Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2004

  

Πρόλογος

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ μας είναι από τη φύση της καθο­λική και ασφαλώς οικουμενική (παγκόσμια). Έχει ανοιχτή την αγκαλιά της σ' όλους τους ανθρώπους, κάθε φυλής και εποχής, και τους καλεί να έρθουν κοντά της. Ο Χριστός, που είναι η κεφαλή της, απευθύνει διαχρονικά στον κόσμο το «δεύτε πρός με πάντες», ενώ παράλληλα στέλνει τους μαθητές Του να διδάξουν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας «εις πάντα τα έθνη».

Αυτή τη συστατική και φυσική ιδιότητα της Εκκλη­σίας, την οικουμενικότητα-παγκοσμιότητα, τη διεκ­δικούν σήμερα δυο κινήματα, που εκφράζουν το πνεύμα της εποχής: ο Οικουμενισμός και η Παγκοσμιοποίηση.

Η Παγκοσμιοποίηση προωθείται από ισχυρές πολιτι­κοοικονομικές δυνάμεις και προβάλλει το μοντέλο μιας ενοποιημένης ανθρωπότητος, ενώ ο Οικουμενισμός δρα­στηριοποιείται στον θρησκευτικό χώρο, επιδιώκοντας την εκπλήρωση του οράματος ενός ενωμένου Χριστιανι­σμού και στοχεύοντας τελικά σε μια οικουμενική θρη­σκεία, μια Πανθρησκεία.

Στο τεύχος τούτο επιχειρούμε να σκιαγραφήσουμε το κίνημα του Οικουμενισμού -στο οποίο συμμετέχει και η Ορθοδοξία-, επειδή αυτό παραμένει άγνωστο στο ευ­ρύτερο πλήρωμα της Εκκλησίας μας και επειδή οι εξε­λίξεις στους κόλπους του προκαλούν ανησυχία και προ­βληματισμό .

Ίσως ν' ακούγεται περίεργα, αλλά είναι γεγονός ότι σήμερα ο Οικουμενισμός απειλεί την οικουμενικότητα της Εκκλησίας μας, γιατί διολισθαίνει όλο και περισσό­τερο σε συμβιβαστικές-συγκρητιστικές τακτικές, που αναιρούν θεμελιώδεις αρχές της ορθοδόξου πίστεως. Και, ας μην το λησμονούμε, η ορθή πίστη είναι η πρώτη και κύρια προϋπόθεση της σωτηρίας του ανθρώπου, σύμφωνα με τη θεόπνευστη αγιοπατερική απόφανση: «Όστις βούλεται σωθήναι, πρό πάντων χρή αυτώ την καθολικήν κρατήσαι πίστιν, ήν ει μη τίς σώαν καί άμωμον τηρήσειεν, άνευ δισταγμού, εις τον αιώνα απολείται» (Σύμβολον της Πίστεως αγίου Αθανασίου Αλεξανδρείας).

Έτσι, λοιπόν, αν το σωτήριο μήνυμα της Ορθοδοξίας μας χαθεί ανάμεσα στα πλάνα μηνύματα των ετεροδόξων και των αλλοθρήσκων, για χάρη ενός ουτοπικού οικουμενιστικού οράματος, τότε θα χαθεί και η ελπίδα του κόσμου.

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

«Δεν θέλουμε να είμαστε πια μουσουλμάνοι. Θέλουμε να γίνουμε Χριστιανοί»!
Τούρκοι λένε σε Έλληνες επισκέπτες: «Ο τόπος αυτός είναι δικός σας».
ΟΙ ΛΑΟΙ   ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ  ΤΗΝ ΑΛΗΘΗΝΗ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ  ΤΟΥΣ , ΜΕ ΚΥΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ !! ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ !! ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΑΙ ΟΤΙ ΠΑΘΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ-  ΑΡΘΗΣΕΤΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΑΝΑΞΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΚΑΙ ΘΑ ΔΩΘΗ ΣΕ  ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ  ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ  ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΟΝ  ΧΡΙΣΤΟ , ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΑΘΕΑ Η ΦΑΝΑΤΙΚΑ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΑ!!
Ο φανατισμός των Ισλαμιστών στην Τουρκία δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις ειδικά σε θέματα θρησκείας. Αυτό όμως που δεν επετεύχθη με «ζεϊμπέκικα και κουμπαριές» το πράττει η Ορθοδοξία αφού είναι έκδηλο σε πολλούς Τούρκους το Ορθόδοξο υπόβαθρο. Αν καί οι λιγοστοί Σελτζούκοι άλλαξαν τον εθνοθρησκευτικό χαρακτήρα εκατομμυρίων Ελλήνων (Μικρασίας, Θράκης, Πόντου κ.α.) που λόγω βίας ή συμφερόντων εξισλαμίσθηκαν ακόμα και επιφανειακά, σήμερα μία κρυμμένη Ορθόδοξη θρησκευτικότητα εκδηλώνεται από τους απογόνους τους. Οι κρυπτοχριστιανοί αποτελούν για το Πατριαρχείο ένα κρυφό ποίμνιο τραγικών θυμάτων μιας αυταρχικής διοίκησης αιώνων. Ζουν παντού. Κυρίως στον Πόντο που ίσως είναι 2 εκατομμύρια! Έρημοι ναοί λειτουργούν και ξαφνικά γεμίζουν κρυπτοχριστιανούς που κοινωνούν συνειδητά, νηστεύουν ακόμα και
το λάδι όλα τα 5ήμερα της Μ. Τεσσαρακοστής. Γράφονται συνθήματα σε τοίχους από νέους με αναζητήσεις: «Δεν θέλουμε να είμαστε πια μουσουλμάνοι. Θέλουμε να γίνουμε Χριστιανοί»! Τούρκοι λένε σε Έλληνες επισκέπτες: «Ο τόπος αυτός είναι δικός σας». Hos geldiniz! Φύλακες μνημείων λένε σε Έλληνες να μην πληρώνουν εισιτήριο γιατί «αυτά είναι δικά σας». Δεν θεωρούν ευλογία απ’ τον Θεό το γεγονός ότι αδίκησαν τους Ρωμηούς κλέβοντας και διώκοντάς τους, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπουν προκοπή! Καταλαβαίνουν ότι ζουν σε μια χώρα που όλα είναι Ελληνικά! Ιστορία, μνημεία, πόλεις, πολιτισμός και το σημαντικότερο ότι η συντριπτική πλειοψηφία εξ’ αυτών γνωρίζει ότι στις φλέβες τους ρέει Ελληνικό αίμα!
Τα περιστατικά πολλά. Στο ναό Αγ. Τριάδος Σταυροδρομίου Κωνσταντινουπόλεως, ο π. Δοσίθεος συναντά νεαρή Τουρκάλα που ρίχνει οβολό στο παγκάρι, ανάβει κερί, προσκυνεί την εικόνα και εξηγεί στον Πάτερ: «Μου αρέσουν τα δικά σας»! Κάθε Παρασκευή που λειτουργεί η Μονή Μεταμορφώσεως Πρώτης συρρέουν πολλοί Τούρκοι. Στο νησί Αντιγόνη τιμούν τον Αγ. Γεώργιο φέρνοντας στο μοναστήρι λάδια, λαμπάδες, χρήματα για τα θαύματα που κάνει. Σ’ ένα απ’ τα 40 αγιάσματα της Πόλης, στο Μπαλουκλή καταφεύγουν πολλοί Τούρκοι ζητώντας βοήθεια σε δύσκολες περιστάσεις της ζωής. Στην Παναγία του Βεφά κάθε πρωτομηνιά εκατοντάδες Τούρκοι παίρνουν αγιασμό και την Πρωτοχρονιά γίνεται το αδιαχώρητο από χιλιάδες προσερχόμενους. Κοντά στην Αγιά Σοφιά, στον Αϊ Θαράπο, κάθε Δευτέρα Ορθόδοξος ιερέας διαβάζει συνεχώς ευχές σε «μουσουλμάνους» που ζητούν εξομολόγηση. Το αγίασμα της σπηλιάς Αγ. Δημητρίου Ξηροκρήνης γεμάτο δεκανίκια και τάματα από Τούρκους ακόμα και απ’ το Ερζερούμ που θεραπεύθηκαν. Εκκλησιάζονται, ζητούν να κοινωνήσουν, προσκυνούν το Σταυρό, ευχαριστούν τον παπά που σταυρώνει το άρρωστο παιδί τους, αγαπούν ιδιαιτέρως τον Aziz Nikola (Άγιο Νικόλαο)! Τουρκάλα κρατά 50 χρόνια αναμμένο το καντήλι στο Ναό Ταξιαρχών Μοσχονησίων!
Η «Σαμπάχ» γράφει: «Η επαναλειτουργία της Πατριαρχικής Σχολής Χάλκης είναι αίτημα άκρως λογικό» και ο αρθρογράφος Τσαντάρ υποστηρίζει «την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου που ισχύει απ’ το 451…». Ο Γ. Τζιβαόγλου γράφει ότι ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ υπήρξε μοιραίο λάθος. Τουρκική τράπεζα παρουσίασε έκδοση για το Βυζάντιο που περιείχε ακόμα και λόγο του Αγίου Βασιλείου προς νέους! Η Τουρκική ακαδημία επιστημών διοργάνωσε συνέδριο για τη ζωή στο Βυζάντιο. Στην Τουρκία οι Ορθ. Εκκλησίες δεν πληρώνουν ηλεκτρικό ρεύμα όπως στην Ελλάδα. Απαλλάσσονται!
Τουρκικές πηγές σε έρευνα του Ν. Χειλαδάκη αποκαλύπτουν ότι στη Μονή Παντοκράτορος του Κερατίου που υπήρχαν οι αυτοκρατορικοί τάφοι Κομνηνών και Παλαιολόγων, είναι σήμερα η περιοχή Φατίχ, κέντρο φανατικών ισλαμιστών και συνηθίζουν πολλοί Τούρκοι να ανάβουν κεριά και να ρίχνουν χρήματα σ’ έναν τάφο παρά την προειδοποιητική επιγραφή που απαγορεύει αυστηρά τη συνήθεια αυτή. Στην ίδια συνοικία υπήρχε ο Βυζαντινός ναός Αγίων Αποστόλων. Πάνω στα ερείπιά του χτίστηκε τζαμί και κατόπιν επισκευών ανοίχτηκε ο τάφος του Μωάμεθ Πορθητή που είχε μητέρα Χριστιανή -πιθανώς Ελληνίδα- και διαπιστώθηκε ότι μία καταπακτή οδηγούσε στην υπόγεια αίθουσα της παλιάς Εκκλησίας, αποδει-κνύοντας ότι ο Μωάμεθ είχε ταφεί σε Ορθόδοξη Εκκλησία εν μέσω Βυζαντινών αυτοκρατόρων! Μαρτυρίες αναφέρουν ότι στα τέλη της ζωής του είχε ασπασθεί τον Χριστιανισμό και δίπλα στον τάφο του βρέθηκε Σταυρός και εικόνα της Παναγίας! Ο ναός Αγίας Ειρήνης δίπλα στην Αγιά Σοφιά δεν έγινε ποτέ τζαμί. Ο Μωάμεθ τον άφησε να λειτουργεί κανονικά χάριν της Χριστιανής μάνας του! Όλα αυτά απασχολούν κατά καιρούς τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Το περιοδικό «Ακτουέλ» της Σαμπάχ παρουσίασε άρθρο: «Ο Πορθητής ήταν Χριστιανός;»!
Η εβδομαδιαία τουρκική επιθεώρηση αξιών αναφέρει: «Επιστρέφουν στις θρησκευτικές τους ρίζες»! Επισημαίνει ότι σε 3 χρόνια μοιράστηκαν 8 εκατομμύρια Ευαγγέλια (incil) στην τουρκική γλώσσα, ενώ φανερά βαπτίζονται Χριστιανοί πολλοί μουσουλμάνοι απόγονοι εξισλαμισμένων Ελληνογενών που ανακαλύπτουν τις χριστιανικές τους ρίζες! Η «Σαμπάχ» τιτλοφορεί: «Η Εκκλησία της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη, τελευταία ελπίδα για τους Τούρκους»! Την χαρακτηρίζει «Πόρτα ελπίδας», τόπο προσκυνήματος και προσευχής στα προβλήματα των Τούρκων με αθρόα προσέλευση που κάθε 1η του μηνός δημιουργείται το αδιαχώρητο! Η φήμη της Παναγίας απλώθηκε παντού και οι Τούρκοι -ακόμα και διάσημοι- προσέρχονται για να ανάψουν κεριά, να φιλήσουν το χέρι Ορθόδοξου παπά, δηλώνοντας ότι εκεί είναι το σπίτι του Θεού γιατί γίνονται θαύματα!
Στον Αρχάγγελο Μιχαήλ στη Σεβάστεια, αναφέρεται στα συναξάρια ότι μικρά ψάρια εντός του αγιάσματος έγλυφαν το σώμα των ασθενών και λάμβαναν θαυματουργικά θεραπεία. Η Εκκλησία καταστράφηκε τον 15ο αιώνα, αλλά σήμερα το αγίασμα χρησιμοποιείται με τις ίδιες θεραπευτικές ιδιότητες προσελκύοντας πολλούς Ευρωπαίους. Η εφημερίδα «Σταρ» γράφει: «Τουρκάλες με μαντίλες πάνε σε Εκκλησίες», ανάβουν κεριά, κάνουν τάματα, ζητάνε την ευλογία έκπληκτων παπάδων, προσκυνούν εικόνες, επικαλούνται Αγίους (όλα αυτά τα απαγορεύει το Ισλάμ), παρατηρώντας μία μεταστροφή σε Ελληνορθόδοξους ναούς και αγιάσματα όπου οι Τούρκοι βρίσκουν καταφύγιο! Η εφημερίδα «Μιλιέτ» αναφέρει ότι με μέριμνα Τούρκου δημάρχου, γιορτάστηκε ευλαβικά στη Σηλυβρία η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου με μαζική συμμετοχή «μουσουλμάνων»!
Τα τελευταία χρόνια επετράπη στην εορτή των Θεοφανίων να ρίχνετε στο Βόσπορο ο Σταυρός. Πιο πολύ χάρηκαν οι Τούρκοι ψαράδες γιατί θεωρούσαν ότι ο λόγος που μειώθηκαν τα ψάρια στη θάλασσα ήταν που δεν έριχναν οι Ρωμηοί το Σταυρό τα Φώτα! Τουρκικές εφημερίδες ανέφεραν ότι νεαρή Τουρκάλα βούτηξε με τα ρούχα να πιάσει το Σταυρό στον Κεράτιο μαζί με Χριστιανούς δίνοντας συνέντευξη ότι ήθελε να τιμήσει τη γιορτή των Ρωμηών και θα το ξανάκανε για να πάρει ευλογία! Η «Χουριέτ» πρώτη σε κυκλοφορία τουρκική εφημερίδα δημοσίευσε πριν λίγα χρόνια ότι Τούρκος υποψήφιος δήμαρχος κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος ζήτησε την ευλογία του Πατριάρχη, παρακολουθώντας τη θ. λειτουργία στην Παναγία Ευαγγελίστρια την 25η Μαρτίου(!), μίλησε δημόσια σε Τούρκους δημοσιογράφους για την αγιότητα του ηγέτη της Ορθοδοξίας και του πρόσφερε τριαντάφυλλο…»!
Τουρκικά κανάλια δείχνουν Μετέωρα, Μιστρά, ψαλμωδίες, βίους Αγίων κ.α. Προβάλλουν Τούρκους που αγιογραφούν και ότι έξω από την Άγκυρα σε ιστορική παλαιοχριστιανική κατακόμβη συρρέουν προσκυνητές πιστεύοντας ότι θα βοηθηθούν στη ζωή τους, ανάβοντας κεριά εκεί όπου συγκεντρώνονταν παλιά οι Χριστιανοί. Έξω από τα Άδανα σε κατακόμβη που αγίασαν 7 Χριστιανοί νέοι προσέρχονται Τούρκοι προσκυνητές θυμιάζοντας λιβάνι που απαγορεύει το Ισλάμ, θεωρώντας τους τόπους ιερούς διότι γίνονται φοβερά θαύματα. Στην Ταρσό ο Ναός Αποστόλου Παύλου είναι προσκύνημα, ανάβουν καντήλια, φιλάνε εικόνες, πίνουν αγίασμα για την υγεία τους και όλα αυτά τα θεωρούν ιερά. Στις 24 Σεπτεμβρίου στην Πρίγκηπο τιμούν τον Άγ. Γεώργιο τον Κουδουνά. Δεκάδες χιλιάδες προσκυνητές απ’ τα πέρατα της Τουρκίας με τσαντόρ, ακόμα και ηλικιωμένοι, περπατούν ξυπόλητοι, απ’ τις ακτές όλη την ανηφόρα ως την κορυφή που είναι ο ναός σε ένα άνευ προηγουμένου πανηγύρι, κάνοντας τάματα, κρεμώντας κουρελάκια στα δέντρα, τηρώντας μία παράδοση με κλωστές, περιμένοντας σε ατέλειωτες ουρές επί 5 ώρες για να πάρουν αγιασμό, να τους σταυρώσει ο Ορθόδοξος παπάς, ανάβοντας κεριά, χαϊδεύοντας εικόνες, πιστεύοντας στη δύναμη του Σταυρού!
Τούρκοι γράφουν λογοτεχνικά βιβλία: «Κωνσταντινούπολις ήταν το όνομά σου… με το λαό σου τον ευσεβή, τις Εκκλησιές, τα μοναστήρια, τ’ αγιάσματά σου, με τις εικόνες, τους καλογέρους και τους αγγέλους σου, ήσουνα η πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας. Κωνσταντινούπολις το όνομά σου…»
-->
Ας τα βλέπουν αυτά στην χώρα μας «οι λίγοι» που έκαναν μόδα το να μάχονται την Εκκλησία.
εφημερίδα Λέσβου «Δημοκράτης» 25-12-2008
http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com
Από Γιώργο Γεράκη

ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΑΥΤΟΥ

ΤΟ ΝΕΟ  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΚΑΡΠΟΙ  ΑΥΤΟΥ

ΟΙ  ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΕΠΙ  ΒΕΚΚΟΥ…

 

Μία από τίς ελάχιστες φωτογραφίες δυό αφορισμένων καί άλιωτων Ορθοδόξων ιερέων πού συλλειτούργησαν με τούς Καθολικούς στήν Μονή Μεγίστης Λαύρας τού Αγίου Όρους, επί Πατριάρχου Κωνσ/λεως Βέκκου. Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο τού Αγίου Όρους γύρω στά 1932, καί δημοσιεύτηκε κατ΄ αρχάς στό περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φύλ. 132...  

Οί απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά τήν επίσκεψή τους στό Άγιο Όρος μέ σκοπό νά εντάξουν τίς Ιερές Μονές στό σχέδιό τους καί νά συλειτουργήσουν μέ τούς Παπικούς, προσπάθησαν μέ διπλωματία νά τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τά περισσότερα Μοναστήρια μέ αποτέλεσμα νά προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οί βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δέν είχαν κάνει...
Καί αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στόν Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν καί  στην Μονή  τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μέν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν είς τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.
Τα ίδια περίπου συνέβησαν και είς την Ιεράν Μονήν τών Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους…
Είς την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού…
Κι΄ έτσι, ο μέν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως τό κερί  στην φωτιάαπό σύντομη αρώστια και πέθανε, οί δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι ( και κατ΄ άλλους 11 ), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφωρισμένοι, καί των οποίων τά κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19^ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τά σώματά τους…
 

ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ...

«Εις αδελφός ήκουε διά τους αφορισμένους όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, καί οι όποιοι έδέχθησαν καί συνελλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον, τόν τότε Λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Είχε άμφιβολίαν όμως αν είναι πράγματι αληθινά όλα αυτά, καί πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε αν ευρίσκεται κανείς νά τους είδεν, ιδίοις όμμασιν ώς αυτόπτης μάρτυς διά νά πεισθεί από την αμφιβολίαν οπού είχε…
Καί από τους πολλούς οπού ερώτησε τού είπαν ότι ό Πνευματικός τούς έχει ιδεί, καί ήρθε καί με έρώτησε έάν γνωρίζω καί εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, καί τον έπληροφόρησα ότι τους είδα καί είναι βεβαιότατα, επειδή εγώ ήρθα εις το Αγιον Ορος, εις τα 1885, ετών είκοσι…
Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε νά πάρουμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμονίτου 1200 οκάδες, πηγαίναμε διά θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας νά τό περιλάβομε, όπου ήμουν 22 ετών καί ήτο τόν Σεπτέμβριον μήνα δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού.

Επήγαμε τό εσπέρας καί έμείναμε εις τόν άρσανάν της Μεγ. Λαύρας, όπως τό πρωΐ έξακολουθήσωμε τό ταξίδιόν μας, καθώς καί έγινε.
Μόλις όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα, από τήν Λαύραν, ακούω καί μου λέγει ό Γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός,
«παιδί μου Γαβριήλ εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφωρισμένοι, οι οποίοι έδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν, καί συλλειτούργησαν με τόν Ίωάννην Βέκκον καί τους μετ' αύτού, τους οποίους εγώ τους έχω ιδεί καί άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος καί ίσως νά γίνει κάποτε λόγος καί νά λέγουν μερικοί οτι ψέματα είναι όλα αυτά, και ότι δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε άφωρισμένοι, αλλά τά λέγουν διά φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι αυτό νά πάμε, νά τους ίδης ιδίοις όμμασι, νά μή πιστεύεις ότι καί αν σου λέγουν μετά, διότι καί ή Αγία Γραφή λέει, ό οφθαλμός είναι πιστότερος της ακοής…
Και λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, φθάσαμε εις ενα άπότομον γκρεμνόν, όπου μόνον να τόν ιδεί ό άνθρωπος τρομάζει, καί μού λέγει,
«εδώ είναι », 
Εγώ δέ περιεργαζόμουν νά τους ιδώ καί τόν λέγω
«με κοροϊδεύεις;»

Λοιπόν γέλασε καί μού λέγει, 
«τί νομίζεις, μήπως είναι κανένας Σταυρός ή τίποτα Εικόνες για νά τους βλέπουν οι άνθρωποι και νά κάμνουν τόν Σταυρόν τους; ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θά ίδης και τότε θά πιστέψεις...»

Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον έκείνην χαράδραν καί μετά κόπου πολλού, βγήκαμε έξω, καί μέ τά είκοσι νύχια πού λέει ο λόγος, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα καί έπειτα είδα ένα σπήλαιον καί εισήλθαμε, καί βλέπω εκεί μέσα ένα ελεεινόν θέαμα:
Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τόν βράχον, όρθιοι, μέ τά ρούχα, ράσα καί ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, τά μαλλιά  καί τό γένειον καί των τριών μακρύ καί κατάλευκον, τά πρόσωπα των όπως είναι τό χρώμα της φούμας ( μαύρο ), ομοίως καί αι χείρες προς τά κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον έστραμμένοι προς τά μέσα, οι όνυχες των χειρών εως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν έφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια…

Μάλιστα θέλησα νά τους ψηλαφήσω νά ιδώ αν πραγματικά τό σώμα ήτο μαλακό, ή μόνον ξηρό δέρμα καί οστά, αλλά δέν μου άφησε ό Γέρων και μου λέγει,
«μή βάλεις εσύ χέρι επί την οργήν του Θεού…»
Είς όλα όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δέν έβαλα. Καί τότε διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ, ταράττεται ή ψυχή μου καί δεν ημπορώ ούτε νά κοιμηθώ ήμερόνυκτα ολόκληρα, ούτε νά φάγω δύο καί τρεις ημέρας, ενώ τότε όπου τους είδα ούτε έβαλα τίποτε εις τόν νουν μου…

Γράφω το παρόν, ίδια χειρί εις τάς 2 Μαρτίου 1964 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος, Γαβριήλ Ιερομόναχος Πνευματικός, από τό Ιβηριτικό Κελί «Γεννέσιον του Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ιωάννου», του επιλεγομένου «Μαλάκι».

(Άγιορειτικόν Έγκόλπιον - Ήμερολόγιον τού έτους 2004)

ΟΙΚΤΡΑ ΤΑ  ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ…

 
Γι΄ αυτά τά τυμπανιαία και άλιωτα σώματα έχει διασωθεί το παρακάτω τραγικό περιστατικό:
« Κάποτε, μερικοί ημιονηγοί ( μουλαράδες ) ευρισκόμενοι σε ευθυμία και μεθυσμένοι, έβαλαν μεταξύ τους στοίχημα για το ποιος απ΄ όλους τους, ήταν πραγματικά γενναίος…
Το στοίχημα ήταν, ότι όποιος έχει το θάρρος και καταφέρει νά πάρει ένα από τά πτώματα αυτά και το φέρει στο μέρος πού πίνανε κρασί και διασκέδαζαν, θα κέρδιζε και ένα ανάλογο ποσόν !
Και πράγματι, βρέθηκε ένας τολμηρός και με το πιστόλι στο χέρι μετέφερε το απαίσιο και ταλαιπωρημένο εκείνο λείψανο κερδίζοντας το στοίχημα…
Η παράδοση αναφέρει ακόμη, ότι ένας προσκυνητής ευαίσθητος προφανώς, πλησιάζοντας και βλέποντας τά κατάμαυρα εκείνα και φουσκωμένα πτώματα, με τά ανακατεμένα μαλλιά, τά γαμψά νύχια, και με τά στόματα ανοικτά όπου μπαινόβγαιναν ποντικοί, τόσο φοβήθηκε πού έπαθε σόκ και ανακοπή της καρδιάς και πέθανε…
Το παραπάνω περιστατικό υπήρξε και η αιτία να απομακρύνουν τους αφωρισμένους από τον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου καί να τους πάνε σε μια σπηλιά κάτω, στην παραλία της Ρουμανικής Σκήτης, κτίζοντας με λιθάρια την πόρτα και κάνοντας αγνώριστο το μέρος όπου και παραμένουν ακόμη…
Αυτά δυστυχώς υπήρξαν τά τραγικά αποτελέσματα συλλειτουργίας και συμπροσευχών Ορθοδόξων και Καθολικών στο Άγιο Όρος…

Οἱ Ἀποστολικοὶ Κανόνες μὲ σαφήνειαν ὁρίζουν ὅτι ἀπαγορεύονται αἱ συμπροσευχαὶ μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Εἰς διαφορετικὴν περίπτωσιν πρέπει νὰ ἀφορίζωνται Λαϊκοί, Ἐπίσκοποι καὶ Κληρικοὶ καὶ νὰ καθαιροῦνται οἱ ἔχοντες τὴν ἱερωσύνην.
Ὅμως, Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Ἐπίσκοποι καὶ καθηγηταὶ θεολογίας καταφρονοῦν τοὺς Ἱ. Κανόνας.
Οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ Πατριάρχαι καὶ οἱ Ἀρχιεπίσκοποι θεωροῦν ἑαυτοὺς ὡς διαδόχους τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Διατὶ ὅμως ἀγωνίζονται να ἀποδείξουν τὸ ἀντίθετον; Διατὶ καταφρονοῦν τοὺς Ἀποστολικοὺς Κανόνας; Οἱ Ἅγ.Ἀπόστολοι συνέπλευσαν καὶ συμπροσευχήθησαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν ἢ ἐπορεύθησαν καὶ ἐδίδαξαν πάντα τὰ ἔθνη τὴν ἀληθινὴν πίστιν; Ἐὰν ἔπραττον κατὰ τὰς γραμμὰς τῶν σημερινῶν διαδόχων των (Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καὶ Ἐπισκόπων) ἕνα εἶναι βέβαιον: Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν θὰ εἶχεν ἐπικρατήσει. Ἴσως εἰς τὴν συμπεριφορὰν τῶν σημερινῶν Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καὶ Ἐπισκόπων νὰ ὀφείλεται ἡ ἐξάπλωσις καὶ ἡ διάδοσις τῶν πολυαρίθμων αἱρέσεων. Ἀντὶ νὰ διαλύσουν τὴν σύγχυσιν καὶ νὰ ἐργάζωνται διὰ τὴν διάδοσιν τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀληθείας τῆς Πίστεώς μας ἐργάζονται διὰ τὴν συνύπαρξιν μὲ τὸ σκότος, τὴν πλάνην, τὴν αἵρεσιν καὶ τὴν σύγχυσιν.
Ἂς ἀπαντήσουν αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδοξίας

Συγκλονίζεται ὁ πιστὸς λαὸς τῆς Ἑλληνοφώνου καὶ Σλαυοφώνου Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν ἀποστασίαν τῶν συγχρόνων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι περιφρονοῦντες τοὺς Ἱ. Κανόνας καὶ τοὺς ἀντιαιρετικοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, συμπροσεύχονται μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Πανηγυρίζουν καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Διότι ὡς λέγουν οἱ αἱρεσιάρχαι τοῦ Βατικανοῦ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν εἶναι περισσότερα ἀπὸ αὐτά, ποὺ μᾶς χωρίζουν. Οἱ αἱρετικοὶ διὰ τῶν συμπροσευχῶν νομιμοποιοῦνται ὡς μὴ πλανηθέντες Χριστιανοί. Οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως ἀποδοκιμάζουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας διακηρύσσοντες, ἐμμέσως, πλὴν σαφῶς, ὅτι τὰ δόγματα (ἤτοι αἱ ἀλήθειαι τῆς Ἐκκλησίας μας) δὲν ἔχουν οὐδεμίαν ἀξίαν. Ὑπεράνω τῶν δογμάτων τὸ σύνθημα ὅτι εἰς ὅλας τὰς «Ἐκκλησίας» τὰ πάντα εἶναι τὰ ἴδια. Ἐκμεταλλεύονται αἱ ὀρθόδοξοι κεφαλαὶ τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἄγνοιαν τοῦ λαοῦ περὶ τὰ δόγματα καὶ τὴν πραγματικὴν μυστηριακὴν ζωὴν καὶ διὰ αὐτὸ ἰσοπεδώνουν τὰ πάντα. Δὲν κινδυνεύουν νὰ ἀποδοκιμασθοῦν ὑπὸ τοῦ λαοῦ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας ὡς συνέβαινεν εἰς τὴν ἀρχαίαν Ἐκκλησίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ πιστὸς λαὸς ἐφώναζε διὰ τὸν ἀποστάτην ἐκ τῆς πίστεως κληρικὸν ἢ ἐπίσκοπον «ἔξω, ἔξω» καὶ «ναί, ναὶ» εἰς τὸν νέον κληρικὸν ἢ ἐπίσκοπον. Τὸ αὐτὸ ἔπραττε καὶ διὰ κάθε κακόφημον κληρικὸν ἢ ἐπίσκοπον. Τί θὰ συμβῆ ὅμως, ἐὰν ὁ ἀμύητος λαὸς περὶ τὰ μυστήρια, τὰ δόγματα καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ζωὴν προστρέξη εἰς τὴν Οὐνίαν, διὰ νὰ κάνη τὰ ἱερὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα ἐπιθυμεῖ; Καὶ τί θὰ συμβῆ, ἐὰν μιμηθῆ τοὺς Ἐπισκόπους καὶ σπεύση νὰ κάνη τὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα ἐπιθυμεῖ εἰς τοὺς Κόπτας, εἰς τοὺς Ἀγγλικανούς, εἰς τοὺς Παπικοὺς ἢ εἰς ἄλλας αἱρετικὰς «Ἐκ κλησίας», τὰς ὁποίας νομιμοποιοῦν αἱ Κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Θὰ εὑρίσκεται ὁ πιστὸς λαὸς εἰς ἀποστασίαν ἐκ τῆς Πίστεως καὶ θὰ δέχεται «κανόνας» ὑπὸ τῶν πνευματικῶν του ἢ τὴν εὐθύνην διὰ μία τοιαύτην ἐξέλιξιν θὰ τὴν ἔχουν αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Ἂς ἀπαντήσουν ὅσοι εἰς τὸ ὄνομα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἰσοπεδώνουν τὰ πάντα
εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ἀναγνωρίζουν τὴν πλάνην ὡς Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως.
. Τι λέγει η Αγία Γραφή για την αξιέπαινη απείθεια

Η σαφής επισήμανση του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτας (Γαλ. 1, 8.9), και μάλιστα δύο φορές με επίταση («ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω») να μη δεχθούν καμμία καινοτομία του ευαγγελικού κηρύγματος, ακόμη κι αν προέρχεται από άγγελον εξ ουρανού ή από τους ιδίους τους Αποστόλους, φανερά καταργεί κάθε έννοια «Πρωτείου» των μεμονωμένων προσώπων έναντι της Παραδόσεως μέσα στην Εκκλησία (αφού ούτε οι ίδιοι οι Απόστολοι δεν μπορούν υστερογενώς να αλλάξουν το Ευαγγέλιόν τους, επειδή είναι «άνωθεν»), αλλά και επιπλέον αρκεί από μόνη της να μάς καθοδηγήσει στο τί γίνεται όταν φαινόμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε υπακοή εναντίον της Πίστεως της Εκκλησίας: απομακρύνουμε όποιον αλλοιώνει το αρχαίο ευαγγελικό κήρυγμα («ανάθεμα έστω»).
Σχετικώς με ένα άλλο χωρίο, το «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε· αυτοί γαρ αγυπνούσιν υπέρ των ψυχών ημών ως λόγον αποδώσοντες» (Εβρ. 13, 17) σημειώνουμε εδώ και το εξής αξιοπρόσεκτο· η αιτιολογία της υπακοής στους «ηγουμένους», δηλ. τους προεστώτες, είναι ότι αυτοί «αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών ημών»· η υπακοή δεν είναι απροϋπόθετη. Αν, βάσει της εκκλησιαστικής εμπειρίας διαπιστώνεται, ότι αυτοί ολιγωρούν, αδιαφορούν, για τις ψυχές και αμελούν για τους πνευματικούς κινδύνους και πρωτίστως την αίρεση, τότε αίρεται, καταργείται το καθήκον της υπακοής σε αυτούς.
Όπως έχει λεχθή σχετικώς «Η Αγία Γραφή εν πρώτοις κάνει διάκριση μεταξύ καλών και κακών ποιμένων, αληθινών και γνησίων ποιμένων, διδασκάλων, προφητών από τη μια πλευρά και ψευδοποιμένων, ψευδοδιδασκάλων και ψευδοπροφητών από την άλλη [...] οι πιστοί έχουν ευθύνη για το αν θα ακολουθήσουν τους κακούς ποιμένες, [...] η υπακοή δεν είναι αδιάκριτη, αλλά διακριτική»19
Τι  άλλων  αποδείξεων  χρειάζονται  οι  αγαπητοί  μας  φίλοι  που  ανήκουν  στην  κρατική  εκκλησία  της  Ελλάδος  , για  να  καταλάβουν  ότι  βρίσκονται  σε  λάθος  δρόμο  ,  διότι  είναι  μέλει  μιας  εκκλησίας  που  έχει  αποστατήσει  από  την  εκκλησία  του  Χριστού  ,  βρίσκονται  σε  μια  εκκλησία  που  Ίδη  έχει  αποδεχτεί  την  θρησκεία  του  αντίχριστου  , και  όσο  να  φωνάζουν  κάποιες  φωνές  κληρικών  και  λαϊκών  για  την  μεγάλη  αποστασία  της  εκκλησίας  της  Ελλάδος  , εφόσον  παραμένουν  σε  αυτή  , δεν  ωφελούνται  τίποτε  , αντιθέτως  ζημιώνουν  διότι  κρατούν  και  τους  πιστούς  που  τους  ακούν  .  πρέπει  να  καταλάβουν  ότι  δεν  είναι  η  εκκλησία  της  Ελλάδας  η  εκκλησία  του  Χριστού  , και  να  ψάξουν  να  βρουν  μέσα  στο  πλήθος  των  πλαστών  ορθοδόξων  εκκλησιών  πια  είναι  η  μια  αγία  και  αποστολική  εκκλησία  του  Χριστού  η  οποία  συνεχίζει  αδιαλείπτως  την  πορεία  της , έστω και  με  τους  λίγους  πιστούς  που  έχει!!

Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων καὶ ἀθέων αἱρετικῶν…»

Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδοδιδασκάλων καὶ ἀθέων αἱρετικῶν…»

ΟΤΑΝ Η ΑΙΡΕΣΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΙΩΠΩΝΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

«Σὺ τῆς ἀκενώτου πηγῆς, ἀντλήσας τὰ ρεῖθρα, ἐξ ὦν ἅπαντες οἱ διψῶντες ἀντλοῦμεν, νάματα χρυσόρρειθρα Χρυσόστομε» (Ὄρθρος ἑορτῆς)

ἕνα συγκλονιστικὸ γιὰ τὴν ἐπικαιρότητά του, σημαντικότατο καὶ πολυσήμαντο κείμενο ποὺ ἀποδίδεται στὸν ἱερὸ Χρυσόστομο. Διαβάζοντάς το, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ οἱ ποιμένες δὲν κατανοοῦν τὴν τεράστια ζημιὰ ποὺ ἐπιφέρουν στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν οἱ αἱρετικοὶ καὶ τοὺς ἀφήνουν ἀσύδοτους, ἢ τοὺς διευκολύνουν νὰ ἁλωνίζουν στὴν Ἐκκλησία, ἀκόμα χειρότερα, ὅταν κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ συμπροσεύχονται μὲ αὐτοὺς παραβαίνοντας τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τότε ἡ Ἐκκλησία, ἡ «κιβωτὸς σωτηρίας» θυμίζει πλοῖο, ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ κυβερνῆτες του τὸ ἔχουν παραδώσει σὲ χέρια πειρατῶν.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃς περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία».

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

«Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃς περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία».

