The conquest of Constantinople by the LatinsΗ άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους

The conquest of Constantinople by the Latins

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους (12 Απριλίου 1204)

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης

από τους Λατίνους (12 Απριλίου 1204)

του Κων. Α. Οικονόμου δασκάλου –συγγραφέα

ΓΕΝΙΚΑ: Η Δ' Σταυροφορία (1201-4) έχοντας στόχο την απελευθέρωση από τους Μουσουλμάνους των Ιεροσολύμων, παρέκκλινε από το στόχο της και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά την Κωνσταντινούπολη καταλύοντας το Βυζάντιο Αυτοκρατορία, διασπώντας την επικράτειά της σε μικρά φράγκικα κρατίδια υπό την υψηλή παπική εποπτεία. Ως ιστορικό γεγονός, η Δ' Σταυροφορία υπήρξε αποτέλεσμα θρησκευτικών αισθημάτων, ελπίδων των Σταυροφόρων για ηθική ανταμοιβή, επιθυμίας κέρδους και περιπετειών. Όμως, η επικράτηση των υλικών συμφερόντων επιβεβαιώθηκε με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204.

Αγία Γραφή - Σοφία Σειράχ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΟΦΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Αγία Γραφή - Σοφία Σειράχ

ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΟΦΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1ον

Στίχ. 1. Πάσα σοφία παρά Κυρίου και μετ' αυτού εστίν εις τον αιώνα.

Ερμηνεία. Κάθε είδος σοφίας προέρχεται από τον Κύριον και μαζί Του είναι πάντοτε.

11-13. Φόβος Κυρίου δόξα και καύχημα και ευφροσύνη και στέφανος αγαλλιάματος. Φόβος Κυρίου τέρψει καρδίαν και δώσει ευφροσύνην και χαράν και μακροημέρευσιν. Τω φοβουμένω τον Κύριον εύ έσται επ' εσχάτων, και εν ημέρα τελευτής αυτού ευρήσει χάριν.

Ερμηνεία. Ο φόβος του Κυρίου δίδει δόξαν, φήμην, χαράν υψίστην αγαλλίασιν. Ο φόβος του Κυρίου τέρπει την καρδίαν, δίδει ευθυμίαν, χαράν και μακροζωΐαν. Εκείνος ο οποίος φοβείται τον Κύριον, θα έχη καλά τέλη ζωής και κατά την ημέραν του θανάτου του θα εύρη χάριν πλησίον του Θεού και των ανθρώπων.

20. Ρίζα σοφίας φοβείσθαι τον Κύριον, και οι κλάδοι αυτής μακροημέρευσις.

Ερμηνεία. Ναι! Η αρχή, η ρίζα της σοφίας είναι να φοβήται κανείς τον Κύριον. Οι κλάδοι του δένδρου της είναι μακροζωΐα.

26. Επιθύμησας σοφίαν διατήρησον εντολάς, και Κύριος χορηγήσει σοι αυτήν.

27. Σοφία γαρ και παιδεία φόβος Κυρίου, και η ευδοκία αυτού πίστις και πραότης.

Ερμηνεία. Εάν επιθυμής να αποκτήσης την σοφίαν φύλασσε τας εντολάς του Θεού και ο Κύριος θα σου την δώση. Διότι η σοφία και η από αυτήν μόρφωσις πηγάζουν από τον φόβο του Κυρίου. Ιδικά Του δε χαρίσματα είναι η πίστις και η πραότης.

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ -ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ

Η ενότητα της Εκκλησίας

Η ενότητα της Εκκλησίας

Η Εκκλησία, εφόσον είναι σώμα Χριστού, που σκοπό έχει την σωτηρία των ανθρώπων, δεν κινδυνεύει να αφανιστεί, να καταποντιστεί (PG 52,429), να χαθεί. Άρχοντες θρησκευτικοί, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, άλλοτε και τώρα, φορείς της κοσμικής εξουσίας, αιρετικοί και οι ίδιοι οι δαίμονες «επολέμησαν την Εκκλησίαν», η οποία όχι μόνο δεν νικήθηκε αλλ' «υπέρ τους ουρανούς αναβέβηκε» (PG 52, 397-8).

Παρά ταύτα κινδυνεύει συνεχώς η ενότητα της Εκκλησίας, ενώ το γεγονός του Σώματος του Χριστού, η Εκκλησία δηλαδή, σημαίνει και αποτελεί ενότητα πραγματική, «... Εκκλησίαν δε Θεού καλεί (= ο Παύλος), δεικνύς ότι ηνώσθαι αυτήν χρη.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΟΜΟΛΟΓΙΑ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ 

ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΨΑΛΤΟΤΡΑΓΟΥΔΑ

ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΨΑΛΤΟΤΡΑΓΟΥΔΑ

1204: Η Άλωση που γονάτισε την Βυζαντινή αυτοκρατορία

1204: Η Άλωση που γονάτισε την Βυζαντινή αυτοκρατορία

Στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επάνω στον γυναικωνίτη, κάτω από ένα παράθυρο που σήμερα βλέπει προς το Μπλε Τζαμί και κάποτε έβλεπε προς τον Ιππόδρομο, βρίσκεται στο μαρμάρινο πάτωμα, ένας τάφος. Αν δεν ξέρεις που είναι μπορεί και να τον πατήσεις. Δεν ξεχωρίζει εύκολα. Είναι ένα απλό τετράγωνο 80Χ80 εκατοστών. Επάνω του είναι χαραγμένη μια νεκροκεφαλή και από κάτω της τα εξής: HENRICUS DANDOLO 41ος Δόγης της Γαληνότατης Αυτοκρατορίας της Βενετίας-21 Ιουνίου 1205.
Ο τάφος του 41ου Δόγη της Βενετίας είναι κενός από το 1261, όταν η Βασιλεύουσα έπεσε πάλι στα χέρια των Ορθοδόξων. Το πλήθος δεν ξέχασε τον 
άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την μεγαλύτερη ληστρική επιδρομή, στην ιστορία του κόσμου,για τη χειρότερη λεηλασία που υπήρξε ποτέ σε κατάληψη εξ'εφόδου μιας πόλης και εισέβαλε στον ναό της Αγίας Σοφίας. Μαινόμενος και αφηνιασμένος ο κόσμος από τα όσα είχε υποστεί από το 1204 μέχρι το 1261, ανέβηκε στον γυναικωνίτη, έσπασε τον τάφο πήρε τα κόκαλα τα έκαψε και τα διασκόρπισε βρίζοντας και φωνάζοντας κατάρες, στον Βόσπορο.

ΟΛΑ ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΕΚΥΨΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟ!ΤΕΥΧΟΣ 35

 ΟΛΑ ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΕΚΥΨΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟ!ΤΕΥΧΟΣ 35

Η αγάπη του Απ. Πέτρου στο Χριστό

Η αγάπη του Απ. Πέτρου στο Χριστό

Υπήρχε εποχή, που ο Πέτρος αγαπούσε επιπόλαια τον Ιησού Χριστό. Ήταν μεγαλόστομος, αλλά συγχρόνως λιπόψυχος. Είχε άκριτο ενθουσιασμό. Όταν ο Κύριος του είπε  ότι πορεύεται εκεί που δεν μπορεί να τον ακολουθήσει μεγαλόστομη βγήκε από το στόμα του Πέτρου η υπόσχεση: «Διατί ου δύνομαί σε ακολουθήσαι; Την ψυχήν μου υπέρ σού θήσω». Και ο Κύριος αναγκάσθηκε να του πει την πρόβλεψη της αρνήσεώς του: « Αμήν, αμήν λέγω σοι, ου μη αλέκτωρ φωνήσει έως ου απαρνήση με τρις». Λίγο δε πριν από την προσευχή της αγωνίας ο Πέτρος πάλι δίνει μεγαλόστομη υπόσχεση: «Καν δέη με συν σοι αποθανείν, ου μη σε απαρνήσομαι» ΙΜατθ. 26,35).

Αγάπη βεβαίως κρυβόταν στα λόγια του Πέτρου. Αλλ’ η αγάπη αυτή έμοιαζε σαν τη φωτιά που καίει τα φρύγανα. Φουντώνει η φωτιά αυτή, λαμπαδιάζει, εντυπωσιάζει, φαντάζει, αλλ’ αμέσως σβήνει… Τέτοια πολλές φορές είναι και η δική μας αγάπη στο Χριστό· αγάπη επιπόλαιη, αγάπη καιρικού ενθουσιασμού, αγάπη με λόγια. Είναι φωτιά όχι της χάριτος, αλλά του ανθρώπινου θαυμασμού και ενθουσιασμού.

ΣΤ' Σχίσματα και αιρέσεις που έφερε στην ορθόδοξη εκκλησία η λαίλαπα του οικουμενισμού. Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΩΝ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΩΝ

ΣΤ' Σχίσματα και αιρέσεις που έφερε στην ορθόδοξη εκκλησία η λαίλαπα του οικουμενισμού. Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΩΝ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΩΝ

Η επίδραση του Αποστόλου Παύλου στον δυτικό πολιτισμό(Ιωάννη Δ. Καραβιδόπουλου)

Η επίδραση του Αποστόλου Παύλου στον δυτικό πολιτισμό(Ιωάννη Δ. Καραβιδόπουλου)

Ιωάννη Δ. Καραβιδόπουλου, Ομοτ. Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Ακολουθώντας αντίστροφη πορεία από τον Μ. Αλέξανδρο, η πορεία του μεγάλου Αποστόλου Παύλου φέρει εξ’ Ανατολών στη Δύση το Φως Χριστού που «φαίνει πάσι».

Πρώτος σταθμός επί Ευρωπαϊκού εδάφους είναι η πόλη των Φίλιππων και     αμέσως κατόπιν η Θεσσαλονίκη και η Βέροια. Συνολικά διέτρεξε, σύμφωνα με κάποιον υπολογισμό, περίπου είκοσι χιλιάδες χιλιόμετρα, είτε πεζός είτε με τα μεταφορικά μέσα της εποχής       του, για να μεταφέρει το μήνυμα της σωτήριος “έως εσχάτου της γης”.