Οι οικουμενιστές και οι συνοδοιπόροι τους κληρικοί και λαϊκοί μας κατηγορούν ότι: είμαστε ημερολάτρες και λατρεύουμε το παλαιό ημερολόγιο: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΟΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΔΙΟΤΙ:

Οι  οικουμενιστές  και  οι  συνοδοιπόροι  τους  κληρικοί  και  λαϊκοί  μας  κατηγορούν  ότι:

είμαστε  ημερολάτρες  και  λατρεύουμε  το  παλαιό  ημερολόγιο:

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ  ΨΕΥΔΟΣ  ΚΑΙ  ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ  ΔΙΟΤΙ:

Α’. Επειδή πολλοί δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι το Νέο Εορτολόγιο (ν.ε.) είναι αίρεσις, ίσως αξίζει τον κόπο να επαναλάβουμε κάποια γνωστά γεγονότα, τα οποία πείθουν κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο που έχει Ορθόδοξο Χριστιανικό φρόνημα. Αυτό καθεαυτό το ζήτημα του ν.ε. δεν είναι δογματικό, με την έννοια ότι αν υπήρχε πανορθόδοξος συμφωνία και συνέπεια με προηγούμενες Συνόδους, τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Όπως θα δούμε παρακάτω, όμως, δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει πανορθόδοξος συμφωνία, διότι, πρώτον, το ν.ε. προσκρούει στις αποφάσεις των Πανορθοδόξων Συνόδων του 16ου αιώνος και, δεύτερον, ο σκοπός για την εισαγωγή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν να υποταχθεί Αυτή στον Παπισμό. Πιο συγκεκριμένα, το ν.ε. προσλαμβάνει δογματικό χαρακτήρα από τα εξής γεγονότα:

1) Στη γνωστή Εγκύκλιο του Οικ. Πατριαρχείου του 1920 αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η μεταρρύθμισις του ημερολογίου είναι το «πρώτο βήμα» για την ένωσιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τις άλλες «εκκλησίες», οι οποίες στην εν λόγω Εγκύκλιο αποκαλούνται «συγκληρονόμοι και μέλη του ιδίου σώματος». Είναι προφανές, λοιπόν, ότι το ν.ε. αποτελεί ένα επίσημο τρόπο προωθήσεως του Οικουμενισμού και άρα της καταργήσεως της Ορθοδοξίας.

2) Το βιβλίο του Ανθίμου, Μητροπολίτου Βιζύης, με τίτλο «ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ», το οποίο εδημοσιεύθη το 1922, δύο έτη προ της αλλαγής, στην σελ. 141 λέγει τα εξής: «ότι διά του ζητήματος του Ημερολογίου, επιτυγχανομένης της ενοποιήσεως αυτού, θέλει αναμφισβητήτως επιτελεσθή το πρώτον σπουδαίον βήμα προς επίτευξιν της μελετωμένης και υπό των πραγμάτων επιτακτικώς επιβαλλομένης Κοινωνίας των Εκκλησιών...» Βλέπουμε και πάλι ότι ο σκοπός της εισαγωγής του ν.ε. ήταν η προώθησις του Οικουμενισμού.

3) Το βιβλίο του αγωνιστού Κοσμά Φλαμιάτου με τίτλο «Φωνή Ορθόδοξος και Σπουδαία εις Ανακάλυψιν της κατά των Ορθοδόξων Επιβουλής», Αθήναι 1849, σελ. 100, γράφει ότι με την αλλαγή του ημερολογίου επεδιώκετο ο εκφραγκισμός των Ορθοδόξων (βλέπε εδώ).

4) Όπως κατέθεσαν αρκετοί Ιεράρχες στη Σύνοδο της 24-12-1923, ο ευσεβής λαός ανθίστατο σθεναρώς στην εισαγωγή του ν.ε. και με δάκρυα παρακαλούσε τους επισκόπους να ΜΗΝ προβούν σ’ αυτήν (βλ. Αρχιμ. Θ. Στράγγα, Εκκλησίας της Ελλάδος Ιστορία εκ Πηγών Αψευδών: 1817-1967, Τόμ. Β´, σ. 1194-96). Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να θεωρείται βέβαιο ότι η εισαγωγή του ν.ε. θα δημιουργούσε σχίσμα στην Ορθοδοξία, και άρα βλάβη του δόγματος της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

5) Στο δημοσιογραφικό όργανο του Οικ. Πατριαρχείου «Εκκλησιαστική Αλήθεια» της 24/11/1895, σελ. 312-314, διαβάζουμε τα εξής: «η απότομος λοιπόν αλλαγή του ημερολογίου, θα ισοδυνάμει εις τα όμματα του λαού προς απόπειραν τροποποιήσεως της πίστεως των Πατέρων του, προς αυτόχρημα εκφραγκισμόν»! Βλέπουμε και πάλι ότι θα έπρεπε να θεωρείται βέβαιο ότι η εισαγωγή του ν.ε. θα δημιουργούσε σχίσμα.

6) Ένας λόγος για τον οποίο ανθίστατο ο λαός στην εισαγωγή του ν.ε. είναι ότι αυτό είναι αναθεματισμένο από τις Συνόδους του 16ου αιώνος. Βλ. π.χ. την Εκκλησιαστική Ιστορία του Μελετίου, Μητροπολίτου Αθηνών, Γ’ Τόμος, Βιέννη 1784, σελ. 402 (http://invenio.lib.auth.gr/record/125916), όπου διαβάζουμε τα εξής: «Πατριαρχεύοντος τότε του Ιερεμίου σύνοδος Μητροπολιτών συνήχθη εν Κωνσταντινουπόλει τω αφπγ’. επιδημήσαντος και Σιλβέστρου του Αλεξανδρείας, ήτις κατακρίνασα το καινοτομηθέν υπό Γρηγορίου του Ρώμης Καλενδάριον, δεν το εδέχθη, κατά την αίτησιν των Λατίνων». Επομένως, δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι η εισαγωγή του ν.ε. θα δημιουργούσε σχίσμα.

