14 Σεπτεμβρίουκατά το Ορθόδοξον εορτολόγιον , η Ορθόδοξος Εκκλησία του Θεού εορτάζει την Παγκόσμιον Ύψωσιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

Ἱστορικὸν ἐγκώμιον περὶ τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ

Ὕψωσις Τιμίου Σταυροῦ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΑ ΕΙΔΩΛΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΧΡΟΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.

 ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΑ ΕΙΔΩΛΩΝ  ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΧΡΟΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.

Τό πρῶτο μέρος ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καταγγέλει τό ψέμα τῆς εἰδωλολατρείας. Στό δεύτερο μέρος τοῦ λόγου περιγράφει τήν ὁδό τῆς ἀνύψωσης πρός τήν ἀληθινή γνώση τοῦ Θεοῦ καί Λόγου μέ τήν ἐνόραση καί τή θεώρηση τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου μέσα στήν ἁρμονία καί ὡραιότητά του.

 Εἰσαγωγή -Περίληψη

ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ Η ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ? Ἰωνάς καί Νινευίτες (Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος)

ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ  Η  ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ? Ἰωνάς καί Νινευίτες (Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος)

Ἐνας συγκλονιστικός λόγος τοῦ κατανυκτικότατου ὁσίου Ἐφραίμ του Σύρου. Ἕνας λόγος μέ καυτή ἐπικαιρότητα, μιά καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα ζεί σήμερα στήν κατάσταση τῆς Νινευή: Σέ κατάσταση ἀνταρσίας ἀπέναντι στό Θεό καί τό νόμο Τοῦ... Ἄς ξυπνήσουμε ὅλοι οἱ σύγχρονοι Νινευΐτες ἀπό τήν πνευματική μας νάρκη καί ἄς ἑτοιμαστοῦμε».

Γνωστή στούς περισσότερους εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ προφήτη Ἰωνά΄ γνωστή καί χαριτωμένη καί διδακτική. Γιά τόν προφήτη, ἐκτός ἀπό τό ἐπεισόδιο πού περιγράφεται στό ὁμώνυμο βιβλίο τῆς Παλαιάς Διαθήκης, τίποτε ἄλλο δέν γνωρίζουμε, παρά μόνο ὅτι ἦταν γιός τοῦ Ἀμαθεῖ, ἀπό τή φυλή Ζαβουλῶν, καί ἔζησε τόν 8ο αἰώνα π.Χ. Σύμφωνα μέ τό βιβλίο, ὁ Ἰωνάς παίρνει ἀπό τό Θεό ἐντολή νά πάει στή Νινευή, τή μεγάλη πρωτεύουσα τοῦ ἀσσυριακοῦ κράτους, καί νά κηρύξει μετάνοια στούς κατοίκους της.

«Ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω .(Ψαλμός ΚΕ, 5)οικουμενιστών Και ψευδο αντιοικουμενιστών

«Ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων , καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω.

(Ψαλμός ΚΕ, 5)οικουμενιστών , και ψευδο αντιοικουμενιστών 

Ὁ πιστός ἄνθρωπος, ὁ Ὀρθόδοξος πιστός Χριστιανός, σέ στιγμές πνευματικῆς περισυλλογῆς καί ἰδίως κατά τίς ὧρες τῆς προσευχῆς, πού ἡ ψυχή ἀνοίγεται στήν ἐπικοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, ἐκτός τῶν ἄλλων, ποιεῖ καρδιακή ἀναφορά καί γιά τήν ὅλη του συμπεριφορά. Ἀπό θετικῆς ἀπόψεως βλέπει τήν προσπάθεια τήν ὁποία ἔχει εἰς τό νά βαδίζῃ τήν ὁδόν τῆς Εὐαγγελικῆς ἀρετῆς, ἀπό τό «κατ᾽ εἰκόνα» δηλαδή εἰς τό «καθ᾽ ὁμοίωσιν» μέ ὅλες τίς παραμέτρους τοῦ θέματος, καί ἀπόἀρνητικῆς ἀπόψεως παρακολουθεῖ τόν ἀκατάπαυστο ἀγῶνα πού διεξάγει εἰς τό νά μή συναναμιγνύεται μέ τούς ἀσεβεῖς. Μέἐκείνους τούς ἀνθρώπους δηλαδή πού ἀρνοῦνται τήν ἀγάπη τοῦΘεοῦ καί ἀποστρέφονται τήν ὁδόν τῆς δικαιοσύνης πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἁγιότητα.

Περὶ ἐξόδου ψυχῆς, καὶ περὶ τῆς δευτέρας παρουσίας. Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας

 Περὶ ἐξόδου ψυχῆς, καὶ περὶ τῆς δευτέρας παρουσίας. Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας

Οἴμοι! οἴμοι! τῆς συνειδήσεως ἐλεγχούσης με, καὶ τῆς γραφῆς βοώσης, καὶ διδασκούσης με·

ὦ ψυχὴ, τῶν μιασμάτων, καὶ παρὰ σοὶ ἐβδελυγμένων ἔργων! 

Οἴμοι, ὅτι τὸν ναὸν τοῦ σώματος ἔφθειρα, καὶ τὸ ἅγιόν σου Πνεῦμα ἐλύπησα! ὦ Θεὲ, ἀληθινά σου τὰ ἔργα, καὶ δικαία ἡ κρίσις σου, καὶ εὐθεῖαι αἱ ὁδοί σου, καὶ ἀνεξιχνίαστα τὰ κρίματά σου. 
∆ιὰ πρόσκαιρον ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, ἀθάνατα βασανίζομαι· 
δι' ἡδονὴν σαρκὸς, τῷ πυρὶ παραδίδομαι. 
∆ικαία ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ· 
ἐκαλούμην, καὶ οὐχ ὑπήκουον· 
ἐδιδασκόμην, καὶ οὐ προσεῖχον· 
διεμαρτύραντό μοι, ἐγὼ δὲ κατεγέλων· 
ἀναγινώσκων καὶ ἐπιγινώσκων, οὐκ ἀπιστεύων, ἀλλ' ἐν ἀμελείᾳ, καὶ ῥᾳθυμίᾳ, καὶ ἀκηδίᾳ, καὶ ἐν περισπασμοῖς, καὶ ταραχαῖς, καὶ ζάλαις τρυφῶν καὶ σπαταλῶν, καὶ σκιρτῶν ἀγαλλόμενος, καὶ εὐφραινόμενος ἐδαπάνησά μου τὰ ἔτη, καὶ τοὺς μῆνας, καὶ τὰς ἡμέρας εἰς τὰ πρόσκαιρα, καὶ φθαρτὰ, καὶ γήϊνα κοπιῶν, καὶ μοχθῶν, καὶ ἀγωνιζόμενος· μὴ εἰς νοῦν λαμβάνων, ἢ λογιζόμενος, οἷον φόβον καὶ τρόμον, καὶ ἀγῶνα, καὶ ἀνάγκην ἔχει ἰδεῖν ἡ ψυχὴ, ὅτε τοῦ σώματος χωρίζεται.

Ποιά εἶναι ἡ πτῶσις τοῦ Ἀδὰμ καὶ ἡ αἰτία τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου

 Ποιά εἶναι ἡ πτῶσις τοῦ Ἀδὰμ καὶ ἡ αἰτία τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου 

Αὐτὴ ἦταν ἐκείνη ἡ πολυθρύλητη πτῶσι τοῦ προπάτορά μας, τοῦ παλαιοῦ Ἀδὰμ˙ διότι ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τὴν τροφὴ καὶ ἡδονὴ τῶν νοητῶν, ἔπεσε, ἀλλοίμονο, στὴ σωματικὴ ἡδονὴ τῶν αἰσθητῶν, σύμφωνα μὲ τὴ γνώμη ὅλων σχεδὸν τῶν θείων Πατέρων, ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ ἐμεῖς κληρονομήσαμε διαδοχικὰ ἐκείνη τὴν προγονικὴ ὁρμὴ πρὸς τὰ αἰσθητά.