Ο ΨΥΧΟΒΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΑΤΑΚΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΩΝ ΗΔΟΝΩΝ 2ον ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ. Ἡ ἠχῶ τοῦ ταρτάρου!3ον«ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑΝ»

Ο ΨΥΧΟΒΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΑΤΑΚΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΩΝ ΗΔΟΝΩΝ

Τὰ πλέον ἠδύτερα ἐλκύσματα, καὶ οἱ πλέον ἐρασμιώτεραι δυναστείαι, καὶ οἱ πλέον θεληματικαὶ ἁλυσίδες ὅπου δοκιμάζει ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι οἱ σωματικαὶ ἠδοναὶ τῶν 5 αἰσθήσεων· ὅθεν ποιὰ δύναμις ἀληθείας δύναται νὰ ἀποδείξει πόσον εἶναι βλαβεραὶ αὐταὶ καὶ πόσον ἀρεσταί; Ἐγὼ εἶμαι βέβαιος, ὅτι ἂν ἡ ἴδια ρητορικὴ ἤθελε σωματωθεῖ, καὶ ἤθελε μεταχειρισθεῖ, ὄλας τᾶς μεθόδους της, πάλιν δὲν ἤθελεν ἀποδείξει καθὼς πρέπει τὴν κακίαν τούτων τῶν ἡδονῶν. Διότι ἂν ὁ διάβολός μας ἔδιδε τὸ φαρμάκι του μὲ τὴν ἀλόην, ἢ μὲ κανένα ἄλλο πικρὸ βότανον, δὲν εὐρίσκετο κανεὶς ὅπου νὰ τὸ πιεῖ.

Ἀλλὰ ἐπειδὴ καὶ τὸ δίδει μὲ τὸ μέλι τῶν τοιούτων ἡδονῶν δὲν ἔχουν ἀριθμὸν ἐκεῖνοι οἱ ἄφρονες ὅπου τρέχουν εἰς τὸ ποτήριόν του, καὶ συρόμενοι ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὀλίγην γλυκήτητα ὅπου ἔχει εἰς τὰ χείλη πίνουν γελῶντες τὸν θάνατον. Ἂς ἰδοῦμεν πόσο κακὸν κάνει εἰς τὴν ψυχὴν αὐτὴ ἡ ἐπιθυμία ὅπου ἔχει ὁ ἄνθρωπος νὰ γυρεύει τὰς ἠδονᾶς, καὶ ἂς ζητήσουμε τὴν ἰατρείαν της.

Ἡδονὲς δὲ ὅταν λέγω ὁμιλῶ διὰ τὰς σαρκικᾶς δήλ. πορνείας, μοιχείας, ἀρσενοκοιτίας, μαλακίας, καὶ τὰ λοιπὰ ὑπογάστρια πάθη· διότι αὐταὶ εἶναι μία κακία ὅπου ὁμιλεῖ ἀπὸ λόγου της, χωρὶς νὰ τὴν ἀποδείξουμε ἐμεῖς· καὶ κάθε ἕνας βλέπει, ὅτι, ἡ ἀκαθαρσία καὶ ἀσέλγεια τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, μὲ τὸ νὰ τυφλώνει τὸν νοῦν μας, καὶ νὰ προσκολλᾷ τὴν καρδιά μας εἰς τὰ παρόντα πράγματα περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλην ἁμαρτίαν, νὰ ἐμποδίζει δὲ περισσότερον ἀπὸ ἄλλας ἁμαρτίας τὴν σωτηρίαν ὅλων κοινῶς τῶν ἀνθρώπων. Ὅθεν ἀληθεύει ἐκεῖνον τὸ περίφημον ἀπόφευγμα ὅπου εἶπεν ἕνας ἐνάρετος, ὅτι ἐξ αἰτίας

αὐτῆς τῆς κακίας, ἔξω ἀπὸ τὰ βρέφη ὀλίγοι φθάνουν εἰς τὸν παράδεισον.

Οἱ ἡδονὲς ὅπου ἐγὼ ἔχω ἐδῶ νὰ ἀποδείξω, καὶ νὰ ἀποτινάξω ἀπὸ ἐσένα ἀδελφέ, εἶναι οἱ πολυϋπνίαι, οἱ ἀναπαύσεις, τὰ φαγητά, τὰ ποτά, τὰ καλὰ φορέματα, τὰ καλὰ καὶ μαλακὰ στρώματα, τὰ ξεφαντώματα, καὶ ἁπλῶς εἰπείν, αἰ ἠδοναὶ ὅπου ὀνομάζονται τῶν αἰσθήσεων, τὰς ὁποίας μεταχειρίζονται οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, εἰς τους ὁποίους φαίνεται ὅτι δὲν ἐκηρύχθει ὁ παγγενὴς ἐκεῖνος νόμος· τὸ νὰ γεννῶνται δήλ. καὶ νὰ ζοῦν μὲ κόπον καὶ μόχθον καὶ ἱδρῶτα εἰς τοῦτον τὸν κόσμον καθὼς εἶναι γεγραμμένον «ἐν ἰδρώτι τοῦ προσώπου σου φαγῆ τὸν ἄρτον σου» (Γέν. 3,19). Καὶ πάλιν «ἄνθρωπος γεννᾶται κόπω» (Ἰὼβ 5,7).

Διότι αὐτοὶ ἀφοῦ δώσουν εἰς τὸν ὕπνον ἐπάνω εἰς μαλακὰ στρώματα ἕνα πολὺ μέρος τῆς ἡμέρας, τὸ ὑπόλοιπο τὸ δίδουν εἷς συμπόσια, εἰς συναναστροφές, εἰς ξεφαντώματα, εἰς τραγούδια, εἰς παιγνίδια, εἰς κωμῳδίας, εἰς περιπάτους, καὶ εἰς πανυγύρεις, χωρὶς νὰ ἀφήνουν ποτὲ νὰ τοὺς ξεφύγει καμμία ἡδονή, ὅπου οἱ διάφοροι καιροὶ τοῦ χρόνου μὲ διάφορους τρόπους προσφέρουν σὲ αὐτούς.

Μὲ ὅλον τοῦτο, αὐτὴ ἡ ζωὴ ὅπου εἶναι γεμάτη ἀπὸ τρυφᾶς, ἀσωτίας, καὶ ματαιότητας, ἀπὸ ἐφευρέματα πάντοτε περισσότερα, διὰ ξεφαντῶματα, φαίνεται εἰς αὐτούς, ἡ πλέον ἀθωοτέρα καὶ καλλιτέρα ζωὴ τοῦ κόσμου. Καὶ ἂν τύχει νὰ ἀκούσουν κάποιον νὰ τοὺς κατακρίνει, τὸν κατηγοροῦν ὡς ἀγροῖκον ἄνθρωπον καὶ χωρικὸν καὶ λέγουν πὼς αὐτὸς ζητᾷ νὰ μεταβάλει τᾶς πολιτείας εἰς ἐρήμους, καὶ νὰ κάνει τοὺς κοσμικοὺς καλογήρους καὶ ἀσκητᾶς. Ἀλλὰ ἀνίσως αὐτοὶ καὶ ἔχουν δίκαιον εἰς αὐτὰ ὅπου λέγουν, ἔχει ἄδικον λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Ἔχει ἄδικον λοιπὸν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὅπου μας δείχνει εἰς τὴν θείαν Γραφήν, ὅλα τὰ ἐνάντια;

Ὁ Θεός μας ὁμιλεῖ διὰ στόματος τοῦ δικαίου Ἰὼβ μὲ τοιοῦτον τρόπον «τὰ δὲ παιδὶα αὐτῶν προσπαίζου-σιν, ἀναλαβόντες ψαλτήριον καὶ κιθάραν, καὶ εὐφραίνονται φωνὴ ψαλμοῦ, συνετέλεσαν δ’ ἐν ἀγαθοῖς τὸν βίον αὐτῶν, ἐν δὲ ἀναπαύσει ᾅδου ἐκοιμήθησαν» (Ἰὼβ 21,13). Χαίρονται λέγει εἰς τὰ παιγνίδια, ἐφραίνονται εἰς τὰ τραγούδια, περνοῦν τὸν καιρὸν μὲ ξεφαντώσεις καὶ ἔξαφνα εἰς μίαν στιγμὴν πηγαίνουν εἰς τὸν ἄδην. Τοιουτοτρόπως μᾶς ὁμιλεῖ καὶ διὰ τοῦ Ἠσαϊου «μετὰ κιθάρας καὶ ψαλτηρίου καὶ τυμπάνων καὶ αὐλῶν τὸν οἶνον πίνουσι καὶ τὰ ἔργα Κυρίου οὐκ ἐμβλέπουσι» (Ησ. 5,12).

Πλέον δὲ φανερώτερά μας λέγει ἡ ἔνσαρκος σοφία μὲ τὸ ἴδιον στόμα τῆς «ἀλλοίμονον εἰς ἐσᾶς τοὺς πλουσίους ὅπου ἔχετε ἐδῶ τὴν ἀναπαυσίν σας». Ἀλοίμονον εἰς ἐσᾶς ὅπου χορταίνεται ἀπὸ κάθε ἡδονήν. Ἀλλοίμονον εἰς ἐσᾶς ὅπου γελᾶτε τώρα. Ἀλλοίμονον εἰς ἐσᾶς ὅπου ἐπαινεῖσθε καὶ τιμάσθε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. (Λουκ. 6,24) Ἐσὺ μὲν λέγεις ὅτι, τί κακὸν εἶναι τὸ νὰ χαίρεται κανεὶς καὶ νὰ ἐφραίνεται; Τί κακὸν εἶναι τὸ νὰ ζητεῖ κάθε λογὴς ξεφάντωμα; Τὸ νὰ ἐνδύεται ἀρχοντικὰ καὶ μεγαλοπρεπῶς; Τὸ νὰ ἐξοδεύει τὴν ζωὴν εἰς τὰς τρυφᾶς; Φθάνει νὰ μὴν κάνει ἄλλην ἁμαρτίαν ἢ ἀδικίαν ἢ ἀσέλγειαν. Ὁ δὲ Ἰησοῦς Χριστὸς λέγει φανερά, ὅτι αὐτὸς ὁ τρόπος τῆς ζωῆς εἶναι μίαν ἑτοιμασίαν διὰ τὴν κόλασιν, τὴν ὁποίαν κόλασιν τὴν σημειώνει μὲ ἐκεῖνο τὸ οὐαί, οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονον ὅπου λέγει. [Πνευματικά Γυμνασματα Αγίου Νικοδήμου σελ. 403-405]

«ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑΝ»

Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματός ἐστι, καὶ ὁ φθείρων τοῦτον τὸν ναὸν φθείρει τοῦτον ὁ Θεός; Λέγει ὁ Ἄπ. Παῦλος.

Ὄλαι οἱ ἄλλαι ἁμαρτίαι ρυπώνουν καὶ μολύνουσι μόνον τὴν ψυχὴ· ἀλλὰ τοῦτον τὸ βδελυρὸν ἀνόμημα τῆς πορνείας μολύνει ὄλον τὸν ἄνθρωπον ψυχῇ τὲ καὶ σώματι.

Μάταια καὶ ψευδῆς εἶναι πάσα εὐμορφία τοῦ σώματος, καὶ ἄφρονες καὶ τυφλοὶ ὅσοι ζημιώνονται τὴν οὐράνια ἀγαλλίαση διὰ τόσον βραχέαν ἡδονὴν καὶ ρερυπωμένην ἀπόλαυσιν.

Ὅταν ἡ χρῆσις αὐτῶν τῶν ἀφροδισαίων πράξεων εἶναι διὰ τὴν αὔξησιν τοῦ γένους ἠμῶν κατὰ τὸ Θεϊκὸν πρόσταγμα, καὶ γίνεται μὲ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν τάξιν, ὡς οἱ ἱεροὶ τῶν Πατέρων νόμοι διακελεύουσι δὲν εἶναι ποσῶς ἁμάρτημα.

Ἡ πορνεία εἶναι ἕνα θανάσιμον ἔγκλημα ὅπου νικᾶται εὐκολότερα, φεύγωντας τελείως τὴν δοκιμὴν καὶ τοὺς τόπους, παρὰ πολεμώντας. Καὶ ὅποιος θαρρεῖ νὰ δοκιμάσει καμμίαν πρᾶξιν σαρκός, ἔπειτα νὰ ἐγκρατεύεται τελείως, λανθάνεται. Διατὶ εὐκολώτερον εἶναι νὰ φυλάξει σωφροσύνην ἕνας παρθένος ἀπὸ τὸν χηρευόμενον.

Ὅστις βορβορωθῆ εἰς τοῦτο τὸ ἔγκλημα, δύσκολα μπορεῖ νὰ στρέψει εἰς μετάνοιαν, οὔτε νὰ σηκώσει εἰς οὐρανὸν τὰ ὄμματα, ἀλλὰ κοιτάζει ὡσὰν τὰ κτήνη, ὅλος τὴν γῆν, μὴ ἔχων ποσῶς λογικόν, καὶ τυφλώνεται τοιουτρόπως, καὶ πράττει ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων τοιαύτας ἀπρεπείας, ὅπου ἔμπροσθεν ἑνός του δούλου ἢ βρέφους μικροῦ δὲν ἐτόλμα ποσῶς νὰ τᾶς κάνει.

Ἡ πορνεία ὀλιγοστεύει τὴν ἀνδρείαν, σμικραίνει τὴν ζωήν, ἀφανίζει τὸ κάλλος τοῦ σώματος, σὲ κάνει νὰ σκορπίζεις κακῶς τὰ χρήματα, χάνεις τὴν τιμὴν καὶ φήμην σου, καὶ δὲν σὲ εὐλαβοῦνται ποσῶς οἱ ἄνθρωποι. Αὐτὴ φέρνει τὴν ἀσθένειαν καὶ ἄλλα κακὰ διάφορα… [Αμαρτωλῶν Σωτηρία σελ. 57-67]

ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ. Ἡ ἠχῶ τοῦ ταρτάρου!

Ὢ τῆς ἀχαριστίας σου βλάσφημε! Πάντα τὰ οὐράνια καὶ ἐπίγεια κτίσματα ὑμνοῦν τὸν Κτίστη καὶ τὸν δοξάζουν· οἱ Ἄγγελοι, ὁ Ἥλιος καὶ ἡ Σελήνη, ἡ θάλασσα καὶ οἱ ποταμοί, τὰ δένδρα καὶ ὅλα του τὰ ποιήματα, καὶ σὺ ὅπου ἔλαβες ἀπὸ τὴν εὐσπλαγχίαν αὐτοῦ καὶ ἄπειρον ἀγαθότητα, τόσας εὐεργεσίας καὶ χάριτας, ὁ κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν αὐτοῦ τιμηθεῖς, ἀντὶ νὰ τὸν δοξολογεῖς καὶ νὰ τὸν εὐχαριστεῖς διὰ τὴν τόσην αὐτοῦ ἀγαθότητα, τολμᾷς ἀνόητε καὶ τὸν βλασφημεῖς μὲ τόσην ἀναίδειαν;

Ὢ ἀγνωσία σου καὶ ἀλογία σου ἄνθρωπε, πῶς δὲν αἰσθάνεσαι ποιὸν ὑβρίζεις; Τάχα κανέναν θνητὸν ἄνθρωπον, ἢ Βασιλέα ἐπίγειον; Ὄχι ἀλλὰ τὸν ὑπέρτιμον Κριτὴν ἁπάσης της οἰκουμένης, τὸν Κτίστην καὶ δημιουργὸν τῶν ἁπάντων, τὸν Κύριον τῶν Κυρίων καὶ Βασιλέα τὸν προαιώνιον, ὂν ὑμνούσι τὰ Χερουβεὶμ καὶ Σεραφεὶμ ἐν φόβῳ δοξάζουν οὗ τῷ νεύματι ὑποτάσονται τὰ στοιχεῖα, ἡ θάλασσα καὶ ὁ ἄνεμος· ὂν αἰ ἄβυσσοι φρίττουσι· πᾶν γόνυ κάμπτει ἐπουρανίων, ἐπιγείων τε, καὶ καταχθονίων. Τοιαύτην καὶ τοσαύτην μεγαλειότητα καταφρονὰ ἕνας σκώληξ ἀναξιώτατος καὶ μεμολυσμένος ἁμαρτωλός, ὡσὰν ἐσένα, ὅπου σου πρέπουσι διὰ τᾶς ἀνομίας σου μύριαι κολάσεις καὶ ἀναρίθμηται. [Αμαρτωλών Σωτηρία σελ. 32-33]

Ὁ βλάσφημος, βλασφημεῖ τὸν δοτήρα τῶν ἀγαθῶν, τὸν ἐμπιπλώντα ἐν ἀγαθοὶς τὰς ἐπιθυμίας αὐτοῦ, τὸν στεφανούντα αὐτὸν ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοίς. Ὑβρίζει τὸν πληροῦντα τὰ σύμπαντα χρηστότητος, τὸν συγκρατοῦντα τὸ σύμπαν ἐν τὴ βουλήσει αὐτοῦ. Ὑβρίζει ὃν πάσα ἡ κτίσις ὀρώμενη καὶ ἀόρατος τρέμει, ὂν πάσα ἡ κτίσις ὑμνεῖ, τῷ θελήματι αὐτοῦ δουλεύουσα. [Αγ.Νεκτάριος - Γνώθι σ’ αυτόν σελ. 54-55]

Ἕνας ἄνθρωπος νὰ ὑβρίσει τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφόν μου, ἔχω χρέος ὡσὰν Χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ δὲ νὰ ὑβρίσει τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Παναγίαν μου, δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω. [Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός]

«Ράπισον τοῦ βλασθημούντος τὴν ὅψιν, σύντριψον αὑτοῦ τὸ στόμα, ἁγίασον τὴν χείρα διὰ τῆς πληγῆς». [Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος]