Ἐμεῖς οἱ «Παλαιοημερολογίτες» δέν εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους

Ἐμεῖς οἱ «Παλαιοημερολογίτες» δέν εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ὁ διάβολος μᾶς πολεμεῖ μέ τά ἴδια πάθη, τούς ἴδιους πειρασμούς καί τίς ἴδιες ἁμαρτίες μέ ὅλους τους ἄλλους, ἄν μή καί περισσότερο ὅπως εἶναι φυσικό. Γι’ αὐτό καί δέν προβάλουμε οὔτε τήν ὑποτιθέμενη ἀρετή μας καί τά ἔργα μας στούς ἄλλους, ἀλλά τήν τάξη καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐμεῖς, ἔχουμε ἐπάνω μας ὅλες τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου. Ἀλλά αἱρετικοί καί σχισματικοί δέν εἴμαστε! Ἐμεῖς εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μᾶς εἶναι Η ΜΙΑ  Ἁγία ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ καί τό θυσιαστήριό μας ἀμόλυντο.

«Για αυτό ικετεύω το λαό του Θεού, το έθνος το άγιο, να κρατήσει γερά τις εκκλησιαστικές παραδόσεις· γιατί η παραμικρή αφαίρεση από αυτά που μας έχουν παραδοθεί, σαν να αφαιρούμε λιθάρια από οικοδομή, γρήγορα θα γκρεμίσει ολόκληρη την οικοδομή»

(Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός).

ΟΠΩΣ ΓΚΡΕΜΙΣΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΤΗΝΤΗΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ!

«...επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει...» (Ιούδας 3)

ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ Β΄ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

(1222-1240)

"Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες. Ει’ δ’ άλλως, θα υποστήτε την ίδια κόλασι μ’ αυτούς".

ΑΥΤΟ  ΚΑΝΑΝΕ  ΟΙ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ  ΤΟ  1924  ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ  ΣΤΟΥΣ  ΠΑΤΕΡΕΣ  ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΔΕΝ  ΚΑΝΑΝΕ  ΑΛΛΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΑΛΛΑ  ΜΕΙΝΑΝΕ  ΣΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ  ΚΟΠΤΟΝΤΑΣ  ΚΑΘΕ  ΚΟΙΝΩΝΙΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΠΡΟΔΟΤΕΣ  ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΗΣ  ΤΟΤΕ  ΙΕΡΑΡΧΕΙΑΣ  ΠΟΥ  ΕΚΠΕΣΑΝΕ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΤΟΥ ΘΕΟΥ  ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΧΘΗΚΑΝ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ  ΣΑΤΑΝΑ  ΤΟΝ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ!!

ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΛΕΕΙ: ''Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· πολεμουμένη νικᾷ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα, καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ᾿ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ᾿ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει, ἀλλ᾿ οὐ νικᾶται''..

ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΟΛΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΑΝ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΜΟΝΑ ΜΕΛΟΙ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΗΣ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Στήκετε και κρατείτε τάς παραδόσεις άς εδιδάχθητε,είτε δια λόγου, εί δι΄επιστολής ημών ‎                                

"Σε κανέναν δεν επιτρέπεται να παρουσιάζει άλλη πίστη από την πίστη που όρισαν οι Άγιοι Πατερές...."

(Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός.)

από την διαμαρτυρία των Γ.Ο.Χ. έξωθεν  του συμβουλίου της επικρατίας , διά την εκδίκαση προσφυγής νεοημερολογιτών μητροπολιτών διά  κατεδάφιση  ορθοδόξων ιερών ναών τήν δεκαετία του 1980 

Βίος αγίου Μαξίμου Ομολογητού: "2. Πρώτη ομολογία της ορθής πίστης"

 «Εσύ σε ποια Εκκλησία ανήκεις; Σε αυτήν του Βυζαντίου, της Ρώμης, της Αντιόχειας, της Αλεξάνδρειας ή της Ιερουσαλήμ; Γιατί όλες αυτές οι Εκκλησίες, μαζί με τις επαρχίες που υπόκεινται σε αυτές, είναι ενωμένες μεταξύ τους. Επομένως, αν ανήκεις επίσης στην Καθολική Εκκλησία, έλα σε κοινωνία μαζί μας αμέσως, για να μην εισέλθεις χωρίς να το καταλάβεις σε κάποια νέα και παράξενη οδό!».

Τότε ο δίκαιος απάντησε σοφά: «Ο Κύριός μας Χριστός χαρακτήρισε Καθολική Εκκλησία εκείνη την Εκκλησία, η οποία διατηρεί την αληθινή και ομολογιακή παρακαταθήκη της πίστης. αγίου Μαξίμου Ομολογητού:

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, ΚΑΙ Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΠΕΣΑΝΕ ΣΕ ΑΙΡΕΣΗ , ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΟΝΟΣ ΗΤΑΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ!

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ 1583

.....Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαι Σύνοδοι ἐθεσπισαν καί τό ῞Αγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.....

῎Ετους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ Νοεμβρίου Κ΄.

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ

Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ

Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ

Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες».

ο μητροπολήτης Θεσσαλονίκης της Γνησίας Εκκλησίας του Θεού , (παλαιού ημερολογίου)παναγιώτατος κ. Χρυσόστομος Μητρόπουλος  , ο μόνος εναπομείνας ορθόδοξος επίσκοπος ο έλκων την ιεροσύνη του από τον Άγιο Βρεσθένης+ Ματθαίο Καρπαθάκη ,μετά την αποκοπή και έκπτωση της εκκλησίας της Ελλάδος , από την Εκκλησία του Θεού , λόγο της επάρατης καταδικασμένης ,αφωρισμένης , και παράνομο  εισαγωγή του ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ , λόγο του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ , που στέρησε από τις ορθόδοξες εκκλησίες της ανατολής , κάθε μυστήριο και την αποστολική διαδοχη και τις κατέστησε υποχείριο του Π.Σ.Ε. τόν οποίον οι σατανικοί νέο-εικονομάχοι συκοφαντούν καί κατηγορούν διότι προσκυνεί  την  ,ορθόδοξο εικόνα της Αγίας Τριάδος τών τριών προσώπων , και την εικόνα της εκ ΤΑΦΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, οι δε νικολαϊται βλάσφημοι και σατανικοί  νέο- Χριστομάχοι - Εκκλησιομάχοι του Χρυσόστομου Τζανή , διότι πιστεύη και διδάσκει αυτό που διδάσκει η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ,δηλαδή ότι η εκκλησία του Θεάνθρωπου  Ιησού Χριστού είναι :

•  Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εἶναι Θεία Μυστηριακή Κοινωνία προσώπων.
• Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι Κοινωνία, Σχέσις, καί Ἕνωσις, κατά Χάριν, τοῦ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΥ ΘΕΟΥ μετά κτιστῶν λογικῶν ὄντων, Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων.
• Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εἶναι «Κοινωνία Θεώσεως» (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς).
• Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ εἶναι Αὐτή ἡ Μία Εὐλογημένη ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑ ΔΟΣ ἐν Οὐρανῷ καί ἐπί γῆς.
•  Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι ΘΕΟΣΥΣΤΑΤΟΣ, ΘΕΟΪΔΡΥΤΟΣ, ΘΕΟΫΠΟΣΤΑΤΟΣ καί ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ.
• Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ἔχει ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΝ, ΑΝΑΡΧΟΝ, ΑΚΤΙΣΤΟΝ, ΘΕΪΚΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ, Αὐτόν τόν Ἐνανθρωπήσαντα ΘΕΟΝ ΛΟΓΟΝ καί ΜΟΝΟΓΕΝΗ ΥΙΟΝ τοῦ Θεοῦ ΠΑΤΡΟΣ, τόν ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΝ ΚΥΡΙΟΝ καί ΘΕΟΝ καί ΣΩΤΗΡΑ ἡμῶν ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, καί Σῶμα Αὐτῆς κτιστά λογικά ὄντα, ἤτοι Ἀγγέλους καί ἀνθρώπους ὡς μέλη.
•  Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἔχουσα ΚΕΦΑΛΗΝ τόν ΧΡΙΣΤΟΝ, τόν ΤΑΥΤΟΥΡΓΟΥΝΤΑ μετά τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει ΚΕΦΑΛΗΝ τήν ΑΓΙΑΝ ΤΡΙΑΔΑ.
• Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι Οἶκος τοῦ ΘΕΟΥ, Στῦλος καί Ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας, ὡς ἔχουσα ἐν Αὐτῇ τό Πανάγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα, τό ὁδηγοῦν Αὐτήν εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν καί ποιμαῖνον τήν Ἐκ κλησίαν τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καί ΘΕΟΥ, ἥν Αὐτός περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου Αἵματος (Πράξ. Κ´ 28).

• Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Θριαμβεύουσα καί Στρατευομένη, ἀποτελεῖ Ἑνιαῖον Σῶμα μέ Μίαν ΚΕΦΑΛΗΝ, τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν, τόν Προαιώνιον Θεόν Λόγον καί Μονογενῆ Υἱόν τοῦ Θεοῦ (Κολ. Α´ 18).
•  Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ὑπάρχει ἀπό καταβολῆς κόσμου καί Δημιουργίας τῶν κτιστῶν λογικῶν ὄντων.
•  Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ διατηρεῖ Ἀνόθευτον τήν Ἀποστολικήν Πίστιν καί Ἀδιάκοπον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.
• Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εἶναι ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΙΩΝΙΟΣ, «καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦοὐκ ἔσται τέλος».
• Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ὡς ΒΑΣΙΛΕΙΑ Ὁρατοῦ καί Ἀοράτου κόσμου, εἶναι πλατυτέρα τῆς γῆς καί ὑψηλοτέρα τοῦ οὐρανοῦ, ὁ δέ κόσμος ἐγένετο διά τήν Ἐκκλησίαν καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία διά τόν κόσμον (Ἅγ.Ἰωάννης Χρυσόστομος).

Η προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη προς τους σκλαβωμένους Έλληνες από το στρατόπεδο του Ιασίου (24 Φεβρουαρίου 1821)


Αλέξανδρος Υψηλάντης

(Σημείωση Φιλίστωρος: έχω παρατηρήσει πολλές φορές ότι οι συμμετέχοντες στον δημόσιο διάλογο για το 1821 αδιαφορούν συστηματικά για τις απόψεις και τις γνώμες όσων έλαβαν μέρος στην επανάσταση, η αποσπασματικά επικαλούνται κάποιες από αυτές. Σήμερα θα υπενθυμίσουμε την προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη από το Ιάσιο, στην οποία αναφέρονται με ευκρίνεια οι ιδεολογικές συνιστώσες της επανάστασης τις οποίες επικαλείται για να παρακινήσει τους Έλληνες να ξεσηκωθούν.)

Ἡ ὥρα ἦλθεν, ὦ ἄνδρες Ἕλληνες!

Οἱ ἀδελφοί μας καὶ φίλοι εἶναι πανταχοῦ ἕτοιμοι· οἱ Σέρβοι, οἱ Σουλιῶται, καὶ ὅλη ἡ Ἤπειρος ὁπλοφοροῦντες μᾶς περιμένουν· ἂς ἑνωθῶμεν λοιπὸν μὲ ἐνθουσιασμόν! Ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!

Ἡ Εὐρώπη προσηλώνουσα τοὺς ὀφθαλμούς της εἰς ἡμᾶς, ἀπορεῖ διὰ τὴν ἀκινησίαν μας· ἂς ἀντηχήσωσι λοιπὸν ὅλα τὰ ὄρη τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸν ἦχον τῆς πολεμικῆς μας σάλπιγγος καὶ αἱ κοιλάδες ἀπὸ τὴν τρομερὰν κλαγγὴν τῶν ἁρμάτων μας. Ἡ Εὐρώπη θέλει θαυμάσει τὰς ἀνδραγαθίας μας οἱ δὲ τύραννοι ἡμῶν τρέμοντες καὶ ὠχροὶ θέλουσι φύγῃ ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μας. Οἱ φωτισμένοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἀσχολοῦνται εἰς τὴν ἀπόλαυσιν τῆς ἰδίας εὐδαιμονίας καὶ πλήρεις εὐγνωμοσύνης διὰ τὰς πρὸς αὐτοὺς τῶν προπατόρων μας εὐεργεσίας, ἐπιθυμοῦσι τὴν ἐλευθερίαν τῆς Ἑλλάδος.

Ἡμεῖς φαινόμενοι ἄξιoι τῆς προπατορικῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ παρόντος αἰῶνος εἴμεθα εὐέλπιδες, νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν ὑπεράσπισιν αὐτῶν καὶ εἰς βοήθειαν πολλοὶ ἐκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν ἔλθῃ, διὰ νὰ συναγωνισθῶσι μὲ ἡμᾶς. Κινηθεῖτε, ὦ φίλοι, καὶ θέλετε ἰδῇ μίαν κραταιὰν δύναμιν νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ δίκαιά μας! Θέλετε ἰδῇ καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐχθρῶν μας πολλοὺς οἵτινες παρακινούμενοι ἀπὸ τὴν δικαίαν μας αἰτίαν, νὰ στρέψωσι τὰ νῶτα πρὸς τὸν ἐχθρὸν καὶ νὰ ἑνωθῶσι μὲ ἡμᾶς· ἂς παρρησιασθῶσι μὲ εἰλικρινὲς φρόνημα, ἡ Πατρὶς θέλει τοὺς ἐγκολπωθῇ! Ποῖος λοιπὸν ἐμποδίζει τοὺς ἀνδρικούς σας βραχίονας; Ὁ ἄνανδρος ἐχθρός μας εἶναι ἀσθενὴς καὶ ἀδύνατος. Οἱ στρατηγοί μας ἔμπειροι, καὶ ὅλοι οἱ ὁμογενεῖς γέμουσιν ἐνθουσιασμοῦ! Ἑνωθῆτε λοιπόν, οἱ ἀνδρεῖοι καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες! Ἂς σχηματισθῶσι φάλαγγες ἐθνικαί, ἂς ἐμφανισθῶσι πατριωτικαὶ λεγεῶνες, καὶ θέλετε ἰδῇ τοὺς παλαιοὺς ἐκείνους κολοσσοὺς τοῦ δεσποτισμοῦ νὰ πέσωσιν ἐξ ἰδίων, ἀπέναντι τῶν θριαμβευτικῶν μας σημαιῶν. Εἰς τὴν φωνὴν τῆς σάλπιγγός μας ὅλα τὰ παράλια τοῦ Ἰoνίoυ καὶ Αἰγαίoυ πελάγους θέλουσιν ἀντηχήσῃ· τὰ ἑλληνικὰ πλοῖα, τὰ ὁποῖα ἐν καιρῷ εἰρήνης ἤξευραν νὰ ἐμπορεύωνται καὶ νὰ πολεμῶσι, θέλουσι σπείρῃ εἰς ὅλους τοὺς λιμένας τοῦ τυράννου με τὸ πῦρ καὶ τὴν μαχαίραν τὴν φρίκην καὶ τὸν θάνατον.

Ποία ἑλληνικὴ ψυχὴ θέλει ἀδιαφορήσῃ εἰς τὴν πρόσκλησιν τῆς Πατρίδος; Εἰς τὴν Ῥώμην ἕνας τοῦ Καίσαρος φίλος σείων τὴν αἱματωμένην χλαμύδα τοῦ τυράννου ἐγείρει τὸν λαόν. Τί θέλετε κάμῃ σεῖς ὦ Ἕλληνες, πρὸς τοὺς ὁποίους ἡ Πατρὶς γυμνὴ δεικνύει μὲν τὰς πληγάς της καὶ μὲ διακεκομμένην φωνὴν ἐπικαλεῖται τὴν βοήθειαν τῶν τέκνων της; Ἡ θεία πρόνοια, ὦ φίλοι συμπατριῶται, εὐσπλαγχνισθεῖσα πλέον τὰς δυστυχίας μας ηὐδόκησεν οὕτω τὰ πράγματα, ὥστε μὲ μικρὸν κόπον θέλομεν ἀπολαύσῃ μὲ τὴν ἐλευθερίαν πᾶσαν εὐδαιμονίαν. Ἂν λοιπὸν ἀπὸ ἀξιόμεμπτον ἀβελτηρίαν ἀδιαφορήσωμεν, ὁ τύραννος γενόμενος ἀγριώτερος θέλει πολλαπλασιάσῃ τὰ δεινά μας, καὶ θέλομεν καταντήσῃ διὰ παντὸς τὸ δυστυχέστερον πάντων τῶν ἐθνῶν.

Στρέψατε τοὺς ὀφθαλμούς σας, ὦ συμπατριῶται! καὶ ἴδετε τὴν ἐλεεινήν μας κατάστασιν· ἴδετε ἐδῶ τοὺς ναοὺς καπατημένους· ἐκεῖ τὰ τέκνα μας ἁρπαζόμενα, διὰ χρῆσιν ἀναιδεστάτην τῆς ἀναιδοῦς φιληδονίας τῶν βαρβάρων τυράννων μας· τοὺς οἴκους μας γεγυμνωμένους· τοὺς ἀγρούς μας λεηλατισμένους καὶ ἡμᾶς αὐτοὺς ἐλεεινὰ ἀνδράποδα. Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἠμισέληνον, διὰ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον δι᾿ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀφρόνησιν.

