Η Ρωσική εκκλησία , η εκκλησία των Ρώσων της διασποράς , και η κοροϊδία των χειροτονιών των φλωρινέων παλαιοημερολογιτών Ένα άρθρο από σελίδα του νέου ημερολογίου που επιβεβαιώνει τον αγώνα του Αγίου πατρός Ματθαίου Καρπαθάκη

Η Ρωσική  εκκλησία , η εκκλησία των Ρώσων  της διασποράς , και  η κοροϊδία των χειροτονιών των φλωρινέων παλαιοημερολογιτών 

Ένα  άρθρο από σελίδα του νέου ημερολογίου που επιβεβαιώνει τον αγώνα του Αγίου πατρός Ματθαίου Καρπαθάκη

Η πύλη εκκλησιαστικών ειδήσεων amen.gr δημοσιεύει κείμενο του Theodor Petrov που δεν είναι παρά μεταφορά αποσπασμάτων παλαιοτέρων συνεντεύξεων του Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου και του Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα. Πέρα από τους στόχους που μπορεί να οδηγούν τον αρθρογράφο στην δημοσιοποίηση των αποσπασμάτων αυτών, η ουσία όσων έχουν ειπωθεί στις συνεντεύξεις είναι αποκαλυπτική της οικουμενιστικής αντίληψης περί της Εκκλησίας και των Ιερών Μυστηρίων που έχουν οι κεφαλές της Ρωσικής Εκκλησίας.

Μεταξύ άλλων ο τότε (1991) Μητροπολίτης Σμολένσκ και νυν Πατριάρχης Μόσχας Κυρίλλος λέει: «Τη δεκαετία του 1970 η Σύνοδος έλαβε την απόφαση να επιτρέψει την κοινωνία των Καθολικών και των Παλαιόπιστων σε περιπτώσεις απόλυτης ανάγκης. Γιατί έλαβαν αυτή την απόφαση; Για ποιμαντικούς λόγους. Σε αρκετές περιοχές κατοικούσε μεγάλος αριθμός Καθολικών, οι οποίοι δεν είχαν δικούς τους ναούς και επισκέπτονταν τακτικά τους ορθόδοξους, συμμετείχαν σε όλες τις ακολουθίες, συμπεριφέρονταν ως «καλοί Ορθόδοξοι», ενεργά μέλη των ορθοδόξων ενοριών και δεν μπορούσαν να κοινωνήσουν».....

Απαντώντας δε στο ερώτημα «Οι Ορθόδοξοι μπορούν να κοινωνούν στις καθολικές εκκλησίες όταν ευρίσκονται μετανάστες στο εξωτερικό, εκεί όπου δεν υπάρχουν ορθόδοξοι ναοί ή είναι τουρίστες;» αναφέρει: «Σύμφωνα με την επίσημη θέση της Εκκλησίας δεν έχουν δικαίωμα να κοινωνούν σε καθολική εκκλησία. Σε ότι δε αφορά την πραγματικότητα γνωρίζω ότι υπήρξαν διάφορες περιπτώσεις. Σε κάποιες από αυτές ετοιμοθάνατοι Ρώσοι λάμβαναν την κοινωνία από τους Καθολικούς, αν και αυτό συνέβαινε σπάνια».

Ο δε Μητροπολίτης Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων σε εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού ΡΩΣΙΑ της 17ης Οκτωβρίου 2009 δήλωσε:

«Ουσιαστικά και σε εμάς (όπως και στους Καθολικούς) υπάρχει η αμοιβαία αναγνώριση των Μυστηρίων. Δεν έχουμε Μυστηριακή κοινωνία, όμως αναγνωρίζουμε τα Μυστήρια... Αν ένας καθολικός κληρικός προσέλθει στην Ορθοδοξία εμείς τον δεχόμαστε ως κληρικό, δεν τον χειροτονούμε εκ νέου. Και αυτό σημαίνει ότι de facto αναγνωρίζουμε τα Μυστήρια της Καθολικής Εκκλησίας».

