ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

τι είναι ο Οικουμενισμός.

Ο Οικουμενισμός είναι μια κίνηση, που διακηρύσσει ότι έχει ως σκοπό την ενότητα του διαιρεμένου χριστιανικού κόσμου (Ορθοδόξων, Παπικών, Προτεσταντών, κ.ά.). Η ιδέα της ενότητας συγκινεί κάθε ευαίσθητη χριστιανική ψυχή και ανταποκρίνεται στους μύχιους πόθους της. Την ιδέα αυτή οικειοποιείται και ο Οικουμενισμός. Αλλά το ενω­τικό του όραμα, όραμα κατεξοχήν πνευματικό, το στηρί­ζει κυρίως πάνω στις ανθρώπινες προσπάθειες και όχι στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί, όταν συναντήσει την ανθρώπινη μετάνοια και ταπείνωση, να κάνει αυτό το όραμα πραγματικότητα.

Η ποθητή ενότητα, αν και όταν συμβεί, δεν θα είναι παρά ένα θαύμα του Θεού.

Πότε εμφανίστηκε.

Οι ρίζες του Οικουμενισμού πρέπει ν' αναζητηθούν στον προτεσταντικό χώρο, στα μέσα του 19ου αι. Τότε κάποιες χριστιανικές Ομολογίες, βλέποντας τον κόσμο να φεύγει από κοντά τους λόγω της αυξανόμενης θρη­σκευτικής αδιαφορίας και των οργανωμένων αντιθρησκευτικών κινημάτων, αναγκάστηκαν σε μια συσπείρωση και συνεργασία.

Αυτή η ενωτική δραστηριότητά τους έλαβε οργανωμένη πλέον μορφή, ως Οικουμενική Κίνηση, τον 20ό αι., και κυρίως το 1948, με την ίδρυση στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που εδρεύει στη Γενεύη.

ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Θα πρέπει, βέβαια, να σημειωθεί ότι το Π.Σ.Ε. δεν θα μπορούσε ποτέ να πάρει "οικουμενικό" χαρακτήρα, αλλά θα παρέμενε απλά μια ενδοπροτεσταντική υπόθεση, αν δεν συμμετείχαν και κάποιες τοπικές Ορθόδοξες Εκκλη­σίες. Οι Ρωμαιοκαθολικοί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Αργότερα όμως, χωρίς να ενταχθούν στο Π.Σ.Ε., μπήκαν κι αυτοί στην Οικουμενική Κίνηση. Με σχετικό διάταγμα της Β' Βατικανής Συνόδου (1964), εγκαινίασαν έναν δικό τους Οικουμενισμό που στοχεύει στην ένωση όλων των Χριστιανών κάτω από την παπική εξουσία.

Η συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση.

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι σημαντική ώθηση στη δη­μιουργία της Οικουμενικής Κινήσεως έδωσε και το Οικου­μενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως· ιδιαίτερα μά­λιστα με το Διάγγελμα (ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗ) του 1920, που, όπως αποδείχθηκε, αποτέλεσε τη βάση και τον "Καταστατικό Χάρτη" της συμμετοχής των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση.

Το Διάγγελμα αυτό ήταν κάτι το πρωτόγνωρο στην ιστορία της Εκκλησίας, επειδή για πρώτη φορά επίσημο ορθόδοξο κείμενο χαρακτήριζε όλες τις ετερόδοξες Κοι­νότητες της Δύσεως "Εκκλησίες", «ως συγγενείς καί οι­κείας εν Χριστώ καί συγκληρονόμους καί συσσώμους τής επαγγελίας τού Θεού». Έτσι ανέτρεπε την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Και για να μην αναφερθούμε σε παλαιότε­ρες εποχές, φτάνει να θυμηθούμε ότι λίγα χρόνια νωρίτε­ρα (1895) το ίδιο Πατριαρχείο, σε εγκύκλιό του τοποθετούσε τον Παπισμό εκτός Εκκλησίας, επειδή εισήγαγε «αιρετικάς διδασκαλίας και καινοτομίας». Γι΄ αυτό και καλούσε τους Δυτικούς Χριστιανούς να επιστρέψουν στους κόλπους τής μιάς Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδοξίας.

Το  Διάγγελμα του 1920 (Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ) έχοντας ως πρότυπο τη διακρατική «Κοινωνία των Εθνών», πρότεινε τη σύμπηξη μιας «συναφείας καί κοινωνίας μεταξύ των Εκκλησιών», με κυ­ριότερους στόχους α) την επανεξέταση των δογματικών διαφορών με συμβιβαστική διάθεση, β) την παραδοχή ενι­αίου ημερολογίου (ή μερική εφαρμογή του οποίου επέφε­ρε, δυστυχώς, ενδοορθόδοξο εορτολογικό διχασμό), και γ) τη συγκρότηση παγχριστιανικών συνεδρίων.

Εκτός από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όλες σχεδόν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες ζήτησαν σταδιακά να γίνουν, και έγιναν, δεκτές ως μέλη του Π.Σ.Ε. Μερικές, ωστόσο, ανα­γκάστηκαν αργότερα ν΄ αναδιπλωθούν και ν΄ αποχωρή­σουν, καθώς αφενός παρακολουθούσαν με απογοήτευση τον εκφυλισμό του και αφετέρου πιέζονταν από τις έντο­νες αντιοικουμενιστικές αντιδράσεις του ποιμνίου τους. Εύλογο πρόβαλλε το ερώτημα: Πώς, άραγε, μπορεί η Ορθοδοξία να είναι ενταγμένη ως "μέλος" σε "κάτι", τη στιγμή που η ίδια είναι το "όλον", το Σώμα του Χριστού, και που καλεί όλους να γίνουν μέλη Του;

(ΑΠΟ ΤΟΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΤΕΣΤΗ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ)

Η παρουσία, άλλωστε, των Ορθοδόξων Εκκλησιών στις Συνελεύσεις του Π.Σ.Ε., λόγω του τρόπου συγκροτή­σεως και λειτουργίας του, ήταν πάντα ισχνή, ατελέσφο­ρη και διακοσμητική. Οι αποφάσεις του διαμορφώνονταν αποκλειστικά από την ποσοτική υπεροχή των προτεσταντικών ψήφων. Βέβαια, μέχρι το 1961, οι Ορθόδοξοι στις Γενικές Συνελεύσεις κατέθεταν ιδιαίτερες δηλώσεις -μερικές αποτελούν μνημειώδη ομολογιακά κείμενα- ως εκπρόσωποι της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Όσον άφορα στο οικουμενιστικό άνοιγμα του Βατικα­νού, η ανταπόκριση της Ορθοδοξίας υπήρξε θετική, με κύ­ριο εκφραστή της τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Ο Πατριάρχης συναντήθηκε με τον πάπα Παύλο ΣΤ' στα Ιεροσόλυμα (1964), προχώρησε μαζί του στην αμοιβαία άρση των αναθεμάτων του Σχίσματος του 1054 και υποστήριξε το "διάλογο της αγάπης", προωθώντας έτσι τους στόχους της Β' Βατικανής Συνόδου.

Τα θεωρητικά "ανοίγματα" του Οικουμενισμού.

Ο Οικουμενισμός, για να υλοποιήσει τους στόχους του, αναγκάζεται να παραθεωρήσει ή και ν' αναθεωρήσει ορι­σμένες βασικές αρχές της Ορθοδοξίας.

Προβάλλει την αντίληψη της "Διευρυμένης Εκκλησίας", σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι μία και περιλαμ­βάνει τους Χριστιανούς κάθε Ομολογίας, από τη στιγμή που δέχτηκαν το βάπτισμα. Έτσι όλες οι χριστιανικές Ομολογίες είναι μεταξύ τους "Αδελφές Εκκλησίες".

Μέσα στο ίδιο πνεύμα κινείται και η ιδέα της "Παγκό­σμιας ορατής Εκκλησίας": Η Εκκλησία που υφίσταται τά­χα "αόρατα" και απαρτίζεται απ' όλους τους Χριστια­νούς, θα φανερωθεί και στην ορατή της διάσταση με τις κοινές ενωτικές προσπάθειες.

Τις αντιλήψεις αυτές επηρέασε και η προτεσταντική θεωρία των κλάδων, σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι ένα "δένδρο" με "κλαδιά" όλες τις χριστιανικές Ομο­λογίες, καθεμιά από τις οποίες κατέχει ένα μόνο μέρος της αλήθειας.

Ας προστεθεί επίσης και η θεωρία των "δύο πνευμό­νων", που αναπτύχθηκε μεταξύ ορθοδόξων οικουμενιστών και Παπικών. Σύμφωνα μ' αυτήν Ορθοδοξία και Πα­πισμός είναι οι δύο πνεύμονες, με τους οποίους αναπνέει η Εκκλησία. Για ν' αρχίσει τάχα ν' αναπνέει ορθά και πά­λι, θα πρέπει οι δύο πνεύμονες να συγχρονίσουν την ανα­πνοή τους.

Τέλος, στις μεθόδους, που χρησιμοποιεί ο Οικουμενι­σμός για την προσέγγιση των Χριστιανών, περιλαμβάνε­ται και ο δογματικός μινιμαλισμός. Πρόκειται για προ­σπάθεια να συρρικνωθούν τα δόγματα στα πιο αναγκαία, σ' ένα "μίνιμουμ" (=ελάχιστο), προκειμένου να υπερπηδη­θούν οι δογματικές διαφορές μεταξύ των Ομολογιών. Το αποτέλεσμα όμως είναι η παραθεώρηση του δόγματος, ο υποβιβασμός και η ελαχιστοποίηση της σημασίας του. «Ας ενωθούν», λένε, «οι Χριστιανοί, και τα δόγματα τα συζητούν αργότερα οι θεολόγοι»! Με τη μέθοδο βέβαια του δογματικού μινιμαλισμού είναι ίσως εύκολο να ενωθούν οι Χριστιανοί. Οι τέτοιοι "Χριστιανοί" όμως μπορεί να είναι Ορθόδοξοι, δηλαδή αληθινά Χριστιανοί;

 ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΛΛΑ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ!

Η ορθόδοξη αντίληψη για την Εκκλησία.

Σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησιολογία, Εκκλησία και Ορθοδοξία ταυτίζονται. Η Εκκλησία είναι οπωσδή­ποτε Ορθόδοξη και η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Κα­θολική και Αποστολική Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού. Και επειδή ο Χριστός είναι ένας, άρα και η Εκκλησία είναι μία. Γι' αυτό ποτέ δεν νοείται διαίρεση στην Εκκλησία. Μό­νο χωρισμό από την Εκκλησία έχουμε. Σε συγκεκριμένες δηλαδή ιστορικές στιγμές οι αιρετικοί και οι σχισματικοί αποκόπηκαν απ' αυτήν, κι έτσι έπαψαν να είναι μέλη της.

Η Εκκλησία κατέχει το πλήρωμα της αλήθειας, όχι μιας αφηρημένης αλήθειας, αλλά ενός τρόπου ζωής που σώζει τον άνθρωπο από το θάνατο και τον κάνει "κατά χάριν Θεό". Αντίθετα, η αίρεση αποτελεί ολική ή μερική άρνηση της αλήθειας, ένα κομμάτιασμά της, που έτσι παίρνει το χαρακτήρα και την παθολογία μιας ιδεολογίας. Χωρίζει τον άνθρωπο από τον τρόπο υπάρξεως που έδωσε ο Θεός στην Εκκλησία Του και τον θανατώνει πνευματικά.

Τα δόγματα επίσης, τα οποία περικλείουν τις υπερβα­τικές αλήθειες της πίστεώς μας, δεν είναι αφηρημένες έννοιες και διανοητικές συλλήψεις, ούτε, πολύ περισσό­τερο, μεσαιωνικός σκοταδισμός ή θεολογικός σχολαστικισμός. Εκφράζουν την εμπειρία και το βίωμα της Εκκλη­σίας. Γι' αυτό, όταν υπάρχει διαφορά στα δόγματα, υπάρχει οπωσδήποτε και διαφορά στον τρόπο ζωής. Κι όποιος υποτιμά την ακρίβεια της πίστεως, δεν μπορεί να ζήσει την πληρότητα της εν Χριστώ ζωής.

Ο Χριστιανός πρέπει να δεχθεί όλα όσα αποκάλυψε ο Χριστός. Όχι ένα "μίνιμουμ", αλλά το σύνολο. Γιατί στην ολότητα και την ακεραιότητα της πίστεως διασώζονται η καθολικότητα και η ορθοδοξία της Εκκλησίας.

Έτσι εξηγούνται οι μέχρις αίματος αγώνες των αγίων Πατέρων για τη διαφύλαξη της πίστεως της Εκκλησίας, καθώς και η μέριμνά τους για τη διατύπωση, με το φωτι­σμό του Αγίου Πνεύματος, των "όρων" των Οικουμενικών Συνόδων. Οι "όροι" αυτοί δεν σημαίνουν τίποτε άλλο πα­ρά τα όρια, τα σύνορα της αλήθειας, για να μπορούν οι πι­στοί να διακρίνουν την Εκκλησία, ως Ορθοδοξία, από την αίρεση.

Οι ετερόδοξοι, με το να αρνηθούν την πληρότητα της αλήθειας, χωρίστηκαν από την Εκκλησία. Γι' αυτό και είναι αιρετικοί. Επομένως στερούνται την αγιαστική χάρη του Αγίου Πνεύματος, και τα "Μυστήριά" τους είναι άκυρα. Το βάπτισμα λοιπόν, που τελούν, δεν μπορεί να τους εισαγάγει στην Εκκλησία του Χριστού.

ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΕΔΩ ΕΙΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΓΟΜΕΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ , ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΣΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥ , ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ  ΕΚΠΕΣΑΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ , ΚΑΙ ΕΓΙΝΑΝ ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ , ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ , ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ , ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΔΙΑΦΟΝΗΣΑΝΜΕΝ ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ

«Τούς γάρ παρά τών αιρετικών βαπτισθέντας ή χειροτονηθέντας ούτε πιστούς ούτε κληρικούς είναι δυνα­τόν», μας λέει ο ΞΗ' κανόνας των Αγίων Αποστόλων. Και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης συμπληρώνει: «Όλων τών αιρετικών τό βάπτισμα είναι ασεβές καί βλάσφημον καί ουδεμίαν κοινωνίαν έχει πρός τό τών Ορθοδόξων».

Τί μας λένε όμως οι ορθόδοξοι οικουμενιστές;

Ορθόδοξος ιεράρχης διακήρυσσε ότι «το Άγιο Πνεύμα επενεργεί σε κάθε χριστιανικό βάπτισμα» και ότι ο αναβαπτισμός των ετεροδόξων Χριστιανών από τους Ορθοδόξους εμπνέεται από «στενοκεφαλιά, φανατισμό και μι­σαλλοδοξία... Είναι μια αδικία κατά του χριστιανικού Βα­πτίσματος και πραγματικά μία βλασφημία του Αγίου Πνεύματος»¹!  

Άλλος ιεράρχης δήλωσε απευθυνόμενος σε ετεροδόξους: «Είμεθα όλοι μέλη Χριστού, ένα και μοναδικό σώμα, μια και μοναδική "καινή κτίσις"· εφ' όσον το κοινό μας βά­πτισμα μας ελευθέρωσε από τον θάνατο»².

Η οικουμενιστική εκκλησιολογία εκφράστηκε από επίσημα ορθόδοξα χείλη και ως εξής: «Οφείλομεν να είμεθα έτοιμοι να αναζητήσωμεν και να αναγνωρίσωμεν την παρουσίαν της Εκκλησίας και εκτός των ιδικών μας κανονικών ορίων, προς τα οποία ταυτίζομεν την μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν»³.

Αλλά υπάρχουν και τολμηρότεροι, που οραματίζονται την "επανίδρυση" της Εκκλησίας διαμέσου της ενώσεως όλων των Χριστιανών: Ορθόδοξος ιεράρχης διατείνεται ότι «έχουμε ανάγκη ενός νέου Χριστιανισμού, που θα βα­σίζεται εξ ολοκλήρου σε νέες αντιλήψεις και όρους. Δεν μπορούμε να διδάξουμε το είδος της θρησκείας που πα­ραλάβαμε στις ερχόμενες γενιές»⁴.

ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ  ΤΗΣ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΛΜΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ! 

Οι διάλογοι.

Ο Οικουμενισμός, για να προωθήσει τα σχέδια του, χρησιμοποιεί πολλά μέσα. Το βασικότερο είναι οι διάλογοι.

Κανείς δεν αγνοεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία από τη φύση της είναι ανοιχτή στο διάλογο. Ο Θεός πάντοτε διαλέγεται με τον άνθρωπο και οι Άγιοι της Εκκλησίας δεν αρνήθηκαν ποτέ τη διαλεκτική επικοινωνία τους με τον κόσμο.

Οι Άγιοι, έχοντας αυτοσυνειδησία της κοινωνίας τους με το Θεό, προσπαθούσαν με το διάλογο να μεταδώσουν την εμπειρία της αλήθειας που βίωναν. Γι'  αυτούς η αλή­θεια δεν ήταν αντικείμενο έρευνας. Δεν την αναζητούσαν, δεν την διαπραγματεύονταν απλά την πρόσφεραν. Αν ο διάλογος δεν οδηγούσε τους ετεροδόξους στην απόρριψη της πλάνης τους και στην αποδοχή της ορθοδόξου πί­στεως, δεν τον συνέχιζαν.

Δυο χρόνια διαλεγόταν ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός με τους Παπικούς στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). Βλέποντας όμως την υπεροψία, την αδιαλλαξία και την εμμονή τους στην πλάνη, διέκοψε κάθε σχέση μαζί τους, προτρέποντας μάλιστα τους ορθόδοξους πιστούς: «Ν' αποφεύγετε τους Παπικούς, όπως αποφεύγει κανείς το φίδι».

Θεολογικό διάλογο είχε αρχίσει και ο Οικουμενικός Πα­τριάρχης Ιερεμίας Β' ο Τρανός με τους προτεστάντες θε­ολόγους της Τυβίγγης (1579). Όταν διαπίστωσε όμως ότι ο διάλογος δεν απέφερε κανέναν καρπό, τον διέκοψε. «Σας παρακαλούμε», τους έγραφε, «μη μας κουράζετε άλλο... Ας πορευθείτε τον δικό σας δρόμο. Αν θέλετε, μπορείτε να μας γράφετε, αλλά όχι πλέον για δόγματα πίστεως».

Οι διάλογοι του Οικουμενισμού.

Οι σύγχρονοι οικουμενιστικοί διάλογοι διαφέρουν ριζι­κά από τους διαλόγους των Αγίων, γιατί διεξάγονται με βάση τις αρχές της διευρυμένης Εκκλησίας και του δογ­ματικού μινιμαλισμού. Γι' αυτό είναι ανορθόδοξοι και άκαρ­ποι. Απόδειξη, ότι στα εκατό σχεδόν χρόνια της διεξα­γωγής τους δεν έχουν προσφέρει τίποτε το αξιόλογο στην ενότητα του χριστιανικού κόσμου. Αντίθετα μάλι­στα, κατάφεραν να διχάσουν τους Ορθοδόξους!

Τα κυριότερα σημεία της παθολογίας των σημερινών διαλόγων είναι τα εξής:

Α'.   Έλλειψη ορθόδοξης ομολογίας.

Στους διαλόγους ορισμένοι Ορθόδοξοι δεν εκφράζουν την ακράδαντη πεποίθηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι αυτή αποτελεί τη μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού πάνω στη γη. Δεν προβάλλουν, επίσης, την αγιασμένη παράδοση και την πνευματική εμπειρία της Ορθοδοξίας, που διαφέρουν από τις παραδόσεις και τις εμπειρίες του δυτικού Χριστιανισμού. Μόνο μια τέτοια ομολογιακή στά­ση θα μπορούσε να καταξιώσει και να κάνει γόνιμη την ορθόδοξη παρουσία στους διάλογους.

Β'.  Έλλειψη ειλικρίνειας.

Το έλλειμμα της ορθόδοξης μαρτυρίας, σε συνδυασμό με την αποδεδειγμένη ανειλικρίνεια των ετεροδόξων, δυ­σχεραίνει περισσότερο τον διαχριστιανικό διάλογο και τον καθιστά αναποτελεσματικό. Γι' αυτό πολλές φορές είτε παρατηρούνται αμοιβαίες επιφανειακές υποχωρήσεις είτε χρησιμοποιείται διφορούμενη γλώσσα και ορολογία, προκειμένου να συγκαλύπτονται οι διαφορές.

Αν πρώτα-πρώτα οι Ρωμαιοκαθολικοί ήταν ειλικρι­νείς, θα έπρεπε να δηλώσουν με σαφήνεια στους οικουμενιστικούς κύκλους αυτό που τονίζουν στους δικούς τους πιστούς· την αδιάλλακτη δηλαδή προσήλωσή τους στο παπικό πρωτείο και αλάθητο. Έτσι, βέβαια, θα φαι­νόταν ξεκάθαρα και το πως οραματίζονται την ενότητα των Χριστιανών: όχι ως ενότητα πίστεως αλλά ως υπο­ταγή όλων κάτω από την παπική εξουσία. Επιπλέον θα επιβεβαιωνόταν η διαπίστωση ότι ο παπικός θεσμός αφενός αποτελεί την τραγικότερη αλλοίωση του Ευαγ­γελίου του Χριστού και αφετέρου χρησιμοποιεί τους διά­λογους για την εξυπηρέτηση και μόνο της επεκτατικής του πολιτικής.

Κύρια έκφραση της ανειλικρίνειας των Παπικών απο­τελεί η διατήρηση και η ενίσχυση της Ουνίας⁵. Πρόκειται για έναν ύπουλο θεσμό, τον οποίο ο Παπισμός χρησιμο­ποίησε και εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ως ενωτικό μο­ντέλο, παρ' όλες τις έντονες διαμαρτυρίες των Ορθοδό­ξων και παρά το ότι αυτός σήμερα αποτελεί το βασικό­τερο εμπόδιο στους διμερείς διάλογους.

Αν πάλι οι ποικιλώνυμοι Διαμαρτυρόμενοι ήταν ειλι­κρινείς, θα έπρεπε να δηλώσουν με ευθύτητα ότι δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να υποχωρήσουν από τις βασικές προτεσταντικές τους αρχές και ότι άλλες, τελικά, είναι οι αιτίες που τους αναγκάζουν να έρχονται σε διάλογο. Αυτό, άλλωστε, φανερώνει και ο κατήφορος που έχουν πάρει οι "Εκκλησίες" τους (ιερωσύνη γυναικών, γάμοι ομο­φυλοφίλων κ.ά.).

Γ'.   Υπερτονισμός της αγάπης.

Επειδή η ανειλικρίνεια και οι ιδιοτελείς σκοπιμότητες δηλητηρίασαν τους διάλογους, που κατάντησαν σε ατέρ­μονες και άκαρπες θεολογικές συζητήσεις, επιχειρήθηκε μια στροφή. Οι διάλογοι τώρα ονομάστηκαν "διάλογοι αγάπης" τόσο για λόγους εντυπώσεων όσο και για να παρακαμφθεί ο σκόπελος των δογματικών διενέξεων. «Η αγάπη προέχει», τονίζουν. «Η αγάπη επιβάλλει να ενωθούμε, έστω κι αν υπάρχουν δογματικές διαφορές».

Γι΄ αυτό και η πρακτική στους σημερινούς διαλόγους είναι να μη συζητούνται αυτά που χωρίζουν, αλλά αυτά που ενώνουν, ώστε να δημιουργείται μια ψευδαίσθηση ενότητος και κοινής πίστεως. Στις Οικουμενικές Συνόδους όμως οι Πατέρες συζητούσαν πάντοτε αυτά που χώρι­ζαν. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα σε οποιονδήποτε διάλο­γο μεταξύ πλευρών που έχουν διαφορές: Συζητούνται αυτά που χωρίζουν- γι' αυτό εξάλλου γίνεται ο διάλο­γος- και όχι αυτά που ενώνουν.

Για μας τους Ορθοδόξους η Αγάπη και η Αλήθεια είναι έννοιες αδιάσπαστες. Διάλογος αγάπης χωρίς την αλή­θεια είναι ψεύτικος και αφύσικος διάλογος. Ενώ διάλογος αγάπης "εν αληθεία" σημαίνει: Διαλέγομαι με τους ετε­ροδόξους από αγάπη, για να τους επισημάνω που βρί­σκονται τα λάθη τους και πως θα οδηγηθούν στην αλή­θεια. Εάν πραγματικά τους αγαπώ, πρέπει να τους πω την αλήθεια, όσο κι αν αυτό είναι δύσκολο ή οδυνηρό.

ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ , ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΚΥΚΛΩΝ ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ , ΜΙΛΟΥΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ , ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑ, ΚΑΛΑ ΕΡΓΑ. ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΙΣ ΠΙΣΤΕΩΣ-ΤΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΑΜΠΟΥ- ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΥΣΤΥΧΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑΣ , ΕΥΣΕΒΟΦΑΝΙΑΣ , ΠΟΥ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ  ΕΓΩ , ΚΑΙ ΑΦΥΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΤΥΦΛΟΥΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΗΝΗΣ  ΠΙΣΤΕΩΣ , ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ  Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ! 

Δ'.  Άμβλυνση ορθοδόξων κριτηρίων.

Στην παθολογία των διαλόγων ανήκει και η άμβλυνση των ορθοδόξων θεολογικών κριτηρίων, που προκύπτει από την καλλιέργεια μιας "οικουμενικής αβροφροσύνης", προσωπικών σχέσεων και φιλίας ανάμεσα στους ετερο­δόξους θεολόγους. Η πίστη θεωρείται όχι η αλήθεια, που σώζει, αλλά ένα σύνολο θεωρητικών αληθειών, που επι­δέχονται συμβιβασμούς.

Ισχυρίζονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές: "Διάλογο κάνουμε, δεν αλλάζουμε την πίστη μας!". Και ασφαλώς ο διάλογος, ως "αγαπητική έξοδος" προς τον άλλον, είναι θεάρεστος. Ο οικουμενιστικός όμως διάλογος, ό­πως διεξάγεται σήμερα, δεν είναι συνάντηση στην αλή­θεια, αλλά είναι "αμοιβαία αναγνώριση". Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τις ετερόδοξες Κοινότητες ως Εκ­κλησίες, ότι αποδεχόμαστε πως οι δογματικές διαφο­ρές τους αποτελούν "νόμιμες εκφράσεις" της ίδιας πίστεως. Έτσι όμως πέφτουμε στην παγίδα του δογμα­τικού συγκρητισμού: Τοποθετούμε στο ίδιο επίπεδο την αλήθεια με την πλάνη, εξισώνουμε το φως με το σκο­τάδι.

Ε'. Συμπροσευχές.

Οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, με την άμβλυνση των θε­ολογικών τους κριτηρίων, είναι πολύ φυσικό να συμμετέ­χουν χωρίς αναστολές σε κοινές με τους ετεροδόξους λα­τρευτικές εκδηλώσεις και συμπροσευχές, που πραγματοποιούνται συχνά στα πλαίσια των διαχριστιανικών συ­ναντήσεων. Γνωρίζουν ότι με τον οικουμενιστικό αυτό συμπνευματισμό δημιουργείται το κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα, που απαιτείται για την προώθηση της ενωτικής προσπάθειας.

Οι ιεροί Κανόνες όμως της Εκκλησίας μας απαγορεύ­ουν αυστηρά τις συμπροσευχές με τους ετεροδόξους. Για­τί οι ετερόδοξοι δεν έχουν την ίδια πίστη μ' εμάς. Πιστεύ­ουν σ' έναν διαφορετικό, διαστρεβλωμένο Χριστό. Γι' αυτό και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τους αποκαλεί απί­στους: «Ο μη κατά την παράδοσιν της Καθολικής Εκκλη­σίας πιστεύων άπιστος εστίν».

Η συμπροσευχή λοιπόν απαγορεύεται, επειδή δηλώνει συμμετοχή στην πίστη του συμπροσευχομένου και δίνει σ' αυτόν την ψευδαίσθηση ότι δεν βρίσκεται στην πλάνη, οπότε δεν χρειάζεται να επιστρέψει στην αλήθεια.

Στ'. Διακοινωνία (Intercommunio).

Αν οι ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς, πολύ περισσότερο αποκλείουν τη συμ­μετοχή μας στα "Μυστήριά" τους. Και στο σημείο αυτό όμως οι Ορθόδοξοι δεν φανήκαμε συνεπείς.ΔΙΟΤΙ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΣΕ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ - ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΗΘΟΣ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΩΝ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗ!

Η Β' Βατικανή Σύνοδος, μέσα στα πλαίσια του οικουμενιστικού "ανοίγματος" που έκανε, πρότεινε τη Διακοινωνία με τους Ορθοδόξους: Παπικοί θα μπορούν να κοι­νωνούν σε ορθοδόξους ναούς και Ορθόδοξοι σε παπι­κούς. Με τον τρόπο αυτό τόσο οι Παπικοί όσο και οι ορθόδοξοι οικουμενιστές πιστεύουν ότι σταδιακά θα επέλθει de facto η ένωση Παπισμού και Ορθοδοξίας, παρ' όλες τις δογματικές τους διαφορές.

Αν για τους Παπικούς μια τέτοια θέση δικαιολογείται από την αντίληψη που έχουν για την Εκκλησία και τα Μυστήρια (κτιστή χάρη κ.λπ.), για μας τους Ορθοδόξους είναι παράλογη και απαράδεκτη. Η Εκκλησία μας ποτέ δεν θεώρησε τη θεία Ευχαριστία ως μέσο για την επίτευξη της ενότητας, αλλά πάντοτε ως σφραγίδα και επι­στέγασμά της.

Άλλωστε, το κοινό Ποτήριο προϋποθέτει κοινή πίστη. Αν δηλαδή ένας Ορθόδοξος κοινωνεί σε παπικό ναό, αυτό σημαίνει ότι αποδέχεται και την παπική πίστη.

Συνεργασία σε πρακτικά θέματα.

Άλλο μέσο για την επίτευξη των σκοπών του Οικου­μενισμού αποτελεί η διαχριστιανική συνεργασία σε πρα­κτικούς τομείς. Οι οικουμενιστές διατείνονται ότι τα ποι­κίλα σύγχρονα προβλήματα (κοινωνικά, ηθικά, περιβαλ­λοντικά κ. ά.) οφείλουν να μας ενώνουν.

Η Εκκλησία, ασφαλώς, έδειχνε και δείχνει πάντα με­γάλη ευαισθησία σ' όλα τα ανθρώπινα προβλήματα, ωστόσο η από κοινού με τους αιρετικούς αντιμετώπισή τους παρουσιάζει τα εξής μειονεκτήματα:

α) Η φωνή της Ορθοδοξίας, όταν συμφύρεται με τις άλλες χριστιανικές φωνές, χάνει τη διαύγειά της και αδυ­νατεί να κοινοποιήσει στον σημερινό άνθρωπο τον δικό της μοναδικό τρόπο ζωής, που είναι θεανθρωποκεντρικός, σε αντίθεση με τον ανθρωποκεντρικό τρόπο ζωής των ετεροδόξων.

β) Η Εκκλησία υποκύπτει στον πειρασμό της εκκοσμικεύσεως, χρησιμοποιώντας στο κοινωνικό της έργο κο­σμικές πρακτικές των άλλων Ομολογιών, σε βάρος του σωτηριολογικού της μηνύματος. Εκείνο όμως που έχει ανάγκη ο σημερινός άνθρωπος, δεν είναι η βελτίωση της ζωής του μέσω ενός εκκοσμικευμένου Χριστιανισμού, έστω κι αν αυτός μπορέσει να εξαλείψει όλες τις κοινωνι­κές πληγές, αλλά η απελευθέρωσή του από την αμαρτία και η θέωσή του μέσα στο αληθινό Σώμα του Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

γ) Ο ορθόδοξος πιστός, βλέποντας τους ετεροδόξους να συνεργάζονται με τους εκκλησιαστικούς του ποιμένες, αποκομίζει την εσφαλμένη εντύπωση ότι ανήκουν κι αυτοί στην Εκκλησία του Χριστού, παρά τις δογματικές διαφορές.

Ανταλλαγή επισκέψεων.

Τα τελευταία χρόνια η οικουμενιστική πολιτική ασκείται και με τις ανταλλαγές επισήμων επισκέψεων μεταξύ των Ομολογιών, οι οποίες πραγματοποιούνται από υψηλό­βαθμους, κυρίως, κληρικούς. Αυτές περιλαμβάνουν εγκω­μιαστικές προσφωνήσεις, ασπασμούς, ανταλλαγές δώρων, κοινά γεύματα, συμπροσευχές, κοινές ανακοινώσεις και άλλες χειρονομίες φιλοφροσύνης.

Ειδικότερα, από το 1969 έχει καθιερωθεί η ετήσια αμοι­βαία συμμετοχή, Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, στις θρονικές εορτές Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως.

Οι συναντήσεις αυτές, δυστυχώς, δεν είναι απλές εθι­μοτυπικές επισκέψεις. Οι ίδιοι, άλλωστε, οι οικουμενιστές ομολογούν ότι με τους κοινούς εορτασμούς βιώνεται ένα είδος εκκλησιαστικής κοινωνίας, με την αμοιβαία αναγνώ­ρισή τους.

Ο πιστός λαός μας όμως, όταν παρακολουθεί τις επι­σκέψεις από τα οπτικοακουστικά μέσα επικοινωνίας, δοκιμάζει δυσάρεστη έκπληξη· σκανδαλίζεται, πικραίνεται, απορεί, αλλά και προβληματίζεται, καθώς μάλιστα άλλο­τε ακούει τους ποιμένες του να μιλούν με ορθοδοξότατη και αγιοπατερική γλώσσα, και άλλοτε τους βλέπει ανάμε­σα στους ετεροδόξους να συμπεριφέρονται διπλωματικά. Ένας τέτοιος όμως συμβιβασμός στο χώρο της αλήθειας της Εκκλησίας, ακόμα και για την ιερώτερη σκοπιμότητα, δεν θα πληρωθεί, άραγε, με ακριβό και οδυνηρό τίμημα;

Η διαθρησκειακή εξέλιξη του Οικουμενισμού.

