Περί αγάπης.Από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου: Γνώθι σαυτόν.

 Περί αγάπης.Από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου: Γνώθι σαυτόν.

1. Περί θείου έρωτος

Ο θείος έρως είναι αγάπη του θείου τελεία, εκδηλουμένη ως πόθος του θείου άπαυστος. Ο θείος έρως γεννάται εν τη κεκαθαρμένη καρδία διότι εν αυτή επιφοιτά η θεία χάρις. Ο έρως του Θείου είναι θείον δώρημα, δωρηθέν τη αγνευούση ψυχή υπό της επιφοιτησάσης και αποκαλυφθείσης τη ψυχή θείας χάριτος. Ο θείος έρως ουδενί εγγίγνεται άνευ θείας αποκαλύψεως· διότι η ψυχή η μη δεχθείσα αποκάλυψιν, δεν έσχε την επ' αυτής επίδρασιν της χάριτος και μένει απαθής προς τον θείον έρωτα· αδύνατον δε να γεννηθεί θείος έρως άνευ επενεργούσης θείας δυνάμεως επί της καρδίας. Ο θείος έρως είναι ενέργεια της ενοικούσης εν τη καρδία θείας χάριτος.
Οι ερασταί του Θείου ειλκύσθησαν προς τον θείον έρωτα υπό της επενεργησάσης επί της καθαράς αυτών καρδίας θείας χάριτος, της αποκαλυφθείσης τη ψυχή και ελκυσάσης αυτήν προς τον Θεόν. Ο εραστής του θείου αυτός πρώτος υπό του Θείου ηράσθη, και είτα αυτός ηράσθη του Θείου. Ο εραστής του Θείου πρότερον εγένετο υιός αγάπης και είτα τον ουράνιον ούτος ηγάπησεν Πατέρα.
Η καρδία του ερώντος τον Κύριον ουδέποτε καθεύδει, αλλ' αεί γρηγορεί, διά το πλήθος του έρωτος. Ο άνθρωπος καθεύδει διά την χρείαν της φύσεως, η δε καρδία γρηγορούσα υμνεί το Θείον. 

Ο θείος Χρυσόστομος λέγει περί του πνευματικού έρωτος: "Ούτως εστίν επιτακτικός ο πνευματικος έρως, ως μηδενί περιχωρείν καιρώ, αλλ' αεί της ψυχής έχεσθαι του φιλούντος, και μηδεμίαν θλίψιν ή οδύνην συγχωρείν περιγίνεσθαι της ψυχής."
Η τον Θεόν ερώσα ψυχή τω Θεώ προσκολλάται στερρώς και επ' αυτώ πέποιθε και την ελπίδα αυτής άπασαν Αυτώ ανέθετο. Ο θείος αυτής έρως ανάγει αυτήν προς τον Θεόν και Αυτώ διαλέγεται ημέρας και νυκτός.
Η τω θείω έρωτι τρωθείσα ψυχή ουδενός ετέρου εφίεται ή του άκρου αγαθού, κατολιγωρεί δε των πάντων και προς πάντα αηδώς διάκειται.
Η ερώσα του Θεού ψυχή μελέτην αυτής έχει τα λόγια του Θεού και ενδιατριβήν αυτής τα σκηνώματα αυτού. Φθεγγομένη διηγείται τα θαυμάσια του Θεού και διαλεγομένη λαλεί περί της δόξης και μεγαλοπροπέπειας αυτού. Αίνον και ύμνον απαύστως αναπέμπει τω Θεώ, πόθω δε θείω λατρεύει αυτόν. Ούτως ο θείος έρως όλην την ψυχήν εαυτώ μεθηρμόσατο, εαυτώ περιεποιήσατο και εξωκειώσατο.
Η του Θείου ερασθείσα ψυχή επέγνω το θείον, η δε επίγνωσις ανέφλεξε τον θείον έρωτα αυτής. Η του Θεού ερασθείσα ψυχή εγένετο μακαρία, διότι έτυχε του Θείου εφετού του πληρώσαντος τους πόθους αυτής· πάσα επιθυμία, πάσα επιποθία, πάσα έφεσις ξένη προς την θείαν αγάπην, αποκρούεται υπ' αυτής ως ταπεινή και αναξία εαυτής.
Πόσον η προς το Θείον αγάπη επαμειβομένη υπό της θείας αγάπης μεταρσιοί την ερώσαν του Θείου ψυχήν! Αύτη η θεία αγάπη ως νεφέλη κούφη αναλαμβάνουσα την ψυχήν φέρει προς την αέναον πηγήν της αγάπης, προς την αϊδιον αγάπην, και πληροί αυτήν φωτός αϊδίου.
Η υπό του θείου έρωτος τρωθείσα ψυχή αεί χαίρει και αγάλλεται και σκιρτά και χορεύει, διότι ευρίσκεται επαναπαυομένη επί της αγάπης του Κυρίου ως επί ύδατος αναπαύσεως· ουδέν των του κόσμου θλιβερών ισχύει να διαταράξη την γαλήνην και την ειρήνην αυτής, ουδέ την χαράν και την ευφροσύνην αυτής των λυπηρών τι να αφαιρέση.
Η ερώσα του Θείου ψυχή μεταρσιουμένη υπό της αγάπης υπεξίσταταί πως των σωματικών αισθήσεων και αυτού του σώματος πως αποχωρεί και εαυτής επιλανθάνεται διά την τελείαν προς το Θείον αφοσίωσιν.
Η ανερμήνευτος γλυκύτης της θείας αγάπης την μεν καρδίαν καταθέλγει και κατακυριεύει, τον δε νουν έλκει προς το Θείον, ίνα του Θεού απολαύσει εν αγαλλιάσει.
Ο θείος έρως την προς Θεόν προμνηστεύεται οικείωσιν, η δε γεύσις την πείναν.
Η ψυχή, ης θείος άπτεται έρως, ουδέν έτερον λογίζεσθαι δύναται ουδέ επιποθείν, αλλά συνεχώς στενάζουσα λέγει· Κύριε, πότε ήξω προς Σε ο Θεός, ως επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων!
Τοιούτος ο θείος έρως ο κυριεύων της ψυχής. 

2. Περί της θείας αγάπης

Ω αγάπη αληθής και βεβαία! Ω αγάπη, της θείας εικόνος ομοίωμα ! Ω αγάπη, της εμής ψυχής γλυκυτάτη απόλαυσις ! Ω αγάπη, της εμής καρδίας θείον πλήρωμα! Ω αγάπη, της εμής ψυχικής ισχύος το κραταίωμα ! Ω αγάπη, της εμής διανοίας διηνεκές μελέτημα. Συ την ψυχήν μου αεί διακατέχουσα αυτήν περιέπεις και διαθερμαίνεις. Συ αυτήν ζωογονείς και προς την θείαν αγάπησιν ανάγεις. Συ την καρδίαν μου πληρούσα τη φλoγί του θείου έρωτος εκκαίεις, και την του άκρου εφετού ζωπυρείς επιπόθησιν. Συ την ισχύν της ψυχής μου τη ζωογόνω σου δυνάμει ενισχύουσα ικανοίς, όπως την οφειλομένην τη θεία αγάπη προσφέρη λατρείαν. Συ την διάνοιάν μου κατέχουσα ελευθεροίς αυτήν των δεσμών των γηίνων και παρέχεις αυτή την ελευθερίαν, ίνα προς την εν Ουρανοίς θείαν αγάπην ακωλύτως ανάγηται. Συ είσαι το πολυτιμότατον των πιστών θησαύρισμα, διότι είσαι το τιμιώτατον των θείων χαρισμάτων δώρημα. Συ είσαι το θεοειδές της ψυχής και της καρψίας αγλάϊσμα, διότι αναδεικνύεις τους πιστούς υιούς Θεού. Συ είσαι το των πιστών εγκαλλώπισμα, διότι σεμνύνειs τους φίλους σου. Συ είσαι το μόνον διηνεκές αγαθόν, διότι είσαι αιωνία. Συ είσαι το ωραιότερον των φίλων του Θεού περιβόλαιον, διότι δι' αυτού περιβεβλημένοι οι πιστοί εμφανίζονται ενώπιον της θείας αγάπης. Συ είσαι το ήδιστον των πιστών εντρύφημα, διότι είσαι καρπός του αγίου Πνεύματος . Συ εισάγεις τους υπό σου αγιασθέντας πιστούς εις την βασιλείαν των Ουρανών. Συ είσαι η ευωδία των πιστών. Διά σου της τρυφής του παραδείσου μεταλαμβάνουσιν οι πιστοί. Διά σου το φως του νοητού ηλίου εν τη ψυχή των πιστών ανατέλλει. Διά σου οι νοεροί οφθαλμοί των πιστών αυγάζονται. Διά σου οι πιστοί θείας δόξης και αιωνίου ζωής μέτοχοι γίνονται. Διά σου ο πόθος των ουρανίων εν ημίν εγγίγνεται. Συ την βασιλείαν του Θεού επί της γης αποκαθιστάς. Συ την ειρήνην τοις ανθρώποις βραβεύεις. Συ την γην προς τον Ουρανόν εξομοιοίς. Συ τους ανθρώπους τοις αγγέλοις συνάπτεις και αρμονικήν υμνωδίαν τω Θεώ αναπέμπεις. Συ εν πάσι νικάς. Συ εν πάσιν υπερτέρα δείκνυσαι. Συ τα πάντα αληθώς κυβερνάς. Συ τα πάντα σοφώς διέπεις. Συ τα πάντα κρατείς και συνέχεις. Συ ουδέποτε εκπίπτεις.
Ω αγάπη, καρδίας της εμής πλήρωμα! Ω αγάπη, yλυκύτατον του γλυκυτάτου Ιησού ομοίωμα. Ω αγάπη, των μαθητών του Κυρίου ίερώτατον έμβλημα. Ω αγάπη, του γλυκυτάτου Ιησού σύμβολον. Συ τω πόθω σου τρώσον την εμήν καρδίαν, πλήρωσον αυτήν χρηστότητος και αγαθωσύνης, έμπλησον αυτήν αγαλλιάσεως. Συ οικητήριον ταύτην ανάδειξον της χάριτος του παναγίου Πνεύματοs. Συ πύρωσον όλην τη θεία φλογί σου όπως καταφλέξη τα ταπεινά αυτής πάθη, αγιάση αυτήν και εις άπαυστον ανελκύση υμνωδίαν. Συ πλήρωσον την καρδίαν ,μου γλυκασμού της σης αγάπης, όπως τον μόνον γλυκήτατον αγαπώ Ιησούν Χριστόν τον Κύριον μου και αυτώ άπαυστον αναπέμπω την υμνωδίαν εξ όλης καρδίας, εξ όλης της ισχύος και εξ όλης της διανοίας. Αμήν.
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει περί της προς τον Θεόν αγάπης· "αγάπη, προφητείας χορηγός· αγάπη, τεράτων παρεκτική· αγάπη, ελλάμψεως άβυσσος· αγάπη, πηγή πυρός· όσον αναβλύζει, τοσούτον τον διψώντα καταφλέγη· αγάπη, αγγέλων στάσις, προκοπή ανθρώπων· απάγγειλον ημίν, ω καλή εν αρεταίς, πού ποιμαίνεις τα πρόβατά σου; πού κατασκηνοίς εν μεσημβρία ; φώτισον ημάς· πότισον ημάς· οδήγησον ημάς· χειραγώγησον ημάς· επειδή προς σε αναβαίνειν βουλόμεθα». (Λόγος Λ'.)

3. Περί αγάπης Θεού ότι θείον εστί ιδίωμα και ότι εκ ταύτης ημίν προχέονται άπαντα τα αγαθά.

Αγάπη! θείον ιδίωμα, ότι ο Θεός αγάπη εστί· διό και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ. Η αγάπη εστί διάθεσις ψυχής αγαθή, καθ' ην αύτη ουδέν των οντων της του Θεού γνώσεως προτιμά. Η αγάπη διδάσκει την τήρησιν των θείων εντολών· εναργές δε τεκμήριον της περί Θεόν αγάπης η των θείων αυτού νόμων τήρησις. Η αγάπη η προς τον Θεόν άγει εις την τήρησιν των εντολών των εις γνώσιν του Θεού αναγουσών. Ο τον έρωτα τον θείον δεξάμενος πάντων μεν ομού των γηϊνων καταφρονεί, πατεί δε απάσας τας του κόσμου ηδονάς· υπερορά πλούτου και δόξης, και της παρ' ανθρώπων τιμής· αραχνίων ουδέν διαφέρειν υπολαμβάνειν την βασιλικήν αλουργίδα· τους πολυτελείς των λίθων ταις παρά τας όλθας απεικάζει ψηφίσιν. Ου μακαριστήν ηγείται την υγίειαν του σώματος, ουδέ συμφοράν την νόσον αποκαλεί, ουδέ δυσπραξίαν την πενίαν προσαγορεύει, ουδέ πλούτω και τρυφή την ευδαιμονίαν ορίζεται· αλλά ποταμίοις ρεύμασι τα παραπεφυτευμένα ταις όχθαις παραρρέουσι δένδρα και προς ουδέν τούτων ισταμένοις, αεί εοικέναι τούτων έκαστον ηγείται καλώς.
Αληθώς η πνευματική αγάπη πόλις εστίν οχυρά, ου δυναμένη καταγωνισθήναι ουδέ πολιορκηθήναι υπό του Διαβόλου, ούτε υπορυγαίς, ούτε υπερβάσεσιν· ουδέ γαρ είκει ταις ελεπόλεσι του σατανά, διά το παρά του Δεσπότου Χριστού φυλάττεσθαι.
Όταν το της αγάπης επίκειται διάδημα, αρκεί δείξαι του Χριστού τον ακριβή μαθητήν, ουχ ημίν μόνον, αλλά και τοις απίστοις. Εν τούτω γαρ, φησί, γνώσονται πάντεs, ότι μαθηταί μου εστέ, εάν αγαπάτε αλλήλους. Ώστε το σημείον τούτο σημείων απάντων μείζον, είγε εν αυτώ γνωρίζεται ο μαθητής. Καν yαρ μυρία ποιώσι τινές σημεία, στασιάζωσι δε προς αλλήλους, καταγέλαστοι τοις απίστοις έσονται· ώσπερ καν μηδέν ποιώσι σημείον, αγαπώσι δ' αλλήλους ακριβώς, και αιδέσιμοι και αχείρωτοι πάσιν όντες διαμένουσιν.
Η αγάπη εστίν η των μαθητών του Κυρίου εικών, ο χαρακτήρ των του Θεού δούλων, το γνώρισμα των αποστόλων· εν τούτω γαρ γινώσκωσιν αυτούς πάντες.
Αγάπη, το εξαίρετον αγαθόν, το υπέρτατον γνώρισμα των του Χριστού μαθητών. Η αγάπη τον χριστιανόν χαρακτηρίζει και αύτη των σημείων απάντων μείζων· αύτη γάρ και των άλλων εντολών εστί φύλαξ και συνεργός. Kaι ώσπερ αι ιμαντίαι (τα δεσίματα) τας οικοδομάς συνέχουσιν, ούτως αύτη την τελειότητα προξενεί, και συνάπτει τα μέλη του σώματος. Πάντα εκείνα αύτη συσφίγγει παρούσα, απούσης δε διαλύονται ή ελέγχονται υπόκρισις όντα και ουδέν. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, τουτέστιν ουδέποτε αστοχεί, αλλά πάντα κατορθοί, ή, ο κρείττον αντί τούτου, ου διαλύεται, ου διακόπτεται, ουδέποτε παύεται, αλλά και εν τω μέλλοντι αιώνι μένει, των άλλων απάντων καταργουμένων· ου διασφάλλεται, αλλ' αεί μένει, βεβαία και ασάλευτος, και ακίνητοs εσαεί διαμένουσα. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· καν στασιάζωσιν άλλοι, καν χαίρωσι μάχαις, καν τα πρώτα ζητώσι, καν φθόνος αυτούς ανερεθίζη, καν χειρών άρχωσιν αδίκων, καν τα άνω στρέφωσι κάτω, ουδέποτε η αγάπη της οικείαs έδρας και αρετής εκπίπτει.
Ο Θεός Αγάπη καλούμενος ου διάθεσιs υπάρχει, αλλά ουσία αγαπώσα α δημιουργεί και ων προνοείται. Ο Θεός ημών η Αγάπη εστί, και τούτο χαίρει μάλλον ακούων ο Θεός ή τι άλλο.
Η αγάπη του Θεού την πάσαν αγάπην μεθ' υπερβολής υπερβαίνει. Ουχ απλώς ημών προνοεί, αλλά και ερών, και σφόβρα ερών έρωτα τινά αμήχανον, έρωτα απαθή μεν, θερμότατον δε και εντονώτατον και γνήσιον και ακατάλυτον και σβεσθήναι μη δυνάμενον.
Τι ουκ εποίησεν ο Θεός δι' ημάς ; Φθαρτόν τον κόσμον δι' ημάς, και άφθαρτον εποίησε δι' ημάς· κακωθήναι τους προφήτας συνεχώρησε δι' ημάς, εις αιχμαλωσίαν έπεμψε δι' ημάς, εις κάμινον αφήκεν εμπεσείν δι' ημάς· τα μυρία υπομείναι κακά δι' ημάς. Και προφήτας δι' ημάς αυτούς εποίησε, και αποστόλους δι' ημάς· τον μονογενή δι' ημάς εξέδωκε, τον διάβολον δι' ημάς κολάζει.
Δι' ημάς Θεός εν ανθρώποις· διά την καταφθαρείσαν φύσιν ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν· μετά των αχαρίστων, dοευεργέτης· προς τους αιχμαλώτους, ο ελευθερωτής· προς τους καθημένονς εν σκότει, ο ήλιος της δικαιοσύνηs· επί τον σταυρόν, o απαθής· επί τον θάνατον, η ζωή· επί τον άδην, το φως· η ανάστασις διά τους πεσόντας· πνεύμα υιοθεσίας, χαρισμάτων διανομαί, στεφάνων επαγγελίαι και τα άλλα, όσα ουδέ εξαριθμήσασθαι ράδιον.
Δι' ημάς Θεός εν ανθρώποις· πνεύματος αγίου διανομή· θανάτου κατάλυσις· αναστάσεως ελπίς· θεία προστάγματα τελειούντα ημών την ζωήν· πορεία προς Θεόν διά των εντολών· βασιλεία των ουρανών ευτρεπής· στέφανος δικαιοσύνης έτοιμος τω τους υπέρ της αρετής πόνους μη αποδράσαντι.
Η αγάπη του Θεού τον Θεόν έδειξεν επί της γης· η αγάπη του Θεού τον δεσπότην δούλον εποίησεν· η αγάπη του Θεού υπέρ των εχθρών τον αγαπητόν, υπέρ των μισούντων τον Yιόν, υπέρ των δούλων τον δεσπότην, υπέρ των ανθρώπων τον Θεόν, υπέρ των οικετών τον ελεύθερον εκδοθήναι εποίησε. Και ουδέ μέχρι τούτου έστη, αλλά και επί μείζονα ημάς εκάλεσεν· ου γαρ μόνον απήλλαξεν ημάs των προτέρων κακών, αλλά και πολλώ μείζονα επηγγείλατο.
Η αγπη του Θεού ένδοξος εστί σοφία, και χορηγήσει αυτήν τοις αγαπώσιν αυτόν. Ο αγαπών τον Θεόν τον λόγον αυτού τηρεί, και ο Θεός αγαπά αυτόν, και εμφανίζει αυτώ εαυτώ. "Εάν τις αγαπά με, λέγει ο Κύριος, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αυτώ ποιήσομεν".
Τος αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν.
Ει τις αγαπά τον Θεόν ούτος έγνωσται υπ' αυτού.
Ο Θεός την ιδίαν παρέχει κοινωνίαν τοις τηρούσι την προς αυτόν φιλίαν· κοινωνία δε Θεού ζωή και φως και απόλαυσις των παρ' αυτού αγαθών.
Ου πάντων Θεός ο Θεός, αλλά των οικειωθέντων αυτώ διά της αγάπης· αγάπη δε εστί σύνδεσμος τελειώσεως· δημιουργός αρετής απάσης η αγάπη.
Η αγάπη προς τον Θεόν τίκτεται από πίστεως ειλικρινούς· ο γάρ όντως εις Θεόν πιστεύων ουκ ανέχεται ποτέ ταύτην αφείναι.
Μάλλον ο χόρτος υπέμεινε πυρός επιφοράν, ή φλόγα αγάπης ο διάβολος· αύτη τείχους οχυρωτέρα, αύτη αδάμαντος στερροτέρα.
Αγάπη δε εστίν ου ψιλά ρήματα, ουδέ πρσρήσεις απλώς, αλλά προστασία και δι' έργων επίδειξις· οίον το πενίαν λύειν, το νοσούντι συναμύνειν, το κινδύνων απαλλάττειν, το εν περιστάσεσιν ούσι παρίστασθαι, το κλάιειν μετά κλαιόντων, το χαίρειν μετά χαιρόντων.
Ο αγαπών τον Θεόν, ως πεπληρωμένη έχων την εαυτού καρδίαν εκ της θείας αγάπης, αγαπά τους εχθρούς αυτού, ευλογεί τους καταρωμένους αυτόν, καλώς ποιεί τους μισούντας αυτόν και προσεύχεται υπέρ των επηρεαζόντων και διωκόντων αυτόν.
Ενέργεια και απόδειξις της προς τον Θεόν τελείας αγάπης εστίν η γνησία δι' ευνοίας προς τον πλησίον διάθεσις. Εν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς ημών τιθέναι.
Η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών.
Η αγάπη παρρησίαν δίδωσιν εν τη ημέρα της κρίσεως.

4. Εξομολόγησις πιστού

Θεός εμοί δόξα και πλούτος και καύχημα. Θεός το γλυκύτατον και ήδιστον υπέρ παν πράγμα. Θεός το μελέτημα και εντρύφημα. Θεού πνοής η ψυχή μου δημιούργημα. Θεού πλάσμα το σώμα μου. Θεού ειμί όλως εικών. Θεού θεία χάριτι γένος. Θεόθεν μοι το είναι, το κινείσθαι· θεόθεν το φθέγγεσθαι έλαβον. Θεώ καθ' εκάστην το πνέυμα παρατίθημι. Θεώ τας ευχάς μου, όσαι ώραι, προσάγω. Θεώ ζω και δουλεύω και πάρειμι. Θεόν τον μέγαν και ισχυρόν και ζώντα πάροχον και συλλήπτορα και τελειωτήν των καλών ευμοιρώ. Θεόν επόπτην, ων και νοώ και λέγω και πράττω και πλουτώ. Θεόν κριτήν φοβερόν των εν εμοί πεπραγμένων εκδέχομαι. Θεόν ίλεων και συγγνώμονα έχω. Θεόν μακρόθυμον και πολυέλεον ομολογώ. Θεόν σωτήρα και λυτρωτήν μου και Κύριον ανακηρύττω. Θεόν αρχήν των πάντων γινώσκω. Θεόν δοτήρα των αγαθών οίδα. Θεόν προνοητήν και επόπτην επίσταμαι. Θεόν πάνσοφον και παντογνώστην, τον γινώσκοντα τα μέλλοντα και τα παρόντα και τα παρελθόντα επιγινώσκω. Θεόν αγαθόν και άγιον και δίκαιον και αληθινόν υμνώ και δοξάζω και ευλοyώ και υπερυψώ. Θεόν φιλάνθρωπον προσκυνώ και λατρεύω. Θεώ πιστεύω. Επί Θεόν ελπίζω και την ελπίδα της σωτηρίας μου ανατίθημι. Θεόν την πηγήν της αγάπης αγαπώ και επιποθώ. Προς τον Θεόν η ψυχή μου σπένδεται. Προς τον Θεόν η διάνοιά μου ανυψουμένη επαναπαύεται. Tον Θεόν η καρδία μου επιποθεί. Ένα Θεόν τρισήλιον, την τρισυπόστατον θεότητα, ομολογώ· μίαν Θεότητα άναρχον, αϊδιον, απλήν, υπερούσιον, αμέριστον κηρύττω· την αυτήν Μονάδα και Τριάδα· όλην Μονάδα την αυτήν, και όλην Τριάδα την αυτήν· Μονάδα όλην κατ' ουσίαν την αυτήν, και Τριάδα όλην κατά τας υποστάσεις την αυτήν πιστεύω και ομολογώ· διότι μία θεότης ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις η της ομοουσίου Τριάδος· διότι μία και η αυτή φύσις και ουσία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος.
Ταύτα ομολογώ και πιστεύω και κηρύττω και φθέγγομαι.