Επιστολή του Φιλόθεου Ζερβάκου στον Θεόκλητο Διονυσιάτη για το παλαιό ημερολόγιο ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΟΡΘΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ

Επιστολή  του  Φιλόθεου  Ζερβάκου  στον  Θεόκλητο Διονυσιάτη   για  το  παλαιό  ημερολόγιο

ΚΑΙ  Ο  ΤΡΟΠΟΣ  ΔΙΟΡΘΩΣΗΣ  ΤΗΣ  ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ   

Ο διεθνής οικουμενισμός και ο εθνικός οικουμενισμός

Ο διεθνής οικουμενισμός και ο <<εθνικός οικουμενισμός>>ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ <<ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ>>ΦΟΤΟ 

Ο ΨΥΧΟΒΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΑΤΑΚΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΩΝ ΗΔΟΝΩΝ 2ον ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ. Ἡ ἠχῶ τοῦ ταρτάρου!3ον«ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑΝ»

Ο ΨΥΧΟΒΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΑΤΑΚΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΩΝ ΗΔΟΝΩΝ

Τὰ πλέον ἠδύτερα ἐλκύσματα, καὶ οἱ πλέον ἐρασμιώτεραι δυναστείαι, καὶ οἱ πλέον θεληματικαὶ ἁλυσίδες ὅπου δοκιμάζει ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι οἱ σωματικαὶ ἠδοναὶ τῶν 5 αἰσθήσεων· ὅθεν ποιὰ δύναμις ἀληθείας δύναται νὰ ἀποδείξει πόσον εἶναι βλαβεραὶ αὐταὶ καὶ πόσον ἀρεσταί; Ἐγὼ εἶμαι βέβαιος, ὅτι ἂν ἡ ἴδια ρητορικὴ ἤθελε σωματωθεῖ, καὶ ἤθελε μεταχειρισθεῖ, ὄλας τᾶς μεθόδους της, πάλιν δὲν ἤθελεν ἀποδείξει καθὼς πρέπει τὴν κακίαν τούτων τῶν ἡδονῶν. Διότι ἂν ὁ διάβολός μας ἔδιδε τὸ φαρμάκι του μὲ τὴν ἀλόην, ἢ μὲ κανένα ἄλλο πικρὸ βότανον, δὲν εὐρίσκετο κανεὶς ὅπου νὰ τὸ πιεῖ.

ΠΕΡΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ

ΠΕΡΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ

Ἐρώτησις : Ἔχει ἐξουσίαν ὁ πονηρὸς διάβολος νὰ εἰσέρχεται μέσα εἰς τὸν Ἄνθρωπον νὰ τὸν δαιμονίζει;

Ἀπόκρισις : Ἄν ἴσως εἶχεν ἐξουσίαν ὁ πονηρὸς καὶ παγκάκιστος διάβολος, νὰ εἰσέρχεται μέσα εἰς τοὺς Ἄνθρώπους, μάλιστα εἰς ἡμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς, δὲν ἤθελε μείνει Ἄνθρωπος εἰς τὴν γῆν ὅλην, ὁποῦ νὰ ἦναι ὑγιὴς εἰς τὰς φρένας· καὶ λοιπὸν ὄχι εἰς ἄνθρωπον λογικὸν, μαλιστα καὶ βεβαπτισμένον, ἀλλ’ οὐδὲ εἰς ἄλογον ζῶον δὲν ἔχει ἐξουσίαν ὁ μιαρὸς καὶ παμβέβηλος νὰ εἰσέλθη· οὐδὲ εἰς αὐτοὺς τοὺς χοίρους δὲν ἠδήνατο νὰ εἰσέλθῃ, ἄν τότε δὲν τοῦ ἔδιδεν ἄδειαν ὁ Ἰησοῦς.

ΤΙ ΔΗΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

ΤΙ ΔΗΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Τὴν ἕκτην ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος, ἐσταυρώθει ὁ Κύριος, ἐπειδὴ κατὰ τὴν ἕκτην ἡμέραν, κατὰ ἀρχὰς ἐπλάσθη ὁ Ἀδὰμ ὁ πρῶτος ἄνθρωπος.

ΤΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΕΣ ΕΚΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ

ΤΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΕΣ ΕΚΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ

* Ἀποφάσισε εἰς τὴν θεαρχικὴ τοῦ ἰδέα νὰ μας δημιουργήσει, ἐκεῖ ὅπου ἐδύναντο νὰ δημιουργήσει ἄλλους ἀντὶ για ἐμᾶς.

ΤΑ 9 ΒΑΣΑΝΑ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ

ΤΑ 9 ΒΑΣΑΝΑ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ

1η εἶναι ἡ καύση τοῦ πυρός, καθὼς γράφει ὁ ἱερὸς Ματθαῖος, ὡς ἀπὸ στόματος τοῦ Κυρίου, εἰς τὸ Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον. Μὴ νομίσης νὰ εἶναι τὸ πῦρ ἐκεῖνο ὥσπερ τοῦτο, ὅπου ἐδῶ εἷς τὸν κόσμον ὑπηρετούμασθε, ἀλλὰ τοσούτον καυστικώτερον, ὅσον εἶναι τοῦτο τὸ πῦρ, ἀπὸ τὸ ζωγραφισμένον. Οὕτω λέγει ὁ Αὐγουστίνος, ὅτι ὅσον καίει περισσότερον αὐτὴ ἡ ἑστία, ὅπου ἀνάπτουμεν ἐδῶ, ἀπὸ μίαν ἑστίαν ἱστορισμένην εἰς τοῖχον, τόσον περισσότερον πάλιν ἀπὸ ταύτην τὸ πῦρ τῆς κολάσεως τὸ ὁποῖον διαφέρει ἀπὸ τοῦτο εἰς 3 πράγματα. Α) Εἶναι σκοτεινὸν χωρὶς φῶς, μόνον τὴν καῦσιν ἔχει. Β) Δὲν ἄπτει ἀπὸ κάποια ὕλη, ὅπως ξύλα, ἀλλὰ ἀϋλως καίει, καὶ θλίβει σφοδρότερον. Γ) Εἶναι ἄσβεστον, ποτὲ δὲν σβήνει, οὔτε μαραίνεται.

Η Κ Ο Λ Α Σ Η Τ Ο Υ Α Δ Ο Υ

Η   Κ Ο Λ Α Σ Η   Τ Ο Υ   Α Δ Ο Υ

Ἅδης, βασίλειον τῶν δαιμόνων, χώρα τοῦ θανάτου, τόπος καταχθόνιος, ὑποκάτω τῆς γῆς καὶ τῆς θαλάσσης, τοῦ ὁποίου πόρτα εἶναι ἡ ἀπελπισία, αὐλή του, τὰ δεσμά, παράθυρα, τὸ σκότος, τράπεζα, ἡ δυσωδία, φαγητόν, ἡ πεῖνα, ποτόν, ἡ δίψα, ὡρολόγιο, ὁ κλαθμός, στρῶμα, οἱ φλόγες, τάξις, ἡ ἄτακτος σύγχυσις ἐκείνου τοῦ χάους, εἶναι ἀφεγγέστατο ἐργαστήριο, κεκλεισμένον πανταχόθεν μὲ κλειδιά, μὲ ἁλύσεις, καὶ μὲ δεσμὰ ἄλυτα, ἐπάνω εἰς τὰ ὁποία εὑρίσκεται βοῦλα ἡ ἀσυμπάθητος ὀργὴ τοῦ Κυρίου.

ΤΑ 12 ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

ΤΑ 12 ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

Ὁ σοφὸς Ἅγιος Ἱερόνυμος λέγει εἰς τὰ βιβλία του, ὅτι εὗρεν εἰς τοὺς χρονογράφους τῶν Ἑβραίων, ὅτι θὰ προηγηθῶσι τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ δώδεκα φρικτὰ καὶ φοβερὰ σημεῖα, ἤγουν :

Τὴν 1ην ἡμέραν θὰ ὑψωθεί τοσοῦτον ἡ θάλασσα ὥστε θὰ ὑπερβεί 15 πήχεις ὅλα τὰ ὄρη καὶ ὄχι ἁπλῶς θὰ τὰ σκεπάση, ἀλλὰ θὰ στέκεται εἰς τὸν τὸπον τῆς, ὡς νὰ ἧτο τεῖχος τριγύρω της.

ΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑΙ (ΠΟΡΝΕΙΑ-ΜΟΙΧΕΙΑ-ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΣ)

ΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑΙ (ΠΟΡΝΕΙΑ-ΜΟΙΧΕΙΑ-ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΣ)

Εἶπε ὁ Ἁββᾶς Μακάριος, ὅτι ὅταν ἦλθα στὴν Κωνσταντινούπολη μοῦ γεννήθηκε ἡ ἐπιθυμία νὰ τὴν γνωρί­σω. Καὶ περπατώντας σὲ κάποια γειτονιὰ, καὶ ἡ συνείδησή μου βεβαιώνει τὴν ἀλήθεια γιὰ ὅσα λέγω, βλέπω μὲ τὰ νοητὰ μάτια, τὰ ὁποῖα μοῦ δώρησε ὁ Κύριος γιὰ νὰ κατανοῶ τὰ θαυμάσιά του, βλέπω κάποιον ἄνθρωπο, σὰν νὰ ἦταν εὐνοῦχος καὶ νὰ στέκεται ἔξω ἀπὸ πορνικὸ καταγώγιο. Φαινόταν πολὺ στενοχωρημένος καὶ ἔκρυβε μὲ τὶς δύο παλάμες τὸ πρόσωπό του, καὶ ἔκλαιγε ἔτσι ποὺ νόμιζες ὅτι καὶ ὁ οὐρανὸς θρηνοῦσε μαζί του.