Ο ΓΛΥΚΥΣ, ΠΑΝΤΕΡΠΝΟΣ ΚΑΙ ΕΥΩΔΕΣΤΑΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΤΡΥΦΗΣ & ΤΗΣ ΤΕΡΨΕΩΣ

Ο ΓΛΥΚΥΣ, ΠΑΝΤΕΡΠΝΟΣ ΚΑΙ ΕΥΩΔΕΣΤΑΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΤΡΥΦΗΣ & ΤΗΣ ΤΕΡΨΕΩΣ

τά ανθρώπινα μέτρα δέν μπορούν να κατανοήσουν τόν παράδεισο τήν ουράνιο βασιλεία , η οποία δέν μπορεί νά περιγραφή με ανθρώπινα λόγια!

Ἐρώτησις : Ὁ Παράδεισος, αἰσθητὸς εἶναι, ἢ νοητός;

Ἀπόκρισις : Ἐπειδὴ ὁ Παράδεισος ἔγινε διὰ τὸν Ἄνθρωπον, ὁ δὲ Ἄνθρωπος εἶναι αἰσθητὸς καὶ νοητὸς, μὲ σῶμα καὶ ψυχὴν, λοιπὸν καὶ ὁ Παράδεισος εἶναι αἰσθητὸς καὶ νοητός, ἐπίγειος καὶ Οὐράνιος.

Ἐρώτησις : Εἰς ποῖον μέρος τῆς γῆς νὰ εἶναι τάχα οὗτος ὁ αἰσθητὸς Παράδεισος;

Ἀπόκρισις : Εἰς τὸ πλέον, ὑψηλόν, καθαρόν, εὐγενικὸν καὶ εὐωδέστατον μέρος τῆς γῆς εἶναι οὗτος ὁ αἰσθητὸς καὶ ἐπίγειος Παράδεισος, μὲ διάφορα καὶ ποικιλοειδῆ δένδρα κεκοσμημένος, μὲ εὐωδέστατα καὶ μυρίπνοα ἄνθη ἐστολισμένος, καὶ μὲ τερπνοτάτους καὶ γλυκυτάτους καρποὺς πεπλουτισμένος· ἐκεῖ μέσα ἡ γῆ του εἶναι τόσον εὐώδης, εὔκαρπός τε καὶ καθαρὰ ὡς σχεδὸν κρύσταλλος, καὶ ἀργυροχρυσοειδὴς καὶ λαμπρὰ ἤ μᾶλλον εἰπεῖν λαμπροτέρα χρυσίου καὶ ἀργυρίου, μαργαροειδής, σμαραγδοειδὴς καὶ ποικιλόχροος, ἡ ὁποία ἀποδίδει πρὸ τῆς σκαφῆς τοὺς καρποὺς· ἤ νὰ εἰπῶ· ἀληθέστερον, εἶναι πάντοτε, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς ἀπεράντους αἰῶνας ἀμετάβλητος, ἄτρεπτος ἀπὸ τὴν ὡραιοτάτην ἐκείνην μορφὴν καὶ καλλονήν, ὅπου πανσόφως, ὁ ἀρχιτέκτων καὶ ἀρχιτε-χνίτης Θεός, μὲ μόνον λόγον ἐξ ἀρχῆς τὸν ἐφύτευσεν ἐν Ἐδὲμ, ἄφθαρτον, ἀμόλυντον, καθαρόν, λεπτόν, λαμπρόν, φωτεινόν, μέσα εἰς τὸν ὁποῖον ὁ αἰσθητὸς οὗτος ἤλιος λάμπει μὲ θαυμασιωτάτην καὶ ὑπερβάλλουσαν λαμπρότητα ἡμέρας τε καὶ νυκτός· ἐκεῖ δὲν διαδέχεται ἡ ἡμέρα τὴν νύκτα, καὶ ἡ νὺξ τὴν ἡμέραν, ἀλλ’ ἔστι μία ἡμέρα ἀνέσπερος τε καὶ διαυγής, τόπος φωτεινός, χλοερός, ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα πᾶσα λύπη καὶ στεναγμός, καὶ ὀδύνη· ἐκεῖ μέσα ἐμφαίνεται ἤ μᾶλλον εἰπεὶν λάμπει καὶ ἀκτινοβολεῖ ἐμφανέστερον, καὶ ἐκτυπώτερον, καὶ τὸ ἀνεκλάλητον καὶ ὑπέρλαμπρον φῶς τοῦ νοητοῦ τῆς Δικαιοσύνης Ἡλίου· ἐκεῖ μέσα εἶναι τὰ νερὰ λαμπρὰ καθαρά, γλυκὰ ἤ μᾶλλον εἰπεῖν γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον, μυριστικά, εὐώδη· ἐκεὶ μέσα φυςᾷ εἷς γλυκὺς καὶ δρο-σερὸς ζέφυρος, ὁ ὁποῖος εἶναι τόσον εὐώδης καὶ μοσκοβολημένος, ὅπου διαδιδόμενος καὶ εἰς τὰ ἐγγύς μέρη, κάμνει τὰ δένδρα καὶ τὰς βοτάνας ὅλας τῶν μερῶν ἐκείνων εὐώ-δεις καὶ ἀρωματικάς· καὶ εἶναι μὲ ἕνα λόγον ὁ αἰσθητὸς οὗτος καὶ ἐπίγειος Παράδεισος ἡνωμένος σχεδὸν μὲ τὸν νοητόν, καθὼς ἦτο καὶ ἡ ψυχῆ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, ἡνωμένη μὲ τὸ σῶμα διὰ τοὺς ὁποίους καὶ ἔγινε.

Ἐρώτησις : Ἐμάθομεν διὰ τὸν αἰσθητὸν καὶ ἐπίγειον Παράδεισον, εἰπέ μοι, παρακαλῶ, διὰ τὸν νοητόν, εἰς ποῖον μέρος, καὶ ποίου εἴδους εἶναι;

Ἀπόκρισις : Ὤχ, μὲ ἠρώτησες πρᾶγμα, ὅπου ὑπερβαίνει πάντα νοῦν καὶ διάνοιαν Ἀγγελικήν· πολλῷ μᾶλλον Ἀνθρώπινον, καὶ μάλιστα ὡς τὴν ἰδικήν μου ἀσθενῆ, καὶ ἐσκοτισμένην, χαμερπῆ, καὶ τεταπεινωμένην διὰ τὰς πολλὰς ἁμαρτίας μου· ὁ νοητὸς Παράδεισος, ἂν ἐρωτᾷς, ποῦ εἶναι, σοῦ ἀποκρίνομαι, εἰς τὸν πᾶν, καὶ εἰς τὸ ὑπὲρ πᾶν· ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀνέκφραστος, ἀνεκδιήγητος, ἀπεριόριστος καὶ ἀπερίγραπτος· καὶ οὗτος εἶναι ὁ ἐν Τριάδι ὑμνούμενός τε καὶ δοξαζόμενος τῶν ὅλων Θεός, Πατήρ, Υἱός καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὂ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, ὁ ἄδυτος καὶ ἀνέσπερος τῆς δικαιοσύνης Ἥλιος· τί εἴδους δὲ εἶναι οὐδεὶς εἶδεν, οὔτε οἱ Ἄγγελοι τοῦ Οὐρανοῦ· οὐδεὶς γὰρ Θεὸν ἑώρακε πώποτε· μέσα λοιπὸν εἰς τοῦτον τὸν νοητὸν Παράδεισον εἶναι καθ’ ὑπερβολὴν κατ’ἐξοχήν, ἐντελῶς ὅλαι αἱ δόξαι, ὅλαι αἱ χάριτες, ὅλαι αἱ λαμπρότητες, ὅλαι αἱ μακαριότητες, ὅλοι οἱ θησαυροί, ὅλαι αἱ εὐτυχίαι, ὅλαι αἱ εὐδαιμονίαι· ὅλα, ὅλα τὰ ἀγαθὰ «ἂ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ οὗς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν Ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη ποτέ·» καὶ χαρὰ εἰς ἐκεῖνον, ὅπου τὸν ἀποκτήσει ἀπ’ἐδῶ ἔτι μέσα εἰς τὴν ψυχήν του· διότι ὁ τοιοῦτος θέλει γένῃ καὶ πρὸ τοῦ θανάτου ἀθάνατος, καὶ μετὰ θάνατον μεμακαρισμένος ἐν γενεαῖς γενεῶν εἰς ἀπεράντους καὶ ἀτελευτήτους αἰῶνας αἰώνων. Ἀποστολικὴ Σαγήνη σελ. 223-224