ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ Το νεοπαγανιστικό κίνημα και η Νέα Εποχή Ο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

 Το νεοπαγανιστικό κίνημα και η Νέα Εποχή

Ο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

 ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

   Αξιόλογοι επιστήμονες και ερευνητές, έχουν αποδείξει περίτρανα πως το σύγχρονο νεοπαγανιστικό κίνημα είναι ξενόφερτο και απηχεί καθ' ολοκληρίαν την σύγχρονη συγκρητιστική «θεολογία» της περιβόητης Νέας Εποχής. Οι θέσεις και η γενικότερη κοσμολογία του, όπως αποδεικνύονται από τα δημοσιεύματα στα διάφορα «αρχαιολατρικά» περιοδικά, απηχούν απόλυτα το ιδεολογικό πλέγμα των νεοεποχιτών [βλ. Α. Βλιαγκόφτη «Το Πανθρησκευτικό Όραμα (Εφιάλτης) της Νέας Εποχής», περ. Διάλογος Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11].

Για να καταλάβουμε τη φύση και τους στόχους του νεοπαγανιστικού κινήματος πρέπει να ανατρέξουμε στις καταβολές του. Ο νεοπαγανισμός δεν είναι επινόηση των τελευταίων χρόνων. Απλώς τελευταία έκανε την εμφάνισή του.

Τις καταβολές του νεοπαγανιστικού κινήματος βρίσκουμε στο γενικότερο πνεύμα και στις αρχές που επικράτησαν στον Ευρωπαϊκό χώρο μετά το τέλος του Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση και τους χρόνους του Διαφωτισμού. Η πραγματική αφετηρία του νεοπαγανιστικού κινήματος πρέπει να αναζητηθεί στο περιβόητο κίνημα της Θεοσοφίας τον 19ο αιώνα. Στα 1875 ιδρύθηκε στην Αμερική η «Παγκόσμια Θεοσοφική Εταιρεία» από την διαβόητη αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ, ως συστηματοποίηση όλων των παγανιστικών και αποκρυφιστικών δοξασιών του παρελθόντος. Η Μπλαβάσκυ υπήρξε όχι μόνο θαυμάστρια του ειδωλολατρικού παρελθόντος, αλλά ολόκληρο το φιλοσοφικό - θεολογικό της σύστημα είναι υφασμένο πάνω στον ιστό των ορφικών κειμένων, των αρχαίων μυστηρίων και κυρίως της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας.

Η Θεοσοφία είναι στηριγμένη κατά βάση στο Νεοπλατωνισμό και κυρίως στις αντιλήψεις του Πλωτίνου, του Ιαμβλίχου και άλλων θεουργών (Π. Τρεμπέλα, Θεοσοφία Αθήναι 1988, σελ. 23). Το κίνημα της Θεοσοφίας διαδόθηκε ταχύτατα σε ολόκληρο τον κόσμο και άρχισε να καλλιεργεί παντού τον αποκρυφισμό, τον εσωτερισμό και να ανασύρει από την αφάνεια τα διάφορα νεκρά ειδωλολατρικά θρησκεύματα (Π. Τρεμπέλα, όπου ανωτ. σελ. 85).

Η φύση της διδασκαλίας της Θεοσοφίας είναι σαφώς πανθεϊστική. Ταυτίζει τον κόσμο με τον Θεό ή μάλλον ανάγει τον υλικό κόσμο σε Θεό. Η διάδοχος της Μπλαβάτσκυ, Μπεζάντ, έγραψε πως κάθε ελαχιστομόριο της ύλης έχει ζωή!

Στην Ελλάδα η «Ελληνική Θεοσοφική Εταιρεία» ιδρύθηκε το 1929 και άσκησε μεγάλη επίδραση στο πνευματικό κλίμα του περασμένου αιώνα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι πρόδρομοι του νεοπαγανιστικού κινήματος υπήρξαν οπαδοί και μέλη της Ελληνικής Θεοσοφικής Εταιρείας και θιασώτες των θεοσοφικών ιδεών.

Η διεθνής και ελληνική πολιτική κατάσταση της περιόδου του μεσοπολέμου βοήθησε τα μέγιστα στη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για την ανάπτυξη αρχαιολατρικών και ειδωλολατρικών προϋποθέσεων. Η ναζιστική ιδεολογία, από βαθιά επίδραση της νιτσεϊκής σκέψεως, εκδηλώθηκε υπέρ της επιστροφής στα βάρβαρα αρχαία τευτονικά πρότυπα. Είναι γνωστός επίσης ο θαυμασμός του Χίτλερ για το αρχαιοελληνικό ιδεώδες και συγκεκριμένα για το στρατοκρατικό πολίτευμα της Σπάρτης. Οι χριστιανικές Εκκλησίες στη Γερμανία παραγκωνίστηκαν και τη θέση τους πήρε η «Μεγάλη Εθνική Εκκλησία της Γερμανίας» με την αναβίωση της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας των Τευτόνων!

Είναι γνωστό ακόμα το πλήθος των παγανιστικών στοιχείων που περιέβαλλαν κάθε εκδήλωση του ναζιστικού κόμματος. Επίσης είναι γνωστός ο ρόλος των πολυπληθών αποκρυφιστών δίπλα στον παρανοϊκό δικτάτορα (βλ. Χ. Βασιλοπούλου, Το ξεσκέπασμα της Θεοσοφίας, Αθήναι 1980, σελ. 72). Ο ιταλικός φασισμός επίσης είχε στραφεί προς το «ένδοξο» παρελθόν της αρχαίας Ρώμης την οποία ο δικτάτορας Μουσολίνι ήθελε να αναβιώσει!

Η περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου πίστη του νεοπαγανιστικού κινήματος είναι ταυτόσημη με εκείνης της Θεοσοφίας και της Νέας Εποχής. «Η εξάπλωση των κινημάτων αυτών οφείλεται, εκτός των άλλων, και στον νεοεποχίτικο χαρακτήρα τους» (π. Κυριακός Τσουρός, εισήγηση στην ΙΓ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). «Διαφωνούν μεταξύ τους, για την φύση των "θεών" τους, όμως συμφωνούν στις δύο βασικές αρχές της "Νέας Εποχής": στην περί Θεού και κόσμου έννοια και στην περί καλού και κακού αντίληψή τους».

Ο Θεός των «αρχαιολατρών», όπως και των νεοεποχιτών, δεν είναι ο προσωπικός Θεός του Χριστιανισμού ή και των άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Ταυτίζονται απόλυτα με τους νεοεποχίτες, σύμφωνα με τους οποίους ο Θεός δεν εκλαμβάνεται ως πρόσωπο, αλλά ταυτίζεται με την «ψυχή Ολότητα» ή το «Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύμα» (Διάλογος, 18/99,8). Οι πολυπληθείς θεότητες των νεοπαγανιστών είναι ενδοκοσμικές οντότητες, ομοούσιες με τον κόσμο, από τον οποίον γεννήθηκαν και σε αυτόν χρωστούν την ύπαρξή τους. Μαζί με το σύμπαν, και τη φύση συναποτελούν το «Όλον», «Εν το Παν». Ταυτίζονται με το σύμπαν, με τις «κοσμικές ή συμπαντικές δυνάμεις» ή τις «φυσικές δυνάμεις». Στην καλύτερη περίπτωση είναι «οντότητες» ή «ατομικότητες» με συγκεχυμένη και νεφελώδη έννοια ή και «άνθρωποι εξελιχθέντες» σε «θεούς» κατόπιν διαδοχικών μετενσαρκώσεων! Για κάποιους ακραίους νεοπαγανιστές οι θεοί είναι εξωγήινοι, οι οποίοι βρίσκονται σε κοντινό άστρο και περιμένουν να τους καλέσουν οι άνθρωποι να επανέλθουν στη γη!

Για τους νεοπαγανιστές, όπως και για τους θεοσοφιστές και τους νεοεποχίτες δεν υπάρχει εξωκοσμικό ον - Θεός (βλ. Π. Τρεμπέλα Θεοσοφία, Αθήναι 1988, σελ 27). Πέρα από την «κτιστή» πραγματικότητα δεν υφίσταται «άκτιστη» ουσία. Κατ' αυτούς ουσιαστικός Θεός είναι ο υλικός κόσμος, μέσα από τον οποίο αναδύθηκαν οι «θεοί». Ο πανθεϊσμός του κινήματος της Θεοσοφίας και της Νέας Εποχής είναι εμφανής και δόγμα πίστεως! «Η Εθνική Θρησκεία διατείνεται ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι έμψυχο και θεϊκό. Οι θεοί γεννιούνται και βρίσκουν την αναγνώρισή τους μόνο εντός του Κόσμου και δια του Κόσμου» (περ. «Απολλώνειον Φως», Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 1).

Σε βασικό «αρχαιολατρικό» κείμενο διαβάζουμε: «Ο κόσμος (είναι) αιώνιος και αγέννητος, αΐδιος, άνευ αρχής ή τέλους, αυτογέννητος και αυτοπάτωρ, κύριος και τροφεύς του εαυτού του» (Η Ελληνική κοσμοθέασις, Αθ. 1997, σελ. 15). Αποδίδονται στον υλικό κόσμο θεϊκές ιδιότητες! Σε άλλο περιοδικό διαβάζουμε: «Ουδέν άλλο τι και αλλότριον του κόσμου υπάρχει· πάσα οντολογική κατηγορία και τάξις, από αυτήν των Θεών έως αυτήν την ανοργάνων μορφών της ύλης, υφίσταται εντός αυτού. Θεός εξωσυμπαντικός και δημιουργός, ή δυνάμεις, αγαθαί ή κακαί, εκτός της όλης κοσμικής νομοτέλειας δεν υφίστανται» (Τρ. Ολυμπίου, Μέλλον - Ελληνισμός ή Όλεθρος, Λιτόχωρο 2000, σελ. 341). Σε άλλο «αρχαιολατρικό» περιοδικό διαβάζουμε: «Οι θεοί είναι αδέλφια μας, παιδιά της ίδιας Μητέρας, της Δημιουργού του κόσμου Φύσεως» (περ. Απολλώνειον Φως, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 24)!

Όσον αφορά τη φύση των «θεών» οι διάφορες «αρχαιολατρικές» ομάδες όχι μόνο δεν συμφωνούν, αλλά και ερίζουν έντονα μεταξύ τους (Ελλ. Πάνθεον, 12/01,7). Αντλούν ορισμένα στοιχεία από την Ελληνική μυθολογία, τα οποία ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Αυτό έχει ως συνέπεια να υπάρχει στο «αρχαιολατρικό» κίνημα ένας πραγματικός «θεολογικός λαβύρινθος». Παρενθετικά παρατηρούμε ότι αυτό είναι μία από τις βασικές αδυναμίες του νεοπαγανισμού, ότι δεν υπάρχει μία ενιαία αντίληψη για το θείο.

Οι κύριες αντιλήψεις για το θείο των Ελλήνων αρχαιολατρών καθορίζονται από τις ακόλουθες αρχές:

α) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς ως απρόσωπες φυσικές δυνάμεις ή ενέργειες.

β) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς «ως απλές συμβολικές υποδηλώσεις φυσικών ή ψυχικών τάσεων και αρχετύπων» ή ως ιδέες.

γ) Εκείνες που αντιλαμβάνονται τους θεούς ως πραγματικές οντότητες υλικοψυχικές που προήλθαν από την μετεξέλιξη, δια σειράς μετεμψυχώσεων, κανονικών ανθρώπων.

δ) Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι που θεωρούν τους θεούς ως εξελιγμένους εξωγήινους επισκέπτες.

ε) Τέλος, υπάρχουν οι ομάδες που προσπαθούν να συμβιβάσουν τον μονοθεϊσμό με την πολυθεΐα, υποστηρίζοντας ότι και ο Χριστός ήταν Έλληνας ή ότι «ανήκε στους θεούς του Δωδεκαθέου»

(Πρβλ. περ. «Άβατον», Ο Χριστός ήταν Έλληνας!, τ. 19, σελ. 75. π. Κυριακός Τσουρός, Εισήγηση στην ΙΓ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη).

Η υψηλή έννοια της ψυχής, σε αντίθεση με την αρχαιοελληνική αντίληψη, νοείται από τους νεοπαγανιστές ως «υλικά σωμάτια». Δηλαδή καθαρά νεοεποχίτικη αρχή!

