ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΥ

 ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΥ  ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ. 

Ω!Ω! ΔΕΣΠΟΙΝΑ , ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΣΩΣΟΝ ΜΕ ΤΩ ΑΜΑΡΤΩΛΩ ΚΑΙ ΑΣΩΤΩ . 

                                           Ου η μεν μέθοδος τοιαύτη.

Εν τω α’ τροπαρίω εκάστης ωδής, δέεται ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Εν τω β’ δέεται η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Εν τω γ’ αποκρίνεται ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Και εν τω δ’ αποκρίνεται η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Η δε ακροστιχίς.

«Δέσποινα νεύσον προς λιτάς Θεοδώρου».

Ωδή α’.

Ήχος α’. Ωδήν επινίκιον.

Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Δοχείον της φύσεως της αχωρήτου, Χριστόν εκδυσώπησον, ίνα πυρός ρύσηται του αφεγγούς με αγνή, και αναδείξη κοινωνόν της Βασιλείας αυτού.

Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Εμήν δέξαι δέησιν Υιέ και Λόγε, και ρύσαι κολάσεως τον βοώντα δούλόν σου, προς με εκ βάθους ψυχής, και καταξίωσον αυτόν της βασιλείας σου.

Ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Συ Μήτερ ελέους με πηγήν γινώσκεις˙ και γαρ τους καθ’ ώραν μοι τω Δεσπότη πταίοντας, αμαρτωλούς ελεώ˙ άλλ’ ούτος λίαν με αισχροίς, παραπικραίνει κακοίς.

Η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Πολλοίς παραπτώμασι και ατοπίαις, αισχραίς παρεπίκρανας, τον Υιόν μου˙ όθεν σοι, εις αγανάκτησιν νυν, κεκίνηται και εις οργήν η ευσπλαγχνία αυτού.

Ωδή γ’

Τω προ των αιώνων.

Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Όλον μου τον βίον, αληθώς εν κακοίς εδαπάνησα˙ και δια τούτό σοι κραυγάζω, τον Υιόν σου δυσώπει, αγνή ίνα ως τον άσωτον, ανακαλέση και σώση με νυν, κείμενον τοις πταίσμασιν.

Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Ίλαθι Παντάναξ, ο τεχθείς απορρήτως εκ μήτρας μου, και κατοικτείρησον σον δούλον, ως τον άσωτον πάλαι, υιόν και δείξον πανάγαθε, της δεξιάς παραστάτην της σης, εν ημέρα κρίσεως.

Ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Νουνεχώς ώ Μήτερ, εκβοώ σοι καγώ επακούσαί μου˙ ο ασωτίαις εμβιώσας, εν θερμή μετανοία, ελθών έκραζε το ήμαρτον˙ άλλ’ ούτος καν σοι βοά μεταγνούς, εν υστέροις ψεύδεται.

Η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Ά μοι έφης είπον, τω Υιώ μου κραυγάζουσα ίνα σε, καταξιώση Βασιλείας˙ άλλ’ αυτός μοι αντέφη˙ θερμή πίστει ου προσήλθέ μοι, και δια τούτο εκπέμπω αυτόν από του προσώπου μου.

Ωδή δ’.

Εν Πνεύματι προβλέπων.

Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Νοήσας ώ Παρθένε την δύναμιν την σην, μετά δέους κράζω σοι τη μόνη αγαθή˙ ει και μετάνοιαν όλως θερμήν ουκ έχω˙ αλλά ταις σαις προς τον Δεσπότην ικεσίαις, δίδου μοι τελείαν διόρθωσιν.

Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Επάκουσον ο φύσει φιλάνθρωπος, Θεός, της μητρός σου Δέσποτα βοώσης εκτενώς, και τον σον δούλον εκλύτρωσαι καταδίκης˙ ει δε και πίστιν ου κέκτηται την τελείαν, ταύτην ως Θεός αυτώ δώρησαι.

Ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Υπόθεσιν, ώ Μήτερ αυτώ παντοδαπήν, του σωθήναι δέδωκα˙ άλλ’ ούτος ουκ εά τας αμαρτίας, εισήλθε και εν θανάτω, και δια τούτο ουδέ δύναται σωθήναι, έως ου εις πυρ απελεύσεται.

Η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Σε νυν επιγινώσκω αιτίαν της σαυτού, απωλείας ως φησί ο θείός μου Υιός˙ συ γαρ κατάκεισαι όλως τη αμαρτία, και παρεδόθης τελείως τη ραθυμία˙ τίς εξαναστήσει σε κείμενον;

Ωδή ε’.

Θεός ων ειρήνης.

Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Ο δους μετανοίας, Παρθένε ποθώ, διατρίβειν αεί τας φερούσας με, ζωήν προς ατελεύτητον˙ άλλ’ αύθις τα δεινά, συστήματα δαιμόνων, καθέλκουσι κρημνίσαι, εις βυθόν αμαρτίας, και απωλείας δεινόν βόρβορον.

Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Νεκρώσας τον θάνατον Σώτερ το πριν, τον Αδάμ των δεσμών ηλευθέρωσας˙ διο και νυν τον δούλόν σου, Υιέ μου δυσωπώ, εξάρπασον δαιμόνων των επηρεαζόντων˙ αυτοί γαρ ουκ εώσι μετανοήσαί τινά πώποτε.

Ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Πανύμνητε Μήτερ βοώ σοι καγώ˙ προσευχή και νηστεία εξέρχονται, τα πλήθη τα παμπόνηρα, δαιμόνων εξ αυτού˙ άλλ’ ούτος εγκρατεία, δεήσει και αγνεία, μη καθάρας το σώμα, δαιμόνων φεύ γέγονε σπήλαιον.

Η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Ρημάτων των πριν του Υιού μου καλώς, ενωτίζου και γνώθι τα δέοντα˙ ηνίκα γαρ ουκ ίσχυσαν οι τούτου μαθηταί, το πνεύμα εκδιώξαι, εβόα τούτοις λέγων˙ προσευχή και νηστεία, δαιμόνων γένος εκδιώκεται.

Ωδή ς’.

Τον προφήτην Ιωνάν.

Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Ου ρημάτων ευπορώ, αρετών τε απορώ˙ ου γαρ στέργω προσευχήν, και νηστείαν εκτελείν, Θεόνυμφε˙ και δια τούτο προς σε κατέφυγον.

Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Σύνες εύσπλαγχνε Υιέ, σης μητρός εκδυσωπώ˙ ο προστρέχων επ’ εμέ, χρηστρών έργων απορεί, και κράζει μοι˙ ουκ έχω πλην σου ελπίδα Δέσποινα.

Ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Λιτανεύουσα θερμώς, παύσαι Μήτερ του λαλείν˙ και γαρ ούτος αφορών ότι εύσπλαγχνός ειμί, μολύνεται, μη επιβλέπων εις την οργήν την εμήν.

Η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Ικετεύω υπέρ σου, τον Υιόν μου και Θεόν, ίνα τύχης ιλασμού˙ άλλ’ αυτός μοι εκβοά, του παύσασθαι, και μη πρεσβεύειν εις το σωθήναι σε.

Κάθισμα.

Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Παράδεισον εν γη, λογικόν σε φυτεύσας, Χριστός ο φυτουργός, Παραδείσου του πρώτου, εν μέσω σου Δέσποινα, ως ζωής ξύλον έφυσεν˙ ον ικέτευε, του της τρυφής Παραδείσου, αξιώσαί με, και εφ’ υδάτων εκθρέψαι, τερπνής αναπαύσεως.

Ωδή ζ’.

Οι παίδες ευσεβεία.

Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Την πάσάν μου ελπίδα, επί σε ανατίθημι Δέσποινα, και μη απώση εις βυθόν, απωλείας με τον δείλαιον˙ άλλ’ ανάστρεψον τω σω βοώσα πάλιν Υιώ˙ μη απολέσης το πλάσμα των χειρών σου.

Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Αμέτρητον ως έχων, ευσπλαγχνίας το πέλαγος Δέσποτα˙ δέξαι με πάλιν δυσωπώ, σε τον μόνον ευδιάλλακτον και οικτείρησον των σων χειρών το ποίημα, ο οικτειρήσας ποτέ την Χαναναίαν.

Ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Ιλάσκομαι και σώζω, τον εν πόθω, πολλώ προσερχόμενον˙ και γαρ ου θέλω το εμόν, απωλέσθαι πλάσμα πώποτε˙ εις το σώσαι γαρ αυτό, όλος ετέχθην εκ σου˙ άλλ’ ούτος πόρρω, των έργων μου υπάρχει.

Η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Σοφία του Υψίστου, προϋπάρχων ο Υιός μου γέγονεν, άνθρωπος όλος εξ εμού, ίνα σώση τους φυλάσσοντας, μετά πίστεως θερμής το θείον βάπτισμα˙ αλλά συ τούτων αμέτοχος εδείχθης.

Ωδή η’.

Ον φρίττουσιν Άγγελοι.

Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Θαρρήσας προσήλθόν σοι Παρθένε θεωρών, τον σον Υιόν σώσαντα, την πόρνην και ληστήν˙ αυτοί γαρ νομίμως ουδέν έργον χρηστόν, έπραξαν εν βίω, άλλ’ έτυχον συγγνώμης.

Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Εξ ύψους επίβλεψον εισάκουσον της σης, Μητρός δεομένης σου και ρύσαι του πυρός, τον δούλόν σου τούτον ως την πόρνην το πριν, και ως ελυτρώσω, ληστήν εν τω Σταυρώ σου.

Ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Ο πάλαι κρεμάμενος ληστής εν τω Σταυρώ, εν πίστει εκραύγαζε το μνήσθητι καμού˙ η πόρνη δε πάλιν των δακρύων πηγάς, έβλυζεν, άλλ’ ούτος, αυτοίς ουχ ωμοιώθη.

Η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Δακρύουσαν σέσωκε την πόρνην ο Χριστός˙ ωσαύτως πιστεύσαντα ληστήν εν τω Σταυρώ˙ ει ουν θέλεις άρτι σωτηρίας τυχείν, πρόσδραμε Κυρίω, συν δάκρυσι και πίστει.

Αινούμεν.

Ο Ειρμός.

«Ον φρίττουσιν Άγγελοι, και πάσαι στρατιαί, ως Κτίστην και Κύριον υμνείτε ιερείς, δοξάσατε παίδες, ευλογείτε λαοί, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Την φωτοφόρον νεφέλην.

Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Ώφθην απάντων ανθρώπων, αμαρτωλότερος Κόρη, και δια τούτο προσελθείν, τω Υιώ σου αιδούμαι˙ αλλά δυσώπησον αυτόν, και ίλεων ποίησον, του δέξασθαι, εν θερμή με τη πίστει, και εν πόθω προσερχόμενον αυτώ.

Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Ρύσαι κολάσεως Λόγε, τον προσελθόντα σοι δούλον, και μη μνησθής ανομιών, των αυτού δυσωπώ σε˙ ει γαρ και ήμαρτε Σωτήρ˙ αλλά μοι προσπέφευγε, και δέομαι˙ δι’ εμέ τούτον δέξαι, ο τοις πάσι τα αιτήματα πληρών.

Ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Ουκ έστιν άξιος Μήτερ, ο προσφυγών σοι ελέους˙ και γαρ ανθρώπων με ουδείς, ως αυτός παροργίζει˙ αλλά πρεσβείαις σου σεπταίς, αυτόν της κολάσεως, αμέτοχον εν τη κρίσει ποιήσω, ει προσάξει μετανοίας μοι καρπούς.

Η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Υπό τον άδην υπάρχων, ανεβιβάσθης προς ύψος, ταις προς τον θείόν μου Υιόν, ικεσίαις και πρόσχες, μη τοις προτέροις σου δεινοίς, εμπέσης εγκλήμασιν˙ άλλ’ άπελθε, εις οδούς μετανοίας, μήπως πάλιν τη γεέννη εμβληθής.

Προσόμοια.

Ήχος α’.

Των ουρανίων ταγμάτων.

Ο αμαρτωλός προς την Θεοτόκον.

Χαρά του κόσμου υπάρχεις, αμαρτωλών ο λιμήν˙ χειμαζομένων ρύστις, Θεοτόκε Παρθένε˙ δέξαι ουν βοώ σοι καμού την ευχήν, και την δέησιν άχραντε, ην και προσάγαγε τάχει τω σω Υιώ, ίνα σώση με τον άσωτον.

Η Θεοτόκος προς τον Χριστόν.

Χαράς αιτία μοι πάσης Υιέ μου φίλτατε, συγχώρησιν πταισμάτων, δώρησαι τω σω δούλω˙ ίνα γνώσι πάντες ότι προς σε, παρρησίαν ως Μήτηρ σου, μεγίστην έχω Χριστέ μου του δυσωπείν, υπέρ πάντας τους αγίους σου.

Ο Χριστός προς την Θεοτόκον.

Χαράς δοχείον Μήτερ, τη ση δεήσει καμφθείς, την άφεσιν πταισμάτων, τω αγνώμονι τούτω, δίδωμι και άφες του εκβοάν˙ άλλ’ ειπέ τούτω παύσασθαι, του αμαρτάνειν και έλκειν με προς οργήν˙ φύσει γαρ εύσπλαγχνος πέφυκα.

Η Θεοτόκος προς τον αμαρτωλόν.

Ιδού την άφεσιν έσχες των εγκλημάτων σου, εμού λιταίς και πρόσχες, τον υπόλοιπον βίον, θεάρεστον τελέσαι όπως τρυφής, απολαύσης την εύκλειαν, εν Παραδείσω συν πάσι τοις εκλεκτοίς, την ουδ’ όλως λήξιν έχουσαν.