Η βαθύτατη κρίση προσανατολισμού, που εμφανίστη­κε πολύ νωρίς στην Οικουμενική Κίνηση, την ανάγκασε πρώτα να στραφεί στην αντιμετώπιση των κοινωνικο­πολιτικών προβλημάτων των ανθρώπων, εγκαταλείπο­ντας τη θεολογία ως δρόμο ενώσεως, και ύστερα να πραγματοποιήσει ένα άνοιγμα προς τις μη χριστιανικές θρησκείες. Παραδέχεται ότι όλες οι θρησκείες αποτελούν διαφορετικούς δρόμους σωτηρίας, παράλληλους με το Χριστιανισμό, και ότι το Άγιο Πνεύμα ενεργεί και σ' αυτές. Σύνθημά της έχει το αξίωμα της "Νέας Εποχής": «Πίστευε ό,τι θέλεις, μόνο μη διεκδικείς την αποκλειστικότητα της αλήθειας και του δρόμου της σωτηρίας».

Συγκαλεί λοιπόν διαθρησκειακές συναντήσεις, οι οποίες δεν είναι απλά επιστημονικά συνέδρια, όπως διατείνονται οι διοργανωτές τους, αλλά συνάξεις ομολογίας της ενότητος με βάση την πίστη στον ένα Θεό. Γι' αυτό συχνά πε­ριλαμβάνουν και κοινές λατρευτικές εκδηλώσεις, στις οποίες συμπροσεύχονται ορθόδοξοι, ετερόδοξοι και αλλό­θρησκοι. Ο Τριαδικός Θεός όμως των Ορθοδόξων, ο αλη­θινός και αυτοαποκαλυπτόμενος Θεός, δεν είναι ο ίδιος με τον όποιο "Θεό" των ετεροδόξων και των αλλοθρήσκων, με κάποιον φανταστικό δηλαδή "Θεό", που δημιούργησε και συντηρεί η θρησκευτική ανάγκη του μεταπτωτικού ανθρώπου.

Δυστυχώς, το διαθρησκειακό αυτό άνοιγμα συμμερί­ζονται και ορθόδοξοι οικουμενιστές ιεράρχες, οι οποίοι μάλιστα εκφράζουν απόψεις σαν τις επόμενες:

«Η Οικουμενική Κίνηση, αν και έχει χριστιανική προέ­λευση, πρέπει να γίνει κίνηση όλων των θρησκειών... Όλες οι θρησκείες υπηρετούν το Θεό και τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Θεός...»⁶.

«Κατά βάθος, μία εκκλησία ή ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του ανθρώπου»⁷.

«Το Ισλάμ, στο Κοράνιο, μιλάει για Χριστό, για Παναγία, κι εμείς πρέπει να μιλήσουμε για τον Μωάμεθ με θάρρος και τόλμη. Να δούμε την ιστορία του και την προσφορά του, το κήρυγμα του ενός Θεού και τη ζωή των μαθητών του, που είναι μαθητές του ενός Θεού...»⁸.

«Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κομφουκιανοί... θα πρέπει να συντελέσουμε όλοι μας στην προώ­θηση των πνευματικών αρχών του οικουμενισμού, της αδελφωσύνης και της ειρήνης. Τούτο όμως θα μπόρεση να γίνη μόνον εάν είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού»⁹.

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ  ΒΛΑΣΦΗΜΙΕΣ  ΣΤΟ  ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΣΥΝΧΩΡΟΥΝΤΑΙ  ΟΥΤΕ  ΜΕ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Βασική επιδίωξη των διαθρησκειακών συναντήσεων είναι η δημιουργία σημείων επαφής μεταξύ των θρησκειών, ώστε να διευκολυνθεί η κοινή αντιμετώπιση των κοινω­νικών και διεθνών προβλημάτων. Την επιδίωξη αυτή εκμε­ταλλεύονται κατά καιρούς και ισχυροί κοσμικοί άρχοντες, επιστρατεύοντας τις θρησκείες στην προώθηση ανόμων συμφερόντων τους. Αυτό φάνηκε καθαρά μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όταν πραγματοποιήθηκαν «κατ' επιταγήν» πλειάδα διαθρησκειακών συναντήσεων.

Έτσι όμως η Εκκλησία μας, αντί να είναι «κρίση» και «έλεγ­χος» της ανομίας, μεταβάλλεται σε υποστηρικτή και συντη­ρητή της. Εγκλωβίζεται στην εγκόσμια προοπτική των δια­φόρων θρησκειών και υποβιβάζεται στο επίπεδο μιας κοσμικής θρησκείας με ωφελιμιστικό και χρησιμοθηρικό χαρα­κτήρα. Ταυτόχρονα, αναγκάζεται να αθετήσει το ιεραπο­στολικό της χρέος, εφόσον γίνεται αποδεκτό, από επί­σημους μάλιστα εκπροσώπους της, ότι όλες οι θρησκείες αποτελούν «ηθελημένας από Θεού οδούς σωτηρίας»¹⁰!

Κάποιοι ορθόδοξοι οικουμενιστές, εξάλλου, φτάνουν στο σημείο να μιλούν για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αγάπη και άλλα κατεξοχήν πνευματικά αγαθά με μια ψυχρή κοσμική γλώσσα. Αποσιωπούν ότι τα αγαθά αυτά αποτελούν καρπούς του Αγίου Πνεύματος, θεία δώρα που χορηγούνται με την πνευματική «εν Χρι­στώ Ιησού» άθληση κι όχι μέσα από διαθρησκειακές συ­ναντήσεις.

Πρέπει, βέβαια, να τονιστεί, ότι η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, ούτε έστω η καλύτερη. Είναι Εκκλησία: Η αυτοαποκάλυψη και φανέρωση του Θεού στην ιστορία. Έχει συνείδηση της Οικουμενικότητας και της Αλήθειας του Χριστού που κατέχει, γι' αυτό και δεν φοβάται τις σχέσεις της με τους μη Χριστιανούς. Γνωρίζει όμως τα όρια αυτών των σχέσεων, όπως τα έχει διαμορφώσει η αγιοπατερική Παράδοση και η μυστηριακή της εμπειρία. Για παράδειγμα, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, κάτω από συνθήκες σκληρής αιχμαλωσίας, διαλέχθηκε με τους Οθωμανούς Τούρκους. Δεν δίστασε, ωστόσο, με κίνδυνο της ζωής του, να πει την αλήθεια και να ελέγξει την πλάνη τους. Πώς αντιμετώπιζαν, άλλωστε, οι άγιοι Μάρτυρες τους ειδωλολάτρες και οι άγιοι Νεομάρτυρες τους Μωαμεθανούς; Δεν ομολογούσαν την αλήθεια; Θα μπορούσαμε να τους φανταστούμε να προσεύχονται μαζί τους; Αλλά τότε δεν θα είχαμε Μάρτυρες!

Η Εκκλησία μας λοιπόν αρνείται να θυσιάσει στο βωμό άλλων σκοπιμοτήτων τη μοναδικότητά της και να απο­δεχθεί το οικουμενιστικό σύνθημα ότι «σε όλες τις θρη­σκείες, πίσω από διαφορετικά ονόματα, λατρεύεται ο ίδιος Θεός». Πιστεύει ακράδαντα ότι ο άνθρωπος σώζεται μόνο δια του Χριστού, σύμφωνα με το αποστολικό: «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία ουδέ γάρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δεί σωθήναι ημάς» (Πράξ. 4,12).

Τελικά τί είναι ο Οικουμενισμός;

Μετά τις αλλεπάλληλες εξελίξεις του και τη σταδιακή απομάκρυνσή του από τους αρχικούς του στόχους, δι­καιολογημένα οι Ορθόδοξοι πιστοί αναρωτιούνται: Δεν φαίνεται άραγε ξεκάθαρα, ότι σκοπός του Οικουμενισμού είναι όχι η ένωση των Χριστιανών, αλλά η επικράτηση της Πανθρησκείας, η ισοπέδωση των πάντων και η μετατρο­πή της Εκκλησίας του Χριστού σε μια «Λέσχη θρησκευομένων ανθρώπων», σ' έναν εγκόσμιο οργανισμό, σαν τον Ο.Η.Ε., απονευρωμένο και α-πνευματικό;

Πώς όμως αποτιμά τον Οικουμενισμό η παραδοσιακή μας Ορθοδοξία;

«Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επι­κρατήσει να σημαδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεση, γιατί σημαίνει απάρνηση βασικών γνωρισμάτων της ορθοδόξου πίστεως, όπως είναι φερ' ειπείν η αποδο­χή της θεωρίας των κλάδων, ότι δηλαδή η κάθε Εκκλησία έχει ένα τμήμα αληθείας και πρέπει να ενωθούμε όλες οι εκκλησίες, να βάλουμε στο τραπέζι τα τμήματα της αλη­θείας για να απαρτισθεί το όλον. Εμείς πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα, σ' αυτό δεν γίνεται συζήτηση· και επο­μένως, οποιοσδήποτε πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός» (Αρχιεπ. Αθηνών Χριστόδουλος, Συνέντευξη στον Ραδιο­φωνικό Σταθμό της Εκκλησίας, 24-5-1998).

ΟΜΩΣ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΗΤΑΝ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ,ΕΦΕΡΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΙΚΕ ΜΕ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ,ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ , ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ, ΒΟΥΔΙΣΤΕΣ, ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΕΡΑ ΤΗΣ  ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΤΟ 1992. ΟΠΟΙΑ  ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ  !!! Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΛΕΗΣΗ  ΕΚΕΙ  ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ !!

«Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευδοχριστιανούς, για τις ψευδοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώ­πης... Όλοι αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλες οι ψευδο­εκκλησίες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αίρεση παρα­πλεύρως στην άλλη αίρεση. Το κοινό ευαγγελικό όνομα τους είναι παναίρεση. Γιατί; Γιατί στο διάστημα της ιστο­ρίας οι διάφορες αιρέσεις αρνούνταν ή παραμόρφωναν μερικά ιδιώματα του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού' οι ευρωπαϊκές όμως αυτές αιρέσεις απομακρύνουν ολόκλη­ρο τον Θεάνθρωπο και στη θέση του τοποθετούν τον Ευρωπαίο άνθρωπο» (Αρχιμ. Ιουστίνος Πόποβιτς).

«Ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση και παναίρεση, όπως συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότε­ρο της παναιρέσεως. Οι αιρέσεις ήταν φανεροί εχθροί της Εκκλησίας. Μπορούσε αυτή να παλέψει εναντίον τους και να τις κατατροπώσει. Ο Οικουμενισμός όμως αδιαφορεί για τα δόγματα και για τις δογματικές διαφορές των Εκ­κλησιών. Είναι υπέρβαση, αμνήστευση, παραθεώρηση, για να μην πούμε νομιμοποίηση και δικαίωση των αιρέσεων. Είναι ύπουλος εχθρός, και από εδώ ακριβώς προέρχεται ο θανάσιμος κίνδυνος» (Καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου).

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΩΛΩΛΑΤΡΙΑ , ΕΙΝΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ , ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΛΟΣ ΑΥΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 1920-23

ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ  ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΔΙΟΤΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΧΕΙ ΓΙΝΗ ΣΧΙΖΜΑΤΟΑΙΡΑΙΤΙΚΗ ! ΣΚΛΗΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ !!!

Αντιδράσεις στην Οικουμενική Κίνηση.

Σήμερα στον ορθόδοξο χώρο αυξάνονται ολοένα οι αντιδράσεις κατά του Οικουμενισμού και των εκφραστών του. Πολλά βιβλία, άρθρα και κριτικές βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όπου διατυπώνεται με πόνο και αγω­νία η άποψη ότι οδεύουμε βάσει «σχεδίου» και «γραμμής» προς μια βαβυλώνια αιχμαλωσία της Ορθοδοξίας στην πολυπρόσωπη και πολυώνυμη αίρεση.

Δεν είναι λίγοι οι διαπρεπείς ορθόδοξοι κληρικοί και θε­ολόγοι που προτείνουν την άμεση αποχώρηση της Ορθοδοξίας από την Οικουμενική Κίνηση και τα συνέδριά της, γιατί θεωρούν τη συμμετοχή της σ' αυτά, όχι απλώς άκαρπη, αλλά πολλαπλώς επιζήμια.

Κάποιες Εκκλησίες έχουν ήδη αποχωρήσει από το Πα­γκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, ενώ άλλες προβλημα­τίζονται έντονα για τη δική τους συμμετοχή. Αυτός ο προ­βληματισμός εκφράστηκε και στη Διορθόδοξη Συνάντηση της Θεσσαλονίκης, το 1998, όπου μεταξύ άλλων διαπι­στώθηκε ότι «έπειτα από αιώνα ολόκληρο ορθόδοξης συμμετοχής στην Οικουμενική Κίνηση και μισό αιώνα πα­ρουσίας στο Π.Σ.Ε...., το χάσμα μεταξύ Ορθοδόξων και Προτεσταντών γίνεται μεγαλύτερο».

Η συμμετοχή του πιστού λαού στην Οικουμενική Κίνηση.

Γνωρίζουμε ότι κριτήριο της Ορθοδοξίας παραμένει ο πιστός και ευσεβής λαός. Κανείς, ούτε Πατριάρχες ούτε Σύνοδοι, δεν μπορούν να τον παρακάμψουν και να φιμώ­σουν τη συνείδησή του. Γι' αυτό και «δεν πρέπει να γίνεται κανένας διάλογος ή να λαμβάνεται καμιά απόφαση, αν δεν συμφωνεί η αγρυπνούσα αυτή συνείδηση της Εκκλη­σίας (χαρισματούχοι κληρικοί, λαϊκοί, μοναχοί)» (Μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεος).

Οι οικουμενιστικοί διάλογοι, όπως διεξάγονται, ευνο­ούνται κυρίως από κύκλους της ακαδημαϊκής θεολογίας και από άλλα εκκλησιαστικά ή μη θεσμικά όργανα, που αποβλέπουν σε συγκεκριμένα οφέλη πολιτικά, οικονομικά, διεθνών σχέσεων και προβολής. Δεν αποτελούν αίτημα του εκκλησιαστικού σώματος, αλλά επιβάλλονται "έξω­θεν" και "άνωθεν". Το γεγονός αυτό αναδεικνύει ένα νοσηρό φαινόμενο: την αυτονόμηση των διοικητικών θεσμών των Ορθοδόξων Εκκλησιών σήμερα. Η εκκλησιαστική δι­οίκηση δηλαδή είναι χωρισμένη από τη θεολογική σκέψη, αλλά και από τις απόψεις, τις ανησυχίες και την εμπειρία του εκκλησιαστικού πληρώματος.

Έτσι συμβαίνει ο λαός του Θεού να μη συμμετέχει ενερ­γά ούτε να ενημερώνεται υπεύθυνα και αντικειμενικά για τους διάλογους. Άλλωστε, οι αποφάσεις δεν φέρουν πά­ντα τη σφραγίδα της αυθεντικής συνοδικότητος, αλλά λαμβάνονται συνήθως από ειδικούς «επαγγελματίες» του Οικουμενισμού. Ομολογεί χαρακτηριστικά ορθόδοξος ιε­ράρχης: «Ο ορθόδοξος λαός δεν γνωρίζει τίποτε για την Οικουμενική Κίνηση... αλλ' ίσως είναι τυχερή και η Οικουμενική Κίνηση που ο ορθόδοξος πληθυσμός δεν γνωρίζει τι γίνεται στη Γενεύη»¹¹!

Το χρέος μας.

Ζούμε αναμφίβολα σε περίοδο κοσμογονικών αλλα­γών. Τα γεγονότα, κατευθυνόμενα πλέον, τρέχουν με ξέ­φρενους ρυθμούς. Ο Οικουμενισμός εξελίσσεται μέσα στην ισοπεδωτική προοπτική της Παγκοσμιοποιήσεως, που επιβάλλουν ισχυρά πολιτικοοικονομικά κέντρα. Κα­νείς πια δεν πιστεύει σοβαρά πως ο Οικουμενισμός μπο­ρεί να προσφέρει ορατή λύση στο αίτημα της χριστια­νικής ενότητος.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν πρέπει ούτε να αιθεροβατούμε αλλά ούτε και να εφησυχάζουμε. Αν σεβόμαστε πραγματικά τη ζωή των ανθρώπων, αν πονάμε τον βα­σανισμένο από τις αδιέξοδες θρησκευτικές του παραδό­σεις κόσμο της Δύσεως, αλλά και τον παγιδευμένο στις δαιμονικές πλάνες κόσμο της Ανατολής, έχουμε χρέος να μείνουμε προσηλωμένοι στην Αγία μας Εκκλησία. Να κρα­τήσουμε ανόθευτη την πατροπαράδοτη πίστη μας, βιώ­νοντάς την αυθεντικά μέσα από τον καθημερινό μας αγώ­να για τον προσωπικό αγιασμό και τη θέωση. Η ορθή πίστη και ο ακριβής βίος θα μας κάνουν ικανούς για τη μαρ­τυρία της Ορθοδοξίας, αλλά -γιατί όχι;- και για το μαρ­τύριο, αν και όταν οι καιροί το απαιτήσουν...