Άλλο βασικό «δόγμα» του «αρχαιολατρικού»-νεοπαγανιστικού κινήματος, απόλυτα ταυτόσημο με αυτό της Νέας Εποχής, είναι η απουσία διακρίσεως μεταξύ Καλού και Κακού από την διδασκαλία τους. Κατηγορούν μάλιστα το Χριστιανισμό, ότι δέχεται την έννοια του Καλού και του Κακού, εξαιτίας της πίστης του στον «απόκοσμο δικτάτορα εβραϊκό θεό Ιεχωβά», ο οποίος καταδυναστεύει τους οπαδούς του με «κώδικες δεοντολογίας»! Διάβολος, αμαρτία, πτώση, λύτρωση, είναι έννοιες ασυμβίβαστες με το νεοπαγανιστικό κίνημα. Νεοπαγανιστής έγγραψε πως «ο πολυθεϊσμός απελευθερώνει τον άνθρωπο απ' οποιονδήποτε ηθικό νόμο» (περ. Ένα, 5-5-124)! «Δεν πιστεύουμε στην εβραιοχριστιανική Δυαδικότητα (σ.σ Καλό - Κακό)», «η προσπάθειά μας είναι να ξεφύγουν για πάντα (οι Έλληνες) από την διπολικότητα των εννοιών "Καλό" και "Κακό"» (Διιπετές. 6/94, 9-30)!

Ο άνθρωπος, κατ' αυτούς, δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Μπορεί να ενεργεί σύμφωνα με την συνείδησή του, την οποία κατευθύνει -υποτίθεται- η αόριστη και νεφελώδης «θεία Δίκη». Δεν έχει ανάγκη από καμία σωτηρία, διότι αυτός είναι από μόνος του θεός (καθαρά θεοσοφική και νεοεποχίτικη διδασκαλία)! «Ο άνθρωπος», διατυμπανίζουν, «δεν αναγνωρίζει κανέναν ως Κύριό του. Ουδείς σωτήρας προορίζεται να τον σώσει. Αρκείται στην αυτοσωτηρία του με βάση τις προσωπικές του δυνάμεις» (περ. Απολλώνειον Φως, όπ.π., σελ. 1)! Αναμασούν την θεοσοφική αντίληψη ότι ο Θεός υπάρχει χάρις στον άνθρωπο, ο Θεός υπάρχει μόνο στην ανθρώπινη σκέψη! «Οι θεοί πλάθονται κατ' εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου και όχι το αντίστροφο, όπως διατείνονται οι υπέρμαχοι των ιουδαιογενών δογμάτων» (περ. Απολλώνειον Φως, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 1)! «Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβάλει το Είναι του σε Θεό» (περ. Διιπετές. 1/91,6)! Η έννοια του λυτρωτή θεωρείται ιουδαιοχριστιανική αντίληψη και φανερώνει την απόλυτη εξάρτηση του πιστού από τον απολυταρχικό Ιεχωβά.

Η ηθική, όπως βιώνεται στο Χριστιανισμό, είναι αδιανόητη στο νεοπαγανισμό. Οι ηθικές απαγορεύσεις ανήκουν στις καταπιεστικές, κατ' αυτούς, μονοθεϊστικές θρησκείες και είναι ενταγμένες στο ευρύτερο σχέδιο υποδούλωσης των οπαδών τους. Οι παγανιστές έχοντας πρότυπα τους θεούς τους και μιμούμενοι τα έργα τους μπορούν να κάμουν ό,τι και εκείνοι. Σε αρχαιολατρικό ποίημα διαβάζουμε: «Οι θεοί μας είναι οι παιδαγωγοί μας»! Οι πράξεις λοιπόν των θεών, όποιες και αν είναι, είναι εξαγιασμένες και αξιομίμητες από τους ανθρώπους!

Δεν παραλείπουν οι νεοπαγανιστές να τονίζουν εμφατικά, την «απελευθέρωσή τους από τα Χριστιανικά δεσμά» και ότι «απολαμβάνουν τώρα τη χαρά της ζωής μέσα από την λατρεία της πατρώας θρησκείας»! Απολαμβάνουν τη χαρά του έρωτα, χωρίς περιορισμούς, που τους στέρησε ο «ανέραστος» Χριστιανισμός! Γι' αυτό και η συμμετοχή των νεοπαγανιστών στις καρναβαλικές εκδηλώσεις είναι καθολική, με αποκορύφωμα εκείνη του Τυρνάβου. Καλούν τα μέλη τους να μεταβούν στο εν λόγω χωριό να «προσκυνήσουμε τον φαλλό και να κοινωνήσουμε στην διονυσιακή μέθη» (περ. Διιπετές. τ. 15, Ελαφηβολίων - Μάρτιος 1996, σελ. 29)!

Η απελευθέρωση από τα «ηθικά δεσμά» είναι νεοεποχίτικη αντίληψη, την οποία ακολουθούν πιστά οι Έλληνες νεοπαγανιστές. Βασικό σύνθημα της Νέας Εποχής είναι: «Καταρρίψτε τα ταμπού του παρελθόντος, ζήστε ελεύθερη ζωή, με σεξ, βία και μαγεία» (περ. Διάλογος τ. Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ 11)!

Άλλο στοιχείο, που διέπει την κοσμολογία του νεοπαγανισμού, είναι η ιδιότυπη οικολογία μέσω της φυσιολατρίας. Όπως είπαμε η διδασκαλία του παγανισμού είναι απόλυτα πανθεϊστική, πιστή στο θεοσοφικό πανθεϊστικό δόγμα. «Είμαστε λάτρεις της φύσεως» διακήρυξαν οι αντιπρόσωποι του Παγκόσμιου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (W.C.E.R) στη Βίλνα της Λιθουανίας στις 24-6-1998! Το θείο ταυτίζεται με τον κόσμο ή για να ακριβολογούμε, οι θεοί γεννήθηκαν από τον υλικό κόσμο. Ως υπέρτατη πρωταρχική θεότητα θεωρείται η θεά Γαία ή Ρέα, η Γη, η μητέρα πάντων των θεών και των ανθρώπων και η τροφός τους. Αυτή είναι κατά τους παγανιστές ζωντανή ύπαρξη, η οποία απαιτεί λατρεία (και αυτή είναι νεοεποχίτικη διδασκαλία). Θείες υπάρξεις θεωρούνται επίσης ο ήλιος και η σελήνη, όσο και αν αυτό θεωρείται γελοίο την εποχή των διαστημικών ταξιδιών! Γι' αυτό αποδίδουν τιμές και λατρεία τόσο στην γη, όσο και στον ήλιο και στη σελήνη. Απόδειξη αυτών είναι οι απανωτές παγανιστικές εορτές των ηλιοστασίων, των πανσελήνων και της νέας σελήνης! Σε παγανιστική σελίδα στο διαδίκτυο υπάρχει μακέτα ναού προς ανέγερση, αφιερωμένου στην Εκάτη, δηλαδή στην Σελήνη! Επαίρονται μάλιστα ότι η φυσιολατρία τους θα σώσει την γη από την επερχόμενη οικολογική καταστροφή!

Άλλο βασικό χαρακτηριστικό του παγανισμού, το οποίο αποδεικνύει περίτρανα την ιδεολογική του εξάρτηση από την Θεοσοφία, την Νέα Εποχή και το ευρύτερο παγκόσμιο αποκρυφιστικό φάσμα, είναι η πίστη στη μετενσάρκωση. Ο άνθρωπος, σύμφωνα με την διδασκαλία του περιβόητου αποκρυφιστή του 19ου αιώνα Allan Kardec, η οποία έγινε βασική αρχή όλων των νεοαποκρυφιστικών και νεοπαγανιστικών συστημάτων, είναι δέσμιος του «Κάρμα» ή επί το ελληνικότερο της Μοίρας, στη θέληση της οποίας υπόκεινται ακόμα και οι θεοί. Από αυτή δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας, διότι η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη. Μοναδική του διέξοδος είναι οι διαδοχικές μετενσαρκώσεις του και τα στάδια «κάθαρσης», ώσπου να φτάσει σε «ανώτερα επίπεδα». Ορισμένες μάλιστα «αρχαιολατρικές» ομάδες, όπως αναφέραμε, πιστεύουν πως ακόμα και οι θεοί είναι εξελιγμένοι άνθρωποι μέσω διαδοχικών μετεμψυχώσεων ή μετενσαρκώσεων ή «μετενσωματώσεων». Βασικά ο άνθρωπος είναι «θεός εν εξελίξει» (περ. Διάλογος τ. Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11)!

Τα αποκρυφιστικά φαινόμενα επίσης και ο αποκρυφισμός είναι κοινή επιδίωξη των νεοπαγανιστών. Κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να προάγουν σύγχρονα πνευματιστικά φαινόμενα, ως «αδιάκοπη βίωση της εθνικής θρησκείας». Μέσα από τα περιοδικά τους και τις διάφορες δημόσιες συζητήσεις τους οι νεοπαγανιστές προβάλουν με θέρμη διάφορα πνευματιστικά φαινόμενα, όπως για παράδειγμα τα αναστενάρια, τα οποία ήταν πράγματι μέρος της λατρείας της Περαίας Αρτέμιδος (Στράβων 12, 537 και Ευριπ. Βάκχες 300). Κάθε χρόνο γίνεται μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια να συμμετάσχουν πάνδημα οι «αρχαιολάτρες» στα αναστενάρια της βόρειας Ελλάδος.

Τέλος, η μαντική είναι μέσα στις επιδιώξεις τους. Τα ωροσκόπια, η αστρολογία και οι άλλες «σύγχρονες τεχνικές μαντικής» είναι ενταγμένα στο γενικότερο σχέδιο εξάρτησης των ανθρώπων από την «ειμαρμένη» και την αναγωγή της μαντικής σε τρόπο ζωής! Μέσα στις άμεσες επιδιώξεις τους είναι και η ανέγερση μαντείων (ακόμα και νεκρομαντείου), ως απαραίτητου στοιχείου άσκησης της παγανιστικής τους θρησκείας! Γνωστός αρχαιολάτρης αναφέρεται σε νέες... εμφανίσεις του Ποσειδώνα στους ναυτικούς!

Ο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ

Τίθεται το ερώτημα αν ο νεοπαγανισμός είναι ειδωλολατρία. Οι «αρχαιολάτρες» νεοπαγανιστές προσπαθούν να πείσουν ότι η θρησκεία τους δεν είναι ειδωλολατρική. Μάλιστα συχνά διαμαρτύρονται όταν κάποιοι τους αποκαλούν ειδωλολάτρες. Ο νεοπαγανισμός όμως έχει πάμπολλα στοιχεία, τα οποία μπορούν να τον χαρακτηρίσουν ως ειδωλολατρία. Οι σύγχρονοι παγανιστές επιχειρώντας να νεκραναστήσουν την «πατρώα θρησκεία» μαζί με όλες τις απαράδεκτες δοξασίες και τα λαϊκά δρώμενα (π.χ. ζωοθυσίες, μαντείες, διονυσιασμοί, κ.λπ.) δίνουν σαφέστατα χαρακτήρα ειδωλολατρικό στην νεοπαγανιστική τους πίστη.

Ειδωλολατρία είναι η θεώρηση άψυχων αντικειμένων ως θεοτήτων και η λατρεία αυτών (Φετιχισμός), καθώς και εμψύχων όντων του φυσικού κόσμου (Τοτεμισμός). Με την ευρύτερη έννοια ειδωλολατρία είναι επίσης κάθε αυθαίρετη υποκειμενική αντίληψη για την υψηλή έννοια του θείου, όπως για παράδειγμα ο ανθρωπομορφισμός. Μελετώντας λοιπόν τις πολυποίκιλες νεοπαγανιστικές δοξασίες διαπιστώνουμε ότι αυτές έχουν πλούσιο το ειδωλολατρικό στοιχείο.

Η κυριαρχική πίστη όλων των αρχαιολατρικών ομάδων περί «θεότητας της Φύσεως» και ιδιαίτερα της γης και η απόδοση λατρείας σε αυτή είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα φετιχισμού. Η παλαιότερη αλλά και η σύγχρονη επιστήμη αποφάνθηκε ότι η γη, ο ήλιος, τα άστρα, τα ουράνια σώματα και κάθε τι υλικό αντικείμενο δεν έχουν αφ' εαυτών ζωή, ενσυνείδητη ύπαρξη. Αυτό είναι δεδομένο. Ο ήλιος δεν είναι ο Φοίβος, και η σελήνη η Άρτεμις ή η Εκάτη, όπως πίστευαν οι αρχαίοι και προσεύχονταν και θυσίαζαν σε αυτά, αλλά σαφέστατα υλικές μάζες, που διέπονται από συγκεκριμένους φυσικούς νόμους. Ο εορτασμός λοιπόν των ηλιοστασίων και των πανσελήνων από τους νεοπαγανιστές ως να είναι ζωντανές υπάρξεις τα ουράνια αυτά υλικά σώματα και να ζητούν τιμές και λατρείες γι' αυτά, πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί, εκτός από ειδωλολατρικός φετιχισμός; Η γη μας έχει εξερευνηθεί σε μεγάλο βαθμό από την σύγχρονη επιστήμη και γνωρίζουμε, σχετικά, την υλική σύστασή της και τους φυσικούς νόμους που την διέπουν.

Γνωρίζουμε πια πως τα διάφορα φυσικά φαινόμενα δεν είναι «θεϊκές» ενέργειες. Τα κύματα της θάλασσας δεν τα προκαλεί ο Ποσειδών, αλλά οι μετεωρολογικές φυσικές διεργασίες. Τα ηφαίστεια και τους σεισμούς δεν τους προκαλούν οι θαμμένοι Τιτάνες, αλλά οι υπόγειες τεκτονικές διεργασίες. Οι άνεμοι δεν προκαλούνται από το φύσημα του Αιόλου, αλλά από την διαφορά πίεσης της ατμόσφαιρας κ.λπ. Η αντίληψη των νεοπαγανιστών ότι η γη είναι ζωντανή ύπαρξη ενσυνείδητη, η μεγάλη θεά, η οποία γέννησε τους θεούς και τους ανθρώπους, κρίνεται εκτός από φαιδρή και παιδαριώδης, σαφώς πρωτόγονη ειδωλολατρική πίστη.

Οι νεοπαγανιστές πιστεύουν ότι οι θεοί της «πατρώας θρησκείας» είναι φυσικές ή συμπαντικές δυνάμεις. Οι φυσικές δυνάμεις όμως είναι συγκεκριμένες: η βαρυτική, η ηλεκτρομαγνητική, η ασθενής και η ισχυρή πυρηνική. Η σύγχρονη φυσική αυτές δέχεται ως τις τέσσερις βασικές δυνάμεις ή καλύτερα τις τέσσερις αλληλεπιδράσεις της ύλης. Οι ηλεκτρομαγνητική δύναμη για παράδειγμα είναι οι αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται μεταξύ ηλεκτρικά φορτισμένων σωματίων, μέσω ανταλλαγής φωτονίων, τα οποία αποτελούν και τον φορέα της δύναμης. Επο-μένως το να θεωρούν αυτές τις φυσικές δυνάμεις οι νεοπαγανιστές ως θεούς, το να τους λατρεύουν και το να τους επικαλούνται σαν να είναι ζωντανές υπάρξεις, εκτός από ανοησία και αντιεπιστημονική θεώρηση, είναι κραυγαλέα ειδωλολατρία!

Οι ψευτοθεοί των νεοπαγανιστών «είναι είδωλα, διότι είτε ως ιδέες και έννοιες εκλαμβάνονται, είτε ως λατρευόμενες φυσικές δυνάμεις και ενέργειες, είτε ως οντότητες ή εξελιγμένοι και θεοποιηθέντες άνθρωποι, είτε ως σύμβολα και ηθικοπλαστικά μορφώματα χωρίς οντολογική ύ-παρξη, είναι έργα χειρών ανθρώπων, κατασκευάσματα της ανθρώπινης διανοίας, θεοί καθ' ομοίωση ανθρώπων πλασθέντες» (π. Κυριακού Τσουρού, Εισήγηση στην ΙΓ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). Ο αείμνηστος καθηγητής και φιλόσοφος Ν. Λούβαρις είχε δώσει επίσης τον εξής ορισμό της ειδωλολατρίας: «Κατά την ευρυτάτην της λέξεως σημασίαν ειδωλολατρία είναι παν είδος λατρείας, εφόσον δεν αναφέρεται εις τον ένα Θεόν, τον αληθινόν και δι' ειδικής τινός αποκαλύψεως γνώριμον εις τους ανθρώπους» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Φοίνιξ, τομ. Θ', σελ. 735).

Όμως και η αντίληψη ότι οι θεοί της «πατρώας θρησκείας» είναι αρχέτυπα και ιδέες μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος «ήπιας» ειδωλολατρίας, διότι και πάλι είναι αυθαίρετες υποκειμενικές νοηματικές συλλήψεις, ανύπαρκτα όντα, πλάσματα ευφάνταστων ανθρώπων, τα οποία δεν έχουν δώσει κανένα απτό σημείο της ύπαρξής τους!

Αλλά υπάρχει και μία άλλη σημαντική πτυχή της νεοπαγανιστικής αντίληψης για τους θεούς. Αν οι θεοί είναι «προϊόντα» της φύσεως και όχι αιώνια και αυθύπαρκτα όντα (βασική έννοια που καθορίζει το θείον), δημιουργημένα και όχι δημιουργοί του κόσμου και αμέτοχα της κοσμικής διεργασίας, τότε ποια είναι η θέση τους στον κόσμο και ο λόγος ύπαρξής τους; Η «θεά» Φύση, η οποία υποτίθεται ότι δημιούργησε τις φυσικές δυνάμεις, για ποιον λόγο να τις ταυτίσει με τους θεούς, τους οποίους επίσης αυτή δημιούργησε;

Υπάρχουν και άλλα στοιχεία, τα οποία προδίδουν τον ειδωλολατρικό χαρακτήρα του νεοπαγανισμού. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τη θεώρηση και τη θέση των αγαλμάτων στην παγανιστική λατρεία τους. Η λειτουργία του αγάλματος δεν είναι απλά εικονική, όπως λειτουργούσε στην αρχαία Ελλάδα και βέβαια στον Χριστιανισμό, όπου αυτό χρησιμοποιείται. Σύμφωνα με ομολογία κορυφαίου νεοπαγανιστή «λατρεύομεν ενώπιον ενός αγάλματος ή προτομής θεού, ουχί εικόνος, διότι πρωτίστως αποδίδεται τιμή εις την ύλην» (περ. Τρίτο Μάτι, Καλοκαίρι 2001, σελ. 68)! Πολλοί από τους νεοπαγανιστές πιστεύουν ότι το «θείον» βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στο άγαλμα. Ο εγκλωβισμός της θεότητας στο άγαλμα γίνεται με ειδική τελετή την «Καθιέρωσην» (Διιπετές 4/93, 21)!

«Δεν παύει ποτέ η αρχαία Ελληνική θρησκεία να είναι ειδωλολατρία» τονίζει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, «έστω και όχι στην παχυλή μορφή άλλων ανατολικών θρησκειών, αφού οι θεοί της δεν είναι παρά μόνο κατασκευάσματα της ευρετικής -είναι γεγονός- φαντασίας των προγόνων μας ή μεταφορά στις διάφορες ελληνικές θεότητες στοιχείων της ανθρώπινης χαρακτηρολογίας και πραγματικότητας. Είναι έτσι ειδωλολατρία ειδικού τύπου»!

Εξ άλλου, και αυτή η ύπαρξη της πολυθεΐας προσδίδει στα νεοειδωλολατρικά κινήματα την χαρακτήρα της ειδωλολατρίας, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Μ. Αθανάσιος στο περίφημο έργο του «Κατά ειδώλων».

Σε κάθε περίπτωση, η νεοπαγανιστική πίστη είναι η «θεολογία» την Νέας Εποχής, η οποία με την σειρά της υιοθέτησε την ειδωλολατρία της Θεοσοφίας! Είναι οι αρχές της νέας εφιαλτικής πανθρησκείας, η οποία κυοφορείται από τους σκοτεινούς κύκλους της Νέας Εποχής και η οποία επιδιώκει να γίνει η μόνη θρησκεία του κόσμου!

Συμπερασματικά πρέπει να πούμε, ότι ο παγανισμός είναι κατά βάση λατρεία της Φύσεως. Η διδασκαλία του παγανισμού έχει αυστηρά πανθεϊστικό χαρακτήρα. Οι φανταστικές θεότητες του ελληνικού νεοπαγανισμού είναι φυσικές δυνάμεις ή οντότητες της φύσεως. Οι ίδιοι δια-τυμπανίζουν πως είναι οι πιο θερμοί οικολόγοι και ότι μόνο αυτοί ενδιαφέρονται για την σωτηρία του πλανήτη, διότι θεωρούν την φύση «θεία» και την λατρεύουν (πρβλ. Διακήρυξη του Παγκόσμιου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών). Έτσι οι «αρχαιολάτρες» εφεύραν, οργάνωσαν και εορτάζουν διάφορες παγανιστικές εορτές, που έχουν ως σκοπό την εδραίωση της λατρείας της φύσεως. Εορτάζουν με έμφαση τα ηλιοστάσια και τις πανσελήνους. Τις ημέρες αυτές ντύνονται περίεργα και βγαίνουν στην ύπαιθρο κατά ομάδες για να λατρέψουν τις φυσικές κινήσεις των ουρανίων σωμάτων. Αναπέμπουν ύμνους στην θεά Εκάτη, η οποία ταυτίζεται με στ σφαίρα της σελήνης, και προσεύχονται στον ήλιο, όπως έκανε και ο Ιουλιανός καθημερινά, λες και τους ακούει η τεράστια πυρακτωμένη μάζα του! Το κακό όμως είναι ότι τις παράλογες αυτές φυσιολατρικές τους δραστηριότητες επιδιώκουν να τις επιβάλλουν και στους μη παγανιστές, ακόμα και στους χριστιανούς. Τα τελευταία χρόνια διάφοροι μαζικοί φορείς εορτάζουν την πανσέληνο, ιδιαίτερα του Αυγούστου, γλεντώντας όλη τη νύχτα. Η οικολογική ευαισθησία πολλών ανυποψίαστων ανθρώπων γίνεται στόχος των νεοπαγανιστών. Στελέχη τους έχουν εισχωρήσει σε πολλές οργανώσεις, ως δήθεν οικολόγοι και από εκεί προωθούν τις θέσεις και τα σχέδια του νεοπαγανιστικού κινήματος.

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

Οι νεοπαγανιστές παρουσιάζονται ως δήθεν λάτρεις του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Μονοπωλούν την ιδιότητα του «μόνου γνήσιου φορέα» του ελληνικού πολιτισμού και το χειρότερο από όλα την ιδιότητα του γνήσιου Έλληνα. Οι νεοπαγανιστές όσο και αν προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι αγνοί λάτρεις του Ελληνισμού δεν μπορούν να γίνουν πιστευτοί. Οι νεοπαγανιστές κινούνται «όχι από ειλικρινή αγάπη για τον Ελληνισμό, αλλά από φανατική προσήλωση στην ειδωλολατρία» (π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Πρώτη επιδίωξη λοιπόν των «αρχαιολατρών» είναι να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες ότι βρίσκονται σε κατάσταση «ομηρίας» από την «εβραϊκή αίρεση του Χριστιανισμού», ο οποίος κατ' αυτούς δεν έχει κανένα στοιχείο επαφής με τον Ελληνισμό, αντίθετα είναι «ο νεκροθάφτης αυτού και του πολιτισμού του»! «Ας αποτελέσει», εύχονται, «η αποτίναξη του εβραϊκού ζυγού στον πολιτισμό το πρώτο βήμα για την συνειδησιακή μετάλλαξη των συμπατριωτών μας και την οικοδόμηση ενός Κράτους αυθεντικά Ελληνικού» (περ. «Απολλώνειον Φως», οπ.π., σελ.36). Επι-χειρούν να «αποδείξουν» και να κάνουν γνωστή την υποτιθέμενη διαστροφή της ιστορίας, η οποία αποκρύπτει, όπως ισχυρίζονται τους «φοβερούς διωγμούς» δεκαέξι αιώνων κατά του Ελληνισμού! Επιτίθενται με λύσσα εναντίον όλων εκείνων των ιστορικών, οι οποίοι δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους, ιδιαίτερα εναντίον του εθνικού μας ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου!

Ο μεγάλος αυτός ιστορικός του Γένους μας, του οποίου η επιστημονικότητα είναι αναγνωρισμένη, έγραψε το εξής σημαντικό για την κατάρρευση της αρχαίας ειδωλολατρίας: «Εντός της σεσαθρωμένης παλαιάς κοινωνίας διεμορφώθη κοινωνία ερρωμενεστέρα, η χριστιανική. Η πτώση του Ελληνισμού, ως ειδωλολατρικής Θρησκείας, δεν ήταν αποτέλεσμα των αυτοκρατορικών μέτρων. Οι ναοί κατέπιπτον και η πίστις εμαραίνετο και εν γένει το αρχαίον θρήσκευμα ευθείρετο, αλλ' εφθείρετο ήρεμα ως εξ οργανικού θανατηφόρου νοσήματος μάλλον, ή δια πληγών έξωθεν κα-ταφερομένων» (Παπαρηγοπούλου Κων. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. 8, σελ. 204). Η σύγχρονη αρχαιολογία βεβαιώνει πως οι εθνικοί ναοί κατέρρευσαν κατά κύριο λόγο, όχι βίαια, από χέρι ανθρώπινο, αλλά από την εγκατάλειψη! Αντίθετα όσοι σώθηκαν είναι αποτέλεσμα της φροντίδας των χριστιανών (π.χ. Παρθενώνας, Θησείο, κ.λπ.)!

