Λόγοι περί Αἱρέσεως καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Λόγοι περί Αἱρέσεως καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας 

Λόγοι περί Αιρέσεως και Ορθοδόξου Εκκλησίας

Ὁ Μέγας Φώτιος σὲ κατηχητικὴ ἐπιστολή του πρὸς τὸν ἄρχοντα Μιχαὴλ τῆς Βουλγαρίας τοῦ γράφει: «Ἔτσι λοιπὸν σκεπτόμενος καὶ πιστεύοντας, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς ἁγίας, καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, σὺ τὸ ὡραῖο γέννημα τῶν κόπων μου, νὰ ἀποδέχεσαι καὶ νὰ τιμᾶς τὶς ἅγιες καὶ οἰκουμενικὲς ἑπτὰ συνόδους, ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς γιατί εἶναι διδάσκαλοι, καὶ ἄλλες γιατί εἶναι πρόμαχοι τῆς εὐσεβείας.

Γιατί μὲ αὐτὲς ἀποκρούεται κάθε καινοτομία καὶ αἵρεση, καὶ ἑδραιώνεται στὶς ψυχὲς τῶν εὐσεβῶν ὡς ἀναμφίβολη σεβασμιότητα τὸ αἰώνιο καὶ ἀρχαιοπαράδοτο φρόνημα τῆς ὀρθοδοξίας».1. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς σὲ λόγο του περὶ εἰκόνων μᾶς λέει: «Ἐπειδὴ ὅλα ὅσα λέγονται (τὰ λόγια τῶν ἁγίων) εἶναι ἀληθινὰ καὶ σκοπὸς τους εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων ποὺ δοξάζονται ἀπὸ αὐτόν, καὶ ἡ σωτηρία μας καὶ ἡ ἐξουδετέρωση καὶ καταισχύνη τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν δαιμόνων του, τὰ προσκυνοῦμε καὶ τὰ ἀγκαλιάζουμε καὶ τὰ καταφιλοῦμε καὶ τὰ ἀσπαζόμαστε μὲ τὰ μάτια καὶ τὰ χείλη καὶ τὴν καρδιά, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁλόκληρη τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τοὺς λόγους τῶν ἁγίων καὶ τῶν διακεκριμένων Πατέρων, ἐνῶ τὰ αἰσχρὰ καὶ τὰ βδελυκτὰ καὶ ἀκάθαρτα γραφόμενα τῶν Μανιχαίων καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ τῶν ἄλλων αἱρέσεων, τὰ ἀποστρεφόμαστε καὶ τὰ ἀπορρίπτουμε, ἐπειδὴ περιέχουν ψεύτικα καὶ μάταια πράγματα καὶ ἔχουν ἐφευρεθεῖ γιὰ τὴν δόξα καὶ χαρὰ τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν δαιμόνων του, μολονότι περιέχουν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ»2.

 Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἑρμηνεύοντας τὸ «Ἐν ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τὸν Θεόν, Κύριον ἐν πηγῶν Ἰσραὴλ» τῶν Ψαλμῶν γράφει: «Πηγαὶ τοῦ Ἰσραὴλ εἶναι οἱ μακάριοι προφῆται καὶ πρὸ αὐτῶν ὁ νόμος. Λέγει λοιπὸν ὅτι δὲν εἶναι ὀρθὸν νὰ ἀντλῶμεν ἀπὸ ἀλλοῦ, ἀλλὰ μόνον ἐξ αὐτῶν, διὰ νὰ ὑμνῶμεν τὸν Θεόν. Λέγει δὲ τοῦτο ἕνεκα τῶν ἑτεροδόξων συγγραμμάτων τῶν αἱρετικῶν. Διότι ἀπὸ τὰ βιβλία τοῦ νόμου καὶ τῶν προφητῶν εὐλογεῖται ὁ Κύριος ἀπὸ ὅσους δύνανται νὰ ἀντλήσουν ἀπὸ αὐτά, τὰς πηγάς τῆς σωτηρίας, τὸ χαρμόσυνον ὕδωρ, διὰ τὸ ὁποῖο ὁ Σωτὴρ εἶπε “ Ὅποιος πίη ἐκ τοῦ ὕδατος τὸ ὁποῖον ἐγὼ τοῦ δίδω, θὰ ἀποκτήση μέσα του πηγὴν ὕδατος, τὸ ὁποῖον θὰ ἀναβρύη αἰώνιον ζωήν”. Ἐλέγχονται δὲ οὕτω καὶ ὅσοι διαφοροποιοῦν Παλαιὰν καὶ Καινὴν Διαθήκην, διότι δὲν δύνανται νὰ εὐλογοῦν τὸν Θεὸν εἰς τὰς ἐκκλησίας, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν τὰς πηγάς τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸν Κύριον».3

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τονίζει γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς: “Ἐκεῖνος ποὺ πορνεύει ἂν εἰσέρχεται συνεχῶς στὴν Ἐκκλησία καθὼς καὶ ὁ ὑπερήφανος καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὁποιοδήποτε ἐλάττωμα, θὰ τὸ ἀποβάλη πολὺ γρήγορα καὶ θὰ ἐπανεύρη τὴν ὑγεία του, ἂν ἀπολαμβάνη συνεχῆ διδασκαλία. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἀπέκοψε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν σύναξη αὐτὴ καὶ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων καὶ ἀπέφυγε τὸ ἰατρεῖο καὶ ἂν ἀκόμα νομίζει ὅτι εἶναι ὑγιής, πολὺ σύντομα θὰ ἀρρωστήση… Γιὰ αὐτὸ ὁ Παῦλος λέει νὰ μὴ διαφωνοῦν ἀναμεταξύ τους οἱ χριστιανοί, οὔτε νὰ ἀνακηρύσσουν δικούς τους ἀρχηγούς, οὔτε καὶ νὰ διαιροῦν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ».4

Ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος σὲ κατηχητικό του λόγο ἀναφέρει: «Ποιούς, λοιπὸν ἆραγε θεώρησα ὡς αἱρετικούς; Μήπως αὐτοὺς πού ἀρνοῦνται τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ; Μήπως αὐτοὺς πού βλασφημοῦν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα λέγοντας ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι Θεός; Μήπως αὐτοὺς πού λένε ὅτι ὁ Πατέρας εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Υἱό; Μήπως ἐκείνους πού λένε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι βέβαια Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν πιστεύουν ὅμως ὅτι ἔλαβε τὴ σάρκα ἀπὸ γυναίκα;…

Γιὰ κανέναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀθέους δὲν σοῦ λέγω, οὔτε γιὰ κάποια ἀπὸ τὶς ἄλλες αἱρέσεις, ποὺ ἐμφανίστηκαν βέβαια ὡς σκότος, ἀλλὰ ἐξαφανίστηκαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες μὲ τὰ θεόπνευστα συγγράμματά τους. Ἀλλὰ γιὰ ἐκείνους ὁμιλῶ καὶ ἐκείνους ὀνομάζω αἱρετικούς, ποὺ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάμεσά μας κανεὶς στὰ δικά μας τὰ χρόνια, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ φυλάξει τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολὲς καὶ νὰ συμπεριφέρεται ὅπως οἱ ἅγιοι Πατέρες.

Πρῶτα, δηλαδὴ ἀπὸ ὅλα νὰ εἶναι πιστὸς καὶ πρακτικὸς (διότι μὲ τὰ ἔργα ἀποδεικνύεται ἡ πίστη), ἔπειτα θεωρητικώτατος καὶ συγχρόνως θεόπτης, μὲ τὸ νὰ ἔχει φωτισθεῖ καὶ λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅσοι λένε ὅτι εἶναι αὐτὸ ἀδύνατον, δὲν εἶναι πρεσβευτὲς κάποιας μερικῆς αἱρέσεως, ἀλλά ὅλων. Ἐκεῖνος ποὺ τὸ λέγει αὐτὸ ἀνατρέπει ὅλες τὶς θεῖες Γραφές

1. Φωτίου Πατριάρχου Κωστ\πόλεως Ἔκδ. Τὸ Βυζάντιο τόμ. 13 σελ. 69

2. Ἰ. Δαμασκηνοῦ Ε.Π.Ε. τόμ. 3 σελ. 125

3.Μ. Ἀθανασίου Ε.Π.Ε. τόμ. 6 σελ. 175

4.Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 34 σελ. 169

5.Συμεὼν Νέου Θεολόγου Ε.Π.Ε. τόμ. 19Δ΄ 397

Ὀρθόδοξος Τύπος άρ. φύλ. 1968 22 Μαρτίου 2013