7) Δεν υπήρχε πανορθόδοξη συμφωνία για την εισαγωγή του ν.ε. Παραδείγματος χάριν, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Φώτιος ηρνείτο σθεναρώς την αλλαγή και έλεγε ότι το ν.ε. πάσχει και από δογματικής απόψεως. Ο δε Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δαμιανός διεβεβαίωνε ότι δεν θα υιοθετούσε το ν.ε., διότι ο συνεορτασμός με τους παπικούς θα δημιουργούσε σύγχυσιν στο Πατρ/χείο Ιεροσολύμων μεταξύ των πιστών για το ποιος είναι Ορθόδοξος και ποιος Παπικός. Επομένως, ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα εδημιουργείτο τουλάχιστον ένα λειτουργικό σχίσμα και θα εποδοπατούντο οι Ιεροί Κανόνες, όπως π.χ. ο 56ος Κανών της ΣΤ´ Οικ. Συνόδου, σύμφωνα με τον οποίο πρέπει να επικρατεί η αυτή εκκλησιαστική τάξις (εορτές, νηστείες κ.λπ.) σ’ ολόκληρη την Οικουμένη. Άρα προκύπτει και πάλι ότι με την εισαγωγή του ν.ε. θα εβλάπτετο το δόγμα της Ενότητος της Εκκλησίας.

Αυτά όλα ήταν γνωστά στους συνειδητούς Ορθοδόξους, οι οποίοι το 1924 εφώναζαν: «ΜΑΣ ΦΡΑΓΚΕΨΑΝ!!!» Τα γεγονότα που ακολούθησαν, τα οποία είναι γνωστά σε όλους μας, τους δικαίωσαν. Ο λόγος, βεβαίως, για

(1) την ισότιμη συμμετοχή της Ορθοδοξίας στο «ΠΣΕ»,

(2) την «άρσιν» των αναθεμάτων (7-12-1965),

(3) τις συμφωνίες ενώσεως με τους Μονοφυσίτες (Σαμπεζύ, 1990) και με τους Παπικούς (Μπάλαμαντ, 1993),

(4) την αναγνώρισιν των «μυστηρίων» των αιρετικών,

(5) τις συμπροσευχές, τα συλλείτουργα και τη μερική μυστηριακή διακοινωνία με αυτούς, παρά τις αυστηρότατες απαγορεύσεις των Ιερών Κανόνων,

(6) την μνημόνευσιν του ονόματος του «πάπα» στη Θεία Λειτουργία,

(7) τις χιλιάδες αιρετικές δηλώσεις κ.λπ.

Απεδείχθη, δηλαδή, ότι όντως το ν.ε. καθιερώθηκε για να προωθηθεί ο Οικουμενισμός. Διότι πώς αλλιώς θα παρευρίσκετο ο πατριάρχης κατά την εορτή των Αγ. Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο Βατικανό και ο «πάπας» κατά την εορτή του Αγ. Ανδρέου στην Κωνσταντινούπολι; Συνοπτικώς, το ν.ε. διήρεσε την Ορθοδοξία προκειμένου να προωθήσει την αίρεσιν του Οικουμενισμού. Δηλαδή, έβλαψε το Δόγμα της Ενότητος της Ορθοδοξίας, προκειμένου να επιτύχει την νόθευσιν και όλων των υπολοίπων δογμάτων της.

Εάν αυτό δεν είναι αίρεσις, τότε τι είναι;

Του Δημητρίου Χατζηνικολάου, Αναπληρωτού Καθηγητού Οικονομικών Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Β’.  Διορθωμένο Ιουλιανό ή Λανθασμένο Γρηγοριανό;

Από την εποχή του καινοτόμου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου μέχρι και σήμερα, και παρόλο που έχει αναιρεθεί πολλάκις και με πλήθος επιχειρημάτων, χρησιμοποιείται το έωλο επιχείρημα, πως τάχα το νέο ημερολόγιο δεν είναι το Γρηγοριανό, αλλά το Ιουλιανό διορθωμένο... Τί άλλο όμως είναι το Γρηγοριανό εκτός από το Ιουλιανό "διορθωμένο";

Σε αυτό το άρθρο θα παραθέσουμε αποδείξεις ότι το νέο ημερολόγιο (ή "διορθωμένο Ιουλιανό") είναι ουσιαστικά η αποδοχή του Γρηγοριανού, χωρίς όμως την εφαρμογή αυτού στις κινητές εορτές. Χωρίς αυτήν την εφαρμογή είναι ουσιαστικά ένα "λανθασμένο" Γρηγοριανό, εφόσον ο αιρετικός Πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ΄, το 1582, θεώρησε ότι διόρθωσε το λάθος των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, αλλάζοντας και τις κινητές και τις ακίνητες εορτές.

Πρώτα από όλα όμως θεωρούμε απαραίτητο να καταδειχθεί μια μεγάλη απάτη ("αλχημεία" την ονομάσαμε εδώ) που συντελέσθηκε έτσι ώστε να χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα το έωλο επιχείρημα που αναφέραμε.

Το 1923 ο "ελέω βενιζελισμού" Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος Μεταξάκης συγκάλεσε μια κληρικολαϊκή επιτροπή την οποία οι συμμετέχοντες σε αυτήν αποφάσισαν να την ονομάσουν "Πανορθόδοξον Συνέδριο". Σε αυτό το συνέδριο προσπάθησαν να βρουν μια φόρμουλα έτσι ώστε "το νέον ημέτερον ημερολόγιον να μη είναι δουλική παραδοχή του Γρηγοριανού, αλλά τελειότερον αυτού, ως νέον διορθωμένον "Πανορθόδοξον Ημερολόγιον" παρουσιαζόμενον". [1]

Προτάθηκαν λοιπόν δύο ημερολόγια (σχέδια για την διόρθωση του Ιουλιανού ονομάστηκαν), του Σέρβου καθηγητή Μιλάνκοβιτς και του Ρουμάνου γερουσιαστή Δραγγίτς. Και στα δύο ημερολόγια υπάρχει μεταρρύθμιση και του Πασχαλίου.

Στο μεν πρώτο, το οποίο "αφαιρουμένων 13 ημερών ευρίσκεται επί του αυτού επιπέδου με το Γρηγοριανόν ημερολόγιον, άνευ διαφοράς τινός ενταύθεν" [2] υπάρχει διαφορά μόνο στον τρόπο του υπολογισμού του Πάσχα, το οποίο όμως συμπίπτει με το πάσχα των Λατίνων σχεδόν κάθε χρόνο, και αυτό ουσιαστικά αποτελεί τη διαφορά του από το Γρηγοριανό αφού "δεν θα διακρίνει τις ότι είναι άλλον ημερολόγιον ειμή μόνον εκ του μικρού αριθμού των ετών, καθ' α οι ορθόδοξοι θα έχωσι άλλην ημέρα του Πάσχα η οι Δυτικοί". [3]

Στο του Δραγγίτς, στο οποίο υπάρχει κατανομή των ημερών με τέτοιο τρόπο ώστε να συμπίπτει μία συγκεκριμένη ημερομηνία πάντοτε την ίδια ημέρα της εβδομάδος κάθε χρόνο, το Πάσχα προτείνεται να εορτάζεται σε σταθερή ημερομηνία.

Το συνέδριο αποδέχτηκε τελικά το σχέδιο Μιλάνκοβιτς τροποποιημένο και αποφάσισε την απαλειφή 13 ημερών από το Ιουλιανό (ότι δηλαδή είχε κάνει και ο Πάπας το 1582, απαλείφοντας τότε 10 ημέρες που ήταν η διαφορά). Σύμφωνα με την Α΄ Απόφαση του συνεδρίου "η διαφορά μεταξύ του μήκους των πολιτικών ετών του νέου Ημερολογίου και του Γρηγοριανού είναι τόσον μικρά, ώστε μόνον μετά 877 έτη θα παρατηρηθή διαφορά των ημερομηνιών" [4], δηλαδή το έτος 2800. Η ίδια απόφαση προέβλεπε η 1η Οκτωβρίου 1923 να ονομαστεί 14η Οκτωβρίου.

Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος όμως δεν εφάρμοσε την απόφαση αυτή αντιθέτως "ημφεσβήτησε την κανονικότητα του Συνεδρίου τούτου κατά την συνεδρίαν της ΙΣΙ της 27-12-1923" [5].

Πως λοιπόν τολμούν να μιλούν σήμερα για διορθωμένο Ιουλιανό - ως κάτι δήθεν ξένο με το γρηγοριανό, όπως θέλουν να το παραστήσουν -, αφού ουσιαστικά ο τότε Αρχιεπίσκοπος αποδέχθηκε όχι το ημερολόγιο του Μιλάνκοβιτς (το οποίο και αυτό είναι το Γρηγοριανό μασκαρεμένο), αλλά αυτό καθεαυτό το Γρηγοριανό, έστω και μόνον για το ημερολόγιο και όχι για το πασχάλιο;

Αυτό φαίνεται εύκολα από τη μελέτη των ιστορικών πηγών:

1. Κατά την ΛΞ΄)23.1.1919 Συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ο Αθηνών Μελέτιος [6] είχε ήδη θέσει με πλάγιο και ήπιο τρόπο ζήτημα αλλαγής του ημερολογίου. Αναφέρει ότι το Γρηγοριανό ημερολόγιο δεν είχε γίνει δεκτό από την Ορθόδοξη Εκκλησία, για τρεις λόγους (κατά τη γνώμη του): α) για την αποφυγή των προπαγανδιστικών τάσεων της Ρώμης, β) ο τρόπος που έγινε η αλλαγή, χωρίς δηλαδή να ζητηθεί η γνώμη της Ορθοδόξου Εκκλησίας και γ) η επιμονή της Ρωσίας να κρατήσει τάχα εν διαστάσει τους Χριστιανούς της Ανατολής και της Δύσεως. [7]

"Ευτυχώς σήμερον - συνεχίζει ο Μελέτιος - τα πράγματα εξελίσσονται ούτως, ώστε ένεκα των νέων πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών γενικώς να γίνηται αντιληπτή η ανάγκη της αποδοχής του Γρηγοριανού ημερολογίου" [8]. Τονίζει όμως ότι και το Γρηγοριανό δεν είναι ορθό και ότι αναμένεται νέο τελειότερο ημερολόγιο, για το οποίο είναι γνωστό "ότι εδήλωσε και ο Πάπας, ότι θα αποδεχθή το ημερολόγιον τούτο, εάν αποδεχθή αυτό και η Ορθόδοξος Εκκλησία"! Ιδού λοιπόν η ουσία, ο κοινός εορτασμός! Καταλήγει ο Μελέτιος στις πιθανές λύσεις οι οποίες είναι κατά την άποψή του είτε η ολοκληρωτική προσχώρηση στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, ακόμη και για το Πασχάλιο, είτε -και αφού η Πολιτεία αισθάνεται την ανάγκη να προσαρμοσθή προς το Γρηγοριανό- να το αποδεχθή, χωρίς να θιγή το Εκκλησιαστικό ημερολόγιο. Στα ίδια καταλήγει και στην ΞΣΤ΄)20.5.1919 Συνεδρία, όπου μετά από ένα αντιρωσικό παραλήρημα, καταλήγει ότι πρέπει μόνο η Πολιτεία να δεχθεί το Γρηγοριανό, η δε Εκκλησία να μείνει στο Ιουλιανό μέχρι την εξεύρεση του νέου επιστημονικού ημερολογίου.

Όντως την 25η Ιανουαρίου 1923 Βασιλικό Διάταγμα που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ της ημέρας αναφέρει απόφαση σύμφωνα με την οποία η 16η Φεβρουαρίου θα ονομαστεί 1η Μαρτίου, δεχόμενη έτσι η Πολιτεία το Γρηγοριανό, ενώ το Ιουλιανό διατηρείται για την Εκκλησία.

Όπως είδαμε το ίδιο έτος έγινε το "Πανορθόδοξο Συνέδριο", του οποίου τις αποφάσεις ΔΕΝ εφάρμοσε η Εκκλησία της Ελλάδος, τηρώντας το Βασιλικό Διάταγμα, το οποίο μάλιστα έχει ισχύ μέχρι και σήμερα, αφού δεν έχει ακόμη αναιρεθεί από την Πολιτεία!

Έτσι φτάνουμε στον Δεκέμβρη του 1923, όπου εν μέσω πιέσεων από την βενιζελική Επαναστατική Κυβέρνηση Πλαστήρα - Γονατά προς την Ιεραρχία, δρομολογείται Η ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΩΝ, ήτοι του εκκλησιαστικού Ιουλιανού προς το πολιτικό Γρηγοριανό. Ιδού και το σχετικό απόσπασμα από το Β.Δ. της 17ης Δεκεμβρίου, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ (18-12-1923):

Το ημερολογιακό ζήτημα λοιπόν συζητείται ξανά στη Συνεδρία της Ιεραρχίας στις 27.12.1923, την οποία θα παρουσιάσουμε ολόκληρη (και για πρώτη φορά στο διαδίκτυο εξ όσων γνωρίζουμε) λόγω της σπουδαιότητός της [9]:

 Συνταυτισμός λοιπόν εκκλησιαστικού και πολιτικού (δηλαδή Γρηγοριανού) ημερολογίου αποφασίσθηκε και υπό τον όρο να συμφωνήσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όχι διόρθωση του Ιουλιανού. Εκτός του παρόντος θέματος είναι το πως παραπλάνησε την Ιεραρχία, αλλά και το Πατριαρχείο, ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, για να επιβάλλει την αλλαγή του ημερολογίου.

2. Στις 23-3-1924 με το νέο ημερολόγιο, δημοσιεύεται στις εφημερίδες μία εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου (υπογεγραμένη μόνο από τον Αθηνών Χρυσόστομο, ο οποίος είχε εξασφαλίσει εξουσιοδότηση, παρά τους Ιερούς Κανόνες, να αποφασίζει μόνος του εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου), η οποία βρίθει από επιστημονικοθεωρητικά φληναφήματα και στην οποία φαίνεται έκδηλη η προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου να πείσει τους πιστούς ότι ο συνταυτισμός του εκκλησιαστικού (Ιουλιανού) ημερολογίου προς το πολιτικό (Γρηγοριανό) δεν προσκρούει πουθενά. Μιλάει ξεκάθαρα για άρση των 13 ημερών και συνταυτισμός των δύο ημερολογίων. Πουθενά περί εφαρμογής του "διορθωμένου Ιουλιανού".

Έτσι, ακόμη πιο ξεκάθαρα, νέα εγκύκλιος του καινοτόμου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΣΚΡΙΠ" λίγες μέρες μετά (9-4-1924) αρχίζει ως εξής: "Από της 23ης Μαρτίου εν ημερολόγιον υπάρχει εν τε τη Εκκλησία τε και Πολιτεία".

3. Προηγουμένως στην εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" (24-3-1924) ο καθηγητής Γιάννης Αρβανιτάκης και θερμός οπαδός της ημερολογιακής μεταρρύθμισης είχε μιλήσει ξεκάθαρα, χωρίς δικαιολογίες και αλχημείες περί "διορθωμένου Ιουλιανού". Αξίζει να διαβάσετε όλο το άρθρο:

Την γρηγοριανή χρονολόγηση λοιπόν δέχτηκε η Ελλαδική Εκκλησία, χάριν της ενότητας (με τους ετεροδόξους).

4. Το ίδιο αναφέρει και η έγκυρη "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ" (Τόμος 6, σελ. 49), όπου αναφέρονται περιληπτικώς τα όσα προηγήθησαν για να καταλήξει πως "κατόπιν τούτων εγένετο και εορτολογικώς η εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου εν Ελλάδι τη 10η Μαρτίου 1924, ήτις ελογίσθη και εωρτάσθη ως 23η Μαρτίου".

5. Την ημέρα και την επομένη της αλλαγής όλες οι εφημερίδες έγραψαν για συνταυτισμό των δύο ημερολογίων και αποδοχή του πολιτικού (Γρηγοριανού). Ένα χαρακτηριστικό δημοσίευμα από την εν Αμερική εκδιδομένη ελληνική εφημερίδα "ΑΤΛΑΝΤΙΣ" (24-3-1924):

6. Στις 31-3-1927 δημοσιεύεται στην εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ" παραινετικό γράμμα του Μητροπολίτου Καλαβρύτων Τιμοθέου προς τους πατέρες της Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου, που είχαν διακόψει το μνημόσυνό του για το θέμα του ημερολογίου. Σε αυτό δικαιολογεί ποικιλοτρόπως τη χρήση του γρηγοριανού ημερολογίου και υπεραμύνεται αυτής, θεωρώντας ότι δεν συνιστά αίρεση και αποδοχή του Παπισμού [10].

7. Κατά την ΛΑ΄)8.2.1928 συνεδρία της Ι. Σ. ελέχθησαν τα παρακάτω:

Εφόσον ο Δημητριάδος μιλάει για εφαρμογή του Γρηγοριανού "παρ' ημίν", γιατί ο Αθηνών δεν τον αντικρούει με το -προς κατανάλωση των απλοϊκών- επιχείρημα περί "διορθωμένου Ιουλιανού";

8. Στο Τυπικό του τέως Α΄ Δομέστικου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Αγγέλου Βουδούρη ("Χρονικά Τυπικά"-Κωνσταντινούπολις 1940) διαβάζουμε:

9. Στην εφημερίδα "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ" (1-5-1972) άρθρο Αγιορείτου Μοναχού για το ημερολογιακό ζήτημα (δημοσιεύθηκε σε συνέχειες) αναφέρει ότι ο Πατριάρχης Αθηναγόρας απευθυνόμενος προς παπική αποστολή υπό τον καρδινάλλιο Βίλλεμπρανς αριθμών τις προσφορές της χριστιανικής Δύσης προς την Ανατολή κατατάσει το Γρηγοριανό ημερολόγιο σε τιμητική θέση! Ολόκληρο το ενδιαφέρον απόσπασμα:

10. Σε επιστολή που δημοσιεύθηκε στην ίδια εφημερίδα ("ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ" 20-9-1978) ο Προηγούμενος της Ι. Μ. Διονυσίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Γαβριήλ (ο οποίος σημειωτέον ότι δεν ήταν Ζηλωτής) αναφέρει και τα εξής:

"Η ταπεινή μου γνώμη εν προκειμένω είναι, πρώτον ότι το νέον ημερολόγιον είναι καθαρώς Γρηγοριανόν και δεύτερον ότι το εορτολόγιον της επισήμου Εκκλησίας μας είναι και αυτόν παπικόν, πλην του Πασχαλίου κύκλου".

Θα μπορούσε κανείς να φέρει πολλές ακόμη αποδείξεις ότι η αναγνωρισμένη από το Κράτος Εκκλησία της Ελλάδος εισήγαγε το Γρηγοριανό ημερολόγιο ως προς τις ακίνητες εορτές και όχι ένα "διορθωμένο Ιουλιανό", δήθεν διάφορο του παπικού.

Ανακεφαλαιώνουμε με κάποιες συμπληρωματικές παρατηρήσεις:

1. Το νέο ημερολόγιο (ή "διορθωμένο Ιουλιανό") είναι, όπως είδαμε, το παπικό Γρηγοριανό, χωρίς την "διόρθωση" του Πασχαλίου.

2. Το γεγονός της αποδοχής του Γρηγοριανού ημερολογίου, και μόνο για τις κινητές εορτές, αποτελεί αίρεση, - όχι βεβαίως αυτό καθεαυτό το γεγονός -, αλλά μόνο μέσα στα πλαίσια του συνεορτασμού με τους ετεροδόξους της Δύσεως που εξυπηρετεί. Και αυτό θα φανεί καλύτερα αν υποτεθεί ότι καταργηθεί και το Γρηγοριανό και εισαχθεί προς χρήση ένα τρίτο ημερολόγιο, κοινό για όλους, ή ακόμα και αν επανέλθουν οι καινοτομούσες Εκκλησίες στο Ιουλιανό, αλλά συνεχίζουν να είναι φορείς της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Έτσι λοιπόν δεν πρέπει να αποσυνδέεται το ημερολογιακό ζήτημα από την παναίρεση.

3. Οι καταδίκες του Γρηγοριανού ημερολογίου από τις Πανορθόδοξες Συνόδους κατά τα έτη 1583, 1587 και 1589, δεν ενεργούν αυτόματα, αφενός μεν διότι στην περίπτωση που εξετάσαμε έχουμε αποδοχή μεν του Γρηγοριανού ημερολογίου, αλλά όχι και του Πασχαλίου, αφετέρου δε διότι απατείται, κατά τους Ιερούς Κανόνες, Σύνοδος ζώντων επισκόπων για να επιβάλλει την ποινή [11].

4. Επομένως απαιτείται σύγκληση Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, η οποία σε συμφωνία με τις προηγούμενες αληθινές Συνόδους, Οικουμενικές και Πανορθόδοξες, και αφού θα διαφωτίσει τους Ορθοδόξους περί της αιρέσεως του Οικουμενισμού, θα την καταδικάσει, θα θεωρήσει ως κακώς γενόμενη την, εξυπηρετούσα τις αιρέσεις, ημερολογιακή μεταβολή - έστω και μόνο προς τις ακίνητες εορτές -, και θα αποβάλλει από το Σώμα της Εκκλησίας, τους εμμένοντας στο σχίσμα του νέου ημερολογίου και την αίρεση του Οικουμενισμού ως ενεργεία πλέον σχισματοαιρετικούς.

[1] ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ 1923, ΣΕΛ. 58

[2] ΑΥΤΟΘΙ, ΣΕΛ. 59

[3] ΑΥΤΟΘΙ, ΣΕΛ. 60

[4] ΑΥΤΟΘΙ, ΣΕΛ. 213

[5] ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΡΧΙΜ. ΘΕΟΚΛ. ΣΤΡΑΓΚΑ, Τ. Β', ΣΕΛ. 1161-1162

[6] Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΜΑΣΩΝΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ ΔΙΕΤΕΛΕΣΕ (ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΥΚΛΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ) ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΙΤΙΟΥ (ΚΥΠΡΟΣ), ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΘΗΝΩΝ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

[7] ΩΣ ΑΓΓΛΟΦΙΛΟΣ Ο ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ ΑΝΤΙΠΑΘΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ

[8] ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΡΧΙΜ. ΘΕΟΚΛ. ΣΤΡΑΓΚΑ, Τ. Β', ΣΕΛ. 854

[9] ΑΥΤΟΘΙ, ΣΕΛ. 1193 - 1197

[10] ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ... ΠΑΠΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ! ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΞΕΝΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

[11] ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΤΟΝ Γ΄ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΑΝΟΝΑ, ΑΘΗΝΑ 1886, ΣΕΛ. 18

Γ’.  Ἡ Αἱρετική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, κατά τήν ὁμολογίαν τῶν Νεοημερολογιτῶν ἐπισκόπων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἀποτελεῖ τόν Καταστατικόν Χάρτην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό Ἀρχιτεκτονικόν Σχέδιον διά τήν ἐκ μερῶν ἀναδόμησιν τῆς Ἐκκλησίας, διότι δι᾽ αὐτούς δέν ὑπάρχει σήμερον ἡ Μία Ἁγία Καθολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί πρέπει νά «ξανακτισθῇ».Ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή ἀποτελεῖ τό «Ὅραμα» τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως ἐπί τῆς ἀντιθέου καί ἀντιχρίστου βάσεως τῆς «Θεωρίας τῶν Κλάδων», BRANCH THEORY.

 Κατά τήν βλάσφημον θεωρίαν αὐτήν, ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι, Ὀρθόδοξοι καί μή, ὅλαι αἱ Ὁμολογίαι καί Αἱρέσεις, ἀποτελοῦν κλάδους τοῦ Χριστιανικοῦ δένδρου, ἔχουν μέρος τῆς Ἀληθείας καί οὐδεμία κατέχει τό ὅλον τῆς Ἀληθείας. Βάσει τῆς Θεωρίας τῶν Κλάδων, τά Νεοημερολογιτικά καί Παλαιοημερολογιτικά Πατριαρχεῖα ἵδρυσαν μετά τῶν Προτεσταντῶν τήν Ἀντίχριστον Παναίρεσιν καί Πανθρησκείαν τοῦ Ἀθέου Οἰκουμενισμοῦ, ἵνα ἐν τέλει τούς πάντας εἰς χεῖρας τοῦ Πάπα παραδώσωσιν καί εἰς τόν Ἀντίχριστον καθυποτάξωσιν. Οὕτω ἐργάζονται νά ξανακτίσουν τήν Μίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ,ἡ ὁποία κατ᾽ αὐτούς σήμερον δέν ὑπάρχει. Κατά τούς Οἰκουμενιστάς, ὅταν ἑνωθοῦν ὅλαι αἱ «ἐπί μέρους»Ἐκκλησίαι τότε θά ξαναγίνῃ ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία ἕως τότε δέν θά ὑπάρχῃ.

 Ὁ Χριστός βεβαιοῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του μένει εἰς τόν αἰῶνα, «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ΙΣΤ/ 18), ἐνῶ οἱ Οἰκουμενισταί ψευδόμενοι εἰς ἑαυτούς, ἀντιστρατευόμενοι τόν Χριστόν καί συκοφαντοῦντες τήν Ἐκκλησίαν, ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει ἀλλά θά προκύψῃ διά τῶν ἰδίων αὐτῶν προσπαθειῶν. Οὕτω μόνοι των ὁμολογοῦν ὅτι ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

 Ἰσχυριζόμενοι ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική, καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει ἀκόμη, οἱ Οἰκουμενισταί μόνοι των ὁμολογοῦν ὅτι ΔΕΝ εὑρίσκονται ἐντός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀλλ᾽ ΕΚΤΟΣ αὐτῆς.

 Πολλοί μεγαλόσχημοι κληρικοί τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὅπως παλαιότερον ὁ Ἐλβετίας Δαμασκηνός καί ὁ Ἀλεξανδρείας Παρθένιος διεκήρυττον πώς ἐργάζονται διά τήν ἀναδόμησιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἀκόμη ὅτι ὅλαι αἱ θρησκεῖαι εἶναι ἠθελημέναι παρά Κυρίου ὁδοί Σωτηρίας διά τούς ἀνθρώπους.

 Ἐφ᾽ ὅσον πιστεύουν εἰς τήν Θεωρίαν τῶν Κλάδων καί ὅτι δέν ὑπάρχει σήμερον ἡ Μία Ἐκκλησία, ἀλλά θά γίνῃ εἰς τό μέλλον, μόνοι των οἱ ἴδιοι διακηρύσσουν καί ὁμολογοῦν ὅτι δέν ἀνήκουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι ὁ χῶρος εἰς τόν ὁποῖον εὑρίσκονται καί τόν ὁποῖον ἀποκαλοῦν «ἐκκλησίαν», δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἡ ἐκκλησία τοῦ Ἀντιχρίστου.

 Διά τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 αἱ ζυμώσεις διά τήν Ἡμερολογιακήν Πειρατείαν καί Παπικήν Ἀπαγωγήν τῆς Ἐκκλησίας ἔλαβον ἐντατικούς ρυθμούς.Τήν 16ην Ἰανουαρίου 1923,ἡ Ἔκθεσις τῆς πενταμελοῦς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῆς Μεταρρυθμίσεως τοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ὁποία εἶχε συσταθῆ ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἀπεφάνθη μεταξύ ἄλλων ὅτι: «οὐδεμία (Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία) δύναται νά χωρισθῇ τῶν λοιπῶν καί ἀποδεχθῇ Νέον Ἡμερολόγιον, χωρίς νά καταστῇ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ἀπέναντι τῶν ἄλλων» (ΦΕΚ/24/Α/25-1-1923, σελ. 159-161).

 Τήν 25ην Ἰανουαρίου 1923, τό Βασιλικόν Διάταγμα περί τοῦ Νέου Πολιτικοῦ Ἡμερολογίου Ν.Δ. 25/1923/ΦΕΚ/24/Α/25-1-1923, τό ὁποῖον ἰσχύει μέχρι σήμερον καί δέν ἔχει ἀνακληθῆ ὑπό ἄλλου Νομοθετικοῦ Διατάγματος, ἐθέσπισεν ὅτι: «διατηρεῖται ἐν ἰσχύϊ τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον ὅσον ἀφορᾷ ἐν γένει τήν Ἐκκλησίαν καί τάς Θρησκευτικάς Ἑορτάς. . . Ἡ Ἐθνική Ἑορτή τῆς 25ης Μαρτίου καί πᾶσαι αἱ κατά τούς κειμένους νόμους ἑορτάσιμοι καί ἐξαιρετέαι ἡμέραι ρυθμίζονται κατά τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον.» Τό 1923 (10 Μαΐου - 8 Ἰουνίου), ὁ Μασσῶνος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης συνεκάλεσεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν Πανορθόδοξον Συνέδριονπαρωδίαν, ἕνα κατ᾽ οὐσίαν Ληστρικόν, Οἰκουμενιστικόν καί Μασσωνικόν Συνέδριον, εἰς τό ὁποῖον δέν συμμετεῖχε οὐδέν Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον.Συμμετεῖχεν εἷς καθηγητής Μαθηματικῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου, εἷς Ρουμάνος Γερουσιαστής, κάποιοι ἀπεσταλμένοι τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου, καί ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος Γκόρ.Ὑπό αὐτοῦ τοῦ Μασσωνικοῦ Συμβουλίου ἀπεφασίσθη νά εἰσαχθῇ καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τό Παπικόν Γρηγοριανόν Νέον Ἡμερολόγιον, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν 1ην Ὀκτωβρίου τοῦ 1923.

 Ἡ ἀπόφασις αὐτή ὅμως ἠγνοήθη ὑπό ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί δέν ἐξετελέσθη, ὡς μή οὖσα Ἀπόφασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἠγνοήθη ὑπό πάντων, διότι δέν ἦτο Ἀπόφασις Πανορθοδόξου Συνεδρίου, ὡς ἐπιμένουν τινές κομψευόμενοι, ἀλλά ἦτο χάλκευμα Τεκτονικῆς Στοᾶς. Τόν Μάρτιον τοῦ 1924, ἐπί Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ζ´(Ζερβουδάκη), κατόπιν ἐντόνων Μασσωνικῶν παρασκηνιακῶν ἐνεργειῶν καί ἐπεμβάσεων τῆς Στρατιωτικῆς Κυβερνήσεως ἐν Ἑλλάδι, ἡ 10η Μαρτίου ὠνομάσθη 23η Μαρτίου.

 Οὕτως, ἄνευ τελετῆς καί ἐπισημότητος, μέ σκαιότατον τρόπον, βιαίως καί βαναύσως, μέ τήν φονικήν χεῖρα τοῦ Κάϊν, «ἐδιώρθωσαν» οἱ Μασσῶνοι Σατανολάτραι τό Ἡμερολόγιον τῆς Ἐκκλησίας καί οὕτω ἔσχισαν τόν ἄραφον χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ, παραδίδοντες νεκρούς εἰς τάς χεῖρας τοῦ Σατανᾶ πάντας τούς ἀκολουθοῦντας αὐτούς. Διά τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ, ὑπό Τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων Καταδικασθέντος, Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου, ἐγένετο ἡ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἀλλαγή αὐτή δέν ἐγένετο ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἀλλ᾽ ἐπί τῆς Ἐκκλησίας, κατ᾽ ἐντολήν τῆς Ἑβραιοσιωνιστικῆς Μασσωνίας, πρός πνευματικόν θάνατον πολλῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου ἐπεβλήθη ἐπί τῆς Ἐκκλησίας, καί οὕτω αὕτη ἀπό Ὀρθόδοξος κατέστη Κακόδοξος.

 Ἡ Ἐκκλησία δέν ἤλλαξε τό Ἡμερολόγιον. Ἡ Ἐκκλησία Κατεδίκασεν, Ἀναθεμάτισε καί Ἀπέβαλε τοῦ Σώματός της τόσον τούς δράστας τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου ὅσον καί τούς ἀκολουθήσαντας ἤ δεχθέντας τήν ἀλλαγήν. Ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου, κατά παραχώρησν Θεοῦ, ἐγένετο χωρίς Ἀπόφασιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄνευ Πανορθοδόξου Συνόδου, διότι ἀκριβῶς εἶχε προηγηθῆ ἐπί τοῦ θέματος ἡ Ἀρνητική Ἀπόφασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά Πανορθοδόξων Συνόδων. Οὕτω, διά τῆς ἐλλείψεως πάσης ἐξωτερικῆς νομιμοφανείας, γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτή ἡ Παρανομία.

 Διά τῆς ἐλλείψεως τοῦ ἐξωτερικῶς ἐμφανοῦς στοιχείου τῆς Συνοδικότητος εἰς τήν διαδικασίαν τῆς Ἡμερολογιακῆς Ἀλλαγῆς γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτή ἡ Ἀντικανονικότης αὐτῆς τῆς Ἀλλαγῆς. Ἀκόμη καί διά Πανορθοδόξου Συνόδου νά εἶχον κάνει τήν Ἀλλαγήν, αὐτήθά ἦτο βεβαίως καί πάλιν παράνομος καί Ἀντιεκκλησιαστική, ὡς ἀντιβαίνουσα εἰς τάς προηγηθείσας Πανορθοδόξους Ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἄς σημειωθῇ παρενθετικῶς ὅτι ἡ Ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου συνετελέσθη εἰς μίαν περίοδον Ἐθνικῆς ἀκαταστασίας, ὀλίγον μετά τήν Μικρασιατικήν Καταστροφήν. Διά νά καταδειχθῇ δέ ὅτι ὄχι μόνον νηφάλιος δέν ἦτο ἡ Ἀλλαγή αὐτή, ἀλλά μάλιστα ἐπεβλήθη ὑπό ἀνωμάλων καί διεστραμμένων ἐγκεφάλων, ἀρκεῖ νά κυττάξῃ κανείς πότε ἔγινε. Κατά τήν περίοδον τῶν τελευταίων μόνον διεργασιῶν διά τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, τό πεντάμηνον Νοεμβρίου 1923 - Μαρτίου 1924. ἡ Ἑλλάς ὡς κράτος μετῆλθεν, ἀφ᾽ ἑνός, ΔΥΟ Ἀρχηγούς Κράτους, τόν Βασιλέα Γεώργιον Β´ καί τόν Πρόεδρον Παῦλον Κουντουριώτην, καί ἀφ᾽ ἑτέρου, ΠΕΝΤΕ Πρωθυπουργούς, τόν Κροκιδᾶν, τόν Γονατᾶν, τόν Βενιζέλον, τόν Καφαντάρην καί τόν Παπαναστασίου.

 Ὅλα τά ἄλλα προβλήματα τά εἶχον λύσει αἱ Ἀρχαί τοῦ Κράτους καί τό μόνον τό ὁποῖον ἐναπέμεινεν ἦτο τό ἀνύπαρκτον πρόβλημα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, τῆς ἀκριβεστέρας μετρήσεως τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου, ἡ «διόρθωσις» τοῦ Λειτουργικοῦ Ἡμερολογίου τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ Ἐθνική ἀκαταστασία δέν ἦτο πρόβλημα διά τό Ἑλληνικόν Κράτος. Ἡ Διαφορά τοῦ Ἡμερολογίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τήν Παπικήν καί τάς Προτεσταντικάς Συναγωγάς ἦτο τό κύριον Κρατικόν πρόβλημα!

 Μόλις τό ἔλυσαν αὐτό οἱ σοφοί Ἄρχοντες τά πάντα εὗρον τήν ὁμαλήν των ροήν! Ἡ Ἐθνική ἀκαταστασία ἦτο σκόπιμον κατασκεύασμα σκοτεινῶν Δυνάμεωνδιά νά διευκολυνθῇ ἡ ἐπίθεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας, νά ἐπιτευχθῇ ὁ διχασμός καί ἡ δημιουργία Σχίσματος, διά τῆς προωθήσεως τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου καί τῆς ἐπιβολῆς του ἐπί ἑνός ἐξουθενωμένου λαοῦ.

 Διά τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί τό Πατριαρχεῖον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ΕΦΡΑΓΚΕΨΑΝ καί ἀφωμοιώθησαν μέ τούς Αἱρετικούς Δυτικούς.Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποί των ἠκολούθησαν τήν ἐξωσυνοδικῶς ἐπιβληθεῖσαν Ἀντιεκκλησιαστικήν, Καινοτόμον, Τελεσιδίκως Καταδικασμένην καί Ἀναθεματισμένην Μεταρρύθμισιν καί Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου. Δέν δύνανται δέ νά ἀπαλλαγοῦν αὐτοῦ τοῦ ἄγους ὑπό μελλούσης Συνόδου, διότι οὐδεμία Σύνοδος εἰς τό μέλλον δύναται νά τροποποιήσῃ τάς Ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Πανορθοδόξων Συνόδων καί νά θεωρῆται Ὀρθόδοξος.

 Ἀποφάσεις ληφθεῖσαι μέ τήν ἔμπνευσιν καί καθοδήγησιν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος εἶναι Θεόπνευστοι. Τροποποίησις Ἀποφάσεως Πανορθοδόξου Συνόδου σημαίνει κατάργησις καί ἀσέβεια κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Οἱαδήποτε μέλλουσα Σύνοδος ἤθελε προκύψῃ καί ἀντιγνωμοδοτήσῃ ἔναντι τῶν Ἀποφάσεων προηγουμένων Θεοπνεύστων Πανορθοδόξων Συνόδων, εἴτε περί τοῦ Ἡμερολογίου εἴτε περί οἱουδήποτε ἄλλου θέματος, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΚΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΗ.

 Ἐάν παρ᾽ ἐλπίδα δέν ἰσχύουν καί δέν εἶναι Τελεσίδικοι καί Ὁριστικαί αἱ Ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Πανορθοδόξων Συνόδων κατά τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου, μέ τήν ἰδίαν λογικήν ΔΕΝ θά πρέπει νά ἰσχύουν ἤ νά εἶναι Τελεσίδικοι καί Ὁριστικαί αἱ Ἀποφάσεις τῶν μελλοντικῶν, αἱ ὁποῖαι θά δύνανται καί αὐταί μέ τήν σειράν των νά τροποποιοῦνται ὑπό ἄλλων.Συμφώνως πρός τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν αἰωνόβιον Πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Εἰσαγωγή τοῦ ἤδη Καταδικασμένου Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ὡς διατείνονται ἐκκλησιαστικοί διπλωμάται, ὑπόδικος εἰς μίαν μελλοντικήν Πανορθόδοξον Σύνοδον, ἀλλά εἶναι ἤδη Ὁριστικῶς, Ἀμετακλήτως καί Τελεσιδίκως Προδεδικασμένη καί Καταδικασμένη.

 Ἡ εἰσαγωγή τοῦ ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΠΡΟΕΚΑΛΕΣΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΧΙΣΜΑ.Ὅσοι ἠκολούθησαν τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου καί ὅσοι ἐδέχθησαν εἰς πνευματικήν ἐπικοινωνίαν τούς ἀκολουθήσαντας τήν Ἡμερολογιακήν Ἀλλαγήν, ἔστω καί ἄν οἱ ἴδιοι ἀκολουθοῦν τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον, ἀπεκόπησαν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καί ὑπόκεινται εἰς τά αὐτά Ἐπιτίμια, Ἀράς καί Ἀναθέματα μετά τῶν ἀκολουθούντων τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον, ὡς ἀπειθήσαντες εἰς τάς Ἀποφάσεις τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ καί εἰς τάς Ἐντολάς τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

 Δέν εἶναι παράνομος μόνον ὁ κλέπτης ἀλλά καί ὁ κλεπταποδόχος. Ὄχι μόνον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ διά τῶν Συνοδικῶν της Ἀποφάσεων, ἀλλά καί αὐτό ἀκόμη τό Ἑλληνικόν Κράτος διά τοῦ Συντάγματός του, θέτει τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ΕΚΤΟΣ νόμου. Διότι προβλέπει εἰς σχετικόν ἄρθρον ὅτι Ὀρθόδοξος εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἡ ἔχουσα Κεφαλήν της τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ τηροῦσα ἀπαρασαλεύτως τούς Ἱερούς Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνας καί φυλάττουσα τάς Ἱεράς Παραδόσεις (Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, Μέρος Πρῶτον, Βασικαί Διατάξεις, Ἄρθρον 3, Παράγραφος 1).

 Ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία δέν εἶναι αὐτή τήν ὁποίαν προστατεύει τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, διότι δέν ἐσεβάσθη τούς ΣΥΝΟΔΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ καί τάς ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ αἱ ὁποῖαι ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον.

 Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι καί ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ. Εἶναι λοιπόν καί Ἐκκλησιαστικῶς καί Πολιτικῶς ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ.

 Εἶναι ἡ πρώτη φορά εἰς τήν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν ὁποίαν ἕν Ἐκκλησιαστικόν Σχίσμα δέν προκαλεῖται ἐκ τῶν ἔσω, ἀλλά ἐπιβάλλεται ἐκ τῶν ἔξω. Δι᾽ αὐτό καί ἡ συνείδησις τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ ἀπεδοκίμασεν τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, μέ τήν ρῆσιν, «Φραγκέψαμε. Μᾶς Ἐφράγκεψαν.»

 Ἡ Ἡμερολογιακή ἐπίθεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας δέν προκαλεῖ μόνον ἕν γιγάντιον Σχίσμα, ἀλλ᾽ ἐκφράζει καί τήν οὐσίαν ὅλων τῶν Αἱρέσεων. Διότι ἡ μέν Ἐκκλησία ἔχει ὑπέρχρονον καί οὐράνιον ἀρχήν, αἱ δέ Αἱρέσεις ἐγκόσμιον καί χρονικήν. Τί δέ πλέον Αἱρετικόν ἀπό τό νά στήνεται Νέα Ἐκκλησία ἐπί τῆς προλήψεως τῆς ἀκριβεστέρας μετρήσεως τοῦ χρόνου;