Η εμμονή στην Ορθοδοξία, δηλαδή στη γνησιότητα της ζωής, και η εμμονή στην αλήθεια που ελευθερώνει και σώζει, δεν είναι εγωισμός, φανατισμός ή μισαλλοδοξία. Εκφράζει την οικουμενική διάσταση, την αγάπη και τη φι­λανθρωπία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και αποτελεί την ύστατη δυνατότητα που αυτή προσκομίζει, για μια ριζο­σπαστική πνευματική αλλαγή στο χώρο της Δύσεως, αλλά και για μια έξοδο της Ανατολής από την αιχμαλω­σία των ψεύτικων θεών.

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΡΑΤΗΣΕ 150 ΧΡΟΝΙΑ , ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΗΤΑΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ , ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!! ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΗΝ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 7η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΞΑΝΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ , ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ!!

ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 80 ΧΡΟΝΙΑ ΠΤΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΩΣ , ΥΠΑΡΧΕΙ (ΚΑΤΈΥΔΟΚΙΑ ΘΕΟΥ)  ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΑΝΟΘΕΥΤΗ ΑΠΟ ΤΟ 1924 ΚΑΙ ΕΔΩ ! ΑΝ ΥΠΑΡΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΝΙΑ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΔΕΙΞΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ , ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ  ΕΛΚΟΥΝ  ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ  ΠΑΛΗ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ , ΝΑ ΑΠΟΒΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΞΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΗ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΓΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1.      Περιοδ. «Illuminator», καλοκαίρι 1995, Pittsburgh, USA.

2.  Περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 370, σ. 9, Γενεύη 1987.

3.  Περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 260, σ. 13-14, Γενεύη 1981.

4.      Εφημ. Αθηνών «Εστία», 5-10-1967.

5.  Η Ουνία είναι ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα που επινοήθηκε από τον Παπισμό, για τον εκδυτικισμό των Χριστιανών της Ανατολής. Εκμεταλλεύτηκε δύσκολες ιστορικές συγκυρίες των Χριστιανών αυτών και τους ανάγκασε να υποταχθούν στην παπική εξουσία. Τους ενθάρ­ρυνε, ωστόσο, να μην αλλάξουν τα εκκλησιαστικά τους έθιμα (περι­βολή κληρικών, λειτουργικό τυπικό κ.ά), ώστε να δημιουργούν σύγχυ­ση και να προωθούν την παπική προπαγάνδα.

6.  Εφημ. Αθηνών «Ορθόδοξος Τύπος», Αυγουστ.-Σεπτ. 1968.

7.  Περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 494, σ. 23, Γενεύη 1993.

8.  Περιοδ. «Πάνταινος», αριθ. 1, σ. 59, Αλεξάνδρεια 1991.

9.  Περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 511, σ. 28, Γενεύη 1994.

10.Περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 523, σ. 12, Γενεύη 1995.

11.Περιοδ. «Εκκλησία», αριθ. 13, σ. 500α, Αθήναι 1994.

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ  ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

Ἀνοίγει ξανὰ τὸ ζήτημα τῶν κρυμμένων χριστιανῶν στὴν Τουρκία

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Τουρκολόγος
Ἐπανέρχεται στὴν τουρκικὴ ἐπικαιρότητα μὲ δύο δημοσιεύματα «φωτιά», τὸ μεγάλο ζήτημα τῶν κρυπτοχριστιανῶν, ἕνα θέμα ποὺ ἔχει ἀπασχολήσει πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν τὴν γειτονικὴ χώρα καὶ δείχνει πὼς τὸ ζήτημα ὄχι μόνο δὲν ἔχει κλείσει, ἀλλὰ εἶναι ἕνα καυτὸ θέμα ποὺ συσχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴν κρίση ταυτότητας ποὺ ἔχει ἀνακύψει τὰ τελευταία χρόνια μὲ πολλὲς παρενέργειες γιὰ τὸ ἴδιο τὸ μέλλον τῆς σύγχρονης Τουρκίας
Τὸ πρῶτο δημοσίευμα ποὺ ἔχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα, εἶναι ἕνα δημοσίευμα τῆς γνωστῆς ἐφημερίδας, Radikal, (15/2/2013), μὲ τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο, «Turkiiye’ de yuz binlerce gizli Ermeni yasiyor», δηλαδή, «Στὴν Τουρκία ζοῦν ἑκατοντάδες χιλιάδες κρυπτόαρμενιοι», καὶ τὸ δεύτερο καὶ πιὸ χαρακτηριστικό, τῆς ἐφημερίδας Ekspres καὶ τῆς δημοσιογράφου, Yasemin Guc, μὲ τὸν ἀκόμα πιὸ χαρακτηριστικὸ τίτλο, «Anadoluda Hiristiyan gecmisini saklayan binlerce aile var», δηλαδή, «Στὴν Ἀνατολία ὑπάρχουν χιλιάδες κρυμμένες ἀπὸ τὸ παρελθὸν χριστιανικὲς οἰκογένειες»
Εἰδικὰ στὸ δεύτερο δημοσίευμα, ἡ Τουρκάλα συγγραφεὺς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὸν πρόσφατο θάνατο ἑνὸς ζευγαριοῦ στὸ ὁποῖο ὁ ἕνας ἦταν μουσουλμάνος καὶ ὁ ἄλλη χριστιανή, ἀναφέρει ὅτι μετὰ τὴν γνωστὴ συμφωνία τῆς....
Λοζάννης, τὸ 1923, ἀναγκάστηκαν χιλιάδες Ρωμιοὶ τῆς Ἀνατολίας, ποὺ ὑπολογίζονταν στὸ 1.500.000, νὰ ἐκριζωθοῦν ἀπὸ τὶς πατρίδες τους καὶ παράλληλα 500.000 μουσουλμάνοι νὰ ἔρθουν ἀπὸ τὰ Βαλκάνια στὴν Τουρκία, μία πικρὴ ἱστορία ποὺ ὅμως ἄφησε πολλὰ κατάλοιπα καὶ στὶς δύο χῶρες. Παρὰ ὅμως τὴν ἀναγκαστικὴ ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν, πολλοὶ χριστιανοὶ Ρωμιοὶ ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ ἀφήσουν τὸ βιός τους, ποὺ μὲ τόσους κόπους εἶχαν ἀποκτήσει, παρέμειναν στὶς πατρογονικές τους ἑστίες δηλώνοντας πὼς δὲν εἶναι χριστιανοὶ ἀλλὰ μουσουλμάνοι. Σήμερα, ὅπως ὁμολογεῖ ἡ Τουρκάλα δημοσιογράφος, οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν τῶν Ρωμιῶν ἐνῶ ἐπίσημα δηλώνουν ὅτι εἶναι Τοῦρκοι μουσουλμάνοι, παρὰ ταῦτα στὰ σπίτια τοὺς ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι χριστιανοὶ καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὶς χριστιανικὲς θρησκευτικὲς ἑορτές. Οἱ κρυμμένοι αὐτοὶ χριστιανοί, ἐξωτερικὰ πηγαίνουν στὰ τζαμιά, παρακολουθοῦν τελετὲς στοὺς μουσουλμανικοὺς τεκέδες, ἐμφανίζονται συχνὰ νὰ ὑποστηρίζουν τὴν μουσουλμανικὴ Seriat, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ὅλα αὐτὰ τὰ κάνουν γιὰ τὸ θεαθῆναι, καθὼς μέσα τοὺς ἐξακολουθοῦν νὰ πιστεύουν στὸν Χριστό. Μάλιστα στὸ ἴδιο ἀποκαλυπτικὸ δημοσίευμα, ἡ Yasemin Guc ἀναφέρει καὶ τὶς περιοχὲς ὅπου ὑπάρχουν χιλιάδες τέτοιες οἰκογένειες κρυπτοχριστιανῶν Ρωμιῶν. Οἱ περιοχὲς αὐτὲς εἶναι : Ἄδανα, Ἀδριανούπολη, Μπαλίκεσιρ, Σαμψούντα, Κωνσταντινούπολη, Τεκίρνταγ (Ραιδεστός), Κιρκλαρελὶ (Σαράντα ἐκκλησιές), Σμύρνη, Κοτζαελί, Μερσίνα, Μαγνησία, Τσανάκαλε, Προῦσα, Καισάρεια, καὶ Προκόπη, (Καππαδοκία). Στὶς περιοχὲς αὐτές, ὅπως ὑποστηρίζει τὸ τουρκικὸ δημοσίευμα, βρίσκονται οἱ περισσότερες οἰκογένειες ποὺ ἐπιφανειακὰ παρουσιάζονται σὰν μουσουλμάνοι ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι κρυμμένοι χριστιανοί.

Τὸ ζήτημα, ὅπως ὁμολόγει ἡ Τουρκάλα δημοσιογράφος, εἶναι πολὺ σοβαρὸ καὶ «λεπτό», γι' αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καμία φανερὴ συζήτηση γιατί ὁποιαδήποτε περίπτωση ἀποκάλυψης τῶν πραγματικῶν θρησκευτικῶν πιστεύω ὅλων αὐτῶν τῶν χιλιάδων ἀνθρώπων, θὰ προκαλέσει μεγάλο σκάνδαλο, γιὰ αὐτὸ καὶ εἶναι οὐσιαστικὰ ἀπαγορευμένη κάθε ἀναφορὰ στὸ σημαντικὸ αὐτὸ ζήτημα. Δηλαδὴ μὲ λίγα λόγια, ἡ ἔλλειψη πραγματικῆς ἐλευθερίας στὴν Τουρκία ἔχει σκλαβώσει ὅλες αὐτὲς τὶς συνειδήσεις ποὺ ὑποφέρουν καθὼς ἀναγκάζονται νὰ κρύβουν τὸ πραγματικό τους θρήσκευμα καὶ τὴν ἀληθινή τους καταγωγή.

Τὰ ἴδια ὑποστηρίζει καὶ ἡ ἐφημερίδα Radikal, ποὺ ἐπικαλεῖται μία τελευταία ἔκθεση τῆς ἀρμένικης διασπορᾶς ἡ ὁποία κάνει λόγο γιὰ ἑκατοντάδες χιλιάδες κρυπτοαρμένιους ποὺ βρίσκονται στὴν Τουρκία καὶ εἰδικὰ στὶς περιοχὲς Κωνσταντινούπολη , Ἀμάσεια, Ντιαρμπακίρ, Μπατμᾶν, Τούντζελι καὶ Μούς. Καὶ ἐδῶ ἐπισημαίνεται ἡ ἔλλειψη ἐλευθερίας γιὰ τὴν ἐκδήλωση τῆς πραγματικῆς θρησκευτικῆς ταυτότητας αὐτῶν τῶν κρυπτοαρμενίων, οἱ ὁποῖοι ἀναγκάζονται νὰ ὑποκρίνονται ὅτι εἶναι Τοῦρκοι μουσουλμάνοι.
Ὅλα αὐτὰ ἀναδεικνύουν γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸ τεράστιο ζήτημα τῆς καταπίεσης τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων κρυπτοχριστιανῶν στὴν Τουρκία, ἕνα θέμα ποὺ συσχετίζεται μὲ τὸ πρόβλημα ταυτότητας τῶν σημερινῶν Τούρκων. Ἡ σημερινὴ Τουρκία εἶναι μία σύγχρονη τεράστια «φυλακὴ συνειδήσεων». Οἱ συνειδήσεις αὐτές, ἀναμένουν τὴν μέρα ποὺ θὰ ἀπελευθερωθοῦν καὶ θὰ λάμψει ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν πραγματική τους ταυτότητα.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2004

  

Πρόλογος

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ μας είναι από τη φύση της καθο­λική και ασφαλώς οικουμενική (παγκόσμια). Έχει ανοιχτή την αγκαλιά της σ' όλους τους ανθρώπους, κάθε φυλής και εποχής, και τους καλεί να έρθουν κοντά της. Ο Χριστός, που είναι η κεφαλή της, απευθύνει διαχρονικά στον κόσμο το «δεύτε πρός με πάντες», ενώ παράλληλα στέλνει τους μαθητές Του να διδάξουν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας «εις πάντα τα έθνη».

Αυτή τη συστατική και φυσική ιδιότητα της Εκκλη­σίας, την οικουμενικότητα-παγκοσμιότητα, τη διεκ­δικούν σήμερα δυο κινήματα, που εκφράζουν το πνεύμα της εποχής: ο Οικουμενισμός και η Παγκοσμιοποίηση.

Η Παγκοσμιοποίηση προωθείται από ισχυρές πολιτι­κοοικονομικές δυνάμεις και προβάλλει το μοντέλο μιας ενοποιημένης ανθρωπότητος, ενώ ο Οικουμενισμός δρα­στηριοποιείται στον θρησκευτικό χώρο, επιδιώκοντας την εκπλήρωση του οράματος ενός ενωμένου Χριστιανι­σμού και στοχεύοντας τελικά σε μια οικουμενική θρη­σκεία, μια Πανθρησκεία.

Στο τεύχος τούτο επιχειρούμε να σκιαγραφήσουμε το κίνημα του Οικουμενισμού -στο οποίο συμμετέχει και η Ορθοδοξία-, επειδή αυτό παραμένει άγνωστο στο ευ­ρύτερο πλήρωμα της Εκκλησίας μας και επειδή οι εξε­λίξεις στους κόλπους του προκαλούν ανησυχία και προ­βληματισμό .

Ίσως ν' ακούγεται περίεργα, αλλά είναι γεγονός ότι σήμερα ο Οικουμενισμός απειλεί την οικουμενικότητα της Εκκλησίας μας, γιατί διολισθαίνει όλο και περισσό­τερο σε συμβιβαστικές-συγκρητιστικές τακτικές, που αναιρούν θεμελιώδεις αρχές της ορθοδόξου πίστεως. Και, ας μην το λησμονούμε, η ορθή πίστη είναι η πρώτη και κύρια προϋπόθεση της σωτηρίας του ανθρώπου, σύμφωνα με τη θεόπνευστη αγιοπατερική απόφανση: «Όστις βούλεται σωθήναι, πρό πάντων χρή αυτώ την καθολικήν κρατήσαι πίστιν, ήν ει μη τίς σώαν καί άμωμον τηρήσειεν, άνευ δισταγμού, εις τον αιώνα απολείται» (Σύμβολον της Πίστεως αγίου Αθανασίου Αλεξανδρείας).

Έτσι, λοιπόν, αν το σωτήριο μήνυμα της Ορθοδοξίας μας χαθεί ανάμεσα στα πλάνα μηνύματα των ετεροδόξων και των αλλοθρήσκων, για χάρη ενός ουτοπικού οικουμενιστικού οράματος, τότε θα χαθεί και η ελπίδα του κόσμου.

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

«Δεν θέλουμε να είμαστε πια μουσουλμάνοι. Θέλουμε να γίνουμε Χριστιανοί»!
Τούρκοι λένε σε Έλληνες επισκέπτες: «Ο τόπος αυτός είναι δικός σας».
ΟΙ ΛΑΟΙ   ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ  ΤΗΝ ΑΛΗΘΗΝΗ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ  ΤΟΥΣ , ΜΕ ΚΥΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ !! ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ !! ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΑΙ ΟΤΙ ΠΑΘΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ-  ΑΡΘΗΣΕΤΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΑΝΑΞΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΚΑΙ ΘΑ ΔΩΘΗ ΣΕ  ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ  ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ  ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΟΝ  ΧΡΙΣΤΟ , ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΑΘΕΑ Η ΦΑΝΑΤΙΚΑ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΑ!!
Ο φανατισμός των Ισλαμιστών στην Τουρκία δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις ειδικά σε θέματα θρησκείας. Αυτό όμως που δεν επετεύχθη με «ζεϊμπέκικα και κουμπαριές» το πράττει η Ορθοδοξία αφού είναι έκδηλο σε πολλούς Τούρκους το Ορθόδοξο υπόβαθρο. Αν καί οι λιγοστοί Σελτζούκοι άλλαξαν τον εθνοθρησκευτικό χαρακτήρα εκατομμυρίων Ελλήνων (Μικρασίας, Θράκης, Πόντου κ.α.) που λόγω βίας ή συμφερόντων εξισλαμίσθηκαν ακόμα και επιφανειακά, σήμερα μία κρυμμένη Ορθόδοξη θρησκευτικότητα εκδηλώνεται από τους απογόνους τους. Οι κρυπτοχριστιανοί αποτελούν για το Πατριαρχείο ένα κρυφό ποίμνιο τραγικών θυμάτων μιας αυταρχικής διοίκησης αιώνων. Ζουν παντού. Κυρίως στον Πόντο που ίσως είναι 2 εκατομμύρια! Έρημοι ναοί λειτουργούν και ξαφνικά γεμίζουν κρυπτοχριστιανούς που κοινωνούν συνειδητά, νηστεύουν ακόμα και
το λάδι όλα τα 5ήμερα της Μ. Τεσσαρακοστής. Γράφονται συνθήματα σε τοίχους από νέους με αναζητήσεις: «Δεν θέλουμε να είμαστε πια μουσουλμάνοι. Θέλουμε να γίνουμε Χριστιανοί»! Τούρκοι λένε σε Έλληνες επισκέπτες: «Ο τόπος αυτός είναι δικός σας». Hos geldiniz! Φύλακες μνημείων λένε σε Έλληνες να μην πληρώνουν εισιτήριο γιατί «αυτά είναι δικά σας». Δεν θεωρούν ευλογία απ’ τον Θεό το γεγονός ότι αδίκησαν τους Ρωμηούς κλέβοντας και διώκοντάς τους, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπουν προκοπή! Καταλαβαίνουν ότι ζουν σε μια χώρα που όλα είναι Ελληνικά! Ιστορία, μνημεία, πόλεις, πολιτισμός και το σημαντικότερο ότι η συντριπτική πλειοψηφία εξ’ αυτών γνωρίζει ότι στις φλέβες τους ρέει Ελληνικό αίμα!
Τα περιστατικά πολλά. Στο ναό Αγ. Τριάδος Σταυροδρομίου Κωνσταντινουπόλεως, ο π. Δοσίθεος συναντά νεαρή Τουρκάλα που ρίχνει οβολό στο παγκάρι, ανάβει κερί, προσκυνεί την εικόνα και εξηγεί στον Πάτερ: «Μου αρέσουν τα δικά σας»! Κάθε Παρασκευή που λειτουργεί η Μονή Μεταμορφώσεως Πρώτης συρρέουν πολλοί Τούρκοι. Στο νησί Αντιγόνη τιμούν τον Αγ. Γεώργιο φέρνοντας στο μοναστήρι λάδια, λαμπάδες, χρήματα για τα θαύματα που κάνει. Σ’ ένα απ’ τα 40 αγιάσματα της Πόλης, στο Μπαλουκλή καταφεύγουν πολλοί Τούρκοι ζητώντας βοήθεια σε δύσκολες περιστάσεις της ζωής. Στην Παναγία του Βεφά κάθε πρωτομηνιά εκατοντάδες Τούρκοι παίρνουν αγιασμό και την Πρωτοχρονιά γίνεται το αδιαχώρητο από χιλιάδες προσερχόμενους. Κοντά στην Αγιά Σοφιά, στον Αϊ Θαράπο, κάθε Δευτέρα Ορθόδοξος ιερέας διαβάζει συνεχώς ευχές σε «μουσουλμάνους» που ζητούν εξομολόγηση. Το αγίασμα της σπηλιάς Αγ. Δημητρίου Ξηροκρήνης γεμάτο δεκανίκια και τάματα από Τούρκους ακόμα και απ’ το Ερζερούμ που θεραπεύθηκαν. Εκκλησιάζονται, ζητούν να κοινωνήσουν, προσκυνούν το Σταυρό, ευχαριστούν τον παπά που σταυρώνει το άρρωστο παιδί τους, αγαπούν ιδιαιτέρως τον Aziz Nikola (Άγιο Νικόλαο)! Τουρκάλα κρατά 50 χρόνια αναμμένο το καντήλι στο Ναό Ταξιαρχών Μοσχονησίων!
Η «Σαμπάχ» γράφει: «Η επαναλειτουργία της Πατριαρχικής Σχολής Χάλκης είναι αίτημα άκρως λογικό» και ο αρθρογράφος Τσαντάρ υποστηρίζει «την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου που ισχύει απ’ το 451…». Ο Γ. Τζιβαόγλου γράφει ότι ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ υπήρξε μοιραίο λάθος. Τουρκική τράπεζα παρουσίασε έκδοση για το Βυζάντιο που περιείχε ακόμα και λόγο του Αγίου Βασιλείου προς νέους! Η Τουρκική ακαδημία επιστημών διοργάνωσε συνέδριο για τη ζωή στο Βυζάντιο. Στην Τουρκία οι Ορθ. Εκκλησίες δεν πληρώνουν ηλεκτρικό ρεύμα όπως στην Ελλάδα. Απαλλάσσονται!
Τουρκικές πηγές σε έρευνα του Ν. Χειλαδάκη αποκαλύπτουν ότι στη Μονή Παντοκράτορος του Κερατίου που υπήρχαν οι αυτοκρατορικοί τάφοι Κομνηνών και Παλαιολόγων, είναι σήμερα η περιοχή Φατίχ, κέντρο φανατικών ισλαμιστών και συνηθίζουν πολλοί Τούρκοι να ανάβουν κεριά και να ρίχνουν χρήματα σ’ έναν τάφο παρά την προειδοποιητική επιγραφή που απαγορεύει αυστηρά τη συνήθεια αυτή. Στην ίδια συνοικία υπήρχε ο Βυζαντινός ναός Αγίων Αποστόλων. Πάνω στα ερείπιά του χτίστηκε τζαμί και κατόπιν επισκευών ανοίχτηκε ο τάφος του Μωάμεθ Πορθητή που είχε μητέρα Χριστιανή -πιθανώς Ελληνίδα- και διαπιστώθηκε ότι μία καταπακτή οδηγούσε στην υπόγεια αίθουσα της παλιάς Εκκλησίας, αποδει-κνύοντας ότι ο Μωάμεθ είχε ταφεί σε Ορθόδοξη Εκκλησία εν μέσω Βυζαντινών αυτοκρατόρων! Μαρτυρίες αναφέρουν ότι στα τέλη της ζωής του είχε ασπασθεί τον Χριστιανισμό και δίπλα στον τάφο του βρέθηκε Σταυρός και εικόνα της Παναγίας! Ο ναός Αγίας Ειρήνης δίπλα στην Αγιά Σοφιά δεν έγινε ποτέ τζαμί. Ο Μωάμεθ τον άφησε να λειτουργεί κανονικά χάριν της Χριστιανής μάνας του! Όλα αυτά απασχολούν κατά καιρούς τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Το περιοδικό «Ακτουέλ» της Σαμπάχ παρουσίασε άρθρο: «Ο Πορθητής ήταν Χριστιανός;»!
Η εβδομαδιαία τουρκική επιθεώρηση αξιών αναφέρει: «Επιστρέφουν στις θρησκευτικές τους ρίζες»! Επισημαίνει ότι σε 3 χρόνια μοιράστηκαν 8 εκατομμύρια Ευαγγέλια (incil) στην τουρκική γλώσσα, ενώ φανερά βαπτίζονται Χριστιανοί πολλοί μουσουλμάνοι απόγονοι εξισλαμισμένων Ελληνογενών που ανακαλύπτουν τις χριστιανικές τους ρίζες! Η «Σαμπάχ» τιτλοφορεί: «Η Εκκλησία της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη, τελευταία ελπίδα για τους Τούρκους»! Την χαρακτηρίζει «Πόρτα ελπίδας», τόπο προσκυνήματος και προσευχής στα προβλήματα των Τούρκων με αθρόα προσέλευση που κάθε 1η του μηνός δημιουργείται το αδιαχώρητο! Η φήμη της Παναγίας απλώθηκε παντού και οι Τούρκοι -ακόμα και διάσημοι- προσέρχονται για να ανάψουν κεριά, να φιλήσουν το χέρι Ορθόδοξου παπά, δηλώνοντας ότι εκεί είναι το σπίτι του Θεού γιατί γίνονται θαύματα!
Στον Αρχάγγελο Μιχαήλ στη Σεβάστεια, αναφέρεται στα συναξάρια ότι μικρά ψάρια εντός του αγιάσματος έγλυφαν το σώμα των ασθενών και λάμβαναν θαυματουργικά θεραπεία. Η Εκκλησία καταστράφηκε τον 15ο αιώνα, αλλά σήμερα το αγίασμα χρησιμοποιείται με τις ίδιες θεραπευτικές ιδιότητες προσελκύοντας πολλούς Ευρωπαίους. Η εφημερίδα «Σταρ» γράφει: «Τουρκάλες με μαντίλες πάνε σε Εκκλησίες», ανάβουν κεριά, κάνουν τάματα, ζητάνε την ευλογία έκπληκτων παπάδων, προσκυνούν εικόνες, επικαλούνται Αγίους (όλα αυτά τα απαγορεύει το Ισλάμ), παρατηρώντας μία μεταστροφή σε Ελληνορθόδοξους ναούς και αγιάσματα όπου οι Τούρκοι βρίσκουν καταφύγιο! Η εφημερίδα «Μιλιέτ» αναφέρει ότι με μέριμνα Τούρκου δημάρχου, γιορτάστηκε ευλαβικά στη Σηλυβρία η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου με μαζική συμμετοχή «μουσουλμάνων»!
Τα τελευταία χρόνια επετράπη στην εορτή των Θεοφανίων να ρίχνετε στο Βόσπορο ο Σταυρός. Πιο πολύ χάρηκαν οι Τούρκοι ψαράδες γιατί θεωρούσαν ότι ο λόγος που μειώθηκαν τα ψάρια στη θάλασσα ήταν που δεν έριχναν οι Ρωμηοί το Σταυρό τα Φώτα! Τουρκικές εφημερίδες ανέφεραν ότι νεαρή Τουρκάλα βούτηξε με τα ρούχα να πιάσει το Σταυρό στον Κεράτιο μαζί με Χριστιανούς δίνοντας συνέντευξη ότι ήθελε να τιμήσει τη γιορτή των Ρωμηών και θα το ξανάκανε για να πάρει ευλογία! Η «Χουριέτ» πρώτη σε κυκλοφορία τουρκική εφημερίδα δημοσίευσε πριν λίγα χρόνια ότι Τούρκος υποψήφιος δήμαρχος κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος ζήτησε την ευλογία του Πατριάρχη, παρακολουθώντας τη θ. λειτουργία στην Παναγία Ευαγγελίστρια την 25η Μαρτίου(!), μίλησε δημόσια σε Τούρκους δημοσιογράφους για την αγιότητα του ηγέτη της Ορθοδοξίας και του πρόσφερε τριαντάφυλλο…»!
Τουρκικά κανάλια δείχνουν Μετέωρα, Μιστρά, ψαλμωδίες, βίους Αγίων κ.α. Προβάλλουν Τούρκους που αγιογραφούν και ότι έξω από την Άγκυρα σε ιστορική παλαιοχριστιανική κατακόμβη συρρέουν προσκυνητές πιστεύοντας ότι θα βοηθηθούν στη ζωή τους, ανάβοντας κεριά εκεί όπου συγκεντρώνονταν παλιά οι Χριστιανοί. Έξω από τα Άδανα σε κατακόμβη που αγίασαν 7 Χριστιανοί νέοι προσέρχονται Τούρκοι προσκυνητές θυμιάζοντας λιβάνι που απαγορεύει το Ισλάμ, θεωρώντας τους τόπους ιερούς διότι γίνονται φοβερά θαύματα. Στην Ταρσό ο Ναός Αποστόλου Παύλου είναι προσκύνημα, ανάβουν καντήλια, φιλάνε εικόνες, πίνουν αγίασμα για την υγεία τους και όλα αυτά τα θεωρούν ιερά. Στις 24 Σεπτεμβρίου στην Πρίγκηπο τιμούν τον Άγ. Γεώργιο τον Κουδουνά. Δεκάδες χιλιάδες προσκυνητές απ’ τα πέρατα της Τουρκίας με τσαντόρ, ακόμα και ηλικιωμένοι, περπατούν ξυπόλητοι, απ’ τις ακτές όλη την ανηφόρα ως την κορυφή που είναι ο ναός σε ένα άνευ προηγουμένου πανηγύρι, κάνοντας τάματα, κρεμώντας κουρελάκια στα δέντρα, τηρώντας μία παράδοση με κλωστές, περιμένοντας σε ατέλειωτες ουρές επί 5 ώρες για να πάρουν αγιασμό, να τους σταυρώσει ο Ορθόδοξος παπάς, ανάβοντας κεριά, χαϊδεύοντας εικόνες, πιστεύοντας στη δύναμη του Σταυρού!
Τούρκοι γράφουν λογοτεχνικά βιβλία: «Κωνσταντινούπολις ήταν το όνομά σου… με το λαό σου τον ευσεβή, τις Εκκλησιές, τα μοναστήρια, τ’ αγιάσματά σου, με τις εικόνες, τους καλογέρους και τους αγγέλους σου, ήσουνα η πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας. Κωνσταντινούπολις το όνομά σου…»
-->
Ας τα βλέπουν αυτά στην χώρα μας «οι λίγοι» που έκαναν μόδα το να μάχονται την Εκκλησία.
εφημερίδα Λέσβου «Δημοκράτης» 25-12-2008
http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com
Από Γιώργο Γεράκη

ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΑΥΤΟΥ

ΤΟ ΝΕΟ  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΚΑΡΠΟΙ  ΑΥΤΟΥ

ΟΙ  ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΕΠΙ  ΒΕΚΚΟΥ…

 

Μία από τίς ελάχιστες φωτογραφίες δυό αφορισμένων καί άλιωτων Ορθοδόξων ιερέων πού συλλειτούργησαν με τούς Καθολικούς στήν Μονή Μεγίστης Λαύρας τού Αγίου Όρους, επί Πατριάρχου Κωνσ/λεως Βέκκου. Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο τού Αγίου Όρους γύρω στά 1932, καί δημοσιεύτηκε κατ΄ αρχάς στό περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φύλ. 132...  

Οί απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά τήν επίσκεψή τους στό Άγιο Όρος μέ σκοπό νά εντάξουν τίς Ιερές Μονές στό σχέδιό τους καί νά συλειτουργήσουν μέ τούς Παπικούς, προσπάθησαν μέ διπλωματία νά τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τά περισσότερα Μοναστήρια μέ αποτέλεσμα νά προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οί βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δέν είχαν κάνει...
Καί αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στόν Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν καί  στην Μονή  τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μέν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν είς τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.
Τα ίδια περίπου συνέβησαν και είς την Ιεράν Μονήν τών Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους…
Είς την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού…
Κι΄ έτσι, ο μέν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως τό κερί  στην φωτιάαπό σύντομη αρώστια και πέθανε, οί δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι ( και κατ΄ άλλους 11 ), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφωρισμένοι, καί των οποίων τά κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19^ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τά σώματά τους…
 

ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ...

«Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, καί οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Είχε άμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτης μάρτυς διά νά πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε…
Καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τού είπαν ότι ό Πνευματικός τούς έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα καί είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών είκοσι…
Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.

Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε.
Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός,
«παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συλλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον καί τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι, νά μή πιστεύεις ότι καί αν σου λέγουν μετά, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής…
Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει,
«εδώ είναι », 
Εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω
«με κοροϊδεύεις;»

Λοιπόν γέλασε καί μού λέγει, 
«τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός ή τίποτα Εικόνες για νά τους βλέπουν οι άνθρωποι και νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστέψεις...»

Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, καί μέ τά είκοσι νύχια πού λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε, καί βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα:
Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα, ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τά μαλλιά  καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας ( μαύρο ), ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν έφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια…

Μάλιστα θέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων και μου λέγει,
«μή βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…»
Είς όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήμερόνυκτα ολόκληρα, ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τόν νουν μου…

Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από τό Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».

(Άγιορειτικόν Έγκόλπιον - Ήμερολόγιον τού έτους 2004)

ΟΙΚΤΡΑ ΤΑ  ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ…

 
Γι΄ αυτά τά τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό:
« Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί ( μουλαράδες ) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ΄ όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος…
Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει νά πάρει ένα από τά πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος πού πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν !
Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα…
Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τά κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τά ανακατεμένα μαλλιά, τά γαμψά νύχια, και με τά στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε πού έπαθε σόκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε…
Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφωρισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου καί να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη…
Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τά τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος…

Οἱ Ἀποστολικοὶ Κανόνες μὲ σαφήνειαν ὁρίζουν ὅτι ἀπαγορεύονται αἱ συμπροσευχαὶ μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Εἰς διαφορετικὴν περίπτωσιν πρέπει νὰ ἀφορίζωνται Λαϊκοί, Ἐπίσκοποι καὶ Κληρικοὶ καὶ νὰ καθαιροῦνται οἱ ἔχοντες τὴν ἱερωσύνην.
Ὅμως, Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Ἐπίσκοποι καὶ καθηγηταὶ θεολογίας καταφρονοῦν τοὺς Ἱ. Κανόνας.
Οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ Πατριάρχαι καὶ οἱ Ἀρχιεπίσκοποι θεωροῦν ἑαυτοὺς ὡς διαδόχους τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Διατὶ ὅμως ἀγωνίζονται να ἀποδείξουν τὸ ἀντίθετον; Διατὶ καταφρονοῦν τοὺς Ἀποστολικοὺς Κανόνας; Οἱ Ἅγ.Ἀπόστολοι συνέπλευσαν καὶ συμπροσευχήθησαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν ἢ ἐπορεύθησαν καὶ ἐδίδαξαν πάντα τὰ ἔθνη τὴν ἀληθινὴν πίστιν; Ἐὰν ἔπραττον κατὰ τὰς γραμμὰς τῶν σημερινῶν διαδόχων των (Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καὶ Ἐπισκόπων) ἕνα εἶναι βέβαιον: Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν θὰ εἶχεν ἐπικρατήσει. Ἴσως εἰς τὴν συμπεριφορὰν τῶν σημερινῶν Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καὶ Ἐπισκόπων νὰ ὀφείλεται ἡ ἐξάπλωσις καὶ ἡ διάδοσις τῶν πολυαρίθμων αἱρέσεων. Ἀντὶ νὰ διαλύσουν τὴν σύγχυσιν καὶ νὰ ἐργάζωνται διὰ τὴν διάδοσιν τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀληθείας τῆς Πίστεώς μας ἐργάζονται διὰ τὴν συνύπαρξιν μὲ τὸ σκότος, τὴν πλάνην, τὴν αἵρεσιν καὶ τὴν σύγχυσιν.
Ἂς ἀπαντήσουν αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδοξίας

Συγκλονίζεται ὁ πιστὸς λαὸς τῆς Ἑλληνοφώνου καὶ Σλαυοφώνου Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν ἀποστασίαν τῶν συγχρόνων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι περιφρονοῦντες τοὺς Ἱ. Κανόνας καὶ τοὺς ἀντιαιρετικοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, συμπροσεύχονται μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Πανηγυρίζουν καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Διότι ὡς λέγουν οἱ αἱρεσιάρχαι τοῦ Βατικανοῦ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν εἶναι περισσότερα ἀπὸ αὐτά, ποὺ μᾶς χωρίζουν. Οἱ αἱρετικοὶ διὰ τῶν συμπροσευχῶν νομιμοποιοῦνται ὡς μὴ πλανηθέντες Χριστιανοί. Οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως ἀποδοκιμάζουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας διακηρύσσοντες, ἐμμέσως, πλὴν σαφῶς, ὅτι τὰ δόγματα (ἤτοι αἱ ἀλήθειαι τῆς Ἐκκλησίας μας) δὲν ἔχουν οὐδεμίαν ἀξίαν. Ὑπεράνω τῶν δογμάτων τὸ σύνθημα ὅτι εἰς ὅλας τὰς «Ἐκκλησίας» τὰ πάντα εἶναι τὰ ἴδια. Ἐκμεταλλεύονται αἱ ὀρθόδοξοι κεφαλαὶ τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἄγνοιαν τοῦ λαοῦ περὶ τὰ δόγματα καὶ τὴν πραγματικὴν μυστηριακὴν ζωὴν καὶ διὰ αὐτὸ ἰσοπεδώνουν τὰ πάντα. Δὲν κινδυνεύουν νὰ ἀποδοκιμασθοῦν ὑπὸ τοῦ λαοῦ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας ὡς συνέβαινεν εἰς τὴν ἀρχαίαν Ἐκκλησίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ πιστὸς λαὸς ἐφώναζε διὰ τὸν ἀποστάτην ἐκ τῆς πίστεως κληρικὸν ἢ ἐπίσκοπον «ἔξω, ἔξω» καὶ «ναί, ναὶ» εἰς τὸν νέον κληρικὸν ἢ ἐπίσκοπον. Τὸ αὐτὸ ἔπραττε καὶ διὰ κάθε κακόφημον κληρικὸν ἢ ἐπίσκοπον. Τί θὰ συμβῆ ὅμως, ἐὰν ὁ ἀμύητος λαὸς περὶ τὰ μυστήρια, τὰ δόγματα καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ζωὴν προστρέξη εἰς τὴν Οὐνίαν, διὰ νὰ κάνη τὰ ἱερὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα ἐπιθυμεῖ; Καὶ τί θὰ συμβῆ, ἐὰν μιμηθῆ τοὺς Ἐπισκόπους καὶ σπεύση νὰ κάνη τὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα ἐπιθυμεῖ εἰς τοὺς Κόπτας, εἰς τοὺς Ἀγγλικανούς, εἰς τοὺς Παπικοὺς ἢ εἰς ἄλλας αἱρετικὰς «Ἐκ κλησίας», τὰς ὁποίας νομιμοποιοῦν αἱ Κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Θὰ εὑρίσκεται ὁ πιστὸς λαὸς εἰς ἀποστασίαν ἐκ τῆς Πίστεως καὶ θὰ δέχεται «κανόνας» ὑπὸ τῶν πνευματικῶν του ἢ τὴν εὐθύνην διὰ μία τοιαύτην ἐξέλιξιν θὰ τὴν ἔχουν αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Ἂς ἀπαντήσουν ὅσοι εἰς τὸ ὄνομα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἰσοπεδώνουν τὰ πάντα
εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ἀναγνωρίζουν τὴν πλάνην ὡς Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως.
. Τι λέγει η Αγία Γραφή για την αξιέπαινη απείθεια

Η σαφής επισήμανση του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτας (Γαλ. 1, 8.9), και μάλιστα δύο φορές με επίταση («ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω») να μη δεχθούν καμμία καινοτομία του ευαγγελικού κηρύγματος, ακόμη κι αν προέρχεται από άγγελον εξ ουρανού ή από τους ιδίους τους Αποστόλους, φανερά καταργεί κάθε έννοια «Πρωτείου» των μεμονωμένων προσώπων έναντι της Παραδόσεως μέσα στην Εκκλησία (αφού ούτε οι ίδιοι οι Απόστολοι δεν μπορούν υστερογενώς να αλλάξουν το Ευαγγέλιόν τους, επειδή είναι «άνωθεν»), αλλά και επιπλέον αρκεί από μόνη της να μάς καθοδηγήσει στο τί γίνεται όταν φαινόμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε υπακοή εναντίον της Πίστεως της Εκκλησίας: απομακρύνουμε όποιον αλλοιώνει το αρχαίο ευαγγελικό κήρυγμα («ανάθεμα έστω»).
Σχετικώς με ένα άλλο χωρίο, το «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε· αυτοί γαρ αγυπνούσιν υπέρ των ψυχών ημών ως λόγον αποδώσοντες» (Εβρ. 13, 17) σημειώνουμε εδώ και το εξής αξιοπρόσεκτο· η αιτιολογία της υπακοής στους «ηγουμένους», δηλ. τους προεστώτες, είναι ότι αυτοί «αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών ημών»· η υπακοή δεν είναι απροϋπόθετη. Αν, βάσει της εκκλησιαστικής εμπειρίας διαπιστώνεται, ότι αυτοί ολιγωρούν, αδιαφορούν, για τις ψυχές και αμελούν για τους πνευματικούς κινδύνους και πρωτίστως την αίρεση, τότε αίρεται, καταργείται το καθήκον της υπακοής σε αυτούς.
Όπως έχει λεχθή σχετικώς «Η Αγία Γραφή εν πρώτοις κάνει διάκριση μεταξύ καλών και κακών ποιμένων, αληθινών και γνησίων ποιμένων, διδασκάλων, προφητών από τη μια πλευρά και ψευδοποιμένων, ψευδοδιδασκάλων και ψευδοπροφητών από την άλλη [...] οι πιστοί έχουν ευθύνη για το αν θα ακολουθήσουν τους κακούς ποιμένες, [...] η υπακοή δεν είναι αδιάκριτη, αλλά διακριτική»19
Τι  άλλων  αποδείξεων  χρειάζονται  οι  αγαπητοί  μας  φίλοι  που  ανήκουν  στην  κρατική  εκκλησία  της  Ελλάδος  , για  να  καταλάβουν  ότι  βρίσκονται  σε  λάθος  δρόμο  ,  διότι  είναι  μέλει  μιας  εκκλησίας  που  έχει  αποστατήσει  από  την  εκκλησία  του  Χριστού  ,  βρίσκονται  σε  μια  εκκλησία  που  Ίδη  έχει  αποδεχτεί  την  θρησκεία  του  αντίχριστου  , και  όσο  να  φωνάζουν  κάποιες  φωνές  κληρικών  και  λαϊκών  για  την  μεγάλη  αποστασία  της  εκκλησίας  της  Ελλάδος  , εφόσον  παραμένουν  σε  αυτή  , δεν  ωφελούνται  τίποτε  , αντιθέτως  ζημιώνουν  διότι  κρατούν  και  τους  πιστούς  που  τους  ακούν  .  πρέπει  να  καταλάβουν  ότι  δεν  είναι  η  εκκλησία  της  Ελλάδας  η  εκκλησία  του  Χριστού  , και  να  ψάξουν  να  βρουν  μέσα  στο  πλήθος  των  πλαστών  ορθοδόξων  εκκλησιών  πια  είναι  η  μια  αγία  και  αποστολική  εκκλησία  του  Χριστού  η  οποία  συνεχίζει  αδιαλείπτως  την  πορεία  της , έστω και  με  τους  λίγους  πιστούς  που  έχει!!

Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων καὶ ἀθέων αἱρετικῶν…»

Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων καὶ ἀθέων αἱρετικῶν…»

ΟΤΑΝ Η ΑΙΡΕΣΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΙΩΠΩΝΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

«Σὺ τῆς ἀκενώτου πηγῆς, ἀντλήσας τὰ ρεῖθρα, ἐξ ὦν ἅπαντες οἱ διψῶντες ἀντλοῦμεν, νάματα χρυσόρρειθρα Χρυσόστομε» (Ὄρθρος ἑορτῆς)

ἕνα συγκλονιστικὸ γιὰ τὴν ἐπικαιρότητά του, σημαντικότατο καὶ πολυσήμαντο κείμενο ποὺ ἀποδίδεται στὸν ἱερὸ Χρυσόστομο. Διαβάζοντάς το, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ οἱ ποιμένες δὲν κατανοοῦν τὴν τεράστια ζημιὰ ποὺ ἐπιφέρουν στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν οἱ αἱρετικοὶ καὶ τοὺς ἀφήνουν ἀσύδοτους, ἢ τοὺς διευκολύνουν νὰ ἁλωνίζουν στὴν Ἐκκλησία, ἀκόμα χειρότερα, ὅταν κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ συμπροσεύχονται μὲ αὐτοὺς παραβαίνοντας τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τότε ἡ Ἐκκλησία, ἡ «κιβωτὸς σωτηρίας» θυμίζει πλοῖο, ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ κυβερνῆτες του τὸ ἔχουν παραδώσει σὲ χέρια πειρατῶν.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃς περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία».

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

«Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃς περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία».

«Εἶναι δυνατὸν Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀποδέχονται ὅτι ὑπάρχει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ γράφουν συγγράμματα καὶ νὰ καυτηριάζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ (π.χ. ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος), νὰ τὸν ἀποκαλοῦν παναίρεση, νὰ τὸν ἀναθεματίζουν τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2010 (π.χ. ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ) καί, παρόλα αὐτά, νὰ μὴν φέρνουν τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ὥστε νὰ κινηθεῖ ἡ διαδικασία καταδείξεως ἐν συνόδῳ καὶ καταδίκης αὐτῆς τῆς αἱρέσεως;».

                        ΤΑ 7 ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

            ΤΑ 7 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

  7 ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 1ον εἶναι τὸ νὰ δίνουμε στὸν πεινασμένο νὰ φάει, καθὼς ὁ Χριστὸς εἶπε «ἐπείνασα γάρ, κι ἐδώκατε μοὶ φαγεῖν» δήλ. σὲ πτωχοὺς καὶ ἀδύνατους ὅπου δὲν μποροῦν μὲ τὸν δικό τους κόπο νὰ τραφοῦν· καὶ τοῦτο πρέπει νὰ δίδεται ἀπὸ τὰ καλὰ ἐκεῖνα ὅπου θὰ ἀποκτήσει κάποιος μὲ τὴν τιμή του καὶ μὲ τὸν ἴδιον καὶ δίκαιον τοῦ κόπον, κατὰ τὴν Γραφὴν τὴν λέγουσα «τίμα τὸν Κύριον ἀπὸ σῶν δικαίων πόνων, καὶ ἀπάρχου αὐτῶ ἀπὸ σῶν καρπῶν δικαιοσύνης» (Πάρ-3,9). Καὶ δὲν πρέπει νὰ δίδεται ἡ ἐλεημοσύνη μόνον εἰς ἐκείνους τοὺς πτωχούς, ὅπου συνεχῶς παρακαλούσιν εἰς τὸ δημόσιον, ἢ εἰς ἐκεῖνους ὅπου κείτουνται εἰς τὰ ξενοδοχεῖα, μὰ ἀκόμη καὶ εἰς ἐκείνους ὅπου διὰ ἐντροπήν τους δὲν μποροῦν νὰ ζητήσουν ἐλεημοσύνη.

 2ον εἶναι τὸ νὰ ποτίσουμε τὸν διψασμένο, δηλ. ἐκεῖνον ὅπου διὰ τὴν πενίαν καὶ τὴν ἀσθενειάν του δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει νὰ σβύσει τὴν δίψα του· εἰς τὸν ὁποῖον λόγον περισφαλίζεται κάθε εἶδος ποτοῦ, εἰς καιρὸν δίψης, τὴν ὁποίαν ἂν θαραπεύσει κανεὶς μὲ ἕνα ποτήριον ψυχροῦ ὕδατος εἰς ἕνα διψώντα, θὰ ἀποκτήσει τὴν μακαριότητα κατὰ τὰ λόγια του Σωτῆρος ἠμῶν, ὅπου λέγει εἰς τὴν Γραφὴν «ὃς γὰρ ἂν ποτίση ὑμᾶς ποτήριον ὕδατος ἐν τῷ ὀνόματί μου, ὅτι Χριστοῦ ἐστε, ἀμὴν λέγω ὑμίν, οὐ μὴ ἀπολέση τὸν μισθὸν αὐτοῦ».

 3ον εἶναι τὸ νὰ ἐνεδύσουμε τὸν γυμνὸν· τὸν μακαρισμὸν ἀποκτοῦν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι φιλανθρω-πευσάμενοι εἰς τὸν πλησίον τους, βοή-θούσι τῆς χρείας του, ἐνδύοντες τὴν γυμνοτητά του· εἰς τοῦτο ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ ἀνταποδώσει τὴν πληρωμὴν ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως λέγων «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἠτοιμασμένην ὑμὶν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου». Εἰς τοῦτο περικλείονται ὄχι μόνον ἐκεῖνοι, ὅπου εἶναι ὅλοι γυμνοί, μὰ καὶ ἐκεῖνοι ὅπου καὶ ἂν ἔχουν ροῦχον δὲν τοὺς φθάνει νὰ διώξουν τὴν ψύχραν, ἢ καὶ ἀλλιῶς βασανίζονται, καὶ μετὰ βίας σωτηρεύονται ἀπὸ τὸ λείψιμον τῶν ρούχων· διατὶ ὁμοίως καὶ εἰς τοὺς τοιούτους πρέπει νὰ δείχνει ὁ ἐλεήμων ἄνθρωπος κάποιον ἔργον φιλανθρωπίας, δίδωντάς τους τίποτες ὠφέλιμον πρὸς τὸ νὰ ἀντιπαλαίουσιν εἰς τὰς ψύχρας τοῦ καιροῦ.

 4ον εἶναι νὰ πηγαίνουμε νὰ ἐπισκεπτώμαστε τὸν φυλακισμένον· τοῦτο τὸ ἔργον δὲν χρωστεῖ νὰ ἐρευνᾷ τὴν ἀφορμήν, διὰ τὴν ὁποίαν φυλακίσθηκε κάποιος, ἡ τὸ πρόσωπο τὸ φυλακισμένο· διατὶ ὅτι λογὴς πρόσωπον καὶ ἂν εἶναι, καὶ διὰ ὅποιαν ἄσχημην κακουργίαν νὰ εὑρίσκεται εἰς τὰ δεσμά, διὰ τὸν Χριστὸν τὸν Κύριον ἠμῶν εἴμαστε χρεωφειλέται νὰ πηγαίνουμε, νὰ τὸν ἐπισκεπτώμεθα καὶ νὰ τὸν παρηγοροῦμεν.

 5ον εἶναι νὰ ἐπισκεπτώμαστε τοὺς ἀρρώστους· νὰ τοὺς παρηγορούμε διὰ στόματος συμπονώντας τὴν θλῖψιν τους ἀπὸ καρδίας· ἐπίσης νὰ νουθετοῦμε τὸν ἄρρωστο νὰ ὑποφέρει μὲ ὑπομονετικὴν καρδίαν αὐτὴν τοῦ τὴν θλῖψιν καὶ νὰ μὴ σηκώνει μὲ λύπην τῆς καρδίας τοῦ ταύτην τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴν γογγύζει, μάλιστα, μὲ γλῶσσαν καὶ καρδίαν νὰ εὐλογεῖ τὸν Θεόν, ὅπου δείχνει εἰς ἐκεῖνον τούτην τὴν θέλησίν του, καὶ νὰ ἀποθέτει τὴν ἐλπίδα τοῦ βεβαίαν εἰς τὴν φιλανθρωπίαν του, πὼς θὰ τὸν ἰατρεύσει. Καὶ τόυτον πρέπει νὰ παρακινήσει νὰ ἐξομολογηθεῖ μὲ συντριβὴ καὶ κατάνυξιν τῆς καρδίας του, διὰ τὰ ἁμαρτήματα ὅπου ἔκαμεν ὡς ἄνθρωπος, καὶ νὰ μεταλάβει τὰ ἄχραντα Μυστήρια, νὰ κάνει εὐχέλαιον κατὰ τὴν συνήθειαν τῆς Ἐκκλησίας· διατὶ τὰ μυστήρια αὐτὰ δὲν ὀφελοῦν μόνον εἰς τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἀλλὰ καὶ τοῦ σωμάτων· καὶ τέλος πάντων νὰ κάνει προσευχὲς συνεχεῖς εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ τὸν συστήσει καὶ εἰς τὰς δημοσίας δεήσεις ὅλης της Ἐκκλησίας.

 6ον εἶναι νὰ δεχόμαστε εἰς τὴν οἰκία μας τὸν ξένον, καὶ ἐκείνους μάλιστα τοὺς ξένους πρέπει νὰ συνάγουμε εἰς τὴν οἰκίαν μας, οἱ ὁποῖοι ὑπάγοντες εἰς ἁγίους τόπους, νὰ προσκυνήσουσι κατὰ τὸ ταξιμό τους, καταλύουσι, δήλ. κονεύουσι εἰς τᾶς πόλεις. Τέτοιοι εἶναι ὅλοι οἱ προσκυνητάδες, καὶ οἱ πτωχοὶ εἰς τὴν χρείαν τῶν ὁποίων πρέπει νὰ βοηθᾷ, ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ κληρονομήσει τὴν τοιαύτην μακαριότητα, κατὰ τὴν δύναμιν ὅπου ἔχει καὶ πλέον ξέχωρα πρέπει νὰ περνοῦνται μέσα εἰς τὴν οἰκίαν, ὅσοι κείτουνται ἄρρωστοι εἰς τὰ παζάρια καὶ εἰς τους δρόμους ζητιάνοι.

 7ον εἶναι νὰ θάπτουμε τοὺς νεκροὺς τοῦτο τὸ ἔργον πρέπει νὰ τὸ κάνει καθένας μὲ προθυμίαν· μάλιστα εἰς ἐκείνους ὅπου ἀναπαύθησαν εἰς ἔσχατην πενίαν, φέρωντας εἰς αὐτοὺς τὰ πρὸς ταφὴν ἐπιτήδεια, κατὰ τὸ ἔθος τῶν χριστιανὸν καθὼς ἔκανε ὁ Τωβίας (Τωβ. β’). [Βλέπε περισσότερα εἰς τὴν Ὀρθόδοξο Ὁμολογία σελ.136-141]

                                                      

                                                     ΤΑ 7 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

 1ον εἶναι νὰ παρακινήσουμε τὸν ἁμαρτωλὸν νὰ λείψει ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, καὶ νὰ τὸν μεταφέρουμε εἰς μίαν ζωὴν καλύτερη, καθὼς ἡ Γραφὴ μαρτυρᾷ «Ἀδελφοί, ἐὰν τὶς ἐν ὑμῖν πλανηθῆ ἀπὸ τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπιστρέψη τὶς αὐτόν, γινωσκέτω, ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ, σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου, καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ἰάκωβ 5,19). Τοῦτον τὸ ἔργον τῆς φιλανθρωπίας εἶναι τὸ πρώτον καὶ ἐξαίρετον, ὅπου παρακινὰ τὸν ὀρθόδοξον εἰς νὰ εὐσπλᾳγχνισθῆ τὸν πλησίον του· διατὶ δὲν περιέχει εἰς αὐτὸ ἀγαθὰ πρόσκαιρα ἀλλὰ αἰώνια· μὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ προσέχει ὅταν κάνει αὐτὸ τὸ ἔργον νὰ μὴν τύχει καὶ φέρει τὸν ἁμαρτωλὸν διὰ καμμίαν τοῦ ἀπροσεξίαν εἰς ἀπόγνωσιν ἢ εἰς πολὺ θάρρος τῆς τοῦ Θεοῦ εὐσπλαχνίας· διατὶ μὲ τὰ δύο ταῦτα, πλειότερα θὰ βλάψει τὸν ἁμαρτωλόν, παρὰ θὰ τὸν ὠφελήσει· πρέπει λοιπὸν νὰ κρατεῖ τὸ μέσον μὲ φρόνησιν.

 2ον εἶναι νὰ διδάσκουμε τὸν ἀμαθῆ καὶ ἄγνωστον· καὶ αὐτὸ τὸ ἔργο τὸ κάνει ἄξια ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος θὰ διδάξει τὸν ἄγνωστον, πὼς πρέπει νὰ πιστεύει εἰς ἕναν Θεὸν τρισυπόστατον, ὑποθέτωντας νὰ εἶναι τοῦτος ἐπιτήδειος πρὸς διδασκαλίαν· ἀλλιῶς νὰ βρίσκει ἄλλον σοφώτερόν του καὶ ἐμπειρότερον, διὰ νὰ μὴν τύχει καὶ συμβεῖ τό, «τυφλὸν ὁ τυφλὸς ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Μὰτθ 15,14). Ἐπίσης πρέπει νὰ διδάσκει τὸν ἀνήξευρον πὼς νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεόν, καὶ μὲ ποίαν μέθοδον τῆς προσευχῆς νὰ κάνει πρὸς τὸν Θεὸν τὰς δεήσεις του· ἔτι δὲ καὶ τοῦ Θεοῦ τὰ προστάγματα νὰ τοῦ μάθει, μὲ τρόπο ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τὰ φυλάτει εὔκολα.

 3ον εἶναι νὰ συμβουλεύσει κάποιος ὀρθῶς, ἐκεῖνον ποὺ χρειάζεται συμβουλὴν, τοῦτο τὸ ἔργον γίνεται ὁπόταν κάποιος ἐπιστρέφει τοὺς ἀνθρώπους ὅπου εἶναι κακοῦ βίου, εἰς καλύτερον λογαριασμὸν τῆς ζωῆς, μὲ εὐσεβεῖς καὶ χριστιανικὲς νουθεσίες καὶ μὲ λαλὲς συμβουλές. Ἀκόμη ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται εἰς καμμίαν θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν, ὅπου νὰ μὴν ἠξέρουν νὰ βροῦν τρόπο νὰ βοηθηθοῦν, τότε πρέπει νὰ προσφέρεται εἰς αὐτοὺς τοῦτο τὸ φάρμακο τῆς συμβουλῆς μετὰ χαρᾶς διὰ νὰ λυτρώνουν τὴν ζωὴν ἢ τὴν τιμή τους. Εἷς τοῦτο ἀκόμη περισφαλίζεται τό, νὰ δίδει λόγον κάποιος εἰς τὸν πλησίον τοῦ διὰ κανένα κίνδυνον, ὅπου στέκεται ἀπάνω τοῦ ἢ τῆς ζωῆς ἢ τῆς τιμῆς του, καὶ δὲν τὸ ξέρει μὰ μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστε ἀνάμεσα εἰς αὐτὰ τὰ πρόσωπα νὰ μὴν γεννηθοῦν ἔχθραις, καὶ κίνδυνοι χειρότεροι.

 4ον εἶναι νὰ παρακαλεῖ κάποιος τὸν Θεὸν διὰ τὸν πλησίον του· τοῦτο τὸ ἔργον τῆς φιλανθρωπίας ἐπίκειται πρώτον εἰς τους πνευματικοὺς καὶ πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, ἔπειτα καὶ εἰς τοὺς κοσμικούς.

 5ον εἶναι νὰ παρηγορεῖ κάποιος τὸν λυπημένον· τοῦτο τὸ ἔργον τῆς ἐλεημοσύνης διὰ τοῦτο γίνεται, διὰ νὰ μὴν κάνουμεν κανένα νὰ βαρεθεῖ καὶ νὰ πειραχθεῖ εἰς ἠμᾶς, μήτε νὰ τοῦ δώσουμε ἀφορμὴν νὰ λυπηθεῖ, κατὰ τὸν Ἀπόστολον ὅπου λέγει «εἰ δυνατὸν τὸ ἐξ ἠμῶν, μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες· μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες ἀγαπητοί· ἀλλὰ δότε τόπον τὴ ὀργή· γέγραπται γάρ, ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος» Ρωμ-12,18. Καὶ τοῦτο πρέπει νὰ λέγεται, ὁπόταν κάποιος εἶναι βαρυνόμενος ἀπὸ μεγάλα ἁμαρτήματα, ἢ πολὺ ἄρρωστος ἢ ἀπὸ θλῖψιν καὶ συμφορὰν μεγάλιν πιέζεται· τοὺς τοιούτους ἀνθρώπους χρωστοῦμεν νὰ παρηγοροῦμεν.

 6ον εἶναι νὰ ὑποφέρουμε τὶς ὕβρεις μὲ ὑπομονήν. Τοῦτο τὸ ἔργον τῆς ἐλεημοσύνης γίνεται, ὅταν μέλλωμεν νὰ πάθωμεν τίποτε διὰ τὸν Χριστόν, τότε χρεωστοῦμεν νὰ τὸ κάνουμεν μὲ ὑπομονὴν χαίροντες· ἐπειδὴ ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μεγαλυτέρας ὕβρεις ἔπαθε δι’ ἠμᾶς, κατὰ τὰ εἰρημένα «ὅτι Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ἠμῶν, ἠμὶν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσεται τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α Πετρ-4,21). Ἔπειτα δὲν πρέπει νὰ ἐπιθυμοῦμεν κακὰ εἰς ἐκείνους ὅπου μας ἐπηρεάζουν καὶ τυρανοῦν, μήτε νὰ ἀνταποδίδωμεν κακὸν ἀντὶ κακοῦ κατὰ τὸ Ἀπόστολον λέγοντα «Μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδίδοντες». Μάλιστα ὁπόταν πάσχωμεν τί ἀδίκως, πρέπει νὰ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ νὰ τὸν παρακαλοῦμε διὰ τὴν συγχώρηση τῶν ἐχθρῶν μας.

 7ον εἶναι νὰ συγχωροῦμεν τὰ σφάλματα, ὅπου σφάλουσιν εἰς ἠμᾶς οἱ ἄλλοι· τοῦτο τὸ ἔργον τῆς ἐλεημοσύνης τότε τὸ ἀπολαμβάνομεν, ὁπόταν ἀφήνομεν τῶν ἐχθρῶν μας τᾶς ἀδικίας ὅπου κάνουν, ὅτι λογῆς καὶ ἂν εἶναι· μάλιστα καὶ μὲ τὴν εἰρημένην προσευχήν, καὶ τὴν συγχώρησιν τοῦ βλάψαντός μας. Καὶ αὐτὴ ἡ ἄφεσις πρέπει νὰ γίνεται ὄχι μόνον καθ’ ἡμέραν μίαν φορᾶν, ἀλλὰ καθ’ ἡμέραν ἐβδομηκοντάκις ἑπτὰ· καθὼς ὁ Σωτὴρ ἠμῶν ἐδίδαξε τὸν Πέτρον ἐρωτήσαντα, εἰπων «οὐ λέγω σοὶ ἕως ἑπτάκις, ἀλλ’ ἕως ἐβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ-12,22). [Βλέπε περισσότερα στην Ορθόδοξο Ομολογία σελ. 141-145]

 7 ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 1ον Τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Τὸ βάπτισμα μᾶς γεννᾷ ἐκ δευτέρου μὲ τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπειδὴ ἀπωλέσαμεν τὴν πρώτη μας ἀπαθῆ γέννησιν καὶ ἡ σύλληψίς μας ἔγεινεν ἐν ἀνομίας καὶ ἐγέννησεν ἕκαστον ἐξ ἠμῶν ἡ μήτηρ του ἐν ἁμαρτίας, καθὼς ψάλλει ὁ Δαβίδ.

 2ον Τὸ Ἅγιον Χρῖσμα. Τὸ χρῖσμα βάλλει εἰς ἠμᾶς τὴν πρώτη σφραγῖδα, καὶ τὴν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλάσιν μας, τὰ ὁποία διὰ παρακοὴν τὰ ἀπολέσαμεν· πρὸς τούτοις δὲ καὶ τὴν χάριν, τὴν ὁποίαν μὲ τὸ θεῖον φύσημα εἰς τὴν ψυχήν μας τότε ἐλάβαμε διὰ τοῦτο καὶ τὴν δύναμιν ἔχει τοῦ Πνεύματος καὶ τὴν εὐωδίαν τοῦ πλουτεῖ.

 3ον Ἡ Ἁγία Κοινωνία. Ἡ Ἁγία Κοινωνία μᾶς ἑνώνει μὲ αὐτὸν τὸν ἴδιον Δεσπότην μας Χριστόν, καὶ μεταλαμβάνομεν τὴν σάρκα καὶ τὸ αἷμα του, καὶ ἐπειδὴ διὰ φαγητὸν ἀπεθάναμεν καὶ ἀπεμακρύνθημεν ἀπὸ τὸν παράδεισον καὶ ἀπὸ τὸν Θεόν, διὰ μέσου τῆς Ἁγίας Κοινωνίας ἀπόλαμβανομεν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον, καὶ ἀπορρίπτοντες τὴν φθοράν, ἐνούμεθα μὲ τὸν ἀθάνατον ὅστις ἔγεινε θνητὸς εἰς τὴν σάρκαν διὰ τὴν σωτηρία μας.

 4ον Ἡ Ἱερωσύνη, ἢ Χειροτονία Ἱερέων. Ἡ χειροτονία μᾶς δίδει τὴν ἐξουσίαν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ δημιουργοῦ καὶ πλάστου μας· καὶ ἐπειδὴ κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν ἔγινε χωρὶς αὐτόν, οὕτω καὶ αὐτὸς ἦλθε διὰ νὰ μᾶς φέρει εἰς τὸ καλὸν εἶναι μας· τὴν δυναμὶν τοῦ αὐτὴν ἀναδεχόμενος ἀπὸ ἠμᾶς, μᾶς τὴν ἔδωκε διὰ μέσου τῆς Ἱερωσύνης του, καὶ διὰ μέσου αὐτῆς ἐνεργοῦνται εἰς ἠμᾶς ὄλαι αἰ ἱεροπραξίαι καὶ τὰ μυστήρια, καὶ κανένα ἅγιον δὲν γίνεται χωρὶς ἱερέα. Προσέτι δὲ καὶ ἐπειδὴ ἐξ ἀρχῆς ἄρχοντας καὶ ἐξουσιαστᾶς τῶν φενομένων μας κατέστησε, πάλιν καὶ ἐπὶ τοῦ παρόντος καλλίτερόν μας ἀποκαθιστᾷ ἄρχοντας μὲ τὸ μέσον τῆς Ἱεροσύνης. Διὰ τοῦτο ὁ Δαβὶδ λέγει «καταστήσεις αὐτοὺς ἄρχοντας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν». Διότι τοῦ οὐρανοῦ τὰ κλειδιὰ εἰς ἠμᾶς (τοὺς Ἱερεῖς) τὰ παρέδωκε.

 5ον Ὁ Γάμος. Ὁ γάμος δέ, εἶναι ἕνα συγκαταβατικὸν χάρισμα τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν τεκνοποιΐαν, ἐν ὄσῳ τοῦτο τὸ πᾶν ἵσταται μὲ τὴν φθοράν, ὡσὰν ὅσα ὁ Θεὸς δὲν ἤθελε νὰ ἔχωμεν ἠμεῖς μέσα εἰς τὸν ἑαυτόν μας τὴν βδελυρὰν τῶν ἀλόγων ζῴων σύστασιν τὴν γενομένην ἀπὸ ρεύσεως· ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ ἠμεῖς θεληματικῶς τὸν ψυχικὸν ἀπεθάνομεν θάνατον, ἄφηκε τὴν διαδοχὴν τοῦ γένους νὰ ἐνεργῇ, καθὼς καὶ εἰς τὰ ἄλογα ζῷα, διὰ νὰ γνωρίσωμεν εἰς τί κατεστάθημεν, καὶ τοῦτο ἕως οὗ νὰ ἀναστήσει καὶ νὰ κάνει ἀθάνατον τὴν φύση ὁ ἄφθαρτος, ὅστις δι’ ἠμᾶς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, ὅθεν καὶ εὐλογεῖ τὸν γάμον αὐτὸς διὰ νὰ μὴν εἶναι ἡ ἀπαρχὴ τῆς ζωῆς μας χωρὶς εὐλογία.

 6ον Ἡ Ἐξομολόγηση καὶ Μετάνοια. Ἡ μετάνοια, τὸ ἀπὸ τὴν πτῶσιν τῆς ἁμαρτίας μας ἀνασήκωμα ἠμῶν πάλιν ἐνεργεῖ, καὶ ἐπειδὴ μετὰ τὸ βάπτισμα δὲν εἶναι ἄλλη ἀνάκλησις, μήτε κατὰ χάριν καὶ δωρεάν, μήτε χωρὶς ἀγῶνας καὶ πόνους, παρὰ μόνο διὰ μέσου ἐπιστροφῆς καὶ δακρύων, καὶ διὰ μέσου ἐξομολογήσεως τῶν ἁμαρτημάτων, καὶ ἀποχῆς τῶν κακῶν, διὰ τοῦτο καὶ μᾶς ἐδόθη αὐτὸ τὸ χάρισμα, εἰς τὸ ὁποῖον ἐμβαίνει καὶ τὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν, ἐπειδὴ εἶναι τῆς μετανοίας ἐνέχυρον.

 7ον Τὸ Ἅγιον Ἔλαιον. Τὸ Ἅγιον Ἔλαιόν μας παραδόθη ὡς μία ἅγια ἱερουργία καὶ τύπος τῆς θείας εὐσπλαγχνίας, τὸ ὁποῖον δίδεται εἰς τοὺς μετανοοῦντας διὰ λύτρωσιν καὶ ἁγιασμὸν τῶν· ὅθεν καὶ ἁμαρτήματα λύει, καὶ ἀσθενείας θεραπεύει, καὶ ἁγιάζει πληρέστατα. Ὅλα δὲ αὐτὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, καὶ οἱ Ἅγιοι αὐτοῦ μαθηταὶ μὲ τὴν δύναμιν αὐτοῦ μας τὰ παρέδωκαν. Δι’ ὅτι καθὼς ἠμεῖς ἤμεθα διπλοί, ἀπὸ ψυχὴν καὶ σῶμα συντεθειμένοι, διπλὰ καὶ αὐτά μας τὰ ἔδωκεν, ὅτι διπλοὺς ἀληθινὰ καὶ αὐτὸς δι’ ἠμᾶς ἔγινε, Θεὸς ὧν ἀληθινός, καὶ ἄνθρωπος ἀληθῶς χρηματίσας, ὥστε μὲ τὴν χάριν μὲν τοῦ πνεύματος νοητῶς νὰ ἁγιάζει τᾶς ψυχᾶς μας, μὲ τὰ αἰσθητὰ δὲ ὕδατα καὶ Ἔλαιον καὶ Ἄρτον καὶ Ποτήριον, καὶ τὰ ἐπίλοιπα, ὅσα ὑπὸ τοῦ Πνεύματος ἁγιάζονται, νὰ καθαγιάζει καὶ τὰ σώματά μας, καὶ νὰ δίδει σωστὴν κατὰ πάντα τὴν σωτηρίαν. [Άπαντα Αγίου Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης σελίδες 68-69.]

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ! ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΚΑΙ ΕΦΗΡΜΩΣΕ ΑΡΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ !! Η ΕΓΚΥΚΛΟΣ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑΡΓΗΤΕ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ,ΑΦΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ !! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΦΡΙΞΕΤΑΙ , ΓΙ' ΑΥΤΟ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ , ΔΙΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΚΠΑΙΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ!! ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΗ ΤΗΝ ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΟΛΑ!!
ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΝΑ ΒΡΗΤΕ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΗΞΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!! ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ !! ΜΟΝΟ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ !! Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΩ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΕΛΕΙΟΣ , ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ , ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ ΟΛΙΓΟΝ ΕΓΚΥΟΣ , ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ , Η ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΟ ΠΙΣΤΩΝ ΟΤΑΝ ΦΡΟΝΕΙ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΑ , ΧΑΝΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΟΥΤΕ ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΟΥΤΕ ΣΩΣΤΙΚΗ ΧΑΡΙ!! Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΗΣΗ ΟΛΟΥΣ !! ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΑΙ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ , ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ , ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ , ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΑΝΟΙΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΝΑ ΚΛΑΨΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ,ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΝΑ ΦΩΤΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ!

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΤΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΤΟΥ

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς καί πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι ὅλη σχεδόν ἡ ζωή τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ ἦτο ἕνας συνεχής ἀγῶνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί μία διαρκής ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του. Ἀπέθανε δέ στήν ἐξορία ἀπό τίς κακουχίες καί τά μαρτύρια, ἐνῶ τοῦ εἶχαν κόψει τό δεξί χέρι καί τήν θεολόγον γλῶσσαν καί ἐνῶ τόν εἶχαν καθαιρέσει καί ἀναθεματίσει λόγῳ τῆς ἀδιαλλαξίας του νά μή δεχθῆ νά ὑπογράψη τόν λεγόμενον «Τύπον», ὁ ὁποῖος ἦτο μία ἔκθεσις πίστεως ἡ ὁποία εὐνοοῦσε καί ὑπέθαλπε τήν αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου καί τό ὅτι δέν ἤθελε καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Πατριάρχη καί τή Σύνοδο ἦτο κάτι πού ἐξόργιζε τούς ἐκκλησιαστικούς καί πολιτικούς ἄρχοντες, διότι μέ τήν στάσι του αὐτή παρέσυρε πολλούς νά τόν μιμηθοῦν καί νά μήν ὑποταχθοῦν στήν αἵρεσι καί τοιουτοτρόπως ἐγίνετο ὁδηγός τῶν Ὀρθοδόξων ἐν λόγοις καί ἔργοις. Αὐτό εἰπώθηκε καθαρά ἀπό τούς ἄρχοντες στή συζήτησί των μέ τόν ὅσιο προσπαθῶντας νά τόν πείσουν νά ἀλλάξη γνώμη: «Ὁ δέ κῦρις Σέργιος εἶπεν αὐτῷ ὅτι πολλάκις ἦλθον εἰς τό κελλίον σου εἰς Βέββας καί ἠκροασάμην τῆς διδασκαλίας σου, καί ὁ Χριστός ἔχει βοηθῆσαί σοι καί μή ἀγωνιάσῃς. Εἰς ἕν δέ μόνον λυπεῖς πάντας, ὅτι πολλούς ποιεῖς χωρισθῆναι τῆς κοινωνίας τῆς ἐνταῦθα Ἐκκλησίας. »Ἔστι τις ὁ λέγων, εἶπεν ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶπον, Μή κοινωνήσῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν Βυζαντίων; »Ἀπεκρίθη ὁ κῦρις Σέργιος · αὐτό τοῦτο, τό σε μή κοινωνεῖν, μεγάλη πρός πάντας ἐστί φωνή, μή κοινωνῆσαι. »Καί εἶπεν ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος · Οὐδέν βιαιότερον συνειδότος κατηγοροῦντος, καί οὐδέν τούτου συνηγοροῦντος παρρησιαστικώτερον» (ΕΠΕ Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καί Ἀσκητικῶν 15Γ, 96). Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι μόνη ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου ἦτο παράδειγμα πρός μίμησι καί χαλινός τῆς αἱρέσεως, παρ’ ὅτι ὁ ἴδιος, ὅπως ἀναφέρει, δέν τό ἔλεγε μέ τά λόγια.

Σέ ἄλλη συζήτησι προσπαθῶντας οἱ ἄρχοντες νά τόν μεταπείσουν κάνουν μέ τόν ὅσιο τήν ἑξῆς συζήτησι: «Τότε λέγει πρός αὐτόν ὁ ἔπαρχος · Κοινωνεῖς τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν ὧδε, ἤ οὐ κοινωνεῖς; »Ἀπεκρίθη καί εἶπεν · Οὐ κοινωνῶ.

»Λέγει αὐτῷ · Διά τί;

 »Ἀπεκρίθη ·Ὅτι ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους.

»Καί εἶπεν · Ἐάν ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους, πῶς εἰς τά δίπτυχα ἀναφέρονται;

»Καί λέγει · Καί τίς ὄνησις ὀνομάτων, τῶν δογμάτων ἐκβεβλημένων;

»Καί δύνασαι, ἔφη, τοῦτο δεῖξαι;

»Καί εἶπεν · Ἐάν λάβω ἄδεια καί κελεύετε, δειχθῆναι ἔχω τοῦτο πάνυ εὐχερῶς.

»Καί σιωπησάντων αὐτῶν, λέγει αὐτῷ ὁ σακελλάριος · Διατί ἀγαπᾷς τούς Ρωμαίους, καί τούς Γραικούς μισεῖς;

»Ἀποκριθείς ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος, εἶπε · Παραγγελίαν ἔχομεν, τοῦ μή μισῆσαί τινα. Ἀγαπῶ τούς Ρωμαίους ὡς ὁμοπίστους, τούς δέ Γραικούς ὡς ὁμογλώσσους.

»Καί πάλιν λέγει αὐτῷ ὁ σακελλάριος · Πόσων ἐτῶν λέγεις ἑαυτόν;

»Ἀπεκρίθη: Ἑβδομήκοντα πέντε» (Φιλοκαλία 15Γ, 102).

Οἱ συζητήσεις αὐτές μέ τούς αἱρετικούς πού προαναφέραμε ἐγίνοντο εἰς τά ἀνάκτορα εἰς τά ὁποῖα μετέφερον κάθε τόσο τόν ὅσιο ἀπό τήν φυλακή, μετά δηλαδή τήν πρώτη ἐπάνοδό του ἀπό τήν ἐξορία. Ἀπό τήν ἐξορία τόν μετέφεραν διά νά ἰδοῦν ἄν ἐπείσθη νά ὑπακούση στίς βασιλικές καί πατριαρχικές ἐντολές. Θά μεταφέρωμε μία ἀκόμη πολύ χαρακτηριστική συζήτησι τοῦ ὁσίου ἀπό αὐτήν τήν περίοδο, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ «ὡς δρόσος Ἀερμών» γιά τίς ἡμέρες μας, ἄν βεβαίως εἴχαμε κάτι ἐλάχιστο ἀπό τό φρόνημα τοῦ ἁγίου: «Kαί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ περί τήν αὐτήν ἀφήν τοῦ λύχνου, Τρώϊλος ὁ πατρίκιος καί Σέργιος ὁ Εὐκρατᾶς, ὁ ἐπί τῆς τραπέζης τῆς βασιλικῆς, παρεγένοντο πρός τόν δοῦλον Θεοῦ τόν γέροντα, καί καθίσαντες ἐκέλευσαν καί αὐτόν καθίσαι, καί εἶπον πρός αὐτόν · Εἰπέ ἡμῖν, κῦρι ἀββᾶ, τήν μεταξύ σοῦ καί Πύρρου γενομένην ἐν Ἀφρικῇ καί Ρώμῃ περί τῶν δογμάτων κίνησιν, καί ποίοις αὐτόν ἔπεισας ἀναθεματίσαι τό δόγμα τό ἴδιον, καί τῷ σῷ συνθέσθαι. Καί ἀφηγήσατο αὐτοῖς πάντα καθεξῆς, ὅσα ἡ μνήμη ἀνέσωσε.

»Καί τοῦτο εἶπεν, ὅτι Ἐγώ δόγμα ἴδιον οὐκ ἔχω, ἀλλά τό κοινόν τῆς Ἐκκλησίας τῆς καθολικῆς. Οὐ γάρ ἐκίνησα φωνήν τήν οἱανοῦν, ἵνα ἴδιόν μου λέγηται δόγμα.

»Καί μετά τήν ἀφήγησιν λέγουσιν αὐτῷ · Οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνῳ Κωνσταντινουπόλεως;

»Καί εἶπεν · Οὐ κοινωνῶ.

»Διά ποίαν οὐ κοινωνεῖς αἰτίαν; εἶπον.

Ἀπεκρίθη · Ὅτι τάς ἁγίας τέσσαρας συνόδους ἐξέβαλον διά τῶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ γενομένων ἐννέα κεφαλαίων, καί διά τῆς ἐν ταύτῃ τῇ πόλει γενομένης παρά Σεργίου Ἐκθέσεως, καί διά τοῦτο προσεχῶς ἐπί τῆς ἕκτης ἰνδικτιῶνος ἐκτεθέντος Τύπου, καί ὅτι, ἅπερ ἐδογμάτισαν διά τῶν κεφαλαίων, διά τῆς Ἐκθέσεως κατέκριναν · καί ἅπερ ἐδογμάτισαν διά τῆς Ἐκθέσεως, διά τοῦ Τύπου ἠκύρωσαν, καί καθεῖλαν ἑαυτούς τοσαυτάκις. Οἱ τοίνυν ὑφ’ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων, καί τῆς μετά ταῦτα ἐπί τῆς ὀγδόης ἰνδικτιῶνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν ἐπιτελέσουσι μυσταγωγίαν · ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾷ;

ΟΙ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ , ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ,ΠΟΣΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ?? ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ??? ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ??

»Καί λέγουσιν αὐτῷ · Σύ μόνος σώζῃ καί πάντες ἀπόλλυνται;

»Καί εἶπεν · Οὐδένα κατέκριναν οἱ τρεῖς παῖδες μή προσκυνήσαντες τῇ εἰκόνι, πάντων ἀνθρώπων προσκυνούντων. Οὐ γάρ ἐσκόπουν τά τῶν ἄλλων, ἀλλ’ ἐσκόπων ὅπως ἄν αὐτοί μή ἐκπέσωσι τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας. Οὕτω καί Δανιήλ βληθείς εἰς τόν λάκκον τῶν λεόντων, οὐ κατέκρινέ τινα τῶν μή προσευξαμένων τῷ Θεῷ κατά τό θέσπισμα Δαρείου, ἀλλά τό ἴδιον ἐσκόπησε · καί εἵλετο ἀποθανεῖν καί μή παραπεσεῖν τῷ Θεῷ καί ὑπό τῆς ἰδίας μαστιγωθῆναι συνειδήσεως, ἐπί τῇ παραβάσει τῶν φύσει νομίμων. Κἀμοί οὖν μή δῷ ὁ Θεός κατακρῖναι τινα, ἤ εἰπεῖν, ὅτι ἐγώ μόνος σώζομαι. Αἱροῦμαι δέ ἀποθανεῖν, ἤ θρόησιν ἔχειν κατά τό συνειδός ὅτι περί τήν εἰς Θεόν πίστιν παρεσφάλην καθ’ οἱονδήποτε τρόπον.

»Λέγουσιν αὐτῷ · Καί τί ἔχεις ποιῆσαι, τῶν Ρωμαίων ἑνουμένων τοῖς Βυζαντίοις; Ἰδού γάρ χθές ἦλθον οἱ ἀποκρισιάριοι Ρώμης, καί αὔριον τῇ Κυριακῇ κοινωνοῦσι τῷ πατριάρχῃ, καί πᾶσι δῆλον γίνεται, ὅτι σύ διέστρεφες τούς Ρωμαίους · ἀμέλει, σοῦ ἀπαρθέντος ἐκεῖθεν, συνέθεντο τοῖς ἐνταῦθα.

»Καί εἶπε πρός αὐτούς · Οἱ ἐλθόντες, οἱονδήποτε πρόκριμα τῷ θρόνῳ Ρώμης, κἄν κοινωνήσωσιν, ἐπάν οὐκ ἤγαγον πρός τόν πατριάρχην ἐπιστολήν, οὐ ποιοῦσι · καί οὐ πείθομαι πάντως ὅτι οἱ Ρωμαῖοι ἑνοῦνται τοῖς ἐνταῦθα, εἰ μή ὁμολογήσωσι τόν Κύριον ἡμῶν καί Θεόν, καθ’ ἑκατέραν τῶν ἐξ ὧν, ἐν οἷς τε καί ἅπερ ἐστίν, εἶναι φύσει θελητικόν τε καί ἐνεργητικόν τῆς ἡμῶν σωτηρίας.

»Καί λέγουσιν · Εἰ δέ συμβιβασθῶσι τοῖς ἐνταῦθα οἱ Ρωμαῖοι, τί ποιεῖς;

»Καί εἶπε · Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου, καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμα τι νομοθετοῦντας» (ΕΠΕ Φιλοκαλία 15Γ, σελ. 88).

Ἐδῶ ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι ὅτι μετά τήν ἐμμονή τοῦ ὁσίου νά μήν ἔχη ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τούς Πατριαρχικούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οἱ ἄρχοντες τοῦ ὑποβάλλουν τήν ἐρώτησι: «Σύ μόνος σώζῃ καί πάντες ἀπόλλυνται;». Εἶναι ὄντως πολύ ὕπουλη ἡ ἐρώτησις καί τίθεται κατά κόρον καί σήμερα. Ὁ ὅσιος ἀπαντᾶ ὅτι ἡ κρίσις δέν εἶναι ἰδική του ὑπόθεσις ἀλλά τοῦ Θεοῦ. Ἰδική του εὐθύνη εἶναι νά ἀποθάνη χάριν τῆς ἀληθοῦς πίστεως καί νά μήν προδώση. Στήν ἐρώτησι, ἐπίσης, διά τό τί θά κάνη ὁ ὅσιος ἐάν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης συμβιβασθῆ μέ τόν λεγόμενο «Τύπο» καί προσχωρήση εἰς τόν Μονοθελητισμό, ὁ ὅσιος δίδει μεγαλοπρεπῆ ἀπάντησι, χωρίς νά ἀναφέρη τίποτε ἰδικό του: «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου, καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντας». Δηλαδή καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης μέ τήν ἀποδοχή τῆς αἱρέσεως θά εἶναι ἀναθεματισμένη καί ὁ ἴδιος φυσικά δέν θά ἔχη καμμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μαζί της.