Είναι σαφές ότι ήδη από το παρελθόν έχει ξεκινήσει προσπάθεια από τους Ρώσους Οικουμενιστές προσέγγισης του Πάπα, άμβλυνσης των διαφορών και αναγνώρισης της παπικής κακοδοξίας ως «Εκκλησίας». Η αναγνώριση των παπικών «μυστηρίων» είναι πρακτική πλήρως αντίθετη με την Ορθόδοξη αγιοπατερική Παράδοση και τους Ιερούς Κανόνες. Καμία «οικονομία» δεν χωρεί στο ζήτημα αυτό. Οι Παπικοί δεν έχουν έγκυρα μυστήρια επειδή βρίσκονται σε πλάνη και αίρεση, λαθεύουν στην Πίστη και αμετανόητοι εμμένουν στην κακοδοξία. Δεν μπορεί από τη μια «να μην έχουμε μυστηριακή κοινωνία» και από την άλλη να «αναγνωρίζουμε τα μυστήρια» των Παπικών. Αυτή είναι η στάση των Παπικών έναντι των Ορθοδόξων. Την ίδια γραμμή προωθούν εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας οι φιλοπαπικοί Οικουμενιστές – εν προκειμένω οι Ρώσοι- αλλά μια τέτοια τακτική είναι απορριπτέα από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, Θεολογία και πρακτική. Η δημοσιοποίηση των απόψεων οικουμενιστών επισκόπων είναι χρήσιμη ώστε να γνωρίζει κανείς τι μπορεί να προετοιμάζουν οι ίδιοι αυτοί επίσκοποι σχετικά με την αναγνώριση των παπικών «μυστηρίων» από την λεγόμενη Μεγάλη Σύνοδο, για την οποία τόση σπουδή επιδεικνύουν οι δύο προαναφερθέντες Ρώσοι επίσκοποι.

Οι χειροτονίες των Φλωρινιακών Γ.Ο.Χ.

Το μεγάλο κενό που άφησε ο θάνατος του Χρυσοστόμου (1955) στην ηγεσία των Γ.Ο.Χ. έσπευσαν να καλύψουν άμεσα οι κληρικοί της παρατάξεώς του. Οι Φλωρινιακοί έως το 1960 διοικούντο και πάλι από επιτροπή ιερέων44, οι οποίοι, αξίζει να σημειωθή, διεκήρυτταν κατηγορηματικά την συμφωνία τους με τις ματθαιικές απόψεις περί απουσίας της θείας Χάριτος από τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών.

Καθώς όμως θα αποδειχθή κατωτέρω, οι Γ.Ο.Χ. στην πραγματικότητα  δεν αποδέχονταν τις απόψεις αυτές· απλά προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τους απλούς πιστούς, τους οποίους προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εντάξουν στις τάξεις τους.

Πράγματι, έπειτα από επίμονες προσπάθειες οι Γ.Ο.Χ. απέκτησαν το 1960 τον πρώτο τους επίσκοπο. Ο αρχιμανδρίτης Ακάκιος Παπάς χειροτονήθηκε στην Αμερική ως επίσκοπος Ταλαντίου από τους επισκόπους Σικάγου Σεραφείμ και Ντητρόιτ Θεόφιλο, οι οποίοι ανήκαν στην λεγομένη Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς45. Η τέλεσις της χειροτονίας αυτής αποτελεί σίγουρα την μεγαλύτερη καταδίκη των Γ.Ο.Χ., καθώς φανερώνει την ανειλικρίνεια και δολιότητά τους· συγκεκριμένα:

1. Η χειροτονία πραγματοποιήθηκε παρά την ρητή απαγόρευσι της Ρωσικής Συνόδου46.

2. Στην χειροτονία συμμετείχαν μόνο δύο επίσκοποι.

3. Η χειροτονία ετελέσθη υπερορίως με την πρόφασι, ότι όλοι οι νεοημερολογίται επίσκοποι της Ελλάδος ήταν σχισματικοί και εστερημένοι της θείας Χάριτος.

4. Οι Γ.Ο.Χ. Δεν τόλμησαν επί επτά έτη να ανακοινώσουν τα ονόματα των επισκόπων που τέλεσαν την χειροτονία47. Η ένοχη αυτή απόκρυψις των ονομάτων, καθώς ήταν φυσικό δημιουργούσε αμφιβολίες σε κάθε λογικό άνθρωπο για την αξιοπιστία της χειροτονίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι μετά την γνωστοποίησι των ονομάτων των επισκόπων που χειροτόνησαν τον Ακάκιο, ο Θεόφιλος αρνήθηκε κατηγορηματικά την συμμετοχή του στην χειροτονία αυτή48.

5. Εκείνα όμως που αποδεικνύουν, ότι η χειροτονία του Ακακίου  δεν ήταν τίποτε άλλο παρά εμπαιγμός Θεού και ανθρώπων είναι τα κατωτέρω: Η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς:

α΄. Είχε επί δεκαετίες διακόψει κάθε σχέσι με το πατριαρχείο της Μόσχας, το οποίο κατηγορούσε για σύμπραξι με τους Κομμουνιστάς. Παρά ταύτα είχε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία με όλες τις Εκκλησίες που ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο49 και με όλες τις Εκκλησίες που συμμετείχαν στην Οικουμενική Κίνησι και ιδίως με τους Αθηναγόρα Κωνσταντινουπόλεως και Ιάκωβο Αμερικής50, τους οποίους οι Γ.Ο.Χ. θεωρούν αιρεσιάρχας.

β΄. Είχε ενορίες και με το ιουλιανό και με το νέο ημερολόγιο.

γ΄. Δεν ήταν άμοιρη συμπροσευχών με αιρετικούς. Αναφέρουμε ενδεικτικά την παρουσία (1951) Αγγλικανού αρχιερέως με πλήρη αρχιερατική στολή στο ιερό Βήμα κατά την χειροτονία του επισκόπου Βιταλίου. Επίσης την συμμετοχή του επισκόπου Φιλαρέτου σε λιτανεία μαζί με παπικό επίσκοπο και την τέλεσι παρακλήσεως σε παπικό ναό (δεκαετία του 1960)51. Οι Ρώσοι έστειλαν επίσης κατόπιν παπικών προσκλήσεων τρεις παρατηρητάς στην μεγάλη παπική Σύνοδο του Βατικανού52.

6. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Σεραφείμ ο «Θεόφιλος ηκολούθει  το νέον ημερολόγιον... Ο εν Detroit Καθεδρικός ναός (στον οποίο έγινε η χειροτονία), λειτουργεί με το νέον ημερολόγιον. Δεν απέκρυψα το γεγονός τούτο από τον Επίσκοπον Ακάκιον»53.

Βάσει των ανωτέρω στοιχείων -και ιδίως των δύο τελευταίων- οι Γ.Ο.Χ. καλούνται να απαντήσουν στα εξής ερωτήματα, αν και, κατά την γνώμη μας, αυτό είναι αδύνατο να γίνη:

1. Η χειροτονία του Ακακίου από ένα νεοημερολογίτη επίσκοπο και από ένα παλαιοημερολογίτη, ο οποίος όμως κοινωνούσε πλήρως με τους Νεοημερολογίτας, δεν πρέπει να θεωρηθή άκυρη, καθώς κατά την εποχή εκείνη (1960) οι Γ.Ο.Χ. και ιδίως ο Ακάκιος διεκήρυτταν, ότι τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών στερούνται της θείας Χάριτος54;

Θα πρέπει άλλωστε να σημειωθή, ότι ο Ακάκιος ήταν ένας από τους πλέον φανατικούς υποστηρικτάς των ματθαιικών κακοδοξιών. Ο Ακάκιος υποστήριζε πάντοτε, ότι οι νεοημερολογίται επίσκοποι είναι σχισματικοί, ότι τα Μυστήριά τους είναι άμοιρα της θείας Χάριτος και ότι οι Νεοημερολογίται που προσχωρούν στους Γ.Ο.Χ. πρέπει οπωσδήποτε να αναμυρώνωνται, τακτική άλλωστε που ο ίδιος διαρκώς εφήρμοζε55. Ο Ακάκιος επίσης έως το 1945 αποκαλούσε τον υποστηρικτή των αντιθέτων, εκκλησιολογικών φρονημάτων πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο «ανισόρροπον, φρενοβλαβή, παλίμβουλον, ακατάρτιστον και αμαθέστατον θεολογικώς και εκκλησιαστικώς, πεπλανημένον, κακόδοξον, ψευδοδιδάσκαλον, ψευδαπόστολον, ψευδεπίσκοπον, ανατροπέα των εκκλησιαστικών παραδόσεων»!56

