Ερμηνεύοντας το «Και εις μίαν αγίαν καθολικήν Εκκλησία» (Κύριλλος Ιεροσολύμων)

Ερμηνεύοντας το «Και εις μίαν αγίαν καθολικήν Εκκλησία» (Κύριλλος Ιεροσολύμων)

Ο καθηγητής πατρολογίας Στ. Παπαδόπουλος, χαρακτηρίζει τον άγιο Κύριλλο ως «κατηχητή» (Β’ τόμος της πατρολογίας, σελ. 482), του οποίου το έργο και η δράση «ερμηνεύονται από το έντονο ενδιαφέρον του για την κατήχηση των πιστών και την ανάγκη επιβιώσεως στον εκκλησιαστικό χώρο» (ίδιο έργο, σελ. 482). Ο καθηγητής πατρολογίας Π. Χρήστου, αναφέρει για τον άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων·
«Ο Κύριλλος υπήρξε ο πλέον διακεκριμένος επίσκοπος Ιεροσολύμων κατ’ αυτήν την περίοδον, τα δε συγγράμματα του τον τοποθετούν εις την πρώτην σειράν των οικουμενικών διδασκάλων» (Δ’ τόμος της πατρολογίας, σελ. 480).

Ο ΑΣΤΗΡ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ Ο ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

«Αι σύνοδοι κατεδίκαζον τους μη πειθωμένους τη Εκκλησία, αλλ' εις δόξαν τινά εναντίον αυτής ενισταμένους και ταύτη κηρύττοντας και υπέρ αυτής αγωνιζόμενους, διό και αιρετικούς εκάλουν αυτούς...Εγώ δε ου κηρύττω ιδίαν μου δόξαν ουδέ τι εκαινοτόμησα, ουδέ υπέρ αλλοτρίου τινός δόγματος και νόμου ενίσταμαι, αλλ' εις την ακραιφνή δόξαν, τηρώ εμαυτόν» (Αγ. Μάρκου του Ευγενικού)

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΟΥ

Εφέτος κλείνουν 560 έτη από την κοίμηση του εν αγίοις πατρός ημών και ομολογητού Μάρκου αρχιεπισκόπου Εφέσου του Ευγενικού .

Ο άγιος Μάρκος (κατά κόσμο Εμμανουήλ), εγεννήθη από ευσεβείς γονείς το 1392 εις την βασιλίδα των πόλεων, Κωνσταντινούπολιν. Ο πατέρας του ωνομάζετο Γεώργιος και ήτο αρχιδικαστής, σακελλίων και διάκονος της Μεγάλης Εκκλησίας, η μητέρα του ωνομάζετο Μαρία και ήτο θυγατέρα του ευσεβούς ιατρού Λουκά.

Αμφότεροι οι γονείς προσπάθησαν και επέτυχαν να αναθρέψουν τον μικρό Εμμανουήλ εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Αλλά ο θάνατος του πατρός του άφησε αυτόν και τον μικρότερό του αδελφό Ιωάννη ορφανούς εις νεαρά ηλικία.

Τα πρώτα γράμματα ο άγιός μας τα εδιδάχθη από τον πατέρα του Γεώργιο, ο οποίος είχε μία ονομαστή ιδιωτική σχολή. Μετά τον θάνατον του πατρός του η μητέρα του τον έστειλε να μαθητεύεση εις τους πλέον φημισμένους διδασκάλους της εποχής του, τον Ιωάννη Χορτασμένο (κατόπιν Ιγνάτιο Μητροπολίτη Σηλυμβρίας) και τον μαθηματικόν και φιλόσοφον Γεώργιον Γεμιστόν Πλήθωνα. Μεταξύ των συμμαθητών του ήτο και ο μετ έπειτα άσπονδος εχθρός του Βησσαρίων ο καρδινάλιος.

ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ

Όταν ο νεαρός Εμμανουήλ τελείωσε τας σπουδάς του, ανέλαβε την διεύθυνση της πατρικής σχολής και εις σύντομο χρονικό διάστημα ανεγνωρίσθει ως ένας από τους πλέον λαμπρούς διδασκάλους της ψυχορραγούσης πόλεως. Μεταξύ των μαθητών του, που διέπρεψαν αργότερον, ήσαν ο Γεώργιος Γεννάδιος Σχολάριος,-ο πρώτος μετά την πτώσιν της Πόλεως Πατριάρχης-, ο Θεόδωρος Αγαλλιανός, ο Θεοφάνης Μητροπολίτης Μηδείας και ο αδελφός του Ιωάννης ο Ευγενικός.

Αλλά ο θείος έρως δεν άφησε τον Εμμανουήλ να παρασυρθεί από την γεμάτη υποσχέσεις λαμπρά καριέρα του διδασκάλου, ούτε οι λίαν φιλικές σχέσεις του με τον αυτοκράτορα τον εμπόδισαν να απαρνηθεί τον κόσμο και να καταφύγει εις την νήσον των Πριγκιποννήσων Αντιγόνη, πλησίον του φημισμένου ασκητού Συμεώνος. Εκεί έμεινε αγωνιζόμενος πνευματικώς επί δύο έτη και μετά, κατόπιν των τουρκικών επιδρομών εις τας νήσους, ήλθε με τον γέροντά του εις την περίφημο τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων, εις την Κωνσταντινούπολιν.

Ο μοναχός Μάρκος συνέχισε και εις την νέαν μετάνοιά του την σκληράν ασκητικήν ζωήν. Εις την μονήν των Μαγγάνων, ο άγιος Μάρκος συνέθεσε σχεδόν τα περισσότερα από τα 100 έργα του που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερον. Ιδιαιτέρως σημαντικά είναι τα έργα που έγραψε εναντίων των λατινοφίλων αντιπάλων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τον οποίον εσέβετο πολύ και τον είχε ως πρότυπο του. Εις την Μονήν αυτήν ο Μάρκος έλαβε και το χρίσμα της ιεροσύνης, κατόπιν πιέσεως, διότι ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο δια τέτοιον υψηλόν λειτούργημα. Σύντομα δε απέκτησε και φήμη καλού πνευματικού, δι,αυτό πολλοί κληρικοί και λαϊκοί έγραφον εις τον άγιον ζητώντες την γνώμη του επί διαφόρων ζητημάτων.

ΕΙΣ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΦΕΡΡΑΡΑΣ

Το 1436 και ενώ ακόμη ήτο ιερομόναχος ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας τον διορίζει ως αντιπρόσωπο του εις την συγκληθείσαν σύνοδον δια ένωσιν των εκκλησιών. Το ίδιον έτος ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης ο Παλαιολόγος τον αναγκάζει να δεχθεί τον Μητροπολιτικόν θρόνον της Εφέσου που είχε χηρεύσει εκείνον τον καιρόν.

Ο αυτοκράτωρ δείχνει την μεγάλη εκτίμηση που έτρεφε εις τον άγιον Μάρκον διορίζοντάς τον γενικόν έξαρχον της συνόδου. Ούτως ο άγιος ηναγκάσθη να ακολουθήσει τον Πατριάρχη και την λοιπήν αντιπροσωπία εις την Ιταλία.

Ο άγιος Μάρκος πήγε στην σύνοδον με τας καλυτέρας προθέσεις και έδειξε την διαλλακτικότητά του με τον λόγο που συνέθεσε δια τον πάπαν, προτού ακόμη αρχίσουν αι εργασίαι της συνόδου εις την Φερράραν. Μερικοί μάλιστα Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι παρεξήγησαν τον Μάρκον δια την διαλλακτικότητα του ύφους του εις τον διάλογο με τον καρδινάλιο Κεσσαρίνι, και απήτησαν όπως εις το εξής ομιλεί ο Βησσαρίων, Μητροπολίτης Νικαίας.

Το πρώτο θέμα των συζητήσεων ήτο το καθαρτήριο πυρ. Του Βησσαρίωνος αδυνατούντος - λόγω ανεπαρκούς θεολογικής καταρτίσεως - να ομιλήσει, ομίλησε δια τους Ορθοδόξους ο άγιος Μάρκος, εκφωνήσας επί του θέματος τέσσαρες αντιρρητικούς λόγους.

Αι κρυστάλλιναι ορθόδοξοι απόψεις, ως επαρουσιάσθησαν από τον άγιο μας, ενθουσίασαν τον αυτοκράτορα, ο οποίος προσέβλεπε εις τον Μάρκον ως τον μόνον Ορθόδοξο θεολόγο που ηδύνατο να απαντά ευχερώς εις τους λόγους των παπικών. Αλλά ο περί τα θεία άσχετος βυζαντινός αυτοκράτωρ ήλπιζε ότι αι ορθόδοξοι απόψεις θα επεκράτουν, μη γνωρίζων ότι οι παπικοί θα επέμεναν αμετακίνητοι εις τας πλάνας των. Δι΄αύτόν τον λόγο, όταν είδε ότι η παράλογος επιμονή των λατίνων θα ναυαγούσε τον πολιτικό του σκοπό - ήτοι την ένωση των δύο εκκλησιών και την εξ αυτής αναμενόμενη παπική βοήθεια δι αντιμετώπισιν των Τούρκων - άρχισε να πιέζει τους Ορθοδόξους να ακολουθήσουν μία ηπιότερη η καλύτερα ενδοτική γραμμή.

Η ΨΕΥΔΟΕΝΩΣΙΣ

Οι λατίνοι άρχισαν να εφαρμόζουν την γνωστή τακτική των ψιθύρων, ψευδών και εκβιασμών, και ούτω κατ εκείνη την εποχή διένειμαν εις την Φερράραν εκατοντάδας φυλλαδίων, τα οποία περιείχαν 54 αιρετικές δοξασίας των Ορθοδόξων!!! Βλέποντας την κατάσταση να χειροτερεύει εις βάρος των Ορθοδόξων, δύο εκ των εγκρίτων μελών της Βυζαντινής αντιπροσωπείας, ο Μητροπολίτης Ηρακλείας Αντώνιος, πρώτος τη τάξει Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου και ο αδελφός του Μάρκου Ιωάννης, προσπάθησαν να αποδράσουν από την Φερράραν, αλλά ημποδίσθησαν από τον αυτοκράτορα. Και επειδή ο Ιωάννης συνοδευόταν μέχρι τον λιμένα από τον αδελφό του, ο αυτοκράτωρ και ο Πατριάρχης φοβούμενοι τυχόν άλλας απόπειρας αποδράσεως - εν συνεννοήσει μετά των παπικών - μετακίνησαν τις εργασίες της συνόδου από την Φερράραν, που ήτο πλησίον της θαλάσσης, εις την Φλωρεντία.

Όταν δε επανήρχισαν αι εργασίαι της συνόδου ο Εφέσου ήτο ο κύριος ομιλητής των Ορθοδόξων. Αι σαφείς όμως απαντήσεις του και αι ανατροπαί των λατινικών κακοδοξιών προκάλεσαν το μένος των λατινοφρόνων Ορθοδόξων, οι οποίοι με την σιωπηρά συγκατάθεση και ανοχή του αυτοκράτορος προσπάθησαν να διαβάλουν τον άγιο Μάρκο, κυκλοφορούντες μάλιστα και την είδηση ότι ο Εφέσου είχε τρελαθεί. Εις μίαν δε συνεδρίαση της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας, όταν ο Μητροπολίτης Εφέσου απεκάλεσε τους παπικούς «αιρετικούς» οι Μητροπολίτες Λακεδαίμονος και Μυτιλήνης ύβρισαν τον άγιο και προσπάθησαν να τον κτυπήσουν.

Ο ΕΦΕΣΟΥ ΜΑΡΚΟΣ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ

Διαπιστώνων ο άγιος ότι όλες οι προσπάθειές του να πείσει τους Ορθόδοξους να μην προχωρήσουν εις την ένωση - γενόμενοι θύματα των παπικών - ήσαν μάταιοι, απεσύρθη από του να συμμετέχει ενεργώς εις τας εργασίας της συνόδου.

Τελικώς την 5 Ιουλίου 1439 υπεγράφη η ένωση και ως αναφέρει ο Συρόπουλος οι περισσότεροι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι υπέγραψαν χωρίς την θέληση των και φοβούμενοι τον αυτοκράτορα. Όταν δε ο πάπας ηρώτησεν εάν υπέγραψε ο Μάρκος και έλαβε απάντηση αρνητική είπε προφορικώς «λοιπόν, εποιήσαμεν ουδέν».Ο υπερόπτης και δεσποτικός πάπας ζήτησε ανερυθριάστως από τον άβουλο βυζαντινό αυτοκράτορα, όπως στείλει τον Μάρκον εις αυτόν δια να τον δικάσει ενώπιον συνοδικού δικαστηρίου, αλλ' ευτυχώς ο αυτοκράτωρ ηρνήθη.

