὰ μόνην τὴν μητέραν καὶ μὲ ὄλον ὅπου ἐπαρέστεκαν ἐκεῖ καὶ ἄλλες γυναῖκες παραδίδωντας τὴν παρθένον εἰς τὸν παρθένον, τὴν ἀγάπη-μένην εἰς τὸν ἀγαπημένον, καὶ τὴν καθαρὰν εἰς τὸν καθαρὸν μαθητὴν διὰ νὰ τὴν προστατεύει καὶ διδάσκει καὶ ἠμᾶς νὰ φροντίζωμεν διὰ τοὺς γονεῖς μας μέχρις ἐσχάτης ἀναπνοῆς, ὅταν αὐτοὶ δὲν μᾶς ἐμποδίζουν στὴ θεοσέβεια καὶ ἀρετήν.

Ὁ 4ος λόγος εἶναι τὸ «Θεέ μου Θεέ μου ἶνα τί μὲ ἐγκατέλιπες;» τὸν ὁποῖον τοῦτον λόγον ὁ θεολόγος Γρηγόριος λέγει ὅτι τὸν εἶπε ὁ Κύριος τυπώνωντας εἰς τοῦ λόγου του τὸ ἰδικόν μας καὶ ἀναδεχόμενος εἰς τὸ ἰδικὸν τοῦ πρόσωπον τὴν ἐγκατάλειψιν τοῦ Θεοῦ ὅπου ἔπαθεν ἡ δική μας ἀνθρώπινη φύσις, καθὼς ἀνεδέχθη καὶ τὴν ἀφροσύνην καὶ τᾶς πλημμελείας τὰς ἰδικᾶς μας ὅπου περιέχει ὁ εἰς τὸν Χριστὸν ἀναφερόμενος 21ος ψαλμός.

Ὁ 5ος λόγος ὅπου εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τὸν σταυρὸν ἦταν τὸ «διψῶ». Οἱ αἰτίες δὲ διὰ τὶς ὁποῖες εἶπε τοῦτον τὸν λόγον ἦταν τρεῖς, σωματική, ψυχικὴ καὶ ἀλληγορική.Ἡ σωματικὴ αἰτία ἦταν διότι μὲ τὸ νὰ ἔχυσε ὁ Κύριος εἰς τὸν κῆπον τόσους αἱματωμένους ἱδρῶτας καὶ τόσα αἵματα εἰς τὴν φρικτὴν μαστίγωσιν καὶ σταύρωσίν του καὶ μὲ τὸ νὰ ἔλαβε τόσους κόπους καὶ πάθη, ἔμεινε τὸ πανάγιον σῶμα τοῦ χωρὶς τὴν φυσική του ὑγρότητα καὶ φυσικῶς ἐβασάνιζε τὸν Κύριον μὲ μίαν φλογερὰν δίψα. Ἡ ψυχικὴ αἰτία ἦταν διότι μὲ τὴν ψυχή του καὶ τὴν ἐπιθυμία ὁ Κύριος ἐδίψα καὶ ἐπεθύμει νὰ πάθει διὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀλληγορικὴ αἰτία τῆς δίψης τοῦ Κυρίου ἦταν ὡς λέγει ὁ Ἱεροσολύμων Κύριλλος, ὅτι κανένα πρᾶγμα τοῦ κόσμου τούτου δὲν μπορεῖ νὰ χορτάσει τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἡ μὲν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου τελειώνει, ἡ δὲ δίψα καὶ ἐπιθυμία του δὲν τελειώνει.

Ὁ 6ος λόγος ὅπου εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τὸν σταυρὸν ἦταν τὸ «τετέλεσται», μὲ τοῦτον τὸν λόγον ἔδειξε ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐτελειώθησαν ὅλες οἱ προφητεῖες ὅπου εἶπον περὶ αὐτοῦ οἱ Προφῆται, ὅτι ἐτελειώθει τὸ ἔργον καὶ τὸ θέλημα τοῦ Πατρός, διὰ τὸν ὁποῖον ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, ὅτι ἐτελειώθησαν οἱ δυνάμεις τοῦ σωματός του καὶ περισσότερον νὰ βαστάσει δὲν ἠμπορεῖ. Καὶ ἁπλῶς ἔδειξε μὲ τὸν λόγον τοῦτον ὁ Κύριος ὅτι ἐτελειώθει ὅλη ἡ ἔνσαρκος οἰκονομία του καὶ κανένα πρᾶγμα δὲν λείπει.

Ὁ 7ος λόγος ὅπου εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τὸν σταυρὸν ἦταν «Πάτερ εἰς χεῖρας σου παραθήσομαι τὸ πνεῦμα μου». Διὰ νὰ δείξει, ὅτι μετ’ ἐξουσίας ἀφήνει τὴν ψυχήν, ἐπειδὴ πρὸ τοῦ Σταυροῦ εἶπεν πρὸς τοὺς Ἰουδαίους «Ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχή μου, ἵνα πάλι λάβω αὐτήν».Ἔκλινε δὲ τὴν κεφαλὴ καὶ μετὰ παρέδωκε τὸ πνεῦμα διὰ νὰ δείξει ὅτι δὲν ἀποθνῄσκει χωρὶς τὴν θελησὶν τοῦ ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι ὅπου πρῶτον ἀποθνῄσκουν καὶ μετὰ κλίνουσιν τὴν κεφαλήν, ὁ δὲ Χριστὸς ἐπειδὴ ἐθελουσίως ἀπέθνῃσκε πρώτον ἔκκλινε τὴν κεφαλὴν καὶ μετὰ παρέδωκεν τὸ πνεῦμα. [Πνευματικά Γυμνάσματα Αγ.Νικοδήμου σελ. 265-268] - [Συναξαριστῆς Τριωδίου σελ. 602]