Α.Ἄραγε γινώσκεις ἃ ἀναγινώσκεις;Β.Ἐρευνάτε τὰς γραφὰς…ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον εὐρήσετε!Γ.Ὅτι ὁ ἐν τῇ Ἐκκλησία προσευχόμενος μᾶλλον εἰσακούσεται, ἢ ὁ ἐν τῇ οἰκίᾳ.Δ.ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ

Α.Ἄραγε γινώσκεις ἃ ἀναγινώσκεις;Β.Ἐρευνάτε τὰς γραφὰς…ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον εὐρήσετε!Γ.Ὅτι ὁ ἐν τῇ Ἐκκλησία προσευχόμενος μᾶλλον εἰσακούσεται, ἢ ὁ ἐν τῇ οἰκίᾳ.Δ.ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ

Ἄραγε γινώσκεις ἃ ἀναγινώσκεις;

Τὸ νὰ διαβάζουμε τᾶς Θείας Γραφᾶς, εἶναι εἰς τὴν ἐξουσίαν μας ἀλλὰ τὸ νὰ καταλαβαίνουμε ἐκεῖνα ὅπου διαβάζουμεν, εἶναι καὶ εἰς τὴν ἐξουσίαν μας, καὶ δὲν εἶναι.

Ὅτι εἰς τὴν ἐξουσίαν μας εἶναι, ἡ ἐπιμέλεια καὶ ἡ προσοχὴ ὅπου πρέπει νὰ ἔχωμεν εἰς τὸ διάβασμα. Τὸ δὲ νὰ καταλαβαίνουμε ἐκεῖνα ὅπου διαβάζομεν εἶναι ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως τὸ νὰ κρατοῦμεν εἰς τὸν νοῦν μας, καὶ νὰ ἐνθυμούμεθᾳ ἐκεῖνα ὅπου καταλαβαίνουμε εἶναι ὄλον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο ὀλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ὅπου τὰ κρατοῦν εἰς τὸν νοῦν τους, καθὼς καὶ οἱ σωζόμενοι εἶναι ὀλίγοι.

Ἡ ἀνάγνωσις διδάσκει τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνα ὅπου τὸν ὁδηγοῦν εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὸν κάμνουν ὄλον ἔνθεον. Ἡ δὲ προσευχὴ κάνει τὸν Θεὸν νὰ εὐσπλαχνισθεῖ τὸν ἄνθρωπον, καὶ νὰ φωτίσει τὸν νοῦν του νὰ καταλαβαίνει καὶ νὰ ἐνθυμῆται αὐτὰ ποὺ διαβάζει.

Ὅτι ἐκεῖνα ὅπου εἶναι γραμμένα διὰ ἄλλες κοσμικὲς ὑποθέσεις, μποροῦν νὰ τὰ καταλάβουν ἐκεῖνοι ὅπου τὰ διαβάζουν, ἀλλὰ ὅσα εἶναι Θεία καὶ σωτηριώδη εἶναι ἀδύνατον νὰ τὰ καταλάβει κάποιος καὶ νὰ τὰ ἐνθυμῆται χωρὶς τὸν φωτισμὸν τοῦ Ἄγ.Πνεύματος.

Καὶ ἐκεῖνος ὅπου ἔμαθε νὰ προσεύχεται καθὼς πρέπει, δὲν θὰ χρειασθεῖ τόσον τὴν ἀνάγνωσιν, ἐπειδὴ ἡ χάρις τοῦ Ἄγ.Πνεύματος γεμίζει ἀπὸ φῶς θεϊκὸν τὴν ψυχήν του καὶ τὴν ἀλλοιώνει εἰς τὸ θειότερον.

Ἐκεῖνος δὲ ὅπου προκρίνει καλύτερα νὰ κάνει παντοτινὴν ἀνάγνωσιν, παρὰ νὰ μάθει νὰ προσεύχεται καθὼς πρέπει, πλανᾶται καὶ ἀποδιώχνει τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τὴν σωτηρίαν του, καὶ νὰ εἴπω καλύτερα εἶναι παντελῶς ἀναίσθητος καὶ ἂν ἀκόμη λέγει πὼς ἐδιάβασεν ὅλην τὴν θείαν Γραφὴν καὶ τὴν ἔχει πρόχειρον εἰς στὸ στόμα του. [Ἀγ.Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου τὰ εὐρισκόμενα σελ. 58]

Ἐρευνάτε τὰς γραφὰς…ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον εὐρήσετε!

Ταύτην τὴν προσταγὴν παρὰ τοῦ Σωτήρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐλάβομεν «Ἐρευνάτε τὰς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκείτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον ἔχειν, καὶ ἐκείναι εἰσιν αἱ μαρτυρούσαι περὶ ἐμοῦ» (Ιωαν. 5,39) καὶ πὼς θέλουμε μάθει ἂν τὰς γραφὰς δὲν μελετώμεν;

Πὼς θέλουμε ἀποκριθεὶ στοὺς ἐρωτώντας ἡμᾶς ἀπίστους καὶ αἰρετικούς; Ὁ μέγας Παύλος μᾶς νουθετεὶ οὕτω : «δεῖ ἡμᾶς ἐκάστω, κατὰ τὸ δέον ἀποκρίνεσθαι».

Καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὁμοίως· «Ἔτοιμοι ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτούντι ἡμᾶς λόγον περὶ τῆς ἡμῶν ἐλπίδος», ἀκούομεν δὲ καὶ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν νὰ λέγει τοῖς Ἰουδαίοις «πλανάσθε μὴ εἰδότες τὰς γραφάς».

Καὶ στὴν πρὸς Ρωμαίους ὁ Ἀπ.Παύλος λέγει : «διὰ τῆς ὑπομονὴς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδαν ἔχομεν» καὶ στὴν 2η πρὸς Τιμόθεον λέγει : «πάσα γραφὴ Θεόπνευστος καὶ ὡφέλιμος».

Δι’ὤν θείων Γραφῶν ἀληθῶς ἀνοίγονται οἱ ὁφθαλμοὶ τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, καὶ φόβον Θεοῦ ὁ ἀνα-γινώσκων λαμβάνει, ὡς λέγει καὶ ὁ Δαβίδ «Δεύτε τέκνα ἀκούσατέ μου φόβον Κυρίου διδάξω ἡμᾶς».

Ἐκ τῆς μελέτης τῶν θείων Γραφῶν λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος ἕνα θείον πὺρ πρὸς ἔρωτα τῶν καλῶν πράξεων, καὶ τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης, ὅπως λέγει καὶ ὁ Δαβίδ «ἐν τῇ μελέτη μου ἐκκαυθήσεται πύρ».

Λοιπὸν καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν ὡφελήσαι καὶ κατὰ τὰ ἥθη στολίζεσαι. Ἀληθῶς εἴπε ἕνας «ἂν ἐγὼ δὲν ἐμελέτων τὰς Θείας Γραφὰς συχνάκις ἥμην ὁ κάκιστος ἄνθρωπος». [Ταμείον Ορθοδοξίας σελ. 109-110]

Ἡ διαρκὴς μελέτη ἐν τῂ Γραφὴ εἶναι τὸ φῶς τῆς ψυχής. Διότι αὐτὴ ἐντυπώνει στὴν ψυχή μας μνήμες ὡφέλιμες, γιὰ νὰ τὴν προφυλάξει ἀπὸ τὰ πάθη καὶ νὰ διαμένει σταθερά στὸν πόθο πρὸς τὸν Θεὸν μὲ τὴν καθαρότητα τῆς προσευχής, ἀλλά καὶ διευθετεὶ ἐμπρός μας τὴν ὁδό της εἰρήνης ποὺ χάραξαν τὰ βήματα τῶν Ἀγίων. [Φιλοκαλία Ἁγίου Ἰσαάκ Σύρου τόμος 8β σελ. 87]

Δὲν γίνεται δὲν εἶναι δυνατόν, νὰ σωθεῖ κανείς, χωρὶς νὰ ἀπολαμβάνει συνεχὼς τὴν πνευματική ἀνάγνωση. [Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου τόμος Α σελ. 264]

Ὅτι ὁ ἐν τῇ Ἐκκλησία προσευχόμενος μᾶλλον εἰσακούσεται, ἢ ὁ ἐν τῇ οἰκίᾳ.

Εἰ δὲ καὶ προφασίζεται τινὰς ἀπὸ λόγου σας καὶ λέγει· ἐγὼ ἠμπορῶ καὶ εὶς τὸ ὀσπήτιόν μου νὰ προσευχηθῶ, καὶ τὶς ἡ χρεία νὰ ὑπάγω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν; Ἀποκρίνομαι εἰς αὐτὸν μὲ τὸν θεῖον Χρυσόστομον καὶ τοῦ λέγω, ὅτι ἀπατᾷς καὶ γελᾷς τὸν ἑαυτόν σου ἄνθρωπε, ὅποιος καὶ ἄν εἶσαι ἐσὺ ὅπου λέγεις αὐτά.

Διότι ναὶ δύνασαι νὰ προσευχηθῇς καὶ εἰς τὸν οἶκον σου, μὰ ἡ προσευχὴ τοῦ ὀσπητίου δὲν ἔχει τὴν δύναμιν ἐκείνην, ὅπου ἔχει ἡ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι τόσον πλῆθος ἱερέων καὶ διδασκάλων καὶ Χριστιανῶν· εἰς τὴν ὁποίαν ἀναπέμπεται εἰς τὸν Θεὸν μία φωνὴ ἀπὸ ὅλους· εἰς τὴν ὁποίαν εἰσακούεται ἀπὸ τὸν Θεὸν ἡ προσευχή σου καλλίτερα· εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι τόση ὁμόνοια καὶ ἀγάπη καὶ συμφωνία, καὶ παρὰ τῶν ἱερέων εὐχαί, ἀλλὰ τὶς ἡ ψυχρὰ τῶν πολλῶν ἀπολογία; εὔξασθαί φησι καὶ ἐπὶ τῆς οἰκίας δύναμαι· ἀπατᾷς σεαυτὸν ἄνθρωπε· εὔξασθαι μὲν γὰρ καὶ ἐπὶ τῆς οἰκίας δυνατόν, οὕτω δὲ εὔξασθαι ὡς ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἀδύνατον, ὅπου Πατέρων πλῆθος τοσοῦτον· ὅπου βοὴ πρὸς Θεὸν ὁμοθυμαδὸν ἀναπέμπεται· οὐχ οὕτως εἰσακούῃ κατὰ σεαυτὸν τὸν Δεσπότην παρακαλῶν, ὡς μετὰ τὼν σῶν ἀδελφῶν. Ἐνταῦθα γὰρ ἔστι τι πλεῖον ὁμόνοια καὶ ἡ συμφωνία καὶ τῆς ἀγάπης οἷον· ὁ σύνδεσμος καὶ αἱ τῶν ἱερέων εὐχαί.

Διὰ γὰρ τοῦτο οἱ ἱερεῖς προεστήκασιν, ἵνα αἱ τοῦ πλήθους εὐχαὶ ἀσθενέστεραι οὖσαι τῶν δυνατωτέρων τούτων ἐπιλαβόμεναι, ὁμοῦ συνέλθωσιν αὐταῖς εἰς τὸν οὐρανόν» (Λόγ. Γ΄ περὶ ἀκαταλήπτου). Διὰ τοῦτο καὶ ὁ θεῖος Δαβίδ, εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἐσυνείθιζε νὰ προσεύχεται καὶ νὰ ὑμνῇ τὸν Κύριον· ὅθεν ἔλεγεν. «Ἐν Ἐκκλησίαις εὐλογήσω σε Κύριε» (Ψαλμ. κε΄ 12). Καὶ πάλιν· «ἐν μέσῳ Ἐκκλησίας ὑμνήσω σε» (Ψαλμ. κα΄ 23). Καὶ οὐ μόνον αὺτὸς εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἐπροσηύχετο, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους παρακινεῖ νὰ προσεύχωνται εἰς τὰς Ἐκκλησίας λέγων. «’Εν Ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τὸν Θεόν» (Ψαλμ. ξζ΄ 28). Καὶ πάλιν· «προσκυνήσατε τῷ Κυρίῳ ἐν αὐλῇ ἁγίᾳ αὐτοῦ» (Ψαλμ. κη 2)· Ὅπερ ἑρμηνεύων ὁ μέγας Βασίλειος λέγει· οὐ τοίνυν ἔξω ταύτης τῆς αὐλῆς προσκυνεῖν προσῆκε τῷ Θεῷ· ἀλλ’ ἔνδον αὐτῆς γενόμενον· ἵνα μὴ ἔξω τις αὐτῆς ἦ, μηδὲ ἑλκόμενος ὑπὸ τῶν ἔξω, ἀπολέσῃ τὸ εἶναι ἐν τῇ αὐλῇ Κυρίου. (Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν σελ.302)

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ

Μὲ τὴν ἔπαρσιν τῆς δεξιᾶς χειρὸς εἰς τὸ μέτωπον σημαδεύομεν ὅτι ὁ Θεὸς ἦτον εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὡς προάναρχος τοῦ Πατρὸς Λόγος μετὰ τοῦ ζωοποιοῦ Πνεύματος συνδοξαζόμενος.

Μὲ τὴν κατάβασιν τῆς χειρὸς εἰς τὴν κοιλίαν σημαδεύομεν, ὅτι διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν κατῆλθεν ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ ἐσαρκώθη εἰς τὴν κοιλίαν τῆς παρθένου καὶ ἔγινεν ἄνθρωπος.

Μὲ τὴν ἀνάβασιν τῆς χειρὸς εἰς τὸν δεξιὸν ὦμον καὶ μετάβασιν εἰς τὸν ἀριστερόν, σημαδεύομεν ὅτι ἐσταυρώθη καὶ ἀπέθανε διὰ τάς ἁμαρτίας ἡμῶν.

Κατεβάζοντες τὴν χεῖρα εἰς τὴν γῆν κάτω, σημαίνομεν ὅτι ἐτάφη καὶ καταβὰς εἰς τὸν ἅδην ἐλύτρωσε τοὺς ἀπ αἰῶνος δικαίους.

Αὔθις μὲ τὴν ἀνάβασιν τῆς χειρὸς σημαίνομεν τὴν ἀνάστασιν καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς ἀνάληψιν.

Ἐκ τοῦ μετώπου εἴτα μὲ τὴν κατάβασιν πάλιν τῆς χειρὸς εἰς τὴν κοιλίαν δηλοῦμεν, ὅτι μέλλει πάλιν ἔρχεσθαι εἰς τὴν γῆν κρίναι ζῶντας καὶ νεκρούς.

Μὲ τὴν ἀνάβασιν εἰς τὸν δεξιὸν ὦμον καὶ ἀριστερὸν δηλοῦμεν, ὅτι ἔχει να στήσει τοὺς μὲν δικαίους ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τοὺς δὲ ἁμαρτωλοὺς ἐξ ἀριστερῶν, καὶ δεόμεθα να ἀξιωθῶμεν τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παραστάσεως. Αὐτὸ δηλώνει.

Ὁ Σταυρὸς γίνεται μὲ εὐλάβειαν καὶ σφραγίζομεν τὸν ἑαυτὸν μας μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τρεῖς φορὲς καὶ σημαδεύομεν ὅλον τὸ μυστήριον τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διότι μὲ τὴν ἕνωσιν τῶν τριῶν δακτύλων σημαδεύομεν τὴν τρισυπόστατον θεότητα καὶ τὸ ἀδιαίρετον τῶν τριῶν προσώπων, καὶ ὅτι ὁ Υἱὸς σαρκωθεὶς οὐκ ἀπέστη τοῦ πατρικοῦ κόλπου καὶ τοῖς ἀνθρώποις ὁμίλησεν. Οἱ Χριστιανοὶ λοιπὸν πρέπει να φοροῦν Σταυρὸν πρὸς ἔνδειξιν, ὅτι εἶναι Χριστιανοὶ καὶ πρὸς ἀποτροπὴν κάθε κακοῦ. Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανών Ἁγ.Νικοδήμου σελ. 406-407