Ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
Πᾶς οὖν ὅστις ΟΜΟΛΟΓHΣΕΙ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ΟΜΟΛΟΓHΣΩ κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρὸς μου, τοῦ ἐν οὐρανοῖς. (Ματθ. Ι´32, Λουκ. ΙΒ´8).
.Ἔχοντες οὖν Ἀρχιερέα Μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν ΥΙΟΝ τοῦ ΘΕΟΥ, ΚΡΑΤΩΜΕΝ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. (Ἑβρ. Δ´14).
.Κρατῶμεν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα Νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. (Πανορθόδοξος Σύνοδος 1848).
Ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ εἶναι τὸ σοβαρότερον γνώρισμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀποτελεῖ τὸ πρῶτον ἐκ τῶν δύο κυρίων χαρακτηριστικῶν τῆς ταυτότητός της, ἐνῶ τὸ δεύτερον ἔγκειται εἰς τὴν τῆς ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΝ.Κατέχει ἡ Ὁμολογία τὴν πρώτην θέσιν εἰς τὸ τί πρέπει νὰ γνωρίζῃ κάθε Χριστιανὸς καὶ ὀφείλει καθεὶς νὰ τὴν ἀποστηθίζῃ. Ἡ πρώτη διαφοροποίησις κάθε Αἱρέσεως ἀπό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν συνίσταται καί ἀποτυπώνεται εἰς τό περιεχόμενον τῆς ἰδικῆς της ὁμολογίας.
Τῆς μέν Ἁγίας ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, τῆς Νύμφης τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἶναι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί γνωρίζεται ὡς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ καί κατά τό ὄνομα καί κατά τό περιεχόμενον.
Τῆς κάθε Αἱρετικῆς δέ ἤ Σχισματικῆς ἐκκλησίας, τῆς κάθε μοιχαλίδος, ἡ ὁμολογία πίστεως εἶναι ἐκ τοῦ Διαβόλου κατά τό περιεχόμενον καί γνωρίζεται ἤ ἀπό τό ὄνομα τοῦ Πλάνου ὄπισθεν τοῦ ὁποίου ἀπεπλανήθη, π.χ. Σίμων, Νικόλαος, Μάνης, Ἅρειος, Νεστόριος, Ὠριγένης, κ.λπ., ἤ ἀπό το ὄνομα τῆς Αἱρέσεως διά τῆς ὁποίας πλανᾶ τους ὀπαδούς της, π.χ. Μονοφυσιτισμός, Εἰκονομαχία, Παπισμός, Προτεσταντισμός, Νεοημερολογιτισμός, Οἰκουμενισμός, κ.λπ.
Εἰς κάθε περίπτωσιν ὅμως, ἡ Ὁμολογία Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ΘΕΟΥ διαφέρει ἀπό τό τί πιστεύει καί τί ὁμολογεῖ ἡ κάθε Αἵρεσις.
Ἡ Ὁμολογία Πίστεως συνεπάγεται σχέσιν κοινωνίας καί ἑνώσεως. Ἐάν μέν ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἶναι Ἀποστολική καί Ὀρθόδοξος, τότε ἡ σχέσις κοινωνίας καί ἑνώσεως ἡ ὁποία καθιερώνεται δι᾽ αὐτῆς εἶναι ἀπό τόν Θεόν καί μετά τοῦ Θεοῦ. Ἐάν δέ ἡ Ὁμολογία Πίστεως ΔΕΝ εἶναι Ἀποστολική καί Ὀρθόδοξος, τότε δημιουργεῖται σχέσις κοινωνίας καί ἑνώσεως μέ τόν Σατανᾶν.
Διαφορετική Ὁμολογία Πίστεως σημαίνει αὐτομάτως διαφορετική Ἐκκλησία.
Διαφορετική Ὁμολογία Πίστεως σημαίνει αὐτομάτως καί πνευματικήν ἕνωσιν μέ διαφορετικήν κεφαλήν,πνευματικήν σχέσιν μέ διαφορετικῆς κοινωνίας μέλη, πνευματικόν σύνδεσμον μέ διαφορετικά πνεύματα, ἤ Ἁγίους καί Ἀγγέλους ἤ Δαίμονας.
Αὐτό συμβαίνει διότι ἡ Ὁμολογία Πίστεως λειτουργεῖ ὡς ἐναρμονισμός μιᾶς λογικῆς ὑπάρξεως ἤ μέ τήν Ἀλήθειαν ἤ μέ τό ψεῦδος. Ἡ Ὁμολογία Πίστεως ἀποτελεῖ ὑπαρξιακήν λειτουργίαν, δηλαδή, ἀπεργάζεται τόν προσανατολισμόν ἑνός λογικοῦ ὄντος ἤ πρός τήν πηγήν τῆς ὑπάρξεώς του, ἤ μακράν αὐτῆς. Ἀναλόγως μέ τήν προέλευσίν της καθορίζεται καί ὁ προσανατολισμός της. Ἐάν εἶναι Ὀρθόδοξος Ἀποστολική, τότε ἀνορθώνει τό λογικόν ὄν, συντονίζει τάς δυνάμεις του προς ἕν τέλος καί σκοπόν, ὁδηγεῖ τήν ζωήν του πλησίον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐάν εἶναι Αἱρετική,τότε ἀποσυνθέτει τό λογικόν ὄν, τό καθιστᾶ ἀλλότριον τῆς ἑνότητος, τό φέρει εἰς ἐναντίωσιν πρός τόν ἑαυτόν του, καί τό ὁδηγεῖ εἰς ἀτέρμονα αὐτοτεμαχισμόν καί παραφροσύνην.
Ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἶναι κάθε ἄλλο παρά ἕνα ἀσήμαντο λογοπαίγνιο, κάθε ἄλλο παρά μία ἀδιάφορος ἐθιμοτυπία:.ἐάν ΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν,καί πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεός αὐτόν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γάρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην,
στόματι δέ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ εἰς σωτηρίαν. (Ρωμ.Ι´ 9-10).
Ἡ σημασία τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ καί ἡ ἀξία της ἐγένετο εὑρέως ἀντιληπτή εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐδέχοντο τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καί ἐγένοντο Χριστιανοί, μέλη δηλαδή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔλαβεν λοιπόν ἀπ᾽ ἀρχῆς ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΝ ΑΞΙΑΝ. Μέ τοσαύτην βαρύτητα καί τοιαύτην εὐλάβειαν την ἀπεδέχοντο ἀνέκαθεν οἱ πιστοί. Ἦτο δέ ἡ μορφή αὐτῆς ἄλλοτε ἐκτεταμένη και ἄλλοτε συνοπτική, ἀναλόγως πρός τάς ἱστορικάς συνθῆκας καί τά ἑκάστοτε προβλήματα τά ὁποῖα ἀντιμετώπιζεν ἀπό τούς Αἱρετικούς ἡ Ἐκκλησία.
Ὁ ὅρος .ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ἐχρησιμοποιήθη πρωτίστως ὑπό τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καί ΘΕΟΥ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις εἶπεν: .Πᾶς οὖν ὅστις ΟΜΟΛΟΓHΣΕΙ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ΟΜΟΛΟΓHΣΩ κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου, τοῦ ἐν οὐρανοῖς. (Ματθ. Ι´32, Λουκ. ΙΒ´8). Ὁμολογεῖ ὁ πιστός ἐν τῷ Χριστῷ, ὁμολογεῖ καί ὁ Χριστός ἐν τῷ πιστῷ. Ὁ μέν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁ δέ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὁ ὁμολογῶν ἐν τῷ Χριστῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ἀναδεικνύεται ὑπό τοῦ Χριστοῦ εἰς ἴδιον αὐτοῦ ὁμόλογον, εἰς ἰδικόν Του τρόπον τινά χρεολύσιον τό ὁποῖον ἐξοφλεῖ ἐνώπιον τοῦ Πατρός Του. Ἀναδεικνύεται καί ἡ Ὁμολογία Πίστεως εἰς δεσμόν χρέους τοῦ Θεοῦ πρός τον πιστόν, χρέος ἀποπληρούμενον διά τῆς ἑνότητος μέ τόν Θεόν. Ἀπ᾽ ἐναντίας, ἡ Ἄρνησις ἀποτελεῖ τόν ἀντίποδα τῆς Ὁμολογίας καί ἰσοδυναμεῖ με χωρισμόν ἀπό τόν Θεόν, ὅπως εἰς ἡμᾶς αὐτός ὁ Κύριος προεξόφλησεν: «Ὅστις δ᾽ ἂν ΑΡΝΗΣΗΤΑΙ με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ΑΡΝΗΣΟΜΑΙ αὐτὸν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου, τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. Ι´33, Λουκ. ΙΒ´ 9).
Ἐν τῇ πράξει καταδεικνύεται Εὐαγγελικῶς ἡ σημαντικότης τῆς Ἀρνήσεως καί τῆς Ὁμολογίας εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Διά τῆς τριττῆς του ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τήν ὁποίαν ἔδωσεν εἰς τον Χριστόν, ὅτε ὁ Ἀναστάς Κ.Η.Ι.Χ. ἠρώτησεν αὐτόν, «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;» (Ἰωάν. ΚΑ´15-17),
ἐπανώρθωσε τήν τριττήν ἄρνησίν του, ὅτε ἠρνήσατο Αὐτόν τήν νύκτα εἰς τάς αὐλάς τοῦ Ἀρχιερέως Ἄννα (Ἰωάν. ΚΑ´25-27) μετά την Πέμπτην τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου.
Ὡς ἐκ τοῦ Διδασκάλου ἐδιδάχθησαν καί ἐκ τοῦ παθήματος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἔμαθον, οὕτω καί οἱ Ἀπόστολοι ἐδίδαξαν, κεφάλαιον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ διατρανώσαντες.
Γράφει ὁ ἐπιστήθιος καί πάλιν γράφει εἰς τάς Ἐπιστολάς του:«Πᾶν πνεῦμα ὃ ΟΜΟΛΟΓΕΙ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί.Καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ ΜΗ ΟΜΟΛΟΓΕΙ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ ΘεοῦΟΥΚ ἔστι καὶ τοῦτό ἐστι τὸ τοῦ Ἀντιχρίστου. (Α´ Ἰωάν. Δ´ 2-3). Τόση λοιπόν ἡ δύναμις τῆς Ὁμολογίας, ὥστε δι᾽ αὐτῆς γίνεται κανείς οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ καί ἄνευ αὐτῆς οἰκεῖος τοῦ Ἀντιχρίστου.
Διά τῆς Ὁμολογίας ὁ πιστός γίνεται οἶκος τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός γίνεται οἶκος διά τόν πιστόν: .Ὃς ἂν ΟΜΟΛΟΓHΣῃ ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ. (Α´ Ἰωάν. Δ´ 15). Τοὐναντίον, ὁ μή ὁμολογῶν τήν Ἀλήθειαν ταυτίζεται καί γίνεται ἕνα μέ τον Ἀντίχριστον: .Ὅτι πολλοὶ πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τὸν κόσμον, οἱΜΗ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐρχόμενον ἐν σαρκὶ· οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καὶ ὁ Ἀντίχριστος. (Β´ Ἰωάν. 7).
Ἡ Ὁμολογία δέν προσδίδει ἁπλῶς ἕνα πρόσθετον χαρακτηριστικόν εἰς τόν ἄνθρωπον. Προσδιορίζει τήν ταυτότητά του, τό ποῖος εἶναι, και καθορίζει τήν σωτηρίαν του. Ἐρωτηθείς ἐν δικαστηρίῳ ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν διά τό ποῖος εἶναι, ἀπαντᾶ λέγων, τί πιστεύει καί ποία εἶναι ἡ Ὁμολογία του. .ΟΜΟΛΟΓΩ δέ τοῦτό σοι, ὅτι . . . λατρεύω τῷ πατρώῳ Θεῷ, πιστεύων πᾶσι τοῖς κατά τόν Νόμον καί τοῖς ἐν τοῖς Προφήταις γεγραμμένοις. (Πράξ. ΚΔ´ 14). Διδάσκων δέ τούς ἐν τῇ Ρώμῃ Χριστιανούς γράφει ὅτι διά τῆς Ὁμολογίας ἡ Σωτηρία: .στόματι δέ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ εἰς σωτηρίαν. (Ρωμ. Ι´ 10). Ἐπειδή διά τῆς Ὁμολογίας παράγεται ἡ σωτηρία, τήν τήρησιν τῆς Ὁμολογίας συνιστᾶ. Προς τόν Τιμόθεον γράφει: .Σὺ δέ. . . ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς Πίστεως · ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθης καὶ ΩΜΟΛΟΓΗΣΑΣ τὴν καλὴν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων. (Α´ Τιμ. ΣΤ´ 11-12). Καί πάλιν προσθέτει: .Σύ δέ ΜΕΝΕ ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπιστώθης,εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες. (Β´Τιμ.Γ´14). Ὁμοίως καί τούς Ἑβραίους παροτρύνει: .Ἔχοντες οὖν Ἀρχιερέα Μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν ΥΙΟΝ τοῦ ΘΕΟΥ, ΚΡΑΤΩΜΕΝ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. (Ἑβρ. Δ´14). Τό αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας συμβουλεύει: .Ἀγαπητοί... παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθε τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς Ἁγίοις Πίστει. (Ἰούδ. Α´ 3).
Ἡ Ὁμολογία εἶναι Αἶνος καί Θυσία εὐάρεστος πρός τόν Θεόν, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον: .Δι᾽ αὐτοῦ (τοῦ Ἱησοῦ) οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾽ ἔστι καρπὸν χειλέων ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΩΝ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.(Ἑβρ. ΙΓ´ 15).
Ἐν αὐτῇ δέ ταύτῃ τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ, κατά τήν προσφοράν τῆς Ἀναιμάκτου καί Λογικῆς Θυσίας, Ὁμολογία Πίστεωςἀπαιτεῖται νά δώσουν οἱ προσερχόμενοι, ὑπό τοῦ Λειτουργοῦ παροτρυνόμενοι: .Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐνὁμονοίᾳ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ: Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα Ὁμοούσιον καὶ Ἀχώριστον. (Εὐχή Θείας Λειτουργίας).
Μέγα λοιπόν ἔργον ἡ Ὁμολογία καί μεγάλη ἡ ἰσχύς αὐτῆς. Χάριν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ΘΕΟΣ Ἄναρχος, Προαιώνιος, Δημιουργός τῶν ἁπάντων, ὁρατῶν τε καί ἀοράτων, δι᾽ οὗ τά πάντα ἐγένετο (Κολ. Α´ 12-18), ἐμαρτύρησαν, ἔχυσαν τό αἷμα των καί ἁγίασαν ἑκατομμύρια Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν. Διά αὐτῆς τῆς Ὁμολογίας προσετέθησαν εἰς τήν Θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν καί μετετέθησαν εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.
Ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως ἔχει ζωτικήν λειτουργίαν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ μέλλων νά χειροτονηθῇ Ἐπίσκοπος, προσερχόμενος εἰς τό Μυστήριον, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἀναγιγνώσκει τάς Τρεῖς Ὁμολογίας αἱ ὁποῖαι περιέχουν ἐν περιλήψει ὅλα τά Ὀρθόδοξα Δόγματα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως ἦτο βασική προϋπόθεσις καί διά τήν στέψιν τοῦ Χριστιανοῦ Αὐτοκράτορος. Ὁ μέλλων νά στεφθῇ Αὐτοκράτωρ ἰδιοχείρως ἔγραφε τό Πιστεύω καί ὑπέγραφεν Ὁμολογίαν ὅτι σέβεται καί ὅτι θά διαφυλάττῃ τάς Ἀποστολικάς Παραδόσεις καί τάς Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Διά τοῦ ὅρου .ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ἐκφράζεται δημοσίως ὄχι μόνον ἡ προσωπική μας Πίστις πρός τον Χριστόν, ἀλλά καί τῆς Ἐκκλησίας ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ, τό περιεχόμενον τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ ΘΕΙΟΥ καί ΙΕΡΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, ὅπως μᾶς παρεδόθη διά τῶν Ἁγίων Θεοφόρων καί Θεοπνεύστων Πατέρων τῶν ἐχόντων τηνΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ. Ἀπό τῶν Ἀποστολικῶν ἀκόμη χρόνων, κατέστη εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀναγκαία ἡ Σύνταξις καί Διατύπωσις ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, καθώς ὑπῆρχον ὁρισμένοι οἱ ὁποῖοι δέν ἐδέχοντο το κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ᾽ ἐν γνώσει των παρερμήνευον ἤ διέστρεφον αὐτό, τῇ ὑποδείξει τοῦ πατρός αὐτῶν Διαβόλου. Καθίσταται τοῦτο ἐμφανές εἰς τάς ἐπιστολάς τῶν Ἀποστόλων καί ἰδιαιτέρως εἰς τάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅστις λέγει: .Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος. (Τίτ. Γ´10-11).
Τήν ἀθέτησιν τῆς Ὁμολογίας τήν ἀπηργάζοντο ἐκ τῶν ἔσω μέλη τοῦ πρωτοχριστιανικοῦ ποιμνίου, ὡς καταδεικνύουν αἱ γνωσταί προειδοποιήσεις τῶν Ἀποστόλων: .εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν. (Πράξ. Κ´ 29-30). Και πάλιν, .Ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον ἀλλ᾽ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν μεμενείκησαν ἂν μεθ᾽ ἡμῶν. (Α´ ᾽Ιωάν. Β´19).
Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀντέδρων εἰς τό κήρυγμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἦσαν πρῶτον οἱ Ἑβραῖοι, ὕστερον οἱ ἐξ Ἑβραίων Χριστιανοί, οἱ Εἰδωλολάτραι καί κατόπιν οἱ ἀνά τούς αἰῶνας Αἱρετικοί, ἕως τῶν ἡμερῶν μας καί ἕως τῶν δεινῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀντιχρίστου.
Κατά τούς μετά-Ἀποστολικούς χρόνους, εἰς την σκληράν καί φρικτήν περίοδον τῶν αἱματηρῶν Διωγμῶν κατά τῶν Χριστιανῶν, ὅταν ἡ Ἐκκλησία προσωνομάσθη .Ἐκκλησία Μαρτύρων. Και Ἐκκλησία Κατακομβῶν., παρέστη ἄμεσος ἀνάγκη ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, διά τούς προσερχομένους εἰς τήν Χριστιανικήν Πίστιν διά τοῦ Βαπτίσματος καί δι᾽ ὅσους ἐκ τοῦ φόβου τοῦ μαρτυρίου εἶχον ἀρνηθῆ τήν Πίστιν καί πάλιν ἐπέστρεφον εἰς αὐτήν. Ὅμως ἐπειδή λόγῳ τῶν Διωγμῶν δεν ἦτο δυνατόν ἡ Ἐκκλησία νά συνέρχεται εἰς Οἰκουμενικάς Συνόδους καί νά διατυπώνῃ Ἑνιαίαν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, διά τοῦτο, αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι, ἀναλόγως τῶν ἐπικρατουσῶν συνθηκῶν και ἀναγκῶν ἐκ τῶν Αἱρέσεων, διετύπουν καί τάς σχετικάς μέ τήν περίστασιν ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ.
Ἡ πρώτη ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ἡ ὁποία συνετάχθη και διετυπώθη ἐν Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ ἦτο τό 325 μ.Χ. κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου, ὅστις διεκήρυττεν ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Ἄναρχος και Προαιώνιος. Τοῦτο αὐτό πρεσβεύουν, δυστυχῶς, καί οἱ, ἀπό τό 2002, σύγχρονοι ἀπόγονοι τοῦ Ἀρείου Χριστομάχοι Γρηγοριανοί.
Ἡ Α´ Οἰκουμενική Σύνοδος, τό 325 μ.Χ. διετύπωσε καί παρέδωσεν εἰς ἡμᾶς τό γνωστόν τοῖς πᾶσιν ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, τό .Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα.... ἀνεπτυγμένον κατά τά ἑπτά πρῶτα Ἄρθρα.
