῾Ο ὀρθόδοξος θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ*

. ῾Ο ὀρθόδοξος θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ*

Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου

᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)

(῾Ως  γνωστόν,   τὸν  Δεκέμβριον  τοῦ  παρελθόντος    ἔτους   [1972] ἡ

᾿Αδελφότης Θεολόγων «῾Ο Σωτήρ», συνεκρότησε Σύναξιν Θεολόγων,

φίλων καὶ συνεργατῶν αὐτῆς, καθ᾿ ἣν ὡμίλησεν ὁ Καθηγητὴς κ. ᾿Ανδρέας

Θεοδώρου   με  θέμα:   «῾Ο  ὀρθόδοξος   Θεολόγος   ἔναντι   τοῦ   Οἰκου-

μενισμοῦ».  

᾿Εκ τῆς   ἐμπεριστατωμένης    αὐτῆς   εἰσηγήσεως   ὁ  «Ο.Τ.»

δημοσιεύει  ἀκολούθως   τὰ   σημεῖα  ἐκεῖνα,   εἰς  τὰ   ὁποῖα   τονίζονται

εὐστόχως οἱ τεράστιοι κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους διατρέχει ἡ ᾿Ορθοδοξία

ἐκ τῆς συμμετοχῆς αὐτῆς εἰς τὸν σύγχρονον Οἰκουμενισμόν).

Η αίρεση του Filioque

Η αίρεση του Filioque

 Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Το Filioque η βασική διαφορά

Μία από τις βασικές διαφορές μεταξύ των Ορθοδόξων και των Φραγκολατίνων είναι η διδασκαλία περί του Αγίου Πνεύματος, το λεγόμενο Filioque. Οι Φραγκολατίνοι προσέθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως την φράση αυτή, ότι δηλαδή το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιόν (Filioque), αλλοιώνοντας έτσι τον λόγο του Χριστού και την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, όπως εκφράσθηκε και Συνοδικά με την Β” Οικουμενική Σύνοδο, αλλά και με άλλες Συνόδους.

Έλληνες, ορθόδοξοι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες;

Έλληνες, ορθόδοξοι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες;

Ένα νέο φαινόμενο μπαίνει τα τελευταία χρόνια στη ζωη των Ελλήνων: η εμφάνιση της «αρχαιολατρίας» η «νεοειδωλολατρίας». Βεβαίως, παρόμοια φαινόμενα κατέγραψε η ιστορία και στο Βυζάντιο, λίγο πριν την Άλωση, στις μέρες του Πλήθωνα. Όμως η σύγχρονη μορφη της νεοειδωλολατρίας έχει όλα τα χαρακτηριστικά των ρευμάτων της «Νεας Εποχής» και παρουσιάζεται ιδιαίτερα σκληρή και υβριστική απέναντι στην Χριστιανική Πίστη.

Συνήθως, η πρώτη αντίδρασή μας μπροστά στο νέο αυτό ρεύμα της νεοειδωλολατρίας είναι ένα ειρωνικό μειδίαμα η η γνώμη ότι δεν πρέπει «να ασχολείται κανείς με τέτοια πράγματα· υπάρχουν σοβαρότερα». Η ακόμη βλέπουμε τούς οπαδούς του νεοεποχίτικου αυτού ρεύματος σαν αθεράπευτους νοσταλγούς ενός ενδόξου παρελθόντος χωρίς επιστροφή.

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ,ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΥΣΣΗΣ , ΛΟΓΟΣ. Ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ ΤΑ ΜΑΚΡΙΝΕΙΑ

   ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ,ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΥΣΣΗΣ , ΛΟΓΟΣ. Ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ ΤΑ ΜΑΚΡΙΝΕΙΑ

Όταν ο μεγάλος μεταξύ των Αγίων Βασίλειος έφυγε από την παρούσα ζωή

προς το Θεό, αποτέλεσε ο θάνατός του την αφορμή για γενικό πένθος στις

Εκκλησίες. Ζούσε τότε ακόμη η αδελφή και δασκάλα μου (Μακρίνα) και πήγα

κοντά της για να μετάσχω μαζί της στη συμφορά του θανάτου του αδελφού μας.

Η ψυχή μου ήταν πολύ θλιμμένη, επειδή πονούσε γι’ αυτή τη μεγάλη απώλεια·

ζητούσα κάποιον που θα έχυνε δάκρυα μαζί μου και θα σήκωνε το ίδιο

βάρος της θλίψεως. Μόλις συναντηθήκαμε, η παρουσία της δασκάλας μου

αναζωπύρωσε τη θλίψη μου· διότι ήδη και εκείνη υπέφερε από θανατηφόρα

ασθένεια.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ;

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού

Ομοτίμου Καθηγητού Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ;

Μιλώντας για την Ορθοδοξία, δεν πρέπει να επαναλαμβάνουμε το λάθος του Πιλάτου, όταν ερώτησε τον Χριστό: «Τί έστιν αλήθεια;» (Ίωάνν. 18, 38). Το ορθό είναι: «Τίς έστιν αλήθεια». Διότι η αλήθεια δεν είναι μία ιδέα, μία θεωρία, ένα σύστημα, αλλά πρόσωπο το Πανάγιο Πρόσωπο του Ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου, του Ιησού Χριστοῦ. Έτσι πρέπει να ερωτήσουμε και για την Ορθοδοξία, διότι ταυτίζεται με το θεανθρώπινο Πρόσωπο του Θεού Λόγου. Αυτός, ώς Θεάνθρωπος, είναι η Ορθοδοξία μας, η Παναλήθειά μας.

1. Αν θέλαμε να ορίσουμε, συμβατικά, τον Χριστιανισμό, ως Ορθοδοξία, θα λέγαμε ότι είναι η εμπειρία της παρουσίας του Ακτίστου (του Θεού)1 μέσα στην ιστορία και η δυνατότητα του κτιστού (του ανθρώπου) να γίνει Θεός «κατά χάριν».

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, 
Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Παναπιστημίου Αθηνών



Πηγή: Εκκλησιαστικόν Περιοδικόν Σύγγραμμα: Νέα Σιών
, Έκδοσις Ιερού Κοινού του Παναγίου Τάφου

Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης και οι πολίτες της



Προλογικά



Πρίν από είκοσι περίπου χρόνια δίδασκα στο αμφιθέατρο της Σχολής μας, στους πρωτοετείς Φοιτητές. Από το ύψος της έδρας διέκρινα στα πρώτα έδρανα μία ομάδα φοιτητών και φοιτητριών, που δεν έδειχναν για ελλαδίτες. Στο τέλος του μαθήματος τους πλησίασα και τους ρώτησα για το τόπο της καταγωγής  τους. Ένας από αυτούς, που, όπως έδειχαν τα πράγματα, κατείχε καλύτερα  την ελληνική γλώσσα, μου απάντησε: «Είμασθε Ρωμηοί από τη Μέση Ανατολή» (Λίβανο, Συρία. Παλαιστίνη κ.τ.λ). Αιφνιδιάσθηκα, το ομολογώ, με την απάντηση αυτή, που δεν την ανέμενα. "Έτσι, προχώρησα σε μία δεύτερη ερώτηση: «Γιατί είσθε Ρωμηοί»; Και τότε ήλθε η ακόμη πιο αιφνιδιαστική απάντηση «Επειδή ο αυτοκράτορας μας ήταν στην Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, και ο πρώτος Ορθόδοξος Πατριάρχης μας είναι ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως - Νέας Ρώμης »!



Χρυσόστομος:Δεν είναι η Εκκλησία χρυσοχοείο ούτε αργυροκοπείο…

Χρυσόστομος:Δεν είναι η Εκκλησία χρυσοχοείο ούτε αργυροκοπείο…

“Αφιερώνεις χρυσό ποτήρι και δεν προσφέρης ένα ποτήρι νερό; Τι ωφελείσαι; Κάμεις χρυσοκέντητα σκεπάσματα της τράπεζας και δεν δίνεις στον ίδιο μέρος απαραίτητο για κατάλυμα, τι κερδίζεις απ’ αυτό;”
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ομιλία Ν στο κατά Ματθαίον (απόσπασμα)
“… Κανένας Ιούδας, λοιπόν και κανένας Σίμωνας ας μην πλησιάση σ’ αυτό το τραπέζι: κι οι δύο χάθηκαν από τη φιλαργυρία τους. Ας αποφύγωμε αυτό το βάραθρο κι ας μη νομίζωμε ότι μας φτάνει για τη σωτηρία μας αφού γδύσωμε τις χήρες και τα ορφανά, ποτήριο από χρυσό και αδαμαντοποίκλιτο να προσφέρωμε στην τράπεζα. Αν θέλωμε να τιμήσωμε τη θυσία, ας προσφέρωμε την ψυχή μας που γι’ αυτήν θυσιάστηκε. Αυτή να κάμωμε χρυσή. Αν αυτή μένει χειρότερη από κόκκαλο και μολύβι κι είναι μόνο το σκεύος χρυσό, ποιό το όφελος;
Ας μη προσέχωμε λοιπόν αυ
τό μονάχα, πως να προσφέρωμε σκεύη χρυσά αλλά και να προέρχωνται από δίκαιους κόπους. Τότε είναι πολυτιμότερα από τα χρυσά, όταν δεν έχουν πλεονεξία.

Η αθεΐα:Το «καύχημα» της εποχής μας.

Η αθεΐα:Το «καύχημα» της εποχής μας.

«Ω, άπιστοι, δεν είσθε δύσπιστοι. Είσθε οι πλέον εύπιστοι! 

Δέχεσθε τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα, τα πιο αντιφατικά, 

για να αρνηθήτε το θαύμα, την Αλήθεια».

Άγιος Αυγουστίνος

Του Αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Νυξ αφεγγής τοις απίστοις, Χριστέ, τοις δε πιστοίς φωτισμός.

Αθεΐα! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινόν άνθρωπο. Όποιος τον αποχτήσει (και για να τον αποχτήσει, φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος),γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι” ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, κι” ας είναι γελοίος, επίσημος κι” ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι” ας είναι ανάξιος, επιστήμονας κι” ας είναι κουφιοκέφαλος.

Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Για τη συνείδηση

. Ὅταν ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο, ἔβαλε μέσα του ἕνα θεῖο σπέρμα, σάν ἕνα εἶδος λογισμοῦ πιό θερμοῦ καί φωτεινοῦ, νά ἔχει τή θέση τῆς σπίθας, γιά νά φωτίζει τό νοῦ καί νά τοῦ δείχνει νά ξεχωρίζει τό καλό ἀπό τό κακό1. Αὐτό ὀνομάζεται συνείδηση, καί εἶναι ὁ φυσικός νόμος (Ἰωαν. Χρυσ. P. G.49, 131-133). Αὐτός εἶναι τά πηγάδια πού ἄνοιγε ὁ Ἰακώβ, ὅπως ἀκριβῶς εἶπαν οἱ Πατέρες, καί τά παράχωναν οἱ Φιλισταῖοι (Γεν. 26, 15). Μ’ αὐτό τό νόμο, δηλαδή μέ τή συνείδηση, συμμορφώθηκαν οἱ Πατέρες καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι πού ἔζησαν πρίν ἀπό τό γραπτό νόμο καί εὐαρέστησαν στόν Θεό. Ἐπειδή ὅμως αὐτή παραχώθηκε καί καταπατήθηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους μέ τήν προοδευτική ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας, χρειαστήκαμε τό γραπτό νόμο, χρειαστήκαμε τούς ἁγίους Προφῆτες, χρειαστήκαμε τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Ἴδιου τοῦ Δεσπότη μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά τήν ξαναφέρει στό φῶς καί νά τήν ἀναστήσει, γιά νά ξαναδώσει ζωή, μέ τήν τήρηση τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, σ’ ἐκείνη τήν σπίθα πού ἦταν παραχωμένη.