Δεύτερη επιδίωξη των «αρχαιολατρών» είναι να αποδώσουν στο χριστιανισμό τη σύγχρονη πνευματική και πολιτιστική κατάπτωση του κόσμου. «Ζούμε», τονίζουν, «σε μια εποχή μαζικής και ηθικής αλλοτρίωσης» (Διιπετές 13/95, 3). Ως βασική αιτία θεωρούν τον «ιουδαιο-χριστιανισμό» και γενικότερα την μονοθεϊστική αντίληψη. Αιτία της κατάπτωσης αποτελεί η «αυθαίρετη κι ανιστόρητη επιλογή... του εθνικά αλλότριου, μεσαιωνικού, δουλοπρεπούς, δεισιδαιμονικού χριστιανοκρατισμού και πάνω απ' όλα διεφθαρμένου βυζαντινού ήθους» (Διιπετές 13/95, 3)! Διαλαλούν ότι το ξεπέρασμα αυτής της κατάπτωσης μπορεί να γίνει μόνο με την «επανελλήνιση» της ανθρωπότητας και την βίωση της «πατρώας θρησκείας»!

Ευαγγελίζονται την αναβίωση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σε όλες του τις διαστάσεις. Τονίζουν εμφατικά πως μόνο οι Έλληνες δημιούργησαν αληθινό πολιτισμό, σε αντίθεση με τους άλλους λαούς, των οποίων ο πολιτισμός είναι ανάξιος λόγου. Επιτίθενται ιδιαίτερα εναντί-ον των Σημιτών - Εβραίων, χαρακτηρίζοντάς τους ως τους καταστροφείς του Ελληνικού πολιτισμού.

Γνήσια πολιτισμικά στοιχεία των άλλων λαών βρίσκουν μόνο στις αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες τους! Στην ιδρυτική διακήρυξη του Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (World Congress of Ethnic Religions, Βίλνα της Λιθουανίας 20 έως 24 Ιουνίου 1998), στο οποίο οι Έλληνες παγανιστές διεδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, εξαίρεται ο ρόλος των ειδωλολατρικών θρησκειών ως φορέων υψηλής πολιτισμικής αξίας! «Οι αληθινές αυτόχθονες θρησκείες μπορούν να μας προσφέρουν φιλότητα και σεβασμό προς όλα όσα βλέπουμε και αισθανόμαστε γύρω μας, καθώς και ανοχή προς όλες τις μορφές λατρείας που προάγουν την συναισθηματική ειλικρίνεια, την καθαρότητα των σκέψεων και την ευγενή σχέση της κάθε στιγμής της ζωής μας προς παν ό,τι υπάρχει και ζει. Ας είμαστε λοιπόν υπερήφανοι για τις αναγεννηθείσες Εθνικές μας Θρη-σκείες και για την ιδιαίτερη οικουμενικότητά μας που παροτρύνει τους ανθρώπους να μην παραμένουν άλλο κλεισμένοι μέσα στα τείχη μίσους και φθόνου εναντίον εκείνων που βρίσκονται εκτός των συγκεκριμένων τειχών. Ας σπάσουμε όλα αυτά τα τείχη διευρύνοντας τον οπτικό ορίζοντα και την θέαση του ανθρώπινου είδους»! Κατά τους «αρχαιολάτρες» με την εμφάνισή του ο Χριστιανισμός κατέστρεψε... τους λαμπρούς πολιτισμούς αυτών των λαών!

       Απώτερος και υψηλός σκοπός των «αρχαιολατρών» είναι η αναβίωση της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας και μάλιστα στη λαϊκή παγανιστική της μορφή! Την αποκαλούν «πατρώα θρησκεία», όμως, όπως είπαμε, η μακραίωνη εξελισσόμενη αρχαιοελληνική θρησκεία ουδέποτε είχε σταθερή και ενιαία μορφή για όλους του Έλληνες. Κατά βάση θέλουν να αναβιώσουν τη θρησκεία του δωδεκαθέου. Κατακρίνουν δε το δίλημμα μεταξύ μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού, αποδίδοντας το στη «σκοτεινή» προπαγάνδα των «ιουδαιοχριστιανών» και των ισλαμιστών. Ο μονοθεϊσμός γι' αυτούς αντιπροσωπεύει την απόλυτη εξάρτηση, τη δουλικότητα στο ένα απόκοσμο ον. Αντίθετα ο πολυθεϊσμός αντιπροσωπεύει την αντίληψη της ελευθερίας του λάτρη!

Πιστοί απόλυτα στις νεοεποχίτικες αρχές τους διατυμπανίζουν το βασικό δόγμα της «Νέας Εποχής» ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Θεό» (περ. Διάλογος, Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11). Ένας από αυτούς είναι και ο νεοπαγανισμός.

Και με τον ελληνικό νεοπαγανισμό επιδιώκεται η συγχώνευση όλων των θρησκειών του κόσμου σε μία τερατώδη πανθρησκεία, (βλ. Αρσενίου Βλιαγκόφτη Το Πανθρησκευτικό Όραμα (Εφιάλτης) της Νέας Εποχής, περ. Διάλογος Ιανουάριος - Μάρτιος 1999, σελ. 11). Βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα θρησκευτικό συγκρητισμό που είναι «η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας, ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πειρασμός» (Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, Εφ. Ορθόδοξος Τύπος, φ. 1445, 8-2-2002). Για να επιτευχθεί όμως αυτό είναι ανάγκη να φθαρούν οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες και ιδιαίτερα ο Χριστιανισμός. Ένα αποτελεσματικό όπλο με το οποίο μπορούν να πληγούν αυτές και ιδιαίτερα οι μεγάλες υπερεθνικές θρησκείες, ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ, είναι η αναβίωση των εθνικών παγανιστικών θρησκειών. Οι ίδιοι οι άνθρωποι του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης έριξαν το σύνθημα για την επιστροφή στην εθνικιστική θρησκευτικότητα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι δόλιοι σκοποί τους. Γι' αυτό και προβάλλεται τεχνηέντως το σύνθημα της «επιστροφής στις ρίζες» με την διαγραφή της ιστορικής περιόδου του Χριστιανισμού και την άμεση αναγωγή στην αρχαία ειδωλολατρία, τον σατανισμό, τους αρχαίους γερμανικούς ή ελληνικούς ή άλλους θεούς, κ.λπ.

Οι Έλληνες, κατ' αυτούς, οφείλουμε να απαρνηθούμε τα «ξένα θρησκευτικά μορφώματα» και να εκφραστούμε μέσω της «πατρώας θρησκείας μας», ώστε μέσω αυτής να ικανοποιήσουμε της ευγενείς θρησκευτικές μας ανάγκες και να δημιουργήσουμε πολιτισμό! Ο Χριστιανισμός κατ' αυτούς δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων με τον αυστηρό καταπιεστικό χαρακτήρα του, σε αντίθεση με την «πατρώα θρησκεία», η οποία είναι θρησκεία της χαράς, του κεφιού, του έρωτα και της αισιοδοξίας.

Κάνουν προσπάθειες να αποδείξουν πως ο αρχαιοελληνικός παγανισμός δεν έσβησε ποτέ από την ελληνική ψυχή στην χώρα μας, παρ' όλες τις «θηριώδεις διώξεις» του Χριστιανισμού. Θεωρούν τους κατοίκους των απομακρυσμένων περιοχών, οι οποίοι διατήρησαν τον παγανισμό για κάποιους αιώνες «ήρωες και μάρτυρες του ελληνισμού», παραβλέποντας το αδιάψευστο γεγονός ότι η εμμονή τους στην ειδωλολατρία έγινε μόνο εξαιτίας της αμάθειάς τους! «Βλέπουν» στα διάφορα κοινωνικά επαναστατικά κινήματα, κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, «την αέναη πάλη μεταξύ ελλήνων και χριστιανών»!

Κάθε λαϊκή εκδήλωση, που έχει τις ρίζες της στο προχριστιανικό παρελθόν θεωρείται από ους νεοπαγανιστές «απόδειξη» ότι η «πατρώα θρησκεία ζει στην ελληνική ψυχή». Γι' αυτό κάνουν ό,τι μπορούν, για να διατηρήσουν, να προβάλουν και να παράγουν αυτές στις εκδηλώσεις. Ως κυριότερη μορφή επιβίωσης του αρχαιοελληνικού παγανισμού και ως «επιβίωση της Λατρείας του Διονύσου» θεωρούνται τα σύγχρονα καρναβαλικά δρώμενα. Άλλη παρόμοια εκδήλωση τα αναστενάρια, θεωρούνται ως αναβίωση της αρχαίας οργιαστικής θρησκείας. Επίσης τα «κουρμπάνια», οι θυσίες ζώων, που γίνονται σε κάποιες περιοχές της Ελλάδος σε πανηγύρεις Χριστιανικών εορτών, τα διάφορα έθιμα των μεγάλων χριστιανικών εορτών, τα κάλαντα, οι φωτιές του Αϊ-Γιαννιού και άλλα λαϊκά δρώμενα είναι κατά τους νεοπαγανιστές η «επιβίωση της πατρώας θρησκείας στον λαό μας».

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι μετριοπαθείς «αρχαιολάτρες», οι οποίοι δείχνουν ότι σέβονται ή τουλάχιστον ανέχονται την Ορθοδοξία, γιατί αυτή έχει δήθεν ελληνικές καταβολές. Δείχνουν επίσης ότι σέβονται το πρόσωπο του Χριστού, όμως υπό προϋποθέσεις. Πρώτα απ' όλα επιχειρούν άκομψα να τον παρουσιάσουν ως... Έλληνα. Αναμασούν κάποιες τετριμμένες απόψεις του παρελθόντος, κυρίως ναζιστικές αντιλήψεις στης εποχής του Χίτλερ, ότι δήθεν ως Γαλιλαίος, κάτοικος της «Γαλιλαίας των εθνών» ήταν εθνικής καταγωγής, δηλαδή Έλληνας. Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο σημείο να συμμερίζονται την ανόητη ιουδαϊκή ταλμουδική συκοφαντία, ότι δήθεν ο Ιησούς υπήρξε γιος κάποιου Έλληνα στρατιώτη ονόματι Πανδήρα! Κάποιοι συνδυάζουν το όνομα Ιησούς με το όνομα Ιάσων. Άλλοι τον ταυτίζουν με τον περιβόητο απατεώνα μάγο της εποχής Απολλώνιο Τυανέα (περ. GO, 19-8-97, σελ. 29)! Άλλοι πάλι τον ταυτίζουν με τον... Διόνυσο, ξεχνώντας πως η υπέροχη θεία προσωπικότητα του Χριστού δεν έχει κανένα κοινό σημείο με τον πορνικό και μέθυσο ψευτοθεό! Υπάρχουν και εκείνοι που του δίνουν... μια θέση στον Όλυμπο, ονομάζοντάς τον 13ο ολύμπιο θεό (περ. Διάλογος, 17/1999, σελ. 8)!

Όλοι αυτοί πάντως απαιτούν εξοβελισμό της Παλαιάς Διαθήκης, διότι όπως ισχυρίζονται το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού και είναι γεμάτο από ανθελληνικές προτροπές και ανηθικότητες! Μάλιστα προειδοποιούν πως αν δεν αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη από την Εκκλησία και αν δεν ξεκαθαρίσει η Εκκλησία τη θέση της από τον Ιουδαϊσμό θα... πάψουν να είναι χριστιανοί! Πέραν από τον απαράδεκτο ρατσισμό που εκφράζουν έτσι για τον εβραϊκό λαό, φαίνεται ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν παχυλή ή ηθελημένη άγνοια για την θέση τα Παλαιάς Διαθήκης στη ζωή της Εκκλησίας.

Η θέση της Εκκλησίας έναντι της Παλαιάς Διαθήκης είναι ξεκαθαρισμένη από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Δεν ενδιαφέρει την Εκκλησία μας η ιστορία του συγκεκριμένου λαού. Την ενδιαφέρει η ιστορία της προετοιμασίας του ανθρώπινου γένους να δεχτεί την εν Χριστώ απολύτρωση. Αυτός είναι ο ρόλος του ιερού αυτού βιβλίου, η προετοιμασία του μυστηρίου της θείας Οικονομίας. Η Παλαιά Διαθήκη είναι από τα πλέον ρεαλιστικά βιβλία του ανθρώπινου πνεύματος, το οποίο αποτυπώνει επακριβώς την προχριστιανική κακοδαιμονία της ανθρώπινης κοινωνίας.

 

 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ-Η ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