ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΝΗΝ Τού αγίου Ρωμανού τού Μελωδού

ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΝΗΝ

Τού αγίου Ρωμανού τού Μελωδού

Προοίμιο Ι

Ο πόρνην καλέσας θυγατέραν, Χριστέ ο Θεός,

υιόν μετανοίας καμέ αναδείξας

δέομαι ρύσαι με 

του βορβόρου των έργων μου.

Προοίμιον ΙΙ

Κατέχουσα εν κατανύξει η πόρνη τα ίχνη σου 

εβόα σοι εν μετανοία τω ειδότι τα κρύφια, Χριστέ ο Θεός,

«Πώς σοι ατενίσω τω όμματι η πάντας απατήσασα 

τω βλέμματι;

πώς σε δυσωπήσω τον εύσπλαγχνον η σε παροργίσασα

τον κτίστη μου;

αλλά δέξαι τούτο το μύρον προς δυσώπησιν, δέσποτα,

και δώρησαί μοι άφεσιν της αισχύνης

του βορβόρου των έργων μου.»

Οίκοι

α’ Τα ρήματα του Χριστού καθάπερ αρώματα 

ραινόμενα πανταχού βλέπων η πόρνη ποτέ

και τοις πιστοίς πάσι πνοήν ζωής χορηγούντα,

των πεπραγμένων αυτή το δυσώδες εμίσησεν, 

εννοούσα την αισχύνην την εαυτής

και σκοπούσα την οδύνην την δι’ αυτών εγγινομένην,

πολλή γαρ θλίψις γίνεται τότε τοις πόρνοις εκεί,

ων εις ειμι και έτοιμος πέλω εις μάστιγας,

 ας πτοειθείσα η πόρνη ουκέτι έμεινε πόρνη,

εγώ δε και πτοούμενος επιμένω

τω βορβόρω των έργων μου.

β’ Ουδέποτε των κακών αποστήναι βούλομαι,

Ου μνήσκομαι των δεινών ων εκεί μέλλω οράν,

ουδέ λογίζομαι την του Χριστού ευσπλαγχνίαν,

πώς περιήλθε ζητών με τον γνώμη πλανώμενον,

δι’ εμέ και Φαρισαίω συναριστά ο τρέφων πάντας,

και δείκνυσι την τράπεζαν θυσιαστήριον

εν ταύτη ανακείμενος και χαριζόμενος

την οφειλήν τοις χρεώσταις, ινά θαρρών πας χρεώστης 

προσέλθη λέγων «Δέσποτα, λύτρωσαί με

του βορβόρου των έργων μου.»

γ’ Υπέπνευσεν η οσμή της τραπέζης του Χριστού

την πρώην μεν άσωτον νυνί δε καρτερικήν,

την εν αρχή κύνα και εν τω τέλει αμνάδα,

την δούλην και θυγατέρα, την πόρνην και σώφρονα,

διά τούτο λίχνω δρόμω φθάνει αυτήν,

και λιπούσα τα ψιχία τα υπ’ αυτήν τον άρτον ήρε

της πάλαι Χανανίτιδος πλείον πεινάσασα,

ψυχήν κενήν εχόρτασεν ούτω πιστεύσασα,

αλλ’ ου κραυγή ελυτρώθη, σιγή δε μάλλον εσώθη,

κλαυθμώ γαρ είπε, « Κύριε, έγειρόν με

του βορβόρου των έργων μου.»

δ’ Την φρένα δε της σοφής ερευνήσαι ήθελον

και γνώναι, πώς εν αυτή έλαμψεν ο Ιησούς,

ο ωραιότατος και των ωραίων εργάτης,

ου την ιδέαν πριν ίδη η πόρνη επόθησεν,

ως η των ευαγγελίων βίβλος βοά,

του Χριστού ανακειμένου εν οικία του Φαρισαίου

γυνή τις τότε ήκουσεν άμα και έσπευσεν

ωθήσασα την έννοια προς την μετάνοιαν,

«Άγε λοιπόν, ω ψυχή μου, ιδού καιρός ον εζήτεις,

επέστη ο καθαίρων σε, τι προσμένεις

τω βορβόρω των έργων σου;»

ε’ Απέρχομαι προς αυτόν, δι’ εμέ γαρ ήλυθεν,

αφίημι τους ποτέ, τον γαρ νυν πάνυ ποθώ,

και ως ποθούντα με μυρίζω και κολακεύω,

κλαίω, στενάζω και πείθω δικαίων ποθήσαι με,

αλλοιούμαι προς τον πόθο του ποθητού,

και ως θέλει φιληθήναι ούτως φιλώ τον εραστήν μου,

πενθώ και κατακάμπτομαι, τούτο γαρ βούλεται,

σιγώ και περιστέλλομαι, τούτοις γαρ τέρπεται,

αναχωρώ των αρχαίων, ινά αρέσω τω νέω,

συντόμως αποτάσσομαι εμφυσώσα

τω βορβόρω των έργων μου.

στ’ Προσέλθω ουν προς αυτόν, φωτισθώ, ως γέγραπται,

εγγίσω νυν τω θεώ και ου μη καταισχυνθώ,

ουκ ονειδίζει με, ου λέγει μοι, «έως άρτι

ης εν τω σκότει και ήλθες ιδείν με τον ήλιον»,

διά τούτο μύρον αίρω και πορευθώ,

φωτιστήριον ποιήσω την οικίαν του Φαρισαίου,

εκεί γαρ αποπλύνομαι τας αμαρτίας μου,

εκεί και καθαρίζομαι τας ανομίας μου,

κλαυθμώ, ελαίω και μύρω κεράσομαι κολυμβήθραν

και λούομαι και σμήχομαι και εκφεύγω

του βορβόρου των έργων μου.

ζ’ Εδέξατο και Ραάβ κατασκόπους πρότερον

και της δοχής τον μισθόν ως πιστή εύρε ζωήν,

της γαρ ζωής τύπος ο πέμψας τούτους υπήρχε

του Ιησού μου βαπτίζων το τίμιον όνομα,

σωφρονούντας τότε πόρνει ξενοδοχεί,

νυν παρθένον εκ παρθένου πόρνη ζητεί αλείψαι μύρω,

εκείνη μεν απέλυσεν ούσπερ απέκρυψεν,

εγώ δε ον ηγάπησα μένω κατέχουσα,

ουχ ως κατάσκοπον κλήρων, αλλ’ ως επίσκοπον πάντων 

 κρατώ και εξεγείρομαι της ιλύος 

του βορβόρου των έργων μου.

η’ Ιδού καιρός έφθασεν ον ιδείν επόθησα,

ημέρα μοι έλαμψε και δεκτός ενιαυτός,

εν τοις του Σίμωνος αυλίζεται ο Θεός μου,

σπεύσω προς τούτον και κλαύσω ως Άννα την στείρωσιν,

καν λογίσηταί με Σίμων εν μεθυσμώ,

ως Ηλί την Άνναν τότε, μένω καγώ προσευχομένη,

σιγή βοώσα, «κύριε, τέκνον ουκ ήτησα,

ψυχήν μονογενή ζητώ ήνπερ απώλεσα»,

ως Σαμουήλ της ατέκνου, Εμμανουήλ της ανάνδρου,

της στείρας ήρες όνειδος, ρύσαι πόρνην

του βορβόρου των έργων μου.»

θ’ Νευρούται μεν η πιστή τοις τοιούτοις ρήμασι,

ποιείται δε την σπουδήν προς την του μύρου ωνήν,

και παραγίνεται βοώσα τω μυροπράτη,

«Δος μοι, ει έχεις, επάξιον μύρον του φίλου μου,

του δικαίως φιλουμένου και καθαρώς,

του πυρώσαντός μου μέλη και τους νεφρούς

και την καρδίαν,

μηδέν περί τιμήματος νυν αμφιβάλης μοι,

καν δέοι μέχρι δέρματος και των οστέων μου,

ετοίμως έχω του δούναι, ίν’ εύρω τι αποδούναι 

τω σπεύσαντι καθάραι με εκ της ύλης

του βορβόρου των έργων μου.»

ι’ Ο δε ιδών της σεμνής το θερμόν και πρόθυμον

φησίν αυτή, «Λέξον μοι, τις εστίν ον αγαπάς,

ότι τοσούτον σε επέθελξε προς το φίλτρον;

άρα καν έχει τι άξιον δούναι του μύρου μου;»

παραυτά δε η οσία ήρε φωνήν

και βοά εν παρρησία τω σκευαστή των αρωμάτων,

«Ω άνθρωπε, τι λέγεις μοι, «έχεις τι άξιον»;

ουδέν αυτού αντάξιον του αξιώματος,

ουκ ουρανός ούτε γαία ουδ’ όλος τούτω ο κόσμος

συγκρίνεται τω σπεύσαντι ρύσασθαί με

του βορβόρου των έργων μου.

ια’ Υιός εστι του Δαβίδ, δι’ αυτό και εύοπτος,

υιός θεού και θεός, δι’ αυτό πάνυ τερπνός,

ον ουχ εώρακα, αλλ’ ήκουσα και ετρώθην

προς την ιδέαν του έχοντος φύσιν ανείδεον,

τον Δαβίδ ποτέ ιδούσα στέργει Μελχώ,

εγώ δε μη κατιδούσα τον εκ Δαβίδ ποθώ και στέργω,

εκείνη τα βασίλεια πάντα κατέλιπε,

και τω Δαβίδ πτωχεύοντι ποτέ προσέδραμε,

καγώ τον άδικον πλούτον υπερορώ και ωνούμαι

το μύρον τω καθαίροντι την ψυχήν μου

του βορβόρου των έργων μου.

ιβ’ Ρημάτων δε την ορμήν σιωπή συνέτεμε

και έλαβεν η τερπνή το καλόν μύρον αυτής,

και εις τον θάλαμον εισήλθε του Φαρισαίου

τρέχουσα ώσπερ κληθείσα μυρίσαι το άριστον,

ο δε Σίμων θεωρήσας τούτο αυτό,

τον δεσπότην και την πόρνην και εαυτόν ήρξατο ψέγειν,

τον μεν ως αγνοήσαντα την προσεγγίσασαν,

την δ’ ως αναισχυντήσασαν και προσκυνήσασαν,

και εαυτόν ως ασκέπτως δεξάμενον τους τοιούτους,

και μάλιστα την κράζουσαν, «Εξελού με

του βορβόρου των έργων μου.»

ιγ’ Ω άγνοια, τι φησί; «Τούτο μεν ετέλεσα,

εκάλεσα Ιησούν ως τίνα των προφητών,

και ουκ ενόησεν ην έκαστος ημών οίδεν,

ούτος και ουκ έγνω, ει ην γαρ προφήτης εγίνωσκεν»,

ο ετάζων τας καρδίας και τους νεφρούς

θεωρών του Φαρισαίου τους λογισμούς σαλευομένους,

ευθέως τούτω γίνεται ράβδος ευθύτητος,

«Ω Σίμων», λέγων, «άκουσον τα της χρηστότητος

της επί σε γενομένης και επί ταύτην, ην βλέπεις

κλαυθμώ βοώσαν, «δέσποτα, έγειρόν με

του βορβόρου των έργων μου.»

ιδ’ Μεμπτέος σοι έδοξα, επειδή ουκ ήλεγξα

την σπεύδουσαν εκφυγείν των αυτής ανομιών,

αλλ’ ου καλώς, Σίμων, ουκ εύλογος η μορφή σου,

σύγκρινον τούτο ο έχω ειπείν σοι, και δίκασον,

οφειλέται δύο ήσαν τω δανειστή,

ο μεν εις πεντακοσίων, έτερος δε πενήντα μόνον,

και τούτοις απορήσασι προς την απόδοσιν

ο χρήσας εχαρίσατο ό,τι εχρήσατο,

τις ουν αυτόν εκ των δύο ποθήσει πλέον; ειπέ μοι,

τις ώφειλε βοάν αυτώ, «έσωσάς με

του βορβόρου των έργων μου;»

ιε’ Ακούσας Δε ο σοφός Φαρισαίος έφησε,

«Διδάσκαλε, αληθώς φανερόν πάσίν εστιν

ότι πλειότερον οφείλει τούτον ποθήσαι,

ω και περισσότερον χρέος ο χρήσας κεχάρισται»,

ο δε κύριος προς ταύτα είπεν αυτώ,

«Ορθώς απεκρίθης, Σίμων, ούτως εστί καθάπερ λέγεις,

ον συ γαρ ουκ επήλειψας, αύτη εμύρισεν,

ον ύδασιν ουκ ένιψας, αύτη τοις δάκρυσιν,

ον ουκ ησπάσω φιλήσας, καταφιλούσα με κράζει,

«εκράτησα τους πόδας σου, μη εμπέσω

τω βορβόρω των έργων μου.»

ιστ’ Νυν, ότι σοι έδειξα την πολύ ποθούσαν με,

διδάξω σε, βέλτιστε, τις εστίν ο δανειστής,

και υποδείξω σοι τους τούτου χρεωφειλέτας,

ων εις υπάρχεις, και αύτη ην βλέπεις δακρύουσαν,

δανειστής δε αμφοτέρων πέλω εγώ,

και ου μόνον αμφοτέρων αλλά και των ανθρώπων πάντων,

εγώ γαρ πάσιν έχρησα ταύτα α έχουσι,

ψυχήν πνοήν και αίσθησιν, σώμα και κίνησιν,

τον δανειστήν ουν του κόσμου, εν όσω έχεις, ω Σίμων,

ικέτευσον και βόησον, «λύτρωσαί με 

του βορβόρου των έργων μου.»

ιζ’ Ου δύνασαι δούναι μοι άπερ εποφείλεις μοι,

καν σίγησον, ίνα σοι χαρισθή η οφειλή,

μη καταδίκαζε την καταδεδικασμένην,

μη ευτελίσης την ευτελισμένη, ησύχασον,

ου των σων ουδέ ταύτης βούλομαι τι,

χρεωλύτης γαρ των δύο ήλθον εγώ υμίν και πάσι,

νομίμως, Σίμων, έζησας, αλλ’ εχρεώστησας,

ελθέ ουν προς την χάριν μου, ίν’ αποδώσης μοι,

ίδε την πόρνην ην βλέπεις καθάπερ την εκκλησίαν

βοώσα, «αποτάσσομαι εμφυσώσα

τω βορβόρω των έργων μου.»

ιη’ Υπάγετε, το λοιπόν των χρεών ελύθητε,

πορεύθητε, ενοχής παρεκτός πάσης εστέ,

ηλευθερώθητε, μη πάλιν υποταγήτε,

του χειρογράφου σχισθέντος μη άλλο ποιήσετε»,

το αυτό ουν, Ιησού μου, λέξον καμοί,

επειδή σοι αποδούναι α χρεωστώ ουκ εξισχύω,

συν τόκω γαρ ανήλωσα και το κεφάλαιον,

διό μη απαιτήσης με όσον παρέσχες μοι,

του της ψυχής κεφαλαίου και της σαρκός μου του τόκου

κουφίσας με ως εύσπλαγχνος, άνες, άφες

του βορβόρου των έργων μου.ΑΜΗΝ.