ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ Ἡ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

 ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ  Ἡ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ - Η σημασία τῆς ἄρνησης τοῦ ὅρου: "Θεοτόκος"<Η ἄρνηση τῶν Νεστοριανὼν>Ο ὅρος "Θεοτόκος" εἶναι ὅρος ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΤΑΤΟΣ!!! Ἡ ΥΨΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΡΙΑ Ἡ ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ , Ἡ ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Βαβαὶ τῶν σῶν μυστηρίων ἁγνή! τοῦ Ὑψίστου θρόνος, ἀνεδείχθης Δέσποινα, καὶ γῆθεν πρὸς οὐρανόν, μετέστης σήμερον. Ἡ δόξα σου εὐπρεπής, θεοφεγγέσιν ἐκλάμπουσα χάρισι, Παρθένοι σὺν τῇ Μητρὶ τοῦ Βασιλέως πρὸς ὕψος ἐπάρθητε. Κεχαριτωμένη χαῖρε, μετὰ σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ, διὰ σοῦ τὸ μέγα ἔλεος.

ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΔΟΓΜΑ

Ἡ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

Ἡ εὐλάβεια τῆς Ἐκκλησίας μας πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐκφράζεται μὲ ἀναρίθμητους ὕμνους, γιορτές, εἰκόνες, ναούς, ἱκεσίες ἀγάπης. Ἡ Παναγία εἶναι παροῦσα παντοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία: Πρὼτ’ ἀπ’ ὅλα σὲ κάθε Λειτουργία, ὅπου ἡ ἐπίκληση τοῦ Σωτῆρος γίνεται μέσῳ τῆς φράσης «ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου σῶτερ σῶσον ἡμᾶς»· πέρα ἀπὸ τὴ Λειτουργία, καὶ τὶς ἀκολουθίες ποῦ ἀπευθύνονται εἰδικὰ σ’ αὐτόν, ὅπως οἱ Χαιρετισμοὶ ἢ οἱ Παρακλητικοὶ Κανόνες, δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὴ ἀκολουθία ποῦ νὰ μὴν ἀφιερώνει ὕμνους ἢ εὐχὲς στὸ πρόσωπο της· ἡ εἰκόνα της βρίσκεται πάντα στ’ ἀριστερὰ τῆς ὡραίας πύλης, μὲ κεριὰ νὰ καῖνε μπροστά της, ὅπως καὶ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ σ’ ὅλα τὰ σπίτια τῶν χριστιανῶν· ἀναρίθμητοι ναοὶ ἀλλὰ καὶ μοναστήρια εἶναι ἀφιερωμένοι σ’ αὐτήν. Πολλὰ ἱερὰ προσκυνήματα εἶναι καθιδρυμένα σὲ περιοχὲς ποῦ σχετίζονται μὲ θαύματα τῆς Παναγίας. Σὲ παραδόσεις, δοξασίες καὶ λαϊκὲς παροιμίες, τὸ ὄνομα τῆς Θεοτόκου ἀναφέρεται μὲ ἐξαιρετικὴ τιμή, εὐγνωμοσύνη καὶ ἐμπιστοσύνη.

 Παρατηρεῖται ὅμως καὶ τὸ παράδοξο γεγονὸς ὅτι ἐνῷ ἀπὸ τὴ μιά, σὲ λειτουργικὸ καὶ γενικότερα λατρευτικὸ ἐπίπεδο, ἡ τιμὴ πρὸς τὴν Παναγία ἐκφράζεται μ’ ἕναν ἀπίστευτο μορφολογικὸ πλοῦτο, ἀφ’ ἑτέρου οἱ δογματικὲς διατυπώσεις ἀναφορικὰ μὲ τὴ Θεοτόκο εἶναι μᾶλλον λακωνικές. Πέρα ἀπὸ τὴ ἀναφορὰ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως στὴ Σάρκωση τοῦ Χριστοῦ, «ἐκ πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου» καὶ τὸν τίτλο τῆς «Θεοτόκου» ποῦ της δόθηκε ἀπὸ τὴ Γ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποῦ ἔγινε στὴν Ἔφεσο τὸ 431 μ.Χ., ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἔχει προβεῖ σὲ ἄλλες δογματικὲς ἐμβαθύνσεις ἀναφορικὰ μὲ τὴ Θεοτόκο.

 Ὡστόσο, τὸ παράδοξο αὐτὸ δὲν εἶναι παράδοξο, γιατί ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ τὴ Θεοτόκο μέσα ἀπὸ μιὰ Χριστολογικὴ προοπτική. Τὸ ἴδιο τὸ περὶ Θεοτόκου δόγμα τῆς Ἐφέσου, διατυπώθηκε γιὰ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ μιὰ Χριστολογικὴ αἵρεση, ἐκείνη τοῦ Νεστόριου, ποῦ ὑποστήριζε ὅτι ἡ Μαρία ἦταν μητέρα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ, ὑπονοῶντας ἔτσι ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δύο πρόσωπα καὶ ὄχι ἕνα, καὶ ἑπομένως δὲν μποροῦσε νὰ ἀποκαλεῖται Θεοτόκος. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπέμεινε στὴν παραδοσιακὴ δοξολογία τῆς Θεοτόκου ποῦ εἶναι βαθιὰ ριζωμένη στὴν Χριστολογία. Στὸ πρόσωπο τῆς Μαρίας δὲν τιμοῦμε ἁπλῶς τὴν παρθένο ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ, ἀλλὰ τὴν ἀειπάρθενο Θεοτόκο. Στὶς ὀρθόδοξες εἰκόνες, ἡ Παναγία σπανίως εἰκονίζεται χωρὶς τὸν Υἱό της καὶ Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀποδιδόμενη πρὸς αὐτὴν τιμὴ ἑστιάζεται κυρίως στὸ ρόλο ποῦ ἔπαιξε ὡς Θεοτόκος καὶ ποῦ ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχει ὡς Μήτηρ Θεοῦ στὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας.

 Ἡ Παναγία, ἐκπροσωπῶντας ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ὅλο τὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν κτίση, ἦταν ἐκείνη ποῦ μπόρεσε νὰ φτάσει στὸ σημεῖο νὰ πεῖ τὸ μεγάλο «ναί», νὰ συγκατανεύσει ἐλεύθερα στὴν πρόταση τῆς σωτηρίας καὶ νὰ γίνει «Θεογεννήτωρ», Μήτηρ Θεοῦ. Μὲ τὴ Θεοτόκο, ἡ ἀνθρωπότητα ὑψώνεται μέσα ἀπὸ τὴν πτώση της καὶ καταφέρνει ἐπί τέλους νὰ πιάσει τὸ χέρι ποῦ τῆς ἁπλώνει ὁ Θεός. Καὶ ὅταν ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, μὲ τὴν ἀποδοχὴ αὐτή, ἔγινε δυνατὸν νὰ σαρκωθεῖ ὁ ἄναρχος καὶ ἀσώματος Θεὸς γιὰ τὴ δική μας σωτηρία.

 Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς συνέργειας δύο ἐλεύθερων θελήσεων: ἐκείνης τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκείνης τῆς Θεοτόκου, δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ γιὰ γενικὴ σωτηρία ἦταν δεδομένη. Γιὰ νὰ προχωρήσει ὅμως τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας, χρειαζόταν καὶ ἡ ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου. Διότι μιὰ σωτηρία ποῦ θὰ ἐπιβαλλόταν μονομερῶς ἀπὸ τὸν Θεό, ποῦ θὰ παραβίαζε τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία, τὸ κατ’ εἰκόνα, δὲν θὰ ἦταν πραγματικὴ σωτηρία ἀλλὰ βιασμὸς τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας, δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ πραγματοποιηθεῖ Ἂν δὲν πίστευε σ’ αὐτὸ ἡ Παρθένος καὶ δὲν δεχόταν νὰ τὸ διακονήσει. Εἶναι λοιπὸν ἡ Θεοτόκος συνεργὸς στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας καὶ ὄχι ἁπλὸ ὄργανο. Ἡ Παναγία εἶναι τὸ ἱερὸ καὶ ἄμωμο ἀνάθημα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους στὸν Θεό. Εἶναι τὸ πιὸ εὔοσμο ἄνθος ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας.

 Ἡ Μαρία ἔγινε Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Γέννησε τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τόσο ἡ σύλληψη ὅσο καὶ ἡ γέννηση τοῦ ἀνερμήνευτου Τόκου της ἔγιναν πέρα ἀπὸ τοὺς νόμους τῆς φύσεως, σὰν θαῦμα τῆς θείας πανσοφίας καὶ παντοδυναμίας, τὸ ὁποῖο δὲν ἔβλαψε τὴ σωματικὴ ὁλοκληρία τῆς Παρθένου, ἡ ὁποία παρέμεινε «ἐς ἀεὶ» Παρθένος (ἀειπάρθενος).

Στὴν ἀδιάφθορη μήτρα της κατοίκησε ὁ ἄπειρος Θεὸς ὄχι τυπικῶς (πρᾶγμα ἀταίριαστο στὴν ἀπεριόριστη καὶ ἀκατάσχετη φύση τοῦ Θεοῦ), ἀλλὰ «κατ' εὐδοκίαν», καὶ ἑνώθηκε πραγματικὰ μὲ τὸν ἄνθρωπο, τὸν ὅποιο συνέλαβε ἢ Μαρία ὄχι μὲ συνεργία ἀνδρός, ἀλλὰ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου ἀνακεφαλαιώνεται ὁλόκληρο τὸ μυστήριο τῆς θείας περὶ τὸν ἄνθρωπο οἰκονομίας. Ἡ ἀνθρώπινη φύση σπάζει τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας ἀφθαρτοποιεῖται καὶ θεοποιεῖται.

 Στὴν Παναγία ἔχουμε τὴν "κατόρθωση" τοῦ "μητροπαρθενικοῦ κάλλους". Συγκεντρώνει ἐπάνω της την χάρη τῆς παρθενίας καὶ τὴν χάρη τῆς μητρότητας. Αὐτό, βέβαια, τὸ ἀφύσικο γεγονὸς εἶναι φυσικὴ συνέπεια τῆς θέσης της μέσα σὲ ὅλη τὴν δημιουργία. Εἶναι τὸ "μεθόριο" τῆς κτιστῆς καὶ τῆς ἄκτιστης φύσης. Αὐτὴ πρώτη ἀπ’ ὅλη τὴν κτίση δέχεται τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θέση αὐτὴ χαρίστηκε στὴν Θεοτόκο, λόγῳ τῆς ἀκριβοῦς καὶ βαθιᾶς αὐτοπροαίρετης ὑπακοῆς της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἐλεύθερη ὑπακοή της δώρισε τὴν "γονιμότητα τῆς παρθενίας". Τὴν ἔκανε μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἡ Παναγία ἔδωσε τὴν ἀνθρώπινη φύση στὸ Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἔτσι καὶ Υἱὸς ἀνθρώπου, πλήρης καὶ τέλειος ἄνθρωπος ἀπὸ παρθενικὸ τόκο, ἀπὸ τόκο ποὺ ἦταν ἄσχετος μὲ τὴν φθορὰ καὶ τὰ πάθη τῶν συνηθισμένων γεννήσεων. Ἡ σύνθεση τῆς παρθενίας μὲ τὴν μητρότητα εἶναι ἡ ἀφετηρία τῆς νέας ζωῆς τῆς χάριτος, ἡ ἀρχὴ τῆς νεκρώσεως τοῦ Θανάτου. Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε ἀναγκαιότητα. "Ἐπεσκίασε" ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ την "Κεχαριτωμένη" καὶ συνέδεσε μέσα στὴ μήτρα της τὸ κτιστὸ καὶ τὸ ἄκτιστο. Αὐτὴ ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴ σύλληψή της ἦταν ἐλεύθερη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιατί ὑπόστασή της ἦταν ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι προσέλαβε ὁ Θεὸς σῶμα θνητὸ καὶ παθητό, ἀλλὰ "χωρὶς ἁμαρτίας". Μὲ αὐτὸ νίκησε τὸν θάνατο καὶ δώρισε τὴν ζωὴ σὲ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος.

 Ἡ Ἐκκλησία μας, μὲ τὸ γνωστὸ ὕμνο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ του Μελωδοῦ, τολμᾶ νὰ ἀποκαλεῖ τὴν Θεοτόκο «τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξωτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ». Δὲν εἶναι σχῆμα λόγου, οὔτε λυρικὴ ἔξαρση. Ἡ θέση τῆς Θεοτόκου στὸ θεῖο σχέδιο τῆς καθολικῆς σωτηρίας εἶναι ἀνώτερη καὶ ἀπὸ ἐκείνη τῶν ἀγγέλων διότι οἱ ἄγγελοι, ὡς ἀσώματες ὑπάρξεις, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ προσφέρουν τὸ σῶμα, τὴν ὑλικότητα, γιὰ τὴν πραγματοποίηση τοῦ μυστηρίου τῆς Σαρκώσεως. Ἐνῷ ἡ Θεοτόκος, προσφέροντας τὸν ἑαυτό της στὸν Θεό, ἀξιώθηκε νὰ κυοφορήσει τὸν ἴδιο τόν Δημιουργὸ Ἐκεῖνον ποὺ ἔπλασε καὶ τὰ Σεραφεὶμ καὶ τὰ Χερουβείμ.

 Μιὰ γυναῖκα, λοιπόν, ποῦ γεννήθηκε μέσα στὴν πτωτικὴ ἀνθρωπότητα, μέσα στὴν ἱστορία, διὰ τῆς θελήσεώς της ἀλλὰ καὶ ὅλου τὸ βίου της, ἑλκύει τὴν θεία χάρη, γίνεται συνεργὸς τοῦ Θεοῦ στὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας. Γίνεται ἡ νέα Εὔα καὶ μέσῳ αὐτῆς γεννᾶται ὁ Νέος Ἀδάμ, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεὸς Λόγος, γιὰ νὰ διορθώσει τὸ σφάλμα τοῦ προπάτορος Ἀδὰμ καὶ νὰ νικήσει τὸν θάνατο γιὰ χάρη τοῦ ἀνθρώπου. Γενόμενη Μήτηρ Θεοῦ, ἡ Παναγία μαρτυρεῖ γιὰ ὅλο τὸ ἔργο ποῦ ἐπιτελεῖ ὁ Δημιουργός. Μὲ τὴν ὑπερφυῆ, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, σάρκωση τοῦ Χριστοῦ, γεννᾶται ἀπὸ τὴν παρθένο Μαρία μιὰ νέα ἀνθρωπότητα, ἕνας καινὸς ἄνθρωπος καὶ δίνεται στὴν κτίση μιὰ καινούργια σημασία, ποῦ εἶναι o σκοπὸς κι ὁ λόγος τῆς ὑπάρξεως της: ἡ μέλλουσα μεταμόρφωσή της.

 Ἔτσι, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ Παναγία, ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ κατανοήσει καὶ νὰ διασαφήσει τὸ μυστήριο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ποῦ γίνεται ἄνθρωπος χωρὶς νὰ πάψει νὰ εἶναι Θεός. Ἡ Παναγία προσωποποιεῖ τὴν κλήση ποῦ ἀπευθύνεται στὸν καθένα μας γιὰ ἁγιότητα. Ζῶντας τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία ἀνακαλύπτουμε τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ μυστήριο τῆς Μητρότητάς της. Καί, ὅπως κατέδειξε ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Ἐφέσου, ἀνακαλύπτοντας τὴν «ὄντως Θεοτόκον», ἀνακαλύπτουμε τὸν ἴδιο τόν Χριστό.

 Ὅλα αὐτά, ἡ Παναγία τὰ δείχνει μὲ τὸ πρόσωπό της, διὰ τοῦ προσώπου καὶ τῆς παρουσίας της. Ἡ μαρτυρία της εἶναι μιὰ σιωπηλὴ μαρτυρία. Ἐλάχιστες οἱ ἐμφανίσεις της καὶ οἱ ἀναφορὲς τῶν Εὐαγγελίων στὸ πρόσωπό της. Τὸ μήνυμά της ἀνήκει στὴν κατηγορία τῶν σημείων. Σημεῖο ἀντινομικό, ἀναιρετικὸ τῆς λογικῆς τοῦ κόσμου, ἀφοῦ συνθέτει τὴν παρθενία καὶ τὴν μητρότητα. Πρόκειται γιὰ ἕνα σημεῖο ποῦ δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Θεό. Δὲν ἐπιβλήθηκε, δόθηκε. Ἑπομένως πρέπει νὰ ἀνακαλυφθεῖ.

Ἡ Παναγία δὲν εἶναι διόλου δυσνόητη. Ξέρει νὰ σωπαίνει ἀλλὰ ξέρει νὰ εἶναι καὶ παροῦσα ἐκεῖ ποῦ τὴν ζητοῦν. Ἡ σιωπηλή της μαρτυρία, γίνεται ἄμετρον ἔλεος, γιὰ ὅσους ἐπικαλοῦνται την χάρη της, γίνεται στοργή.

 Μετὰ τὴ θεία μετάστασή της ἡ Θεοτόκος συμβασιλεύει μὲ τὸν Υἱό της στοὺς οὐρανούς. Ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ καὶ μὲ τὴν παρρησία ποῦ ἔχει ὡς «μήτηρ τῆς Ζωῆς», μὲ τὴν «ἀμετάθετον μεσιτείαν» της, συμπαρίσταται δυναμικὰ στὸ ἀνθρώπινο γένος, ὑπάρχει ὡς ἀκένωτη πηγὴ στοργικῆς προστασίας, ἐνεργεῖ ὡς μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν, ἐλπὶς καὶ προστασία τῶν χριστιανῶν. Ἡ θαυματουργική της χάρη, ξεχωριστὴ καὶ πιὸ ἰσχυρὴ ἀπὸ τῶν ἄλλων ἁγίων, ἐκδηλώνεται στοὺς ἀνθρώπους μὲ πολλοὺς τρόπους, ὡς βοήθεια καὶ θεραπεία σὲ κάθε ἀνάγκη.

 Τό μυστήριο τῆς Θεοτόκου δὲν μπορεῖ νὰ ἀναλυθεῖ, νὰ ὁριοθετηθεῖ μὲ λόγια. Γι’ αὐτὸ ἡ στάση τοῦ καθενὸς πιστοῦ μπροστὰ στὴ Θεοτόκο εἶναι ἀνάλογη μ’ ἐκείνη τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ κατὰ τὴν στιγμὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ: στάση ἀπορίας καὶ θαυμασμοῦ. Στὴν ἐποχή μας ἔχουν γίνει ἀποδεκτὲς ὡς φυσικὲς καταστάσεις δύο ἀπὸ τὶς πιὸ καταπιεστικὲς συνέπειες τῆς ἑκούσιας ἀπομακρύνσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἔχει κυριαρχήσει τὸ σαρκικὸ φρόνημα ὡς φυσικὴ κατάσταση τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἔχει γίνει ἀποδεκτὴ ὡς φυσικὴ κατάληξη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ὁ θάνατος, τοῦ ὁποίου ἐπιδιώκεται ἡ ἀναβολὴ καὶ ὄχι ἡ ὑπέρβαση ἢ ἡ κατάργηση. Μέσα σ’ αὐτὴν τὴν κρατοῦσα κατάσταση δὲν μπορεῖ εὔκολα νὰ κατανοηθεῖ ἡ "ἄσπιλη σύλληψη", οὔτε νὰ γίνει εὔκολα ἀποδεκτὸς ὁ λόγος γιὰ τὸ "μητροπαρθενικὸ κάλλος" τῆς Θεοτόκου. Ἡ προσέγγισή του ἀπαιτεῖ καθαρὴ διάνοια, καθαρὴ καρδιὰ καὶ καθαρὰ χείλη.

Ὅταν ὁρισμένες Προτεσταντικὲς ὁμάδες ἀρνοῦνται τὸν ὅρο: "Θεοτόκος" γιὰ τὴ μητέρα τοῦ Κυρίου μας, συνήθως τὰ μέλη τους νομίζουν ὅτι ὁ ὅρος ἀπαγορεύεται ἐπειδὴ εἶναι "ἀντιβιβλικός".

Δὲν ἀντιλαμβάνονται, ὅτι ἡ ἄρνηση τοῦ ὅρου αὐτοῦ ἔχει Χριστολογικὲς προεκτάσεις, ποὺ φθάνουν στὴν αἵρεση τοῦ Νεστοριανισμοῦ! Νὰ ἐπιστήσουμε τὴν προσοχὴ πρὸς τοὺς Εὐαγγελικοὺς καὶ Πεντηκοστιανούς, ποὺ δὲν δέχονται τὸν ὅρο: "Θεοτόκος", ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πιστεύουν σὲ ΑΛΛΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!!!

 Ἡ σημασία τῆς ἄρνησης τοῦ ὅρου: "Θεοτόκος"

 Οἱ περισσότεροι Προτεστάντες στὴν Ἑλλάδα ἀρνοῦνται νὰ ὀνομάσουν τὴ μητέρα τοῦ Κυρίου μας "Παναγία" ἢ "Θεοτόκο". Συγκεκριμένα, λόγῳ τῆς θεολογικῆς ρηχότητος ποὺ χαρακτηρίζει τὶς Προτεσταντικὲς ὁμάδες στὴ χώρα μας, δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὴ σημασία ποὺ ἔχει τὸ δόγμα τῶν δύο φύσεων σὲ μία ὑπόσταση τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἀπὸ αὐτούς, αὐτὰ εἶναι "ψιλὰ γράμματα". Μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΙΖΟΥΝ, ἀρνούμενοι τὸν ὅρο: "Θεοτόκος" γιὰ τὴ μητέρα τοῦ Κυρίου μας.

Ὅσον ἀφορᾶ ὅμως τὴν ἄρνηση ἀπὸ μέρους τους, γιὰ τὸν ὅρο: "Θεοτόκος", τοὺς θέτει σαφέστατα μὲ τὸ μέρος τῶν ἀρνητῶν τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ! Μὲ ἄλλα λόγια, ὅποιος ἀρνεῖται τὸν ὅρο "Θεοτόκος", αὐτομάτως γίνεται ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, γιατί ἀρνεῖται τὸν ἀληθινὸ Χριστό, καὶ δέχεται ἕναν ἄλλο ΚΙΒΔΗΛΟ Χριστό.

 Δὲν εἶναι λοιπὸν σοβαρὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ ποὺ λένε μερικοὶ Προτεστάντες: "ἂν μιλήσουμε γιὰ Θεομήτορα", νὰ μιλήσουμε καὶ γιὰ θεοπαπποῦ", καὶ ἄλλα τέτοια ἀνάλατα ἐπιχειρήματα. Γιατί βεβαίως ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται σὲ κάθε Θεία Λειτουργία γιὰ τὶς εὐχὲς τῶν "δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης". Οἱ Χριστιανοὶ τιμοῦν κάθε δίκαιο ποὺ συνέβαλλε στὴν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ μας καὶ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρὸς σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἡ ἄρνηση τιμῆς πρὸς τὰ ἅγια αὐτὰ πρόσωπα, βαρύνει τὸν ἀρνητή.

 Ἡ ἄρνηση τῶν Νεστοριανών

 Μὲ τὴν Γ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (Ἔφεσος 431 μ.Χ.), ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικὰ θέματα ποὺ συζητήθηκαν, ἦταν ὁ ὅρος: "Θεοτόκος". Ὁ λόγος ποὺ προέβησαν σὲ αὐτὸ τὸ δογματισμὸ οἱ Χριστιανοὶ τότε, ἦταν ὁ ἑξῆς:

Ὁ Νεστόριος (428 – 431 μ.Χ.) δὲν δέχονταν ἕνα μόνο πρόσωπο γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ ἔλεγαν ὅτι ἄλλο εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Χριστοῦ, καὶ ἄλλο τοῦ ἀνθρώπου Χριστοῦ. Ἔλεγαν ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία, δὲν ἦταν Θεοτόκος, ἀλλὰ "ἀνθρωποτόκος", ἐπειδὴ δῆθεν ὁ Χριστὸς ὅταν γεννήθηκε ἦταν μόνο ἄνθρωπος. Τὴν ἔλεγαν ἐπίσης: "Χριστοτόκο", ὑπονοῶντας ὅτι ἦταν ὁ Ἰησοῦς μόνο Χριστός, καὶ ὄχι Θεάνθρωπος.

 Μὲ ἄλλα λόγια, διασποῦσαν τὸν ΕΝΑΝ Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, σὲ δύο διαφορετικὰ πρόσωπα: Ἕνα Θεϊκό, καὶ ἕνα ἀνθρώπινο. Δὲν εἶχαν ἔτσι ἕναν Χριστό, ἀλλὰ Δυό! Καὶ ἔλεγαν ὅτι μόνο φαινομενικὰ ὁ Χριστὸς ἦταν ἑνιαῖο πρόσωπο.

Ἔτσι μιὰ μερίδα ἐντὸς τῶν Εὐαγγελικῶν καὶ τῶν Πεντηκοστιανών, νεστοριανίζουν, πιστεύοντας σὲ ἄλλο Χριστό! Οἱ ἄλλοι ὅμως, ποὺ λένε ὅτι πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Θεάνθρωπο Χριστό, τί λόγο ἔχουν νὰ ἀρνηθοῦν τὸν ὅρο: "Θεοτόκος" γιὰ τὴ μητέρα του;

Ἀκόμα καὶ ὁ Νεστόριος, τελικὰ ἀποδέχθηκε τὸν ὅρο: "Θεοτόκος", καὶ μάλιστα πρὶν ἀπὸ τὴν Γ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, μὲ τὴν ἐπιφύλαξη τῆς "φαινομενικῆς" μετάδοσης ἰδιώματος, ἀπὸ τὸν Θεὸ Λόγο στὸν ἄνθρωπο Ἰησοῦ. Δηλαδή, ἀκόμα καὶ ὁ Νεστόριος, βρῆκε τελικὰ ἀποδεκτὴ τὴ λέξη αὐτή, ἔστω καὶ ὑπὸ ὅρους.

 Οἱ σύγχρονοι ἀρνητὲς τῆς Θεοτόκου, τί πρόβλημα ἔχουν; Εἶναι Νεστοριανικότεροι τοῦ... Νεστορίου;

Ἄρα ἀντιλαμβάνονται οἱ Προτεστάντες, τὸ λόγο ποὺ ἀρνοῦνται τὸν ὅρο: "Θεοτόκος"; Ἀντιλαμβάνονται, ὅτι ἡ ἄρνηση αὐτή, τοὺς κατατάσσει μεταξὺ τῶν αἱρετικῶν, ποὺ ἀρνοῦνται τὴ Θεανθρώπινη ὑπόσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ; Κατανοοῦν ὅτι αὐτὴ ἡ ἄρνηση ποὺ τοὺς ἔχουν περάσει στὸ μυαλὸ οἱ ἡγέτες τους, ἰσοδυναμεῖ μὲ πίστη σὲ ἕναν ἄλλο, κίβδηλο Χριστό;

Θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν Εὐαγγελικῶν καὶ Πεντηκοστιανών, ποὺ ἀρνοῦνται τὸν ὅρο "Θεοτόκος", ὅτι δὲν τὸ κάνουν ἐπίτηδες καὶ τὸ κάνουν ἁπλῶς ἀπὸ προχειρότητα καὶ ἔλλειψη στοιχειώδους θεολογικῆς κατάρτισης.

 Ἡ Ὀρθόδοξη ἄποψη

 Ὁ ὅρος "Θεοτόκος" εἶναι ὅρος ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΤΑΤΟΣ!!!

 1. Πρῶτα ὅμως, πρέπει νὰ ἀπαντήσουν στὸ ἐρώτημα: "Γιατί θὰ ἔπρεπε νὰ δέχονται μόνο ὅσα βλέπουν στὴν Ἁγία Γραφή"; Ποῦ λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὴ πρέπει νὰ δέχονται μόνο ὅσα γράφει ἐκεῖ μέσα; Αὐτὲς εἶναι δυὸ ἐρωτήσεις, στὶς ὁποῖες ποτὲ κανένας Προτεστάντης δὲν κατάφερε νὰ ἀπαντήσει.

 2. Οἱ Προτεστάντες ἀποδέχονται καὶ ἄλλους ὅρους, οἱ ὁποῖοι δὲν βρίσκονται στὴν Ἁγία Γραφή. Γιὰ παράδειγμα, ἀποδέχονται (τοὐλάχιστον οἱ περισσότεροι Προτεστάντες), τὸν ὅρο "Τριάδα" γιὰ τὸν Θεό, ἂν καὶ δὲν ὑπάρχει στὴν Ἁγία Γραφή. Ἀποδέχονται ἐπίσης τὸν ὅρο "ὁμοούσιος", γιὰ τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ποὺ οὔτε αὐτὸς βρίσκεται στὴν Ἁγία Γραφή. Ἀποδέχονται ἐπίσης τὸν ὅρο "Θεάνθρωπος", γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, παρὰ τὸ ὅτι δὲν βρίσκεται στὴν Ἁγία Γραφή.

Μὰ τότε τὸν ὅρο "Θεομήτωρ" γιατί δὲν τὸν δέχονται, ἐφόσον αὐτὸς περιγράφεται σαφῶς στὴν Ἁγία Γραφή; Δὲν δέχονται ὅτι ἡ παρθένος Μαρία γέννησε τὸν Χριστό; Δὲν δέχονται ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν καὶ εἶναι ὁ Θεὸς Λόγος; Καὶ ἂν ἡ παρθένος Μαρία, γέννησε τὸν Θεό, δὲν ἦταν Θεομήτωρ; Ἁπλὴ λογική: Μητέρα τοῦ Θεοῦ = Θεομήτωρ. Γιατί λοιπὸν τοὺς ἐνοχλεῖ ὁ ὅρος: "Θεομήτωρ";

 3. Ὅμως, ὁ ὅρος "Θεοτόκος" εἶναι ὅρος ποὺ ὑπάρχει στὴν Ἁγία Γραφή:

α. Ἂς δοῦμε λοιπὸν δύο παραδείγματα ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα χωρία ποὺ ἀναφέρουν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Θεό μας:

"οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἤκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκωμεν τὸν ἀληθινὸν· καὶ ἐσμὲν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. Οὗτος ἐστὶν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος." (Α΄ Ἰωάννου 5,20).

"ὁ Χριστὸς τὸ κατὰ σάρκα, ὁ ὤν ἐπὶ πάντων Θεὸς εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας" (Ρωμαίους 9,5).

 Μάλιστα, εἰδικὰ αὐτὸ τὸ τελευταῖο χωρίο, ἀναφέρει τὸν "ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ" Χριστό, ὡς "Θεὸ εὐλογητό", μὴν κάνοντας καμία Νεστοριανικὴ διάκριση θεϊκῆς καὶ ἀνθρώπινης ὑπόστασης, ἀλλὰ δείχνοντας ὅτι ὁ ἄνθρωπος Χριστός, εἶχε τὴν ἴδια ὑπόσταση μὲ τὸν Θεὸ Λόγο. Δὲν διακρίνεται λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος Χριστός, ἀπὸ τὸν Θεὸ Λόγο, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος καὶ μοναδικὸς Ἰησοῦς Χριστός.

 β. Ἡ παρθένος Μαρία ἀναφέρεται σαφῶς ὡς μητέρα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: "καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ" (Λουκᾶς 2,34). Καὶ ἐφόσον ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ Θεός, ἡ Μαρία εἶναι ΘΕΟΜΗΤΩΡ.

 γ. Ὅμως ὑπάρχει καὶ ἕνα χωρίο στὴν Ἁγία Γραφή, ποὺ γράφει σαφῶς γιὰ τὴν παρθένο Μαρία, πὼς ἦταν ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ!!! Πρόκειται γιὰ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ἡ Ἐλισσάβετ, ὑποκινούμενη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅταν εἶδε τὴν Παναγία:

"Καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνὴ μεγάλη καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. καὶ πόθεν μοὶ τοῦτο ἵνα ἔλθη ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρὸς με;" (Λουκᾶς 1,41-43).

 Ἡ Ἐλισσάβετ στὸ χωρίο αὐτὸ κάτω ἀπὸ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀποκάλεσε τὴν Παναγία: "μητέρα τοῦ Κυρίου" της. Καὶ δὲν μπορεῖ κάποιος, νὰ ἀμφισβητήσει, ὅτι ὁ Κύριος τῆς Ἐλισσάβετ ἦταν ὁ Θεὸς Λόγος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἐδῶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, δὲν ἀποκαλεῖ τὴν Μαρία, μόνο: "Εὐλογημένη (καὶ συνεπῶς ἁγιότερη) ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες", (Παναγία), ἀλλὰ τὴν ἀποκαλεῖ ἐπίσης καὶ "μητέρα τοῦ Κυρίου" της, ποὺ σημαίνει "μητέρα τοῦ Θεοῦ".

 Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀρκετά, γιὰ νὰ δεῖ κάθε λογικὸς Προτεστάντης, τὸ ἄτοπο τῆς ἄρνησής του, νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν Παναγία ὡς "Θεοτόκο".

Πολὺ περισσότερο, ὅτι μὲ τὴν ἄρνησή τους αὐτή, ὄχι μόνο στεροῦν αὐτὴ τὴν τιμὴ ἀπὸ τὴν Παναγία, ἀλλὰ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, κάτι ποὺ εἶναι αἵρεση ἀπωλείας.

Ἂς σταματήσουν λοιπὸν νὰ πλανῶνται ἀπὸ τοὺς αἰρεσιάρχες τους, γιατί αὐτοὶ μόνο σὲ ἀπώλεια τοὺς ὁδηγοῦν.

Ἡ ΥΨΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΡΙΑ

 Ὅλοι σχεδὸν οἱ Προτεστάντες, ἀρνοῦνται τὸν ὅρο: "Παναγία", καὶ ἀρνοῦνται νὰ δώσουν στὴν Παναγία τὴν ὕψιστη τιμή, μεταξὺ ὅλων τῶν ἄλλων ἁγίων. Ἕνα ἐπιχείρημα ποὺ χρησιμοποιοῦν συνήθως, εἶναι τὸ ἐδάφιο ποὺ θὰ ἐξετάσουμε ἐδῶ. Νομίζουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς διόρθωσε κάποια γυναῖκα ποὺ μακάρισε τὴ μητέρα Του. Ὅμως τὸ ἐδάφιο λέει πολὺ διαφορετικὰ πράγματα.

 Τὸ περιστατικὸ ἱστορεῖται στὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο. Ἀκούγοντας τὴν καταπληκτικὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μία γυναῖκα τοῦ ὄχλου ἀναφωνεῖ μὲ ἐνθουσιασμό: «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὖς ἐθήλασας» (Λκ 11,27). Μακαρίζει, δηλαδή, τὴ μητέρα τοῦ Κυρίου καὶ στὸ θαυμασμὸ τῆς γυναίκας τοῦ ὄχλου ὁ Κύριος ἀπαντᾶ μὲ τὴ φράση: «Μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτὸν» (Λκ 11,28).

ἡ τελευταία πρόταση τῆς περικοπῆς ἀποδόθηκε στὴ νεοελληνικὴ ὡς ἑξῆς: «Μακάριοι μᾶλλον εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ ἀκοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν φυλάττουν». Ἄρα, εἶναι μακάριοι ἀπὸ τὸν Κύριο οἱ ἀκροατὲς καὶ τηρητὲς τοῦ θείου λόγου.

 Ὡστόσο, εἶναι ἐσφαλμένη ἡ πρόταση ὅτι «μακάριοι μᾶλλον» εἶναι οἱ τηρητὲς τοῦ θείου λόγου παρὰ ἡ Παναγία.

Τὸ σφάλμα ἐπικεντρώνεται στὴν ἄστοχη μετάφραση τῆς πρώτης λέξεως τῆς προτάσεως, τοῦ συνθέτου μορίου «μενοῦνγε». Σύμφωνα μὲ τὰ λεξικά, τὸ μόριο αὐτὸ ἀποτελεῖται ἀπὸ τρεῖς λέξεις: Ἀπὸ τὸν ἀντιθετικὸ σύνδεσμο μέν, τὸν συμπερασματικὸ οὗν καὶ τὸ βεβαιωτικὸ μόριο γέ. Στὸ συγκεκριμένο χωρίο τῆς Καινῆς Διαθήκης τὸ «μενοῦνγε» θὰ μποροῦσε νὰ ἰσοδυναμεῖ μὲ τὰ νεοελληνικὰ «πράγματι», «ναί, μάλιστα», «βεβαιότατα»! Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι μὲ τὴν ἴδια σημασία ἀναφέρεται τὸ «μενοῦνγε» καὶ σὲ ἄλλα τρία χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης: Ρωμαίους 9,19· 10,18· Φιλιππησίους 3,8.

 Ὁ Κύριος ἀπαντῶντας στὸν μακαρισμὸ τῆς γυναίκας προτάσσει τὸ «μενοῦνγε» ὄχι γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ ἢ νὰ μειώσει τὸ θαυμασμὸ πρὸς τὴν μητέρα του. Θέλει νὰ πεῖ ὁ Κύριος ὅτι συμφωνεῖ ἀπόλυτα καὶ ἀποδέχεται ὡς εἰλικρινῆ καὶ ἄδολη τὴν ἔκφραση τοῦ θαυμασμοῦ πρὸς τὴν μητέρα του. Μὲ ὅσα λέγει στὴ συνέχεια θέλει νὰ ὁδηγήσει τὴ σκέψη τῶν ἀκροατῶν του σὲ κάτι ὑψηλότερο. Τὸ νόημα τῶν λόγων του εἶναι: «Ναί, μάλιστα βέβαια! Μακαρία ἡ μητέρα μου, ὅπως λές, ἀλλὰ κι ἐγώ σου λέω ὅτι μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἀκούει τὸ θεῖο λόγο μου καὶ τὸν τηρεῖ».

Ἔτσι, ὁ Κύριος ἐνθαρρύνει τὴ γυναῖκα νὰ ἐλπίζει ὅτι κι αὐτή, ἀλλὰ καὶ κάθε χριστιανὸς μπορεῖ νὰ γίνει εὐτυχισμένος, ὅπως ἡ μητέρα του, ἂν ἀκούσει τὸν λόγον του καὶ τὸν τηρήσει. Τὸ ἴδιο νόημα ἔχει καὶ μία ἄλλη σχετικὴ ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ, ὅταν, καθὼς μιλοῦσε, τοῦ ἀνήγγειλαν ὅτι τὸν ζητοῦν ἡ μητέρα καὶ οἱ ἀδελφοί του κι αὐτὸς ἀπάντησε: «Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοὶ εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτὸν» (Λκ 8,21 · Μτ 12,48-50· Μκ 3,34-35).

 Ἡ μακαριότητα τῆς Παρθένου, ἡ ὑψίστη δόξα της συνίσταται στὸ ὅτι ἐκλέχθηκε, νὰ γίνει μητέρα τοῦ Κυρίου, ἀκριβῶς, διότι παρέμεινε αἰώνιος φύλακας τοῦ θεϊκοῦ Κυρίου.

Ἡ ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 Ἀπάντηση σὲ κακοπροαίρετες ἐνστάσεις Προτεσταντῶν

Πολλοὶ Προτεστάντες, μὲ κακοπροαίρετο τρόπο καὶ κακοπιστία, ὅπως κάνουν καὶ μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, ἀπομονώνουν φράσεις ἀπὸ τὴ Χριστιανικὴ ὑμνολογία. Ἔτσι πείθουν τοὺς ἀστήρικτους μὲ ψευδεῖς πληροφορίες, συκοφαντῶντας τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἔτσι τοὺς ρίχνει καὶ αὐτοὺς στὴν αἵρεση, γιὰ νὰ ἀνακυκλώσουν καὶ νὰ συνεχίσουν νὰ διαδίδουν τὶς Προτεσταντικὲς ἰδέες.

 Ψευδεῖς καὶ συκοφαντικὲς διαστρεβλώσεις

 Οἱ Προτεστάντες ἀλλοιώνουν τὸ νόημα τῆς Χριστιανικῆς ὑμνολογίας πρὸς τὴν Παναγία, γιὰ νὰ μᾶς ποῦν ὅτι δῆθεν τὴν "θεοποιήσαμε", καὶ νὰ βροῦν κάτι (ἔστω καὶ ψευδές), νὰ κατηγορήσουν τὴν Ἐκκλησία. Παρ' ὅλα αὐτά, ἐξακολουθοῦν κατὰ τὴ συνήθειά τους νὰ ἀπομονώνουν φράσεις, ποὺ στὰ αὐτιὰ τῶν ἀμαθῶν φαντάζουν "ἀσεβεῖς", ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς πλανοῦν.

Θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ μία φράση, τὴν ὁποία ἀπομονώνουν γιὰ νὰ διαβάλλουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ:

"Τὴ Θεοτόκω ἐκτενῶς νὺν προσδράμωμεν, ἁμαρτωλοὶ καὶ ταπεινοί, καὶ προσπέσωμεν ἐν μετανοίᾳ, κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς, Δέσποινα, βοήθησον ἐφ' ἡμῖν σπλαγχνισθεῖσα, σπεῦσον, ἀπολλύμεθα ὑπὸ πλήθους πταισμάτων, μὴ ἀποστρέψης σοὺς δούλους κενούς, σὲ γὰρ καὶ ΜΟΝΗΝ ΕΛΠΙΔΑ κεκτήμεθα".

 Εἶναι πλέον ἐμφανὴς ὁ Προτεσταντικὸς δόλος, ἡ ὑποκρισία καὶ τὸ διαστρεβλωτικὸ ψεῦδος αὐτῆς τῆς πλάνης. Ἀφοῦ πρῶτα ἔχουν ἀπομονώσει τὸ μέρος αὐτὸ ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη ὑμνολογία, λένε ὅτι δὲν μπορεῖτε νὰ τὰ ἔχετε καὶ τὰ δύο. Μιὰ ἐλπίδα εἶναι ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ, εἶναι λοιπὸν ἡ Μαρία ἢ ὁ Χριστός;

Γιὰ κάποιον ποὺ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἢ εἶναι κακοπροαίρετος καὶ κακόπιστος, αὐτὰ τὰ λόγια φαίνονται πειστικά. Πρόκειται ὅμως γιὰ λόγια πλήρη δόλου καὶ διαστροφῆς, ἐνάντια στὸ ἀληθινὸ νόημα τοῦ χωρίου.

Τὸ χειρότερο, ὅμως, εἶναι ἡ διαστροφὴ τῆς Ἀλήθειας, μὲ τὴν ἀποκοπὴ κομματιῶν τῶν ὕμνων τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νὰ "πείσουν" ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει "θεοποιήσει" τὴν Παναγία.

 Ἔχουν ξεχυθεῖ στὴν κοινωνία μας ἕνα πλῆθος ποιμένων ποὺ τὸ παίζουν "μεσσίες", "σωτῆρες" τοῦ κόσμου, "αὐθεντικοί, ἀλάθητοι ἑρμηνευτὲς τῆς Γραφῆς" πάνω ἀπὸ Συνόδους καὶ Πατέρες. Μπορεῖ νὰ τοὺς ἔχει κανεὶς ἐμπιστοσύνη, ὅταν ἔχουν φτιάξει 23.000 διαφορετικὲς χριστιανικὲς "ἐκκλησίες";

Ἡ πολεμικὴ τῶν Προτεσταντῶν κατὰ τῆς Παναγίας μας βολεύει ἀφάνταστα, γιατί ἀποκαλύπτεται ἡ ποιότητά τους, τὸ ποιοί πραγματικὰ εἶναι, ἀφυπνίζει τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ τοὺς κάνει νὰ γυρίζουν τὴ πλάτη τους στὶς ἀμερικανόφερτες αἱρέσεις.

 Σημασία δὲν ἔχει τὸ τί λένε οἱ Προτεστάντες ὅτι πιστεύουμε καὶ ἐννοοῦμε, ἀλλὰ τὸ τί ἐννοοῦμε πραγματικὰ μὲ αὐτὰ ποὺ λέμε. Καὶ τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι δὲν θὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν κακοπιστία τους καὶ τὴ διαβολή τους ἐναντίον τῆς ἀλήθειας.

 Ἡ Ὀρθόδοξη ἄποψη

 1. Ἡ Θεοτόκος εἶναι Παναγία, πάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς ἁγίους, γιατί, ὡς ἄνθρωπος, μόνο μὲ ἀνθρώπους μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ, καὶ ὄχι μὲ τὸν Θεό.

 2. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν "θεοποιεῖ" τὴν Παναγία, γι' αὐτὸ καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι κάνουμε τὸ σταυρό μας μὲ ΤΡΙΑ ΔΑΧΤΥΛΑ καὶ ὄχι μὲ τέσσερα, ὅπως κάνουν οἱ παπικοί. Οὔτε ἀναγνωρίζουμε τὸ παπικὸ δόγμα περὶ "ἀσπίλου συλλήψεως" τῆς Παναγίας.

 3. Προσκυνοῦμε τιμητικὰ τὴν Παναγία καὶ ζητᾶμε τὶς μεσιτεῖες καὶ τὶς παρακλήσεις πρὸς τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, ὥστε νὰ μᾶς βοηθήσει σὲ δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς μας, σὲ ἐθνικὲς ἢ προσωπικὲς δυσκολίες, σωματικὲς ἢ ψυχικὲς ἀσθένειες. Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια ἡ μεσιτεία της μᾶς σώζει (ὄχι ὅπως ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι ὁ ἀπόλυτος Σωτῆρας) ἀπὸ κινδύνους στὴν ἐπίγεια ζωή μας. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, ἡ προστασία μας, ἡ μεσιτεία μας, σὲ δεύτερη θέση, μετὰ τὸν Θεό. Ὑπάρχει τὸ ἀπόλυτο ὁ Θεὸς καὶ τὸ σχετικὸ ἡ Παναγία καὶ οἱ Ἅγιοι, ποὺ δείχνουν τὸν Θεό, ποὺ ἀπευθύνονται στὸ Θεό, ποὺ μεσιτεύουν γιὰ ἐμᾶς στὸ Χριστό, ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν πρὸς τὸν Θεό, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὑπόλοιποι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ΜΙΑ, ἐπίγεια καὶ οὐράνια, καὶ πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι ἡ ἐπουράνιος Ἐκκλησία (ἄγγελοι, ἅγιοι, μάρτυρες, πρεσβύτεροι) προσεύχεται καὶ μεσιτεύει γιὰ ἐμᾶς μπροστὰ στὸ Θρόνο τοῦ Θεοῦ.

 Ἡ ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 Ὅτι συνέβη μὲ τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος πέθανε καὶ ἀναστήθηκε, τὸ ἴδιο θὰ συμβεῖ καὶ μὲ κάθε ἄνθρωπο. Πρὸς τὸ παρόν, βέβαια, γευόμαστε μόνο τὸ θάνατο. Βλέπουμε τὴν κυριαρχία του πάνω σὲ ὅλη τὴν δημιουργία. Αὐτὸ ποὺ προσδοκοῦμε εἶναι ἡ κοινὴ ἀνάσταση, ἡ ζωοποίηση τῶν νεκρῶν σωμάτων καὶ ἡ ἔνδυση τῶν φθαρτῶν μὲ ἀφθαρσία. Αὐτὸ ποὺ ἀναμένουμε ἐμεῖς νὰ συμβεῖ, ὅταν θὰ ἔλθει ὁ Χριστὸς κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία Του, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, συνέβη ἤδη στὴν Θεοτόκο.

 Ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν Κοίμηση καὶ τὴν Ταφή της ἀπὸ τοὺς Μαθητὲς καὶ τοὺς πρώτους Ἀποστολικοὺς Πατέρες, "μετέστη" στοὺς οὐρανούς. Ἡ "μετάσταση" τῆς Θεοτόκου εἶναι ταυτόχρονα ἀνάσταση καὶ ἀνάληψη. Δηλαδή, τὸ νεκρό της σῶμα συνδέθηκε πάλι μὲ τὴν ψυχή της καὶ "ἀνελήφθη" ἀπὸ τὸν Υἱό της στὸν οὐρανό. Δὲν ἦταν δυνατὸν αὐτὴ ποὺ γέννησε τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου νὰ κατέχεται ἀπὸ τὸν θάνατο.

 Χωρὶς νὰ ξέρουμε τί ἀκριβῶς συνέβη στὸ σῶμα τῆς Παναγίας πέραν τῆς μεταστάσεώς του στὸν οὐρανὸ καὶ τῆς ἀφθαρτοποιήσεώς του, προτιμοῦμε νὰ μείνουμε χωρὶς προσθῆκες καὶ ἐπεξηγήσεις στὸν ὅρο "μετάσταση" ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, μὲ δεδομένα τὰ λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς στὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ 15,22-23: "Ὦσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται. Ἕκαστος δὲ ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι· ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ". Καὶ μιὰ καὶ ἡ ζωοποίηση τῶν σωμάτων ἀκόμα δὲν ἔχει συμβεῖ πέραν τοῦ Χριστοῦ, ἐφ' ὅσον δὲν ἔχει συμβεῖ ἀκόμα ἡ Δευτέρα Παρουσία, δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ "ἀνάσταση", ἀλλὰ ἁπλῶς γιὰ "μετάσταση". Ἄλλωστε κατὰ τὸν λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οἱ ψυχὲς τῶν ἁγίων, ἀκόμα καὶ χωρὶς τὸ σῶμα τους, δὲν κατέχονται ἐκ τοῦ θανάτου: "Λέγει αὐτῷ Μάρθα· οἴδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Εἶπεν αὐτη ὁ Ἰησοῦς· ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνη, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰῶνα." (Ἰωάννης 11,21). Ἄλλο πρᾶγμα λοιπὸν εἶναι ἡ μετάσταση καὶ ἡ διαφύλαξη τοῦ σώματος τῆς Παναγίας ἀπὸ τὴ φθορά, καὶ ἄλλο ἡ ἀνάσταση. Καὶ ἀκόμα καὶ ἂν χρησιμοποιήσουμε τὴ λέξη "συνανίσταται" γιὰ τὸ σῶμα τῆς Παναγίας ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (PG 151,465), εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν πρόκειται ἀκριβῶς γιὰ τὴ γενικὴ ἀνάσταση ποὺ θὰ συμβεῖ κατὰ τὴ Δευτέραα Παρουσία, ἀλλὰ γιὰ κάτι ποὺ μοιάζει μὲ αὐτήν.

 Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ὑπῆρξε ἔνδοξος καὶ ἦταν ἀνάλογη μὲ τὴν ζωή της. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μιλῶντας γιὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ὄχι μόνον τὴν ὀνομάζει ἔνδοξη, ἀλλὰ συγχρόνως τὴν ὀνομάζει μεταβίωση.

Αὐτὴ ἡ λεγομένη μεταβίωση εἶναι ἡ ἀνάσταση καὶ ἀνάληψη τοῦ σώματος τῆς Παναγίας. Κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπως καὶ ἄλλων ἁγίων, δὲν ἑορτάζουμε μόνον τὴν ἄνοδο τῆς ψυχῆς τῆς Θεοτόκου στὸν οὐρανό, ἀλλὰ καὶ τοῦ σώματος. Γράφει ὅτι ἡ Θεοτόκος μετέστη στὸν οὐρανὸ καὶ παρέστη ἐκ δεξιῶν του παμβασιλέως. Ἔτσι, μὲ τὸ σῶμα της ἀνέβηκε στὸν Οὐρανό, καὶ εἶναι ἡ μόνη ποὺ μὲ τὸ σῶμα της μαζὶ μὲ τὸν Υἱό της βρίσκεται στὸν οὐράνιο χῶρο.

 Αὐτὴ ὅμως ἡ "μετάσταση" δὲν χώρισε τὴν Θεοτόκο ἀπὸ τὸν κόσμο. Περισσότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἁγίους, ἡ Θεοτόκος, παρὰ τὴν "κοίμησή" της, συνεχίζει νὰ εἶναι παροῦσα μέσα στὸ κόσμο μὲ τὴν ἄμαχη προστασία της. Αὐτὸ μαρτυροῦν τὰ ἀμέτρητα θαύματά της. Αμήν.