Ἡ Β´ Οἰκουμενική Σύνοδος, τό 381 μ.Χ., ἐξ αἰτίας τῶν Αἱρετικῶν Πνευματομάχων τοῦ Μακεδονίου, συνεπλήρωσεν εἰς τό αὐτό ΣΥΜΒΟΛΟΝ, τά ὑπόλοιπα πέντε Ἄρθρα: .Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.... ἕως τέλους.
Τοιαύτας ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, πρός ἀντιμετώπισιν τῶν Αἱρέσεων, ἔχομεν καί ἀπό τάς ὑπολοίπους Οἰκουμενικάς Συνόδους.
Τό ἴδιον ἔπραττεν ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ τοῦ ΘΕΟΥ, κατά τούς μεταγενεστέρους αἰῶνας, ὁσάκις ἐνεφανίζετο Αἵρεσις. Συνερχομένη δηλαδή εἰς Οἰκουμενικήν Σύνοδον διετύπωνεν τήν ἀνάλογον ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, ἡ ὁποία καθώριζε τά πνευματικά Σύνορα τῆς ΑΜΠΕΛΟΥ τοῦ Θεοῦ καί ἔθετε Φραγμούς διά τούς Βαρεῖς Λύκους, τούς ἀγρίους Μονιούς, τους Αἱρετικούς, οἵτινες ὡρυόμενοι, ἐζήτουν νά κατασπαράξουν τό ΠΟΙΜΝΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Ὑπάρχουν ἐπίσης ΟΜΟΛΟΓΙΑΙ, ἀπό Μεγάλους Πατέρας καί Διδασκάλους, αἱ ὁποῖαι ἔγιναν ἀποδεκταί ὡς ἔγκυροι ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τό ἴδιον ἀποδεκταί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἔγιναν καί αἱ Ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἔχουσαι καί αὐταίΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΚΥΡΟΣ.
Κυριώτεραι ἐξ αὐτῶν εἶναι αἱ ἐκδοθεῖσαι:
1) Ἐπί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου, τό 1054 μ.Χ., κατά τῶν Παπικῶν.
2) Ὑπό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ ( †1359).
3)Ὑπό τοῦ Ἰωσήφ Βρυεννίου (1350 - 1431).
4) Ὑπό τοῦ Ἁγίου Μάρκου, Μητροπολίτου Ἐφέσου, τοῦ Εὐγενικοῦ ( † 1444).
5) Ὑπό τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου (1405-1472), πρός τούς Ὀθωμανούς.
6) Ὑπό τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, τό 1484.
7) Ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1587 καί 1593 κατά τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου καί Πασχαλίου.
8) Αἱ τρεῖς ΟΜΟΛΟΓΙΑΙ τοῦ 17ου αἰῶνος,
α) τοῦ Ἀλεξανδρείας Μητροφάνους Κριτοπούλου, τό 1625,
β) τοῦ Πέτρου Μογίλα, ἐπισκόπου Κιέβου, τό 1642, καί
γ) τοῦ Ἱεροσολύμων Δοσιθέου (1641-1707), τό 1672.
9) Ὑπό τοῦ Εὐγενίου Βουλγάρεως, Ἀρχιεπισκόπου Χερσῶνος (11/ 8/ 1716 -10/ 6/ 1806).
10)Ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μόσχας Πλάτωνος (1737-1812), ἡ ὁποία εἶναι καί Κατήχησις, τό 1865.
11) Ὑπό τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (1749 ἕως 14-7-1809), τό 1805. Ἐκτός αὐτῶν, ἔχομεν καί ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣπολυσελίδους, αἱ ὁποῖαι, ἔχουσαι ὡς βάσιν ὅλας τάς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διατυπώνουν ἅπαντα ὅσα πρέπει νά πιστεύῃ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός.
Κατά τά τελευταῖα 500 ἔτη, ἔχουν δημοσιευθῇ περί τάς 50 Κατηχήσεις, μέ τήν Ἔγκρισιν τῶν ἑκάστοτε Ἱερῶν Συνόδων ἤ ἀκόμη καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως:
1) Ἡ Κατήχησις (πολυσέλιδος) τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό 1872, συνταχθεῖσα ὑπό τοῦ Δημητρίου Βερναρδάκη, καθηγητοῦ Γενικῆς Ἱστορίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν.
2) Ἡ Κατήχησις τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου (1-10-1846 ἕως 9-11-1920) τό 1899, μέ τήν ἔγκρισιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί ἄλλαι πολλαί πρό τοῦ Ἡμερολογιακοῦ Σχίσματος τοῦ 1924, ὅπως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου, καί λοιπῶν.
Συμφώνως πρός τά ὑπό τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ πεπραγμένα περί ΟΜΟΛΟΓΙΩΝ καί κατ᾽ ἀναλογίαν τῶν περιστάσεων, παρίσταται καί σήμερον ἀνάγκη διατυπώσεως ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, λόγῳ τῶν συγχρόνων Αἱρέσεων:
1) Κατά τῆς, ἀπό τό 1924, Εἰσαγωγῆς τοῦ Καταδικασθέντος καί Ἀναθεματισθέντος Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου.
2) Κατά τῆς Παναιρέσεως καί Πανθρησκείας τοῦ Ἀθέου καί Ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος βασίζεται εἰς τήν Αἱρετικήν Ἐγκύκλιον τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τό 1920 καί εἰς τήν ἵδρυσιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) τό 1948.
3) Κατά τῶν Ψευδοπαλαιοημερολογιτῶν Φλωρινοσεραφειμικῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ ΟΥΝΙΤΑΙ τῆς Σχισματοαιρέσεως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.
4) Κατά τῶν Αἱρετικῶν Νεοεικονομάχων, οἱ ὁποῖοι ἀπό τό 1990 -1995 καί ἐντεῦθεν ἐγγράφως χαρακτηρίζουν Ἱεράς Εἰκόνας ὡς Αἱρετικάς και Εἰδωλολατρικάς καί καταστρέφουν αὐτάς.
5)Κατά τῶν Αἱρετικῶν Ἐκκλησιομάχων, Τριαδομάχων, καί Χριστομάχων τοῦ 2002, οἵτινες διακηρύσσουν ὅτι, ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός Προαιώνιος, ὅτι, τό Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπῆρχε πρό τῆς Σαρκώσεως τοῦ Λόγου καί ὅτι προῆλθεν ἀπό τήν ΑΛΛΟΙΩΣΙΝ ἥν, ὦ τῆς βλασφημίας!, ὑπέστη ὁ Λόγος κατά τήν Ἐνανθρώπησιν, ὅτι, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δέν ὑπῆρχε πρό Χριστοῦ, ὅτι, τήν Ἐκκλησίαν τήν οἰκοδόμησεν ὁ Χριστός καί ὄχι ἡ Ἁγία Τριάς, ὡς νά ἦτο ἐξω-Τριαδικόν τέταρτον πρόσωπον ὁ Χριστός, καί ὅτι, δέν θα ἀφήσῃ ὁ Χριστός τήν Ἐκκλησία Του νά πέσῃ εἰς τά χέρια τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὡς νά ἦτο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ἡ Ἁγία Τριάς, καθώς και ἄλλα πολλά παρόμοια φρενοβλαβῆ, Αἱρετικά και Βλάσφημα, καταστάντες οὕτω Θεομάχοι.
Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, ἀντιλαμβανόμεθα τό ἀπαραίτητον καί ἀναγκαῖον τῆς διατυπώσεως ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά πασῶν τῶν παλαιῶν καί νέων Αἱρέσεων, προς ἐνημέρωσιν καί διδασκαλίαν τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί προς Κατήχησιν τῶν μελλόντων εἰσελθεῖν εἰς Αὐτήν.
Ἡ Σημασία της Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Πίστεως
Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ
Τό μικρόν ἡμερολόγιον τοῦ 2011, ἀφιερώνεται εἰς τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τῆς ΠΙΣΤΕΩΣμας, ἡὁποία μᾶς διδάσκει τί καί πῶς πρέπει να πιστεύωμεν διά νά σωθῶμεν, ποία εἶναι ἡἈλήθεια περί τοῦ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ καί ποῖα τά ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΔΟΓΜΑΤΑ, τά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳἀποκαλυφθέντα καί θεσπισθέντα. Εἶναι μία ἐπίσημος καί ἱερά ΥΠΟΣΧΕΣΙΣ πρός τόν ΤριαδικόνΘΕΟΝ, ὅτι συντασσόμεθα μετ᾽ Αὐτοῦ, ὅτι δεχόμεθα νά συστρατευθῶμεν εἰς τήν ἁγιωσύνην τοῦΘελήματός Του, ὅτι προθυμοποιούμεθα νά γίνωμεν πιστοί δοῦλοι, οἰκεῖοι, τέκνα καί κληρονόμοι Αὐτοῦ.
Ἡ δημοσίευσις τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Πίστεως κρίνεται ἀπαραίτητος, διά νά γνωρίζῃ ἕκαστον μέλος τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ποίας Βασιλείας εἶναι πολίτης, εἰς ποῖον Βασιλικόν Οἶκον κατοικεῖ, ποῖα ὅρια ἔθετο ὁ Ἀΐδιος Βασιλεύς εἰς τάς αὐλάς τοῦ Οἴκου Αὐτοῦ, ποίας ἀξίας εἶναι ὁ Βασιλικός Θησαυρός τόν ὁποῖον ἐνεπιστεύθη ὡς παρακαταθήκην εἰς τάς χεῖρας του ὁ ἴδιος ὁ Ἄναρχος Βασιλεύς, ποίαν τιμήν ἔχει ἡ Βασιλική Σφραγίς τῆς Σωτηρίας του.
