Περιμένοντας τον Παράκλητο :Πεντηκοστή, λόγος ψυχοφελής και θαυμάσιος

Περιμένοντας τον Παράκλητο :Πεντηκοστή, λόγος ψυχοφελής και θαυμάσιος

Η  Ορθόδοξος εκκλησία μας, εορτάζει την μεγάλην και λαμπροφόρον ημέρα, της πεντηκοστής καθ’ην το πνεύμα το άγιον, εκατέβη εις τους αγίους αποστόλους, εν είδη πυρήνων γλωσσών και τους ανέδειξε από αγράμματους, σοφούς, από αδύνατους ανθρώπους σε λεοντάρια του Θεού. Έχουμε μια απόδειξη αυτού του θαύματος, δηλαδή της ανθρώπινης αδυναμίας και την έκφραση της δυνάμεως του Θεού, το πώς όταν επισκιάσει τον άνθρωπο τον αδύνατο τον κάνει δυνατό, ισχυρό και ωφέλιμο άνθρωπο.

Ο απόστολος Πέτρος σαν άνθρωπος, πάνω στην αδυναμία του, αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν όμως το πνεύμα το άγιον επεφοίτησε κατά την ημέρα της πεντηκοστής, έγινε λιοντάρι και εκήρυξε το Ευαγγέλιο, εκήρυξε τον Χριστό μας και εμαρτύρησε με σταυρικό θάνατο. Και ακριβώς η ημέρα της πεντηκοστής, είναι η μέρα που πανηγυρίζει η εκκλησία μας, την αγία τριάδα, πανηγυρίζει το άγιο πνεύμα, το οποίο επεφοίτησε και ανέδειξε τους αγίους μας αποστόλους πανσόφους και σωτήρας του κόσμου. Και επ’αυτού του θέματος, επ’αυτής της εορτής, έχω σημειώσει κάτι και το οποίο θα σας διαβάσω επειδή και έρχεται αυτή η μεγάλη μέρα και δεν θα είμαι εδώ για να ακούσετε κάτι. Γιατί την μεγάλη και πάνφωτον ημέρα του αγίου πνεύματος που κάθε ψυχή που είναι προετοιμασμένη το δέχεται αυτό το άγιο πνεύμα και γίνεται και αυτός φώς και φωστήρας του Χριστού.

Πεντηκοστή, εορτάζουμε πάντοτε μέσα στην Ορθόδοξη εκκλησία μας. Ο ιερός υμνογράφος δανείζεται φράσεις, από το λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στη Πεντηκοστή και λέγει. Πεντηκοστήν εορτάζομεν και πνεύματος επιδημίαν και προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδοσην πλήρωσιν. Και το μυστήριον όσον ως μεγα τε και σεβάσμιον διο βοώμεν Σοι δημιουργέ του παντός κύριε δόξα Σοι. Θα το ακούσομε την Κυριακή.

Η Πεντηκοστή είναι φανέρωση του αγίου πνεύματος κατά τον ζωηρότερο τρόπο που θα μπορούσε να εξαχθεί. Και επειδή με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος, συμπληρώνεται και η αποκάλυψη και των τριών προσώπων της αγίας τριάδος, γι’ αυτό η ημέρα του αγίου πνεύματος η επομένη της πεντηκοστής θεωρείται ως ημέρα της αγίας τριάδος. Διότι τόσο τον πατέρα όσο και τον υιό τους γνωρίζουμε μόνο με τον φωτισμό του αγίου πνεύματος.

Η ψηλή κορυφή ενός βουνού είναι σκεπασμένη από τα σύννεφα, υπό την έννοια είναι πάρα πολύ ψηλή. Δεν φαίνεται. Ξαφνικά βγαίνει ο ήλιος και αποκαλύπτεται το μεγαλείο και το ύψος αυτής της κορυφής. Έτσι και εδώ η ψηλότερη κορυφή στον κόσμο είναι η αγία τριάς. Τα σύννεφα του σκοτεινιασμένου μυαλού μας και της αχόρταστης καρδιάς μας δεν μας αφήνουν να βλέπουμε και να θαυμάσουμε το ακρόριο το υψηλότερο της Θεολογίας που είναι η αγία τριάδα.

Και έρχεται το πνεύμα το άγιο και φωτίζει το νού και καθαρίζει την καρδιά και ο πιστός βλέπει με την πίστη την αγία τριάδα γι’ αυτό και στου αίνους του όρθρου της Πεντηκοστής ψάλουμε «Διού πατήρ γνωρίζεται και υιός δοξάζεται και παρά πάντων γινόσκεται μια δύναμη, μια σύνταξις μία προσκύνηση της αγίας τριάδος». Ο Χριστός μας φεύγοντας με την ανάληψη του στους ουρανούς, υποσχέθηκε ότι θα μας στείλει άλλον παράκλητον για να μένει μεθ’ημών, για να μένει μαζί μας, εις τους αιώνας, πάντοτε. Και τον παράκλητο, το πνεύμα το άγιο, μας το έστειλε την ημέρα αυτή της μεγάλης εορτής της Πεντηκοστής. Και παραμένει εις τον αιώνα μέσα στην εκκλησία μέσα στα μυστήρια.

Γι’αυτό δεχόμενοι ημοίς οι άνθρωποι, παίρνοντας τα άγια μυστήρια και ιδιαίτερα την Θεία Ευχαριστία, το άγιο σώμα και το αίμα του Χριστού, παίρνομε όλη την αγία τριάδα και δή το πνεύμα το άγιο που αγιάζει το τίμιο το αίμα και από άρτο και οίνο τον μεταβάλλει σε σώμα και αίμα Χριστού.Αν η εκκλησία είναι το μυστικό σώμα του Χριστού, το πνεύμα το άγιον είναι η καρδιά της εξουσίας.

Αν η εκκλησία είναι το πλοίο του Ιησού, το πλοίο αυτό ως ιστιοφόρο της χάριτος πνέει με την πνοή του αγίου πνεύματος.Αν η εκκλησία είναι ο στρατός του Ιησού, η δύναμη με την οποία νικά η στρατευομένη εκκλησία, η εκκλησία που είναι επάνω στην γη, οχι η θριαμβεύουσα στους ουρανούς, ημοίς η εκκλησία,  είναι το πνεύμα το άγιο. Και αν η ζωντανή δράση της εκκλησίας στον κόσμο αρχίζει με την πεντηκοστή, η ζωντανή αυτή δράσις της φαίνεται να συνεχίζεται μέσα στην λειτουργία. Κάθε θεία λειτουργία είναι και μία Πεντηκοστή.

Βεβαίως η θεία λειτουργία γίνεται εν ονόματι και των τριών προσώπων της αγίας τριάδος. Η πύλη που μπαίνομε στην θεία λειτουργία είναι αγιοτριαδική. Μεγαλοπρεπή η αρχή της.

Ευλογημένη η βασιλεία του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος. Έτσι αρχίζει η θεία λειτουργία. Και όλες οι ευχές και οι εκφωνήσεις καταλήγουν, σε τριαδική δοξολογία. «Ότι πρέπει συ πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις, των πατρί και τω υιό και το αγίω πνεύματι νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν» Αλλά η δύναμις εκείνη που τελεί την φρικτή θυσία της θείας λειτουργίας και πυρακτώνει, δηλαδή κάνει φωτιά τον ναό και τον ιερέα, είναι το άγιο πνεύμα.

Η Πεντηκοστή είναι συνδυασμένη με την φωτιά, πυρακτωμένο κάρβουνο από το θυσιαστήριο του Θεού,πήρε ο άγγελος και το άγγιξε στα χείλη του προφήτου Ησαϊα για να αρχίζει την ιερουργία του λόγου. Πυρακτωμένες γλώσσες όπως αναφέρεται στο άγιον ευαγγέλιον,και ο απόστολος Παύλος, πυρακτωμένες γλώσσες διένειμε ο Θεός στους αποστόλους για να αρχίσουν την ιερουργία του μυστηρίου της σωτηρίας που συνεχίζει η Ορθόδοξος εκκλησία μας.

Το πνεύμα το άγιον ήρθε εν είδη πυρήνων γλωσσών. Η χάρις του ονομάζεται γλωσσοπυσρόμωρφος και οι δωρεές και τα χαρίσματα που δίνονται, με την διανομή του πυρός και οι δωρεές και τα χαρίσματα, τα χαρίσματα του, του αγίου πνεύματος, δίνονται με την διανομή του πυρός με τις γλώσσες επάνω εις τας κεφαλάς των αγίων αποστόλων και οι απόστολοι κατά σειρά και κατά κανόνα και κατά εντολή του Χριστού, εις τους Επισκόπους, εις τους ιερείς, εις τους ποιμένας και δια του μυστηρίου,  εις τους χριστιανούς. Πυρ διαιρούμενο εις νομάς χαρισμάτων.

Έτσι μέσα στην θεία λειτουργία όλα είναι πυρακτωμένα. Όλα με το άγιο πνεύμα έχουνε την φωτιά την πνευματική, την αγιαστική, που καυστηριάζει την αμαρτία και κάθε μικρόβιο, που χαλά την ψυχή, την ψυχική υγεία, του ανθρώπου.

Πυρακτωμένη η ύπαρξις του ιερέως που τελεί την θεία λειτουργία. Όλα μέσα στην θεία λειτουργία γίνονται και ψάλλει η εκκλησία μας «πάντα χορηγεί το πνεύμα το άγιο». Βρύει… προφητείας τυχάζει…προφητείας , ιερέας τελεί, τους τελειώνει του αναδεικνύει του κάμνει αγίους αγράμματους σοφίας εδίδαξε τους αποστόλους και όσοι δέχονται το πνεύμα το άγιο άσχετα αν είναι αγράμματοι, γίνονται σοφοί κατά Θεόν. Αλιείς θεολόγους ανέδειξε. Όλως συγκροτεί τον θεσμό της εκκλησίας το άγιον πνεύμα.

Όλα τα λεγόμενα και πραττόμενα στην θεία λειτουργία με τελετουργό το άγιο πνεύμα. Ο άνθρωπος με την θεία λειτουργία προσφέρει ανθρώπινα υλικά στοιχεία. Προσφέρει το ζυμωτό πρόσφορο, το θυμίαμα, το κρασί, το νερό, τις δεήσεις, τις ικεσίες. Προσφέρει τον εαυτόν του. Όλες αυτές οι προσφορές δεν είχαν αξία αν δεν υπήρχε η Θεϊκή αντιπροσφορά. Ο άνθρωπος προσφέρει ύλη. Ο Θεός αντιπρσφέρει πνεύμα. Γι’αυτό ο ιερεύς λέγει: «Ο προσδεξάμενος αυτά εις το άγιον και υπερουράνιον και νοερόν αυτού θυσιαστήριον, αντικαταπέψει μει την θείαν χάριν και την δωρεάν του αγίου πνεύματος δεηθώμεν» Αυτό λέγει ο ιερέυς εμπρός εις την θεία τράπεζα όταν έχει τα ιερά δώρα.

Στην συνέχεια έρχεται η μεγάλη στιγμή, η στιγμή του θαύματος, όπου μεταβάλλεται το κρασί και το ψωμί, σε αίμα και σώμα Χριστού. «Μεταβαλλών το πνεύματι Σου το αγίω» λέγει ο ιερεύς γεμάτος δέος. Αν το πνεύμα το άγιο μετέβαλε τον άψυχο πρωτόπλαστο, τον άψυχο πρωτόπλαστο άνθρωπο, εις ψυχή ζώντων όπως θα έχετε υπ’όψην σας κατά την δημιουργία του ανθρώπου, όταν έπλασε ο Θεός το σώμα του ανθρώπου, λέγει η γραφή και ενφυσήσας εις τους νιπτήρας αυτού, έγινε ο άνθρωπος, το απλό σώμα, εις ψυχήν ζώσαν.

Και έτσι η ψυχή του ανθρώπου έχει κάτι ξεχωριστό, ευγενικότερο από τους αγγέλους, γιατί οι άγγελοι έγιναν δια του λόγου, είπε ο Θεός και εγένετο, το δε σώμα και η ψυχή του ανθρώπου κατά ιδιαίτερη επιμέλεια του Θεού εγένετο. Αν το πνεύμα το άγιο μετέβαλε την μήτρα της παρθένου της Παναγίας μας, σε ναό της σαρκωμένης θεότητος, του Χριστού μας κατά λόγον του αγγέλου, πνεύμα άγιο επελεύσετε επι σε και δύναμις υψίστου επισκιάζεται. Το πνεύμα το άγιο μεταβάλλει και το κρασί και το ψωμί σε θεανθρώπινο σώμα και αίμα στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Φοβερό το μυστήριο! Να αξιώνεται ο άνθρωπος ο θνητός, ο αμαρτωλός, ο εγκληματίας, ο βλάστημος, ο γεμάτος αμαρτίας, ο γεμάτος ασθένειες και πληγές και βρωμιές, αξιώνεται να κοινωνήσει σώμα και αίμα Χριστού δια της επελεύσεως του αγίου πνεύματος με το μέσο του ιερέως.

Αν είχαμε μάτια πίστεως, μάτια αγίου Αντωνίου καθαρά και κατακάθαρα, θα βλέπαμε την ώρα εκείνη το πνεύμα το άγιο να κατεβαίνει και να πυρπολεί την αγία τράπεζα. Διαβάζοντας το γεροντικό, ότι υπήρχε ένας άγιος ιερομόναχος, σε ασκητήρι,  σε μοναστήρι τέλως πάντων, όταν έκαμνε την θεία λειτουργία, λόγω της αγιότητος του, λόγω της μεγάλης του καθαρότητος, λόγω της ασκητικής του ζωής, λόγω λόγω πολλών χαρίτων και χαρισμάτων, έβλεπε την ώρα που θα εκατέβενε το πνεύμα το άγιον να αγιάζει τα τίμια δώρα, έβλεπε έναν αετό να κατεβαίνει από τον ουρανό, επάνω στην αγία τράπεζα. Και αυτό ήτανε το σημείο και το τεκμήριο και η απόδειξις ότι όντως κατέβηκε το πνεύμα το άγιο εις τα τίμια δώρα. Κάποτε λειτουργούσε με ένα διάκονο. Ο δε διάκονος δεν πρόσεξε σε κάποια περίπτωση και με την σκέψη του αμάρτησε. Και όταν ο ιερεύς αυτός ο άγιος γονάτισε και επικαλέστη το πνεύμα το άγιο κατά την ευχή της θείας λειτουργίας δεν είδε τον αετό να κατεβαίνει. Και είπε μα γιατί. Βλέποντας τον εαυτό του είδε ότι δεν ετέλεσε κάτι, μα γιατί δεν κατεβαίνει; Προσεύχεται πάλι, γονατίζει ξανά κλαίει μετά δακρύων, το πνεύμα το άγιο δεν κατεβαίνει. Τότε φωτίστηκε και λέει στον διάκονο: παραμέρισε παιδί μου λίγο από την αγία τράπεζα. Γονατίζει προσεύχεται, να ο αετός και κατέβηκε. Και αυτό έδωσε την πληροφορία ότι η αμαρτία του διακόνου εμπόδιζε την επέλαση του αγίου πνεύματος και αυτό όχι γιατί δεν κατέβαινε, γιατί δεν μπορούσε να μην κατέβει, αλλά το έκαμε αυτό για να πληροφορηθεί ο άγιος την αμαρτία του διακόνου του, αλλά και για παράδειγμα το οποίο θα έμενε στα γραπτά για να ωφελήσει πολλούς ανθρώπους ιερωμένους.

Επαναλαμβάνω εδώ. Με ποια μάτια βλέπουμε τα τελούμενα στην θεία λειτουργία. Χρειάζεται μάτια πίστεως. Δηλαδή να πιστεύουμε αυτό το οποίο τελεσιουργείται πάνω στην αγία τράπεζα. Να πιστεύουμε πράγματι ότι ο άρτος και ο οίνος με την χάρη του αγίου πνεύματος έγιναν σώμα και αίμα Χριστού και ότι μεταλαμβάνουμε σώμα και αίμα Χριστού και αγιαζόμεθα.

Ένας πατέρας κατά το ιερόν Ευαγγέλιο είχε ένα άρρωστο παιδί. Και όταν ο Χριστός μας κατέβηκε από το όρος όπου επήγε να προσευχηθεί και ήρθε πάλι ανάμεσα στον όχλο, στο λαό, να και ο πατέρας καταφθάνει και πέφτει στα γόνατα και παρακαλεί τον Χριστό μας και του λέει: Διδάσκαλε έχω ένα παιδί άρρωστο το πήγα στους μαθητές σου τους παρακάλεσα να μου το κάμουν καλά και δεν ηδυνήθισαν, δεν μπόρεσαν. Τώρα ήρθα σε σένα και ότι μπορείς κάνε στο παιδί μου. Καί ο Χριστός του λέει: Πιστεύεις ότι μπορώ εγώ να το κάμω καλά; Εκείνος προβληματίστηκε. Τί να απαντήσει. Έπρεπε να απαντήσει όμως τί πιστεύει. Πιστεύω Κύριε. Δούλεψε ο λογισμός. Μήπως δεν πιστεύω καλά και δυνατά και δεν θα γίνει το παιδί μου καλά; Και φωνάζει. Κύριε βοήθει μη τη απιστία μου. Δηλαδή ενίσχυσε την πίστη μου, την μικρή μου πίστη κάντη μεγάλη και την λίγη καντην πολλή να πιστέψω ώστε να γίνει το θαύμα στο παιδί μου. Και ο Χριστός του απαντά: Ως επίστευσας γένηθήτω. Όπως πιστεύεις να γίνει το θαύμα στο παιδί σου. Και επειδή πίστευε ο άνθρωπος ολόψυχα, το παιδί του κάτω στην πόλη έγινε καλά.

Και ημείς αν πιστεύουμε ότι κοινωνούμε σώμα και αίμα Χριστού, σώμα και αίμα Χριστού θα πάρουμε εις ζωήν αιώνιο. Αν όμως μέσα μας δυσπιστούμε δεν πρόκειται να πάρουμε την χάρη την αγιαστική του αγίου πνεύματος του αγίου σώματος και αίματος του Χριστού.

Δηλαδή η πίστις είναι αυτή που κάνει το θαύμα μέσα μας. Τι μεγάλη τιμή για τον ιερέα να κατεβάζει το πνεύμα το άγιο στο θυσιαστήριο κάνει έργο που ούτε οι άγγελοι μπορούν να το κάνουν. Αλλά στην εποχή μας ο ιερεύς χλευάζεται από τις μάζες των νεαρών όπως όλοι γνωρίζουμε μόλις εμφανιστεί σε δημόσιο χώρον. Κανένας αλήτης δεν αντιμετωπίζει την κοροϊδία και τις βρισιές δυστυχώς που γίνεται κατά πολύ στην αγαπητή μας πατρίδα που αντιμετωπίζει ένας λειτουργός του Θεού. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Αλλά όταν χλευάζουν τον ανώνυμο κληρικό, στο πρόσωπο του χλευάζουν τον Θεό που εκπροσωπεί ο κληρικός. Αλλά γιατί ο ιερεύς να περιμένει καλύτερη συμπεριφορά από τον όχλο από εκείνη που έδειξε ο όχλος προς αυτόν τον κύριο της δόξης. Είναι αλήθεια αυτό.

Ν’ χετε υπόψη σας ότι πολλές φορές πολλοί χριστιανοί εν τη αγνοία τους και δη νεαροί όταν βλέπουν πρωϊ-πρωϊ τον ιερέα ξέρετε κάνουν πολλές άσχημες χειρονομίες δήθεν ότι βλέποντας τον ιερέα η μέρα θα πάει κακώς. Και κάνουν μια χειρονομία να μην τους αγγίξει το κακό που θα συναντήσουν. Κάνοντας αυτό προς τον ιερέα και βλαστημώντας τον κληρικό του Θεού στον λειτουργό του Θεού, έρχεται ο διάβολος και τους κάνει κακό. Και το αποδίδουν γιατί είδαν τον ιερέα. Ενώ είναι διότι εχλεύασαν τον ιερέα του Θεού.

Τί τιμή στον ιερέα αλλά και τι ευθύνη για τον ιερέα! Αυτό ανήκει σε μένα. Τα χέρια του θα αγγίξουν το ιερό θυσιαστήριο. Πρέπει να είναι πεντακάθαρα. Η γλώσσα του να μεταδώσει τον λόγο του αγίου πνεύματος. Πρέπει να είναι αγνή. Η ψυχή του θα υποδεχτεί το άγιο πνεύμα στην θεία λειτουργία. Πρέπει να είναι αμόλυντη. Σαν άγγελος πρέπει να ζεί ο ιερεύς. Κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Αυτό είναι το αλίμονο σε μένα. Αγαπητοί μου Χριστιανοί. Είναι μεγάλο δώρο και μεγάλη ευκαιρία η θεία λειτουργία. Και δεν πρέπει να απουσιάζουμε.

Γι’αυτό όταν έρχεται η Κυριακή μέρα, η μέρα της καταπαύσεως, ο σαββατισμός της Ορθοδόξου εκκλησίας, πρέπει κάθε χριστιανός συνειδητός ένας χριστιανός που ποθεί σωτηρία όχι μόνον τον εαυτόν του να πάρει στην εκκλησία αλλά να πάρει και τους οικείους. Δεν πρέπει να απουσιάζουν από την θεία λειτουργία κατά την Κυριακή και τις μεγάλες γιορτές, για να αγιαζόμεθα και συνεπώς να γινόμεθα καινούργιοι άνθρωποι στην ψυχή. Αλλά όχι μόνο στην ψυχή αλλά και στο σώμα.

Διπλά ωφελείται ο άνθρωπος. Παίρνοντας το πνεύμα το άγιο, όχι μόνον η ψυχή μας θεραπεύεται, αλλά και σωματικά γινόμεθα καλά, αρκεί νά’χουμε πίστη. Είναι μεγάλο δώρο και μεγάλη ευκαιρία η θεία λειτουργία. Μας ξαναφέρνει στο υπερώο της Πεντηκοστής. Με την Πεντηκοστή, ανθρωπάκια με παθάκια, δηλαδή εμείς οι άνθρωποι με τα πάθη μας, έγιναν πλέοντες…πλέοντες. Και ποιοί είναι αυτοί; Οι απόστολοι. Ήσαν μικροί σαν άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες αλλά έγιναν λιοντάρια. Έγιναν γίγαντες του πνεύματος. Πρόκειται για τους αποστόλους. Έτσι και εμείς μέσα στην θεία λειτουργία γινόμαστε κοινωνοί του αγίου πνεύματος. Όποιος κοινωνεί με προετοιμασία, με πίστη συχνά τα άχραντα μυστήρια, αυτός δεν είναι μόνος. Είναι ντυμένος την αλεξίσφαιρο στολή του αγίου πνεύματος. Υπάρχουν αστυνομικοί που φορούν αλεξίσφαιρο και όταν τους κτυπάν οι αντίπαλοι με σφαίρες δεν σκοτώνονται. Ούτω πως κι’ όταν ο δαίμονας με τα πάθη, με τις αδυναμίες μας κτυπάει, έχοντας το αλεξίσφαιρο, την θεία κοινωνία την χάρη του αγίου πνεύματος από την θεία λειτουργία, δεν σκοτωνόμεθα ψυχικά….

Μετά χαρά και λέγουν: «Ίδωμεν το φως το αληθινόν,ελάβομεν πνεύμα επουράνιον. Εύρομεν πίστην αληθήν, αδιαίρετον τριάδαν προσκυνούντες, αύτη γαρ ημάς έσωσεν». Αμήν γένοιτο εις πάντας ημάς αυτή η χάρη του αγίου πνεύματος, τω δε Θεώ δόξα ημοίς εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτά. Δι’ευχών…

Ο απόστολος Παύλος, είναι το στόμα του Χριστού μας. Οι πεφωτισμένες επιστολές του είναι κατάφορτες από πνευματική ωφέλεια από πνευματικό φώς και χαράζουν τον πιο φωτεινό δρόμο της σωτηρίας. Μέσα στις επιστολές του γράφει και την εξής φράση: «Οι δε τέκνα και κληρονόμοι. Κληρονόμοι δε Θεού, συγκλιρονόμοι δε Χριστού» Προς Ρωμαίους. Τι λοιπόν να πρωτοθαυμάσει κανείς. Το τί είναι κληρονομία Θεού, την οποία κληρονομούμεν; Το πως γινόμεθα παιδιά του Θεού, εμείς τα απόπαιδα της αμαρτία; και πως γινόμεθα όλοι κληρονόμοι του Θεού; Επίσης οχι το πως να θαυμάσουμε αλλά να συλλάβουμε, ει δυνατόν με τον ασθενικό μας και περιορισμένο νού, το πως άλλος πλήρωσε τον φόρο της κληρονομίας, ο Χριστός μας πάνω στον σταυρό κατέβασε τον φόρο της κληρονομίας, για να γίνουμε εμείς όχι κάτοχοι, αλλά μέτοχοι της αιωνίου ζωής. Μπορούμε να συλλάβουμε το νόημα, το τί είναι κληρονομία, συγκληρονομία μετά του Χριστού του Θεού; Γνωρίζουμε το τί κληρονομούμεν; Αυτό είναι το μεγάλο δίλημα εις την σύλληψην του νοήματος. Και πόσοι είναι οι κληρονόμοι του Θεού; Όσα είναι τα παιδιά του Θεού. Και πόσα είναι τα παιδιά του Θεού; Όσοι και οι άνθρωποι. Όλοι είναι, ή μάλλον όλοι μπορούν να γίνουν παιδιά του Θεού. Αν ο πατέρας σερβίρει στο τραπέζι μερίδα για όλα τα παιδιά του, φταίει ο πατέρας εάν ορισμένα παιδιά του δεν έχουν όρεξη και περιφρονούν την μερίδα τους; Ο Θεός πατέρας για όλους έστρωσε τραπέζι της σωτηρίας. Ο υιός του ήλθε για όλους.

Αν τώρα πολλοί περιφρονούν το τραπέζι της αγάπης του Θεού, ασφαλώς δεν φταίει ο Θεός. Φταίνε οι καταφρονητές. Όσοι πιστοί, οι λίγοι πιστοί, ευχαριστούν μαζί με τον απόστολο Παύλο τον Θεό, διότι έχουν μερίδα στον κλήρο των αγίων. Και ποιοί είναι αυτοί που έχουν μερίδα και κλήρο εις την κληρονομίαν του Θεού μετά του αποστόλου Παύλου; Εκείνοι που τηρούν, όχι μόνο το Ευαγγέλιο, αλλά και τις παραγγελίες αυτού του μεγάλου αποστόλου. Ο Θεός έστειλε στην γη τον μονογενή του ιυό. Τον κύριο ημών Ιησού Χριστό. Για να μας κάνει κληρονόμους της βασιλείας του. Δεν ήταν εύκολο αυτό το πράγμα. Αυτό το κατόρθωμα, αυτό το μεγάλο και ασύλληπτο κατέβασμα, του υιού του Θεού από τους ουρανούς στην γη. Όχι βέβαια σαν άνθρωπος ότι ήταν στην γη. Σαν Θεός ήτανε και στον ουρανό και στην γή. Και εν θρόνο και εν πόλω. Ο Θεός έστειλε στην γη τον μονογενή του υιό, τον κύριο ημών Ιησού Χριστό, για να μας κάνει κληρονόμους της βασιλείας του. Έστειλε τον υιό του στην γη για να μαζέψει στον ουρανό, τον άσωτο υιό του, το αλητόπαιδο της αμαρτίας, εμένα και σένα. Κάποτε στην Παλαιά Διαθήκη, ζήτησε ο Θεός από τον Αβραάμ, να υπογράψει την πίστη του, με το αίμα του μονάκριβου παιδιού του του Ισαάκ.Κι ήταν έτοιμος να το κάνει. Αλλά την τελευταία στιγμή δεν τον άφησε ο Θεός. Τον σταμάτησε. Γιατί τον σταμάτησε; Διότι είδε στην πράξη την πίστη του. Το χέρι Του κράτησε το μαχαίρι και αυτό που ζήτησε από τον Αβραάμ και δεν τον άφησε να το κάνει, το έκανε ο ίδιος στο δικό του παιδί. Στο μονάκριβο παιδί Του. Τον Ιησού Χριστό. Το θυσίασε πάνω στον σταυρό. Για να σφραγίζει τη επαγγελία, την αξιοπιστία του, την Διαθήκη Του. Μπορούμε να συλλάβουμε το μεγαλείο αυτό της αγάπης του Θεού σε μάς; Εάν δούμε το πως εμείς συμπεριφερόμεθα στον Θεό, απέναντι σ’αυτήν την άπειρη αγάπη Του, πρέπει να μας καταλάβει κατεσχύνη και ντροπή.

Ο Θεός πατέρας θυσίασε τον μονογενή Του υιό, πάνω στον σταυρό και ημοίς οι οποίοι απολαύσαμε αυτήν την θυσία και κερδίσαμε την συγκληρονομία μετά του υιού Του, φθάνουμε στο, φθάνουμε στο σημείο, να βλαστημούμε τον υιό του Θεού. Αυτόν που θυσιάστηκε επάνω στον σταυρό.

Εάν θα ρίξουμε μία ματιά – ας αφήσουμε του απίστους στους Ορθοδόξους θα έρθω – εάν ρίξουμε μία ματιά, μια έρευνα, μια εξακρίβωση και θα δούμε ότι εις του δέκα άνδρες Ορθοδόξους Χριστιανούς, οι εννέα βλαστημούν το όνομα του Θεού. Είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ο Ορθόδοξος Χριστιανός. Όταν το διαπράττει αυτό, απλώς νομίζει ότι κάνει μια κακή πράξη. Λέει ότι δεν το θέλω να το κάνω. Ξέρω ότι είναι κακό, μα το κάνω από συνήθεια, μα δεν το κάνω σοβαρά, δεν θέλω να βλαστημήσω. Ναί, αλλά, εσένα άνθρωπε αν σε βλαστημήσει μια φορά το παιδί σου, αμέσως θα σηκώσεις το χέρι σου να το κτυπήσεις, να διαμαρτυρηθείς και θα πείς χίλια δυο πράγματα. Εσύ βλασφημείς ολόκληρα χρόνια τον Θεό, τον Χριστό μας, την Παναγία και ο Χριστός δεν κατέβασε το χέρι Του να σε τιμωρήσει. Όταν όμως αποφασίσει και το κατεβάσει, δεν θα γυρίσει πίσω άδειο. Θα κτυπήσει σοβαρά προς δυμμόρφωση, όχι για εκδίκηση. Ο Θεός δεν εκδικείται, αλλά μόνο και μόνο από αγάπη για να συνέλθεις να το σταματήσεις αυτό το έγκλημα, διότι εάν σε’βρει ο θάνατος δίκαια και αληθινά από το κρεβάτι θα οδηγηθείς στην κόλαση.

Άνθρωπε, όταν έχεις ένα σπυράκι και σε πονάει και λές σπυράκι είναι, με πονάει λίγο δεν είναι τίποτε. Δεν παίρνεις σοβαρή θέση στην θεραπεία του. Όταν όμως περάσεις από τις ακτίνες και σου πεί ο γιατρός ότι είναι καρκίνος, αμέσως θα λάβεις όλα τα μέτρα να ξεκινήσεις θεραπεία και σωτηρία. Όταν σου πεί ο πνευματικός ότι δεν είναι απλή ύβρις το όνομα του Θεού και της Παναγίας, αλλά είναι έγκλημα Θείο, τότε πρέπει να αναλάβεις τον αγώνα το να σταματήσεις αυτό το έγκλημα. Και ερχόμεθα πάλι στην αγάπη του Θεού και στην ανάλυση της συκληρονομία μετά του Χριστού μας. Τί άλλο θέλουμε για να πιστέψουμε στην αγάπη Του Θεού; Μας κάνει κληρονόμους. Το σχετικό συμβόλαιο υπογράφει με το αίμα του υιού Του. Ο αρραβών της κληρονομίας ημών. Τί προσφέρουμε εμείς για την Διαθήκη αυτή; Την πίστη μας, που και αυτή δεν είναι δική μας. Είναι δωρεάν του Θεού. Ε τότε, γιατί δεν γίνονται όλοι κληρονόμοι του Θεού; Διότι δεν θέλουν. Δηλαδή ποιός θέλει; Εκείνος που έχει τις προϋποθέσεις για να γίνει κληρονόμος. Η επίγνωσις του Χριστού είναι προυπόθεσις. Να εξετάζουμε, να ξέρουμε τι είναι ο Χριστός. Τί ζητεί ο Χριστός από μας. Μας ζητεί να αγαπούμε του αδελφούς μας. Να τους αγαπώμεν μέχρι θυσίας. Με ταπείνωση και να μήν κατακρίνωμεν ο ένας τον άλλο. Πότε δύο αδελφοί λέγονται αδελφοί. Όταν έχουν το ίδιο αίμα. Μέσα στις φλέβες τρέχει αίμα αδελφικό. Κάτι τέτοιο και απείρως σπουδαιότερο έκανε ο Ιησούς Χριστός.

Άνοιξε τις φλέβες του και μετάγγισε το αίμα του σε μας. Και το αίμα αυτό υπάρχει πάντοτε κατά μετάγγιση μέσα στην εκκλησία, την Ορθόδοξη εκκλησία. Αδελφοί μου, την ειδοποίηση αυτή ακούμε σε κάθε θεία λειτουργία. «ποίετε εξ’αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης, το υπερ ημών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιο». Ελάτε όλοι όσοι πάσχετε από μεσογειακή αναιμία που λέγεται αμαρτία από την αμαρτία που μεταδίδει στο αίμα μας στο είναι μας στο μικρόβιο του θανάτου. Βεβαίως. Η αμαρτία γεννά τα μικρόβια όχι μόνο τα ψυχικά τα οποία μετδίδουν ψυχική αρρώστια, αλλά και σωματικά. Η αμαρτία δημιουργεί ασθένειες οι οποίες επιφέρουν βέβαιο θάναντο. Ελάτε και δεχθείτε την μετάνοια. Είναι το αίμα του Χριστού που μεταγγίζεται το πεντακάθαρο. Αυτό σας κάνει αδελφούς του Ιησού Χριστού.  Αυτό σας χαρίζει την αιώνιο ζωή και δόξα. Σας κάνει κληρονόμους μεν Θεού, συγκληρονόμους δε Χριστού. Να γιατί μετά την θεία κοινωνία γινόμεθα αδελφοί του Χριστού και κληρονόμοι του. Γιατί το αίμα του Χριστού παίρνοντας το με την θεία κοινωνία γινόμεθα αδελφοί του Χριστού και επομένως συγκληρονόμοι του Θεού πατέρα.

Να γιατί μέσα στην εκκλησία την Ορθόδοξη νοιώθομε ως μέλη του Χριστού. Όταν έρθει η χάρις του Θεού, η χάρις του αγίου πνεύματος και ιδιαίτερα στην θεία λειτουργία, ίσως να το έχετε γνωρίσει εν πράξη, όταν έρχεται η ευλογημένη χάρις του Θεού, νοιώθουμε να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και σε κατάσταση εί δυνατόν να αγκαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους και να τους δώσουμε αυτό που εμείς νοιώθουμε μέσα μας. Αυτό φανερώνει και χαρακτηρίζει την αδελφοσύνη η οποία γεννάται μέσα στην εκκλησία και ιδιαίτερα μετά την θεία κοινωνία. Ο Χριστός μας είναι η κεφαλή. Η εκκλησία εμείς όλοι. Όλοι εμείς ήμεθα το σώμα του Χριστού. Αφού αναστήθηκε η κεφαλή, θα αναστηθούμε και τα μέλη, όλοι εμείς. Γι’αυτό ο απόστολος Παύλος δεν ονομάζει τον Χριστό μας μόνο πρωτότοκο υιόν του Θεού, τον ονομάζει και πρωτότοκο εκ των νεκρών. Δόξα ο Χριστός, δοξασμένοι και εμείς. Κληρονόμος εκείνος κληρονόμοι και εμείς.

Ο Χριστός μας στην λίστα της αγάπης του μας έχει βάλει στην πρώτη θέση, βαθιά μες την καρδιά του. Γι’αυτό μας ανέχεται και μακροθυμοί στα τόσα που του κάνουμε. Εμείς οι πιστοί στην λίστα της αγάπης μας, έχουμε τον Ιησούν Χριστό μας πρώτο; Ίνα γένοιτε εν πολλοίς πρωτεύων; Πρώτος στην καρδιά μας που σημαίνει το κέντρο της αγάπης μας. Ο πρώτος έρωτας μας να είναι ο Χριστός. Πρώτος στο σπίτι μας, που σημαίνει στο σαλόνι του σπιτιού μας να δεσπόζει η εικόνα του Χριστού. Τη ζωή του σπιτιού μας να την κυβερνάει ο Χριστός. Εάν το τιμόνι της οικογένειας το δώσουμε στον μεγάλο κυβερνήτη τον Χριστό μας, το σπίτι το καράβι του σπιτιού μας θα πάει ίσια. Και στις φουρτούνες που συναντάει το καράβι και η οικογένεια στην ζωή, θα τύχει καλής οδηγήσεως με αποτέλεσμα να φτάσει στο λιμάνι της σωτηρίας. Συνεχίζω. Πρώτος στην εκλογή μας, που σημαίνει ψηφίζουμε για αρχηγό μας τον Χριστό μας. Πρώτος στην σκέψη μας που σημαίνει να σκεφτόμεθα να κάνουμε ότι θέλει ο Χριστός. Εάν σε κάθε πράξη μας σκεφτόμεθα, αυτό που θα κάνω, αυτό που θα πω, αυτή την πράξη που θα εκτελέσω, την θέλει ο Χριστός, τότε να την κάνω. Όταν όμως η συνείδηση μου πεί ότι αυτή η πράξη δεν του αρέσει του Χριστού, δεν πρέπει να την κάνω. Κι όμως εγώ την κάνω. Πρώτος ο Χριστός μας στον προυπολογισμό μας, που σημαίνει το μεγαλύτερο κονδύλιο στην ελεημοσύνη, στα έργα του Χριστού. Πρώτος παντού. Και γιατί να μην είναι πρώτος; Το αξίζει. Όχι μόνο γιατί είναι Θεός μας, αλλά και για το ότι μας κάνει κληρονόμους του. Πως το γνωρίζουμε ; Μας δίνει στην ζωή αυτή την προκαταβολή της κληρονομίας. Και ποιά είναι η προκαταβολή της κληρονομίας; Η άφεσις των αμαρτιών μας, η απολύτρωση. Η τελεία απαλλαγή από την κόλαση και η είσοδος εις την βασιλεία των ουρανών. Ήδη μας έχει κάνει την σπουδαία μετάθεση. Μας πήρε από το σκοτάδι και μας μετέθεσε στο φως. Αυτός που μας λυτρώνει από την αμαρτία μας σώζει και από τον θάνατο και μας κάνει κληρονόμους της αιωνίας ζωής και βασιλείας. Μας λυτρώνει από τον θάνατο, τον ψυχικό θάνατο, που σημαίνει τελεία αλλωτρίωσις από του Θεού. Αιώνιος χωρισμός από του Θεού. Τελεία αποξένωσις με ότι έχει σχέση με τον Θεό. Αυτό λέγεται ψυχικός θάνατος. Εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε συλλάβει και πρώτος εγώ, δεν έχουμε συλλάβει το νόημα, τί θα πεί ψυχικός θάνατος και σε πόσο καιρό μπορεί να μας συμβεί. Όπως είπαμε ο ψυχικός θάνατος είναι ο χωρισμός, ο αιώνιος από τον Θεό και μπορεί να συμβεί μέσα στις στιγμές του χρόνου, να μας έβρει ο θάνατος ο σωματικός, ανεξομολόγητους και αδιόθρωτους. Παρ’ ότι είμεθα αδιόρθωτοι ον πρώτος είμαι εγώ και πιστεύουμε ότι ο θάνατος μπορεί να μας έρθει μετά από στιγμές, παρά ταύτα το σκοτάδι της άγνοιας, δεν θα πω άγνοια, αλλά μάλλον από αδιαφορία και από το ότι δεν έχουμε συλλάβει σοβαρά το θέμα της σωτηρίας, μας κάνει να βρισκόμεθα ανά πάσα στιγμή, στην επικίνδυνο θέση να χάσουμε την ψυχή μας συγχρόνως.

Μεταθέτουμε την εξομολόγηση, την διόρθωση, του καλού έργου για αργότερα. Και λέει η γραφή ότι : Κάτι που έχεις να κάνεις αύριο, μην το αφήσεις για την αύριο. Δεν ξέρεις αν θα την συναντήσεις την αύριο για να κάνεις αυτό το έργο. Σήμερα κάντο το καλό έργο. Αυτή την στιγμή εί δυνατόν. Και έχοντας αυτό το σοβαρότατον πρόβλημα ο καθένας μας, το θέμα της σωτηρίας, πρέπει να το κρατήσουμε με όλη την δύναμη του πιστεύω μας και να φροντίζουμε ανά πάσα στιγμή να είμεθα έτοιμοι. Να εξομολογούμεθα, η οποία εξομολόγηση είναι λουτρό, είναι αυτό που μας δίνει την δυνατότητα, μας δίνει το κλειδί με το οποίο ανοίγουμε την πόρτα της βασιλείας των ουρανών. Χωρίς αυτό το κλειδί δεν ανοίγει η πόρτα. Όσα καλά έργα κι αν κάνουμε, όσες θείες κοινωνίες και αν πάρουμε, εάν δεν θα οδηγηθεί το κλειδί αυτό να ανοίξει την θύρα της μετάνοιας της επιστροφής, σωτηρία δεν τυχάνουμε, δεν παίρνουμε. Γι’αυτό ακριβώς και ο Χριστός μας εις το άγιον Ευαγγέλιο μας φωνάζει, μας κράζει και μας λέγει «γρηγορείτε, ουκ είδατε την ημέρα, ουδέ την ώρα εν ή ο υιός του ανθρώπου έρχετε να σου κτυπήσει την θύρα της ζωής.

Να ευχηθώ με όλη μου την καρδιά, να μας χαρίσει ο καλός Χριστός μας, ο μεγάλος μας αδελφός, ο συκληρονόμος της βασιλείας του Θεού και πατρός, να μας δώσει αυτή την αγιασμένη συναίσθηση, να καταλάβουμε το πόσο πρέπει να ετοιμαστούμε και να μας καταστήσει ετοίμους και μας πάρει σε μια στιγμή μετάνοιας και σωτηρίας. Αμήν.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