Οἱ αιρετικοί Οἰκουμενιστές και οι κοινωνούντες με αυτούς , κληρικοί και λαϊκοί , είναι εκτός Εκκλησίας .

Οἱ αιρετικοί Οἰκουμενιστές  και οι κοινωνούντες  με αυτούς , κληρικοί  και  λαϊκοί , είναι εκτός Εκκλησίας .

Γράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:

1.‘’Ψευδαποστόλους δε, και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους μόνους νοώ τους αιρετικούς ( ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ). Ών οι λόγοι και οι λογισμοί διεστραμμένοι εισίν’’.(*)

Δηλαδή: Ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτες και ψευδοδιδασκάλους θεωρώ μόνο τους αιρετικούς. Των οποίων οι λόγοι και οι λογισμοί είναι διεστραμμένοι.
2.‘’Ώσπερούν ο τους αληθείς αποστόλους, και προφήτας, και διδασκάλους δεχόμενος, Θεόν δέχεται, ούτως και ο τους ψευδαποστόλους, και ψευδοπροφήτας, και ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τον διάβολον δέχεται’’.(*)Δηλαδή:Όπως, λοιπόν, αυτός που δέχεται τους πραγματικούς Αποστόλους και Προφήτες και Διδασκάλους, δέχεται τον Θεό, έτσι και όποιος δέχεται τους ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτες και ψευδοδιδασκάλους, ( ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ) δέχεται τον διάβολο.(*) (Περί των πραχθέντων εν Βιζύη…, ΕΠΕ 15Γ,25. PG 90, 144-145)

Μία τέτοια αίρεσις ή μάλλον νέα θρησκεία, είναι και ο επάρατος Οικουμενισμός, η θρησκεία της «Νέας Εποχής», ή Εποχής του Υδροχόου, ως την ονομάζουν οι αφελείς αστρολόγοι. Οπαδοί της νέας αυτής θρησκείας, δυστυχώς, είναι άνθρωποι που βρίσκονται εις τα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια της Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, με αποτέλεσμα να παρασύρουν πολλούς κληρικούς και λαϊκούς εις την πλάνην τους.

Η αντίστασις κατά της μεγάλης και καταστροφικής πνευματικής αυτής νόσου είναι ελαχίστη. Υπάρχουν βέβαια πολλοί που γράφουν, κηρύττουν και διαμαρτύρονται εναντίον του Οικουμενισμού, αλλά πρακτικά μέτρα, όπως, διακοπή μνημοσύνου και επικοινωνίας, ως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες μας, δεν λαμβάνουν. Επί πλέον δε, στρέφονται και εναντίον εκείνων που ακολουθούντες το παράδειγμα και την διδασκαλίαν των αγίων μας, διακόπτουν κάθε επικοινωνίαν Εκκλησιαστικήν με τους δεδηλωμένους Οικουμενιστάς.

Οι  σχισματοαιρετικοί  νεοημερολητες  οικουμενιστές  ,και  οι κοινωνούντες  με  αυτούς  είναι << ενεργεία >> σχισματοαιρετικοί   και  καταδικασμένοι  από  την  εκκλησία !

Περί δυνάμει και ενεργεία.

Όλα αυτά αναφέρονται στο Κανονικό Δίκαιο και σε κανονικές παραβάσεις. Και είναι ορθά.

Και ο Άγιος Νικόδημος και ο Νεόφυτος ο Καυσοκαλυβίτης πολύ ορθά αναφέρονται στις ερμηνείες τους, ότι χρειάζεται Σύνοδος για την επιβολή των επιτιμίων σε περίπτωση κανονικών παραβάσεων.

Το θέμα, όμως, δεν είναι οι κανονικές παραβάσεις στην περίπτωση του Νεοημερολογιτισμού και του Οικουμενισμού!

Είναι θέμα πίστεως.

Άλλο πράγμα η περιπτωσιακή, μεμονωμένη περίπτωση μιάς κανονικής παραβάσεως, από κάποιον επίσκοπο, όπως και στο παράδειγμα που αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος, που επίσκοπος δέχεται το βάπτισμα αιρετικού (μεμονωμένη κανονική παράβαση που αφορά την πίστη), και εντελώς διαφορετικό πράγμα είναι η θεσμική και πανηγυρική (δημόσια και προφανής), συνεχής και άρα παγιωμέη παρέκκλιση από την ενιαία παράδοση και πίστη ολόκληρων τοπικών εκκλησιών και πατριαρχείων.

Στις περιπτώσεις του Νεοημερολογιτισμού και του Οικουμενισμού έχουμε θεσμική, παγιωμένη, συνεχή προφανή (δημόσια) απόκλιση από την ενιαία παράδοση και πίστη ολόκληρων τοπικών εκκλησιών και πατριαρχείων.

Γιαυτό εδώ ισχύουν όσα ο Άγιος Νικόδημος αναλύει στον 68ο Ιερό Κανόνα των Αγίων Αποστόλων.

Βλ. την κατά πλάτος ανάλυση στους "Αγίους Κολλυβάδες".

Εξάλλου, οι Οικουμενικές Σύνοδοι πουθενά δεν αναφέρουν το δυνάμει και ενεργεία, όταν εξετάζουν τους αιρετικούς, που τους θεωρούν ως όντες εκτός Εκκλησίας. Και άλλους δέχονται και άλλους όχι, όπως εξηγείται λεπτομερώς και στο κατωτέρω κείμενο:

Ὅπως, λοιπόν, διαπιστώνεται ἀδιαμφισβήτητα:

Μέσα στά πενῆντα κυρίως τελευταῖα χρόνια -(ἐννενῆντα ἀπό τήν ἐπάρατη ἀλλαγή τοῦ Ἑορτολογίου)- ἡ αἵρεση κηρύσσεται παρρησίᾳ καί δημοσίᾳ.

Ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Ἐκκλησίας μας, πού τέθηκε ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο ἔγινε θεσμικά καί παγιώθηκε στήν πράξη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί στίς Νέες λεγόμενες χῶρες καί ἔπληξε καίρια τήν ἑνότητα τῆς Μιᾶς Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀντικανονική καί παράνομη ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τό 1965 ἀπό τόν μασῶνο καί τυμπανιαῖο Ἀθηναγόρα βλασφήμησε τό Πανάγιο Πνεῦμα καί τούς Θεοφόρους Πατέρες μας καί ἔγινε καί αὐτή θεσμικά, ἐπίσημα καί συνοδικά.

Οἱ καθημερινές συμπροσευχές καί τά οὐνιτικά συλλείτουργα μέ τούς Φράγγους καί τούς Μονοφυσίτες τῶν διαφόρων Λατινοφρόνων πατριαρχῶν καί ἐπισκόπων, οἱ συμπροσευχές μέ τούς Ἑβραίους, τούς Μωαμεθανούς, τούς Βουδιστές, τούς Εἰδωλολάτρες καί τούς Σαμανιστές ἔγινε τρόπος ζωῆς τῶν Οἰκουμενιστῶν, φερομένων ὡς ὀρθοδόξων Νεοημερολογιτῶν καί ψευδοπαλαιοημερολογιτῶν Σλαύων.

Σ' αὐτό συνέβαλαν οἱ ἑνώσεις μέ τούς Μονοφυσίτες καί τούς Λατίνους, πού ἔγιναν ἐπίσημα καί ἐξελίχθηκαν σέ ὑλοποιούμενη καθημερινά λειτουργική καί συμπροσευχητική κοινωνία.

Γιαὐτό καί γιά μιά φορά ἀκόμη ἀνατρέπονται πατερικῶς, ὅσα ἀντίθετα καί ἀδόκιμα κηρύχθηκαν κατά καιρούς ἀπό διάφορους πλανώμενους ἀδελφούς.

Οἱ ἀδελφοί αὐτοί παρερμήνευσαν τά πρακτικά τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἐξήγησαν ἀντιπατερικά τίς θέσεις καί τῶν ἄλλων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Παντοῦ, βεβαίως, οἱ Ἅγιοι Πατέρες συμφωνοῦν καί οὐδαμοῦ διαφωνοῦν!

Καί στήν προκείμενη μελέτη ἀντικρούεται, ἐπαρκῶς ἡ καινοτόμος διδασκαλία:

ὅτι οἱ αἱρετικοί, Λατινόφρονες, Νεοημερολογίτες καί Οἰκουμενιστές, πού ἔχουν ἀνατρέψει θεσμικά καί ἐπί πενῆντα χρόνια -(ἐννενῆντα ἀπό τήν ἀλλαγή τοῦ Ἑορτολογίου)- τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί διδασκαλία καί κηρύσσουν τήν ἀντίθεη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι τάχα ἀκόμη φορεῖς χάριτος καί τοῦ θείου δώρου τῆς ἱερωσύνης.

Διακηρύσσεται, ἀποδεικνυόμενο, καί σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀντιπατερική γνώμη κάποιων καινοτόμων ἑρμηνευτῶν:

ὅτι σύμφωνα μέ τήν Ε΄Οἰκουμενική Σύνοδο, τήν διδασκαλία τῆς ὁποίας ἐπαναλαμβάνουν πολλαχοῦ ἡ ΣΤ΄ καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, ὀφείλουμε νά ἀναθεματίζουμε ὅλους τούς αἱρετικούς, γιατί ἄν δέν τό κάνουμε ὑποπίπτουμε οἱ ἴδιοι στό ἀνάθεμα τῶν Οἰκουμενικῶν Σύνόδων!

Αὐτό κατ' ἐξοχήν ἐπιβάλλεται καί ἀπό τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Καί ὅταν ἀναθεματίσθηκαν καί ἀναθεματίζονται, κατ' ἐπιταγήν τῆς Ἐκκλησίας ἐπί δεκαετίες συνοδικά καί στίς ἐκκλησίες τῶν Ὀρθοδόξων, ἐν ἐπιτραχηλίῳ καί ὠμοφορίῳ οἱ Οἰκουμενιστές, οἱ Λατινόφρονες καί οἱ Νεοημερολογίτες αἱρετικοί, εἶναι δυνατόν ποτέ νά εἶναι φορεῖς τῆς χάριτος;

Ἀποδείχθηκε ἐπανειλημμένως:

ὅτι ἡ αἵρεση συνιστᾶ χωρισμό ἀπό τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, καί δέν εἶναι δυνατόν νά τήν ἀκολουθεῖ κάποιος καί νά εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία τῆς Παραδόσεως καί τῆς ἀληθείας, μέσα δηλ. στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!

 ὅτι καί ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καταδικασμένη καί ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο

 ὅτι οἱ ἐπίσημες καί πανηγυρικές ἑνώσεις τῆς Νέας ἐκκλησίας μέ τούς Μονοφυσίτες στό Σαμπεζύ καί μέ τούς Λατίνους στό Μπαλαμάντ συνιστοῦν ἀπό μόνες τους συνοδικές πράξεις προδοτικές, διάφορες τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ὁδηγοῦν, καί κατά τούς α΄ καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς καί κατά τά πρακτικά τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σέ ἔκπτωση ἀπό τήν Ἱερωσύνη καί τήν σωστική χάρη τῶν Λατινοφρόνων καί τῶν αἱρετικῶν καινοτόμων, πού ἀπό τό 1924 ἀκολουθοῦν καί τήν βδελυρή αἵρεση τοῦ Νέου Καλενδαρίου!

Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ ἀπάντηση καί ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσα ἀπό τήν συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τήν πράξη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων γιά τήν θεσμικά, δημοσίᾳ καί παρρησίᾳ ἐπί ἐννενῆντα χρόνια κηρυσσόμενη αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΣΤΟ ISSUU στον κάτωθι σύνδεσμο.

https://issuu.com/teldoum/docs/______-_______4-__-________-___-__-