(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ
ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΑΡΙΟ
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ)
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2004
Πρόλογος
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ μας είναι από τη φύση της καθο¬λική και ασφαλώς
οικουμενική (παγκόσμια). Έχει ανοιχτή την αγκαλιά της σ' όλους τους ανθρώπους,
κάθε φυλής και εποχής, και τους καλεί να έρθουν κοντά της. Ο Χριστός, που είναι
η κεφαλή της, απευθύνει διαχρονικά στον κόσμο το «δεύτε πρός με πάντες», ενώ
παράλληλα στέλνει τους μαθητές Του να διδάξουν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας «εις
πάντα τα έθνη».
Αυτή τη συστατική και φυσική ιδιότητα της Εκκλη¬σίας, την
οικουμενικότητα-παγκοσμιότητα, τη διεκ-δικούν σήμερα δυο κινήματα, που
εκφράζουν το πνεύμα της εποχής: ο Οικουμενισμός και η Παγκοσμιοποίηση.
Η Παγκοσμιοποίηση προωθείται από ισχυρές
πολιτι¬κοοικονομικές δυνάμεις και προβάλλει το μοντέλο μιας ενοποιημένης
ανθρωπότητος, ενώ ο Οικουμενισμός δρα¬στηριοποιείται στον θρησκευτικό χώρο,
επιδιώκοντας την εκπλήρωση του οράματος ενός ενωμένου Χριστιανι¬σμού και
στοχεύοντας τελικά σε μια οικουμενική θρη¬σκεία, μια Πανθρησκεία.
Στο τεύχος τούτο επιχειρούμε να σκιαγραφήσουμε το κίνημα(ΑΙΡΕΣΗ)
του Οικουμενισμού -στο οποίο συμμετέχει και η Ορθοδοξία(ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΡΥΤΙΚΑ ΜΕΛΛΟΙ)-, επειδή αυτό παραμένει άγνωστο στο
ευ¬ρύτερο πλήρωμα της Εκκλησίας μας και επειδή οι εξε¬λίξεις στους κόλπους του
προκαλούν ανησυχία και προ¬βληματισμό .
Ίσως ν' ακούγεται περίεργα, αλλά είναι γεγονός ότι σήμερα ο
Οικουμενισμός απειλεί την οικουμενικότητα της Εκκλησίας μας, γιατί διολισθαίνει
όλο και περισσό¬τερο σε συμβιβαστικές-συγκρητιστικές τακτικές, που αναιρούν
θεμελιώδεις αρχές της ορθοδόξου πίστεως. Και, ας μην το λησμονούμε, η ορθή
πίστη είναι η πρώτη και κύρια προϋπόθεση της σωτηρίας του ανθρώπου, σύμφωνα με
τη θεόπνευστη αγιοπατερική απόφανση: «Όστις βούλεται σωθήναι, πρό πάντων χρή
αυτώ την καθολικήν κρατήσαι πίστιν, ήν ει μη τίς σώαν καί άμωμον τηρήσειεν,
άνευ δισταγμού, εις τον αιώνα απολείται» (Σύμβολον της Πίστεως αγίου Αθανασίου
Αλεξανδρείας).
Έτσι, λοιπόν, αν το σωτήριο μήνυμα της Ορθοδοξίας μας χαθεί
ανάμεσα στα πλάνα μηνύματα των ετεροδόξων και των αλλοθρήσκων, για χάρη ενός
ουτοπικού οικουμενιστικού οράματος, τότε θα χαθεί και η ελπίδα του κόσμου.
Τι είναι ο Οικουμενισμός.
Ο Οικουμενισμός είναι μια κίνηση, που διακηρύσσει ότι έχει
ως σκοπό την ενότητα του διαιρεμένου χριστιανικού κόσμου (Ορθοδόξων, Παπικών,
Προτεσταντών, κ.ά.). Η ιδέα της ενότητας συγκινεί κάθε ευαίσθητη χριστιανική
ψυχή και ανταποκρίνεται στους μύχιους πόθους της. Την ιδέα αυτή οικειοποιείται
και ο Οικουμενισμός. Αλλά το ενω¬τικό του όραμα, όραμα κατεξοχήν πνευματικό, το
στηρί¬ζει κυρίως πάνω στις ανθρώπινες προσπάθειες και όχι στην ενέργεια του
Αγίου Πνεύματος. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί, όταν συναντήσει την ανθρώπινη
μετάνοια και ταπείνωση, να κάνει αυτό το όραμα πραγματικότητα.
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
ΠΟΥ ΕΞΗΣΩΝΗ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΕΓΟΜΕΝΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!
Η ποθητή ενότητα, αν και όταν συμβεί, δεν θα είναι παρά ένα
θαύμα του Θεού.
Πότε εμφανίστηκε.
Οι ρίζες του Οικουμενισμού πρέπει ν' αναζητηθούν στον
προτεσταντικό χώρο, στα μέσα του 19ου αι. Τότε κάποιες χριστιανικές Ομολογίες,
βλέποντας τον κόσμο να φεύγει από κοντά τους λόγω της αυξανόμενης θρη¬σκευτικής
αδιαφορίας και των οργανωμένων αντιθρησκευτικών κινημάτων, αναγκάστηκαν σε μια
συσπείρωση και συνεργασία.
Αυτή η ενωτική δραστηριότητά τους έλαβε οργανωμένη πλέον
μορφή, ως Οικουμενική Κίνηση, τον 20ό αι., και κυρίως το 1948,ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΕ ΤΟ 1923 ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ
ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΣΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥ! με την ίδρυση στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας του
Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που εδρεύει στη Γενεύη. ΙΔΡΥΤΙΚΟ
ΜΕΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!
Θα πρέπει, βέβαια, να σημειωθεί ότι το Π.Σ.Ε. δεν θα
μπορούσε ποτέ να πάρει "οικουμενικό" χαρακτήρα, αλλά θα παρέμενε απλά
μια ενδοπροτεσταντική υπόθεση, αν δεν συμμετείχαν και κάποιες τοπικές Ορθόδοξες
Εκκλη¬σίες. Οι Ρωμαιοκαθολικοί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Αργότερα όμως, χωρίς
να ενταχθούν στο Π.Σ.Ε., μπήκαν κι αυτοί στην Οικουμενική Κίνηση. Με σχετικό
διάταγμα της Β' Βατικανής Συνόδου (1964), εγκαινίασαν έναν δικό τους Οικουμενισμό
που στοχεύει στην ένωση όλων των Χριστιανών κάτω από την παπική εξουσία.
Η συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι σημαντική ώθηση στη δη¬μιουργία
της Οικουμενικής Κινήσεως έδωσε και το Οικου¬μενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως•
ιδιαίτερα μά¬λιστα με το Διάγγελμα του 1920, που, όπως αποδείχθηκε, αποτέλεσε
τη βάση και τον "Καταστατικό Χάρτη" της συμμετοχής των Ορθοδόξων στην
Οικουμενική Κίνηση.
Το Διάγγελμα αυτό ήταν κάτι το πρωτόγνωρο στην ιστορία της
Εκκλησίας, επειδή για πρώτη φορά επίσημο ορθόδοξο κείμενο χαρακτήριζε όλες τις
ετερόδοξες Κοι¬νότητες της Δύσεως "Εκκλησίες", «ως συγγενείς καί
οι¬κείας εν Χριστώ καί συγκληρονόμους καί συσσώμους τής επαγγελίας τού Θεού».
Έτσι ανέτρεπε την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Και για να μην αναφερθούμε σε
παλαιότε¬ρες εποχές, φτάνει να θυμηθούμε ότι λίγα χρόνια νωρίτε¬ρα (1895) το
ίδιο Πατριαρχείο, σε εγκύκλιό του τοποθετούσε τον Παπισμό εκτός Εκκλησίας,
επειδή εισήγαγε «αιρετικάς διδασκαλίας και καινοτομίας». Γι΄ αυτό και καλούσε τους
Δυτικούς Χριστιανούς να επιστρέψουν στους κόλπους τής μιάς Εκκλησίας, δηλαδή
της Ορθοδοξίας.
Το Διάγγελμα του 1920 έχοντας ως πρότυπο τη διακρατική
«Κοινωνία των Εθνών», πρότεινε τη σύμπηξη μιας «συναφείας καί κοινωνίας μεταξύ
των Εκκλησιών», με κυ¬ριότερους στόχους α) την επανεξέταση των δογματικών
διαφορών με συμβιβαστική διάθεση, β) την παραδοχή ενι¬αίου ημερολογίου (ή
μερική εφαρμογή του οποίου επέφε¬ρε, δυστυχώς, ενδοορθόδοξο εορτολογικό
διχασμό), και γ) τη συγκρότηση παγχριστιανικών συνεδρίων.
Εκτός από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όλες σχεδόν οι
Ορθόδοξες Εκκλησίες ζήτησαν σταδιακά να γίνουν, και έγιναν, δεκτές ως μέλη του
Π.Σ.Ε. Μερικές, ωστόσο, ανα¬γκάστηκαν αργότερα ν΄ αναδιπλωθούν και ν΄
αποχωρή¬σουν, καθώς αφενός παρακολουθούσαν με απογοήτευση τον εκφυλισμό του και
αφετέρου πιέζονταν από τις έντο¬νες αντιοικουμενιστικές αντιδράσεις του
ποιμνίου τους. Εύλογο πρόβαλλε το ερώτημα: Πώς, άραγε, μπορεί η Ορθοδοξία να
είναι ενταγμένη ως "μέλος" σε "κάτι", τη στιγμή που η ίδια
είναι το "όλον", το Σώμα του Χριστού, και που καλεί όλους να γίνουν
μέλη Του;
Όσον άφορα στο οικουμενιστικό άνοιγμα του Βατικα¬νού, η
ανταπόκριση της Ορθοδοξίας υπήρξε θετική, με κύ¬ριο εκφραστή της τον
Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Ο Πατριάρχης συναντήθηκε με τον πάπα Παύλο ΣΤ'
στα Ιεροσόλυμα (1964), προχώρησε μαζί του στην αμοιβαία άρση των αναθεμάτων του
Σχίσματος του 1054 και υποστήριξε το "διάλογο της αγάπης", προωθώντας
έτσι τους στόχους της Β' Βατικανής Συνόδου.
Η ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΑ
ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΛΑΙΚΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ! (ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΝ.
ΤΡΕΜΠΕΛΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ)
Τα θεωρητικά "ανοίγματα" του Οικουμενισμού.
Ο Οικουμενισμός, για να υλοποιήσει τους στόχους του,
αναγκάζεται να παραθεωρήσει ή και ν' αναθεωρήσει ορι¬σμένες βασικές αρχές της
Ορθοδοξίας.
Προβάλλει την αντίληψη της "Διευρυμένης
Εκκλησίας", σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι μία και περιλαμ¬βάνει τους
Χριστιανούς κάθε Ομολογίας, από τη στιγμή που δέχτηκαν το βάπτισμα. Έτσι όλες
οι χριστιανικές Ομολογίες είναι μεταξύ τους "Αδελφές Εκκλησίες".ΑΥΤΗ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ
ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ
ΣΥΝΧΩΡΗΤΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ
ΜΕ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ!
Μέσα στο ίδιο πνεύμα κινείται και η ιδέα της
"Παγκό¬σμιας ορατής Εκκλησίας": Η Εκκλησία που υφίσταται τά¬χα "αόρατα"
και απαρτίζεται απ' όλους τους Χριστια¬νούς, θα φανερωθεί και στην ορατή της
διάσταση με τις κοινές ενωτικές προσπάθειες.
Τις αντιλήψεις αυτές επηρέασε και η προτεσταντική θεωρία των
κλάδων, σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία είναι ένα "δένδρο" με
"κλαδιά" όλες τις χριστιανικές Ομο¬λογίες, καθεμιά από τις οποίες
κατέχει ένα μόνο μέρος της αλήθειας.
Ας προστεθεί επίσης και η θεωρία των "δύο
πνευμό¬νων", που αναπτύχθηκε μεταξύ ορθοδόξων οικουμενιστών και Παπικών.
Σύμφωνα μ' αυτήν Ορθοδοξία και Πα¬πισμός είναι οι δύο πνεύμονες, με τους
οποίους αναπνέει η Εκκλησία. Για ν' αρχίσει τάχα ν' αναπνέει ορθά και πά¬λι, θα
πρέπει οι δύο πνεύμονες να συγχρονίσουν την ανα¬πνοή τους. ΑΥΤΗ Η
ΘΕΩΡΙΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ!
Τέλος, στις μεθόδους, που χρησιμοποιεί ο Οικουμενι¬σμός για
την προσέγγιση των Χριστιανών, περιλαμβάνε¬ται και ο δογματικός μινιμαλισμός.
Πρόκειται για προ¬σπάθεια να συρρικνωθούν τα δόγματα στα πιο αναγκαία, σ' ένα
"μίνιμουμ" (=ελάχιστο), προκειμένου να υπερπηδη¬θούν οι δογματικές
διαφορές μεταξύ των Ομολογιών. Το αποτέλεσμα όμως είναι η παραθεώρηση του
δόγματος, ο υποβιβασμός και η ελαχιστοποίηση της σημασίας του. «Ας ενωθούν»,
λένε, «οι Χριστιανοί, και τα δόγματα τα συζητούν αργότερα οι θεολόγοι»! Με τη
μέθοδο βέβαια του δογματικού μινιμαλισμού είναι ίσως εύκολο να ενωθούν οι
Χριστιανοί. Οι τέτοιοι "Χριστιανοί" όμως μπορεί να είναι Ορθόδοξοι,
δηλαδή αληθινά Χριστιανοί;
Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ
ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΔΗΛΩΣΑΝ ΟΤΙ ΟΙ
ΑΓΙΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ
ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΕΙΧΑΝ
ΜΙΣΣΑΛΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑΥΤΟ
ΚΟΛΑΣΘΗΚΑΝ!
Η ορθόδοξη αντίληψη για την Εκκλησία.
Σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησιολογία, Εκκλησία και
Ορθοδοξία ταυτίζονται. Η Εκκλησία είναι οπωσδή¬ποτε Ορθόδοξη και η Ορθοδοξία
είναι η Μία, Αγία, Κα¬θολική και Αποστολική Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού. Και
επειδή ο Χριστός είναι ένας, άρα και η Εκκλησία είναι μία. Γι' αυτό ποτέ δεν
νοείται διαίρεση στην Εκκλησία. Μό¬νο χωρισμό από την Εκκλησία έχουμε. Σε
συγκεκριμένες δηλαδή ιστορικές στιγμές οι αιρετικοί και οι σχισματικοί
αποκόπηκαν απ' αυτήν, κι έτσι έπαψαν να είναι μέλη της.
Η Εκκλησία κατέχει το πλήρωμα της αλήθειας, όχι μιας
αφηρημένης αλήθειας, αλλά ενός τρόπου ζωής που σώζει τον άνθρωπο από το θάνατο
και τον κάνει "κατά χάριν Θεό". Αντίθετα, η αίρεση αποτελεί ολική ή
μερική άρνηση της αλήθειας, ένα κομμάτιασμά της, που έτσι παίρνει το χαρακτήρα
και την παθολογία μιας ιδεολογίας. Χωρίζει τον άνθρωπο από τον τρόπο υπάρξεως
που έδωσε ο Θεός στην Εκκλησία Του και τον θανατώνει πνευματικά.
Τα δόγματα επίσης, τα οποία περικλείουν τις υπερβα¬τικές
αλήθειες της πίστεώς μας, δεν είναι αφηρημένες έννοιες και διανοητικές
συλλήψεις, ούτε, πολύ περισσό¬τερο, μεσαιωνικός σκοταδισμός ή θεολογικός
σχολαστικισμός. Εκφράζουν την εμπειρία και το βίωμα της Εκκλη¬σίας. Γι' αυτό,
όταν υπάρχει διαφορά στα δόγματα, υπάρχει οπωσδήποτε και διαφορά στον τρόπο
ζωής. Κι όποιος υποτιμά την ακρίβεια της πίστεως, δεν μπορεί να ζήσει την
πληρότητα της εν Χριστώ ζωής.
Ο Χριστιανός πρέπει να δεχθεί όλα όσα αποκάλυψε ο Χριστός.
Όχι ένα "μίνιμουμ", αλλά το σύνολο. Γιατί στην ολότητα και την
ακεραιότητα της πίστεως διασώζονται η καθολικότητα και η ορθοδοξία της
Εκκλησίας.
Έτσι εξηγούνται οι μέχρις αίματος αγώνες των αγίων Πατέρων
για τη διαφύλαξη της πίστεως της Εκκλησίας, καθώς και η μέριμνά τους για τη
διατύπωση, με το φωτι¬σμό του Αγίου Πνεύματος, των "όρων" των
Οικουμενικών Συνόδων. Οι "όροι" αυτοί δεν σημαίνουν τίποτε άλλο πα¬ρά
τα όρια, τα σύνορα της αλήθειας, για να μπορούν οι πι¬στοί να διακρίνουν την
Εκκλησία, ως Ορθοδοξία, από την αίρεση.
Οι ετερόδοξοι, με το να αρνηθούν την πληρότητα της αλήθειας,
χωρίστηκαν από την Εκκλησία. Γι' αυτό και είναι αιρετικοί. Επομένως στερούνται
την αγιαστική χάρη του Αγίου Πνεύματος, και τα "Μυστήριά" τους είναι
άκυρα. Το βάπτισμα λοιπόν, που τελούν, δεν μπορεί να τους εισαγάγει στην
Εκκλησία του Χριστού.
«Τούς γάρ παρά τών αιρετικών βαπτισθέντας ή χειροτονηθέντας
ούτε πιστούς ούτε κληρικούς είναι δυνα-τόν», μας λέει ο ΞΗ' κανόνας των Αγίων
Αποστόλων. Και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης συμπληρώνει: «Όλων τών αιρετικών
τό βάπτισμα είναι ασεβές καί βλάσφημον καί ουδεμίαν κοινωνίαν έχει πρός τό τών
Ορθοδόξων».
Τί μας λένε όμως οι ορθόδοξοι οικουμενιστές;
Ορθόδοξος ιεράρχης διακήρυσσε ότι «το Άγιο Πνεύμα επενεργεί
σε κάθε χριστιανικό βάπτισμα» και ότι ο αναβαπτισμός των ετεροδόξων Χριστιανών
από τους Ορθοδόξους εμπνέεται από «στενοκεφαλιά, φανατισμό και μι¬σαλλοδοξία...
Είναι μια αδικία κατά του χριστιανικού Βα¬πτίσματος και πραγματικά μία
βλασφημία του Αγίου Πνεύματος»1! .
Περιοδ. «Illuminator», καλοκαίρι 1995, Pittsburgh, USA.
Άλλος ιεράρχης δήλωσε απευθυνόμενος σε ετεροδόξους: «Είμεθα
όλοι μέλη Χριστού, ένα και μοναδικό σώμα, μια και μοναδική "καινή
κτίσις"• εφ' όσον το κοινό μας βά¬πτισμα μας ελευθέρωσε από τον θάνατο»2. . Περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 370, σ. 9, Γενεύη
1987.
Η οικουμενιστική εκκλησιολογία εκφράστηκε από επίσημα
ορθόδοξα χείλη και ως εξής: «Οφείλομεν να είμεθα έτοιμοι να αναζητήσωμεν και να
αναγνωρίσωμεν την παρουσίαν της Εκκλησίας και εκτός των ιδικών μας κανονικών
ορίων, προς τα οποία ταυτίζομεν την μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν
Εκκλησίαν»3. . Περιοδ. «Επίσκεψις»,
αριθ. 260, σ. 13-14, Γενεύη 1981.
Αλλά υπάρχουν και τολμηρότεροι, που οραματίζονται την
"επανίδρυση" της Εκκλησίας διαμέσου της ενώσεως όλων των Χριστιανών:
Ορθόδοξος ιεράρχης διατείνεται ότι «έχουμε ανάγκη ενός νέου Χριστιανισμού, που
θα βα¬σίζεται εξ ολοκλήρου σε νέες αντιλήψεις και όρους. Δεν μπορούμε να διδάξουμε
το είδος της θρησκείας που πα¬ραλάβαμε στις ερχόμενες γενιές»4. . Εφημ. Αθηνών «Εστία», 5-10-1967.
Οι διάλογοι.
Ο Οικουμενισμός, για να προωθήσει τα σχέδια του,
χρησιμοποιεί πολλά μέσα. Το βασικότερο είναι οι διάλογοι.
Κανείς δεν αγνοεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία από τη φύση της
είναι ανοιχτή στο διάλογο. Ο Θεός πάντοτε διαλέγεται με τον άνθρωπο και οι
Άγιοι της Εκκλησίας δεν αρνήθηκαν ποτέ τη διαλεκτική επικοινωνία τους με τον
κόσμο.
Οι Άγιοι, έχοντας αυτοσυνειδησία της κοινωνίας τους με το
Θεό, προσπαθούσαν με το διάλογο να μεταδώσουν την εμπειρία της αλήθειας που
βίωναν. Γι' αυτούς η αλή¬θεια δεν ήταν
αντικείμενο έρευνας. Δεν την αναζητούσαν, δεν την διαπραγματεύονταν απλά την
πρόσφεραν. Αν ο διάλογος δεν οδηγούσε τους ετεροδόξους στην απόρριψη της πλάνης
τους και στην αποδοχή της ορθοδόξου πί¬στεως, δεν τον συνέχιζαν.
Δυο χρόνια διαλεγόταν ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός με τους
Παπικούς στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). Βλέποντας όμως την
υπεροψία, την αδιαλλαξία και την εμμονή τους στην πλάνη, διέκοψε κάθε σχέση
μαζί τους, προτρέποντας μάλιστα τους ορθόδοξους πιστούς: «Ν' αποφεύγετε τους
Παπικούς, όπως αποφεύγει κανείς το φίδι».
Θεολογικό διάλογο είχε αρχίσει και ο Οικουμενικός
Πα¬τριάρχης Ιερεμίας Β' ο Τρανός με τους προτεστάντες θε¬ολόγους της Τυβίγγης
(1579). Όταν διαπίστωσε όμως ότι ο διάλογος δεν απέφερε κανέναν καρπό, τον
διέκοψε. «Σας παρακαλούμε», τους έγραφε, «μη μας κουράζετε άλλο... Ας
πορευθείτε τον δικό σας δρόμο. Αν θέλετε, μπορείτε να μας γράφετε, αλλά όχι
πλέον για δόγματα πίστεως».
Οι διάλογοι του Οικουμενισμού.
Οι σύγχρονοι οικουμενιστικοί διάλογοι διαφέρουν ριζι¬κά από
τους διαλόγους των Αγίων, γιατί διεξάγονται με βάση τις αρχές της διευρυμένης
Εκκλησίας και του δογ¬ματικού μινιμαλισμού. Γι' αυτό είναι ανορθόδοξοι και
άκαρ¬ποι. Απόδειξη, ότι στα εκατό σχεδόν χρόνια της διεξα¬γωγής τους δεν έχουν
προσφέρει τίποτε το αξιόλογο στην ενότητα του χριστιανικού κόσμου. Αντίθετα
μάλι¬στα, κατάφεραν να διχάσουν τους Ορθοδόξους!
ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
ΚΟΡΟΙΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΟΙΩΣΟΥΝ ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ
ΤΟΥ ΛΑΟΥ!
Τα κυριότερα σημεία της παθολογίας των σημερινών διαλόγων
είναι τα εξής:
Α'. Έλλειψη
ορθόδοξης ομολογίας.
Στους διαλόγους ορισμένοι Ορθόδοξοι δεν εκφράζουν την
ακράδαντη πεποίθηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι αυτή αποτελεί τη μία και
μοναδική Εκκλησία του Χριστού πάνω στη γη. Δεν προβάλλουν, επίσης, την
αγιασμένη παράδοση και την πνευματική εμπειρία της Ορθοδοξίας, που διαφέρουν
από τις παραδόσεις και τις εμπειρίες του δυτικού Χριστιανισμού. Μόνο μια τέτοια
ομολογιακή στά¬ση θα μπορούσε να καταξιώσει και να κάνει γόνιμη την ορθόδοξη
παρουσία στους διάλογους.
Γ'. Υπερτονισμός της
αγάπης.
Γι΄ αυτό και η πρακτική στους σημερινούς διαλόγους είναι να
μη συζητούνται αυτά που χωρίζουν, αλλά αυτά που ενώνουν, ώστε να δημιουργείται
μια ψευδαίσθηση ενότητος και κοινής πίστεως. Στις Οικουμενικές Συνόδους όμως οι
Πατέρες συζητούσαν πάντοτε αυτά που χώρι¬ζαν. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα σε
οποιονδήποτε διάλο¬γο μεταξύ πλευρών που έχουν διαφορές: Συζητούνται αυτά που χωρίζουν-
γι' αυτό εξάλλου γίνεται ο διάλο¬γος- και όχι αυτά που ενώνουν.
Για μας τους Ορθοδόξους η Αγάπη και η Αλήθεια είναι έννοιες
αδιάσπαστες. Διάλογος αγάπης χωρίς την αλή¬θεια είναι ψεύτικος και αφύσικος
διάλογος. Ενώ διάλογος αγάπης "εν αληθεία" σημαίνει: Διαλέγομαι με
τους ετε¬ροδόξους από αγάπη, για να τους επισημάνω που βρί¬σκονται τα λάθη τους
και πως θα οδηγηθούν στην αλή¬θεια. Εάν πραγματικά τους αγαπώ, πρέπει να τους
πω την αλήθεια, όσο κι αν αυτό είναι δύσκολο ή οδυνηρό.
Δ'. Άμβλυνση ορθοδόξων
κριτηρίων.
Στην παθολογία των διαλόγων ανήκει και η άμβλυνση των
ορθοδόξων θεολογικών κριτηρίων, που προκύπτει από την καλλιέργεια μιας
"οικουμενικής αβροφροσύνης", προσωπικών σχέσεων και φιλίας ανάμεσα
στους ετερο¬δόξους θεολόγους. Η πίστη θεωρείται όχι η αλήθεια, που σώζει, αλλά
ένα σύνολο θεωρητικών αληθειών, που επι¬δέχονται συμβιβασμούς.
Ισχυρίζονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές: "Διάλογο
κάνουμε, δεν αλλάζουμε την πίστη μας!". Και ασφαλώς ο διάλογος, ως
"αγαπητική έξοδος" προς τον άλλον, είναι θεάρεστος. Ο οικουμενιστικός
όμως διάλογος, ό¬πως διεξάγεται σήμερα, δεν είναι συνάντηση στην αλή¬θεια, αλλά
είναι "αμοιβαία αναγνώριση". Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τις
ετερόδοξες Κοινότητες ως Εκ¬κλησίες, ότι αποδεχόμαστε πως οι δογματικές διαφο¬ρές
τους αποτελούν "νόμιμες εκφράσεις" της ίδιας πίστεως. Έτσι όμως
πέφτουμε στην παγίδα του δογμα¬τικού συγκρητισμού: Τοποθετούμε στο ίδιο επίπεδο
την αλήθεια με την πλάνη, εξισώνουμε το φως με το σκο¬τάδι.
Ε'. Συμπροσευχές.
Οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, με την άμβλυνση των θε¬ολογικών
τους κριτηρίων, είναι πολύ φυσικό να συμμετέ¬χουν χωρίς αναστολές σε κοινές με
τους ετεροδόξους λα¬τρευτικές εκδηλώσεις και συμπροσευχές, που
πραγματοποιούνται συχνά στα πλαίσια των διαχριστιανικών συ¬ναντήσεων. Γνωρίζουν
ότι με τον οικουμενιστικό αυτό συμπνευματισμό δημιουργείται το κατάλληλο
ψυχολογικό κλίμα, που απαιτείται για την προώθηση της ενωτικής προσπάθειας.
Οι ιεροί Κανόνες όμως της Εκκλησίας μας απαγορεύ¬ουν αυστηρά
τις συμπροσευχές με τους ετεροδόξους. Για¬τί οι ετερόδοξοι δεν έχουν την ίδια
πίστη μ' εμάς. Πιστεύ¬ουν σ' έναν διαφορετικό, διαστρεβλωμένο Χριστό. Γι' αυτό
και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τους αποκαλεί απί¬στους: «Ο μη κατά την
παράδοσιν της Καθολικής Εκκλη¬σίας πιστεύων άπιστος εστίν».
Η συμπροσευχή λοιπόν απαγορεύεται, επειδή δηλώνει συμμετοχή
στην πίστη του συμπροσευχομένου και δίνει σ' αυτόν την ψευδαίσθηση ότι δεν
βρίσκεται στην πλάνη, οπότε δεν χρειάζεται να επιστρέψει στην αλήθεια.
Η ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ
ΑΥΣΤΗΡΑ!
Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ΚΑΝΩΝ 45ος.
Ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος ἤθελε
συμπροσευχηθῆ μονάχα, ἀλλ' ὄχι καὶ νὰ συλλειτουργήση μὲ αἴρετικούς ἄς ἀφορίζεται.
Επειδή ὅποιος μὲ τοῦς ἀφορισμένους συμπροσεύχεται (καθώς τοιούτοι εἶναι οἱ αἰρετικοί)
πρέπει νὰ συναφορίζεται καὶ αὐτός, κατά τὸν 10ον Κανόνα τῶν Ἀγ.Αποστόλων. Εἰ δὲ
καὶ ἐσυνχώρησεν εἰς τοῦς αἰρετικούς αὐτούς νὰ ἐνεργήσουν κανένα λειτούργημα ὡσάν
Κληρικοί, ἄς καθαίρηται ἐπειδή ὅποιος Κληρικός συλλειτουργήσει μὲ καθηρημένους,
(καθώς τοιούτοι εἶναι οἱ αἰρετικοί κατὰ τὸν β΄. καὶ δ΄. τῆς γ΄.) συγκαθαιρεῖται
καὶ αὐτός κατὰ τὸν 11ον κανόνα τῶν Ἀποστόλων.
Κανών 33ος τῆς ἐν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου.
Διορίζει οὔτος ὁ Κανών νὰ μὴ συμπροσευχώμεθα οὔτε μὲ τοὺς αἰρετικοὺς,
ἤτοι τοὺς σφάλλοντας περὶ τὴν πίστιν, οὔτε μὲ τοὺς σχισματικοὺς, ἤτοι τοὺς κατὰ
τὴν πίστιν μὲν ὀρθοδόξους ὄντας, χωριζομένους δὲ ἀπὸ τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν διὰ
τινας παραδόσεις καὶ ἔθιμα ἰάσιμα, κατὰ τὸν α΄. τοῦ Μεγ.Βασιλείου.
Κανών 37ος τῆς ἐν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου.
Κατὰ τὸν Κανόνα τοῦτον δὲν πρέπει νὰ λαμβάνει τινὰς Χριστιανὸς
ὀρθόδοξος τὰ δῶρα ὁποῦ στέλλουσιν εἰς αὐτούς οἱ Ἰουδαίοι καὶ αἰρετικοί, ὄταν ἔχουν
τὰς ἐορτάς των, ἀλλά οὔτε νὰ συνεορτάζη ὅλως αὐτοῖς.
Τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου.
Ὅτι οἱ τὸ Σχῖσμα δημιουργήσαντες διὰ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ νέου Ἡμερολογίου
ὁδηγοῦσιν εἰς αἵρεσιν.
† «Οἱ δὲ σχισματικοὶ σχισματοαιρετικοὶ εἰσίν, καθότι δὲν εἶναι
κανὲν Σχῖσμα εἰμὴ πρότερον αἵρεσιν ἀναπλάσσῃ, ἵνα ὀρθῶς δόξῃ τῆς Ἐκκλησίας
χωρισθῆναι. Τὸ Σχῖσμα κακῶς διαμένον γίνεται αἵρεσις ἤ καταφέρεται εἰς αἵρεσιν,
ὅτι καὶ τοὺς σχισματικοὺς οὐχ ἡ διάφορος πίστις ποιεῖ ἀλλ’ ἡ διαρηχθεῖσα τῆς
κοινωνίας συντροφία». (Ἐπιστολὴ ρα΄ κεφ. ια΄ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον).
Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.
Περὶ τῶν Σχισματικῶν ἱερέων ὅτι στεροῦνται οὗτοι τῆς θείας
χάριτος.
† Ἀφοῦ δὲ μίαν φορὰν ἐσχίσθησαν
ἀπὸ τὸ ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχασαν αὐτὸ καὶ δὲν εἰμποροῦν πλέον νὰ βαπτίσουν
ἄλλους, ἤ νὰ χειροτονήσουν ἤ ἁπλῶς νὰ δώσουν χάριν, τὴν ὁποίαν διὰ τοῦ
σχίσματος ἐστερήθησαν, ὅθεν καὶ οἱ ὑπ’ αὐτῶν βαπτιζόμενοι λογίζονται ὅτι ὑπὸ
λαϊκῶν ἐβαπτίσθησαν (Ἑρμηνεία α΄. Κανόνος). «Ὥσπερ μέλος τὶ ἀποκοπὲν τοῦ
σώματος παύει μετέχον τῆς ζωτικῆς δυνάμεως, οὕτω καὶ πᾶς τις ἀποσχιζόμενος τῆς Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δὲν μετέχει τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἥν ἔλαβεν
ἐν τῷ βαπτίσματι» (Ἐκ τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου).
Τῆς ἁγίας 3ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου 3ος κανών.
Ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται οἱ ἱερεῖς νὰ μνημονεύωσι καὶ νὰ ὑπακούωσιν
εἰς τοὺς ἀποστάτας καινοτόμους ἀρχιερεῖς οὐδὲ οἱ λαϊκοί.
† «Τοῖς ἀποστασήσασιν ἢ ἀφισταμένοις Ἐπισκόποις μηδόλως ὑπόκεισθαι
κατὰ μηδένα τρόπον».
«Εἶ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν
ἐν οἴκῳ συνεύξηται ἀφοριζέσθω», καὶ ἀλλαχοῦ «ὁ ἀκοινωνήτως κοινωνῶν ἀκοινώνητος
ἔσται, ὡς συγχέων τὸν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας» πάλιν «ὁ αἱρετικὸν δεχόμενος τοῖς αὐτοῖς
ἐγκλήμασιν ὑπόκειται». Οὐκ ἔστι τοῦτο θεμιτὸν οὐκ ἔστιν ἀλλ’ οὐδὲ μνημονεύσομεν
καὶ τοῦτο παρὰ τοῦ πονηροῦ, ὅς σκότος ὧν τὸ φῶς ὑποκρίνεται, ὡς νῦν γε, τὴν ἕνωσιν
προβαλλόμενος «μνημόσυνον» τὴν μετ’ αὐτῶν ἀπώλειαν τοῦ παντὸς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας
δολιεύεται καὶ φανερῶς μὴ πείθειν ἔχων πρὸς τοῦτο, ἀδήλως ἐπιχειρεῖ, ἵνα ἐν ἑνί
τρόπῳ ἀνοίξη θύραν καὶ κορυφώσῃ κακίαν.
Ἐπιστολὴ ε΄ Συνοδικὴ (Ἰουστίνου).
† «Ὡρίσθη παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων χρῆναι καὶ μετὰ θάνατον ἀναθεματίζεσθαι
τοὺς εἴτε εἰς κανόνας εἴτε εἰς Πίστιν ἁμαρτήσαντας».
Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου.
† «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα κἄν ἀξιόπιστος ἤ κἄν
νηστεύῃ καὶ παρθενεύῃ κἄν σημεῖα ποιῇ κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν
προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος».
Τοῦ Ἁγίου Φωτίου.
† «Καὶ γὰρ ἐστιν ὄντως τὰ Κοινὰ πᾶσιν φυλάττειν ἐπάναγκες καὶ
πρὸ γε τῶν ἄλλων τὰ περὶ Πίστεως· ἔνθα καὶ τὸ παρεκλῖναι μικρὸν ἁμαρτεῖν ἐστὶν ἁμαρτία
τὴν πρὸς θάνατον». (Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ρώμης Νικόλαον).
Τοῦ Ἀγ. Γερμανοῦ τοῦ υἱοῦ Πατριάρχου Κ/πόλεως.
† «Ἐπισκήπτομαι πᾶσι τοῖς ἐν Κύπρῳ λαϊκοῖς, ὅσοι τῆς Καθολικῆς
Ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ
Λατινικῇ ὑποταγῇ καὶ μηδὲ εἰς Ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθαι, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν
χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γὰρ ἐστὶν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ
θεῷ προσεύχεσθε κατὰ μόνας, ἤ ἐπ’ ἐκκλησίαις συνάγεσθε μετὰ τῶν Λατινοφρόνων, εἰ
δὲ οὐν τὴν αὐτὴν ὑφέξεται μετ’ αὐτῶν κόλασιν. Ἤ οὐχὶ τὰ τῶν ἐπὶ κοσμικῶν
κρίσεων τοῦτο γίνεσθε σύνηθες; Ἄν γὰρ
τις συλλαλῇ ἀνδροφόνῳ ἤ ληστῇ ἤ προδότῃ τὴν αὐτὴν ἐκείνῳ ὑφίσταται κόλασιν».
Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.
† «Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τὴν ἀλήθειαν καὶ μὴ λέγων αὐτήν,
κατακριθήσεται ὑπὸ τοῦ θεοῦ, καὶ ταῦτα ἔνθα πίστις ἐστὶ τὸ κινδυνευόμενον, καὶ
τῆς ὅλης Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων ἡ Κρηπὶς τὸ γὰρ ἐφησυχάζειν ἐν τοῖς τοιούτοις,
ἀρνήσεως ἴδιον, τὸ δὲ ἐλέγχειν ὁμολογίας εἰλικρινοῦς».
Ἐκ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.
† «Οὐδεὶς γὰρ ἡμῶν κρίνεται διατὶ δαιμόνια οὐκ ἐξέβαλεν, ἤ
διατὶ οὐκ ἔσχε πρόγνωσιν, ἀλλ’ ἕκαστος κριθήσεται, εἰ τὴν πίστιν τετήρηκε καὶ τὰς
Ἐντολὰς καὶ Παραδόσεις γνησίως ἐφύλαξεν».(ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ
ΝΕΟΦΑΝΕΝΤΕΣ <<ΑΓΙΟΙ>>)
Τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου.
† «... Τὸ πάλαι ὑπὲρ
τῶν προβάτων ἀπέθνησκον οἱ Ποιμένες, νῦν δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ἀναιροῦσι τὰ πρόβατα·
τότε νηστείαις τὸ σῶμα ἐσωφρόνιζον, νῦν δὲ τρυφαῖς παρασκευάζουσι σκιρτᾷν. Τότε
τὰ ἑαυτῶν τοῖς δεομένοις διένειμον, νῦν δὲ τὰ τῶν πενήτων σφετερίζονται. Τότε τὴν
ἀρετὴν ἤσκουν, τὺν δὲ τοὺς τὴν ἀρετὴν ἀσκούντας ἐξοστρακίζουσι. Τότε οἱ
φιλάρετοι πρὸς τὴν ἱερωσύνην ὑπήγοντο, νῦν δὲ οἱ φιλάργυροι. Τότε οἱ ἀκτημωσύνῃ
ἐναμβρυνόμενοι, νῦν δὲ οἱ πλεονεξίᾳ ἑκουσίως χρηματιζόμενοι. Τότε οἱ πρὸ ὀφθαλμοῦ
ἔχοντες τὸ θεῖον δικαστήριον νῦν δὲ οἱ μηδὲ εἰς ἔννοιαν τοῦτο λαμβάνοντες. Τότε
οἱ τύπτεσθαι, νῦν δὲ οἱ τύπτειν ἕτοιμοι».
Ἁγίου Νικηφόρου.
(Τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ἀποτελοῦν οἱ εὐσεβεῖς ὁσονδήποτε ὀλίγοι
καὶ ἄν μείνουν. Οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν καινοτομίαν, ἔξω τῆς Ἐκκλησίας εἶναι).
† «Εἰ δὲ διαμένουσιν ἐν τῇ αἱρέσει, καὶ ἴσως καὶ ἑτέρους τινὰς
ἀμαθεστέρους καὶ ἁπλουστέρους δυνηθῶσιν ἀποβουκολῆσαι, κἄν ὀχλαγωγήσωσι καὶ πλῆθος
συνάγωσιν ἔξω τῶν ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας περιβόλου εἰσίν. Εἰ δὲ καὶ πάνυ ὀλίγοι ἐν
τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καὶ Εὐσεβείᾳ διαμένουσιν, οὗτοι εἰσὶν Ἐκκλησία καὶ τὸ κῦρος καὶ ἡ
προστασία τῶν ἐκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐναὐτοῖς κεῖται. Κἄν κακοπαθῆσαι αὐτοῖς ὑπὲρ
τῆς εὐσεβείας δεήσει, ὅπερ ἐστιν εἰς καύχημα αἰώνιον καὶ ψυχικῆς σωτηρίας
πρόξενον...»
Ἐκ τῶν διατάξεων τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων Κεφαλ. 19.
† Ἀκούσατε οἱ Ἐπίσκοποι καὶ ἀκούσατε οἱ λαϊκοί, ὥς φησιν ὁ
θεός, κρινῶ κριὸν πρὸς κριόν, καὶ πρόβατον πρὸς πρόβατον καὶ πρὸς τοὺς ποιμένας
λέγει· κριθήσεσθαι ἕνεκεν τῆς ἀπειρίας αὐτῶν καὶ τῆς εἰς τὰ πρόβατα διαφθορὰς,
τουτέστιν, ἐπίσκοπον πρὸς ἐπίσκοπον κρινῶ καὶ λαϊκὸν πρὸς λαϊκὸν καὶ ἄρχοντα πρὸς
ἄρχοντα· λογικὰ γὰρ τὰ πρόβατα καὶ οἱ κριοὶ οὗτοι, ἀλλ’ οὐκ ἄλογα, ἵνα μὴ εἴπῃ ὁ
λαϊκός, ὅτι ἐγὼ πρόβατον εἰμὶ καὶ οὐ ποιμὴν καὶ οὐδένα λόγον ἐμαυτοῦ πεποίημαι·
ὁ ποιμὴν ὄψεται, καὶ αὐτὸς μόνος εἰσπραχθήσεται τὴν περὶ ἐμοῦ δίκην· ὥσπερ γὰρ
τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὕτω τῷ
πονηρῷ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόβατον πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον, ὅτι
κατατρώξεται αὐτοῦ, διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθορέων ποιμένων.
Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.
† «Δεῖ τῶν ἀκροατῶν τοὺς πεπαιδευμένους τὰς γραφὰς
δοκιμάζειν τὰ παρὰ τῶν διδασκάλων λεγόμενα καὶ τὰ μὲν σύμφωνα ταῖς γραφαῖς
δέχεσθαι τὰ δὲ ἀλλότρια ἀποβάλλεν. Καὶ τοῦς τοιούτοις (ἀλλοτρίοις) διδάγμασιν ἐπιμένοντας
ἀποστρέφεσθαι σφοδρότερον».
Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου.
† «Τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τίθεται, ἵνα
μάθῃ ὁ χειροτονούμενος ὅτι τὴν ἀληθινὴν τοῦ Εὐαγγελίου Τιάραν λαμβάνει, καὶ ἵνα
μάθῃ ὅτι καὶ ἡ πάντων ἐστὶ κεφαλή, ἀλλ’ ὑπὸ τούτους πράττει τοὺς νόμους, πάντων κρατῶν καὶ ὑπὸ τῶν
νόμων κρατούμενος, πάντα νομοθετῶν καὶ ὑπὸ τοῦ νόμου νομοθετούμενος.
Στ'. Διακοινωνία (Intercommunio).
Αν οι ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τις συμπροσευχές με τους
αιρετικούς, πολύ περισσότερο αποκλείουν τη συμ¬μετοχή μας στα
"Μυστήριά" τους. Και στο σημείο αυτό όμως οι Ορθόδοξοι δεν φανήκαμε
συνεπείς.
Η Β' Βατικανή Σύνοδος, μέσα στα πλαίσια του οικουμενιστικού
"ανοίγματος" που έκανε, πρότεινε τη Διακοινωνία με τους Ορθοδόξους:
Παπικοί θα μπορούν να κοι¬νωνούν σε ορθοδόξους ναούς και Ορθόδοξοι σε
παπι¬κούς. Με τον τρόπο αυτό τόσο οι Παπικοί όσο και οι ορθόδοξοι οικουμενιστές
πιστεύουν ότι σταδιακά θα επέλθει de facto η ένωση Παπισμού και Ορθοδοξίας,
παρ' όλες τις δογματικές τους διαφορές.
Αν για τους Παπικούς μια τέτοια θέση δικαιολογείται από την
αντίληψη που έχουν για την Εκκλησία και τα Μυστήρια (κτιστή χάρη κ.λπ.), για
μας τους Ορθοδόξους είναι παράλογη και απαράδεκτη. Η Εκκλησία μας ποτέ δεν
θεώρησε τη θεία Ευχαριστία ως μέσο για την επίτευξη της ενότητας, αλλά πάντοτε
ως σφραγίδα και επι¬στέγασμά της.
Άλλωστε, το κοινό Ποτήριο προϋποθέτει κοινή πίστη. Αν δηλαδή
ένας Ορθόδοξος κοινωνεί σε παπικό ναό, αυτό σημαίνει ότι αποδέχεται και την
παπική πίστη.
Ανταλλαγή επισκέψεων.
Τα τελευταία χρόνια η οικουμενιστική πολιτική ασκείται και
με τις ανταλλαγές επισήμων επισκέψεων μεταξύ των Ομολογιών, οι οποίες
πραγματοποιούνται από υψηλό¬βαθμους, κυρίως, κληρικούς. Αυτές περιλαμβάνουν
εγκω¬μιαστικές προσφωνήσεις, ασπασμούς, ανταλλαγές δώρων, κοινά γεύματα,
συμπροσευχές, κοινές ανακοινώσεις και άλλες χειρονομίες φιλοφροσύνης.
Ειδικότερα, από το 1969 έχει καθιερωθεί η ετήσια αμοι¬βαία
συμμετοχή, Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, στις θρονικές εορτές Ρώμης και
Κωνσταντινουπόλεως.
Οι συναντήσεις αυτές, δυστυχώς, δεν είναι απλές
εθι¬μοτυπικές επισκέψεις. Οι ίδιοι, άλλωστε, οι οικουμενιστές ομολογούν ότι με
τους κοινούς εορτασμούς βιώνεται ένα είδος εκκλησιαστικής κοινωνίας, με την
αμοιβαία αναγνώ¬ρισή τους.
Η διαθρησκειακή εξέλιξη του Οικουμενισμού.
Η βαθύτατη κρίση προσανατολισμού, που εμφανίστη¬κε πολύ νωρίς
στην Οικουμενική Κίνηση, την ανάγκασε πρώτα να στραφεί στην αντιμετώπιση των
κοινωνικο¬πολιτικών προβλημάτων των ανθρώπων, εγκαταλείπο¬ντας τη θεολογία ως
δρόμο ενώσεως, και ύστερα να πραγματοποιήσει ένα άνοιγμα προς τις μη
χριστιανικές θρησκείες. Παραδέχεται ότι όλες οι θρησκείες αποτελούν
διαφορετικούς δρόμους σωτηρίας, παράλληλους με το Χριστιανισμό, και ότι το Άγιο
Πνεύμα ενεργεί και σ' αυτές. Σύνθημά της έχει το αξίωμα της "Νέας
Εποχής": «Πίστευε ό,τι θέλεις, μόνο μη διεκδικείς την αποκλειστικότητα της
αλήθειας και του δρόμου της σωτηρίας».
Συγκαλεί λοιπόν διαθρησκειακές συναντήσεις, οι οποίες δεν
είναι απλά επιστημονικά συνέδρια, όπως διατείνονται οι διοργανωτές τους, αλλά
συνάξεις ομολογίας της ενότητος με βάση την πίστη στον ένα Θεό. Γι' αυτό συχνά
πε¬ριλαμβάνουν και κοινές λατρευτικές εκδηλώσεις, στις οποίες συμπροσεύχονται
ορθόδοξοι, ετερόδοξοι και αλλό¬θρησκοι. Ο Τριαδικός Θεός όμως των Ορθοδόξων, ο
αλη¬θινός και αυτοαποκαλυπτόμενος Θεός, δεν είναι ο ίδιος με τον όποιο
"Θεό" των ετεροδόξων και των αλλοθρήσκων, με κάποιον φανταστικό
δηλαδή "Θεό", που δημιούργησε και συντηρεί η θρησκευτική ανάγκη του
μεταπτωτικού ανθρώπου.
Δυστυχώς, το διαθρησκειακό αυτό άνοιγμα συμμερί¬ζονται και
ορθόδοξοι οικουμενιστές ιεράρχες, οι οποίοι μάλιστα εκφράζουν απόψεις σαν τις
επόμενες:
«Η Οικουμενική Κίνηση, αν και έχει χριστιανική προέ¬λευση,
πρέπει να γίνει κίνηση όλων των θρησκειών... Όλες οι θρησκείες υπηρετούν το Θεό
και τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Θεός...»6. . Εφημ. Αθηνών «Ορθόδοξος Τύπος»,
Αυγουστ.-Σεπτ. 1968.
«Κατά βάθος, μία εκκλησία ή ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια
πνευματική καταξίωση του ανθρώπου»7. .
Περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 494, σ. 23, Γενεύη 1993.
«Το Ισλάμ, στο Κοράνιο, μιλάει για Χριστό, για Παναγία, κι
εμείς πρέπει να μιλήσουμε για τον Μωάμεθ με θάρρος και τόλμη. Να δούμε την
ιστορία του και την προσφορά του, το κήρυγμα του ενός Θεού και τη ζωή των
μαθητών του, που είναι μαθητές του ενός Θεού...»8. Περιοδ. «Πάνταινος», αριθ.
1, σ. 59, Αλεξάνδρεια 1991.
«Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι,
Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κομφουκιανοί... θα πρέπει να συντελέσουμε
όλοι μας στην προώ¬θηση των πνευματικών αρχών του οικουμενισμού, της
αδελφωσύνης και της ειρήνης. Τούτο όμως θα μπόρεση να γίνη μόνον εάν είμεθα
ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού»9. .
Περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 511, σ. 28, Γενεύη 1994.
Βασική επιδίωξη των διαθρησκειακών συναντήσεων είναι η
δημιουργία σημείων επαφής μεταξύ των θρησκειών, ώστε να διευκολυνθεί η κοινή
αντιμετώπιση των κοινω¬νικών και διεθνών προβλημάτων. Την επιδίωξη αυτή
εκμε¬ταλλεύονται κατά καιρούς και ισχυροί κοσμικοί άρχοντες, επιστρατεύοντας
τις θρησκείες στην προώθηση ανόμων συμφερόντων τους. Αυτό φάνηκε καθαρά μετά
την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όταν πραγματοποιήθηκαν «κατ' επιταγήν» πλειάδα
διαθρησκειακών συναντήσεων.
Έτσι όμως η Εκκλησία μας, αντί να είναι «κρίση» και
«έλεγ¬χος» της ανομίας, μεταβάλλεται σε υποστηρικτή και συντη¬ρητή της.
Εγκλωβίζεται στην εγκόσμια προοπτική των δια¬φόρων θρησκειών και υποβιβάζεται
στο επίπεδο μιας κοσμικής θρησκείας με ωφελιμιστικό και χρησιμοθηρικό
χαρα¬κτήρα. Ταυτόχρονα, αναγκάζεται να αθετήσει το ιεραπο¬στολικό της χρέος,
εφόσον γίνεται αποδεκτό, από επί¬σημους μάλιστα εκπροσώπους της, ότι όλες οι
θρησκείες αποτελούν «ηθελημένας από Θεού οδούς σωτηρίας»10! Περιοδ.
«Επίσκεψις», αριθ. 523, σ. 12, Γενεύη 1995.
Κάποιοι ορθόδοξοι οικουμενιστές, εξάλλου, φτάνουν στο σημείο
να μιλούν για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αγάπη και άλλα
κατεξοχήν πνευματικά αγαθά με μια ψυχρή κοσμική γλώσσα. Αποσιωπούν ότι τα αγαθά
αυτά αποτελούν καρπούς του Αγίου Πνεύματος, θεία δώρα που χορηγούνται με την
πνευματική «εν Χρι¬στώ Ιησού» άθληση κι όχι μέσα από διαθρησκειακές
συ¬ναντήσεις.
Πρέπει, βέβαια, να τονιστεί, ότι η Ορθοδοξία δεν είναι
θρησκεία, ούτε έστω η καλύτερη. Είναι Εκκλησία: Η αυτοαποκάλυψη και φανέρωση
του Θεού στην ιστορία. Έχει συνείδηση της Οικουμενικότητας και της Αλήθειας του
Χριστού που κατέχει, γι' αυτό και δεν φοβάται τις σχέσεις της με τους μη
Χριστιανούς. Γνωρίζει όμως τα όρια αυτών των σχέσεων, όπως τα έχει διαμορφώσει
η αγιοπατερική Παράδοση και η μυστηριακή της εμπειρία. Για παράδειγμα, ο άγιος
Γρηγόριος ο Παλαμάς, κάτω από συνθήκες σκληρής αιχμαλωσίας, διαλέχθηκε με τους
Οθωμανούς Τούρκους. Δεν δίστασε, ωστόσο, με κίνδυνο της ζωής του, να πει την
αλήθεια και να ελέγξει την πλάνη τους. Πώς αντιμετώπιζαν, άλλωστε, οι άγιοι Μάρτυρες
τους ειδωλολάτρες και οι άγιοι Νεομάρτυρες τους Μωαμεθανούς; Δεν ομολογούσαν
την αλήθεια; Θα μπορούσαμε να τους φανταστούμε να προσεύχονται μαζί τους; Αλλά
τότε δεν θα είχαμε Μάρτυρες!
Η Εκκλησία μας λοιπόν αρνείται να θυσιάσει στο βωμό άλλων
σκοπιμοτήτων τη μοναδικότητά της και να απο¬δεχθεί το οικουμενιστικό σύνθημα
ότι «σε όλες τις θρη¬σκείες, πίσω από διαφορετικά ονόματα, λατρεύεται ο ίδιος
Θεός». Πιστεύει ακράδαντα ότι ο άνθρωπος σώζεται μόνο δια του Χριστού, σύμφωνα
με το αποστολικό: «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία ουδέ γάρ όνομά εστιν
έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δεί σωθήναι ημάς» (Πράξ.
4,12).
Τελικά τί είναι ο Οικουμενισμός;
Μετά τις αλλεπάλληλες εξελίξεις του και τη σταδιακή
απομάκρυνσή του από τους αρχικούς του στόχους, δι¬καιολογημένα οι Ορθόδοξοι
πιστοί αναρωτιούνται: Δεν φαίνεται άραγε ξεκάθαρα, ότι σκοπός του Οικουμενισμού
είναι όχι η ένωση των Χριστιανών, αλλά η επικράτηση της Πανθρησκείας, η
ισοπέδωση των πάντων και η μετατρο¬πή της Εκκλησίας του Χριστού σε μια «Λέσχη
θρησκευομένων ανθρώπων», σ' έναν εγκόσμιο οργανισμό, σαν τον Ο.Η.Ε.,
απονευρωμένο και α-πνευματικό;
Πώς όμως αποτιμά τον Οικουμενισμό η παραδοσιακή μας
Ορθοδοξία;
«Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επι¬κρατήσει να
σημαδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεση, γιατί σημαίνει απάρνηση
βασικών γνωρισμάτων της ορθοδόξου πίστεως, όπως είναι φερ' ειπείν η αποδο¬χή
της θεωρίας των κλάδων, ότι δηλαδή η κάθε Εκκλησία έχει ένα τμήμα αληθείας και
πρέπει να ενωθούμε όλες οι εκκλησίες, να βάλουμε στο τραπέζι τα τμήματα της
αλη¬θείας για να απαρτισθεί το όλον. Εμείς πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η
Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα, σ' αυτό δεν γίνεται
συζήτηση• και επο¬μένως, οποιοσδήποτε πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται
οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός» (Αρχιεπ. Αθηνών Χριστόδουλος,
Συνέντευξη στον Ραδιο¬φωνικό Σταθμό της Εκκλησίας, 24-5-1998).
Η ΚΟΡΟΙΔΙΑ ΣΤΟ
ΜΕΓΑΛΙΟ ΤΗΣ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΕΝΩ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΕΣ
ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΕΤΕΙΧΕ ΣΤΟΝ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ , ΤΟΝ ΕΦΕΡΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΜΕΤΕΙΧΕ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΨΑΛΕ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ
«Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους
ψευδοχριστιανούς, για τις ψευδοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώ¬πης... Όλοι αυτοί οι
ψευδοχριστιανισμοί, όλες οι ψευδο¬εκκλησίες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια
αίρεση παρα¬πλεύρως στην άλλη αίρεση. Το κοινό ευαγγελικό όνομα τους είναι
παναίρεση. Γιατί; Γιατί στο διάστημα της ιστο¬ρίας οι διάφορες αιρέσεις
αρνούνταν ή παραμόρφωναν μερικά ιδιώματα του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού' οι
ευρωπαϊκές όμως αυτές αιρέσεις απομακρύνουν ολόκλη¬ρο τον Θεάνθρωπο και στη
θέση του τοποθετούν τον Ευρωπαίο άνθρωπο» (Αρχιμ. Ιουστίνος Πόποβιτς).
«Ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση και παναίρεση, όπως
συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότε¬ρο της παναιρέσεως. Οι αιρέσεις
ήταν φανεροί εχθροί της Εκκλησίας. Μπορούσε αυτή να παλέψει εναντίον τους και
να τις κατατροπώσει. Ο Οικουμενισμός όμως αδιαφορεί για τα δόγματα και για τις
δογματικές διαφορές των Εκ¬κλησιών. Είναι υπέρβαση, αμνήστευση, παραθεώρηση,
για να μην πούμε νομιμοποίηση και δικαίωση των αιρέσεων. Είναι ύπουλος εχθρός,
και από εδώ ακριβώς προέρχεται ο θανάσιμος κίνδυνος» (Καθηγητής Ανδρέας
Θεοδώρου).
Αντιδράσεις στην Οικουμενική Κίνηση.
Σήμερα στον ορθόδοξο χώρο αυξάνονται ολοένα οι αντιδράσεις
κατά του Οικουμενισμού και των εκφραστών του. Πολλά βιβλία, άρθρα και κριτικές
βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όπου διατυπώνεται με πόνο και αγω¬νία η άποψη
ότι οδεύουμε βάσει «σχεδίου» και «γραμμής» προς μια βαβυλώνια αιχμαλωσία της
Ορθοδοξίας στην πολυπρόσωπη και πολυώνυμη αίρεση.
Δεν είναι λίγοι οι διαπρεπείς ορθόδοξοι κληρικοί και
θε¬ολόγοι που προτείνουν την άμεση αποχώρηση της Ορθοδοξίας από την Οικουμενική
Κίνηση και τα συνέδριά της, γιατί θεωρούν τη συμμετοχή της σ' αυτά, όχι απλώς
άκαρπη, αλλά πολλαπλώς επιζήμια.
Κάποιες Εκκλησίες έχουν ήδη αποχωρήσει από το Πα¬γκόσμιο
Συμβούλιο των Εκκλησιών, ενώ άλλες προβλημα¬τίζονται έντονα για τη δική τους
συμμετοχή. Αυτός ο προ¬βληματισμός εκφράστηκε και στη Διορθόδοξη Συνάντηση της
Θεσσαλονίκης, το 1998, όπου μεταξύ άλλων διαπι¬στώθηκε ότι «έπειτα από αιώνα
ολόκληρο ορθόδοξης συμμετοχής στην Οικουμενική Κίνηση και μισό αιώνα πα¬ρουσίας
στο Π.Σ.Ε...., το χάσμα μεταξύ Ορθοδόξων και Προτεσταντών γίνεται μεγαλύτερο».
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ 1923 Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟΚΟΠΗΚΕ
ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ , ΕΤΣΙ ΕΧΑΣΕ ΚΑΘΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ
ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑΣΤΙΚΗ
ΧΑΡΙ ΚΑΙ ΤΑΥΤΗΣΤΙΚΕ
ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ! ΟΙ
ΣΥΜΕΡΙΝΟΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕ ΚΛΗΡΙΚΟΙ
ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ(ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΑΠΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ ΡΩΣΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΑΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ) ΔΙΕΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Η
ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΗ
ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ
ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΘΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΥΤΟ ΕΝΩ ΓΡΑΦΟΥΝ
ΚΑΙ ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΥΝ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ . ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΛΑΘΟΣ
ΤΟΥΣ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ!!
Η συμμετοχή του πιστού λαού στην Οικουμενική Κίνηση.
Γνωρίζουμε ότι κριτήριο της Ορθοδοξίας παραμένει ο πιστός
και ευσεβής λαός. Κανείς, ούτε Πατριάρχες ούτε Σύνοδοι, δεν μπορούν να τον
παρακάμψουν και να φιμώ¬σουν τη συνείδησή του. Γι' αυτό και «δεν πρέπει να
γίνεται κανένας διάλογος ή να λαμβάνεται καμιά απόφαση, αν δεν συμφωνεί η
αγρυπνούσα αυτή συνείδηση της Εκκλη¬σίας (χαρισματούχοι κληρικοί, λαϊκοί,
μοναχοί)» (Μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεος).
Οι οικουμενιστικοί διάλογοι, όπως διεξάγονται, ευνο¬ούνται
κυρίως από κύκλους της ακαδημαϊκής θεολογίας και από άλλα εκκλησιαστικά ή μη
θεσμικά όργανα, που αποβλέπουν σε συγκεκριμένα οφέλη πολιτικά, οικονομικά,
διεθνών σχέσεων και προβολής. Δεν αποτελούν αίτημα του εκκλησιαστικού σώματος,
αλλά επιβάλλονται "έξω¬θεν" και "άνωθεν". Το γεγονός αυτό
αναδεικνύει ένα νοσηρό φαινόμενο: την αυτονόμηση των διοικητικών θεσμών των
Ορθοδόξων Εκκλησιών σήμερα. Η εκκλησιαστική δι¬οίκηση δηλαδή είναι χωρισμένη
από τη θεολογική σκέψη, αλλά και από τις απόψεις, τις ανησυχίες και την
εμπειρία του εκκλησιαστικού πληρώματος.
Έτσι συμβαίνει ο λαός του Θεού να μη συμμετέχει ενερ¬γά ούτε
να ενημερώνεται υπεύθυνα και αντικειμενικά για τους διάλογους. Άλλωστε, οι
αποφάσεις δεν φέρουν πά¬ντα τη σφραγίδα της αυθεντικής συνοδικότητος, αλλά
λαμβάνονται συνήθως από ειδικούς «επαγγελματίες» του Οικουμενισμού. Ομολογεί
χαρακτηριστικά ορθόδοξος ιε¬ράρχης: «Ο ορθόδοξος λαός δεν γνωρίζει τίποτε για
την Οικουμενική Κίνηση... αλλ' ίσως είναι τυχερή και η Οικουμενική Κίνηση που ο
ορθόδοξος πληθυσμός δεν γνωρίζει τι γίνεται στη Γενεύη»11! .Περιοδ. «Εκκλησία»,
αριθ. 13, σ. 500α, Αθήναι 1994.
Το χρέος μας.
Ζούμε αναμφίβολα σε περίοδο κοσμογονικών αλλα¬γών. Τα
γεγονότα, κατευθυνόμενα πλέον, τρέχουν με ξέ¬φρενους ρυθμούς. Ο Οικουμενισμός
εξελίσσεται μέσα στην ισοπεδωτική προοπτική της Παγκοσμιοποιήσεως, που
επιβάλλουν ισχυρά πολιτικοοικονομικά κέντρα. Κα¬νείς πια δεν πιστεύει σοβαρά
πως ο Οικουμενισμός μπο¬ρεί να προσφέρει ορατή λύση στο αίτημα της
χριστια¬νικής ενότητος.
Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν πρέπει ούτε να αιθεροβατούμε
αλλά ούτε και να εφησυχάζουμε. Αν σεβόμαστε πραγματικά τη ζωή των ανθρώπων, αν
πονάμε τον βα¬σανισμένο από τις αδιέξοδες θρησκευτικές του παραδό¬σεις κόσμο
της Δύσεως, αλλά και τον παγιδευμένο στις δαιμονικές πλάνες κόσμο της Ανατολής,
έχουμε χρέος να μείνουμε προσηλωμένοι στην Αγία μας Εκκλησία. Να κρα¬τήσουμε
ανόθευτη την πατροπαράδοτη πίστη μας, βιώ¬νοντάς την αυθεντικά μέσα από τον
καθημερινό μας αγώ¬να για τον προσωπικό αγιασμό και τη θέωση. Η ορθή πίστη και
ο ακριβής βίος θα μας κάνουν ικανούς για τη μαρ¬τυρία της Ορθοδοξίας, αλλά
-γιατί όχι;- και για το μαρ¬τύριο, αν και όταν οι καιροί το απαιτήσουν...
Η εμμονή στην Ορθοδοξία, δηλαδή στη γνησιότητα της ζωής, και
η εμμονή στην αλήθεια που ελευθερώνει και σώζει, δεν είναι εγωισμός, φανατισμός
ή μισαλλοδοξία. Εκφράζει την οικουμενική διάσταση, την αγάπη και τη
φι¬λανθρωπία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και αποτελεί την ύστατη δυνατότητα που
αυτή προσκομίζει, για μια ριζο¬σπαστική πνευματική αλλαγή στο χώρο της Δύσεως,
αλλά και για μια έξοδο της Ανατολής από την αιχμαλω¬σία των ψεύτικων θεών.
ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ
Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ
ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ , ΓΡΑΦΕΙ ΝΑ
ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣΗΛΩΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , ΜΑ ΣΥΜΦΩΝΑ
ΜΕ ΤΑ ΓΡΑΦΩΜΕΝΑ ΤΟΥ
ΠΙΟ ΠΑΝΩ Η
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΠΛΕΟΝ
Η ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΛΛΑ ΜΙΑ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ
ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ
ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ
ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ .
ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ
ΜΗΝ ΑΠΑΤΑΣΘΑΙ ΣΤΗΝ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ,
ΑΝΑΛΑΒΒΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ
ΕΣΑΣ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ
ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΗΣΤΕ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ
ΔΙΑ ΝΑ ΒΡΗΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ , ΜΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΣΤΑΙ ΑΠΟ ΠΟΙΜΕΝΕΣ
ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟ
ΕΞΩ
ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ
ΠΡΑΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΙ
ΣΚΛΗΡΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ
ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
ΠΛΗΘΟΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ
ΑΥΤΑ .
ΕΥΧΟΜΑΙ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟ ΒΑΘΟΥΣ ΨΥΧΗΣ ΝΑ
ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ
ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΝΑ
ΒΓΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΝΑ
ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΛΑΟ
ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ
ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ
ΟΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΟΙ
ΚΑΝΟΝΕΣ ! ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ ΚΑΙ
ΠΑΛΗ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΩΣΤΕ
ΝΑ
ΣΩΘΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ
ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΛΑΟΥ , ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΘΗ Η ΕΥΛΟΓΙΑ
ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ
ΓΛΥΤΩΣΗ
ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΚΑ ΠΟΥ ΜΑΣ
ΕΧΟΥΝ
ΒΡΗ , ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΧΕΙΡΩΤΕΡΟ
ΕΧΕΙ ΖΗΣΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ!
Υ.γ. ΤΑ ΚΑΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ
ΜΟΥ ΩΣ ΚΑΙ
ΟΙ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ.
.JPG)
