Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1924 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1924 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1924 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Η πτώση της εκκλησίας της ελλάδος από την ορθόδοξο πίστη !σύμφωνα με δηλώσεις νεοημερολογιτών κληρικών και θεολόγων! «Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

http://xristianorthodoxipisti.blogspot.gr/2013/08/1917.html?spref=fb

Διά τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 αἱ ζυμώσεις διά τήν Ἡμερολογιακήν Πειρατείαν καί Παπικήν Ἀπαγωγήν τῆς Ἐκκλησίας ἔλαβον ἐντατικούς ρυθμούς.Τήν 16ην Ἰανουαρίου 1923,ἡ Ἔκθεσις τῆς πενταμελοῦς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῆς Μεταρρυθμίσεως τοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ὁποία εἶχε συσταθῆ ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἀπεφάνθη μεταξύ ἄλλων ὅτι: «οὐδεμία (Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία) δύναται νά χωρισθῇ τῶν λοιπῶν καί ἀποδεχθῇ Νέον Ἡμερολόγιον, χωρίς νά καταστῇ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ἀπέναντι τῶν ἄλλων» (ΦΕΚ/24/Α/25-1-1923, σελ. 159-161).

http://xristianorthodoxipisti.blogspot.gr/2013/05/1920.html?spref=fb

Οι αιρέσεις που έφερε στην εκκλησία της Ελλάδος ο οικουμενισμός

http://xristianorthodoxipisti.blogspot.gr/2013/08/blog-post_985.html

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ – ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΩΝ ΚΑΙ ΟΜΑΔΩΝ ΔΕΚΑΤΡΙΜΕΡΙΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ!!!!!!!

http://xristianorthodoxipisti.blogspot.gr/2013/08/blog-post_3.html

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΧΗΣΗΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΤΟΥΣ ΟΥΝΙΤΙΚΩΝ ΓΟΧ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗ
ΑΙ ΠΑΛΙΔΩΡΙΑΙ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΙΤΩΝ, ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ
http://www.egoch.org/files/37194458.pdfΠΩΣ ΕΞΗΛΘΕΝ Ο ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1954

ΠΩΣ ΕΞΗΛΘΕΝ Ο ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ 1935 http://www.egoch.org/files/37194424.pdf

ΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ,

ΑΙ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ.http://www.egoch.org/files/37194458.pdf 
ΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΙ.

Η ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟ-ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ 
Η ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΜΕΙΝΕ Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ο ΜΟΝΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΡΟΣ

Τὸ εὐσεβέστατον τῆς ἐν Ἑλλάδι καὶ ἀλλαχοῦ Πλήρωμα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Ἀθῆναι 15ῃ Σεπτεμβρίου 1954

Πανοσιώτατοι Ἱερομόναχοι. Αἰδεσιμώτατοι Ἱερεῖς, ὁσιώτατοι Μοναχοὶ, εὐλαβέστατοι Ἐκκλησιαστικοὶ Ἐπίτροποι καὶ εὐσεβέστατοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα.

Χάρις Ὑμῖν καὶ εἰρήνη καὶ ἔλεος τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος, εἴη μεθ' ἁπάντων Ὑμῶν. Ἀμήν.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ,

ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν διδάσκει: «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἶναι λύκοι ἅρπαγες. Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς».

Ὁ κατὰ κλῆσιν Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν οὐρανοβάμων Παῦλος φθέγγεται: «Ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ δοκιμάζοντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου καὶ εὐάρεστον» καί: «Βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι ἀλλ' ὡς σοφοὶ ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραὶ εἰσὶ» καί: «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις, ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν» καί: «εἴ τις εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ' ὅ παρελάβετε καὶ παρ' ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, κἂν ἡμεῖς, κἂν Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἀνάθεμα ἔστω».

Καὶ ἐξακολουθῶν τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Κυρίου ὁ Θεῖος Παῦλος προφητεύει: «Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς Δεσπότην ἀρνούμενοι ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν· καὶ πολλοὶ ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀπωλείαις, δι' οὕς ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται».

Καὶ αὖθις ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλος ἡμῶν ἐπιτονίζει: «Βλέπετε, μὴ πλανηθῆτε, πολλοὶ γάρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες ὅτι ἐγὼ εἰμι ὁ Χριστὸς, μὴ οὖν πορευθῆτε ὀπίσω αὐτῶν, ἐκ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς».

Εἰς τὰς Πράξεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀναγινώσκομεν: «Καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα, τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν».

Καὶ ἐν τῷ Ἱερῷ Εὐαγγελίῳ γέγραπται: «Οἱ ψευδοδιδάσκαλοι οὗτοι ἐξ ἡμῶν μὲν ἦλθον, ἀλλ' οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν μεμενήκασιν ἄν μεθ' ἡμῶν».

Οἱ οὐράνιοι λόγοι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου καὶ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ, δὲν ἐλέχθησαν, δὲν ἐγράφησαν περιστατικῶς διὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην. Οἱ λόγοι οὗτοι εἶναι κήρυγμα προφητικὸν καὶ διδακτικὸν διὰ τοὺς αἰῶνας, δι' ὅλον τὸν βίον τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας. Ψευδοπροφῆται καὶ ψευδοδιδάσκαλοι ὑπάρχουσι πάντοτε.

Ποθοῦντες τὴν κάλυψιν τῶν ρηγμάτων, τὴν ἄρσιν τῶν σχισμάτων, καὶ ἐπιδιώκοντες τὴν εἰρήνευσιν καὶ τὴν ἕνωσιν τῶν διασπασθέντων Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἵνα ἡνωμένοι καὶ ἀδελφωμένοι ἀντιμετωπίσωμεν τὸν ἀναμολόγητον διωγμὸν, ἐξαπελύσαμεν τὴν ἀπὸ 1ης Ἰουνίου 1954 Ἐγκύκλιον, διὰ τῆς ὁποίας παρεκαλοῦμεν τὸν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον νὰ πράξῃ κατὰ τὸ Ἱερὸν καθῆκον Του καὶ κατὰ τὰ ἐντάλματα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων πρὸς ἀποκατάστασιν τῆς Ἑνότητος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῇ βαλλομένῃ πανταχόθεν ὑπὸ τῶν ποικιλωνύμων ἐχθρῶν Αὐτῆς, ἅμα δὲ καὶ τῆς Ἑνότητος ὁλοκλήρου τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ κόσμου τοῦ ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην, ἐπὶ τῷ ἁγίῳ τέλει τῆς ἐξαλείψεως τοῦ σχίσματος ἐκ τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ὅπερ καὶ σοβαρὰς ζημίας εἰς τὸν ἱερὸν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα ἐπέφερε καὶ σάλον μέγαν εἰς τὰς τάξεις τῶν Ὀρθοδόξων ἥγειρε καὶ καταστροφὴν τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος ἐπήνεγκεν, ἀνασταλείσης τῆς προόδου καὶ συσσωρευθέντων συντριμμάτων καὶ ἐρειπίων.

Ἀλλὰ, τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα, εἰς μάτην αἱ προσπάθειαι ἡμῶν. Τὸ πνεῦμα τοῦ Ἑωσφόρου ἐπεκράτησεν. Καὶ ὁ πρ. Φλωρίνης Κύριος Χρυσοστόμος ἀπήντησε διὰ τῆς ἀπὸ 15ης Ἰουλίου 1954 ἐγκυκλίου Του κρατῶν τὴν θρυαλλίδα, ἀφρίζων καὶ μαινόμενος, κηρύττων τὸν πόλεμον, τὸν διχασμὸν καὶ τὸ ἀγεφύρωτον τοῦ χάσματος. Ἡ ἐγκύκλιος αὕτη διέλυσε πλέον πᾶσαν ἐλπίδα ἡμῶν. Ἡμεῖς εὐχόμενοι ὅπως ὁ Κύριος γένηται ἴλεως τῷ ἐμπρηστῇ πρ. Φλωρίνης, συνέχοντες τὴν ὀδύνην τῆς ψυχῆς ἡμῶν, προχωροῦμεν πλέον μὲ τὰ ὅπλα τῆς Πίστεως ἀκλόνητοι καὶ ἀτρόμητοι εἰς τὸν Ἀγῶνα ἀντιμετωπίζοντες συγχρόνως καὶ τὴν Σχισματικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Σπυρίδωνος καὶ τὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ,

δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ πρ. Φλωρίνης ἀποκρούει τὴν τεινομένην χεῖρα τῆς Ἑνώσεως πρὸς δόξαν τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ πρὸ ἐτῶν δεκαεπτά, κατὰ τὸ 1937 παρεκαλέσαμεν τὸν πρ. Φλωρίνης νὰ δεχθῇ τοὺς ὅρους τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐπέλθῃ ἡ ποθητὴ Ἕνωσις πρὸς δόξαν Θεοῦ, σωτηρίαν τῶν πιστῶν καὶ πρόοδον καὶ ἐπικράτησιν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος. Ἀλλ' ὁ Ἀρχιερεὺς οὗτος, ἀτυχῶς ἐκπεσὼν, ἠρνήθη, ἠρνεῖτο πάντοτε καὶ ἀρνεῖται πεισμόνως, ἀλλὰ καὶ ἐν ἐπιγνώσει διὰ λόγους μυχίους, οὕς οἷδε Κύριος. Ἀρνεῖται νὰ προσέλθῃ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, δὲν ἔχει σκοπόν, δὲν θέλει τὴν καταπολέμησιν τοῦ σχίσματος τοῦ ἐκ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου προελθόντος, ἀλλ' εἶναι τεταγμένος πρὸς διάλυσιν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος, ὠθούμενος ἀπὸ ταπεινὰ πάθη καὶ δέσμιος τῆς προσπαθείας του πρὸς ἱκανοποίησιν προσωπικῶν πόθων. Καὶ προχωροῦντες πλέον εἰς ἀνοικτὸν ἀγῶνα ἔχομεν καθῆκον νὰ σχίσωμεν τὴν προσωπίδα καὶ νὰ ἀποκαλύψωμεν τὸν ἄνδρα ἐπὶ τῇ βάσει κειμένων καὶ ἱστορικῶν γεγονότων. Εἶναι ἐπιτακτικόν τὸ καθῆκον ἡμῶν τοῦτο, καίτοι λυπούμεθα ἀπὸ βάθους ψυχῆς, διότι πρέπει νὰ διαφωτίσωμεν ἵνα μὴ πλανηθῇ κανεὶς ἐκ τῶν διαφόρων ψευδῶν, τῶν ἀπατηλῶν τεχνασμάτων, πανούργων σοφιστειῶν καὶ στρεψοδίκων δικαιολογιῶν.

ΛΟΙΠΟΝ «ΓΕΝΝΗΘΗΤΩ ΦΩΣ»

Οἱ ὑπογεγραμμένοι Ἀρχιερεῖς, παρακαλοῦμεν πάντας ὅπως διεξέλθωσι μετὰ προσοχῆς καὶ ὑπομονῆς τὴν Ποιμαντορικὴν καὶ Πατρικὴν ταύτην ἐγκύκλιον ἡμῶν, ἵνα πᾶντες ἐννοήσωσι καλῶς:

1) Ποῖα τὰ ἐλατήρια τὰ παρακινήσαντα τὸν πρ. Φλωρίνης Κύριον Χρυσόστομον Καβουρίδην νὰ προσέλθῃ εἰς τὸν ἱερὸν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα.

2) Διὰ τίνας λόγους ὁ πρ. Φλωρίνης ἀποπτύσας πᾶντα χαλινόν ἠθικοῦ συναισθήματος κατ' ἐξακολούθησιν ἐπιρρίπτει εἰς Ἡμᾶς τὴν εὐθύνην τοῦ Σχίσματος τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας μὲ τὴν μοναδικὴν δικαιολογίαν ὅτι ἡμεῖς διεπράξαμεν τὸ τρομερὸν ἔγκλημα ὅτι πρὸς προαγωγὴν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος προέβημεν εἰς χειροτονίας νέων Ἐπισκόπων.

3) Διὰ τίνας λόγους καὶ ποίους σκοποὺς ὁ πρ. Φλωρίνης ἀποκρούει μετὰ πείσματος ἑωσφορικοῦ τὴν ἕνωσιν μεθ' ἡμῶν, διὰ νὰ θολώνῃ δὲ τὰ νερὰ καὶ νὰ παραπλανᾷ τὸν λαὸν ἀντιστρέφει καὶ διαστρέφει τὰ γεγονότα καὶ κρατῶν κλάδον ἐλαίας πρὸς εἰρήνευσιν λέγει καὶ γράφει ὅτι ἡμεῖς εἴμεθα οἱ αἴτιοι τοῦ διχασμοῦ καὶ οὐχὶ αὐτός!!! Ἀλλ' ἐπὶ τέλους τυφλωθεὶς ὑπὸ τοῦ πάθους ἀπέσπασε μόνος τὸ προσωπεῖον, κατέπεσεν ἡ Αὐλαία καὶ ἐνεφανίσθη ὁ πρ. Φλωρίνης οἷος πράγματι εἶναι! Καὶ θὰ ἀφήσωμεν πλέον τὰ γεγονότα νὰ ὁμιλήσωσι καταβοῶντα, ἀποκαλύπτοντα καὶ καταδικάζοντα.

Α´. ΠΩΣ ΕΞΗΛΘΕΝ Ο ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

Ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης ἐξῆλθεν εἰς τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῶν παραδόσεων τῆς Ὀρθοδοξίας, οὐχὶ πυρπολούμενος ἀπὸ Πίστεως, ἀλλὰ ἕνεκα λόγων ἐμπαθείας, φθόνου καὶ ἐκδικήσεως πρὸς τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ὁ ὁποῖος ἠρνήθη νὰ τὸν προαγάγῃ εἰς Πρόεδρον τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας ἢ Ἀρχιεπίσκοπον Πειραιῶς ὅπως ἐπιμόνως καὶ ἐκβιαστικῶς ἀπήτει καὶ ἐπεδίωκεν. Καὶ πράγματι ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ὁ ἐμφανιζόμενος ὡς ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀρχιερεὺς ὑπάρχων τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Συνοδικὸς, ἐκάθηρεν Ὀρθοδόξους Ἱερεῖς, ἀποκαλέσας τὸν παλαιοημερολογιτισμὸν καρκίνωμα καὶ χαίνουσαν πληγὴν (καταβοῶσι τὰ πρακτικὰ τῆς κακοδόξου Συνόδου). Καὶ τέλος ἀπεφάσισε καὶ ἐξῆλθεν εἰς τὸν ἱερὸν Ἀγῶνα παραπλανηθεὶς καὶ πιστεύσας ὅτι ἐπίκειται ἡ πτῶσις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου καὶ θὰ ἀνέλθῃ εἰς τὴν θέσιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐτὸς, παροτρυνόμενος ὑπὸ διαφόρων πολιτικῶν προσώπων καὶ ὑπὸ τοῦ τότε Συμβουλίου τῆς Ἑλληνικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητος.

Β´ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ 1935, ΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΑΙ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ.

Κατὰ τὸ ἱστορικὸν διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν ἔτος 1935 οἱ Ἀρχιερεῖς Δημητριάδος Γερμανὸς, Φλωρίνης Χρυσοστόμος καὶ Ζακύνθου Χρυσόστομος, Ἀρχιερεῖς τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας λαβόντες τὴν Ἀρχιερωσύνην κατὰ τὸ Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον, ὑψώνουσι τὴν σημαίαν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποκηρύσσοντες τὴν ἀποστάτιδα Ἐκκλησίαν. Καὶ εἰς τὸν ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Κωνσταντίνου Κολωνοῦ ἐνώπιον χιλιάδων πιστοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ ποιοῦνται τὴν ὁμολογίαν των καὶ βροντοφωνοῦσι τὸ Διάγγελμά των πρὸς τὸν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικὸν Λαὸν καὶ Κλῆρον. Διὰ τῆς ὁμολογίας καὶ τοῦ διαγγέλματός των οἱ τρεῖς οὗτοι Ἀρχιερεῖς κατέστησαν ἑαυτοὺς Κανονικοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν συμφώνως πρὸς τὰς διατάξεις τῶν ἱερῶν Κανόνων περὶ Σχίσματος, καθόσον εἶχον τὴν Ἀρχιερωσύνην ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου. Καὶ μετὰ τὸ κίνημα τοῦτο τῆς συμπήξεως τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἀνῆλθον οἱ Ἀρχιερεῖς εἰς τὴν ἱερὰν Μονὴν Κερατέας καὶ ἡ πρώτη πρᾶξις Των ὡς ἀνεξαρτήτου Ἐκκλησίας ἦτο ἀφ' ἑνὸς μὲν ἡ ὑπὸ τῶν δύο χειροθεσία τοῦ Μητροπολίτου Ζακύνθου Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος εἶχε χειροτονηθῆ ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ νέου ἑορτολογίου καὶ ἀφ' ἑτέρου αἱ χειροτονίαι τεσσάρων νέων ἐπισκόπων, τῶν Μεγαρίδος Χριστοφόρου Χατζῆ, Διαυλείας Πολυκάρκου Λιώση, Κυκλάδων Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου καὶ Βρεσθένης Ματθαίου Καρπαθάκη.

Μετὰ τὰς χειροτονίας ἤρχισαν αἱ ἀνακρίσεις, αἱ ἀπομονώσεις καὶ ὁ διωγμός. Δὲν ὑπῆρχε ἀπόθεμα πίστεως, ἐπῆλθε κλονισμός καὶ αἱ ἀρνήσεις τῆς ἱστορικῆς ὁμολογίας. Ἔναντι τῆς προδοσίας καὶ τῆς ἀρνήσεως ἐστάθησαν ὄρθιοι, ἀκέραιοι καὶ εὐθυτενεῖς καὶ ἀπεκήρυξαν καὶ τὴν προδοσίαν καὶ τοὺς προδότας:

1) Ἡ Ἑλληνικὴ Θρησκευτικὴ Κοινότης, ἡ ὁποία ἐστάθη στῦλος ἀκλόνητος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ εἰς τὴν ὁποίαν ἀνήκει πᾶσα δόξα καὶ τιμή. Εἴη εὐλογημένον τὸ ὄνομα τῆς Κοινότητος τῶν Ὀρθοδόξων, καί

2) Οἱ δύο Ἐπίσκοποι Κυκλάδων Γερμανὸς καὶ Βρεσθένης Ματθαῖος κατὰ τὸ ἔτος 1937.

Οἱ ἀρνηταὶ τῆς ὁμολογίας των ἐν τῇ ἀρνήσει των διεκήρυξαν ὅτι τὰ Μυστήρια τῆς κακοδόξου ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἄκυρα μέχρις ὅτου συνέλθη μία Σύνοδος καὶ τὴν κηρύξη Σχισματικὴν, κατ' ἀκολουθίαν μέχρι τότε αἱ ἀποφάσεις τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι κανονικαί. Τὰ συμπεράσματα τῆς γνώμης ταύτης εἶναι ὁλοφάνερα:

α) Εἶναι περιττός καὶ μάταιος ὁ ἀγών,

β) Αἱ καθαιρέσεις αἱ γενόμεναι ὑπὸ τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἐγκυρόταται καὶ κανονικώταται,

γ) Ἀθετοῦνται αἱ τέσσαρες Πανορθόδοξοι Σύνοδοι, αἵτινες κατεδίκασαν τὸ Παπικὸν ἑορτολόγιον, καὶ τὰς ὁποίας Συνόδους οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς εἶχον ἐπικαλεσθῆ εἰς τὸ Διάγγελμά των τοῦ 1935.

Γ´ ΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΙ.

Ἡ σειρὰ ἀρνήσεων, ἀσυνεπειῶν καὶ κακοδοξιῶν ἐκτίθενται μὲ ἀντικειμενικότητα καὶ σαφήνειαν εἰς τὴν ἱστορικὴν Ἐγκύκλιον τοῦ Κυροῦ Βρεσθένης Ματθαίου τῆς 1ης Ὀκτωβρίου 1947 καὶ παραθέτομεν ἐνταῦθα πιστὴν ἀντιγραφήν. Ἐν αὐτῇ διακηρύσσει ὁ ἀοίδιμος κυρὸς Ματθαῖος τοὺς λόγους τοὺς ἐπιβαλόντας τὸν χωρισμόν:

«Καθαρῶς λόγοι πίστεως, προσφιλῆ ἐν Χριστῷ, τέκνα καὶ ἀδελφοὶ, μᾶς ἐπέβαλον νὰ χωρισθῶμεν ἀπὸ τούτων καὶ οὐχὶ ἄλλοι, προσωπικοὶ ἤ συμφέροντος, ὡς καθ' ἡμῶν κατηγοροῦσιν. Διὰ μὲν τὸν θανόντα Δημητριάδος, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀναγραφῶσι, διότι ὁ ἀποθανὼν δεδικαίωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας. Ὅμως, τονίζομεν, ὅτι ὅλοι οἱ λόγοι καὶ οἱ φόβοι μας δι' αὐτὸν ἐπηλήθευσαν ὡς τοὐλάχιστον ἀπέδειξε καὶ ἡ τελευτή του, ἥτις συνέβη κακοδόξως, τῆς κηδείας του τελεσθείσης ὑπὸ τῆς κακοδόξου Μητροπόλεως Ἀθηνῶν καὶ διὰ κακοδόξων Ἱερέων. Ὡς πρὸς τὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, ῥιζικωτέρα εἶναι ἡ διαφορά. Κατὰ τὸ θέρος τοῦ 1937, εἰς ἀπάντησίν του πρὸς τὸν Ὁσιώτατον Μοναχόν Μᾶρκον Χανιώτην, ἔγραφεν ὅτι, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶναι σχισματική, ὅτι δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὴν κηρύξῃ τοιαύτην καὶ, ὅτι τὸ μῦρον τὸ παρὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τελεσθὲν μετὰ τὴν καινοτομίαν, δηλαδὴ, μετὰ τὴν ἐφαρμογὴν τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἔχει τὴν ἁγιαστικὴν χάριν, τὰ δὲ παιδία τῶν νεοημερολογιτῶν δὲν πρέπει νὰ μυρώνωνται, ἀκόμη δὲ ὅτι δὲν δύναται νὰ ἔλθῃ εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὰς ἄλλας νεοημερολογιτικὰς καὶ παλαιοημερολογιτικὰς Ἐκκλησίας, αἱ ὁποῖαι ἀναγνωρίζουσι τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὡς κανονικὴν, ἐπὶ πλέον δὲ ὅτι μετὰ τὸ Σχῖσμα κατ' οὐδὲν ἐμειώθη ἡ ἁγιαστικὴ χάρις τοῦ μύρου τοῦ τελεσθέντος παρὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τὰ αὐτὰ περίπου ὁ ἴδιος ἔγραφε κατὰ τὴν 17ην Ὀκτωβρίου 1937 πρὸς τὸ Διοικητικὸν Συμβούλιον τῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Θεσσαλονίκης, ὅτι δηλαδὴ θεωρεῖ καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐὰν κηρύξῃ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σχισματικὴν καταδικάζων οὕτω εἰς τὸν πνευματικὸν θάνατον 5 ἑκατομμύρια Ἕλληνας ἀδελφούς του, οἵτινες, καλῇ τῇ πίστει, ἀκολουθοῦν τὸ νέον ἡμερολόγιον, καὶ νὰ ἔλθῃ οὕτως εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὰς ἄλλας Ἐκκλησίας».

Τὴν 15ην Ἰανουαρίου 1938 ἔγραφε πρὸς τὸν τότε Ὑπουργὸν τῶν Θρησκευμάτων κ. Γεωργακόπουλον, ὑποβάλλων ἐπὶ τούτῳ ἔγγραφον:

«Νὰ ἀναγνωρισθῶσιν αἱ χειροτονίαι τῶν Ἐπισκόπων Χατζῆ καὶ Λιώση ὡς ἔγκυροι καὶ νὰ τεθῶσιν οὗτοι εἰς τὴν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας, ὁ δὲ Γερμανὸς Βαρυκόπουλος καὶ ὁ Ματθαῖος Ἁγιορείτης νὰ καταστῶσιν ὑπόδικοι ἐνώπιον τῆς Δ. Συνόδου τῆς ἐπισήμου (κακοδόξου) Ἐκκλησίας δι' ὅσα ἔγραψαν καὶ ἐδημοσίευσαν ἐξ ἀκρισίας, τόσον ἐναντίον Αὐτῆς, ὅσον καὶ αὐτῶν».

Συνεχίζων γράφει:

«Νὰ καταστῇ ὑποχρεωτικὴ δι' ἡμᾶς καὶ τὴν Ἱεραρχίαν ὅλην ἡ περὶ ἡμερολογίου ἀπόφασις τῆς Προσυνόδου, οἱαδήποτε καὶ ἂν ᾖναι αὕτη, καὶ νὰ τεθῇ ἀμέσως εἰς ἐφαρμογὴ, δηλαδὴ, ἂν ἀποφασίσῃ ἡ Προσύνοδος νὰ ἀκολουθήσωμεν τὸ νέον ἡμερολόγιον νὰ τὸ ἀκολουθήσωμεν» (βλέπε βιβλίον «Νομοκανονικαὶ Ἐνασχολήσεις» Δημητρίου Πετρακάκου Βασιλικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς κακοδόξου Συνόδου, σελίς 285).

Ἐν ἔτει 1940, ἐνώπιον τεσσαράκοντα προσώπων ἐξ ἀμφοτέρων τῶν παρατάξεων, εἰς τὴν ἐν Ψυχικῷ οἰκίαν τοῦ κ. Βασιλείου Κηρύκου, ὡμολόγησεν, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐφ' ὅσον δὲν συνῆλθεν Οἰκουμενικὴ ἢ Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἵνα τὴν κηρύξῃ σχισματικὴν, δὲν δυνάμεθα νὰ τὴν εἴπωμεν σχισματικήν. Τὰ μυστήριά της εἶναι ἔγκυρα. Τὸ μύρον της ἔχει ἁγιαστικὴν χάριν καὶ ὅτι τὰ παιδία τῶν νεοημερολογιτῶν δὲν πρέπει νὰ μυρώνωνται. Τὸ αὐτὸ ἔτος ἐφεῦρε τὸ δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ, δηλαδὴ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν νεοημερολογιτῶν εἶναι δυνάμει μόνον σχισματικὴ, οὐχὶ δὲ καὶ ἐνεργείᾳ».

Τὴν σοφιστείαν ταύτην, ἐφεῦρε διότι προσκληθεὶς ὑπὸ τοῦ τότε Ἀστυνομικοῦ Διευθυντοῦ κ. Ἰ. Βαβούρη, ἤκουσε παρὰ τούτου ὅτι ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία ἦτο ἀποφασισμένη καὶ ἐπέμενεν, ἐφαρμόζουσα τὴν ἀπόφασίν της, νὰ στείλῃ εἰς ἐξορίαν ὅλους τοὺς Ἀρχιερεῖς. Δειλιάσας τότε ὑπανεχώρησε, μὲ μόνον σκοπόν ὅπως ἱκανοποιήσῃ τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ ἐπηρεάσῃ ταύτην, ἵνα ἀναστείλῃ τὴν περὶ ἐξορίας τῶν Ἀρχιερέων ἀπόφασιν. Διὰ τῆς τοιαύτης ὅμως συμπεριφορᾶς ἠγνόησε καὶ ἠρνήθη τὰ μόλις πρὸ ὀλίγου ὁμολογηθέντα.

Τὴν 1ην Ἰουνίου 1944 εἰς τὴν Ποιμαντορικὴν ἐγκύκλιόν του πρὸς ἅπαν τὸ Χριστεπώνυμον πλήρωμα, γράφει:

«Ταμιοῦχος τῆς Θείας χάριτος εἶναι ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὡς προικισθεῖσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ὄχι ὡρισμένος ἀριθμὸς Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ἀποσπώμενος διὰ λόγους διαφωνίας, δι' ἰάσιμόν τι ἐκκλησιαστικὸν ζήτημα (ὡς τὸ ἡμερολόγιον) καὶ ὅτι οἱ τοιαῦτα πράττοντες εἶναι Προτεστάνται ἢ παρασυνάγωγοι. Ὅτι ἡμεῖς ἀσεβοῦμεν καὶ εἴμεθα ἱερόσυλοι ὄχι μόνον πρὸς αὐτὴν τὴν θείαν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν ἱερότητα τῶν Μυστηρίων, ἐπειδὴ ἀποκαλοῦμεν τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν σχισματικὴν καὶ μὴ ἔχουσαν οὐδεμίαν χάριν».

Περαιτέρω γνωματεύει, ὅτι «ἡμεῖς οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι, δὲν ἀποτελοῦμεν ἰδιαιτέραν καὶ ἀνεξάρτητον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν Ἑλλάδι, διότι οὐδεμία Ἐκκλησία μᾶς ἀνεγνώρισεν ὡς τοιαύτην, ἀλλ' εἴμεθα ἐντὸς τῆς ἀνεγνωρισμένης Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ὡς μία φρουρὰ, ἥτις φρουρεῖ τὸν θεσμὸν τοῦ Ὀρθοδόξου ἑορτολογίου. Καὶ ὅτι εἶναι ἐσφαλμένη καὶ ἀντικανονικὴ ἡ ἰδέα, ὅτι ἡμεῖς εἴμεθα Ἐκκλησία». Ἐνῶ εἰς τὴν ἐγκύκλιόν του γράφει «Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος» (Βλέπε ἐγκύκλιον 1954).

Συνεχίζων ἐκθέτει ὅτι, «κατὰ ταῦτα, ἡμεῖς οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι ὅσω καὶ ἂν παρουσιαζώμεθα κατὰ τὸ φαινόμενον ὅτι εἴμεθα Ἐκκλησία κλπ., ἀποτελοῦμεν ἐν τῇ Κανονικότητι, οὐχὶ ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν ἐκείνης, μεθ' ἧς διεκόψαμεν, προσωρινῶς, διὰ λόγους Κανονικοὺς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν, ἀλλὰ τὴν ἀνύστακτον φρουρὰν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν ὀνόματι τῆς ὁποίας συνεχίζομεν τὴν ἱστορίαν αὐτῆς καὶ ὅστις φρονεῖ ἀντιθέτως εἶναι παρασυνάγωγος καὶ Προτεστάντης».

Ὁμοίως, ὅτι «ἡμεῖς δὲν ἔχομεν τὸ δικαίωμα νὰ μεταδώσωμεν Ὀρθόδοξον χάριν τὴν ὁποίαν ὑστερούμεθα· ἐπειδὴ δὲν ἀνήκομεν εἰς τὴν Κανονικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος τὴν μόνην ταμιοῦχον τῆς Θείας χάριτος, κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον ἀντίληψιν».

Ἐπίσης τὴν 18ην Ἰανουαρίου 1945 εἰς τὴν διασάφησιν τῆς ἀνωτέρῳ ἐγκυκλίου γράφει:

«Εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν μία μερὶς Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, διὰ λόγους ἐκκλησιαστικοὺς καὶ Κανονικοὺς, διακόπτει τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς προϊσταμένης ἀρχῆς, ἀποχωριζομένη διὰ λόγους θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῆς Διοικούσης Ἱεραρχίας, πηγνύει ἴδιον θυσιαστήριον ὅσω καὶ ἂν διὰ τῆς χωριστικῆς λατρείας καὶ τῶν ἰδίων εὐκτηρίων οἴκων καὶ ἰδίων λειτουργῶν φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν ἐκείνης, ἐξ ἧς ἐχωρίσθη, δὲν παύει ὅμως, Κανονικῶς νὰ ἀνήκῃ αὕτη εἰς τὴν αὐτὴν, τὴν μίαν καὶ ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν κ.λπ. (βλέπε σελ. 8).

Εἰς δὲ τὴν σελίδα 11, γράφει ἐπίσης: Τὸ σφαλερὸν τοῦ διϊσχυρισμοῦ τούτου, δηλαδὴ, τὸ ὅτι ἡμεῖς λέγομεν ἄκυρα τὰ μυστήρια τῶν νεοημερολογιτῶν, ἔγκειται εἰς τὴν ἐσφαλμένην ἀντίληψιν, ὅτι οἱ παλαιοημερολογῖται ἔμειναν εἰς τὰς Πατρίους παραδόσεις, διότι ἡ ἐκκλησία τῶν νεοημερολογιτῶν ἀπὸ τοῦδε ἐστερήθη τῆς Θείας χάριτος ὡς λέγουσιν οἱ παρασυνάγωγοι Ἐπίσκοποι. Τοῦτο ἴσως νὰ συμβαίνῃ διὰ τοὺς ἀκολουθοῦντας τὴν παρασυναγωγήν. Οἱ ἐν ἐπιγνώσει ὅμως παλαιομερολογῖται τῆς Ὀρθοδόξου παρατάξεως ἡμῶν γινώσκουσι καλῶς, ὅτι ἡ παρακολούθησις τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου δέν εἶναι ἀπόῤῥοια τοῦ ἐγκύρου ἢ ἀκύρου τῶν μυστηρίων τῶν νεοημερολογιτῶν» κ.λπ.

Εἰς δὲ τὰς σελίδας 14 καὶ 15 τῆς αὐτῆς διασαφήσεώς του γράφει, ὅτι «πρέπει ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι νὰ ἐκφράσωμεν τὴν λύπην μας δι' ὅσα ἐγράψαμεν τόσον ἐναντίον αὐτῶν, ὅσον καὶ κατὰ τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ νὰ μετανοήσωμεν διότι ἐκηρύξαμεν σχισματικὴν τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ ἄκυρα τὰ μυστήριά της». Ὁμοίως εἰς τὴν ἐφημερίδα «Ἐλευθερία» τῆς 14ης Νοεμβρίου 1945 δημοσιεύει, ὅτι «οὐδέποτε θὰ προβῇ εἰς ἐπαναστατικὰς πράξεις, ὡς τοὺς ἄλλους Ἐπισκόπους, δηλαδὴ, οὐδέποτε θὰ χειροτονήσῃ Ἐπισκόπους, διότι δὲν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλὰ φρουρὰ, καὶ διαβεβαιοῖ, ὡς πρὸς τοῦτο, τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Κυβέρνησιν, ὅτι κατ' οὐδένα λόγον καὶ ἐν οὐδεμιᾷ περιπτώσει θὰ προβῇ εἰς τοιαύτην ἐνέργειαν». Καὶ τοῦτο διότι, διεμηνύθη εἰς αὐτοὺς παρὰ τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας διὰ τοῦ κ. Γεωργίου Μπόγρη, τότε μοιράρχου τῆς Χωροφυλακῆς καὶ ὑπασπιστοῦ τοῦ κ. Ὑπουργοῦ τῆς Ἀσφαλείας κατὰ τὸ ἔτος 1939, δηλαδὴ, νὰ μὴ χειροτονήσουν Ἀρχιερεῖς διότι θὰ σταλοῦν εἰς ἐξορίαν, τοῦθ' ὅπερ καὶ ἀποδεχθέντες, διεβεβαίωσαν τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν διὰ τοῦ ἀνωτέρω κ. Μπόγρη ὅτι οὐδέποτε θὰ προβοῦν εἰς χειροτονίας ἀρχιερέων καὶ ἐν οὐδεμιᾷ περιπτώσει.

Ὡσαύτως, εἰς τὸ ὑπόμνημά του διὰ τὴν μέλλουσαν νὰ συνέλθῃ Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ ἔτους 1945 παραθέτει:

«Ὁ θρίαμβος δὲ οὗτος τῆς Ἐκκλησίας ἐπετεύχθη διὰ τῆς Πανσθενουργοῦ δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς μέσου καὶ ὀργάνου χρησιμεύσαντος τοῦ Ἐξοχωτάτου Στρατάρχου Στάλιν καὶ τῶν ἐνδόξων αὐτοῦ συνεργατῶν πολιτικῶν τε καὶ στρατιωτικῶν, οἵτινες μετὰ τοῦ Πρωθιεράρχου καὶ τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ῥωσσικῆς Ἐκκλησίας ἐξεπόνησαν τὸ σύμφωνον τῆς Πολιτείας μετὰ τῆς Ἐκκλησίας… «Καὶ αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου». Εἰς τὰς σελίδας 21, 22 καὶ 35 τοῦ ὑπομνήματος τούτου ἀποκαλεῖ τὸν σχισματικὸν Ἀρχιεπίσκοπον Παπαδόπουλον, ἀοίδιμον καὶ μακάριον, αὐτὸν τὸν σχίσαντα τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀναθεματισμένον ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, προσθέττων εἰς τὰς σελίδας 22 καὶ 26, ὅτι εἶναι ὀρθόδοξον τέκνον τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ὅτι κακῶς ἐφέρθη ἡ Μήτηρ του καὶ ἡ σκληρόκαρδος μητριά του Ἐκκλησία πρὸς αὐτὸν καὶ τοὺς ἄλλους Ἀρχιερεῖς ποὺ τοὺς ἐκάθηρεν, καὶ περαιτέρω, ὅτι καὶ μετὰ τὴν ἀπόσχισιν αὐτοῦ ἐκ τῆς Διαρκοῦς Συνόδου ἄφησε τὴν θύραν ἀνοικτὴν τῆς συνεννοήσεως μετὰ τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας καὶ συνεχίζων ἱστορεῖ ὅτι οἱ τρεῖς Ἱεράρχαι τότε Δημητριάδος, Ζακύνθου καὶ Φλωρίνης, κατήρτισαν Διοικητικὸν Συμβούλιον καὶ ὄχι Ἐκκλησίαν παρ' ὅλον ὅτι ἔγραφον καὶ εἰς τὰς ἐγκυκλίους των, τὰ ἔγγραφά των, καὶ εἰς τὴν ἐφημερίδα των ὅτι εἶναι Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μέχρι σήμερον.

Ὥστε ἄλλα λέγουν καὶ ἄλλα πράττουν.

Εἰς δὲ τὴν σελίδα 31 ἀποκαλεῖ τὴν Ἱ. Σύνοδον, ἀρχιερατικὸν συμβούλιον, καὶ τὸν ἀποθανόντα κακοδόξως πρόεδρόν του Δημητριάδος ἀοίδιμον καὶ τοῦτον, ὡς ἂν ὅλοι οἱ κακόδοξοι νὰ ᾖναι ἀοίδιμοι. Καὶ κατωτέρω, εἰς τὴν αὐτὴν σελίδα, παραπονεῖται πρὸς τὴν Μητέρα του κακόδοξον Ἐκκλησίαν, διότι δὲν ἔπρεπε νὰ τὸν τιμωρήσῃ τόσον σκληρῶς, ἀλλὰ τοὐλάχιστον ἔπρεπε νὰ τὸν ὑστερήσῃ τῆς εὐλογίας καὶ τῆς Μυστηριακῆς ἐπικοινωνίας της, ἀποκαλῶν αὐτὴν ἐπίσημον καὶ προϊσταμένην του ἐκκλησιαστικὴν ἀρχὴν, καὶ εἰς τὴν σελ. 46 ἀποκαλεῖ ταύτην κανονικὴν ἐκκλησιαστικήν του ἀρχὴν ἐναντίον τῆς ὁποίας οὐδέποτε ἐπανεστάτησε. Καὶ τέλος, εἰς τὰς σελ. 50 καὶ 51 γράφει, ὅτι τὸ κίνημα τὸ ὁποῖον ἔκαμε τὸ 1935 δὲν στρέφεται ἐναντίον τῆς Μητρός του Ἐκκλησίας τῆς γαλουχησάσης αὐτὸν, ἀλλὰ ἐναντίον προσώπων τινῶν Κληρικῶν καὶ ὅτι δὲν δύναταί τις νὰ διϊσχυρισθῇ ὅτι τὸ διάβημά του στρέφεται κατὰ τῆς ἐννοίας καὶ τοῦ κύρους τῆς Μητρός του Ἐκκλησίας, ἀλλὰ κατὰ προσώπων, οὔτε δύναται δὲ νὰ τεθῇ ἐν ἀμφιβόλῳ τὸ κῦρος τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας.

Εἰς τὴν ἐφημερίδα του «Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» κατὰ τὴν 29ην Ἰουλίου τοῦ 1946, ὑπὸ τὸν τίτλον «Μία παρὰ τὴν θέλησίν μας ἀπάντησις εἰς τὸν κ. Εὐγένιον Τόμπρον» ἐννοῶν τὸν ἡμέτερον Πρωτοσύγκελον, ἔγραφε: «Ἂν τὰ μυστήρια τῶν νεοημερολογιτῶν εἶναι ἄκυρα, τότε τόσον ἡ χειροτονία του, ὅσον καὶ ὁ γάμος του εἶναι ἀνύπαρκτα».

Ὑποστηρίζει δηλαδὴ, ὅτι εἶναι ἔγκυρα τὰ μυστήρια τῶν κακοδόξων νεοημερολογιτῶν, διὰ μίαν ἀκόμη φοράν. Ἐνῶ ἡμεῖς τότε εἰς τὸ ὑπ' ἀριθ. 24 φύλλον τῆς ἐφημερίδος μας «Κῆρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων» ἀπεδείξαμεν ὅτι εἶναι ἄκυρα τὰ μυστήρια τῶν σχισματικῶν νεοημερολογιτῶν παραμενόντων ἐν τῷ Σχίσματι, καὶ καθίστανται ἔγκυρα διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας καὶ τῆς παραδοχῆς ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, ὡρισμένων ὅρων τοὺς ὁποίους ἀπαιτεῖ ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, ἥτις καὶ σαφέστατα ὁμιλεῖ πὼς πρέπει νὰ δεχώμεθα καὶ διορθώνωμεν τοὺς ἐρχομένους εἰς τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἐκκλησίαν σχισματικούς.

Αὐτὰ ἔγραφε καὶ ἐλάλει ὁ πρώην Φλωρίνης καὶ αὐτὰ πιστεύει ἀκόμη. Πιστεύει δηλαδὴ, ὅτι ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία δὲν εἶναι σχισματικὴ, τὰ μυστήριά της δὲν εἶναι ἄκυρα, τὸ μῦρον της ἔχει τὴν χάριν, τὰ παιδία τῶν κακοδόξων δὲν πρέπει νὰ μυρώνωνται, ὅτι εἶναι ταμιοῦχος τῆς Θείας χάριτος, ὅτι ἡμεῖς οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι δὲν εἴμεθα Ἐκκλησία ἀλλὰ μόνον φρουρὰ, ὅτι εἴμεθα τέκνα τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Μήτηρ καὶ Μητρυιά μας, ὅτι εἶναι προϊσταμένη μας Ἀρχὴ, καὶ ἐν τέλει, ὅτι εἴμεθα παρασυνάγωγοι, ἱερόσυλοι καὶ Προτεστάνται, μόνον ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζομεν τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν ὡς ἔχουσαν χάριν, νόμιμον καὶ κανονικήν.

Τοιουτοτρόπως, ὁ πρώην Φλωρίνης μᾶς παρουσιάζει ὡς τελείως κακοδόξους νεοημερολογίτας λαμβάνοντας τὴν χάριν ἀπὸ τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀθετῶν οὕτω τὰς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β´ τοῦ Τρανοῦ, τοῦ 1583, 1587, 1593 καὶ τοῦ Ἀνθίμου τοῦ 1848, αἵτινες κατεδίκασαν τὸ νέον ἡμερολόγιον, ὡς πολλάκις καὶ ὁ ἴδιος διεκήρυξεν καὶ δὴ ἐν τῇ ὁμολογίᾳ του τοῦ 1935.

Αὐτοὶ λοιπὸν εἶναι οἱ λόγοι διὰ τοὺς ὁποίους ἐχωρίσθημεν ἀπὸ τὸν πρώην Φλωρίνης, λόγοι καθαρῶς Πίστεως καὶ οὐχὶ προσωπικοὶ ὡς μᾶς κατηγοροῦσιν.

Ὡς πρὸς τοὺς ἐκπεσόντας Ἐπισκόπους Χριστόφορον Χατζῆν καὶ Πολύκαρπον Λιώσην δὲν εὑρίσκομεν σκόπιμον νὰ μακρηγορήσωμεν. Τοῦτο μόνον ἀρκεῖ νὰ γνωρίζῃ πᾶς τις, ὅτι ἐπὶ μίαν ὁλόκληρον δεκαετίαν ἀφ' ἧς ἡμέρας ἐξέπεσαν οὗτοι τῆς πρώτης των ὁμολογίας παρέμειναν καὶ ἐνέμειναν εἰς τὴν κακοδοξίαν, ἀναγνωρίσαντες τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ ἀσπασθέντες τὴν ἀπόφασιν αὐτῆς, δι' ἧς καθήροντο, ἠρνήθησαν δὲ ἐγγράφως καὶ ἐμπράκτως τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Διότι, ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἀρνήσεων, ἅς ἐποιήσαντο ἐνώπιον τοῦ κακοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ δικαστηρίου προφορικῶς καὶ ἐγγράφως, ἐποιήσαντο ἄρνησιν τὴν ὁποίαν ἐδημοσίευσε τὸ περιοδικὸν «Ἐκκλησία», ὄργανον τῆς σχισματικῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς τὸ φύλλον τῆς 9ης Νοεμβρίου 1935 ὑπ' ἀριθμ. 45. Αὕτη ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Δήλωσις: Ὁ ὑποφαινόμενος Χριστόφορος Χατζῆς δηλῶ διὰ τῆς ἐνυπογράφου ταύτης δηλώσεώς μου, ὅτι παρασυρθείς καὶ πλανηθεῖς εἰς πράξεις κατακριτέας κατὰ τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετανοῶν εἰλικρινῶς, ἀποκηρύσσω πᾶν τὸ φέρον τὴν ὑπογραφήν μου ἔντυπον, ἢ προφορικὰ κηρύγματά μου καὶ τὰ κοινοποιηθέντα διὰ δικαστικοῦ κλητῆρος ἐν τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ σχετικῶς πρός τε τὸν Κανονικὸν καὶ νόμιμον καταρτισμὸν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν ἁρμοδιότητα τῶν Συνοδικῶν δικαστηρίων.

Ὡσαύτως ἀποκηρύσσω τὰς περὶ διορθωμένου ἡμερολογίου δοξασίας τῶν λεγομένων παλαιοημερολογιτῶν, πιστεύων, ὅτι καὶ μετὰ τὴν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας γενομένην διόρθωσιν τοῦ ἡμερολογίου δὲν διεσπάσθη ἡ ἑνότης τῆς Ὀρθοδόξου Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Δηλῶ δὲ ἀνεπιφυλάκτως ὅτι, ὡς καὶ πρότερον, οὕτω καὶ ἐφεξῆς, θὰ ἐπιτελέσω πλήρως τὸ καθῆκον μου πρὸς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν καὶ συμφώνως πάντοτε πρός τε τὰς ἀποφάσεις καὶ τὰ κελεύσματα τῆς ἐν Ἑλλάδι ἐπισήμου Ἐκκλησίας.

Προσεπιδηλῶ δὲ ὅτι, διὰ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ διορθωμένου ἡμερολογίου οὐδόλως ἐθίγησαν τὰ δόγματα καὶ ἡ Ἱερά Παράδοσις τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Ὡς πρὸς δὲ τὸν χαρακτηρισμὸν Σχίσματος ἐκ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ διορθωμένου ἡμερολογίου δηλῶ καὶ αὖθις ἀνεπιφυλάκτως ὅτι Σχῖσμα δὲν ὑφίσταται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἡμῶν.

Ἐν Ἀθήναις τῇ 18ῃ Ἰουλίου 1935.

Ὁ δηλῶν ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΧΑΤΖΗΣ».

Πανομοιότυπον τῆς τοιαύτης δήλωσιν, ὑπέγραψε καὶ ὁ Πολύκαρπος Λιώσης.

Διὰ τὴν ἀκρίβειαν τῶν ἀνωτέρω ὁ Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἀρχ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ.

Εἰς δὲ τὴν ἐκδοθεῖσαν μελέτην τοῦ Δικηγόρου Ἀθηνῶν, Τίτου Ἀ. Πετροπούλου ἐπιγραφομένην «Τὸ ἔγκυρον τῆς εἰς Ἐπισκόπους χειροτονίας τῶν Θεοφιλεστάτων Χριστοφόρου Χατζῆ καὶ Πολυκάρπου Λιώση. Συμβολὴ εἰς τὸ Κανονικὸν Δίκαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας» καὶ εἰς τὴν σελίδα 24, εἰς ὑπόμνημά του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν γράφει ὁ Χριστόφορος Χατζῆς:

«Ὑπόμνημα τοῦ Θεοφ. Χριστοφόρου Χατζῆ.

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 11ῃ Ἰανουαρίου 1936.

Πρὸς τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Κύριον Χρυσόστομον, ὡς Πρόεδρον τῆς Ἱ. Συνόδου. Ἀθήνας.

Ἐπισταμένη καὶ ἐμβριθὴς μελέτη τῶν ἐκκλησιαστικῶν Κανόνων μὲ ἤγαγεν εἰς τὰ κάτωθι συμπεράσματα:

Παραδέχομαι ἐξ ὁλοκλήρου, ὅτι ἡ χειροτονία μου οὗσα ὑπερόριος καὶ ἀπολελυμένη, καλῶς ὑπὸ τοῦ Ἀνωτάτου Ἐκκλησιαστικοῦ δικαστηρίου ἐκηρύχθη ἄκυρος, ἐξ οὗ καὶ οὐδέποτε ἠξίωσα ὅτι εἶμαι Ἐπίσκοπος Μεγαρίδος…» καὶ ἐξακολουθῶν ἀποδεικνύει, ὅτι τὸ ἄκυρον δὲν εἶναι καὶ ἀνύπαρκτον. Καὶ τοῦτο παρὰ τὸ δημοσίευμά του εἰς τὴν «Φωνὴν τῆς Ὀρθοδοξίας» τῆς 29ης Ἰουλίου τοῦ 1946, ὅπου ἀποτεινόμενος πρὸς τὸν ἡμέτερον Πρωτοσύγκελον, προσεπάθει νά ἀποδείξῃ ὅτι τὸ ἄκυρον εἶναι καὶ ἀνύπαρκτον.

Ἐν συμπεράσματι, ἀρνοῦνται, ἐπαναρνοῦνται, φάσκουν καὶ ἀντιφάσκουν, ἐνῶ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι Ἀρχιερεῖς Ὀρθόδοξοι χωρίς ν' ἀποκηρύξουν τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν, χωρὶς καμίαν ὁμολογίαν πραγματικὴν, χωρὶς κανένα Κανόνα, χωρὶς καμίαν τιμωρίαν συμφώνως τοῖς Θείοις καὶ Ἱεροῖς Κανόσιν.

Ἂν δὲ λάβωμεν ὑπ' ὄψιν τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας, καὶ δὴ τὸν ΞΒ´ (62) Ἀποστολικὸν, οἱ ἀνωτέρω ἐκπεσόντες Ἀρχιερεῖς, δὲν ἠμποροῦν πλέον νὰ ᾖναι Ἀρχιερεῖς, κατὰ τὸν Κανόνα τοῦτον ὅστις λέγει ἐπὶ λέξει: «Εἴ τις Κληρικὸς διὰ φόβον ἀνθρώπινον, Ἰουδαίου ἢ Ἕλληνος, ἢ Αἱρετικοῦ, ἀρνήσηται, εἰ μὲν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀποβαλλέσθω, εἰ δὲ τὸ ὄνομα τοῦ Κληρικοῦ, καθαιρείσθω. Μετανοήσας δὲ, ὡς λαϊκός δεχθήτω» καὶ ὅστις Κανὼν ἑρμηνευόμενος προστάζει, ὅτι ὅποιος Κληρικὸς διὰ φόβον ἀνθρωπίνων κολάσεων, Ἰουδαίων δηλ. ἢ Ἑλλήνων, ἢ Αἱρετικῶν, ἤθελεν ἀρνηθῇ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὁ τοιοῦτος ἀφοῦ μετανοήσει, ὄχι μόνον ἂς ἐκβάλληται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ καὶ νὰ στέκηται εἰς τὴν τάξιν τῶν μετανοησάντων. Εἰ δὲ διὰ φόβον ἀνθρώπινον ἤθελεν ἀρνηθῇ τὸ ὄνομα τοῦ Κλήρου του, ταὐτὸν εἰπεῖν, πὼς εἶναι ὁ δεῖνα Κληρικὸς ἢ Ἀναγνώστης δηλ. ἢ Ψάλτης, ἢ ἄλλο τι, ἂς καθαίρεται μόνον ἀπὸ τὸ κληρικάτον του. Δίκαιον γὰρ εἶναι νὰ στερηθῇ ἐκεῖνο ὅπου ἠρνήθη, καὶ δὲν ἠθέλησε νὰ εἰπῇ πὼς τὸ ἔχει. Ἀφ' οὗ δὲ ὁ τοιοῦτος μετανοήσῃ, ἂς δέχηται εἰς κοινωνίαν μετὰ τῶν πιστῶν ὡσὰν λαϊκὸς, ἤτοι, ἂς συμπροσεύχεται μὲ τοὺς πιστούς.(*)

Ὁ ΙΕ´ Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὁρίζει: «Εἴτις Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος, ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τῶν Κληρικῶν, ἀπολείψας τὴν ἑαυτοῦ παροικίαν, εἰς ἑτέραν ἀπέλθη, καὶ παντελῶς μεταστὰς, διατρίβει ἐν ἄλλῃ, παρὰ γνώμην τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου, τοῦτον κελεύομεν μηκέτι λειτουργεῖν. Εἰ μάλιστα, προσκαλουμένου αὐτὸν τοῦ Ἐπισκόπου αὐτοῦ ἐπανελθεῖν, οὐχ ὑπήκουσεν, ἐπιμένων τῇ ἀταξίᾳ ὡς λαϊκὸς μέντοι ἐκεῖσε κοινωνείτω».

Ὁ ΙΣΤ´ Κανών διακελεύει: «Εἰ δὲ ὁ Ἐπίσκοπος παρ' ὦ τυγχάνουσι, παρ' οὐδέν λογισάμενος τὴν καθ' αὐτῶν ὁρισθεῖσαν ἀργίαν, δέξηται αὐτοὺς ὡς Κληρικούς, ἀφοριζέσθω, ὡς διδάσκαλος ἀταξίας».

Ὁ πρ. Φλωρίνης δεξάμενος τοὺς ἀποστάτας Μοναχοὺς καὶ καθηρημένους Κληρικοὺς κατέστη ἔνοχος καὶ καθηρημένος καὶ ἀφωρισμένος σύμφωνα πρὸς τὰς Ἀποστολικὰς Διαταγάς.

Ἐν συνεχείᾳ καταπροδίδεται ὁ ἱερὸς ἀγὼν τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ ἐν τῇ ποιμαντορικῇ ἐγκυκλίῳ ἡμῶν (τῆς 8ης Νοεμβρίου 1952, σελ. 3) βροντοφωνοῦμεν: «Ἀλλὰ καὶ ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος παραπαίει. Συμπράττει μετὰ προδοτῶν. Καὶ αὐτὸς ὁ ἀγωνιστὴς, ὡς θέλει νὰ πιστεύῃ καί νά ἰσχυρίζηται, δὲν ἐδίστασεν εἰς Μυτιλήνην νὰ συμπροσευχηθῇ μετὰ κακοδόξων Κληρικῶν. Καὶ ὅμως ὅταν ἀποκαλύπτηται ἡ προδοσία δὲν ἐδίστασαν καὶ δὲν ἠσχύνθησαν νὰ προβῶσιν εἰς διάψευσιν».

Ἡ τραγικὴ κωμωδία, ὁ ἐμπαιγμός τῶν Θείων καὶ ἡ διακωμώδησις τῆς Ὀρθοδοξίας συνεχίζεται, καὶ αἴφνης ὁ πρ. Φλωρίνης ἐν συμφωνίᾳ μετὰ τῶν ἄλλων Ἐπισκόπων του, παραιτεῖται τῶν ποιμαντορικῶν των καθηκόντων!!! Καὶ ἀναγινώσκει ὁ λαός εἰς τὴν ἐφημερίδα «Ἐλεύθερος Λόγος» (9 Νοεμβρ. 1952) ταῦτα τὰ ὡραῖα καὶ καταπληκτικά: Οἱ Μητροπολῖται τῶν Παλαιοημερολογιτῶν πρώην Φλωρίνης κ. Χρυσόστομος, Χριστιανουπόλεως κ. Χριστόφορος καὶ Διαυλείας κ. Πολύκαρπος, ἐξέδωκαν ἀνακοίνωσιν διὰ τῆς ὁποίας τονίζουν τὰ ἑξῆς: Μετὰ κοινὴν σύσκεψιν καὶ ὁμώνυμον γνώμην τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ὑπέβαλον τὴν παραίτησίν των ἐκ τῆς ἐνασκήσεως τῶν ποιμαντορικῶν των καθηκόντων, τὴν ὁποίαν καὶ ἐγνώρισαν καὶ εἰς τοὺς ἁρμοδίους Ὑπουργοὺς, θὰ ἐξακολουθήσουν δὲ ἐμμένοντες εἰς τὰς ἐπὶ τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ ὡς ἄτομα καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς εὐθύνης ὑπὲρ τρίτων».

Ὑπάρχει καὶ ἡ ἐγκύκλιος τοῦ 1950 τοῦ πρ. Φλωρίνης περὶ δῆθεν ὁμολογίας του. Τὸ ἔτος 1950 ἐξαπέλυσεν ἐγκύκλιον διὰ τῆς ὁποίας ἀποκαλεῖ τὰ Μυστήρια τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας ἄμοιρα θείας χάριτος. Ἐὰν τό ἐπίστευεν αὐτό! Ἀλλὰ δὲν τὸ πιστεύει, ἀλλὰ τὸ εἶπε καὶ τὸ ἔπραξε πρὸ τὸν ἀποκλειστικὸν σκοπὸν νὰ ἀποσπάσῃ ἀφ' ἡμῶν Κληρικοὺς καὶ Παραρτήματα ἡμῶν καὶ διὰ νὰ ἐπιφέρῃ σάλον εἰς τὰς Μονὰς ἡμῶν: Ἐὰν πράγματι πιστεύῃ εἰς ὅσα λέγει εἰς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ 1950 ὅτι τὰ Μυστήρια τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἄμοιρα θείας χάριτος, τότε εἶναι ἔνοχος ἀπὸ τοῦ 1937 ὅπου ἠρνήθη τὸ τοιοῦτον φρόνημα. Ἀλλὰ τότε ποῦ εἶναι ἡ μετάνοιά του καὶ ἐνώπιον τίνων ἐκρίθη διὰ τὸ ἁμάρτημα τοῦ 1937 ἕως καὶ 1950; Καὶ πότε θὰ πιστεύσωμεν ὅτι εἰλικρινῶς ἐφρόνει, τὸ 1937 ἢ τὸ 1950;

Δ´ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ.

Ὁ πρ. Φλωρίνης διατείνεται ὅτι δὲν ἀναμειγνύεται εἰς τὴν πολιτικήν. Ἀλλὰ αἱ πράξεις του διαψεύδουσι τὸν ἰσχυρισμόν του αὐτὸν, καὶ ἰδού:

1) Ἐξυμνεῖ τὸν Στάλιν εἰς τὸ ὑπόμνημά του πρὸς τὴν μέλλουσαν νὰ συνέλθῃ Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ ἔτους 1945. Γράφει λοιπὸν ὁ πρ. Φλωρίνης: «Ὁ θρίαμβος δὲ οὗτος τῆς Ἐκκλησίας ἐπετεύχθη διὰ τῆς Πανσθενουργοῦ δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς μέσου καὶ ὀργάνου χρησιμεύσαντος τοῦ ἐξοχωτάτου Στρατάρχου Στάλιν καὶ τῶν ἐνδόξων αὐτοῦ συνεργατῶν πολιτικῶν καὶ στρατιωτικῶν, οἵτινες μετὰ τοῦ Πρωθιεράρχου καὶ τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ῥωσσικῆς Ἐκκλησίας ἐξεπόνησαν τὸ σύμφωνον τῆς Πολιτείας μετὰ τῆς Ἐκκλησίας… καὶ αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου.

2) Εἴκοσιν ἡμέρας πρὸ τῶν ἐκλογῶν ἐκάλεσε τὸν Κλῆρον του καὶ τὸ Συμβούλιόν του καὶ ἠγόρευσε καὶ ἠγωνίσθη νὰ τοὺς πείσῃ νὰ ψηφίσουν τὸ ἀριστερίζον κόμμα τῆς ΕΠΕΚ. Ἀντέστη ὁ Ἱερομόναχος Γρηγόριος Παπαβλάχος διαμαρτυρόμενος ὅτι δὲν δύνανται νὰ γίνουν κομμουνισταὶ καὶ ὅτι εἶναι ἀπρεπὲς νὰ ψηφίσουν τὸν Πλαστήραν, ὁ ὁποῖος εἰσήγαγε καὶ ἐπέβαλε τὸ Παπικὸν ἡμερολόγιον. Καὶ ὁ διαμαρτυρηθεὶς Παπαβλάχος ἐξεδιώχθη κακὴν κακῶς ἐκ τῆς αἰθούσης.

3) Καὶ τώρα ὁ ἀδίστακτος καὶ «μὴ… ἀναμιγνυόμενος εἰς τὴν Πολιτικὴν» πρ. Φλωρίνης ἔγινε Συναγερμικὸς καὶ ὑμνεῖ εἰς ὅλους τοὺς τόνους τὸν Στρατάρχην Πρωθυπουργὸν Παπάγον. Καὶ τὸν ἐξυμνεῖ ὡς ἔνδοξον καὶ δαφνοστεφνῆ. Καὶ ὅμως ἐπὶ Κυβερνήσεως Παπάγου ὁ διωγμὸς ἐξακολουθεῖ. Ὁποία ἀπροσμέτρητος ὑπόκρισις!

Ε´ Ο ΦΘΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΜΠΑΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΟΝΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ.

Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος κατακαίεται καὶ πυρπολεῖται ἀπὸ τὸ μῖσος, τὸν φθόνον καὶ τὸ πάθος του πρὸς τὴν Μονὴν Κερατέας καὶ πρὸς ἡμᾶς. Ὅταν ἡμεῖς καὶ ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Μονὴ τῆς Κερατέας εἴμεθα ἐμπερίστατοι διωκόμενοι, συκοφαντούμενοι, δικαζόμενοι, καταδικαζόμενοι, φυλακιζόμενοι ὁ πρώην Φλωρίνης ἐξέσχισε τὸ προσωπεῖον καὶ ἐνεφανίσθη πλήρης πάθους. Γέμουσιν αἱ ἀθηναϊκαὶ ἐφημερίδες (16.11.1950) καὶ τὰ περιοδικά του ἀπὸ τοὺς ἀφροὺς τῆς λύσσης του ἐναντίον ἡμῶν καὶ τῆς Μονῆς Κερατέας. Καὶ ἐκινεῖτο δραστηρίως γράφων εἰς τὰ παραρτήματα νὰ ἀποκηρύξουν τὴν Κερατέαν καὶ τὰ ἐγκλήματά της. Καὶ δὲν ἡσύχαζε καὶ κατ' εἰσήγησίν του ὁ Ἀρσένιος Σάλτας Ἐπίσκοπος Νέας Ὑόρκης δημοσιεύει εἰς «Ἀτλαντίδα» (5.1.1951) ἐναντίον ἡμῶν.

Ἀλλὰ τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν τὰ πᾶντα εἰς ἀγαθόν συνεργεῖ. Καὶ εἰς τὸν ψευδόλογον κατάπτυστον λίβελλον τοῦ Ἐπισκόπου Ἀρσενίου, ἀτυχοῦς θύματος τοῦ ἀμετανοήτου, τοῦ ἐμπαθοῦς καὶ φθονεροῦ πρ. Φλωρίνης, ἀπαντᾷ φωτισμένα καὶ συντριπτικὰ, ἀποκαθιστῶν τὴν ἀλήθειαν, ὁ Ἀλέξανδρος Δουρδούφης εἰς τὸν «Ἐθνικὸν Κήρυκα» Νέας Ὑόρκης (30 Σεπτεμβρίου 1951).

Ἰδοὺ ἡ ἀπάντησις.

«Σεβασμιώτατε. Ἔστω καὶ ἀργὰ ἀνέγνωσα εἰς τὴν «Ἀτλαντίδα» τῆς 5ης Ἰανουαρίου 1951 διατριβήν σας, ὑπὸ τὸν τίτλον «Τὸ Παλαιοημερολογιακὸν Ζήτημα καὶ ἡ Μονὴ Κερατέας», δι' ἧς καταφέρεσθε ἀφ' ἑνός τόσον ἐναντίον τῆς Μονῆς Κερατέας, ὅσον καὶ τῶν ἰθυνόντων ταύτην, καθὼς καὶ μερικῶν ἄλλων ἀγωνιστῶν τῆς ἰδέας τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου.(*) Ἐπειδὴ πᾶντες οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ζῶμεν εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν ἵνα ἐφαρμόσωμεν τὴν κληρονομηθεῖσαν παρὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἀλήθειαν, ἄνευ τῆς ὁποίας ἀδύνατος ἡ ψυχική μας σωτηρία, διὰ τοῦτο, καὶ ἐπειδὴ διὰ τοῦ δημοσιεύματός σας τούτου καταπατεῖται καὶ στραγγαλίζεται ἡ ἀλήθεια αὕτη πρὸς μεγίστην ψυχικὴν ζημίαν πολλῶν Χριστιανῶν, διὰ τοῦτο λέγω θὰ σᾶς ὁμιλήσω σήμερον διὰ τῆς παρούσης μου ἐπιστολῆς ἐπὶ ὅλων τῶν ζητημάτων ἅτινα ἀναφέρετε ἐν τῇ διατριβῇ σας.

Σεβασμιώτατε· ἐγνωρίσατε ὑμεῖς τὴν Μονὴν Κερατέας; Τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ματθαῖον; Τὸν Πρωτοσύγκελον Εὐγένιον Τόμπρον; Τὴν Ὁσιωτάτην Καθηγουμένην τῆς Μονῆς Κερατέας Μαριάμ; ἢ καὶ ἄλλα ἀκόμη πρόσωπα, ἅτινα κοσμοῦν τὸ περιβάλλον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ματθαίου; Ἀσφαλῶς ὄχι. Τότε λοιπὸν πῶς τὰ κατηγορεῖτε; Ἀσφαλῶς τὰ κατηγορεῖτε κατ' εἰσήγησιν τῶν ἐν Ἑλλάδι συνεργατῶν σας, δεικνύων οὕτως ἀπεριόριστον ἄγνοιαν.

Σεβασμιώτατε. Ἡ Μονὴ Κερατέας εἶναι ἡ Ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ἐκεῖ ἐτηρήθη καὶ κρατεῖται ἡ ἀκρίβεια ταύτης. Ἐὰν ἐν Ἑλλάδι γίνωνται ὁλονυκτίαι, δεήσεις, παρακλήσεις μετὰ εἰλικρινῶν δακρύων καὶ ἐφαρμόζονται οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, τηρῆται ἡ ἐξομολόγησις, τηροῦνται αἱ νηστεῖαι καὶ ἐν γένει ἡ ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ τὴν Μονὴν Κερατέας τηροῦνται πᾶντα ταῦτα καὶ διαδίδονται.

Ἐὰν ὁ ἐν Μακαριστοῖς Ἀρχιεπίσκοπος Ματθαῖος ἐχειροτονήθῃ Ἐπίσκοπος, ἐχειροτονήθη κατ' ἀπαίτησιν ὁλοκλήρου τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ κόσμου τῆς Ἑλλάδος καὶ ἑπομένως ἦτο δημόκλητος, διότι οὗτος οὔτε μίαν ἡμέραν δὲν παρέμεινεν εἰς τὴν κακοδοξίαν μετὰ τὸ Σχῖσμα τοῦ Ἡμερολογίου. Ἐνῶ οἱ ἄλλοι οἱ ἐκπεσόντες Ἀρχιερεῖς, πρώην Φλωρίνης κ.λπ. ἦλθον ὅλοι των ἀπὸ τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν ὅπου ἐπὶ ἑνδεκαετίαν παρέμειναν καὶ ἐδίκασαν πολλάκις τοὺς παλαιοημερολογίτας ἀγωνιστὰς Ἱερεῖς εἰς καθαίρεσιν. ἦλθον οὗτοι νὰ ἐκδικηθοῦν τὸν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν τότε Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ὁ μέν Δημητριάδος Γερμανός διότι τοῦ κατεπάτησε τὴν σειρὰν προτεραιότητος τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου Ἀθηνῶν, οἱ δὲ πρώην Φλωρίνης καὶ Ζακύνθου, ὁ μέν διότι δὲν τὸν διώρισε πρόεδρον τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας ἢ Ἀρχιεπίσκοπον Πειραιῶς, ὁ δὲ διότι δὲν τὸν ἐψήφισε εἰς τὴν Σύνοδον νὰ γίνῃ Ἀρχιερεύς. Οἱ δὲ Κυκλάδων καὶ Μεγαρίδος Χριστοφόρος καὶ ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος, ἦλθον εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν μὲ σκοπὸν μόνον καὶ μόνον νὰ λάβουν τὴν Πατερίτσαν. Τοῦτο δὲ τὸ ἀπέδειξαν εὐθὺς ἀμέσως, ὅτε μετὰ τὰς ἐναντίον των ἀνακρίσεις ἐπέστρεψαν εἰς τὰ ἴδια, ἀφοῦ πρωτίστως ἠρνήθησαν τὴν Ἀρχιερωσύνην των καὶ ἀπεκήρυξαν τοὺς Παλαιοημερολογίτας καὶ τὰς δοξασίας των (βλέπε περιοδικὸν «Ἐκκλησία» ἐπίσημον δελτίον τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 9ης Νοεμβρίου 1935 ἀριθμ. 45).

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος λοιπὸν Ματθαῖος εἶναι ὁ μόνος, ὅστις ἐχειροτονήθη ἐπαξίως, παραμείνας ἀκριβὴς φύλαξ τῶν Ἱ. Παραδόσεων. Ἐὰν δὲ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ματθαῖος ἀπεκήρυξε πᾶντας τοὺς ἀνωτέρω ἐκπεσόντας Ἐπισκόπους, τοὺς ἀπεκήρυξε διὰ τὰ ἀντορθόδοξα φρονήματά των καὶ οὐχὶ ὡς συκοφαντικῶς διατείνονται οὗτοι, ἐπειδὴ τὸν παρετήρουν δῆθεν διὰ τὰς παρανόμους πράξεις του καὶ ἀπειθείας. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ματθαῖος τοὺς ἀπεκήρυξε κατὰ τὸ ἔτος 1937 διότι ἀνήρεσαν τὴν πρώτην των ὁμολογίαν τοῦ 1935 κηρύξαντες καὶ γράψαντες καὶ πάλιν ὅτι ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία εἶναι κανονική καὶ τὰ μυστήριά της εἶναι ἔγκυρα.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ματθαῖος τοὺς ἀπεκήρυξε διότι εἰς τὰς ἐγκυκλίους των ἐθεώρησαν τὴν διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος δυνάμει Σχισματικήν, οὐχὶ δὲ καὶ ἐνεργείᾳ. Τοὺς ἀπεκήρυξε διότι ἀπεκάλεσαν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἡμῶν φρουρὰν, καὶ οὐχὶ κανονικὴν Ἐκκλησίαν. Τοὺς ἀπεκήρυξε διότι ἠθέτησαν τὰς τέσσαρας Πανορθοδόξους Συνόδους 1583-87-93 καὶ 1848, αἵτινες κατεδίκασαν τὸ Παπικόν (νέον ἡμερολόγιον). Τοὺς ἀπεκήρυξε διότι καὶ τὸν ἀρχιδολοφόνον τῆς Οἰκουμένης Στάλιν ἀκόμη ἐξύμνησε (βλέπε ὑπόμνημα τοῦ πρώην Φλωρίνης, διὰ τὴν μέλλουσαν νὰ συνέλθῃ Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ 1945) ὅτι ἐστάλη παρὰ τοῦ Θεοῦ ἵνα διορθώσῃ τὴν Ἐκκλησίαν. Τοὺς ἀπεκήρυξε διότι καὶ κομμουνιστικοὺς ἐράνους ἀκόμη ἐνήργησαν, δυνάμει τῶν ὁποίων κατεδικάσθησαν ὁ Ἐπίσκοπος Κυκλάδων Γερμανὸς εἰς 18μηνον φυλάκισιν παρὰ τοῦ Ἐφετείου Ἀθηνῶν. Τοὺς ἀπεκήρυξε διότι ἔδωσαν ὑπόσχεσιν εἰς τὴν κακόδοξον Ἐκκλησίαν ὅτι οὐδέποτε θὰ χειροτονήσουν Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς (βλέπε ἐφημερίδα «Ἐλευθερίαν», τῆς 14ης Νοεμβρίου 1947). Ἐν τέλει τοὺς ἀπεκήρυξε διὰ σωρείαν κακοδοξιῶν, καὶ κακοδόξων φρονημάτων.

Δι' αὐτὰ, λοιπὸν, τοὺς ἀπεκήρυξε καὶ οὐχὶ ἀπεκήρυξαν ἢ ἐπαρατήρησαν αὐτοὶ Αὐτὸν, ποτέ! Ἐπειδὴ δὲ ὅλα τὰ σαπρά των φρονήματα ἐδημοσιεύθησαν διὰ τοῦ Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων καὶ νῦν Κήρυκος Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων, τοῦ ὁποίου Διευθυντὴς τυγχάνει ὁ Πρωτοσύγκελος Πρωθιερεὺς Εὐγένιος Τόμπρος καὶ ἐπειδὴ οὗτος ἔψεξε πολλάκις διὰ πολλῶν ἄρθρων του τὰ ἀντορθόδοξα ταῦτα φρονήματά των, διὰ τοῦτο μένεα πνέοντες ἐναντίον του ζητοῦσαν εἰ δυνατὸν τὴν κεφαλήν του ἐπὶ πίνακι.

Ὁ Πρωθιερεὺς Εὐγένιος Τόμπρος ἐχειροτονήθη κανονικώτατα καὶ δι' ἐκλογῆς τοῦ Μητροπολίτου Κερκύρας Ἀλεξάνδρου τὸ 1934 καὶ κατὰ τὸ 1937 ἀποκηρύξας τὴν κακοδοξίαν προσῆλθεν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν χειροθετηθεῖς κατὰ τὸν Ζ´ Κανόνα τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου παρὰ τοῦ τότε Ἐπισκόπου Βρεσθένης κ.κ. Ματθαίου. Τὸ 1938 καθηρέθη παρὰ τῆς κακοδόξου Συνόδου, κατὰ τὸ αὐτὸ δὲ διαμαρτυρηθέντος αὐτοῦ τε καὶ τοῦ Ὀρθοδόξου κερκυραϊκοῦ λαοῦ εἰς τὸν παραθερίζοντα ἐν Κερκύρᾳ τότε Βασιλέα Γεώργιον τὸν Β´, τῷ ἀπενεμήθη Βασιλικὴ χάρις διὰ Βασιλικοῦ Διατάγματος τὴν 7ην Ὀκτωβρίου τοῦ 1938, ὁπότε ἀναχωρήσας ἐκ Κερκύρας καὶ παραλαβῶν τὴν διεύθυνσιν τῆς Πρωτοσυγκελίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος ἐν Ἀθήναις, δὲν ἠνωχλήθη μέχρι τοῦ παρελθόντος ἔτους 1950, ὁπότε ἐπανήρχισαν ἐκ μέρους τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας αἱ ἀνακρίσεις ἐναντίον του καὶ κατὰ τὴν 1ην Μαρτίου 1951 καθηρέθη καὶ πάλιν δι' ἀποφάσεως τοῦ Πρωτοβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου διὰ τῆς ὑπ' ἀριθμ. 21 ἀποφάσεως αὐτοῦ. Κατὰ δὲ τήν 8ην Ἰουλίου 1951 καθηρέθη καὶ αὗθις τελεσιδίκως ὑπὸ τοῦ δευτεροβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου διὰ τῆς ὑπ' ἀριθμ. 8 ἀποφάσεως αὐτοῦ.

Ποῦ εἶναι λοιπὸν ἡ ὕποπτος προέλευσις καὶ αἱ πανουργίαι τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, δηλαδὴ τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου; Δύνασθε νὰ μοῦ εἰπῆτε ἀπὸ ποίους ἐχειροτονήθη ἡ Σεβασμιότης σας; Ποῖος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεὺς σᾶς ἐχειροθέτησε κατὰ τὸν Ζ´ Κανόνα τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; (βλέπε ἑρμηνείαν αὐτοῦ ὑποσημείωσιν 3 κτλ. σχετικοὺς Κανόνας). Εἰς ποῖον ἐδώσατε λίβελλον ἐναντίον τῆς κακοδοξίας καὶ εἰς ποῖον Ἀρχιερέα ὡμολογήσατε τὴν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν σας ἔστω καὶ γραπτῶς ἀκόμη; Πῶς λοιπὸν λέγεσθε Ὀρθόδοξος; Ἐνῶ εἶναι γνωστόν ὅτι ἐχειροτονήθητε Ἐπίσκοπος παρὰ τῶν κακοδόξων Ἐπισκόπων Θεοφάνους Νόλη (Ἀλβανιστί Φάν Νόλη) καὶ τοῦ ἐπίσης χειροτονηθέντος παρ' αὐτοῦ Χριστοφόρου Κοντογιώργου καὶ τινος Σύρου Σωφρονίου ὀνομαζομένου, ἁπάντων γνωστῶν κακοδόξων καὶ καθηρημένων.

Ὅσον ἀφορᾷ διὰ τὸν διωγμὸν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἐν Ἑλλάδι ἀπολύτως ὑπεύθυνος εἶναι ὁ πρώην Φλωρίνης καὶ οἱ ὑπ' αὐτὸν, οἵτινες ἐξ ἐμπαθείας καὶ φθόνου κινούμενοι πρὸς τὴν Μονὴν Κερατέας καὶ τὴν ὑπὸ τὸν Ματθαῖον Ἱερὰν Σύνοδον διὰ τὰς προόδους αὐτῶν, ἀφοῦ ἀφώρισαν τὸν Μασωνισμὸν ἐν μέσαις Ἀθήναις τήν 25ην Νοεμβρίου 1949, ἐνῶ αὐτοὶ (οἱ περὶ τὸν Φλωρίνης) ἐσιώπησαν, ὅπου ἐτέλεσαν 35 ἐγκαίνια Ἱερῶν Ναῶν ἐν Ἑλλάδι, ὅπου ἐχειροτόνησαν πλέον τῶν 50 Ἱερέων καὶ Ἱεροδιακόνων καὶ λοιπὰς ὀρθοδόξους πράξεις. Μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου ἐνηγκαλίσθησαν καὶ περιέθαλψαν τοὺς ὀλιγίστους ἀνυποτάκτους Μοναχούς, τοὺς ὁποίους ἡ Σύνοδός των διὰ τὴν φιλοδοξίαν καὶ καταχρήσεις καὶ ἀνταρσίαν των ἠθέλησε νὰ θέσῃ εἰς τὴν θέσιν των. Εἰσῆλθον εἰς τὴν ἀνδρικὴν Μονήν, ἐδίχασαν τοὺς Μοναχοὺς, τοὺς ὡδήγησαν εἰς τὰ δικαστήρια καὶ ἔφερον ὅλον αὐτὸ τὸν σάλον νομίσαντες πρὸς στιγμὴν ὅτι θὰ γίνουν κυρίαρχοι τῶν Ἱερῶν Μονῶν καὶ θὰ τὰς ἐχρησιμοποίουν ὡς ἐξοχικά των κέντρα.(*) Ἀλλὰ λάκκον ἔσκαψαν, καὶ ἔπεσαν μέσα, κατὰ τὸν Προφητάνακτα.

Αὐτοὶ λοιπὸν ἐκίνησαν τὸν διωγμὸν, διότι ὤθησαν τοὺς ἀντάρτας Μοναχοὺς νὰ δημοσιεύσουν ἀνύπαρκτα ἐγκλήματα τῆς Μαριάμ δῆθεν, τὰ ὁποῖα ἐξεμεταλλεύθησαν ἡ κακόδοξος Ἐκκλησία, ἡ Μασωνία καὶ ἡ ὑλιστικὴ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις καὶ ἔγινε ὅ,τι ἔγινε εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Τώρα τὸ κατὰ πόσον ἡ Μαριὰμ καὶ αἱ Μοναὶ εἶναι ἔνοχοι, τὸ ἀποδεικνύουν αἱ ἀποφάσεις τῶν Ἑλληνικῶν δικαστηρίων, ὅπου ἐκ τῶν δύο δικῶν αἵτινες ἐξεδικάσθησαν, μία τὸν Δεκέμβριον 1950 καὶ ἡ ἄλλη προσφάτως τὴν 10ην Αὐγούστου 1951, ἠθωώθησαν ἅπαντες. Ποῦ εἶναι λοιπὸν τὰ ἐγκλήματά των; Καὶ ἂν πρὸς στιγμὴν κατεδικάζοντο εἰς μετρίας καὶ μικροποινὰς παρὰ τῶν ὑλιστῶν διαβολέων θὰ ἦσαν ἔνοχοι; Τότε θὰ ἦτο ἔνοχος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πάντες; Ἀσφαλῶς ὄχι. Οὔτω λοιπὸν καὶ οἱ ἀκριβεῖς αὐτοὶ ἀγωνισταὶ, ἐφ' ὅσον ἀγωνίζονται, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται.

Αὐτὸς λοιπὸν εἶναι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ματθαῖος, ὅστις ἐμυροβόλησεν ἀπὸ τὰ θεάρεστα ἔργα του καὶ καθημερινῶς χιλιάδες πιστῶν σώζονται ἀπὸ τὰ συγγράμματά του καὶ ὀρθόδοξα ἔργα του ἀνὰ τὴν ὑφήλιον. Αὐτὸς εἶναι ὁ Πρωτοσύγκελλος Εὐγένιος Τόμπρος, ὅστις ἀγωνίζεται σθεναρώτατα ἐπὶ 16 συνεχῆ ἔτη. Αὐτὴ εἶναι ἡ Καθηγουμένη Μαριὴμ Πνευματικὴ Μήτηρ 400 μοναζουσῶν τὸν 8ον αἰώνα ποὺ βασιλεύει ἡ ἀνηθικότης, ἡ ἀκολασία καὶ ἡ ἀσέβεια.

Ἀτενίσατε, λοιπὸν, Σεβασμιώτατε, εἰς τὴν ἰδικήν σας πνευματικὴν κατάστασιν καὶ μὴ καταφέρεσθε παρασυρόμενος ἀπὸ κακοδόξους συνεργάτας σας ἐν Ἑλλάδι καὶ ἀδικεῖτε τοὺς πραγματικοὺς ἠθικοὺς καὶ τιμίους ἀγωνιστάς. Γίνετε πρῶτον ὑμεῖς Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεὺς καὶ κατόπιν κρίνετε τοὺς Ὀρθοδόξους.

Μετὰ τιμῆς Ἀλέξανδρος Δουρδούφης.

Καὶ ἐξακολουθεῖ ἀκοίμητος ἡ ἐμπαθὴς δραστηριότης τοῦ πρ. Φλωρίνης. Διὰ νὰ σπείρῃ ζιζάνια στέλλει εἰς Κύπρον τὸν Ἱεροδιάκονον Σπυρίδωνα Ἑρμογένους, μὲ ὑπόσχεσιν ὅτι δῆθεν θὰ τὸν χειροτονήσῃ Ἐπίσκοπον. Ἐκφράζεται ἐναντίον τῶν Μονῶν μας καλῶν ταύτας ψυχοφθόρα κέντρα (εἰς ἰατρὸν Ἰορδάνην Τσακίρην). Στέλλει γράμματα εἰς τὰ παραρτήματα ν' ἀποκηρύξουν τὴν Μονήν μας καὶ τὰ «ἐγκλήματα» Αὐτῆς. Εἰς τὴν τελευταίαν ἐγκύκλιόν του τῆς 15.7.1954 ὁμιλεῖ περὶ ἐγκλημάτων. Ποῖα τὰ ἐγκλήματα ἡμῶν; Οὐδὲν κατονομάζει. Ἁπλῶς ὁμιλεῖ περὶ ἐγκλημάτων ὑβρίζων καὶ συκοφαντῶν.

ΣΤ´ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΛΥΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

1) Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ πρ. Φλωρίνης εἶναι μία ἀτελεύτητος σειρὰ παλινωδιῶν. Κηρύσσει τὰ Μυστήρια τῆς κακοδόξου Ἐκκλησίας πότε ἔγκυρα καὶ πότε ἄκυρα, πότε δυνάμει, πότε ἐνεργείᾳ. Ἐπὶ τέλους τί ᾖναι; Ἔγκυρα ἢ ἄκυρα; Δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ; Ἡ τελευταία ἐκδοχὴ τοῦ πολυμηχάνου πρ. Φλωρίνης τὰ ἀποδέχεται ἔγκυρα. Καὶ περιπίπτει εἰς ἀδόκιμον νοῦν ὁ κοθορνίζων πρ. Φλωρίνης. Διότι πράγματι ἂν ᾖναι ἔγκυρα καὶ ἡ Ἐκκλησία ἡ κακόδοξος εἶναι κανονική, ἔστω καὶ ὑπόδικος, τότε ἡ ἀπαγγελθεῖσα καθαίρεσις εἶναι ἐγκυροτάτη καὶ ὁ πρ. Φλωρίνης κανονικώτατα εἶναι καθηρεμένος, δὲν εἶναι Ἀρχιερεὺς ὡς καθαιρεθεῖς ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τὰς πράξεις ἀναγνωρίζει ὡς ἐγκύρους. Ἀλλὰ τότε πῶς παριστάνει τὸν Ἀρχιερέα; Τὰ πᾶντα μυκτηρίζει ὁ πρ. Φλωρίνης, ἀλλὰ «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται».

2) Μὲ τὸν σκοπὸν νὰ διαλύσῃ τὸν ἀγῶνα δὲν χειροτονεῖ Ἐπισκόπους. Καὶ ἔδωκε τὸν λόγον του πρὸς τὰς ἀρχὰς πολιτικὰς καὶ ἐκκλησιαστικὰς ὅτι οὐδέποτε θὰ χειροτονήσῃ Ἐπισκόπους (βλέπε εἰς ἐφημερίδα «Ἐλευθερίαν» τῆς 14.11.1947, βλέπε καὶ ἐγκύκλιον 1.10.1947 σελ. 5). Ἀλλὰ καὶ εἰς ἐγκύκλιόν του τῆς 1.6.1944 δικαιολογεῖ τὴν μὴ χειροτονίαν Ἐπισκόπων μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι δὲν εἶχε τὰ κανονικὰ στοιχεῖα πρὸς τοῦτο. Ὁ τοιοῦτος ἰσχυρισμός εἶναι ἀναληθέστατος, εἶναι αὐτόχρημα ψευδής. Διότι εἶχεν ἐπισκόπους, πρὸ τοῦ 1949, εἶχε τὸν Γερμανὸν Δημητριάδος, καὶ μετὰ τὸ 1949 εἶχε τὸν Κυκλάδων Γερμανὸν, τὸν Χριστιανουπόλεως Χριστοφόρον, τὸν Διαυλείας Πολύκαρπον. Διατί λοιπὸν δὲν ἐχειροτόνησε; Διατί καὶ τώρα δὲν χειροτονεῖ; Ὁ λαὸς ἐζήτει Ἐπισκόπους. Ὁ λαὸς ἐξακολουθητικῶς ζητεῖ Ἐπισκόπους, ἀλλ' ὁ πρ. Φλωρίνης δὲν ἐχειροτόνησε, δὲν χειροτονεῖ καὶ τὸ κραυγάζομεν, οὔτε θὰ χειροτονήσῃ. Ὁ λαὸς ἐζήτει, αὐτὸς ἠρνεῖτο. Ὁ λαὸς ζητεῖ, αὐτὸς πεισμόνως ἀρνεῖται. Καὶ ἐγείρεται ἓν μέγα ἐρωτηματικόν. Διατί δὲν χειροτονεῖ; Ῥάβδος ἐν γωνίᾳ, ἄρα βρέχει. Ὁ πρ. Φλωρίνης δὲν χειροτονεῖ διότι ἔχει καταπροδώσει τὴν Ὀρθοδοξίαν, διότι ἡ ἀποστολή του εἶναι νὰ διαλύσῃ τὸν ἀγῶνα, διότι πιστεύει ὅτι μετὰ τὸν θάνατόν του μὴ ὑπαρχόντων Ἐπισκόπων θὰ διαλυθῇ ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ.

Καὶ ὁ πρ. Φλωρίνης, αὐτὸς ὁ θέλων νὰ φαίνεται ἀγωνιστὴς ὑπὲρ τῶν πατρίων, εἰσάγει Προτεσταντικὰς ἀρχὰς εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν διευθύνων τὴν Ἐκκλησίαν ὄχι μὲ Ἐπισκόπους, ἀλλ' ἔχων καταστήση λαϊκοὺς, ὅπως διευθύνουν τὴν Ἐκκλησίαν. Τοιουτοτρόπως πολιτεύεται ἐναντίον τοῦ Η´ Κανόνος τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζοντος: «Οἱ Κληρικοί τῶν Πτωχείων καὶ Μοναστηρίων καὶ Μαρτυρίων, ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τῶν ἐν ἑκάστῃ πόλει Ἐπισκόπων, κατὰ τὴν τῶν Ἁγίων Πατέρων παράδοσιν, διαμενέτωσαν, καὶ μὴ κατὰ αὐθάδειαν ἀφηνιάτωσαν τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου. Οἱ δὲ τολμῶντες ἀνατρέπειν τὴν τοιαύτην διατύπωσιν, καθ' οἱονδήποτε τρόπον, καὶ μὴ ὑποταττόμενοι τῷ ἰδίῳ Ἐπισκόπῳ, εἰ μὲν εἶεν Κληρικοὶ, τοῖς τῶν Κανόνων ὑποκείσθωσαν ἐπιτιμίοις, εἰ δὲ μονάζοντες ἢ λαϊκοὶ, ἔστωσαν ἀκοινώνητοι». Συνεπείᾳ τοῦ Κανόνος τούτου καὶ ἐν τῇ δεκάτῃ πράξει τῆς ἐπὶ Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος γενομένης Συνόδου ὀρθότατα γέγραπται: «Δὲν εἶναι συγκεχωρημένον εἰς κανέναν οἱονδήποτε λαϊκὸν, ἢ νὰ κινῇ λόγον διὰ ἐκκλησιαστικὰς ὑποθέσεις, ἢ νὰ ἀντιστέκεται εἰς ὁλόκληρον Ἐκκλησίαν, ἢ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον. Διότι τὸ νὰ ἀνιχνεύῃ καὶ νὰ ἐξετάζῃ τινὰς τὰ τοιαῦτα, τοῦτο εἶναι ἔργον τῶν Πατριαρχῶν καὶ Ἱερέων καὶ διδασκάλων… ὁ γὰρ λαϊκὸς, κἂν καὶ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ κάθε σοφίαν καὶ εὐλάβειαν, ὅμως λαϊκὸς πάλιν εἶναι, καὶ πρόβατον, ἀλλ' ὄχι καὶ ποιμήν…» (βλέπε Πηδάλιον σελ. 191). Καὶ ὁ πρ. Φλωρίνης ἀσεβῶν πρὸς τὸν Κανόνα, οὐδόλως ὑπολογίζων τὰ ἀπειλούμενα ἐπιτίμια, κατὰ προτεσταντικὸν τρόπον διευθύνει τὴν Ἐκκλησίαν διὰ λαϊκῶν, ἀγνοῶν τὸν Κλῆρον, τὸν ὁποῖον θέττει ὑπὸ τοὺς λαϊκούς.

Ζ´ ΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ ΗΜΩΝ(*) ΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ.

Ἀπὸ τοῦ 1937 καὶ μέχρι τοῦ Αὐγούστου 1948 διαρκῶς παρακαλοῦμεν ἵνα ἐπιτευχθῇ ἡ σωτήρια διὰ τὸν ἀγῶνα ἕνωσις. Ἐπίσης διαρκῶς καὶ ἐν συνεχείᾳ παρεκαλοῦμεν δι' ἐπιτροπῶν, διὰ προσωπικῶν συναντήσεων, δι' ἐγκυκλίων πρὸς ἕνωσιν καὶ πρὸς χειροτονίαν Ἐπισκόπων. Ὁ λαὸς ἐπόθει νὰ βλέπῃ Ποιμένας, ὑπῆρχον δὲ καὶ μεγάλαι ἀνάγκαι (ἐγκαίνια, χειροτονίαι, συγχωρητικαὶ εὐχαὶ κ.λπ.). Ἀλλ' ὁ πρ. Φλωρίνης ἴστατο ἄκαμπτος, οὔτε ἕνωσιν, οὔτε χειροτονίας. Ἀπηυδήσαντες πλέον ἐστράφημεν καὶ εἰς ἄλλας «Ἐκκκλησίας» καὶ εἰς ἄλλους Ἐπισκόπους. Ἡ ἀπάντησις ἦτο ἡ ἄρνησις. Καὶ ὁ λαὸς τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐξεγείρετο καὶ μᾶς ἐπίεζε δι' ἀναφορῶν, δι' ἐπιστολῶν, δι' ἐπιτροπῶν ζητῶν ἐπιμόνως καὶ ἀπαιτητικῶς χειροτονίας Ἐπισκόπων, ἐζήτει ποιμένας. Καὶ τότε καὶ ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας ἀνάγκης ἀπεφασίσαμεν τὰς χειροτονίας.

Καὶ παρ' ὅλα ταῦτα, πάντοτε συγχωροῦμεν καὶ πάντοτε ἐπιδιώκομεν τὴν ἕνωσιν. Ἰδού τί ἐγράφομεν εἰς τὴν τελευταίαν πρόσφατον (ἀπὸ 1ης Ἰουνίου 1954), Ἐγκύκλιον ἡμῶν!

«…Ἐπειδὴ δὲ ἐπιθυμοῦντες πολλοὶ τὴν ἕνωσιν ἡμῶν μετὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου πρ. Φλωρίνης Κυρίου Χρυσοστόμου, μᾶς ἐρωτοῦν διατί δὲν πραγματοποιεῖται, γνωρίζομεν εἰς αὐτοὺς ἅπαξ διὰ παντὸς καθαρὰ καὶ ἄνευ περιστροφῶν τὰ ἑξῆς:

Ὅτι ἡμεῖς πάντοτε ἐπιθυμήσαμεν μίαν τοιαύτην ἕνωσιν πρὸς ἑνότητα ὁλοκλήρου τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος, ἐν τῷ πλαισίῳ πάντοτε τῶν νόμων καὶ κανόνων τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ἀντίθετος παράταξις(*) οὐδέποτε τὴν ἐπεθύμησε, καίτοι τινὲς ἐκ τούτων Κληρικοί καὶ λαϊκοὶ, καὶ τοῦτο ἔστω πρὸς ἔπαινόν των, ἐπιθυμοῦν τοιαύτην ἕνωσιν καὶ ἐνεργοῦν καὶ κοπιάζουν πρὸς ἐπίτευξιν αὐτῆς. Τὸ ὅτι δὲ οἱ ἡγούμενοι τῆς ἀντιθέτου παρατάξεως δὲν ἐπιθυμοῦσιν ἕνωσιν μεθ' ἡμῶν, δυνάμεθα ν' ἀποδείξωμεν δι' ἀξιοπίστων προσώπων, ἐὰν τοῦτο ζητηθῇ παρ' ἡμῶν. Ἵνα μὴ δὲ τόσον οἱ ἀντιδικοῦντες πρὸς ἡμᾶς Κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ, ὅσον καὶ οἱ ἡμέτεροι ἀποδίδουν εἰς ἡμᾶς εὐθύνας διὰ τὴν μὴ πραγματοποίησιν τῆς ἑνώσεως, δηλοῦμεν διὰ τῆς παρούσης ἐγκυκλίου τὰ ἑξῆς:

Παρακαλοῦμεν τὸν Σεβασμιώτατον πρ. Φλωρίνης Κύριον Χρυσόστομον ἐὰν πράγματι ἐπιθυμῇ τὴν ἕνωσιν μεθ' ἡμῶν:

1) Νὰ ἐξαπολύσῃ φιλάδελφον ἔγγραφον σχετικὸν, ὑπογεγραμμένον παρ' Αὐτοῦ καὶ ἐσφραγισμένον κανονικῶς.

2) Ὡς κυρίους ὅρους τῆς ἑνώσεως ἀποδεχόμεθα:

α) Κανονικὴν ὁμολογίαν ἁπάντων τῶν Ἀρχιερέων δι' Ἐγκυκλίου πρὸς τὸν Ὀρθ. Ἑλλ. λαὸν καὶ Κλῆρον ἤτοι, (τὴν ἀποδοχὴν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διὰ τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Παπικοῦ ἑορτολογίου κατέστη τελεσιδίκως Σχισματικὴ συμφώνως τῶν τεσσάρων Πανορθοδόξων Συνόδων, καὶ ἑπομένως τὰ μυστήριά της ἄκυρα), καὶ τὴν πιστὴν ἐφαρμογὴν τοῦ ὅρου τούτου.

β) Τὴν ὁλοκλήρωσιν κανονικῆς δωδεκαμελοῦς Συνόδου χειροτονουμένων καὶ νέων Ἐπισκόπων.

γ) Τὴν ἐκκαθάρισιν τοῦ γνησίου Ὀρθοδόξου Κλήρου ἀπὸ τῶν σαπροφύτων, καί

δ) τὴν εἰς τὸ ἀκέραιον ἐκπλήρωσιν ὅλων τῶν καθηκόντων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῶν ἀποῤῥεόντων ἐκ τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, τὰ ὁποῖα θὰ διακανονισθῶσι καὶ ἀποφασισθῶσι ἐν Συνόδῳ.

Αὐτὰ φρονοῦμεν καὶ ἐπιζητοῦμεν ὡς ἐλάχιστοι τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας Ποιμένες, ἅτινα ἐπιβάλλει τὸ ποιμαντορικὸν ἡμῶν καθῆκον. Τούτων τῶν ὅρων ἐφαρμοζομένων οὐδεμία διαίρεσις, οὐδεμία διαφωνία μᾶς χωρίζει καὶ ἡ ἕνωσις ἐπέρχεται αὐτομάτως. Ἂν ὅμως ἡ εὐθεῖα καὶ ὀρθὴ αὕτη κατεύθυνσις ἀποκρουσθῇ, ὅπερ καὶ ἀπευχόμεθα, τότε οἱ ὑπαίτιοι τοῦ ναυαγίου τῆς ἑνώσεως Κληρικοί τε καὶ λαϊκοί καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτοὺς ἂς διακανονίσουν τὴν θέσιν των ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἵνα μὴ ἀδικοῦν πρῶτον τὴν ἀθάνατον ψυχήν των καὶ ἀπολέσουν τοὺς μόχθους καὶ κόπους των καὶ δεύτερον μὴ ἀδικοῦν καὶ ἡμᾶς, οἵτινες καὶ τὴν ἕνωσιν πάντοτε ἐπιθυμοῦμεν καὶ ἀγῶνα μαρτυρικὸν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας κηρύσσομεν.

Εὐχόμενοι τὸν ἄνωθεν φωτισμὸν πάντων τῶν ἁρμοδίων πρὸς ταχυτέραν ἕνωσιν ὁλοκλήρου τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.

Διατελοῦμεν διάπυροι πρὸς Κύριον εὐχέται.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

+ Ὁ Θεσσαλονίκης ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΤΑ ΜΕΛΗ

+ Ὁ Τριμυθοῦντος ΣΠΥΡΙΔΩΝ

+ Ὁ Πατρῶν ΑΝΔΡΕΑΣ

+ Ὁ Κορινθίας ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ

+ Ὁ Μεσσηνίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

+ Ὁ Τρίκης καί Σταγῶν ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ

+ Ὁ Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος ΜΕΛΕΤΙΟΣ

+ Ὁ Θηβῶν καί Λεβαδείας ΙΩΑΝΝΗΣ

+ Ὁ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ

ΝΕΟ-ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ (Το Σχίσμα του 1995)

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΤΟΥΚΑΥΤΗΡΙΑΖΕΙ ΠΑΛΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΙΚΟΥΣ

ΚΑΤΑΚΕΡΑΥΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥ 1995 ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΥΣ, ΤΡΙΑΔΟΜΑΧΟΥΣ, ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΟΥΣ, ΘΕΟΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥ 2002

 «Προσέχετε δέ ἀπό τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρός ὑμᾶς ἐνἐνδύμασιπροβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσί λύκοι ἅρπαγες» (Ματθ. Ζ´ 15).

 Ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ τοῦ ΘΕΟΥ πάντοτε πολεμεῖται ὑπό τοῦ Διαβόλου καί τῶνὀργάνων αὐτοῦ, ἀλλά πάντοτε ἀποβαίνει ΝΙΚΗΤΡΙΑ εἰς τούς πολέμους,διότι ὁ ΘΕΟΣ, ἡ ΚΕΦΑΛΗ της, τήν ἐνισχύει μέ ΘΕΪΚΗΝ Δύναμιν καίΧάριν, ἀναδεικνύων ἄνδρας Θεοφόρους, «τά πάγχρυσα Στόματα τοῦ ΘεοῦΛόγου», Διδασκάλους τῶν Ὀρθῶν Δογμάτων, οἱ ὁποῖοι κατοχυρώνουν τάΠνευματικά σύνορα τῆς Ἐκκλησίας Του.

Τοιοῦτος Ἐκκλησιαστικός Θεοφόρος ἀνήρ ἀνεδείχθη ὑπό τοῦ ΘΕΟΥ τόν19ον καί 20όν αἰῶνα ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος μέ τήν ζωήν τουκαί τά συγγράμματά του ἐνισχύει τά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίαςτοῦ Χριστοῦ καί συντρίβει τούς Αἱρετικούς ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλάκαί τούς συγχρόνους Νεοεικονομάχους καί Ἐκκλησιομάχους.

 Η ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΣ ΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΩΝ

 Οἱ Αἱρετικοί Νεοεικονομάχοι διδάσκουν: Ὅτι ἡ εἰκών τῆς ἉγίαςΤριάδος εἶναι Αἱρετική καί Εἴδωλον καί ἡ προσκύνησίς τηςΕἰδωλολατρεία· Ὅτι αἱ Κλασσικαί εἰκόναι εἶναι κακέκτυπα τοῦΔιαβόλου·Ὅτι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἐκ τοῦ Τάφου εἶναι ὑποθετικόνγεγονός καί ὅτι ἡ ἀπεικόνισις αὐτῆς εἶναι Αἱρετική, Λατινική καίἈντιευαγγελική· Ὅτι αἱ Θεοφάνειαι εἰς τάς Προφητικάς Ὁράσεις τῆςἉγίας Γραφῆς δέν εἰκονίζονται· Ὅτι ὁ Θεός Πατήρ καί τό ἍγιονΠνεῦμα δέν ἁγιογραφοῦνται.

 Εἰς ἔλεγχον αὐτῶν ἀναφέρομεν τά κάτωθι:

 Πρῶτον: Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔκτισε Μονήν καί Ναόν ἐπ᾽ ὀνόματι τῆςἉγίας Τριάδος καί ἔθεσεν εἰς πολλά μέρη εἰκόνας Αὐτῆς, τοῦ Πατρόςὡς Παλαιοῦ τῶν Ἡμερῶν, τοῦ Υἱοῦ ὡς ἐσαρκώθη καί τοῦ ἉγίουΠνεύματος ὡς ἐφάνη ἐν εἴδει Περιστερᾶς. Αὕτη εὑρίσκεται εἰς τό τέμπλον, ὡς καί ἐντοιχισμένη εἰς τό ὑπέρθυρον τῆς κεντρικῆςεἰσόδου τοῦ Ναοῦ, ἀλλά καί εἰς τόν Νάρθηκα, ὅπου ἡ Ἁγία Τριάς εἰκονίζεται μετά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων.

 Δεύτερον: Ὁ Ἅγιος ἐδέχετο τήν εἰκονογράφησιν τῶν ΠροφητικῶνὉράσεων καί τῶν Θεοφανειῶν, ὅπως τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ ἉγίουΠνεύματος εἰς τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

 Τρίτον: Ὁ Ἅγιος ἐδέχετο ὡς Ὀρθοδόξους τάς μή Βυζαντινάς εἰκόναςχωρίς διάκρισιν, ἀφοῦ εἰς τόν Ναόν καί εἰς τήν Μονήν τουὑπάρχουνκαί Βυζαντιναί καί Κλασσικαί Εἰκόναι.

 Τέταρτον: Ὁ Ἅγιος εἰς τό Κάϊρον ὅπου ἦτο ὡς Ἀρχιμανδρίτης καίἘπίσκοπος ἐνήργησε νά ἁγιογραφηθῇ ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Νικολάου μέ μήΒυζαντινάς Εἰκόνας.

 Πέμπτον: Ὁ Ἅγιος δέν ἤγειρε ποτέ θέμα κατά τῆς Εἰκόνος τῆς ἐκΤάφου Σωματικῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ τόσον ὁ Ἱερός Ναόςὅσον καί ἡ Μονή του κοσμοῦνται ὑπ᾽ αὐτῆς.

 Ἕκτον: Ὁ Ἅγιος εἶχεν εἰκόνας τῆς Πεντηκοστῆς μέ τήν Παναγίαν καίτῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ χωρίς Μαῖας καί λουτρόν.

 Ἕβδομον: Ὁ Ἅγιος εἰς τό βιβλίον του «Μελέτη περί τῶν ἉγίωνΕἰκόνων», εἰς τό ὁποῖον ἀναλύει τήν Ὀρθόδοξον Δογματικήν θέσιν τῆςἉγίας Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου περί τιμῆς καί προσκυνήσεως τῶνἹερῶν Εἰκόνων, οὐδαμοῦ κάνει λόγον περί ΜΗ ἁγιογραφήσεως τοῦ ΘεοῦΠατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῶν Θεοφανειῶν, περί ΜΗπροσκυνήσεως τῆς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος ἤ τῆς Ἀναστάσεως τοῦΧριστοῦ ἐκ τοῦ Τάφου ἤ τῶν ἄλλων τάς ὁποίας οἱ Νεοεικονομάχοικαταστρέφουν ὡς Αἱρετικάς, ἤ περί Διακρίσεως μεταξύ Βυζαντινῶν καίμή Βυζαντινῶν Εἰκόνων ὡς Ὀρθοδόξων καί μή Ὀρθοδόξων. Ἁπεδέχθη ὅλαςτάς τεχνοτροπίας καί Εἰκόνας ὅπως ἡ Ἁγία Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδοςκαί ὁ Μέγας Φώτιος, συμφώνως πρός τήν ἀπ᾽ αἰώνων Παράδοσιν καίπρακτικήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

 Ἅγιε Νεκτάριε, γονυκλινῶς σ’ εὐχαριστοῦμε καί ἀσπαζόμεθα διά τήνὈρθόδοξον Δογματικήν Πανοπλίαν τήν ὁποίαν μᾶς ἐδώρησες καίἐκληροδότησες κατά τῶν Ἀντιχρίστων συγχρόνων Αἱρετικῶν, τῶνΝεοεικονομάχων, Ἐκκλησιομάχων, Χριστομάχων, Τριαδομάχων,Οἰκουμενιστῶν, Παπικῶν, Προτεσταντῶν καί πάσης φύσεως Αἱρετικῶν.

 Η ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕΝ ΤΗΝ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΗΝ

ΑΙΡΕΣΙΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΗΣ

Αι, περί καταδίκης τής Νεοεικονομαχίας, θέσεις και πράξεις τής Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, καταχωρούνται εις την συνέχειαν, συντόμως και περιληπτικώς προς ενημέρωσιν τών ενδιαφερομένων, αλλά και διά τήν ιστορίαν, επειδή οι αιρετικοί αυτοί, διατείνονται και διαδίδουν, ότι «δέν υπήρξεν εικονομαχία, ούτε εικονομάχοι».

            Ιδού, λοιπόν, ωρισμέναι από τάς ενεργείας τής Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, τάς οποίας έχει καταγράψει η αδιάψευστος Ιστορία.

1)      Εις τό περιοδικόν «Κ.Γ.Ο.» τού μηνός Οκτωβρίου 1977, και εις τό άρθρον τό αναφερόμενον εις τήν καθαίρεσιν τού πρώην Επισκόπου Κορινθίας Καλλίστου, έχει γραφή, ότι ο πρώτος λόγος καθαιρέσεώς του, ήτο: «Επί καταστροφή τής εικόνος τής Αγίας Τριάδος».

2)      Εις τό περιοδικόν «Κ.Γ.Ο.», Ιανουάριος 1978, δημοσιεύεται η εικών τής Αγίας Τριάδος και δισέλιδον άρθρον υπέρ αυτής, μέ τίτλον: «ΔΙΑΤΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ;».  Χαρακτηρίζεται δέ, η κίνησις αυτή, εις τήν Μονήν Ταξιαρχών Αθηκίων Κορινθίας, ως «...εικονομαχική στάσις (=επανάστασις)...πλάνη, κ.λπ.» Εν συνεχεία, παρατίθεται, η εκ τού Ι. Πηδαλίου, γνώμη τού Αγίου Νικοδήμου (Πηδαλ. Σελ. 320).

3)      Εις τό περιοδικόν «Κ.Γ.Ο.», Μάρτιος 1978, δημοσιεύεται απάντησις, εις τήν οποίαν, εκ σαφεστάτων μαρτυριών, αποδεικνύεται, ότι η εικών τής Αγίας Τριάδος, υπάρχει από τόν 10^ο αιώνα, καθώς καί όσα η Αγία Γραφή αναφέρει περί Θεού σωματικώς, είναι εικόνες, τύποι καί σύμβολα, (Ιωαν. Δαμασκ., Βιβλ. Α’ Περί Ορθοδόξου Πίστεως).

4)      Απόφασιν τής Ιεράς Συνόδου, Πρακτικόν 91/24.11.1983. διά τής οποίας καθορίζεται, ότι αι αμφισβητούμεναι υπό τών εικονομάχων εικόνες, προσκυνούνται, καθώς έχομεν παράδοσιν μέχρι σήμερον.

5)      Τήν ιστορικήν απόφασιν, τής Ιεράς Συνόδου τής Ιεραρχίας τών Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, κατά τήν 19.9.1991, διά τής οποίας διακηρύσσει, ότι εμμένει εις τάς μέχρι σήμερον παραδοθείσας ιεράς εικόνας καί προτρέπει νά προσκυνούνται αδιακρίτως αι, βυζαντινής ή κλασσικής τεχνοτροπίας, τοιαύται, ιδιαιτέρως δέ, αι υπό τών εικονομάχων χαρακτηριζόμεναι ως αιρετικαί, όπως η Αγία Τριάς, η Ανάστασις τού Χριστού εκ τού Τάφου καί αι λοιπαί.  Η απόφασις αύτη επικαλείται τό Πρακτικόν 91/24.11.83).

6)      Τήν σηματικήν Απόφασιν, τής Γενικής Πανελλαδικής Συνελεύσεως, τού Ι. Φιλανθρ. Συνδέσμου Κληρικών τής Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, κατά τήν 30-10-1991, δι ής εγένετο ομοφώνως αποδεκτή, η Ιστορική Απόφασις τής Ιεραρχίας, τήν 19-9-1991 καί μάλιστα υπεγράφη υφ’ όλων τών μελών. Βλέπε σχετικόν Πρακτικόν (2546/24-10-91)

7)      Τήν Α’ Ποιμαντορικήν Εγκύκλιον, τής Ι. Συνόδου τής Ιεραρχίας τής Γνησίας Ορθοδ. Εκκλησίας, υπ’ αριθμ. 2566/23.1.1992, δι’ ής καθορίζεται, οριστικώς, η θέσις τής Εκκλησίας περί όλων τών αμφισβητουμένων εικόνων, εξ αιτίας τών αιρετικών συγγραμμάτων, τά οποία εδημοσίευσαν κληρικοί καί μοναχοί τού πρώην Αρχιεπισκόπου Ανδρέου.

8)      Τήν απόφασιν τής Ι. Συνόδου τής Ιεραρχίας τής Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ τής 19.8.1992, εις τήν οποίαν τονίζεται ότι, «ο σάλος ο οποίος ταράσσει τήν Εκκλησίαν προέρχεται από τήν Νεοεικονομαχικήν αίρεσιν» καί ακόμη ότι: «αι φήμαι περί ανατροπής τού Αρχιεπισκόπου οποθενδήποτε προέρχονται, είτε από κληρικούς, ή μοναχούς είτε από λαϊκούς, εϊναι σατανική διαβολή πρός διάσπασιν τής ενότητος τής Ιεραρχίας...».

9)      Τόν αφορισμόν, ο οποίος υπεγράγη τήν 22.10.92 υφ’ όλης τής Ι. Συνόδου τής Ιεραρχίας, εναντίον αυτών οι οποίοι διέδιδον καί διαδίδουν ανωνύμως, ότι δέν υπάρχη θέμα εικόνων, αλλά θέμα ανατροπής τού Αρχιεπισκόπου.

10)  Τήν Β’ Ποιμαντροικήν Ιστορικήν Εγκύκλιον, υπ’ αριθμ. 2660/26.2.1993, τής Ιεράς Συνόδου τής Ιεραρχίας.  Δι’ αυτής κατακικάζονται καί αναθεματίζονται όλα τά αιρετικά συγγράμματα, φυλλάδια καί λοιπά έντυπα, τά αιρετικά συγγράμματα, φυλλάδια καί λοιπά έντυπα, τά οποία εκυκλοφόρησαν κατά τήν τελευταίαν 20ετίαν, είτε από μέλη τής Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ., είτε εκτός Αυτής, υβρίζοντα τάς εν λόγβ Ι. Εικόνας, ή αμφισβητούντα αυτάς, καθ’ οιονδήποτε τρόπον.

11)  Τό Φθινόπωρον τού 1993, ο πρώην Πειραιώς Νικόλαος εκδίδει βιβλίον περί τών Αγίων Εικόνων, τό οποίον προλογίζουν ο πρώην Αρχιεπ. Ανδρέας μετά τού Κυρύκου Κοντογιάννη.  Εις τό βιβλίον αυτό καί εις τήν σελίδαν (10) χαρακτηρίζεται η κίνησις αυτή, ως εικονομαχική στάσις, (δηλ. Εικονομαχική επανάστασις, κατά τών Αγίων Εικόνων...).  Παρόμοια αναφέρουν εις τους Προλόγους των καί, ο τοτέ Αρχιεπ. Ανδρέας, καθώς καί ο Κήρυκος Κοντογιάννης.  Τοιουτοτρόπως μόνοι των μαρτυρούν, ότι υπήρξε καί υπάρχει Νεοεικονομαχική αίρεσις.

12)  Τάς αποφάσεις τής Ι. Σνόδου τής Ιεραρχίας, διά τών οποίων οι αιρετικοί Ιερομ. Αμφιλόχιος καί Κασσιανός, παραπέμπονται εις Συνοκικόν Δικαστήριον καί επιβάλλεται εις αυτούς αργία επ’ αόριστον από πάσης ιεροπραξίας καί εντέλλονται οι ιερείς νά μη μεταδίδουν τά Θεία Μυστήρια, εις τούς έχοντας επικοινωνία μετά τών ανωτέρω αιρετικών Ιερομόναχων.  Αι εν λόγω Αποφάσεις τής Ιεραρχίας υπεγράφησαν εις τά πρακτικά 1) 2706/3.12.93, διότι οι κληρικοί αυτοί επέμειναν εις τάς αιρετικάς θεωρίας των, πιστεύοντας ότι τά συγγράμματά των, τά κατά τών Ιερών Εικόνων, είναι ορθόδοξα καί απεκήρυξαν τήν Σύνοδον ως αιρετικήν.

13)  Τήν Διευκρίνισιν – Απόφασιν τής Ιεράς Συνόδου, κατά τήν 22.10.93, εις τήν οποίαν τονίζεται, ότι διά τής Β’ Ποιμαντορικής Ιστορικής Εγκυκλίου, υπ’ αρ. 2660/26.2.93, κατεδικάσθη καί ανεθεματίσθη η Νεοεικονομαχική Αίρεσις.  Ακόμη τονίζεται, ότι δέν υπήρξεν σχέδιον ανατροπής τού Αρχιεπισκόπου καί ότι ο Ε. Γκουτζίδης είναι ο εγκέφαλος τού βδελυρού μηχανισμού καί τού επεβλήθη ο Κανονισμός, νά απέχη τού λοιπού τής Θείας Κοινωνίας καί απηγορεύθη εις αυτόν, νά κηρύττη εις τούς Ι. Ναούς.

14)  Τάς Συνοδικάς αποφάσεις τής Ιεραρχίας, αι οποίαι κατεδίκασαν τήν εν λόγω αίρεσιν καί έτυχον τής αμέσου αποδοχής από ολόκληρον τό πλήρωμα τών Ορθοδόξων κλήρον καί λαόν.  Ορισμένοι εξ αυτών κληρικοί, μοναχοί ή λαϊκοί, εδημοσίευσαν μελέτας καί κριτικάς, εναντίον τών αιρετικών συγγραμμάτων, αποδεικνύοντες μέ συντριπτικά επιχειρήματα Αγιογραφικά καί Αγιοπατερικά, τήν σατανικήν πλάνην τής Νεοεικονομαχίας.

15)  Σύσσωμος ο μοναχισμός τού Αγίου Όρους, πολλάκις εγγράφως κατεδίκασεν τήν κίνησιν αυτήν, χαρακτηρίζων αυτήν ως Νεοεικονομαχικήν Αίρεσιν καί μέ τά συγγράμματά του διεφώτισεν τό Ορθόδοξον Πλήρωμα.

16)  Τέλος, ολόκληρον τό πλήρωμα τής Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. κλήρος καί λαός καί Ιεραί Μοναί αντέδρασαν ακαριαίως καί κατεδίκασαν τήν αίρεσιν ταύτην.

Οι μόνοι οι οποίοι έμειναν αμετανόητοι, όπως ο διάβολος, είναι οι αρχηγοί τής αιρέσεως, οι οποίοι ενώ διακηρύσσουν ότι είναι Ορθόδοξα τά κείμενά των, τά απορρίπτοντα τάς Ι. Εικόνας, υποκριτικώς λέγουν, (επειδή φοβούνται τόν λαόν), ότι δέχονται καί προσκυνούν αυτάς.

17)  Τήν Κυριακήν 31^ην Ιανουαρίου 1994, κατά τήν Λειτουργίαν, ανετέθη υπό τού τότε Αρχ/που Ανδρέου, εις τόν Ιερομ. Νεόφυτον Τσακίρογλου, νά ομιλήση εναντίον τού Σεβ/του Μεσσηνίας κ. Γρηγορίου, με σκοπόν νά συμπαρασύρη τό Εκκλησίασμα, εναντίον τού επισκόπου.  Τούτο απέβλεπεν, εις τό νά δικαιολογήση τήν άρνησίν του, νά προσέλθη εις τήν ιεραρχίαν.  Παρά ταύτα όμως ο πιστός λαός ομοφώνως, αντέδρασεν, διέκοψε τόν αμιλητήν καί ηξίωσεν από τόν Ανδρέαν νά προσέλθη, οπωσδήποτε εις τήν Σύνοδον, πρός λύσιν τών προβλημάτων.  Αυτός ηναγκάσθη νά συμφωνήση, πλήν όμως δέν επραγματοποίησεν σύγκλησιν Συνόδου, αλλά παράνομον καί αντισυνοδικόν Συλλείτουργον.

18)  Η Ιερά Μονή Ευαγγελισμού – Παναγουλάκη Καλαμών, τού Σεβ/του Μεσσηνίας κ. Γρηγορίου, μέ φυλλάδιόν της «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ – ΑΝΑΦΟΡΑ» Μάρτιος 1994, κατεδίκασεν καί ανεθεμάτισεν τήν Αίρεσιν τής Νεοεικονομαχίας καί τούς Νεοεικονομάχους.

19)  Τάς ομοφώνους αποφάσεις τών Ορθοδόξων Μοναχών τού Αγίου Όρους, οι οποίοι διακηρύσσουν, ότι αποδέχονται ως Ορθοδόξους τάς Αποφάσεις τής Ιεράς Συνόδου τής Ιεραρχίας, περί καταδίκης τής Νεοεικονομαχικής Αιρέσεως καί ιδιαιτέρως τάς δύο ιστορικάς Εγκυκλίους, υπ’ αριθ. 2566/23.1.92 καί 2660/26.2.93.

Αι διακηρύξεις αυταί, εδημοσιεύθησαν εις δεκάδες φυλλάδια, εκ τών οποίων αναφέρομεν τά:

1.      «Απαραιτητον καί επιβεβλημένον αίτημα τών Γ.Ο.Χ.» ‘Αγιον Όρος, ‘Ανοιξις 1995.

2.      «Καταδίκη τού νεοσυστάτου Ανδερεϊκού Νεοεικονομαχικού σχίσματος». ‘Αγιον Όρος 8.9.95.

20)  Τήν Κυριακήν τής Ορθοδοξίας (27.9.95) ο Σεβ/τος Μεσσηνίας, εις τήν Ι. Μονήν Ευαγγελισμού Καλαμών, μετά τήν ανάγνοσιν τού Συνοδικού τής Ορθοδοξίας, κατεδίκασεν καί ανεθεμάτισεν τήν αίρεσιν τής Νεοεικονομαχίας καί ονομαστικώς τούς πρώτους Αιρεσιάρχας:  Κασσιανόν, Αμφιλόχιον, Χρυσάφιον, Ε. Γκουτζίδην, Μάχιμον, Στέφανον, Νεόφυτον καί Κήρυκον, δι’ εγγράφου, τό οποίον ανεγνώσθη ενώπιον κλήρου καί λαού καί φέρει τήν επιγραφήν,«ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΘΕΜΑΤΙΣΜΟΜΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ», 27.2.95.

21)  Τήν Κυριακήν τής Ορθοδοξίας 27.2.95 ο Σεβ/τος Κοζάνης κ. Τίτος, εις τό τέλος τής Θείας Λειτουργίας καί μετά τό πέρας τής περιφοράς τών Αγίων Εικόνων, ωμιλήσας καταλλήλως, κατεδίκασεν καί ανεθεμάτισεν τήν αίρεσιν τής Νεοεικονομαχίας.  Εν συνεχεία ενώπιον κλήρου καί λαού, κατέκαυσεν τά συγγράμματα τών Νεοεικονομάχων, παραδώσας αυτά εις τό πύρ καί τό αιώνιον ανάθεμα.

22)  Τήν Κυριακήν τής Ορθοδοξίας (19.2.96), ο Σεβ/τος Θεσς/νίκης κ. Χρυσόστομος ωμιλήσας σχετικώς περί τής Εορτής, ανεφέρθη καί εις τήν αίρεσιν τής Νεοεικονομαχίας καί ενώπιον κλήρου καί λαού, ανεθεμάτισεν καί κατέκαυσεν τά αιρετικά συγγράμματα αυτών, αντιφωνούντος τού λαού ΑΝΑΘΕΜΑ.

23)  Παρόμοιαι αντιδράσεις, συνέβησαν καί εις άλλας Μητροπόλεις καί ενορίας τής Ελλάδος, κατά τής Αιρέσεως ταύτης, όπως εις Πάτραν κ.λπ.

Τά ανωτέρω, αποτελούν ελάχιστον μόνο δείγμα, τής επί 20ετίαν αντιδράσεως καί καταδίκης κατά τής Νεοεικονομαχίας από τήν Ιεράν Σύνοδον, τόν κατώτερον Κλήρον, τά μοναχικά τάγματα καί τόν πιστόν λαόν, τόν φύλακα τής Ορθοδόξου Πίστεως.,

            Πάντα ταύτα, πρός απόδειξιν κατά τών αιρετικών, ότι υπήρξεν η Νεοεικονομαχία καί Εικονομάχοι.

            Σημείωσις:  Αποτελεί παράδοσιν εις τήν Εκκλησίαν, η ρήψις τών αιρετικών συγγραμμάτων εις τό πύρ.  Παραδείγματα αναφέρονται από αρχαιοτάτων χρόνων, όπως συνέβη μέ τά συγγράμματα τών αιρετικών Νεστορίου, Σεβήρου,τού Ουμβέρτου τό έγγραφον υπό τού Πατρ. Μιχαήλ Κυρουλαρίου, καθώς καί τών Βαρλαάμ καί Ακινδύνου κ.λπ. (βλ. Πηδάλιον 60^ος Κανών Αγ. Αποστόλων καί σημειώσεις).

ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΤΩΝ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΩΝ

ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕΝ ΚΑΙ ΑΝΕΘΕΜΑΤΙΣΕΝ Η

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τά, υπό τής Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, καταδικασθέντα καί αναθεματισθέντα αιρετικά συγγράμματα, είναι κατά χρονολογικήν σειράν από τής εμφανίσεώς των:

1)          «Μελέτη ενορίας Αγ. Ιωάννου Θεολόγου»,  Θεσσαλονίκη 1976, τού Αλεξ. Καλομοίρου.

2)          «Η εικονογραφική παρουσίαση τού Θεού Πατέρα», τού Ιερομον. Κασσιανού Μπράου, Αθήναι 1989.

3)          Μελέτη τού Ιερομον. Αμφιλοχίου Ταμπουρά, Ιούνιος 1990.

4)          «Απαγορευμένες απεικονίσεις», τού Γ. Γαβριήλ, Θεσς/νίκη 1990.

5)          «Περί Εικονογραφίας», τού μον. Χρυσαφίου, Άνοιξις 1990, καθώς καί εικονομαχικαί επιστολαί αυτού.

6)          «Περί τού Παλαιού τών ημερών εις τό όραμα τού προφήτου Δανιήλ», τού Κασσιανού Μπράου, 3.10.1991.

7)          Τεύχη, Υπομνήματα, φυλλάδια καί επιστολαί τού Ελευθ. Γκουτζίδη σχετικά μέ τήν Νεοεικονομαχίαν, κατά τήν πενταετίαν 1990-95.

8)          Επιστολαί καί Πόρισμα τού αιρεσιάρχου Μαξίμου Τσακίρογλου.

9)          Επιστολαί, γνωμαδοτήσεις καί πόρισμα, τών Στεφάνου καί Νεοφύτου αδελφών Τσακίρογλου.

10)      Γνωμοδότησις καί απιστολαί, τού Ευσταθίου Τουρλή.

11)      Γνωμοδοτήσεις, ενστάσεις, γυλλάδις, επιστολαί καί πόρισμα, τού Κηρύκου Κοντογιάννη.

12)      Επιστολαί, φυλλάδια, γνωμοδήησις καί πόρισμα, τού Δημητρίου Κάτσουρα.

13)      Γνωμοδοτήσεις καί επιστολάς, εκτός τών ανωτέρω Αρχηγών καί Αιρεσιαρχών, εδημοσίευσαν καί άλλοι αντιγράφοντες αυτούς, ή υπογράφοντες τά έτοιμα κείμενα, τά οποία τούς έδιδον οι ανωτέρω αρχηγοί των, αιρεσιάρχαι Νεοεικονομάχοι.

Επλισης, εις τήν αυτήν καταδίκην καί τόν αναθεματισμόν, συμπεριλαμβάνονται καί όσοι έτεροι συνέγραψαν ή δημοσίευσαν παρομοίας αιρετικάς θεωρίας καί δέν περιήλθον εις γνώσιν τής Ιεράς Συνόδου τής Ιεραρχίας, διά νά συμπεριληφτούν φανερώς καί επισήμως μέ τούς ανωτέρω Νεοεικονομάχους. 

 ΔΙΑ ΤΙ ΕΠΕΒΛΗΘΗ Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΑΡΓΙΑ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΑΝΔΡΕΑΝ

1)      Διότι, κατ’ επανάληψιν, ηρνείτο νά πειθαρχήση εις τάς αποφάσεις τής Ιεράς Συνόδου καί νά προσέλθη εις τήν Συνεδρίασιν.

2)      Διότι, παρανόμως εματαίωσεν τήν Συνεδρίασιν τής Ιεραρχίας, τήν αποφασισθείσαν υπό τής Ι. Συνόδου, διά τήν 23ην καί 24ην Φεβρουαρίου 1994, άνευ ενημερώσεως καί εγκρίσεως τών Αρχιερέων τής Ι. Συνόδου.

3)      Διότι, παρά τήν ρητήν άρνησιν, τής συντριπτικής πλειοψηφίας τής Ι. Συνόδου, ετέλεσεν τό Αντικανονικόν, παράνομον καί Αντισυνοδικόν συλλείτουργον κατά τήν 21ην  Απριλίου 1994, διασπών, ούτω τήν ενότητα κλήρου καί λαού, πρός προώθησιν τής Νεοεικονομαχίας καί αμνήστευσιν τών αιρετικών.

4)      Διότι, κατά τό αντισυνοδικόν συλλείτουργον, «συνεδρίασεν», χωρίς τήν παρουσία τών (5) Αρχιερέων, καί έλαβεν αποφάσεις, αγνοών τήν συντριπτικήν πλειοψηφίαν τής Ι. Συνόδου.

Εις τό Αντισυνοδικόν αυτό συλλείτουργον προέβη φατριαστικώς διότι δέν ηδύνατο νά αντιμετωπίση τάς εναντίον του κατηγορίας υπό τών Αρχιερέων διά τάς παρανομίας αυτού.

Τό παράνομον, αυτό συλλείτουργον, δέν ήτο έν απλό καί συνηθισμένο συλλείτουργον, αλλά μία ενορχηστωμένη ενέργεια, διά τή οποίας, δολιως καί υπούλοςς, θά εκαλύπτετο η Νεοεικονομαχική αίρεσις καί οι Νεοεικονομάχοι, διάτής «σιωπηράς», ή τής διά «βο’ης» συγκαταθέσεως τού λαού.

Τοιουτοτρόπως επραγματοποιήθη ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑ  υπ’ αυτών.

5)      Διότι, επί μίαν πενταετίαν συνεδράιζεν όποτε ήθελεν καί εκαλούσεν εις τήν Διαρκή Ι. Σύνοδον μόνον τούς δύο επισκόπους, Νικόλαον καί Παχώμιον, μέ τούς οποίους καί τελικώς έκανε τό ΣΧΙΣΜΑ.

6)      Κατεπάτησεν τόν όρον του Τόμου τού Οικουμ. Πατριαρχείου, τού 1850 ο οποίος ορίζει ότι κατ’ έτος πρέπει νά αλλάζουν τά Συνοδικά μέλη τής Διαρκούς Ι. Συνόδου.

7)      Διότι, ηγνόησεν τάς υποδείζεις τών Αρχιερέων, οι οποίοι δι’επιστολών καί προσωπικών επισκέψεων τόν εκαλούσαν νά προσέλθη εις τήν Σύνοδον τής Ιεραρχίας.

8)      Διότι, παρεκίνησεν κληρικούς του, νά γράψουν εναντίον τού Σεβ/του Μεσσηνίας ψεύδη ασήστολα καί ενώ εκαλείτο εις τήν Ι. Σύνοδον νά τά αποδείξη, ηρνείτο νά προσέλθη φοβούμενος κανονικάς κυρώσεις.

9)      Διότι, ηρνείτο δι’ επιστολών του, ότι υπάρχη τό πρόβλημα τής Νεοεικονομαχικής Αιρέσεως, δία τό οποίον, εις Συνεδρίασεις Συνοδικάς, είχεν υπογράψει καί εις τά Πρακτικά, ότι είναι η αιτία τού σάλου, ο οποίος ταράσσει τήνΕκκλησίαν, (βλέπε Πρακτικόν 19-8-92, σελ. 121).

10)  Διότι άν καί δέν είχε δικαίωμα, εδημοσίευσεν τό φυλλάδιον «ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΑΣ»  μαζί μέ τόν πρώην Περαιώς Νικόλαον καί τόν πρώην Αργολίδος Παχώμιον, γράφων ψευδώς, ότι δέν υπάρχει Εικονομαχία καίΕικονομάχοι.

Τό διακαίωμα όμως νά πληροφορή τό πλήρωμα τής Εκκλησίας έχει μόνον η Ι. Σύνοδος.  Εκτός αυτού πολλαί αποφάσεις, εγκύκλιοι, καί πρακτικά τής Διαρκούς Ι. Συνόδου, καθώς καί τής Ιεραρχίας, τά οποία έχει υπογράψει καίεκείνος, βεβαιώνουν καί μαρτυρούν τό αντίθετο καί τόν διαψεύδουν κατηγορηματικώς.

11)  Διότι, ενώ ολόκληρος η Ιεραρχία είχεν υπογράψει τήν ΚΑΤΑΔΙΚΗΝ καί τόν ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΝ τής Νεοεικονομαχικής Αιρέσεως, διά τής Ιστορικής Β’ Ποιμαντορικής Εγκυκλίου, υπ’ αριθμ. 2660/26-2-1993, ο ίδιοςανεκάλεσεν τήν υπογραφήν του από τήν εν λόγω Εγκύκλιον, μετά παρέλευσιν τριών μηνών, ίτοι τήν 28,5,93, χαρακτηρίζων τά αιρετικά συγγράμματα, ως ορθόδοξα!!!

Αυτή η πράξις του σημαίνει, ότι δέν πιστεύη, ότι εις τάς Ι. Συνόδους, εν Αγίω Πνεύματι συνεδριάζομεν καί συναποφασίζομεν.  Τούτο είναι ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ κατά τού Αγίου Πνεύματος, όπως έχει γράψει καί ο ίδιος εις επιστολήν του αλλά καί πρωτάκουστον εις τά εκκλησιαστικά χρονικά.

            Μέ τήν ανάκλησιν τής υπογραφής του, αμνιστεύει τούς αιρετικούς, καί διακηρύσσει τήν Νεοεικονομαχίαν, ως δόγμα ορθόδοξον, τό οποίον προσπαθεί νά επιβάλη εις τήν Εκκλησίαν.

12)  Διότι, κατ’ επανάληψην εισεπήδησεν εις ξένας Μητροπολιτικάς δικαιοδοσίας, παρά τούς ιερούς κανόνας, οι οποίοι τό απαγορεύουν, επί ποινή ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ καί παρά τήν ρητήν άρνησιν τών οικείων Μητροπολιών καίενήργησεν, είτε ο ίδιος είτε μέσω κληρικών τής δικαιοδοσίας του, επεμβαίνων διοικητικώς ή τελών Ιερά Μυστήρια, διασπών τήν ενότητα Ιεραρχίας και τών πιστών, μέ αποτέλεσμα νά επιφέρη σχίσμα εις τήν Ιεραρχίαν εις ενορίας, Ιεράς Μονάς καί οικογενείας καί ολόκληρον τόν λαόν, διαδίδων ότι δέν υπάρχη εικονομαχία καί εικονομάχοι, ενώ οι Μητροπολίται εκήρθττον, αντιθέτως, ότι υπάρχουν αμφότερα.

Αι αντικανονικαί εισπηδήσεις αυταί, έγιναν εις τήν Μητρόπολιν Σπάρτης, όπου ανέλαβεν τήν Τοποτηρητείαν αυθαιρέτως χωρίς απόφασιν τής Ι. Συνόδου.

Εις τήν Μητρόπολιν Κοζάνης έστελνε κληρικούς του καί τελούσαν Μυστήρια, παρά τήν ρητήν απαγόρευσιν τού οικείου Μητροπολίτου, Σεβ/του Κοζάνης κ. Τίτου.

Εις τήν Μητρόπολιν Θεσς/νίκης κατ’ επανάληψιν καί πολλάκις ετέλεσεν τό Μυστήριον τής Θείας Λειτουργίας, εις πανηγυρίζοντας Ι. Ναούς, καί εις Ι. Μονήν, παρά τήν απαγόρευσιν τού οικείου Μυτροπολίτου κ. Χρυσοστόμου καί τήν εν γνώσει του διατάραξιν τής ενότητος τών πιστών καί τήν δημιουργίαν ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ, διαφωνιών καί χειροδικιών μεταξύ τών ορθοδόξων.

Εις τήν Μητρόπολιν Λαρίσης ενήργησεν «διοικητικώς», αλλάσων επιτροπάς καί παρασύρων τούς πιστούς, υπέρ τού αιρετικού Αμφιλοχίου καί τών ομοφρόνων του.

Παρομοίως ενήργει καί εις άλλας Μητροπόλεις, επεμβαίνων αμέσως ή εμμέσως.

Αι πράξεις καί αι επεμβάσεις αυταί, εις ξένας δικαιοδοσίας είναι, ΚΑΤΑΦΩΡΟΣ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΙΣ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ καί επιφέρουν, καί μόνον αυταί,άμεσον ΚΑΘΑΙΡΕΣΗΝ οισοσδήποτε καί άν είναι ο ενεργών, είτε Επίσκοπος, είτε Αρχιεπίσκοπος, είτε Μητροπολίτης, είτε Πατριάρχης.

13)  Διότι, κατεφρόνησεν τήν Ανωτάτην του Εκκλησιαστικήν Αρχήν, ήτοι τή Ιεράν Σύνοδον, προσπαθών νά επιβλαλλη δικτατορικώς τό παπικόν καί μονοριχικόν συστημα διοικήσεως τού Βατικανού.

14)  Διότι διά τών συμβούλων του, εμμέσως, πλήν σαφώς καί ουσιαστικώς, επέβαλεν τόν προτεσταντικόν τρόπον διακυβερνήσεως τής Εκκλησίας.

15)  Διότι, ύβριζεν εις τάς επιστολάς του τούς Αρχιερείς μέ τούς χαρακτηρισμούς: προδότας, εφιάλτας, διαστροφείς, δυνάμεις τού σκότους, εχθρούς τής Εκκλησιάς, αποστάτας, πλάνους, εσκοτισμένους, διστρεφλωτάςπατερικών κειμένων, προβατοσχήμους λυκοποιμένας, βλασφήμους τής Εκκλησίας, παρασυναγώγους, μή έχοντας ομολογίαν πίστεως, πολεμίους τής Εκκλησίας τού Χριστού, καί άλλα τοιαύτα παρόμοια, (βλέπε βιβλίον τού πρώην Αρχιεπ. Ανδρέου: «Γνώσεσθε τήν Αλήθεια», Νοέμβριος 1994 σελ. 8,12).

16)  Διότι, μή σεβόμενος τήν απόφασιν τής Ι. Συνόδου, έλυσε μόνος του τό επιτήμιον, κατά τού αιρετικού Ελευθ. Γκουτζίδη, διά τού οποίου τού απηγορεύετο νά κηρύττη εις τούς Ι. Ναούς καί νά κοινωνή.

17)  Διότι, όπου περιήρχετο εις πόλεις καί χωριά, διέδιδεν, ότι δέν υπάρη εικονομαχία καί εικονομάχοι καί ότι αδίκως συκοφαντούν τούς Ιερείς του, οι οποίοι συνέργαψαν τά αιρετικά συγγράμματα.

18)  Διότι, τό επίσημον περιοδικόν τής Ιεράς Συνόδου, τόν «Κ.Γ.Ο.», τό μετέτρεψεν εις όργανον τών Νεοεικονομάχων.

19)  Διότι, εις τήν Γενικήν Πανελλαδικήν Συνέλευσιν τού Ιερού Συνδέσμου Κληρικών (Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Γ.Ο.Χ.) εδέχθη νά λάβουν μέρος δύο αιρετικοί, ο Αμφιλόχιος καί ο Ελ. Γκουτζίδης, οι οποίοι είχον αποκηρύξει ως αιρετικούς, όλους τούς Αρχιερείς τής Ιεράς Συνόδου,  εγγράφως καί δημοσίως καί αυτόν ακόμη τόν τότε Αρχιεπ. Ανδρέαν.

Καί ενώ η πλειοψηφία τής Ι. Συνόδου καί ο κλήρος τού υπέδειξαν νά τούς διαγράψη, αυτός ηρνήθη καί εδέχθη νά αποχωρήσουν διαμαρτυρόμενοι οι Αρχιερείς καί οι περισσότεροι κληρικοί, μετατρέπων, ούτω τό Σωματείον, εις όργανον τών αιρετικών, Υπερεκκλησίαν καί Υπερσύνοδον, καί επιβάλλων, τό αντίχριστον αιρετικόν προτεσταντικόν σύστημα διοικήσεως εις τήν Εκκλησίαν, κατά τό οποίον διοικούν λαϊκοί καί όχι η Ιερά Σύνοδος.  Εν συνεχεία διέγραψεν από τόν Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Γ.Ο.Χ. τούς πέντε (5) Αρχιερείς καί τό ήμισυ τού κλήρου παρανόμως καί αντικανονικώς, δημιουργήσας ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ καί ΣΧΙΣΜΑ.

            Ο αιρετικός καί πραξικοπηματικός αυτός τρόπος διοικήσεως, εδημιούργησεν σοβαρώτατον Εκκλησιολογικόν πρόβλημα, μέ αποτέλεσμα τήν επιβολήν ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΩΣ εις τήν Εκκλησίαν.

20)  Διότι, εν αγνοία τής Ι. Συνόδου, μετέβη εις τό εξωτερικόν (Βουλγαρία) καί ενήργησεν εις ξένην δικαιοδοσίαν, πράξεις διοικητικάς, αι οποίαι απαγορεύονται υπό τών Ι. Κανόνων.

21)  Διότι, προέβη εις προχείρησιν κληρικού ξένης επισκοπικής δικαιοδοσίας.

22)  Διότι, ουσιαστικώς ο ίδιος ανέλαβεν τήν αρχηγίαν τής Νεοεικονομαχικής Αιρέσεως, καί τήν διέδιδεν, πρός επικράτησιν, αμνηστεύων τούς αιρετικούς συμβούλους του λαϊκούς, μοναχούς καί κληρικούς, οι οποίοι, εις περίοδονειρήνης, εδημιούργησαν πόλεμον μέ τήν αίρεσιν ταύτην.

Τά δέ αιρετικά συγγράματά των τά διέδιδεν ο ίδιος καί οι σύμβουλοί του, ως ορθόδοξα, ενώ η Ιερά Σύνοδος τά είχε καταδικάσει καί αναθεματίσει.

23)  Διότι, διέγραψεν από τόν Ιερόν Σύνδεσμον τήν πλειουηφία τής Ι. Συνόδου, πέντε αρχιερείς καί περισσοτέρους Κληρικούς καί εκίνησεν νομικάς διαδικασίας, διά νά εκδιώξη Αρχιερείς καί Ιερείς από τούς Ι. Ναούς των, μέ τήναπαίτησιν νά παραδώσουν κάθε περιουσιακόν στοιχείον, εντός 48 ωρών εις τό σωματείον.

24)  Διότι, έσυρεν εις τά δικαστήρια Αρχιερείς καί Ιερείς, διά νά αρπάξη τούς ενοριακούς Ναούς των, τούς οποίους μέ ιδρώτα καί αγώνα έκτισαν καί έδωσαν εις τήν Εκκλησίαν.

25)  Διότι, αι αντικανονικαί καί αιρετικαί αυταί ενέργειαι τιμωρούνται υπό τών κάτωθι Ι. Κανόνων:

             1)            Τών Αγίων Αποστόλων: 34, 35, 37, 60,καί 74.

             2)            Τόν 5ον τής Α’ οικουμ. Συνόδου.

             3)            Τόν 19ον τής Δ’ οικουμ. Συνόδου.

             4)            Τόν 8ον τής ΣΤ’ οικουμ. Συνόδου.

             5)            Τούς 26ον, 37ον, καί 104ον τής εν Καρθαγένη Συνόδου.

             6)            Τόν 40ον τής Λαοδικείας καί

             7)            Τούς όρους τού Τόμου τού 1850 τού Οικουμ. Πατριαρχείου.

26)  Συνοπτικώς αι αντικανονικαί καί αιρετικαί ενέργειαι τού πρώην Αρχιεπ. Ανδρέου είναι:

α)   Η δημιουργία καί διάδοσις τής Νεοεικονομαχικής Αιρέσεως, η οποία είχε καταδικασθή υπό τής Ιεράς Συνόδου καί από ολόκληρον τό πλήρωμα τής Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.

β)   Η κατάφωρος καταπάτησις πάσης εννοίας Εκκλησιαστικού καί Κανονικού Δικαίου, διά τής καταργήσεως τού Συνοδικού συστήματος διοικήσεως τής Εκκλησίας καί επιβολή τού μοναρχικού καί αιρετικού Παπικούτοιούτιου, ως άλλος Πάπας μέ νέον Βατικανόν εις τήν Ορθόδοξον Ελλάδαν.

γ)   Αι εισπηδήσεις εις ξένας Μητροπολιτικάς δικαιοδοσίας, η τέλεσις Μυστηρίων καί ο διχασμός Μονών, ενοριών, οικογενειών καί τού πληρώματος τών πιστών.

δ)   Η ανάδειξις ενός Σωματείου εις Υπερσύνοδον καί Υπερεκκλησίαν, μέ αποτέλεσμα τήν κατάργησιν τού ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ τής Εκκλησίας καί εφαρμογήν τού αιρετικού Προτεσταντικού καί Παπικού τοιούτου.

Διά τού δικτατορικού καί αντιχρίστου αυτού τρόπου διοικήσεως, καταργείται υπό τού Αρχιεπ. Ανδρέου βάναυσα ο δισχιλιετής Συνοδικός θεσμος διοικήσεως τής Εκκλησίας τού Χριστού, υπό ολοκλήρου τού σώματος τής Ι. Συνόδου τής Ιεραρχίας καί επιβάλλεται τό μοναρχικόν παπικόν σύστημα τού Βατικανού, μέ άλλον πάπαν εις τήν Ορθοδοξίαν, όπισθεν τού οποίου ευρίσκεται τό προτεσταντικόν «κογκλάβιον» λαϊκών, τό οποίον τόν κατευθύνηαπολύτως.

ε)   Τά αλλεπάλληλα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ, ήτοι 1) Τήν ανάκλησιν τής υπογραφής του, 2) τό αντισυνοδικόν συλλείτουργον καί η φατριαστική συνεδρίασις εις αυτό. 3) Η διαγραφή τών Αρχιερέων, Ιερέων καίΔιακόνων από τόν Ι. Φιλανθρωπικόν Σύνδεσμον χάριν τών αιρετικών Αμφιλοχίου καί Ελ. Γκουτζίδη τούς οποίους δέν εδέχθη νά διαγράψη κατά τήν υπόδειξιν τής Ι. Συνόδου.

27)  Αι Ανωτέρω αντικανονικαί πράξεις, διά τών Θείων καί Ιερών Κανόνων, όπου προανεφέρθησαν, επιβάλλουν άμεσα τήν εσχάτην τών ποινών εις οιονδήποτε Ιερωμένον, όσον υψηλά καί εάν ευρίσκεται αυτός, ήτοι τήν Καθαίρεσινκαί απογύμνωσιν από παντός Ιερατικού βαθμού καί επαναφοράν αυτού εις τήν τάξιν τών μοναχών, ή τών λαϊκών.

Δι’ όλους τούς ανωτ΄ρω λόγους, η Ιερά Σύνοδος, οικονομίαν μετερχομένη καί επιθυμούσα νά δώση τήν τελευταίαν ευκαιρίαν εις τόν τότε Αρχιεπ. Ανδρέαν, όπως συνέλθη, μετανοήση καί επανέλθη, επέβαλεν εις αυτόν τήνπροσωρινήν Αργίαν, διά τού υπ’ αρ. 95/10-5-1995 εγγράφου καλών αυτόν ενώπιον τής Ιεραρχίας όπως απολογηθή διά τάς παρανομίας αυτού.

Αυτός δέ αισθανόμενος ένοχος καί υπεύθηνος καί μή δυνάμενος νά αντιμετωπίση τήν κρίσιν τής Ι. Συνόδου, φευγοδικών προέβη καί εις άλλο ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ καί ΣΧΙΣΜΑ χειροτονήσας αντικανονικώς τούς ψευδεπισκόπους εν αγνοία καί ερήμην τής συντριπτικής πλειοψηφίας τής Ι. Συνόδου καταπατών βαναύσως κάθε Εκκλησιαστικόν καί Κανονικόν Δίκαιον.

Ούτω από πτώσιν εις πτώσιν παραπαίων πίστευε ότι θά διεύφευγε τήν κρίσιν τής Ι. Συνόδου καί τάς συνεπείας τών αφρόνων ενεργειόων του.

Η δέ προσωρινή ΑΡΓΙΑ ήτο τό Αρχαγγελικόν εκείνο «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ», μήπως καί ανανήψει τήν τελευταίαν στιγμήν καί λυτρωθή από τήν θανατηφόρον πτώσιν του. 

Αλλά δυστυχώς «ο παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι».

• Ιστορική Α' Εγκύκλιος

  http://www.egoch.org/Neo-Iconoclasm/Scanned-Documents/ENCYCLICAL_A.pdf

• Ιστορική Β' Εγκύκλιος
  http://www.egoch.org/Neo-Iconoclasm/Scanned-Documents/ENCYCLICAL_ B.pdf
  
  ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΟΙ: Νέες Αιρέσεις και Νέος Πόλεμος κατα της Εκκλησίας ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Το Σχίσμα του 2002) 
  ΤΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΩΝ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΩΝ 
  http://www.egoch.org/greek/Ecclesiology/AIRETIKAI_THESEIS_ MONON_1.pdf
  
  
  
  ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ;
  ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
  ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
  http://www.egoch.org/greek/Ecclesiology/2003/2003 encyclical.html

Ο σημερινός  συνεχιστής  της  ορθοδόξου  ομολογίας  εκκλησίας  σεβασμιότατος  μητροπολίτης  Θεσσαλονίκης  κ.κ.  Χρυσόστομος  Μητρόπουλος 

Το οικοδόμημα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, οικοδομηθέν χωρίς τον Χριστόν, κατ΄ ανάγκην θα καταρρεύση και μάλιστα πολύ συντόμως

Το οικοδόμημα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, 
οικοδομηθέν χωρίς τον Χριστόν, κατ΄ ανάγκην θα καταρρεύση και μάλιστα πολύ συντόμως, ως προεφήτευσεν ο οραματιστής Ντοστογιέφσκι και ο θλιμμένος Γκόγκολ προ εκατόν και πλέον ετών. Και ενώπιον των οφθαλμών μας πραγματοποιούνται αι προφητείαι των ορθοδόξων Σλάβων προφητών. Δέκα ολοκλήρους αιώνας ανεγείρετο ο ευρωπαϊκός πύργος της Βαβέλ, και ημείς ηξιώθημεν του τραγικού οράματος: Ιδού, ανηγέρθη πελώριον μηδέν! Επήλθε γενική σύγχυσις. Άνθρωπος δεν εννοεί άνθρωπον, ψυχή δεν εννοεί ψυχήν, έθνος δεν εννοεί έθνος. Ηγέρθη άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, βασιλεία εναντίον βασιλείας, λαός εναντίον λαού, ακόμη και ήπειρος εναντίον ηπείρου.                                                                                                  

Ο ευρωπαίος άνθρωπος έφθασεν εις τον μοιραίον ίλιγγον, ωδήγησε τον υπεράνθρωπον εις την κορυφήν του πύργου της Βαβέλ του, θέλων να αποπερατώση με αυτόν το οικοδόμημά του, αλλ΄ ο υπεράνθρωπος ετρελλάθη ακριβώς επί της κορυφής και εκρημνίσθη εκ του πύργου. Και πίσω του ο ίδιος ο πύργος κρημνίζεται και θρυμματίζεται δια των πολέμων και επαναστάσεων. Ο homo europaeϊcus έπρεπε κατ΄ ανάγκην να τρελλαθή εις το τέλος του πολιτισμού του, ο Θεοκτόνος ήτο αδύνατον να μη γίνη αυτοκτόνος. Η Wille zur Macht  μετεβλήθη εις Wille zur Nacht.                                                                              

 Νύκτα, βαρεία νύκτα έχει καλύψει την Ευρώπην. Κρημνίζονται τα είδωλα της Ευρώπης και δεν είναι πολύ μακράν η ημέρα, κατά την οποίαν δεν θα μείνη ούτε πέτρα επάνω εις την πέτραν από την κουλτούραν και τον πολιτισμόν της Ευρώπης, δια των οποίων αύτη ανήγειρε πόλεις και κατέστρεφε ψυχάς, εθεοποίει τα κτίσματα και απέρριπτε τον Κτίστην.       
         του Ιουστίνου (Πόποβιτς)