Η ΑΧΑΛΙΝΩΤΗ ΓΛΩΣΣΑ
«Ει
τις εν λογω ου πταιει, ούτος τέλειος ανήρ»
(Ιακώβου 3, 2-10)
«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)
«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)
Η ΑΧΑΛΙΝΩΤΗ ΓΛΩΣΣΑ
«Ει
τις εν λογω ου πταιει, ούτος τέλειος ανήρ»
(Ιακώβου 3, 2-10)
Η χριστιανική συζυγία (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)
Ὁ ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Ἡ κατὰ σάρκα Περιτομὴ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἰδιόμελο τῆς Ἑορτῆς Ἦχος πλ. δ'
Συγκαταβαίνων ὁ Σωτήρ, τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, κατεδέξατο σπαργάνων περιβολήν, οὐκ ἐβδελύξατο σαρκὸς τὴν περιτομήν, ὁ ὀκταήμερος κατὰ τὴν Μητέρα, ὁ ἄναρχος κατὰ τὸν Πατέρα. Αὐτῷ πιστοὶ βοήσωμεν. Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. (Δὶς)
Δεῦτε λαοί, ᾄσωμεν ᾆσμα Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῷ διελόντι θάλασσαν, καὶ ὁδηγήσαντι, τὸν λαὸν ὃν ἀνῆκε, δουλείας Αἰγυπτίων, ὅτι δεδόξαστα ᾨδὴ α' Ἦχος β' Εἱρμὸς
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐκ τῆς ἁγίας Παρθένου, πεφώτισται τὰ σύμπαντα· Ποιμένων γὰρ ἀγραυλούντων, καὶ Μάγων προσκυνούντων, Ἀγγέλων ἀνυμνούντων, Ἡρῴδης ἐταράττετο, ὅτι Θεὸς ἐν σαρκὶ ἐφάνη, Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ :ὁμιλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου «Εἰς τό γενέθλιον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»
Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε...» Ἡ ὀρθόδοξη ὑμνολογία τῶν Χριστουγέννων ἀναγγέλλει θριαμβευτικά, ἀλλά καί τοποθετεῖ θεολογικά, τό μέγα μυστήριο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως.
Ἀφ' ὅτου οἱ προπάτορές μας, ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, παρήκουσαν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί ἐκδιώχθηκαν ἀπό τόν παράδεισο, «ἡ ἁμαρτία ἠγέρθη ὡς μεσότοιχον ἔχθρας μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου», ὅπως γράφει στήν Ἱερά Κατήχησί του ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, μέ ἀποτέλεσμα τήν ὀλέθρια ἀποδέσμευσι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν φιλάνθρωπο Θεό καί τήν ἀναπόφευκτη ὑποταγή του στόν μισόκαλο διάβολο, στήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Ἔτσι, «πρό τῆς Χριστοῦ παρουσίας - λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος - ἐβασιλεύετο ἡμῶν ἡ φύσις ὑπό τοῦ διαβόλου, ὑπό τῆς ἁμαρτίας, ὑπό τοῦ θανάτου... Καί ὁ μέν διάβολος ἠπάτα, ἡ δέ ἁμαρτία ἔσφαζεν, ὁ δέ θάνατος ἔθαπτεν».