xristianorthodoxipisti.blogspot.gr ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΕΙΜΕΝΑ / ΑΡΘΡΑ
Εθνικά - Κοινωνικά - Ιστορικά θέματα
Ε-mail: teldoum@yahoo.gr FB: https://www.facebook.com/telemachos.doumanes

«...τῇ γαρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· και τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπι ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν...» (Εφεσίους β’ 8-10)

«...Πολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες. αλλ’ούν τον λόγον του Θεού ουδείς ώφειλε νοθεύειν διά την ιδίαν αμέλειαν, αλλ’ ομολογείν μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε την του Θεού αλήθειαν, ίνα μή υπόδικοι γενώμεθα, μετά της των εντολών παραβάσεως, και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως...» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής p.g.90,1069.360)

῾Ομολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως Μάρκου μητροπολίτου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ

῾Ομολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως
Μάρκου μητροπολίτου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ

᾿Εκτεθεῖσα ἐν Φλωρεντίᾳ κατὰ τὴν πρὸς Λατίνους γενομένην σύνοδον

[1] Ἐγ τ το θεο χάριτι δόγμασιν ντραφες εσεβέσι κα τ ἁγί καὶ καθολικἐκκλησί δι πάντων πόμενος, πιστεύω κα μολογ τν θεν καὶ πατέρα μόνον ναρχον κα ναίτιον, πηγν δ κα ατίαν το υο κα το πνεύματος. ὅ τε γρ υἱὸς ξ ατογεγέννηται κα τ πνεμα ξ ατο κπο­ρεύεται, μηδν το υο συμβαλλομένου πρς τνκπόρευσιν, ὥς περ οδ το πνεύματος πρς τν γέννησιν, ἢ κατ τ μα τς προό­δους εναι κα σὺν ἀλλήλαις, ς ο θεολόγοι πατέρες διδάσκουσι. δι τοῦ­το γρ κα τ πνεμα τ ἅγιον κπορεύεσθαι «δι᾿ υοῦ» λέγεται, τουτέστι μετ το υο κα ς  υός, ε κα μγεννητς ς κενος. ὁ δ υἱὸς ο λέγεται γεννᾶ­σθαι δι το πνεύματος, δι τ σχετικν εναι τ το υο νομα, να μ δόξ υἱὸς εναι το πνεύματος. ντεθεν κα πνεμα μν υο λέγεται δι τ κατ φύσιν οκεον, κα τ δι᾿ ατο πεφηνέναι κα δίδοσθαι τοςν­θρώποις·  δ υἱὸς το πατρς λέγεται, το δ πνεύματος  υἱὸς οὔτε ἔστιν οὔτε λέγεται κατ τν Νύσσης Γρηγόριον.
Ε δ τ «δι᾿ υο κπορεύεσθαι» τν ατίαν δήλου, καθ᾿ ἅ περ ο νέοι θεολόγοι φασίν, λλ᾿ ο τ δι᾿ ατο κλάμπειν κα πεφυκέναι κα λως τ συμπροϊέναι κα συμπαρομαρτεν κατ τν θεηγόρον Δαμασκηνόν, οκ ν ο θεολόγοι πάντες ξς ῥητς φρουν τουο τν ατίαν.  μν [Διονύ­σιος] λέγων· «Μόνη πηγ τουτέστιν ατία τς περουσίου θεότητος  πα­τήρ, κα τούτ το υο κα το πνεύματος διακρίνεται». ὁ δ [θανά­σιος]· «Μόνος γέννητος κα μόνος πηγ θεότητος  πατήρ», τουτέστι μό­νος ατία καθ ἅ περ καμόνος ναίτιος.  δ [Γρηγόριος  θεολόγος]· «πάντα σα  πατρ το υο πλν τς ατίας». ὁ δ [Μάξιμος] τι κα ο ῾Ρωμαοι «τν υἱὸν ο ποιοσιν ατίαν το πνεύματος». δ [Δαμασκη­νς] ὅτι «μόνος αἴτιος ὁ πατήρ»· καὶ ἐν λλοις· «῞Οσα ρμόζει πηγ, ατίᾳ,γεννήτορι, τ πατρ μόν προσαρμοστέα». οκ ν  θεολογικώτατος οὗ­τος Δαμασκηνς τν «διὰ» τιθες π το υο, τν «ἐκ» πηγόρευεν, ν μν τ γδό τν θεολογικν λέγων· «᾿Εκ το υο τ πνεμα ο λέγομεν, υο δ νομάζομεν κα δι᾿ υο φανεροσθαιμν μολογομεν». ἐν δ τ τρισκαιδεκάτῳ πάλιν  ατός· «Πνεμα υο οχ ς ξ ατολλ᾿ ς δι᾿ ατο κ το πατρς κπορευόμενον· μόνος γρ ατιος  πα­τήρ». ν δ τπρς ορδάνην πιστολ πρς τ τέλει· «Πνεμα νυπό­στατον κπόρευ­μα κα πρόβλημα, δι᾿ υο δέ, κα οκ ξ υος πνεμα στόματος θεοῦ, λόγου ξαγγελτικόν». ν δ τ ες τν θεόσωμον ταφν το Κυρίου λόγῳ· «Πνεμα γιον το θεο κα πατρός, ς ξ ατοκπορευόμενον, ὅ περ κα το υο λέγεται, ς δι᾿ ατο φανερούμενον κα τ κτίσει μεταδιδό­μενον· λλ᾿ οκ ξ ατο χον τν παρξιν».
Δλον γὰρ ς νθα μεσιτείαν ατιώδη δηλο  «διὰ» κα τ προσεχς ατιον, ς ο Λατνοι βούλονται, πάντως σοδυναμε τότε τ «ἐκ», κα  τέρα τς τέρας τν χρσινντιλαμβάνει· ς τ «᾿Εκτησάμην νθρωπον δι το θεοῦ», τατν τ «κ το θεοῦ»· κα« ἀνρ διὰ γυναικός», του­τέ­στιν «κ γυναικός». νθα τοίνυν  «ἐκ» πηγόρευται, δλοντι κα  ατία ταύτ συναπηγόρευται. λείπεται ἄρα τ κ πατρς δι᾿ υο κπο­ρεύεσθαι τ πνεμα τ γιον οτω λέγεσθαι κατ τν τς συνεπτυγ­μένης θεολογίας τρόπον, ς κ πατρς κπορευόμενον, δι᾿ υἱοῦ φανεροῦ­σθαι  γνωρίζεσθαι  κλάμπειν  πεφυκέναι νοεσθαι. «Τοτο γάρ, φησὶν  μέ­γας Βασίλειος, γνωριστικν τς κατ τν πόστασινδιότητος σημεον χει, τ μετ το υο κα σν ατ γνωρίζεσθαι, καὶ ἐκ τοῦ πατρὸς ὑφεστά­ναι». τοτ᾿ ἄρα κα τ «δι το υοῦ» βούλεται, τ «μετ᾿ ατοῦ» γνωρίζε­σθαι· καοκ λλη τις ἰδιότης πρὸς τὸν ἀποδέδοται τοῦ πνεύματος ἐνταῦ­θα πρὸς τὸν υἱὸν ἢ τὸ μετ᾿ αὐτοῦ γνωρίζεσθαι, καὶ οὐκ ἄλλη τις πρς τν πατέρα  τ ξ ατο φεστάναι. εἰ τοίνυν τὸ ἴδιον ἀκριβῶς ἀντιστρέ­φειν ἀνάγκη πρὸς τὸ οὗ ἐστιν ἴδιον, οὐκ ἄρα σχέσιν ἑτέραν πρὸς τὸν υἱὸν ἔχει τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἢ τὸ μετ᾿ αὐτοῦ γνωρίζεσθαι, καθ᾿ ἅ περ πρὸς τὸν πατέρα τὸ ἐξ αὐτοῦ ὑφεστάναι. οκ ἄρα κ το υο φέστηκεν οδ τ εναι χει τ πνεμα τ γιον, ἐπεὶ τί ἐκώλυε δι᾿ υἱοῦ ἐκπορεύεσθαι λέγειν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, ὥς περ δι᾿ υἱοῦ τὰ πάντα γεγενῆσθαι λέγεται; λλ᾿ κενο μν λέγεται τς «διὰ» κειμένης ντ τς «ἐκ», τοτο δ οδαμς. οδ᾿ ν εροι τις οδαμο κείμενον οτω χωρς το πατρός, λλ᾿«κ πα­τρς δι᾿ υοῦ» λέγεται. τοτο δ τν ατίαν οκ ξ νάγκης τ υἱῷ δίδωσι· δι τοτο κα τ «ξ υοῦ» κα παντελς οχ ερηται κα καθαρς πη­γόρευται.
[2] Τς δ τν δυτικν πατέρων καὶ διδασκάλων φωνάς, α τν ατίαν τοῦ πνεύματος τ υἱῷ διδόασιν, οτε γνωρίζω (καὶ γὰρ οὐδὲ μετεβλήθη­σάν ποτε πρὸς τὴν ἡμετέραν γλῶσσαν οὐδ᾿ ὑπὸ τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων ἐδοκιμάσθησαν) οτε παραδέχομαι, τεκμαιρόμενος τι διεφθαρμέναι εσ κα παρέγγραπτοι διά τε πολλν λλων κα δι τοχθς κα πρώην προε­νε­χθέντος παρ᾿ ατν βιβλίου τς οκουμενικς βδόμης συνόδου τνρον χοντος μετ τς ν τ Συμβόλ προσθήκης· ὅ περ ναγνωσθν πόσην ατν ασχύνην κατέχεεν, σασιν ο τότε παρόντες. λλ᾿ οδ᾿ ν ναντία τας οκουμενικας συνόδοις κα τος κοινος αὑτν δόγμασιν, οδ᾿ ν λως σύμφωνα τος ἀνατολικος διδασκάλοις γραψαν ο πατέρες κενοι, οδ ἑαυτος νακόλουθα, καθ᾿ ἅ περ δι᾿ λλων πολλν κείνων ῥητν ποδεί­κνυται. δι τοτο τς τοιαύτας πικινδύνους φωνς περ τς το ἁγίου πνεύματος κπορεύσεως θετῶ, κα συμφωνν τ γί Δαμασκηνκ τουο τ πνεμα ο λέγω, κν ὅς τις ον τερος τοτο λέγειν δοκ. οτε λέγω τν υἱὸν τοῦ πνεύματος ατιον οδ προβολέα, να μ δεύτερος ατιος ν τ τριάδι, κντεθεν δύο ατιοι κα δύο ρχα γνωρισθσιν· οδ γρ οσι­δες νταθα τ ατιον, ἵνα κοινν κα ν τος τρισ προσώποις πάρχῃ, κα δι τοτο τς δύο ρχς οδαμῇ οδαμς ο Λατνοι φεύξον­ται μέχρις ν τν υἱὸν λέγωσιν ρχν το πνεύματος· ἡ δ ρχ προσωπι­κνπάρχει κα διακρνον τ πρόσωπα.
[3] Κατ πάντα τοίνυν πόμενος τας γίαις κα οκουμενικας πτ συνό­δοις κα τοςν ατας διαλάμψασι θεοσόφοις πατράσι·
Πιστεύω εἰς ἕνα θεὸν πατέρα παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων. καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χρι­στόν, τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, θεὸν ἀληθινὸν ἐκ θεοῦ ἀληθι­νοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ πατρί, δι᾿ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο· τὸν δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρα­νῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα· σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ παθόντα καὶ ταφέντα· καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς· καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζό­μενον ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός· καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς· οὗ τῆς βασι­λείας οὐκ ἔσται τέλος. καὶ εἰς τὸ πνεῦ­μα τὸ ἅγιον, τὸ Κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπρο­σκυνού­με­νον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆ­σαν διὰ τῶν προφητῶν. εἰς μίαν ἁγίαν καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν ἐκ­κλη­σίαν. ὁμολο­γῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. προσδοκῶ ἀνά­στα­σιν νε­κρῶν, καὶ ζωὴν τοῦ μέλλον­τος αἰῶνος. ἀμήν.
[4] Τοτο τ ερν τῆς Πίστεως Μάθημά τε καὶ Σύμβολον τὸ παρὰ τς πρώτης κα τς δευτέρας τῶν συνόδων κτεθέν, παρ δ τν λοιπν κυρωθὲν κα βεβαιωθέν, λ ψυχδεχόμενος κα φυ­λάττων, ποδέχομαι κα σπάζομαι πρς τας ερημέναις πτ συνόδοις, κα τν μετ᾿ ατς θροισθεσαν π το εσεβος Βασιλείου βασιλέως ῾Ρωμαίων κα τοἁγιωτάτου πατριάρχου Φωτίου, τν καὶ οκουμενι­κν γδό­ην νομασθεσαν,  κα τν τοποτηρητν παρόντων ωάν­νου το μακαρίου πάπα τς πρεσβυτέρας ῾Ρώμης Παύλου κα Εγε­νίου τν ἐπι­σκόπων κα Πέτρου πρεσβυτέρου κακαρδιναλίου, κύ­ρωσε μν κα νε­κήρυξε τν βδόμην οκουμενικν σύνοδον κα τας πρατς συντάττε­σθαι διωρίσατο. ἀποκατέστησε δ τ οκεί θρόν τν ἁγιώτα­τον Φώτι­ον, κατέκρινε δ κα νεθεμάτισε, καθ᾿ ἅ περ κα α πρ ατς οκουμενι­κα Σύνοδοι, τος τολμντας προσθήκην τιν καινοτομεν  φαί­ρεσιν ἢ ὅλως ἐναλλαγὴν ἐπὶ τῷ προρρηθέντι Συμβόλῳ. «Ε τις γάρ, φησί, παρ τοτο τ ερν Σύμβολον τολμήσει τερονναγράψασθαι  προσθεναι  φελεν κα ρον νομάσαι ποθρασυνθείη, κατάκριτος κα πάσης χριστια­νικς πολιτείας πόβλητος». τ δ᾿ ατ κα  πάπας ωάννης πρς τν ἅγιον Φώτιον πιστέλλων φησ πλατύτερόν τε κα καθαρώτερον περ τς ν τ Συμβόλταύτης προσθήκης. ατη  Σύνοδος κα κανόνας ξέθετο τος ν πσι τος κανονικος βιβλίοις ερι­σκομένους.
[5] Κατ τος ρους τοίνυν ατς κα τν πρ ατς συνόδων, τ ερν τς Πίστεως Σύμβολον [κίνητον] δεῖν φυλάττεσθαι κρίνων, ς ξε­δόθη, καὶ οὓς ἀποδέχονται συναποδεχόμενος κα ος ποβάλλονται συνα­ποβαλλόμενος, οδέποτε ες κοινωνίαν προσδέξο­μαι τος τολμήσαντας ν τ Συμβόλ τν καινοτομίαν προσθεῖναι περ τς τοἁγίου πνεύματος κπορεύσεως, ως ν μμένωσι τ τοιαύτ καινοτο­μίᾳ· «῾Ο γρ κοινωνν φησι τ κοινωνήτ κα ατς κοινώνητος στω». κα  θεος Χρυσό­στομοςξηγούμενος τὸ «Ε τις εαγγελίζεται μν παρ᾿  παρελάβετε, νάθεμα», «Οκ επε, φησίν, ἐὰν ναντία καταγ­γέλλωσιν  τ πν νατρέ­πωσιν, λλὰ κν μικρόν τι εαγγελίζωνται, παρ᾿  παρελά­βετε, κν τ τυ­χν παρακινήσωσιν, νάθεμα στωσαν». κα  ατς αθις· «Οκονομη­τέον νθα μ παρανομητέον». κα  μέγας Βασί­λειος ν τος ᾿Ασκητικος· «Φανερ κπτωσις πίστεως κα περηφανίας κατηγορία,  θετεν τι τν γεγραμμένων  πεισάγειν τν μ γεγραμμένων, το Κυρίου μν ησο επόντος· Τ μπρόβατα τς φωνς μου κούει· κα πρ τούτου ερη­κότος· ᾿Αλλοτρί δ ο μκολου­θήσουσιν λλ φεύξονται π᾿ ατοτι οκ οδασι τν φωνν τν λλοτρίων». καν τ πρς μονά­ζοντας πιστολ· «Εἵ τινες τν γι πί­στιν προσποιοντες μολογεν, κοι­νωνοσι δ τος τερόφροσι, τος τοιού­τους, ε μετ παραγγελίαν μ πο­στσι, μμόνον κοινωνήτους χειν, λλ μηδ δελφος νομάζειν». κα πρ τού­του  θεοφόροςγνάτιος ν τ πρς τν θεον Πολύκαρπον τῆς Σμύρνης πιστολ· «Πς  λέγων, φησί, παρ τ διατεταγμένα, κν ξιό­πιστος , κν νηστεύ, κἂν παρθενεύῃ, κν σημεα ποι, κν προφητεύ, λύκος σοι φαινέσθω ν προβάτου δορ, προβάτων φθορν κατεργαζόμε­νος». κα τί δε πολλ λέγειν; παντες ο τς ἐκκλησίας δι­δάσκαλοι, πᾶ­σαι α σύνοδοι καὶ πσαι α θεαι Γραφα φεύγειν τος τερό­φρονας πα­ραινοσι, κα τς ατν κοινωνίας διΐστασθαι.
Τούτων ον γ πάντων καταφρονήσας, κολουθήσω τος ν προσχή­ματι πεπλασμένης ερήνης νωθναι κελεύουσι, τος τ ἱερὸν καὶ θεον Σύμβολον κιβδηλεύσασι, κα τν υἱὸν πεισάγουσι δεύτερον ατιον το ἁγίου πνεύ­ματος; τ γρ λοιπ τν τοπημάτων ἐῶ, τό γε νν χον, ν κα ν μόνον κανν ν μς ξ ατν διαστσαι. μ πάθοιμι τοτό ποτε, παράκλητε γαθέ, μηδ᾿ οτως μαυτο κα τν καθηκόντων λογισμν ποπέσοιμι, τς δ σς διδασκαλίας κα τν π σομπνευσθέντων μακαρίων νδρν χόμενος, προστεθείην πρς τος μος πατέρας, τοτο, εἰ μή τι λλο, ντεθεν ποφερόμενος, τν εσέβειαν.

Για την ιερή και θεοποιό προσευχή. Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης

  Για την ιερή και θεοποιό προσευχή. Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης  

Κεφάλαιο 296

Αυτή λοιπόν η θεία προσευχή, η επίκληση του Σωτήρα μας, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», είναι και προσευχή και ευχή και ομολογία της πίστεως· παρέχει το Άγιο Πνεύμα, είναι χορηγός θείων δωρεών, κάθαρση της καρδιάς, εκδίωξη των δαιμόνων, κατοίκηση μέσα μας του Ιησού Χριστού, πηγή πνευματικών εννοιών και θείων λογισμών, απολύτρωση από τις αμαρτίες, θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων, χορηγός του θείου φωτισμού, βρύση του ελέους του Θεού, δωρητής θείων αποκαλύψεων και μυήσεων στον ταπεινό, και το μόνο σωτήριο, γιατί έχει το σωτήριο όνομα του Θεού μας, που είναι το μόνο όνομα που μας δόθηκε, το όνομα του Ιησού Χριστού, του υιού του Θεού, και δεν είναι δυνατό να σωθούμε με κανένα άλλο όνομα, όπως λέει ο Απόστολος.

ΠΕΡΙ ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑΣ :ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ -(Διὰ τὴν ὀνομαστὴν δέσποιναν, τὴν πονηρὰν κοιλίαν)

ΠΕΡΙ ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑΣ :ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ -(Διὰ τὴν ὀνομαστὴν δέσποιναν, τὴν πονηρὰν κοιλίαν)



ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ τώρα νὰ ὁμιλήσωμε περὶ κοιλίας, ἀπεφασίσαμε πάλι, ὅπως καὶ σὲ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα, νὰ στρέψωμε τὴν φιλοσοφία μας ἐναντίον μας. Διότι εἶναι ἀξιοθαύμαστο ἐὰν ἀπηλλάγη κανεὶς ἀπὸ αὐτήν, πρὶν κατοικήση τὸν τάφο.
2. Γαστριμαργία εἶναι ἡ ὑποκριτικὴ συμπεριφορὰ τῆς κοιλίας, ἡ ὁποία, ἐνῷ εἶναι χορτασμένη, φωνάζει πὼς εἶναι ἐνδεής· καὶ ἐνῷ εἶναι παραφορτωμένη μέχρι διαρρήξεως, ἀνακράζει ὅτι πεινᾶ. Γαστριμαργία εἶναι ἡ δημιουργὸς τῶν καρυκευμάτων, ἡ πηγὴ τῶν τέρψεων τοῦ λάρυγγος.

Πρότυπα χριστιανικής ζωής και συμπεριφοράς κατά τους τρεις Ιεράρχες

Πρότυπα χριστιανικής ζωής και συμπεριφοράς κατά τους τρεις Ιεράρχες
Κυριάκου Σ. Σταυριανού
επ. Καθηγητή. Παν/μίου Κρήτης

Εισαγωγή

Το θέμα της παρούσας εισήγησης «πρότυπα χριστιανικής ζωής και συμπεριφοράς κατά τους τρεις Ιεράρχες» είναι ένα θέμα επίκαιρο, αφού σήμερα ο άνθρωπος πλέει σε ένα απέραντο πέλαγος ιδεών χωρίς πυξίδα και προορισμό. Κατά καιρούς πολλοί έχουν αναφερθεί στο βίο, τις αρετές, τη δράση και το έργο των Τριών Ιεραρχών.

Επιλέξαμε όμως αυτό το θέμα γιατί πιστεύουμε ότι τα πρότυπα είναι απαραίτητα για όλους μας τη στιγμή που η λεγόμενη νέα Τάξη πραγμάτων εισάγει στη χώρα μας ήθη, έθιμα και θεσμούς ξένα προς την παράδοσή μας. Τα όσα λοιπόν προτείνουν οι άγιοι Τρεις Ιεράρχες αποτελούν τους οδοδείκτες της πνευματικής ζωής μας και διασφαλίζουν την εθνική ταυτότητα και παράδοσή μας, μέσα στην τρικυμία των καιρών μας.