Μεταξὺ ἡμῶν εὐγενέστερος εἶναι, ὅς τις ἀνδρειωτέρως ὑπερασπισθῇ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος καὶ ὠφελιμωτέρως τὴν δουλεύσει. Τὸ ἔθνος συναθροιζόμενον θέλει ἐκλέξῃ τοὺς δημογέροντάς του, καὶ εἰς τὴν ὕψιστον ταύτην βουλὴν θέλουσιν ὑπέκει ὅλαι μας αἱ πράξεις. Ἂς κινηθῶμεν λοιπὸν μὲ ἓν κοινὸν φρόνημα, οἱ πλούσιοι ἂς καταβάλωσιν μέρος τῆς ἰδίας περιουσίας, οἱ ἱερoὶ ποιμένες ἂς ἐμψυχώσωσι τὸν λαὸν μὲ τὸ ἴδιόν των παράδειγμα, καὶ οἱ πεπαιδευμένοι ἂς συμβουλεύσωσιν τὰ ὠφέλιμα. Οἱ δὲ ἐν ξέναις αὐλαῖς ὑπουργοῦντες στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοὶ ὁμογενεῖς, ἀποδίδοντες

τὰς εὐχαριστίας εἰς ἣν ἕκαστος ὑπουργεῖ δύναμιν, ἂς ὁρμήσωσιν ὅλοι εἰς τὸ ἀνοιγόμενον ἤδη μέγα καὶ λαμπρὸν στάδιον, καὶ ἂς συνεισφέρωσιν εἰς τὴν πατρίδα τὸν χρεωστούμενον φόρον, καὶ ὡς γενναῖoι ἂς ἐνοπλισθῶμεν ὅλοι ἄνευ ἀναβολῆς καιροῦ μὲ τὸ ἀκαταμάχητον ὅπλον τῆς ἀνδρείας καὶ ὑπόσχομαι ἐντὸς ὀλίγου τὴν νίκην καὶ μετ᾿ αὐτὴν πᾶν ἀγαθόν. Πoῖoι μισθωτοὶ καὶ χαῦνοι δοῦλοι τολμοῦν νὰ ἀντιπαραταχθώσιν ἀπέναντι λαοῦ, πολεμοῦντος ὑπὲρ τῆς ἰδίας ἀνεξαρτησίας; Μάρτυρες οἱ ἡρωικοὶ ἀγῶνες τῶν προπατόρων μας· Μάρτυς ἡ Ἱσπανία, ἥτις πρώτη καὶ μόνη κατετρόπωσεν τὰς ἀηττήτους φάλαγγας ἑνὸς τυράννου.

* * *

Μὲ τὴν ἕνωσιν, ὦ συμπολίται, μὲ τὸ πρὸς τὴν ἱερὰν θρησκείαν σέβας, μὲ τὴν πρὸς τοὺς νόμους καὶ τοὺς στρατηγοὺς ὑποταγήν, μὲ τὴν εὐτολμίαν καὶ σταθηρότητα, ἡ νίκη μας εἶναι βεβαῖα καὶ ἀναπόφευκτος· αὐτὴ θέλει στεφανώσῃ μὲ δάφνας ἀειθαλεῖς τους ἡρωικοὺς ἀγώνας μας· αὐτὴ μὲ χαρακτῆρας ἀνεξαλείπτους θέλει χαράξῃ τὰ ὀνόματα ἡμῶν εἰς τὸν ναὸν τῆς ἀθανασίας, διὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Ἡ Πατρὶς θέλει ἀνταμείψῃ τὰ εὐπειθῆ καὶ γνήσιά της τέκνα μὲ τὰ βραβεῖα τῆς δόξης καὶ τιμῆς· τὰ δὲ ἀπειθῆ καὶ κωφεύοντα εἰς τὴν τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει ἀποκηρύξῃ ὡς νόθα καὶ ἀσιανὰ σπέρματα, καὶ θέλει παραδώσῃ τὰ ὀνόματά των, ὡς ἄλλων προδοτῶν, εἰς τὸν ἀναθεματισμὸν καὶ κατάραν τῶν μεταγενεστέρων.

Ἂς καλέσωμεν λοιπὸν ἐκ νέου, ὦ ἀνδρεῖοι, καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες, τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν κλασικὴν γῆν τῆς Ἑλλάδος. Ἂς συγκροτήσωμεν μάχην μεταξὺ τοῦ Μαραθῶνος καὶ τῶν Θερμοπυλῶν. Ἂς πολεμήσωμεν εἰς τοὺς τάφους τῶν Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι διὰ νὰ μᾶς ἀφήσωσιν ἐλευθέρους ἐπολέμησαν καὶ ἐπέθανον ἐκεῖ. Τὸ αἷμα τῶν τυράννων εἶναι δεκτὸν εἰς τὴν σκιὰν τοῦ Ἐπαμινώνδου Θηβαίου, καὶ τοῦ Ἀθηναίου Θρασυβούλου, οἵτινες κατετρόπωσαν τοὺς τριάκοντα τυράννους· εἰς ἐκείνας τοῦ Ἁρμοδίου καὶ Ἀριστογείτονος, οἱ oπoίoι συνέτριψαν τὸν Πεισιστρατικὸν ζυγόν· εἰς ἐκείνην τοῦ Τιμολέοντος ὅς τις ἀπεκατέστησε τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν Κόρινθον καὶ τὰς Συρακούσας, μάλιστα εἰς ἐκείνας τοῦ Μιλτιάδου καὶ Θεμιστοκλέους τοῦ Λεωνίδου καὶ τῶν Τριακοσίων, οἵτινες κατέκοψαν τοσάκις τοὺς ἀναριθμήτους στρατοὺς τῶν βαρβάρων Περσῶν, τῶν ὁποίων τοὺς βαρβαρωτέρους καὶ ἀνανδροτέρους ἀπογόνους πρόκειται εἰς ἡμᾶς σήμερον μὲ πολλὰ μικρὸν κόπον νὰ ἐξαφανίσωμεν ἐξ ὁλοκλήρου.
Εἰς τὰ ὅπλα λοιπόν, φίλοι, ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!

Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης
Τῇ 24ῃ τοῦ Φεβρουαρίου 1821
Εἰς τὸ γενικὸν στρατόπεδον τοῦ Ἰασίου

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΕΤΑΞΥ 1924 ΚΑΙ 1948

1) Πρώτη Περίοδος, 1924 – 1935

Τήν πραξικοπηματικήν καί ἀντορθόδοξον Ἡμερολογιακήν ἀλλαγήν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος δέν τήν ἐδέχθησαν ὅλοι, ἀλλά ὑπῆρξαν ἀρκεταί ὁμαδικαί καί ἀτομικαί ἀντιδράσεις. Κατά τό διάστημα 1924-1926,ἱδρύθησαν ὑπό τῶν μή δεχθέντων τήν Ἀντιεκκλησιαστικήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν συντονιστικά ὄργανα ἀντιδράσεως πρός τήν Σχισματοαιρετικήν Καινοτομίαν τῆς Εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου. Οἱ Σύλλογοι αὐτοί, ὅπως ὁ «Σύλλογος Ὀρθοδόξων» εἰς την Ἀθήνα, ὁ μετέπειτα ἐξελιχθείς εἰς τήν «Πανελλήνιον Θρησκευτικήν Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν», καθώς και ὁ «Ἱερός Σύνδεσμος τῶν Ζηλωτῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ὑπεστήριξαν πολυτρόπως τούς ἐμμένοντας εἰς τά πάτρια καί θέσμια τῆς Ἐκκλησίας ἐντάλματα. Οὗτοι προέβησαν εἰς διαμαρτυρίας πρός τάς πολιτικάς Ἀρχάς, εἰς τήν ἐνημέρωσιν τοῦ λαοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Νεοημερολογιτῶν εἶναι Συναγωγή Σχισματοαιρετικῶν, καί εἰς τήν Διακήρυξιν ὅτιοἱ Νεοημερολογῖται εἶναι ΕΚΤΟΣ τῆς Ἐκκλησίας, ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙτῆς Θείας Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ Ἔγκυρα Μυστήρια.

Οὕτω διά τῆς ἱδρύσεως Ὀρθοδόξων ἐνοριῶν, διεφυλάχθη ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνέχισε τήν Ἱστορικήν της πορείαν μέ πολύ ὀλίγα μέλη, τούς κρατοῦντας τάς Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικοῦ κύρους Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν προηγουμένων αἰώνων.
Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ μή ἀποδεχθέντες τήν Αἱρετικήν Παπικήν Καινοτομίαν τῆς Ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΑΜΕΣΩΣ καί ἐπισήμως κάθε Πνευματικήν καί Ἐκκλησιαστικήν Ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐκκλησίας, ΑΠΟΚΗΡΥΞΑΝΤΕΣ αὐτήν πολλάκις ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΝ. Μία ἐκ τῶν πολλῶν αὐτῶν ἀποκηρύξεων ἡ ὁποία ἐπεδόθη εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον ἦτο καί ἡ τῆς 1ης Αὐγούστου 1934, διά τῆς ὁποίας ἡ Νεοημερολογητική Ἐκκλησία ΑΠΕΚΗΡΥΧΘΗ ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, ὡς μη ἔχουσα τό δικαίωμα καί ὡς μή δυναμένη νά ἐξασκῇ πνευματικήν ἐξουσίαν ἐπί τῶν ἐμμενόντων εἰς τά Ὀρθόδοξα Δόγματα καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παραλλήλως δέ ἐγένοντο ἐνέργειαι διά τήν ἐξεύρεσιν Ἀρχιερέων χειροτονηθέντων πρό τοῦ Σχίσματος, προς διαποίμανσιν τοῦ Γνησίως Ὀρθοδόξου Πληρώματος.

Ἡ πρωτοβουλία αὕτη και αἱ παράλληλοι ἐνέργειαι ἐτελεσφόρησαν. Τρεῖς ἀρχιερεῖς ἐδέχθησαν νά ἀποκηρύξουν τήν Νεοημερολογητικήν Ἐκκλησίαν ὡς Σχισματικήν.

Τήν 13ην Μαΐου 1935, ὁ Δημητριάδος Γερμανός (Μαυρομάτης), ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (Καβουρίδης),καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος (Δημητρίου), διέκοψαν πᾶσαν Ἐκκλησιαστικήν σχέσιν και ἐπικοινωνίαν μέ τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν και τήν ἀπεκήρυξαν ὡς Σχισματικήν ἐπισήμως, ἐνώπιον 25.000 λαοῦ εἰς τόν Ἱ.Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Ἐπιδαύρου 14, Κολωνός Ἀθῆναι), ἀλλά καί ὑπηρεσιακῶς διά δικαστικοῦ κλητῆρος προς τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον, καί διά δημοσιεύσεων εἰς τόν ἡμερήσιον τύπον τῶν Ἀθηνῶν.
Ἐκ τῶν τριῶν αὐτῶν Ἀρχιερέων, οἱ δύο πρῶτοι ἦσαν χειροτονημένοι πρό
τοῦ Σχίσματος τοῦ 1924.

Οὗτοι, διά τῆς δημοσίας ταύτης καταδίκης τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Λιβέλου, ἀπεκατεστάθησαν Κανονικῶς εἰς την Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, συμφώνως πρός τούς σχετικούς Ἱερούς Κανόνας
τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων (7ος Κανών τῆς Β´, 95ος Κανών τῆς ΣΤ´ και 8ος Κανών τῆς Α´), οἱ ὁποῖοι προβλέπουν διά τούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἐκ Σχίσματος καί Αἱρέσεως Ἱερωμένους, οἵτινες εἶχον λάβει Ὀρθοδόξως τό Βάπτισμα καί τήν Ἱερωσύνην, νά ἀποκαθίστανται μόνον διά Λιβέλλου. Ὡς γνωστόν, τά δύο Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς Ἱερωσύνης δέν ἐπαναλαμβάνονται. Κατόπιν τούτου, ὁ τρίτος, ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ὡς χειροτονηθείς μετά τό Σχίσμα τοῦ 1924, ἀπεκατεστάθη κανονικῶς εἰς την Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν διά χειροθεσίας ὑπό τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ καί τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου.

Εἰς τό Ἔγγραφον μέ τό ὁποῖον οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ τήν Νεοημερολογιτικήν Σύνοδον καί ἀπέστειλον εἰς αὐτήν διά Δικαστικοῦ Κλητῆρος, περιλαμβάνονται μεταξύ ἄλλων καί τά ἀκόλουθα:

«Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος διά τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἠθέτησε τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας, τους διέποντας τά τῆς Θείας Λατρείας, καί ἰδίᾳ τήν Νηστείαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἥτις ἐνίοτε καί ἐντελῶς ἐξαφανίζεται. . . .

»Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος, διασπάσασα διά τῆς μονομεροῦς και ἀντικανονικῆς εἰσαγωγῆς και ἐν τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τήν ἑνότητα τῆς Καθόλου Ὀρθοδοξίας, καί διαιρέσασα τους Χριστιανούς εἰς δύο ἀντιθέτους ἡμερολογιακάς μερίδας, ἔθιξεν ἐμμέσως καί τό Δόγματοῦ Συμβόλουτῆς Πίστεως εἰς Μίαν, Ἁγίαν,Καθολικήν και Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. . . .
»Ἐπειδή τέλος δι᾽ ὅλους τούς ἀνωτέρω λόγους ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἀπέσχισε καί ἀπετείχισε ἑαυτήν κατά τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐκήρυξεν κατ᾽οὐσίαν ἑαυτήν Σχισματικήν, καθά ἀπεφάνθη καί ἡ πρός μελέτην τοῦ Ἡμερολογιακοῦ Ζητήματος ὁρισθεῖσα ἐξ εἰδικῶν νομομαθῶν καί θεολόγων καθηγητῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου Ἐπιτροπή, ἧς μέλος ἀπετέλειτότε καί ὁ Μακαριώτατος, ὡς καθηγητής τοῦ Πα ν ε π ι σ τ η μίου. . . .

»Διά ταῦτα, ὑποβάλλοντες εἰς τήν Διοικοῦσαν Σύνοδον την ἐπισυνημμένην Διαμαρτυρίαν ἡμῶν, δηλοῦμεν,ὅτι κόπτωμεν τοῦ λοιποῦ πᾶσαν σχέσιν καί Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετ᾽ Αὐτῆς, ἐμμενούσης εἰς τήν Ἡμερολογιακήν Καινοτομίαν, καί ἀναλαμβάνομεν τήνΠνευματικήν Ἡγεσίαν καί Ἐκκλησιαστικήν Ποιμαντορίαν τοῦ Ἀποκηρύξαντος τήν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν καί ἐκ πολυαρίθμων Κοινοτήτων συγκειμένου Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ ἐμμένοντος πιστοῦ εἰς το Πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον. . . .

† Ὁ Δημητριάδος Γερμανός
† Ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος
† Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος »__

Καταγγέλλουν δηλαδή οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, καταδικάζουν καί Ἀποκηρύσσουν τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ὡς Καινοτόμον, Σχισματικήν καί Ἀντορθόδοξον. Ἀναγγέλλουν δέ τήν Ἀνάληψιν τῆς ἡγεσίας τῶν πιστῶν, τῶν ἐμμενόντων εἰς το Πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον.
Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ
Μετά τήν Ἀποκήρυξιν αὐτήν, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς μέ 18σέλιδον Προκήρυξιν ἤρχισαν τήν διαποίμανσιν τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ἐνημερώνοντες δι᾽ αὐτῶν ἅπαν τό ποίμνιον, περί τῆς ἄνευ κύρους ἀντικανονικῆς Ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου. Εἰς τήν Προκήρυξιν, ὄχι μόνον ἀπορρίπτουν τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, ἀλλά καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ αὐτήν ὡς αἰτίαν Σχίσματος. Παρατίθενται εἰς τήν συνέχειαν ἀντιπροσωπευτικά ἀποσπάσματα τῆς Προκηρύξεως:

«Τό ὅτι δέ καί ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἀπεδέχθη εἶτα σιωπηρῶς τήν γενομένην μεταβολήν τοῦ Ἡμερολογίου . . . οὐδαμῶς δύναται νά προσδώσῃ κῦρος Ἐκκλησιαστικόν εἰς τήν Ἡμερολογιακήν ταύτην καινοτομίαν.
Ὥστε ἡ μεταβολή τοῦ Ἡμερολογίου . . . στερεῖται, οὐ μόνον Πανορθοδόξου κύρους, . . .
ἀλλά καί τοπικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ κύρους,ὡς μή ἀπορρεύσασα ἐκ τῆς Συνόδου τῆς ὅλης Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ἀλλά καί ἄν ἀκόμηἡ μεταβολή αὕτη τοῦ Ἡμερολογίου ἐγένετο ὑφ᾽ ὅλης τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλά δος συνερχομένης εἰς Σύνοδον, πάλιν ΔΕΝ θά εἶχε κῦρος Ἐκκλησιαστικόν . . . .
Ἐπί πλέον δέ ἡ ἀποδοχή τοῦ Νέου Ἡμερολογίου εἶναι καί Ἀντορθόδοξος.»

Οἱ δέ ἀκολουθοῦντες τό Νέον Ἡμερολόγιον, κλῆρος καί λαός, ὅταν πληροφορηθῶσι ὅτι ἡ «ἀντικανονική μεταβολή τοῦ Ἡμερολογίου ἐδημιούργησε συνεπείας θιγούσας τάς Παραδόσεις τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τό Δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, θά ἀποκηρύξωσι τήν ἐπάρατον ταύτην καί Παπισμοῦ ὄζουσαν Ἡμερολογιακήν Καινοτομίαν».
Ἀπευθυνόμενοι πρός τούς κληρικούς οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά συμμορφωθῶσιν μέ τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς γρά- φουν: «δέν εἶναι ἀνταρσία πρός τήνἔννοιαν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ᾽ ἄρνησις νά συμμορφωθῆτε πρός μίαν Ἀντικανονικήν καί Ἀντορθόδοξον Ἀπόφασιν τῆς Διοικούσης Συνόδου».

«Οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐφ᾽ ὅσον . . . διέσπασαν τό ἑνιαῖον τῆς Ὀρθοδοξίας Δόγμα, . . . ἀπώλεσαν κατά τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας πᾶν δικαίωμα σεβασμοῦ καί πειθαρχίας ἐκ μέρους ὑμῶν.

Οὗτοι πρῶτοι ἔσχισαν τόν ἄνωθεν ὑφαντόν χιτῶνα τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰσαγαγῶντες Ἀντικανονικῶς . . . τό Νέον Ἡμερολόγιον».

Χρησιμοποιοῦν ἐπίσης καί τόν ΙΕ/ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου διά νά ἀποκηρύξουν τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ὡς ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ, γράφοντες τά ἑξῆς: «Καί ἵνα βεβαιωθῆτε, ὅτι ἡ ἐπιβεβλημένη αὕτη Ἀποκήρυξις περιποιεῖ τιμήν, καί ὄχι μομφήν, παραθέτομεν καί τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ/ Οἰκ. Συνόδου».

Τέλος ποιοῦν ἔκκλησιν πρός κλῆρον καί λαόν γράφοντες: «Σώσατε δι᾽
ὄνομα τοῦ Θεοῦ τήν Ἐκκλησίαν καί τό Ἔθνος ἀπό τάς φοβεράς συνεπείας τοῦ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ. . . . Ἐν ὀνόματι τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀποκηρύξατε τόν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΝ Ἀρχιεπίσκοπον καί τούς ὁμόφρονας αὐτοῦ Ἀρχιερεῖς, καί ταχθῆτε παρά τό πλευρόν τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων, τῶν ἀγωνιζομένων ὑπέρ τῆς Πατρῴας Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Παραδόσεων».

Παρόμοιαι διατυπώσεις ἀπαντῶνται εἰς ὅλας τάς σελίδας. Τά ἀνωτέρω ἀποτελοῦν ἁπλῶς δειγματοληπτικήν παράθεσιν.
Ἀκόμη καί ὁ τίτλος τῆς Προκηρύξεως δηλώνει τό φρόνημά των ὅτι Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ΔΕΝ εἶναι ἡ Νεοημερολογιτική, ἀλλά ἡ Σύνοδος τῶν τριῶν αὐτῶν Ἀρχιερέων οἱ ὁποῖοι διέκοψαν πᾶσαν Πνευματικήν καί Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας.

Ἰδού ὁ τίτλος τοῦ Ἐντύπου: «Προκήρυξις τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων τῆς Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Δημητριά δος Γερμανοῦ, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου, πρός τόν Ἐφημεριακόν Κλῆρον καί τούς Μοναχούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Ζητήματος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου», Μάϊος 1935.
Πέραν τῆς «Προκηρύξεως» αὐτῆς ἐξαπέλυσαν καί «ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΝ» κατά τῆς Εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πρός ὅλα τά Πατριαρχεῖα καί τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.
Μετά παρέλευσιν δεκαημέρου ἀπό τήν Ἐπίσημον Ἀποκήρυξιν τήν ὁποίαν ἀπέστειλαν πρός τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, οἱ Κανονικῶς, ὡς ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Νόμοι, ἐπιστρέψαντες εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ συνεκρότησαν Ἱεράν Σύνοδον, προέβησαν εἰς τήν χειροτονίαν τεσσάρων νέων Ἐπισκόπων.
Αἱ χειροτονίαι αὗται ἔλαβον χώραν εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Μαρίνης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Πευκοβουνοϊατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, μέ τήν ἀκόλουθον σειράν:
Τήν 23ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Κυκλάδων Γερμανός (Βαρυκόπουλος).
Τήν 24ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Μεγαρίδος Χριστόφορος (Χατζῆς).
Μετά τό 1950 τοῦ ἐδόθη ὁ τίτλος Χριστιανουπόλεως, διά νά μήν ἔρχεται εἰς σύγκρουσιν μετά τοῦ Νεοημερολογίτου Ἐπισκόπου Μεγαρίδος.
Τήν 25ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Διαυλείας Πολύκαρπος (Λιώσης).
Τήν 26ην Μαΐου 1935 ἐχειροτονήθη ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος (Καρπαθάκης).
Διά τῆς Ἀποκηρύξεως τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας, διά τῆς Συγκροτήσεώς των εἰς Σύνοδον, καί ἰδιαιτέρως διά τῶν χειροτονιῶν Ἐπισκόπων, οἱ 3 Ἀρχιερεῖς ἀπέδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι Ὁριστικῶς, Ἀμετακλήτως καί Τελεσιδίκως ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ. Ὄχι Δυνάμει μέν Σχισματική Ἐνεργείᾳ δέ οὐ Σχισματική, ἀλλά καί τῇ ΕΝΕΡΓΕΙᾼ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, Μή χρήζουσα ἄλλης μελλοντικῆς Συνόδου πρός ἐκδίκασιν διά νά καταστῇ καί ἐνεργείᾳ Σχισματική.
Διά τῶν χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ἀπέδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία, ἀποδεχθεῖσα τό ἀπό τοῦ 16ου αἰῶνος καταδικασθέν ὑπό Τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων Παπικόν Ἡμερολόγιον, δέν τελεῖ ἁπλῶς ὑπόδικος μέχρις ὅτου δικασθῆ ὑπό μελλούσης Συνόδου, ἀλλ᾽ εὑρίσκεται ἤδη ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ὡς ΠΡΟΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΗ.
Διά τῶν χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ἀπέδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι Καταδικασμένη, Στερεῖται Ἁγιαστικῆς Θείας Χάριτος καί Ἐγκύρων Μυστηρίων, καί πρέπει νά ἀγνοηθῇ ὡς μή Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ.
Αἱ χειροτονίαι Ἐπισκόπων τόν Μάϊον τοῦ 1935 ἀπετέλεσαν Δογματικῶς καί Κανονικῶς Ὑψίστην καί ἔμπρακτον Ἐκκλησιαστικήν καί Ἐκκλησιολογικήν Ὁμολογιακήν Πρᾶξιν, μεγαλυτέραν τῆς Ἐγγράφου Ἀποκηρύξεως ἐξαπολυθείσης κατά τῆς Νεοημερολογητικῆς Ἐκκλησίας ὡς Σχισματικῆς καί ὡς στερουμένης τῆς Θείας Χάριτος.
Τόν Ἰούνιον τοῦ 1935,ἡ Νεοημερολογητική Ἐκκλησία προέβη εἰς τήν καθαίρεσιν τῶν ἑπτά (7) ἐπισκόπων καί ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς Πολιτείας διέταξε τήν ἐξορίαν των. Τότε ἤρχισαν νά ἀποκαλύπτωνται θησαυροί καρδιῶν καί νά ἀναδεικνύεται τό μέταλλον τοῦ κάθε ἀνδρός.

ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ
Κατ᾽ ἀρχάς, ἀξιοσημείωτον εἶναι τό ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ πρός τόν λαόν τό ὁποῖον ἐξέδωκαν μέ ἡμερομηνίαν 7 Ἰουνίου 1935, πρό τῆς Ἐξορίας των, οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, Δημητριάδος Γερμανός, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καί Ζακύνθου Χρυσόστομος. Αὐτό ἐδημοσιεύθη καί ὡς μονοσέλιδος Ἀποχαιρετιστήριος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος εἰς τόν «Κήρυκα Ὀρθοδόξων».
Μεταξύ ἄλλων εἰς τό Διάγγελμα πρός τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τονίζονται τά ἀκόλουθα: «Καταδικασθέντες ἀδίκως ὑπό Σχισματικῆς Συνόδου εἰς καθαίρεσιν . . . διότι εἴχομεν τό θάρρος καί τήν ψυχικήν εὐσθενίαν νά ἀναπετάσωμεν τό ἔνδοξον καί τετιμημένον λάβαρον τῆς Ὀρθοδοξίας, θεωροῦμεν ποιμαντορικόν καθῆκον ἡμῶν, πρίν ἤ ἀποχωρισθῶμεν, νά ἀπευθύνωμεν ὑμῖν τοῖς ἀκολουθοῦσι τό Πάτριον καί Ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον τάς ἑξῆς Ποιμαντορικάς παραινέσεις:
»Ἀκολουθοῦντες πιστῶς τό Ἀποστολικόν «Στήκετε καί κρατῆτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν» μή παύσητε ἀγωνιζόμενοι δι᾽ ὅλων τῶν νομίμων καί Χριστιανικῶν μέσων ὑπέρ τῆς κατισχύσεως καί ἐπιβραβεύσεως τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος, . . .
»Ἐπέπρωτο κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ὑπό τήν ἔμπνευσιν καί πρωτοβουλίαν τοῦ προκαθημένου αὐτῆς νά προσάψῃ εἰς τό τέως ἁγνόν καί ἀκραιφνῶς Ὀρθόδοξον μέτωπον Αὐτῆς τόν μῶμον τοῦ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ διά τῆς ἀθετήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, τοῦ καθιερωθέντος ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί κυρωθέντος ὑπό τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀντικαταστάσεως τούτου διά τοῦ ΠΑΠΙΚΟΥ τοιούτου.
»Τό ΣΧΙΣΜΑ βεβαίως τοῦτο τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐδημιούργησεν ἡ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας ἥτις ἐπιλαθομένη τῆς ἱερᾶς καί Ἐθνικῆς Αὐτῆς ἀποστολῆς καί τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ γνωμικοῦ «μάχου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἑλληνικῆς ἐλευθερίας », εἰσήγαγεν ἄνευ τῆς συναινέσεως ἁπασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ τό ΠΑΠΙΚΟΝ Ἑορτολόγιον, ΔΙΑΙΡΕΣΑΣΑ οὕτως οὐ μόνον τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς εἰς δύο ἀντιθέτους μερίδας.
»Ἡμεῖς ἀναλαβόντες τήν ποιμαντορίαν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ἀκολουθοῦντος τό πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον, καί ἔχοντες συναίσθησιν τοῦ Ὅρκου Πίστεως ὅν ἐδώσαμεν ὅτι θά φυλάξωμεν πάντα ὅσα παρελάβομεν παρά τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων,ἀποφεύγοντες πάντα νεωτερισμόν, δέν ἠδυνάμεθα παρά νά κηρύξωμεν ὡς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΝ τήν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη τό ΠΑΠΙΚΟΝ Ἑορτολόγιον, ὅπερ ἐχαρακτηρίσθη ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων «ὡς Νεωτερισμός τῶν Αἱρετικῶν, ὡς παγκόσμιον σκάνδαλον καί ὡς αὐθαίρετος καταπάτησις τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων ».
»Τούτου ἕνεκα συνιστῶμεν εἰς ἅπαντας τούς ἀκολουθοῦντας τό Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον, ὅπως ΜΗΔΕΜΙΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ἔχωσι μετά τῆς ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΣ Ἐκκλησίας καί τῶν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ λειτουργῶν αὐτῆς, ἀπό τῶν ὁποίων ΕΦΥΓΕΝ Η ΧΑΡΙΣ τοῦ Παναγίου Πνεύματος ·διότι οὗτοι ἠθέτησαν Ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί πασῶν τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν καταδικασασῶν τό Γρηγοριανόν Ἑορτολόγιον. Ὅτι δέ ἡ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ Ἐκκλησία ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΡΙΝ καί Ἅγιον Πνεῦμα, τοῦτο διαβεβαιοῖ καί ὁ Μ. Βασίλειος λέγων τά ἑξῆς:
«Εἰ καί περί μή Δόγματα οἱ Σχισματικοί σφάλλοιντο, ἀλλ᾽ ἐπειδή τοιγε Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός ἐστι, κατά τόν θεῖον Ἀπόστολον, ἐξ οὗ τά μέλη πάντα ζωοῦται καί τήν πνευματικήν αὔξησιν δέχεται, οὗτοι δέ τῆς ἁρμονίας τῶν Μελῶν τοῦ Σώματος ἀπερρά γησαν καί οὐκέτι παραμένουσαν αὐτοῖς ἔχουσι τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅ τοίνυν οὐκ ἔχουσιν, πῶς ἄν τοῖς ἄλλοις μεταδοῖεν;»
»Ὅταν ἡ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ Ἐκκλησία ἐπιβάλῃ μέτρα πιεστικά καί καταθλιπτικά, ὅπως βιάσῃ τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν συνείδησιν, συνιστῶμεν ὑμῖν, ὅπως τά πάντα ὑπομείνητε καί κρατήσητε τήν Ὀρθόδοξον Παρακαταθήκην ἀλώβητον καί ἀμόλυντον, ὅπως παρελάβομεν ταύτην παρά τῶν εὐσεβῶν Πατέρων ἡμῶν . . . .
». . .συνιστῶμεν καί ὑμῖν ἐμμονήν καί ἐγκαρτέρησιν ἐν τοῖς δεινοῖς καί ταῖς θλίψεσι καί ταῖς κακώσεσι καί αἰκισμοῖς, εἰς ἅ θά ὑποβληθῆτε ὑπό ἐκκλησίας ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΣ, ἐλπίζοντες πάντοτε εἰς τόν Θεόν ὅς οὐκ ἑάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δυνάμεθα καί ὅστις θά
εὐδοκήσῃ ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ καί ἀνεξιχνιάστῳ μακροθυμίᾳ νά φω-
τίσῃ καί τούς καλῇ τῇ πίστει ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΟΥΣ καί ἀκολουθοῦντας
τό ΠΑΠΙΚΟΝ ἑορτολόγιον . . . »
† Ὁ Δημητριάδος Γερμανός
† Ὁ Πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος
† Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος»

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΛΩ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕ ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΝΑ ΓΟΝΙΜΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ-ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΙΛΗΚΡΗΝΗ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ !!

Ὁ Χριστὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη…

Ὁ Χριστὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη…  Νικολάου Βελιμίροβιτς Ἐπισκόπου Ἀχρίδος
Στὸ δικαστήριο ἀνάμεσα στὸ Χριστὸ καὶ τὴν Εὐρώπη πραγματικὰ ἔγινε τὸ ἑξῆς: Ὁ Χριστὸς λέει στὴν Εὐρώπη πὼς αὐτὴ βαπτίστηκε στὸ ὄνομά Του, καὶ πὼς πρέπει νὰ μείνει πιστὴ σ’ Αὐτόν, καὶ στὸ δικό Του εὐαγγέλιο. Ἡ κατηγορουμένη Εὐρώπη ἀπαντάει: «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ἴσες -αὐτὸ εἶπαν οἱ Γάλλοι ἐγκυκλοπαιδιστὲς- κανένας δὲν πρέπει νὰ πιέζεται νὰ πιστεύει αὐτὸ ἢ ἐκεῖνο». Ἡ Εὐρώπη ἀνέχεται ὅλες τὶς θρησκεῖες σὰν λαϊκὲς δεισιδαιμονίες λόγω τῶν δικῶν της ἰμπεριαλιστικῶν συμφερόντων. Ὅμως, ἡ ἴδια ἡ Εὐρώπη δὲν ἔχει οὔτε μία θρησκεία. Ὅταν ἡ Εὐρώπη θὰ καταφέρει νὰ πετύχει τοὺς πολιτικούς της στόχους, τότε γρήγορα θὰ κάνει μία ἐκκαθάριση ὅλων τῶν λαϊκῶν δεισιδαιμονιῶν.
Σ’ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Χριστὸς ρωτάει λυπημένος: «Πῶς μπορεῖτε ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι νὰ ζεῖτε μὲ ἰμπεριαλιστικά, ὑλικὰ συμφέροντα, μὲ κτηνώδη ἐπιθυμία μόνο γιὰ σωματικὴ τροφή; Ἐγὼ ἤθελα νὰ σᾶς κάνω θεοὺς καὶ γιοὺς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐσεῖς ἀντιστέκεστε καὶ σπεύδετε νὰ γίνετε ἴδιοι μὲ τὰ κτήνη»;
Τότε ἡ Εὐρώπη ἀπαντάει: «Ἐσὺ εἶσαι ξεπερασμένος, ἀντὶ γιὰ τὸ δικό Σου Εὐαγγέλιο ἐμεῖς βρήκαμε τὴ ζωολογία καὶ τὴ βιολογία. Τώρα ξέρουμε πὼς εἴμαστε ἀπόγονοι ὄχι δικοί Σου καὶ τοῦ οὐράνιου Πατέρα Σου, ἀλλὰ τῶν οὐρακοτάγκων, τῶν γοριλῶν, τῶν μαϊμούδων. Ἐμεῖς τώρα τελειοποιούμαστε γιὰ νὰ γίνουμε θεοί, ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουμε ἄλλους θεοὺς ἐκτὸς ἀπὸ ἐμᾶς».
Ὁ Χριστὸς τότε ἀποκρίνεται: «Εἶστε πιὸ ξεροκέφαλοι ἀπὸ τοὺς παλιοὺς Ἑβραίους, ἐγὼ σᾶς ἔβγαλα ἀπὸ τὸ βαρβαρικὸ σκοτάδι, σᾶς ἔφερα τὸ οὐράνιο φῶς, ἐσεῖς ὅμως...
θέλετε πάλι τὸ σκοτάδι, ὅπως τὸ βουβάλι τὴ λάσπη. Ἐγὼ ἔχυσα γιὰ σᾶς τὸ αἷμα μου, σᾶς ἀγάπησα, ἀκόμη καὶ ὅταν ὅλοι οἱ ἄγγελοι ἀπέστρεψαν τὸ πρόσωπό τους ἀπὸ ἐσᾶς, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντέξουν τὴ δική σας ἄδικη ρυπαρότητα. Ὅταν ἐσεῖς βρισκόσασταν στὸ σκοτάδι καὶ στὴν ἁμαρτία, ἤμουν ὁ μοναδικὸς ποὺ πάλεψε γιὰ σᾶς, γιὰ νὰ σᾶς φωτίσω θέλοντας νὰ σᾶς ἐξαγνίσω. Μὴν εἶστε τώρα ἄπιστοι, ἐπειδὴ θὰ ξαναγυρίσετε σὲ ἐκεῖνο τὸ ἀνυπόφορο σκοτάδι καὶ τὴν ἀνυπόφορη δυσωδία».
Σ’ ὅλα αὐτὰ ἡ Εὐρώπη μὲ εἰρωνικὸ χαμόγελο φωνάζει: «Φύγε ἀπὸ ἐμᾶς, δὲν σὲ γνωρίζουμε. Ἐμεῖς κρατοῦμε τὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφία καὶ τὴ ρωμαϊκὴ κουλτούρα. Ἐμεῖς θέλουμε τὴν ἐλευθερία. Ἔχουμε πανεπιστήμια, ἡ ἐπιστήμη εἶναι τὸ ἀστέρι καὶ ὁ ὁδηγός μας. Τὸ σύνθημα μας εἶναι: Ἐλευθερία, ἀδελφοσύνη, ἰσότητα. Ὁ νοῦς μας εἶναι ὁ θεὸς τῶν θεῶν. Ἐσὺ εἶσαι Ἀσιάτης. Ἀπαρνιόμαστε ἐσένα. Εἶσαι ἕνας παλιὸς μύθος τῶν παππούδων καὶ τῶν γιαγιάδων μας».
Σ’ αὐτὰ ἀποκρίνεται ὁ Χριστὸς μὲ δακρυσμένα μάτια: «Ἐγὼ θὰ φύγω ἀλλὰ καὶ ἐσεῖς θὰ δεῖτε. Βγήκατε ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ πήγατε στὸ δρόμο τοῦ σατανᾶ. Ἡ εὐλογία χάθηκε ἀπὸ ἐσᾶς. Στὸ χέρι μου εἶναι ἡ ζωή σας καὶ ὁ θάνατός σας, ἐπειδὴ ἐγὼ σταυρώθηκα γιὰ σας. Παρ’ ὅλα αὐτὰ δὲν θὰ σᾶς καταδικάσω ἐγώ, ἀλλὰ οἱ ἁμαρτίες σας καὶ ἡ ἄρνησή σας στὸν Σωτήρα. Ἔδειξα πατρικὴ ἀγάπη γιὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους καὶ ἤθελα μὲ ἀγάπη ὅλους νὰ σᾶς σώσω».
Σ’ αὐτὰ ἀπαντᾶ ἡ Εὐρώπη: «Ποιὰ ἀγάπη; Ἐμεῖς νιώθουμε ὑγιὲς καὶ δυνατὸ μίσος γιὰ ὅλους ὅσους δὲν συμφωνοῦν μέ μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόγραμμά μας. Ἡ ἀγάπη Σου δὲν εἶναι παρὰ μόνο ἕνα παραμύθι. Ἀντὶ τοῦ παραμυθιοῦ αὐτοῦ, ἐμεῖς δημιουργήσαμε ἐθνικισμό, διεθνισμό, προοδευτισμό, ἐπιστημονισμό. Σ’ αὐτὰ εἶναι ἡ σωτηρία μας καὶ ἐσὺ φύγε ἀπὸ ἐμᾶς»!
Ἀδελφοί μου, ἡ λογομαχία αὐτὴ στὸν καιρὸ μᾶς τελείωσε.
Ὁ Χριστὸς ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ὅπως κάποτε ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ἐπειδὴ τὸ ζήτησαν οἱ Γαδαρηνοί. Ὅμως μόλις ἀπομακρύνθηκε, ἦρθε ὁ πόλεμος, ἡ φτώχεια, ἡ φρίκη, ἡ καταστροφή. Ξανὰ γύρισε στὴν Εὐρώπη, ὁ προχριστιανικὸς βαρβαρισμὸς τῶν Ἀβάρων, τῶν Οὔνων, τῶν Λογγοβάρδων, ἀλλὰ σὲ μέγιστη φρίκη. Τὸν Σταυρό Του καὶ τὴν εὐλογία Τοῦ πῆρε ὁ Χριστὸς καὶ ἀπομακρύνθηκε. Ἔμεινε τὸ σκοτάδι καὶ ἡ βρωμιά. Ἐσεῖς τώρα ἀποφασίστε μὲ ποιὸν θὰ πάτε. Μὲ τὴ σκοτεινὴ καὶ βρώμικη Εὐρώπη, ἢ μὲ τὸν Χριστό; Ἀμήν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΑΛΑΞΕ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ[Η εγκύκλιος του 1920 ] ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΑΛΑΞΕ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ[Η εγκύκλιος του 1920 ] ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ.

αυτή η αιρετική εγκύκλιος , την οποίαν οι επίσκοποι  της εκκλησίας της Ελλάδος την έχουν από τό 1924 έως και σήμερα ώς ένα νέο ευαγγέλιο είναι η αιτία της αλλαγής του ημερολογίου. Γι'αυτό οι τότε ορθόδοξοι χριστιανοί αποκύρηξαν την ιεραρχία της εκκλησίας της ελλάδος ως σχιζματοαιρετική και εκπεσούσα τις θείας χάριτος !! η αλαγή του ημερολογίου ήταν μία από τις καινοτομείες που εισάγανε οι τότε επίσκοποι !! διαυτό η εκκλησία της ελλάδος δεν έχει χάρη και μυστήρια , διότι αποδεχόμενη και εφαρμόζοντας αυτή την εγκύκλιο ασπάσθηκε την προτεσταντική θεωρία των κλάδων και αρνήθικε στην ουσία το σύμβολο της πίστεως!!

Αύριο με το  ορθόδοξο παλαιό ημερολόγιο είναι η 25η Μαρτίου, η Ορθόδοξος εκκλησία μας εορτάζει τον Ευαγγελισμόν της Κυρίας Θεοτόκου μας! 

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ιστορικός τε άμα και διηγηματικός εις τον Θείον Ευαγγελισμόν της Υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, συλλεχθείς εκ διαφόρων αντιγράφων, άμα δε και μεταφρασθείς εις την κοινήν γλώσσαν παρά του εν Μοναχοίς ελαχίστου Δαμασκηνού του Υποδιακόνου και Στουδίτου.

Συνήθειαν έχουσιν οι βασιλείς, όταν μέλλωσι να μεταβώσιν εις τόπον τινά, τον οποίον επιθυμούσι, πρώτον να στέλλωσι τους υπηρέτας των να ευτρεπίσωσι τον τόπον εκείνον. Είτε δε εις ανάκτορα μεταβαίνουσιν, είτε εις εξοχήν, το αυτό κάμνουσι. Διότι, ως βασιλείς όπου είναι, δεν αναπαύονται εις πάντα τόπον, όπως ο καθείς άνθρωπος. Αν δε ο βασιλεύς μέλλη να υπάγη εις πόλεμον, στέλλει προ αυτού όλον το στράτευμα και κατόπιν ακολουθεί και αυτός. Τοιουτοτρόπως λοιπόν εποίησε και ο μέγας Βασιλεύς των βασιλέων, επειδή έμελλε να έλθη εις πόλεμον κατά του ανθρωποκτόνου διαβόλου. Έστειλε, δηλαδή, πρώτον τους θείους και ιερούς Προφήτας, οι οποίοι προεκήρυξαν, προεσήμαναν και προανήγγειλαν την έλευσιν του Χριστού, προφητεύσαντες ότι μέλλει να έλθη ο Βασιλεύς, ο μέγας και ισχυρός. Αλλ΄ οι πεπλανημένοι άνθρωποι ούτε επίστευσαν εις τους λόγους των, ούτε δια τας αμαρτίας των τας πολλάς μετενόησαν, μάλιστα δε όλον και προς το χειρότερον εσύροντο. Σημεία πολλά εγίνοντο τον καιρόν εκείνον, πόλεις κατεκαίοντο μετά των ανθρώπων των, τείχη πόλεων έπιπτον, κατακλυσμός έγινεν εις όλον τον κόσμον, τα Σόδομα και τα Γόμορα κατεκάησαν και άλλα φοβερά σημεία εκ Θεού εγένοντο, αλλ΄ ουδέ τότε επέστρεψαν οι άνθρωποι από τας αμαρτίας των. Και πάλιν Νόμον έδωκεν ο Θεός, Προφήτας απέστειλε, Δικαίους εφανέρωσεν, Αγίους ανέδειξεν, αλλ΄ ουδέ εις εκείνων τους λόγους μετεστράφησαν. Πορνείας και ασωτίας, φόνους και μνησικακίας και όσα κακά υπάρχουν εις τον κόσμον διέπραττον και ούτω κακώς επολιτεύοντο. Το δε χείριστον όλων των κακών, επεδίδοντο εις την θεομισή ειδωλολατρίαν, λατρεύοντες ως θεούς τα κωφά και αναίσθητα είδωλα και ονομάζοντες ο καθείς θεόν εκείνον, ο οποίος εφαίνετο ικανοποιών τα πάθη του. Και οι μεν γεωργοί ωνόμαζον θεόν την Δήμητραν, δηλαδή την γην, οι αλιείς και ναύται τον Ποσειδώνα, ήτοι την θάλασσαν· οι πόρνοι και ασελγείς την Αφροδίτην· οι γρόνιμοι την Αθηνάν, οι κλέπται και οι ανδρείοι την Ήραν· οι μέθυσοι τον Διόνυσον· οι ψεύσται τον Ερμήν· οι λοίδοροι την Έριν· οι θερμοί, οι λαμπροί και οι βασιλείς τον Απόλλωνα· οι κυνηγοί την Άρτεμιν και γενικώς, πας άνθρωπος είχε και τον θεόν του, λαμβάνων τούτον όχι μόνον από τα μεγάλα του Θεού ποιήματα, αλλά και από τα ατιμότερα. Επειδή λοιπόν τοσούτον είχον πλανηθή οι άνθρωποι και ουδείς ευρίσκετο άξιος δια την Βασιλείαν των ουρανών, δια την οποίαν ούτε και οδός υπήρχε, δια τούτο ο Θεός ηθέλησε να έλθη να σαρκωθή και να φανή εις τον κόσμον. Πλην έπραξε τούτο ο Κύριος όχι με την δόξαν, με την οποίαν ευρίσκεται εις τους ουρανούς, διότι οι οφθαλμοί των ανθρώπων δεν δύνανται να ίδωσι λαμπρότητα Θεού, αλλά περιβληθείς σάρκα ανθρωπίνην, δια να νικήση τον άσαρκον δαίμονα. Εσαρκώθη δια να δελεάση τον διάβολον. Ούτως εφάνη η δύναμις, η δικαιοσύνη και η σοφία του Θεού. η δύναμις μεν διότι εκείνο το οποίον κανείς δεν ηδυνήθη να κάμη, ο Θεός το επεράτωσεν· η δικαιοσύνη δε διότι ηδύνατο ο Θεός και κατ΄ εξουσίαν να λυτρώση το γένος των ανθρώπων από την κόλασιν, αλλά δεν ηθέλησε, δια να μη έχη ο διάβολος απολογίαν και να λέγη, ότι «άνθρωπον ενίκησα και υπό Θεού ενικήθην, τι θαυμαστόν είναι τούτο;» Δια τούτο λοιπόν ηυδόκησεν ο Θεός να καταδεχθή ταύτα πάντα· και επειδή ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εξέπεσε πάλαι, ο νέος Αδάμ, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, εγένετο όμοιος εκείνου. Εκεί ήτο η Εύα, εδώ η Κυρία Θεοτόκος· τότε ο όφις υπηρέτησε την απώλειαν των ανθρώπων και τώρα ο θείος Αρχάγγελος Γαβριήλ υπηρετεί το μυστήριον της θείας οικονομίας. Εις την Εδέμ έγινεν η παράβασις, εδώ εις την Ναζαρέτ γίνεται η σωτηρία· η Εύα ήκουσε το «εν λύπαις τέξη τέκνα»(Γεν. 3: 16), η δε Θεοτόκος το «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου» (Λουκ. 1: 28). Όλα δε ταύτα εγένοντο ως παράδειγμα, ίνα δείξη ο Θεός την σοφίαν Του. Επειδή δε γυνή εστάθη η πρώτη αφορμή και αιτία της απωλείας, γυνή και τώρα εξελέγη από όλα τα γένη των ανθρώπων ως κατοικητήριον του Θεού. Ως πολύ το έλεός Σου, Χριστέ μου! Ότι από το ασθενέστερον μέρος ήλθε και η δύναμίς Σου. Σήμερον λοιπόν γίνεται η απαρχή της σωτηρίας μας και το από αιώνος κεκρυμμένον μυστήριον σήμερον αποκαλύπτεται. Ο Πρωτόπλαστος Αδάμ σήμερον ελευθερούται και η Εύα την λύπην αποδιώκει· το κεφάλαιον του μυστηρίου σήμερον άρχεται και χαίρει ο κόσμος όλος, διότι βλέπουσι τον Ποιητήν ερχόμενον. Οι Άγγελοι πανηγυρίζουσι την σωτηρίαν μας, διότι χαρά γίνεται εν ουρανώ δια τους μετανοούντας. Η Βασιλεία των ουρανών ετοιμάζεται να δεχθή τας ψυχάς των ανθρώπων· ο Γαβριήλ υπηρετεί και η Παρθένος ευαγγελίζεται· η καθαρά τον καθαρόν υποδέχεται και ο Ασώματος αποστέλλεται. Επειδή παράδοξος γέννησις έμελλε να γίνη, παράδοξος σύλληψις ευτρεπίζεται, Θεού γέννησις, θεϊκή σύλληψις! Θεού μυστήριον, θεϊκή υπηρεσία! Βασιλέως παρουσία, βασιλική και η ετοιμασία. Βασιλεύς έμελλε να γεννηθή και στρατιώτης υπηρετεί. Τούτο λοιπόν πανηγυρίζομεν σήμερον, αδελφοί, τούτο εορτάζομεν άπαντες· την αγάπην δηλαδή του Θεού προς τους ανθρώπους. Του γένους ημών την σωτηρίαν, την παρουσίαν του Χριστού, την έλευσιν του Βασιλέως, την ύψωσιν της φύσεώς μας, την ταπείνωσιν της δαιμονικής υπερηφανείας. Σήμερον η γη ετοιμάζεται αναμένουσα τον Βασιλέα· σήμερον αποκαλύπτεται η ευσπλαγχνία του Θεού προς τους ανθρώπους. Σήμερον ο Πατήρ ευδοκεί, ο Υιός σαρκούται, το Πνεύμα καθαρίζει το δοχείον· δια τούτο και ο θεοπάτωρ Δαβίδ εκ Πνεύματος Αγίου επροφήτευσε λέγων· «Έλεος και αλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη και ειρήνη κατεφίλησαν»(Ψαλμ. πδ: 11). Δια των λόγων τούτων ο Προφητάναξ Δαβίδ κηρύττει την ευσπλαγχνίαν του Θεού, ης ένεκεν ηγάπησεν ο Θεός και ηλέησε το πλάσμα του. Πραγματικώς δε και ουχί κατά φαντασίαν εσαρκώθη ο Υιός και Λόγος του Θεού, ίνα μη κατά φαντασίαν φανή η σάρκωσις Αυτού, αλλά όπως ο Θεός είναι αλήθεια, ούτως αληθώς και εσαρκώθη. Επειδή λοιπόν έλεος και αλήθεια συνηνώθησαν πρεπόντως, δια τούτο και δικαιοσύνη και ειρήνη απεκαλύφθη, διότι η παράβασις των προπατόρων μας σήμερον, τη δικαία κρίσει του Θεού, αφανίζεται. Πόθεν; Από το ίσον προς τον Πρωτόπλαστον σχήμα, δηλαδή από την ανθρωπότητα του Χριστού· η ειρήνη δε, ήτις απεκαλύφθη, είναι η μεταξύ των Αγγέλων και των ανθρώπων γενομένη δια της οποίας κατελύθη η παλαιά έχθρα, η εκ της παραβάσεως εκείνης προκληθείσα. Ομοίως περί τούτου εν συνεχεία ο αυτός Προφητάναξ προφητεύων λέγει· «Αλήθεια εκ της γης ανέτειλε και δικαιοσύνη εκ του ουρανού διέκυψεν» (Ψαλμ. πδ: 12). Αλήθειαν μεν την Παρθένον ονομάζων, δια την αληθινήν παρθενίαν, διότι και προ του τόκου και εν τω τόκω και μετά τον τόκον αληθώς Παρθένος ήτο· δικαιοσύνην δε τον σαρκωθέντα Χριστόν, διότι η μεν Παρθένος Μαριάμ εκ της γης υπήρχεν ως άνθρωπος, ο δε Χριστός, ο Θεός εξ ουρανού. Τούτο και ο Απόστολος Παύλος μαρτυρεί, λέγων· «Ο πρώτος άνθρωπος εκ γης χοϊκός· ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού»(Α Κορ. ιε: 47). Θεός δηλαδή εν τω ουρανώ και εξ ουρανού· άνθρωπος επί της γης και εν τη γη· όλος εν τω Πατρί και όλος επί της γης, αχώριστος μηδαμού, ο αυτός εις τον ουρανόν, ο αυτός και εις τον κόσμον· χωρίς πατέρα εις την γην και χωρίς μητέρα εις τον ουρανόν. Η Παρθένος εις την γην και ο Θεός εις τους ουρανούς· εκτός χρόνου εγεννήθη εις τους ουρανούς εκ Πατρός· εδώ καθ΄ ωρισμένον χρόνον και χωρίς σπέρμα ανδρός. Εις την διακονίαν λοιπόν του μυστηρίου τούτου αποστελλόμενος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ήκουσε το πρόσταγμα του ανάρχου Πατρός και Θεού, λέγοντος· «Ύπαγε Γαβριήλ, υπηρέτα γνήσιε, εις την Ναζαρέτ πόλιν της Γαλιλαίας, όπου κατοικεί η Παρθένος Μαριάμ, η θυγάτηρ του Ιωακείμ και της Άννης και ετοίμασε αυτήν εις τόπον επιτήδειον και άξιον της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού· ύπαγε μετά προσοχής και μη ταράξης την ψυχήν της, διότι είναι Παρθένος καθαρά και αμόλυντος». Τούτο ως ήκουσεν ο Γαβριήλ, εθαύμαζε καθ΄ εαυτόν, τίνι τρόπω να υπηρετήση το μυστήριον· όμως θαρρών εις τον αποστείλαντα, ήνοιξε την θύραν ησύχως και είπε προς την Παρθένον· «Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου» (Λουλ. 1: 28). «Αληθώς χαριτωμένη είσαι, διότι Σε εξέλεξεν ο Θεός. Συ ευρέθης καθαρόν και άξιον δοχείον του Παναγίου Πνεύματος. Σε οι Προφήται προεκήρυττον, αι Γραφαί εμήνυον. Χαριτωμένη αληθώς είσαι, διότι παρθενίαν ετήρησες, σωφροσύνην εφύλαξες, καθαρότητα διετήρησες. Χαίρε κήρυγμα των Προφητών και δόξα των λόγων των. Σε προσκυνούσιν οι Άγγελοι, τιμώσιν οι άνθρωποι, δοξάζουσιν οι Άγιοι. Χαίρε, Κεχαριτωμένη, διότι Σε εκήρυττον οι Προφήται, προς Χάριν Σου επροφήτευσαν, δια Σε εφωτίσθησαν εκ Πνεύματος Αγίου». «Ο Αββακούμ Σε είδεν ως όρος σύνδενδρον (Αβ. 3: 3), διότι Συ είσαι κεκαλυμμένη από του Αγίου Πνεύματος τα χαρίσματα. Σε εθεώρησεν ο Δανιήλ ως όρος, από το οποίον μέλλει να γεννηθή ο στερεός λίθος (Δαν. 2: 34), ο Βασιλεύς του κόσμου Θεός, άνευ σπέρματος ανδρός. Κεχαριτωμένη αληθώς είσαι, διότι Σε είδεν ο δίκαιος Ιακώβ ως κλίμακα (Γεν. 28: 12). Από τον ιδικόν Σου τόκον μέλλει να αναβώσιν αι ψυχαί των ανθρώπων εις την Βασιλείαν των ουρανών. Συ είσαι αιτία και αφορμή του κηρύγματος των Προφητών. Χαίρε λοιπόν και ευφραίνου και χόρευε, διότι από του ανάρχου Πατρός είσαι ετοιμασμένη· από των γενεών όλων είσαι εκλελεγμένη. Σε ο Θεός εύρε καθαρωτέραν από όλας τας παρθένους και δια τούτο ηθέλησε να είναι μετά Σου· προ Σου και πρωτύτερος από Σε υπάρχει, αλλά τώρα κατεδέχθη να κατοικήση εις Σε. Χαίρε λοιπόν, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου». Έτυχε δε τότε να συλλογίζεται η Κυρία Θεοτόκος, πως εξέπεσεν ο Αδάμ και η Εύα από τον Παράδεισον· και ως ήκουσε τον Άγγελον, εθαύμασε και είπε καθ΄ εαυτήν· «Πόθεν άρά γε να ήτο ο ασπασμός ούτος;» (Λουκ. 1:29). Δηλαδή, τι άρά γε είναι ο τοιούτος χαιρετισμός; Λέγει λοιπόν προς τον Άγγελον· «Πώς να σε καλέσω; Άνθρωπον; Αλλά ομιλείς ουρανίους λόγους. Άγγελον; Αλλά φαίνεσαί μοι ως άνθρωπος· φοβούμαι μήπως μου λέγεις ψεύματα· ακούω, ότι η Εύα εδέχθη τους λόγους του όφεως και εξέπεσε· φοβούμαι λοιπόν μη με δελεάσης, διότι λέγεις πράγματα αδύνατα. Θεός; Και πως θα σαρκωθή εις την κοιλίαν μου; Αχώρητος; Και πως θα χωρηθή εις Παρθένον; Βασιλεύς; Και πως θα αναπαυθή εις τόπον μικρόν; Πόθεν λοιπόν είναι οι λόγοι σου, θαυμάζω και απορώ». Είπε τότε ο Άγγελος· «Μη φοβού, Μαριάμ, (μηδέ θαύμαζε δια τον χαιρετισμόν μου, διότι πολλήν) εύρες χάριν εις τον Θεόν»(Λουκ. 1: 30) · «Μη απορής κατά ποίον τρόπον θέλει σαρκωθή ο Θεός. Πως η πέτρα έρρευσεν ύδωρ; Πως ο Μωϋσής εθαυματούργει; Θεός είναι και όσα θέλει δύναται. Μη ξενίζεσαι, με το ότι Συ θέλεις γεννήσει Αυτόν, διότι χάριν πολλή νεύρες εις τον Θεόν και δια τούτο μη φοβείσαι. Εγώ πρέπει, Παρθένε, να Σε φοβούμαι, διότι είσαι τιμιωτέρα από εμέ. Μη λοιπόν φοβείσαι, Μαριάμ· δείξον ευθύς, ότι και εάν αδύνατα Σου μηνύω, όμως ο αποστείλας με, Εκείνος θέλει φέρει εις τέλος ταύτα. Απομάκρυνε λοιπόν πάσαν απορίαν και πάντα συλλογισμόν από τον νουν σου και θέλεις συλλάβει και γεννήσει Υιόν, του οποίου το όνομα θέλει είναι Ιησούς (αυτόθι 31). Αυτός θέλει είναι μέγας. Υιός Θεού ονομάζεται και είναι και τον θρόνον του Πατρός Του θέλει κληρονομήσει και η Βασιλεία Του τέλος δεν θέλει έχει» (αυτ. 31-33). Απεκρίθη τότε η Παρθένος Μαριάμ και λέγει προς τον Άγγελον· «Πως θέλω γεννήσει Υιόν, εφόσον άνδρα δεν γνωρίζω; Αληθώς ακούω και τον Προφήτην Ησαϊαν, όστις ορίζει, ότι μέλλει μία παρθένος να γεννήση· αλλά πως θέλει γίνει αυτό, δίδαξέ με. Ο Προφήτης εκείνος είπεν ότι Εμμανουήλ καλείται ο μέλλων να γεννηθή από την παρθένον και συ πως τον ονομάζεις Ιησούν;» Απεκρίθη προς την Παρθένον ο Άγγελος· «Μη θαυμάζης, Μαριάμ, διότι παρθένος θέλει γεννήσει. Η ράβδος του Ααρών πως εβλάστησε χωρίς ποτισμόν; Η ράβδος του Μωϋσή η κρούσασα την πέτραν εις την έρημον πως εξέβαλεν εξ αυτής ύδωρ; Αι πλάκες πως ευρέθησαν γεγραμμέναι χωρίς χείρα ανθρώπων; Η Σάρρα πως εγέννησε τον Ισαάκ, αν και ήτο στείρα και γραία; Η μήτηρ σου η Άννα, πως εγέννησέ Σε, παρ΄ όλον ότι ήτο στείρα; Μη θαυμάζης λοιπόν δι΄ αυτό. Ο Θεός, όστις μέλλει να σαρκωθή, Εκείνος θέλει ποιήσει και τούτο. Η βάτος πως δεν εκαίετο, αλλά παρέμενε χλωρή; Ούτε και Συ θέλεις δεχθή το πυρ της Θεότητος και δεν θέλεις καταφλεγή· «Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί Σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι» (αυτ. 1: 35). Το Πνεύμα το Άγιον θέλει έλθει εις Σε και θέλεις συλλάβει· η δύναμις του Θεού του Υψίστου θέλει Σε επισκιάσει· το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον εφώτισε τους Προφήτας, το Πνεύμα το οποίον σε εφύλαξεν έως τώρα παρθένον, αυτό θέλει κατοικήσει εις την κοιλίαν σου, δια τούτο και ο Υιός σου Άγιος θέλει ονομάζεται(αυτ. 35). Εάν δεν με πιστεύης, πήγαινε εις την Ελισάβετ την συγγενή σου, να ίδης ότι και αυτή είναι τώρα εξ μηνών έγκυος. Τότε θα πιστεύσης, ότι όσα βούλεται ο Θεός δύναται να φέρη εις πέρας· και δεν υπάρχει λόγος ανθρώπου, τον οποίον να μη δύναται να φέρη εις πέρας ο Θεός, ούτε κανέν έργον αδυνατεί εις Αυτόν. Υιόν Θεού Σου λέγω, ότι μέλλει να γεννήσης και ίστασαι και θαυμάζεις και ερωτάς πόθεν θα γεννήσης; Το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον δίδει χαρίσματα και τελειοί τους Προφήτας, αυτό το οποίον αναδεικνύει τους Διδασκάλους, και τους σοφούς καθιστά ασόφους, το οποίον φωτίζει τους τυφλούς και ποιεί εκείνα τα οποία θέλει και δύναται, αυτό θέλει ενεργήσει την γέννησιν». Απεκρίθη η Θεοτόκος· «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»(Λουκ. 1: 38). Έτοιμη είμαι, Αρχάγγελε, παρθένος είμαι καθαρά και αμόλυντος· ας γίνη καθώς μοι είπας· δούλη είμαι του Θεού, δεν παρακούω το πρόσταγμά Του· ας κατοικήση εις εμέ η Χάρις Του, ετοίμη είμαι και δια την γέννησιν. Δι΄ Αυτόν ητοίμαζα την ψυχήν μου, δι΄ Αυτόν εφύλαττον την παρθενίαν μου· γένοιτό μοι κατά τον λόγον σου». Παρευθύς τότε ανελήφθη ο Άγγελος. Και εις μεν τους σωματικούς οφθαλμούς έπαυσε να φαίνεται, κατά την φύσιν όμως την αγγελικήν εκεί ήτο αείποτε παρών. Αλλ΄ επειδή κατά την υπόθεσιν και ως ορίζει το Θείον και Ιερόν Ευαγγέλιον είπομεν τα περί του σκοπού της εορτής δίκαιον και πρέπον είναι όπως ούτε τα μερικά ζητήματα της εορτής μας παρίδωμεν. Και πρώτον ζητούμεν να πληροφορηθώμεν, διατί ο Θεός δεν εσαρκώθη μόνος, χωρίς να ευαγγελίση ο Άγγελος την Παρθένον. Δεύτερον, διατί δεν απεστάλη άλλος Άγγελος, αλλά ο Γαβριήλ. Τρίτον, εις ποίον μήνα έγινεν ο Ευαγγελισμός και διατί δεν έγινεν εις άλλον μήνα, αλλ΄ εις τον Μάρτιον και εις τίνα καιρόν ευηγγελίσθη η Παναγία. Τέταρτον, πόσον ετών ήτο τότε η Παρθένος. Πέμπτον διατί ευηγγέλισεν ο Αρχάγγελος την Παναγίαν και όχι άλλην. Και έκτον, εάν η Παρθένος Μαριάμ ήτο ελευθερωμένη από την αμαρτίαν του Αδάμ ή όχι. Καλόν είναι και αυτό να είπωμεν, διότι πολλαί αιρέσεις ανεφάνησαν ως προς τούτο και μάλιστα μεταξύ των απλοϊκών ανθρώπων. Καιρός λοιπόν να αρχίσωμεν αποκρινόμενοι ως προς τα ζητήματα ταύτα, ίνα μη έχωμεν αμφιβολίαν ως προς την υπόθεσιν. Όθεν αρχίζομεν από το πρώτον ζήτημα, ομού δε με αυτό θέλομεν συνδέσει και το έκτον, διότι η υπόθεσις ούτως απαιτεί. Παρακαλώ όμως την αγάπην σας, ευλογημένοι Χριστιανοί, σεις οι οποίοι συνηθροίσθητε σήμερον, ίνα εορτάσετε την ιεράν ταύτην πανήγυριν, όσοι εις την Εκκλησίαν συνήλθετε χάριν της σεβασμίας αυτής εορτής, διανοίξατε τους οφθαλμούς σας, όχι μόνον του σώματος αλλά και της ψυχής, δια να εννοήσετε σαφώς τα λεγόμενα, διότι δεν πρόκειται περί πραγμάτων και υποθέσεων του κόσμου, αλλά περί του μυστηρίου της σωτηρίας των ανθρώπων· επειδή σκοπός της αγίας εορτής μας είναι η σωτηρία των ανθρώπων. Διότι, δια τίνα άλλον λόγον εφάνη τόσον φιλάνθρωπος ο Θεός, ώστε να έλθη να σαρκωθή; Πόθεν άλλοθεν κατεδέχθη ο Ποιητής και Πλάστης του κόσμου να καταβή σωματικώς επί της γης; Πόθεν και δια ποίαν αφορμήν ο Βασιλεύς των αιώνων, ο άναρχος και αιώνιος, ηθέλησε να γεννηθή εις χρόνον και να ονομασθή χρονικός; Πόθεν και δια ποίαν αιτίαν ο Κύριος, τον οποίον υμνούσι τα Χερουβίμ και δοξάζουσι τα Σεραφίμ, κατεδέχθη να ονομασθή Σαμαρείτης και δαιμονιζόμενος; Διατί υπέμεινεν ύβρεις, ονειδισμούς, εμπτυσμούς και τελευταίον θάνατον σταυρικόν; Φανερόν είναι, ότι ο φιλάνθρωπος Θεός κατεδέχθη όλα ταύτα δια την σωτηρίαν των ανθρώπων. Δια να σώση τον Αδάμ και τους εκ του Αδάμ, δια να ελευθερώση τας ψυχάς μας από τας χείρας του διαβόλου. Τούτο δε διότι η φύσις των ανθρώπων, ένεκεν της παρακοής και εκπέσει είχε και από τον Παράδεισον είχεν εκβληθή. Όθεν δεν ηδύνατο πλέον να ανέλθη εκεί οπόθεν εξέπεσε, διότι η αμαρτία του Αδάμ, δηλαδή η παρακοή, έκλεισε την θύραν του Παραδείσου. Ηδύνατο βεβαίως ο Θεός, όπως επαναφέρη και πάλιν τον Αδάμ εις τον Παράδεισον, αλλ΄ απαιτείται μετάνοια προς διόρθωσιν της αμαρτίας. Ο Αδάμ όμως δεν μετενόησε τότε, αλλ΄ ούτε και όταν ο Θεός τον ηρώτα· «Ει μη από του ξύλου, ου ενετειλάμην σοι τούτου μόνον μη φαγείν, απ΄ αυτού έφαγες;»(Γέν. 3: 11). «Μήπως, δηλαδή, έφαγες από το ξύλον από του οποίου μόνον σου είπον να μη φάγης;» είπε προς Αυτόν, ότι έσφαλα, Θεέ μου, ήμαρτον, Ποιητά μου, επλανήθην και παρήκουσα το θέλημά Σου, δια τούτο κλαίω και θρηνώ και δέομαί Σου, δέξαι με πάλιν τον παρήκοον. Δεν είπε τους λόγους τούτους, αλλά επέρριψε την ευθύνην εις τον Θεόν και είπεν· «Η γυνή, την οποίαν μου έδωκες, εκείνη με επλάνησεν»(Γεν. 3: 12). Ισχυρίσθη δηλαδή παρευθύς, ότι εκείνος δεν πταίει, αλλ΄ ο Θεός, όστις του έδωσε σύντροφον την Εύαν. Ηρώτησε και την Εύαν ο Θεός και ούτε αυτή είπεν ότι έπταισεν, αλλά επέρριψε την ευθύνην εις τον όφιν, ότι εκείνος την επλάνησεν (αυτ. 13). Επειδή λοιπόν τότε δεν μετενόησαν, ούτε και ο Θεός τους ελυπήθη, ένεκεν της υπερηφανείας των. Οικονόμησεν όμως ύστερον ο Θεός, εις τους τελευταίους χρόνους και καιρούς, να έλθη να ενδυθή σάρκα, δια της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Αλλ΄ ας έχω συγχώρησιν, διότι ο λόγος με ηνάγκασε να απομακρυνθώ από τον σκοπόν μου. Ας αρχίσω λοιπόν την λύσιν των ζητημάτων μας. Πρώτον λοιπόν ζήτημα είχομεν το διατί ο Θεός δεν εσαρκώθη μόνος, χωρίς να ευαγγελίση ο Άγγελος την Παρθένον, έκτον δε ζήτημα είναι, αν η Παρθένος Μαρία ήτο ελευθερωμένη από την αμαρτίαν του Αδάμ ή όχι. Απαντώμεν λοιπόν εις αυτά τα δύο, όχι με ιδικούς μας λόγους, αλλά με λόγους της Γραφής μας και των Αγίων της Εκκλησίας μας· και πρώτον ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ορίζει εις τα Θεολογικά του, ότι η Παρθένος Μαρία δεν ήτο αμέτοχος από την αμαρτίαν του Αδάμ, δηλαδή Παρθένος μεν ήτο, καθαρά και αμόλυντος, πλην και αυτή εκ συνουσίας ανδρός εγεννήθη. Μόνος ο Χριστός ήτο αναμάρτητος. Αυτός εγεννήθη χωρίς αμαρτίαν, η Παρθένος όμως μετείχε της προπατορικής αμαρτίας. Επειδή λοιπόν και αυτή ήτο ανάγκη να ελευθερωθή από την αμαρτίαν του Αδάμ, δια τούτο ευηγγελίσθη. Και όπως όταν εις Βασιλεύς μέλλη να υπάγη εις οικίαν άρχοντος, στέλλει ανθρώπους προ αυτού δια να ετοιμάσωσι την οικίαν εκείνην, ούτω και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, επειδή έμελλε να κατοικήση εις την κοιλίαν της Παρθένου και επειδή ήθελε να ενδυθή σάρκα από τα πανάγια αυτής αίματα, δια τούτο στέλλεται ο καλός δούλος, ο φρόνιμος υπηρέτης του μεγάλου Θεού, ο επιτήδειος στρατιώτης του Βασιλέως των ουρανών, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ίνα ευτρεπίση και ετοιμάση τόπον άξιον και πρέποντα εις τον Θεόν. Δια τούτο λοιπόν ο θείος Αρχάγγελος ετοιμάζει πρώτον την ψυχήν της Παρθένου με τους λόγους του και δια τούτων σαρκούται ο Υιός και Λόγος του Θεού. διότι και ο Θεός τον Αδάμ δεν τον έπλασε πρώτον από όλα τα κτίσματα, αλλά τελευταίον. Διατί όμως ο Αδάμ επλάσθη μετά από όλα τα άλλα κτίσματα; Τούτο επεφύλαξεν ο πανάγαθος Θεός εις τον Αδάμ, όχι διότι αυτός ήτο ατιμότερος από τα άλλα κτίσματα, αλλά διότι ήτο τιμιώτερος όλων των άλλων και μάλιστα, διότι αυτόν προώριζεν ως βασιλέα όλων των κτισμάτων. Δια τούτο λοιπόν ητοιμάσθησαν πρώτον τα κτίσματα, ο ήλιος έφεξεν, η σελήνη ανέτειλε, τα δένδρα εβλάστησαν, η γη εστερεώθη, η θάλασσα εχωρίσθη, ο σκοτεινός αήρ εφωτίσθη και τα άστρα έλαμψαν. Όλα αυτά τα ποιήματα του Θεού έγιναν πρώτον και κατόπιν επλάσθη ο Αδάμ, εις την έκτην ημέραν. Διότι ποίος βασιλεύς μεταβαίνει εις άσχημον τόπον; Ποίος γίνεται βασιλεύς χωρίς να έχη τόπους και πόλεις και ανθρώπους να ορίζη; Δια τούτο ο Αδάμ επλάσθη ύστερον. Δια τούτο και η Παρθένος, πρώτον ευαγγελίζεται, ίνα γνωρίζη τίνα μέλλει να γεννήση, τις θέλει είναι ο Υιός Της και οποίον θα είναι το αναμενόμενον θείον Βρέφος. Διότι ο Θεός θέλει προαίρεσιν του καλού και ουδένα βιάζει να κάμη το καλόν. Διότι ο Θεός δεν καλεί τον κάθε άνθρωπον εις βάσανα, εις τιμωρίας και εις κόλασιν, αλλά εις ανάπαυσιν, χαράν και Βασιλείαν ουράνιον. Δια τούτο δεν αναγκάζει ο Θεός την προαίρεσιν των ανθρώπων, αλλ΄ αφήνει αυτήν ελευθέραν να εκλέξη ό,τι επιθυμεί, είτε το καλόν είτε το κακόν. Επειδή λοιπόν ο Θεός θέλει ελευθέραν την θέλησιν του ανθρώπου, δια τούτο και έστειλε πρώτον τον Αρχάγγελον Γαβριήλ να ευαγγελίση την Παρθένον δια να εκφράση αύτη ελευθέρως την θέλησίν της. Διότι ο Θεός δεν ήθελε να γεννηθή από την Αγίαν Θεοτόκον χωρίς την θέλησίν της. Εγνώριζε βεβαίως ο Θεός την προαίρεσιν της Παρθένου, αλλ΄ έπραξε τούτο προς ιδικόν μας παραδειγματισμόν, να ακούωμεν και να εννοούμεν, ότι η προαίρεσις των ανθρώπων κατορθώνει το καλόν. Η θέλησις εκάστου συμπληρώνει τας αρετάς. Διότι ποίος άνθρωπος ευεργετεί τινα παρά την θέλησίν του; Ποίος χαρίζει δια της βίας; Τοιουτοτρόπως και ο Θεός, χωρίς προαίρεσιν, κανένα δεν σώζει. Δια τούτο έκαμε και τον Αδάμ αυτεξούσιον, αυτοπροαίρετον, αυτοθέλητον, αυτοβούλητον, αυτόγνωμον. Δια να έχη το θέλημά του, να έχη την εξουσίαν του, να ορίζη το θέλημά του και εάν κάτι βουληθή, ή καλόν αγαπήση, ή κακόν επιθυμήση, να είναι αναίτιος εις τούτο ο Θεός. Διότι, δια μεν το καλόν ο Θεός είναι ο ενεργών, δια δε το κακόν, υπεύθυνος είναι η προαίρεσις του ανθρώπου, αιτία δε η προσβολή του δαίμονος. Δια τούτο και ο Χριστός ορίζει εις το θείον Ευαγγέλιον· «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν…»(Ματθ. 16:24. Μάρκ. 8:34. Λουκ. 9: 23). Ουδένα δηλαδή βιάζω, ουδένα αναγκάζω εις το καλόν· ουδένα σύρω δια της βίας εις το αγαθόν, αλλ΄ εάν τις ζητή το καλόν, το ευρίσκει όπου θέλει και κάμνει την αρετήν. Εάν λοιπόν θέλη τις, ας έλθη οπίσω μου, ορίζει ο Χριστός. Δια τούτο λοιπόν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ευαγγελίζει και η Παρθένος δέχεται το μήνυμα· ο στρατιώτης υπηρετεί και η Βασίλισσα υπηρετείται· ο δούλος λειτουργεί και η Κυρία λειτουργείται· ο ασώματος παραστέκεται εις την γηϊνην, ο άφθαρτος εις την φθαρτήν, ο αόρατος εις την ορατήν, ο άϋλος εις την υλικήν. Άγγελος εις τον άνθρωπον, ο Γαβριήλ, λέγω, εις την Μαρίαν την Παρθένον. Δια τούτο λοιπόν εστάλη ο Αρχιστράτηγος Γαβριήλ να υπηρετήση εις το μυστήριον αυτό και μάλιστα τοιούτο μυστήριον, δια το οποίον και αυτοί οι Άγγελοι θαυμάζουν και απορούν. Μυστήριον κεκρυμμένον από των αιώνων, σήμερον αποκαλυπτόμενον και φανερούμενον. Μυστήριον θαυμαστόν, το οποίον οι Προφήται προεκήρυττον και οι Απόστολοι εβεβαίωσαν, αι Γραφαί εμαρτύρησαν, οι Διδάσκαλοι εστερέωσαν και η Εκκλησία του Χριστού το εδέχθη. Μυστήριον ένδοξον, το οποίον Άγγελοι δοξάζουσιν, άνθρωποι υμνούσι, γένη και έθνη υποτεταγμένα εις τον Θεόν προσκυνούσιν. Εις τοιούτον μυστήριον απεστάλη ο θείος Γαβριήλ από τους ουρανούς εις την γην, από του Θεού εις την Παρθένον, από του Βασιλέως προς την Βασίλισσαν, από τα ύψη εις την Ναζαρέτ, από το ουράνιον Τάγμα εις την οικίαν του Ιωσήφ, από τον ύμνον εις τον Ευαγγελισμόν, από τον φόβον εις την δειλίαν, από την υπηρεσίαν του Θεού εις την υπηρεσίαν της Παναγίας Παρθένου, δια την οποίαν και μάλιστα τον απέστειλεν. Αλλ΄ επειδή, Χάριτι Χριστού, όσον ηδυνήθημεν και καθώς το έφερεν η ώρα, ελύσαμεν τα δύο ζητήματα, το πρώτον και το έκτον, ας έλθωμεν και εις το δεύτερον, το οποίον είναι· Διατί δεν απεστάλη άλλος Άγγελος να υπηρετήση το μυστήριον, αλλ΄ ο Γαβριήλ; Λέγομεν λοιπόν και ως προς τούτο, ότι εις την Εκκλησιαστικήν μας Γραφήν τρία μόνον ονόματα των Αγγέλων είναι γνωστά· Μιχαήλ, Γαβριήλ και Ραφαήλ. Εκ των θείων τούτων Αρχαγγέλων τον μεν Μιχαήλ η Παλαιά Διαθήκη πανταχού αναφέρει εις θαύματα, εις έργα και εις υπηρεσίας του Εβραϊκού γένους. Εις αυτήν λοιπόν την υπηρεσίαν ετάχθη υπό του Θεού ο θείος Μιχαήλ. Τον δε Ραφαήλ αναφέρει η Γραφή εις την βίβλον την ονομαζομένην του Τωβίτ. Εκεί αναφέρεται εις θαύμα, το οποίον έκαμε και αυτός. Όταν δε πρόκειται να αποκαλυφθή μυστήριον, άλλος δεν υπηρετεί εις ταύτα, ει μη μόνον ο θείος Γαβριήλ. Τούτο πασιφανώς αποδεικνύεται από τα οράματα του Προφήτου Δανιήλ, διότι όλα ταύτα τα οράματα όπου είδεν ο Δανιήλ, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ τα ανέλυσεν· αλλά και την γέννησιν της Παναγίας αυτός την ευηγγέλισεν εις την Άνναν και τον Ιωακείμ. Και την γέννησιν του Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, αυτός προανήγγειλεν εις τον Ζαχαρίαν τον Προφήτην. Επειδή λοιπόν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ υπηρέτει εις τα μυστήρια και τας αποκαλύψεις των Αγίων, και επειδή αυτός και εις τα Άγια των Αγίων έφερε τροφήν της Παναγίας, αυτός την υπηρέτει, αυτός και τώρα ευαγγελίζει εις αυτήν την γέννησιν του Υιού του Θεού. Δια τούτο λοιπόν και τώρα αυτός απεστάλη, ίνα εκτελέση την υπηρεσίαν του κεκρυμμένου μυστηρίου, κεκρυμμένου πριν να γίνη, αποκαλυφθέντος δε όταν ετελειώθη. Αυτός εξελέγη δι΄ υπηρεσίαν την οποίαν αυτός ηννόει, εις έργον το οποίον εθαύμαζε, πώς να το υπηρετήση. Αυτός από όλους τους Αγγέλους εξελέγη, διότι εις την εκλεγείσαν από όλα τα έθνη έμελλε να υπάγη. Δια τούτο λοιπόν απεστάλη ο Γαβριήλ. Ως συνειθισμένος δε εις τοιαύτα θεία μυστήρια δεν αμφέβαλλε, δεν απίστησεν εις το πρόσταγμα, αλλ΄ ως δούλος φρονιμώτατος, ως υπηρέτης γνήσιος, μετέβη με πάσαν προθυμίαν ίνα εκπληρώση το χρέος του, ίνα φέρη εις πέρας το πρόσταγμα, ίνα μηνύση το θέλημα του μεγάλου Βασιλέως, του Ισχυρού, του Δυνατού, του Βασιλέως των βασιλέων και Κυρίου των κυρίων. Εγνώριζε ποίος τον απέστειλεν, εγνώριζε τίνος είναι ο ορισμός· ηννόει τίνος υπηρεσίαν κάμνει και δια τούτο, χωρίς καμμίαν αμφιβολίαν, ευηγγέλισεν εις την Παρθένον την γέννησιν του Χριστού. Δια τούτο λοιπόν και δια ταύτα απεστάλη ο Γαβριήλ. Αλλ΄ επειδή ελύσαμεν και το δεύτερον ζήτημα, ας έλθωμεν εις το τρίτον, το οποίον τρία ερωτήματα περιέχει. Πρώτον, εις ποίον μήνα έγινεν ο Ευαγγελισμός; Τούτο όλοι γνωρίζετε, ότι έγινεν εις τον Μάρτιον. Δεύτερον, διατί έγινεν εις τον Μάρτιον και τρίτον εις ποίον καιρόν. Αυτά τα τρία ερωτήματα περιέχει το τρίτον ζήτημα. Και απαντώμεν εις το πρώτον, ότι εις τας είκοσι πέντε Μαρτίου μηνός, καθώς όλοι γνωρίζετε, έγινεν ο Ευαγγελισμός. Διατί δε εις αυτόν τον μήνα έγινεν; Ακούσατε, ευλογημένοι Χριστιανοί, με πάσαν προθυμίαν· εξυπνήσατε νοητά, δια να εννοήσετε τους λόγους μου· ανοίξατε την καρδίαν σας, ίνα σας φωτίση η Κυρία Θεοτόκος, δια την οποίαν συνηθροίσθητε, δια την αγάπην της οποίας εκοπιάσατε σήμερον. Άρχομαι δε εντεύθεν. Ο μην Μάρτιος ονομάζεται άρτιος, ήτοι πλήρης, διότι ο με Φεβρουάριος, όστις παρήλθεν, ήτο ελλιπής, ομοιάζει δε αυτός με τον καιρόν του Αντιχρίστου, καθώς ορίζει ο Χριστός ότι· «Ει μη εκολοβώθησαν αι ημέραι εκείναι, ουκ αν εσώθη πάσα σαρξ» (Ματθ. 24: 22). Ο δε Μάρτιος ομοιάζει με την Δευτέραν Παρουσίαν του Χριστού και την αποκατάστασιν των Αγίων, οίτινες μέλλουν να κληρονομήσουν την Βασιλείαν των ουρανών αιωνίως. Επειδή λοιπόν ο μην Μάρτιος τον καιρόν αυτόν της απονομής των βραβείων ομοιοί, δια τούτο και ο Ευαγγελισμός έγινε κατά τον μήνα αυτόν. Διότι δια την σωτηρίαν των ανθρώπων και δια την κληρονομίαν της Βασιλείας των ουρανών εσαρκώθη ο εύσπλαγχνος Θεός. Αλλά και εξ άλλου, τα μυστήρια της Παλαιάς Γραφής, όλα κατά τον Μάρτιον μήνα ετελέσθησαν. Και πρώτον ο Θεός ο ποιήσας τον κόσμον, εις αυτόν τον μήνα τον έκτισεν· ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα, η γη, ο ουρανός και αυτός ο Αδάμ, τότε επλάσθη, τότε εξέπεσε, τότε εξεβλήθη από τον Παράδεισον. Εις τας είκοσι πέντε του μηνός αυτού παρέβη την εντολήν του Πλάστου Θεού. Πως δε κατ΄ αυτήν την ημέραν, ακούσατε. Η σελήνη, όταν είναι πλήρης και ακεραία, είναι δεκατεσσάρων ημερών· ο Θεός δε την τετάρτην ημέραν είπε και έγινεν αύτη πλήρης και ολόκληρος, όπως είναι εις τας δεκατέσσαρας ημέρας. Φανερόν λοιπόν είναι, ότι ο Θεός εις την δωδεκάτην ημέραν του μηνός Μαρτίου ήρχισε να δημιουργή τα ποιήματα· η δωδεκάτη λοιπόν του μηνός είναι πρώτη προς τα κτίσματα του Θεού· η δε 18η του μηνός είναι εβδόμη προς τα κτίσματα· λείπουσιν, έως τας 25, επτά ημέραι· τόσας ημέρας έκαμεν ο Αδάμ εις τον Παράδεισον, ίσας με τας ημέρας της εβδομάδος· ίσας με τα επτά χαρίσματα, τα οποία εχάρισεν ο Θεός εις τον Αδάμ· πρώτον την σοφίαν· δεύτερον την πραότητα· τρίτον την σωφροσύνην· τέταρτον την τρίχα της κεφαλής· πέμπτον την υπακοήν· έκτον την ανδρείαν· έβδομον την υπομονήν εις τους πειρασμούς. Είχον δε εις πληρότητα τα χαρίσματα ταύτα το μεν πρώτον ο Σολομών, ο υιός του Προφητάνακτος Δαυϊδ, το δεύτερον ο Δαυϊδ, το τρίτον ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος, το τέταρτον ο Αβεσσαλώμ, το πέμπτον ο Αβραάμ, το έκτον ο Σαμψών και το έβδομον ο δίκαιος Ιώβ. Κατά την ισοτιμίαν λοιπόν των χαρισμάτων του, ο Αδάμ έκαμε και εις τον Παράδεισον. Κατ΄ άλλον δε τρόπον, ότι έπρεπε κατά την ώραν εκείνην και την ημέραν, κατά την οποίαν ήκουσεν η Εύα την κατάραν, κατ΄ αυτήν να ακούση και η Παναγία την ευλογίαν· κατ΄ εκείνην την ώραν, καθ΄ ην ήκουσεν η Εύα το· «Εν λύπαις τέξη τέκνα»(Γεν. 3: 16), εις αυτήν να ακούση και η Θεοτόκος το· «Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου»(Λουκ. 1: 28). Αλλά και οι Εβραίοι το Πάσχα των εις αυτόν τον μήνα το ώρισαν· διότι κατ΄ αυτόν έφυγαν από την Αίγυπτον και διήλθον την Ερυθράν θάλασσαν. Ο Ευαγγελισμός λοιπόν της Παναγίας αυτόν τον καιρόν απεικονίζει. Διότι όπως οι Εβραίοι κατά τον μήνα αυτόν ηλευθερώθησαν από την κακοπάθειαν της Αιγύπτου, ούτω και ημείς ηλευθερώθημεν από την αιώνιον κόλασιν· εκείνοι από τας χείρας του Φαραώ και ημείς από τους διώκτας και από τους διαβόλους, τους πικρούς και φοβερούς τυράννους· εκείνοι διήλθον την Ερυθράν θάλασσαν και ημείς τας αμαρτίας μας· εκείνοι μετέβησαν εις την έρημον του κόσμου και ημείς εις την έρημον των αμαρτιών· εκείνοι έφαγον το Πάσχα εκεί εις την Αίγυπτον και ημείς εις την Βασιλείαν των ουρανών απολαύομεν τον Χριστόν. Ο Παύλος το ορίζει, λέγων ότι «το Πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α΄ Κορ. 5: 7). Και πάλιν άλλος λόγος. Ο κατακλυσμός κατ΄ αυτόν τον μήνα εγένετο και απεικονίζει την σημερινήν ημέραν. Εκεί έλαβε χώραν η φθορά των αμαρτωλών ανθρώπων και εδώ η φθορά των αμαρτιών μας· εκεί διεφυλάχθη ο δίκαιος Νώε μετά της οικογενείας του και εδώ όσοι λατρεύουσι και προσκυνούσι το μυστήριον· εκεί η Κιβωτός, εδώ η Παναγία, η νέα Κιβωτός του πατρικού απαυγάσματος, ήτις έσωσε τας ψυχάς των ανθρώπων και τας ωδήγησε προς το φως της θεογνωσίας. Δια τούτο λοιπόν και δια ταύτας τας αιτίας έγινεν ο Ευαγγελισμός κατ΄ αυτόν τον μήνα. Εις τίνα δε καιρόν; Έρχομαι εις το ζήτημα του τρίτου ερωτήματος. Το Θείον και Ιερόν Ευαγγέλιον δεικνύει εις ημάς τον καιρόν, λέγον· «Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο Άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας η όνομα Ναζαρέτ» (Λουκ. 1: 26). Κατά τον έκτον λέγει όχι ως προς την σειράν αριθμήσεως των μηνών, αλλά τον έκτον μήνα από της συλλήψεως της Ελισάβε· αφ΄ ότου η γυνή του Ζαχαρίου συνέλαβε τον Πρόδρομον, από τότε έως του Ευαγγελισμού της Παναγίας ήσαν εξ μήνες. Διότι έπρεπεν ο λύχνος να προδράμη του φωτός, ο στρατιώτης του βασιλέως. Δια τούτο εξ μήνας ο Πρόδρομος προέδραμε της γεννήσεως του Χριστού. Εις τον καιρόν λοιπόν αυτόν ευηγγελίσθη η Παναγία· εάν δε ερωτήσωμεν και κατά ποίον χρόνον, και τούτο διδάσκει ημάς το Ιερόν Ευαγγέλιον, λέγων· «ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου» (Λουκ. 2: 2). Δηλαδή κατά τον καιρόν τον οποίον ηγεμόνευε της Συρίας ο Κυρήνιος. Αλλ΄ επειδή και το τρίτον ζήτημα ελύσαμεν, ας έλθωμεν και εις το τέταρτον, το οποίον υπεσχέθημεν να λύσωμεν. Ενθυμείσθε δε ποίον είναι ή μήπως από την πυκνότητα του λόγου το ελησμονήσατε; Νομίζω, ότι ολίγοι το ενθυμείσθε. Ας το είπωμεν λοιπόν. Εζητήσαμεν να πληροφορηθώμεν πόσων ετών ήτο η Παναγία ότε ευηγγελίσθη και απαντώμεν εις τούτο. Η Κυρία Θεοτόκος, αφ΄ ότου εγεννήθη, έμεινεν εις την οικίαν των γονέων της τρεις χρόνους, ακριβείς και πεπληρωμένους. Κατά το διάστημα τούτο άλλη δεν ήτο η εργασία της παρά μόνον ό,τι η μήτηρ της η Άννα την εδίδασκε καθ΄ εκάστην ημέραν. Έπειτα την έφεραν εις τα Άγια των Αγίων και έκαμεν εκεί δώδεκα χρόνους ακριβώς. Άγγελοι δε του Θεού την υπηρέτουν και την έτρεφον. Τότε ήτο Αρχιερεύς ο Ζαχαρίας, ο υιός του Βαραχίου, ο πατήρ του Προδρόμου. Ούτος εσκέφθη, ότι δεν είναι πρέπον να κάθηται η Παρθένος μέσα εις το Ιερόν τόσον καιρόν και εις αυτήν την ηλικίαν. Τούτο δε, διότι ο μιαρός διάβολος, όστις είχεν ακούσει τον λόγον του Προφήτου Ησαϊου, ειπόντος· «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστι μεθερμηνευόμενον μεθ΄ ημών ο Θεός» (Ματθ. 1: 23, Ησ. 7: 14), εφρόντιζεν επιμελώς να μολύνη όλας τας παρθένους ούτως ώστε να μη μένη καμμία, η οποία θα ήτο αξία να γίνη Μήτηρ του Θεού. Ο Θεός λοιπόν, δια να αποκρούση, μάλιστα δε δια να αφανίση τελείως τας τέχνας του δαίμονος, ένευσεν εις τον νουν του Ζαχαρίου να μνηστεύση με άνδρα την Παρθένον Μαρίαν, δια να αδιαφορήση ο διάβολος ως προς αυτήν. Επαναλαμβάνομεν δε, ότι τρεις χρόνους έκαμεν εις τον πατρικόν της οίκον και δώδεκα εις τον Ναόν, δεκαπέντε· τόσων λοιπόν ετών ήτο η Παναγία ότε ευηγγελίσθη. Ιδού το τέταρτον ζήτημα. Το δε πέμπτον είναι, διατί δεν ευηγγέλισεν άλλην ο Αρχάγγελος, αλλά την Παναγίαν Μαρίαν; Εις τούτο απαντώμεν. Σκοπός του Θεού ήτο να σαρκωθή δια την σωτηρίαν των ανθρώπων. Διότι όπως εάν ισχυρός τις βασιλεύς, έχων δούλον ηγαπημένον πολύ, εχθρός δε τις αυτού εξαπατήση και αρπάση τον δούλον όχι δια καλόν του, αλλά δια να τον τιμωρή και να τον βασανίζη, αυτός συναθροίζει το στράτευμά του όλον και επιτίθεται κατά του εχθρού του και εκείνον μεν κατανικά, τον δε δούλον ελευθερώνει, ούτως εποίησε και ο Μέγας Βασιλεύς της ειρήνης, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Ηυδόκησε να έλθη εις τον πόλεμον κατά του δαίμονος, ίνα ελευθερώση τον ηγαπημένον του δούλον, τον Αδάμ. Ήλθε δ

Βάπτισμα - Τα έργα, η πομπή και η λατρεία του σατανά (άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων)

Βάπτισμα - Τα έργα, η πομπή και η λατρεία του σατανά (άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων)




Α’. Από καιρό ποθούσα να σας μιλήσω, γνήσια και περιπόθητα παιδιά της Εκκλησίας, γι’ αυτά τα πνευματικά και επουράνια Μυστήρια. Επειδή όμως γνώριζα καλά, ότι ο άνθρωπος δέχεται και παραδέχεται πιο εύκολα όσα μηνύματα του δίνουν τα μάτια του, παρά όσα του προσφέρουν τα αυτιά του, περίμενα αυτή ακριβώς την ώρα —που θα ήσασταν, λόγω του Βαπτίσματος, περισσότερο δεκτικοί και θα μπορούσατε να κατανοήσετε καλύτερα όσα θα ειπωθούν— για να σας χειραγωγήσω, ξεκινώντας μαζί σας από κείνη τη νύχτα που βαπτιστήκατε, στον πιο φωτεινό κι ευωδιαστό λειμώνα αυτού του Παραδείσου της Εκκλησίας. Και είναι βέβαιο τώρα ότι βρίσκεσθε σε μια άλλη κατάσταση, διότι ήδη έχετε δεχθεί και έχετε γίνει κοινωνοί των θείων και υπερφυών χαρισμάτων του θείου και ζωοποιού Βαπτίσματος. Επειδή πρέπει τώρα πλέον να σας παραθέσω τράπεζα με τις πιο πλήρεις και πιο τέλειες τροφές, θα επιχειρήσω να σας ερμηνεύσω με ακρίβεια και να σας εξηγήσω πιο ξεκάθαρα το καθετί από αυτά, ώστε να πληροφορηθείτε με ακρίβεια και να γνωρίσετε το νόημα και τη σημασία που είχαν όλα όσα έγιναν για σας, εκείνο το βράδυ που βαπτισθήκατε.


Β’. Μπήκατε στην αρχή στον προθάλαμο του Βαπτιστηρίου και αφού σταθήκατε στραμμένοι προς τη δύση, σας πρόσταξαν ν’ απλώσετε το χέρι σας και να αποχωριστείτε με αποστροφή το σατανά, σαν να ήταν αυτός μπροστά σας και να τον βλέπατε. Πρέπει όμως να ξέρετε πως προτύπωση αυτής της πράξεώς σας υπάρχει σε ένα γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης. Τότε δηλαδή που ο Φαραώ, εκείνος ο τόσο σκληρός και αδυσώπητος τύραννος, κατατυραννούσε τον ελεύθερο και ευγενικό λαό των Εβραίων και ο Θεός έστειλε το Μωυσή για να τον ελευθερώσει, από την βαριά δουλεία των Αιγυπτίων. Και τα μεν υπέρθυρα των εισόδων των Εβραϊκών σπιτιών βάφονταν με το αίμα του αρνιού — για να προσπεράσει και να φύγει ο εξολοθρευτής εκείνος Άγγελος, από τα σπίτια πού ’χαν το αιμάτινο σημάδι (Πρβλ. Εξ. 12, 7. 13, 22-23) — ο δε λαός των Εβραίων ελευθερώθηκε με θαυμαστό και παράδοξο τρόπο. Τότε λοιπόν, που με τη φυγή τους ελευθερώθηκαν οι Ιουδαίοι, ο Φαραώ τους καταδίωξε με μανία (Πρβλ. Εξ. 14, 23). Και μ’ όλο που είδε τη θάλασσα να σχίζεται για χάρη τους, με τόσο παράδοξο τρόπο, δεν σταμάτησε η ορμή του μπροστά σ’ αυτό το θαυμαστό συμβάν, αλλά εξακολουθούσε να τρέχει απειλητικά ξωπίσω τους, προσπαθώντας να τους φτάσει. Ξαφνικά όμως και αστραπιαία βρέθηκε στο βυθό και πνίγηκε μέσα στα νερά της Ερυθράς Θάλασσας (Πρβλ. Εξ. 14, 28).

Γ’. Έλα λοιπόν τώρα, νοερά σε παρακαλώ, από τα παλιά στα νέα και από την προτύπωση στην αλήθεια. Εκεί στην Αίγυπτο στάλθηκε στον κόσμο από το Θεό ο Μωυσής. Εδώ στάλθηκε στον κόσμο από το Θεό-Πατέρα ο Χριστός. Εκεί, ο Μωυσής για να οδηγήσει έξω από την Αίγυπτο ένα λαό βασανισμένο. Εδώ, ο Χριστός στον κόσμο, για να ελευθερώσει, όσους τυραννιούνται, όντας δέσμιοι στην αμαρτία. ‘Εκεί, το αίμα του αρνιού απόδιωχνε τον εξολοθρευτή Άγγελο, εδώ, το Αίμα του αναμάρτητου Αμνού (Α’ Πέτρ. 1, 19), του Ιησού Χριστού, φυγαδεύει τους δαίμονες. Εκείνος, ο τύραννος, ο Φαραώ, κατεδίωξε μέχρι τη θάλασσα τον παλαιό εκείνο λαό. Κι εδώ, εσένα, σ’ ακολούθησε ο θρασύς, ο ξεδιάντροπος και αρχέκακος αυτός δαίμονας, μέχρι τα σωτήρια βαπτιστήρια νάματα. Εκείνος, ο Φαραώ, καταποντίστηκε στην Ερυθρά θάλασσα, αυτός, ο διάβολος, αφανίζεται μέσα στο σωτήριο νερό του θείου Βαπτίσματος.

Δ’. Αλλ’ όμως, ας ξαναγυρίσουμε σ’ ό,τι έγινε με σας εδώ, όταν έχοντας απλωμένο το χέρι σας, ακούσατε το: «Αποτάσσομαί σοι σατανά», δηλαδή αποχωρίζομαι μια για πάντα από σένα σατανά. Θέλω να σας εξηγήσω και για ποιό λόγο στεκόσαστε γυρισμένοι προς τη δύση. Είναι απαραίτητο να το μάθετε αυτό. Το ορατό λοιπόν σκοτάδι της νύχτας έρχεται από τη δύση, καθώς δύει ο ήλιος. Κι εκείνος, ο διάβολος, επειδή είναι σκοτεινός και βρωμερός, στο σκοτάδι έχει και την εξουσία του. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο στρεφόσαστε συμβολικά προς τη δύση και αποχωριζόσαστε το σατανά, το σκοτεινό εκείνο και ζοφερό άρχοντα του σκοταδιού. Τί έλεγε λοιπόν καθένας από σας, καθώς βρισκόταν στραμμένος προς τη δύση; «Αποτάσσομαί σοι σατανά». Αποχωρίζομαι μια για πάντα από σένα, τον πονηρό και ωμότατο τύραννο. Δεν φοβάμαι πια τη δύναμή σου, γιατί ο Χριστός σου την αφάνισε, όταν έγινε άνθρωπος, όταν έπαθε και πέθανε ως άνθρωπος. Και με το θάνατό Του, κατάργησε το θάνατο, ώστε να μην είμαι πλέον εγώ για πάντα υπόδουλος κι αιχμάλωτος (Πρβλ. ‘Εβρ. 2,14-15). Αποχωρίζομαι μια για πάντα από σένα, το δολερά και πανούργο φίδι. Αποχωρίζομαι μια για πάντα από σένα, γιατί όντας επίβουλος, υποκρίθηκες το φίλο και διέπραξες κάθε παρανομία, παρακινώντας τους προγόνους μας σε αποστασία από το Θεό. Αποχωρίζομαι μια για πάντα από σένα, σατανά, που είσαι δημιουργός και συνεργός κάθε κακίας.

Ε’. Έπειτα, κατά δεύτερο λόγο, σε μαθαίνουν να λέγεις: «Και πάσι τοις έργοις σου». Έργα του σατανά είναι κάθε αμαρτία, την οποία πρέπει οπωσδήποτε να αποχωριστούμε μια και για πάντα. Όπως δηλαδή, όταν ξεγλυστράει κανείς μακριά από κάποιον τύραννο, γλυτώνει ταυτόχρονα και από τα όπλα του. Κάθε λοιπόν είδους αμαρτία θεωρείται ότι ανήκει στα έργα του διαβόλου. Πλην όμως να ξέρεις καλά κι αυτό: Όσα ομολογείς, ιδιαίτερα κατά τη φρικτή εκείνη ώρα της αποταγής, γράφονται στ’ αόρατα βιβλία του Θεού. Κάθε φορά λοιπόν που θα συλλαμβάνεσαι να διαπράττεις κάτι αντίθετο από αυτά που τώρα ομολόγησες, θα κριθείς ως παραβάτης της συμφωνίας που έκαμες. Αποχωρίζεσαι λοιπόν με την ομολογία σου, τα έργα του σατανά, δηλαδή αποχωρίζεσαι κάθε δραστηριότητά σου αντίθετη και ασύμφωνη με τη διδασκαλία του Κυρίου, που γίνεται είτε με πράξεις (έργα) είτε με διανοήματα (με το νου).

ΣΤ’. Έπειτα λέγεις: «Και πάση τη πομπή αυτού». Δηλαδή αποστρέφομαι και όλα τα κακά που τον συνοδεύουν και τον ακολουθούν. Πομπή του διαβόλου είναι η θεατρομανία, οι ιπποδρομίες, τα κυνήγια και κάθε άλλη παρόμοια ματαιότητα, από την οποία ευχόταν να ελευθερωθεί ο Άγιος Δαβίδ, ο Ψαλμωδός και έλεγε στο Θεό: «Στρέψε μακριά το βλέμμα μου, για να μη δω κι επιθυμήσω μάταια πράγματα» (Ψαλμ. 118, 37). Μην τρέχεις με μανία στα θέατρα και μην ασχολείσαι με τα όσα γίνονται στις θεατρικές παραστάσεις, όπου συναντάει κανείς τους αμαρτωλούς ηθοποιούς να βρίζονται και να ασχημονούν ή και άνδρες θηλυπρεπείς να χορεύουν οργιαστικά. Να αποφεύγεις ακόμα κι εκείνους που καταγίνονται με τα κυνήγια, για να ικανοποιήσουν την άθλια γαστέρα. Αυτοί πολλές φορές, θέλοντας να γεμίσουν το στομάχι τους με φαγητά, έγιναν στην πραγματικότητα οι ίδιοι φαγητό ανήμερων και άγριων θηρίων. Και για να πω καλύτερα, για να ικανοποιήσουν το θεό τους, δηλαδή την κοιλιά τους (Πρβλ. Φιλιπ. 3, 19), αναρριχώνται στους γκρεμούς και χάνουν τη ζωή τους. Να αποφεύγεις και τις ιπποδρομίες, αυτό το παθιασμένο θέαμα, που κάνει τις ψυχές άγριες και χυδαίες. Αυτά λοιπόν όλα είναι πομπή του διαβόλου.

Ζ’. Στην πομπή του διαβόλου συναριθμούνται κι εκείνα που κρεμούν ως θυσίες στα είδωλα και στα πανηγύρια, τα οποία πολλές φορές είναι κρέατα, ψωμιά ή άλλα παρόμοια, που έχουν μιανθεί με την επίκληση των βδελυρών και ακάθαρτων δαιμόνων. Γιατί όπως ακριβώς ο άρτος και ο οίνος της Θείας Ευχαριστίας, πριν από την επίκληση της Αγίας και προσκυνητής Τριάδος, είναι σκέτο ψωμί και κρασί, μετά όμως την επίκληση ο μεν άρτος γίνεται Σώμα Χριστού, ο δε οίνος Αίμα Χριστού, έτσι και αυτές οι τροφές της πομπής του διαβόλου, πάνω στις οποίες γίνεται επίκληση των δαιμόνων, ενώ είναι από τη φύση τους απλά φαγώσιμα, γίνονται με την επίκληση των δαιμόνων μολυσμένα και ακάθαρτα.

Η’. Και στη συνέχεια, καλείσαι να πεις: «Και πάση τη λατρεία σου». Λατρεία του διαβόλου είναι η προσευχή στα είδωλα και στους ναούς των ειδώλων και όσα γίνονται προς τιμή των άψυχων ειδώλων, όπως: Το να ανάβει κανείς λύχνους ή να θυμιάζει κοντά σε πηγές και ποταμούς, πράγματα που επιχείρησαν μερικοί οι οποίοι απατήθηκαν από διάφορα όνειρα ή από τους δαίμονες, νομίζοντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα γιατρευτούν από τις αρρώστιες τους. Πρόσεξε μην ασχοληθείς με τέτοιου είδους πράγματα. Η οιωνοσκοπία, η μαντεία, οι κληδωνισμοί, τα περιάμματα, οι επιγραφές σε πέταλα και μερικές άλλες τέτοιες εφάμαρτες τέχνες, είναι όλα λατρεία του διαβόλου. Να τα αποφεύγεις όλα αυτού του είδους τα πράγματα. Γιατί αν πέσεις σε κάτι από αυτά που ανέφερα, μετά την απόταξη του σατανά και την σύνταξή σου με το Χριστό, θα αντιμετωπίσεις πολύ πιο μανιασμένο τον τύραννο. Επειδή τότε ίσως σε περιποιόταν, γιατί ήσουνα δικός του και δεν σε τυραννούσε τόσο με τη σκληρή δουλεία του. Τώρα όμως τον έχεις, με το Βάπτισμα, πάρα πολύ πικράνει. Επειδή λοιπόν είναι μαζί σου τώρα πικραμένος, αν πέσεις και αναμειχθείς σε κάποια από τις διαβολικές τέχνες, και τον Χριστό θα στερηθείς και του διαβόλου την κακία και την εκδίκηση θα γευτείς. Δεν άκουσες την παλαιά εκείνη ιστορία που μας διηγείται για το Λωτ και τις θυγατέρες του; Δεν σώθηκε αυτός και οι θυγατέρες του, επειδή ανέβηκε στο όρος, ενώ η γυναίκα του έγινε στήλη από αλάτι (Πρβλ. Γεν. 19, 26) και μένει στιγματισμένη στους αιώνες, για να θυμίζει στους μεταγενέστερους τα αποτελέσματα της κακής προαιρέσεως και της επιστροφής στα παλιά; Πρόσεχε λοιπόν τον εαυτό σου (Πρβλ. Ιωβ. 4,12) και αφού έβαλες το χέρι σου στ’ αλέτρι, μην κάνεις πάλι πίσω και γυρίσεις στις παλιές συνήθειες της χωρίς Χριστό ζωής, που είναι κακόγουστες και επικίνδυνες (Πρβλ. Λουκ. 9, 62). Φεύγε καλύτερα στο όρος (Πρβλ. Γεν. 19, 18), προς τον Ιησού Χριστό, στο λίθο που λαξεύτηκε, χωρίς χέρι ανθρώπου και γέμισε με τη Χάρη Του και πλήρωσε ολόκληρη την οικουμένη (Πρβλ. Δαν. 2, 34-35 και 45).

Θ’. Όταν λοιπόν αποχωρίζεσαι και αρνιέσαι το σατανά, καταπατώντας κάθε συμφωνία μαζί του, τότε ανατρέπεις τις παλιές συνθήκες που είχες με τον άδη (Πρβλ. Ησ. 18, 15) και σου ανοίγεται πάλι ο Παράδεισος του Θεού, τον οποίο φύτεψε στην ανατολή (Πρβλ. Γεν. 2, 8) και απ’ όπου, για την παράβασή του, εξορίστηκε ο προπάτοράς μας Αδάμ. Αυτό ακριβώς το γεγονός συμβολίζει η στροφή που κάνεις από τη Δύση προς την Ανατολή, όπου είναι ο τόπος του φωτός. Τότε σου είπαν να ομολογήσεις και να πεις: «Πιστεύω εις τον Πατέρα και εις τον Υιόν και εις το Άγιον Πνεύμα και εις ένα Βάπτισμα μετανοίας», για τα οποία μιλήσαμε αναλυτικά, όπως μας φώτισε η Χάρη του Θεού, στις προηγούμενες Κατηχήσεις.

Ι΄. Με όλα λοιπόν όσα άκουσες ασφάλισε τον εαυτό σου και πρόσεχε παντού και πάντοτε. Γιατί ο αντίδικός μας διάβολος, όπως πριν από λίγο διαβάσαμε, περπατάει σαν μανιασμένο λιοντάρι, ζητώντας να βρει κάποιον και να τον καταπιεί (Πρβλ. Α’ Πέτρ. 5, 8). Αλλά κατά τους χρόνους που προηγήθηκαν από το Βάπτισμα, έχοντας δύναμη ο θάνατος κατάπιε πολλούς (Ησ. 25, 8). Μετά όμως από το λουτρό της αναγεννήσεως, ο Θεός αφαίρεσε κάθε δάκρυ από το πρόσωπο κάθε βαπτισμένου (Πρβλ. Αποκ. 21, 4). Τώρα πια δεν θα ξανακλάψεις πένθιμα, γιατί ξεντύθηκες τον παλαιό άνθρωπο. Αλλά θα πανηγυρίζεις ντυμένος το σωτήριο ένδυμα (Πρβλ. Ησ. 61, 10), τον Ιησού Χριστό (Πρβλ. Ρωμ. 13, 14 και Γαλ. 3, 27).

Στο Θεό ανήκει δόξα, κράτος, μεγαλωσύνη καθώς και στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.


(Αγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων, «Κατηχήσεις», εκδ. Ετοιμασία Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου – Καρέα, σ. 418-424)

ΤΑ 12 ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

Ὁ σοφὸς Ἅγιος Ἱερόνυμος λέγει εἰς τὰ βιβλία του, ὅτι εὗρεν εἰς τοὺς χρονογράφους τῶν Ἑβραίων, ὅτι θὰ προηγηθῶσι τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ δώδεκα φρικτὰ καὶ φοβερὰ σημεῖα, ἤγουν :

Τὴν 1ην ἡμέραν θὰ ὑψωθεί τοσοῦτον ἡ θάλασσα ὥστε θὰ ὑπερβεί 15 πήχεις ὅλα τὰ ὄρη καὶ ὄχι ἁπλῶς θὰ τὰ σκεπάση, ἀλλὰ θὰ στέκεται εἰς τὸν τὸπον τῆς, ὡς νὰ ἧτο τεῖχος τριγύρω της.

Τὴν 2ην ἡμέραν θὰ κατέβη τόσον βαθέως, ὥστε σχεδόν νὰ μὴ φαίνεται.

Τὴν 3ην ἡμέραν θὰ φαίνωνται ἐπάνω εἰς τὴν θάλασσαν τά μεγάλα κοίτη καὶ θηριόψαρα, θὰ φωνάζουν δὲ τόσον φοβερά καὶ δυνατά, ὥστε θὰ ἀκούωνται αἱ φωναὶ των ἕως τὸν οὐρανόν.

Τὴν 4ην ἡμέραν θὰ κατακρυφθῆ ἡ θάλασσα καὶ πάντα τά ὕδατα.

Τὴν 5ην ἡμέραν θὰ ἱδρώσουν αἷμα ὅλα τὰ δένδρα καὶ τὰ χόρτα τῆς γῆς.

Τὴν 6ην ἡμέραν θὰ γίνει σεισμός εἰς ὅλον τὸν κόσμον, τόσον μεγάλος καὶ φοβερός, ὥστε νὰ μὴ δύναται ἄνθρωπος οὔτε ζώον νὰ σταθῆ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ, ἀλλα θὰ πέσουν ὅλαι αἱ οἰκοδομαί, τὰ κτίρια, καὶ ὅλα τὰ βουνά καὶ οἱ τόποι οἱ ὑψηλοί, καὶ θὰ γίνει μία πεδιάς ὅλος ὁ κόσμος.

Τὴν 7ην ἡμέραν θὰ κτυπῶσιν οἱ λίθοι ἀλλήλους καὶ θὰ συντρίβωνται.

Τὴν 8ην ἡμέραν θὰ ἀνοίξουν τὰ μνήματα ἀπὸ ἀνατολῶν μέχρι δυσμῶν, θὰ ἐξέλθουν τὰ ὀστᾶ τῶν τεθνεώτων καὶ θὰ ἵστανται ἄνωθεν τῆς γῆς.

Τὴν 9ην ἡμέραν θὰ πέσουν τὰ ἄστρα ἀπὸ τὸν οὐρανόν, καὶ τὰ κτήνη ὅλα θὰ συνάζωνται εἰς τὰ πεδία καὶ θὰ φωνάζωσιν ἰσχυρῶς χωρίς νὰ βόσκωσιν.

Τὴν 10ην ἡμέραν θὰ ἀποθάνουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι διὰ νὰ ἀναστηθοῦν μὲ τοὺς ἄλλους ὅταν ἔλθη ὁ καιρός.

Τὴν 11ην ἡμέραν θὰ καταφλεχθῆ ὁ οὐρανὸς καὶ ὁ ἀήρ καὶ ὅλον τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὑπὸ πυρὸς σφοδροτάτου.

Τὴν 12ην ἡμέραν καὶ τελευταίαν θὰ γίνει νέος οὐρανὸς καὶ καινὴ γῆ καὶ τότε θὰ ἔλθει ὁ φοβερὸς Σωτὴρ ἐμφανῶς καὶ πὺρ θὰ προπορεύεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καθὼς τὸ λέγει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ. Ὁ Θεὸς ἐμφανῶς ἤξει καὶ οὗ παρασιωπήσεται πὺρ ἐναντίον αὐτοῦ καυθήσεται καὶ τὰ ἐξῆς τοῦ ψαλμοῦ. Τὰ αὐτὰ λέγει καὶ ὁ Προφήτης Ἱωήλ εἰς τὸ β΄κεφ. Ὁ δὲ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι, ἀφοῦ καθαρίσῃ τὸν κόσμον ὁ Κύριος διὰ τοῦ πυρός, τὸ ὁποῖον πῦρ θέλει ἀνέβη ὑπεράνω τῶν ὀρέων 15 πήχεις, καθῶς καὶ τὸ ὕδωρ τοῦ κατα-κλισμοῦ. Τότε θέλει διαχωρήσει τὴν θέρμην ἀπὸ τὸ φῶς καὶ τὴν καύσιν θὰ στεῖλη εἰς τοὺς ἀμαρτωλοὺς διὰ σφοδροτέραν τους κόλασιν. Τὸ δὲ φῶς θὰ δώση τοῖς Δικαίοις διὰ νὰ ἔχωσιν περισσοτέραν εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν.

Διορθωμένο Ιουλιανό ή Λανθασμένο Γρηγοριανό;

Διορθωμένο Ιουλιανό ή Λανθασμένο Γρηγοριανό;

Από την εποχή του καινοτόμου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου μέχρι και σήμερα, και παρόλο που έχει αναιρεθεί πολλάκις και με πλήθος επιχειρημάτων, χρησιμοποιείται το έωλο επιχείρημα, πως τάχα το νέο ημερολόγιο δεν είναι το Γρηγοριανό, αλλά το Ιουλιανό διορθωμένο... Τί άλλο όμως είναι το Γρηγοριανό εκτός από το Ιουλιανό "διορθωμένο";

Σε αυτό το άρθρο θα παραθέσουμε αποδείξεις ότι το νέο ημερολόγιο (ή "διορθωμένο Ιουλιανό") είναι ουσιαστικά η αποδοχή του Γρηγοριανού, χωρίς όμως την εφαρμογή αυτού στις κινητές εορτές. Χωρίς αυτήν την εφαρμογή είναι ουσιαστικά ένα "λανθασμένο" Γρηγοριανό, εφόσον ο αιρετικός Πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ΄, το 1582, θεώρησε ότι διόρθωσε το λάθος των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, αλλάζοντας και τις κινητές και τις ακίνητες εορτές.