Αργότερα όμως παρεκάλεσε τον Μάρκον, αφού είχε πάρει προφορικές διαβεβαιώσεις δια την ασφάλειάν του από τον πάπα, να εμφανισθεί ενώπιον του ποντίφικα και να εξηγήσει την στάση του. Ο Μάρκος υπακούοντας εις το αυτοκρατορικό πρόσταγμα επήγε εις τον πάπαν. Μάταια όμως προσπάθησε ο αρχιαιρεσιάρχης της δύσεως να τον πείσει να δεχθεί την εκτρωματική ένωση. Όταν δε είδε ότι ο Μάρκος έμεινε αμετακίνητος εις τας απόψεις του, κατέφυγε εις εκβιασμούς και απείλησε ότι θα καταδίκαζε τον άγιό μας ως αιρετικό. Αλλ΄ ο άγιος Μάρκος μη πτοηθείς απήντησε μετά παρρησίας λέγων. «Αι σύνοδοι κατεδίκαζον τους μη πειθωμένους τη Εκκλησία, αλλ' εις δόξαν τινά εναντίον αυτής ενισταμένους και ταύτη κηρύττοντας και υπέρ αυτής αγωνιζόμενους, διό και αιρετικούς εκάλουν αυτούς...Εγώ δε ου κηρύττω ιδίαν μου δόξαν ουδέ τι εκαινοτόμησα, ουδέ υπέρ αλλοτρίου τινός δόγματος και νόμου ενίσταμαι, αλλ' εις την ακραιφνή δόξαν, τηρώ εμαυτόν».

Ο ΛΑΟΣ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΖΕΙ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟΝ

Μετά την προδοτική ένωση της Φερράρας - Φλωρεντίας οι Βυζαντινοί εγκατέλειψαν την Ιταλίαν δια την επιστροφήν των εις την πολιορκουμένην Πόλιν. Ο αυτοκράτωρ παρέλαβε τον άγιον Μάρκον εις το αυτοκρατορικόν πλοίον. Ύστερα από ταξίδι τριών και ήμισυ μηνών έφθασαν τελικώς εις την Κωνσταντινούπολιν. Εκεί οι κάτοικοι εδέχθησαν με αισθήματα εχθρικά και απεδοκίμασαν τους υπογράψαντας την ένωση, αλλ' επεδοκίμασαν και ετίμησαν τον άγιόν μας και ως αναφέρει ο υβριστής του γραικολατίνος επίσκοπος Μεθώνης Ιωσήφ «ο Εφέσου είδε το πλήθος δοξάζων αυτόν ως μη υπογράψαντα και προσεκύνουν αυτώ οι όχλοι παθάπερ Μωϋσεί και Ααρών και ευφήμουν αυτόν και άγιον απεκάλουν»( PG 159, 992).

Ο απλός λαός του Θεού προσέβλεπε εις τον άγιον Μάρκον ως τον μόνον ιεράρχη που είχε το θάρρος και την ικανότητα να υπερασπίσει την Ορθόδοξον πίστη του. Εγνώριζεν ήδη ότι αρκετοί που υπέγραψαν την ένωση είχαν δωροδοκηθεί από τον πάπα, ενώ τα χέρια του Μάρκου ήταν καθαρά. Όταν ο αυτοκράτωρ απεφάσισε να πληρώσει τον πατριαρχικό θρόνο, έστειλε αντιπροσώπους του εις τον άγιον Μάρκον παρακαλών αυτόν να δεχθεί το υψηλόν αξίωμα του Πατριάρχου, αλλ' ο άγιός μας ηρνήθη.

Η ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΗΜΝΟΝ

Την 4ην Μαΐου 1440 ο άγιος Μάρκος ηναγκάσθη να δραπετεύσει από την Βασιλεύουσαν, διότι εκινδύνευε η ζωή του, και να πάει εις την μητροπολιτική του περιφέρεια, την Έφεσον που ήτο κάτω από τους Τούρκους. Εκεί αφού εποίμανεν έπ' ολίγον το λογικόν του ποίμνιον ηναγκάσθη πάλιν, τώρα υπό των Τούρκων και των ενωτικών, να εγκαταλείψει την Έφεσον και εμπήκεν εις πλοίον που επήγαινεν εις το Άγιον Όρος, όπου απεφάσισε να διέλθει τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Όταν όμως το πλοίον έκαμε σταθμό εις την Λήμνο ο άγιος ανεγνωρίσθει και αμέσως συνελήφθη, κατόπιν αυτοκρατορικής εντολής και εφυλακίσθη εκεί επί διετία. Κατά την διάρκεια της φυλακίσεώς του υπέφερε πολύ, αλλά ως έγραψε εις τον ιερομόναχο Θεοφάνη τον εν Ευβοία «ο λόγος του Θεού και η της αληθείας δύναμης ου δέδεται, τρέχει δε μάλλον και ευοδούται, και οι πλείονες των αδελφών τη εμή εξορία θαρρούντες βάλλουσι τοις ελέγχοις τους αλιτηρίους και παραβάτας της ορθής πίστεως...».                                       Από την Λήμνο ο άγιος εξαπέλυσε την περίφημο εγκύκλιο επιστολή του προς τους απανταχού της γης και των νήσων ευρισκομένους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Με αυτήν ελέγχει αυστηρώς τους Ορθοδόξους εκείνους που απεδέχθησαν την ένωσιν και με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύει ότι οι λατίνοι είναι καινοτόμοι και δι' αυτό λέγει : «ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν, και δια τούτο αυτών εχωρίσθημεν». Καλεί δε ο άγιος τους πιστούς να αποφεύγουν τους ενωτικούς, διότι αυτοί είναι «ψευδαπόστολοι και εργάται δόλιοι».

ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΗ ΜΑΓΓΑΝΩΝ

Μετά την αποφυλάκισίν του άγιος Μάρκος πιεζόμενος υπό της ασθενείας του δεν ηδυνήθη να αποσυρθεί εις το Άγιον Όρος, αλλ' επέστρεψεν εις την εν Κωνσταντινουπόλει μονήν του, όπου εγένετο δεκτός μετά τιμών ως άγιος και ομολογητής υπό του πιστού λαού. Από το μοναστήριον του Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων ο νέος ομολογητής διηύθυνε τον αγώνα κατά των ενωτικών, γράφων επιστολάς εις μοναχούς και κληρικούς ενθαρρύνων αυτούς να κρατούν την ορθή πίστη και να μη συνεργάζονται μετά των ενωτικών.Οι διωγμοί, αι εξουδενώσεις και αι πιέσεις επεδείνωσαν την κατάσταση της υγείας του οσίου πατρός, και ούτω την 23ην Ιουνίου τω 1444, αφού είχε καλέσει πλησίον του τα πνευματικά του τέκνα και ανέθεσε εις τον Γεώργιον Σχολάριον την αρχηγίαν του ανθενωτικού αγώνος, απεδήμησεν εις Κύριον. Ήτο δε τότε 52 ετών.

ΤΙΜΑΙ ΑΓΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΟΥ

Ο πιστός λαός του Κυρίου απορφανισθείς, εθρήνησε πολύ δια την απώλειαν του πνευματικού του πατέρα. Ο δε Γεώργιος Σχολάριος, εξεφώνησεν επικήδειον λόγον εις τον οποίον ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο όσιος «εν ιερεύσει διέπρεψεν, εν αρχιερεύσιν διέλαμψεν, ήθλησεν υπέρ της Εκκλησίας πάνυ καλώς αδάμαντος στερεώτερος ώφθη προς την μετάθεσιν...νυν γυμνή τη ψυχή της μακαριότητος εμφορείται ήν επέγνω καλώς και λαβείν εντεύθεν εσπούδασε την εν Χριστώ κεκρυμμένην ζήσας ζωήν και σύνεστι τοις ιεροίς διδασκάλοις της πίστεως, πάντων είνεκα δίκαιος ών εκείνοις συντάττεσθαι». Πνευματικός καρπός του αγίου είναι οι δύο άγιοι μαθηταί του Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος και Διονύσιος.

Αμέσως μετά την οσίαν κοίμησίν του ο Μάρκος ετιμήθη ως άγιος και ομολογητής.

Αυτό μαρτυρεί με πόνο και ο σύγχρονος και άσπονδος εχθρός του Ιωσήφ, ουνίτης επίσκοπος Μεθώνης, λέγων, «ώσπερ πολλούς μεν και άλλους, και τον καλούμενον Παλαμάν, και τον Εφέσου Μάρκον, ανθρώπους ούτ' άλλως φρενήρεις, αλλά και δοξοσοφίας εμπεπλησμένους, μηδεμίαν αρετήν ή αγιωσύνην εν εαυτοίς έχοντας, μόνον δια το λέγειν και συγγράφειν κατά Λατίνων, δοξάζετε και υμνείτε, και εικόνας εγκοσμείτε αυτοίς και πανηγυρίζοντες, στέργετε αυτούς ως αγίους και προσκυνείτε» ( PG 159, 1357)

Την πρώτη ακολουθία προς τιμήν του αγίου συνέθεσε ο αδελφός αυτού Ιωάννης ο φιλόσοφος. Κατ' αρχάς η μνήμη του εορτάζετο την 23ην Ιουνίου, αλλά βραδύτερον ωρίσθη η 19η Ιανουαρίου - ημέρα προφανώς της ανακομιδής του λειψάνου του αγίου και ταφής αυτού εις την μονήν του Λαζάρου εις τον Γαλατά. Οι αγώνες του Μάρκου όσον και του μαθητού αυτού Γενναδίου ανεγνωρίσθησαν και εδικαιώθησαν από την μεγάλη σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως που τελείωσε το 1484 και κατέγραψε τα ονόματα αυτώ, ως πατέρων αγίων, εις το Συνοδικό της Ορθοδοξίας.

Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: Οἱ ἀγῶνες καί ἡ ἀποτείχισίς του

Ὅπως εἶναι γνωστό ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὅπως ὅλοι οἱ μετά τό σχίσμα Πατέρες, ἀγωνίσθηκε ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκμεταλλευόμενος τήν παντελῆ ἐξασθένησι τοῦ Βυζαντίου, ἠθέλησε κατά τό λόγιο νά ξυλεύση πρίν ἀκόμη πέση ἡ δρῦς καί νά ὑποτάξη τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία θά τοῦ ἐδίδετο ἐκ τῶν προτέρων ὡς ἀντάλλαγμα, προκειμένου νά βοηθήση, ὅπως ἔλεγε, στρατιωτικά καί οἰκονομικά τήν καταρρέουσα αὐτοκρατορία. Εἶναι γεγονός ὅτι ἄν δέν ὑπῆρχε κατ’ εὐδοκία Θεοῦ σ’ αὐτήν τήν κρίσιμη γιά τήν Ὀρθοδοξία περίοδο ὁ ἅγ. Μᾶρκος, θά εἶχε ὅλη ἡ Ἀνατολή φραγκέψει καί ἡ ἀληθινή πίστις θά εἶχε ἐξαλειφθῆ ἀπό τή γῆ.

Τό σπουδαῖο εἶναι ὅτι ὁ ἅγ. Μᾶρκος δέν ἀγωνίσθηκε μόνο κατά τή Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας-Φερράρας, πρᾶγμα πού εἶναι σέ πολλούς γνωστό, ἀλλά ἀγωνίσθηκε καί μετά τήν ὑπογραφή τῆς συμφωνίας καί τήν ἐπάνοδο στήν Κωνστατινούπολι. Αὐτοί μάλιστα οἱ τελευταῖοι ἀγῶνες του, οἱ ὁποῖοι σέ πολλούς εἶναι ἄγνωστοι, ἔχουν ἴσως μεγαλύτερη σημασία, διότι θά ἠδυνάμεθα νά εἴπωμε ὅτι οἱ κατά τήν Σύνοδο ἀγῶνες του δέν ἐτελεσφόρησαν, ἐφ’ ὅσον ὑπεγράφη τελικῶς ἡ ἕνωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν», ἐνῶ οἱ μετά τήν Σύνοδο εἶχαν πλήρη ἐπιτυχία, ἐπειδή ἔγιναν αἰτία νά ἐπανέλθωμε εἰς τήν Ὀρθοδοξία καί νά καταδικασθῆ συνοδικά ἡ Σύνοδος τῆς Φλωρεντίας καί μαζί ὁ Παπισμός.