«Εἶναι δυνατὸν Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀποδέχονται ὅτι ὑπάρχει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ γράφουν συγγράμματα καὶ νὰ καυτηριάζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ (π.χ. ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος), νὰ τὸν ἀποκαλοῦν παναίρεση, νὰ τὸν ἀναθεματίζουν τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2010 (π.χ. ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ) καί, παρόλα αὐτά, νὰ μὴν φέρνουν τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ὥστε νὰ κινηθεῖ ἡ διαδικασία καταδείξεως ἐν συνόδῳ καὶ καταδίκης αὐτῆς τῆς αἱρέσεως;».

                        ΤΑ 7 ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

            ΤΑ 7 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

  7 ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 1ον εἶναι τὸ νὰ δίνουμε στὸν πεινασμένο νὰ φάει, καθὼς ὁ Χριστὸς εἶπε «ἐπείνασα γάρ, κι ἐδώκατε μοὶ φαγεῖν» δήλ. σὲ πτωχοὺς καὶ ἀδύνατους ὅπου δὲν μποροῦν μὲ τὸν δικό τους κόπο νὰ τραφοῦν· καὶ τοῦτο πρέπει νὰ δίδεται ἀπὸ τὰ καλὰ ἐκεῖνα ὅπου θὰ ἀποκτήσει κάποιος μὲ τὴν τιμή του καὶ μὲ τὸν ἴδιον καὶ δίκαιον τοῦ κόπον, κατὰ τὴν Γραφὴν τὴν λέγουσα «τίμα τὸν Κύριον ἀπὸ σῶν δικαίων πόνων, καὶ ἀπάρχου αὐτῶ ἀπὸ σῶν καρπῶν δικαιοσύνης» (Πάρ-3,9). Καὶ δὲν πρέπει νὰ δίδεται ἡ ἐλεημοσύνη μόνον εἰς ἐκείνους τοὺς πτωχούς, ὅπου συνεχῶς παρακαλούσιν εἰς τὸ δημόσιον, ἢ εἰς ἐκεῖνους ὅπου κείτουνται εἰς τὰ ξενοδοχεῖα, μὰ ἀκόμη καὶ εἰς ἐκείνους ὅπου διὰ ἐντροπήν τους δὲν μποροῦν νὰ ζητήσουν ἐλεημοσύνη.

 2ον εἶναι τὸ νὰ ποτίσουμε τὸν διψασμένο, δηλ. ἐκεῖνον ὅπου διὰ τὴν πενίαν καὶ τὴν ἀσθενειάν του δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει νὰ σβύσει τὴν δίψα του· εἰς τὸν ὁποῖον λόγον περισφαλίζεται κάθε εἶδος ποτοῦ, εἰς καιρὸν δίψης, τὴν ὁποίαν ἂν θαραπεύσει κανεὶς μὲ ἕνα ποτήριον ψυχροῦ ὕδατος εἰς ἕνα διψώντα, θὰ ἀποκτήσει τὴν μακαριότητα κατὰ τὰ λόγια του Σωτῆρος ἠμῶν, ὅπου λέγει εἰς τὴν Γραφὴν «ὃς γὰρ ἂν ποτίση ὑμᾶς ποτήριον ὕδατος ἐν τῷ ὀνόματί μου, ὅτι Χριστοῦ ἐστε, ἀμὴν λέγω ὑμίν, οὐ μὴ ἀπολέση τὸν μισθὸν αὐτοῦ».

 3ον εἶναι τὸ νὰ ἐνεδύσουμε τὸν γυμνὸν· τὸν μακαρισμὸν ἀποκτοῦν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι φιλανθρω-πευσάμενοι εἰς τὸν πλησίον τους, βοή-θούσι τῆς χρείας του, ἐνδύοντες τὴν γυμνοτητά του· εἰς τοῦτο ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ ἀνταποδώσει τὴν πληρωμὴν ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως λέγων «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἠτοιμασμένην ὑμὶν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου». Εἰς τοῦτο περικλείονται ὄχι μόνον ἐκεῖνοι, ὅπου εἶναι ὅλοι γυμνοί, μὰ καὶ ἐκεῖνοι ὅπου καὶ ἂν ἔχουν ροῦχον δὲν τοὺς φθάνει νὰ διώξουν τὴν ψύχραν, ἢ καὶ ἀλλιῶς βασανίζονται, καὶ μετὰ βίας σωτηρεύονται ἀπὸ τὸ λείψιμον τῶν ρούχων· διατὶ ὁμοίως καὶ εἰς τοὺς τοιούτους πρέπει νὰ δείχνει ὁ ἐλεήμων ἄνθρωπος κάποιον ἔργον φιλανθρωπίας, δίδωντάς τους τίποτες ὠφέλιμον πρὸς τὸ νὰ ἀντιπαλαίουσιν εἰς τὰς ψύχρας τοῦ καιροῦ.

 4ον εἶναι νὰ πηγαίνουμε νὰ ἐπισκεπτώμαστε τὸν φυλακισμένον· τοῦτο τὸ ἔργον δὲν χρωστεῖ νὰ ἐρευνᾷ τὴν ἀφορμήν, διὰ τὴν ὁποίαν φυλακίσθηκε κάποιος, ἡ τὸ πρόσωπο τὸ φυλακισμένο· διατὶ ὅτι λογὴς πρόσωπον καὶ ἂν εἶναι, καὶ διὰ ὅποιαν ἄσχημην κακουργίαν νὰ εὑρίσκεται εἰς τὰ δεσμά, διὰ τὸν Χριστὸν τὸν Κύριον ἠμῶν εἴμαστε χρεωφειλέται νὰ πηγαίνουμε, νὰ τὸν ἐπισκεπτώμεθα καὶ νὰ τὸν παρηγοροῦμεν.

 5ον εἶναι νὰ ἐπισκεπτώμαστε τοὺς ἀρρώστους· νὰ τοὺς παρηγορούμε διὰ στόματος συμπονώντας τὴν θλῖψιν τους ἀπὸ καρδίας· ἐπίσης νὰ νουθετοῦμε τὸν ἄρρωστο νὰ ὑποφέρει μὲ ὑπομονετικὴν καρδίαν αὐτὴν τοῦ τὴν θλῖψιν καὶ νὰ μὴ σηκώνει μὲ λύπην τῆς καρδίας τοῦ ταύτην τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴν γογγύζει, μάλιστα, μὲ γλῶσσαν καὶ καρδίαν νὰ εὐλογεῖ τὸν Θεόν, ὅπου δείχνει εἰς ἐκεῖνον τούτην τὴν θέλησίν του, καὶ νὰ ἀποθέτει τὴν ἐλπίδα τοῦ βεβαίαν εἰς τὴν φιλανθρωπίαν του, πὼς θὰ τὸν ἰατρεύσει. Καὶ τόυτον πρέπει νὰ παρακινήσει νὰ ἐξομολογηθεῖ μὲ συντριβὴ καὶ κατάνυξιν τῆς καρδίας του, διὰ τὰ ἁμαρτήματα ὅπου ἔκαμεν ὡς ἄνθρωπος, καὶ νὰ μεταλάβει τὰ ἄχραντα Μυστήρια, νὰ κάνει εὐχέλαιον κατὰ τὴν συνήθειαν τῆς Ἐκκλησίας· διατὶ τὰ μυστήρια αὐτὰ δὲν ὀφελοῦν μόνον εἰς τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἀλλὰ καὶ τοῦ σωμάτων· καὶ τέλος πάντων νὰ κάνει προσευχὲς συνεχεῖς εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ τὸν συστήσει καὶ εἰς τὰς δημοσίας δεήσεις ὅλης της Ἐκκλησίας.

 6ον εἶναι νὰ δεχόμαστε εἰς τὴν οἰκία μας τὸν ξένον, καὶ ἐκείνους μάλιστα τοὺς ξένους πρέπει νὰ συνάγουμε εἰς τὴν οἰκίαν μας, οἱ ὁποῖοι ὑπάγοντες εἰς ἁγίους τόπους, νὰ προσκυνήσουσι κατὰ τὸ ταξιμό τους, καταλύουσι, δήλ. κονεύουσι εἰς τᾶς πόλεις. Τέτοιοι εἶναι ὅλοι οἱ προσκυνητάδες, καὶ οἱ πτωχοὶ εἰς τὴν χρείαν τῶν ὁποίων πρέπει νὰ βοηθᾷ, ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ κληρονομήσει τὴν τοιαύτην μακαριότητα, κατὰ τὴν δύναμιν ὅπου ἔχει καὶ πλέον ξέχωρα πρέπει νὰ περνοῦνται μέσα εἰς τὴν οἰκίαν, ὅσοι κείτουνται ἄρρωστοι εἰς τὰ παζάρια καὶ εἰς τους δρόμους ζητιάνοι.

 7ον εἶναι νὰ θάπτουμε τοὺς νεκροὺς τοῦτο τὸ ἔργον πρέπει νὰ τὸ κάνει καθένας μὲ προθυμίαν· μάλιστα εἰς ἐκείνους ὅπου ἀναπαύθησαν εἰς ἔσχατην πενίαν, φέρωντας εἰς αὐτοὺς τὰ πρὸς ταφὴν ἐπιτήδεια, κατὰ τὸ ἔθος τῶν χριστιανὸν καθὼς ἔκανε ὁ Τωβίας (Τωβ. β’). [Βλέπε περισσότερα εἰς τὴν Ὀρθόδοξο Ὁμολογία σελ.136-141]

                                                      

                                                     ΤΑ 7 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

 1ον εἶναι νὰ παρακινήσουμε τὸν ἁμαρτωλὸν νὰ λείψει ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, καὶ νὰ τὸν μεταφέρουμε εἰς μίαν ζωὴν καλύτερη, καθὼς ἡ Γραφὴ μαρτυρᾷ «Ἀδελφοί, ἐὰν τὶς ἐν ὑμῖν πλανηθῆ ἀπὸ τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπιστρέψη τὶς αὐτόν, γινωσκέτω, ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ, σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου, καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ἰάκωβ 5,19). Τοῦτον τὸ ἔργον τῆς φιλανθρωπίας εἶναι τὸ πρώτον καὶ ἐξαίρετον, ὅπου παρακινὰ τὸν ὀρθόδοξον εἰς νὰ εὐσπλᾳγχνισθῆ τὸν πλησίον του· διατὶ δὲν περιέχει εἰς αὐτὸ ἀγαθὰ πρόσκαιρα ἀλλὰ αἰώνια· μὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ προσέχει ὅταν κάνει αὐτὸ τὸ ἔργον νὰ μὴν τύχει καὶ φέρει τὸν ἁμαρτωλὸν διὰ καμμίαν τοῦ ἀπροσεξίαν εἰς ἀπόγνωσιν ἢ εἰς πολὺ θάρρος τῆς τοῦ Θεοῦ εὐσπλαχνίας· διατὶ μὲ τὰ δύο ταῦτα, πλειότερα θὰ βλάψει τὸν ἁμαρτωλόν, παρὰ θὰ τὸν ὠφελήσει· πρέπει λοιπὸν νὰ κρατεῖ τὸ μέσον μὲ φρόνησιν.

 2ον εἶναι νὰ διδάσκουμε τὸν ἀμαθῆ καὶ ἄγνωστον· καὶ αὐτὸ τὸ ἔργο τὸ κάνει ἄξια ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος θὰ διδάξει τὸν ἄγνωστον, πὼς πρέπει νὰ πιστεύει εἰς ἕναν Θεὸν τρισυπόστατον, ὑποθέτωντας νὰ εἶναι τοῦτος ἐπιτήδειος πρὸς διδασκαλίαν· ἀλλιῶς νὰ βρίσκει ἄλλον σοφώτερόν του καὶ ἐμπειρότερον, διὰ νὰ μὴν τύχει καὶ συμβεῖ τό, «τυφλὸν ὁ τυφλὸς ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Μὰτθ 15,14). Ἐπίσης πρέπει νὰ διδάσκει τὸν ἀνήξευρον πὼς νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεόν, καὶ μὲ ποίαν μέθοδον τῆς προσευχῆς νὰ κάνει πρὸς τὸν Θεὸν τὰς δεήσεις του· ἔτι δὲ καὶ τοῦ Θεοῦ τὰ προστάγματα νὰ τοῦ μάθει, μὲ τρόπο ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τὰ φυλάτει εὔκολα.

 3ον εἶναι νὰ συμβουλεύσει κάποιος ὀρθῶς, ἐκεῖνον ποὺ χρειάζεται συμβουλὴν, τοῦτο τὸ ἔργον γίνεται ὁπόταν κάποιος ἐπιστρέφει τοὺς ἀνθρώπους ὅπου εἶναι κακοῦ βίου, εἰς καλύτερον λογαριασμὸν τῆς ζωῆς, μὲ εὐσεβεῖς καὶ χριστιανικὲς νουθεσίες καὶ μὲ λαλὲς συμβουλές. Ἀκόμη ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται εἰς καμμίαν θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν, ὅπου νὰ μὴν ἠξέρουν νὰ βροῦν τρόπο νὰ βοηθηθοῦν, τότε πρέπει νὰ προσφέρεται εἰς αὐτοὺς τοῦτο τὸ φάρμακο τῆς συμβουλῆς μετὰ χαρᾶς διὰ νὰ λυτρώνουν τὴν ζωὴν ἢ τὴν τιμή τους. Εἷς τοῦτο ἀκόμη περισφαλίζεται τό, νὰ δίδει λόγον κάποιος εἰς τὸν πλησίον τοῦ διὰ κανένα κίνδυνον, ὅπου στέκεται ἀπάνω τοῦ ἢ τῆς ζωῆς ἢ τῆς τιμῆς του, καὶ δὲν τὸ ξέρει μὰ μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστε ἀνάμεσα εἰς αὐτὰ τὰ πρόσωπα νὰ μὴν γεννηθοῦν ἔχθραις, καὶ κίνδυνοι χειρότεροι.

 4ον εἶναι νὰ παρακαλεῖ κάποιος τὸν Θεὸν διὰ τὸν πλησίον του· τοῦτο τὸ ἔργον τῆς φιλανθρωπίας ἐπίκειται πρώτον εἰς τους πνευματικοὺς καὶ πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, ἔπειτα καὶ εἰς τοὺς κοσμικούς.

 5ον εἶναι νὰ παρηγορεῖ κάποιος τὸν λυπημένον· τοῦτο τὸ ἔργον τῆς ἐλεημοσύνης διὰ τοῦτο γίνεται, διὰ νὰ μὴν κάνουμεν κανένα νὰ βαρεθεῖ καὶ νὰ πειραχθεῖ εἰς ἠμᾶς, μήτε νὰ τοῦ δώσουμε ἀφορμὴν νὰ λυπηθεῖ, κατὰ τὸν Ἀπόστολον ὅπου λέγει «εἰ δυνατὸν τὸ ἐξ ἠμῶν, μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες· μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες ἀγαπητοί· ἀλλὰ δότε τόπον τὴ ὀργή· γέγραπται γάρ, ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος» Ρωμ-12,18. Καὶ τοῦτο πρέπει νὰ λέγεται, ὁπόταν κάποιος εἶναι βαρυνόμενος ἀπὸ μεγάλα ἁμαρτήματα, ἢ πολὺ ἄρρωστος ἢ ἀπὸ θλῖψιν καὶ συμφορὰν μεγάλιν πιέζεται· τοὺς τοιούτους ἀνθρώπους χρωστοῦμεν νὰ παρηγοροῦμεν.

 6ον εἶναι νὰ ὑποφέρουμε τὶς ὕβρεις μὲ ὑπομονήν. Τοῦτο τὸ ἔργον τῆς ἐλεημοσύνης γίνεται, ὅταν μέλλωμεν νὰ πάθωμεν τίποτε διὰ τὸν Χριστόν, τότε χρεωστοῦμεν νὰ τὸ κάνουμεν μὲ ὑπομονὴν χαίροντες· ἐπειδὴ ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μεγαλυτέρας ὕβρεις ἔπαθε δι’ ἠμᾶς, κατὰ τὰ εἰρημένα «ὅτι Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ἠμῶν, ἠμὶν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσεται τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α Πετρ-4,21). Ἔπειτα δὲν πρέπει νὰ ἐπιθυμοῦμεν κακὰ εἰς ἐκείνους ὅπου μας ἐπηρεάζουν καὶ τυρανοῦν, μήτε νὰ ἀνταποδίδωμεν κακὸν ἀντὶ κακοῦ κατὰ τὸ Ἀπόστολον λέγοντα «Μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδίδοντες». Μάλιστα ὁπόταν πάσχωμεν τί ἀδίκως, πρέπει νὰ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ νὰ τὸν παρακαλοῦμε διὰ τὴν συγχώρηση τῶν ἐχθρῶν μας.

 7ον εἶναι νὰ συγχωροῦμεν τὰ σφάλματα, ὅπου σφάλουσιν εἰς ἠμᾶς οἱ ἄλλοι· τοῦτο τὸ ἔργον τῆς ἐλεημοσύνης τότε τὸ ἀπολαμβάνομεν, ὁπόταν ἀφήνομεν τῶν ἐχθρῶν μας τᾶς ἀδικίας ὅπου κάνουν, ὅτι λογῆς καὶ ἂν εἶναι· μάλιστα καὶ μὲ τὴν εἰρημένην προσευχήν, καὶ τὴν συγχώρησιν τοῦ βλάψαντός μας. Καὶ αὐτὴ ἡ ἄφεσις πρέπει νὰ γίνεται ὄχι μόνον καθ’ ἡμέραν μίαν φορᾶν, ἀλλὰ καθ’ ἡμέραν ἐβδομηκοντάκις ἑπτὰ· καθὼς ὁ Σωτὴρ ἠμῶν ἐδίδαξε τὸν Πέτρον ἐρωτήσαντα, εἰπων «οὐ λέγω σοὶ ἕως ἑπτάκις, ἀλλ’ ἕως ἐβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ-12,22). [Βλέπε περισσότερα στην Ορθόδοξο Ομολογία σελ. 141-145]

 7 ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 1ον Τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Τὸ βάπτισμα μᾶς γεννᾷ ἐκ δευτέρου μὲ τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπειδὴ ἀπωλέσαμεν τὴν πρώτη μας ἀπαθῆ γέννησιν καὶ ἡ σύλληψίς μας ἔγεινεν ἐν ἀνομίας καὶ ἐγέννησεν ἕκαστον ἐξ ἠμῶν ἡ μήτηρ του ἐν ἁμαρτίας, καθὼς ψάλλει ὁ Δαβίδ.

 2ον Τὸ Ἅγιον Χρῖσμα. Τὸ χρῖσμα βάλλει εἰς ἠμᾶς τὴν πρώτη σφραγῖδα, καὶ τὴν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλάσιν μας, τὰ ὁποία διὰ παρακοὴν τὰ ἀπολέσαμεν· πρὸς τούτοις δὲ καὶ τὴν χάριν, τὴν ὁποίαν μὲ τὸ θεῖον φύσημα εἰς τὴν ψυχήν μας τότε ἐλάβαμε διὰ τοῦτο καὶ τὴν δύναμιν ἔχει τοῦ Πνεύματος καὶ τὴν εὐωδίαν τοῦ πλουτεῖ.

 3ον Ἡ Ἁγία Κοινωνία. Ἡ Ἁγία Κοινωνία μᾶς ἑνώνει μὲ αὐτὸν τὸν ἴδιον Δεσπότην μας Χριστόν, καὶ μεταλαμβάνομεν τὴν σάρκα καὶ τὸ αἷμα του, καὶ ἐπειδὴ διὰ φαγητὸν ἀπεθάναμεν καὶ ἀπεμακρύνθημεν ἀπὸ τὸν παράδεισον καὶ ἀπὸ τὸν Θεόν, διὰ μέσου τῆς Ἁγίας Κοινωνίας ἀπόλαμβανομεν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον, καὶ ἀπορρίπτοντες τὴν φθοράν, ἐνούμεθα μὲ τὸν ἀθάνατον ὅστις ἔγεινε θνητὸς εἰς τὴν σάρκαν διὰ τὴν σωτηρία μας.

 4ον Ἡ Ἱερωσύνη, ἢ Χειροτονία Ἱερέων. Ἡ χειροτονία μᾶς δίδει τὴν ἐξουσίαν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ δημιουργοῦ καὶ πλάστου μας· καὶ ἐπειδὴ κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν ἔγινε χωρὶς αὐτόν, οὕτω καὶ αὐτὸς ἦλθε διὰ νὰ μᾶς φέρει εἰς τὸ καλὸν εἶναι μας· τὴν δυναμὶν τοῦ αὐτὴν ἀναδεχόμενος ἀπὸ ἠμᾶς, μᾶς τὴν ἔδωκε διὰ μέσου τῆς Ἱερωσύνης του, καὶ διὰ μέσου αὐτῆς ἐνεργοῦνται εἰς ἠμᾶς ὄλαι αἰ ἱεροπραξίαι καὶ τὰ μυστήρια, καὶ κανένα ἅγιον δὲν γίνεται χωρὶς ἱερέα. Προσέτι δὲ καὶ ἐπειδὴ ἐξ ἀρχῆς ἄρχοντας καὶ ἐξουσιαστᾶς τῶν φενομένων μας κατέστησε, πάλιν καὶ ἐπὶ τοῦ παρόντος καλλίτερόν μας ἀποκαθιστᾷ ἄρχοντας μὲ τὸ μέσον τῆς Ἱεροσύνης. Διὰ τοῦτο ὁ Δαβὶδ λέγει «καταστήσεις αὐτοὺς ἄρχοντας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν». Διότι τοῦ οὐρανοῦ τὰ κλειδιὰ εἰς ἠμᾶς (τοὺς Ἱερεῖς) τὰ παρέδωκε.

 5ον Ὁ Γάμος. Ὁ γάμος δέ, εἶναι ἕνα συγκαταβατικὸν χάρισμα τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν τεκνοποιΐαν, ἐν ὄσῳ τοῦτο τὸ πᾶν ἵσταται μὲ τὴν φθοράν, ὡσὰν ὅσα ὁ Θεὸς δὲν ἤθελε νὰ ἔχωμεν ἠμεῖς μέσα εἰς τὸν ἑαυτόν μας τὴν βδελυρὰν τῶν ἀλόγων ζῴων σύστασιν τὴν γενομένην ἀπὸ ρεύσεως· ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ ἠμεῖς θεληματικῶς τὸν ψυχικὸν ἀπεθάνομεν θάνατον, ἄφηκε τὴν διαδοχὴν τοῦ γένους νὰ ἐνεργῇ, καθὼς καὶ εἰς τὰ ἄλογα ζῷα, διὰ νὰ γνωρίσωμεν εἰς τί κατεστάθημεν, καὶ τοῦτο ἕως οὗ νὰ ἀναστήσει καὶ νὰ κάνει ἀθάνατον τὴν φύση ὁ ἄφθαρτος, ὅστις δι’ ἠμᾶς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, ὅθεν καὶ εὐλογεῖ τὸν γάμον αὐτὸς διὰ νὰ μὴν εἶναι ἡ ἀπαρχὴ τῆς ζωῆς μας χωρὶς εὐλογία.

 6ον Ἡ Ἐξομολόγηση καὶ Μετάνοια. Ἡ μετάνοια, τὸ ἀπὸ τὴν πτῶσιν τῆς ἁμαρτίας μας ἀνασήκωμα ἠμῶν πάλιν ἐνεργεῖ, καὶ ἐπειδὴ μετὰ τὸ βάπτισμα δὲν εἶναι ἄλλη ἀνάκλησις, μήτε κατὰ χάριν καὶ δωρεάν, μήτε χωρὶς ἀγῶνας καὶ πόνους, παρὰ μόνο διὰ μέσου ἐπιστροφῆς καὶ δακρύων, καὶ διὰ μέσου ἐξομολογήσεως τῶν ἁμαρτημάτων, καὶ ἀποχῆς τῶν κακῶν, διὰ τοῦτο καὶ μᾶς ἐδόθη αὐτὸ τὸ χάρισμα, εἰς τὸ ὁποῖον ἐμβαίνει καὶ τὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν, ἐπειδὴ εἶναι τῆς μετανοίας ἐνέχυρον.

 7ον Τὸ Ἅγιον Ἔλαιον. Τὸ Ἅγιον Ἔλαιόν μας παραδόθη ὡς μία ἅγια ἱερουργία καὶ τύπος τῆς θείας εὐσπλαγχνίας, τὸ ὁποῖον δίδεται εἰς τοὺς μετανοοῦντας διὰ λύτρωσιν καὶ ἁγιασμὸν τῶν· ὅθεν καὶ ἁμαρτήματα λύει, καὶ ἀσθενείας θεραπεύει, καὶ ἁγιάζει πληρέστατα. Ὅλα δὲ αὐτὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, καὶ οἱ Ἅγιοι αὐτοῦ μαθηταὶ μὲ τὴν δύναμιν αὐτοῦ μας τὰ παρέδωκαν. Δι’ ὅτι καθὼς ἠμεῖς ἤμεθα διπλοί, ἀπὸ ψυχὴν καὶ σῶμα συντεθειμένοι, διπλὰ καὶ αὐτά μας τὰ ἔδωκεν, ὅτι διπλοὺς ἀληθινὰ καὶ αὐτὸς δι’ ἠμᾶς ἔγινε, Θεὸς ὧν ἀληθινός, καὶ ἄνθρωπος ἀληθῶς χρηματίσας, ὥστε μὲ τὴν χάριν μὲν τοῦ πνεύματος νοητῶς νὰ ἁγιάζει τᾶς ψυχᾶς μας, μὲ τὰ αἰσθητὰ δὲ ὕδατα καὶ Ἔλαιον καὶ Ἄρτον καὶ Ποτήριον, καὶ τὰ ἐπίλοιπα, ὅσα ὑπὸ τοῦ Πνεύματος ἁγιάζονται, νὰ καθαγιάζει καὶ τὰ σώματά μας, καὶ νὰ δίδει σωστὴν κατὰ πάντα τὴν σωτηρίαν. [Άπαντα Αγίου Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης σελίδες 68-69.]

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ! ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΚΑΙ ΕΦΗΡΜΩΣΕ ΑΡΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ !! Η ΕΓΚΥΚΛΟΣ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑΡΓΗΤΕ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ,ΑΦΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ !! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΦΡΙΞΕΤΑΙ , ΓΙ' ΑΥΤΟ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ , ΔΙΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΚΠΑΙΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ!! ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΗ ΤΗΝ ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΟΛΑ!!
ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΝΑ ΒΡΗΤΕ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΗΞΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!! ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ !! ΜΟΝΟ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ !! Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΩ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΕΛΕΙΟΣ , ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ , ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ ΟΛΙΓΟΝ ΕΓΚΥΟΣ , ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ , Η ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΟ ΠΙΣΤΩΝ ΟΤΑΝ ΦΡΟΝΕΙ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΑ , ΧΑΝΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΟΥΤΕ ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΟΥΤΕ ΣΩΣΤΙΚΗ ΧΑΡΙ!! Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΗΣΗ ΟΛΟΥΣ !! ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΑΙ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ , ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ , ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ , ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΑΝΟΙΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΝΑ ΚΛΑΨΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ,ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΝΑ ΦΩΤΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ!

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΤΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΤΟΥ

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς καί πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι ὅλη σχεδόν ἡ ζωή τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ ἦτο ἕνας συνεχής ἀγῶνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί μία διαρκής ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του. Ἀπέθανε δέ στήν ἐξορία ἀπό τίς κακουχίες καί τά μαρτύρια, ἐνῶ τοῦ εἶχαν κόψει τό δεξί χέρι καί τήν θεολόγον γλῶσσαν καί ἐνῶ τόν εἶχαν καθαιρέσει καί ἀναθεματίσει λόγῳ τῆς ἀδιαλλαξίας του νά μή δεχθῆ νά ὑπογράψη τόν λεγόμενον «Τύπον», ὁ ὁποῖος ἦτο μία ἔκθεσις πίστεως ἡ ὁποία εὐνοοῦσε καί ὑπέθαλπε τήν αἵρεσι τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου καί τό ὅτι δέν ἤθελε καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Πατριάρχη καί τή Σύνοδο ἦτο κάτι πού ἐξόργιζε τούς ἐκκλησιαστικούς καί πολιτικούς ἄρχοντες, διότι μέ τήν στάσι του αὐτή παρέσυρε πολλούς νά τόν μιμηθοῦν καί νά μήν ὑποταχθοῦν στήν αἵρεσι καί τοιουτοτρόπως ἐγίνετο ὁδηγός τῶν Ὀρθοδόξων ἐν λόγοις καί ἔργοις. Αὐτό εἰπώθηκε καθαρά ἀπό τούς ἄρχοντες στή συζήτησί των μέ τόν ὅσιο προσπαθῶντας νά τόν πείσουν νά ἀλλάξη γνώμη: «Ὁ δέ κῦρις Σέργιος εἶπεν αὐτῷ ὅτι πολλάκις ἦλθον εἰς τό κελλίον σου εἰς Βέββας καί ἠκροασάμην τῆς διδασκαλίας σου, καί ὁ Χριστός ἔχει βοηθῆσαί σοι καί μή ἀγωνιάσῃς. Εἰς ἕν δέ μόνον λυπεῖς πάντας, ὅτι πολλούς ποιεῖς χωρισθῆναι τῆς κοινωνίας τῆς ἐνταῦθα Ἐκκλησίας. »Ἔστι τις ὁ λέγων, εἶπεν ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶπον, Μή κοινωνήσῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν Βυζαντίων; »Ἀπεκρίθη ὁ κῦρις Σέργιος · αὐτό τοῦτο, τό σε μή κοινωνεῖν, μεγάλη πρός πάντας ἐστί φωνή, μή κοινωνῆσαι. »Καί εἶπεν ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος · Οὐδέν βιαιότερον συνειδότος κατηγοροῦντος, καί οὐδέν τούτου συνηγοροῦντος παρρησιαστικώτερον» (ΕΠΕ Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καί Ἀσκητικῶν 15Γ, 96). Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι μόνη ἡ ἀποτείχισις τοῦ ὁσίου ἦτο παράδειγμα πρός μίμησι καί χαλινός τῆς αἱρέσεως, παρ’ ὅτι ὁ ἴδιος, ὅπως ἀναφέρει, δέν τό ἔλεγε μέ τά λόγια.

Σέ ἄλλη συζήτησι προσπαθῶντας οἱ ἄρχοντες νά τόν μεταπείσουν κάνουν μέ τόν ὅσιο τήν ἑξῆς συζήτησι: «Τότε λέγει πρός αὐτόν ὁ ἔπαρχος · Κοινωνεῖς τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν ὧδε, ἤ οὐ κοινωνεῖς; »Ἀπεκρίθη καί εἶπεν · Οὐ κοινωνῶ.

»Λέγει αὐτῷ · Διά τί;

 »Ἀπεκρίθη ·Ὅτι ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους.

»Καί εἶπεν · Ἐάν ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους, πῶς εἰς τά δίπτυχα ἀναφέρονται;

»Καί λέγει · Καί τίς ὄνησις ὀνομάτων, τῶν δογμάτων ἐκβεβλημένων;

»Καί δύνασαι, ἔφη, τοῦτο δεῖξαι;

»Καί εἶπεν · Ἐάν λάβω ἄδεια καί κελεύετε, δειχθῆναι ἔχω τοῦτο πάνυ εὐχερῶς.

»Καί σιωπησάντων αὐτῶν, λέγει αὐτῷ ὁ σακελλάριος · Διατί ἀγαπᾷς τούς Ρωμαίους, καί τούς Γραικούς μισεῖς;

»Ἀποκριθείς ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος, εἶπε · Παραγγελίαν ἔχομεν, τοῦ μή μισῆσαί τινα. Ἀγαπῶ τούς Ρωμαίους ὡς ὁμοπίστους, τούς δέ Γραικούς ὡς ὁμογλώσσους.

»Καί πάλιν λέγει αὐτῷ ὁ σακελλάριος · Πόσων ἐτῶν λέγεις ἑαυτόν;

»Ἀπεκρίθη: Ἑβδομήκοντα πέντε» (Φιλοκαλία 15Γ, 102).

Οἱ συζητήσεις αὐτές μέ τούς αἱρετικούς πού προαναφέραμε ἐγίνοντο εἰς τά ἀνάκτορα εἰς τά ὁποῖα μετέφερον κάθε τόσο τόν ὅσιο ἀπό τήν φυλακή, μετά δηλαδή τήν πρώτη ἐπάνοδό του ἀπό τήν ἐξορία. Ἀπό τήν ἐξορία τόν μετέφεραν διά νά ἰδοῦν ἄν ἐπείσθη νά ὑπακούση στίς βασιλικές καί πατριαρχικές ἐντολές. Θά μεταφέρωμε μία ἀκόμη πολύ χαρακτηριστική συζήτησι τοῦ ὁσίου ἀπό αὐτήν τήν περίοδο, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ «ὡς δρόσος Ἀερμών» γιά τίς ἡμέρες μας, ἄν βεβαίως εἴχαμε κάτι ἐλάχιστο ἀπό τό φρόνημα τοῦ ἁγίου: «Kαί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ περί τήν αὐτήν ἀφήν τοῦ λύχνου, Τρώϊλος ὁ πατρίκιος καί Σέργιος ὁ Εὐκρατᾶς, ὁ ἐπί τῆς τραπέζης τῆς βασιλικῆς, παρεγένοντο πρός τόν δοῦλον Θεοῦ τόν γέροντα, καί καθίσαντες ἐκέλευσαν καί αὐτόν καθίσαι, καί εἶπον πρός αὐτόν · Εἰπέ ἡμῖν, κῦρι ἀββᾶ, τήν μεταξύ σοῦ καί Πύρρου γενομένην ἐν Ἀφρικῇ καί Ρώμῃ περί τῶν δογμάτων κίνησιν, καί ποίοις αὐτόν ἔπεισας ἀναθεματίσαι τό δόγμα τό ἴδιον, καί τῷ σῷ συνθέσθαι. Καί ἀφηγήσατο αὐτοῖς πάντα καθεξῆς, ὅσα ἡ μνήμη ἀνέσωσε.

»Καί τοῦτο εἶπεν, ὅτι Ἐγώ δόγμα ἴδιον οὐκ ἔχω, ἀλλά τό κοινόν τῆς Ἐκκλησίας τῆς καθολικῆς. Οὐ γάρ ἐκίνησα φωνήν τήν οἱανοῦν, ἵνα ἴδιόν μου λέγηται δόγμα.

»Καί μετά τήν ἀφήγησιν λέγουσιν αὐτῷ · Οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνῳ Κωνσταντινουπόλεως;

»Καί εἶπεν · Οὐ κοινωνῶ.

»Διά ποίαν οὐ κοινωνεῖς αἰτίαν; εἶπον.

Ἀπεκρίθη · Ὅτι τάς ἁγίας τέσσαρας συνόδους ἐξέβαλον διά τῶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ γενομένων ἐννέα κεφαλαίων, καί διά τῆς ἐν ταύτῃ τῇ πόλει γενομένης παρά Σεργίου Ἐκθέσεως, καί διά τοῦτο προσεχῶς ἐπί τῆς ἕκτης ἰνδικτιῶνος ἐκτεθέντος Τύπου, καί ὅτι, ἅπερ ἐδογμάτισαν διά τῶν κεφαλαίων, διά τῆς Ἐκθέσεως κατέκριναν · καί ἅπερ ἐδογμάτισαν διά τῆς Ἐκθέσεως, διά τοῦ Τύπου ἠκύρωσαν, καί καθεῖλαν ἑαυτούς τοσαυτάκις. Οἱ τοίνυν ὑφ’ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων, καί τῆς μετά ταῦτα ἐπί τῆς ὀγδόης ἰνδικτιῶνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν ἐπιτελέσουσι μυσταγωγίαν · ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾷ;

ΟΙ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ , ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ,ΠΟΣΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ?? ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ??? ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ??

»Καί λέγουσιν αὐτῷ · Σύ μόνος σώζῃ καί πάντες ἀπόλλυνται;

»Καί εἶπεν · Οὐδένα κατέκριναν οἱ τρεῖς παῖδες μή προσκυνήσαντες τῇ εἰκόνι, πάντων ἀνθρώπων προσκυνούντων. Οὐ γάρ ἐσκόπουν τά τῶν ἄλλων, ἀλλ’ ἐσκόπων ὅπως ἄν αὐτοί μή ἐκπέσωσι τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας. Οὕτω καί Δανιήλ βληθείς εἰς τόν λάκκον τῶν λεόντων, οὐ κατέκρινέ τινα τῶν μή προσευξαμένων τῷ Θεῷ κατά τό θέσπισμα Δαρείου, ἀλλά τό ἴδιον ἐσκόπησε · καί εἵλετο ἀποθανεῖν καί μή παραπεσεῖν τῷ Θεῷ καί ὑπό τῆς ἰδίας μαστιγωθῆναι συνειδήσεως, ἐπί τῇ παραβάσει τῶν φύσει νομίμων. Κἀμοί οὖν μή δῷ ὁ Θεός κατακρῖναι τινα, ἤ εἰπεῖν, ὅτι ἐγώ μόνος σώζομαι. Αἱροῦμαι δέ ἀποθανεῖν, ἤ θρόησιν ἔχειν κατά τό συνειδός ὅτι περί τήν εἰς Θεόν πίστιν παρεσφάλην καθ’ οἱονδήποτε τρόπον.

»Λέγουσιν αὐτῷ · Καί τί ἔχεις ποιῆσαι, τῶν Ρωμαίων ἑνουμένων τοῖς Βυζαντίοις; Ἰδού γάρ χθές ἦλθον οἱ ἀποκρισιάριοι Ρώμης, καί αὔριον τῇ Κυριακῇ κοινωνοῦσι τῷ πατριάρχῃ, καί πᾶσι δῆλον γίνεται, ὅτι σύ διέστρεφες τούς Ρωμαίους · ἀμέλει, σοῦ ἀπαρθέντος ἐκεῖθεν, συνέθεντο τοῖς ἐνταῦθα.

»Καί εἶπε πρός αὐτούς · Οἱ ἐλθόντες, οἱονδήποτε πρόκριμα τῷ θρόνῳ Ρώμης, κἄν κοινωνήσωσιν, ἐπάν οὐκ ἤγαγον πρός τόν πατριάρχην ἐπιστολήν, οὐ ποιοῦσι · καί οὐ πείθομαι πάντως ὅτι οἱ Ρωμαῖοι ἑνοῦνται τοῖς ἐνταῦθα, εἰ μή ὁμολογήσωσι τόν Κύριον ἡμῶν καί Θεόν, καθ’ ἑκατέραν τῶν ἐξ ὧν, ἐν οἷς τε καί ἅπερ ἐστίν, εἶναι φύσει θελητικόν τε καί ἐνεργητικόν τῆς ἡμῶν σωτηρίας.

»Καί λέγουσιν · Εἰ δέ συμβιβασθῶσι τοῖς ἐνταῦθα οἱ Ρωμαῖοι, τί ποιεῖς;

»Καί εἶπε · Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου, καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμα τι νομοθετοῦντας» (ΕΠΕ Φιλοκαλία 15Γ, σελ. 88).

Ἐδῶ ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι ὅτι μετά τήν ἐμμονή τοῦ ὁσίου νά μήν ἔχη ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τούς Πατριαρχικούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οἱ ἄρχοντες τοῦ ὑποβάλλουν τήν ἐρώτησι: «Σύ μόνος σώζῃ καί πάντες ἀπόλλυνται;». Εἶναι ὄντως πολύ ὕπουλη ἡ ἐρώτησις καί τίθεται κατά κόρον καί σήμερα. Ὁ ὅσιος ἀπαντᾶ ὅτι ἡ κρίσις δέν εἶναι ἰδική του ὑπόθεσις ἀλλά τοῦ Θεοῦ. Ἰδική του εὐθύνη εἶναι νά ἀποθάνη χάριν τῆς ἀληθοῦς πίστεως καί νά μήν προδώση. Στήν ἐρώτησι, ἐπίσης, διά τό τί θά κάνη ὁ ὅσιος ἐάν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης συμβιβασθῆ μέ τόν λεγόμενο «Τύπο» καί προσχωρήση εἰς τόν Μονοθελητισμό, ὁ ὅσιος δίδει μεγαλοπρεπῆ ἀπάντησι, χωρίς νά ἀναφέρη τίποτε ἰδικό του: «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου, καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντας». Δηλαδή καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης μέ τήν ἀποδοχή τῆς αἱρέσεως θά εἶναι ἀναθεματισμένη καί ὁ ἴδιος φυσικά δέν θά ἔχη καμμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μαζί της.

Η άρση των αναθεμάτων και η πτώση της Νέας εκκλησίας 2

υπό Διονυσίου Κυπριώτη, μαθηματικού, παιδαγωγού,

Διευθυντού σχολείου Μέσης Εκπαίδευσης

Για να δούμε τι έγινε στην εκκλησία του Νέου.

1ον - Προδοσία. Το 1948 γίνεται ιδρυτικό (!) μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ). Μια οργάνωση ή καλύτερα ένα συνονθύλευμα αιρέσεων, όπου συμμετέχουν πολλές ''χριστιανικές'' αιρέσεις. Στο καταστατικό του ορίζεται ρητά ότι τάχα καμμιά Εκκλησία δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια, αλλά όλες έχουν μέρος της αλήθειας και όλη η αλήθεια θα προκύψει από την ένωση των εκκλησιών. Είναι η περίφημη παναιρετική ''θεωρία των κλάδων''. Δηλαδή το σώμα του Χριστού είναι κομμάτια και αφού ο Χριστός δεν μπορεί να το συναρμολογήσει μόνος του, αποφάσισαν να το κάνουν οι άνθρωποι. Όποιος συμμετέχει στο ΠΣΕ ομολογεί ότι η Εκκλησία δεν είναι η Μία που ομολογούμε στο Πιστεύω.

σημ. ορθοδοξη πιστι: ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΓΙΝΕ ΑΙΡΕΤΙΚΗ , ΕΧΑΣΕ  ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ , ΕΧΕΙ ΕΠΑΝΩ ΤΗΣ ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ , ΟΙ ΔΕ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΤΗΣ ΜΗΤΕ ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΕΧΟΥΝ ΜΗΤΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑ , ΔΙΟΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΕΚΠΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ!! Η ΑΡΧΗ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ( 4ης ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ ΤΟΥ 1920.

2ον - Αποστασία. Τον Δεκέμβριο του 1965 έγινε η άρση των αναθεμάτων μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολεως. Ομολογεί και δηλώνει, η εκκλησία του Νέου Ημερολογίου ότι για 1.000 περίπου χρόνια η Ορθοδοξία ήταν πλανεμένη και τώρα ήρθαν αυτοί να την βάλουν στο σωστό δρόμο. ότι δηλαδή όλες οι Οικουμενικές, Πανορθόδοξες και Τοπικές Σύνοδοι ήταν πλανεμένες και ληστρικές και μας απέκοψαν από τους άλλους, κυρίως τους δυτικούς, χριστιανούς αδελφούς μας, (αλλά και στην συνέχεια, όπως αυτό έγινε στην πράξη και απο τους Αρειανιστές, Νεστοριανούς, Μονοφυσίτες, Εικονομάχους,. Προτεστάντες και άλλους ων ουκ έστιν αριθμός)!

Και τώρα ήρθε η ώρα να ενωθούμε και να αγαπηθούμε στο όνομα του ενός Θεού,

- που δεν είναι ανάγκη τριαδικός, αφού δεν πρεσβεύουν το ίδιο και άλλοι αδελφοί μας,

- που η Μητέρα του Χριστού δεν είναι Αειπάρθενος και Θεοτόκος,

- που δεν υπάρχουν μυστήρια, ούτε άγιοι.

Επίσης δηλώνει και ομολογεί  ότι οι μεγάλοι Πατέρες και Άγιοι της Εκκλησίας μας ήταν πλανεμένοι, αφού αυτοί πρωτοστάτησαν στις αποφάσεις για τον αναθεματισμό και την αποκοπή των αιρέσεων.

Δηλαδή ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Άγιος Νικόλαος, ο Μέγας Αθανάσιος, οι Καππαδόκες Πατέρες, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ο Μέγας Μάρκος ο Ευγενικός και τόσοι άλλοι, δεν ήταν παρά εμπαθείς άνθρωποι, που τάχα έτρεφαν μίσος για τους συνανθρώπους τους και με σοφιστικά δήθεν επιχειρήματα κατάφερναν να εξουδετερώνουν τους αντιπάλους τους και να πείθουν τον λαό! Αλλά εδώ υπάρχει ένα άτοπο. Αφού όλοι αυτοί, Πατέρες και Σύνοδοι, έκαναν τέτοιο κακό, γιατί τους τιμάμε ακόμα;

Τι λέει όμως η Εκκλησία μας για την άρση των αναθεμάτων;

'' Ο μη λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα, ανάθεμα έστω''. (Συνοδικό της Ορθοδοξίας).

Και παλαιότερα η σύνοδος της Καρθαγένης: ''Αυτός που αναγνωρίζει βάπτισμα στους αιρετικούς χάνει το βάπτισμά του''. ( Mansi 1, 980).

Όσα βλέπουμε σήμερα δεν είναι η ασθένεια αλλά τα συμπτώματα του θανάτου.

Αυτό που πολλοί επιμένουν να θεωρούν ''εκκλησία'' δεν είναι παρά καθαρή Ουνία.

Η διαμαρτύρηση απο τις κερκίδες είναι περιττή πολυτέλεια, χαρτοπόλεμος με εικονικά πυρά. Η εντολή των αγίων Πατέρων πρός τους Ορθοδόξους, στοιχίζει, αλλά είναι περισσότερο σαφής:

«Μακάριος ο αποσχισθείς συναγωγής πονηρευομένων» (Migne PG 59, 549).

σημ. ορθ.πιστ.: Η ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΕΥΟΜΕΝΩΝ , ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ , ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ! ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΟΙ ΜΑΣΩΝΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1923- 1950 ΦΡΟΝΤΙΣΑΝΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ  ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝΕ  ΜΙΑ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗ ΟΥΝΙΑ , Η ΟΠΟΙΑ ΝΑΙ ΜΕΝ ΔΕΝ ΕΠΟΙΚΟΙΝΩΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΩΣ ΕΓΚΥΡΑ ΜΕ  ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΣΥΡΗ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗ ΚΑΤ ' ΟΝΟΜΑ , ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ !!!

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ , ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΑ , ΜΕ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΠΕΖΕΙ !! ΕΡΕΥΝΑΤΕ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ ΙΝΑ ΕΧΕΤΑΙ ΖΩΗΝ  ΑΙΩΝΙΟΝ !! 

3ον - Μισθωτοί ποιμένες- προβατόσχημοι λύκοι. Το 1946 ο κλήρος αρχίζει να μισθοδοτείται απο το κράτος. Το 1969 γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι. Απο τότε έχουμε μια απίστευτη κατρακύλα ως προς το ήθος και τη συμπεριφορά της συντριπτικής πλειοψηφίας του κλήρου. Εσωτερική και εξωτερική. Απο την τρυφηλή ζωή και τον καλλωπισμό, κουρά των μαλλιών και των γενίων μέχρι την πλήρη ασέβεια. Υπάρχουν και εξαιρέσεις, βέβαια, οι οποίες όλο και λιγοστεύουν.

4ον -  Συντόμευση ακολουθιών. Τις τελευταίες δεκαετίες βλέπουμε να συντομεύονται όλες οι ακολουθίες. Ακόμα και η Θεία Λειτουργία. Η πάγια εντολή είναι ''κόψε''. Το κόψιμο (συντόμευση επί το ευγενικότερον) τμημάτων των ακολουθιών φανερώνει μεγάλη ασέβεια προς τον Θεό. Οι ακολουθίες δεν κολοβώνονται, δε συντομεύονται. Ποιές ευχές ή ποιές τιμές θα κόψουμε; Θα διορθώσουμε εμείς, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τις Οικουμενικές Συνόδους που τις θέσπισαν;

5ον - Αντιστροφή της εκκλησιαστικής τάξεως. Μνημόσυνα τις Κυριακές και γάμοι τα Σάββατα και τις Παρασκευές. Είναι πολύ αυστηροί οι κανόνες και το πνεύμα της Ορθοδοξίας γενικότερα, που απαγορεύουν τα μνημόσυνα τις Κυριακές. Η Κυριακή είναι ημέρα αναστάσιμη, αποκλειστικά αφιερωμένη στον αναστάντα Κύριο και δεν επιτρέπεται  μνεία κεκοιμημένων με κόλλυβα, παρεκτός των αγίων, των οποίων η μνήμη είναι αναστάσιμη.

Για το αυτό ακριβώς θέμα έγινε, τον 18ο αιώνα, το κίνημα των Κολλυβάδων. Η ελάχιστη μειοψηφία είπε, τότε, όχι στα κόλλυβα (μνημόσυνα) τις Κυριακές, και άρχισε ο διωγμός. Η Εκκλησία πάλι χειμάστηκε. Οι πατέρες που αντιστάθηκαν, κυρίως Αγιορείτες, διώχθηκαν σκληρά. Ονομάστηκαν χλευαστικώς ''Κολλυβάδες'', αλλά στο τέλος, μετά από έναν αιώνα περίπου, δικαιώθηκαν. Η Εκκλησία σήμερα αυτούς αναγνωρίζει ως άξια τέκνα Της και τους τιμά και τους γεραίρει. ΄'Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Άγιος Μακάριος Νοταράς, Αθανάσιος ο Πάριος, ο Άγιος Παχώμιος και ο πνευματικός του υιός, ο Άγιος Νεκτάριος! Αλλά και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης απο αυτή την ζύμη βγήκε. Ο πατέρας του κολλυβάς, ο ίδιος κολλυβάς. Γι΄ αυτό λάμπουν τα κείμενά του και δεσπόζουν σ΄όλη τη νεοελληνική λογοτεχνία. Φωτισμένος άνθρωπος.

Με τους γάμους τα Σάββατα και όχι την Κυριακή, αθετήθηκαν οι Ιεροί Κανόνες. Εκκοσμικεύθηκε μέχρις εκεί που δεν παίρνει η Εκκλησία. Πλεόνασαν τα βίντεα και οι φωτογραφίες! Τα παστάκια! Το μοντελάκι της μαμάς και της κουμπάρας! Το τραπέζι και τα φαγητά.

