Το θαύμα ως κριτήριο πίστεως , και οι νεοφανείς ( αγιοι ) του οικουμενισμού !!

Το θαύμα ως κριτήριο πίστεως , και οι νεοφανείς ( αγιοι ) του οικουμενισμού !!

Ὅτι τῶν αἱρετικῶν ἡ παρθενία μισθὸν οὐκ ἔχει. Ιωαν. Χρυσοστόμου . λόγος περί παρθενίας.

Η γνησιότητα ή μη των ποικίλων «πνευματικών εμπειριών», που συχνά στον καιρό μας προβάλλονται από διαφόρους ανθρώπους ως ακαταμάχητες αποδείξεις της αληθινής τους πίστεως, απαιτεί την αξιολόγηση τους με σταθερά και εγγυημένα κριτήρια. Ένα από τα κριτήρια αυτά είναι και η αυθεντική Αποστολική Διδαχή, δηλαδή, η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» Ιούδα 3

 Ο απόστόλος Παύλος, γράφει για την Εκκλησία στους Εφεσίους: «Εν σώμα και εν Πνεύμα καθώς και εκληθήκατε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμών Εις Κύριος, μία Πίστις, εν βάπτισμα, εις Θεός και Πατήρ πάντων και επί πάντων και δια πάντων και εν πασιν ημίν» (Εφ. 4,4-6).

Ένα σώμα ,ένα Πνεύμα , μία Πίστης !! είναι η εκκλησία του Θεού , σήμερα  υπάρχουν δεκάδες <<ορθόδοξες>> εκκλησίες του Νέου ημερολογίου και του Παλαιού ημερολογίου οι οποίες δεν είναι , Εν σώμα και εν Πνεύμα << δεν είναι όλες εκ Θεού >>, μία από όλες αυτές όμως είναι η Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία !!

Επιστολή Αγιορειτών Πατέρων προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον,τον λατινόφρονα

''Ει γαρ το απλώς χαίρειν ειπείν,κοινωνίαν δίδωσι τοις έργοις τοις πονηροίς,πόσον η διάτορος αυτού μνημοσύνη και ταύτα αυτών των Θείων μυστηρίων φρικτώς προκειμένων;.....''.....''Και πως ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή,και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα,και ως καπηλεύσαντας τα Θεία τούτους ηγήσεται;..''

Η επιστολή αυτή των Αγιορειτών Πατέρων προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον,τον λατινόφρονα,που μαζί με τον επίσης λατινοφρονα πατριαρχη Βέκκον,επεχείρησαν να επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου την ένωση με τον αιρετικό πάπα και στο Άγιον Όρος,δημιουργώντας,στρατιές αγιορειτών οσιομαρτύρων ομολογητών.Τι παραλληλισμός με το σήμερα-η ιστορία επαναλαμβάνεται-αλλά και τι τραγική ειρωνεία,η σημερινή στάση των νεοαγιορειτών πατέρων,ψευτοαγίων ,θαυματοποιών και πλάνων ,οσφυοκαμπτών στις παράλογες θελήσεις ενός λατινόφρονα,αιρετικού ''πατριάρχη''!!!

Προβάλλουν με επίταση οι πλανεμένοι και  οι  αιρετικοί την πίστη στον Θεό, άλλ' αδιαφορούν για την εσωτερική τους κάθαρση. Υπερτονίζουν την εκτέλεση καλών κοινωνικών έργων (δικαιοσύνη, φιλανθρωπία, περίθαλψη, φιλοξενία κ. α.) και υποτιμούν την προσωπική ταπείνωση. Ουσιαστικά είναι αδύνατο να υπάρχει ταπείνωση σε όσους εμμένουν στις αιρετικές τους πλάνες. Κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος η ταπεινοφροσύνη είναι κατόρθωμα μόνον των πιστών, και μάλιστα με την προϋπόθεση ότι και αυτοί είναι κεκαθαρμένοι. Όμως η φανερή και, πολλές φορές, η κρυφή φιλοδοξία αποτε­λεί την βασική αιτία για την δημιουργία των αιρέσεων. Όπως σημειώνει ο άγιος Χρυσόστομος, «είναι τόσο μεγάλο κακό το πάθος της φιλοδοξίας για τα πρωτεία, ώστε αυτό γέννησε και τις αιρέσεις». [Εις Ιω. 38,5· PG 59, 218.] Το ίδιο ισχύει και για την ομογάλακτη αδελφή της, την κενοδοξία, η οποία «είναι ικανή να τυφλώση και τα μάτια των σοφών, όταν δεν βρίσκονται σε εγρήγορση». Γενικώτερα, για τον άγιο πατέρα, «η μητέρα των αιρέσεων είναι η επιθυμία της φιλαρχίας» . [Εις Γαλ. 5,4· PG 61, 670] , όπως και κάθε πάθος που καθιστά ακάθαρτη την ψυχή. Κι αυτό συμβαίνει διότι «η εμπαθής ψυχή δεν μπορεί να αντιληφθή τίποτε το υψηλό και σπουδαίο, αλλά ωσάν να είναι θαμπωμένη από κάποια μεγάλη βλάβη υφίσταται την χειρίστη αμβλυωπία» [Εις Ίω. 24,3· PG 59, 148].

«Και αυτό είναι μέθοδος τον διαβόλου· το να εισαγάγη δηλαδή πάντοτε κατά τρόπον απατηλόν την πλάνην μαζί με την αλήθειαν, και να την επικαλύπτη με τα ομοιώματα της αληθείας, ώστε να προσελκύη εύκολα αυ­τούς που εξαπατώνται εύκολα». [Αγίου Χρυσοστόμου, Εις Ματθ. 46,1· PG 5]

Όπως ομολογεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «αίρεση είναι η μη αληθινή αντίληψη για την Πίστη» (Σπαράγματα Φιλοσοφικά, 18,70).

Η Πίστη ως αποκάλυψη του Θεού είναι η μία και μοναδική αλήθεια, όπως επιγραμματικά το αποκαλύπτει ο απόστολος Παύλος, «εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (Εφ. 4,5) και εύστοχα το διατυπώνει ο άγιος Χρυσόστομος «Μία βέβαια είναι η αλήθεια και όχι πολυμερής» (Εις Ματθ. 47,2).

Είναι απαραίτητο να τονίσουμε, ότι υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές πραγματικότητες. Στην Εκκλησία ομιλούμε πάντα για ήθος, ενώ στη φι­λοσοφία, στις θρησκείες και στις αιρέσεις γίνεται λόγος για συστήματα ηθικής. Το ήθος είναι ο τρόπος ζωής ως συνέπεια μιας εσωτερικής καταστάσεως του ανθρώπου, η οποία δημιουργείται από συγκεκριμένη Πίστη. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία η Πί­στη αυτή δεν είναι η ανθρώπινη αντίληψη των μελών της, αλλά αυτή που αποκαλύ­φθηκε από τον θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, «η άπαξ τοις αγίοις παραδοθείσα πίστις».

Η αίρεση εκδηλώνεται ως ανατροπή του Σχεδίου της θείας Οικονομίας. Με όσα αποκάλυψε ο Θεός στους ανθρώπους φανέρωσε τον Εαυτό του και το θεϊκό του Σχέδιο, το οποίο έθεσε σε εφαρμογή για τη σωτηρία του κόσμου. Η επιτυχία αυτού του Σχεδίου στηρίζεται πρωτίστως στην αλήθεια της αποκεκαλυμμένης Πίστεως. Κάθε παραποίηση της αληθείας αυτής, ακόμη και η πιο μικρή, παραμορφώνει το Πρόσωπο τού Θεού ή, καλύτερα, αρνείται τελείως τον Θεό, όπως μας βεβαιώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «πάς ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει» (Β’ Ιω. 9). Με τον τρόπο αυτό ανατρέπεται το θείο Σχέδιο και ματαιώνεται η αποτελεσματικότητά του, αφού στην πραγματικότητα απουσιάζει ο Δημιουργός του Σχεδίου. Εάν το Σχέδιο τής θείας Οικονομίας παρομοιασθή με μία τέλεια ιατρική μέθοδο για την θεραπεία ενός ασθενούς από έμπειρο ιατρό, η αίρεση δεν είναι άλλο παρά η λανθασμένη θεραπευτική μέθοδος ενός ψευτογιατρού, η οποία οδηγεί στον θάνατο. Κι όπως η λανθασμένη ιατρική μέθοδος είναι από μόνη της αδύναμη, έτσι και η αίρεση, ως λανθασμένη μέθοδος σωτηρίας, κρύβει μέσα της την αδυναμία. Πρόκειται για αυτό που γράφει ο απόστολος Πέτρος για τους ψευδοπροφήτες και ψευτοδιδασκάλους, «θα εισαγάγουν καταστρεπτικές αιρέσεις, αρνούμενοι ακόμη και τον Κύριο που τους εξαγόρασε, προκαλώντας έτσι στον εαυτό τους γρήγορη την καταστροφή» (Β’ Πέτρ. 2,1)

«Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν αξιόπιστος η, καν νηστεύη, καν παρθενεύη, καν σημεία ποιή, καν προφητεύη, λύκος σοιφαινέσθω εν προβάτω δορά προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος».[Αγίου Ιγνατίου, Έπιστ. 10,2,1] .Αυτή και μόνο η αναφορά του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου , είναι αρκετή για να μας διδάξει , ότι τα θαύματα και οι θαυματοποιοί δεν είναι κριτήριο ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας !!!

Ο δε Άγιος Αθανάσιος προστάσει <<μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν»

(Ἐπιστολαί, 466, l.17-18).

Ο δε Άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν συμβουλεύει τους πιστούς πώς να αντιμετωπίζουν τους ψευδοδιδασκάλους: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνεται αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγετε» 2η Ιωάνν. 10

Μία τρίτη διαπίστωση των αγίων πατέρων είναι ότι η αίρεση διακόπτει για τα μέλη της την αδιάσπαστη γραμμή της Ιεράς Παραδόσεως, αυτής που συνδέει χειροπιαστά τον πιστό κάθε γενεάς με την πηγή της Αληθείας, Αυτόν τον ίδιο τον Θεάνθρωπο. Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνον όταν πραγματικά συναντηθή και ενωθή με τον Θεάνθρωπο Κύριο, ο οποίος ευρίσκεται παρών με την διαδικασία της Ιεράς Παραδόσεως  και της παραλαβής, όπως μαρτυρεί ο απόστολος Παύλος, «παρέδωκα γαρ υμίν εν πρώτοις ο και παρέλαβον ότι Χριστός απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών» (Α’ Κορ. 15,3).

Όταν λοιπόν ο αιρετικός καταργεί την Ιερά Παράδοση,( αλήθεια η θεσμοθέτηση του παλαιού ημερολογίου από την Α΄ Οικουμενική σύνοδο , και η εφαρμογή του από την Εκκλησία δια 2000 έτη , δεν είναι ιερά παράδοση ? ) αρνείται την πραγματική παρουσία του Θεανθρώπου στη ζωή του. Αποκόπτει τον εαυτό του από την κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας, ή όπως το λέγει ο απόστολος Παύλος, «δεν διατηρεί επαφή με την Κεφαλή απ’ όπου όλο το σώμα τρεφόμενο και συνδεόμενο με τις αρθρώσεις και τα νεύρα αυξάνει την αύξηση τού Θεού» (Κολ. 2,19). Αυτό σε τελική ανάλυση για τον άγιο Χρυσόστομο σημαίνει ανυπαρξία και επομένως τέλεια αδυναμία, αφού «από εκεί (από την Κεφαλή) έχει το είναι και το καλώς είναι» (Εις Κολ. PG 62,344). Ομοιάζει τότε με το δένδρο, του οποίου έκοψαν τις ρίζες, και το οποίο για να φαίνεται ζωντανό το πλαστικοποίησαν. Κι όπως ένα δένδρο χωρίς ρίζες είναι αδύναμο να καρποφορήση, έτσι και η κάθε αίρεση αποκομμένη από την πραγματική Παράδοση είναι χωρίς πραγματική δύναμη για σωτηρία (πόσες παραδόσεις , πόσους Ιερούς Κανόνες καταπάτησαν οι σημερινοί οικουμενιστές νέο-ημερολογήτες??). Ο άγιος Χρυσόστομος διατυπώνει με τον δικό του τρόπο την αλήθεια αυτή· «(οι αιρετικοί), σημειώνει, δεν έχουν τα παλαιά, και επομένως δεν έχουν ούτε τα καινούργια» (Εις Ματθ. 10,2).

Η πλάνη γίνεται εύκολα αντιληπτή και είναι αδύναμη, έστω και εάν εξωτερικά είναι βαμμένη με αμέτρητα χρώματα ( ηθικισμός ευσεβισμός ταπεινολογία  ψευδοχαρίσματα ). Κι όπως ακριβώς αυτοί που αλείφουν τα σαθρά μέρη των τοίχων δεν μπορούν με το βάψιμο να τα διορθώσουν, έτσι και όσοι εξαπατούν τους άλλους, εύκολα ελέγχονται» (Εις Ιω. 68,1).

Στα παραδείγματα των Αγίων Γραφών φαίνεται, επίσης, καθαρά ότι οι νόθες εμπειρίες κρίνονται από τον συσχετισμό τους με την αλλοίωση της αυθεντικής Διδαχής της Εκκλησίας. Ο ίδιος ο Θεός αποκαλύπτει στον Μωϋσή ότι «ο προφήτης ός αν ασεβήση λαλήσαι επί τω ονόματί μου ρήμα, ο ου προσέταξα λαλήσαι, και ος εάν λαλήση εν ονόματι θεών ετέρων, αποθανείται ο προφήτης εκείνος» Δευτ. 18, 20.

Ο ίδιος ο Θεός αποδοκιμάζει και απορρίπτει την προφητική εμπειρία, όταν αυτή υπηρετεί την αλλοιωμένη Διδαχή. εγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι ει δυνατόν και τους εκλεκτούς» Ματθ. 24, 24

Με το ίδιο επίσης πνεύμα ακούγεται και η προτροπή του αποστόλου Ιωάννου: «αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστίν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθησαν εις τον κόσμον. Εν τούτω γινώσκετε το πνεύμα του Θεού' πάν πνεύμα ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα εκ του Θεού εστί· και πάν πνεύμα ο μη ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν εν σαρκί ελεηλυθότα εκ του Θεού ουκ εστί» .1η Ιωάνν. 4, 1-3.

Τα «πνεύματα», που αναφέρει ο ευαγγελιστής, είναι χαρισματούχοι με εμπειρίες και χαρισματικές εκδηλώσεις, όπως προφητείες, θεραπείες, κυβερνήσεις . Όμως ο απόστολος Ιωάννης τις «εμπειρίες» αυτές, όχι μόνο δεν τις θεωρεί κριτήριο για την αλήθεια, αλλά και παραγγέλλει κατηγορηματικά να ελέγχονται για την προέλευσή τους με βάση την αυθεντικά παραδεδομένη Διδαχή της Εκκλησίας όπως επισημαίνει ο άγιος Αμβρόσιος: «Ακόμη και οι αιρετικοί φαίνεται ότι έχουν τον Χριστό. Κανένας απ' αυτούς δεν αρνείται το όνομα του Χριστού. Κι όμως καθένας που δεν ομολογεί όλα όσα ανήκουν στο Χριστό, στην πραγματικότητα αρνείται τον Χριστό» Αγίου Αμβροσίου . Οι πλανεμένοι   έχουν οδηγηθεί στο ίδιο ατόπημα, για το οποίο κατακρίνονται οι Κορίνθιοι από τον Απόστολο, για το ότι, δηλαδή, θεωρούν τα θαύματα , ως κεντρικότατο σημείο της χριστιανικής πνευματικής ζωής. Αγνοούντες εντελώς το καθολικό πνεύμα των Αγίων Γραφών, με την αυθαίρετη και υποκειμενική τους ερμηνεία, μετατρέπουν το έκτακτο χάρισμα των<< θαυματων>> σε τακτικό, το απολυτοποιούν και αποκόπτονται έτσι από την αυθεντική Αποστολική Διδαχή. Όπως όμως μας βεβαιώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «πάς ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει» 2η Ιωάνν. 9. Και όταν κάποιος δεν έχει Θεό, σίγουρα δεν μπορεί να έχη ούτε και γνήσιες εμπειρίες του αγίου Πνεύματος.

κλικ στούς συνδέσμους:
ΠΟΣΟ ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ !!ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΕΡΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ : Ὅτι τῶν αἱρετικῶν ἡ παρθενία μισθὸν οὐκ ἔχει.


Η εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι εκκλησία ΧΡΙΣΤΟΥ! αλλά εκκλησία της πλάνης . και όσοι την ακολουθούν κερδίζουν την απώλεια της ψυχής τους