Γραικύλοι, 1821-1996

Γραικύλοι, 1821-1996

(Πρέπει νὰ διευκρινήσωμε πὼς ὁ ὑποφαινόμενος καθηγητὴς Πανεπιστημίου εἶναι καὶ νομοταγὴς πολίτης τοῦ κράτους τῶν Ἀθηνῶν, κράτους ποὺ βασίζεται στὴν Παλιγγενεσία τοῦ 1821, καὶ πιστὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ νέο ἡμερολόγιο. Ξέρει ὅμως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτὴν τῶν Καθολικῶν, δὲν γνωρίζει οὔτε Ἱερὰ Ἐξέταση, οὔτε " nihil obstat" καὶ " imprimatur" τῆς παπικῆς λογοκρισίας, καὶ πὼς τὸν μὴ Γραικύλο δὲν φοβίζουν οἱ ἀντικονφορμιστικὲς ἰδέες)

«Γιορτάσαμε» ἐφέτος (σ.σ. 1996) 175 χρόνια γραικυλισμοῦ. Τὸ φαινόμενο τῆς ἑλληνικῆς παρακμῆς εἶναι τεράστιο γιὰ νὰ ἠμπορεῖ ν'ἀναλυθεῖ ἐπιστημονικὰ σὲ τοῦτες τὶς ἐλάχιστες σελίδες. Εἶναι καὶ φοβερὰ ἐπώδυνο γιὰ ὅλους μας ὅταν μᾶς στήνουν μπροστὰ στὸν ἐξομολογητὴ-ψυχαναλυτὴ τῆς δικῆς μας Ἱστορίας.

Ὅταν ὁ Φράγκος Καρλομάγνος ἐσφετερίσθη, τὸ 800 μ.Χ., τὸ ὅνομα Ρωμαῖος καὶ ἀπὸ Romanos μᾶς ὑποβίβασε σὲ Grecos καὶ ὅταν ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς, 1200 χρόνια ἀργότερα, ἐξήγησε τὸν ὑποβιβασμὸ γράφοντας : “Ἕλληνες [εἴμαστε] γιὰ νὰ ρίχνουμε στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου, πραγματικὰ [ὅμως] "Ρωμιοί”, ὁ γραικυλισμὸς εἶχε γίνει πλέον κοινὴ συνείδηση ἑνὸς ἔθνους καταφερτζήδων, χωρὶς θεϊκὴ πνοή. “Κι ἔτσι - προσθέτει ὁ Παλαμᾶς- ἔγινε ὁ ἐξευτελισμένος Ρωμιὸς τῶν φωνακλάδων τῶν καφενείων, ὁ φασουλῆς Ρωμιὸς τῶν σατυρογράφων, ὁ ἀσυνείδητος Ρωμιὸς μέσα στὸ ψευτοβασίλειο”. Ὁμοίως, ὁ θεωρητικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ, καθηγητὴς Δημήτρης Βεζανῆς (1904-1968), ἔγραφε πὼς μετὰ τὸ 1821 στὴν Ἑλλάδα ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ὅλα τὰ κόμματα ἐδήλωναν ἐθνικιστές, δηλαδὴ ἐμπορεύοντο τὸν ἐθνικισμό. Ἔτσι, στὴν οὐσία, οὐδεὶς Ἕλλην ἦταν ἐθνικιστής, οὔδεὶς θὰ ἐθυσίαζε τὴν καρριέρα του γιὰ τὴν ὑπερτάτη ἀξία τοῦ ἐθνικισμοῦ. “Τὸ ἑλληνικὸ φιλότιμο -ἔλεγε-... εἶναι ἡ τάση νὰ ἐκτιμοῦμε περισσότερο ἀπὸ κάθε τι ἄλλο τὸν ἑαυτό μας... Καμιὰ κανενὸς εἴδους ὑπεροχὴ δὲν μᾶς εἶναι ἀνεχτή... Καταπληκτικὴ εἶναι ἡ ἐπικράτηση τῆς ψευτιᾶς παντοῦ... Ὅποιος πιστεύει θεωρεῖται ἐλαττωματικὸς ἄνθρωπος, εὐκολόπιστος, κουτός... Ἔχουμε ἀπελπιστικὴ ὁμοιομορφία".

Ὁ γραικολατῖνος Κοραῆς εἶχε ὑποστηρίξει ὡς ἐθνικὰ ὀνόματα ἤ τὸ Γραικὸς ἤ τὸ Ἕλλην, τονίζοντας: "Ἕν ἀπὸ τὰ δύο λοιπὸν ταῦτα εἶναι τὸ ἀληθινὸν τοῦ ἔθνους ὄνομα. Ἐπρόκρινα τὸ Γραικὸς, ἐπειδὴ οὕτω μᾶς ὀνομάζουσι καὶ ὅλα τὰ φωτισμένα ἔθνη τῆς Εὐρώπης", μὴ θέλοντας νὰ λάβῃ ὑπ, ὄψιν του ὅτι ὁ δικός μας χῶρος τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς μέχρι τὸν Ἰνδὸ Ποταμὸ πάντοτε μᾶς ἤξερε ὡς Ῥωμηούς (Ῥούμ), Ῥωμηοὺς μὲ ἦτα καὶ ὄχι μὲ ἰῶτα.

Στὸν Καναδᾶ, οἱ Ἰνδιάνοι ὑποβιβάσθησαν σὲ ἀπόλυτα παράσιτα, σὲ φολκλόρ, μὲ μοναδικὸ πλέον προορισμὸ νὰ κοσμοῦν τὰ μουσεῖα τῆς χώρας γιὰ νὰ δίνουν στοὺς "λευκούς", πολιτιστικοὺς προγόνους! Ὁμοίως, οἱ Δυτικοὶ σὲ ἀναζήτηση προγόνων, συρρίκνωσαν τὴν Ῥωμηοσύνη ποὺ ἐξετείνετο ἀπὸ Ἀδριατικῆς μέχρι Καυκάσου, καὶ μετέπλασαν τοὺς Ἕλληνες σὲ κακότεχνους Περικλῆδες τοὺς ὁποίους τοποθέτησαν στὸ εὐρωπαϊκὸ μουσεῖο κηρίνων προσωπικοτήτων.

Ἀπὸ τὸ 1821 ἡ παρακμὴ ὑπῆρξε τριπλή:

a) Πολιτικὴ  Παρακμή:

Μὲ τοὺς τρεῖς ἐπιφανεστέρους γραικολατίνους, τὸν Ἰωάννη Κωλέττη, τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο -ὁ ὁποῖος εἶχε δηλώσει μὲ ὑπερηφάνεια σ' ἕναν δημοσιογράφο, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1919: "Πνευματικῶς εἶναι Ἑλληνολατῖνος"- καὶ τὸν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ. Ὁ τελευταῖος, δυσπιστῶντας πὼς ἦτο δυνατὸν νὰ ἀναγεννηθῇ μὲ οἱονδήποτε τρόπο ὁ Ἕλλην γραικύλος, ἔδωσε στὸν ἑαυτό του τὸν ῥόλο τοῦ ἡγέτου τῆς ἑλληνικῆς παρακμῆς καὶ ἐπέτυχε αὐτὸ ποὺ εἶχαν ἀποτύχει νὰ ἐπιβάλουν οἱ ἡγέτες τῆς δυτικῆς παρατάξεως τῶν τελευταίων χρόνων τοῦ Βυζαντίου: νὰ ἐντάξῃ τὸν Ἕλληνα χειροπόδαρα στὸ φραγκικὸ πολιτικὸ σύνολο τῆς ΕΟΚ. Ὁ Καραμανλῆς συμφωνοῦσε μὲ τὴν ἀνάλυση τοῦ γραικύλου ποὺ εἶχε κάνει τὸ 1919 ὁ Βενιζέλος, σχετικὰ μὲ τὴν ἐκστρατεία τῆς Σμύρνης. Ὁ Βενιζέλος εἶχε τότε γράψει: "Ἡ ὑπὸ τῶν Δυνάμεων ἀποφασισθεῖσα μόλις πρὸ 60 ἡμερῶν καθαρῶς ἑλληνικὴ κατοχὴ τῆς Σμύρνης, ἥτις ἐθεωρήθη τότε καὶ δικαίως ὡς ἡ ἀπαρχὴ μίας νέας ἑλληνικῆς μεγαλουργίας, θ' ἀποδειχθῇ ὅτι δὲν ἦτο παρὰ ἕν μετέωρον στιγμιαίας λάμψεως, τὸ ὁποῖον ἐφώτισεν μόνον τὴν ἑλληνικὴ ἀθλιότητα".

Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Καραμανλῆς δὲν ἐδίστασε νὰ πάῃ στὸ Ἄαχεν τῆς Γερμανίας γιὰ νὰ ἀποδεχθῇ τὸ βραβεῖο Καρλομάγνου. Ἐὰν ἔβγαιναν ἀπὸ τὸν τάφο τους οἱ Βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες τοῦ Θ΄αἰῶνος καὶ ἔβλεπαν τοὺς σημερινοὺς  Ἕλληνες νὰ γίνονται ὑπήκοοι τοῦ Καρλομάγνου, τί θὰ ἔλεγαν; Θὰ ἔβλεπαν στὶς 9 Νοεμβρίου 1988, τὸν Χρῆστο Σαρτζετάκη, πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, παρέα μὲ τὸν προκάτοχό του Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ καὶ τὸν πρόεδρο τῆς Κύπρου Βασιλείου, νὰ προσκυνοῦν τὸν πνευματικὸ συνεχιστὴ τοῦ Καρλομάγνου, τὸν ἀποκαλούμενο "πατέρα τῆς Εὐρώπης" Jean Monnet, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μεταφορᾶς τῶν λειψάνων του στὸ Πάνθεον τῶν Παρισίων. Καὶ ὁ Χίτλερ γιὰ νὰ προσδέσῃ στὴν Εὐρώπη τὴν Ἐνδιάμεση Περιοχή, συνεκρότησε μία μεραρχία Εὐρωπαίων ὁπλιτῶν SS τὴν ὁποία ἀπεκάλεσε χαρακτηριστικὰ μεραρχία Καρλομάγνου.

β) Θρησκευτικὴ Παρακμή:

Τὸ 1833, οἱ Ἀγγλογάλλοι παρεκίνησαν τὸ ἑλληνικὸ κρατίδιο ποὺ εἶχαν κατασκευάσει, νὰ δημιουργήσῃ αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία παρὰ τὶς σφοδρὲς διαμαρτυρίες τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου καὶ τὴν ἀντίθεση τῆς ἑλληνικῆς κοινῆς γνώμης. Στόχος  ἦταν ἡ διαίρεση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ πλήρης καθυπόταξή της διὰ μέσου τῆς δυτικοποιήσεώς της. Κατόπιν αὐτοῦ, τὰ νεοσύστατα φραγκοεμπνευσμένα κρατίδια τῆς Βαλκανικῆς ἠκολούθησαν τὸ παράδειγμα τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἀποσχίσθησαν ἀπὸ τὸ Φανάρι. Στὸ καθένα ἀπὸ τὰ κράτη αὐτὰ ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖος ἀνέκαθεν ἦτο τὸ δεξὶ χέρι τοῦ δυτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, ἐξήσκησε τὴν ἐπιρροή του γιὰ τὴν ταχεία δυτικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἔφθασε καὶ μέχρι προσπαθείας ἀφανισμοῦ της κατὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὅταν οἱ καθολικοὶ Κροάτες κατέσφαξαν τοὺς ὀρθοδόξους Σέρβους.

Στὴν Ἑλλάδα ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης ποὺ συνέβαλε τὰ μέγιστα στὴν πλήρη δυτικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπῆρξε ὁ Μελέτιος Μεταξάκης (1871-1935). Ὁ ὑπουργὸς τοῦ Βενιζέλου, Ἀνδρέας Μιχαλακόπουλος, σὲ μία μακροσκελῆ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν πρωθυπουργό του, μὲ ἡμερομηνία 10 (23) Νοεμβρίου 1916, τοῦ ἐξέθετε τὴν ἀναγκαιότητα ῥιζικῆς μεταρρυθμίσεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας μὲ στόχο τὴν πλήρη δυτικοποίησή της (κατάργηση τῶν νηστειῶν, τῶν ἑορτῶν τῶν ἁγίων, τῶν μοναστηρίων, ὀλιγώτερο παπᾶ καὶ πολὺ ἱεροκήρυκα-ἑρμηνευτή, ὀλιγώτερες ἀκολουθίες, ὀλιγώτερη ὀρθοστασία κ.λ.π.). Καὶ ὁ νοῦς του ἐπῆγε στὸν Μεταξάκη ὁ ὁποῖος, ἀπὸ τὸ 1910, ἦταν μητροπολίτης Κιτίου Κύπρου. Καὶ ἔγραφε ὁ Μιχαλακόπουλος: Πρέπει νὰ τοποθετήσουμε στὴν κεφαλὴ αὐτῆς τῆς ἀληθῶς ἐπαναστατικῆς μεταρρυθμίσεως ἕναν ἱερωμένο μὲ μεγάλες ἀντιλήψεις, περίπου ὅπως εἶσθε ἐσεῖς στὴν πολιτική. Καὶ τὸν ἔχετε: εἶναι ὁ Κύπρου. Θὰ γίνῃ, ὑπὸ τὴν προστασία σας, ὁ Βενιζέλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.

Καὶ πράγματι, τὸ 1918, ὁ Κρητικὸς σὰν τὸν Βενιζέλο, Μεταξάκης, σὲ ἡλικία 47 ἐτῶν, ἐγένετο μητροπολίτης Ἀθηνῶν καὶ ἀμέσως μετὰ ἐχρησιμοποιήθη ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση στὸ Παρίσι, στὸ Λονδῖνο καὶ στὴν Οὐασιγκτῶνα γιὰ τὴν ἐθνικὴ προπαγάνδα. Ὅταν ἔπεσε ὁ Βενιζέλος στὰ τέλη τοῦ 1920, ἀνετράπη καὶ αὐτὸς καὶ αὐτοεξωρίσθη στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες ὅπου διωργάνωσε τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς. Ἐνῷ δὲ εὑρίσκετο στὶς ΗΠΑ, ἐξελέγη οἰκουμενικὸς πατριάρχης καὶ ἐνεθρονίσθη στὴν Κωνσταντινούπολη τὸν Ἰανουάριο 1922. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Κεμάλ, ὁ ῥασοφόρος αὐτὸς πολιτικὸς ὑπεχρεώθη νὰ παραιτηθῇ. Βενιζέλος καὶ Μεταξάκης ὑπῆρξαν συνυπεύθυνοι γιὰ τὴν ἔντονη πολιτικοποίηση και δυτικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔφθασε στὸ σημεῖο τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ὀρθοδόξου ἡμερολογίου τὸ 1923, ἀπόφαση ἡ ὁποία ἔγινε ἔκτοτε τὸ σύμβολο τῆς θρησκευτικῆς μας παρακμῆς. Μόνη ἐλπὶς ἐπανορθώσεως δὲν εἶναι βεβαίως ἡ ἀπόσχηση παλαιοημερολογιτῶν ἀπὸ τὸ πληγωμένο σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ἡ ἐπαναφορὰ κάποιαν ἡμέρα τοῦ πατρίου ἡμερολογίου μὲ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

γ) Πολιτιστικὴ παρακμή

Τὸ ἐπιστέγασμα τῆς πολιτιστικῆς μας παρακμῆς ἔφθασε τὸ 1981 μὲ τὴν ἔνταξή τῆς Ἑλλάδος στὴν ΕΟΚ ὡς πλῆρες μέλος. Μὲ παραπλήσια ψευδοεπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα καὶ σκοπιμότητες οἱ δυτικόπληκτοι πολιτικοί μας, ὅπως εἶχαν πράξει καὶ μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου, θὰ ἐπιβάλουν κάποτε τὴν ἀντικατάσταση τοῦ ἑλληνικοῦ μὲ τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο. Ἤδη ἀπὸ τὸ 1840, ὁ γραικυλισμὸς τοῦ κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν εἶχε ἐκδηλωθῆ σὲ πολιτιστικοὺς τομεῖς ὅπως στὴν μουσική. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ δεχθοῦμε ὅλους τοὺς τρόπους τῆς δυτικῆς μουσικῆς: Στὴν ἐλαφρὰ μουσική, τὶς φόρμες γκαβότα, πόλκα, μπαγιαντέρα, βάλς, φόξ, ταγκό, μπολερό, τσάρλεστον, σουΐνγκ, ῥόκ -Στὴν ἡμικλασικὴ μουσική, τὶς φόρμες καντσονέτα, σερενάτα, βαρκαρόλα, μπαλλάντα, ῥομάντσα, λήντ, ντουέτο, τρίο, κουαρτέτο καὶ τὸ μαζικὸ τετράφωνο χωροδιακὸ τραγούδι.  -Στὴν κλασικὴ μουσική, τὶς φόρμες σόλο, ντουέτο, τρίο, κουαρτέτο, κουϊντέτο, σεξτέτο, σεπτέτο, ὀκτέτο, σουΐτα, σονάτα, κοντσέρτο, συμφωνία, ὄπερα, σέρια, ὄπερα μπούφα, συμφωνικὸ ποίημα χορευτικῆς σκηνῆς. Οἱ πρῶτοι γραικύλοι φιλόμουσοι στὴν χειμερινὴ σαιζὸν τοῦ 1840 -κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας ἐγκαινιάσθηκε τὸ νέο θέατρο τῶν Ἀθηνῶν ἀπὸ ἕναν ἰταλικὸ θίασο  -ἀπόλαυσαν πατεῖς με πατῶ σε 114 παραστάσεις Ντονιτζέττι, Μπελλίνι, καὶ ἄλλων. Καὶ δὲν εἶναι τὸ σημερινὸ λαϊκὸ τραγούδι τοῦ τύπου Θεοδωράκη ποὺ ἠμπορεῖ νὰ ἀνακόψῃ τὸν μουσικὸ παρασιτισμό μας.

Δημήτρης Κιτσίκης