2. Γιατί οι Γ.Ο.Χ. συντηρούσαν επί δεκαετίες ένα φοβερό σχίσμα με την Εκκλησία του Χριστού, εφόσον το 1960 απέδειξαν ότι την θεωρούσαν ικανή να τους μεταδώση την Χάρι της αρχιερωσύνης;

3. Τι περισσότερο είχε ο νεοημερολογίτης Θεόφιλος, τον οποίο ο Ακάκιος αποκαλούσε «ομόδοξο κανονικό επίσκοπο»57 από τους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος, τους οποίους οι Γ.Ο.Χ. επί δεκαετίες κατηγορούσαν ως σχισματικούς και εστερημένους της θείας Χάριτος;

4. Ποιούς σκόπευαν να κοροϊδεύσουν οι Γ.Ο.Χ. με την επί επταετίας απόκρυψι των ονομάτων των επισκόπων που χειροτόνησαν τον Ακάκιο; Τον Θεό ή τους ανθρώπους;

Το 1962 ο Ακάκιος χειροτόνησε νέους επισκόπους με την σύμπραξι του επισκόπου της Ρωσικής Διασποράς Λεοντίου Χιλής58, ο οποίος ενήργησε και πάλι κρυφά από την προϊσταμένη του αρχή59. Το κύρος των χειροτονιών του 1960 και 1962 αναγνώρισε η Σύνοδος των Ρώσων  της Διασποράς μόλις το 1969, η οποία δήλωσε ταυτόχρονα στον τότε αρχιεπίσκοπο των Γ.Ο.Χ. Αυξέντιο, ότι «θεωρεί την υμετέραν Ιεραρχίαν, ως αδελφούς εν Χριστώ, οι οποίοι θα είναι εν πλήρει επικοινωνία μεθ' ημών»60.

Οι Γ.Ο.Χ. δέχθηκαν με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίησι την ανωτέρω αναγνώρισι από τους Ρώσους, οι οποίοι μετά το 1965 διέκοπταν προοδευτικά την εκκλησιαστική κοινωνία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες που συμμετείχαν στην Οικουμενική Κίνησι. Φυσικά οι Ρώσοι κατά το 1969 δεν είχαν διακόψει την κοινωνία με όλες τις Τοπικές Εκκλησίες, όπως π.χ. με την Εκκλησία της Σερβίας, με την οποία μάλιστα δεν διέκοψε ποτέ την εκκλησιαστική κοινωνία. Το γεγονός αυτό απεδείκνυε, ότι αν όχι άμεσα τουλάχιστον έμμεσα τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Γ.Ο.Χ. κοινωνούσαν και με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες και ιδίως με τις Εκκλησίες του νέου ημερολογίου.

Αυτό βέβαια δεν απασχολούσε τους Γ.Ο.Χ., οι οποίοι ήδη από το 1960 είχαν αποδείξει ότι είναι τελείως ανειλικρινείς και ασυνεπείς προς την εκκλησιολογία τους, και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η πάση θυσία συντήρησις του αντικανονικού σχίσματός τους. Η ανειλικρίνειά τους αυτή γινόταν περισσότερο εμφανής, όταν σε κάθε ευκαιρία διεκήρυτταν επίσημα το φρόνημά τους περί απουσίας θείας Χάριτος από τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών61 -με τους οποίους φυσικά έμμεσα ή άμεσα κοινωνούσαν- αδιαφορώντας για την τελείως αντίθετη άποψι των Ρώσων62.

Το γεγονός ότι οι Γ.Ο.Χ. έμειναν το 1955 χωρίς επίσκοπο ήταν, κατά την γνώμη μας, μία φανερή εγκατάλειψις Θεού, η οποία απεκάλυπτε  το τραγικό, ζηλωτικό αδιέξοδο. Δυστυχώς οι Γ.Ο.Χ. δεν συνετίσθηκαν ούτε κατενόησαν, ότι ο Θεός δεν θα επέτρεπε ποτέ να μείνουν χωρίς επίσκοπο και να βρεθούν στην ανάγκη να αναζητήσουν την ιερωσύνη από τους σχισματικούς, εάν πράγματι αυτοί αποτελούσαν την μοναδική Ορθόδοξο Εκκλησία. Οι Γ.Ο.Χ. βέβαια έδωσαν λύσι στο πρόβλημά τους, αλλά με τον πλέον ανέντιμο και ανειλικρινή τρόπο. Στην ανωτέρω περίπτωσι των Γ.Ο.Χ. αρμόζει, πιστεύουμε, η σχετική, κατηγορηματική διδασκαλία του μεγάλου Βασιλείου: «Αυτός που τόλμησε να λάβη εσκεμμένα χειροτονία από τους αιρετικούς, δεν είναι άξιος να θεωρηθή ποτέ ως Ορθόδοξος επίσκοπος»63.

Σημειώσεις:

44. Ζηλωτών Αγιορειτών Πατέρων, Σύντομος ιστορική περιγραφή της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος, σελ. 35-36.

45. Στ. Καραμήτσου - Γαμβρούλια, Αι χειροτονίαι των Γ.Ο.Χ. από κανονικής επόψεως, σελ. 19-20.

46. Καλλίστου Κορινθίας, Δικαιοσύνην μάθετε (και κρίνετε) οι ενοικούντες επί της γης, σελ. 8-9.

47. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδου, ένθ ανωτ. σελ. 348.

48. Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, Διάλογος εν αγάπη και αληθεία δια την εν Χριστώ ένωσιν, σελ. 69.

49. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, τα δύο άκρα, σελ. 69.

50. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 74, σελ. 49.

51. Κυπριανού αγιοκυπριανίτου, Ορθοδοξία και Οικουμενική Κίνησις, σελ. 78.

52. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, ένθ ανωτ. σελ. 143.

53. Περιοδικό Ορθόδοξος Πνοή, τεύχος 130, σελ. 424.

54. Περιοδικό Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων, τεύχος 68, σελ. 267.

55. Ένθ ανωτ. Τεύχος 79, σελ. 260.

56. Ένθ ανωτ. Τεύχος 81, σελ. 339-340.

57. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδου, ένθ ανωτ.

58. Ζηλωτών Αγιορειτών Πατέρων, ένθ ανωτ. σελ. 38.

59. Αμφιλοχίου ιερομονάχου, «Γνώσεσθε την αλήθειαν», σελ. 43.

60. Στ. Καραμήτσου - Γαμβρούλια, ένθ ανωτ. σελ. 41.

61. Εφημερίς Ορθόδοξος Χριστιανικός αγών, φύλλο 8, σελ. 7.

62. Ιωάσαφ Ανάγνου, Βίγλα Ορθοδοξίας, σελ. 27.

63. Επιστολή σμ΄, κεφ. γ΄, P.G.32, 897AB.

Η Εγκύκλιος του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου (1950)

Όπως είδαμε, ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ήλθε σε διάστασι με τον Βρεσθένης Ματθαίο λόγω της αρνήσεώς του να αποδεχθή, ότι τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών δεν είχαν θεία Χάρι και ότι οι Νεοημερολογίται έπρεπε να αναμυρώνωνται κατά την προσχώρησί τους στους Γ.Ο.Χ. Παρά ταύτα ο Χρυσόστομος έπειτα από δεκατρία έτη εκκλησιαστικού σχίσματος (26-9-1950) εξέδωσε μία Εγκύκλιο, στην οποία υποστήριζε τα ακριβώς αντίθετα, δηλαδή τις απόψεις του Ματθαίου.

Κατά την γνώμη μας, ο Χρυσόστομος αναγκάσθηκε να εκδώση την Εγκύκλιο αυτή λόγω των πιέσεων που δεχόταν από ιερείς της παρατάξεώς του, οι οποίοι ασπάζονταν τα ματθαιικά φρονήματα. Ο Χρυσόστομος σκόπευε επιπλέον δια της ανωτέρω Εγκυκλίου να αφομοιώση όσο το δυνατόν περισσοτέρους κληρικούς και πιστούς, οι οποίοι αποσκιρτούσαν από τις ματθαιικές τάξεις μετά τον θάνατο του Ματθαίου (14-5-1950).

Η ανωτέρω διακήρυξις του Χρυσοστόμου ότι τα Μυστήρια της Εκκλησίας της Ελλάδος «στερούνται της αγιαστικής χάριτος»38 και η προτροπή του για αναμύρωσι των Νεοημερολογιτών χαρακτηρίσθηκε από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες ως το «πλέον επαίσχυντον σημείον της όλης σταδιοδρομίας αυτού» και ως η «σπουδαιοτέρα πρόκλησις» κατά της Εκκλησίας39. Με την άποψι αυτή συμφωνούμε απολύτως. Όσο μεγάλος και αν ήταν ο πόθος του Χρυσοστόμου για επανένωσι των Γ.Ο.Χ., δεν δικαιολογούσε την διακήρυξι τέτοιων απαραδέκτων φρονημάτων.

Φρονήματα μάλιστα τα οποία ο Χρυσόστομος δεν ασπαζόταν, καθώς στην Εγκύκλιό του δεν εξέφραζε καμμία αίτησι συγγνώμης προς τους Ματθαιικούς, πράγμα που θα συνέβαινε, εάν ο Χρυσόστομος πίστευε, τα όσα έγραφε.

Γενικότερα ο Χρυσόστομος, όπως προαναφέραμε, εντάχθηκε στους Γ.Ο.Χ. έχοντας ως σκοπό «την επαναφοράν του πατρίου εορτολογίου εις την Εκκλησίαν»40 και την συγκράτησι των Γ.Ο.Χ. μέσα σε λογικά, εκκλησιολογικά πλαίσια. Ο Χρυσόστομος δεν εφήρμοσε ποτέ, τα όσα έγραφε στην Εγκύκλιο του 1950, διότι ουδέποτε αποδέχθηκε την ματθαιική άποψι περί αποκοπής της Εκκλησίας της Ελλάδος από το σώμα του Χριστού και ανάγκης δημιουργίας μιας νέας Εκκλησίας, της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Ο Χρυσόστομος θεωρούσε την Εκκλησία του νέου ημερολογίου ως την νόμιμη και «ανεγνωρισμένην Αυτοκέφαλον Ελληνικήν Εκκλησίαν», τους δε Γ.Ο.Χ. ως «μίαν φρουράν, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του ορθοδόξου Εορτολογίου, ον ηθέτησεν ως μη ώφειλεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας»41.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Χρυσόστομος δύο έτη μετά την έκδοσι της ανωτέρω Εγκυκλίου του ωνόμαζε τους Γ.Ο.Χ. όχι ως την μοναδική Εκκλησία του Χριστού, αλλά ως «θρησκευτική κοινότητα των Παλαιοημερολογιτών»42 και ως «αποσχισθέντας από της Εκκλησίας Παλαιοημερολογίτας», τους οποίους η Ελλαδική Εκκλησία ώφειλε «εις τους κόλπους αυτής να προσελκύση»43.

Αυτό όμως που αναμφίβολα αποδεικνύει, ότι ο Χρυσόστομος δεν πίστευε, τα όσα διεκήρυξε το 1950, είναι η απόφασίς του να μη προβή σε νέες χειροτονίες αρχιερέων, με αποτέλεσμα η παράταξις μετά τον θάνατό του (1955) να μείνη και πάλι χωρίς επίσκοπο. Εάν ο Χρυσόστομος αποδεχόταν τις ματθαιικές κακοδοξίες, σύμφωνα με τις οποίες την Εκκλησία του Χριστού αποτελούσαν μόνο οι Γ.Ο.Χ. και όχι οι Εκκλησίες που ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο και όσες κοινωνούσαν μαζί τους, είναι σίγουρο ότι δεν θα άφηνε την Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. ανεπίσκοπη.

Σημειώσεις:

38. Μάρκου Χανιώτου, Το ημερολογιακόν σχίσμα, σελ. 167.

39. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδου, Ιστορική και κανονική θεώρησις..., σημείωσις 569, σελ. 295.

40. Ηλία Αγγελοπούλου, Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, σελ. 83.

41. Χρυσοστόμου πρώην Φλωρίνης, Άπαντα, τόμος β΄, σελ. 24.

42. Ιωάσαφ Ανάγνου, Βίγλα Ορθοδοξίας, σελ. 35.

43. Αμφιλοχίου ιερομονάχου, «Γνώσεσθε την αλήθειαν», σελ. 34.

 πηγή:  amen.gr