Η αγάπη του Απ. Πέτρου στο Χριστό
Υπήρχε εποχή, που ο Πέτρος αγαπούσε επιπόλαια τον Ιησού
Χριστό. Ήταν μεγαλόστομος, αλλά συγχρόνως λιπόψυχος. Είχε άκριτο ενθουσιασμό.
Όταν ο Κύριος του είπε ότι πορεύεται
εκεί που δεν μπορεί να τον ακολουθήσει μεγαλόστομη βγήκε από το στόμα του
Πέτρου η υπόσχεση: «Διατί ου δύνομαί σε ακολουθήσαι; Την ψυχήν μου υπέρ σού
θήσω». Και ο Κύριος αναγκάσθηκε να του πει την πρόβλεψη της αρνήσεώς του: «
Αμήν, αμήν λέγω σοι, ου μη αλέκτωρ φωνήσει έως ου απαρνήση με τρις». Λίγο δε
πριν από την προσευχή της αγωνίας ο Πέτρος πάλι δίνει μεγαλόστομη υπόσχεση:
«Καν δέη με συν σοι αποθανείν, ου μη σε απαρνήσομαι» ΙΜατθ. 26,35).
Αγάπη βεβαίως κρυβόταν στα λόγια του Πέτρου. Αλλ’ η αγάπη
αυτή έμοιαζε σαν τη φωτιά που καίει τα φρύγανα. Φουντώνει η φωτιά αυτή,
λαμπαδιάζει, εντυπωσιάζει, φαντάζει, αλλ’ αμέσως σβήνει… Τέτοια πολλές φορές
είναι και η δική μας αγάπη στο Χριστό· αγάπη επιπόλαιη, αγάπη καιρικού
ενθουσιασμού, αγάπη με λόγια. Είναι φωτιά όχι της χάριτος, αλλά του ανθρώπινου θαυμασμού
και ενθουσιασμού.