xristianorthodoxipisti.blogspot.gr ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΕΙΜΕΝΑ / ΑΡΘΡΑ
Εθνικά - Κοινωνικά - Ιστορικά θέματα
Ε-mail: teldoum@yahoo.gr FB: https://www.facebook.com/telemachos.doumanes

«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)

«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ''ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΣΕ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ''


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ''ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΣΕ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ''

σ. ορθόδοξη πίστη




http://entoytwnika.blogspot.gr
Είχαμε αναφέρει ότι θα σχολιάσουμε το άρθρο του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά υπό τον τίτλο ''ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΣΕ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ''.

Αναφέρει ο π. Ευθύμιος:

 "Ἔχουν θέσει ὡς κριτήριο ἑνότητος τό Ἡμερολόγιο καί ἔτσι προτείνουν ἕνα καινοφανές καί πρωτάκουστο εἰς τά ἐκκλησιαστικά δεδομένα θεολογικό μοντέλο, τό ὁποῖο ὑπερτονίζει τήν ἡμερολογιακή ἑνότητα εἰς βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς". 



O π. Ευθύμιος λησμονεί να αναφέρει, (και παλαιότερα αλλά και έπειτα), τις αρνήσεις των παλαιοημερολογιτών εις τον ''πειρασμό'' που τους υπέβαλαν αρκετές φορές κύκλοι της Επίσημης Εκκλησίας λέγοντας: «κρατήστε το παλαιό ημερολόγιο, ορίστε και Ναοί δια να κάνετε τις ακολουθίες σας, αλλά θα μνημονεὐετε τον Τοπικό Επίσκοπο της Κρατούσης Εκκλησίας»! Λησμονεί την ΑΡΝΗΣΗ αυτών σε μία τέτοιου τύπου ''ενότητα'' όπως επίσης και την άρνηση τους να συγκοινωνήσουν και με αυτούς που ακολουθούν τυπικώς το παλαιό ημερολόγιο (μνημονευτές) αλλά μνημονεύουν τους Επισκόπους της Κρατούσης Εκκλησίας!
 Πως λοιπόν οι παλ/τες έχουν θέσει ως ''κριτήριο ενότητος'' το ημερολόγιο;

«Οἱ Παλαιοημερολογίτες ἐν προκειμένῳ διδάσκουν
ὅτι οἱ μέν ἀκολουθοῦντες τό Π. Ἡμερολόγιο, ἀλλά ἔχοντες ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες Οἰκουμενιστές (π.χ. Ἁγιορεῖτες καί τοπικές Ἐκκλησίες Ρωσίας, Σερβίας κλπ.) εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας, λόγῳ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς, οἱ δέ ἀκολουθοῦντες τό Π. Ἡμερολόγιο (καί ἀνήκοντες σέ κάποια παράταξι ἐκτός τῆς ἰδικῆς των) εἶναι καί αὐτοί πάλι ἐκτός Ἐκκλησίας, ἐπειδή δέν ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τήν παράταξι εἰς τήν ὁποία ἀνήκουν καί ἄρα δέν εἶναι ἐνσωματωμένοι στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ».

Εδώ ο π. Ευθύμιος ομολογεί την αλήθεια! Όντως οι παλ/τες δεν έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τους τυπικά (μνημονευτές) ''παλαιοημερολογίτες'' λόγω της κοινωνίας τους μετά των Νεοημερολογιτών Οικουμενιστών. Όμως ενώ προηγουμένως μας είπε ότι έχουν ως κριτήριο ενότητος το ημερολόγιο (μη αληθές), τώρα μας λέγει ότι τους ακολουθούντας αυτό (μνημονευτές παλαιοημερολογίτες) τους θεωρούν εκτός Εκκλησίας! Άρα οι παλ/τες δεν θέτουν ως κριτήριο ενότητος το ημερολόγιο, αλλά δια να υπάρξει κριτήριο ενότητος πρέπει οι χειροτονούντες Αρχιερείς να είναι φορείς, φύλακες και κοινωνοί της Αποστολικής Παραδόσεως, της άπαξ τοις αγίοις παραδοθείσης Πίστεως (Β΄ Πέτρου, β΄21). Αν δεν είναι, τότε είναι όντως εκτός Εκκλησίας και επομένως είναι αδύνατον να υπάρχει και εκκλησιαστική ενότητα και κοινωνία! Διατί όμως είναι εκτός Εκκλησίας; Διότι ο κάθε Αρχιερεύς ενεργεί υπέρ και εξ΄ ονόματος της όλης Εκκλησίας και μόνον έτσι η ιερά υπηρεσία του έχει πλήρη μυστηριακή αξία. Ένας διαφωνών προς την Αποστολική Παράδοσι δεν μπορεί να χειροτονήση ορθοδόξως, δεν μπορεί να μεταβιβάση ιερωσύνη, επειδή ακριβώς Παράδοσις στην Ορθόδοξη Πατερική αντίληψι είναι η εξουσία, να διδάσκη κανείς, να ομολογή, να δίνη μαρτυρία και να κηρύσση, στηριζόμενος στο βάθος της εμπειρίας της Εκκλησίας, η οποία παραμένει πάντα η ίδια και αναλλοίωτη.

Όμως ομιλεί ο π. Ευθύμιος και δια την μη εκκλησιαστική κοινωνία με τους μη μνημονευτές παλ/τες διότι τους θεωρούν και αυτούς ως εκτός Εκκλησίας. Αν και δεν έχουν το αυτό φρόνημα όλοι, εάν ομιλεί όμως δια τους λάτρεις της ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ, τότε πολύ καλά κάνουν! Διατί; Διότι τους θεωρούν ''σχισματικούς''! Και όπως γνωρίζουμε «Οι αιρετικοί και σχισματικοί δεν έχουν την Θεία Χάρι διότι αμάρτησαν ενώπιον του Αγίου Πνεύματος και έχει αποδειχθή η κακία της απιστίας των, που είναι ενάντια προς την αληθινή πίστι του Χριστού». Αυτό δεν το λέγουν μόνον παλ/τες αλλά και Νεοημερολογίτες, όπως είχαμε αναφέρει εις το άρθρο μας ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΕΚΠΛΗΞΙΣ;
Εφ΄ όσον λοιπόν θεωρούν τους διαφόρους των ''παρατάξεων'' ως σχισματικούς, διατί εκπλήσσεται ο π. Ευθύμιος; Μήπως θεωρεί ο π. Ευθύμιος ότι οι σχισματικοί έχουν Θ. Χάρι; Διότι το αντίθετον διαβάζουμε εις τα άρθρα του συμφωνώντας μετά των τηρώντων την ακρίβεια παλ/των. Π.χ. πιο κάτω ο ίδιος αναφέρει:

«Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων καί ἡ σαφεστάτη διακέλευσις τῶν ἱερῶν Κανόνων ἐν προκειμένῳ εἶναι ὅτι τά σχίσματα στεροῦνται τῆς χάριτος τοῦ ἁγ. Πνεύματος, εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί βεβαίως τά τελούμενα ἀπό τούς εὑρισκομένους εἰς αὐτά κληρικούς εἶναι ἄκυρα....».

Ορίστε λοιπόν! Εφ΄ όσον και ο ίδιος ο π. Ευθύμιος αποδέχεται και θεωρεί ότι τα σχίσματα στερούνται της Θ. χάριτος, τότε διατί εκπλήσσεται;
Αναφέρει:
«Αὐτές τίς θεωρίες τῶν ποιμένων τοῦ Π. Ἡμερολογίου τίς δέχεται ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα καί ὁ λαός, λόγῳ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς ποιμένες των, ἡ ὁποία ἐκκλησιαστική κοινωνία σημαίνει καί ταύτησι μέ τήν πίστι τῶν ποιμένων. Ὅπως δηλαδή οἱ ἀντιοικουμενιστές Νεοημερολογίτες ταυτίζονται κατά τήν πίστι μέ τούς Οἰκουμενιστές, λόγῳ ἀναγνωρίσεώς των καί ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ αὐτούς, ἔτσι καί οἱ Παλαιοημερολογίτες ταυτίζονται μέ τήν πίστι τῶν ποιμένων των, λόγῳ τῆς ἰδίας ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί ἀναγνωρίσεως. Ἄρα λοιπόν τό ἐπιχείρημά των, ὅτι ὁ λαός στό Π. Ἡμερολόγιο εἶναι ἑνωμένος, εἶναι ψευδές, διότι ὁ λαός εἶναι ἑνωμένος ἐκκλησιαστικά καθένας μέ τήν παραταξί του, ἡ δέ ἡμερολογιακή ἑνότης οὐδόλως συντείνει εἰς τήν ἐκκλησιαστική. Οἱ Πατέρες δέ ὡς σημεῖο ἑνότητος ἐθέσπισαν τήν Ὀρθόδοξο πίστι θεωρητικά καί τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα καί κοινωνία πρακτικά. Αὐτό φυσικά δέν ὑπάρχει στούς Παλαιοημερολογίτες».
Οι παλαιοημερολογίτες βεβαίως και έχουν κοινή πίστη εις τα Δόγματα και τις Παραδόσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει εις την επίσημη Εκκλησία! Διατί; διότι εις την επίσημη Εκκλησία άλλος πιστεύει εις την  μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, άλλος πιστεύει εις την θεωρία των Κλάδων! Άλλος πιστεύει ότι ο Παπισμός είναι αίρεση, άλλος ότι είναι αδελφή ''Εκκλησία''! Άλλος πιστεύει ότι ο Οικουμενισμός είναι Παναίρεση, άλλος πιστεύει ότι είναι μέσον μαρτυρίας της Ορθοδόξου Πίστεως! Άλλος ονομάζει την ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ως αίρεση, άλλος πιστεύει ότι οι πατέρες είναι πια ξεπερασμένοι! Άλλος πιστεύει ότι ο Πασχάλιος Κανών δεν μετακινείται, και άλλος πιστεύει ότι όχι μόνον μετακινείται, αλλά και τον παραβιάζει (βλ. Εκκλησία της Φινλανδίας)! Άλλος πιστεύει ότι οι αιρετικοί δεν έχουν Θεία Χάρι, άλλος αναγνωρίζει και τα μυστήριά τους! Άλλος θεωρεί ότι οι Μονοφυσίτες είναι αιρετικοί καταδικασμένοι από 4 Οικουμενικές Συνόδους, και άλλος θεωρεί ότι δεν υπάρχουν καν διαφορές και αν υπάρχουν είναι ασήμαντες! Και δια να μην σας κουράζουμε έχουν τεραστίου μεγέθους διαφορές σε ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ και ΚΑΝΟΝΙΚΑ ζητήματα. Τούτο δεν συμβαίνει όμως εις τους παλ/τες! Ο π. Ευθύμιος αναφέρει ότι: «Οἱ Πατέρες δέ ὡς σημεῖο ἑνότητος ἐθέσπισαν τήν Ὀρθόδοξο πίστι θεωρητικά καί τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα καί κοινωνία πρακτικά», εμείς όμως λέγουμε το αντίθετο! ότι «Οἱ Πατέρες δέ ὡς σημεῖο ἑνότητος ἐθέσπισαν τήν Ὀρθόδοξο πίστι ΠΡΑΚΤΙΚΑ καί τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα καί κοινωνία ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ» Διότι την Ορθόδοξο Πίστι πρέπει να την βιώνουμε εις ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ και όχι εις την ΘΕΩΡΙΑ! Τι να την κάνεις την εκκλησιαστική ενότητα και κοινωνία δίχως Ορθόδοξη Πίστη; Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι όπως λέγει ο π. Ευθύμιος. Εις το σημείο της ενότητος της Ορθόδοξης πίστης θεωρητικά (αλλά και πρακτικά), βεβαίως και την έχουν οι παλ/τες. Εις το σημείο όμως της εκκλ. ενότητος και κοινωνίας δεν την έχουν, όχι όμως μεταξύ τους όπως λέγει, αλλά με τις ''παρατάξεις''! Άραγε τι είναι σημαντικότερο; Το να έχεις σημείο ενότητος την Ορθόδοξο πίστη θεωρητικά (και πρακτικά), αλλά όχι την εκκλησιαστική ενότητα πρακτικά (όπως οι παλ/τες με τις υπόλοιπες ''παρατάξεις), ή να μην έχεις σημείο ενότητος την Ορθόδοξο πίστη αλλά να έχεις εκκλησιαστική ενότητα και κοινωνία πρακτικά (όπως οι Νεοημερολογίτες); Το σημαντικότερο βεβαίως και είναι η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΙΣ ως σημείο ενότητος και θεωρητικά και πρακτικά!!! Θυμάσθε την ομολογία του αγίου Μάξιμου του Ομολογητή:
«Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ὁμολογίαν, Πέτρον μακαρίσας ἐφ’ οἷς αὐτόν καλῶς ὡμολόγησεν, ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο.......» (Φιλοκαλία, ΕΠΕ 15Β, 450)
Επίσης θα θέλαμε να ερωτήσουμε τον π. Ευθύμιο υποθετικά. Εάν οι παλ/τες δεν ήταν χωρισμένοι μεταξύ τους θα τους αποδεχόταν; 

«Τό θέμα τῆς Συνόδου καί τῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖες  ὑπάρχουν σήμερα στό Παλαιό Ἡμερολόγιο, εἶναι πραγματικά ἕνας ἐκκλησιολογικός ἐκτροχιασμός γιά τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως πορεία τῆς Ἐκκλησίας».
Δεν θα συμφωνήσουμε. Θα συμφωνήσουμε όμως με τα κατωτέρω λεχθέντα:

«Ἀγνοεῖ ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς ὅτι καί μεταξύ τῶν καινοτόμων Οἰκουμενιστῶν καί Νεοημερολογιτῶν, μέ τούς ὁποίους βρισκόταν σέ αἱρετική κοινωνία μέχρι πρίν λίγα χρόνια (!) ὑπάρχουν καί δροῦν ταυτόχρονα καί παράλληλα πλῆθος συνόδων! Καί βρίσκει νά κατηγορήσει τούς διωκομένους Ὀρθοδόξους γιά δημιουργία Συνόδου, ἀπαραίτητης γιά τήν ἀνάγκη τοῦ ἀγῶνα, ὅπως ἀποδείξαμε καί συνεχίζουμε νά παρουσιάζουμε τήν ἱστορία στό παρόν κείμενο!
Γιά παράδειγμα, στή Γερμανία ὑπάρχουν καί δροῦν ταὐτόχρονα καί παράλληλα σύνοδοι τῶν Νεοημερολογιτῶν Οἰκουμενιστῶν Ἑλλήνων, τῶν παλαιοημερολογιτῶν Ρώσσων τῆς Μόσχας καί τῶν παλαιο-ημερολογιτῶν Σέρβων καί ἑτοιμάζεται καί νέα σύνοδος τῶν Νεοημερολογιτῶν Βουλ-γάρων καί Ρουμάνων!... πού βρίσκονται σέ ἀντικανονική καί κακόδοξη κοινωνία μεταξύ τους!...
 Καί μόνον ἐμεῖς οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι δέν μποροῦμε, κατά τήν ἀπαράδεκτη ἱστορικά γνώμη τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, νά συγκροτήσουμε Σύνοδο! Τό ἴδιο ἔχει γίνει καί στήν Ἀμερική καί στήν Αὐστραλία καί στήν Ρωσσία... ὅπου πλέον δέν εἶναι δυνατή ἡ παρακολούθηση τοῦ πλήθους, (ἑκατοντάδων), τῶν Συνόδων τῶν Νεοπαλαιοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν!..
Νά σημειώσουμε ἀκόμη ὅτι καί στό Οἰκουμενιστικό πατριαρχεῖο Μόσχας ὑπάρ-χουν χιλιάδες σχίσματα καί ἑκατοντάδες σύνοδοι, μικρότερες καί μεγαλύτερες. Στήν Οἰκουμενιστική ἐπίσης Οὐκρανία ἔφτασαν μάλιστα νά ἔχουν τρεῖς πατριάρχες καί στήν Βουλγαρία τῶν Νεοημερολογιτῶν δύο!
Καί ὅλοι αὐτοί βρίσκονται ταυτόχρονα στήν  αἵρεση καί στήν Οἰκουμενιστική ἀποστασία!
Τά πράγματα ὁδηγοῦσαν, πάντοτε στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, σέ ἀναζήτηση Ἀρχιερέων καί στήν συγκρότηση συνόδου ἐπισκόπων πού ἀποτελοῦσαν τήν νόμιμη, δηλ. τήν Ὀρθόδοξη Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας όπως γιά παράδειγμα ἔγινε ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στήν Κωνσταντινούπολη πρίν ἀπό τήν σύγκληση τῆς Βας Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381) καί ἐπί Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, μετά τό 626» 
(π. Νικολάου Δημαρά ''Συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς τοῦ πατρός Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καί ἔλεγχος τῶν ἐσφαλμένων ἀπόψεών του''.
Και επαναλαμβάνουμε Εάν οι παλ/τες δεν ήταν χωρισμένοι μεταξύ τους θα τους αποδεχόταν; 
«Δεδομένης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀκοινωνησίας τῶν παρατάξεων τοῦ Π. Ἡμερολογίου, δέν ὑπάρχει καμμία ἄλλη νόμιμος ἑνότης καί δι’ αὐτό, ἡ ἡμερολογιακή ἑνότης εἶναι προσχηματική. Δηλαδή εἶναι ἑνότης κατ’ ἐπίφασι, ἑνότης μαϊμοῦ. Πουθενά δέ στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων δέν ἀναφέρεται ἄλλη ἑνότης πλήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς».
Επίσης πάλι λησμονεί ο π. Ευθύμιος ότι ο Διάβολος χρησιμοποιεί το εξής τέχνασμα. Εαν ίδη, ότι λέγουσί «τι διεφθαρμένον» οι άνθρωποι, «ομονοήσαι πάντας εποίησε» (Χρυσοστόμου, PG. 61, 60). Τούτο ενεργείται σήμερον εις τους οικουμενιστάς, οίτινες, στρατηγούμενοι υπο του αρχεκάκου, ενούνται εις παναίρεσιν οχλοβοής πάσης κακοδοξίας. Πρός τίνα σκοπόν; Ίνα, «τή συμφωνία βεβαιούμενα» «τα άτοπα» μη εκπέσωσιν απορριπτόμενα (Χρυσοστόμου, PG. 61, 60). Και ούτω γίνη αναπότρεπτος η αιωνία απώλεια των πλανεμένων. Επίσης, εαν ίδη τους ανθρώπους «τι υγιές φθεγξαμένους, ετέρους κατ΄ αυτών διήγειρε» προς διάστασιν και διαμάχην. Τούτο συμβαίνει σήμερα εις τους αντιοικουμενιστάς, μάλιστα δέ εις τους ενισταμένους κατά της εορτολογικής καινοτομίας. Ούτοι, συμφωνούντες εν τη πίστει, διαιρούνται δια τα ελάσσονα. Πρός ποιόν πάλιν σκοπόν του ανθρωποκτόνου; Όπως, «ποικίλως βαλλόμενα» τα της πίστεως «χρήσιμα», διαρρέωσι και αφανίζωνται, και ούτως απόλλυνται άπαντες.
ὀπως έγραψε και πολύ σωστά ο συντάκτης του ''Κρυφού Σχολειού''
«Ο  Ιερός Χρυσόστομος μας διδάσκει άλλα: "ὅταν πάντες ὁμοίως πιστεύωμεν, τότε ἑνότης ἐστί... Τοῦτο γάρ ἐστιν ἑνότης πίστεως, ὅταν πάντες ἕν ὦμεν, ὅταν πάντες ὁμοίως τὸν σύνδεσμον ἐπιγινώσκωμεν" (P.G. 62, 83). Και οι Ορθόδοξοι στην Αντιόχεια ήταν χωρισμένοι σε Μελετιανούς και Ευσταθιανούς. Επί Εικονομαχίας σε περισσότερες "παρατάξεις". Ο Μέγας Βασίλειος και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στην πρώτη περίπτωση και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης στην δεύτερη αγωνίστηκαν για να υπάρξει ενότητα. Αύριο μεθαύριο μπορεί να ενωθούν και οι Γ.Ο.Χ. Τότε άλλο ένα επιχείρημα θα πέσει στο κενό, διότι είναι έωλο και έχει αντληθεί από το άσφαιρο οπλοστάσιο των Οικουμενιστών, οι οποίοι εφευρίσκουν προφάσεις για να μην αποτειχιστούν και επανέλθουν εκεί από όπου εξέκλιναν. Πιο κάτω συναντάμε επιρροές από τα "Δύο Άκρα" του π. Επιφανίου όταν  αντιμετωπίζετε "τόν Οἰκουμενισμό ὡς αἵρεσι καί ἀποστασία, καί τό Π. Ἡμερολόγιο σάν σχίσματα καί ἀποστασία ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως". Πολύ πιθανόν πατέρα Ευθύμιε, αυτές οι απόψεις να έχουν ριζώσει μέσα σας από την εποχή που επί Δημητριάδος Χριστοδούλου κάνατε κοινό αγώνα ενάντια στους Παλαιοημερολογίτες, όπως μάθαμε (αν μας παραπληροφόρησαν λάθος και έχω άδικο συγχωρέστε με)». 
Εν τω μεταξύ και πάλι διακρίνουμε μία αντίφαση! Μας λέγει ο π. Ευθύμιος ότι «Πουθενά δέ στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων δέν ἀναφέρεται ἄλλη ἑνότης πλήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς», ενώ προηγουμένως μας είπε «Οἱ Πατέρες δέ ὡς σημεῖο ἑνότητος ἐθέσπισαν τήν Ὀρθόδοξο πίστι θεωρητικά καί τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα καί κοινωνία πρακτικά». Αν λοιπόν οι πατέρες, έστω και θεωρητικά όπως λέτε, εθέσπισαν ως σημείο ενότητος την Ορθόδοξο πίστι, πως έπειτα μας λέτε ότι πουθενά στην ιστορία της Εκκλησίας κ.λπ. δεν αναφέρεται άλλη ενότης πλήν της εκκλησιαστικής; Δια να είσθε συνεπής προς τους λόγους σας θα έπρεπε να λέγατε ότι «Πουθενά δέ στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων ΠΡΑΚΤΙΚΑ δέν ἀναφέρεται ἄλλη ἑνότης πλήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς», διότι είχατε χωρίσει προηγουμένως το ''σημείο ενότητος'' σε θεωρητικό (Ορθόδοξη Πίστι) και πρακτικό (εκκλησιαστική κοινωνία). Όμως αφού λησμονήσατε το σημαντικότερο δια εμάς ''σημείο'' το οποίο είναι η Ορθόδοξος Πίστις, και επικεντρωθήκατε τώρα μόνο εις την εκκλησιαστική ενότητα, τότε και εσείς είσθε λάθος! Διατί; διότι δεν έχετε εκκλησιαστική ενότητα και κοινωνία μετά των Προισταμένων σας Νεοημερολογιτών! Δεν έχετε ''ενότητα εκκλησιαστική''! Και όχι μόνο μετά της Ελλαδικής Εκκλησίας, αλλά και με καμία άλλη!!! 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ''ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΣΕ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ''
Αναφέρει ο π. Ευθύμιος:

«Τό λυπηρό εἶναι ὅτι οἱ Παλαιοημερολογίτες παρουσιάζουν τό θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου καί τήν ἐκ ταύτης πορεία των, ὅπως πρωτοδημιουργήθηκε, ἐνῶ τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τήν παρουσιάζουν ὅπως ἐξελίχθηκε. Τό δίκαιο βεβαίως θά ἦταν νά παρουσιάσουν καί τά δύο ὅπως ἐξελίχθηκαν καί ὅπως τά συναντοῦμε ἐμεῖς τώρα τόν 21ον αἰῶνα, δηλαδή τόν Οἰκουμενισμό ὡς αἵρεσι καί ἀποστασία, καί τό Π. Ἡμερολόγιο σάν σχίσματα καί ἀποστασία ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως».

Βεβαίως και θα παρουσιάσουμε τα πράγματα όπως εξελίχθηκαν!  Το σχίσμα (που δημιούργησαν οι Καινοτόμοι Αρχιερείς) της αλλαγής του ημερολογίου, εξελίχθηκε εις την αίρεση του Οικουμενισμού! Και ο Οικουμενισμός ως αίρεση (αρχικά), εξελίχθηκε εις ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ! Διατί λέγουμε ότι εις την αρχή ήταν αίρεση και σήμερα Παναίρεση; Διότι εις την αρχική του μορφή απευθυνόταν μόνο προς τις Χριστιανικές λεγόμενες Εκκλησίες δηλ. Προτεστάντες, Λουθηρανούς κ.λπ. ενώ σήμερα έως και αυτούς τους αλλόθρησκους Μουσουλμάνους, Εβραίους, Ινδουιστές κ.λπ!!! Έτσι εξελίχθηκε ο Νεοημερολογιτισμός-Οικουμενισμός! Όμως ο π. Ευθύμιος υπαινίσσεται την εξέλιξη των παλαιοημερολογιτών και όχι την εξέλιξη της αλλαγής του ημερολογίου! Δια την εξέλιξη της αλλαγής του ημερολογίου είπαμε. Δια την εξέλιξη των παλαιοημερολογιτών όμως δεν ευθύνονται οι ίδιοι πρωτίστως αλλά όπως μαρτυρεί και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

«ἡ λυσσαλέα αἵρεση εἶναι ἡ αἰτία καί τῶν τότε, ὅπως καί σήμερα, σχισμάτων καί ἐρεσχιλιῶν μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων πού ἔπληττε τό ὑγιαῖνον μέρος τῆς Ὀρθοδοξίας» (Ἐδῶ εἶναι ἀπαραίτητο νά διευκρινισθεῖ ὅτι τά σχίσματα αὐτά δέν νοοῦνται ὡς σχίσματα ἀπό τήν αἱρετική εἰκονομαχική ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλ' ὡς διαιρέσεις μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων).

«Οἱ ἀκολουθοῦντες ἐν Ἑλλάδι τό Π. Ἡμερολόγιο, θεωροῦν τήν Ἐκκλησία ὡς Ἐπισκοποκεντρική καί ὄχι Χριστοκεντρική. Αὐτή βεβαίως εἶναι καί ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενιστῶν. Οἱ μέν Οἰκουμενιστές διδάσκουν αὐτήν τήν αἵρεσι διά νά ἑδραιώσουν τήν ἐξουσία των,  ἡ ὁποία δέν εἶναι θυσιαστική, ἀλλά Παπική, οἱ δέ Παλαιοημερολογίτες διδάσκουν αὐτήν τήν αἵρεσι διά νά δικαιολογήσουν τήν ὕπαρξι τῶν Συνόδων, τίς ὑπερόριες χειροτονίες τῶν Ἐπισκόπων, τά σχίσματα κλπ».

Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να δούμε τι είναι ο Επίσκοπος δια την Εκκλησία;

Ο επίσκοπος πρέπει να είναι σύμφωνος με τη γνώμη του Χριστού. Τη σκέψη, το σχέδιο, το φρόνημα, την εντολή. «Οι επίσκοποι οι κατά τα πέρατα ορισθέντες εν Ιησού γνώμη εισίν» (Προς Εφεσίους  § ΙΙΙ). Γι’ αυτό οι πιστοί πρέπει να βαδίζουν σύμφωνα με τη γνώμη του επισκόπου. «Όθεν πρέπει υμίν συντρέχειν τη του επισκόπου γνώμη» (ενθ’ ανωτ. § IV). Γιατί προφανώς είναι γνώμη Χριστού.
Όταν ο επίσκοπος έχει αυτά τα χαρακτηριστικά τότε ισχύει το «όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν η Ιησούς Χριστός, εκεί η καθολική εκκλησία» (Προς Σμυρναίους §VIII). Και «ο τιμών επίσκοπον υπό Θεού τετίμηται· ο λάθρα επισκόπου τι πράσσων τω διαβόλω λατρεύει» (ένθ’ ανωτ. § IX).
Κατά τίς Ἀποστολικές Διαταγές, «τοῖς μέν ἐπισκόποις τά τῆς ἀρχιερωσύνης ἐνείμαμεν, τοῖς δέ πρεσβυτέροις τά τῆς ἱερωσύνης, τοῖς δέ διακόνοις τά τῆς πρός ἀμφοτέρους διακονίας, ἵν̉ ᾖ καθαρῶς τά τῆς θρησκείας ἐπιτελούμενα. Οὔτε γάρ διακόνῳ προσφέρειν θυσίαν θεμιτόν ἤ βαπτίζειν ἤ εὐλογίαν μικράν ἤ μεγάλην ποιεῖσθαι, οὔτε πρεσβύτερον χειροτονίας ἐπιτελεῖν˙ οὐ γάρ ὅσιον ἀνεστράφθαι τήν τάξιν» (Η’ 46 : ΒΕΠΕΣ 2,171).
Ὁ ἐπίσκοπος, φορεύς κατ̉ ἐξοχήν τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καί τοῦ πληρώματος τῆς ἱερωσύνης, «εὐλογεῖ, οὐκ εὐλογεῖται˙ χειροθετεῖ, χειροτονεῖ, προσφέρει˙ εὐλογίαν παρά ἐπισκόπων λαμβάνει, παρά δέ πρεσβυτέρων οὐδαμῶς» (Η’ 28 : ΒΕΠΕΣ 2,162).
Κατά τόν ἅγιο Ἐπιφάνιο ὁ θεσμός τοῦ ἐπισκόπου, ἡ τάξις του, «πατέρων γεννητική τάξις˙ πατέρας γάρ γεννᾷ τῇ Ἐκκλησίᾳ», χειροτονώντας τούς κληρικούς. (Κατά Αἱρέσεων LXXV § 4 : PG 42,508).
Και τι είναι ο Επίσκοπος;  Το αναλύει θεοφωτίστως ένας γνήσιος φορεύς και φύλαξ και εξαγγελεύς της ιεράς Παραδόσεως, ο θεοφόρος Ιγνάτιος:

 «όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν ή Ιησούς Χριστός, εκεί η καθολική εκκλησία» (Σμυρναίοις VΙΙΙ, 2)·

«αυτός ων θύρα του Πατρός, δι’ ης εισέρχονται Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και οι προφήται και οι απόστολοι και η εκκλησία. Πάντα ταύτα εις ενότητα Θεού» (Φιλαδελφεύσι ΙΧ, 1). Τι σημαίνει «θύρα του Πατρός» το κατανοούμε από το λόγο του Κυρίου «εγώ ειμι η θύρα των προβάτων» (Ιωάν. ι, 7), όπερ εμμέσως δηλώνει την εκκλησιολογική ταυτότητα και το λειτούργημα του Επισκόπου ως εικόνος του Σωτήρος Χριστού.
Και σε πάρα πολλά άλλα χωρία ο Άγιος τονίζει τη μοναδικότητα του Επισκόπου ως τύπου­εικόνος του Θεού Πατρός (Τραλλιανοίς ΙΙΙ, 1· Μαγνησιεύσιν ΙΙΙ, 1­2·  πρβλ. και Ρωμαίοις ΙΧ, 1· Μαγνησιεύσιν VΙ, 1 και VΙΙ, 1· Σμυρναίοις VΙΙΙ, 1)  και εν ταυτώ ως τύπου­  εικόνος του Κυρίου Ιησού Χριστού (Εφεσίοις VΙ, 1· Τραλ. ΙΙ, 1),   και κατά συνέπειαν ως ορατής κεφαλής της τοπικής Εκκλησίας (πρβλ. Εφ. V, 1­2· Τραλ. ΙΙ, 1· Σμυρν. VΙΙΙ, 2), μέ συγκεκριμένη λειτουργικότητα ­αποστολή να προΐσταται, να προασπίζει, να επισκοπεί και να ιερουργεί:

την εκκλησιαστική ενότητα (Εφ. ΙV, 1­2 και V 1­3), η οποία κατά τον Άγιο ταυτίζεται και φανερώνεται στην ευχαριστιακή ενότητα ­μοναδικότητα (Φιλαδελφεύσιν ΙV· Μαγνησιεύσι VΙ 1­2 και VΙΙ, 2·  Σμυρναίοις VΙΙΙ, 1­2),

την μυσταγωγική αποκλειστικότητα χάριν της Εκκλησίας (Φιλαδ. ΙΧ, 1),

την κατάλυση των σχισμάτων (Φιλαδ. ΙΙΙ, 1),

την άμωμη ενότητα του πλήθους των χριστιανών ως προϋπόθεση μετοχής τους στο Θεό (Εφ. ΙV, 2· Τραλ. ΙΙ, 1),

την ευχαριστιακή και βαπτισματική εγκυρότητα (Φιλαδ. ΙV, 1· Σμυρν. VΙΙΙ, 1­2),

την μυστηριακή κοινωνία του άρτου του Θεού (Εφ. V, 2),

την ταύτισή τους με τη γνώμη του Θεού και άρα τη σωτηριώδη βεβαιότητα της ευαρεστήσεως (Εφ. ΙΙΙ, 2· Σμυρν. VΙΙΙ, 2· Φιλαδ. VΙ).