Ἡ διατύπωσις τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Πίστεως, ποικίλει μέν εἰς μῆκος καί εὖροςἀναλόγως τῶν κατά περίστασιν ἀπολογητικῶν ἤ ἀντιαιρετικῶν ἀναγκῶν, παραμένει δέ ἡαὐτή κατά την Ἀλήθειαν τοῦ περιεχομένου, κατά τήν ἰσχύν τῆς δεσμεύσεως τοῦὁμολογοῦντος καί κατά τήν χορήγησιν τῆς Χάριτος τῆς υἱοθεσίας παρά τοῦ Ὁμολογουμένου.Ἀσχέτως ἐκτάσεως, εἶναι πάντοτε σύντομος, ἐν συγκρίσει πρός τό ὑπερουράνιον μέγεθος τῆς Ἀληθείας τήν ὁποίαν ὁμολογεῖ. Παραμένει πάντοτε περίληψις, ἐν σχέσει πρός το θεῖον φῶς τῆς διά Χριστοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μετά Πατρός ἀκτίστου Ἑνώσεως. Ἀποτελεῖ πάντοτε συνοπτικήν ἀνακεφαλαίωσιν, ὡς πρός το βίωμα τῆς ἐν τῷ πιστῷ μονῆς τοῦ Πατρός και τοῦΥἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὀφείλει ὁ ἀναγνώστης καί ὠφελεῖται νά μελετᾷ, νά συνειδητοποιῇ καί νά βιώνῃ τό περιεχόμενον τῆς Ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἡ ὁποία δέν εἶναι ὑπόθεσις χειλέων οὔτε μετακύλησις λέξεων εἰς τό στόμα, ἀλλά ἔργον καρδίας πεπιστευμένης τῷ Θεῷ καίἐμφύτευσις τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ Θεοῦ εἰς τόν Χριστιανόν.
Διά τούς ἀνωτέρω λόγους καταχωρεῖται εἰς τάς ἑπομένας σελίδας Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣκαί γίνεται περιληπτική ἀναφορά εἰς τάς κυριωτέρας Ὁμολογίας, τάς κατά καιρούς εἰς τήν δισχιλιετῆ μετά Χριστόν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας δημοσιευθείσας.
Ἅπασαι αὗται καταδεικνύουν τά πνευματικά Ὅρια τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, τά Σύνορα τῆς ΑΜΠΕΛΟΥ ἥνἐφύτευσεν Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ καί οὐκ ἄνθρωπος, τήν Εἰρήνην τῆς ΑΝΑΡΧΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ, εἰς τήνὁποίαν εὑρισκόμεθα Χάριτι Θεοῦ.
Η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εἶναι Θεία Μυστηριακή Κοινωνία προσώπων.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι Κοινωνία, Σχέσις, καί Ἕνωσις, κατά Χάριν, τοῦ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΥ ΘΕΟΥ μετά κτιστῶν λογικῶν ὄντων, Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εἶναι «Κοινωνία Θεώσεως» (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς).
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εἶναι Αὐτή ἡ Μία Εὐλογημένη ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑ ΔΟΣ ἐν Οὐρανῷ καί ἐπί γῆς.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι ΘΕΟΣΥΣΤΑΤΟΣ, ΘΕΟΪΔΡΥΤΟΣ, ΘΕΟΫΠΟΣΤΑΤΟΣ καί ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ἔχει ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΝ, ΑΝΑΡΧΟΝ, ΑΚΤΙΣΤΟΝ, ΘΕΪΚΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ, Αὐτόν τόν Ἐνανθρωπήσαντα ΘΕΟΝ ΛΟΓΟΝ καί ΜΟΝΟΓΕΝΗ ΥΙΟΝ τοῦ Θεοῦ ΠΑΤΡΟΣ, τόν ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΝ ΚΥΡΙΟΝ καί ΘΕΟΝ καί ΣΩΤΗΡΑ ἡμῶν ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙ ΣΤΟΝ, καί Σῶμα Αὐτῆς κτιστάλογικά ὄντα, ἤτοι Ἀγγέλους καί ἀνθρώπους ὡς μέλη.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἔχουσα ΚΕΦΑΛΗΝ τόν ΧΡΙΣΤΟΝ, τόν ΤΑΥΤΟΥΡΓΟΥΝΤΑ μετά τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει ΚΕΦΑΛΗΝ τήν ΑΓΙΑΝ ΤΡΙΑΔΑ.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι Οἶκος τοῦ ΘΕΟΥ, Στῦλος καί Ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας, ὡς ἔχουσα ἐν Αὐτῇ τό Πανάγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα, τό ὁδηγοῦν Αὐτήν εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν καί ποιμαῖνον τήν Ἐκ κλησίαν τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καί ΘΕΟΥ, ἥν Αὐτός περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου Αἵματος (Πράξ. Κ´ 28).
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Θριαμβεύουσα καί Στρατευομένη, ἀποτελεῖ Ἑνιαῖον Σῶμα μέ Μίαν ΚΕΦΑΛΗΝ, τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν, τόν Προαιώνιον Θεόν Λόγον καί Μονογενῆ Υἱόν τοῦ Θεοῦ (Κολ. Α´ 18).
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ὑπάρχει ἀπό καταβολῆς κόσμου καί Δημιουργίας τῶν κτιστῶν λογικῶν ὄντων.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ διατηρεῖ Ἀνόθευτον τήν Ἀποστολικήν Πίστιν καί Ἀδιάκοπον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΙΩΝΙΟΣ, «καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦοὐκ ἔσται τέλος».
- Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ὡς ΒΑΣΙΛΕΙΑ Ὁρατοῦ καί Ἀοράτου κόσμου, εἶναι πλατυτέρα τῆς γῆς καί ὑψηλοτέρα τοῦ οὐρανοῦ, ὁ δέ κόσμος ἐγένετο διά τήν Ἐκκλησίαν καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία διά τόν κόσμον (Ἅγ.Ἰωάννης Χρυσόστομος).
- ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΕΗΘΩΜΕΝ«Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μήιἦ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (᾽Απόστολος Παῦλος Α´ Κορ. Α´ 10).
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙΙ ΕΝΩΣΕΩΣ ΠΡΟΣ ΙΑΣΙΝ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΙΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
http://www.egoch.org/files/37975825.pdf
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
Διά τούς προσερχομένους ἐκ Σχίσματος ἤ Αἱρέσεως ἤ τούς ἔχοντας ἀπωλέσει τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν των ΠΙΣΤΕΥΩ, ΠΡΟΣΚΥΝΩ καί ΛΑΤΡΕΥΩ ΕΝΑ ΘΕΟΝ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ, ΠΑΤΕΡΑ, ΥΙΟΝκαί ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ, ΤΡΙΑΔΑ Ὁμοούσιον, Ἀδιαίρετον καί Ἀχώριστον.
ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΩ μετά πάντων τῶν Ἁγίων ὅτι πιστεύω καί φρονῶ βεβαίως καί ἀναμφιβόλως εἰς ὅ,τιφρονεῖ καί πιστεύει ἡ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ τοῦ ΘΕΟΥ, καί ὅ,τι Καταδικάζει καί Ἀναθεματίζειἡ ΕΚ ΚΛΗ ΣΙΑ τοῦ ΘΕΟΥ καί ἐγώ ὡσαύτως.
Ἡμεῖς τηροῦμεν καί κρατοῦμεν τά ΟΡΘΟΔΟΞΑ καί ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ καί τάς ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ τῆς ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟ ΛΙΚΗΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ καί ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Τούς δέ Νεωτερίζοντας Καινοτόμους Νεοημερολογίτας -Οἰκουμενιστάς, Φλωριναίους - Σεραφειμικούς, τούς συγχρόνους Νεοεικονομάχους, τούς Θεομάχους, Ἐκκλησιομάχους, Τριαδομάχους, Χριστομάχους, τούς Παπικούς, Προτεστάντας, Μονοφυσίτας, Νεστοριανούς, τούς Μασσώνους καί λάτρας τοῦ Σατανᾶ, τούς Ἀθέους, πᾶσαν ΑΙΡΕΣΙΝ καί τήν ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΝ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΝ ΚΑΙ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, Ἀναθεματίζομεν.
ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ.
«Ὅλοις τοῖς Αἱρετικοῖς, ΑΝΑΘΕΜΑ» (Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος).
«Ἡμεῖς τῇ ἀρχαίᾳ Νομοθεσίᾳ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπακολουθοῦμεν, ἡμεῖς τοὺς θεσμοὺς τῶν Πατέρων φυλάττομεν, ἡμεῖς τοὺς προσθέττοντάς τι ἢ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ» (Ζ´ Οἰκ. Σύνοδος). (1)
«Ἅπαντα τά παρά τήν Ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν, καί τήν Διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν Ἁγίων καίἈοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ἢ πραχθέντα ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα, ΑΝΑΘΕΜΑ» (Ζ´ Οἰκ.Σύνοδος). (2)
«Εἴ τις πᾶσαν Παράδοσιν Ἐκκλησιαστικήν ἔγγραφον, ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ, Ἀνάθεμα ἔστω» ΑΝΑΘΕΜΑ,ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ (Ζ´ Οἰκ. Σύνοδος). (3)
ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ εἰς τήν ΠΑΝΑΓΙΑΝ, ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΝ ΤΡΙΑΔΑ, τόν ΕΝΑΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΘΕΟΝ, ὅτι θά διακρατήσω Ἀπαραχάρακτον, Ἀνόθευτον καί Ἀναλλοίωτον τήν Ἱεράνταύτην Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν Πίστεως τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων καί Θεοπνεύστων Ἀποστόλων,ἕως ἐσχάτης μου ἀναπνοῆς, μέ τήν χάριν τοῦ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΣ, πρεσβείαις τῆςΠανυπερευλογημένης Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν ἘπουρανίωνΔυνάμεων Ἀσωμάτων, τοῦ Τιμίου Ἐν δόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βα πτιστοῦ Ἰωάννου, καί πάν τωντῶν Ἁγίων. ΑΜΗΝ.
(1,3) Ἁγία Ζ´ Οἰκουμ. Σύνοδος Πράξ. Η´, (Πρακτικά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τ. Γ´. στήλη 383 καί στήλη 879, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Σκήτη Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, 1986).
(2) Ὅρος τῆς Ἁγίας Ζ´ Οἰκουμ. Συνόδου «Τριώδιον», Συνοδικόν Κυριακῆς Ὀρθοδοξίας, (Πρακτικά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τ. Γ´. στήλη 406, ἔνθα ἀνωτέρω).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου