Ἐπιστολὴ νουθετικὴ καὶ πάνυ συμβουλευτική. Τοῖς ἀγαπητοῖς μας ἐν Χριστῷ ἀδελφοῖς καὶ πνευματικοῖς μας ἐν Κυρίῳ ποθεινοτάτοις καὶ πεφιλημένοις μας εὐλαβεστάτοις τέκνοις.

Ἐπιστολὴ νουθετικὴ καὶ πάνυ συμβουλευτική.

Τοῖς ἀγαπητοῖς μας ἐν Χριστῷ ἀδελφοῖς καὶ πνευματικοῖς μας

ἐν Κυρίῳ ποθεινοτάτοις καὶ πεφιλημένοις μας εὐλαβεστάτοις τέκνοις.

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ ἀεὶ ἐρῷ χαίρετε! Πατρικῶς καὶ πνευματικῶς ἐπευχόμεθα εὐλογοῦμεν.

Δόξα Θεῷ πάντων ἕνεκα. Δι’ ἱκεσιῶν Κυρίας Θεοτόκου Παναγίας μας ψυχῆ τε καὶ σώματι ὑγιαίνομεν, τοῦτ’ ὅπερ καὶ δι’ ὑμᾶς τὸ αὐτὸ ποθοῦμεν. Διηνεκῶς δὲ καὶ ἐνθέρμως πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Κύριον δεόμεθα ὑπὲρ ὑμῶν, πρὸς νκηφόρον ἀντιμετώπισιν τῶν διαφόρων ἐρχομένων πειρασμῶν, εἴτε παραχωρήσει Θεοῦ ἢ ἐνεργεία δαιμόνων ἢ καὶ φθόνω κακόβουλων καὶ πονηρῶν ἀνθρώπων. «Δι’ ὑπομονῆς τρέχομεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορώντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν», ὡς λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος, καὶ ὡς λέγει καὶ ὁ Κύριος ἠμῶν ἐν τῶ Ἱερῶ Εὐαγγελίῷ : «Ἐν τῇ ὑπομονὴ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν. Ὁ γὰρ ὑπομείνας ἕως τέλους, οὗτος σωθήσεται.

Ἂς κλαίωμεν καὶ θρηνῶμεν νυχθημερὸν τὴν ἐλεεινήν, ἀξιοδάκρυτον καὶ ἀξιοθρήνητον κατάστασιν τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων. Καὶ τοιαύτη οὐκ ἔφανη ἀπὸ κτίσεως Κόσμου (7445 ἔτη μέχρι σήμερον), θλιβερὰ λέγω καὶ ἀξιοδάκρυτος : α) διὰ τοὺς πολεμοῦντας ἀθέους, β) διὰ τοὺς Μασσώνους καὶ γ) διὰ τοὺς Μπολσεβίκους ἤτοι τοὺς Κομμουνιστάς. Οὗτοι οὔτε εἰς Θεὸν πιστεύουσιν, οὔτε εἰς ἔνσαρκον οἰκονομίαν Χριστοῦ, οὔτε εἰς Κρίσιν καὶ ἀνταπτοδοσιν, οὔτε εἰς Ἀγγέλους, οὔτε δαίμονας παραδέχονται. Ὅταν φθάση ὀ ἀσεβῆς εἰς βάθος κακῶν, καταφρονεῖ, καὶ τότε φόβος Θεοῦ οὐκ εἰσελεύσεται ἐν τῇ καρδία αὐτοῦ· εἰ δὲ καὶ εἰσελεύσεται, ταχέως καὶ ἐξελεύσεται. Δυστυχῶς ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου, τοσούτον μέγα ὀλίσθημα ὑπέστη ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαὸς καὶ ἐξέπεσεν.

Ὁ λαός, λέγω, ὁ Ἑλληνικός, τὸ Ἔθνος τὸ ἅγιον, τὸ βασείλειον Ἱεράτευμα, ὁ νέος Ἰσραήλ, ὁ λαὸς  ὁ  περιούσιος,  ὅστις  ὑπ’  αὐτοῦ τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπηνέθη : «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῆ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου». Καὶ ποῖος ἐκ τῶν σημερινῶν ἐπιστημόνων γνωρίζει τὴν πίστιν μας; Καὶ ἐὰν ἐρωτηθῆ, πὼς ἐστερεώθη - καὶ  μετὰ τοσούτους μεγάλους καὶ σκληροὺς τῶν δέκα τυράννων  Ρωμαίων Αὐτοκρατόρων, τῶν πεπλανημένων αὐτῶν εἰδωλολατρῶν, Νέρωνος, Τραϊανοῦ, Σεπτιμίου, Σεβήρου, Δεκίου,   Οὐαλεριανοῦ, Αὐρηλιανοῦ, Διοκλητιανοῦ, Μαξιμιανοῦ, Ἰουλιανοῦ του Παραβάτου κ.λ.π., - τὶ θὰ ἀποκριθῆ; Μάλιστα, ὁ φοβερὸς Δέκιος· ἀπογοητευθεῖς ἀπὸ τὸ ἀκατάβλητον καὶ ἀτρόμητων τῶν Χριστιανῶν, εἰπεν : «Ἡμεῖς ἀπηυδήσαμεν,   ἵνα τοῦ λοιποῦ σφάζωμεν καὶ θανατώνωμεν τοὺς Χριστιανούς!   Τοῦ λοιποῦ οὐ πλέον βασανίζωμεν καὶ θανάτω τιμωροῦμεν,  τοὺς μὴ δεχομένους προσκυνεῖν τοὺς ἀθανάτους θεούς. Ἀλλ’ οἱ μὲν θελήσαντες ἀπονεμεῖν αὐτοῖς σέβας, συμφώνως τῆ βασιλικὴ προσταγή, μεγάλων δωρεῶν ἀξιωθήσονται. Οἱ δὲ ἀρνούμενοι, οἰκειοθελῶς καὶ ἀφ’ ἑαυτῶν ρίπτεσθαι ταῖς ἀνημμέναις καμίνοις δι’ ἀγάπην τοῦ ἑαυτῶν Χριστοῦ. Καὶ τότε ἔβλεπε τὶς θέαμα ἐξαίσιον καὶ φοβερόν! Πάμπολλοι ἄνθρωποι   ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ γέροντες, ὡς καὶ μητέρες κρατούσαι εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτῶν βρέφη καὶ τὰ ἄλλα μικρὰ παιδὶα ἀκολουθοῦντα, νὰ ρίπτωνται μόνοι ἐντὸς τῶν καμινίων, κινούμενοι ἀπὸ τὸ ἔνθεον καὶ ἐγκάρδιον πῦρ τῆς ἀγάπης καὶ τὸν ὑπερφυσικὸν ζῆλον πρὸς τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ μιμούμενοι τοὺς ἐν τῇ ἐπταπλασίως καιομένη καμὶνῳ   βληθέντας τρεῖς παίδας, καὶ ἐκεῖ νὰ προσφέρωνται θυσία πίων καὶ μεμυελωμένη τῷ ἀληθινῷ καὶ ζώντι Θεῶ. Οἱ ἄγγελοι ἐξίσταντό! Οἱ δαίμονες φρυαττόμενοι ἐθρήνουν καὶ ὡλόλυζον!   ὅτι οἱ ἐν σώματι θνητοὶ ὅντες, τοὺς ἀσωμάτους ἀθανάτους ἐνικησαν. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ μάρτυρες, οἱ ἐν καμίνοις ριφθέντες, εἶναι ἀνώνυμοι. Οἱ δὲ εὐρεθέντες γεγραμμένοι εἰς τοὺς κώδικας τῶν δέκα Βασιλέων ἦσαν ἕνδεκα ἑκατομμύρια, διὰ πυρός,  ξίφους καὶ πνιγμοῦ θανατωθέντες μᾶλλον, παρὰ νὰ ἀρνηθῶσι τὴν πίστιν αὐτῶν. Καὶ δὲν ἦσαν ὅλοι ἁπλῶς τυχαίοι ἄνθρωποι - πτωχοι, ἀμαθεῖς, λεμβοῦχοι ἢ ἀχθοφόροι, ἀλλὰ καὶ Βασιλεῖς καὶ Ἡγεμόνες, καὶ πλούσιοι καὶ ἐπιστήμονες, ὡς ὁ μέγας Ἱερομάρτυς Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ἐπίσκοπος Σμύρνης κ.λ.π., ἡ μεγαλομάρτυς καὶ νύμφη τοῦ Χρίστου, σοφωτάτη καὶ πάγκαλος Αἰκατερίνη κ.λ.π., ὅπου ἑορτάζονται καθ’ ἡμέραν χιλιάδες. Ἀλλὰ διὰ νὰ σηκώσωμεν ἀπὸ τὸ μέσον πᾶσαν ἀμφιβολίαν ἐκεῖνων ὅπου ζώσι μόνον μὲ τὴν αἴσθησιν, καὶ οὐδέποτε ἠδυνήθησαν νὰ ἴδουν μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς τὰ δίκαια κρίματα τοῦ Θεοῦ, ἂς ἐνθυμηθῶμεν ἐκείνους τοὺς μακάριους τρεῖς παίδας, ὅπου τιμᾷ καὶ ψάλλει καθ’ ἐκάστην ἡ Ὀρθόδοξός μας Ἐκκλησία.

Ἐκείνους, λέγω, ὑποθέσατε ὅτι σήμερον τοὺς βλέπετε δεμένους καὶ ἐρριμένους μέσα εἰς ἐκείνην τὴν φρικτὴν κάμινον. Τὶς νὰ μὴ λυπηθῆ εἰς τοιαύτην θέαν; τὶς νὰ μὴ χύσῃ δάκρυα; τὶς νὰ μὴ βγάλη μέσα ἀπὸ τὸ στήθος βαθὺν ἀναστεναγμὸν εἰς τοιαύτην καταδίκην καὶ τοιούτον φοβερὸν κίνδυνον; Καὶ ὅμως μέσα εἰς αὐτὴν τὴν κάμινον, μέσα εἰς αὐτὴν τὴν φαινομένην ἐσχάτην δυστυχίαν, εὗρον ἐκεῖνοι οἱ μακάριοι τὴν ὑπερτάτην τιμήν. Ἠξιώθησαν τοιαύτης χάριτος, ὅπου καὶ αὐτὸς ὁ Ναβουχοδονόσορ, καὶ ἐτίμησε, καὶ ἐπροσκύνησε· «Τότε ὁ βασιλεύς, καὶ ηὔξησε αὐτούς, καὶ ἠξίωσεν αὐτοὺς ἡγεῖσθαι πάντων τῶν Ἰουδαίων τῶν ἐν τῇ βασιλεία αὐτοῦ». Παράδειγμα καὶ εἰκὼν ἐκεῖνοι οἱ τρεῖς παῖδες τῶν σημερινῶν δυστυχισμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Αὐτοὶ φαίνονται εἰς τοὺς ὀλιγόπιστους, ὡσὰν νὰ εἶναι ἀπεγνωσμένοι, καταδικασμένοι, ἐρριμμένοι μέσα εἰς κάμινον καυστικὴν τῶν δυστυχιῶν, κοταφρονήσεων, προστιμάτων καθημερινῶν, καὶ ὅμως εὑρίσκονται εἰς τὸ μέσον τῆς πλέον ὑψηλοτέρας εὐτυχίας, ἔφθασαν εἰς πολύτιμον στέφανον τοῦ μαρτυρίου, καθὼς μὲ χρυσοῦν κάλαμον, ἐξηγῶν ὁ Θεόσοφος Ἰωάννης τὸ Δαβιτικὸν ἐκεῖνο : «εἰς μνημόσυνὸν αἰώνιον ἔσται δίκαιος», συμπεραίνει λέγων : τὸ γύμνάσιον τῆς εὐσέβειας, μαρτύριόν ἐστι, προφανὲς καὶ ὡμολογημένον.

Λοιπόν, μάθε ἀπὸ ταῦτα τὰ λόγια, ὅτι ταῦτα τὰ καθημερινά, προστίματα, οἱ πειρασμοί, ἀρπαγαὶ ὑπαρχόντων, ζημίαι, καταφρονήσεις, καὶ ἄλλα παρόμοια, ὅσα οἱ Ὀρθόδοξοι τούτου τοῦ καιροῦ δοκιμάζουσι μὲ διαφόρους τρόπους ἀπὸ διάφορα πρόσωπα, αὐτὰ ἤξευρε πὼς δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ γυμνάσιον εὐσεβείας, καὶ ἀκολούθως μαρτύριον φανερὸν καὶ ὁμολογούμενον καὶ τὸ αἴτιον φανερόν, καθὼς ὁ ἴδιος διδάσκαλος μὲ τὴν συμφωνίαν καὶ ἄλλων θεοκηρύκων πατέρων βεβαιοῖ : «τὸ μαρτύριον, ἀδελφοί, οὐ τῇ ἀποφάσει κρίνεται μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ προθέσει». Οὐχ ὅταν ἀποκεφαλισθῇ μάρτυς τότε μόνον λαμβάνει τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὥραν ὅπου ἀποφασίσῃ καὶ δώσῃ γνώμην νὰ ὑποφέρῃ πάντα κίνδυνον, καὶ δοκιμάση πᾶσαν ζημίαν, πᾶσαν καταφρόνησιν, πᾶσαν ταλαιπωρίαν, ἀπὸ τότε εἶναι μάρτυς, ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὥραν εὑρίσκεται εἰς τὸν κατάλογον τῶν μαρτύρων, ἀπὸ τότε ἀοράτως ἐτέθη εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ὁ λαμπρότερος καὶ πολυτιμότατος στέφανος τοῦ μαρτυρίου. Ναί, ἀπὸ τότε, λέγω, ποὺ ἐζημιώθη ὁ ἀληθὴς ὀρθόδοξος χριστιανὸς καὶ ἐδιώχθη ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε μιμητῆς τῶν παθημάτων τοῦ Χρίστου, ὁ ὁποῖος, καθὼς μὲ τὴν ἔνσαρκόν του οἰκονομίαν ἡγίασεν ὅλα τὰ στοιχεῖα, οὕτω πως ἡγίασε καὶ μακαρισμοῦ ἄξια ἔκαμε τὰ πάθη, τὰς καταφρονήσεις, τὰς μαστιγώσεις, τὰς ζημίας καὶ ὅσα ἄλλα ἀκολουθοῦν εἰς τοὺς σημερινοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς διὰ τὴν εὐσέβειαν μόνην καὶ Ὀρθοδοξίαν.

Παράδοξον πρᾶγμα τοῦτο, ὑψηλὸν καὶ μεγάλον χάρισμα, ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανὸς νὰ γίνεται μάρτυς, νὰ λαμβάνῃ τοιοῦτον ἀσύγκριτον στέφανον εἰς τὴν τιμὴν καὶ τὸ κάλλος, δι’ ἕνα παραμικρὸν πρόστιμον, διὰ μίαν παραμικρὰν στενοχωρίαν, διὰ μίαν γνώμην, μὲ μίαν ὑψηλὴν ἀπόφασιν ὅπου ἤθελε κάμει μέσα εἰς τὴν καρδίαν του νὰ δοκιμάση ὅτι τοῦ ἔλθη ἀπὸ τοὺς ἐναντίους διώκτας τῆς Ὀρθόδοξου Πίστεώς του.

Μὲ τόσον ὀλίγον, λέγω, νὰ λαμβάνῃ τόσον πολὺ πρᾶγμα, τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου. Τοῦτο πολλὰ δύσκολον φαίνεται εἰς τὴν καρδίαν ἐκείνων ὅπου ἀκόμη δὲν ἤκουσαν πῶς εἶναι ψῆφος, ἀπόφασις, γνώμη τῶν Θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ὄχι μόνον τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, καὶ διὰ τοῦτο ἄκουσον νὰ βεβαιωθῇς ταύτην τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ (λέγω τὸν μακάριον Παύλον). Αὐτὸς εἰς τὴν πρώτην πρὸς Κορινθίους λέγει : «καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω, διὰ τὴν ὑμετέραν καύχησιν ἢν ἔχω ἐν Χριστῷ». Ἐδῶ σημείωσε διὰ νὰ καταλάβῃς ἐκείνο ὅπου σὲ φαίνεται δύσκολον, ὅτι γίνεται ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανὸς μάρτυς, καὶ προτοῦ νὰ ἀποθάνη εἰς τὰ μαρτύρια, καὶ μὲ μόνην τὴν καλὴν θέλησιν, καὶ μὲ μόνον τὸν καλὸν σκοπόν, οὐ τῇ ἀποφάσει μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ προθέσει, καθὼς λέγει ὁ χρυσοῦς. Ἀπὸ ταῦτα τὰ λόγια λέγω, τοῦ μακαρίου Παύλου, «καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω» καὶ ὅμως ἐζοῦσε· λοιπὸν πῶς λέγει ὅτι ἀπέθνησκε; ναί, ἀληθεύει, καὶ ψευδὸς ποτὲ δὲν ἐχώρεσεν εἰς ἐκείνην τὴν τρισόλβιον ψυχήν, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐννοῇς, ὅταν ἀκούης καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω, τῇ προθέσει, μὲ τὸν σκοπόν, μὲ τὴν θέλησιν. Τὸ ἴδιον γνώριζε καὶ διὰ τὸ μαρτύριον, ὅτι κρίνεται ὄχι μόνον τῆ ἀποφάσει, ἀλλὰ καὶ τῇ προθέσει. Καὶ διὰ νά καταλάβης αὐτὰ τελειότερον, ἐνθυμήσου τὰ θεϊκὰ ἐκεῖνα λόγια τοῦ Κυρίου μας, ὅπου διὰ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου ἔλεγε «πρόσευξαι τῷ Πατρὶ σου ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ Πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ, ἀποδώσεί σοι ἐν τῷ φανερῷ». Τάχα ἐκεῖνος ὅπου προσεύχεται ἐν τῷ κρυπτῷ στεφανοῦται ἢ οὐχί; βέβαια, κατὰ τὴν ἀπόφασιν τοῦ Κυρίου μας στεφανοῦται· λοιπὸν καὶ ἐκεῖνος ὅπου βασανίζει τὸν νοῦν ἐν τῷ κρυπτῷ. Καὶ νὰ εἰπῶ φανερῶτερον, ἔρχεται μία ζημία εἰς ἕνα Ὀρθόδοξον γν. χριστιανόν, ἕνα βαρὺ φορολόγημα, μία φυλακή, ἕνας κίνδυνος, νὰ χάση τὴν εὐσέβειαν, νὰ ἀρνηθῇ τὸν Δεσπότην μας Χριστὸν καὶ τὴν Ὁρθόδοξόν του Πίστιν, ἡ νὰ δοκιμάση ἐκείνην τὴν ζημίαν, νὰ ὑπομείνῃ ἐκείνην τὴν σκοτεινὴν φυλακήν, νὰ δοκιμάση κανένα ἄλλο τοιοῦτον πικρότερον.

Αὐτὸς τότε βασανίζει τὴν διάνοιαν, κρίνει, μετρὰ ὡς φρόνιμος, ὅτι αὐτὴ ἡ ζημία, αὐτὴ ἠ φυλακή, οὗτος ὁ πόνος τῶν μαστίγων, εἶναι πρόσκαιρος, ὁλιγοχρόνιος. Τὸ ἀθάνατον κακόν, τοῦτο μὲ προξενεῖ μίαν ζημίαν ἀνίατον, ἀτελεύτητον, ἀθάνατον. Ζημίαν τόσην μεγάλην, ὅση εἶναι τὸ νὰ χωρισθῆ τὶς ἀπὸ τὸν Πλάστην του, καὶ ὄχι μόνον ἀπὸ αὐτόν, ἄλλα καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ κτίσματα, καὶ ἀπὸ ὅλην τὴν οὐράνιον βασιλείαν, καὶ ἀπὸ τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων, καὶ δικαίων, καὶ μαρτύρων, καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν οὐρανόν, καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν γῆν; καὶ νὰ παραδοθῇ, νὰ ριφθῇ, νὰ καταδικασθῆ αἰωνίως μέσα εἰς ἕνα χάος, μέσα εἰς ἕνα σκότος, εἰς ἕνα πὺρ αἰώνιον, καὶ εἰς ἄλλα μύρια.

Ὁ τοιοῦτος, λέγω, ὀποῦ βασανίζει τοιουτοτρόπως τὴν διάνοιαν κρυφίως, κατ’ ἰδίαν, μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, ἐξετάζων τὴν μίαν ζημίαν καὶ τὴν ἄλλην, καὶ ἀποφασίζων, ὅτι προκρίνει νὰ δώση ὅλα ὅσα καὶ ἂν ἔχῃ, νὰ ὑποφέρῃ, ὅσα τοῦ ἔλθωσι, οὗτος τὶ ἄλλο εἶναι, παρὰ μάρτυς, τέλειος; Καὶ ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυ-πτῷ καρδιογνώστης Θεός, τὴν τοιαύτην κρίσιν, τὴν τοιαύτην ὑπομονὴν τῆς μακαρίας ψυχῆς τοῦ γν. Ὁρθοδ. Χριστιανοῦ, βέβαια, στεφανώνει μὲ τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου ἐν τῷ φανερῷ. Καὶ τοιαῦτα κρυφὰ βασανιστήρια καθ’ ἡμέραν γίνονται εἰς τοὺς σημερινοὺς γν. Ὁρθοδ. Χριστιανούς, εἰς ἄλλον πολὺ καὶ εἰς ἄλλον ὀλίγον. Εἰς ἄλλον ζημία χρημάτων, εἰς ἄλλον ζημία τιμὴς καὶ εἰς ἄλλον κακοπάθεια τοῦ σώματος. Καὶ διὰ τούτο οἱ τοιοῦτοι ὅλοι εἶναι μάρτυρες τῇ προθέσει, μὲ τὸν καλὸν σκοπὸν καὶ τὴν καλὴν ὑπομονήν. Καὶ καθένας ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ταλαιπωρημένους γν. Ὁρθοδ. Χριστιανοὺς δύναται νὰ εἴπῃ ἐκεῖνο τὸ τοῦ μακαρίου Παύλου : «Ἡμῖν ἐχαρίσθῃ, τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν». Τοῦτο, λέγω, τὸ Ἀποστολικὸν καύχημα, δύναται νὰ ἔχῃ κάθε πτωχὸς Ὁρθόδοξος, ζημιωμένος, φυλακισμένος, στενοχωρημένος, πιεζόμενος ἀπὸ ἀνάγκες, ταπεινὰ καὶ πτωχικὰ ἐνδεδυμένος, βλέπων τοὺς ἐθνικοὺς εἰς τρυφὴν καὶ πλοῦτον, τοὺς κακοδόξους εἰς παρρησίαν καὶ θάρρος, λαμπροφορεμένους τρυφὴν καὶ σπατάλην, μὲ ἄνεσιν πολλὴν τῆς σαρκός, νὰ ἔχῃ πέρασιν εἰς τοὺς ἐξουσιαστὰς ὁ λόγος τους, τὰ πλούτη τους νὰ μὴ τὰ χωρῇ ὁ οἶκος τους.

Διότι ὅταν βλέπῃ αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια ὁ πτωχὸς καὶ ταλαίπωρος γνήσιος Ὀρθόδοξος Χριστιανός, οὔτε τὰ ἐπαινεῖ, οὐτε τὰ ζηλεύει, ἀλλὰ στρέφει τὸν ὁφθαλμὸν εἰς τὰ ἰδικὰ του μαρτυρικὰ πλούτη, γυρίζει τὸ ὄμμα τοῦ νοὸς εἰς τὰ ἰδικὰ του ἀποστολικὰ χαρίσματα καὶ λέγει : «ἡμῖν ἐχαρίσθη οὐ μόνον τὸ εἰς Χριστὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν». Τοῦτο τὸ ρητὸν ἐξηγῶν ἡ χρυσήλατος σάλπιγξ τοῦ Πνεύματος, λέγει πὼς εἶναι μεγάλον πρᾶγμα τὸ κρίνει, ὅπου εἶναι μεγαλύτερον αὐτὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἀνασταίνῃ τὶς νεκροὺς καὶ νὰ θαυματουργῇ. Βλέπεις πὼς ἡ κακοπάθεια, ἡ ταλαιπωρία, ἠ ζημία ὅπου δοκιμάζει τὶς εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, διότι εἶναι Χριστιανός, ὄχι μόνον δίδει μαρτυρίου στέφανον, ἀλλ’ ἀκόμη εἶναι καὶ μεγαλύτερον χάρισμα, παρὰ τὸ νὰ ἀνάσταίνη νεκροὺς καὶ νὰ κάμνῃ θαύματα; Καὶ ἄκουσον τὰ ἴδια λόγια του χρυσοῦ μας διδασκάλου : «Καὶ γὰρ ἔστιν ὄντως (τὸ πάσχειν ὑπὲρ Χριστοῦ) τοὺς νεκροὺς ἀνιστάν, πολλῷ, καὶ σημεῖα ποιεῖν θαυμαστότερον». Ὦ χάρισμα, ὦ δόξα, ὦ μεγαλοδωρία, ὦ πλοῦτος, ὦ τιμὴ ἀσύγκριτος εἰς τοὺς σημερινοὺς Γνησίους Ὁρθοδόξους Χριστιανούς, τὰ ὁποῖα ὅλα αὐτά, τὰ προξενεῖ ἡ ὁλίγη ζημία, ἡ πρόσκαιρος στενοχωρία, τὸ παραμικρὸν πρόστιμον, ὅπου ὑπομένουν διὰ τὴν ἀγάπην του Δεσπότου μας Χριστοῦ καὶ τὴν τήρησιν τῆς Ὀρθόδοξου αὐτῶν πίστεως. Αλλ’ ἤθελεν ἐρωτήσει τίς : πῶς εἶναι μεγαλύτερον χάρισμα τὸ νὰ πάσχῃ τὶς διὰ τὸν Χριστόν, ἀπὸ τὸ νὰ ἀνασταίνῃ νεκροὺς καὶ νὰ κάμνῃ σημεία; Ἀποκρίνεται ὁ φιλόπτωχος διδάσκαλος Χρυσόστομος εἰς τὸν ἴδιον λόγον, μὲ θαυμαστὴν λύσιν τῆς ἀπορίας, λέγων: Ὅταν ἐσὺ ἀνασταίνης νεκροὺς καὶ κάμνῃς θαύματα, αὐτὸ βέβαια δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὸ τελείωσης, διότι δεσπότης ζωῆς καὶ θανάτου εἶναι μόνος ὁ Θεός, καὶ διὰ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νὰ δανεισθῆς τοιαύτην δύναμιν, μόνον ἀπὸ τὸν παντοδύναμον Θεόν, καὶ τότε δύνασαι νὰ ἀνασταίνης νεκροὺς καὶ νὰ κάμνῃς θαύματα. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὶ ἀκολουθεῖ; τοῦτο μόνον : Νὰ εἶσαι χρεώστης εἰς τὸν Θεόν, ὅπου σοῦ ἔδωσε τοιαύτην δύναμιν, νὰ ἀνασταίνῃς νεκρούς. Ὅταν δὲ πάσχῃς ζημίας καὶ βάσανα καὶ ἄλλα, ὅσα τώρα δοκιμάζουν οἱ σημερινοὶ γν. Ὁρθοδ. Χριστιανοὶ ὑπὲρ τοῦ Δεσπότου μας Χριστοῦ, τότε ἀκολουθεῖ εἰς τὸν ἑαυτόν σου ἕνα μεγάλο χάρισμα, ὅπου ὑπερβαίνει ἐκεῖνο, τὸ νὰ ἀνασταίνης νεκρούς.

Ποῖον εἶναι αὐτὸ τὸ μεγάλο χάρισμα; Τὸ νὰ κάμνῃς χρεωφειλέτην τὸν Χριστὸν εἰς ἐσέ. Καὶ τοῦτο τὸ προνόμιον ποῖος νοῦς δύναται νὰ τὸ χωρέση; Τὸ πλάσμα, ὁ πηλός, ἕνας ἁμαρτωλός, νὰ ἔχῃ χρεωφειλέτην τὸν Βασιλέα τῶν βασιλέων, τὸν δημιουργὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς, τὸν Πλάστην αὐτοῦ, τὸν Κριτὴν αὐτοῦ, ἐκεῖνον ὀποῦ φρίττει οὐρανὸς καὶ γῆ, ἐκεῖνον ὀποῦ δὲν ἀποτολμῶσι νὰ ἀτενίσωσι τὰ Σεραφείμ, ἐκεῖνον ὅπου συνέχει, κρατεῖ, προνοεῖται, κυβερνὰ τὰ σύμπαντα, αὐτόν, λέγω, ἔχει χρεώστην ἕνας παραμικρὸς χριστιανός, καὶ τοῦτο, διότι μόνον ἔπαθεν ὑπὲρ Αὐτοῦ καὶ ἔδωκε παραμικρὸν πρόστιμον διὰ τὸ Ὁνομά του. Ναί, διὰ τοῦτο ἔγινεν εἰς αὐτὸν χρεωφειλέτης καὶ χρεώστης ὁ Πλάστης καὶ Κριτὴς αὐτοῦ. Ἀπὸ τοῦτο ἂς συλλογισθῆ καθένας, μὲ πόσον δίκαιον λογαριασμὸν ἡ θεόπνευστος ψυχὴ ἐκείνου τοῦ χρυσοῦ μας διδασκάλου (Χρυσοστόμου) εἶπεν, ὅτι μεγαλύτερον χάρισμα εἶναι τὸ πάσχειν ὑπὲρ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸ νὰ ἀνασταίνῃ τις νεκρούς, καὶ ὅτι ἐκεῖνο μέν, τὸ πάσχειν ὑπὲρ Χριστοῦ, κάμνει τὸν Χριστὸν χρεώστην, εἰς, δὲ τὸ νὰ ἀνασταίνῃ νεκρούς, γίνεται ὁ ἄνθρωπος χρεώστης εἰς τὸν Θεόν. Καὶ ἰδοὺ τὰ ἴδια λόγια τοῦ χρυσοῦ μας διδασκάλου : «Ἐκεῖ μὲν γὰρ ὀφειλέτης εἰμί, ἐνταύθα δέ, ὁφειλέτην ἔχω τὸν Χριστόν». Βλέπεις πόσον μεγάλο πρᾶγμα εἶναι τὸ νὰ πάσχῃ καὶ ταλαιπωρῆται τις ὑπὲρ Χριστοῦ; Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἔγινε φανερώτερον καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἥλιον, ὅτι οἱ σημερινοὶ Γνήσιοι Ὁρθόδοξοι μαρτυρικὴν περνοῦσι ζωὴν καὶ εἶναι μάρτυρες τῇ προθέσει καὶ ἔχουσιν ἀξίωμα καί προτέρημα μεγαλείτερον καὶ ὑψηλότερον καὶ ἀπὸ ἐκείνους ὅπου ἀνασταίνουν νεκροὺς καὶ κάμνουν θαύματα, ἤθελαν νὰ ἐνθυμηθῶσι δύο ἀξιοδάκρυτα πράγματα, δύο ἀξιοδακρύτους καὶ ἀπαρηγόρητους δυστυχίας· ἐκείνην, λέγω, τὴν συμφοράν, ὅπου ἠκολοῦθησεν εἰς τὸν Σαπρίκιον, ὅπου μᾶς διηγοῦνται τὰ μηνολόγια, ὅστις καὶ μὲ ὅλον ὅπου ὑπέμεινεν ὅλα τὰ μαρτύρια καὶ ἐδοκίμασεν ὅλα τὰ βασανιστήρια, εἰς τὸ τέλος ὅμως ἐμικροψύχησεν, ἐκεῖ ὅπου ἦτο διὰ νὰ λάβῃ τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἐγύρισεν ὀπίσω καὶ ἔπεσεν εἰς τὸν ὄλεθρον τῆς ἀρνήσεως, καὶ ἔλαβε τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου ὁ κατὰ τὸ ὅνομα καὶ πρᾶγμα Νικηφόρος. Καὶ δεύτερον, τὸ ἀξιοδάκρυτον θέαμα, ὅπου ἔγινεν εἰς τὸν χορὸν τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Ὅπου ἐκεῖ, ὁ ἕνας, καὶ μὲ ὅλον ὅπου ὑπέμεινε τὰ μαρτύρια τῶν ἄλλων, καὶ τὴν γύμνωσιν, καὶ τὴν καταδίκην καὶ τὸν παγετὸν τῆς νυκτὸς μέσα εἰς ἐκεῖνην τὴν λίμνην, τελευταία καὶ αὐτὸς ἔπαθε τὴν ἀξιοδάκρυτον ζημίαν τῆς ἀρνήσεως. Εἰς ταῦτα τὰ δύο, λέγω, φοβερὰ παραδείγματα πρέπει νὰ ἔχουν ἐστραμμένα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς πάντοτε οἱ σημερινοὶ ταλαιπωρημένοι γνήσιοι Ὁρθόδ. Χριστιανοί, καὶ νὰ ὑποφέρουν μέχρι τέλους κατὰ τὴν παραγγελίαν τοῦ Κυρίου, ὅπου εἶπεν: «ὁ ὑπομεῖνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται». Νὰ ὑπομένουν δὲ πάντα μὲ εὐχαριστίαν, εἴτε πτωχεία τοὺς ἔλθει, εἴτε ἀσθένεια, εἴτε τὶ ἄλλο, ἐπειδὴ ἠμεῖς δὲν ἠξεύρομεν ποῖα εἶναι τὰ συμφέροντα εἰς τὴν σωτηρίαν μας. Ἂς ὑποφέρωμεν ἐκεῖνα, ὅπου μᾶς προξενεῦν τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, καθόσον τὰ ἄλλα, ὅσα φαίνονται γλυκὰ εἰς τὴν αἴσθησιν, πολλάκις προξενοῦν τὸν θάνατον. Ταῦτα, τὰ φαινόμενα πικρά, μᾶς γίνονται εἰς ἄφεσι ἁμαρτιῶν, ἐκεῖνα δέ, αὐξάνουν τὴν ὑπερηφάνειαν.

Τέλος, τὰ πικρά, μᾶς προξενοῦν τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἑλκύουν εἰς ἠμᾶς τὸ ἔλεός Του, καθὼς ἐγινεν εἰς τὸν Ἐζεκίαν, ὅπου, ὅταν ἠλευθερῶθη ἀπὸ τὰ κακά, τότε ἀνέβη ἡ καρδία τοῦ εἰς τὸ ὑψος, ἐνῷ ὅταν ἀρρώστησε, τότε ἐταπεινῶθη καὶ ἠγγισεν εἰς τὸν Θεόν. Καὶ αὐτὸς ὁ Ἰσραήλ, ὅταν ἦτο εἰς εὐτυχίαν καὶ ἄνεσιν, τότε ἔπεσεν εἰς τὴν εἰδωλολατρεῖαν ἀλλ’ ὅταν ἐπλήγωσεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς μὲ δικαίαν κρίσιν, τότε ἐζητοῦσαν αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον πρὸς Αὐτόν. Λοιπὸν ἂς ὑποφέρωμεν καὶ ἡμεῖς μέχρι τέλους τὰς θλίψεις καὶ τὰς στενοχώριας, ὄχι μόνον διότι μας προξενοῦν στέφανον μαρτυρίου, καθὼς ἠκούσαμεν, ἀλλὰ διότι στενὴ εἶναι ἡ ὁδὸς ἡ κατὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Κυρίου, καὶ τεθλιμμένη ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, καὶ τοιαύτην ζωὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ἐζοῦσαν ὅλοι οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ, ὅλοι οἱ προωρισμένοι εἰς τὴν οὐράνιον βασιλείαν, διὰ τοῦτα καὶ ὁ μακάριος Παῦλος ἐλεγεν : «ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα, καὶ δουλαγαγῶ μήπως ἄλλοις κηρύξας, αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι». Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια διδάσκων ἠμᾶς, ὅτι πρόξενα μαρτυρίου, πρόξενα τῆς οὐρανίου βασιλείας, ὅσα θλιβερά, ὅσα πίκρα συμβαίνουσιν εἰς τοὺς γν. Ὁρθοδόξ. Χριστιανούς, εἰς τὴν ὁποίαν χαράν, καὶ εἰς τὸ ὑψηλὸν κέρδος τῶν τοιούτων ἀποβλέπων ὁ Κύριος ἠμῶν, μακαρίζει ἐκείνους ὀποῦ τὰ ὑποφέρουσιν ἕως τέλους, καὶ παραγγέλλει νὰ χαίρωνται καὶ νὰ εὐφραίνονται κατὰ πολλά, «μακάριοι ἔστε, λέγων, ὅταν ὁνειδίσωσιν ὑμᾶς, καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ, χαίρετε καὶ ἀγαλλιάσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολλοῖς ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Εἰς τοιαύτην τὴν με-γάλην χαράν, εἰς τοῦτον τὸν ἀσύγκριτον μισθὸν ὅπου προξε-νοῦσι αἱ ζημίαι καὶ θλίψεις, ἀποβλέπων ὁ Κύριος, δὲν ἐλάφρωσε τὰς θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμοὺς ὅπου ἐδοκίμαζε καθ’ ἡμέραν ὁ μέγας Ἀπόστολος αὐτοῦ καὶ ἀξιοθαύμαστος Παῦλος, καὶ μὲ ὅλον ὅπου τὸν ἐπαρεκάλεσε πολλάκις «ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα» λέγει, καὶ ὅμως τοῦ ἀπεκρίθη ὁ πολυεύσπλαγχνος Δεσπότης, «ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθένειᾳ τελειοῦται»· ἀσθένειαν λέγων, τὰς θλίψεις, τοὺς πειρασμούς, τὰς ζημίας καὶ τοὺς διωγμοὺς διὰ τὴν εὐσέβειαν, διὰ τοῦτο καὶ ὁ καλὸς μαθητής, καὶ ἀκούσας, καὶ μαθῶν τὸ τόσον μεγάλον κέρδος τῶν θλίψεων, μὲ εὐχαριστίαν ἔλεγεν, εὐδοκῶ, ἤτοι ἀρέσκομαι, ἀναπαύομαι ἐν ἀσθενείαις, ἤγουν εἰς τὰς θλίψεις μου.

Λέγει ὁ Φιλόσοφος, ὅτι τὰ ζῷα ἐκεῖνα ὅπου ἔχουσι φαντασίαν νὰ εἶναι ὑπέρτερα καὶ τιμιότερα ἀφ’ ὅσα εἶναι ἄμοιρα καὶ γυμνὰ τοιαύτης δυνάμεως τῆς φαντασίας, διότι ἐκεῖνα ἔχουσιν αἴσθησιν τοῦ ἡδέος, καὶ συμφέροντος, καὶ τοῦ λυπηροῦ, καὶ μὲ τὴν φαντασίαν φεύγουσι τὸ λυπηρὸν καὶ ζητοῦσι τὸ γλυκύ. Ὅσα δὲν ἔχουσι φαντασίαν, καθὼς εἶναι οἱ σκώληκες, δὲν ἔχουσι οὐδὲ τοιαύτην χάριν καὶ διάκρισιν τοῦ λυπηροῦ καὶ τοῦ ἡδέος· τοιοῦτοι, εἶναι, χωρὶς φαντασίαν, ὅμοιοι μὲ τοὺς σκώληκας, ὅσοι μὲ τὸ ὄνομα μόνον χριστιανοί. Πόσην τιμὴν καὶ πόσην δόξαν, πόσην εὐγένειαν ἔχει αὐτὸ τὸ ὄνομα, καὶ ποταπὸν λάμπρότατον στέφανον τοῦ μαρτυρίου προξενοῦσιν εἰς τοὺς γνησ. Ὁρθ. Χριστιανοὺς τὰ καθημερινὰ βασανιστήρια, αἱ καθημεριναὶ ζημίαι, δὲν ἐχουσιν φαντασίαν νὰ τὰ ἐνθυμηθῶσι ποτέ, ἀλλ’ ὡσὰν σκώληκες εὐθὺς ὅπου τοὺς ἔλθη μία ἐπιθυμία, μία κακὴ ὄρεξις, μία παραμικρὰ στενοχωρία, παρευθεύς προδίδουσι τὸ ἔντιμον αὐτῶν ὄνομα, ἀφίνουσι τὸν πολύτιμον στέφανον τοῦ μαρτυρίου, διὰ νὰ πληρώσωσι τὸ θέλημα, τῆς σαρκός· τοιούτους μαθητὰς τῶν σκωλήκων θέλεις ἴδῃ πολλούς, ὅπου ποτὲ δὲν ἐφαντάσθησαν πόσην τιμὴν ἔχει ἡ θλίψις, πόσου μακαρισμοῦ ἄξιοι οἱ ζῶντες εἰς τὴν στενὴν ὁδὸν τῆς οὐρανίου ζωῆς, καὶ διὰ τοῦτο πότε μὲν ὡς ἄλλος Σαπρίκιος πίπτουσιν εἰς τὴν εἰδωλολατρείαν τῆς κοιλίας, θεοποιοῦντες τὴν γαστέρα κατὰ τὴν προφητείαν τοῦ μακαρίου Παύλου, πότε δὲ εἰς ἄλλο πάθος τῆς ἀλόγου ὀρέξεως. Ὅσοι δὲ ἔχουσι φαντασίαν εἶναι ὅμοιοι μὲ τὰ τίμια ζῷα ὅπου γράφουσιν οἱ φιλόσοφοι : αὐτοὶ ἔχουσι ὁρθὴν κρίσιν, ἔχουσι δύναμιν νὰ ἀποφεύγωσι κάθε λυπηρὸν καὶ νὰ ζητώσι τὸ ἡδύ, ἐνθυμοῦνται καθ’ ἡμέραν τὸ τίμιον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποτὲ δὲν φεύγει ἀπὸ τὴν φαντασίαν τους, ὅτι εἶναι συγγενεῖς Χριστοῦ, ὅτι εἶναι κοινωνοὶ θείας φύσεως κατὰ τὸν Ἀπόστολον Πέτρον, πάντοτε, φαντάζονται ὅσα ἤτοιμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν, πάντοτε διανοοῦνται ποῖον στέφανον, ἀμάραντον, ἀθάνατον, πολυτιμότατον μαρτυρίου προξενεῖ εἰς αὐτοὺς ἡ ταλαιπωρία τοῦ σῶματος, ἡ γύμνωσις, αἱ ζημίαι, αἱ θλίψεις, καὶ διὰ τοῦτο, ὅταν τοὺς ἔλθη κανένας διωγμός, κανένας κίνδυνος ζημίας πλούτου, ἢ δόξης, εὐθὺς ἐνθυμοῦνται ἐκείνην τὴν μακαρίαν φωνὴν τοῦ Ἰὼβ, «γυμνὸς ἀπὸ πλοῦτον, ἀπὸ δόξαν, ἀπὸ τιμὴν ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι».

Εἰς τοὺς τοιούτους λόγους ὅταν ἔλθη καμία κακὴ ὄρεξις ἀλόγου ἐπιθυμίας, γαστριμαργίας, ἢ φιληδονίας, παρευθὺς μὲ τὴν καλὴν φαντασίαν ἐνθυμοῦνται, ὅτι αὐτὰ τὰ πάθη εἶναι ἀλόγου ὀρέξεως εἶναι ἀλλότρια, ξένα, ἀνοίκεια της λογικῆς ψυχῆς καὶ μάλιστα ἐκείνης ὅπου εἶναι χρισμένη, ἡγιασμένη, ποτισμένη μὲ αὐτὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μεγαλείτερον, ἐνδεδυμένη αὐτὸν τὸν Χριστόν.

Μὲ ταύτην τὴν καλὴν φαντασίαν, οἱ τοιοῦτοι εὐγενικοὶ ὁρθόδοξοι γν. χριστιανοί, νικώσι τὰ πάθη τῆς σαρκός, ἐξορίζουσι τὰ θελήματα τῆς ἀλόγου ὀρέξεως ἐνθυμοῦνται πόση δόξα, πόση τιμή, πόση χαρά, πόση εὐφροσύνη, πόση παρηγορία ἀκολουθεῖ εἰς ἐκείνους τοὺς γνησίους ὀρθοδόξους χριστιανούς, ὅπου ἀφ’ οὐ περάσωσι τὸ ὀλίγον διάστημα ταύτης τῆς δυστυχισμένης ζωῆς μὲ ζημίας, μὲ καταφρονήσεις, μὲ προστίματα, συχνὰ φθάνει εἰς αὐτοὺς τὸ τέλος, ἔρχεται ἡ ἡμέρα τῆς ἀνταποδόσεως, βλέπουσιν Ἀγγέλους χαροποιούς, ἄλλος τοὺς δείχνει τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, ἄλλος τὸν στέφανον τῆς ταπεινοφροσύνης, ἄλλος τὸν τῆς νηστείας, ἄλλος τὸν στέφανον τῆς ἐγκρατείας, καὶ ἄλλος τὸν στέφανον τῆς ἁγνῆς, ὀρθῆς καὶ ὑγιοῦς πίστεως. Μὲ τοιαύτην προϋπάντησιν τῶν Ἀγγέλων, μὲ τοιαύτην παρηγορίαν, ἀπέρχονται εἰς τὸν στεφανοδότην Θεόν, ὅσοι ἔχουσι φαντασίαν τοῦ βασιλικοῦ καὶ τιμημένου ὀνόματος. Λοιπὸν καὶ ἠμεῖς, τοὺς τοιούτους ἂς μιμηθῶμεν, ἂς μισήσωμεν τοὺς ὁμοιάζοντας μὲ τοὺς σκώληκας, τοὺς γυμνοὺς ἀπὸ φαντασίαν, ἐκείνους ὀποῦ δὲν ἐχουσιν αἴσθησιν τῶν ἀποκειμένων ἀγαθῶν, καὶ ἂς ὑποφέρωμεν ἀνδρείως, εὐχαρίστως, μεγαλοψύχως ὅσα μᾶς ἔρχονται ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Δεσπότου μας Χριστοῦ καὶ τῆς Ὁρθοδόξου μας Πίστεως, ἵνα ἀξιωθῶμεν καὶ τοῦ μαρτυρικοῦ στεφάνου, ὅν ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν, καὶ τοῖς ὑπομένουσιν δι’ αὐτὸν πολλὰς ζημίας καὶ ταλαιπωρίας, οὗ γένοιτο πάντας ἠμᾶς ἀξιωθῆναι τῇ χάριτι καὶ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὦ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων Ἀμήν.

Οἱ μεθ’ ὑπομονῆς καὶ αὐταπαρνήσεως ἐμμένοντες εἰς τὰ ὑπὲρ τοῦ ἱεροῦ ἠμῶν ἀγῶνος, θέλουν συναριθμηθῇ, οἱ μὲν ἄνδρες μετὰ τῶν μεγάλων Μαρτύρων Ἀγ. Γεωργίου, Δημητρίου καὶ Προκοπίου κλπ., αἱ δὲ γυναῖκες μετὰ τῆς Ἀγ. Μεγάλομάρτυρος Αἰκατερίνης, Βαρβάρας, Μαρίνης κ.λ.π. Μεταονείτε, βιασθῆτε, ἀγωνισθῆτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καὶ οὐ μόνον εἶπεν ὁ Κύριος Ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός : «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, ἀλλὰ καὶ βιαστῆτε...». Ἔφθασεν ὁ καιρὸς καὶ ἤγγικεν ἡ ὤρα : Μακάριος οὖν ὁ ἔχων ἑαυτόν, τέκνα μου, ἕτοιμον πρὸς τὸ μέγα ταξείδιον τῆς ποθητῆς μας Πατρίδος, εἰς τὸ ὁποῖον οὐδεῖς ὁ συνοδεύων, εἰμὴ τὰ καλὰ ἔργα καὶ ἡ ὀρθὴ καὶ ἀκριβὴς τήρησις τῆς Ὁρθοδόξου Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ πίστεως.

Πατρικῶς τὲ οὖν ἐπευχόμενοι ὡς καὶ εὐλογοῦντες, καὶ ἐνθέρμως πρὸς Φιλάνθρωπον Κύριον δεόμενοι, ἐπευχόμεθα ἀδιαλείπτως, ἵνα καταξιωθῆτε ἐπιτυχεῖν ἅπαντες τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας. Ἀμήν.

Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρὶῳ ὦ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἅγιῳ καὶ Ζῷοποιῷ Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος, δι’ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μεθ’ ὑμῶν ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου, ἐν Κυρίῳ πνευματικὰ καὶ περιπόθητα. Ἀμήν.

Ὀ ἐν Ἐπισκόποις ταπεινότατος καὶ ἐλάχιστος διάπυρος πρὸς Κύριον εὐχετης

Ὁ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, 1936 Ἁγιορείτης Κρής.