Μπορούν αυτά να παραλειφθούν;

Τι θα πεί τότε ο κόσμος;

Ποιός κόσμος;

Αυτός για τον οποίο ο Κύριος λέει: ''θαρσείτε εγω νενίκηκα τον κόσμον..''

Νοιαζόμαστε γι΄ αυτόν τον οποίο νίκησε ο Κύριος και αδιαφορούμε για το μυστήριο;

Και μετά περιμένουμε επάνω μας ευλογία;

Δεν υπάρχει περίπτωση!

8ον - Άμβλυνση των αξιών, αρχών, παραδόσεων και θείων εντολών που διατήρησε τόσους αιώνες η Εκκλησία θεμελιωμένα στις θείες εντολές.

Ο λόγος του Κυρίου δεν αφήνει περιθώρια: ός εάν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών'' (Ματθ. ε΄19), και ''ο αθετών, ουκ άνθρωπον αθετεί, αλλά τον Θεόν'' (Β΄ Θεσσ. δ΄ 8).

Η άρση των αναθεμάτων και η πτώση της Νέας εκκλησίας

υπό Διονυσίου Κυπριώτη, μαθηματικού, παιδαγωγού,

Διευθυντού σχολείου Μέσης Εκπαίδευσης

Ο όρος ''άρση αναθεμάτων'' σημαίνει τα εξής δύο απλά πράγματα:

- ή οι παλαιοί πατέρες και οι σύνοδοι που έριξαν τα αναθέματα στις αιρέσεις, (κακόβουλες και διεστραμμένες διδασκαλίες), και στα κεφάλια των αιρεσιαρχών είχαν λάθος

- ή η σημερινή Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου που τα σήκωσε, (τα ήρε, έκανε άρση), έχει λάθος.

Ο συλλογισμός είναι απλός!

Κάποιος απο τους δυό έχει δίκιο κι ο άλλος άδικο.

Η δουλειά ξεκίνησε το 1965 με την άρση των αναθεμάτων κατά του Παπισμού. Αναθέματα που είχαν θεσπιστεί απο τον 11ο αιώνα. Και σιγά σιγά το πράγμα άρχισε να παίρνει διαστάσεις, να απλώνεται και να επεκτείνεται, άτυπα ή επίσημα, στα κρυφά ή ολοφάνερα, σε όλο το φάσμα των αιρέσεων (και κατ΄ αυτών αναθέματα που θεσπίστηκαν από όλες τις Οικουμενικές Συνόδους),  με αποτέλεσμα, σήμερα, οι σύγχρονοι και μοντέρνοι ιερωμένοι και θεολόγοι όχι μόνο να μην βλέπουν τίποτα κακό σ΄ αυτές, αλλά αντιθέτως να προβαίνουν και σε περαιτέρω αναγνωρίσεις, αδελφοποιήσεις, συμπροσευχές, συλλείτουργα και διαφόρων ειδών ''αγάπες'' με όλο τον εσμό των αιρέσεων.

Συνεπώς, αν η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, που αναθεμάτισε κάθε κακόβουλη διδασκαλία, (και τους αρχηγούς της), και κάθε έναν που δεν ακολουθεί τις προφορικές ή γραπτές παραδόσεις, είχε λάθος, τότε για αιώνες ακολουθούμε μια Εκκλησία που δεν στηρίζεται στην αλήθεια. Ακολουθούμε μια πλάνη, μια ακόμα αίρεση, και ότι αλλαγές ή διαφοροποιήσεις έχουν γίνει εντός αυτής, (Κολλυβάδικο ζήτημα, Παλιό-Νέο Ημερολόγιο, κλπ.), είναι όλα εκφράσεις της αρχικής πλάνης, δηλαδή όλα πλάνες.

Άρα προς τί ο καυγάς;

Πρός τι να μιλάμε για Παλιό ή Νέο;

Λάθος και τα δύο αφού είναι λάθος η ρίζα. Οπότε πάμε γι΄ άλλα. Πάμε πίσω να ψάξουμε που στράβωσε η δουλειά και να ξαναβρούμε το νήμα. Αν μας ενδιαφέρει η αλήθεια.

Αν όμως η εκκλησία του Νέου Ημερολογίου, που σήκωσε τα αναθέματα και ενεργεί αντίθετα στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων έχει λάθος, τότε αυτή είναι μια εκκλησία που δεν στηρίζεται στην αλήθεια. Ο χριστιανός οφείλει, έχει χρέος, να ψάξει  και να βρεί την άκρη.

Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος το 787 μ.Χ. δίνει οριστική λύση στο θέμα της εικονομαχίας, ανακεφαλαιώνει όλες τις προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους και αναθεματίζει και όλους τους αρχηγούς των αιρέσεων (Συνοδικό της Ορθοδοξίας). Η Εκκλησία συνεχίζει την πορεία της στο χρόνο, αναδεικνύει αγίους, και μάλιστα μεγάλους, σε όλες τις κατοπινές εποχές, και βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με την διδασκαλία του Κυρίου και των προηγούμενων μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων Της.

Το 1924 μ.Χ. αντικανονικά (ενάντια δηλαδή στους Κανόνες της Εκκλησίας), και χωρίς συμφωνία όλων των Εκκλησιών, ως ώφειλε, παράνομα και προδοτικά, η Εκκλησία της Ελλάδας και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αλλάζουν ημερολόγιο, παρά τις αντιδράσεις του λαού και τις διαμαρτυρίες των άλλων Πατριαρχείων και Εκκλησιών. Εισάγεται έτσι βιαίως και με την βοήθεια των δυνάμεων καταστολής, (της Χωροφυλακής).

Όμως η Εκκλησία δεν έχει ημερολόγιο. Αυτό που έχει η Εκκλησία είναι Εορτολόγιο. Δηλαδή ένα ημερολόγιο πάνω στο οποίο έστησε όλες τις εορτές Της. Το ημερολόγιο για την Εκκλησία είναι ένας φέρων οργανισμός. Ένας σκελετός. Είναι αδύνατον να αλλάξει το ημερολόγιο και να μην πειραχτεί ο κύκλος και η σειρά των εορτών Της. Το σημαντικό πράγμα για την Εκκλησία δεν είναι οι ημερομηνίες, αλλά οι εορτές. Είναι απο τους πλέον θεμελιώδεις κανόνες της Εκκλησίας. Είναι μια βασική αρχή που τονίζεται απο την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και ένας απο τους βασικούς λόγους για τους οποίους συνεκλήθη το 325 μ.Χ.

Γνώριζαν οι Πατέρες, ότι το τότε ισχύον ημερολόγιο (το Ιουλιανό, σημερινό παλιό), είχε ήδη χάσει 3-4 ημέρες, αλλά ουδόλως τους ενόχλησε το γεγονός. Την Εκκλησία δεν την ενδιαφέρει η αστρονομική ακρίβεια, αλλά η εορτολογική ενὀτητα, να εορτάζουν όλοι οι χριστιανοί μαζί και να μην εμπαίζονται από τους αλλοθρήσκους, όπως με έμφαση τονίζεται στα πρακτικά των συνόδων. Αυτή είναι η βάση και η αρχή Της. Γι΄ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν ''αιώνιο Κανόνα'', κανείς να μην πειράξει το Εορτολόγιο, κανείς να μην διασαλεύσει την τἀξη και την εορτολογική ενότητα της Εκκλησίας, για την οποία τόσοι και τόσοι αγώνες έγιναν μέχρι να επιτευχθεί, και γι΄ αυτό η Εκκλησία φρόντισε να το διαφυλλάξει και να το περιφρουρήσει με βαριά επιτίμια. Εξάλλου, αν υπήρχε τέτοια αγωνία για την αστρονομική ακρίβεια, γιατί δεν υιοθετήθηκαν τα ακόμα τελειότερα ημερολόγια του 20ου αιώνα, αλλά ένα, επίσης ατελές, του 16ου αιώνα;

Αγνοεί ο πολύς κόσμος ότι μεταξύ των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου υπήρχαν άνθρωποι  με υψηλή γνώση των μαθηματικών και της αστρονομίας;

Με την αλλαγή του ημερολογίου το 1924 μ.Χ. οι χριστιανοί χωρίστηκαν στα δύο. Άλλοι με το παλιό, άλλοι με το Νέο. Παλαιοημερολογίτες και Νεοημερολογίτες.

΄΄Δύο Εκκλησίες''

Αλλά ο Χριστός είναι ένας και η Εκκλησία το σώμα Του.

Και ρωτάμε:

Μία κεφαλή, δύο σώματα; Ποιά Εκκλησία είναι η κανονική;

Το επίσημο κράτος πήρε το μέρος του Νέου και άρχισαν οι διωγμοί.

Η Εκκλησία του Παλαιού χειμάστηκε. Κόσμος διώχθηκε, βασανίστηκε, θανατώθηκε, Ιερείς σύρθηκαν σε φυλακές και εξορίες. Ξυρίστηκαν, αποσχηματίστηκαν, διαπομπεύτηκαν, βασανίστηκαν.

Εν τω μεταξύ όλες οι άλλες Εκκλησίες (της ΕΣΣΔ και Βαλκανίων) και τα Πατριαρχεία παρέμειναν στο παλαιό ημερολόγιο, (εκτός απο την Ρουμανία που είχε ακολουθήσει το Νέο από το 1923 και την Βουλγαρία αργότερα). Από τα 250 εκατομμύρια Ορθοδόξων στον κόσμο τότε, μόνον τα 4 εκατομμύρια της Ελλάδος γύρισαν στο Νέο μαζί με τους Ρουμάνους. Στο παλαιό παρέμειναν επίσης το Άγιον Όρος και τα Ιεροσόλυμα.

Με την αλλαγή του ημερολογίου, άλλαξε, αναγκαστικά, και το Εορτολόγιο.

Ήρθαν τα πάνω κάτω στον εορταστικό κύκλο της Εκκλησίας. Χάθηκε η ενότητα, καταργήθηκαν νηστείες, μετατέθηκαν εορτές, κόπηκαν Κυριακές και επινοήθηκαν άλλες γιορτές, οι εξαιρέσεις έγιναν Κανόνες, ήρθε σύγχυση στο Τυπικό, χάθηκε η τάξη, χάθηκε ο τρόπος για την κατανόηση Γραφών και Προφητειών, (διπλές Πασχαλιές), και άλλα πολλά.

Μετά την αλλαγή το 1924 ο πολύς λαός από τους πιστούς και κυρίως στην επαρχία δεν κατάλαβε τι έγινε. Δεν πήρε χαμπάρι την αλλαγή.  Χρόνια δύσκολα!  Δυστυχία,φτώχεια, συμφορές! Κόσμος αγράμματος ή ολιγογράμματος, ξώμαχοι επί το πλείστον εργάτες και βιοπαλαιστές.  Με νωπά τα τραύματα της μικρασιατικής καταστροφής, του Α΄Παγκοσμίου πολέμου και των Βαλκανικών Αγώνων.  Με απώλειες χιλιάδων ανδρών από τους πολέμους και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τη συμφορά της Μικράς Ασίας και άλλες εκατοντάδες χιλιάδες ή με την ανταλλαγή των πληθυσμών την ίδια χρονιά του 1924. 

Έτσι βρέθηκε ο κόσμος, άκων, στο Νέο ημερολόγιο και το ακολούθησε.  Συνέχιζε να εκφράζει την ευσέβεια και την πίστη του σε μία Νέα Εκκλησία για την οποία, πολλές φορές, δεν είχε (ούτε ακόμα έχει) ιδέα ότι δεν ήταν η εκκλησιά των Πατέρων του.

Ακόμα και σήμερα προκαλεί εντύπωση η παντελής άγνοια των Νεοελλήνων για το Παλαιό.

Τι είναι αυτό; σου λένε, αν τύχει και γίνει αναφορά στο θέμα.      

Και σε κοιτάνε παράξενα. 

Λες και δεν ήταν το ημερολόγιο της Εκκλησίας για 1600 χρόνια. 

Αλλοί πάλι νομίζουν ότι οι παλαιοημερολογίτες είναι κάτι σαν τους ιεχωβάδες. 

Λες και δεν είναι με το παλιό το Άγιον Όρος και τα Ιεροσόλυμα! 

Και ούτε προβληματίζονται, όταν ακούνε και βλέπουνε στις ειδήσεις ότι οι Ρώσοι ή το Άγιον όρος ή τα Ιεροσόλυμα εορτάζουν Χριστούγεννα στις 7 Ιανουαρίου (25 Δεκεμβρίου με το παλαιό).   

Τι έγινε όμως με την Εκκλησία του Νέου ημερολογίου;  Ήταν αλήθεια το Ημερολόγιο εμπόδιο στην πρόοδο και προκοπή της Εκκλησίας, όπως ισχυρίζονταν οι καινοτόμοι, και τώρα που εξέλιπε, η Εκκλησία τραβά για νέες δόξες;