Τό πρῶτο καί βασικό τό ὁποῖον ἔκανε ὁ ἅγιος μετά τήν ἐπάνοδον εἰς τήν Κωνστατινούπολι, ἦτο ὅτι διέκοψε τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ ὅλους ὅσους ὑπέγραψαν τήν ἕνωσι στήν Φλωρεντία καί ὅσους τούς ἀκολουθοῦσαν.

Ἡ ἀποτείχισις αὐτή τοῦ ἁγίου διήρκησε μέχρι τοῦ θανάτου του. Ὁ ἅγιος ἀπεβίωσε τήν 23/6/1444 ἤ κατ’ ἄλλους 1445 (Θ.Η.Ε. τόμ. 8: 761), ἡ δέ Σύνοδος τῆς Φλωρεντίας ἐπερατώθη τό 1439. Τά πέντε λοιπόν αὐτά ἤ ἕξι χρόνια, μετά τήν παπική Σύνοδο, ἦτο ὁ ἅγιος ἀποτειχισμένος ἀπό ὅλους ὅσους ὑπέγραψαν καί ὅσους τούς ἀκολουθοῦσαν. Ἐπί πλέον δέ ἔγινε, τά τελευταῖα αὐτά χρόνια τῆς ζωῆς του, ὁ ἀρχηγός τῶν ἀνθενωτικῶν μέ τούς ἀγῶνες του καί διέσωσε τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν λατινική ὑποταγή.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι τήν ἐποχή ἐκείνη τοῦ ἁγίου ἦταν πολύ πιό εὐαίσθητοι στά θέματα τῆς πίστεως ἀπό τούς Ὀρθοδόξους τῆς ἐποχῆς μας. Διά τοῦτο, ὡς ἀπό ἐνστίκτου θά λέγαμε, ἀπετειχίζοντο ἀπό τούς ἑνωτικούς καί λατινόφρονες Ἐπισκόπους καί κληρικούς. Ὁ ἅγ. Μᾶρκος σέ ἐπιστολή του ἀπό τήν Λῆμνο ὅπου ἦτο ἐξόριστος, πρός τόν ἱερομόναχο Θεοφάνη εἰς τόν Εὔριπον περιγράφει αὐτήν τήν ἀποτείχισι: «Διαπεράσας οὖν εἰς τήν Καλλίπολιν καί διερχόμενος διά τῆς Λήμνου ἐκρατήθην ἐνταῦθα καί περιωρίσθην παρά τοῦ βασιλέως. Ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ καί ἡ τῆς ἀληθείας δύναμις οὐ δέδεται, τρέχει δέ μᾶλλον καί εὐοδοῦται • καί οἱ πλείονες τῶν ἀδελφῶν τῇ ἐμῇ ἐξορίᾳ θαρροῦντες βάλλουσι τοῖς ἐλέγχοις τούς ἀλιτηρίους καί παραβάτας τῆς ὀρθῆς πίστεως καί τῶν πατρικῶν θεσμῶν, καί ἐλαύνουσι πανταχόθεν αὐτούς ὡς καθάρματα, μήτε συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύειν ὅλων αὐτῶν ὡς Χριστιανῶν» (Σπ. Π. Λάμπρου, Παλαιολόγεια καί Πελοποννησιακά, τόμ. Α΄, σελ. 21).

Βλέπομε ἐδῶ ὅτι ἡ ἐξορία τοῦ ἁγίου ἔγινε αἰτία ἐξεγέρσεως καί ἀποτειχίσεως πολλῶν κληρικῶν, ἀπό τούς λατινόφρονες Ἐπισκόπους. Ἡ ἀποτείχισις εἶχε πάντοτε ὡς γνώρισμα τήν διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί τῆς μνημονεύσεως «μήτε συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύειν ὅλων αὐτῶν ὡς Χριστιανῶν».

Ἐν συνεχείᾳ στήν ἴδια ἐπιστολή ὁ ἅγιος καθοδηγεῖ τόν ἱερομόναχο Θεοφάνη πῶς νά ἀντιμετωπίση τόν νεοχειροτονηθέντα λατινόφρονα Ἐπίσκοπο Ἀθηνῶν στόν ὁποῖο προφανῶς ὑπήγετο ὁ Θεοφάνης: «Μανθάνω δέ, ὅτι ἐχειροτονήθη παρά τῶν λατινοφρόνων μητροπολίτης Ἀθηνῶν κοπελύδριον τι τοῦ Μονεμβασίας, ὅπερ αὐτόθι διάγον συλλειτουργεῖ τοῖς Λατίνοις ἀδιακρίτως καί χειροτονεῖ παρανόμως ὅσους ἄν εὕρῃ καί οἵους. Ἀξιῶ οὖν τήν ἁγιωσύνην σου, ἵνα, τόν ὑπέρ τοῦ θεοῦ ζῆλον ἀναλαβών ὡς ἄνθρωπος τοῦ θεοῦ καί τῆς ἀληθείας φίλος καί τοῦ ἁγίου Ἰσιδώρου γνήσιος μαθητής, παραινέσῃς τοῖς τοῦ θεοῦ ἱερεῦσιν ἐκφεύγειν ἅπασι τρόποις τήν κοινωνίαν αὐτοῦ, καί μήτε συλλειτουργεῖν αὐτῷ μήτε μνηνονεύειν ὅλως αὐτοῦ, μήτε ἀρχιερέα τοῦτον, ἀλλά λύκον καί μισθωτόν ἡγεῖσθαι, μήτε λειτουργεῖν ὅλως ἐν ταῖς λατινικαῖς ἐκκλησίαις, ἵνα μή ἔλθῃ καί ἐφ’ ὑμᾶς ἡ ἐπελθοῦσα ὀργή τοῦ θεοῦ τῇ Κωνσταντινουπόλει διά τάς ἐκεῖ γινομένας παρανομίας» (ὅπ. ἀν., σελ. 21-22).

Ἡ προτροπή τοῦ ἁγίου εἶναι πλήρης ἀποτείχισις ἀπό τόν λατινόφρονα Ἐπίσκοπο «ἐκφεύγειν ἅπασι τρόποις τήν κοινωνία αὐτοῦ, καί μήτε συλλειτουργεῖν αὐτῷ μήτε μνηνονεύειν ὅλως αὐτοῦ, μήτε ἀρχιερέα τοῦτον, ἀλλά λύκον καί μισθωτόν ἡγεῖσθαι». Ἡ ἔκφρασις τοῦ ἁγίου ἐν συνεχείᾳ «μήτε λειτουργεῖν ὅλως ἐν ταῖς λατινικαῖς ἐκκλησίαις» ἴσως νά ἐννοῆ νά μή λειτουργοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι στίς ἐκκλησίες τῶν λατινοφρόνων καί ἑνωτικῶν, ἤ σέ αὐτές πού εἶχαν καταλάβει διά τῆς βίας οἱ Λατίνοι.

Στήν ἴδια ἐπίσης ἐπιστολή περιγράφει ὁ ἅγιος πῶς συμπεριφέροντο οἱ μοναχοί στόν λατινόφρονα Ἐπίσκοπο Μονεμβασίας: «Ὁ γοῦν καλόγηρος τοῦ ὑμετέρου μισθωτοῦ καί οὐχί ποιμένος, ὁ ἄνους Μονεμβασίας λαβών παρά τοῦ βασιλέως τό τοῦ Προδρόμου ἡγουμενεῖον, οὔτε μνημονεύεται παρά τῶν καλογήρων αὐτοῦ, οὔτε θυμιᾶται ὅλως ὡς Χριστιανός, ἀλλ’ ἔχουσιν αὐτόν εἰς τά πράγματα μόνον ὥσπερ τινά κούσουλον» (ὅπ. ἀν., σελ. 22). Τόν Λατινόφρονα Ἐπίσκοπο λοιπόν αὐτόν δέν τόν ἀντιμετώπιζον κἄν ὡς χριστιανόν οἱ μοναχοί τῆς περιφερείας του. Ἡ λέξις «καλόγηρος» πού χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος ἴσως σημαίνει εἰρωνικά τόν γέροντα, τόν καθοδηγητή • καί ἡ λέξις «κούσουλον» εἶναι ἴσως ἰδιωματισμός τῆς ἐποχῆς τοῦ ἁγίου καί ἑρμηνεύεται ἀπό τά συμφραζόμενα ὡς κάτι παραπεταμένο καί ἀπομονωμένο.

Εἰς τό τέλος τῆς ἐπιστολῆς ὁ ἅγιος δίδει πάλι ὁδηγίες σχετικές μέ τήν μνημόνευσι τῶν Λατινοφρόνων: «Φεύγετε οὖν καί ὑμεῖς, ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἴδε ἐγώ Μᾶρκος ὁ ἁμαρτωλός λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ πάπα ὡς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως ἔνοχός ἐστι πάντα τόν λατινισμόν ἐκπληρῶσαι μέχρι καί αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων, καί ὁ λατινοφρονῶν μετά τῶν Λατίνων κριθήσεται καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται» (ὅπ. ἀν., σελ. 22).

Ἡ ἀποτείχισις διά τόν ἅγιο ἦτο ἡ ἀσφαλής ὁδός ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διδάσκει ὅτι αὐτός πού κάνει συγκατάβασιν εἰς τά τῆς πίστεως θά κριθῆ ὅπως ὁ αἱρετικός «καί ὁ λατινοφρονῶν μετά τῶν Λατίνων κριθήσεται καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται».

Τά ἴδια περίπου γράφει ὁ ἅγιος διά τά θέματα τῆς πίστεως, μαζί μέ ἄλλες συμβουλές πρός τόν ἡγούμενο τῆς μονῆς Βατοπεδίου: «Οὐδείς κυριεύει τῆς πίστεως, οὐ βασιλεύς, οὐκ ἀρχιερεύς, οὐ ψευδής σύνοδος, οὐκ ἄλλος οὐδείς, ὅτι μή θεός μόνον ὁ ταύτην ἡμῖν παραδούς δι’ ἑαυτοῦ καί τῶν αὐτοῦ μαθητῶν» (ὅπ. ἀν. Πρός τόν καθηγούμενον τῆς ἐν Ἁγίῳ ὄρει μονῆς Βατοπεδίου, σελ. 25). Διά τά θέματα τῆς πίστεως ἀναφέρει δέν κάνομε ὑπακοή οὔτε στόν Ἀρχιερέα, οὔτε στή Σύνοδο, ἀλλά στόν Χριστό καί τούς Ἀποστόλους. Στήν ἴδια δέ ἐπιστολή ἀναφέρει πρός τόν ἡγούμενο: «Φεύγετε οὖν, ἀδελφοί, τούς τῆς λατινικῆς καινοτομίας εἰσηγητάς καί βεβαιωτάς καί τῇ ἀγάπῃ πρός ἀλλήλους συνδεδεμένοι ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα, σύμψυχοι, τό ἕν φρονοῦντες, συνάγεσθε πρός τήν μίαν ἡμῶν κεφαλήν, τόν Χριστόν...» (ὅπ. ἀν. σελ. 26).  Οἱ εἰσηγητές καί βεβαιωτές τῆς λατινικῆς καινοτομίας, πού ἀναφέρει ὁ ἅγιος, εἶναι οἱ λατινόφρονες «Ὀρθόδοξοι», οἱ ὁποῖοι χάριν ὑποσχέσεων ψευδῶν καί ἀπατηλῶν ὑπετάγησαν εἰς τόν Πάπα.

Ἀπό ὅλους αὐτούς λοιπόν, μετά τήν ἐπάνοδο στήν Κωνστατινούπολι, ὁ ἅγιος ἀπετειχίσθη. Αὐτό τό ἀναφέρει πολύ καθαρά σέ διακήρυξί του ἡ ὁποία φέρει τόν τίτλο: «Ἔκθεσις τοῦ ἁγιωτάτου μητροπολίτου Ἐφέσου, τίνι τρόπῳ ἐδέξατο τό τῆς ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα καί δήλωσις τῆς Συνόδου τῆς ἐν Φλωρεντίᾳ γενομένης». Εἰς τό τέλος αὐτῆς τῆς ἐκθέσεως ἀναφέρει ὁ ἅγιος τά ἑξῆς:

«Ἐντεῦθεν οἱ μέν τά ἑαυτῶν ἔπραξαν καί πρός τήν συνθήκην τοῦ ὅρου καί τά λοιπά τῆς ἑνώσεως ἔβλεψαν • ἐγώ δέ χωρισθείς αὐτῶν ἔκτοτε καί ἐμαυτῷ σχολάσας, ἵνα τοῖς ἁγίοις μου πατράσι καί διδασκάλοις διατελῶ συνημμένος, πᾶσι καταφανῆ ποιῶ τήν ἑμαυτοῦ γνώμην διά τῆσδε μου τῆς γραφῆς, ὡς ἄν ἐξῇ δοκιμάζειν τῷ βουλομένῳ, πότερον ὑγιέσι δόγμασι χαίρων, ἤ διεστραμμένοις τισί τήν γεγενημένην ἕνωσιν οὐ παρεδεξάμην» (Τά εὑρισκόμενα ἅπαντα, τόμ. Α΄, σελ. 384).

Ἐδῶ μπορεῖ νά διακρίνη κανείς τό ἀξιομίμητο θυσιαστικό καί ἡρωϊκό φρόνημα τοῦ ἁγίου, πού προβάλλεται φοβερό στά μάτια τῶν συγχρόνων πιστῶν. Προέβη στήν ἀποτείχισι διά νά μείνη ἑνωμένος μέ τούς ἁγίους «ἐγώ δέ χωρισθείς αὐτῶν ἔκτοτε καί ἐμαυτῷ σχολάσας, ἵνα τοῖς ἁγίοις μου πατράσι καί διδασκάλοις διατελῶ συνημμένος». Τοῦτο σημαίνει, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά εἶσαι μέ τούς ἁγίους καί συγχρόνως νά ἐπικοινωνῆς ἐκκλησιαστικά μέ τούς αἱρετικούς.

Ἀπό τό ἀκροτελεύτιο αὐτό τμῆμα τῆς ἐκθέσεως φαίνεται ὅτι ἡ ὅλη ἔκθεσις καί διακήρυξις ἦτο συγχρόνως καί μία δήλωσις ἀποτειχίσεως «πᾶσι καταφανῆ ποιῶ τήν ἑμαυτοῦ γνώμη διά τῆσδε μου τῆς γραφῆς». Δηλαδή ὁ ἅγιος ἐδήλωνε δημοσίως καί ἀπεριφράστως τήν ἀποτείχισί του πρός πᾶσαν

κατεύθυνσι. Καί βεβαίως ὅλα αὐτά ἐγίνοντο, τότε πού ὅλα ἐστοίχιζαν, ἐνῶ σήμερα ἀρκούμεθα μόνον στήν διά λόγων καί ἐγγράφων διαμαρτυρία καί καταγγελία τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία δέν μᾶς κοστίζει εἰς τό ἐλάχιστο.

Τήν ἴδια περίπου ἔννοια ἔχει καί ἡ ἐγκύκλιος τοῦ ἁγίου πού ἐπιγράφεται «Τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς καί τῶν νήσων εὑρισκομένοις Ὀρθοδόξοις Μᾶρκος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐφεσίων Μητροπόλεως ἐν Κυρίῳ χαίρειν». Εἰς αὐτήν τήν ἐγκύκλιον ἐνημερώνει ὁ ἅγιος τούς παραλῆπτες διά τίς αἱρέσεις τῶν

Παπικῶν. Τίς αἱρέσεις τίς συνοψίζει σέ πέντε: 1) Ἡ προσθήκη εἰς τό Σύμβολον τῆς πίστεως, 2) ἡ περί κτιστῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, 3) τό καθαρτήριον πῦρ, 4) ἡ μετά ἀζύμου ἄρτου τέλεσις τῆς Λειτουργίας καί 5) τό πρωτεῖον ἐξουσίας ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πάπα.

Εἰς τό τέλος λοιπόν αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου, ἀναφερόμενος στούς «Ὀρθοδόξους» ἑνωτικούς καί λατινόφρονες, οἱ ὁποῖοι ἀπεδέχοντο τήν ἕνωσι μέ τούς Παπικούς, λέγει τά ἑξῆς: «Φεύγετε οὖν αὐτούς, ἀδελφοί, καί τήν πρός αὐτούς κοινωνίαν • οἱ γάρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. Καί οὐ θαυμαστόν • αὐτός γάρ ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. Οὐ θαῦμα οὖν, εἰ καί οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τό τέλος ἔσται κατά τά ἔργα αὐτῶν. Καί πάλιν ἀλλαχοῦ περί τῶν αὐτῶν ὁ αὐτός ἀπόστολος • Οἱ τοιοῦτοι τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ οὐ δουλεύουσιν, ἀλλά τῇ ἑαυτῶν κοιλίᾳ, καί διά τῆς χρηστολογίας καί εὐλογίας ἐξαπατῶσι τάς καρδίας τῶν ἀκάκων» (ὅπ. ἀν., σελ. 266). Ἐδῶ πάλι ὁ ἅγιος διακηρύσσει τήν ἐκκλησιαστική ἀποτείχισι ἀπό τούς «Ὀρθοδόξους» λατινόφρονες. Ἀφοῦ δέ ἀναφέρει ἐν συνεχείᾳ πολλά ἁγιογραφικά χωρία πρός κατοχύρωσι καταλήγει: «Τούτων ὑμῖν ὑπό τῶν ἁγίων ἀποστόλων διωρισμένων, στήκετε κρατοῦντες τάς παραδόσεις, ἅς παρελάβετε, τάς τε ἐγγράφους καί τάς ἀγράφους, ἵνα μή τῇ τῶν ἀθέσμων πλάνῃ συναπαχθέντες ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ» (ὅπ. ἀν. σελ. 266).

Εἶναι ἀνάγκη ἀπό αὐτήν τήν ἐγκύκλιο τοῦ ἁγίου νά ἀναφέρωμε καί ἕνα τμῆμα τό ὁποῖο ἔχει σχέσι μέ τήν σημερινή ἐποχή, κατά τήν ὁποία οἱ Οἰκουμενιστές, ὅλοι ἀνεξαιρέτως, ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ Παπικοί δέν εἶναι αἱρετικοί ἀλλά σχισματικοί. Ἐπειδή τότε τά ἴδια ἔλεγαν καί οἱ ἑνωτικοί Λατινόφρονες ὁ ἅγιος ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Τί ἔτι; “Οὐδέποτε, φησί, τούς Λατίνους ὡς αἱρετικούς εἴχομεν, ἀλλά μόνον σχισματικούς”. Τοῦτο μέν οὖν παρ’ αὐτῶν ἐκείνων εἰλήφασι σχισματικούς γάρ ἡμᾶς ἐκεῖνοι καλοῦσι, οὐδέν ἡμῖν ἐγκαλεῖν ἔχοντες περί τήν ἡμετέραν δόξαν, ἀλλ’ ὅτι τῆς ὑποταγῆς αὐτῶν ἀπεσχίσθημεν, ἥν ὠφείλομεν, ὡς ἐκεῖνοι νομίζουσιν. Εἰ δέ καί ἡμᾶς τοῦτον δίκαιον ἐκείνοις ἀντιχαρίζεσθαι καί οὐδέν αὐτοῖς ἐγκαλοῦμεν περί τήν δόξαν, σκεπτέον. Τήν μέν οὖν αἰτίαν τοῦ σχίσματος ἐκεῖνοι δεδώκασι, τήν προσθήκην ἐξενεγκόντες ἀναφανδόν, ἥν ὑπ’ ὀδόντα πρότερον ἔλεγον • ἡμεῖς δέ αὐτῶν ἐσχίσθημεν πρότεροι, μᾶλλον δέ ἐσχίσαμεν αὐτούς καί ἀπεκόψαμεν τοῦ κοινοῦ τῆς Ἐκκλησίας σώματος. Διά τί, εἶπέ μοι; Πότερον ὡς ὀρθήν ἔχοντας δόξαν, ἤ ὀρθῶς τήν προσθήκην ἐξενεγκόντας; Καί τίς ἄν τοῦτο εἴποι, μή σφόδρα τόν ἐγκέφαλον διασεσεισμένος; ἀλλ’ ὡς ἄτοπα καί δυσσεβῆ φρονοῦντας καί παραλόγως τήν προσθήκην ποιήσαντας. Οὐκοῦν ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεστράφημεν, καί διά τοῦτο αὐτῶν ἐχωρίσθημεν. Διά τί γάρ ἄλλο; Φασί γάρ οἱ φιλευσεβεῖς νόμοι • “Αἱρετικός ἐστι καί τοῖς κατά τῶν αἱρετικῶν νόμοις ὑπόκειται ὁ καί μικρόν γοῦν τι παρεκκλίνων τῆς ὀρθῆς πίστεως”. Εἰ μέν οὖν οὐδέν τι παρεκκλίνουσιν οἱ Λατῖνοι τῆς ὀρθῆς πίστεως, μάτην αὐτούς ὡς ἔοικεν ἀπεκόψαμεν • εἰ δέ παρεκκλίνουσιν ὅλως, καί ταῦτα περί τήν θεολογίαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, εἰς ὅ βλασφημῆσαι κινδύνων ὁ χαλεπώτατος, αἱρετικοί εἰσιν ἄρα, καί ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεκόψαμεν. Διά τί δέ καί χρίομεν τῷ μύρῳ τούς ἐξ αὐτῶν ἡμῖν προσιόντας; Οὐκ εὔδηλον ὡς αἱρετικούς ὄντας;...» (ὅπ. ἀν., σελ. 248). Ὁ ἅγιος λοιπόν ξεκαθαρίζει τά πράγματα καί δηλώνει ἀπερίφραστα ὅτι τό σχίσμα ἔγινε διά νά ἀποκοποῦν οἱ αἱρετικοί ἀπό τό ὑγιές μέρος τῆς Ἐκκλησίας.

ΤΗΝ ΙΔΙΑΝ ΣΤΑΣΗΝ ΚΡΑΤΗΣΕ ΚΑΙ Ο ΑΟΙΔΗΜΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗΣ , Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗΝ ΤΟΥ ΔΙΕΦΥΛΑΞΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΟΝΤΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΜΙΑΝ ΣΧΕΣΗΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΛΕΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!!!

Ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας ὁρθοδόξους Χριστιανούς, πάνυ νουθετική καὶ κατανυκτική καὶ λίαν ὡφέλιμος, τοῖς θέλουσι σωθήναι. Ματθαίου Καρπαθάκη

ΝΟΥΘΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
Ἐξ Ἁγίου Ὅρους. Πρὸς ἄπαντα τὰ Πνευματικά του τέκνα Ἀθηνῶν καὶ Πειραιῶς.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ο ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ  ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΜΟΛΥΝΤΟ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥΣ . ΖΟΥΣΕ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΠΗΛΑΙΟ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΜΕ ΑΥΣΤΗΡΑ ΝΗΣΤΕΙΑ , ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ , ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΕΥΔΟΚΗΣΕ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΚΕ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΗΙΓΗΘΗΚΕ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΔΙΩΓΜΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ , ΔΕΝ ΠΤΟΗΘΗΚΕ ΟΜΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟΝ ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ  ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !! ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΟΥΜΑΙ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ , ΔΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΜΑΡΚΟ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΙΚΕ ΟΥΤΕ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΑΝ ΣΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΟΤΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!!

ἘΚΛΟΓΗ ΓΝΩΜΙΚΩΝ ΣΥΝΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ !

ἘΚΛΟΓΗ ΓΝΩΜΙΚΩΝ ΣΥΝΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ !

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ἢ ΘΑΝΑΤΟΣ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ † ΑΓ. ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ Κ.Κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Μακάριος ἐκεῖνος ὅστις θέλει φυλάξει καὶ κρατήσει ἕως τέλους τὴν ἀμώμητον καὶ ἁγίαν ἡμῶν Ὀρθόδοξον Πίστιν τῆς Μιᾶς τοῦ Χριστοῦ καὶ Μητρὸς ἡμῶν Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς (ἤτοι τῆς Ἀνατολικῆς) Ἐκκλησίας, καὶ ὑπομείνει ἐν ὑπομονῇ τὰς διαφόρους ἐνδεχομένας θλίψεις, φυλακὰς ἢ καὶ ἐξορίας καὶ λοιπὰς κακώσεις. Ὁ τοιοῦτος θέλει στεφανωθῇ καὶ συναριθμηθῇ μετὰ τῶν Ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων.

Τὴν παναγίαν Πίστιν μας κρατοῦμεν, ἀδελφοὶ μου· φυλάξωμεν δὲ ἅπαντες, πιστῶς, ἀγαπητοὶ μου.

Πρόθυμοι ὅλοι ἄς εἴμεθα διὰ νὰ σταυρωθῶμεν, οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι καὶ νὰ θανατωθῶμεν.

Νὰ μιμηθῶμεν Μάρτυρας, Μυριάδας τῶν Ἁγίων, Προφήτας, Ἀποστόλους μας καὶ τάγματα Ὁσίων.

Εἴθε νὰ μαρτυρήσωμεν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν, Ἁγίαν Πίστην τοῦ Χριστοῦ, Γνησίαν Ἐκκλησίαν.

Μὴ γένοιτο, Παμβασιλεῦ, ποτὲ νὰ Σ’ ἀρνηθῶμεν, Φράγκων δὲ τῶν αἱρετικῶν, ἕνωσιν νὰ δεχθῶμεν.

Γένοιτο, Παναγία μου, πόθοι μας, πληρωθῶσιν, αἱ ταπειναί μας προσευχαί, ὅπως εἰσακουσθῶσιν.

***********************************************************************************************************************************************************

Οὑκ ἀρνησόμεθα Σε φίλη Ὀρθοδοξία, Οὐ φευσόμεθά Σε πατροπαράδοτον σέβας, Οὐκ ἀφιστάμεθά Σου Μῆτερ εὐσέβεια, Ἐν Σοὶ ἐγεννήθημεν, Ἐν Σοὶ ζῶμεν καὶ Ἐν Σοὶ κοιμηθησόμεθα. Εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπέρ Σοῦ τεθνηξόμεθα. Αὔτη ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, Αὔτη ἡ Πίστις τῶν Πατέρων, Αὔτη ἡ Πίστις τῶν Ὁρθοδόξων, Αὐτη ἡ Πίστις τὴν Οἱκουμένην ἐστήριξε. Αὔτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ Πίστις ἡμῶν.

***********************************************************************************************************************************************************

Οἱ Προφήται ὡς εἶδον. Οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν. Ἡ Ἐκκλησία ὡς παράλαβε. Οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν.

Ἡ Οἱκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν. Ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν. Ἡ Ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται. Τὸ Ψεύδος ὡς ἀπελήλαται.

Ἡ Σοφία ὡς ἐπαρρησιάτο. Ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν. Οὕτω φρονούμεν. Οὕτω λαλούμεν. Οὕτω κηρύσσομεν.

Ἡ πραγματικὴ «ντροπὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» καὶ «βλασφημία τοῦ Θεοῦ» Ὀφειλομένη ἀπάντηση σὲ ἄρθρο τῆς ἐφημερίδος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τορόντο «Ὀρθόδοξη Πορεία»

Χολὴ καὶ δηλητήριο ἔχυσε ἡ πέννα τοῦ ἀνωνύμου, ἀλλὰ γνωστοῦ ἀπὸ τὸ ὕφος καὶ τὸ ἦθος τῶν γραφομένων, ἀρθρογράφου τῆς ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξη Πορεία» (μηνὸς Φεβρουαρίου). Μὲ ἕνα μεστὸ ἐμπαθείας, ἀλλὰ καὶ θεολογικῆς ἀνεπάρκειας, κείμενο, μὲ τίτλο «Ὑποκρισία φανατικῶν», ἐπιτίθεται ἐναντίον τριῶν Ἑλληνορθοδόξων Ἱεραποστολικῶν Ἀδελφοτήτων τοῦ Τορόντο καὶ τοῦ Μοντρεάλ, ἐξ αἰτίας τοῦ δικαίου καὶ τεκμηριωμένου ἐλέγχου, ποὺ αὐτὲς ἄσκησαν μὲ δύο πρόσφατα δημοσιεύματά τους, γιὰ ἀντικανονικές, ἀντιεκκλησιαστικὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τορόντο.
Ὀνομάζει ὁ ἀρθρογράφος τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς «ταλιμπάνηδες» καὶ «Λοκατζῆδες τῆς Ὀρθοδοξίας», προσθέτοντας, ὅτι ἔτσι, δηλαδὴ «Λοκατζῆδες», τοὺς ἀποκαλεῖ ὁ Γέροντάς τους (ὑπονοώντας τὸν κατὰ πάντα σεβαστὸ Γέροντα Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας, τὴν μεγάλη αὐτὴ μορφὴ τοῦ συγχρόνου Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπὶ μία 40ετία, ἦλθε στὴ Β. Ἀμερικὴ καὶ μέσα σὲ ὀλίγα χρόνια ἵδρυσε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ 17 μοναστήρια, ἕνα δεύτερο Ἅγ. Ὄρος ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὁ ὁποῖος τυγχάνει πνευματικὸς πατέρας χιλιάδων ψυχῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαïκῶν). Κατὰ σύμπτωση (;) τοὺς ἰδίους ἀκριβῶς χαρακτηρισμοὺς χρησιμοποίησε καὶ ὁ Μητροπολίτης Τορόντο Σωτήριος κατὰ τῶν Ἀδελφοτήτων στὸ κήρυγμά του στὸν ἱ. ναὸ τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου Scarborough στὶς 7-1-2013, γεγονός, ποὺ τὸν ταυτοποιεῖ μὲ τὸν ἀνώνυμο ἀρθρογράφο τῆς «Πορείας»! Κατηγορεῖ τούς πιστούς, ὅτι «ὅταν μυρίζονται ἢ ἀκοῦν συμπροσευχή, τοὺς πιάνει ἀμόκ. Ἀφρίζουν. Τρίζουν τὰ δόντια. Ἁρπάζουν τὴν πέννα καὶ γράφουν. Δὲν γράφουν. Λιβελλογραφοῦν. Συκοφαντοῦν. Βλασφημοῦν. Τὰ γραφόμενά τους εἶναι ντροπὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ»! Πραγματικὸ ξεχείλισμα πατρικῆς ἀγάπης! Ἀδυνατεῖ ὅμως ὁ ἔνοχος καὶ ἐμπαθὴς δεσπότης νὰ κατονομάση ἔστω καὶ μία «συκοφαντία» ἢ «βλασφημία» μας. Γιατί; Ἁπλούστατα, διότι δὲν ὑπάρχουν. Ἔτσι, μὴ δυνάμενος, ὡς συνήθως, νὰ ἀντικρούση τὸν ἔλεγχό μας μὲ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, καταφεύγει στὴν προσφιλῆ σ' αὐτὸν τακτικὴ τῆς ὑβρεολογίας, λασπολογίας καὶ δυσφημήσεως ἑκατοντάδων πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἀδελφοτήτων, καὶ κατασυκοφαντήσεως τοῦ ἱεραποστολικοῦ καὶ ἀντιαιρετικοῦ ἔργου, ποὺ αὐτὲς ἐπιτελοῦν στὸν Καναδᾶ ἐπὶ δεκαετίες.
Γιὰ νὰ δικαιολογήση τὶς παράνομες συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, τὶς ὁποῖες οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἀπαγορεύουν ρητῶς καὶ κατηγορηματικῶς ἐπιβάλλοντας στοὺς παραβάτες τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ, συγκρίνει τὶς συμπροσευχὲς αὐτὲς μὲ τὴν προσευχή, ποὺ γίνεται στὸ τραπέζι, ὅταν τρώγουν στὰ σπίτια τους μέλη τῶν Ἀδελφοτήτων μὲ ὅσα ἀπὸ τὰ παιδιά τους ἔχουν τελέσει μικτοὺς γάμους, παρόντων τῶν ἑτεροδόξων συζύγων, καὶ ἐρωτᾷ: «Δὲν συμπροσεύχονται αὐτοὶ μὲ αἱρετικούς; Δὲν εἶναι ὑποκρισία αὐτό; Δὲν εἶναι διαβολικὸ ψέμα;»! Παρόμοιο ἐπιχείρημα προβάλλει στὴ συνέχεια, γράφοντας: «Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ἐπιτρέπει τοὺς μικτοὺς γάμους. Δὲν χρειάζεται πολὺ μυαλὸ νὰ καταλάβει κανείς, ὅτι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, ὄχι μόνο ἐπιτρέπει τὴν συμπροσευχὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τὴ συμμετοχὴ αἱρετικῶν στὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου»!!!
Σοβαρολογεῖτε, Σεβασμιώτατε; Τὴν ἴδια βαρύτητα ἔχει ἡ εὐλογία τοῦ φαγητοῦ στὸ τραπέζι τοῦ σπιτιοῦ μιᾶς Ὀρθόδοξης οἰκογένειας, παρόντος ἑνὸς ἑτεροδόξου προσώπου, καὶ οἱ οἰκουμενιστικὲς συμπροσευχές, ποὺ ἐσεῖς τελεῖτε μέσα στοὺς ἱεροὺς ναοὺς σὲ εἰδικὲς Ἀκολουθίες, μὲ ἀναγνώσματα, ψαλμούς, κοινὲς δεήσεις, ἀλληλολιβανίσματα, ὁμιλίες, ἀνίερες εὐλογίες, ἀσπασμούς, γλοιώδεις καὶ φλύαρες ἀγαπολογίες; Σὲ ποιούς ἀπευθύνεσθε; Δὲν νομίζετε, ὅτι ὑποτιμάτε τὴ νοημοσύνη τοῦ ποιμνίου σας; Τὸ ἴδιο εἶναι ἡ προσευχή, ποὺ ἀναγκαστικὰ καὶ κατ' οἰκονομίαν μπορεῖ νὰ γίνη σ' ἕνα τραπέζι Ὀρθοδόξων, στὸ ὁποῖο παρακάθεται καὶ ἕνας ἑτερόδοξος, μὲ τὶς δικές σας ἑκούσιες, ἐπίσημες, δημόσιες καὶ ὀργανωμένες συμπροσευχὲς μὲ πάσης φύσεως αἱρετικούς, «παπαδῖνες», «ἐπισκοπῖνες» καὶ «ἀρχηγῖνες» χρεωκοπημένων πνευματικῶς κοινοτήτων τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου, ποὺ πρωτοστατοῦν στὴ στήριξη τοῦ παγκοσμίου ὁμοφυλοφιλικοῦ κινήματος; Σοβαρολογεῖτε ἐπίσης, ὅτι ἡ Ἐκκλησία σήμερα ἐπιτρέπει τοὺς μικτοὺς γάμους; Δύνασθε νὰ μᾶς δείξετε μία μόνο Πανορθόδοξη ἀπόφαση, ποὺ νὰ ἔχη ἀκυρώσει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ἀπαγορεύουν τοὺς γάμους αὐτούς; Ἡ Ἐκκλησία ἀπαγορεύει τοὺς μικτοὺς γάμους, ὅπως καὶ τὶς συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους, μὲ Κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ἔχουν τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καὶ ὡς ἐκ τούτου διαχρονικὸ χαρακτήρα καὶ ἰσχύ. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναιρέση καὶ νὰ ἀρνηθῆ τὸν ἑαυτό της καὶ νὰ ἐπιτρέψη κάτι, ποὺ ἡ ἴδια ἀπαγορεύει. Ἄλλο θέμα, τὸ ὅτι ἐξασκεῖ κάποιες φορὲς οἰκονομία, μία οἰκονομία, ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα καὶ ἡ ἐκκοσμίκευση κλήρου καὶ λαοῦ ἔχουν μετατρέψει ἀπὸ ἐξαίρεση σὲ κανόνα, καὶ ἀντιστρόφως τὸν κανόνα σὲ ἐξαίρεση.
Αὐτοί, ποὺ ἐπιτρέπουν τοὺς μικτοὺς γάμους, εἶναι κάποιοι ἐπίσκοποι, στὴν πλειοψηφία τους οἰκουμενιστές, καὶ ὄχι ἡ Ἐκκλησία. Κάνετε ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, Σεβασμιώτατε, τὸ λάθος νὰ ταυτίζετε τὸν ἑαυτό σας μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ συνεπῶς, παρανομίες, ποὺ ἐσεῖς ἐπιτρέπετε καὶ διαπράττετε, διακηρύττετε, ὅτι τὶς ἐπιτρέπει καὶ τὶς διαπράττει ἡ Ἐκκλησία! Φαίνεται, ὅτι οἱ συχνὲς ἐπαφές σας μὲ τοὺς καρδιναλίους ἔγιναν αἰτία νὰ προσβληθῆτε ἀπὸ τὸ μεταδοτικὸ μικρόβιο τοῦ Παπισμοῦ! Διότι ὁ Πάπας ταυτίζει τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἐὰν οἱ ἀντορθόδοξες ἐνέργειές σας εἶναι προκλητικὲς μία φορά, τὰ ἕωλα, σαθρὰ καὶ ἀθεολόγητα ἐπιχειρήματα, ποὺ ἐπιστρατεύετε, γιὰ νὰ δικαιολογήσετε αὐτὲς τὶς ἐνέργειες, εἶναι χίλιες φορὲς πιὸ προκλητικά. Νὰ εἶστε δὲ βέβαιος, ὅτι, ἐὰν πατριάρχες στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὰ ἄλλα πατριαρχεῖα ἦταν σήμερα Χρυσόστομοι, Βασίλειοι, Γρηγόριοι, Ἀθανάσιοι καὶ Φώτιοι καὶ σᾶς ἄκουαν νὰ ἰσχυρίζεσθε, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία ἐπιτρέπει τοὺς μικτοὺς γάμους», ὅτι «οἱ συμπροσευχὲς μετὰ τῶν αἱρετικῶν ἐπιτρέπονται», ὅτι «οἱ Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους δὲν ἰσχύουν σήμερα», ὅτι «οἱ Ἀρμένιοι εἶναι Ὀρθόδοξοι» ἢ «ὀλίγον αἱρετικοί», ὅτι «Ὀρθόδοξοι καὶ Κόπτες ἔχουμε κοινὴ πίστη», ὅτι Παπικοί, Ἀγγλικανοί, Μονοφυσῖτες κ.ἄ. εἶναι βαπτισμένοι, καὶ ἄλλα, ποὺ κατὰ καιροὺς διδάσκετε, τὰ ὁποῖα ἀνατρέπουν καὶ ἀκυρώνουν ὅσα οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι αὐτοὶ Πατέρες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, μὲ ἀγῶνες καὶ θυσίες ἐθέσπισαν, θὰ εἴχατε, ἐσεῖς καὶ οἱ ὁμόφρονές σας, πρὸ πολλοῦ καθαιρεθῆ. Ὁ λόγος σας δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος, Σεβασμιώτατε, ἀλλὰ κακόδοξος, ἐπικίνδυνος καὶ παραπλανητικός.
Συνεχίζοντας, γράφει ὁ ἀρθρογράφος: «Κάποια Κοινότης (ἐννοεῖ τὴν Ἑλληνικὴ Κοινότητα Τορόντο) ἄλλαξε τὸ Καταστατικό της καὶ ἐπέτρεψε καὶ σὲ μὴ Ὀρθοδόξους νὰ γίνονται μέλη της. Δηλαδὴ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Εἴδατε αὐτοὺς τοὺς "προστάτες" τῆς πίστης μας νὰ γράψουν τὸ παραμικρὸ γι' αὐτό;».
Κατ' ἀρχὰς ὁ ἰσχυρισμός, ὅτι μὲ τὸ νὰ γίνη κάποιος μέλος τῆς Κοινότητος γίνεται καὶ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἐσφαλμένος θεολογικῶς καὶ ἀνεπίτρεπτος γιὰ ἕνα θεολόγο καὶ μάλιστα ἐπίσκοπο. Μέλος τῆς Ἐκκλησίας, Σεβασμιώτατε, δὲν γίνεται κάποιος μὲ τὸ νὰ ἐγγραφῆ στὴν Ἑλληνικὴ Κοινότητα Τορόντο ἢ σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη Κοινότητα, ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ βαπτισθῆ Ὀρθόδοξος χριστιανός. Τὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ μᾶς καθιστᾷ μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἡ ἐγγραφή μας σ’ ἕνα κοσμικὸ ἀστικοθρησκευτικὸ ὀργανισμό.
Φαίνεται πάντως, ὅτι ὁ ἀρθρογράφος τῆς «Πορείας» δὲν παρακολουθεῖ τὴν παροικιακὴ ἐπικαιρότητα ἢ τὴν παρακολουθεῖ ἐπιλεκτικά. Δὲν ἐξηγεῖται διαφορετικὰ ἡ ἄγνοιά του γιὰ τὸ ὁλοσέλιδο δημοσίευμα τῆς Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «Μέγας Ἀθανάσιος» μὲ τίτλο «Ἡ κρίση ταυτότητος τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος Τορόντο» τὴν περασμένη ἄνοιξη (ὑπάρχει στὸ διαδίκτυο), μὲ τὸ ὁποῖο ἤλεγξε μὲ δριμύτητα τὴν προτεινομένη τότε ἀλλαγὴ τοῦ Καταστατικοῦ αὐτῆς τῆς Κοινότητος. Ἀποροῦμε ἐπίσης, πῶς οἱ διάφοροι πληροφοριοδότες του δὲν τοῦ εἶπαν γιὰ τὶς φιλότιμες προσπάθειες, ποὺ κατέβαλαν δεκάδες μέλη τῶν Ἀδελφοτήτων (καὶ μέλη τῆς Κοινότητος) σὲ δύο συνεχόμενες Γενικὲς Συνελεύσεις, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἀλλαγή. Καὶ ἐὰν ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ δὲν πέρασε στὴν πρώτη Συνέλευση, αὐτὸ ὠφείλετο κυρίως στὶς ἀντιδράσεις μελῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἀδελφοτήτων τοῦ Τορόντο. Αὐτὰ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας καὶ γιὰ νὰ μὴν παραχαράσσεται ἡ ἱστορία.
Ἡ ἐμπαθὴς πέννα τοῦ ἀρθρογράφου ἀναφέρεται καὶ στὸν γνωστὸ καὶ διακεκριμένο θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο. «Ἀκολουθοῦν ἕναν ἀφορισμένο», γράφει. «Δὲν γνωρίζουν πώς, ἂν ἀκολουθοῦν ἕναν ἀφορισμένο, ἀφορίζονται καὶ οἱ ἴδιοι;». Τοῦ ἀπαντοῦμε: Ἡ ἐπανειλημμένη ἐνασχόλησή σας, Σεβασμιώτατε, μ' ἕναν «ἀφορισμένο», ὅπως τὸν χαρακτηρίζετε, θεολόγο, μ' ἕνα δηλαδὴ ἄνθρωπο, ποὺ κατὰ τὴ γνώμη ἐμπαθῶν καὶ ἀθεολογήτων οἰκουμενιστῶν ἔχει τεθῆ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀποδεικνύει, ὅτι βαθειὰ στὸ ὑποσυνείδητό σας κάθε ἄλλο παρὰ ἀφορισμένο καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας τὸν θεωρεῖτε! Καὶ ἔχετε ἀπόλυτο δίκαιο. Ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος μπορεῖ νὰ θεωρῆται ἀφορισμένος γιὰ τὸν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο καὶ ἄλλους οἰκουμενιστές, ὄχι ὅμως γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἄλλα κριτήρια, ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ δικά σας. Τὸν Οἰκουμενισμὸ ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ παναίρεση, ἐσεῖς τὸν θεωρεῖτε ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐνωθοῦν οἱ χριστιανοί! Τὶς συμπροσευχὲς ἡ Ἐκκλησία ἀπαγορεύει, ἐσεῖς, πιὸ σοφὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὶς ἔχετε κάνει τρόπο ζωῆς καὶ ἀπαραίτητο στοιχεῖο, ποὺ σᾶς ἐξασφαλίζει τὴν εὔνοια τῆς προïσταμένης σας ἀρχῆς καὶ τὴν διατήρηση τοῦ θρόνου σας! Τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ ὑγιὴς συνείδηση τοῦ πληρώματός της θεωροῦν ὡς μία τραγικὴ καὶ ἀξιοθρήνητη ἐκκλησιαστικὴ προσωπικότητα, ἕναν ἀρχιοικουμενιστή, σκανδαλοποιὸ καὶ ὑψηλόβαθμο μασόνο (ἐὰν ἀληθεύουν οἱ ἰσχυρισμοὶ τῆς Στοᾶς) ἀρχιερέα, ἐσεῖς στὴν «Πορεία» (μηνὸς Νοεμβρίου) τὸν χαρακτηρίζετε «εἰρηνοποιό», «μέγα», «συκοφαντημένο» καὶ «ἅγιο»!!! Σᾶς συμβουλεύουμε νὰ διαβάσετε τὸ ἀξιόλογο καὶ ἐμπεριστατωμένο ἄρθρο τοῦ Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου, ἱερατ. Προïσταμένου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιῶς, στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 23-11-2012 μὲ τίτλο «Ὁ Ἀθηναγόρειος θρύλος», γιὰ νὰ ἰδῆτε τί πραγματικὰ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὸν ἐκλιπόντα «Ἅγιο» πατριάρχη σας. Εἴθε νὰ μετανόησε πρὶν τὸν θάνατὸ του γιὰ τὸ κακό, ποὺ ἔκανε στὴν Ἐκκλησία, καὶ νὰ μὴν ἀληθεύουν οἱ φῆμες, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες τὸ σῶμα του κατὰ τὴν ἐκταφὴ εὑρέθηκε ἄλυωτο καὶ τυμπανιαῖο. Ἔτσι λοιπὸν καὶ γιὰ τὸν Νικόλαο Σωτηρόπουλο. Γιὰ σᾶς καὶ γι' αὐτούς, ποὺ τὸν ἀφώρισαν, θεωρεῖται ἀφωρισμένος. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὅμως, εἶναι ἄξιος τιμῆς καὶ ἐπαίνου, διότι δὲν ἀφωρίσθηκε γιὰ κάποια παρανομία καὶ ἀσέβεια, ἀλλὰ ἀντιθέτως, ἐπειδὴ ἤλεγξε τὸν Οἰκουμενισμό, τὶς αἱρέσεις, καὶ τὴν παρανομία, αὐθαιρεσία καὶ ἀσέβεια ἀναξίων ἀρχιερέων. Ἐσεῖς καὶ οἱ ὁμόφρονές σας μπορεῖ νὰ τὸν διώκετε καὶ νὰ τὸν ὑβρίζετε, ἡ Ἐκκλησία ὅμως διὰ τοῦ Εὐαγγελίου τὸν μακαρίζει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸν καλεῖ νὰ χαῖρη καὶ νὰ σκιρτᾷ ἀπὸ χαρὰ γι' αὐτὸν τὸν ἄδικο καὶ παράνομο, ἄνευ δίκης καὶ ἀπολογίας, ἀφορισμό, ποὺ ὑπέστη γιὰ τὸ ὄνομά Του καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, διότι ὁ μισθός του θὰ εἶναι μεγάλος στοὺς οὐρανούς (Λουκ. 6, 22-23). Αὐτὰ λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, Σεβασμιώτατε. Αὐτὰ ἔπρεπε νὰ ὑποστηρίζετε καὶ ἐσεῖς. Ἀλλὰ ἐσεῖς κάνατε δικό σας εὐαγγέλιο, τὸ «Κατὰ Σωτήριον εὐαγγέλιον», καὶ ὑποστηρίζετε τὰ ἀντίθετα. Ἐμεῖς θεωροῦμε ὑψίστη τιμὴ καὶ ἰδιαίτερη εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν γνωριμία καὶ συνεργασία μας μὲ τὸν μεγάλο αὐτὸ θεολόγο καὶ ἀγωνιστὴ καὶ σύγχρονο ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ τὸν Γέροντα Ἐφραίμ. Ἐὰν ἤσασταν δίκαιος καὶ καλὸς ποιμένας, θὰ ἔπρεπε τοὺς δύο αὐτοὺς σπουδαίους ἐκκλησιαστικοὺς ἄνδρες νὰ τοὺς εἴχατε κάνει τοὺς πλέον στενοὺς συνεργάτες σας πρὸς οἰκοδομὴ τοῦ ποιμνίου σας. Σεῖς ὅμως, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, τοὺς διώκετε. Καὶ ἔχετε κάνει συνεργάτες σας ἐχθροὺς τῆς Πίστεως καὶ αἱρετικούς! Ὁ Θεὸς σᾶς ἔστειλε τοὺς δύο αὐτοὺς ἐκλεκτοὺς ἐργάτες Του, γιὰ νὰ φυλάσσουν καὶ νὰ προφυλάσσουν ὡς πιστὰ τσοπανόσκυλα τὸ ποίμνιό σας, ὁ μὲν Γέροντας μὲ τὴν μεταφύτευση στὴ δικαιοδοσία σας τοῦ Ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ, ὁ δὲ θεολόγος μὲ τὸν ἀφυπνιστικὸ καὶ ἐποικοδομητικό του λόγο. Σεῖς ὅμως τοὺς διώκετε, διότι διαταράσσουν μὲ τὰ ἐνοχλητικά τους «γαυγίσματα» τὶς ἁβρὲς καὶ ἀγαστὲς σχέσεις σας μὲ τοὺς προβατόσχημους λύκους, τὴν φιλία τῶν ὁποίων ἐπιδιώκετε. Εἶναι αὐτὴ συμπεριφορὰ καλοῦ ποιμένος, ἢ μισθωτοῦ; Τὰ λογικὰ πρόβατα, ποὺ σᾶς ἐμπιστεύθηκε νὰ ποιμάνετε ὁ Χριστός, σᾶς θέλουν νὰ εἴστε καλὸς ποιμένας τους καὶ ὄχι λυκοποιμένας.
Ἀλλὰ δὲν διώκετε μόνο τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ καὶ τὸν Νικόλαο Σωτηρόπουλο. Ἡ ἐν γένει συμπεριφορά σας μᾶς θυμίζει τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολούσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν», ἀλλὰ καὶ τὸν λόγο τοῦ πρωτομάρτυρος καὶ ἀρχιδιακόνου Στεφάνου πρὸς τὸ Συνέδριο τῶν Ἰουδαίων: «Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμών;». Κατ' ἀναλογίαν, παρόμοιο ἐρώτημα θέτουμε καὶ ἐμεῖς μὲ μεγάλο πόνο καὶ θλίψη. Ποῖον ἀπὸ τοὺς εὐλογημένους ἀνθρώπους, ποὺ ἀπέστειλε στὸν Καναδᾶ ὁ Θεός, δὲν ἐδιώξατε; Τὸν μακαριστὸ π. Ἀδριανό, ποὺ ἔζησε ὡς ἀσκητής ἐπὶ 30 χρόνια στὴν ἔρημο τοῦ Σινά, καί, ὅταν πρὶν 15 περίπου χρόνια ἦλθε, γιὰ νὰ στηρίξη μὲ τὸν λόγο του τοὺς πιστούς, τοῦ δώσατε ἐντολὴ νὰ ἐγκαταλείψη τὸν Καναδᾶ ἐντὸς 24ώρου; Τὸν πατέρα Δαμασκηνό, σπάνιο ὑπόδειγμα μοναχοῦ καὶ ἱεραποστόλου, ἀδελφοῦ ἐπὶ 35 ἔτη τῆς Ἱ. Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγ. Ὄρους, καὶ ἱεραποστόλου ἐπὶ 20 ἔτη στὰ βάθη τῆς Ἀφρικῆς, ὁ ὁποῖος ἔσπειρε πλουσίως τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὰ κηρύγματά του στὸ Τορόντο, καὶ τώρα θεωρεῖται ἀνεπιθύμητος; Τὸν ἀείμνηστο πανεπιστημιακὸ καθηγητή, ἱεροκήρυκα καὶ ἱεραπόστολο Στέργιο Σάκκο, ὁ ὁποῖος σᾶς ζήτησε εὐλογία, μέσῳ Ἀδελφότητος, γιὰ νὰ ἔλθη καὶ κηρύξη τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐσεῖς ἀρνηθήκατε, μὲ τὴν δικαιολογία, ὅτι εἶχε δημιουργήσει ἐπεισόδια στὴν Αὐστραλία; Τὸν εὐλαβῆ ἱερέα π. Ἰωάννη ἀπὸ τὴν Κρήτη, ποὺ ἐπισκέφθηκε πρὶν ἀπὸ ἕνα χρόνο τὸ Μοντρεὰλ ἀπὸ τὴν Ἀμερική, φέροντας μαζί του, ὡς πολυτιμότατο ἱερὸ κειμήλιο, θαυματουργὸ σταυρό, περιέχοντα τεμάχιο τιμίου ξύλου, μὲ τὸν ὁποῖο σταύρωνε καὶ εὐλογοῦσε τοὺς πιστούς, ὡρισμένοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους θεραπεύθηκαν θαυματουργικῶς ἀπὸ ἀνίατες ἀσθένειες; Νὰ ὁμιλήσουμε γιὰ τὸ ἀνδρικὸ μοναστήρι τοῦ Belleville καὶ τὶς συνθήκες, ὑπὸ τὶς ὁποῖες μετεκόμισαν οἱ Πατέρες στὴ Ν. Ὑόρκη; Σᾶς κακοφαίνεται καὶ παραπονεῖσθε, διότι λεωφορεῖα γεμάτα πιστοὺς ἀπὸ τὸν Καναδᾶ ἐπισκέπτονται τὰ μοναστήρια τῆς Ἀμερικῆς, καὶ φθάσατε στὸ σημεῖο νὰ συστήσετε ἀπὸ ἄμβωνος νὰ παύσουν οἱ πιστοὶ νὰ ἐπισκέπτωνται καὶ νὰ ὑποστηρίζουν αὐτὰ τὰ μοναστήρια! Καὶ ὅμως, ἐὰν ἐσεῖς δὲν εἴχατε θέσει ἀπαράδεκτους ὅρους καὶ δὲν εἴχατε δημιουργήσει ἀσφυκτικὴ πίεση στοὺς μοναχούς, τὰ μοναστήρια αὐτὰ θὰ ἦταν σήμερα στὸν Καναδᾶ καὶ δὲν θὰ ταξίδευαν ἑκατοντάδες ἄνθρωποι ἐπὶ τόσες ὧρες, γιὰ νὰ τὰ ἐπισκεφθοῦν στὴν Ἀμερική. Ἐὰν ἔφταιγαν οἱ μοναχοί, θὰ εἶχαν προβλήματα καὶ μὲ τὴν νέα τους ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή. Στὴν Ἀμερική, ὅμως, τὸ ἔργο τῶν ἀνδρικῶν μοναστηριῶν ἐπιτελεῖται ἀπρόσκοπτα καὶ ἀνθεῖ καὶ καρποφορεῖ.
Ὡς ἐπίλογο θὰ θέλαμε νὰ σημειώσουμε, ὅτι τὰ δύο πρόσφατα δημοσιεύματά μας, ποὺ ἐνόχλησαν τὸν Μητροπολίτη Τορόντο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δημοσίευσή τους σὲ ὁμογενειακὰ ΜΜΕ, ἔγιναν πρωτοσέλιδα στὴν μεγαλύτερη ἐκκλησιαστικὴ ἐφημερίδα τῆς Ἑλλάδος «Ὀρθόδοξος Τύπος» (11 & 25-1-2013), ἀναρτήθηκαν σὲ ἀξιόλογα θρησκευτικὰ ἱστολόγια τοῦ διαδικτύου καὶ σχολιάστηκαν εὐμενῶς ἀπὸ πολλὰ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ Ἐξωτερικό, μεταξὺ τῶν ὁποίων συμπεριλαμβάνονται ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί, θεολόγοι καὶ πανεπιστημιακοὶ καθηγητές. Καὶ ἐρωτοῦμε: Θὰ εἶχαν τὰ δημοσιεύματα αὐτὰ φιλοξενηθῆ στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» καὶ σὲ ἔγκυρα καὶ σοβαρὰ θρησκευτικὰ ἱστολόγια καὶ θὰ εἶχαν ἀποσπάσει εὐμενῆ καὶ ἐπαινετικὰ σχόλια γιὰ τὸ ἐπιβεβλημένο ἀγωνιστικό, ἐλεγκτικὸ καὶ διαφωτιστικὸ περιεχόμενό τους, ἐὰν τὰ γραφόμενα σ' αὐτὰ ἦσαν «ντροπὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία» καὶ «βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ», ὅπως τὰ χαρακτηρίζει ὁ ἅγιος Τορόντο; Πραγματικὴ «ντροπὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία» καὶ «βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ», Σεβασμιώτατε, εἶναι οἱ ἐπαίσχυντες καὶ βδελυρὲς συμπροσευχές σας μὲ ἀνίερες «ἱέρειες» καὶ «ἐπισκοπῖνες» τοῦ παναιρετικοῦ προτεσταντισμοῦ, ὑπερμάχους τῶν «δικαιωμάτων» τῶν ὁμοφυλοφίλων, οἱ ὁποῖες στοὺς ναούς τους, δίπλα ἀπὸ τὸ ἱερὸ σύμβολο τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἔχουν προσθέσει καὶ τὸ οὐράνιο τόξο, τὸ ὁποῖο ἀπὸ θεïκὸ σημεῖο τῆς διαθήκης-ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ὅτι δὲν θὰ καταστραφῆ ποτὲ πλέον ἡ γῆ μὲ κατακλυσμό, τὸ κατέστησαν οἱ ὁμοφυλόφιλοι παγκόσμιο σύμβολο τοῦ Σοδομισμοῦ τους, προκαλώντας ἔτσι τὸν Θεὸ πολὺ περισσότερο ἀπ' ὅ,τι τὸν προκάλεσαν μὲ τὶς ἁμαρτίες τους οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε, ἀλλὰ καὶ οἱ Σοδομῖτες. Καὶ ἐπειδὴ κάνουμε λόγο γι' αὐτούς, θεωροῦμε καθῆκον μας νὰ σᾶς ὑπενθυμίσουμε τὸν φοβερὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὅσοι ἄνθρωποι δὲν δεχθοῦν τοὺς ἀπεσταλμένους Του καὶ τοὺς διώξουν, αὐτοὶ θὰ τιμωρηθοῦν αὐστηρότερα ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρρων κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως (Ματθ. 10, 15)! Ἀλλοίμονο στοὺς ἀρχιερεῖς, ποὺ διώκουν τιμίους καὶ ἀνιδιοτελεῖς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ σεβασμίους Γέροντες, ἀξίους καὶ γνησίους φορεῖς τοῦ Ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἁγιοπνευματικῆς καὶ Ἡσυχαστικῆς μας παραδόσεως. Γενοῦ ἵλεως, Κύριε, καὶ μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην.

Ἑλληνορθόδοξος Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότης «Μ. Ἀθανάσιος», Τορόντο
Ἑλληνοκαναδικὴ Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότης «Ἀπ. Παῦλος», Τορόντο
Ἑλληνοκαναδικὴ Χριστιανικὴ Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότης «Ὀρθόδοξος Φωνή», Μοντρεάλ

Ορθοδοξη ΠΙΣΤΗ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΝ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΟΥΣ!! ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΓΙΑ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ ! ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΙΑ <<ΠΑΡΑΤΑΞΗ>>ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ,ΕΝΩ ΘΕΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!!ΑΔΕΛΦΟΙ , ΜΗΝ ΥΠΟΚΡΙΝΕΣΤΕ , ΜΙΑ ΜΟΝΑΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΛΚΕΙ ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΑΤΘΑΙΟ , Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΘΕΝΑΡΑ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΩΣ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ , ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ,ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΕΔΕΙΚΑΖΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΗΣ ΕΔΕΙΝΕ ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ! ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΜΠΑΙΖΕΤΑΙ , ΜΙΑ ΚΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΡΕΒΥΘΙΑ , Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΟΜΕΝΟΣ! ΜΟΝΟ Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΣΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΜΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΛΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ , ΠΡΟΕΒΕΙ ΣΕ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ.ΒΕΒΑΙΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΙΚΟΥΣ ΔΥΟ ΣΧΙΖΜΑΤΑ , ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΦΟΡΟΥΣΑΝ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ , ΤΟ ΕΝΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΧΙΖΜΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟ ΣΧΙΖΜΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΩΝ-ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΩΝ ,ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ. ΣΗΜΕΡΑ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΗΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Η ΑΜΩΜΗΤΟΣ Η ΜΗ ΕΧΟΝΤΑ ΣΠΙΛΟΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΘΟΔΙΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΜΟΝΟ ΑΡΧΙΕΡΑΙΩΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ κ.κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ. ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΛΕΓΟΜΕΝΟΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΡΕΥΝΗΣΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΣ ΔΙΑΦΩΝΗΣΟΥΝ ! ΜΕ ΤΟΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΚΙΝΟ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΛΑΜΨΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ , ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΕΝΕΡΓΙΑ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΥΛΑ ΣΤΗΝ ΧΑΡΗΒΔΗ!!

Ανοικτή επιστολή κληρικού προς τον Πατριάρχην Αλεξανδρείας. Ἄλλο ἡ ἀγάπη πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἄλλο κινήσεις, αἱ ὁποῖαι εἶναι 
ἐκτός τῆς παραδόσεως τῶν Ἁγ. Πατέρων.
Μέ ἀφορμήν τήν ἀναγνώρισιν τῶν Μονοφυσιτῶν ὡς Ὀρθοδόξων ὑπό τοῦ
Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεοδώρου ὁ Ρουμάνος
Ὀρθόδοξος κληρικός π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου τοῦ ἀπευθύνει τήν
ἀκόλουθον ἀνοικτήν ἐπιστολήν:
«Μὲ βαθύτατη ἀγάπη καὶ σεβασμό, θὰ ἠθέλαμε νὰ ἐκφράσουμε τὴν
στενοχώρια μας καὶ πολλῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν γιὰ τὸ γεγονὸς ποὺ ἔγινε
στὴν ἐνθρόνιση τοῦ νέου πατριάρχου τῶν Κοπτῶν-Ἀντιχαλκηδονίων.
Βέβαια εἶναι πολὺ ὡραῖο νὰ συμπαθοῦμε καὶ νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἀδελφούς
μας Κόπτες. Ξέρω τὴν θλίψη καὶ τὸ μαρτύριο ποὺ περνᾶνε αὐτοὶ σὲ μία
μουσουλμανικὴ χώρα, καὶ τὴν ἀγάπη τους καὶ ὁμολογία τους πρὸς τὸν
Χριστό. Ὅμως, δὲν μποροῦν νὰ βγάλουν τὰ σύνορα, ποὺ τοποθέτησε τὸ
Ἅγιο Πνεῦμα στὴν τέταρτη Οἰκουμενικὴ σύνοδο καὶ στὶς ὑπόλοιπες
Οἰκουμενικὲς συνόδους, ἐπειδὴ αὐτὰ δὲν εἶναι ἀνθρώπινα ὅρια, ἀλλὰ εἶναι
ὅρια ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς τὰ ἔβαλε μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων.
Οἱ ἀνθρώπινες προσπάθειες γιὰ ἕνωση δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν
ἀποτελέσματα, ἐὰν οἱ Κόπτες δὲν ἀναγνωρίσουν τὴν τέταρτη Οἰκουμενικὴ
σύνοδο καὶ τὶς ὑπόλοιπες συνόδους. Δυστυχῶς, αὐτοὶ εἶναι ἀκόμα ἐκτός
τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Καὶ ἐὰν οἱ ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας μας
ἀναγνωρίσανε τὰ μυστήρια τῶν Κοπτῶν, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι τὸ Ἅγιο
Πνεῦμα τὰ ἀναγνώρισε. Δὲν μποροῦμε ἀκόμη νὰ παραβλέψουμε τὰ
ἀναθέματα ποὺ πάλι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔδωσε, γιὰ νὰ ξέρουν αὐτοὶ ὅτι εἶναι
ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἐὰν θέλουν νὰ ἐπιστρέψουν πρέπει
νὰ δεχτοῦν τὴν τέταρτη Οἰκουμενικὴ σύνοδο καὶ τὶς ὑπόλοιπες συνόδους.
Ἐὰν ποῦμε ὅτι οἱ πατέρες ἀπὸ τὴν τέταρτη Οἰκουμενικὴ σύνοδο ἔκαναν
λάθος, σημαίνει ὅτι καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία ἔχει στὰ θεμέλιά της ἕνα λάθος,
ποὺ σημαίνει βλασφημία καὶ ἀθεϊσμό. Τὸ ἴδιο Πνεῦ μα ποὺ ἐνέπνευσε
τοὺς Εὐαγγελιστὲς νὰ γράψουν τὰ Εὐαγγέλια ἐνέπνευσε καὶ τὴν τέταρτη
Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους.
Ἡ κίνησή σας αὐτὴ, νὰ δώσετε μία μίτρα καὶ νὰ πεῖτε “Ἄξιος”! σημαίνει
ὅτι ἀναγνωρίζετε τὸν πατριάρχη τῶν Κοπτῶν ὡς ἀληθινὸ πατριάρχη. Μὲ
αὐτὸ ἀμφισβητεῖται ἡ ἴδια ἡ ταυτότητά σας ὡς μοναδικὸς Ὀρθόδοξος
Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ Πάσης Ἀ φρικῆς. Ἀρνηθήκατε τὸν θεσμὸ,
ποὺ ἐκπροσωπεῖτε. Αὐτὸ δὲν εἶναι θέμα περηφάνειας, ἀλλὰ θέμα ἀλήθειας
ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτὸ ἡ σωτηρία χιλιάδων ψυχῶν
χριστιανῶν ὀρθοδόξων. Μὴ τοὺς ἀμφισβητεῖτε. Μποροῦμε νὰ ἀγαπᾶμε
τοὺς Κόπτες καὶ ὅλους τους ἑτερόδοξους χωρὶς νὰ κάνουμε λατρευτικὲς
καὶ δογματικὲς κινήσεις ποὺ εἶναι ἐκτός τῆς παράδοσης τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Πατὴρ Ματθαῖος Βουλκανέσκου»

Πηγή: "Ο. Τ. " (=Ορθόδοξος Τύπος).

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΟΤΙ Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ?? ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ , ΚΑΙ ΟΔΗΓΗ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΕΙΑ !! ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΑΝ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΘΗΚΗ Η ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ , ΔΙΟΤΙ ΕΒΛΕΠΑΝ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΕΛΗΓΕ Ο ΔΗΘΕΝ ΕΞ ΑΓΑΠΗΣ ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ<<ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ>> ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ ΑΣΥΣΤΟΛΟΣ ΟΣΟΙ ΛΕΝΕ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ . ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΟΧΙ ΑΠΟ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ Η ΑΛΟΓΙΣΤΟ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ , ΠΟΥ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΤΑΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ,ΧΩΡΙΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΥΝΗ, ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ 4ης ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ , ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΙΕΣ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ <<ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ >> ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ!! ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΗ ΤΟΝ ΟΛΕΘΡΟ ΠΟΥ ΕΦΑΙΡΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ! ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΩΝ ΝΑΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΕΣ ΠΕΡΑΤΑΞΕΙΣ , ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ , ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΑΜΟΛΥΝΤΟ ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΟΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΜΥΞΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΥ ΕΛΚΗ ΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟ! ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΑΙ ΑΝΤΗΡΗΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ   http://www.egoch.org/teyxoc_35.html  ΚΑΙ ΒΓΑΛΤΕ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΑΣ . ΜΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΑΙ ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΣΤΑΙ ΕΝΩΠΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ , ΜΗΝ ΓΙΝΕΣΤΑΙ ΑΙΤΙΑ ΝΑ ΚΟΛΑΖΟΝΤΑΙ ΑΘΩΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ! ΑΝ ΦΟΒΗΣΤΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ Η ΕΡΕΥΝΑ ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΟ ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ , ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΟΡΓΙΖΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ , ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Ο ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΥΪΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΗ ΔΩΡΕΑΝ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ,ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΔΟΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΔΙΔΑΞΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ! ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ-ΨΕΥΤΟΘΕΟΛΟΓΙΕΣ! ΟΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΚΥΡΥΞΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΛΕΓΩ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ<ΑΠ. ΠΑΥΛΟΣ> ΟΠΟΙΟΣ ΑΛΑΞΗ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΕΡΑΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΛΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ<ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ> !!

ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ

ΠΡΟΣ  ΚΑΘΕ  ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ

Η εκκλησία  του  Χριστού  πάντοτε  πολεμούνταν  από  διαφόρους  αιρετικούς , σε  όλους  τους  αιώνες  μέχρι και  σήμερα  διάφοροι  αιρετικοί, πατριάρχες, αυτοκράτορες, λόγιοι και  φιλόσοφοι, προσπαθούσαν  να αλλοιώσουν  το  πιστεύω της  ορθοδοξίας  ,αναιρούντες,  προσθέτοντας η αλλοιώνοντας   διάφορα  από  την παράδοση  της .

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΠΑΙΔΩΝ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ *

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ




Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΠΑΙΔΩΝ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ *


Παπαδοπούλου Γεωργίου

Φιλολόγου



Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στὶς 31/1/1776 στὴν Κέρκυρα καὶ ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ ἐννιὰ παιδιὰ μιᾶς πολυμελοῦς οἰκογένειας. Πατέρας του ἦταν ὁ ξακουστὸς δικηγόρος τοῦ νησιοῦ Ἀντώνιος-Μαρίας Καποδίστριας. Μητέρα του ἦταν ἡ Διαμαντίνα Γονέμη, θυγατέρα τοῦ κόμη καὶ γιατροῦ Χριστόδουλου Γονέμη ἀπὸ τὴν Κύπρο. Βέβαια οἱ ρίζες καταγωγῆς τῆς οἰκογένειας Καποδίστρια φθάνουν στὴν Ἴστρια τῆς Δαλματίας τὸ 14ο αἰώνα (1375 μ.Χ.). Τὸ ἀρχικὸ ὄνομα τῆς οἰκογένειας ποὺ πιθανὸν ἦταν Victorio Victori, ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν ὀνομασία τῆς πόλης Capo d’ Istria (Caput Histriae= Ἰουστινόπολις).

Ἔλαβε τὴν ἐγκύκλια παιδεία στὸ νησί του καὶ μετὰ πῆγε στὴν Padova τῆς Ἰταλίας ὅπου σπούδασε κυρίως ἰατρική, ἀλλὰ καὶ φιλοσοφία καὶ νομική.

 ΟΙ 8 ΝΟΗΤΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ

 1η εἶναι, ἡ γνώση τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν τοῦ βίου τούτου, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, καὶ ἡ λύπη γιὰ κάθε ζημιὰ ποὺ ἔπαθε ἡ ἀνθρώπινη φύση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

 2η εἶναι, ἡ γνώση τῶν δικῶν μας ἁμαρτημάτων καὶ τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέγει ὁ Ἄγ.Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἀπὸ τοὺς πατέρες.

 3η εἶναι, ἡ γνώση τῶν πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τῶν μετὰ τὸν θάνατον δεινῶν, ὅπως λέγεται στὶς θεῖες Γραφές.

 4η εἶναι, ἡ κατανόησις τῆς διαγωγῆς στὸν κόσμο τοῦτον τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μαθητῶν του, καθὼς καὶ τῶν ἔργων καὶ τῶν λόγων τῶν ἄλλων Ἁγίων, Μαρτύρων καὶ Ὁσίων πατέρων.

 5η εἶναι ἡ γνώση τῆς φύσης καὶ τῆς ἀλλοίωσης τῶν πραγμάτων, ὅπως λέγουν οἱ Ἅγιοι πατέρες, ὁ Γρηγόριος καὶ ὁ Δαμασκηνός.

 6η εἶναι, ἡ θεωρία τῶν ὄντων, δηλαδὴ ἡ γνώση καὶ ἡ κατάνόηση τῶν αἰσθητῶν κτισμάτων τοῦ Θεοῦ.

 7η εἶναι, ἡ κατανόηση τῶν νοητῶν κτισμάτων τοῦ Θεοῦ.

 8η εἶναι, ἡ περὶ Θεοῦ γνῶσις, ἡ λεγόμενη Θεολογία.

 Αὐτὲς εἶναι λοιπὸν οἱ 8 θεωρίες. Οἱ τρεῖς ταιριάζουν σ’ αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀκόμη πρακτικός, γιὰ νὰ μπορέσει μὲ τὰ πολλὰ καὶ πικρὰ δάκρυα νὰ καθαρίσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀπ’ ὅλα τὰ πάθη, καὶ κατὰ χάρη ἀπὸ τὸν Θεὸν τὶς ὑπόλοιπες.

 Οἱ ἄλλες πέντε ταιριάζουν στὸν θεωρητικό, δηλαδὴ στὸν γνωστικό, ἐπειδὴ φυλάγει καὶ ἐκτελεῖ καλὰ πάντοτε καὶ τὶς σωματικὲς καὶ τὶς ἠθικὲς πράξεις, δηλαδὴ τὶς ψυχικές, ἀπὸ τὶς ὁποῖες καταξιώνεται νὰ γνωρίσει αὐτὲς μὲ σαφήνεια καὶ νοερά. Γιατί ἀπὸ τὴν πρώτη ὁ πρακτικὸς λαμβάνει τὴν ἀρχὴ τῆς γνώσης, καὶ στὴν συνέχεια φροντίζει τὴν ἐργασία καὶ μελετᾷ τὰ νοήματα ποὺ τοῦ δίνονται καὶ προκόβει σ’ αὐτά, μέχρι νὰ φθάσει στὴν κατοχή τους, καὶ ἔτσι αὐτόματα ἔρχεται στὸ νοῦ ἡ ἄλλη γνώση. Ἔτσι ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὶς ὑπόλοιπες θεωρίες. [Φιλοκαλία Αγ.Πέτρου Δαμασκηνου τόμ. 17 σελ. 85-87]