Νεστοριανικές προεκτάσεις άρνησης του όρου "Θεοτόκος" Άρνηση τής Θεοτόκου ισοδυναμεί με Μονοφυσιτισμό

Νεστοριανικές προεκτάσεις άρνησης του όρου "Θεοτόκος"

Άρνηση τής Θεοτόκου ισοδυναμεί με Μονοφυσιτισμό

Όταν ορισμένες Προτεσταντικές ομάδες αρνούνται τον όρο: "Θεοτόκος" για τη μητέρα του Κυρίου μας, συνήθως τα μέλη τους νομίζουν ότι ο όρος απαγορεύεται επειδή είναι "αντιβιβλικός". Δεν αντιλαμβάνονται, ότι η άρνηση του όρου αυτού έχει Χριστολογικές προεκτάσεις, που φθάνουν στην αίρεση του Νεστοριανισμού! Με άλλα λόγια, με αυτή τη μελέτη, θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή προς τους Ευαγγελικούς και Πεντηκοστιανούς εκείνους, που δεν δέχονται τον όρο: "Θεοτόκος", 

ότι με τον τρόπο αυτό, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ, με αποτέλεσμα να πιστεύουν σε ΑΛΛΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

   Η σημασία της άρνησης του όρου: "Θεοτόκος"

Είναι γνωστή η άρνηση των περισσοτέρων Προτεσταντών στην Ελλάδα, να ονομάσουν τη μητέρα του Κυρίου μας: "Παναγία" ή "Θεοτόκο". Και για τον όρο "Παναγία", και την τιμή προς αυτήν, ήδη έχουμε κάνει εκτενή ανάλυση σε άλλο μας άρθρο, και έχουμε δείξει εκεί, ότι όχι μόνο δεν είναι βλασφημία, αλλά είναι και ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ όρος! Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα, και κάπως εκτενέστερα, με τον όρο: "Θεοτόκος", έναν όρο ακόμα σοβαρότερο, γιατί έχει και Χριστολογικές προεκτάσεις!

Οι παλαιότεροι οπαδοί του Ευαγγελικού χώρου της Ελλάδος, γνωρίζουν καλά τη διάσπαση που επικρατεί στους κόλπους των Ευαγγελικών, στα θέματα των φύσεων του Χριστού. Μάλιστα έχει συμφωνηθεί, για να μην επέλθη διάσπαση, να αποφεύγεται αυτό το θέμα. (Είναι ίσως ο σημαντικότερος λόγος για τη ρηχότητα που χαρακτηρίζει τη θεολογία και τα κηρύγματα των Ευαγγελικών στην Ελλάδα).

Όμως αυτός ο δογματικός διχασμός, έχει περάσει και στους Πεντηκοστιανούς, (και μιλάμε για Πεντηκοστιανές ομάδες που δέχονται τον Τριαδικό Θεό, και όχι για τους Σαβελιανιστές αντιτριαδικούς Πεντηκοστιανούς).

Συγκεκριμένα, λόγω αυτής της θεολογικής ρηχότητος που χαρακτηρίζει τις Προτεσταντικές ομάδες στη χώρα μας, δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία που έχει το δόγμα των δύο φύσεων σε μία υπόσταση τού Χριστού. Για τους περισσοτέρους από αυτούς, αυτά είναι "ψιλά γράμματα". Με αποτέλεσμα να ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΙΖΟΥΝ, αρνούμενοι τον όρο: "Θεοτόκος" για τη μητέρα του Κυρίου μας. Και βεβαίως η άρνησή τους για τον όρο: "Παναγία", δεν έχει θεολογικές προεκτάσεις, παρά μόνο άρνηση ενός όρου. Όσον αφορά όμως την άρνηση από μέρους τους, για τον όρο: "Θεοτόκος", τους θέτει σαφέστατα με το μέρος των αρνητών των δύο φύσεων τού Χριστού! Με άλλα λόγια, όποιος αρνείται τον όρο "Θεοτόκος", αυτομάτως γίνεται ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, γιατί αρνείται τον αληθινό Χριστό, και δέχεται έναν άλλο ΚΙΒΔΗΛΟ Χριστό, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια.

Δεν είναι λοιπόν σοβαρό αυτό που λένε μερικοί Προτεστάντες: "αν μιλήσουμε για Θεομήτορα", να μιλήσουμε και για θεοπαππού", και άλλα τέτοια ανάλατα επιχειρήματα. Γιατί βεβαίως η Εκκλησία προσεύχεται σε κάθε Θεία Λειτουργία για τις ευχές των "δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης". Οι Χριστιανοί τιμούν ΚΑΘΕ δίκαιο που συνέβαλλε στην ενσάρκωση του Θεού μας και Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προς σωτηρία των ανθρώπων. Και η άρνηση τιμής προς τα άγια αυτά πρόσωπα, βαρύνει τον αρνητή.

Όμως το ζήτημα είναι πολύ ΒΑΘΥΤΕΡΟ, και αυτό θα φανεί στα παρακάτω.

Η άρνηση των Νεστοριανών

Στην αρχαιότητα, στα χρόνια της 3ης Οικουμενικής Συνόδου (Έφεσος 431 μ.Χ.), ένα από τα σημαντικά θέματα που δογματίσθηκαν, ήταν ο όρος: "Θεοτόκος". Ο λόγος που προέβησαν σε αυτό το δογματισμό οι Χριστιανοί τότε, ήταν ο εξής:

Οι αιρετικοί που ακολουθούσαν τον επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, αιρεσιάρχη Νεστόριο (428 - 431), δεν δέχονταν ένα μόνο πρόσωπο για τον Ιησού Χριστό, αλλά έλεγαν ότι άλλο είναι το πρόσωπο του Θεού Χριστού, και άλλο του ανθρώπου Χριστού. Έλεγαν ότι η Παρθένος Μαρία, δεν ήταν Θεοτόκος, αλλά "ανθρωποτόκος", επειδή δήθεν ο Χριστός όταν γεννήθηκε ήταν μόνο άνθρωπος. Την έλεγαν επίσης: "Χριστοτόκο", υποννοώντας ότι ήταν ο Ιησούς μόνο Χριστός, και όχι Θεάνθρωπος.

Με άλλα λόγια, διασπούσαν τον ΕΝΑΝ Κύριο Ιησού Χριστό, σε δύο διαφορετικά πρόσωπα: Ένα Θεϊκό, και ένα ανθρώπινο. Δεν είχαν έτσι έναν Χριστό, αλλά ΔΥΟ! Και έλεγαν ότι μόνο φαινομενικά ο Χριστός ήταν ενιαίο πρόσωπο.

Αυτός είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος που μπορεί να υπάρξει, για την άρνηση του όρου: "Θεοτόκος": Η άρνηση του Ιησού Χριστού, ως ενός ενιαίου Θεανθρώπινου προσώπου!

Και βεβαίως γνωρίζουμε ότι μια μερίδα προσώπων εντός των Ευαγγελικών και των Πεντηκοστιανών, νεστοριανίζουν, πιστεύοντας σε άλλο Χριστό! Οι άλλοι όμως, που λένε ότι πιστεύουν στον αληθινό Θεάνθρωπο Χριστό, τι λόγο έχουν να αρνηθούν τον όρο: "Θεοτόκος" για τη μητέρα του;

Ακόμα και ο Νεστόριος, τελικά αποδέχθηκε τον όρο: "Θεοτόκος", και μάλιστα πριν από την 3η Οικουμενική Σύνοδο, με την επιφύλαξη της "φαινομενικής" μετάδοσης ιδιώματος, από τον Θεό Λόγο στον άνθρωπο Ιησού. Δηλαδή, ακόμα και ο Νεστόριος, βρήκε τελικά αποδεκτή τη λέξη αυτή, έστω και υπό όρους. Δηλαδή οι Σύγχρονοι αρνητές της Θεοτόκου, τι πρόβλημα έχουν; Είναι Νεστοριανικότεροι του... Νεστορίου;

Άρα αντιλαμβάνονται οι Προτεστάντες, το λόγο που αρνούνται τον όρο: "Θεοτόκος"; Αντιλαμβάντονται, ότι η άρνηση αυτή, τους κατατάσσει μεταξύ των αιρετικών, που αρνούνται τη Θεανθρώπινη υπόσταση τού Κυρίου Ιησού Χριστού; Κατανοούν ότι αυτή η άρνηση που τους έχουν περάσει στο μυαλό οι ηγέτες τους, ισοδυναμεί με πίστη σε έναν άλλο, κίβδηλο Χριστό;

Αγιογραφική συμμαρτυρία του όρου "Θεοτόκος"

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι η πλειονότητα των Ευαγγελικών και Πεντηκοστιανών, που αρνούνται τον όρο: "Θεοτόκος", το κάνουν απλώς από προχειρότητα, και έλλειψη στοιχειώδους θεολογικής κατάρτησης, και όχι επειδή αρνούνται τη Θεανθρώπινη υπόσταση τού Κυρίου Ιησού Χριστού. Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι δεν έχουν αντιληφθεί τη σημασία αυτού του όρου, και ότι δεν πιστεύουν ΕΠΙΤΗΔΕΣ έναν άλλο Χριστό, όπως κάνουν οι ηγέτες τους, που γνωρίζουν το πρόβλημα στους κόλπους του Προτεσταντισμού.

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι αυτοί οι απλοί πιστοί, αρνούνται τον όρο: "Θεοτόκος", μόνο επειδή δεν τον έχουν δει στην Αγία Γραφή! Έτσι, για το λόγο αυτό, θα κάνουμε μια ανάλυση και σε αυτό το ζήτημα, ώστε να μη τους μένει καμία δικαιολογία, γιατί ο όρος αυτός, είναι ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΤΑΤΟΣ!!!

1. Πρώτα όμως, πρέπει να μας απαντήσουν: "Γιατί θα έπρεπε να δέχονται μόνο όσα βλέπουν στην Αγία Γραφή"; Πού λέει η Αγία Γραφή, ότι μόνο μέσα από αυτή πρέπει να δέχονται ΜΟΝΟ όσα γράφει εκεί μέσα; Αυτές είναι δυο ερωτήσεις, στις οποίες ΠΟΤΕ κανένας Προτεστάντης δεν κατάφερε να απαντήσει. Και σε άλλο άρθρο μας, αποδεικνύουμε επαρκώς, ότι αυτή είναι μια ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ παράδοση του 16ου αιώνα μ.Χ.!!!

2. Το δεύτερο που θέλουμε να τους θυμίσουμε, είναι πως αποδέχονται και άλλους όρους, οι οποίοι δεν βρίσκονται στην Αγία Γραφή, αλλά που όμως διαγράφονται σαφώς στα Χριστιανικά δόγματα της Αγίας Γραφής. Για παράδειγμα, αποδέχονται (τουλάχιστον οι περισσότεροι Προτεστάντες), τον όρο: "Τριάδα" για τον Θεό, αν και δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή. Αποδέχονται επίσης τον όρο: "ομοούσιος", για την ουσία του Θεού, που ούτε αυτός βρίσκεται στην Αγία Γραφή. Αποδέχονται επίσης τον όρο: "Θεάνθρωπος", για τον Ιησού Χριστό, παρά το ότι δεν βρίσκεται στην Αγία Γραφή.

Μα τότε, τον όρο: "Θεομήτωρ", γιατί δεν τον δέχονται, εφόσον, και αυτός διαγράφεται, και περιγράφεται σαφώς στην Αγία Γραφή; Δεν δέχονται ότι η παρθένος Μαρία γέννησε τον Χριστό; Δεν δέχονται ότι ο Χριστός ήταν και είναι ο Θεός Λόγος; Και αν η παρθένος Μαρία, γέννησε τον Θεό, δεν ήταν Θεομήτωρ; Απλή λογική: Μητέρα + Θεού = Θεομήτωρ. Μητέρα του Θεού. Γιατί λοιπόν τους ενοχλεί ο όρος: "Θεομήτωρ";

3. Όμως, εμείς θα δείξουμε από την ίδια την Αγία Γραφή, πώς προκύπτει σαφώς αυτός ο όρος, έτσι ώστε να μην έχουν να πουν τίποτα οι αρνητές. (Και ζητούμε συγνώμη από τους άλλους αναγνώστες, που γράφουμε πράγματα αυτονόητα, αλλά τι άλλο να πει κανείς;):

α. Ας δούμε λοιπόν δύο παραδείγματα από τα αμέτρητα χωρία που αναφέρουν τον Ιησού Χριστό ως Θεό μας:

"οίδαμεν δε ότι ο υιος του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν· και εσμεν εν τω αληθινω, εν τω υιω αυτού Ιησού Χριστω. Ούτός εστιν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος." (Α΄ Ιωάννου 5/ε: 20).

"ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας" (Ρωμαίους 9/θ: 5).

Μάλιστα, ειδικά αυτό το τελευταίο χωρίο, αναφέρει τον "ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ" Χριστό, ως "Θεό ευλογητό", μην κάνοντας καμία Νεστοριανική διάκριση θεϊκής και ανθρώπινης υπόστασης, αλλά δείχνοντας ότι ο άνθρωπος Χριστός, είχε την ίδια υπόσταση με τον Θεό Λόγο. Δεν διακρίνεται λοιπόν ο άνθρωπος Χριστός, από τον Θεό Λόγο, αλλά είναι ο ίδιος και μοναδικός Ιησούς Χριστός.

β. Η παρθένος Μαρία αναφέρεται σαφώς ως μητέρα του Ιησού Χριστού: "και ευλόγησεν αυτούς Συμεών και είπε προς Μαριάμ την μητέρα αυτού" (Λουκάς 2/β: 34). Και εφόσον ο Χριστός είναι και Θεός, η Μαρία είναι ΘΕΟΜΗΤΩΡ.

γ. Όμως υπάρχει και ένα χωρίο στην Αγία Γραφή, που γράφει σαφώς για την παρθένο Μαρία, πως ήταν η μητέρα του Θεού!!! Πρόκειται για τα λόγια που είπε η Ελισσάβετ, υποκινούμενη από το Άγιο Πνεύμα, όταν είδε την Παναγία:

"Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ 42 και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν· ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. 43 και πόθεν μοι τούτο ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με;" (Λουκάς 1/α: 41-43).

Τι παρατηρούμε στο χωρίο αυτό; Ότι η Ελισσάβετ, κάτω από το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, αποκάλεσε την Παναγία: "μητέρα του Κυρίου" της. Και δεν νομίζουμε ότι μπορεί κάποιος, να αμφισβητήσει, ότι ο Κύριος της Ελισσάβετ ήταν ο Θεός Γιαχβέ Λόγος, ο Ιησούς Χριστός. Εδώ το Άγιο Πνεύμα, δεν αποκαλεί την Μαρία, μόνο: "Ευλογημένη (και συνεπώς αγιότερη) από όλες τις γυναίκες", (Παναγία), αλλά την αποκαλεί επίσης και "μητέρα του Κυρίου" της, που σημαίνει "μητέρα τού Θεού". Γιατί δεν νομίζουμε ότι μπορεί κάποιος να υποστηρίξει, ότι με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, η Ελισσάβετ αναφερόταν σε άλλο Κύριο. Ούτε ότι τον αποκαλούσε "Κύριο", με διαφορετική έννοια, από ό,τι χρησιμοποιεί τον όρο η Αγία Γραφή:

"Πως ουν Δαυϊδ εν Πνεύματι Κύριον αυτόν καλεί λέγων, 44 είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου, κάθου εκ δεξιών μου έως αν θώ τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου; 45 ει ουν Δαυϊδ καλεί αυτόν Κύριον, Πως υιος αυτού εστι;"(Ματθαίος 22/κβ: 44,45).

Από το ανωτέρω εδάφιο, φαίνεται σαφώς, ότι όπως ο Δαυίδ, έτσι και η Ελισσάβετ, για να τον αποκαλεί εν Πνεύματι Αγίω "Κύριο", τον αποκαλεί με την ίδια έννοια που τον αποκαλούσε ο Δαυίδ. Και όπως φαίνεται από τη χρήση της λέξης: "Κύριος" για τον Γιαχβέ από τον Δαυίδ, ως Θεό τον αναφέρει και η Ελισσάβετ. Γιατί ο Δαυίδ αναφέρει: "είπε ο Κύριος στον Κύριό μου", και με το πρώτο Κύριος, αναφέρει τον Θεό Πατέρα, και με το δεύτερο Κύριος, αναφέρει τον Θεό Υιό. Η λέξη "Κύριος" λοιπόν, όταν απευθύνεται σε Θεία πρόσωπα της Θεότητας, δεν μπορεί να έχει διαφορετική έννοια από την αναφορά στη Θεότητά τους.

Σε αυτό άλλωστε συνηγορούν και τα λόγια τού Θωμά, όταν είδε τον αναστημένο Χριστό: "Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!" (Ιωάννης 20/κ: 28). Η φράση αυτή, ως Εβραϊσμός που είναι, ταυτίζει τη λέξη: "Κύριος", με τη λέξη: "Θεός".

Πιστεύουμε ότι τα ανωτέρω, είναι αρκετά, για να δει κάθε λογικός Προτεστάντης, το άτοπο της άρνησής του, να αποδεχθεί την Παναγία ως "Θεοτόκο".

Πολύ περισσότερο, ελπίζουμε να καταλάβουν, ότι με την άρνησή τους αυτή, όχι μόνο στερούν αυτή την τιμή από την Παναγία, αλλά ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, κάτι που είναι αίρεση απωλείας.

Ας σταματήσουν λοιπόν να πλανώνται από τους αιρεσιάρχες τους, γιατί αυτοί μόνο σε απώλεια τους οδηγούν.

Ν. Μ.

Πηγή : Ο.Ο.Δ.Ε.