Ἐν ὄψῃ τῆς νηστείας τῆς μεγάλης ἑορτῆς της τοῦ Χριστοῦ γεννήσεως , Ἀρχαῖες προφητεῖες γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

Ἐν ὄψῃ τῆς νηστείας τῆς μεγάλης ἑορτῆς της τοῦ Χριστοῦ γεννήσεως

Ἀρχαῖες προφητεῖες γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε, ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται

Προφητείας Ἡσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα
(Κεφ, 9, 6-7)
Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν οὗ ἡ ἀρχὴ ἐγενήθη ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ· καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ, Μεγάλης βουλῆς ἄγγελος,θαυμαστὸς σύμβουλος, Θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἄξω γὰρ εἰρήνην ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, εἰρήνην καὶ ὑγείαν αὐτῷ. Μεγάλη ἡ ἀρχὴ αὐτοῦ καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον· ἐπὶ τὸν θρόνον Δαυΐδ, καὶ ἐπὶ τὴν βασιλείαν αὐτοῦ κατορθῶσαι αὐτὴν καὶ ἀντιλαβέσθαι αὐτῆς ἐν κρίματι καὶ δικαιοσύνῃ, ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸν αἰῶνα. Ο ζῆλος Κυρίου Σαβαὼθ ποιήσει ταῦτα.

O χρησμὸς τοῦ Ἀπόλλωνος περὶ τῆς κυοφορίας τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ὅπως καταγράφεται στὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου «Ἐξηγητικὸν περὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις ναοῦ», σὲ χειρόγραφο τῆς Βιβλιοθήκης τῆς Ὀξφόρδης.ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥO χρησμὸς τοῦ Ἀπόλλωνος, τὸν ὁποῖο ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη ἐξέφερε πρὸς τοὺς πενῆντα σοφοὺς ρήτορες, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ὁμολογία πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΣΤΙ Ὁ ΕΜΟΣ ΘΕΟΣ, διακηρύττει ὁ Ἀπόλλων, φανερώνοντας ὅτι ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ὀλύμπιοι εἶναι ὑπηρέτες τοῦ Χριστοῦ!ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΔΟΘΕΙΣ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΑΥΤΟΥ: ΕΙΣ ΜΕ ΒΙΑΖΕΤΑΙ ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΦΩΣ. ΚΑΙ Ὁ ΠΑΘΩΝ ΘΕΟΣ ΕΣΤΙΝ. ΚΑΙ ΟΥ ΘΕΟΤΗΣ ΠΑΘΕΝ ΑΥΤΗ. ΑΜΦΩ ΓΑΡ ΒΡΟΤΟΣ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΜΒΡΟΤΟΣ. ΑΥΤΟΣ ΘΕΟΣ ΗΔΗ ΚΑΙ ΑΝΗΡ. ΠΑΝΤΑ ΦΕΡΩΝ ΠΑΡΑ ΠΑΤΡΟΣ, ΕΧΩΝ ΤΕ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΠΑΝΤΑ. ΠΑΤΡΟΣ ΜΕΝ ΕΧΩΝ ΖΩΟΝ,. ΑΛΚΗ ΜΗΤΡΟΣ ΔΕ, ΧΘΙΝΗΤΟΙ ΣΤΑΥΡΟΝ. ΤΑΦΟΝ, ΥΒΡΙΝ, ΑΝΙΑΤΟΥ, ΚΑΙ ΑΠΟ ΒΛΕΦΑΡΩΝ ΠΟΤΕ ΧΕΥΑ<ΤΟ> ΔΑΚΡΥΑ ΘΕΡΜΑ. ΠΕΝΤΕ ΔΕ ΧΙΛΙΑΔΑΣ ΕΚ ΠΕΝΤΕ ΠΥΡΡΩΝ ΚΟΡΕΣΑΙ. ΤΟ ΓΑΡ ΘΕΛΕΙΝ, ΑΒΡΟΤΟΣ ΕΛΚΕΙ. ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΜΟΣ ΘΕΟΣ ΕΣΤΙΝ1. ΕΝ ΞΥΛΩ ΤΑΝΥΣΘΕΙΣ. ΩΣ ΘΑΝΕΝ ΕΚ ΤΑΦΗΣ, ΕΙΣ ΠΟΛΟΝ ΕΛΚΩΝ.Χρησμός τοῦ Ἀπόλλωνος ποὺ δόθηκε στοὺς Δελφοὺς περὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Πάθους Τοῦ: Ἕνας οὐράνιος μὲ πιέζει, τὸ φῶς, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ παθῶν θεός, καὶ δὲν ὑπέφερε ἡ θεότητά του, διότι εἶναι συγχρόνως καὶ τὰ δύο, θνητὸς καὶ μὴ θνητός, ὁ ἴδιος Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, φέρει τὰ πάντα ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ ἔχει τὰ πάντα ἀπὸ τὴν μητέρα. Τὴν ζωὴ ὅμως ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἔχοντας τὴν σωματικὴ δύναμη ἀπὸ μητέρα θνητή, (θὰ ὑποστεῖ) τὸν σταυρό, τὴν ταφή, τὴν ὕβρη. Ἀπὸ τὰ βλέφαρά του κάποτε θὰ κυλήσουν δάκρυα θερμά. Πέντε χιλιάδες ἄνδρες θὰ χορτάσει ἀπὸ πέντε ἄρτους, διότι ἤθελε νὰ ἐξουσιάσει ὡς Θεός. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ δικός μου Θεός, ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε σὲ ξύλο, αὐτὸς ποὺ ἐξέπνευσε καὶ ἀπὸ τὸν τάφο ἕλκει πολλοὺς στὸν οὐρανό.Ο ἀνωτέρω χρησμὸς τοῦ Ἀπόλλωνος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἁγία Αἰκατερίνη, καταγράφεται καὶ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο σὲ χειρόγραφο ποὺ ὅπως ἔχουμε προαναφέρει, ἐκλάπη ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ Βιβλιοθήκη τῆς Κωνσταντινούπολης μέσῳ τοῦ Ἄγγλου πρεσβευτῆ Thomas Roe. Καὶ σὲ αὐτὸ τὸ χειρόγραφο ἀναφέρεται ὅτι ὁ χρησμὸς ἀπηγγέλθη ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν.ΕΤΕΡΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΕΝ Ὦ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΤΙΣ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΑΣΩΝΟΣ, ΟΤΕ ΕΚΤΙΖΕΤΟ Ὁ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΥΘΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΓΟΣ. «ΕΙΣ ΜΕ ΒΙΑΖΕΤΑΙ ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΦΩΣ. ΚΑΙ Ὁ ΠΑΘΩΝ ΘΕΟΣ ΕΣΤΙΝ ΚΑΙ ΟΥ ΘΕΟΤΗΣ ΕΠΑΘΕΝ. ΑΜΦΩ ΓΑΡ ΒΡΟΤΟΣ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΒΡΟΤΟΣ, Ὁ ΑΥΤΟΣ ΘΕΟΣ Ἡ ΚΑΙ ΑΝΗΡ, ΠΑΝΤΑ ΦΕΡΩΝ ΠΑΡΑ ΠΑΤΡΟΣ, ΕΧΩΝ ΔΕ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΠΑΝΤΑ, ΠΑΤΡΟΣ ΔΕ ΖΩΩΝ ΑΛΚΗΝ, ΜΗΤΡΟΣ ΔΕ ΘΝΗΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΝ, ΤΑΦΟΝ, ΥΒΡΙΝ ΑΛΙΤΗΝ. ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΒΛΕΦΑΡΩΝ ΠΟΤΕ ΧΕΥΑΤΟ ΔΑΚΡΥΑ ΘΕΡΜΑ. ΟΣ ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΑΔΑΣ ΕΚ ΠΕΝΤΕ ΠΥΡΩΝ ΚΟΡΕΣΑΤΟ, ΘΕΛΗΤΗΝ ΑΒΡΟΤΟΣ ΑΛΚΗΝ. ΧΡΙΣΤΟΣ, ΟΜΩΣ ΘΕΟΣ ΕΣΤΙΝ, ΕΝ ΞΥΛΩ ΤΑΝΥΣΘΗ, ΟΣ ΘΑΝΕΝ, ΟΣ ΕΤΑΦΗ, ΕΙΣ ΠΟΛΟΝ ΩΡΤΟ.(Μέγας Ἀθανάσιος, Ἐξηγητικὸν περὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις ναοῦ)Σύμφωνα μὲ τὴν ἀνωτέρω καταγραφὴ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ χρησμὸς τοῦ Ἀπόλλωνος ἀπηγγέλθη ὕστερα ἀπὸ σχετικὴ ἐρώτηση τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀργοναυτικῆς ἐκστρατείας, Ἰάσωνος.Στο ἴδιο ἔργο καταγράφεται καὶ ἕνας δεύτερος χρησμὸς τοῦ Ἀπόλλωνος, ὁ ὁποῖος ἀπηγγέλθη στοὺς ἑπτὰ Ἕλληνες σοφοὺς ποὺ συγκεντρώθηκαν στὸν ναὸ τοῦ Ἀγνώστου Θεοῦ τῶν Ἀθηνῶν. Σὲ ἐρώτησή τους πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα σὲ ποιόν μετὰ ἀπ' αὐτὸν ἀνήκει ὁ ναός, ὁ Ἀπόλλων προφητεύει τὴν Ἔλευση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ ὄνομα τῆς μητρὸς Αὐτοῦ Μαρίας.ΣΥΝΑΧΘΕΝΤΕΣ ΔΕ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΕΙΠΟΝ ΤΩ ΑΠΟΛΛΩΝΙ. ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΟΝ ΗΜΑΣ ΛΕΞΑΣ, Ὦ ΑΠΟΛΛΩΝ, ΤΙΝΟΣ ΜΕΤΑ ΣΕ ΔΟΜΟΣ ΟΥΤΟΣ ΕΣΤΑΙ; ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΠΟΚΡΙΝΑΜΕΝΟΣ ΤΟΥΤΟΙΣ ΕΦΗ. «ΟΣΑ ΜΕΝ ΠΡΟΣ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΝ ΟΡΩΡΕ ΠΟΙΕΙΝ, ΠΟΙΕΙΤΕ. ΕΓΩ ΔΕ ΕΦΕΤΜΕΥΩ ΤΡΕΙΣ ΕΝΑ ΜΟΥΝΟΝ ΥΨΙΜΕΔΟΝΤΑ ΘΕΟΝ, ΟΥ ΛΟΓΟΣ Ἀφ<ΘΕΓΚΤΟΣ>, ΕΝ ΑΔΑΗ ΚΟΡΗ ΕΓΚΥΜΟΣ ΓΕΝΟΜΕΝΟΣ, ΕΝ ΑΠΑΝΤΙ ΚΟΣΜΩ ΩΣΠΕΡ ΠΥΡΦΟΡΟΝ ΤΟΞΟΝ ΔΙΑΔΡΑΜΩΝ ΑΛΙΕΥΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΩΣΠΕΡ ΙΧΘΥΑΣ ΒΥΘΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ, ΟΥΣ ΚΑΙ ΖΩΓΡΗΣΑΣ ΠΑΤΡΙ ΠΡΟΣΑΞΕΙ ΔΩΡΟΝ. ΜΑΡΙΑ ΔΕ ΤΟΥΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ». ΚΑΙ ΤΑΥΤΑ ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΑΣ ΑΠΟΛΛΩΝ ΕΙΠΕ.Συγκεντρωμένοι δὲ οἱ σοφοὶ εἶπαν πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα: «προφήτευσε σ' ἐμᾶς προφήτη Ἀπόλλωνα, τίνος μετὰ ἀπὸ σένα θὰ εἶναι ὁ οἶκος αὐτός;» Ἀποκρινόμενος ὁ Ἀπόλλων πρὸς αὐτοὺς εἶπε: «Ὅσα σχετικὰ μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν κοσμιότητα ἔχει παρακινηθεῖ νὰ κάνει, πράττετε καὶ σεῖς. Ἐγὼ δὲ προφητεύω ἕναν μόνον τρισυπόστατο Θεὸ ἐκτεινόμενο εἰς τὰ ὕψη, τοῦ ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος ἀφοῦ κυοφορηθεῖ σὲ κόρη ἀνυποψίαστη, ὅπως ἀκριβῶς τὸ πυρφόρο τόξο, θὰ αἰχμαλωτίσει ὅλον γενικῶς τὸν κόσμο ὅπως ἀκριβῶς τους ἰχθεὶς ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ἀπιστίας. Δῶρο θὰ τὸν προσφέρει εἰς τὸν Πατέρα. Μαρία δὲ τὸ ὄνομα αὐτῆς.»(Μέγας Ἀθανάσιος, Ἐξηγητικὸν περὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις ναοῦ)Ο Ἀπόλλων προφητεύει ἕναν μόνον τρισυπόστατο Θεὸ καὶ προαναγγέλλει τὴν γέννηση τοῦ Υἱοῦ Τοῦ ἀπὸ Κόρη ἀνυποψίαστη, τῆς ὁποίας τὸ ὄνομα εἶναι Μαρία.Στον χρησμὸ ποὺ ἀκολουθεῖ, ὁ Ἀπόλλων διακηρύττει ἐπιπλέον ὅτι ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ὀλύμπιοι εἶναι ἕνα μικρὸ μέρος τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ!Ο μείζονος σημασίας αὐτὸς χρησμὸς καταγράφηκε ἀπὸ τὸν Φιρμιανὸ Λακτάντιο στὸ ἔργο τοῦ Divinae Institutiones. Τὰ χειρόγραφα προέρχονται ἀπὸ τὸν κώδικα Plut. 21.3 τοῦ 15ου αἰῶνα, τῆς Λαυρεντιανῆς Βιβλιοθήκης τῆς Φλωρεντίας.Κώδιξ Plut. 21.3, 15ος αἱ., φφ. 9β, 10α, Φλωρεντία, Biblioteca Laurenziana.De testimonio appollinis c vii:APOLLO enim quem preter ceteros diuinum maximeq; fatidicum existimant colophone respondens quod delphis credo emigrauerat amenitate asiae ductus querenti quis eet aut quit eet omnino deus. Respondit xx et uno versibus quorum hoc principiu est: ΑΥΤΟΦΥΗΣ, ΑΔΙΔΑΚΤΟΣ, ΑΜΗΤΩΡ, ΑΣΤΥΦΕΛΙΚΤΟΣ, ΟΥΝΟΜΑ ΜΗΔΕ ΛΟΓΩ ΧΩΡΟΥΜΕΝΟΣ, ΕΝ ΠΥΡΙ ΝΑΙΩΝ, ΤΟΥΤΟ ΘΕΟΣ. ΜΙΚΡΗ ΔΕ ΜΕΡΙΣ ΘΕΟΥ ΑΓΓΕΛΟΙ ΗΜΕΙΣ.Η μαρτυρία τοῦ Ἀπόλλωνος, κέφ. 7:Ο Ἀπόλλων, ὁ ὁποῖος πράγματι θεωροῦν ὅτι εἶναι θεϊκότερος ὅλων τῶν ἄλλων, καὶ ἰδιαίτερα προφητικὸς μὲ τοὺς χρησμούς του στὴν Κολοφώνα -ὑποθέτω ὅτι ἐπειδὴ παρακινήθηκε ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ τῆς Ἀσίας μετακινήθηκε ἀπὸ τοὺς Δελφούς- σὲ κάποιον ποὺ ρώτησε ποιός ἦταν ὁ ἴδιος, ἢ ποιός τελικὰ ἦταν ὁ Θεός, ἀπάντησε μὲ εἴκοσι ἕναν στίχους, ἐκ τῶν ὁποίων αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχή: «Αὐτοδημιούργητος, ἀδίδακτος, χωρὶς μητέρα, ἀκλόνητος, χωρὶς νὰ χωράει τὸ ὄνομά του σὲ ἀνθρώπινο λόγο, πύρινος αἰώνιος, αὐτὸ εἶναι ὁ Θεὸς· μικρὸ δὲ μέρος τοῦ Θεοῦ ἄγγελοι εἴμεθα ἐμεῖς.» (Λακτάντιος, Divinae Institutiones, βίβλ. 1, κέφ. 7)O χρησμὸς τοῦ Κλαρίου Ἀπόλλωνος ἀπὸ τὴν έκδοσηΣιβυλλιακοί Χρησμοὶ (Παρίσι, 1599).Ο ἀνωτέρω χρησμὸς τοῦ Ἀπόλλωνος, ὅπως καταγράφει ὁ Λακτάντιος, ἀποτελεῖται συνολικὰ ἀπὸ εἴκοσι ἕναν στίχους. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς στίχους, ὁ Λακτάντιος περιλαμβάνει στὸ ἔργο του μόνον τοὺς τρεῖς τελευταίους.Η ὁλοκληρωμένη ἐκδοχὴ τοῦ μοναδικοῦ αὐτοῦ χρησμοῦ περιέχεται σὲ δύο μεγάλες συλλογὲς χρησμῶν. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ Μαντικὴ Ἀνθολογία ποὺ συνετάχθη τὸν 13ο μ.Χ. αἰῶνα ἀπὸ τὸν σπουδαῖο Βυζαντινὸ λόγιο Μάξιμο Πλανούδη. Ἡ Ἀνθολογία αὐτὴ ἐκδόθηκε τὸ 1890 ἀπὸ τὸν E. Cougny στὸ Παρίσι καὶ ἀποτελεῖ μέρος ἑνὸς εὐρύτερου ἔργου τοῦ Πλανούδη μὲ τίτλο «Περὶ γραμματικῆς, περὶ συντάξεως», τὸ ὁποῖο εἶναι μία συλλογὴ 2400 ἐπιγραμμάτων ποὺ περιέχονται σὲ 15000 στίχους, γνωστὸ μὲ τὴν ὀνομασία Anthologia Planoudea (Πλανούδια Ἀνθολογία). Ἡ δεύτερη συλλογὴ ποὺ περιέχει τὸν ὁλοκληρωμένο χρησμὸ τοῦ Ἀπόλλωνος ἔχει τίτλο Ἀνέκδοτοι χρησμοὶ τῶν ἑλληνικῶν θεῶν καὶ ἐκδόθηκε τὸ 1889 ἀπὸ τὸν Γερμανὸ καθηγητὴ τοῦ πανεπιστημίου τῆς Λειψίας, Karl Buresh. Ἂς ἐξακριβώσουμε, λοιπόν, μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς δύο πηγὲς τὴν ὁλοκληρωμένη ἔκδοση τοῦ χρησμοῦ:ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΙΝΟΣ ΕΡΩΤΗΣΑΝΤΟΣ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ, ΣΥ ΕΙ ΘΕΟΣ, Ἡ ΑΛΛΟΣ; ΕΧΡΗΣΕΝ ΟΥΤΩΣ. «ΕΣΘ' ΥΠΕΡ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΚΥΤΕΟΣ ΚΑΘΥΠΕΡΘΕ ΛΕΛΟΓΧΩΣ ΦΛΟΓΜΟΣ ΑΠΕΙΡΕΣΙΟΣ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΣ, ΑΠΛΕΤΟΣ ΑΙΩΝ. ΕΣΤΙ Δ' ΕΝΙ ΜΑΚΑΡΕΣΣΙΝ ΑΜΗΧΑΝΟΣ, ΕΙ ΜΗ ΕΑΥΤΟΝ ΒΟΥΛΑΣ ΒΟΥΛΕΥΣΗΣΙ ΠΑΤΗΡ ΜΕΓΑΣ, ΩΣ ΕΣΙΔΕΣΘΑΙ. ΕΝΘΑ ΚΕΝ ΟΥΤ' ΑΙΘΗΡ ΦΕΡΕΙ ΑΣΤΕΡΑΣ ΑΓΛΑΟΦΕΓΓΕΙΣ, ΟΥΤΕ ΣΕΛΗΝΑΙΗ ΛΙΓΥΦΕΓΓΕΤΙΣ ΑΙΩΡΕΙΤΑΙ. ΟΥ ΘΕΟΣ ΑΝΤΙΑΕΙ ΚΑΤ' ΑΤΑΡΠΙΤΟΝ, ΟΥΔ' ΕΓΩ ΑΥΤΟΣ ΑΚΤΙΣΙΝ ΣΥΝΕΩΝ ΕΠΙΚΙΔΝΑΜΑΙ, ΑΙΘΕΡΟΔΙΝΗΣ, ΑΛΛΑ ΠΕΛΕΙ ΠΥΡΣΟΙΟ ΘΕΟΥ ΠΕΡΙΜΗΚΕΤΟΣ ΑΥΛΩΝ, ΕΡΠΩΝ ΕΙΛΙΓΔΗΝ, ΡΟΙΖΟΥΜΕΝΟΣ. ΟΥ ΜΕΝ ΕΚΕΙΝΟΥ ΑΨΑΜΕΝΟΣ ΠΥΡΟΣ ΑΙΘΕΡΙΟΥ ΔΑΙΣΕΙΕ ΤΙΣ ΗΤΟΡ. ΟΥ ΓΑΡ ΕΧΕΙ ΔΑΙΕΙΝ, ΑΖΗΧΕΙ Δ' ΕΝ ΜΕΛΕΔΗΘΜΩ ΑΙΩΝ ΑΙΩΣΙΝ ΕΠΙΜΙΓΝΥΤΑΙ ΕΚ ΘΕΟΥ ΑΥΤΟΥ. ΑΥΤΟΦΥΗΣ, ΑΔΙΔΑΚΤΟΣ, ΑΜΗΤΩΡ, ΑΣΤΥΦΕΛΙΚΤΟΣ, ΟΥΝΟΜΑ ΜΗΔΕ ΛΟΓΩ ΧΩΡΟΥΜΕΝΟΣ, ΕΝ ΠΥΡΙ ΝΑΙΩΝ, ΤΟΥΤΟ ΘΕΟΣ. ΜΙΚΡΗ ΔΕ ΜΕΡΙΣ ΘΕΟΥ ΑΓΓΕΛΟΙ ΗΜΕΙΣ.Όταν κάποιος Θεόφιλος ρώτησε τὸν Ἀπόλλωνα, «Ἐσὺ εἶσαι Θεὸς ἢ ἄλλος;» χρησμοδότησε ὡς ἑξῆς: «Εὑρίσκεται ἄνω τοῦ οὐρανίου θόλου φλόγα ἄπειρη, ἄπλετος αἰῶνας. Εἶναι ἀνερμήνευτος μεταξὺ τῶν μακαρίων, ἐὰν δὲν ἀποφασίσει μὲ δική του βούληση ὁ μέγας Πατέρας νὰ γίνει ἀντιληπτὸς· ἐκεῖ μᾶλλον οὔτε ὁ αἰθέρας φέρει περίλαμπρα ἀστέρια, οὔτε ἡ σελήνη μὲ τὴν διαπεραστική της λάμψη αἰωρεῖται. Δὲν φανερώνεται ὁ Θεὸς σὲ κάποια ὁδό, οὔτε ἐγὼ ὁ ἴδιος ἐξαπλώνομαι μὲ ἀκτῖνες παρευρισκόμενος μὲ αὐτόν, ὡς στροβιλισμὸς αἰθέρος, ἀλλὰ πλησιάζει ὁ ἀτελείωτος δρόμος τοῦ πυρφόρου Θεοῦ, κινούμενος περιστροφικὰ μὲ ἔντονο ἦχο. Οὔτε, ἂν πλησιάσει κάποιος αὐτὸν ποὺ εἶναι αἰθέριο πῦρ, εἶναι δυνατὸν νὰ καεῖ ἡ καρδία του· διότι (ἡ θεία φλόγα) δὲν καταστρέφει· μὲ ἀκατάπαυστη μελωδία ὁ αἰῶνας ἀναμιγνύεται μὲ τοὺς αἰῶνες ἀπὸ Αὐτὸν τὸν Θεό. Αὐτοδημιούργητος, ἀδίδακτος, χωρὶς μητέρα, ἀκλόνητος, ὄνομα ποὺ δὲν ἐκφέρεται μὲ ἀνθρώπινο λόγο, κατοικεῖ εἰς τὸ πῦρ· αὐτὸ εἶναι ὁ Θεὸς· μικρὸ δὲ μέρος τοῦ Θεοῦ, ἄγγελοι εἴμεθα ἐμεῖς.»α. Karl Buresh, Ἀνέκδοτοι χρησμοὶ τῶν ἑλληνικῶν θεῶν, v, σέλ. 55.β. Μαντικὴ Ἀνθολογία (Μάξιμου Πλανούδη), ἐπίγρ. 140.Σύμφωνα μὲ τὸν μοναδικὸ αὐτὸ χρησμὸ τοῦ Ἀπόλλωνος, ὁ Θεὸς εἶναι ἀνερμήνευτος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἐὰν ὁ ἴδιος δὲν ἀποφασίσει νὰ γίνει ἀντιληπτός. Εἶναι αὐτοδημιούργητος, εἶναι ἄρρητος, κατοικεῖ εἰς τὸ πῦρ, ἐνῶ οἱ Ὀλύμπιοι εἶναι ἕνα μικρὸ μέρος Αὐτοῦ. Eίναι ἄγγελοὶ Τοῦ!Η αὐθεντικότητα ἀλλὰ καὶ ἡ ἀρχαιότητα αὐτοῦ τοῦ χρησμοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μαρτυρία τοῦ ἴδιου τοῦ Λακτάντιου, ἐξακριβώνεται καὶ ἀπὸ τὴν σπανιότητα, τὴν ἀρχαιότητα καὶ τὴν δυναμικὴ τῶν λέξεων ποὺ χρησιμοποιοῦνται.Συγκεκριμένα οἱ λέξεις, ΜΕΛΕΔΗΘΜΩ, ΛΙΓΥΦΕΓΓΕΤΙΣ, ΔΑΙΣΕΙΕ, ΕΙΛΙΓΔΗΝ, ΡΟΙΖΟΥΜΕΝΟΣ, ΚΥΤΕΟΣ, ΣΥΝΕΩΝ, ΕΠΙΚΙΔΝΑΜΑΙ καὶ ΑΙΘΕΡΟΔΙΝΗΣ, δὲν συναντῶνται σὲ κανένα ἄλλο σύγγραμμα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας, ἀλλὰ οὔτε καὶ στὴν μετὰ Χριστὸν γραμματεία! Ἐπιπλέον ἡ λέξη ΑΓΛΑΟΦΕΓΓΕΙΣ χρησιμοποιεῖται μόνο ἀπὸ τὶς Σίβυλλες, ἡ λέξη ΕΣΙΔΕΣΘΑΙ ἀπαντᾶται μόνον στὸν Ἀπολλώνιο τὸν Ρόδιο καὶ τὸν Εὐριπίδη, καὶ ἡ λέξη ΑΤΑΡΠΙΤΟΝ χρησιμοποιεῖται μόνο ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ τὸν Παρμενίδη2. Διὰ τῆς γλωσσολογικῆς αὐτῆς διείσδυσης στὸν χρησμὸ ἀποκλείεται κάθε ἐνδεχόμενο πλαστογράφησής του κατὰ τὴν μετὰ Χριστὸν ἐποχή.Η πολύπτυχη, βαθυνόητη καὶ ἐμβριθὴς γλῶσσα τοῦ Ἀπόλλωνος εἶναι διαποτισμένη μὲ τόση πνευματικότητα, ὥστε λάμπει ἁπλὰ καὶ μόνον διὰ τῆς παρουσίας της. Ὁ μοναδικὸς αὐτὸς χρησμὸς ἀπηγγέλθη γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τοῦ Ἀπόλλωνος στὴν Κλάρο τῆς Κολοφῶνος, στὰ παράλια τῆς Ἰωνίας. Στὸ μαντεῖο αὐτὸ εἶχαν τὴν ἕδρα τοὺς δύο Σίβυλλες ποὺ ἔζησαν σὲ διαφορετικὲς χρονικὲς περιόδους καὶ ἦταν ἀπόγονοι δύο διάσημων Ἑλλήνων προφητῶν.ΟΙ ΣΙΒΥΛΛΕΣΟ προφητικὸς καὶ ἀποκαλυπτικὸς λόγος δὲν ἀποτελεῖ φυσικὰ σύγχρονη ἐπινόηση ἀλλὰ ἀνθρώπινη ἀσχολία παλαιότατη καὶ ἔχει σχέση μὲ τὴν τάση καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ γνωρίζει τὰ μελλούμενα. Πὰ τὴν ἀπόκτηση αὐτῆς τῆς γνώσης χρησιμοποιήθηκαν ἀρκετοὶ τρόποι στὸ πέρασμα τῶν χιλιετῶν. Ἀπὸ τοὺς πλέον παλαιοὺς θεσμοὺς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς κοινωνίας - ἂν καὶ ἀμφιλεγόμενος - ἦταν ὁ θεσμὸς τῶν Σιβυλλῶν (προφήτισσες), οἱ ὁποῖες χρησμοδοτούσαν.Σύμφωνα μὲ τὸν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας (2ος ἀϊ.), ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστοῦσε στοὺς χριστιανοὺς νὰ μελετοῦν τὰ ἑλληνικὰ κείμενα καὶ μάλιστα τοὺς σιβυλλικοὺς χρησμούς: «λάβετε καὶ τὰς ἑλληνικὰς βίβλους. Ἐπίγνωτε Σίβυλλαν, ὡς δηλοῖ ἕνα Θεὸν καὶ τὰ μέλλοντα ἔσεσθαι...»! (Στρωμαστείς, 6 5 42 καὶ Παρίσι 1550, σέλ. 268. Ἐθνικὴ βιβλιοθήκη Ἀθηνῶν (θεολ. 2993)) (Πηγή: Τὰ ἀρχεῖα τῆς χαμένης Γνώσης, Παναγιώτης Α. Τουλάτος, εἰκ. 113) τὸ Βατικανὸ ἤξερε πάντα τὴ βαθιὰ σημασία τῶν σιβυλλικῶν προφητειῶν, γι' αὐτὸ καὶ ὁ Μιχαὴλ Ἄγγελος ἀπαθανάτισε τὶς Σίβυλλες στὴν Καπέλα Σιξτίνα.Ήδη κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες οἱ σιβυλλικοὶ χρησμοὶ ἔγιναν ἀντικείμενο μελέτης καὶ ἀντιγραφῆς ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανοὺς Πατέρες καὶ ἱστορικούς. Ἡ πρῶτες μετὰ Χριστὸν ἀναφορὲς στοὺς σιβυλλικοὺς χρησμοὺς γίνονται ἀπὸ τὸν Πλούταρχο, τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο, τὸν Παυσανία, τὸν Κλήμεντα τὸν Ἀλεξανδρέα καὶ τὸν Εὐσέβιο Καισαρείας.Ο Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς διετέλεσε καθηγητὴς καὶ μετέπειτα διευθυντὴς τῆς Σχολῆς τῆς Ἀλεξανδρείας, ἐνῶ ὁ ἐπίσκοπος Καισαρείας Εὐσέβιος (ὅπως καὶ ὁ Ὠριγένης) εἶχε ὑπὸ τὴν ἐποπτεία του τὸ μεγαλύτερο βιβλιογραφικὸ ἐργαστήριο ἀντιγραφῆς χειρογράφων, στὸ ὁποῖο ἐργάζονταν οἱ καλύτεροι καλλιγράφοι τῆς ἐποχῆς.Το 330 μ.Χ. ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος θέλοντας νὰ ἐφοδιάσει τὶς μεγάλες Ἐκκλησίες τῆς αὐτοκρατορίας μὲ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀνέθεσε στὸν Εὐσέβιο νὰ ἑτοιμάσει πενῆντα χειρόγραφους κώδικες ἀπὸ περγαμηνή. Τὴν ἴδια ἐποχὴ ὁ Εὐσέβιος συγγράφει τὸ ἔργο «Εἰς τὸν βίον Κωνσταντίνου». Σ' αὐτό, ὁ Εὐσέβιος καταγράφει τοὺς χρησμοὺς τῆς Σίβυλλας τῆς Ἐρυθραίας, τὴν ὁποία ἐπαινεῖ καὶ ἀποκαλεῖ θεόπνευστη καὶ μακαρία. Ἡ ἱέρεια αὐτὴ τοῦ Ἀπόλλωνα προφήτευσε ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, τὴν Ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, τοὺς ἔσχατους καιροὺς τοῦ Ἀντίχριστου, τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν τελικὴ κρίση ζώντων καὶ νεκρῶν...Ας δοῦμε μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ αὐτὲς τὶς προφητεῖες. Σημειῶστε ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν ὁ Εὐσέβιος «ἐπενέβη» στὸ πρωταρχικὸ κείμενο ποὺ εἶχε στὴ διάθεση του, ἐξακολουθοῦμε νὰ ἔχουμε ἕνα προφητικὸ κείμενο ἡλικίας 17 αἰώνων ποὺ τείνει νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ κατὰ γράμμα!...Απόσπασμα ἐκ τοῦ Τρίτου Λόγου: «Μετὰ τάδε προβαίνουσα τοῖς λόγοις, περὶ τοῦ ἀπατεῶνας δαίμονος τοῦ ἀντίχριστου φησιν ὠδέπη. Ἐκ δὲ 2εβαστηνὼν ἤξει Βὲλ'ιας μετόπισθεν, καὶ στήσει ὀρέων ὕφος, στήσει δὲ θάλασσαν, ἠέλιον πυρόεντα μέγαν, λαμπρὰν τε σελήνην, καὶ νέκυας στήσει καὶ σήματα πολλὰ ποιήσει ἀνθρώποις, ἀλλ'ουχί τελεσφόρα ἔσσετ' ἐν αὐτῷ, ἀλλὰ πλάνα. Καὶ δὴ πολλοὺς μέροπας πλανήσει...» (μετάφραση; Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ προχωρῶντας διὰ τῶν λόγων, περὶ τοῦ ἀπατεῶνας δαίμονος τοῦ Ἀντίχριστου λέγει ἄσματα προφητικά. Ἀπὸ δὲ τοὺς Σεβαστηνοὺς θὰ φθάσει ὁ Βελίας ἐκ τῶν ὄπισθεν, καὶ θὰ στήσει ὕφος ὀρέων, θὰ στήσει δὲ τὴν θάλασσα, τὸν μεγάλο φλογώδη ἥλιο, καὶ τὴν λαμπρὴ σελήνη, καὶ νεκροὺς θὰ ἀναστήσει καὶ σημεῖα πολλὰ θὰ κάνει στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ δὲν θὰ εἶναι ἀποτελεσματικὰ σ' αὐτόν, ἀλλὰ πλάνα. Καὶ μάλιστα πολλοὺς ἀνθρώπους θὰ πλανήσει...).Στο ἀποκαλυπτικὸ αὐτὸ ἀπόσπασμα περιγράφονται οἱ μεθοδεύσεις τοῦ ἄρχοντα τοῦ κάτω κόσμου Βελιάλ, ἀλλὰ καὶ τὰ σημάδια ποὺ θὰ δώσει στοὺς ἀνθρώπους, τὰ ὁποῖα ἂν ἐκληφθοῦν μεταφορικὰ ἀφοροῦν τὰ ἀπατηλὰ σημεῖα, ὅπως ἡ φαινομενικὴ ἀνάσταση νεκρῶν. Ἐὰν ὅμως, ἐκληφθοῦν κυριολεκτικά, ἀφοροῦν καὶ πάλι τὸ χαραγμένο σημάδι ποὺ θὰ λάβουν οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θὰ προσκυνήσουν τὸ θηρίο. Ἡ Ἴδια προφητεία περὶ τῶν "ἀπατηλῶν σημείων" καὶ τῆς πλάνης τοῦ Ἀντίχριστου, συναντᾶται καὶ στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη: «13 καὶ ποιεῖ σημεῖα μέγάλα, καὶ πῦρ ἵνά ἐκ τοῦ ὁὐρανοῦ καταβαίνῃ ἔἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. 14 καὶ πλὰνᾷ τὸὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη ἂὐτῷ ποίῆσαι ἐνώπιον τὸῦ θὴρίου» (Ἀποκ. Κέφ. Ἰγ,13).Η ὁμοιότητα τῶν σιβυλλικῶν χρησμῶν μὲ τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη, προκαλεῖ κατάπληξη... Ἂν οἱ Ἕλληνες γνώριζαν μαζικὰ τοὺς σιβυλλικοὺς χρησμούς, θὰ καταλάβαιναν ὅτι ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ ἦταν ἡ ἐπαλήθευση αὐτῶν τῶν χρησμῶν.Υπήρξαν Ἕλληνες οἱ ὁποῖοι παρέδιδαν τὴν πανάρχαια γνώση καὶ Ἱστορία, ποὺ ὀνομάσθηκε Μυθολογία, στὶς ἑπόμενες γενιές. Ἡ λέξη μυθολογῶ, σημαίνει ὅτι παραδίδω διὰ τοῦ λόγου, ἱστορικὰ γεγονότα καὶ πανάρχαιες παραδόσεις. Ἀρκετοὶ Ἕλληνες ποὺ διατηροῦσαν καὶ γνώριζαν τὶς ἀρχαῖες παραδόσεις ἦταν μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ἀσπάστηκαν τὸν Χριστιανισμό, διότι ἔβλεπαν τὰ κοινὰ σημεῖα ἀπὸ τὰ λεγόμενα τῶν πατέρων τους, ποὺ περιέγραφαν τοὺς χρησμοὺς τῶν Σιβυλλῶν.Η προφητεία τῆς Σίβυλλας τῆς Ἐρυθραίας, μὲ ἀκροστιχίδα «Ἰησοῦς Χριστός», ὅπως περιλαμβάνεται στὸν κώδικα 419 τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης Ἱεροσολύμων, συνεχίζεται ἀπὸ ἕνα δεύτερο μακροσκελὲς προφητικὸ λόγο, στὸν ὁποῖο προφητεύεται ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν παρθένο Μαρία, τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων, τὸ μαρτύριο τῆς Σταυρώσεως, τὰ μαστιγώματα καὶ τὰ ραπίσματα, τὸ ἀκάνθιστο στεφάνι, ἀλλὰ καὶ ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Παναγίας! Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι καὶ στὶς δύο προφητεῖες ἀναφέρεται ὁ ἄρχοντας τοῦ κάτω κόσμου, τὸ θηρίο.H Σίβυλλα τῆς Κυμαία προφήτευσε: «Θὰ ἔλθει ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ καὶ θὰ φορέσει σάρκα ἀνθρώπινη, ὁμοιούμενος μὲ τοὺς θνητοὺς τῆς γῆς. Θὰ φέρει τὸ ὄνομα τοῦ τέσσερα φωνήεντα καὶ δύο σύμφωνα, ὀκτὼ μονάδες, ὀκτὼ δεκάδες καὶ ὀκτὼ ἑκατοντάδες, ἤτοι τὸν ἀριθμὸ 888» (προέβλεψε δηλαδὴ τὸ ὄνομα ΙΗΣΟΥΣ) (βλ. Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία Εὐσεβίου καὶ 20° τόμο Ἑλληνικῆς Πατρολογίας τοῦ Κέντρου Πατερικῶν Ἐκδόσεων, σέλ. 1285-1293).Μια ἀκόμη ἐντυπωσιακὴ περίπτωση ὁ Χρησμός της Σίβυλλας τῆς Ἐρυθραίας, ἱέρειας τοῦ Ἀπόλλωνος, περὶ τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἀκροστιχίδα τοῦ χρησμοῦ σχηματίζεται ἡ φράση «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ ΣΤΑΥΡΟΣ» (μὲ «εἰ»). Περὶ τῆς Σίβυλλας τῆς Ἐρυθραίας, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας (Te ntecreties Nikaenae Sydonue, 40, 18) μαρτυρεῖ ὅτι προφήτευσε 3.000 χρόνια πρὶν τὴν ἐποχή του, δηλαδὴ τὸ 2700 π.Χ. περίπου, ὁπότε - ἂν δὲν εἶναι χαλκευμένη - ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ μιὰ πανάρχαια προφητεία καὶ τὴν ἀρχαιότερη καταγεγραμμένη περὶ τοῦ ὀνόματος «Ἰησοῦς Χρειστὸς» καὶ περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ στὴ γῆ, τῶν συμβάντων τῆς ζωῆς του καὶ τῶν συμβάντων ποὺ θὰ προηγηθοῦν στὴ γῆ μέχρι τὴν Δευτέρα Παρουσία, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸ χάραγμα τοῦ Ἀντίχριστου.Η πρώτη ἦταν η Σίβυλλα ἡ Κολοφωνία, ἡ ὁποία ὀνομαζόταν Λάμπουσα καὶ ἦταν ἀπόγονος τοῦ μάντη Κάλχα.Η δεύτερη Σίβυλλα, ποὺ ἦταν καὶ ἡ ἀρχαιότερη, ἦταν ἡ Μαντὼ ἡ ὁποία ἀπεκαλεῖτο καὶ Σίβυλλα Θεσσαλή. Ἡ Μαντὼ ἔζησε πρὶν ἀπὸ τὸν Τρωικὸ πόλεμο, ἦταν κόρη τοῦ τυφλοῦ μάντη Τειρεσία καὶ σύμφωνα μὲ μία παράδοση ἦταν αὐτὴ ποὺ ἵδρυσε τὸ μαντεῖο τοῦ Ἀπόλλωνος στὴν Κλάρο.Ο τυφλὸς πατέρας της ἦταν αὐτὸς ποὺ προανήγγειλε στοὺς Ἀχαιοὺς τὴν νικηφόρα ἐκστρατεία κατὰ τῆς Τροῖας. Πολὺ κοντὰ στὴν Κλάρο βρίσκεται ἡ Μίλητος, ἡ σπουδαιότερη πόλη τῆς Ἰωνίας ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς Ἑλλάδας πρὶν ἀπὸ τὴν ἀκμὴ τῶν Ἀθηνῶν. Στὴν πόλη αὐτή, ποὺ ἦταν πανάρχαια ἀποικία τῶν Κρητῶν, ἱδρύθηκε τὸ πρῶτο Πανεπιστήμιο τοῦ κόσμου, ἡ περίφημη πολυτεχνικὴ καὶ φιλοσοφικὴ σχολὴ τῆς Μιλήτου, μὲ πρωτεργάτες τὸν Θαλῆ τὸν Μιλήσιο, τὸν πατέρα τῆς Γεωμετρίας καὶ τῆς μαθηματικῆς ἀποδείξεως, καὶ τοὺς μαθητὲς τοῦ Ἀναξίμανδρο καὶ Ἀναξιμένη. Σὲ μικρὴ ἀπόσταση νοτίως της Μιλήτου, στὴν πόλη Δίδυμα, ὑπῆρχε ὁ ναὸς τοῦ Διδυμαίου Ἀπόλλωνος, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν ναὸ τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσσο ἦταν οἱ δύο μεγαλύτεροι ναοὶ τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου. Ἀπὸ τὸ μαντεῖο τοῦ Διδυμαίου Ἀπόλλωνος προέρχονται τρεῖς ἰδιαίτερα σημαντικοὶ χρησμοί, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ δύο καταγράφηκαν ἀπὸ τὸν Φιρμιανὸ Λακτάντιο στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου μ.Χ. αἰῶνα. Οἱ τρεῖς αὐτοὶ χρησμοὶ περιέχονται ἐπίσης στὴ Μαντικὴ Ἀνθολογία τοῦ Μάξιμου Πλανούδη, στὴν ὁποία ἔχουμε ἤδη προαναφερθεῖ. Στὸν πρῶτο ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς χρησμούς, ὁ Ἀπόλλων διακηρύττει τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀποτέλεσμα τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ!ΨΥΧΗ ΜΕΝ ΜΕΧΡΙΣ ΟΥ ΔΕΣΜΟΙΣ ΠΡΟΣ ΣΩΜΑ ΚΡΑΤΕΙΤΑΙ, ΦΘΑΡΤΑ ΝΟΟΥΣΑ ΠΑΘΗ, ΘΝΗΤΑΙΣ ΑΛΓΗΔΟΣΙΝ ΕΙΚΕΙ. ΗΝΙΚΑ Δ' ΑΥΤΕ ΛΥΣΙΝ ΒΡΟΤΕΗΝ ΜΕΤΑ ΣΩΜΑ ΜΑΡΑΝΘΕΝΩΚΙΣΤΗΝ ΕΥΡΗΤΑΙ, ΕΣ ΑΙΘΕΡΑ ΠΑΣΑ ΦΟΡΕΙΤΑΙ, ΑΙΕΝ ΑΓΗΡΑΟΣ ΟΥΣΑ, ΜΕΝΕΙ Δ' ΕΣ ΠΑΜΠΑΝ ΑΤΕΙΡΗΣ. ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΣ ΓΑΡ ΤΟΥΤΟ ΘΕΟΥ ΔΙΕΤΑΞΕ ΠΡΟΝΟΙΑ.Η ψυχὴ μέχρι τότε ποὺ συγκρατεῖται ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ σώματος, ἀντιλαμβανόμενη τὰ φθαρτὰ πάθη, ὑποχωρεῖ στοὺς θνητοὺς πόνους. Ὅταν ὅμως αὐτή, μετὰ τὴν διάλυση τοῦ σώματος, βρεῖ τὴν ἀπελευθέρωση, μεταφέρεται ὁλόκληρη στὸν αἰθέρα καὶ ὑπάρχει ἐκεῖ παντοτινὴ χωρὶς νὰ γηράσκει· μένει δὲ γενικὰ ἀκαταπόνητη. Ἡ πρωτόγονη Πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὸ διέταξε τοῦτο.(Μαντική Ἀνθολογία Μάξιμου Πλανούδη, τόμ. 3, ἐπίγρ. 126)Ο ναὸς τοῦ Ἀπόλλωνος στὰ Δίδυμα τῆς Μιλήτου εἶχε ὕψος 14 μέτρα καί, ὅπως γράφει μὲ ἔμφαση ὁ Gruben, «εἶναι τόσο τεράστια, ὥστε κάτω ἀπὸ τὸ ὑπέρθυρο θὰ χωροῦσε ἕνα κίονας τοῦ Παρθενῶνα μαζὶ μὲ τὸν θριγκό του». Οἱ δύο παραστάδες αὐτῆς τῆς πύλης, δηλαδὴ οἱ δύο πλαϊνὲς κολόνες της, ἦταν δύο ὀγκόλιθοι ποὺ ζύγιζαν 70 τόνους ἕκαστος! Οἱ δύο αὐτοὶ ὀγκόλιθοι, συνεχίζει ὁ Gruben, «ἔχουν μῆκος 14 μ., βάρος 70 τόνων, καὶ πρόκειται γιὰ τοὺς μεγαλύτερους ὀγκόλιθους ποὺ φορτώθηκαν σὲ πλοῖο, μεταφέρθηκαν καὶ μετακινήθηκαν ποτὲ στὴν ἀρχαιότητα!» (Gruben, Ἱερὰ καὶ ναοὶ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, σέλ. 414). Πίσω ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν μνημειακὴ πύλη ὑπῆρχε ἡ αἴθουσα τοῦ μαντείου τοῦ Ἀπόλλωνος, στὴν ὁποία εἶχαν πρόσβαση μόνον οἱ ἱερεῖς. Οἱ πιστοὶ εἶχαν πρόσβαση μόνο στὸν πρόναο· ἐκεῖ ἐλάμβαναν τοὺς χρησμοὺς τοῦ Ἀπόλλωνος ἀπὸ τὸν μάντη-ἱερέα, ὁ ὁποῖος τοὺς ἀπήγγελλε στεκούμενος στὴν εἴσοδο τῆς «ἱερῆς πύλης».Το μῆκος τοῦ ναοῦ μαζὶ μὲ τὴν βάση του ἦταν 118,34 μ., τὸ πλάτος 60,13 μ., τὸ ὕψος τῶν κιόνων 19,70 μ. καὶ τὸ συνολικὸ ὕψος ἔφθανε τὰ 34 μ.!Οι ἑπόμενοι δύο χρησμοὶ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τοῦ Διδυμαίου Ἀπόλλωνος, καταγράφηκαν ἀπὸ τὸν Λακτάντιο στὰ ἔργα τοῦ De Ira Dei καὶ Divinae Institutiones ἀντίστοιχα. Στὸν πρῶτο ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς χρησμοὺς ἐξυμνεῖται ὁ ἕνας Βασιλέας Θεὸς καὶ Γεννήτορας τῶν πάντων.ΕΙΔΕ ΘΕΟΝ ΒΑΣΙΛΗΑ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΤΗΡΑ ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ,ΟΝ ΤΡΕΜΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΑΙΑ, ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΣ, ΗΔΕ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΤΑΡΤΑΡΕΟΙ ΤΕ ΜΥΧΟΙ, ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΕΚΦΡΙΤΤΟΥΣΙΝ.Γνώρισε τὸν Βασιλέα Θεὸ καὶ Γεννήτορα τῶν πάντων,τον ὁποῖον τρέμει ἡ γῆ, καὶ ὁ οὐρανός, ἀκόμη καὶ ἡ θάλασσα, καὶ φρίττουν τὰ βάθη τῶν ταρτάρων καὶ οἱ δαίμονες.α. Λακτάντιος, De Ira Dei, κέφ. 23β. Μαντικὴ Ἀνθολογία Μάξιμου Πλανούδη, τόμ. 3, ἐπίγρ. 128.Στον τρίτο χρησμὸ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Διδύμων, ὁ Ἀπόλλων προαναγγέλλει τὴν σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου ἀπὸ Χαλδαίους κριτές. Τὸ χειρόγραφο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Λακτάντιου Divinae Institutiones καὶ προέρχεται ἀπὸ τὴν Λαυρεντιανὴ Βιβλιοθήκη τῆς Φλωρεντίας.Κώδιξ Plut. 21.3, 15ος αἱ., φ. 121β, Φλωρεντία, Biblioteca Laurenziana.ΘΝΗΤΟΣ ΕΗΝ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ, ΣΟΦΟΣ ΤΕΡΑΤΩΔΕΣΙΝ ΕΡΓΟΙΣ, ΑΛΛ' ΥΠΟ ΧΑΛΔΑΙΩΝ ΚΡΙΤΩΝ ΟΠΛΟΙΣ ΣΥΝΑΛΩΘΕΙΣ, ΓΟΜΦΟΙΣ ΚΑΙ ΣΚΟΛΟΠΕΣΣΙ ΠΙΚΡΗΝ ΑΝΕΠΛΗΣΕ ΤΕΛΕΥΤΗΝ.Ήταν θνητὸς κατὰ τὴν σάρκα, σοφὸς σὲ ἀσύλληπτα ἔργα, ἀλλὰ ἀφοῦ συνελήφθη πὸ Χαλδαίους κριτὲς μὲ ὅπλα, μὲ καρφιὰ καὶ πασσάλους ὁλοκλήρωσε τὸ πικρὸ τέλος.α.Λακτάντιος, Divinae Institutiones, βίβλ. 1, κέφ. 7β. «Μαντικὴ Ἀνθολογία» Μάξιμου Πλανούδη, τόμ. 3, ἐπίγρ. 125Ο ἀνωτέρω χρησμὸς διεσώθη καὶ ἀπὸ τὸν νεοπλατωνικὸ φιλόσοφο Πορφύριο (232-304 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος τὸν περιέλαβε στὸν ἐπίλογο τοῦ ἔργου του Περὶ τῆς ἐκ λογίων φιλοσοφίας. Ὁ Πορφύριος δὲν ἀναφέρει ποιός ἐξέφερε τὸν χρησμό, καταγράφει ὅμως ὅτι οἱ Ὀλύμπιοι θεοὶ ἀποδέχονται τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν μνημονεύουν μὲ λόγια ὡραιότατα!ΤΟΝ ΓΑΡ ΧΡΙΣΤΟΝ ΟΙ ΘΕΟΙ ΕΥΣΕΒΕΣΤΑΤΟΝ ΑΠΕΦΗΝΑΝΤΟ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΝ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΕΥΦΗΜΩΣ ΤΕ ΑΥΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΣΙ.Διότι οἱ θεοὶ φανέρωσαν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει ὑπάρξει εὐσεβέστατος καὶ ἀθάνατος, καὶ μὲ ὡραιότατα λόγια αὐτὸν μνημονεύουν.(Πορφύριος, Περὶ τῆς ἐκ λογίων φιλοσοφίας, ἐπίλογος)Στο ἴδιο ἔργο, ὁ Πορφύριος διασώζει ἕναν ἀκόμη χρησμό, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Ἀπόλλων ἐξυμνεῖ τὸν «Ἄρρητο Πατέρα» τῆς δημιουργίας:ΑΘΑΝΑΤΩΝ ΑΡΡΗΤΕ ΠΑΤΗΡ, ΑΙΩΝΙΕ, ΜΥΣΤΑ, ΚΟΣΜΩΝ ΑΜΦΙΔΡΟΜΩΝ ΕΠΟΧΟΥΜΕΝΕ ΔΕΣΠΟΤΑ ΝΩΤΟΙΣ ΑΙΘΕΡΙΟΙΣ, ΑΛΚΗΣ ΙΝΑ ΣΟΙ ΜΕΝΟΣ ΕΣΤΗΡΙΚΤΑΙ ΠΑΝΤ' ΕΠΙΔΕΡΚΟΜΕΝΩ ΚΑΙ ΑΚΟΥΟΝΤ' ΟΥΑΣΙ ΚΑΛΟΙΣ, ΚΛΥΘΙ ΤΕΩΝ ΠΑΙΔΩΝ, ΟΥΣ ΗΡΟΣΑΣ ΑΥΤΟΣ ΕΝ ΩΡΑΙΣ. ΣΗ ΓΑΡ ΥΠΕΡ ΚΟΣΜΟΝ ΤΕ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΝ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΑΧΡΥΣΗ ΥΠΕΡΚΕΙΤΑΙ ΠΟΛΛΗ ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΛΚΗ, ΗΣ ΥΠΕΡΗΩΡΗΣΑΙ ΟΡΙΝΩΝ ΦΩΤΙ ΣΕΑΥΤΟΝ...Άρρητε πατέρα τῶν ἀθανάτων, αἰώνιε μύστη, Δέσποτα ποὺ περιφέρεσαι στοὺς κόσμους ποὺ περιτρέχουν ἐπάνω στὴν ράχη τῶν αἰθέρων, ὅπου ἡ δύναμη ἔχει στηριχτεῖ σ' ἐσένα, ὁ ὁποῖος βλέπεις τὰ πάντα καὶ ἀκοῦς μὲ αὐτιὰ τέλεια, ἄκουσε καὶ τὰ τέκνα σου τὰ ὁποῖα σὲ κατάλληλο χρόνο καλλιέργησες. Διότι, ἡ δική σου χρυσῆ καὶ αἰώνια δύναμη ὑπέρκειται πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὸν ἀστερόεντα οὐρανό, πάνω ἀπὸ τὰ ὁποῖα αἰωρεῖσαι ἐξάπτοντας τὸν Ἑαυτόν σου μὲ φῶς...(Πορφύριος, Περὶ τῆς ἐκ λογίων φιλοσοφίας, σέλ. 141)Εκ τῶν ἀνωτέρω χρησμῶν καθίσταται φανερὸ ὅτι ὁ Ἀπόλλων, ἐκτὸς ἀπὸ ἐμπνευστὴς καὶ καθοδηγητὴς τῶν Σιβυλλῶν, ὑπῆρξε ἕνας οὐράνιος ἀγγελιαφόρος τοῦ «Ἄρρητου Πατέρα» ἢ τοῦ «Γεννήτορα τῶν πάντων» καὶ συγχρόνως ἕνας προφήτης τῆς Ἐλεύσεως καὶ τῆς Σταυρώσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ «Χαλδαίους κριτές». Αὐτὸς καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ὀλύμπιοι, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόλλων ὁμολογεῖ, εἶναι ἕνα μικρὸ μέρος τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ.www.scarlakidis.gr/kefalaio9.htmlΟ ΑΡΧΑΙΟΣ ΝΑΟΣ τοῦ «ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΟΥ» ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΟ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἐπὶ πολλὰ χρόνια διετέλεσε διευθυντὴς τῆς περίφημης βιβλιοθήκης τῆς Ἀλεξάνδρειας στὴν ὁποία ἦταν συγκεντρωμένα γραπτὰ κείμενα τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι στὴν εἴσοδο τῆς ἱερῆς βιβλιοθήκης ὑπῆρχε ἐπιγραφὴ ποὺ ἔγραφε «Ψύχῆς Ἰἀτρεῖον» («ἑξῆς δι' ὑπάρχειν τήν ἱἐρᾶν βιβλιοθήκη, ἐφ' ἧς ἐἰγέγραφθαι «Ψύχῆς Ἰἀτρεῖον»» (Διόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 49, 3)Στο ἔργο τοῦ «Ἐξηγητικὸν πέρὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις ναοῦ» ἐπεξηγεῖ σὲ ποιόν πραγματικὰ ἀνῆκε ὁ ναὸς τοῦ Ἀγνώστου Θεοῦ τῶν Ἀθηνῶν, παραθέτοντας τὶς προφητεῖες τῶν Ἑλλήνων διὰ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ.Το ἐν λόγῳ ἔργο τοῦ Ἁγίου διασώζεται στὸν κώδικα ἄ. Vat. Gr. 1198 τῆς Βατικανῆς βιβλιοθήκης, στὸν κώδικα Bodleianus Roe 5 τῆς Bodleian Βιβλιοθήκης τῆς Ὀξφόρδης καθὼς καὶ σὲ δύο συλλογὲς μὲ τίτλο Τὰ Εὑρισκόμενα Πάντα Ἁγίου Ἀθανασίου, οἱ ὁποῖες βρίσκονται στὴν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη τῆς Ἀθήνας (θεολ. 665 καὶ θεολ. 667).Ο Ἅγιος Ἀθανάσιος μᾶς ἐξιστορεῖ ὅτι πολλὰ χρόνια πρὸ τῆς Ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ, κάποιος σοφὸς ὀνόματι Ἀπόλλων, ἀπὸ τὸν Θεὸν παρακινούμενος, ὅπως πιστεύει, ἔκτισε τὸ ναὸ στὴν Ἀθήνα, ἀφοῦ ἔγραψε εἰς αὐτὸν τὸν βωμό «Ἀγνὼστῳ Θέῷ».Περί τοῦ ναοῦ, καὶ περὶ τῶν διδασκαλείων καὶ τῶν θεάτρων τῶν ἐν Ἀθήναις.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ - Ἐξηγητικὸν περὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις ναοῦ«Τούς τὰς θείας γραφὰς μή ἐπισταμένους, ἐξ ἂὐτῆς λοιπὸν τῆς τῶν πραγμάτων φύσεως, πέῖσαι ὀφείλομεν περὶ θεογνωσίας λέγειν, ὁρῶμεν γὰρ τινας ὁὐσίας ἐν τῇ κτίσει ὁὐ κατὰ φῦσιν, ἀλλά ὑπὲρ φῦσιν μετά ἀλλήλων ὑπηρετούσας ὁἷόν τί λέγω, φύσις τῶν ὑδάτων, ὁὐσία ῥεὐστή, καὶ κατωφερής ὑπάρχει, πῶς ὁρῶμεν τοὺς λεγομένους σίφωνας ἔκ τῆς θαλάσσης ὕδὼρ πρὸς τὰς νεφέλας ἀνάγοντας· τὸ δὲ θαυμαστὸν ρητὸν τό ἁλμυρόν ἀνερχόμενον, γλυκύ ἐπὶ γῆς διὰ τῶν ὄμβρὼν κατέρχεται· πῶς δὲ πάλιν ἡ τῶν σωμάτων φύσις βολιστικὴ κατὰ φῦσιν ὑπάρχουσα, ὁρᾶται ἀβόλιστος, καί ἄδυτος ἀν τόῖς ὕδασι τῆς Μαρμαρικῆς Πενταπόλεως; ὁὐ μόνον δέ, ἀλλὰ γὰρ καί ὕδατος καὶ πυρός ἐναντία ἡ φύσις ὑπάρχουσα, ἐν τῷ ἅμά ἦν, ὅτε ἐν Λυκίας τῷ ὅρεῖ τῷ λεγομένῳ Ὀλύμπῳ, καθὼς μυριάδες ἀνδρῶν ἑὠράκασι, καὶ μέχρι τοῦ νῦν ἐκείνων βλέπουσι, καί ἄλλὰ παράδοξα ἐν τῇ κτίσει θεωρούμενα, καὶ θαυμαζόμενα, ἅτινα ὁὐκ ἄν ὁὕτως ὑπὲρ φῦσιν γενέσθαι ἔμελλον ἔἰ μὴ ὁὐσίας τις θεοῦ ἦν τούτων δεσπόζουσα, καὶ τούτοις ἐπιτρέπουσα, ἀλλήλοις μή ἀντιτάττεσθαι. Ἑλλήνων πάῖδες, βρὸντῆς στὲρρᾶς γινομένης, πῶς ἅπασα ἡ τῶν ἀνθρώπων φύσις τρέμει, φρίττει τε καί ἐξίσταται μηνύουσα διὰ τὸῦ σχήματος, ὅτί ὑπὸ δεσπότου ἐστίν, τὸῦ τὰς βροντᾶς ἐργαζομένου»Αυτούς οἱ ὅποιοι δὲν γνωρίζουν καλὰ τὶς θεῖες γραφές, ἀπὸ τὴν ἰδίαν λοιπὸν τὴν φύση τῶν πραγμάτων, ὀφείλομε νὰ πείσουμε ὥστε νὰ ὁμιλοῦν διὰ τὴν θεία γνώση. Διότι βλέπομε μερικὲς οὐσίας εἰς τὴν δημιουργία νὰ εἶναι ὄχι σύμφωνες πρὸς τὴν φύση τους, ἀλλὰ ὑπεράνω τῆς φύσεως τοὺς νὰ ὑπηρετοῦν ἡ μία τὴν ἄλλη ὡς παράδειγμα ἀναφέρω, τὴν φύση τῶν ὑδάτων, ἡ ὁποία ὡς οὐσία ρευστὴ καὶ καθοδικὴ ὑπάρχει, πῶς βλέπουμε τοὺς λεγόμενους στροβίλους ἀπὸ τὴν θάλασσαν νὰ ὁδηγοῦν τὸ νερὸ ἄνω πρὸς τὶς νεφέλες, καὶ τὸ θαυμαστὸ ρητὸ ὅτι τὸ ἁλμυρὸ νερὸ ἀνέρχεται, ἐνῶ τὸ γλυκὸ κατεβαίνει μὲ τὴν βροχὴ εἰς τὴν γῆ; Πῶς λοιπὸν πάλι ἡ φύσις τῶν σωμάτων ἂν καὶ εἶναι σύμφωνος πρὸς τὴν φύση, φαίνεται μὴ καθοδικὴ καὶ ἀβύθιστος στὰ νερὰ τῆς Μαρμαρικῆς Πενταπόλεως; Ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ μάλιστα καὶ ἢ φύσις ἐνῶ εἶναι ἀντίθετος μὲ τὸ ὕδωρ καὶ τὸ πῦρ, συγχρόνως ἦταν κάποτε εἰς τὸ ὅρος τῆς Λυκίας τὸ ὀνομαζόμενο Ὄλυμπο, ὅπως χιλιάδες ἀνθρώπων ἔχουν δεῖ καὶ μέχρι σήμερον ἐκείνων βλέπουν, καὶ ἄλλα παράδοξα ὁρατὰ εἰς τὴν κτίση καὶ ἄξια ἀπορίας, τὰ ὁποῖα δὲν ἐπρόκειτο νὰ ὑπερβοῦν τὴν φύση τῶν ἐὰν δὲν δέσποζε εἰς αὐτὰ κάποια θεϊκὴ οὐσία, ἐπιτρέποντας τῶν νὰ μὴν ἀντιτάσσονται μεταξύ των· ὧ παῖδες Ἑλλήνων, ὅταν ξεσπάσει ἰσχυρὴ βροντή, πῶς τρέμει καὶ ἐξίσταται ὁλόκληρος ἡ φύσις τῶν ἀνθρώπων φανερώνοντας μὲ τὸ σχῆμα της, ὅτι εὑρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸν Δεσπότη, ὁ ὅποιος προκαλεῖ τὶς βροντές.«Καί τὰῦτα μὲν πρὸς τούς ἀφελεστέρους τῶν Ἑλλήνων ἠγόῦν ἀγραμμάτοις, ἔἰς θεογνωσίαν φέροντα ὑποδείγματα, πρὸς δὲ τοὺς παρὰ ἂὐτοῖς σοφούς, ἐκ φιλοσόφων ἀρχαίων δυνατῶν, μαρτυρίας πολλὰς περὶ θεοσέβειας τινές Ἑλλήνων σοφοί ἔφασαν, ἀλλὰ καὶ τὴν τὸῦ Χριστοῦ ὁἰκονομίαν ἀμὺδρῶς προεμήνυσαν. καὶ γὰρ πρὸ πὸλλῶν χρόνων ταῆς Χριστοῦ ἐπιδημίας, σοφὸς τίς ὀνόματι Ἀπόλλων, θεόθεν, ὡς ὁἶμαι, ἐπικινηθείς, ἔκτισε τόν ἐν Ἀθήναις ναόν, γράψας ἐν ἂὐτῷ βώμῷ, ἀγνὼστῳ θέῷ· ἐν ἂὐτῷ τοίνυν συνήχθησαν ὁἱ πρῶτοι τῶν Ἑλλήνων φιλόσοφοι, ἵνὰ περὶ τὸῦ ναοῦ ἐρωτήσωσιν ἄὐτόν, καὶ περὶ προφητείας καὶ θεοσέβειας, ὧν τά ὀνόματα ἐρόῦμεν ταῦτα. Πρῶτον Τίτων, δεύτερος Βίας, τρίτος Σόλων, τέταρτος Χείλων, πέμπτος Θουκυδίδης, ἑκτὸς Μένανδρος, ἕβδομος Πλάτων. ὁὗτοι ὁἱ ἑπτὰ φιλόσοφοι ἔφησαν τῷ Ἀπόλλωνι· Προφήτευσον ἡμῖν, πρόφῆτα, ὦ Ἄπολλον, τίς ἐστίν ὅδὲ ἔἶπον. τίνος ἔτί ὁ μετὰ σὲ βωμὸς ὁὗτος; πρὸς ὁὕς ὁ Ἀπόλλων ἔφῇ· Ὅσὰ μὲν πρὸς ἀρετὴν καὶ κόσμον ὀρώρετε ποιεῖν, ποιεῖτε. ἐγὼ γάρ ἐφετμεύω τρισένα ὑψιμέδοντα. ὁὗ λόγος ἄφθεγκτος ἐν ἀδείω κόρη ἔγκυμος ἔσταί, ὥσπὲρ πυροφόρον τόξον ἅπαντα κόσμον ζωγρήσας, πατρί, προσάξει δῶρον. Μαρία δὲ τὸ ὄνομα ἄὐτῆς.»Και αὐτὰ ὅσον ἄφορα στοὺς ἀφελέστερους ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας, δηλαδὴ τοὺς ἀμόρφωτους, ποῦ φέρνουν παραδείγματα διὰ τὴν θεογνωσία. Ἐνῶ σχετικὰ μὲ τοὺς σοφούς, κάποιοι Ἕλληνες σοφοὶ ἐκ τῶν ἀρχαίων σπουδαίων φιλοσόφων, ἀνέφεραν πολλὲς μαρτυρίες διὰ τὴν θεοσέβεια, ἀλλὰ προανήγγειλαν ἀμυδρὰ καὶ τὴν τοῦ Χριστοῦ οἰκονομία.Διότι πολλὰ ἔτη πρὸ τῆς Ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, κάποιος σοφὸς ὀνόματι Ἀπόλλων, ἀπὸ τὸν Θεὸ παρακινούμενος ὅπως πιστεύω, ἔκτισε τὸν ναὸ στὴν Ἀθήνα, ἀφοῦ ἔγραψε εἰς αὐτὸν τὸν βωμό, Ἀγνώστω Θεῶ. Εἰς αὐτὸν λοιπὸν συγκεντρώθηκαν οἱ πρῶτοι φιλόσοφοι τῶν Ἑλλήνων, διὰ νὰ τὸν ρωτήσουν σχετικῶς μὲ τὸν ναόν, καὶ διὰ τὴν προφητεία, καὶ τὴν θεοσέβεια, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα αὐτὰ θὰ ἀναφέρουμε. Πρῶτος ὁ Τίτων, δεύτερος ὁ Βίας, τρίτος ὁ Σόλων, τέταρτος ὁ Χείλων, πέμπτος ὁ Θουκυδίδης, ἐκτὸς ὁ Μένανδρος, ἕβδομος ὁ Πλάτων. Αὐτοὶ οἱ ἑπτὰ φιλόσοφοι εἶπαν πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα: «Προφήτευσε σὲ μᾶς προφήτη Ἀπόλλωνα, ποῖος ἦταν ἐδῶ, τίνος ἀκόμη εἶναι ὁ βωμὸς αὐτὸς μετὰ ἀπὸ ἐσένα;»Προς αὐτοὺς ὁ Απόλλων είπε: Ὅσα σχετικὰ μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν κοσμιότητα παρακινεῖτε νὰ κάνουν, πράττετε καὶ σεῖς. Διότι ἐγὼ προφητεύω κυβερνήτη μὲ τριπλὴ ὑπόσταση εἰς μίαν. Τοῦ ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος θὰ κυοφορηθεῖ εἰς ἀνυποψίαστη κόρη, ὅπως ἀκριβῶς τὸ πυρφόρο τόξο, ἀφοῦ αἰχμαλωτίσει ὅλον γενικῶς τὸν κόσμο, θὰ τὸν προσφέρει ὡς δῶρο εἰς τὸν Πατέρα. Μαρία σὲ τὸ ὄνομα αὐτῆς«Ἔστί δὲ ἡ λύσις προφητείας ὁὕτως· περὶ μὲν τὸῦ ναοῦ ἐστὶν ὁ πρῶτος λόγος, ὅσά, φησί, πρὸς κόσμον τὸῦ ναοῦ, καὶ κάλλος δυνατόν ὑμῖν ποίῆσαι, τά ἀρέσκοντα τῷ θὲῷ καὶ ἀνθρώποις <ποιεῖτε>. ἐγὼ γάρ ὑπολαμβάνω ἔἶναι ἐν τῷ ὁὐρανῷ τρισυπόστατον μέγαν ὕψιστον βασιλέα, τούτου ἄναρχος θεός, καὶ λόγος ἐν ἀ κόρη σαρκοῦται, καί ὥσπὲρ πυροφόρον τόξον, ἤ ὡς δυναμώτερον, <ἔἰς> ἅπαντα κόσμον φανήσεται, ἁλιεύων τόὺς ἀνθρώπους, ὥσπέρ ἰχθύα ἐκ τὸῦ βυθοῦ τῆς ἀπιστίας καί ἀγνωσίας, ὁὕστινας προσάξει τῷ ἑαὐτοῦ πατρὶ δῶρον· Μαρία δὲ τό ὄνομα ἄὐτῆς. καὶ τὸῦτο μὲν προφητεύων ὁ Ἀπόλλων ἔἶπε. Τίτων ε'φῇ· Ἥξά ἡ ἀνίσχουσα ὑμῖν μέλλων τὸν ὁὐράνιον τὸῦ θεοῦ, καὶ πατρὸς πάῖδα ἡ ἄναρχος κόρη κύει, Βίας ἔἶπεν· Ὁὗτος ἐστίν ἀπὸ ὁὐρανῶν βεβηκῶς, φλογός ὑποβαλών ἀθάνατον πῦρ. ὅν τρέμει ὁὐρανός γῆ τε <καὶ> θάλασσα, τάρτατοι καὶ βύθιοι δαίμονες, ἂὐτοπάτωρ τρισόλβιος. Σόλων ἔἶπεν· Ὀψὲ ποτε ἐπὶ τήν <πολυ> σχεδὴν ταύτην ἐλάσεις θεὸς γάῖαν, καὶ δίχα σφάλματος σὰρξ γενήσεται ἀκαμάτου θεότητος, ἀνιάτων πὰθῶν λύσεις φοροῦσα, καὶ πικρὸς γενήσεται φθόνος λαοῦ, καὶ πρός ὕψὸς κρεμασθεῖς, ὡς θανάτου κατάδικος, ἔἰς πάντα πρᾶος πεσεῖται. Χείλων ἔἶπεν· Ἀκάματος φύσις θεοῦ γενήσεται, ἐξ αὖτοῦ δὲ ὁ ἂὐτός ὁὐσία, καὶ λόγος.»Υπάρχει ἡ ἐξήγησης τῆς προφητείας ὡς ἕξης: Σχετικῶς μὲ τὸν ναὸ εἶναι ὁ πρῶτος λόγος. Ἀναφέρει, ὅσα εἶναι σχετικὰ μὲ τὴν διακόσμηση τοῦ ναοῦ καὶ εἶναι δυνατὸν εἰς ὑμᾶς νὰ προξενήσουν ὀμορφιά, εἰς τὸν Θεὸ καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὅσα ἀρέσκουν νὰ κάνετε. Διότι ἐγὼ θεωρῶ ὅτι εἶναι ὁ μέγας ὕψιστος βασιλεὺς ὁ τρισυπόστατος εἰς τὸν οὐρανό. Καὶ ὁ Λόγος αὐτοῦ ὡς ἄναρχος Θεός, εἰς παρθένο κόρη ἐνσαρκώνεται, ὅπως ἀκριβῶς τὸ πυρφόρο τόξο, ἢ ὅσο γίνεται ἰσχυρότερα, ὅλα θὰ τὰ ἀποκαλύψει εἰς τὸν κόσμο, ἁλιεύοντας τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἀκριβῶς τὸν ἰχθὺ ἀπὸ τὸν βυθὸ τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀγνοίας, τοὺς ὁποίους θὰ προσφέρει ὡς δῶρο εἰς τὸν Πατέρα του-Μαρία τὸ ὄνομα αὐτῆς. Αὐτὰ προφητεύοντας εἶπε ὁ Ἀπόλλων.Ο Τίτων είπε: «Θὰ ἔλθει αὐτὴ ἡ ὁποία θὰ ὑψώσει πρὸς χάριν μας τὸ οὐράνιο παιδίο τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός- ἡ παρθένος κόρη κυοφορεῖ».Ο Βίας είπε: «Αὐτὸς εἶναι ὁ ὅποιος ἦλθε ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ἀφοῦ ὑπέταξε τὸ ἀθάνατο πῦρ τῆς φλογός. Αὐτὸν τρέμει ὁ οὐρανός, ἡ γῆ καὶ ἢ θάλασσα, οἱ τάρταροι καὶ οἱ ὑποχθόνιοι δαίμονες, τρισμακάριος ὁ ἴδιος ὁ Πατέρας». Ὁ Σόλων εἶπε: «Ὡς Θεὸς θὰ φθάσει εἰς αὐτὴν τὴν πολυδιηρημένην γῆ καὶ θὰ γεννηθεῖ μὲ σάρκα ἀλάθητο. Μὲ ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς θεότητα θὰ ἀπαλλάξει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν φθορὰ τῶν ἀνιάτων παθῶν. Καὶ τούτων θὰ τὸν φθονήσει ἄπιστος λαὸς καὶ ἀφοῦ κρεμαστεῖ ὑψηλὰ ὡς κατάδικος εἰς θάνατον, ὅλα θὰ τὰ ὑποφέρει μὲ πραότητα».Ο Χειλών είπε: «Ἄφθαρτος φύσις τοῦ Θεοῦ θὰ γεννηθεῖ, ἐξ αὐτοῦ δὲ ὁ ἴδιος ὡς οὐσία καὶ Λόγος».«Θουκυδίδης εἶπε· θεὸν σέβου καὶ μάνθανε. μὴ ζήτει δέ τις ἐστὶ καὶ πῶς; ὁὐ γάρ ἔστίν ὅτε ὁὐκ ἔστίν, ὡς ὄντὰ τὸῦτον σέβου καὶ μάνθανε. ἀσεβὴς γὰρ τὸν νὸῦν ὁ θέλων μανθάνειν θεόν. Μένανδρος ἔἶπεν· ὁ παλαιὸς νέος, καὶ ὁ νέος ἀρχάῖος, ὁ πατὴρ μόνος, καὶ ὁ μόνος πατήρ, τό ἕν τρία καὶ τὰ τρία ἕν. ἄσαρκον σαρκικόν. γῆ τέτοκε τὸν ὁὐράνιον βασιλέα. Πλάτων ἔἶπεν ἐπειδῆ ὁ θεός ἀγαθός, ὁὐ πάντων ἔἶναι ἄἴτιος, ὡς ὁἱ πολλοὶ λέγουσιν. πὸλλῶν δέ ἀναίτιος, καὶ τῶν μέν ἀγάθῶν, ὁὐδέν ἄλλὸ φαμὲν ἂἴτιον ἔἶναι μόνον τῶν κάλῶν, κὰκῶν δὲ ὁὐκέτι. Ἂὖ πάλιν ἔφησαν ὁὖτοι ὁἱ ἑπτὰ καὶ ἔἶπον. ἔἰ μὲν περὶ τῆς τὸῦ Χριστοῦ ὁἰκονομίας, καὶ περὶ τῆς ἁγίας τριάδος. Ἄλλὸς δὲ τὶς τῶν Ἑλλήνων σοφὸς μεθ' ἑτέρων τίνῶν, Ἄσκληπιὸς λεγόμενος, ἄἰτησάντων ἑρμηνείαν τῶν πάντων φιλοσόφων φιλοσοφώτερον δὸῦναι ἂὐτοῖς λόγον περὶ θεοῦ φύσεως, ὁ δέ Ἑρμὴς λαβῶν σιφέριον ἔγραψεν ὁὕτως· ἔἰ μὴ πρόνοια τὶς τὸῦ τῶν πάντων κυρίου, ὁὐ μὴν τὸν λόγον τόῦτον ἀποκαλύψαι ἠβούλοντο· ὁὐδέ ὑμᾶς τοιούτοις ἔργοὶς κατεῖχεν, ἵνὰ περὶ τούτων ἐρωτήσητε. ὁὐ γάρ ἐφικτόν ἐστὶν ἔἰς ἀμυήτους τοιαῦτα παρασχέσθαι μυστήρια· ἀλλὰ τῷ νοΐ ἀκουσάντων ἀκούσατε· ἐν μόνον ἦν· φῶς νοερὸν πρὸ φωτὸς νοεροῦ, καί ἦν ἄὐτά ἕνωσις ἐκ τὸῦ νὸῦ φωτὶ καὶ πνεύματι. τὰ πάντα ἐξ ἄὐτοῦ, καὶ ἔἰς ἄὐτόν, ἔἰς γόνιμον ἐκ γονίμου, κατελθών ἐπὶ γονίμῳ ὕδατο ἔγκυον τό ὕδώρ ἐποίησεν. Ὁἶδας πῶς ὁἱ τῶν Ἑλλώνων πὰῖδες προεφήτευσαν καὶ τὸν προάναρχον θεὸν καὶ τὸν συνάναρχον ἂὐτοῦ ὑἱόν καὶ λόγον, καὶ τὸ σύνθρονον ἂὐτοῦ καὶ ὁμοοῦσιον πνὲῦμα προεκήρυξαν, καὶ τὰ τίμια τὸῦ σταυροῦ πάθη προεκύρηξαν· ἂὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος σὺν τῷ παναγὶῳ πνεύματι, ἔἰς τὸὺς ἄἰῶνας ταῶν ἄἰῶνων. ἀμήν»Ο Θουκυδίδης είπε: «Νὰ σέβεσαι τὸν Θεὸ καὶ νὰ κατανοεῖς. Μὴν ζητεῖς (νὰ μάθεις) ποῖος εἶναι, καὶ πῶς. Διότι οὐδέποτε εἶναι ἀνύπαρκτος, ὡς ὑπάρχοντα λοιπὸν νὰ τὸν σέβεσαι καὶ νὰ τὸν ἀντιλαμβάνεσαι. Διότι εἶναι ἄσεβης αὐτὸς ὁ ὅποιος θέλει σύμφωνα μὲ τὸν νοῦν νὰ ἐξακριβώσει τὸν Θεό». Ὁ Μένανδρος εἶπε: «Ὅ παλαιὸς νέος καὶ ὁ νέος ἀρχαῖος. Ὁ Πατέρας μοναδικός, καὶ ὁ μοναδικὸς Πατέρας. Τὸ ἕνα τρία, καὶ τὰ τρία ἕνα. Ἄσαρκο, ἔνσαρκο. Ἡ γῆ γέννησε τὸν οὐράνιο βασιλέα». Ὁ Πλάτων εἶπε: «Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγαθός, δὲν εἶναι αἴτιος διὰ τὰ πάντα, ὅπως οἱ πολλοὶ λέγουν. Εἶναι ἀναίτιος δὲ διὰ πολλά, καὶ διά τα μὲν ἀγαθὰ εἶναι αἴτιος, διὰ τίποτε ἄλλο δὲν λέμε ὅτι εἶναι αἴτιος παρὰ μόνον διὰ τὰ καλά, διὰ τὰ κακὰ δὲ καθόλου».Και πάλιν αὐτοὶ οἱ ἑπτὰ σοφοὶ ἰσχυρίστηκαν καὶ εἶπαν. Ἐπειδὴ (μίλησαν) διὰ τὴν οἰκονομία τοῦ Χρίστου καὶ διὰ τὴν Ἁγία Τριάδα. Κάποιος ἄλλος Ἕλληνας σοφὸς μαζὶ μὲ κάποιους ἄλλους, ὁ λεγόμενος Ἀσκληπιός, ἐπειδὴ ζήτησαν ὅλοι οἱ φιλόσοφοι νὰ δώσει ἑρμηνεία μὲ φιλοσοφικότερο λόγο εἰς αὐτοὺς διὰ τὴν φύση τὸν θεοῦ.Ο δὲ Έρμης λαμβάνοντας ἔναυσμα ἔγραψε ὡς ἕξης: «Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ πρόνοια τοῦ Κυρίου ὅλων, δὲν θὰ ἤθελαν νὰ ἀποκαλύψουν τὸν λόγο αὐτόν, οὔτε ἐσᾶς θὰ τοιαύτη ἐπιθυμία διὰ νὰ ρωτήσετε αὐτά. Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν εἰς ἀμύητους νὰ παραδίδονται τοιαῦτα ἀλλὰ ἀφοῦ κατανοήσατε μὲ τὸν νοῦ ἀκούσατε. Ἕνα καὶ μοναδικὸ ἦταν Φανερό, τὸ ὅποιον προϋπῆρχε τοῦ νοεροῦ Φωτὸς· καὶ ἦταν αὐτὰ ἕνωση ἀπὸ τοῦ Νοῦ διὰ τοῦ Φωτὸς καὶ τοῦ Πνεύματος.Τα πάντα ἐξ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτόν, ἀφοῦ κατῆλθε εἰς γόνιμο (φύση) ἐκ γονίμου (Φύσεως), εἰς γόνιμο ὕδωρ, ἔγκυον κατέστησε τὸ ὕδωρ.»Γνωρίζεις πὼς τὰ παιδιὰ τῶν Ἑλλήνων προφήτεψαν καὶ τὸν προάναρχο Θεὸ καὶ τὸν συνάναρχο Υἱὸ αὐτοῦ καὶ Λόγο, καὶ τὸ ὀμόθρονο αὐτοῦ καὶ ὁμοούσιο Πνεῦμα προεκύρηξαν, καὶ τὰ τίμια πάθη, εἰς αὐτὸν ἡ δόξα καὶ ἡ ἰσχὺς μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα καὶ τὸ πανάγιο Πνεῦμα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν.Πηγή:α. Vat. Gr. 1198, φφ. 65α - 67αβ. Τὰ Εὑρισκόμενα Πάντα Ἁγίου Ἀθανασίου, Παρίσι 1698. Ἐθνικὴ βιβλιοθήκη Ἀθηνῶν, θεολ. 665, σέλ. 598, 599.ΑΠΟΛΛΩΝ«Ὅσα μὲν πρὸς ἀρετὴν καὶ κόσμον ὀρώρετε ποιεῖν, ποιεῖτε. ἐγὼ γάρ ἐφετμεύω τρισένα ὑψιμέδοντα. ὁὗ λόγος ἄφθεγκτος ἐν ἀδείω κόρη ἔγκυμος ἔσταί, ὥσπὲρ πυροφόρον τόξον ἅπαντα κόσμον ζωγρήσας, πατρί, προσάξει δῶρον. Μαρία δὲ τὸ ὄνομα ἄὐτῆς.»«Όσα σχετικὰ μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν κοσμιότητα παρακινεῖτε νὰ κάνουν, πράττετε καὶ σεῖς. Διότι ἐγὼ προφητεύω κυβερνήτη μὲ τριπλὴ ὑπόσταση εἰς μίαν. Τοῦ ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος θὰ κυοφορηθεῖ εἰς ἀνυποψίαστη κόρη, ὅπως ἀκριβῶς τὸ πυρφόρο τόξο, ἀφοῦ αἰχμαλωτίσει ὅλον γενικῶς τὸν κόσμο, θὰ τὸν προσφέρει ὡς δῶρο εἰς τὸν Πατέρα. Μαρία σὲ τὸ ὄνομα αὐτῆς»Υπάρχει στὰ χειρόγραφα:α. Vat. Gr., 1198, φ. 65ββ. Σινᾶ 327, φ.236αγ. Διονυσίου 281, φ. 103αδ. Σινᾶ 1189, φ. 6βΑΠΟΛΛΩΝ (Σόλων)«Ὀψέ ποτε ἐπὶ τήν <πολυ> σχεδὴν ταύτην ἐλάσεις θεὸς γάῖαν, καὶ δίχα σφάλματος σὰρξ γενήσεται ἀκαμάτου θεότητος, ἀνιάτων πὰθῶν λύσεις φοροῦσα, καὶ πικρὸς γενήσεται φθόνος λαοῦ, καὶ πρός ὕψὸς κρεμασθεῖς, ὡς θανάτου κατάδικος, ἔἰς πάντα πρᾶος πεσεῖται.»«Ως Θεὸς θὰ φθάσει εἰς αὐτὴν τὴν πολυδιηρημένην γῆ καὶ θὰ γεννηθεῖ μὲ σάρκα ἀλάθητο. Μὲ ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς θεότητα θὰ ἀπαλλάξει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν φθορὰ τῶν ἀνιάτων παθῶν. Καὶ τούτων θὰ τὸν φθονήσει ἄπιστος λαὸς καὶ ἀφοῦ κρεμαστεῖ ὑψηλὰ ὡς κατάδικος εἰς θάνατον, ὅλα θὰ τὰ ὑποφέρει μὲ πραότητα».Εκτός ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο (τὴν ἀποδίδει στὸν Σόλωνα) καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, ὑπάρχει στὰ χειρόγραφα ὡς προφητεία τοῦ Ἀπόλλωνα:α. Δοχειαρίου 5, φ. 124α, Σίβυλλαβ. Σινᾶ 327, φ.235α - 235β, Πλάτωνγ. Βατοπεδίου 754, φ. 182β, Ὄμηροςδ. Σινᾶ 1189, φ. 7, Χίλωνε. Ἰβήρων 386, φ. 174β, Πλάτωνστ. Richard Bentleii Epistola, σέλ. 10, Ἀντίοχοςζ. Διονυσίου 281, φφ. 103α - ἀ03β, ΠλάτωνΣΟΛΩΝ (Βίας)«Οὗτος ἐστίν ἀπὸ ὁὐρανῶν βεβηκῶς, φλογός ὑποβαλών ἀθάνατον πῦρ. ὅν τρέμει ὁὐρανός γῆ τε <καὶ> θάλασσα, τάρτατοι καὶ βύθιοι δαίμονες, ἂὐτοπάτωρ τρισόλβιος.»«Αυτός εἶναι ὁ ὅποιος ἦλθε ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ἀφοῦ ὑπέταξε τὸ ἀθάνατο πῦρ τῆς φλογός. Αὐτὸν τρέμει ὁ οὐρανός, ἡ γῆ καὶ ἢ θάλασσα, οἱ τάρταροι καὶ οἱ ὑποχθόνιοι δαίμονες, τρισμακάριος ὁ ἴδιος ὁ Πατέρας»Αποδίδεται ἀπὸ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο στὸν Βία ἀλλὰ στὰ ἄλλα τέσσερα χειρόγραφα ποὺ ἀπαντᾶται ἀποδίδεται στὸν Σόλωναα. Vat. Gr., 1198, φ. 66αβ. Σινᾶ 327, φ.235β, Σόλωνγ. Διονυσίου 281, φ. 103α, Πλούταρχοςδ. Διονυσίου 167, φ. 151α , χρ. Χίλωνε. Richard Bentleii Epistola, σέλ. 7, Σόλωνστ. Σινᾶ 1189, φ. 7α, Σόλωνζ. Ἰβήρων 386, φ. 176α, ΣόλωνΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ«Ακάματος φύσις Θεοῦ γεννήσεται οὐκ ἔχουσα ἀρχήν. Ἐξ αὐτοῦ δὲ ὁ πανσθενὴς οὐσιοῦται Λόγος»«Ακατάβλητος φύσις Θεοῦ θὰ γεννηθεῖ ποὺ δὲν ἔχει ἀρχήν. Ἀπὸ αὐτὸν λοιπὸν ἀποκτᾶ οὐσία ὁ παντοδύναμος Λόγος.»Υπάρχει στὰ χειρόγραφαα. Σινᾶ 327, φ. 235α.β. Vat. Gr. 1198, φ. 66αγ. Διονυσίου 281, φ. 103αδ. Διονυσίου 167, φ. 151αε. Richard Bentleii Epistola, σέλ. 7στ. Ἰβήρων 386, φ. 174αΜΕΝΑΝΔΡΟΣ ἢ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ«θεόν σέβου καὶ μάνθανε. μὴ ζήτει δέ τις ἐστὶ καὶ πῶς; ὁὐ γάρ ἔστίν ὅτε ὁὐκ ἔστίν, ὡς ὄντὰ τὸῦτον σέβου καὶ μάνθανε. ἀσεβὴς γὰρ τὸν νὸῦν ὁ θέλων μανθάνειν θεόν.»«Να σέβεσαι τὸν Θεὸ καὶ νὰ κατανοεῖς. Μὴν ζητεῖς (νὰ μάθεις) ποῖος εἶναι, καὶ πῶς. Διότι οὐδέποτε εἶναι ἀνύπαρκτος, ὡς ὑπάρχοντα λοιπὸν νὰ τὸν σέβεσαι καὶ νὰ τὸν ἀντιλαμβάνεσαι. Διότι εἶναι ἄσεβης αὐτὸς ὁ ὅποιος θέλει σύμφωνα μὲ τὸν νοῦν νὰ ἐξακριβώσει τὸν Θεὸ»Υπάρχει στὰ χειρόγραφαα. Διονυσίου 281, φ. 103α , Θουκυδίδηςβ. Vat. Gr. 1198, φ. 66β, Θουκιδίδηςγ. Ἰβήρων 386, φ. 176α, Μένανδροςδ. Σινᾶ 1189, φ. 7β, ΜένανδροςΠΛΑΤΩΝΑΣ (Μέναδρος)«ὁ παλαιὸς νέος, καὶ ὁ νέος ἀρχάῖος, ὁ πατὴρ μόνος, καὶ ὁ μόνος πατήρ, τό ἕν τρία καὶ τὰ τρία ἕν. ἄσαρκον σαρκικόν. γῆ τέτοκε τὸν ὁὐράνιον βασιλέα»«Ο παλαιὸς νέος καὶ ὁ νέος ἀρχαῖος. Ὁ Πατέρας μοναδικός, καὶ ὁ μοναδικὸς Πατέρας. Τὸ ἕνα τρία, καὶ τὰ τρία ἕνα. Ἄσαρκο, ἔνσαρκο. Ἡ γῆ γέννησε τὸν οὐράνιο βασιλέα». Ὁ Πλάτων εἶπε: «Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγαθός, δὲν εἶναι αἴτιος διὰ τὰ πάντα, ὅπως οἱ πολλοὶ λέγουν. Εἶναι ἀναίτιος δὲ διὰ πολλά, καὶ διά τα μὲν ἀγαθὰ εἶναι αἴτιος, διὰ τίποτε ἄλλο δὲν λέμε ὅτι εἶναι αἴτιος παρὰ μόνον διὰ τὰ καλά, διὰ τὰ κακὰ δὲ καθόλου».Υπάρχει στὰ χειρόγραφαα. Διονυσίου 167, φ. 151α , Πλάτωνβ. Vat. Gr. 1198, φ. 66β, Θουκιδίδηςγ. Ἰβήρων 386, φ. 174α, Πλάτωνδ. Σινᾶ 1189, φ. 7β, Πλάτωνε. Διονυσίου 281, φ. 103α, Χίλωνστ. Richard Bentleii Epistola, σέλ. 7 - 8 Θουκυδίδης Πλούταρχοςζ. Σινᾶ 327, φ. 235β, ΠλούταρχοςΕΡΜΗΣ«εἰ μὴ πρόνοια τὶς τὸῦ τῶν πάντων κυρίου, ὁὐ μὴν τὸν λόγον τόῦτον ἀποκαλύψαι ἠβούλοντο· ὁὐδέ ὑμᾶς τοιούτοις ἔργοὶς κατεῖχεν, ἵνὰ περὶ τούτων ἐρωτήσητε. ὁὐ γάρ ἐφικτόν ἐστὶν ἔἰς ἀμυήτους τοιαῦτα παρασχέσθαι μυστήρια· ἀλλὰ τῷ νοΐ ἀκουσάντων ἀκούσατε· ἐν μόνον ἦν· φῶς νοερὸν πρὸ φωτὸς νοεροῦ, καί ἦν ἄὐτά ἕνωσις ἐκ τὸῦ νὸῦ φωτὶ καὶ πνεύματι. τὰ πάντα ἐξ ἄὐτοῦ, καὶ ἔἰς ἄὐτόν, ἔἰς γόνιμον ἐκ γονίμου, κατελθών ἐπὶ γονίμῳ ὕδατο ἔγκυον τό ὕδώρ ἐποίησεν»«Εάν δὲν ὑπῆρχε ἡ πρόνοια τοῦ Κυρίου ὅλων, δὲν θὰ ἤθελαν νὰ ἀποκαλύψουν τὸν λόγο αὐτόν, οὔτε ἐσᾶς θὰ τοιαύτη ἐπιθυμία διὰ νὰ ρωτήσετε αὐτά. Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν εἰς ἀμύητους νὰ παραδίδονται τοιαῦτα ἀλλὰ ἀφοῦ κατανοήσατε μὲ τὸν νοῦ ἀκούσατε. Ἕνα καὶ μοναδικὸ ἦταν Φανερό, τὸ ὅποιον προϋπῆρχε τοῦ νοεροῦ Φωτὸς· καὶ ἦταν αὐτὰ ἕνωση ἀπὸ τοῦ Νοῦ διὰ τοῦ Φωτὸς καὶ τοῦ Πνεύματος.Τα πάντα ἐξ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτόν, ἀφοῦ κατῆλθε εἰς γόνιμο (φύση) ἐκ γονίμου (Φύσεως), εἰς γόνιμο ὕδωρ, ἔγκυον κατέστησε τὸ ὕδωρ»Υπάρχει στὰ χειρόγραφαα. Vat. Gr. 1198, φ. 66β, 66αβ. Ἰβήρων 386, φ. 173β, 174αγ. Κύριλλος, Κατὰ Ἰουλιανοῦ, Ι, 552 Β καὶ Ι, 556 Ἀδ. Διονυσίου 281, φ. 103αε. Μαλάλας, Χρονογραφία, σὲλ 26στ. Σινᾶ 327, φ. 235αΛΟΙΠΟΙΛουκιανός (55.13.91): «ὁ μὲν γὰρ σταυρὸς ἀνδρείας σημεῖον»Ανάξαρχος: «Κάποιος ἀπὸ τοὺς θεοὺς θὰ πέση ἀπὸ ἀνθρώπινο χέρι», «Βεβληθήσεταί τις θεῶν βροτήσιαι χειρὶ» Διογένης Λαέρτιος ΙΧ 60.Πλάτωνας: Δέχονταν μέγιστο διδάσκαλο ὁ ὁποῖος θὰ διδάξει τὴν ἀλήθεια (Πλ. Ἀλκιβ. Δεύτ. 31 α)Πλούταρχος: Αὐτὸ εἶναι ἀπ' ὅλα τὸ ὕψιστον κανένα αἴτιον δὲν ἐπινοεῖται πρωτύτερα . Διότι ὁ Λόγος εἶναι ἀπὸ αὐτὸν καὶ δὲν εἶναι ἀπὸ ἄλλον ὁ Λόγος.Αντίοχος ἐκ Κολοφῶνος: «Ὀν ἀπ΄ ὅλα πνευματικότερον, ἕνας Νοῦς ἂν καὶ ὑπάρχει, ἀπὸ κάθε τί ποὺ ἔχει γεννηθεῖ πνευματικότερον, Λόγος ἄφθαρτος εἶναι Υἱός, λάμψις ἀκτινοβολοῦσα πνευματικοῦ Πατρός»Σωκράτης: Ὡς ἄλλος Ἠσαΐας προφητεύει ὅτι διὰ τοῦ Θεοῦ μόνο γίνεται ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπολυτρωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία «τοιοῦτος ὁὖν ἄλλὸς ὁὐ ῥᾳδίως ὑμῖν γένήσεται, ὦ ἄνδρές, ἀλλ᾽ ἐὰν ἐμὸὶ πέίθησθε, φέίσεσθέ μου· ὑμὲῖς δ᾽ ἴσὼς τάχ᾽ ἂν ἀχθόμενοι, ὥσπὲρ ὁἱ νύστάζοντες ἐγείρόμενοι, κρόύσαντες ἄν με, πείθόμενοι Ἀνύτῳ, ῥᾳδίως ἂν ἀποκτείναιτε, ἔἶτα τὸν λοὶπὸν βίον καθεύδοντες διατελοῖτε ἄν, ἔἰ μή τινα ἄλλὸν ὁ θέὸς ὑμῖν ἐπὶπέμψειεν κήδόμενος ὑμῶν» (Πλάτων Ἀπολ. Σὼκρ ἰη΄)ΡΩΜΑΙΟΙΤάκιτος: Ρωμαῖος ἱστορικὸς μαρτυρεῖ ὅτι ἅπαντες οἱ λαοὶ εἶχαν τὰ μάτια τοὺς στραμμένα πρὸς τὴν Ἰουδαία σὰν ἕνα πόλο τῆς κοινῆς αὐτῶν ἐλπίδας ἀπὸ ὅπου ἔμελλε νὰ ἐξέλθει ὁ προσδοκώμενος βασιλεὺς «Ἅπαντες ἐν γένει ἦσαν πεπεισμένοι ἐπὶ τῇ πίστει ἀρχαίων προφητειῶν, ὅτι ἡ Ἀνατολὴ ἔμελλε νὰ ὑπερισχύσει καὶ ὅτι μετ' οὐ πολὺ ἔμελλον, ἵνα ἴδωσιν ἐξερχόμενους ἐκ τῆς Ἰουδαίας τους μέλλοντας ἵνα ποιμάνωσι τὴν οἰκουμένην» (Ἱστορ. ΙΑ βλ ἔ κέφ.)Αύγουστος: Κατὰ τὸν Σουΐδαν καὶ Νικηφόρο Κάλλιστο (ἐκκλ. Ἱστορ. ΑΙ.Ζ.) ὅταν ἦλθε ὁ Αὔγουστος στοὺς Δελφοὺς καὶ ἐρώτησε τὸ μαντεῖο γιὰ τὸ ποιός ἔμελλε νὰ βασιλεύσει μετὰ ἀπὸ αὐτὸν ἔλαβε γιὰ ἀπάντηση τὸν ἑξῆς χρησμὸ «Παῖς Ἑβραῖος κέλεται μὲ θεοῖς μακάρεσσιν ἀνάσσων. Τὸν δὲ δόμον προλιπεῖν καὶ αἴδης αὔθις ἰκέσθαι. Λοιπὸν ἄπιθι σιγῶν ἐκ βωμῶν ἡμέτερων» καὶ συμπληρώνει ὁ Σουίδας «Καὶ ἐξελθὼν ἐκ τοῦ μαντείου ὁ Αὔγουστος ἔστησε ἐν τῷ Καπιτωλίω βωμὸν ἐν ὦ γέγραπται Ρωμαϊκοῖς γράμμασιν, ὁ βωμὸς οὗτος ἐστὶ τοῦ πρωτόγονου Θεοῦ». Ἐπὶ τοῦ Αὐγούστου τούτου γεννήθηκε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἡ δὲ ἐκκλησία ἡμῶν συνωδὰ στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ Β΄ Ι ψάλει «Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο καὶ Σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς Ἁγνῆς, ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατηργῆται»Σουετώνιος: Ὁ ρωμαῖος αὐτὸς ἱστορικὸς μαρτυρεῖ καὶ ἰσχυροποιεῖ τὴν ἄποψη ὅτι πλεῖστοι χρησμοὶ προεῖπαν τὴν ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ λέγοντας «σὲ ὅλη τὴν ἀνατολὴ ὑπῆρχε ἡ φήμη τῆς ἀρχαίας καὶ σταθερῆς γνώμης, ὅτι εἶχε θεόθεν προορισθεῖ κατὰ τὸν καιρὸ ἐκεῖνο νὰ ἐξέλθουν ἐκ τῆς Ἰουδαίας οἱ μέλλοντες ποὺ θὰ ποιμάνουν τὴν οἰκουμένη»Ουϊργίλιος: Ρωμαῖος ποιητὴς ἑρμήνευσε χρησμὸ τῶν ἀρχαίων Συβιλλῶν, ἀναγγέλλοντας τὴν ἔλευση Βασιλέως τὸν ὁποῖον ὄφειλαν νὰ ἀναγνωρίσουν οἱ θέλοντες γιὰ νὰ σωθοῦν λέγοντας «οἱ ὑπὸ τῆς Σιβύλλης ἀσθέντες χρόνοι τέλως πάντων ἔφθασαν, ἡ ἄπειρος τῶν αἰώνων σειρὰ μέλλει νὰ ἀρχίσει, ἰδοὺ νέα γενεὰ πέμπεται οὐρανόθεν. ἔστω ἡ γέννησης τοῦ παιδίου τούτου, δι ου μέλλει νὰ παύση ὁ σιδηροῦς αἰὼν καὶ νὰ ἀνεγερθῇ ὁ χρυσοῦς αἰὼν ἀπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης, τὸ ἀντικείμενο τῆς εὐνοϊκῆς ἐπιστασίας του, ἁγνὴ ἐλευθερία. Ἐπὶ τῆς ὑπατείας σοῦ ὦ Πολλίου, μέλλει νὰ φανῇ τὸ σημεῖον τοῦτο τῆς νέας ἐποχῆς καὶ τότε, ἐὰν σώζωνται ἔτι ἴχνη τῆς ἀνομίας τῶν ἀνθρώπων ὅλη ἡ γῆ τοὐλάχιστον θέλει ἀναπνεύσει λυτρωθεῖσα τοῦ τρόμου, τοῦ ἀπὸ τοσούτου χρόνου κατέχοντος αὐτὴν εἰς τὰ δεσμά. Ἐν τῷ αὐτῷ εἰδυλλίου αὐτοῦ λέγει ἐκεῖνος δι ου μέλλουσι νὰ γείνωσι τὰ θαύματα ταῦτα, θέλει λάβειν τὴν ζωὴν ἐκ τῶν κόλπων τῆς θεότητας, θέλει διακριθεῖ πάντων τῶν ἐπουράνιων Ὄντων ὑπεράνω τῶν ὁποίων θέλει φανῇ καὶ ποιμάνει τὸν κόσμον εἰρηνευσάντων τὴ δυνάμει τοῦ πατρὸς αὐτοῦ. Ἔλθε λοιπὸν ποθητὲ τοῦ Οὐρανοῦ ἀπόγονε μεγάλε βλαστὲ τοῦ Διός ! ὁ προανγελθεὶς χρόνος ἐγγίζει, ἔλθε νὰ λάβης τὰς ὀφειλομένας τὰς μεγάλας τιμᾶς. Ἴδε εἰς τὴν ἔλευσήν σου ὁ σύμπας κόσμος κυμαίνεται, ἡ γῆ, ἡ θάλασσα καὶ ὁ οὐρανὸς ταράσσονται, τὰ πάντα σκιρτῶσιν εἰς τὴν προσέγγισιν τῆς μελλούσης νέας ἐποχῆς »

ΑΡΑΒΕΣ

Οι Άραβες περίμεναν την έλευση ελευθερωτή και Σωτήρα λαών (Βουλανομβυλιέρο Βίος Μωάμεθ βιβλ. Β’ σελ 194)

 

 

ΛΑΠΩΝΕΣ

Ανέμεναν ένα Πέυρουμ ή ένα Κυμβαδίξιν

 

ΣΙΑΜΕΖΟΙ (κάτοικοι Σιάμ)

 Περίμεναν ένα Σόμμωνα Κόδαμ

 

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

Οι αμερικάνικοι λαοί περίμεναν εκ ανατολής τον Σωτήρα

 

ΜΕΞΙΚΑΝΟΙ

Περίμεναν ένα αρχαίο βασιλέα τους, ο οποίος έμελλε να τους επισκεφθεί αφού επέστρεφε εξ ανατολών μετά την περιοδεία όλου του κόσμου

 

ΠΕΡΣΕΣ

Οι Πέρσες περίμεναν μέγα προφήτη, που ονόμαζαν «Λόγον Θεού» και «μεσίτη μεταξύ Θεού και ανθρώπων»

Ζωροάστρης: 5000 έτη προ του Τρωϊκού πολέμου θεωρεί ότι υπάρχουν 2 θεοί αντίπαλοι, τον Ωρομάζη και τον Αρειμάνιο, τον πρώτο αγαθό και το άλλον κακό και στην μέση αυτών τον Μίθρην . Αναφέρει και πρόρρηση όπου λέει «Έπεισι δε χρόνος ειμαρμένος, εν ω τον Αρειμάνιον, λοιμόν επάγοντα και λιμόν, υπό τούτων ανάγκη φθαρήναι παντάπασι και αφανισθήναι, της δε γης επιπέδου και ομαλής γενομένης, ένα βίον και μία πολιτείαν ανθρώπων μακάρων και ομογλώσσων απάντων γενέσθαι, Θεόπομπος δε φησι κατά τους μάγους ανά μέρος τρισχίλια έτη τον μεν κρατείν, τον δε κρατήσθαι των θεών, άλλα δε τρισχίλια μάχεσθαι και πολεμείν και αναλύειν τα του ετέρου το έτερον, τέλος δ΄ απολείπεσθαι τον άδην και τους μεν ανθρώπους ευδαίμονας έσεσθαι, μήτε τροφής δεόμενους, μήτε σκιάν ποιούντας, τον δε ταύταμηχανησάμενον θεόν ηρεμείν και αναπαύεσθαι χρόνον, καλώς μεν ου πολύν τω Θεώ, ώσπερ ανθρώπω κοιμωμένω μέτριον!»

ΕΛΛΗΝΕΣ

ΣΟΛΩΝ (Βίας)

«Οὗτος ἐστιν ἀπό οὐρανῶν βεβηκώς, φλογός ὑποβαλών ἀθάνατον πῦρ. ὅν τρέμει οὐρανός γῆ τε <καί> θάλασσα, τάρτατοι καί βύθιοι δαίμονες, αὐτοπάτωρ τρισόλβιος.»

«Αυτός είναι ο όποιος ήλθε από τους ουρανούς, αφού υπέταξε το αθάνατο πυρ της φλογός. Αυτόν τρέμει ο ουρανός, η γη και ή θάλασσα, οι τάρταροι και οι υποχθόνιοι δαίμονες, τρισμακάριος ο ίδιος ο Πατέρας»

Αποδίδεται από τον Μέγα Αθανάσιο στον Βία αλλά στα άλλα τέσσερα χειρόγραφα που απαντάται αποδίδεται στον Σόλωνα

α. Vat. Gr., 1198, φ. 66α

β. Σινά 327, φ.235β, Σόλων

γ. Διονυσίου 281, φ. 103^α, Πλούταρχος

δ. Διονυσίου 167, φ. 151α , χρ. Χίλων

ε. Richard Bentleii Epistola, σελ. 7, Σόλων

στ. Σινά 1189, φ. 7α, Σόλων

ζ. Ιβήρων 386, φ. 176α, Σόλων

 

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

«Ακάματος φύσις Θεού γεννήσεται ουκ έχουσα αρχήν. Εξ αυτού δε ο πανσθενής ουσιούται Λόγος»

«Ακατάβλητος φύσις Θεού θα γεννηθεί που δεν έχει αρχήν. Από αυτόν λοιπόν αποκτά ουσία ο παντοδύναμος Λόγος.»

Υπάρχει στα χειρόγραφα

α. Σινά 327, φ. 235α.

β. Vat. Gr. 1198, φ. 66α

γ. Διονυσίου 281, φ. 103α

δ. Διονυσίου 167, φ. 151α

ε. Richard Bentleii Epistola, σελ. 7

στ. Ιβήρων 386, φ. 174α

 

ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ ή ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

«θεόν σέβου καί μάνθανε. μή ζήτει δέ τις ἐστι καί πῶς; οὐ γάρ ἔστιν ὅτε οὐκ ἔστιν, ὡς ὄντα τοῦτον σέβου καί μάνθανε. ἀσεβής γάρ τόν νοῦν ὁ θέλων μανθάνειν θεόν.»

«Να σέβεσαι τον Θεό και να κατανοείς. Μην ζητείς (να μάθεις) ποίος είναι, και πώς. Διότι ουδέποτε είναι ανύπαρκτος, ως υπάρχοντα λοιπόν να τον σέβεσαι και να τον αντιλαμβάνεσαι. Διότι είναι άσεβης αυτός ο όποιος θέλει σύμφωνα με τον νουν να εξακριβώσει τον Θεό»

Υπάρχει στα χειρόγραφα

α. Διονυσίου 281, φ. 103α , Θουκυδίδης

β. Vat. Gr. 1198, φ. 66β, Θουκιδίδης

γ. Ιβήρων 386, φ. 176α, Μένανδρος

δ. Σινά 1189, φ. 7β, Μένανδρος

 

ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Μέναδρος)

«ὁ παλαιός νέος, καί ὁ νέος ἀρχαῖος, ὁ πατήρ μόνος, καί ὁ μόνος πατήρ, τό ἕν τρία καί τά τρία ἕν. ἄσαρκον σαρκικόν. γῆ τέτοκε τόν οὐράνιον βασιλέα»

«Ο παλαιός νέος και ο νέος αρχαίος. Ο Πατέρας μοναδικός, και ο μοναδικός Πατέρας. Το ένα τρία, και τα τρία ένα. Άσαρκο, ένσαρκο. Η γη γέννησε τον ουράνιο βασιλέα». Ο Πλάτων είπε: «Επειδή ο Θεός είναι αγαθός, δεν είναι αίτιος δια τα πάντα, όπως οι πολλοί λέγουν. Είναι αναίτιος δε δια πολλά, και δια τα μεν αγαθά είναι αίτιος, δια τίποτε άλλο δεν λέμε ότι είναι αίτιος παρά μόνον δια τα καλά, δια τα κακά δε καθόλου».

Υπάρχει στα χειρόγραφα

α. Διονυσίου 167, φ. 151α , Πλάτων

β. Vat. Gr. 1198, φ. 66β, Θουκιδίδης

γ. Ιβήρων 386, φ. 174α, Πλάτων

δ. Σινά 1189, φ. 7β, Πλάτων

ε. Διονυσίου 281, φ. 103α, Χίλων

στ. Richard Bentleii Epistola, σελ. 7 - 8 Θουκυδίδης Πλούταρχος

ζ. Σινά 327, φ. 235β, Πλούταρχος

 

ΕΡΜΗΣ

«εἰ μή πρόνοια τις τοῦ τῶν πάντων κυρίου, οὐ μήν τόν λόγον τοῦτον ἀποκαλύψαι ἠβούλοντο· οὐδέ ὑμᾶς τοιούτοις ἔργοις κατεῖχεν, ἵνα περί τούτων ἐρωτήσητε. οὐ γάρ ἐφικτόν ἐστιν εἰς ἀμυήτους τοιαῦτα παρασχέσθαι μυστήρια· ἀλλά τῷ νοΐ ἀκουσάντων ἀκούσατε· ἐν μόνον ἦν· φῶς νοερόν πρό φωτός νοεροῦ, καί ἦν αὐτά ἕνωσις ἐκ τοῦ νοῦ φωτί καί πνεύματι. τά πάντα ἐξ αὐτοῦ, καὶ εἰς αὐτόν, εἰς γόνιμον ἐκ γονίμου, κατελθών ἐπί γονίμῳ ὕδατο ἔγκυον τό ὕδωρ ἐποίησεν»

«Εάν δεν υπήρχε η πρόνοια του Κυρίου όλων, δεν θα ήθελαν να αποκαλύψουν τον λόγο αυτόν, ούτε εσάς θα τοιαύτη επιθυμία δια να ρωτήσετε αυτά. Διότι δεν είναι δυνατόν εις αμύητους να παραδίδονται τοιαύτα αλλά αφού κατανοήσατε με τον νού ακούσατε. Ένα και μοναδικό ήταν Φανερό, το όποιον προϋπήρχε του νοερού Φωτός· και ήταν αυτά ένωση από του Νου δια του Φωτός και του Πνεύματος.Τα πάντα εξ αυτού και εις αυτόν, αφού κατήλθε εις γόνιμο (φύση) εκ γονίμου (Φύσεως), εις γόνιμο ύδωρ, έγκυον κατέστησε το ύδωρ»

Υπάρχει στα χειρόγραφα

α. Vat. Gr. 1198, φ. 66β, 66α

β. Ιβήρων 386, φ. 173β, 174α

γ. Κύριλλος, Κατά Ιουλιανού, Ι, 552 Β και Ι, 556 Α

δ. Διονυσίου 281, φ. 103α

ε. Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ 26

στ. Σινά 327, φ. 235α

 

ΑΙΣΧΥΛΟΣ: «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ»

Κράτος

...ἁμαρτίας σφε δεῖ θεοῖς δοῦναι δίκην,

ὡς ἂν διδαχθῇ τὴν Διὸς τυραννίδα                    10

στέργειν, φιλανθρώπου δὲ παύεσθαι τρόπου.

Για τέτοιο αμάρτημα, λοιπόν, αυτός εδώ πρέπει να δώσει δίκη εις τους θεούς.

Και έτσι θα μάθει την εξουσία του Διός να προσκυνά θέλοντας και μη

και τα φιλάνθρωπα καμώματα ν’ αφήσει

Πηγή: Ιησούς Χριστός, Ελληνισμός -Χριστιανισμός, Άγγελος Π. Σακκέτος, εκδόσεις Δημιουργία, σελ. 614 & Αισχύλος «Προμηθέας Δεσμώτης» [http://www.mikrosapoplous.gr/]

 

Προμηθεύς

ἦ δυσπετῶς ἂν τοὺς ἐμοὺς ἄθλους φέροις,

ὅτῳ θανεῖν μέν ἐστιν οὐ πεπρωμένον·

αὕτη γὰρ ἦν ἂν πημάτων ἀπαλλαγή·

νῦν δ᾽ οὐδέν ἐστι τέρμα μοι προκείμενον          755

μόχθων, πρὶν ἂν Ζεὺς ἐκπέσῃ τυραννίδος.

Ἰώ

ἦ γάρ ποτ᾽ ἔστιν ἐκπεσεῖν ἀρχῆς Δία;

Προμηθεύς

ἥδοι᾽ ἄν, οἶμαι, τήν δ᾽ ἰδοῦσα συμφοράν.

Ἰώ

πῶς δ᾽ οὐκ ἄν, ἥτις ἐκ Διὸς πάσχω κακῶς;

Προμηθεύς

ὡς τοίνυν ὄντων τῶν δέ σοι μαθεῖν πάρα.      760

Ἰώ

πρὸς τοῦ τύραννα σκῆπτρα συληθήσεται;

Προμηθεύς

πρὸς αὐτὸς αὑτοῦ κενοφρόνων βουλευμάτων.

Ἰώ

ποίῳ τρόπῳ; σήμηνον, εἰ μή τις βλάβη.

Προμηθεύς

γαμεῖ γάμον τοιοῦτον ᾧ ποτ᾽ ἀσχαλᾷ.

Ἰώ

θέορτον, ἢ βρότειον; εἰ ῥητόν, φράσον.        765

Προμηθεύς

τί δ᾽ ὅντιν᾽·; οὐ γὰρ ῥητὸν αὐδᾶσθαι τόδε.

Ἰώ

ἦ πρὸς δάμαρτος ἐξανίσταται θρόνων;

Προμηθεύς

ἣ τέξεταί γε παῖδα φέρτερον πατρός.

Ἰώ

οὐδ᾽ ἔστιν αὐτῷ τῆσδ᾽ ἀποστροφὴ τύχης;

Προμηθεύς

οὐ δῆτα, πλὴν ἔγωγ᾽ ἂν ἐκ δεσμῶν λυθείς.   770

Ἰώ

τίς οὖν ὁ λύσων ἐστὶν ἄκοντος Διός;

Προμηθεύς

τῶν σῶν τιν᾽ αὐτὸν ἐγγόνων εἶναι χρεών.

Ἰώ

πῶς εἶπας; ἦ ᾽μὸς παῖς σ᾽ ἀπαλλάξει κακῶν;

Προμηθεύς

τρίτος γε γένναν πρὸς δέκ᾽ ἄλλαισιν γοναῖς.

Προμηθέας

Πόσο βαρειά θα βάσταγες τα δικά μου πάθη, εμέ που δεν μου γράφει θάνατο το ριζικό μου! ... έτσι θα γλύτωνα κι εγώ απ’ τα βάσανά μου· μα τώρα άλλο κανένα δεν προβλέπω τέλος των δεινών μου πριν πέσει ο Δίας από τον θρόνο

Ιώ

Μπορεί ποτέ την εξουσία να χάσει ο Δίας;

Προμηθέας

Θάχαιρες, βέβαια, να δεις μια τέτοια τύχη

Ιώ

Πως όχι, αφού απ’ αφορμή του Δία τέτοια φριχτά υποφέρω πάθη

Προμηθέας

Μπορείς λοιπόν να χαίρεσαι γιατί θα γίνει

Ιώ

Και ποιος θα του αφαιρέσει της αρχής το σκήπτρο;

Προμηθέας

Ο ίδιος με τα αλαφρόμυαλα καμώματά του

Ιώ

Και με ποιον τρόπο; Πες μου το, αν δεν βλάπει

Προμηθέας

Γάμο θα κάνει τέτοιο, που θα μετανιώσει

Ιώ

Με θεά ή με θνητή; Απάντησέ μου, αν κάνει να το πεις

Προμηθέας

Μη με ρωτάς! Αυτό δεν πρέπει από το στόμα μου να βγει

Ιώ

Και θα ξεθρονιστεί, λοιπόν, από την γυναίκα του;

Προμηθέας

Παιδί, τρανότερο απ’ αυτόν, θα του γεννήσει

Ιώ

Και να ξεφύγει το κακό δεν είναι τρόπος;

Προμηθέας

Κανένας εξόν μονάχα αν εγώ λυθώ απ’ τα δεσμά μου

Ιώ

Και ποιός αν δεν το θέλει ο Δίας, θαν’ αυτός που θα σε λύσει;

Προμηθέας

Κάποιος απόγονός σου πρέπει να είναι

Ιώ

Τι είπες; Παιδί δικό μου από τα πάθη σου θα σε λυτρώσει;

Προμηθέας

Ναι, τρις γενιές μετά τις δέκα πρώτες

Πηγή: Ιησούς Χριστός, Ελληνισμός -Χριστιανισμός, Άγγελος Π. Σακκέτος, εκδόσεις Δημιουργία, σσ. 616 - 617 & Αισχύλος «Προμηθέας Δεσμώτης» [http://www.mikrosapoplous.gr/]

 

Προμηθεύς

ἦ μὴν ἔτι Ζεύς, καίπερ αὐθάδης φρενῶν,

ἔσται ταπεινός, οἷον ἐξαρτύεται

γάμον γαμεῖν, ὃς αὐτὸν ἐκ τυραννίδος

θρόνων τ᾽ ἄιστον ἐκβαλεῖ· πατρὸς δ᾽ ἀρὰ            910

Κρόνου τότ᾽ ἤδη παντελῶς κρανθήσεται,

ἣν ἐκπίτνων ἠρᾶτο δηναιῶν θρόνων.

τοιῶνδε μόχθων ἐκτροπὴν οὐδεὶς θεῶν

δύναιτ᾽ ἂν αὐτῷ πλὴν ἐμοῦ δεῖξαι σαφῶς.

ἐγὼ τάδ᾽ οἶδα χᾦ τρόπῳ. πρὸς ταῦτά νυν            915

θαρσῶν καθήσθω τοῖς πεδαρσίοις κτύποις

πιστός, τινάσσων τ᾽ ἐν χεροῖν πύρπνουν βέλος.

οὐδὲν γὰρ αὐτῷ ταῦτ᾽ ἐπαρκέσει τὸ μὴ οὐ

πεσεῖν ἀτίμως πτώματ᾽ οὐκ ἀνασχετά·

τοῖον παλαιστὴν νῦν παρασκευάζεται                 920

ἐπ᾽ αὐτὸς αὑτῷ, δυσμαχώτατον τέρας·

ὃς δὴ κεραυνοῦ κρείσσον᾽ εὑρήσει φλόγα,

βροντῆς θ᾽ ὑπερβάλλοντα καρτερὸν κτύπον·

θαλασσίαν τε γῆς τινάκτειραν νόσον

τρίαιναν, αἰχμὴν τὴν Ποσειδῶνος, σκεδᾷ.             925

πταίσας δὲ τῷδε πρὸς κακῷ μαθήσεται

ὅσον τό τ᾽ ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα.

Κι όμως· μ’ όλη την έπαρση του νου του ο Δίας θάρθει μια μέρα που θα γίνει ταπεινός· γιατί ετοιμάζεται να κάμει γάμο, που άφαντο θα τον γκρεμίσει από τον θρόνο του και από την εξουσία· και τότε θα συντελεστεί πέρα για πέρα η κατάρα του πατέρα του του Κρόνου, όπου ξεστόμισε σαν έπεφτε από της πανάρχαιης βασιλείας του τον θρόνο. Και τον τρόπο για ν’ αποστρέψει τέτοια συμφορά κανένας θεός, εξόν εμέ, δεν θα μπορούσε να άσφαλτα να του δείξει· εγώ μονάχα ξέρω τα μελλούμενα και πως μπορούνε να μην γίνουν. Μα τώρα ξέγνοιαστος ας κάθεται, θαρρώντας στα αιθερόσκατα μπουμπουνητά του και τινάζοντας στα χέρια του τα πύρινά του αστροπελέκια· όμως καθόλου αυτά δεν τον γλιτώνουν απ’ το πέσιμο σ’ αβάσταχτη ντροπή· γιατί ετοιμάζεται τώρα ο ίδιος του εαυτού του αντίπαλο απολέμητο, τέρας αντρείας, που δυνατώτερη από τον κεραυνό θε ναβρη φλόγα, κι ανώτερο από την βροντή φοβερό κτύπου, που θρύματα θε να σκορπίσει στο αέρα κι αυτή ακόμη την πληγή της θάλασσας, τον κοσμοσείστρα τρίαινα του Ποσειδώνος. Και την ημέρα που σ’ αυτή την συμφορά θα πέσει, θα μάθει πόση διαφορά χωρίζει το «νάσαι αφέντης» από το «νάσαι δούλος»

-Και πιο κάτω απαντώντας στον χορό λέει:

Προμηθεύς

σέβου, προσεύχου, θῶπτε τὸν κρατοῦντ᾽ ἀεί.

ἐμοὶ δ᾽ ἔλασσον Ζηνὸς ἢ μηδὲν μέλει.

δράτω, κρατείτω τόνδε τὸν βραχὺν χρόνον,

ὅπως θέλει· δαρὸν γὰρ οὐκ ἄρξει θεοῖς.                 940

Προμηθέας

Σέβου, προσκύνα συ, χάιδευωε πάντα εκείνον που κρατάει την εξουσία· όσο για μένα, πιο λίγο κι’ απ’ το τίποτα ψηφώ τον Δία·  ας κυβερνάει και ας κάνει ότι θέλει, όσος καιρός του μένει ακόμα· γιατί δεν θα είναι για πολύ ο ηγεμόνας των θεών....

Πηγή: Ιησούς Χριστός, Ελληνισμός -Χριστιανισμός, Άγγελος Π. Σακκέτος, εκδόσεις Δημιουργία, σσ. 618 - 619 & Αισχύλος «Προμηθέας Δεσμώτης» [http://www.mikrosapoplous.gr/]

 

Ἑρμῆς

...τοιοῦδε μόχθου τέρμα μή τι προσδόκα,               1026

πρὶν ἂν θεῶν τις διάδοχος τῶν σῶν πόνων

φανῇ, θελήσῃ τ᾽ εἰς ἀναύγητον μολεῖν

Ἅιδην κνεφαῖά τ᾽ ἀμφὶ Ταρτάρου βάθη.

Ο θεός Έρμής προλέγει εις τον Προμηθέα, ότι δεν περιμένει το τέλος των δεινών «πριν αν φανεί τις θεός», όστις θα τον διαδεχτεί εις το μαρτύριο και όστις εκουσίως θα κατέλθει εις τον σκοτεινό Άδη και εις τα ζοφερά βάθη του Ταρτάρου, γινόμενος ούτως εκούσιον ιλαστήριον θύμα...

Πηγή: Ιησούς Χριστός, Ελληνισμός -Χριστιανισμός, Άγγελος Π. Σακκέτος, εκδόσεις Δημιουργία, σελ. 619 & Αισχύλος «Προμηθέας Δεσμώτης» [http://www.mikrosapoplous.gr/]

 

 

ΛΟΙΠΟΙ

Λουκιανός (55.13.91): «ο μεν γαρ σταυρός ανδρείας σημείον»

Ανάξαρχος: «Κάποιος από τους θεούς θα πέση από ανθρώπινο χέρι», «Βεβληθήσεταί τις θεών βροτήσιαι χειρί» Διογένης Λαέρτιος ΙΧ 60.

Πλάτωνας: Δέχονταν μέγιστο διδάσκαλο ο οποίος θα διδάξει την αλήθεια (Πλ. Αλκιβ. Δεύτ. 31 α)

Πλούταρχος: Αυτό είναι απ’ όλα το ύψιστον κανένα αίτιον δεν επινοείται πρωτύτερα . Διότι ο Λόγος είναι από αυτόν και δεν είναι από άλλον ο Λόγος.

Αντίοχος εκ Κολοφώνος: «Ον απ΄ όλα πνευματικότερον, ένας Νους αν και υπάρχει, από κάθε τι που έχει γεννηθεί πνευματικότερον, Λόγος άφθαρτος είναι Υιός, λάμψις ακτινοβολούσα πνευματικού Πατρός»

 Σωκράτης: Ως άλλος Ησαΐας προφητεύει ότι δια του Θεού μόνο γίνεται ο άνθρωπος να απολυτρωθεί από την αμαρτία «τοιοῦτος οὖν ἄλλος οὐ ῥᾳδίως ὑμῖν γενήσεται, ὦ ἄνδρες, ἀλλ᾽ ἐὰν ἐμοὶ πείθησθε, φείσεσθέ μου· ὑμεῖς δ᾽ ἴσως τάχ᾽ ἂν ἀχθόμενοι, ὥσπερ οἱ νυστάζοντες ἐγειρόμενοι, κρούσαντες ἄν με, πειθόμενοι Ἀνύτῳ, ῥᾳδίως ἂν ἀποκτείναιτε, εἶτα τὸν λοιπὸν βίον καθεύδοντες διατελοῖτε ἄν, εἰ μή τινα ἄλλον ὁ θεὸς ὑμῖν ἐπιπέμψειεν κηδόμενος ὑμῶν» (Πλάτων Απολ. Σωκρ ιη΄)

Μυθολογία: Υπάρχει παράδοση ότι μέλλει να έλθει εξ ουρανού ο ισχυρός, στον οποίο όλοι θα δώσουν το όνομα του ΣΩΤΗΡΑ και ότι αυτός και όχι άλλος θα καταλύσει το κράτος των «κακών» ή ότι αυτός θα υπομένει πολλά παθήματα.

 

 Οι αρχαίοι λαοί ανέμενον

ΙΝΔΟΙ

Την ίδια δοξασία είχαν με τους Πέρσες και δηλαδή ανάμεναν την μετενσάρκωση του Βιρχνού ή του Βράμα, για να θεραπεύσει τα κακά όπου επέφερε ο Κάλυς ή Κάλιγας, ο μέγας Όφις.

 ΣΙΝΑΙ

Αυτοί πίστευαν ότι θα σταλεί από τον ουρανό άγιος που θα γνωρίζει τα πάντα και που θα έχει πλήρη εξουσία επί της και επί του ουρανού. Έλεγαν δε ότι από δυτικά θα αναφανεί άγιος που θα γνωρίζει τα πάντα . Τα δε ιερά τους βιβλία αναφέρουν καιρό όπου όλα τα πράγματα στην γη θα αποκατασταθούν ως ήταν εξ αρχής εκ μέρους ήρωα που θα έλθει στον κόσμο αυτόν ως ποιμένας, ηγεμόνας αγιότατος και γενικός διδάσκαλος της υπέρτατης αλήθειας

 

ΚΙΝΕΖΟΙ

Κομφούκιος: Εις τα «Ηθικά» του αναφέρει : «Εγώ ο Κομφούκιος άκουσα λεγόμενο ότι στις δυτικές χώρες θα εμφανισθεί άγιος άνθρωπος που θα επιτελέσει απειρία αγίων έργων και που θα είναι απεσταλμένος εξ ουρανού και ότι θα εξουσιάσει όλη την γη»

 

ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ

Ανέμεναν τον μέλλοντα να διδάξει όλη την αλήθεια και να αναγγείλει όλα σε αυτούς, και ο Υιός του ανθρώπου ομολογεί ότι αυτός είναι ο αναμενόμενος, ο λαλών μετά της Σαμαρείτιδος.

 

ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ

Στον Αιγυπτιακό μύθο περί Ώρου φαίνεται ξεκάθαρα η προσδοκία του λαού για την έλευση του Σωτήρα. Ο Όσιρις και η Ίσιδα παριστάνουν την αρχή της ενέργειας και του πάθους. Κακοποιός δαίμονας μορφοποιημένος εις δράκοντα τυφώνα δημιουργεί κακά στην ξηρά και την θάλασσα. Εκ της Ίσιδος και του Δία γεννάται υιός ελευθερωτής καλούμενος Ώρος, ο οποίος καταβάλει τον δράκοντα και επαναφέρει την ευτυχία και την ειρήνη

 

 Αριστοτέλης:

«Ακάματος φύσις Θεού γεννήσεται ουκ έχουσα αρχήν. Εξ αυτού δε ο πανσθενής ουσιούται Λόγος» Σινά 327, φ. 235α. (Ακατάβλητος φύσις Θεού θα γεννηθεί που δεν έχει αρχήν. Από αυτόν λοιπόν αποκτά 

Μαντείο Δελφών

Όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, το μαντείο αυτό ήταν θεματοφύλακας αρχαιοτάτης μυστικής προφητείας περί της μελλούσης γεννήσεως υιού του Απόλλωνα ο οποίος έμελλε να επαναφέρει την βασιλεία της δικαιοσύνης επί της γης, αυτός δε είναι ο διδάσκαλος, για τον οποίο μιλούσε ο Σωκράτης προς τον Αλκιβιάδη συμβουλεύοντας τον να αναβάλει την θυσία μέχρι της ελεύσεως αυτού του υιού του Θεού, από τον οποίο θα μάθουμε πως θα συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους και στον Θεό. «Ω Αλκιβιάδη, μηδέν αιτού τους θεούς. Αναμείνωμεν έως αν εξ ουρανού τις απεσταλμένος έλθη και διδάξη ημάς πως δει διακείσθαι προς θεούς και ανθρώπους και ελπίσωμεν ότι η (παρά της θείας χάριτος) ημέρα της αποστολής εκείνης ήξει ου δια μακρού» (Πλάτ. Αλκιβ. Δεύτε. Ιγ-ιδ΄)

 

ΣΙΒΥΛΛΑ Η ΕΡΥΘΡΑΙΑ

H Σίβυλλα της Κυμαία προφήτευσε: «Θα έλθει ο Υιός του Θεού στην γη και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη, ομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομα του τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα, οκτώ μονάδες, οκτώ δεκάδες και οκτώ εκατοντάδες, ήτοι τον αριθμό 888» (προέβλεψε δηλαδή το όνομα ΙΗΣΟΥΣ) (βλ. Εκκλησιαστική Ιστορία Ευσεβίου και 20° τόμο Ελληνικής Πατρολογίας του Κέντρου Πατερικών Εκδόσεων, σελ. 1285-1293).

Μια ακόμη εντυπωσιακή περίπτωση ο Χρησμός της Σίβυλλας της Ερυθραίας, ιέρειας του Απόλλωνος, περί της Δευτέρας Παρουσίας του Ιησού Χριστού. Στην ακροστιχίδα του χρησμού σχηματίζεται η φράση «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ ΣΤΑΥΡΟΣ» (με «ει»). Περί της Σίβυλλας της Ερυθραίας, ο Άγιος Αθανάσιος Αλεξανδρείας (Te ntecreties Nikaenae Sydonue, 40, 18) μαρτυρεί ότι προφήτευσε 3.000 χρόνια πριν την εποχή του, δηλαδή το 2700 π.Χ. περίπου, οπότε - αν δεν είναι χαλκευμένη - έχουμε να κάνουμε με μια πανάρχαια προφητεία και την αρχαιότερη καταγεγραμμένη περί του ονόματος «Ιησούς Χρειστός» και περί της ελεύσεως του στη γη, των συμβάντων της ζωής του και των συμβάντων που θα προηγηθούν στη γη μέχρι την Δευτέρα Παρουσία, μεταξύ των οποίων και το χάραγμα του Αντίχριστου.

 

 

ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΕΣ

 

Η αρχαιότερη χριστιανική γνωστή ακροστιχίδα είναι εκείνη που παρέχει την λέξη ΙΧΘΥΣ που καθιερώθηκε από την πρώτη εκκλησία για να εκφράσει το όνομα του Ιησού Χριστού και της αποστολής Του ως Σωτήρα (Ιησούς, Χριστός, Θεού, Υιός, Σωτήρ). Γύρω στο 150 με 160 μ.Χ. Χριστιανός συγγραφέας συνέθεσε με σιβυλλικό τρόπο οξύχολο λίβελο που πρόλεγε την προσεχή πτώση της αυτοκρατορίας, την καταστροφή της Ιταλίας, τον αγώνα και την κατατρόπωση του Αντίχριστου και την αιώνια μακαριότητα και ανάσταση των δικαίων. Τα αρχικά γράμματα των στίχων που προφήτευαν τα ανώτερα αποτέλεσαν ακροστιχίδα που εξέπληξε τους τότε αναγνώστες, εφόσον πίστεψαν ότι το ποίημα αυτό είχε συνταχθεί από την 6^η μετά τον κατακλυσμό γενεά και ανήκε στην Αθηναΐδα την Σίβυλλα την Ερυθραία

 

 

Ιδρώσει γαρ χθών, κρίσεως σημείον ότ΄ έσται

Ηξει δ’ ουρανόθεν βασιλεύες αιώσιν, ο μέλλων

Σάρκα παρών πάσαν κρίναι και κόσμον άπαντα.

Όψονται δε θεόν μέροπες πιστοί και άπιστοι

Ύψιστον μετά των αγίων επί τέρμα χρόνοιο,

Σαρκοφόρον ψυχάς τα’ ανδρών επί βήματι κρινεί.

 

Χέρσος ότ’ αν πότε κόσμος όλος και άκανθα γένηται

Ρίψωσοι τα’ είδωλα βροτοί και πλούτον άπαντα,

Εκκαύση δε το πυρ γην, ουρανόν ηδέ θάλασσαν,

Ιχνεύων, ρήξη τε πύλας ειρκτής αΐδαο.

Σάρξ τότε πάσα νεκρών, ες ελευθέριον φάος ήξει

Τους αγίους ανόμους τε το πυρ αιώσιν ελέγξει

Οππόσα τις πράξας έλαθεν, τότε πάντα λαλήσει.

Στήθεα γαρ ζοφόεντα Θεός φωστήρσιν ανοίξει.

 

Θρήνος τ’ εκ πάντων έσται και βρυγμός οδόντων

Εκλείψει σέλας ηελίου, άστρων τε χορείσει,

Ουρανόν ειλίξει, μήνης δε τε φέγγος ολείται,

Υψώσει δε φάραγγας, ολεί δ΄ υψώματα βουνών.

 

Ύψος δ’ ουκέτι λυγρόν εν ανθρώποισι φανείται

Ίσα τα’ όρη πεδίοις έσται και πάσα θάλασσα

Ουκ εις πλουν έξει γη γαρ φρυχθείσα κεραυνώ

Συν πηγαίς ποταμοί τε καχλάζοντες λείψουσιν.

 

Σάλπιξ δ’ ουρανόθεν φωνήν πολύθρηνον αφήσει,

Ωρύουσα μύσος μελεόν και πήματα κόσμου.

Ταρταρόεν δε χάος τότε δείξει γαία χανούσα.

Ηξουσι δ’ επί βήμα Θεού βασιλήες άπαντες.

Ρεύσει δ’ ουρανόθεν ποταμός πυρός ηδέ γε θείου.

 

Σήμα δε τοι τότε πάσι βροτοίς αριδείκετον, οίον

Το ξύλον εν πιστοίς το κέρας το ποθούμενον έσται

Ανδρών ευσεβίων ζωή, πρόσκομμα δε κόσμου

Ύδασι φωτίζον πιστούς εν δώδεκα πληγαίς.

Ράβδος ποιμαίνουσα σιδηρείη γε κρατήσει.

Ούτος ο νυν προγραφείς εν ακροστιχίοις Θεός ημών,

Σωτήρ, αθάνατος βασιλεύς, ο παθών ενέχ΄ ημών.

 

 

Το σιβυλλικό αυτό ποίημα προσεγγίζει προς το νόημα χωρίου λόγου προς τους Έλληνες που αποδίδεται στον Άγιο Ιουστίνο (c. Xxx). Αλλά ενώ ο συγγραφέας του χωρίου αυτού έχει υπ’ όψιν του την ενσάρκωση του Χριστού, ο συγγραφέας του ποιήματος αποβλέπει στην 2^α παρουσία και την ύστατη κρίση.

Κατά τον Γ’ αιώνα μ.Χ. το ποίημα μεταφράστηκε και σε βαρβαρικούς στίχους, όπου προσαρμόστηκαν και μερικές λατινικές λέξεις στα ελληνικά γράμματα της ακροστιχίδας:

 

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ

IESVCS CREISTOS TEVD NIOS SOTER

 

Λέγεται ότι τόσο πολύ τιμήθηκε αυτή η σύνθεση ώστε μεταφράστηκε και σε λατινικούς στίχους. Το διασημότατο μνημείο που χρησιμοποιεί την λέξη ΙΧΘΥΣ ως ακροστιχίδα είναι επιγραφή της αρχαίας Λουγδουνικής πόλης Βιβράκτης (Aedua Autum), που χρονολογείται από τον Β’ ή τον Γ’ αιώνα μ.Χ.. Η ακροστιχίδα αυτή επαυξάνεται και με το γράμμα Ε, το οποίο πιθανότατα κατά τον Rossi είναι το αρχικό γράμμα της λέξεως ΕΛΠΙΣ:

 

ΙΧΘΥΟΣ ουρανίον θείου γένος ήτορι σεμνώ

Χρήσε, λαβών πηγή άμβροτον εν βρότεσις

Θεσπεσίων υδάτων, την σην, φίλε, θάλπεο ψυχήν

Ύδασιν αενάοις πλουτοδότου σοφίης.

Σωτήρος αγίων μελιηδέα λάμβανε βρώσιν,

Έσθιε πεινάων, ιχθύν έχων παλάμαις.

 

Άλλες ακροστιχίδες, αντί του πρόσθετου Ε, φέρουν Ν, το οποίο πιθανώς αποτελεί το αρχικό της λέξης ΝΙΚΑ.

http://apologitis.com/gr/ancient/profiteies.htm#