Διαχριστιανικὸς καὶ Διαθρησκειακὸς Συγκρητισμὸς

Διαχριστιανικὸς καὶ Διαθρησκειακὸς Συγκρητισμὸς

               «᾿Εντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾷν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης

                Πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καὶ μὴ σιώπα... Διὰ τοῦτο κἀγὼ ὁ

                τάλας, δεδοικὼς τὸ Κριτήριον, λαλῶ».

                (῾Οσ. Θεοδώρου Στουδίτου,  PG 99, 1321)

                

               τοῦ  Μητροπολίτου

                Ναυπάκτου καὶ ῾Αγίου                    Βλασίου

                κ. ῾Ιεροθέου

               ΤΗΝ ἐποχή μας ἐπικρατεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ ὁ λεγόμενος Συγκρητισμὸς  καὶ  αὐτὸς  εἶναι  ποὺ  δημιουργεῖ  τεράστια  σύγχυση  στὸ

                Χριστεπώνυμο πλήρωμα.

                Σὲ  ἐποχὲς  διωγμοῦ  τῆς  ᾿Εκκλησίας  ξεκαθαρίζονται  τὰ  πράγματα,

                ἐμφανίζονται οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ ῾Ομολογητὲς τῆς Πίστεως, ἐνῶ σὲ

                ἐποχὲς ἐξωτερικῆς ἠρεμίας καλλιεργεῖται σὲ πολλὰ ἐπίπεδα ἡ λεγό-

                μενη ἐκκοσμίκευση.

                1.  Η ΛΕΞΗ συγκρητισμὸς ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Πλούταρχο καὶ λέ-

                γεται  ὅτι  ἀποδίδεται  στὴν  ἕνωση  τῶν  Κρητῶν,  παρὰ  τὶς  διαφορές,

                μπροστὰ σὲ ἕνα κίνδυνο.

                Τὸν  δέκατο  ἔνατο  αἰῶνα  ὁ  ὅρος  συγκρητισμὸς  προσέλαβε  καὶ

                θρησκευτικὴ σημασία καὶ μὲ τὸν ὅρο αὐτὸ ἐννοεῖται ἡ ἀνάμειξη μερι-

                κῶν θρησκευτικῶν ἰδεολογικῶν ἀπόψεων, καὶ τρόπου ζωῆς.

                Σήμερα ἡ λέξη συγκρητισμὸς ἀποδίδεται καὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους

                ὅρους, ὅπως τὴν μετανεωτερικότητα ἤ μεταμοντερνισμό, τὸν οἰκου-

                μενισμό, τὴν νέα ἐποχή, τὴν ὁλιστικὴ θεωρία, τὴν πολιτισμικὴ παγκο-

                σμιοποίηση, τὴν νέα τάξη πραγμάτων κ.λ.π.

                ᾿Αναλύοντας περισσότερο τὸν ὅρο συγκρητισμό, μὲ τὰ σύγχρονα

                δεδομένα,  μποροῦμε  νὰ  ποῦμε  ὅτι  μὲ  τὸν  ὅρο  αὐτὸν  ἐννοεῖται  ἡ

                προσπάθεια νὰ ἐντοπίζουμε τὰ κοινὰ σημεῖα μεταξὺ τῶν διαφόρων

                Χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καὶ τῶν διαφόρων θρησκειῶν καὶ νὰ παραθε-

                ωροῦμε τὶς διαφορὲς μεταξὺ τῶν ὁμολογιῶν καὶ θρησκειῶν.

                Οἱ  συγκρητιστὲς  βλέπουν  τὰ  κοινὰ  σημεῖα,  τὰ  ὁποῖα  ὑπάρχουν

             οὕτως ἤ ἄλλως σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ δὲν βλέπουν τὶς θεολογικὲς

                διαφορές.

                2.  ΥΠΑΡΧΟΥΝ  ἄνθρωποι  σήμερα  ποὺ  ἔχουν  παντελῆ  ἄγνοια  τῶν

                ἀληθειῶν  τῆς  πίστεως  καὶ  ἰσχυρίζονται,  ὅτι  ἕνας  Θεὸς  ὑπάρχει  καὶ

                ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν στὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ Θεό, ἀλλὰ ὁ καθέ-

                νας τοῦ δίνει διαφορετικὴ ἑρμηνεία.

                Βεβαίως ἕνας εἶναι ὁ Θεός, ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο καὶ τὸν

                ἄνθρωπο, ἀλλὰ διαφορετικὴ εἶναι ἡ προσέγγιση ποὺ κάνουν οἱ ἄνθρω-

                ποι σὲ αὐτὸν τὸν Θεό.

                Μερικοὶ  ἄνθρωποι,  αὐτὴν  τὴν  κίνηση  τῆς  ψυχῆς  τοῦ  ἀνθρώπου

                πρὸς τὸν Θεὸ τὴν στρέφουν ἐσφαλμένα στὰ κτίσματα καὶ τὰ πιστεύ-

                ουν ὡς θεούς. Μπορεῖ ἀκόμη κανεὶς νὰ θεοποιήσει καὶ τὸν ἴδιο του

                τὸν ἑαυτό.

                ῾Η ἄποψη ποὺ ἔχει κανεὶς γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι πολὺ σημαντική, γιατὶ

                δείχνει τὴν ποιότητα τοῦ προσώπου καὶ τοῦ ἰδίου καὶ τοῦ Θεοῦ.

                Γιὰ παράδειγμα, ἐὰν κανεὶς δὲν ταυτίζει ἕνα συγκεκριμένο ὄνομα

                μὲ ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο, τότε εἶναι δυνατὸν νὰ σκέπτεται ἕνα

                ὄν, νὰ φαντάζεται κάποιο ἄλλο πρόσωπο, ποὺ δὲν ἔχει αὐτὸ τὸ ὄνομα

                καὶ  ἔτσι  ἡ  ἀγάπη  του  στρέφεται  σὲ  ἕνα  φάντασμα  τοῦ  ἀληθινοῦ

                προσώπου.

                Αὐτὸ  λέγεται  καὶ  σχιζοφρένεια.  Πρόκειται  γιὰ  μιὰ  σχιζοφρενικὴ

                κατάσταση.  Τὸ  παράδειγμα  αὐτὸ  ἐὰν  μεταφερθῆ  στὸν  θρησκευτικὸ

                καὶ θεολογικὸ χῶρο, δείχνει τὸ μεγάλο πρόβλημα ποὺ ἔχουν ἐκεῖνοι,

                ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὅλοι πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεό.

                ᾿Εὰν δὲν ὑπάρχη ἀληθινὴ μέθοδος προσεγγίσεως τοῦ Θεοῦ, τότε

                ἡ γνώση αὐτὴ εἶναι ἐσφαλμένη, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ἄνθρωπος νὰ λα-

                τρεύη φάσματα τῆς ἀληθείας, φανταστικοὺς θεούς, τὰ ἴδια τὰ πάθη

                καὶ τὸν ἴδιο ἀρρωστημένο ἑαυτό, κλείνεται στὸν κόσμο τῆς φαντασί-

                ας, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ μιὰ ἐσφαλμένη πνευματικότητα καὶ τελικὰ σὲ μιὰ

                θρησκευτικὴ σχιζοφρένεια. Τότε ἀναδεικνύονται ψευδοπροφῆτες μὲ

                ἔντονες κοινωνικὲς διαστάσεις.

                3.  Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ᾿Εκκλησία διαθέτει τὴν ἀληθινὴ γνώση τοῦ Θε-

                οῦ, γιατὶ οἱ ῞Αγιοι Πατέρες ἀκολούθησαν τὴν ἀληθινὴ μέθοδο γνώσε-

                ως τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν συνέχεια αὐτὴ τὴν γνώση τὴν διετύπωσαν μὲ

                ὅρους, γιὰ νὰ τὴν διαφυλάξουν ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά της, ἤτοι τὴν

                παραχάραξή της.

                Καὶ ἡ ἀληθινὴ γνώση τοῦ Θεοῦ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν εἰρήνη

                ποὺ δημιουργεῖ, τὴν ἐσωτερικὴ πληρότητα, τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπαρξιακὴ

             ἀναγέννηση, τὶς κοινωνικὲς καὶ κτισιολογικὲς ἀλλαγές.

                Στὴν ἐποχή μας ὑπάρχει ὁ λεγόμενος Διαχριστιανικὸς Συγκρητι-

                σμός, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο θεωρεῖται ὅτι ὅλες οἱ Χριστιανικὲς ῾Ομο-

                λογίες πιστεύουν στὸν ἴδιο ᾿Ιησοῦ Χριστό.

                ῞Ομως ἄν μελετήσουμε καλὰ τὴν παπικὴ θεολογία, θὰ διαπιστώσου-

                με ὅτι ἔχει ἐσφαλμένη καὶ πεπλανημένη Τριαδολογία, ἀφοῦ εἰσήγαγε

                μέσα στὸν Θεὸ τὴν διαρχία, ἐπίσης ἔχει καὶ ἐσφαλμένη Χριστολογία.

                Τὸ ἴδιο παρατηροῦμε καὶ στὶς ἄλλες χριστιανικὲς προτεσταντικὲς

                θεολογίες, οἱ ὁποῖες φθάνουν στὸ σημεῖο νὰ ἀρνηθοῦν ἀκόμη καὶ τὴν

                ᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ.

                ῾Επομένως, ὅταν κάνουμε συγκρίσεις μεταξὺ ᾿Ορθοδοξίας καὶ ἄλ-

                λων Χριστιανικῶν ῾Ομολογιῶν, γιὰ νὰ μὴ ὑποπέσουμε στὸν πειρασμὸ

                τοῦ συγκρητισμοῦ, δὲν πρέπει νὰ ἐξετάζουμε τὰ κοινά τους σημεῖα,

                ἀλλὰ τὶς διαφορές τους. Γιατὶ στὸν τονισμὸ τῶν διαφορῶν φαίνεται ἡ

                ἀλήθεια καὶ ἡ πληρότητα.

                Τὸν  συγκρητισμὸ  ὅμως  τὸν  παρατηροῦμε  καὶ  στὸν  θρησκειακὸ

                χῶρο. ῾Υπάρχουν μερικοί, ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπάρχουν κοινὰ σημεῖα

                μεταξὺ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων θρησκειῶν. ᾿Αλλὰ καὶ ἐδῶ

                μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν κοινὰ σημεῖα, ὅμως ἐμεῖς πρέπει νὰ βλέπουμε

                τὶς διαφορές.

                4. ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, διάβασα ἕνα βιβλίο ἑνὸς θεολόγου, ποὺ δημιουργεῖ

                αὐτὴ τὴν σύγχυση. ῾Ο συγγραφεὺς ἰσχυρίζεται ὅτι ὑπάρχουν συγκλί-

                σεις μεταξὺ ὅλων τῶν θρησκειῶν καὶ δίνει μερικὰ παραδείγματα. Θὰ

                ἀρκεσθῶ στὴν ὑπογράμμιση μερικῶν ἀπὸ αὐτά.

                ᾿Ισχυρίζεται, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι κοντὰ στὸν ᾿Ιουδαϊσμό, ἀφοῦ

                καὶ  στὶς  δύο  αὐτὲς  θρησκεῖες  γίνεται  λόγος  γιὰ  τὴν  ὑπεροχὴ  τοῦ

                προσώπου ἔναντι τῆς νοητῆς οὐσίας, γιὰ τὸ ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ

                ἔχει ἐνέργεια, γιὰ τὸ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θεωρεῖται μόνον ὡς ἡ αἰτία τῆς

                δημιουργίας, ἀλλὰ ἐνεργεῖ ὡς παρουσία κ.λ.π.

                ᾿Επίσης, ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς συγκλίνει μὲ τὸν Μουσουλ-

                μανισμό, ἀφοῦ στὸ Κοράνιο γίνεται λόγος γιὰ τὸν ᾿Ιησοῦ, ποὺ εἶναι ὁ

                Προφήτης  τοῦ  Θεοῦ,  εἶναι  ὁ  λόγος  τοῦ  Θεοῦ,  ποὺ  τὸ  πνεῦμα  τὸν

                ἔριξε στὴν Μαρία, ὁμολογεῖ τὴν παρθενικὴ σύλληψη καὶ γέννηση τοῦ

                Χριστοῦ, ἀλλὰ παραγνωρίζει τὴν σταύρωσή Του.

                ᾿Ακόμη ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς συγγενεύει, ἰδίως στὴν ἀ-

                σκητικὴ ζωή, μὲ τὸν ᾿Ινδουϊσμὸ καὶ τὸν Βουδισμό.

                ῞Ομως τὸ θέμα εἶναι, ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑπογραμμίζουμε τὰ κοινὰ

                σημεῖα, ἀλλὰ νὰ βλέπουμε τὶς διαφορές.

              Αὐτὸ  ἔχει  μεγάλη  σημασία,  γιατὶ  ἡ  διαφορὰ  ἔγκειται  κυρίως  στὸ

                πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι Υἱὸς Θεοῦ καὶ Υἱὸς ἀνθρώπου, Θεάν-

                θρωπος.

                Σὲ αὐτὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὸ ὁμολογεῖ, τὸ πιστεύει

                καὶ  τὸ  ζῆ  ἡ  ᾿Ορθόδοξη  ᾿Εκκλησία,  φαίνεται  ὅλη  ἡ  διαφοροποίηση

                μεταξὺ τῶν Θρησκειῶν.

                Οἱ ᾿Ιουδαῖοι τὸν περιμένουν ἀκόμη, οἱ Μουσουλμάνοι δὲν τὸν θεω-

                ροῦν ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ - Θεάνθρωπο καὶ οἱ ᾿Ινδουϊστὲς τὸν θεωροῦν

                ἕνα ἀπὸ τοὺς κατώτερους θεούς, ἀφοῦ λατρεύουν πολλοὺς θεούς, ὡς

                εἰδωλολάτρες.

                5.  ΘΑ ΗΘΕΛΑ νὰ χρησιμοποιήσω ἕνα «χοντρὸ» παράδειγμα, γιὰ νὰ

                φανῆ ὅτι στὰ θεολογικὰ θέματα μεταξὺ τῶν Χριστιανικῶν ῾Ομολογιῶν

                καὶ Θρησκειῶν δὲν πρέπει νὰ βλέπουμε τὰ κοινὰ σημεῖα, τὰ ὁποῖα

                οὕτως ἤ ἄλλως ὑπάρχουν, ἀλλὰ τὶς διαφορές.

                Μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν ζώων ὑπάρχουν πολλὰ κοινὰ ση-

                μεῖα: ἔχουν τὸ ἴδιο πεπτικὸ σύστημα, τὶς ἴδιες ἀντιδράσεις τοῦ ὀργα-

                νισμοῦ, ἀφοῦ μάλιστα στὰ ζῶα γίνονται διάφορα πειράματα καὶ στὴν

                συνέχεια ἐφαρμόζονται στοὺς ἀνθρώπους, τὸν ἴδιο τρόπο ἀναπαραγω-

                γῆς.  Μάλιστα,  ὅπως  ἀπεκάλυψε  ἡ  σύγχρονη  γενετικὴ  τὰ  ποντίκια

                ἔχουν [μόνο] 300 γονίδια λιγότερα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.

                ῞Ομως,  παρὰ  τὰ  κοινὰ  σημεῖα  ὑπάρχουν  χαώδεις  καὶ  τεράστιες

                διαφορές, ποὺ φαίνονται στὸ κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωση, ἀφοῦ ὁ

                ἄνθρωπος ἔχει νοερὸ - λογικὸ καὶ αὐτεξούσιο, ποὺ δὲν ἔχουν τὰ ζῶα.

                ῎Αν,  λοιπόν,  βλέπουμε  μόνον  τὰ  κοινὰ  σημεῖα  μεταξὺ  ζώων  καὶ

                ἀνθρώπων, καὶ παραγνωρίζουμε τὶς διαφορές, τότε μποροῦμε νὰ κα-

                ταλήξουμε στὸ ἐσφαλμένο συμπέρασμα ὅτι οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ ζῶα

                εἶναι τὸ ἴδιο.

                Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο σφάλμα. Εἶναι τὸ ἴδιο σφάλμα ποὺ δημιουργεῖ

                ὁ Διαχριστιανικὸς καὶ Διαθρησκειακὸς Συγκρητισμός.

                6.  Η  ΠΡΟΣΦΑΤΗ  ἔλευση  τοῦ  Πάπα  στὴν  ῾Ελλάδα  [Μάϊος  2001],

                συνετέλεσε καὶ στὴν ἀνάδειξη μιᾶς τραγικῆς πραγματικότητος στὸ

                ὅτι,  δηλαδή,  μερικοὶ  ἐκκλησιαστικοὶ  ἄρχοντες  διακρίνονται  ἀπὸ  τὸν

                τραγικὸ αὐτὸ Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειολογικὸ Συγκρητισμό.

                Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη πλάνη τῆς ἐποχῆς μας, ὁ μεγαλύτερος

                καὶ ἰσχυρότερος πειρασμός.

                Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετοῦμε τὰ ἔργα τῶν ῾Αγίων Πατέ-

                ρων  καὶ  νὰ  δεχόμαστε  πνευματικὴ  καθοδήγηση  ἀπὸ  τοὺς  ῾Αγίους,

                ὥστε νὰ ἀποκτήσουμε ὀρθόδοξη θεολογικὴ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση

              γιὰ νὰ ὀρθοτομοῦμε τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, ἰδιαιτέρως ἐμεῖς οἱ Κλη-

                ρικοὶ καὶ μάλιστα οἱ ᾿Επίσκοποι, διότι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ ξεχωρί-

                σουμε τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη.

             (*) Περιοδ. «᾿Εκκλησιατικὴ Παρέμβαση» Ναυπάκτου, ἀριθ. 71/Δεκέμβριος 2001, σελ.

                9 καὶ 11.