ΕΠΙ ΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΟΣΧΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΟΣΧΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

 ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ

Επειδή πολύς λόγος γίνεται από τους οικουμενιστές ότι η διαφορά μας βρίσκεται σχεδόν μόνο στο "filioque" και ο κόσμος συχνά αγνοεί σημαντικά ιστορικά γεγονότα σας παραθέτω εν συντομία τις διαφορές μεταξύ Παπικών και Ορθοδόξων. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ! ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΧΕΙΡΑΨΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ;;;;

 Γενικές πληροφορίες

Έως και τον 8ο αιώνα η Εκκλησία ομολογεί παντού την ίδια πίστη και είναι οργανωμένη σε 5 πατριαρχεία: Ιερουσαλήμ, Αντιόχεια, Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Ρώμη. Υπάρχει ένα μόνο Κράτος με έναν μόνο αυτοκράτορα ο οποίος εδρεύει στην πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, ονομαζόμενη «Νέα Ρώμη» που ίδρυσε ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Προκειμένου να διαφύγει από τον έλεγχο των βάρβαρων Λογκοβάρδων, όπου από την Pavia έως το Benevento είχαν πολιορκήσει την Ιταλική χερσόνησο, ο Πάπας της παλαιάς Ρώμης απευθύνεται στους βάρβαρους Φράγκους και έτσι στις 25/12 του 800 στέφει ως «αυτοκράτορα της Ρώμης» τον Φράγκο βασιλιά Καρλομάγνο.

Είναι η απόσχιση, ένα σχίσμα πολιτικό: οι βάρβαρες φυλές των Λογκοβάρδων έρχονται σε ανταγωνισμό με την Ρωμαïκή Αυτοκρατορία την οποία όμως προτιμούν να την ονομάζουν «Ελληνική» ή «Βυζαντινή».

Ο Πάπας λοιπόν ασκεί επιρροή σε Γαλλία, Γερμανία και σε ένα μέρος της Κεντρικής-Βόρειας Ιταλίας. Ετσι, γίνεται αναπόφευκτα η «Φραγκοποίηση» των Εκκλησιών της Δύσης.

Για σχεδόν μία χιλιετία όλοι οι Πάπες πρέρχονταν από την Ρώμη ή από την Ελλάδα, Συρία, Σικελία και Μεγάλη Ελλάδα. Όμως το 996 ο Γερμανός βασιλιάς Όθωνας καταφέρνει να εκλέξει τον 20 χρονο τότε αυστριακό ανηψιό του (Γρηγόριο 5ο).

Με συνεχόμενες αλλαγές απομακρύνεται με γρήγορους ρυθμούς από τις άλλες Εκκλησίες

καθιστώντας την έτσι σε μία «Εθνική Εκκλησία» (δηλ. του έθνους των Φράγκων). Η Ρωμαïκή ψαλμωδία, για παράδειγμα, αντικαθιστάται με μουσικούς ρυθμούς του Aachen – γερμανική πόλη όπου εγκαθίσταται ο Καρλομάγνος – οι οποίοι «περνάνε» στην συνείδηση του λαού ως αρχαίοι και αποδίδονται λανθασμένα στον Άγιο Γρηγόριο τον Μέγα (γρηγοριανοί ύμνοι). Με τον ίδιο τρόπο καταργούνται και θάβονται όλοι οι εθιμικοί κανόνες της Λατινικής Ρωμαïκής Εκκλησίας και επιβάλλεται η χρήση Γερμανο-Φραγκικών λειτουργικών πρακτικών.

Εν τέλει στη Δύση, η οποία δεν καταλαβαίνει πια την ελληνική γλώσσα , την γλώσσα της Αγίας Γραφής και των Πρώτων Θεολόγων των Πατέρων της Εκκλησίας, επιχειρείται η βαρβαροποίηση και στον Θεολογικό τομέα και έτσι το 1245 (Lyon, Γαλλία) ο Πάπας της παλαιάς Ρώμης - την οποία έχει ήδη προηγουμένως αναθεματίσει ο Πατριάρχης της Νέας Ρώμης Μιχαήλ Κηρουλάριος (1043/59) - φέρνει το οριστικό σχίσμα των φραγκοκαθολικών από τις υπόλοιπες Εκκλησίες του κόσμου αφού με τις συνεχείς και επαναλαμβανόμενες αλλαγές επιφέρει ολοένα και περισσότερο την απομάκρυνσή της από την «Ορθόδοξη Εκκλησία» (από τα ελληνικά Ορθός και Δόξα = Ακριβής/Σωστή Πίστη).

Για να εξαπλωθούν, οι Φραγκοκαθολικοί καταλαμβάνουν την Νότιο Ιταλία και με τις σταυροφορίες ιδρύουν Πριγκηπάτα σε όλη την επικράτεια. Βασιζόμενοι στις εμπορικές και ναυτικές δυνάμεις (Βενετία κ.α) αλλά και στις στρατιωτικές (Γαλλία, Ισπανία) καταφέρνουν να μεγαλώσουν αριθμητικά χάριν και των γεωγραφικών ανακαλύψεων του Νέου Κόσμου και των αποικιών που δημιουργούνται μετέπειτα σε Αμερική, Φιλιππίνες, Ινδίες κτλ. Η ισχυρή Αυστρο-Ουγγαρική αυτοκρατορία μαζί με την  φονταμενταλιστικη Ισπανία υποχρεώνουν εν τέλει μερικούς Ορθόδοξους να ενωθούν με το Βατικανό κρατώντας παράλληλα τα λειτουργικά Ορθόδοξα έθιμα ιδρύοντας έτσι την λεγόμενη Ουνία.

Οι καθολικοί από μία μικρή μειοψηφία κατάφεραν να γίνουν πλειοψηφία ακόμα και για τους εξής λόγους : Η Ορθόδοξη Εκκλησία υπέστη συνεχείς διωγμούς και λεηλασίες από τους μουσουλμάνους οι οποίοι σε πολλές περιοχές κατήργησαν σχεδόν ολοκληρωτικά τον Χριστιανισμό, μετέπειτα από τα Κομμουνιστικά αθεïστικά μαρξιστικά καθεστώτα και τέλος κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με την Γερμανο/Ιταλική κατοχή.

Παρ’όλα αυτά η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αναγνωρισμένη ως η «Εκκλησία των 7 Οικουμενικών Συνόδων» και η μόνη Αυθεντική (στην Ορθή πίστη από τα αρχαία χρόνια) αφού μετά από τρομερές δοκιμασίες κατάφερε να κρατήσει ανόθευτη την πίστη και την παράδοση των  Αποστόλων, των Μαρτύρων και των Πατέρων χωρίς διαφοροποιήσεις και μεταβολές.

Παλαιά Διαθήκη

                Στην μεσαιωνική Δύση – που δεν καταλάβαινε πια τα ελληνικά – διαδίδεται ένα καινούργιo κείμενο της Αγίας Γραφής. Δεν ήταν τα Ιερά κείμενα που χρησιμοποιούνταν από την Εποχή του Χριστού (δηλ από τον ίδιο τον Χριστό και τους Αποστόλους) αλλά μία μετάφραση από τον Τζιρόλαμο (347/419). Ο Τζιρόλαμο χρησιμοποίησε κείμενα που διαδίδονταν στην εποχή του χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν παραποιημένα κείμενα του 2-3ου αιώνα μ.Χ από Εβραίους που ήθελαν να εξαλείψουν ή να κρύψουν αναφορές στον Χριστό τις οποίες εντοπίζει κανείς από τις πρώτες κιόλας σελίδες της Α.Γ.. Οι Φράγκοι διέδοσαν αυτήν την έκδοση με μοναδικό σκοπό να έχουν μία διαφορετική εκδοχή από τους υπόλοιπους Χριστιανούς.

Τα κείμενα που χρησιμοποιούν σήμερα οι καθολικοί δεν είναι ούτε καν η Vulgata (η έκδοση του Τζιρόλαμο) αλλά το Μασοριτικό κείμενο (εβραïκή έκδοση του 1008 μ.Χ ! )

Ημερολόγιο

Για να διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους Χριστιανούς οι Φράγκοι αποφασίζουν να εορτάσουν το Πάσχα σε διαφορετική ημερομηνία από την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Το 783 για παράδειγμα όλοι γιορτάζουν το Πάσχα στις 11/4 και ο Καρλομάγνος στις 18. Το 786 το Πάσχα πέφτει στις 23/4 και οι Φράγκοι το εορτάζουν ένα μήνα πριν, στις 26/3 και ούτω καθεξής. Τους γίνεται εμμονή ώστε να καταφέρουν να διαχωριστούν από τους υπόλοιπους Χριστιανούς. Τελικά, το 1581, ο Ugo Buoncompagni (Πάπας Γρηγόριος XIII) αλλάζει το ημερολόγιο το οποίο διαδίδεται ταχύτατα στα καθολικά κράτη και τις αποικίες τους. Αποτέλεσμα : Ο Δυτικός κόσμος συχνά εορτάζει το Πάσχα μία ή 5 Κυριακές πριν από το Πάσχα των υπόλοιπων Χριστιανών.

Το σημείο του σταυρού

Ο κόμης Lotario di Segni (Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ 1209/16) στην εγκύκλιό του «Μυστήρια του Ιερού Βήματος» νούμερο ΙΙ σελίδα 45 υπενθυμίζει τον ορθό τρόπο που πρέπει να γίνεται το σημείο του σταυρού – δηλ. τρία δάκτυλα ενωμένα και από τα δεξιά προς τα αριστερά. Φαίνεται ότι κατά την εποχή του, οι καθολικοί είχαν αρχίσει να κάνουν το σημείο του σταυρούαντίθετα και με την παλάμη ανοιχτή. Η νέα «μόδα» γίνεται πλέον υποχρεωτική με εντολή του Camillo Borghese (Πάπας Πίος V 1605/21)

Οι Εκκλησίες

Όλες οι παλαιοχριστιανικές εκκλησίες είναι χτισμένες με κατεύθυνση ώστε η προσευχή να γίνεται προς την ανατολή. Ο Χριστός έιναι ο ήλιος που ανατέλλει πάνω στο σκότος του κόσμου. Ακόμα κι αν είχε χαθεί αυτή η συνήθεια στη Δύση τουλάχιστον το Ιερό Βήμα βρισκόταν λίγο πολύ στη σωστή θέση ώσπου γύρω στο 1970 οι καθολικοί τα αναποδογύρισαν (συχνά καταστρέφοντας τα ήδη υπάρχοντα των πρώτων καιρών) και κατήργησαν εντελώς το τέμπλο και τα εικονοστάσια.

Τα αγάλματα

                Μετά την απόσχιση από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι καθολικοί αρχίζουν να διακοσμούν εξωτερικά τους ναούς με ανάγλυφα και αγάλματα (βλ. Γοτθικός ρυθμός). Αργότερα το θεατρικό πνεύμα της αναγεννησιακής και μπαρόκ εποχής επιβάλλει την διακόσμηση με αγάλματα και στο εσωτερικό τους. Η μόδα αυτή κατοχυρώνεται κατα τον 16ο αιώνα. Ο Μιχαήλ Άγγελος για να απεικονίσει τον Χριστό Κριτή στην Cappella Sistina αντιγράφει ένα άγαλμα του θεού Απόλλωνα γνωστού ως L’Apollo del Bel Vedere. Επίσης άλλη μία αιτία για τη διάδοση των αγαλμάτων μεταξύ των καθολικών είναι η εγκατάληψη της «Αγιογραφίας» η οποία μετατρέπεται σε «θρησκευτική τέχνη» (Giotto) έπειτα σε «τέχνη με θρησκευτικά αντικείμενα» και εν τέλει να ακυρωθεί από την αφηρημένη τέχνης της τότε πραγματικότητας.

Τα άζυμα

                Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί την παράδοση του ίδιου του Χριστού όπου κατά τον Μυστικό Δείπνο «πήρε στα χέρια Του άρτο και αφού ευχαρίστησε το Θεό-Πατέρα, τον έκοψε σε κομμάτια λέγοντας: «Πάρτε και φάτε, γιατί αυτό εδώ είναι το Σώμα μου. Και μετά, πήρε το ποτήρι και αφού πάλι ευχαρίστησε το Θεό-Πατέρα, είπε: Πάρτε και πιέστε, γιατί αυτό εδώ είναι το Αίμα μου...»

Κατά το τέλος του 9ου αιώνα όμως οι Φράγκοι επιβάλλουν στους χριστιανούς της Δύσης την χρήση γαλέτας ή άζυμης βάφλας έναντι του άρτου διότι θέλουν μια διαφορετική εκκλησία χωρίς ζωή, «φουσκωμένη» μόνο από τα δικά τους δόγματα.

                Εγκαταλείποντας έτσι  την παράδοση, διαδίδεται η χρήση της όστιας, απαγορεύεται ο κάλυκας από τον λαό και η Θεία κοινωνία διεξάγεται σπάνια. Προς αντικατάσταση της Θείας κοινωνίας στο Παρίσι μεταξύ 1196 και 1208 παρουσιάζεται η συνήθεια να προβάλλεται η όστια κατά την λειτουργία και εν τέλει γύρω στο 1296 η ανύψωση του κάλυκα με το κοινό από κάτω μόνο  να «κοιτάει».

‘Ενα παράδειγμα για να κατανοήσουμε τα παραπάνω είναι να πούμε ότι ένα σώμα χωρίς αίμα είναι εξαρχής ένα σώμα χωρίς ζωή...

Το βάπτισμα

                Η λέξη βάπτισμα είναι ελληνική και σημαίνει «βυθίζω συχνά ή έντονα, βουτάω, καταδύω». Η Ορθόδοξη πρακτική είναι η κατάδυση του βαπτιζόμενου στο νερό, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτισε τον Ιησού στον ποταμό Ιορδάνη. Γύρω στο 1500 οι καθολικοί αντικαθιστούν την κατάδυση με το ράντισμα στο κεφάλι. Την ίδια εποχή η πνευματική φώτιση του βαπτιζομένου διασπάται σε τρία μέρη : Η Θεία κοινωνία δίδεται για πρώτη φορά στην «ηλικία της διάκρισης» (12-14 ετών) και το Χρίσμα στην ενηλικίωση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί την αρχαία πρακτική να εφαρμόζει στην ίδια τελετή Βάπτισμα, Χρίσμα και Θεία κοινωνία.

Η αγαμία των κληρικών

Η απαγόρευση των κληρικών να έχουν νόμιμη σύζυγο και τέκνα επιβάλλεται βιαίως μετά τον 12ο αι. και προέρχεται από μια παράλογη-εξωφρενική συνήθεια των Φράγκων. Ο Βαρόνος, ο κόμης κτλ θεωρείτο ιδιοκτήτης της Εκκλησίας που υπήρχε στο δικό του φέουδο επομένως εισέπραττε και τα έσοδα και τις προσφορές με μόνο καθήκον την διασφάλιση των πόρων στους κληρικούς. Για την εξοικονόμηση των πόρων το μεσαιωνικό συμβούλιο προσλάμβανε κληρικούς με τον όρο ότι δεν είχαν ΝΟΜΙΜΗ γυναίκα ( ερωμένες και παιδιά εκτός γάμου δεν είχαν δικαίωμα στη διατροφή). Στην ορθόδοξη Εκκλησία από τους αποστολικούς χρόνους προσέρχονται εκτός από τους άγαμους και έγγαμοι ιερείς.

Το ξύρισμα και το κούρεμα στους καθολικούς κληρικούς διαδώθηκε κατά τον Μεσαίωνα.

Το Filioque

Ο Χριστός μιλώντας για το Άγιο Πνεύμα εξήγησε καθαρά ότι προέρχεται από τον Πατέρα (Ιω, 14,26). Οι δύο πρώτες Οικουμενικές  Σύνοδοι (Νίκαια 325, Κωνσταντινούπολη 381) συνέταξαν το «Πιστεύω» χρησιμοποιώντας τα ίδια λόγια του Χριστού «...και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον το Ζωοποιόν, το ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΝ...» .

Συγχωνεύοντας και συγχέοντας την φύση του Αγίου Πνεύματος με τα λόγια του Υιού ότι θα σταλεί το Πνεύμα στο όνομά του, οι κληρικοί του Καρλομάγνου δηλώνουν ότι το Πνεύμα προέρχεται από τον Πατέρα ΚΑΙ από τον Υιό (Filioque). Το Άγιο Πνεύμα δηλαδή θα ήταν ένα είδος κατώτερου Θεού ή εισβολέας.

Η τερατώδης αυτή αίρεση πολεμήθηκε και καταδικάστηκε πρώτα από τους Πάπες της Ρώμης ώσπου άλλαξε τελικά γύρω στο 1014.

Η Εξομολόγηση

Η εξομολόγηση αποτελεί έναν θεραπευτικό διάλογο με τον πνευματικό μας Πατέρα. Μεταξύ των καθολικών όμως είναι μια «διαδικασία». Αρχικά, Ιρλανδέζοι μοναχοί διαδίδουν κατά τα τέλη του μεσαίωνα ότι ο ιερέας έιναι ένα είδος δικαστή στον οποίο είναι επιτακτική ανάγκη η εξομολόγηση των αμαρτιών έτσι ώστε να λάβει κανείς την άφεση αφού προηγουμένως θα έχει εκτίσει την «ποινή» του. Αργότερα κατά τον 14ο αι. διαδίδεται η ιδέα ότι η τελειωτική άφεση των αμαρτιών μπορεί να επιτευχθεί με τα «συγχωροχάρτια» ή αφού θα έχει εκτίσει την ποινή του κάποιος στο «πουργατόριο».

Τα συγχωροχάρτια

Αφού κατάφερε τον στρατιωτικό έλεγχο σε όλη την δυτική χριστιανοσύνη, το Παπάτο θέλει να επεκτείνει την κυριαρχία του στο υπερπέραν υφαρπάζοντας έτσι τους νεκρούς από την Τελική Κρίση του Θεού. Στην αντίληψη της εποχής –των βενετσιάνων εμπόρων και των τραπεζιτών της Φλωρεντίας- αρχίζει να πιστεύεται ότι ο Πάπας έχει υπό την διαχείρησή του έναν αμύθητο θησαυρό : τα προσόντα για να συγχωρεί (που του δώθηκαν από την Παρθένο Μαρία, τους Αγίους και από όλους τους πιστούς!). Ο Πάπας διαχειρίζεται κατά την κρίση του τα συγχωροχάρτια έναντι χρημάτων για να καλύψει το χρέος του καθένα που έχει με τις αμαρτίες του απέναντι στο Θεό ειδάλλως θα πρέπει να εκτίσει την ποινή στο «καθαρτήριο πυρ»(πουργατόριο).

Το 1300 γεννιέται και μία άλλη τακτική, αυτή του «Αγίου Ετους»: παίρνει άφεση αμαρτιών όποιος πηγαίνει για προσκύνημα στη Ρώμη καταθέτοντας μεγάλη χρηματική προσφορά.

Το Πουργατόριο (καθαρτήριο πυρ)

Η υπόθεση με τα συγχωροχάρτια δεν θα είχε επιτύχει εάν δεν υπήρχε το «καθαρτήριο πυρ». Ο κόμης Lavagna Sinibaldo Fieschi (Πάπας Ιννοκέντιος IV, 1253/61) αρχίζει να διδάσκει ότι οι νεκροί – κατά την αναμονή τους για την Τελική κρίση- υπόκεινται σε μία Ειδική Κρίση, δηλαδή μία δίκη 1ου βαθμού έως την ώρα της Τελικής Δίκης. Ο κόμης Lavagna δηλαδή «υποδεικνύει» στον Χριστό τον «Κώδικα Διαδικασίας» : Ο Δικαστής Χριστός, σε δίκη 1ου βαθμού, καταδικάζει σε φυλάκιση και η ποινή εκτίεται στο Πουργατόριο για κάποιο διάστημα, διάστημα το οποίο όμως μπορεί να ελαττωθεί χάρη στα συγχωροχάρτια του Πάπα ώσπου να γίνει η δίκη του 2ου βαθμού.

Το προπατορικό αμάρτημα

Δεν υπάρχει πουθενά αναφορά στις Γραφές για το πουργατόριο οπότε για να ευσταθήσει αυτό το δόγμα έπρεπε να αγκυστρωθεί σε κάτι άλλο.

Τότε λοπόν άρχισε να λέγεται ότι ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν αλλά ελαττωματικός (αν είναι δυνατόν Ο Θεός να δημιουργεί κάτι ατελές!) : Ο Αδάμ δηλαδή φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο από τον Θεό ώστε ήταν αδύνατον να μην αμαρτήσει τελικά. Κι έτσι το αμάρτημά του μεταδίδεται σε όλους τους ανθρώπους (σαν μεταδοτικό νόσημα). Τροποποίησαν τα κείμενα της Κ.Δ. ώστε η έννοια που βγαίνει είναι : ο προπάτορας όλων αμάρτησε άρα και όλοι εμείς αμαρτήσαμε μέσω αυτού, οπότε είμαστε συνένοχοι.

                Η Καινή Διαθήκη όμως είναι ξεκάθαρη:  (Ρωμ. 5,12-14) «Δια τούτο ώσπερ δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθεν και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ’ ω πάντες ήμαρτον άχρι γαρ νόμου αμαρτία ην εν κόσμω, αμαρτία δε ουκ ελλογείται μη όντος νόμου, αλλά εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι Μωϋσέως και επί τους μη αμαρτήσαντας επί τω ομοιώματι της παραβάσεως Αδάμ ος εστιν τύπος του μέλλοντος».

 Η άμωμος σύλληψη

Αφού λοιπόν δημιουργήθηκε το δόγμα για το προπατορικό αμάρτημα έγινε αντιληπτό το εξής τραγελαφικό : Δηλαδή και η Παναγία μητέρα του Κυρίου ήταν «ελαττωματική»;;;

Ο κόμης Giovanni Maria Mastai Ferretti (Πάπας Πίος IX, 1846/78) σκαρφίζεται ένα νέο δόγμα :  το 1854 δηλώνει ότι η Μαρία γεννήθηκε κατ’εξαίρεση χωρίς το προπατορικό αμάρτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Επειδή όμως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, το καινούργιο δόγμα δεν εξηγεί ποια είναι τελικά η σχέση μας με τον Σωτήρα Χριστό εάν Αυτός ετέχθη από ένα εξωγήινο ον διαφορετικό από όλους τους ανθρώπους.

Η ανάληψη της Παναγίας

Το δόγμα του 1854 δημιουργεί κι άλλο ένα πρόβλημα : εάν η Παρθένος Μαρία δεν είναι μία αληθινή γυναίκα αλλά ένα είδος εξωγήινου όντος τότε δεν πέθανε όπως πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι και όπως πέθανε ο Χριστός.  Την λύση «βρίσκει» ο Eugenio Pacelli (Πάπας Πίος XII 1939/58) όπου το 1950 ανακυρρήσει ένα ακόμα δόγμα : Η Παρθένος αναλήφθηκε στους ουρανούς στο τέλος της γήινης ζωής της. Είναι μια υπέρτατη πονηριά : Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει οπως θέλει (στο τέλος της ζωής = μετά το θάνατο , ή = αντί να πεθάνει).

H εξουσία και το αλάθητο του Πάπα

Κατά τον μεσαίωνα η παπική κουρία διαδίδει ένα ψευδές έγγραφο με ημερομηνία 30/3 315, το Donatio Costantini, όπου ο Άγιος Κωνσταντίνος ο 1ος χριστιανός αυτοκράτορας παραδίδει ως δώρο τον επίγειο και ουράνιο θρόνο της Ρώμης στον Πάπα με την υποχρέωση να «βασιλεύσει» επάνω σε όλες τις άλλες Εκκλησίες του κόσμου.

Βάση αυτού του ψεύτικου εγγράφου ιδρύεται το Παπικό κράτος.

Έχοντας την πεποίθηση της κοσμικής εξουσίας ο κόμης Giovanni Maria Mastai Ferretti (Πάπας Πίος IX, 1846/78) ανακυρρήσει ως δόγμα το πρωτείο του πάνω σε όλες τις άλλες Εκκλησίες του κόσμου και το αλάθητο.  Αυτό το δόγμα διδάσκει ότι ο Πάπας δεν κάνει ποτέ λάθος για το γεγονός και μόνο ότι ειναι ο Πάπας ακόμη και αν όλη η υπόλοιπη Εκκλησία δεν είναι σύμφωνη.

Ένα παράδοξο δόγμα: Η Εκκλησία μετατρέπεται σε ένα τέρας με 2 κεφάλια : Τον Χριστό και τον Πάπα.

Μια παράδοξη αυτο-πιστοποίηση: ο ίδιος ο Πάπας δηλώνει αναδρομικά ότι είναι αλάνθαστος.

Ένα δόγμα χωρίς βάσεις και αναφορές στις Γραφές και τις Παραδόσεις που αμφισβητήθηκε και αναιρέθηκε από την ίδια την ιστορία.

Ο Πάπας Liberio (352/5) αφόρισε τον Άγιο Μέγα Αθανάσιο αρνούμενος την 1η Οικουμενική Σύνοδο

Ο Zosimo (417/8) αναγκάστηκε να συντάξει μία επιστολή «Lettera Tractoria» για να αναιρέσει τον εαυτό του

O Vigilio (536) εκλεγμένος από αντιφρονούντα φατρία του νόμιμου πάπα Silverio, για περίπου είκοσι χρόνια συμφωνούσε με τα πάντα και με τα αντίθετα όλων, υπογράφοντας εναλλάξ δηλώσεις ορθοδόξων και αιρετικών, ανάλογα με την πολιτική σκοπιμότητα της στιγμής.

Ο Onorio (625/38) αφορίστηκε πανηγυρικά ως ερετικός από την 6η Οικουμενική Σύνοδο (έναν καιρό όλοι οι Πάπες την στιγμή της εκλογής τους ανανέωναν την καταδίκη των προκατόχων τους)

Το 896 μία Σύνοδος υπό την προεδρία του Πάπα Stefano VI καταδίκασε ως παράνομο το Παπάτο του Πάπα Formoso (891/6). Το πτώμα του εκταφιάστηκε και πετάχτηκε στον Τίβερη.

Χωρίς να παραβλέπουμε το γεγονός ότι μέχρι το 1451 οι καθολικοί συχνά βρίσκονταν να έχουν 2 ή και 3 Πάπες ταυτόχρονα οι οποίοι αλληλοαφορίζονταν (δι’αυτό χρειάστηκε να εφευρεθεί η διάκριση μεταξύ Πάπα και Αντι-Πάπα) παρασείροντας έτσι την Δυτική Ευρώπη σε τρομερές αιματοχυσίες και πολέμους.

 Τα σχίσματα

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε ποτέ την ανάγκη για μετατροπές και μεταρρυθμίσεις.

Ένας καθολικός δε θα κατάφερνε σήμερα να διεξάγει Λειτουργία με κείμενα παλαιότερα ακόμη και 10 ετών.

Ένας Ορθόδοξος ιερέας μπορεί να λειτουργήσει με χειρόγραφα κείμενα παλαιότητας 1500 ετών.

Αφου σχίσθηκαν από τους Ορθοδόξους, οι καθολικοί υποχρεώθηκαν σε συνεχείς μεταρρυθμίσεις. π.χ εκείνη του Gregorio VII (1073/85) ήδη το 1209 χρήζει μετατροπής με εκείνη των φραντζεσκάνων. Το 1565 γίνεται η μεταρρύθμιση της Συνόδου του Τρέντο και σε λιγότερο από 4 αιώνες μετά υπάρχει ανάγκη για μία νεότερη και ούτω καθεξής.

Παρ’όλες τις συνεχείς ενημερώσεις, οι καθολικοί διαιρέθηκαν μεταξύ τους σε ένα ατελείωτο αριθμό ομάδων : Βαλντέζοι, Αγγλικανοί, Ευαγγελικοί έως να φτάσουν στους Μορμόνους ή ακόμα και στους Μάρτυρες του Ιεχωβά (που δύσκολα κανείς θα τους ονόμαζε «χριστιανούς»). Εκατοντάδες «Δόγματα» διαφορετικά και σε αντίθεση μεταξύ τους.

Η Ορθοδοξία δεν γνωρίζει δογματικούς διαχωρισμούς. Ορθόδοξοι Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι, Ιάπωνες, Ιταλοί κτλ. έχουν μητροπόλεις, γλώσσες, παραδόσεις, κουλτούρα, πολιτικά συστήματα διαφορετικά μεταξύ τους αλλα ΟΛΟΙ έχουν την ΙΔΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΙΣΤΗ.

ΠΗΓΗ:katanixis.blogspot