ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ. ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ.

Στένω, τρέμω και βοώ, μη παρίδης με αγνή, τον εις πάθη ολικώς, εμπεσόντα χαλεπά˙ άλλ’ οίκτειρον, και προς μετάνοιαν χειραγώγησον.

Ωδή α’.

Ήχος α’. Ωδήν επινίκιον.

Ωδήν παρακλήσεως τη Θεοτόκω, πιστοί προσενέγκωμεν, ιλασμόν αιτούμενοι, των εγκλημάτων ημών, και του εχθρού αποφυγήν, και σωτηρίαν ψυχών.

Ελέους την άβυσσον η τετοκυία, ελέησον οίκτειρον, την εμήν ασθένειαν Θεοχαρίτωτε, και χειραγώγησον προς φως της κατανύξεως.

Υψώθην ο άθλιος τη απονοία, αρθείς τω φρονήματι, και εις βόθρον πέπτωκα των παραπτώσεων˙ τη μετανοία με αγνή, πάλιν ανόρθωσον.

Μυρίοις εγκλήμασιν αμαρτημάτων, βαρούμενος άχραντε, σοι προσπίπτω δέξαι με, μετανοούντα θερμώς, και ίλεών μοι τον κριτήν, ποίησον Δέσποινα.

Ωδή γ’.

Στερεωθήτω η καρδία μου.

Ο πλημμελήσας υπέρ άπαντας, τους ανθρώπους μόνος εγώ ειμί˙ και δια τούτό σοι βοώ, Παναμώμητε Δέσποινα, βοηθήσαι τω ικέτη σου, λαβείν την συγχώρησιν.

Βεβαρημένον τοις παθήμασι, και ταις τρικυμίαις ποντούμενον, ο δολιόφρων αγαθή, εφερπύζει αρπάσαί με˙ αλλά ρύσαι και ανάγαγε, προς φως μετανοίας με.

Εγώ υπάρχω κόρη Πάναγνε, δένδρον το σαπρόν, φευ, και άκαρπον˙ όπερ ποιήσαί με καρπόν, καλόν θείον παράσχου μοι, και εμπλήσαί με της χάριτος ,Χριστού και γλυκύτητος.

Δείξόν μοι τρίβον την σωτήριον, δι’ ης βασιλείαν ουράνιον, κληρονομήσω αγαθή, ο ανάξιος δούλός σου, και ακούσω την τρισάγιον ωδήν αγαλλόμενος.

Ωδή δ’.

Εισακήκοα Κύριε.

Νοητοί ώσπερ γίγαντες, τρεις των παθών με κατατροπούνται˙ ακηδία, λήθη άγνοια˙ αλλά συ Θεόνυμφε, η βοηθός μου, τούτους κατάβαλε.

Γαυριώντι φρονήματι, και επηρμένη τη διανοία, εκτετέλεκα τον βίον μου˙ αλλά συ ταπείνωσιν, Θεοκυήτορ δίδου και σώσόν με.

Ρυπωθείς κατεμόλυνα, ταις ασωτείαις την ψυχήν μου, των δαιμόνων καταγώγιον, γεγονώς ο δείλαιος, πάναγνε Μαρία καθάρισον.

Παναγία Θεόνυμφε, παραμυθία των θλιβομένων˙ των βροτών το καταφύγιον, των πιστών το στήριγμα, σώσόν με τον δούλόν σου δέομαι.

Ωδή ε’.

Την σην ειρήνην.

Τραχείαν δι’ ασκήσεως οδόν αρετής, βαίνειν με Παρθένε ράον ευόδωσον, όπως τα πάθη κατευνάσαί με, και απαθείας ίδω, τον γαληνόν λιμένα.

Σε μόνην καταφύγιον πλουτούμεν αγνή, πάντες οι Θεόν κακώς παροργίσαντες, και αμαρτίαις βαρυνόμενοι, όπως σαις πρεσβείαις, αυτώ ιλεωθώμεν.

Νηστείαις και δεήσεσι ποτέ Νινευΐ, ίλεων αυτή, τον μόνον φιλάνθρωπον, τη μετανοία απειργάσατο˙ εγώ δε Θεομήτορ, προς σε νυν καταφεύγω.

Φθείρας την θείαν στολήν του βαπτίσματος, άλλος ουκ έστιν ως εγώ ο παμβέβηλος˙ διο βοώ σοι μη παρίδης με, αλλά σώσον Κόρη, τον σον αχρείον δούλον.

Ωδή ς’.

Τον προφήτην Ιωνάν.

Τας αιτίας των παθών, ουκ εκκόπτω παντελώς˙ και απάθειαν ζητώ, εν ευχαίς διηνεκώς, Πανύμνητε, την πώρωσίν μου λύσον και σώσόν με.

Υπερέβην αληθώς, Σοδομίτας αισχρουργών, και πτοούμαι μη το πυρ, δαπανήση με εκεί, Θεόνυμφε˙ της τούτου πείρας, ρύσαι και σώσόν με.

Στένω, τρέμω και βοώ, μη παρίδης με αγνή, τον εις πάθη ολικώς, εμπεσόντα χαλεπά˙ άλλ’ οίκτειρον, και προς μετάνοιαν χειραγώγησον.

Ζώντα φρούρει με αεί, λυτρουμένη πειρασμών, εκχωρούντα δε της γης, προς αιώνιον ζωήν οδήγησον, Παρθενομήτορ τη ευσπλαγχνία σου.

Κάθισμα.

Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.

Παράσχου μοι αγνή, κατανύξεως ρείθρα, δακρύων προχοήν, δαψιλή και πλουσίαν˙ η βλύσασα άβυσσον, οικτιρμών και χρηστότητος˙ αναστέλλουσαν την των κακών μου πλημμύραν, αποστάζουσαν την φοινικήν των παθών μου, ροήν και ανάβλεψιν.

Ωδή ζ’.

Η κάμινος Σωτήρ.

Νεφέλην σε γινώσκω Θεόνυμφε, τον ήλιον της δόξης κυήσασα, φωταγωγούντα πάντα, τα νυκτώδη μου εγκλήματα.

Ξηράνασα φυτά Θεονύμφευτε, των λογισμών και ατόπων μου πράξεων˙ αεί με εκβλαστάνειν, εναρέτους καρπούς ποίησον.

Γυμνός ειμί αρετών ενδύματος, και βάλλομαι του νυμφώνος πόρρωθεν˙ η τον Χριστόν τεκούσα, αφθαρσία με αμφίασον.

Μαστίζειν συνεχώς με ου παύεται, Παρθένε η συνείδησις ένδοθεν˙ αλλά απάλλαξόν με, τη ταχεία αντιλήψει σου.

Ωδή η’.

Ον φρίττουσιν Άγγελοι.

Πώς κάθη αμέριμνος ταλαίπωρε ψυχή; Πώς λήθη παρέδωκας τας πράξεις τας αισχράς; Ανάπτυξον ταύτας τη μητρί του Θεού, ίνα μεσιτεύση τω εξ αυτής τεχθέντι.

Παρόμοιος γέγονα τω πάλαι Ισμαήλ, κατατρέχων εμαυτού, ως άλλου Ισαάκ˙ διο της οικίας εκδιώκομαι, της Αβραμιαίας, της άνω κληρουχίας.

Ξενώσας της άνωθεν πατρίδος εμαυτόν, εις ξένους κατήντησα πολίτας και ληστάς, σιτούμενος ξένην εδωδήν συφορβών˙ συ ουν Θεοτόκε, ως τον άσωτον σώσον.

Αγνείας διέρρηξα σφραγίδας αναιδώς, αγνείας η τέξασα Χριστόν τον φυτουργόν˙ αγνώς βιωτεύειν τον επίλοιπον, χρόνον της ζωής μου, ποίησον Θεομήτορ.

Αινούμεν.

Ο Ειρμός.

«Ον φρίττουσιν Άγγελοι και πάσαι στρατιαί, ως Κτίστην και Κύριον υμνείτε Ιερείς, δοξάσατε παίδες, ευλογείτε λαοί, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.

Την φωτοφόρον νεφέλην.

Θεόν ιδείν ηξιώθη, ο Αβραάμ ως ην θέμις φιλοξενίαν ησκηκώς˙ εγώ δε φειδωλίαν, μισοξενίαν εσχηκώς, εικότως απέρριμμαι εις γέενναν˙ αλλά συ Θεοτόκε εξελού με της κολάσεως εκεί.

Ρείθροις δακρύων η πόρνη Χριστού τα άχραντα ίχνη, εκμαξαμένη γοερώς, των πταισμάτων την λύσιν, εύρατο τάχιον αγνή˙ εγώ δε προσπίπτων σοι εξ όλης, της καρδίας μου στενάζω, και αιτούμαι λυτρωθήναι των παθών.

Νουν και ψυχήν και το σώμα, και τας λοιπάς μου αισθήσεις, σοι ανατίθημι αγνή˙ διαφύλαξον σώα, εκ των βελών του πονηρού, και δος μοι κατάνυξιν του κλαύσασθαι, τα συμβάντα μοι πάθη, ραθυμούντι, και βιούντι αμελώς.

Εξ αμελείας εις λήθην, εις αφοβίαν εκ λήθης, αφοβίας εις βυθόν, εμπεσών αμαρτίας, σοι Θεομήτορ εκβοώ, την χείρά μοι έκτεινον και σώσόν με, ώσπερ έσωσε Πέτρον ο Υιός σου, εκ θαλάσσης της πικράς.

Προσόμοια.

Ήχος α’. Πανεύφημοι μάρτυρες.

Χαίρε θείον όχημα Θεού˙ χαίρε πάντων Άνασσα˙ χαίρε Κυρία της Κτίσεως˙ χαίρε η άμπελος, βότρυν η τεκούσα, οίνον αποστάζοντα, ευφραίνοντα τους πίστει υμνούντάς σε, και μεγαλύνοντας, και τιμώντάς σε πανύμνητε, ως μητέρα Χριστού του Θεού ημών.

Χαίρε θείον σκήνωμα Χριστού˙ χαίρε παντευλόγητε˙ χαίρε πανθαύμαστε Δέσποινα˙ χαίρε τον άμωμον, μόσχον η τεκούσα, δάμαλις ανύμφευτε, Χριστόν τον ζωοδότην και Κύριον˙ ον νυν ικέτευε, μητρικαίς σου παρακλήσεσι, του ρυσθήναι κινδύνων τους δούλους σου.

Χαίρε βίβλε έμψυχε Θεού, Λόγον τον πανάγιον, εγγεγραμμένον η φέρουσα˙ χαίρε η άφλεκτος, βάτος χαίρε Κόρη, νεφέλη ολόφωτε, Χριστόν τον νοητόν όντως ήλιον, η ανατείλασα, τοις ανθρώποις, χαίρε άχραντε, δυστυχούντων ετοίμη βοήθεια.

Νοσούσαν Πανύμνητε δεινώς την ψυχήν μου πάθεσι, πονηροτάτοις θεράπευσον, η τον ακέστορα, και σωτήρα πάντων, τον Χριστόν κυήσασα, τον πάσαν μαλακίαν ιώμενον˙ τον εκνικήσαντα διαβόλου την κακόνοιαν, και θανάτου ημάς απαλλάξαντα.