Μέ άλλα λόγια, όλο το μυστήριο και η ζωή της Εκκλησίας συγκροτείται και διασφαλίζεται διά του Επισκόπου…

Βέβαια όλα αυτά (και περισσότερα) ισχύουν εάν ο Επίσκοπος είναι Ορθόδοξος και αν βεβαίως έχει κανονική Αποστολική Διαδοχή! Ο π. Ευθύμιος θεωρεί ότι δεν υπάρχει Ορθόδοξος Επίσκοπος εις τους ακολουθούντας το Πάτριον εορτολόγιον; Και αν όχι τότε που υπάρχει; Μήπως Ορθόδοξος Επίσκοπος είναι μόνο ο Αρτέμιος εις τον οποίο προσέφυγε ο ίδιος;

Δια τις Συνόδους απαντήσαμε εις το προηγούμενο μέρος.
 Δια τις υπερόριες χειροτονίες γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος τον λόγο δια τον οποίο προσέφυγαν οι παλ/τες εις αυτήν την ανάγκη! Αλλά μήπως ο ίδιος υπερορίως δεν απεκαταστάθη;
Ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς είχε καθαιρεθεί το 2007 από την κρατούσα Εκκλησία επειδή διέκοψε το μνημόσυνο του οικείου επισκόπου εξ αιτίας της αιρέσεως του οικουμενισμού. Όμως ο Άγιος Κελεστίνος Ρώμης μας λέει πως καμία ποινή δεν ισχύει από φορέα της αίρεσης ή κοινωνούντα με αυτόν προς ορθόδοξο υφιστάμενό του που διακόπτει το μνημόσυνό του (περίπτωση Νεστορίου, MANSI 4, 1045). 
Ποιναί, επιβαλλόμεναι υπό Επισκόπου, κηρύττοντος, «δημοσία», «γυμνή τη κεφαλή» και «επ΄εκκλησίας», αίρεσιν «παρά των Αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην» (ΙΕ΄ Κανόνος της ΑΒ Συνόδου), ούκ ισχύουσιν.
Διό ο άγιος Κελεστίνος Ρώμης γράφει περί του αιρετικού Νεστορίου, ότι ούτος «ουδένα ή καθελείν, ή αποκινήσαι ηδύνατο, ός, εν τω κηρύττειν ταιαύτα (αιρετικά), ασφαλώς ουχ ειστήκει» εν τη ορθοδόξω πίστει (Μ. 4, 1045). Απο πότε δέ ούκ ηδύνατο να επιβάλη ποινήν καθαιρέσεως, αφορισμού κ.α. ο Νεστόριος; «αφ΄ ού τοιαύτα (αιρετικά) κηρύττειν ήρξατο» (αυτόθι). Η δε τιμωρητική «απόφασις» του αιρεσιάρχου κατά των μη πειθομένων εις αυτόν ουδέν πρόσκαιρον ίσχυν έσχεν (αυτόθι). Και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ελέγχει τον Νεστόριον, επιστέλων προς αυτόν «Κλήρον άγιον πρεσβυτέρων και διακόνων αποσυναγώγους (κακώς) εποίησας, ελέγχοντά σου την άκαιρον μανίαν, μη τα Αρείου φρονείν» (Μ. 4, 1256). Ο Νεστόριος έδει να μετανοήση εκ της κακοδοξίας του, και ουχί οι ελέγξαντες τούτον ως αιρετικόν να καθαιρεθώσι και αφορισθώσι παρ΄ αυτού, οίτινες ήσαν άξιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί (ΙΕ΄ Κανόνος ΑΒ Συνόδου).
Ιδού διατί οι τιμωρηθέντες υπό του αιρετικού Νεστορίου, ως μη τιμωρηθέντες ελογίσθησαν παρά των Αγίων, και παρέμειναν εν τη Εκκλησία, κοινωνούντες μετά των Ορθοδόξων Ιεραρχών. «Τοίς δέ γε των κληρικών, ήτοι (ή) λαικών, δια την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις, ή καθαιρεθείσι παρ΄ αυτού», γράφει Κύριλλος Αλεξανδρείας πρός τους εν Κωνσταντινουπόλει, «κοινωνούμεν ημείς» (Μ. 4, 1096). «Ούτοι πάντες», λέγει και Κελεστίνος Ρώμης, «εν τη ημετέρα κοινωνία και εγένεντο (και προ της τιμωρίας των υπό του Νεστορίου) και άχρι του παρόντος εισίν (παρά την κατ΄ αυτών καταδικαστικήν απόφασιν του αιρετικού επισκόπου)» (Μ. 4, 1045).
 Γι' αυτό και όσοι δικοί μας κληρικοί (που από το νέο ημερολόγιο γύρισαν στο παλαιό) όταν διέκοπταν κοινωνία εξαιτίας του οικουμενισμού δεν δεχόντουσαν την καθαίρεση και συνέχιζαν να λειτουργούν. Ο π. Ευθύμιος για λόγους που εκείνος γνωρίζει (διότι πουθενά στην εκκλησιαστική ιστορία δεν υπάρχει παρόμοια περίπτωση) δέχτηκε την καθαίρεσή του και δεν λειτουργούσε! Μετέβη στην Σερβία στον επίσης διωκόμενο Επίσκοπο Ράσκας Αρτέμιο για να ζητήσει τη γνώμη του για το ζήτημα της καθαιρέσεώς του. Ο Επίσκοπος Αρτέμιος τον αποκατέστησε και έτσι ο π. Ευθύμιος επανήλθε στα ιερατικά του καθήκοντα. Υπερορίως έλαβε την αποκατάσταση λοιπόν! Άξιον απορίας βέβαια είναι πως ο π. Ευθύμιος εδέχθη την άδικη καθαίρεση και μάλιστα από αιρετικούς!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ''ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΣΕ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ''
«Συζητώντας πρό καιροῦ μέ πατέρες τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου, καί μάλιστα ἀπό τούς προεξάρχοντας καί πλησίον τοῦ ἡγουμένου εὑρισκομένους, μοῦ ἐδήλωσαν ὅτι δέν τελεῖται ἡ Θ. Λειτουργία, ἄν δέν μνημονευθῆ κατ’ αὐτήν Ἐπίσκοπος. Αὐτό σημαίνει ὅτι  οἱ Πατέρες αὐτοί πιστεύουν ὅτι ἡ Θ. Λειτουργία τελεῖται εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου καί ὄχι τοῦ Χριστοῦ. Ἄρα λοιπόν κατ’ αὐτούς, οἱ ἀποτειχισμένοι πρέπει νά ἔχουν Ἐπίσκοπο καί Σύνοδο (διά νά ἀναπαραγάγη Ἐπισκόπους), προκειμένου νά ἔχη ὑπόστασι καί χάρι ἡ Θ. Λειτουργία.

Ἐκ τοῦ ἀντιθέτου πάλι, ὁ γνωστός διά τούς ἀγῶνες του Παλαιοημερολογίτης π. Χρυσόστομος ἀπό τίς Σπέτσες, μοῦ εἶχε πρό καιροῦ ἀναφέρει προσωπικά ὅτι, οἱ ἴδιοι οἱ Παλαιοημερολογίτες τόν ὀνομάζουν ἀκέφαλο, προκειμένου νά τόν πείσουν νά ἐνταχθῆ καί ἐντειχισθῆ σέ κάποια παράταξι».

Μάλιστα. Εσείς, πρό της αποκαταστάσεώς σας από τον Επίσκοπο Αρτέμιο, τελούσατε την Θ. Λειτουργία; Σήμερα μνημονεύετε τον Αρτέμιο ως Επίσκοπο ή όχι; Διότι μετά την καθαίρεσή σας είχατε σταματήσει να την τελείτε. 
Επίσης ο π. Χρυσόστομος μπορεί να μην ανήκει σε κάποια Σὐνοδο των παλ/των δια δικούς του λόγους, όμως δεν ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ εις τα πνευματικά του τέκνα να ενταχθούν σε αυτές! Μάλιστα πνευματικό του παιδί είχε γίνει και μοναχός σε Μοναστήρι που ο Ηγούμενος ανήκει εις την Σύνοδο του κ. Καλλινίκου! 

«Δηλαδή μέ ἄλλα λόγια ἐν καιρῷ αἱρέσεως χωρίς Ἐπίσκοπο δέν ὑπάρχει ἀποτείχισις, δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία. Αὐτό βεβαίως ὡς διδασκαλία δέν ὑπάρχει εἰς τούς Ἁγίους, ἀλλά θεωρεῖται ἡ παραμονή στήν Ἐκκλησία μόνον διά τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν αἵρεσι θεωρητικά καί πρακτικά ἀπό τούς αἱρετικούς ποιμένες καί Ἐπισκόπους. Αὐτή ἡ ἀποστασιοποίησις ἀπό τήν αἵρεσι σημαίνει παραμονή εἰς τήν διαχρονική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων, ὁμολογία πίστεως κλπ. Σ’ αὐτό συνηγορεῖ ἡ διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς: «οὗ γάρ εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18,20)· καί τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ἡ ὁποία λέγει: «μή θῶμεν σκάνδαλον τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, ἥτις ἐστί καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατά τούς ἁγίους» (P.G. 99, 1049Β)».

Μην λησμονείτε ότι: «στά χρόνια του Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου δέν ἦταν δυνατή ἡ ἐπίσημη λειτουργία ἄλλης Συνόδου, ὅπως σήμερα, γιατί ἀμέσως συλλαμβάνονταν, ὁδηγοῦνταν στίς φυλακές οἱ Ὀρθόδοξοι καί πολλές φορές στό μαρτύριο, ὅπως ἔχουμε ἀποδείξει σέ πλῆθος συγγραμμάτων μας!
Σήμερα, σέ καθεστώς δημοκρατίας, αὐτό εἶναι δυνατόν, δηλ. ἡ συγκρότηση Ὀρθόδοξης Συνόδου! 
Βέβαια καί ὁρίζεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἐν δυσίν καί τρισίν Ὀρθοδόξοις σέ περίοδο διωγμοῦ, ὅπως ἔγινε καί στό παρελθόν (Ὅπως δίδαξε ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἀκολουθῶντας τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου καί τήν μέχρι τότε ἑνιαία παράδοση τῶν προγενεστέρων Πατέρων γιά τούς ὁποίους ἔχουμε γράψει κατ' ἐπανάληψη στό παρελθόν!
 Ἀφοῦ ὅπως διδάσκει γιά τούς αἱρετικούς ὁ Μέγας Μάξιμος: "Οἱ τοίνυν ὑφ᾽ ἑαυτῶν κατα-κριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων ἐπί ὀγδόης Ἰνδικτιῶνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν ἐπιτελέσουσιν μυσταγωγίαν∙ ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾶ;" (PG  90, 120), ἀλλά στή συνέχεια τά πράγματα ὁδηγοῦσαν, πάντοτε στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, σέ ἀναζήτηση Ἀρχιερέων καί στήν συγκρότηση συνόδου ἐπισκόπων πού ἀποτελοῦσαν τήν νόμιμη, δηλ. τήν Ὀρθόδοξη Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας. (Ὅπως γιά παράδειγμα ἔγινε ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στήν Κωνσταντινούπολη πρίν ἀπό τήν σύγκληση τῆς Βας Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381) καί ἐπί Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, μετά τό 626, ὅταν ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ἀναχωρῶντας ἀπό τήν Κύζικο, βρῆκε καταφυγή κοντά στόν Ἅγιο Σωφρόνιο, μετέπειτα πατριάρχη Ἱεροσολύμων, καί στήν συνέχεια κοντά στόν Ἅγιο Μαρτῖνο, πάπα Ρώμης, πού μαρτύρησε τό 652 ἀπό τούς Μονοφυσίτες-Μονοενεργῆτες! Στή συνέχεια, βέβαια ὁ Μέγας Μάξιμος ἔμεινε μόνος, ἀλλά περιφερόταν ὡς δέσμιος, ἐξόριστος καί βασανιζόμενος! Τέλος, τοῦ κόψανε τήν μελίρρητη ἐκείνη γλῶσσα καί τήν μακαρίαν ἐκείνη χεῖρα, πού στηλίτευε τήν κακοδοξία, καί μαρτύρησε ὁ Μέγας Ὅσιος τό 662. Δικαιώθηκε ὡς μέγας Ἅγιος καί Ὁμολογητής στήν ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, τό 680!). (π. Νικολάου Δημαρά ''Συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς τοῦ πατρός Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καί ἔλεγχος τῶν ἐσφαλμένων ἀπόψεών του'').

«Ἄν ἐγώ π.χ., πέραν τῆς ἀποτειχίσεως, θελήσω νά πάω μέ τό Παλαιό Ἡμερολόγιο μέ ποιούς θά ἔχω ἐκκλησιαστική κοινωνία; Ἡ ἀπάντησις εἶναι μέ κανένα ἤ τό πολύ μέ πέντε δέκα μεμονωμένους καί ἐκτός Συνόδων. Διότι, ὅπως ἔχει τονισθῆ, διά νά ἔχουν μέ κάποιον ἐκκλησιαστική κοινωνία, δέν ἀρκεῖ ἡ ἀποτείχισις, οὔτε ἀκόμη ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά ἀπαιτεῖται προσέτι καί ἡ προσχώρησις στήν ἰδική των παράταξι».

Άλλη μία αντίφασις! Ενώ ο π. Ευθύμιος προηγούμενως μας ανέφερε το της Γραφής «οὗ γάρ εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18,20)· καί το τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «μή θῶμεν σκάνδαλον τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, ἥτις ἐστί καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατά τούς ἁγίους» (P.G. 99, 1049Β)", τώρα μας λέγει: «Ἡ ἀπάντησις εἶναι μέ κανένα ἤ τό πολύ μέ πέντε δέκα μεμονωμένους καί ἐκτός Συνόδων»!
Επίσης ο π. Ευθύμιος δεν γνωρίζει (!) με ποιούς θα έχει εκκλησιαστική κοινωνία; Με ποιούς έκανε συνέδρια εις το Αίγιο; Δεν είσθε εσείς που κάθεστε εκεί δεξιά;Δεν ομιλήσατε και ο ίδιος;

  

Δεν γνωρίζει όταν άκουγε από τους ιδίους ότι: «ἕλκουμε τήν καταγωγή καί τήν συνέχειά μας ἀπό τόν Ἅγιο πρώην Φλωρίνης καί τήν δια-κοινωνία μας μέ τήν Σύνοδο τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, πού ἦταν ἡ συνέχεια τῆς Γνήσιας Ἐκκλησίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, τῆς Ἐκκλησίας δηλ. τῶν Ἁγίων  Φιλαρέτου καί Ἰωάννου Μαξίμοβιτς, κα-θώς καί τοῦ ἀπείρου πλήθους τῶν Ἁγίων Πατέρων, πραγματικά Ὁσίων καί σημειο-φόρων ἀνδρῶν, ὅπως ὁ  Γέροντας Ἱερώ-νυμος ἐν Αἰγίνῃ, ὁ π. Ἰωάννης Βαξε-βανόπουλος τῆς 'Αμφιάλης, ὁ π. Ἀθανάσιος καί ὁ π. Εὐθύμιος, προηγούμενοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου, ὁ π. Ἰωακείμ στόν Ἅγιο Νεῖλο, ὁ π. Μόδεστος στήν Κερασιά, ὁ π. Εὐγένιος Λεμονῆς, ὁ Καλλίνικος ὁ Ἡσυχαστής, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρουμάνος ὁ Χοζεβίτης,  καί πλῆθος ἄλλοι, πού ἀν-έδειξε ἡ Ἐκκλησία μας, πολλούς ἀπό τούς ὁποίους γνώρισα καί προσωπικά» (π. Νικολάου Δημαρά ''Συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς τοῦ πατρός Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καί ἔλεγχος τῶν ἐσφαλμένων ἀπόψεών του''). 

«Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ράσκας καί Πριζρένης κ. Ἀρτέμιος ὅταν ἀποτειχίστηκε ἀπό τήν Σερβική Σύνοδο, ἐξ αἰτίας τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ἐνῶ ἐπήγαινε ἤδη μέ τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, μέ ποιούς Παλαιοημερολογίτες τῆς Ἑλλάδος ἀπέκτησε ἐκκλησιαστική κοινωνία; Μέ κανένα.
Ἐδῶ δημιουργεῖται τό ἑξῆς ἐρώτημα. Ἐφ’ ὅσον τό πρόβλημα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἦταν ἐξ’ ἀρχῆς τό Ἡμερολόγιο (ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία, ὅπως τήν ὀνομάζουν) καί ἐπ’ ἐσχάτων προσετέθη καί τό πρόβλημα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιατί τώρα πού ὅλα αὐτά ἐπληροῦντο στόν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο (δηλ. τήρησις τοῦ παλαιοῦ καί ἀποτείχισις ἀπό τήν αἵρεσι) δέν ἐδήλωσαν ἀμέσως, εὐθαρσῶς καί ἀπροκαλύπτως ὅτι τόν δέχονται σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία;».

Διαφωτίστε μας! Συνομίλησε ο Επίσκοπος Αρτέμιος με Επισκόπους των παλ/των και δεν τον εδέχθησαν σε κοινωνία; Ερωτούμε διότι εμείς αναγνώσαμε ότι: «Ένα άλλο φλέγον θέμα που αρκετά απασχόλησε το κοινό είναι η τυχόν κοινωνία του με διάφορες σχισματικές ομάδες. Και εδώ ο Μητροπολίτης Αρτέμιος ήταν κατηγορηματικός λέγοντας ότι τέτοιο θέμα δεν τίθεται κάν! Και σε συγκεκριμένες ερωτήσεις αρνήθηκε την πιθανότητα κοινωνίας με όποιες σχισματικές ομάδες των Ρώσων (σαν τον Αγαθάγγελο, πρώην Μητροπολίτη της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς) είτε με κάποιες Παλαιοημερολογητικές ομάδες (σαν τον Ωρωπού και Φύλης Κυπριανό)» (http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_18.html).

«Τό πρόβλημά των λοιπόν ἦτο ἄλλο βαθύτερο, τό ὁποῖο δυστυχῶς δέν δύνανται ἤ δέν θέλουν νά κατανοήσουν ὁ ἁπλός λαός τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Ἔπρεπε δηλαδή ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος νά προσχωρήση σέ κάποια παράταξι, ἡ ὁποία λειτουργοῦσα ὡς ὑπερσύνοδος (Οἰκουμενική Σύνοδος) θά ἀποφάσιζε, παπικῷ τῷ τρόπῳ, ὅτι τόν ἐδέχετο καί ἄν δέν τόν ἀναμύρωνε καί δέν τόν ἀναχειροτονοῦσε, θά ἀποφάσιζε ὅτι ἀναγνωρίζει τήν βάπτισί του, τήν χειροτονία του καί τόν δέχεται σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία, ὑπό τήν αὐστηρά προϋπόθεσι ὅτι δέν θά εἶχε εἰς τό ἑξῆς καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ἄλλη παράταξι, διότι αὐτό θά ἀποτελοῦσε προδοσία πίστεως, μεγαλυτέρα ἀπό τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».

Αυθαίρετο το συμπέρασμα! Αν όντως εξ΄ αρχής, όπως παραθέσαμε άνωθεν, ο ίδιος αρνήθηκε πιθανότητα κοινωνίας με ''σχισματικούς'', τότε διατί βγάζετε αυθαίρετα και υποθετικἀ συμπεράσματα;

«Ἐμεῖς ὅμως εὐθύς ἐξ ἀρχῆς θεωρήσαμε δεδομένη τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Ἀρτέμιο μόνο καί μόνο ἐξ αἰτίας τῆς ἀποτειχίσεώς του. Αὐτό σημαίνει νά μήν ἀνήκης σέ παρατάξεις, οὔτε νά δημιουργῆς τέτοιες διά τῆς ἀποτειχίσεως καί προσέτι νά ἔχης ἀποδογματοποιήσει τό θέμα τοῦ ἡμερολογίου. Ἐμεῖς δηλαδή ἔχομε ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Σεβ. Ἀρτέμιο ὡς ἀποτειχισμένοι ἀπό τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐνῶ συγχρόνως ἀκολουθοῦμε διαφορετικά ἡμερολόγια. Ἄν ὅμως θεωρούσαμε θέμα πίστεως τό Ἡμερολόγιο προφανῶς δέν θά ἦτο ἀρκετή ἡ ἀποτείχισις, ἀλλά θά ἔπρεπε νά ταυτισθοῦμε καί στό θέμα τοῦ ἡμερολογίου».

Συγχωρέστε μας δια την προσωπική γνώμη που θα εκφράσουμε αλλά θεωρούμε ότι η αλήθεια δεν είναι ότι θεωρήσατε δεδομένη την εκκλησιαστική κοινωνία με τον Αρτέμιο λόγω της αποτειχίσεώς του, αλλά διότι θέλατε να γνωστοποιήσετε δημοσίως την αποκατάστασή σας (εις τους συναδέλφους σας Νεοημερολογίτες) δια να εκτελείτε ελεύθερα τα λειτουργικά σας καθήκοντα! Αν όντως ίσχυε αυτό που λέτε τότε διατί δεν επικοινωνείτε και με άλλους αποτειχισμένους όπως  τον π. Γεώργιο, ή τον π. Σταύρο Βάιο;  Αποτειχίστηκαν από τους Οικουμενιστές, επέστρεψαν στο Παλαιό Ημερολόγιο, -διότι είναι τοις πάσι γνωστόν ότι ημερολογιακό και οικουμενισμός είναι δίδυμα αδερφάκια- και ΔΕΝ εντάχθηκαν σε καμμία "παράταξη", χωρίς να κατακρίνουν κανέναν!


Επίσης επειδή συνεχώς ομιλείτε δια το ζήτημα του ημερολογίου απαξιωτικά σας υπενθυμίζουμε ότι:

«τήν εἰσαγωγή τοῦ Νέου Καλενταρίου ὁ πολύς Δοσίθεος τῶν Ἱεροσολύμων  χαρακτηρίζει, ἀπό τότε ἤδη, ὡς φοβερή αἵρεση!

            Διδάσκει ὁ ἅγιος πατήρ:
            "Τέσσερα μεγάλα θηρία ἐγέννησε ὁ ΙΣΤ΄ αἰών. Τήν αἵρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἵρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἵρεσιν τῶν Γιεβουζιτῶν, καί τήν αἵρεσιν τοῦ Νέου Καλενταρίου. Καί κατά μέν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καί Καλβίνου ἔγραψαν οἱ ... κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ Νέου Καλενταρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντι-νουπόλει μεγάλη Οἰκουμενική  Σύνοδος  τό   1593". (Βλ. Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, " Ὁμο-λογία  Ὀρθοδόξου Πίστεως", Βενετία 1690, σελ. 4.)
"...Οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συγκάλεσαν τό 1583 Ἱερά Σύνοδο ὑπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἱερεμία Β΄, τόν Τρανό (1539-1595). Ἡ Ἱερά Σύνοδος καταδίκασε ὡς μή ἀναγκαία τήν Γρηγοριανή μεταρρύθμιση, ἀφοῦ δημιουργοῦσε πολλά προβλήματα στό Ἑορτολόγιο τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ ἀπείλησε ὅτι θά ἀφορίσει ὅσους θά δέχονταν τή μεταρρύθμιση, καί ἡ ἀπειλή τοῦ ἀφορισμοῦ ἐπαναλήφθηκε στή Σύνοδο τοῦ 1593, ὅπου ἔλαβαν μέρος τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καί οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων καί Ἀντιοχείας, καθώς καί ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Ρώσσου Πατριάρχη."(Βλ. Σχετικά πρόσφατα: " Ἡ Ὁδύσσεια τῶν Ἡμερολογίων", Στράτου Θεοδοσίου καί Μάνου Δανέζη ἐπίκουρων καθηγητῶν τῆς ἀστροφυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἔκδ. Δίαυλος, Ἀθῆνα 1995, Τόμ. Β1, σελ. 140: Ἡ Ὀρθοδοξη ἀντίδραση στό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο.)
"Κατά τήν ἐποχήν ταύτην, (1583), ἀνεφύη καί τό καλούμενον "ἡμερολογιακόν" ζήτημα, κατόπιν τῆς ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ ἀναληφθείσης πρωτοβουλίας περί διορθώσεως τοῦ μέχρι τότε ἐν ἰσχύι Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου... Ἀλλ’ ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀπαντῶν ἐδήλου τῷ ἐπισκόπῳ τῆς Ρώμης, ὅτι ὄχι μόνον ἀποστέργει τά καινοτομηθέντα, "ἀλλ’ οὐδ’ εἰς ψιλήν ἐπίνοιαν ἐφικέσθαι ταῦτα ἐπιτρέπει''...
            "Ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀνησυχῶν διά τήν ἐξέλιξιν τοῦ ζητήματος καί διά τάς ἐνδεχομένας ἐπιπτώσεις αὐτοῦ ἐπί της κανονικῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τάξεως, συνεκάλεσεν ἐν ἔτει 1583 Σύνοδον ἐν Κωνσταντινουπόλει εἰς ἥν ἔλαβε μέρος καί ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος. Ἡ Σύνοδος αὕτη ἐξέδωκε Τόμον κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου καταδικάσασα οὕτω τήν παπικήν καινοτομίαν. Ἀλλα καί ὁ Μελέτιος, εὐκαιρίας δοθείσης, κατεπο-λέμησε τήν παπικήν ἐνέργειαν, συγγράψας τῇ προτροπῇ τοῦ Πατριάρχου Σιλβέστρου, εἰδικην μελέτην, ἐπονομάσας ταύτην "ἕτερον Τόμον Ἀλεξανδρινόν..."
            Στόν τόμον αὐτόν ὁ Μελέτιος ὀνομάζει τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου-Μηνολογίου (Letres de Meletius Pigas, 286, 106. Τότε ἦταν δέκα ἡμέρες ἡ διαφορά τοῦ Παλαιοῦ μέ τό Νέον Καλλενδάριον.) "δεκαθήμερον ἔκτρωμα", Τόμος Ἀλεξανδρινός περί τοῦ Πασχαλίου, τοῦ μακαριωτάτου καί παναγιωτάτου πάπα Ἀλεξανδρείας κυροῦ Μελετίου περί τοῦ Πάσχα:
            "... ὧν πατήρ καί γεννήτωρ ὁ νεώτατος οὗτος νεωτερισμός τοῦ Πασχαλίου, ὅν ἐκίσσησεν Ῥώμη ἡ πρεσβυτέρα, μή ἐφησυχάζουσα ταῖς τῶν πατέρων δόξαις, ἀλλά ταῖς ἰδίαις ἀκολουθοῦσαû ἀφροντίζουσα τῶν τοῦ προφήτου ῥημάτων, σωφρονίζοντος τούς νεωτέρους μή φιλοτιμάσθαι, δοξάζεσθαι ἐπ’ ἀτιμίᾳ πατέρων καί νή τ’ ἀληθές, εἰ κρίνειν ὀφείλομεν, (ὡς κρίνειν ὄφειλομεν κατά τόν τοῦ Σωτῆρος λόγον), ἐκ τῶν καρπῶν τό δένδρον, δένδρον εἴη πάντως κακόν τοῦ πασχαλίου αὕτη ἡ διόρθωσις, ἐπειδῆπερ κακῶν καρπῶν γέγονεν οἰστή. Ἐῶ γάρ λέγειν τό τοῦ ἔτους δεκαθήμερον ἔκτρωμαû  οἱ γάρ τῆς σελήνης μετασχηματισμοί τοῖς ἡμετέροις, (τουτέστι τοῖς παλαιοῖς), ἀνταποκρινόμενοι δῆλον ὡς ἐλέγχουσι τά παρ’ ἡμῖν ἐτῶν μέτρα, καί ἡμερῶν μή δεῖσθαι ἀφαιρέσεων ἤ προσθηκῶν." 
            Καί στήν διδακτορική του διατριβή   ὁ καί σωματικά πλέον νεκρός, Λατινόφρων  Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, " Ἱστορική καί Κανονική θεώρησις τοῦ Παλαιο-ημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν Ἑλλάδι", Ἀθῆναι 1982, στήν σελ. 24, παραπέμποντας στόν Ἅγιον Δοσίθεον, Τόμος Ἀγάπης, Ἰάσιον 1698. σελ. 538-547 γράφει:
            " Ἔτι ἐπισημώτερον ἀλλ’ ἐμμέσως, ἀπεκρούσθη ἐν τῇ Ἀνατολῇ τό  Γρηγο-ριανόν Ἡμερολόγιον ὑπό τῆς ἐν Κων-σταντινουπόλει συνελθούσης τῷ 1593 ἐνδημούσης Συνόδου, ἧς μετέσχον οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίας ὁ Β΄, Ἀλεξανδρείας, Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, ἐπέχων τόν τόπον καί τοῦ Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί τεσσαράκοντα καί εἷς Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου".

            Γιά δέ τήν Σύνοδον τοῦ 1587 γράφει:
            " Καί ἐν ἔτει 1587 ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου κατεκρίθη ἡ μεταβολή τοῦ ἡμερολογίου κατά τό παπικόν πρότυπον, ὡς ἐπισφαλής καί οὐκ ἀναγκαία."
            Γιά τά ἀνωτέρω ἐπιχειρήματά μας καί τήν ξεκάθαρη διάκριση τῶν ἀποφάσεων τῶν δύο Συνόδων τοῦ 1583 καί τοῦ 1593 βλ. ἰδιαιτερως: Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, "Τόμος Ἀγάπης", Ἰάσιον 1698, σελ. 538, βλ. καί στήν "Δωδεκάβιβλο", σελ. 209. Ἐπίσης ὁ ἴδιος γράφει, ὅπως σημειώσαμε πιό πάνω:

            "Τέσσερα μεγάλα θηρία ἐγέννησε ὁ ΙΣΤ΄ αἰών. Τήν αἵρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἵρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἵρεσιν τῶν Γιεβουζιτῶν, καί τήν αἵρεσιν τοῦ Νέου Καλενταρίου. Καί κατά μέν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καί Καλβίνου ἔγραψαν οἱ ... κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ Νέου Καλενταρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη Οἰκουμενική  Σύνοδος  τό   1593". (Βλ. Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, " Ὁμο-λογία  Ὀρθοδόξου Πίστεως", Βενετία 1690, σελ. 4, καθώς καί Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, "Κέντρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας", σελ. 21 καί 22. Βλ. ἐπίσης Ἀθανασίου Κομνηνοῦ Ὑψηλάντου, "Τά μετά τήν ἅλλωσιν", Βιβλίον Η\Θ καί Γ, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1870, σελ, 111 καί 112. Σάθα Κωνσταντίνου, Βιογραφικόν σχεδίασμα περί τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β΄, Τυπογραφεῖον Λ. Κτενᾶ καί Σ. Οἰκονόμου, Ἀθῆναι, 1870, σελ. 32, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται ρητῶς στήν Σύνοδο τοῦ 1583 καί στούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίαν καί Ἀλεξανδρείας, Σίλβεστρον καί στήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τήν 20ην Νοεμβρίου, Ἰνδικτιῶνος ιβ΄, διαστέλλοντάς την σαφῶς ἀπό τίς Συνόδους τοῦ 1586 (1587), σελ. 34 καί 1593 σελ. 91-92. Βλ. ἐπίσης Φιλαρέτου Βαφείδη, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Κωνσταντινούπολις, 1912, Τόμ. Γ΄, σελ. 124-125: " Ὅτε δέ περί τά τέλη τοῦ 16ου αἰῶνος, Γρηγόριος ὁ ΙΓ' διά τοῦ Καλαβροῦ Λουδοβίκου Λιλίου μετερρύθμισε τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον καί εἰσήγαγεν τό οὕτως ἐπικληθέν Γρηγοριανόν τῇ 1ῃ Ὀκτωβρίου 1582, τήν 5 Ὀκτωβρίου ἀριθμήσας ὡς 15, ἐπιθυμῶν καί τήν παρά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν παραδοχήν αὐτοῦ, καθόσον μάλιστα οἱ Προτεστάνται δέν ἀπεδέχθησαν αὐτό ἀμέσως, ἀποστέλλει πρός Ἱερεμίαν τόν Β' πρεσβείαν μετά δώρων, παρακαλῶν ἴνα ἐπινεύση καί οὗτος εἰς τήν ἀποδοχήν τῆς διορθώσεως. Ὁ Ἱερεμίας ἔχων ὑπ’ ὄψιν τάς δυσκολίας ἐφαρμογῆς τῆς διορθώσεως, ἀπορρίπτει τήν πρότασιν τοῦ Πάπα, κοινῶς δέ μετά τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου ἐκδίδωσι τῷ 1583 ἐπιστολήν, ἐν ἧ καθορίζων τάς τεσσάρας διατάξεις τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καταδεικνύει καί τάς ἐλλείψεις τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐγράφη συνεπείᾳ τῆς κατά τό ἔτος ἐκεῖνο συγκροτηθείσης ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου, ἥτις κυρίως καταδικάζει τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, (ὅρα πρός τούτοις Δοσιθέου, τόμος Ἀγάπης, σελ. 538 - Μανουήλ  Γεδεών Κανονονικαί Διατάξεις Α΄ σελ. 34  Ὑψηλ. 111,  Heineccius Γ', 180 καί Σάθα ἔνθ. ἀν.)". Βλ. καί Γρηγορίου Εὐστρατιάδου, " Ἡ Πραγματική ἀλήθεια περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου",  Ἀθῆναι 1929, σελ. 117 καί κυρίως 118 ἑπ., Κ. Μουρατίδου, "Κανονικόν Δίκαιον- Πανεπιστημιακαί παραδόσεις", τόμος Α΄,  Ἀθῆναι 1982, σελ. 111: "Κεφ. Δεύτερον: Πηγαί Κανονικοῦ Δικαίου... β') Δευτέρα περίοδος 1580-1584: "Συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον καί ἀπεκρούσθη", βλ. καί Βλασίου Φειδᾶ, στήν "Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα", 1987-1996 τ. 29ος, σελ. 88, (Ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄ ὁ Τρανός), ...  δ) "ἀποδοκίμασε τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ' (1583)".)
Ὁ Λατινόφρων καί Οἰκουμενιστής, νεκρός πλέον καί σωματικά, Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, στήν διδακτορική του διατριβή " Ἱστορική καί Κανονική θεώρησις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν Ἑλλάδι", Ἀθῆναι 1982, σελ. 19-20, παραδέχεται ἐπίσης ὅτι τό 1583 ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ἀπέκρουσε τά δῶρα καί τίς προτάσεις τῶν δύο Ἑλλήνων ἀπεσταλμένων τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, Μιχαήλ Ἐπάρχου καί Ἰωάννη Βοναφέα, ἀναφερόμενος ὄχι μόνον στόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα ἀλλά καί στό Μηνολόγιον ὅταν γράφει ἐπί λέξει:
" Ἐν κατακλείδι ὁ Πατριάρχης Ε΄ Ἱερεμίας ἀπεκάλει τήν ἐπελθοῦσαν διά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου διόρθωσιν τῶν δέκα ἡμερῶν "παγκόσμιον σκάνδαλον", ἐπαγόμενος ἐν συνεχείᾳ ὅτι "οὐδέ μετατρέπειν δεῖ τόν τῶν Ἁγίων Πατέρων κανόνα καί καινοτομεῖν καί εἰς αἰτίαν στάσεως τάς Χριστοῦ Ἐκκλησίας κινεῖν, εἴπερ ἀληθείᾳ καί θείῳ Πνεύματι περί ἀναγκαίων κυρίως ἐσκόπουν, πολλά ἄλλα εἰσί τά ψυχωφελῆ καί οὐχί τά παίγνια τῶν ὡρολογίων τούτων οὐδέν ὄντων". (Βλ. ἐπίσης καί Παντελεήμονος Ροδοπούλου, Μητροπολίτου Τυρολόης καί Σερεντίου, καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, "Μαθήματα Κανονικοῦ Δικαίου", Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 69:   "Αἱ  πηγαί  τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, β): κατά τήν περίοδον τῶν ἐτῶν 1580-1584 συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον καί ἀπερρίφθη", καί Μοναχοῦ Κυπριανοῦ Λαχανᾶ, "Ποιά ἡ διαφορά μεταξύ παλαιοῦ καί νέου ἡμερολογίου", ἔκδ. Γ', 1999, σελ. 39. Ἐπίσης βλ Κ. Γρηγοριάδου, Ἐκκλησιολογικαί παρατηρήσεις, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 11. Στό χειρόγραφο τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου ἀναφέρεται καί ὁ καθηγητής Σπυρίδων Λάμπρου στόν κατάλογο τῶν χειρογράφων Κωδίκων τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τό ἐπιβεβαιώνει μέ τό ἀδιαμφισβήτητο κῦρος του ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν  Παῦλος Καρολίδης, βλ, "Σκρίπ",  15 Αὐγούστου 1929.
                Στή Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, ἔκδ. ὀργ. "Ὁ Φοῖνιξ", τόμ ΙΒ΄, σελ. 274 γράφονται τά ἕξης: " Ἡ Ὀρθόδοξος ἐκκλησία εὐθύς ἀμέσως κατεδίκασε τήν Γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν. Ἀκριβῶς τό 1582 οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινου-πόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συνυπέγρα-ψαν κοινήν διαμαρτύρησιν ἐναντίον τῶν Λατίνων, οἵτινες ἠνάγκαζον βίᾳ τούς ἐν Παλαιστίνῃ Χριστιανούς νά τήν δεχθοῦν. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας ἔγραψεν εἰς τούς Ὀρθόδοξους της Πολωνίας ἀφορίζων πάντας ὅσοι θά τήν ἐδέχοντο, τῷ δέ 1593, Σύνοδος ἐν Κωνσταντινου-πόλει, ἧς μετέσχον οἱ 4 Πατριάρχαι καί ὁ πληρεξούσιος τῆς Ρωσίας, ἐπανέλαβεν τόν ἀφορισμόν". (σ.σ. Καί ὁ Β. Στεφανίδης στήν Ἐκκλησιαστική του Ἱστορία, Ε΄ ἔκδ. ἀνατύπωσις τῆς Β' ἐκδ. τοῦ 1959, παρά τό γεγονός ὅτι ἦταν σέ συνεργασία μέ τήν καινοτομία, καί δίνει μᾶλλον βάρος στήν καταδίκη του Νέου Πασχαλίου, ἀναφέρεται σαφῶς καί στήν συνοδικήν ἀπόρριψιν τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅταν γράφει στίς σελ. 698-699: " Ὁ Ρώμης Γρηγόριος ΙΓ΄ ἔστειλε εἰς τόν πατριάρχην Κων/πόλεως Ἱερεμίαν τόν Β' (1583) ἀποστολήν καί δῶρα, ἵνα πείση αὐτόν εἰς τήν ἕνωσιν καί τήν ἀποδοχήν τοῦ γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Συνοδική ἀπόφασις, ἐκδοθεῖσα πρό τῆς ἀφίξεως τῆς παπικῆς ἀποστολῆς καί φέρουσα τήν ὑπογραφήν τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου, ἀπέρριψε τό νέον ἡμερολογιον, κυρίως ἕνεκα τοῦ ζητήματος τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα." (Ὅλες οἱ ἀνωτέρω ὑπογραμμίσεις δικές μας).
Προσπαθώντας νά ἀποφύγουν τήν βαρειά ἀπειλή τοῦ ἀναθέματος οἱ Νεοημερολογίτες ὑποστήριξαν ὅτι τά Σιγγίλια τοῦ 1583 καί 1593 πού ἀναφέρονται στόν ἀναθεματισμό ὅσων ἀκολουθήσουν Νέον Καλεντάριον καί Πασχάλιον εἶναι τάχα πλαστά!

            Τά λεγόμενα περί πλαστογραφίας μέ βάση ὅσα ἔχουν σημειωθεῖ ἀνωτέρω εἶναι ἕνας ἄχαρος μῦθος, πού προσφέρεται ὡς παυσίπονο σέ ὅσους τρέμουν τά ἐκκλησιαστικό αὐτό ἀνάθεμα.
            Ἐπαναλαμβάνουν τήν ἀνυπόστατη κατηγορία, τήν ὁποία ματαίως προσπάθησε νά στήσει ὁ πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Νεοημερολογιτῶν τό 1924, κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου Νεοσκητιώτου,  ὅτι δῆθεν αὐτός ἔπλασε τό ἀνάθεμα κατά τοῦ Ν. Ἡμερολογίου! Τό ἀνάθεμα, λένε, ἀφορᾶ μόνον τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον. Ἡ δέ φράσις "καί Μηνολόγιον" εἶναι αὐθαίρετη προσθήκη τοῦ Ἰακώβου, εἶπε πρῶτος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδό-πουλος καί τό ἐπαναλαμβάνουν ὅσοι θέλουν νά ἐπαναπαύσουν τήν συνείδησή τους πού  τούς τύπτει φοβερά. Κανένας δέν ἔνιωσε τήν ἀνάγκη νά τεκμηριώσει τήν κατηγορία σέ σοβαρή ἱστορική πηγή. Ποῦ νά βρεθεῖ ὅμως τέτοια σοβαρή μαρτυρία!      Κανένας δέν ἀναρωτήθηκε, πῶς οἱ τότε λόγιοι Μοναχοί του Ἁγίου Ὄρους δέν κατηγόρησαν τόν ἀδελφό τους Ἰάκωβο;     
            -Ἄν ὁ Ἰάκωβος εἶχε διαπράξει μία τόσο φοβερή πλαστογραφία, ὅπως εἶναι ἡ παραποίηση Ἱερῶν κειμένων, δέν θά ἐλάμβανε τήν ἀνάλογη τιμωρία;
            -Δέν θά γινόταν σάλος τήν ἐποχή ἐκείνη;
            -Δέν θά ἐξαφανιζόταν ἀμέσως τό πλαστογραφημένο μέρος ἀπό τόν Κώδικα 772 τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος.
            Τέλος, καί τό πλέον ἀσυγχώρητο:
            Κανένας, μέχρι σήμερα, δέν ἔκανε οὔτε αὐτή τήν ἁπλῆ σκέψη, ὅτι ὁ Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἑκατό περίπου χρόνια πρίν τήν γενομένην ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν εἶχε κανένα λόγο τότε νά κάνει τέτοιο πρᾶγμα!         
            Ἄν ζοῦσε κατά τήν ἐποχή πού ἔγινε ἡ ... σοφή ἐπινόηση, νά ἀλλάξει τό ἡμερολόγιο, ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιο, τότε ἡ κατηγορία θά ἀποτελοῦσε ἀντικείμενο μελέτης. Τώρα ὄχι! (Βλ. σχετικά καί Basil Sakkas, The calendar question, "Orthodox Life", vol. 22,  1972, 6, p, 27.)
           
            Τό 1881 κυκλοφόρησε στή Σερβία, στήν Πολωνία, στή Ρουμανία καί στήν Ρωσσία τό κείμενο αὐτό μεταφρασμένο.          -           -Γιατί κανένας Ὀρθόδοξος ἱστορικός τῆς ἐποχῆς ἐκείνης δέν τό χαρακτήρισε ὡς πλαστογραφημένο;
            -Γιατί οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δέν εἶχε πεῖ ποτέ, μέχρι τό 1924, τέτοιο πράγμα, καί μόνον ὅταν ἔγινε καινοτόμος ἔκανε τήν ἐν λόγῳ καταγγελία κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου; (Βλ. Λάμπρου Κτενᾶ, Για νά δύσῃ ἡ Ὀρθοδοξία, Πάτρα 2000, σελ. 44, καί Πίσω ἀπ' ὅ,τι φαίνεται στό Ἡμερολογιακό, ἔκδ. Γ΄, σελ. 140-150.)
            Ἀντιθέτως, μάλιστα, ὁ καινοτόμος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, πρίν γίνει ἀρχιεπίσκοπος, καί πρό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου στήν Ἑλλάδα, ἔγραφε στήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, σελ. 482-483:

            "Τῷ 1584 (ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος) ἐξῆλθεν πρός συλλογήν ἐράνων. Μεταβάς δέ εἰς Κωνσταντινούπολιν τῷ ἔτει ἐκείνῳ συμμετέσχε τῆς ἐκεῖ συγκροτηθείσης συνοδικῆς διασκέψεως πρός ἀποκήρυξιν τοῦ Γρηνοριανοῦ ἡμερολογίου... Διότι κατ’ ἐκείνου τοῦ χρόνου, μεγάλη ὑπῆρξεν ἡ ταραχή τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας... Ἀλλ’ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι καί θεολόγοι, ἐν οἷς ἐπρώτευε τότε ὁ Μελέτιος Πηγᾶς... δραστηρίως ἀπέκρουον τόν ἀπό τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας κίνδυνον. Τῆς ἀποκρούσεως ταύτης συμμετεῖχε καί ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος, ὅστις, φαίνεται, μετά τήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ  Ἡμερολογίου μετέβη εἰς Ἱερουσαλήμ..."

            Αὐτός ὁ καινοτόμος ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἶχε φοβερό τέλος, ψυχοραγῶντας, βασανιζόταν γιά πολύ καιρό καί δέν ἔβγαινε ἡ ψυχή του. Πέθανε τελικά μέσα σέ φρικτούς καί ἀβάστακτους πόνους, ὁμολογῶντας στόν πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο: "ὑποφέρω καί βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν ἐκκλησία", τυμπανίστηκε, κατά τίς μαρτυρίες ἀψευδῶν μαρτύρων, καί ἔμεινε ἀδιάλυτος καί ἀσυγχώρητος... (Βλ. καί " Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος της Πάρου", 1, 2001, σελ. 53 καί 56 καί ἐπιστολές τοῦ π. Φιλόθεου στό βιβλίο τοῦ Σ. Καραμήτσου Γαμβρούλια, "Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό κανονικῆς ἐπόψεως",  Ἀθῆναι 1997, σελ.  90-109)

            Ὅτι οὕτως ἔχουν τά πράγματα μαρτυρεῖται ὑπό πολλῶν ἱστορικῶν, ὅπως εἴδαμε παραπάνω, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καί πολλά χρόνια πρίν ἀπό τόν Μοναχόν Ἰάκωβον τόν Νεοσκητιώτην, ὅπως μαρτυρεῖται καί ἀπό τόν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν Μελέτιον, (ὄχι βέβαια τόν τυμπανιαῖον μασῶνον Μεταξάκην).

            Ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μελέτιος ἀπέθανεν τό 1714 καί διετέλεσε Μητροπολίτης Ἀθηνῶν τά ἔτη 1703-1714. (Βλ. ΘΗΕ, Μελέτιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων, Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, σελ, 955.) 
Στήν Ἐκκλησιαστικήν του Ἱστορίαν, στόν Γ΄ τόμον, πού περιλαμβάνει "τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τήν ἀκολούθησιν ἀπό τούς χιλίους διακοσίους χρόνους τῆς τοῦ Χριστοῦ γεννήσεως, ἕως τούς χιλίους ἑπτακόσιους", Βιέννη 1784, στή σελ. 402 § 9 ἀναφέρονται τά ἑξῆς ἐπί λέξει:
            "Πατριαρχεύοντος τούτου τοῦ Ἱερεμίου, σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ αφπγ΄. (1583), ἐπιδημεύσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων."

-Ἐρωτῶμεν: Ἡ Ρώμη καινοτόμησε μόνον ὡς πρός τό Πάσχα ἤ ἄλλαξε ὅλο τό ἑορτολόγιο, κινητές καί ἀκίνητες ἑορτές;
            -Ὁπότε, οἱ Σύνοδοι πού ἀκολούθησαν τήν καινοτομία τοῦ πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ (1581-82), ἔγιναν μόνον γιά νά καταδικάσουν τήν ἀλλαγήν τοῦ Πάσχα ἤ τήν καινοτομία τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἤ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, ὅπως ὀνο-μάζεται ἀπό ὅλους τούς ἱστορικούς;
            -Ἀκόμη, ὅπως εἴδαμε, δέν εἶχε γίνει ἡ ... σοφή ἐπινόηση τοῦ 1924 νά ἀλλάξει τό ἑορτολόγιον, ὅσον ἀφορᾶ τίς ἀκίνητες ἑορτές ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιον...
Σέ ὅλους τούς καινοτόμους Νεοημερολογίτες ἀπευθύνεται ἡ Παν-ορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848 στήν Κωνσταντινούπολη, ὅταν σφραγίζει τήν Πίστιν καί τήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναθεματίζει τούς νεωτεριστές καί τούς ἀποστάτες:
            "Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεω-τερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου.     
Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τήν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἀλλ’ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μή ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τινα οὔν καί ὁ τολμῶν ἤ πρᾶξαι ἤ συμβουλεῦσαι ἡ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα, διά τό βλασφημῆσαι εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὡς τάχα μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις...
" Ἅπαντες οὔν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατάραν ὡς ἱμάτιον, κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ".
Ἄνθιμος, Ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως,
Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης,
Ἱερόθεος, Ἐλέῳ, Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας
καί πάσης γῆς Αἰγύπτου,
Μεθόδιος, Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας,
Κύριλλος, Ἐλέῳ Θεοῦ, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
καί αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι.
 Ἀπεδείχθη μέ βάση τίς ἱστορικές πηγές ὅτι:

            1. Στή Σύνοδο τοῦ  1583 μετέσχε καί ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος.

            2. Στή Σύνοδο τοῦ 1583 ἀναθεματίσθηκε ὅποιος τολμήσει νά   ἀκολουθήσει   τό   Νέον   Πασχάλιον   καί   τό νέον Μηνολόγιον, πού εἰσήγαγε ἡ παπική ἐκκλησία τό 1582. Ὅπου οἱ Σύνοδοι μιλᾶνε γιά Καλενδάριον ἤ Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον, ὅπως εἶναι αὐτονόητο, δέν ἐννοοῦν μόνον τό Πασχάλιον, ὅπως διαστρεβλώνουν τά πράγματα οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Θεόκλητοι Διονυσιάτες.
            Ὅταν καταδικάζεται τό Παπικόν Πασχάλιον, αὐτό ἀναφέρεται ρητῶς ὡς Πασχάλιον καί ὄχι ὡς Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον.
            Μέ τούς ὅρους Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐννοεῖται καί τό Πσχάλιον καί τό Μηνολόγιον, κινητές καί ἀκίνητες  Ἑορτές!

            3. Τό Σιγγίλιο πού  περιέχει τό ἀνάθεμα κατά τοῦ "Παπικοῦ Καλενδαρίου", (ἡμερολογίου), καί τοῦ νέου Πασχαλίου, πού βρίσκεται καί στόν χειρόγραφο Κώδικα 281 τοῦ Κελλίου   Ἀκάθιστος   Ὕμνος  τῆς  Ἱερᾶς  Σκήτης  τῶν Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὅρους καί στόν χειρόγραφο Κώδικα   μέ   ἀριθμό   772   τῆς     Ἱερᾶς   Μονῆς    Ἁγίου Παντελεήμονος, ἐπίσης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, εἶναι γνήσιο!

            4. Τό Σιγγίλιο αὐτό ἀπέστειλε ὁ Πατριάρχης   Ἱερεμίας Β' πρός ἁπάσας τάς  Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Τό κείμενον δέ τοῦ Σιγγιλίου τούτου ἔχει ὡς ἑξῆς:
            "Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς δια-τυπώσεως ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου ἀλλ’ ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι  παρά τοῖς Ἁγίοις (318) τριακοσίοις δέκα ὀκτώ Θεοφόροις Πατρᾶσι τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ’ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος..." (Εὐστρατιάδου. ὅ.π, σελ. 119-20.)

            5. Ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου ἦταν ὄχι μόνον νά ἑορτάζεται τό  Πάσχα ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς μαζί, ἀλλά τό ἑνιαῖον τῶν Ἑορτῶν, (κάθε Ἑορτῆς), ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες. Καί ἡ ὑπό τοῦ Ἱερεμίου δευτέρα μεγάλη Σύνοδος τοῦ 1593, ὡς καί οἱ ἐπιστολές του, ὁμιλοῦν περί τῆς ἀπάτης τοῦ Νέου Καλενδαρίου. 

  Ἀπό τό Σιγγίλιον δέ τοῦ 1583 τρανῶς ἀποδεικνύεται καί τῆς δευτέρας αὐτῆς Συνόδου ὁ σκοπός. (Εὐστρατιάδου, ὅ.π, σελ. 123.)

6. Ὅλα τά ἀνωτέρω εἶναι πασίδηλα. Παραθέτουμε καί ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ Μ. Κωνσταντίνου "Πρός τούς ἀπολειφθέντας ἐπισκόπους περί τῶν ἐν τῇ Συνόδῳ τυπωθέντων", (Θεοδωρήτου, Ἐπισκόπου Κύρου,  Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἔκδ, 1679, σελ. 34.) ἀπό τήν ὁποίαν ἐκφαίνεται καί ὁ σκοπός τοῦ καθορισμοῦ τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τό νά τελεῖται τό Πάσχα ὑπό ὅλων τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης Χριστιανῶν ἐν μιŽ καί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, διότι "...ὥσπερ περί πίστεως οὕτω καί περί τῆς ἁγίας ἑορτῆς, γέγονε συμφωνία. Καί τοῦτο ἦν τό αἴτιον τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου",   κατά τόν Μ.  Ἀθανάσιον καί "... ἐπειδή δέ πρό τοῦ Κωνσταντίνου τά σχίσματα ἦν καί ἦν χλεύη Ἑλλήνων λεγόντων καί χλευαζόντων τήν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διαφωνίαν, ἐπί Κωνσταντίνου διά τῆς τῶν ἐπισκόπων σπουδῆς συνηνώθη μᾶλλον  τό   σχίσμα  εἰς  μίαν  ὁμόνοιαν". ( Ἁγίου Ἐπιφανίου, ΡG. 42, 371.

  Γράφει,    λοιπόν,    ὁ    Μ. Κωνσταντῖνος :

 "...Λογισάσθω δέ   ἡ  τῆς  ἡμετέρας Ὁσιότητος ἀγχίνοια, ὅπως ἐστί δεινόν τε καί ἀπρεπές κατά τάς αὐτάς ἡμέρας, ἑτέρους μέν ταῖς νηστείαις σχολάζειν, ἑτέρους δέ συμπόσια συντελεῖν καί μετά τάς τοῦ Πάσχα ἡμέρας, ἄλλους μέν ἑορταῖς καί ἀνέσεσιν ἐξετάζεσθαι, ἄλλους δέ ταῖς ὡρισμέναις ἐκδεδόσθαι νηστείαις".

Ἡ ὁμόνοια καί ἡ συμφωνία κατεστράφησαν μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Ν. Ἡμερολογίου, ἄλλοτε νηστεύουν καί γιορτάζουν οἱ μέν, (Σλαῦοι, Ἅγιον Ὅρος, Ἱεροσόλυμα), ἄλλοτε οἱ δέ, ( Ἑλλάδα, Νέες χῶρες κλπ.), καί μᾶς χλευάζουν οἱ πάντες, ὅπως πρό τῆς Α Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁπότε εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀθετεῖται ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μέ τήν ἀλλαγήν του Ἡμερολογίου, καί αὐτό δέν διέλαθε τῆς προσοχῆς τοῦ μεγάλου Πατριάρχου Ἱερεμία τοῦ Β΄ καί τῆς Συνόδου τοῦ 1583.

Τό Σιγγίλιον, λοιπόν, δέν προσφέρει κάτ’ οὐσίαν κάτι τό νέον, ἀλλά ἀπηχεῖ τά γνωστά. Διότι τό ἀναφερόμενον ἐν αὐτῷ Μηνολόγιον        ὑπάγεται στό Ἑορτολόγιον. Εἰς τό Ἑορτολόγιον, ὡς γνωστόν, νοοῦνται καί τό Πασχάλιον καί τό λοιπόν Ἑορτολόγιον, δηλαδή τό Μηνολόγιον, ἀλλά καί τό Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον, ἡ Καλανδάριον. Ὅλα δέ τά στοιχεῖα τοῦ Ἑορτολογίου, δηλ. τό Ἑορτολόγιον ὡς ἕν ὅλον, διασφαλίσθηκαν ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρας ἐπανειλημμένως. Τό δέ ἀνάθεμα, διά τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἰσχύει καί διά τούς καταλύοντας καί τά ἕτερα μέρη τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, μέχρι καί τοῦ μετ’ αὐτοῦ συνημμένου ἀδιασπάστως  Ἐκκλησιαστικοῦ  Ἡμερολογίου.

7. Δέν εἶναι καθόλου πειστικές οἱ δικαιολογίες τῶν ὑπερασπιστῶν τῶν καινοτόμων, ὅπως παλαιότερα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου καί τοῦ νεκροῦ καί σωματικά Θεοκλήτου Διονυσιάτου, γιά τήν κοινωνία τους μέ τίς νεοπασχαλίτικες "ἐκκλησίες", τῆς αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας τῆς Φινλανδίας (μέ 56.000 πιστούς, (Καλλίστου Ware, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ἀθῆνα 1998, σελ. 21 καί 22.) ἀλλά καί ἄλλων τοπικῶν "ἐκκλησιῶν" (Καλλίστου Ware, ὅ.π. σελ. 477.), ἀφοῦ αὐτές καί οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτές ὑποπίπτουν στό ἀνάθεμα καί τόν ἀφορισμόν τοῦ Α΄ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου (341 μ.Χ.), καί λειτουργοῦν δοκιμαστικά γιά τήν ἀλλαγήν καί τοῦ Ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. ("Ἐπισκεψις", 537. 30.11.1996, σελ. 13, 14," Ἐπενδυτής", 30-31.03.1996. βλ. ἐκτεταμένες ἀναφορές στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες" στά φύλλα 11, 1996 καί 9, 1996.)

8. Τέλος, καί στή διεθνῆ βιβλιογραφία βεβαιώνονται ὅσα ἀνωτέρω σημειώσαμε:

" Ὁ πατριάρχης Ἱερεμίας ἐξανέμισε (ἔσβησε) τίς ἐλπίδες γιά ἕνωση, ὅταν (σ.σ. στίς συνόδους) τοῦ 1583 καί 1593 ἀπέκρουσε τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἡμερολογίου, (σ.σ. ἀναθεώρηση ὅλου του ἡμερολογίου καί τοῦ Μηνολογίου καί ὄχι μόνον τοῦ Πασχάλιου, ὅπως δια-στρεβλωτικά γράφουν οἱ καινοτόμοι), τοῦ πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ'." (Βλ. Lexikon für Theologie und Kirche, Bd. 5, 1996. Herder, Freiburg Basel, Bonn, Wien, S. 775, "Er lehnte die Kalenderreform Papst Gregors XIII ab und machte auch Hoffnungen auf eine Union zunichte (1583 u. 1593". Βλκαί G. Hofmann, Griechische Patriarchen u. römische Päpste, Bd. 2/4:Patriarch Jeremias II, Ro 1932.)  (π. Νικολάου Δημαρά ''Συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς τοῦ πατρός Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καί ἔλεγχος τῶν ἐσφαλμένων ἀπόψεών του''). 

Όλα αυτά τα  σοβαρά και ιστορικά στοιχεία (και περισσότερα που θα παραθέσουμε), αγνοεί (!) ο π. Ευθύμιος ελαφρά τη καρδία, και συνεχίζει να μας μιλά δια το πόσο ασήμαντο  είναι το ''ημερολογιακό'' ζήτημα! 

ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Π. ΓΑΒΡΙΗΛ
Στο 14.00 και μετά λέγει ο κ. Σούρλας:

«Βέβαια δεν είναι μόνο οι ζηλωτές, οι ΓΟΧ οι οποίοι ομιλούν δια τον Οικουμενισμό, είναι πολλοί Ορθόδοξοι, και Καθηγητές...»

και απαντά ο π. Γαβριήλ:

«Κοιτάξτε εγώ πιστεύω ότι πρέπει να μιλούν όλοι. Διότι....»

 και διακόπτει ο κ. Σούρλας: 

«Δεν μονοπωλούν αυτό θέλω να πώ»

«Όχι! Αυτοί δίνουν μια συγκεκριμένη χροιά. Μια συγκεκριμένη χροιά την οποία θα την έλεγα φοβική!... να κλεινόμαστε, να απομακρυνόμαστε από τα πάντα»

Αγαπητέ π. Γαβριήλ αν οι παλ/τες ομιλούν ''φοβικά'' και είναι μόνο αυτοί, τότε δεν θα έχετε δεί τα βίντεο του π. Θεόδωρου Ζήση, και συγκεκριμένα ''Η ΕΞΟΔΟΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ'', όπως επίσης και την  τελευταία μακροσκελής επιστολή του Πειραιώς Σεραφείμ η οποία αναφέρει πολλά....!!!

Επίσης κανείς δεν λέγει να απομακρυνθεί κάποιος από τα πάντα, αλλά πνευματικά απομακρύνομαστε από τα πάθη κάνοντας ΔΙΑΦΑΝΟ τον κόσμο και όχι ΑΟΡΑΤΟ, όπως μας διδάσκουν οι άγιοι πατέρες, και όταν πρόκειται δια ζητήματα πίστεως απομακρυνόμαστε όχι από τα πάντα αλλά από τους  ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ  διότι και πάλι αυτή είναι η διδασκαλία των αγίων μας!
Εάν ομιλούν όλοι όπως εσείς τότε ο Οικουμενισμός έχει τους καλύτερους συνήγορους!

«Η Ορθοδοξία ανοίγεται. Η Ορθοδοξία προσφέρεται. Η Ορθοδοξία δηλώνει και μαρτυρεί τον Χριστό»

Η Ορθοδοξία όμως πάτερ μου ΔΕΝ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ! Επίσης εις το Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο ''ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ''=ΑΙΡΕΣΕΩΝ) μπορείτε να μας πείτε ποιός Χριστός μαρτυρείται; Μήπως μαρτυρείται κάποιος άλλος;

Έπειτα ο π. Γαβριήλ συσχετίζει εμμέσως και με έντεχνο τρόπο την ''ανεκτικότητα'' της Αγιορειτικής Πολιτείας, δια τις επισκέψεις των ετεροδόξων εντός του Αγίου Όρους, με τις επαφές μετά των αιρετικών! Δια τούτο και λέγει:

«....Να γνωρίσουν αυτοί οι άνθρωποι τι είναι Ορθοδοξία και από κεί και πέρα ελεύθερα να αποφασίσουν τι θέλουν να ακολουθήσουν στην ζωή τους χωρίς καταναγκασμό»

Δηλαδή εις το Π.Σ.Ε. και εις τα υπόλοιπα συνέδρια διδάσκουν οι ''Ορθόδοξοι'' την Ορθοδοξία και αφήνουν ελεύθερους τους ετεροδόξους και αλλοθρήσκους να αποφασίσουν τι θέλουν να ακολουθήσουν;;  Διδάσκεται η Ορθοδοξία εκεί η μήπως ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ;;

«Υποχωρήσεις (στα δογματικά θέματα) δεν επιτρέπονται να γίνονται, γι΄ αυτό ονομάζονται και δόγματα, είναι ακλόνητα, αμετακίνητα, τα έχουν αποφασίσει Ι. Σύνοδοι, και αν δεν πιστεύουμε στα δόγματα της Ορθοδοξίας δεν έχουμε νόημα και να λεγόμαστε Ορθόδοξοι, η να ζούμε με αυτόν τον τρόπο όπως ζούμε».

''Θου Κύριε φυλακήν τω στοματί μου''! Με αυτήν την τελευταία ''ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ'' του π. Γαβριήλ κλείνουμε και το σημερινό μέρος χωρίς σχόλιο δια το τελευταίο λεχθέν!!!!!  Καλύτερα αναγνώστε τα προηγούμενα μέρη!

ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Π. ΓΑΒΡΙΗΛ
Στο 17.20 ερωτά ο κ. Σούρλας:

«Εσείς πιστεύετε ότι ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έχει κάνει δογματικές υποχωρήσεις; έχει κάνει κάποια λάθη στην προσέγγιση με τους Ρωμαιοκαθολικούς;».

και απαντά ο π. Γαβριήλ:

«Όχι δεν το πιστεύω αυτό και δεν αποδεικνύεται από πουθενά! Ο Πατριάρχης δεν έχει κάνει δογματικές παρεκκλίσεις και πολύ σημαντικότερο δογματικές υποχωρήσεις. Εάν σαν άνθρωπος στην προσωπική του ζωή, όπως όλοι οι άνθρωποι έχει κάνει κάποια μεμπτά, αυτό είναι θέμα προσωπικό και θέμα αυτού και του πνευματικού του. Στα θέματα όμως της πίστεως ο Πατριάρχης δεν ομιλεί μόνος του, δεν είναι Πάπας. Ο Πάπας ομιλεί εκ καθέδρας και βγάζει, αποφασίζει εκ καθέδρας και βγάζει τα δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Πατριάρχης δεν είναι μόνος του, υπάρχει Σύνοδος, υπάρχουν οι άλλες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και Σύνοδοι, υπάρχουν οι διάφορες επιτροπές που διαχειρίζονται αυτά τα θέματα, και σαφώς ελέγχεται και δεν γίνεται τυχαία το γεγονός ότι διατηρείται η ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών είναι αποδεικτικό του ότι διατηρείται και η αλήθεια. Και ένα άλλο αντίθετο παράδειγμα το γεγονός ότι οι παλαιομερολογίτες δεν έχουν ενότητα αλλά διασπώνται καθημερινώς είναι και ένα δείγμα ότι δεν έχουν την αλήθεια».

Μάλιστα! Τα ακούν αυτά οι διάφοροι ''αντιοικουμενιστές'' εκ του χώρου του Νέου ημερολογίου; Τι κάθεστε και γράφετε, γράφετε, γράφετε! Ακούς Σεβασμιώτατε Σεραφείμ; Ακούς π. Θεόδωρε Ζήση; Ακούς π. Γεώργιε Μεταλληνέ και λοιποί; Ο Πατριάρχης δεν κάνει ούτε δογματικές παρεκκλίσεις, ούτε δογματικές υποχωρήσεις! Και το πιο σημαντικό; Και απευθυνόμαστε τώρα εις τον Πειραιώς Σεραφείμ! Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ! μας λέγει ο π. Γαβριήλ! Άσχετα αν εσείς γράφετε το αντίθετον! Μάλλον δεν σας έχει αναγνώσει ο π. Γαβριήλ, ή εσείς λέτε ψεύδη! Όσο δια τα περί ''ενότητος'' των Οικουμενιστών και μη ενότητος των παλ/των, έχουμε να πούμε ότι μία τέτοια ενότητα ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΜΕ! Προτιμούμε να είμαστε μαλωμένοι μεταξύ μας αλλά να είμαστε Ορθόδοξοι, παρά να είμαστε ενωμένοι με το ψεύδος, ή μάλλον με τον Οικουμενισμό! διότι όπως λέγει και ο π. Γαβριήλ: «Στα θέματα όμως της πίστεως ο Πατριάρχης δεν ομιλεί μόνος του, δεν είναι Πάπας. Ο Πάπας ομιλεί εκ καθέδρας και βγάζει, αποφασίζει εκ καθέδρας και βγάζει τα δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Πατριάρχης δεν είναι μόνος του, υπάρχει Σύνοδος, υπάρχουν οι άλλες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και Σύνοδοι, υπάρχουν οι διάφορες επιτροπές που διαχειρίζονται αυτά τα θέματα, και σαφώς ελέγχεται και δεν γίνεται τυχαία το γεγονός ότι διατηρείται η ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών είναι αποδεικτικό του ότι διατηρείται και η αλήθεια». Τέτοια ενότητα εκκλησιαστική και τέτοια ''αλήθεια'' δεν την θέλουμε!
Βἐβαια ο π. Γαβριήλ ακολουθεί πιστά τον Οικ. Πατριάρχη ο οποίος αναφέρει πρός τον Ιερώνυμο (ζητώντας την τιμωρία των ''αντιοικουμενιστών'') λέγωντας:

«Ἡ καθ' Ὑμᾶς Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία, Μακαριώτατε Ἀδελφέ, συνῳδὰ καὶ ταῖς προβλεπομέναις ἐν τῷ Ἱδρυτικῷ τῆς Αὐτοκεφαλίας αὐτῆς Τόμῳ δεσμεύσεσιν αὐτῆς, ἱστορικῶς ἀνέκαθεν συνεπορεύθη μετὰ  τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν πᾶσι τοῖς κατὰ καιροὺς ἀναφυομένοις εὐρυτέροις καὶ γενικωτέροις ἐκκλησιαστικοῖς ζητήμασι, διορθοδόξοις, διαχριστιανικοῖς καὶ ἄλλοις, συμμετέσχε δὲ μάλιστα εἰς τὰς θεωρηθείσας καὶ ὁμοφώνως πανορθοδόξως ληφθείσας ἀποφάσεις περὶ συμμετοχῆς εἰς τοὺς ἐν λόγῳ διαλόγους καὶ ἐν γένει εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν.» 

«Μακαριώτατε, 

Αι μετά των ετεροδόξων επαφαί, περιλαμβανομένων των μετ’ αυτών θεολογικών διαλόγων, δεν αποτελούσιν ενεργείας ωρισμένων Εκκλησιών ή προσώπων, αλλά, ως είπομεν, συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, περιλαμβανομένης και της καθ’ Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως είναι η ομόφωνως απόφασις της Γ’ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986) και αι υπογραφείσαι και συνημμένως εν αντιγράφω αποστελλόμεναι συμφωνίαι επί του περιεχομένου του μετά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θεολογικού ημών διαλόγου».

Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων;

Όντως υπάρχει αλήθεια! Και αυτή είναι ότι όλες οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες κλίνουν ''γόνυ'' εις τον Οικουμενισμό! Οι παλαιοημερολογίτες όντως δεν την έχουν αυτήν την ''αλήθεια''! Κρατήστε την δια εσάς! Τα ''σχίσματα'' όμως αυτά δηλώνουν και μίαν άλλην αλήθειαν που δεν την αναφέρει ο π. Γαβριήλ! Ποιάν; Ότι «ἡ λυσσαλέα αἵρεση εἶναι ἡ αἰτία καί τῶν τότε, ὅπως καί σήμερα, σχισμάτων καί ἐρεσχιλιῶν μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων πού ἔπληττε τό ὑγιαῖνον μέρος τῆς Ὀρθοδοξίας», όπως μαρτυρεί ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης! (Ἐδῶ εἶναι ἀπαραίτητο νά διευκρινισθεῖ ὅτι τά σχίσματα αὐτά δέν νοοῦνται ὡς σχίσματα ἀπό τήν αἱρετική εἰκονομαχική ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλ' ὡς διαιρέσεις μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων).
Η αποτείχιση από την σύγχρονη πλάνη (απαντήσεις και ερωτήματα)

Στο ιστολόγιο "Ιδιωτική Οδός" δημοσιεύθηκε (σε δύο μέρη) ένα σημαντικότατο άρθρο με τίτλο "Περί της πλάνης της σύγχρονης "αποτείχισης"" του θεολόγου-φιλολόγου Κώστα Νούση.
Το άρθρο αυτό είναι σημαντικότατο, όπως προείπαμε, διότι βοηθά στο ξεκαθάρισμα της ήρας από το στάρι. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Η λέξη "αποτείχιση" πηγάζει από το ρήμα "ἀποτειχίζω" που σημαίνει "χωρίζω (κλείω ἐντὸς ἤ ἐκτός) τι μὲ τεῖχος" (Λεξικόν Επίτομον της Ελληνικής Γλώσσης - Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου - Αθήνα 1839). Έτσι όταν οι ορθόδοξοι μιλούν για αποτείχιση, σε εποχή αιρέσεως, εννοούν τον διαχωρισμό τους από τους αιρετικούς. Η αποτείχιση από τους αιρετικούς, είναι αυτονόητη για όλους τους ορθοδόξους και σε όλες τις εποχές. Ο μόνος που προσπάθησε, όχι απλά να την απαξιώσει, αλλά να της προσδώσει και τελείως διαφορετικό νόημα, παρουσιάζοντάς την ως σχίσμα, ήταν ο κεκοιμημένος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, τον οποίο επικαλείται ο κ. Νούσης και ο οποίος έχει διαφημιστεί τόσο όσο ζούσε, όσο και μετά τον θάνατό του ως "νέος Ζωναράς", "μέγας Κανονολόγος" και "γίγας του Κανονικού Δικαίου".
Οι ορθόδοξοι όμως, που ποτέ δεν νοιάζονταν για το τί θα πει ο κόσμος, αλλά για το τί λέει ο Θεός μέσω των Αγίων Πατέρων, έχουν διαφορετική άποψη. Παρόλα αυτά εδώ δεν θα αναφερθούμε αναλυτικώς στα γραφόμενα του κ. Νούση (τα οποία άλλωστε ως αντιγραφή των επιχειρημάτων του π. Επιφανίου, έχουν ήδη αναιρεθεί, εδώ και πολλά χρόνια, από τον αείμνηστο π. Θεοδώρητο στα έργα του "Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού" και "Το αντίδοτον" και τα οποία ο κ. Νούσης δυστυχώς αγνοεί όπως φαίνεται), αλλά θα απαντήσουμε στα ερωτήματα που παραθέτει (μιας και το ζητάει), παρακαλώντας τον να δώσει και εκείνος απαντήσεις στα ερωτήματα που κι εμείς θα του θέσουμε (και αυτά επίσης μη ρητορικά).
Γράφει ο κ. Νούσης: "Υπάρχει μια σειρά (ρητορικών μονάχα για εκείνους που θέλουν να κρύβονται από εαυτούς και αλλήλους) ερωτήσεων, που χρήζουν απάντησης εκ μέρους των σημερινών «αντιοικουμενιστών» και εν γένει ζηλωτών". Παραθέτουμε τα ερωτήματα του κ. Νούση με τις ημέτερες απαντήσεις.

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: Μπορεί να τελεστεί Θεία Λειτουργία άνευ μνημονεύσεως του Τοπικού Επισκόπου; Αν ναι, είναι έγκυρη και με ποιες προϋποθέσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαίως και μπορεί να τελεστεί Θεία Λειτουργία άνευ μνημονεύσεως του Τοπικού Επισκόπου και να είναι έγκυρη (άλλωστε με την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος μεταβάλλεται το ψωμί και το κρασί σε Σώμα και Αίμα Κυρίου και όχι με την μνημόνευση του  Επισκόπου). Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας περίπτωσης είναι ο Τοπικός Επίσκοπος να κηρύττει αίρεση και επομένως ο υφιστάμενος κληρικός του να έχει διακόψει το μνημόσυνο του ονόματός του. Για παράδειγμα, επί πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου οι ορθόδοξοι κληρικοί διέκοψαν το μνημόσυνο του ονόματός του και μάλιστα τιμωρήθηκαν με καθαίρεση. Όταν συνήλθε η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος δικαίωσε τους ορθοδόξους ιερείς και τιμώρησε τον εμμένοντα στην πλάνη του αιρετικό Νεστόριο. 

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Μπορεί ο αποτειχισθείς Κληρικός να αποχωρήσει οικειοθελώς από τον Επίσκοπό του και να προσχωρήσει αυτοβούλως σε έτερο ή και σε όποια Επισκοπή της υφηλίου επιλέξει; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο αποτειχισθείς κληρικός αν αποχωρήσει από τον κακόδοξο Επίσκοπό του δεν πρέπει να προσχωρήσει σε έτερο, αλλά να μνημονεύει στη Θεία Λειτουργία "Υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών" άνευ ονόματος, αναμένοντας τη συνοδική κρίση. Σε περίπτωση όμως γενικευμένης αιρέσεως, πρέπει να βρει και άλλους ορθοδόξους να αγωνιστούν από κοινού για την Ορθοδοξία, ενιστάμενοι στην αίρεση, δίδοντας την υπέρ της Πίστεως μαρτυρία και αγωνιζόμενοι για την σύγκληση Μεγάλης Συνόδου, η οποία θα επαναφέρει την ειρήνη στην Εκκλησία. Αν τώρα μέσα σε αυτούς τους αγωνιζομένους ορθοδόξους υπάρχει και Ορθόδοξος Επίσκοπος, που δεν έχει κοινωνία με τους κακοδόξους, τότε μπορεί να μνημονεύει το όνομά του, άχρι καιρού (σύγκληση Συνόδου).

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Πότε σε τελική ανάλυση θεωρείται έγκυρη μια «άδικη» εκκλησιαστική απόφαση; Μπορεί ο καθένας να την απορρίπτει κατά την ελεύθερη ερμηνεία ή το κατά δόκησιν συμφέρον του; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μια άδικη απόφαση είναι άκυρη, ειδικά αν το όργανο που την επιβάλλει σφάλλει περί την πίστη. Το είδαμε και στην περίπτωση των "καθαιρεθέντων" υπό του Νεστορίου, οι οποίοι δεν καθαιρέθησαν για κάποιο παράπτωμα, αλλά διότι αποσχίστηκαν ευλόγως από αυτόν. Επομένως ο καθένας μπορεί να την απορρίπτει, ειδικά όταν καθαιρείται για τέτοιο λόγο. Ούτως ή άλλως, και για αυτές τις περιπτώσεις θα έλθει η κρίση (είτε εδώ η συνοδική, είτε στη μέλλουσα ζωή η τελεσίδικη) και θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Παραθέτω και τα γραφόμενα του αειμνήστου θεολόγου Αριστοτέλους Δελήμπαση: "Τούτο έγραφεν ο άγιος Κελεστίνος Ρώμης περί του αιρεσιάρχου Νεστορίου, όστις ετιμώρησεν έν Κωνσταντινουπόλει Ορθοδόξους ενισταμένους κατά της αιρέσεως αυτού. Ήτοι, ότι ούτος <<ουδένα ή καθελείν (να καθαιρέση) ή αποκινήσαι (να αποκινήση έκ της θέσεώς του) ηδύνατο>> (Κελεστίνου Ρώμης, Μ. 4, 1045), καθ' ότι αιρετικός. Από πότε δέ ούκ είχε τοιούτον δικαίωμα; Από την στιγμήν κηρύξεως της αιρέσεώς του <<άφ' ού τοιαύτα (αιρετικά) κηρύττειν>> ήρξατο ( αυτόθι). Διό καταδικαστική απόφασις του αιρετικού Νεστορίου ουδέ πρόσκαιρον ισχύν έσχεν (αυτόθι)". (περιοδικό "Καλή Ομολογία", αρ. φύλ. 58).

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Αν όχι, αμαρτάνει σεβόμενος την απόφαση και αγωνιζόμενος με κάθε άλλο νόμιμο και θεμιτό μέσο να την ανατρέψει; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει ότι υπάρχει δίκαια και άδικος καθαίρεση (βλ. Πηδάλιον-Ερμηνεία στον ΚΗ΄ Αποστολικό): "όποιος καθαιρεθεί διά φθόνον ή άλλην άδικον αιτίαν, αυτός εις μεν τον εαυτόν του προξενεί μισθόν μεγαλύτερον από τον της ιερωσύνης. Όθεν και πρέπει να χαίρει, και όχι να λυπήται. Εις δε τους αδίκως αυτόν καθήραντας, προξενεί κόλασιν". Βεβαίως αμαρτάνει λοιπόν κάποιος αν αποδεχτεί μια άδικη απόφαση, διότι αντιφάσκει θεωρώντας δίκαιη την καθαίρεσή του! Ο ίδιος ο Ιερός Χρυσόστομος δεν αποδέχτηκε την "καθαίρεσή" του και συνέχισε κανονικότατα τις ιεροπραξίες.

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Εφόσον συνοδικώς άχρι τούδε δεν καθηρέθησαν επί Οικουμενισμώ οι διάφοροι συμμετέχοντες σε συμπροσευχές και διαλόγους Ποιμένες μας, εμείς μολυνόμαστε από την μετ’ αυτών κοινωνία; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σας παραθέτω τροποποιημένο το ίδιο ερώτημα (ρητορικό όμως): Εφόσον δικαστικώς άχρι τούδε δεν καταδικάστηκαν επί κλοπή διάφοροι συμμετέχοντες σε διαρρήξεις και ληστείες τραπεζών συνεργάτες μας, εμείς κινδυνεύουμε από την μετ' αυτών συνεργασία;
Επομένως η απάντηση είναι μολυνόμαστε και πολύ περισσότερο όταν έχουμε γνώση.

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Είναι μολυσμένη η καθόλου Ορθόδοξη Εκκλησία από την παραπάνω αίρεση; Αν ναι, σε ποιο σημείο υπάρχει καθαρότητα και με ποιον τρόπο και από ποιους θα αρχίσει η εκκλησιαστική θεραπεία; Ποιοι είναι και πώς ορίζονται οι «κεκαθαρμένοι» εκ της νόσου ταύτης κληρικοί και λαϊκοί; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαίως και είναι μολυσμένη σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε οι προκαθήμενοι των Τοπικών Εκκλησιών και η μεγάλη πλειοψηφία των Τοπικών Επισκόπων, να είναι φορείς της αιρέσεως (έχει ξανασυμβεί και παλαιότερα π.χ. επί αρειανισμού ή επί εικονομαχίας). Καθαρότητα πίστεως υπάρχει σε αυτούς που δεν έχουν κοινωνία με τους Οικουμενιστές και από αυτούς θα αρχίσει η εκκλησιαστική θεραπεία, όταν και αν είναι θέλημα Θεού. Επομένως κεκαθαρμένοι εκ της νόσου ταύτης είναι οι κληρικοί και λαϊκοί που δεν έχουν κοινωνία με τους μολυσμένους από την αίρεση.

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Πώς γίνεται αποτειχισθέντες Κληρικοί και Λαϊκοί να ακολουθούν το Νέο Ημερολόγιο; Εφόσον ισχυρίζονται ότι εν αυτοίς θεραπεύουν εκκλησιολογικώς τον Οικουμενισμό, γιατί δεν το πράττουν επανερχόμενοι στο πάτριο εορτολόγιο; Σε κάθε περίπτωση, πώς μπορούν εδώ να αποδέχονται την οικονομική ανοχή του Νέου Ημερολογίου και ταυτόχρονα να απορρίπτουν τις «οικουμενιστικές» ενέργειες των σημερινών Ιεραρχών; Εκτός αν δεν θεωρούν οικουμενιστικογενή την εορτολογική μεταβολή, οπότε θα πρέπει και να μάς το αιτιολογήσουν επαρκώς. 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ορθότατα ερωτήματα. Δεν θα τα απαντήσουμε όμως, διότι εμείς ακολουθούμε το πάτριο εκκλησιαστικό ημερολόγιο.

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Οι σύγχρονοι άγιοι γέροντες (τουλάχιστον κατά την πλειοψηφία των ορθοδόξων πιστών) δεν είναι μιασμένοι και αυτοί από την οικουμενιστική αίρεση; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εκτός από το γεγονός ότι η αποδοχή από την πλειοψηφία ενός προσώπου (ειδικά σε μια εποχή που γνωρίζουμε πως διαμορφώνεται η κοινή γνώμη) ποτέ δεν ήταν κριτήριο αγιότητος αυτού, δεν μπορούμε να απαντήσουμε αν οι σύγχρονοι άγιοι γέροντες (αυτοί που προβάλλονται βεβαίως, διότι υπάρχουν και άλλοι σύγχρονοι άγιοι γέροντες που δεν προβάλλονται) είναι ή όχι μιασμένοι, διότι ΔΕΝ πρέπει να κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας, αλλά να πορευόμαστε, όπως θέλει ο Θεός. Σχετικώς ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γράφει: "Ουδένα κατέκριναν οι τρεις παίδες μη προσκυνήσαντες τη εικόνι, πάντων ανθρώπων προσκυνούντων. Ου γαρ εσκόπουν τα των άλλων, αλλ'εσκόπουν όπως αν αυτοί μη εκπέσωσι της αληθούς ευσεβείας. Ούτω και Δανιήλ βληθείς εις τον λάκκον των λεόντων, ου κατέκρινε τινα των μη προσευξαμένων τω Θεώ, κατά το θέσπισμα Δαρείου, αλλά το ίδιον εσκόπισε. Και είλετο αποθανείν, και μη παραπεσείν τω Θεώ,  και υπό της ιδίας μαστιγωθήναι συνειδήσεως, διά τη παραβάση των φύσει νομίμων. Καμοί ουν μη δω ο Θεός κατακρίναι τινά ή ειπείν, ότι εγώ μόνος σώζομαι" (P.G. 90, 121)

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Τα χαρίσματα των ανδρών αυτών, αλλά και πάσα θαυματουργία εντός της Εκκλησίας (λείψανα, εικόνες κλπ.) πώς εξηγούνται;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για τα χαρίσματα των ανδρών αυτών και πάλι δεν έχουμε να πούμε τίποτα, όταν ειδικά ξέρουμε πως υπάρχουν "χαρισματούχοι" και "θαυματουργοί" ακόμη και εκτός Εκκλησίας. Το πώς εξηγούνται και αν ενεργεί η Χάρη του Θεού, θα απαντηθεί από τον Μέγα Αθανάσιο στην επόμενη ερώτηση.

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Αν δεν ενεργεί σε όλα αυτά η Χάρη του Θεού, τότε τι ακριβώς συμβαίνει; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ρώτησαν τον Μέγα Αθανάσιο "πως και τινές αιρετικοί ποιούσι πολλάκις σημεία;". Απάντησε: "Τούτο ημάς ουκ οφείλει ξενίζειν. Ηκούσαμεν γαρ του Κυρίου λέγοντος, ότι πολλοί εν εκείνη τη ημέρα ερούσι "Κύριε, ουκ εν τω σω ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν, και δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν" και ερεί αυτοίς "Αμήν λέγω υμίν, ουδέποτε έγνω υμάς, αποχωρείτε απ'εμού, εργάται της ανομίας". Πολλάκις γαρ ουχ η πολιτεία του θαυματουργούντος εστίν η την ίασιν εργαζομένη, αλλ'η προς αυτόν πίστις του προσερχομένου ανθρώπου. Γέγραπται γαρ "Η πίστις σου σέσωκέ σε". Πλην δει και τούτο γινώσκειν, ότι πολλάκις τινές κακόπιστοι καμάτους πολλούς δι'ασκήσεως τω Θεώ προσήγαγον, και την αντιμισθίαν αυτών έλαβον εν τω νυν αιώνι εκ Θεού, το των ιαμάτων και προρρήσεων χάρισμα, ίνα εν τω αιώνι τω μέλλοντι ακούσωσιν "Απελάβετε τα αγαθά υμών και τους καμάτους υμών, νυν δε λοιπόν ουδέν υμίν κεχρεώστηται"" (P.G. 28, 665). Η Χάρη του Θεού λοιπόν, που όντως υπάρχει, έχει άμεση σχέση με την πίστη των χριστιανών και ΔΕΝ πηγάζει από τους Οικουμενιστές και τους κοινωνούντες με αυτούς.
ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Αν όμως όντως ενεργεί και η Εκκλησία είναι ζώσα, πώς μερικοί αποσχιζόμενοι αποτειχίζονται εξ αυτής; Και αν το κάνουν, πού ακριβώς πηγαίνουν και με ποιους συντάσσονται; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σχετικώς με τη Θεία Χάρη απαντήσαμε παραπάνω. Οι αποσχιζόμενοι από τους αιρετικούς ΔΕΝ αποτειχίζονται από την Εκκλησία, αλλά από τους αιρετικούς και έτσι αυτοί εκφράζουν πλέον γνησίως την Εκκλησία, αφού δεν ππηγαίνουν πουθενά, αλλά μένουν στα παραδεδομένα. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν μαζί με τον αγιώτατο Πατριάρχη Μελέτιο Πηγά: "Όταν αναστώμεν πάντες τω φοβερώ βήματι παριστάμενοι, τίνας επιγνώσονται οικείους οι Πατέρες, τους την πατρώαν πίστιν, τους τας παραδόσεις τας πατρικάς αθετήσαντας, ή ημάς τους Ορθοδόξους, τους μηδέν κατά μηδέν παραλάττοντας;" (Βασιλείω Κνέζη).

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Αν οι γεροντάδες τούτοι θεωρηθούν ηγιασμένοι και έμπλεοι χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, γιατί όντες στις ίδιες με μας εκκλησιαστικές συνθήκες δεν απετειχίσθησαν ωθούμενοι υπό σχετικής «πληροφορίας» του Αγίου Πνεύματος; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Απαντήθηκε παραπάνω. Το ζήτημα δεν είναι τί δεν κάνουν οι γεροντάδες, αλλά τί έκαναν οι Πατέρες (οι αναγνωρισμένοι ως άγιοι γεροντάδες δηλαδή).

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Οι τολμώντες ή και σχεδιάζοντες τη σημερινή αποτείχιση δεν θέτουν εξάπαντος εαυτούς υπεράνω των διακριτικών αυτών Γερόντων; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι κοινωνούντες με τους αιρετικούς και μη αποτειχιζόμενοι δεν θέτουν εξάπαντος εαυτούς υπεράνω των Αγίων (αναγνωρισμένων Αγίων) Πατέρων, οι οποίοι διέκοπταν την κοινωνία με τους αιρετικούς, δίνοντάς μας το παράδειγμα για το πως πρέπει να αντιδρούμε απέναντι στην αίρεση;

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: • Πιο απλά, πέρα από ελεγχόμενες ερμηνείες των Κανόνων, της Γραφής, των Πατέρων και της εκκλησιαστικής ιστορίας, πού αλλού ερείδονται στις αποσχιστικές τους τάσεις και πράξεις οι σύγχρονοι ρασοφόροι και λαϊκοί; Είναι και κατά πόσο σίγουροι ότι τα ενεργήματά τους είναι σύμφωνα προς το θέλημα του Θεού και ουχί αμαρτήματα; 
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αν δεν αρκούν για ερείσματά μας, οι Ιεροί Κανόνες, η Αγία Γραφή, οι Άγιοι Πατέρες και η εκκλησιαστική ιστορία, έναντι στο μοναδικό σας έρεισμα (τους γεροντάδες), έχουμε και εμείς ακόμη, ένα τέτοιο έρεισμα: τους δικούς μας γεροντάδες, τους οποίους δεν θα γνωρίσετε ούτε σε ένθετα εφημερίδων, ούτε σε μεγάλες ιστοσελίδες, αλλά μόνο προσευχόμενοι στον Κύριο να σας τους φανερώσει.

Μετά τις απαντήσεις μας, παρακαλούμε τον κ. Νούση να απαντήσει στα παρακάτω ερωτήματα. Γνωρίζουμε πως θα το κάνει, διότι είναι υπέρ των Διαλόγων, όπως δηλώνει.

Τα ερωτήματα που θέτουμε είναι λίγα, διότι όντως επιθυμούμε να διαλεγόμαστε. Και είναι λίγα, επίσης,  για να φανεί, αν υπάρξει απάντηση επί της ουσίας, και η πρόθεση του κ. Νούση για διάλογο, καθώς και πώς τον αντιλαμβάνετε. Αναμένουμε λοιπόν απάντηση στα εξής μόνο:
1. Ο Οικουμενισμός είναι αίρεση; Αν όχι, γιατί ο π. Επιφάνιος, που τον χρησιμοποιείτε στο άρθρο σας, τον θεωρεί αίρεση ("χείρονα πάσης αιρέσεως" συγκεκριμένα);
2. Αν ο Οικουμενισμός είναι αίρεση, δεν μιλά για αποτείχιση από τους κηρύττοντες αυτήν ο ΙΕ΄ Κανόνας της Πρωτοδευτέρα Συνόδου; Κι αν ο Κανόνας αυτός είναι έστω δυνητικός, γιατί να κατηγορούνται αυτοί που κάνουν χρήση, αφού τους καλύπτει ακόμη και η δυνητική ερμηνεία του;
3. Υπάρχει το ενδεχόμενο ένας Επίσκοπος να είναι αιρετικός ή το γεγονός και μόνο ότι είναι Επίσκοπος, αποκλείει αυτήν την πιθανότητα; Κι αν είναι αιρετικός ποια πρέπει να είναι η στάση των πιστών απέναντί του, κατά την ορθόδοξη διδασκαλία;
Με εκτίμηση
Νικόλαος Μάννης
δάσκαλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου