ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ  ΚΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ  ΤΩΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ  ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

 Πᾶς οὖν ὅστις ΟΜΟΛΟΓHΣΕΙ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ΟΜΟΛΟΓHΣΩ κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρὸς μου, τοῦ ἐν οὐρανοῖς. (Ματθ. Ι´32, Λουκ. ΙΒ´8).

.Ἔχοντες οὖν Ἀρχιερέα Μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν ΥΙΟΝ τοῦ ΘΕΟΥ, ΚΡΑΤΩΜΕΝ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. (Ἑβρ. Δ´14).

.Κρατῶμεν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα Νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. (Πανορθόδοξος Σύνοδος 1848).

 Ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ εἶναι τὸ σοβαρότερον γνώρισμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀποτελεῖ τὸ πρῶτον ἐκ τῶν δύο κυρίων χαρακτηριστικῶν τῆς ταυτότητός της, ἐνῶ τὸ δεύτερον ἔγκειται εἰς τὴν τῆς ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΝ. Κατέχει ἡ Ὁμολογία τὴν πρώτην θέσιν εἰς τὸ τί πρέπει νὰ γνωρίζῃ κάθε Χριστιανὸς καὶ ὀφείλει καθεὶς νὰ τὴν ἀποστηθίζῃ. Ἡ πρώτη διαφοροποίησις κάθε Αἱρέσεως ἀπό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν συνίσταται καί ἀποτυπώνεται εἰς τό περιεχόμενον τῆς ἰδικῆς της ὁμολογίας.

Τῆς μέν Ἁγίας ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, τῆς Νύμφης τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἶναι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί γνωρίζεται ὡς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ καί κατά τό ὄνομα καί κατά τό περιεχόμενον.

Τῆς κάθε Αἱρετικῆς δέ ἤ Σχισματικῆς ἐκκλησίας, τῆς κάθε μοιχαλίδος, ἡ ὁμολογία πίστεως εἶναι ἐκ τοῦ Διαβόλου κατά τό περιεχόμενον καί γνωρίζεται ἤ ἀπό τό ὄνομα τοῦ Πλάνου ὄπισθεν τοῦ ὁποίου ἀπεπλανήθη, π.χ. Σίμων, Νικόλαος, Μάνης, Ἅρειος, Νεστόριος, Ὠριγένης, κ.λπ., ἤ ἀπό το ὄνομα τῆς Αἱρέσεως διά τῆς ὁποίας πλανᾶ τους ὀπαδούς της, π.χ. Μονοφυσιτισμός, Εἰκονομαχία, Παπισμός, Προτεσταντισμός, Νεοημερολογιτισμός, Οἰκουμενισμός, κ.λπ.

Εἰς κάθε περίπτωσιν ὅμως, ἡ Ὁμολογία Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ΘΕΟΥ διαφέρει ἀπό τό τί πιστεύει καί τί ὁμολογεῖ ἡ κάθε Αἵρεσις.

Ἡ Ὁμολογία Πίστεως συνεπάγεται σχέσιν κοινωνίας καί ἑνώσεως. Ἐάν μέν ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἶναι Ἀποστολική καί Ὀρθόδοξος, τότε ἡ σχέσις κοινωνίας καί ἑνώσεως ἡ ὁποία καθιερώνεται δι᾽ αὐτῆς εἶναι ἀπό τόν Θεόν καί μετά τοῦ Θεοῦ. Ἐάν δέ ἡ Ὁμολογία Πίστεως ΔΕΝ εἶναι Ἀποστολική καί Ὀρθόδοξος, τότε δημιουργεῖται σχέσις κοινωνίας καί ἑνώσεως μέ τόν Σατανᾶν.

Διαφορετική Ὁμολογία Πίστεως σημαίνει αὐτομάτως διαφορετική Ἐκκλησία.

Διαφορετική Ὁμολογία Πίστεως σημαίνει αὐτομάτως καί πνευματικήν ἕνωσιν μέ διαφορετικήν κεφαλήν,πνευματικήν σχέσιν μέ διαφορετικῆς κοινωνίας μέλη, πνευματικόν σύνδεσμον μέ διαφορετικά πνεύματα, ἤ Ἁγίους καί Ἀγγέλους ἤ Δαίμονας.

Αὐτό συμβαίνει διότι ἡ Ὁμολογία Πίστεως λειτουργεῖ ὡς ἐναρμονισμός μιᾶς λογικῆς ὑπάρξεως ἤ μέ τήν Ἀλήθειαν ἤ μέ τό ψεῦδος. Ἡ Ὁμολογία Πίστεως ἀποτελεῖ ὑπαρξιακήν λειτουργίαν, δηλαδή, ἀπεργάζεται τόν προσανατολισμόν ἑνός λογικοῦ ὄντος ἤ πρός τήν πηγήν τῆς ὑπάρξεώς του, ἤ μακράν αὐτῆς. Ἀναλόγως μέ τήν προέλευσίν της καθορίζεται καί ὁ προσανατολισμός της. Ἐάν εἶναι Ὀρθόδοξος Ἀποστολική, τότε ἀνορθώνει τό λογικόν ὄν, συντονίζει τάς δυνάμεις του προς ἕν τέλος καί σκοπόν, ὁδηγεῖ τήν ζωήν του πλησίον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐάν εἶναι Αἱρετική,τότε ἀποσυνθέτει τό λογικόν ὄν, τό καθιστᾶ ἀλλότριον τῆς ἑνότητος, τό φέρει εἰς ἐναντίωσιν πρός τόν ἑαυτόν του, καί τό ὁδηγεῖ εἰς ἀτέρμονα αὐτοτεμαχισμόν καί παραφροσύνην.

Ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἶναι κάθε ἄλλο παρά ἕνα ἀσήμαντο λογοπαίγνιο, κάθε ἄλλο παρά μία ἀδιάφορος ἐθιμοτυπία: .ἐάν ΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν,καί πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεός αὐτόν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γάρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην,

στόματι δέ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ εἰς σωτηρίαν. (Ρωμ.Ι´ 9-10).

Ἡ σημασία τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ καί ἡ ἀξία της ἐγένετο εὑρέως ἀντιληπτή εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐδέχοντο τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καί ἐγένοντο Χριστιανοί, μέλη δηλαδή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔλαβεν λοιπόν ἀπ᾽ ἀρχῆς ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΝ ΑΞΙΑΝ. Μέ τοσαύτην βαρύτητα καί τοιαύτην εὐλάβειαν την ἀπεδέχοντο ἀνέκαθεν οἱ πιστοί. Ἦτο δέ ἡ μορφή αὐτῆς ἄλλοτε ἐκτεταμένη και ἄλλοτε συνοπτική, ἀναλόγως πρός τάς ἱστορικάς συνθῆκας καί τά ἑκάστοτε προβλήματα τά ὁποῖα ἀντιμετώπιζεν ἀπό τούς Αἱρετικούς ἡ Ἐκκλησία.

Ὁ ὅρος .ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ἐχρησιμοποιήθη πρωτίστως ὑπό τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καί ΘΕΟΥ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις εἶπεν: .Πᾶς οὖν ὅστις ΟΜΟΛΟΓHΣΕΙ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ΟΜΟΛΟΓHΣΩ κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου, τοῦ ἐν οὐρανοῖς. (Ματθ. Ι´32, Λουκ. ΙΒ´8). Ὁμολογεῖ ὁ πιστός ἐν τῷ Χριστῷ, ὁμολογεῖ καί ὁ Χριστός ἐν τῷ πιστῷ. Ὁ μέν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁ δέ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὁ ὁμολογῶν ἐν τῷ Χριστῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ἀναδεικνύεται ὑπό τοῦ Χριστοῦ εἰς ἴδιον αὐτοῦ ὁμόλογον, εἰς ἰδικόν Του τρόπον τινά χρεολύσιον τό ὁποῖον ἐξοφλεῖ ἐνώπιον τοῦ Πατρός Του. Ἀναδεικνύεται καί ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἰς δεσμόν χρέους τοῦ Θεοῦ πρός τον πιστόν, χρέος ἀποπληρούμενον διά τῆς ἑνότητος μέ τόν Θεόν. Ἀπ᾽ ἐναντίας, ἡ Ἄρνησις ἀποτελεῖ τόν ἀντίποδα τῆς Ὁμολογίας καί ἰσοδυναμεῖ με χωρισμόν ἀπό τόν Θεόν, ὅπως εἰς ἡμᾶς αὐτός ὁ Κύριος προεξόφλησεν: «Ὅστις δ᾽ ἂν ΑΡΝΗΣΗΤΑΙ με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ΑΡΝΗΣΟΜΑΙ αὐτὸν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου, τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. Ι´33, Λουκ. ΙΒ´ 9).

Ἐν τῇ πράξει καταδεικνύεται Εὐαγγελικῶς ἡ σημαντικότης τῆς Ἀρνήσεως καί τῆς Ὁμολογίας εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Διά τῆς τριττῆς του ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τήν ὁποίαν ἔδωσεν εἰς τον Χριστόν, ὅτε ὁ Ἀναστάς Κ.Η.Ι.Χ. ἠρώτησεν αὐτόν, «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;» (Ἰωάν. ΚΑ´15-17),

ἐπανώρθωσε τήν τριττήν ἄρνησίν του, ὅτε ἠρνήσατο Αὐτόν τήν νύκτα εἰς τάς αὐλάς τοῦ Ἀρχιερέως Ἄννα (Ἰωάν. ΚΑ´25-27) μετά την Πέμπτην τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου.

Ὡς ἐκ τοῦ Διδασκάλου ἐδιδάχθησαν καί ἐκ τοῦ παθήματος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἔμαθον, οὕτω καί οἱ Ἀπόστολοι ἐδίδαξαν, κεφάλαιον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ διατρανώσαντες.

Γράφει ὁ ἐπιστήθιος καί πάλιν γράφει εἰς τάς Ἐπιστολάς του:«Πᾶν πνεῦμα ὃ ΟΜΟΛΟΓΕΙ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί.Καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ ΜΗ ΟΜΟΛΟΓΕΙ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ΟΥΚ ἔστι 􀀀καὶ τοῦτό ἐστι τὸ τοῦ Ἀντιχρίστου. (Α´ Ἰωάν. Δ´ 2-3). Τόση λοιπόν ἡ δύναμις τῆς Ὁμολογίας, ὥστε δι᾽ αὐτῆς γίνεται κανείς οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ καί ἄνευ αὐτῆς οἰκεῖος τοῦ Ἀντιχρίστου.

Διά τῆς Ὁμολογίας ὁ πιστός γίνεται οἶκος τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός γίνεται οἶκος διά τόν πιστόν: .Ὃς ἂν ΟΜΟΛΟΓHΣῃ ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ. (Α´ Ἰωάν. Δ´ 15). Τοὐναντίον, ὁ μή ὁμολογῶν τήν Ἀλήθειαν ταυτίζεται καί γίνεται ἕνα μέ τον Ἀντίχριστον: .Ὅτι πολλοὶ πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τὸν κόσμον, οἱ ΜΗ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐρχόμενον ἐν σαρκὶ· οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καὶ ὁ Ἀντίχριστος. (Β´ Ἰωάν. 7).

Ἡ Ὁμολογία δέν προσδίδει ἁπλῶς ἕνα πρόσθετον χαρακτηριστικόν εἰς τόν ἄνθρωπον. Προσδιορίζει τήν ταυτότητά του, τό ποῖος εἶναι, και καθορίζει τήν σωτηρίαν του. Ἐρωτηθείς ἐν δικαστηρίῳ ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν διά τό ποῖος εἶναι, ἀπαντᾶ λέγων, τί πιστεύει καί ποία εἶναι ἡ Ὁμολογία του. .ΟΜΟΛΟΓΩ δέ τοῦτό σοι, ὅτι . . . λατρεύω τῷ πατρώῳ Θεῷ, πιστεύων πᾶσι τοῖς κατά τόν Νόμον καί τοῖς ἐν τοῖς Προφήταις γεγραμμένοις. (Πράξ. ΚΔ´ 14). Διδάσκων δέ τούς ἐν τῇ Ρώμῃ Χριστιανούς γράφει ὅτι διά τῆς Ὁμολογίας ἡ Σωτηρία: .στόματι δέ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ εἰς σωτηρίαν. (Ρωμ. Ι´ 10). Ἐπειδή διά τῆς Ὁμολογίας παράγεται ἡ σωτηρία, τήν τήρησιν τῆς Ὁμολογίας συνιστᾶ. Προς τόν Τιμόθεον γράφει: .Σὺ δέ. . . ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς Πίστεως · ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθης καὶ ΩΜΟΛΟΓΗΣΑΣ τὴν καλὴν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων. (Α´ Τιμ. ΣΤ´ 11-12). Καί πάλιν προσθέτει: .Σύ δέ ΜΕΝΕ ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπιστώθης,εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες. (Β´Τιμ.Γ´14). Ὁμοίως καί τούς Ἑβραίους παροτρύνει: .Ἔχοντες οὖν Ἀρχιερέα Μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν ΥΙΟΝ τοῦ ΘΕΟΥ, ΚΡΑΤΩΜΕΝ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. (Ἑβρ. Δ´14). Τό αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας συμβουλεύει: .Ἀγαπητοί... παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθε τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς Ἁγίοις Πίστει. (Ἰούδ. Α´ 3).

Ἡ Ὁμολογία εἶναι Αἶνος καί Θυσία εὐάρεστος πρός τόν Θεόν, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον: .Δι᾽ αὐτοῦ (τοῦ Ἱησοῦ) οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾽ ἔστι καρπὸν χειλέων ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΩΝ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. (Ἑβρ. ΙΓ´ 15).

Ἐν αὐτῇ δέ ταύτῃ τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ, κατά τήν προσφοράν τῆς Ἀναιμάκτου καί Λογικῆς Θυσίας, Ὁμολογία Πίστεως ἀπαιτεῖται νά δώσουν οἱ προσερχόμενοι, ὑπό τοῦ Λειτουργοῦ παροτρυνόμενοι: .Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ: Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα Ὁμοούσιον καὶ Ἀχώριστον. (Εὐχή Θείας Λειτουργίας).

Μέγα λοιπόν ἔργον ἡ Ὁμολογία καί μεγάλη ἡ ἰσχύς αὐτῆς. Χάριν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ΘΕΟΣ Ἄναρχος, Προαιώνιος, Δημιουργός τῶν ἁπάντων, ὁρατῶν τε καί ἀοράτων, δι᾽ οὗ τά πάντα ἐγένετο (Κολ. Α´ 12-18), ἐμαρτύρησαν, ἔχυσαν τό αἷμα των καί ἁγίασαν ἑκατομμύρια Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν. Διά αὐτῆς τῆς Ὁμολογίας προσετέθησαν εἰς τήν Θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν καί μετετέθησαν εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως ἔχει ζωτικήν λειτουργίαν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ μέλλων νά χειροτονηθῇ Ἐπίσκοπος, προσερχόμενος εἰς τό Μυστήριον, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἀναγιγνώσκει τάς Τρεῖς Ὁμολογίας αἱ ὁποῖαι περιέχουν ἐν περιλήψει ὅλα τά Ὀρθόδοξα Δόγματα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως ἦτο βασική προϋπόθεσις καί διά τήν στέψιν τοῦ Χριστιανοῦ Αὐτοκράτορος. Ὁ μέλλων νά στεφθῇ Αὐτοκράτωρ ἰδιοχείρως ἔγραφε τό Πιστεύω καί ὑπέγραφεν Ὁμολογίαν ὅτι σέβεται καί ὅτι θά διαφυλάττῃ τάς Ἀποστολικάς Παραδόσεις καί τάς Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Διά τοῦ ὅρου .ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ἐκφράζεται δημοσίως ὄχι μόνον ἡ προσωπική μας Πίστις πρός τον Χριστόν, ἀλλά καί τῆς Ἐκκλησίας ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ, τό περιεχόμενον τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ ΘΕΙΟΥ καί ΙΕΡΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, ὅπως μᾶς παρεδόθη διά τῶν Ἁγίων Θεοφόρων καί Θεοπνεύστων Πατέρων τῶν ἐχόντων την ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ. Ἀπό τῶν Ἀποστολικῶν ἀκόμη χρόνων, κατέστη εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀναγκαία ἡ Σύνταξις καί Διατύπωσις ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, καθώς ὑπῆρχον ὁρισμένοι οἱ ὁποῖοι δέν ἐδέχοντο το κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ᾽ ἐν γνώσει των παρερμήνευον ἤ διέστρεφον αὐτό, τῇ ὑποδείξει τοῦ πατρός αὐτῶν Διαβόλου. Καθίσταται τοῦτο ἐμφανές εἰς τάς ἐπιστολάς τῶν Ἀποστόλων καί ἰδιαιτέρως εἰς τάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅστις λέγει: .Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος. (Τίτ. Γ´10-11).

Τήν ἀθέτησιν τῆς Ὁμολογίας τήν ἀπηργάζοντο ἐκ τῶν ἔσω μέλη τοῦ πρωτοχριστιανικοῦ ποιμνίου, ὡς καταδεικνύουν αἱ γνωσταί προειδοποιήσεις τῶν Ἀποστόλων: .εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν. (Πράξ. Κ´ 29-30). Και πάλιν, .Ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον ἀλλ᾽ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν μεμενείκησαν ἂν μεθ᾽ ἡμῶν. (Α´ ᾽Ιωάν. Β´19).

Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀντέδρων εἰς τό κήρυγμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἦσαν πρῶτον οἱ Ἑβραῖοι, ὕστερον οἱ ἐξ Ἑβραίων Χριστιανοί, οἱ Εἰδωλολάτραι καί κατόπιν οἱ ἀνά τούς αἰῶνας Αἱρετικοί, ἕως τῶν ἡμερῶν μας καί ἕως τῶν δεινῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀντιχρίστου.

Κατά τούς μετά-Ἀποστολικούς χρόνους, εἰς την σκληράν καί φρικτήν περίοδον τῶν αἱματηρῶν Διωγμῶν κατά τῶν Χριστιανῶν, ὅταν ἡ Ἐκκλησία προσωνομάσθη .Ἐκκλησία Μαρτύρων. Και Ἐκκλησία Κατακομβῶν., παρέστη ἄμεσος ἀνάγκη ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, διά τούς προσερχομένους εἰς τήν Χριστιανικήν Πίστιν διά τοῦ Βαπτίσματος καί δι᾽ ὅσους ἐκ τοῦ φόβου τοῦ μαρτυρίου εἶχον ἀρνηθῆ τήν Πίστιν καί πάλιν ἐπέστρεφον εἰς αὐτήν. Ὅμως ἐπειδή λόγῳ τῶν Διωγμῶν δεν ἦτο δυνατόν ἡ Ἐκκλησία νά συνέρχεται εἰς Οἰκουμενικάς Συνόδους καί νά διατυπώνῃ Ἑνιαίαν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, διά τοῦτο, αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι, ἀναλόγως τῶν ἐπικρατουσῶν συνθηκῶν και ἀναγκῶν ἐκ τῶν Αἱρέσεων, διετύπουν καί τάς σχετικάς μέ τήν περίστασιν ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ.

Ἡ πρώτη ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ἡ ὁποία συνετάχθη και διετυπώθη ἐν Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ ἦτο τό 325 μ.Χ. κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου, ὅστις διεκήρυττεν ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Ἄναρχος και Προαιώνιος. Τοῦτο αὐτό πρεσβεύουν, δυστυχῶς, καί οἱ, ἀπό τό 2002, σύγχρονοι ἀπόγονοι τοῦ Ἀρείου Χριστομάχοι Γρηγοριανοί.

Ἡ Α´ Οἰκουμενική Σύνοδος, τό 325 μ.Χ. διετύπωσε καί παρέδωσεν εἰς ἡμᾶς τό γνωστόν τοῖς πᾶσιν ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, τό .Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα.... ἀνεπτυγμένον κατά τά ἑπτά πρῶτα Ἄρθρα.

Ἡ Β´ Οἰκουμενική Σύνοδος, τό 381 μ.Χ., ἐξ αἰτίας τῶν Αἱρετικῶν Πνευματομάχων τοῦ Μακεδονίου, συνεπλήρωσεν εἰς τό αὐτό ΣΥΜΒΟΛΟΝ, τά ὑπόλοιπα πέντε Ἄρθρα: .Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.... ἕως τέλους.

Τοιαύτας ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, πρός ἀντιμετώπισιν τῶν Αἱρέσεων, ἔχομεν καί ἀπό τάς ὑπολοίπους Οἰκουμενικάς Συνόδους.

Τό ἴδιον ἔπραττεν ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ τοῦ ΘΕΟΥ, κατά τούς μεταγενεστέρους αἰῶνας, ὁσάκις ἐνεφανίζετο Αἵρεσις. Συνερχομένη δηλαδή εἰς Οἰκουμενικήν Σύνοδον διετύπωνεν τήν ἀνάλογον ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, ἡ ὁποία καθώριζε τά πνευματικά Σύνορα τῆς ΑΜΠΕΛΟΥ τοῦ Θεοῦ καί ἔθετε Φραγμούς διά τούς Βαρεῖς Λύκους, τούς ἀγρίους Μονιούς, τους Αἱρετικούς, οἵτινες ὡρυόμενοι, ἐζήτουν νά κατασπαράξουν τό ΠΟΙΜΝΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ὑπάρχουν ἐπίσης ΟΜΟΛΟΓΙΑΙ, ἀπό Μεγάλους Πατέρας καί Διδασκάλους, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν ἀποδεκταί ὡς ἔγκυροι ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τό ἴδιον ἀποδεκταί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἔγιναν καί αἱ Ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἔχουσαι καί αὐταί ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΚΥΡΟΣ.

Κυριώτεραι ἐξ αὐτῶν εἶναι αἱ ἐκδοθεῖσαι:

1) Ἐπί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου, τό 1054 μ.Χ., κατά τῶν Παπικῶν.

2) Ὑπό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ ( †1359).

3)Ὑπό τοῦ Ἰωσήφ Βρυεννίου (1350 - 1431).

4) Ὑπό τοῦ Ἁγίου Μάρκου, Μητροπολίτου Ἐφέσου, τοῦ Εὐγενικοῦ ( † 1444).

5) Ὑπό τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου (1405-1472), πρός τούς Ὀθωμανούς.

6) Ὑπό τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, τό 1484.

7) Ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1587 καί 1593 κατά τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου καί Πασχαλίου.

8) Αἱ τρεῖς ΟΜΟΛΟΓΙΑΙ τοῦ 17ου αἰῶνος,

α) τοῦ Ἀλεξανδρείας Μητροφάνους Κριτοπούλου, τό 1625,

β) τοῦ Πέτρου Μογίλα, ἐπισκόπου Κιέβου, τό 1642, καί

γ) τοῦ Ἱεροσολύμων Δοσιθέου (1641-1707), τό 1672.

9) Ὑπό τοῦ Εὐγενίου Βουλγάρεως, Ἀρχιεπισκόπου Χερσῶνος (11/ 8/ 1716 -10/ 6/ 1806).

10)Ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μόσχας Πλάτωνος (1737-1812), ἡ ὁποία εἶναι καί Κατήχησις, τό 1865.

11) Ὑπό τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (1749 ἕως 14-7-1809), τό 1805. Ἐκτός αὐτῶν, ἔχομεν καί ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ πολυσελίδους, αἱ ὁποῖαι, ἔχουσαι ὡς βάσιν ὅλας τάς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διατυπώνουν ἅπαντα ὅσα πρέπει νά πιστεύῃ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Κατά τά τελευταῖα 500 ἔτη, ἔχουν δημοσιευθῇ περί τάς 50 Κατηχήσεις, μέ τήν Ἔγκρισιν τῶν ἑκάστοτε Ἱερῶν Συνόδων ἤ ἀκόμη καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως:

1) Ἡ Κατήχησις (πολυσέλιδος) τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό 1872, συνταχθεῖσα ὑπό τοῦ Δημητρίου Βερναρδάκη, καθηγητοῦ Γενικῆς Ἱστορίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν.

2) Ἡ Κατήχησις τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου (1-10-1846 ἕως 9-11-1920) τό 1899, μέ τήν ἔγκρισιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί ἄλλαι πολλαί πρό τοῦ Ἡμερολογιακοῦ Σχίσματος τοῦ 1924, ὅπως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου, καί λοιπῶν.

Συμφώνως πρός τά ὑπό τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ πεπραγμένα περί ΟΜΟΛΟΓΙΩΝ καί κατ᾽ ἀναλογίαν τῶν περιστάσεων, παρίσταται καί σήμερον ἀνάγκη διατυπώσεως ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, λόγῳ τῶν συγχρόνων Αἱρέσεων:

1) Κατά τῆς, ἀπό τό 1924, Εἰσαγωγῆς τοῦ Καταδικασθέντος καί Ἀναθεματισθέντος Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου.

2) Κατά τῆς Παναιρέσεως καί Πανθρησκείας τοῦ Ἀθέου καί Ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος βασίζεται εἰς τήν Αἱρετικήν Ἐγκύκλιον τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τό 1920 καί εἰς τήν ἵδρυσιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) τό 1948.

3) Κατά τῶν Ψευδοπαλαιοημερολογιτῶν Φλωρινοσεραφειμικῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ ΟΥΝΙΤΑΙ τῆς Σχισματοαιρέσεως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.

4) Κατά τῶν Αἱρετικῶν Νεοεικονομάχων, οἱ ὁποῖοι ἀπό τό 1990 -1995 καί ἐντεῦθεν ἐγγράφως χαρακτηρίζουν Ἱεράς Εἰκόνας ὡς Αἱρετικάς και Εἰδωλολατρικάς καί καταστρέφουν αὐτάς.

5)Κατά τῶν Αἱρετικῶν Ἐκκλησιομάχων, Τριαδομάχων, καί Χριστομάχων τοῦ 2002, οἵτινες διακηρύσσουν ὅτι, ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός Προαιώνιος, ὅτι, τό Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπῆρχε πρό τῆς Σαρκώσεως τοῦ Λόγου καί ὅτι προῆλθεν ἀπό τήν ΑΛΛΟΙΩΣΙΝ ἥν, ὦ τῆς βλασφημίας!, ὑπέστη ὁ Λόγος κατά τήν Ἐνανθρώπησιν, ὅτι, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δέν ὑπῆρχε πρό Χριστοῦ, ὅτι, τήν Ἐκκλησίαν τήν οἰκοδόμησεν ὁ Χριστός καί ὄχι ἡ Ἁγία Τριάς, ὡς νά ἦτο ἐξω-Τριαδικόν τέταρτον πρόσωπον ὁ Χριστός, καί ὅτι, δέν θα ἀφήσῃ ὁ Χριστός τήν Ἐκκλησία Του νά πέσῃ εἰς τά χέρια τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὡς νά ἦτο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ἡ Ἁγία Τριάς, καθώς και ἄλλα πολλά παρόμοια φρενοβλαβῆ, Αἱρετικά και Βλάσφημα, καταστάντες οὕτω Θεομάχοι.

Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, ἀντιλαμβανόμεθα τό ἀπαραίτητον καί ἀναγκαῖον τῆς διατυπώσεως ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά πασῶν τῶν παλαιῶν καί νέων Αἱρέσεων, προς ἐνημέρωσιν καί διδασκαλίαν τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί προς Κατήχησιν τῶν μελλόντων εἰσελθεῖν εἰς Αὐτήν.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

διά τούς προσερχομένους

ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

            Άπαντα τά παρά την Έκκλησιαστικήν Παράδοσιν καί Διδασκαλίαν καί ύποτύπωσιν τών Άγίων, Άοιδίμων καί Θεοφόρων Πατέρων καινοτομηθέντανή μετά τούτο πραχθησόμενα, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ.(Όρος τής Άγίας Ζ' Οίκ. Συνόδου, Συνοδικόν Κυριακής Όρθοδοξίας, Τριώδιον).

            Εί τις πάσαν Έκκλησιαστικήν Παράδοσιν έγγραφον ή άγραφον άθετεί,  ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ.

            Ήμείς τηρούμεν καί κρατούμενν τά ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΔΟΓΜΑΤΑ καί τάς ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ τής Μίας, Άγίας, Καθολικής καί   Άποστολικής Έκκλησίας, τούς δέ Σχισματικούς, Άιρετικούς καί νεωτερίζοντας  καινοτόμους, Νεοημερολογίτας, Φλωριναίους, Σεραφειμικούς, Νεοεικονομάχους ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ.

            Είς τούς νεοφανείς Έβραιόφρονας Άντιχρίστους Αίρετικούς, οί όποίοι πιστεύουν καί διακηρύσσουν:

            Ότι τό <...γεννηθέντα πρό πάντων τών αίώνων> τού Ίερού Συμβόλου τής Πίστεως άναφέρεται είς τόν ΥΙΟΝ τού ΘΕΟΥ καί όχι είς τόν Χριστόν χωρίζοντες τόν ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΝ καί έμφανίζοντες ούτω δύο πρόσωπα άντί τού ΕΝΟΣ, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι πρό πάντων τών αίώνων έγεννήθη άπό τόν Θεόν Πατέρα ό Θεός Λόγος καί όχι ό Χριστός, διαιρούντες ούτω τό Ένα Πρόσωπον , είς δύο, όπως ό Νεστόριος, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι τό όνομα “Χριστός” είναι όνομα τής άνθρωπίνης φύσεως καί όχι τού Προσώπου τού Σαρκωθέντος ΥΙΟΥ καί  ΛΟΓΟΥ τού ΘΕΟΥ, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι τό Πρόσωπον τού Χριστού δέν είναι αύτό τό ίδιον Πρόσωπον τού ΥΙΟΥ καί ΛΟΓΟΥ τού ΘΕΟΥ, άλλά έχει διαφοροποιηθή – άλλοιωθεί καί είναι διπλόν, κτιστόν καί άκτιστον, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι ό Κύριος ήμών Ίησούς Χριστός δέν είναι Προαιώνιος, δηλαδή, δέν είναι Θεός, άλλά μόνον ώς σχέδιον είς τήν βουλήν τού Θεού είναι προαιώνιος όπως όλα τά κτίσματα, δηλαδή ότι καί ό Χριστός είναι ένα κτίσμα, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι ή έν χρόνω Σάρκωσις καί Ένανθρώπησις τού Προαιωνίου καί Άνάρχου ΥΙΟΥ καί ΛΟΓΟΥ τού ΘΕΟΥ, τού ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ τής ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ, άποτελεί τήν Άρχήν τής ύπάρξεως τού Χριστού, καί δι' αύτό ό Χριστός δέν είναι ό Προαιώνιος καί Άναρχος ΥΙΟΣ καί ΛΟΓΟΣ τού ΘΕΟΥ, διαχωρίζοντες ούτω τόν ΕΝΑ ΚΥΡΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ τόν ΥΙΟΝ τού ΘΕΟΥ τόν ΜΟΝΟΓΕΝΗ άπό τήν Όμοούσιον καί  Άδιαίρετον Άγίαν Τριάδα καί κατασκευάζοντες ΔΥΟ πρόσωπα καί λέγοντες ότι ό μέν Υίός καί Λόγος τού Θεού είναι Προαιώνιος ό δέ Χριστός είναι ένα κτίσμα 2004 έτών.ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι διά νά παραδεχθούμε πώς ό Χριστός είναι προαιώνιος πρέπει νά δεχθούμε πώς ό Θεός Λόγος είχε σάρκα προαιωνίως, θέσις όντως βλάσφημος, καί ότι άντ'αύτού πρέπει νά παραδεχθούμε

πώς ό Χριστός δέν είναι προαιώνιος, τό όποίον σημαίνει ότι ούτε ή ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ Του ούτε ή ΘΕΙΚΗ Του φύσις είναι προαιώνιος, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι όσοι πιστεύουν πώς ή ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ύπάρχει άπό καταβολής κόσμου είναι έκ τού διαβόλου, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι ή Κεφαλή τού Σώματος τής ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ είναι ή άπρόσωπος άνθρωπίνη φύσις τού Χριστού, καί όχι ό ΘΕΟΣ όπως μάς διδάσκει ό Άπόστολος Παύλος (Κολασ.Α' 12-18), όπότε δι' αύτούς ή ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ δέν είναι Θεανθρώπινος όργανισμός, δέν είναι ΘΕΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Προσώπων, δέν είναι ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΣΧΕΣΙΣ-ΕΝΩΣΙΣ τού Θεού μετά κτιστών λογικών όντων, άγγέλων καί άνθρώπων, ώς μέλη τού Σώματος τής Έκκλησίας, δέν είναι ή ΕΚΚΛΗΣΙΑ τού ΘΕΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΩΣΕΩΣ, ή όποία οίκοδομείται κατά Χάριν, διά τών Άκτίστων Θείων Ένεργειών, άλλά είναι μόνον ένας κτιστός άνθρώπινος όργανισμός, μή δυνάμενος παρέχειν σωτηρίαν είς τά μέλη του, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι ό Χριστός δέν θά άφήση τήν Έκκλησίαν του νά περάση στά χέρια τής Άγίας Τριάδος, διαχωρίζοντες ούτω τόν Χριστόν άπό τήν ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΝ ΑΓΙΑΝ ΤΡΙΑΔΑ καί εμφανίζοντες  Αύτόν ώς ένα  άλλο, τέταρτον, έχθρικόν, έξωΤριαδικόν, κτιστόν πρόσωπον καί ξένον τής ΜΙΑΣ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ, ένώ ό ΧΡΙΣΤΟΣ είναι ό ΕΙΣ τής ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ, Είναι Αύτός ό ΥΙΟΣ καί ΛΟΓΟΣ τού ΘΕΟΥ, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Ότι ή ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ δέν σώζει, άλλά σώζει ή Έκκλησία ή όποία έχει σάρκα καί αίμα καί χρονικήν άρχήν, ότι , δηλαδή, ή σωτηρία μας δέν συντελείται έκ Πατρός δι' Ύιού έν Άγίω Πνεύματι, άλλά διά κτισμάτων, καί ούτω έξορίζοντες παντελώς τήν Άγίαν Τριάδα έκ τής Έκκλησίας, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Τούς πιστεύοντας καί έμμέσως ή άμέσως διακηρύσσοντας ότι ό Χριστός δέν είναι ΘΕΟΣ ένανθρωπήσας, άλλά άνθρωπος θεωθείς, ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς).

            Τούς φρονούντας καί διακηρύσσοντας τάς άνωτέρω Έβραικάς, Οίκουμενιστικάς καί Άντιχρίστους  Αίρέσεις καί όσας πηγάζουν έξ αύτών, ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ώς Θεομάχους, Τριαδομάχους, Χριστομάχους, Έκκλησιομάχους καί Νεοεκκλησιολόγους Οίκουμενιστάς, καί ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝ πάσαν Πνευματικήν καί Έκκλησιαστικήν ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ μετ'αύτών, είτε κληρικών, είτε μοναχών, είτε λαικών καί μετά πάντων τών κοινωνούντων αύτοίς.

            Τούς δέ Παπικούς, Προτεστάντας, Μονοφυσίτας, Νεστοριανούς, Οίκουμενιστάς, καί πάσαν αίρεσιν ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, καθώς οί Άγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τών Άγίων Οίκουμενικών καί Τοπικών Συνόδων Άναθεμάτισαν.

            ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ένώπιον τού Ένός Τρισυποστάτου Θεού, τής Μιάς, Άγίας, Όμοουσίου, Ζωοποιού καί Άδιαιρέτου Τριάδος νά διακρατήσω άνόθευτον τήν Ίεράν ταύτην Όρθόδοξον Όμολογίαν, έως έσχάτης μου άναπνοής, μέ τήν χάριν τού Παναγίου Πνεύματος, πρεσβείαις τη΄ς Ύπεραγίας Δεσποίνης ήμών Θεοτόκου καί Άειπαρθένου Μαρίας καί πάντων τών Άγίων, Άμήν.