ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ ΥΠΟ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ ΥΠΟ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

ΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΟΣ

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά νά ἀντιμετωπίση τήν ἐκ τοῦ Παπισμοῦ ἀφ ἐνός φοβεράν προσηλυτιστικήν δρᾶσιν, ἀλλά καί ἀφ ἑτέρου ἀνακόινη τήν διά παντός μέσου ἐπι χειρουμένην ἐπιβολήν τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, ἐθωράκισεν τήν Ὀρθοδοξίαν διά Συνοδικῶν ἀποφάσεων, καταδικάσασα τήν καινοτομίαν καί ἀποκλείσασα διά πα ντός τήν εἴσοδον αὐτῆς εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν. Εἰδικώτερον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐχομένη στερρῶς τῶν Ἱερῶν παραδόσεων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ἑδραζομένη ἐπί τῶν πηγῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, κατέκρινεν καί κατεδίκασεν εἰς Πανορθοδόξους Συνόδους τήν ἐν λόγῳ καινοτομίαν, διότι δι' αὐτῆς ἐπεχειρεῖτο;

1. Καταπάτησις καί ἀθέτησις Ἐκκλησιαστικῆς ῾Εορτολογικῆς Παραδόσεως τότε 1.600 ἐτῶν (σήμερον 2.000).

2. Καταπάτησις τῶν περί τῆς Ἁγίας ῾Εορτῆς τοῦ Πάσχα διατάξεων τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

3. Διατάραξις τοῦ ἑορτολογίου καί τῆς λατρευτικῆς τάξεως, καθόσον ἡ καινοτομία ὡρμᾶτο οὐχί ἐξ ἐκκλησιαστικῶν λόγων, οὐδεμίαν δέ λατρευτικήν ἤ ἄλλην τινά ἀνάγκην ἐθεράπευσεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

4. Ἀπετέλει, ἡ καινοτομία καθαράν ἐνασχόλησιν περί τήν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου, ἥν οὐκ οἶδεν ἡ Ἐκκλησία.

Πρός τούτοις διαπιστώσασα τότε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία:

1. Τήν ἐπιμονήν τοῦ Παπισμοῦ ὅπως παντί τρόπῳ εἰσαγάγη τήν ἡμερολογιακήν καινοτομίαν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

2. Τό γεγονός ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς Παπικῆς Καινοτομίας ἐπέρχεται αἰσθητή καί ἐξωτερική διαφοροποίησις μεταξύ τοῦ Παπισμοῦ καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἑορτολογικήν λατρευτικήν τάξιν καί ζωήν, διότι ἀπεμακρύνθη διά τοῦ νέου ἡμερολογίου ὁ Παπισμός καί δέν συνεορτάζει μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

3. Πλήττεται διά τοῦ ἀνωτέρω ἡ προσηλυτιστική δρᾶσις τῆς ἀδιστάκτου Οὐνίας, ἡ ὁποία τόν 16ον αἰώνα ἐμάστιζεν κυριολεκτικῶς τήν Ὀρθοδοξίαν.

4. Καθίστανται ἐμφανέστεραι αἱ κακοδοξίαι τῆς Δύσεως καί συνειδητοποιοῦνται ὑπό τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος, τοῦ σχίσματος οὕτω πλέον αἰσθητοῦ γενομένου.

Δι' ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐνισχύεται καί διαφυλάσσεται ἡ ὀρθόδοξος συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Διά ταῦτα πάντα καί ἵνα ἀνακόινη διά παντός τήν ὁρμήν τῆς Δύσεως καί προφυλάξη τήν ἀκαινοτόμητον πίστιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἐκ τῶν μιασμάτων τῆς Παπικῆς λεγομένης ἐκκλησίας, ἐνήργησεν ἀποφασιστικῶς καί ἀπέκρουσεν τήν ὀρμήν τῆς Δύσεως δι' ἀποφάσεων Πανορθοδόξων Συνόδων.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ

Η ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΓΚΛΗΘΕΙΣΑ

(20 Νοεμβρίου 1583).

Ἡ ἀπόφασις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου ταύτης ἔχει οὕτω:

«Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς διατυπώσεως Ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ Καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου, ἀλλ' ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι παρά τοῖς Ἁγίοις 318 (τριακοσίοις δέκα ὀκτώ) Θεοφόροις Πατράσι τῆς Αγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ' ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος.

Πᾶσι τοῖς ἐν Τριγοβυστίῳ καί ἁπανταχοῦ Χριστιανοῖς γνησίοις τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς. Χάρις εἴη καί εἰρήνη καί ἔλεος παρά Θεοῦ Παντοκράτορος.

Οὐ μικρά τε ζάλη τήν παλαιάν κιβωτόν κατέλαβεν, ὅτε σφοδρῶς κλυδωνιζομένη ἐφέρετο ἐπί τῶν ὑδάτων· καί εἰ μή Κύριος ὁ Θεός μνησθείς τοῦ Νῶε εὐδόκησε κοπᾶσαι τό ὕδωρ οὐδεμία ἐλπίς σωτηρίας αὐτῇ ἦν.

Οὕτω καί τήν Νέαν Κιβωτόν τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας ἐπεί ἄσπονδον πόλεμον οἱ κακόδοξοι ἤγειραν καθ᾽ ἡμῶν κατά τούτων καί ἡμεῖς τόν παρόντα τόμον ἐγκαταλιπεῖν ἔγνωμεν, ὅπως τοῖς τούτῳ γεγραμμένοις ἔχετε κα-τά τῶν τοιούτων ἀσφαλεστέρως τήν ὑμετέραν Ὀρθοδοξίαν συνηγορεῖν.

Ἀλλ' ἵνα μή τοῖς ἁπλουστέροις φορτικόν εἴη τό Σύγγραμμα, ἁπλῆ διαλέκτῳ πᾶσαν ὑμῖν τήν ὑπόθεσιν καταρτίσαι ἔγνωμεν, ἥτις ἔχει οὑτωσί εἰς ἁπλῆν διάλεκτον:

Ἀπό τήν παλαιάν Ρώμην ἤλθασι τινές, ὁποῦ ἔμαθον ἐκεῖ νά λατινοφρονοῦσι, καί τό κακόν εἶναι πώς ἀπό Ρωμαῖοι τῆς Ρούμελης γεννήμματα καί θρέμματα ὄντες, ὄχι μόνο ἤλλαξαν τήν πίστιν των, ἀλλά καί πολεμοῦσι τά Ὀρθόδοξα δόγματα καί ἀληθινά τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου μᾶς παρέδωκεν αὐτός ὁ Χριστός καί οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι καί αἱ ῞Αγιαι Σύνοδοι τῶν Ἁγίων Πατέρων. ῞Οθεν τούτους ὡς σεσηπότα μέλη ἀποκόπτοντες ὁρίζομεν:

Ζ. Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαι Σύνοδοι ἐθεσπισαν καί τό ῞Αγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.

Η. Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε καί ὅταν τό καλέσῃ ὁ καιρός καί ἡ χρεία, αὐτό τό αἷμα σας νά χύσετε διά νά φυλάξετε τήν Πατροπαράδοτον Πίστιν καί ὁμολογίαν σας· καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων καί προσέχετε, ἵνα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθεῖ ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν, Ἀμήν.

῎Ετους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ Νοεμβρίου Κ΄.

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ

Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ

Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ

Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες».

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ

Η ΕΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΕΒΙ ΣΥΓΚΛΗΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑ ΤΟ 1587

Τό νέον Παπικόν ἡμερολόγιον κατεδικάσθη καί ὑπό δευτέρας Συνόδου ἐν Κων/πόλει ἐν ἔτει 1587, παρόντων ἐν αὐτῇ τῶν Ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν Κωννπόλεως ΙΕΡΕΜΙΟΥ τοῦ Β', Ἀλεξανδρείας ΜΕΛΕΤΙΟΥ καί Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ.

Η ΤΡΙΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ

Η ΕΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΕΒΙ ΣΥΓΚΛΗΘΕΙΣΑ

(Φεβρουαρίου 12[2] 1593)

Ὁ λόγος ὁ ὁποῖος ὤθησεν τήν Ὀρθοδοξίαν νά ἐπανέλθῃ ἐντός 10 ἐτῶν τρεῖς φοράς ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος εἶναι εἷς καί μόνον: Ἡ ἀκατάσχετη προσηλυτιστική ὁρμή τῶν Παπικῶν, οἱ ὁποῖοι μέ ἀθέμιτα μέσα, (βία, ἐξαγορά συνειδήσεως καί κυρίως ψεύδη[3] κ.λ.π.), κατέτρωγε τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Οὕτω κατεδικάσθη τό τρίτον ὑπό Πανορθοδόξου Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἔλαβον μέρος; ὁ Κωνργπόλεως Ἱερεμίας ὁ Β΄, ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς, ὁ ὁποῖος ἐπεῖχεν καί τήν θέσιν τοῦ Ἀντιοχείας, Ἰωακείμ τοῦ Ζ', ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί τεσσαράκοντα ἐν ἐνεργεία Ἀρχιερεῖς.

Ἡ Πανορθόδοξος αὐτή «Μεγάλη Σύνοδος διεκήρυξε πρωτίστως τήν ἐμμονήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τοῖς ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τεθεσπισμένοις ἐναντίον τῶν Καινοτομιῶν τῆς Ρώμης».

Ἐπίσης ἐκύρωσεν τήν ἵδρυσιν τοῦ Ρωσσικοῦ Πατριαρχείου καί ἀπέκρουσεν τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ὡς νεωτερισμόν ἀντιβαίνοντα εἰς Κανόνας καί διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας.

Κυρίως δέ ἐπεσήμανεν τήν ἐμμονήν της εἰς τήν περί τοῦ Πάσχα διάταξιν τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀπηγόρευσε δέ τόν συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά Ἰουδαίων συμφώνως τῷ 1ῳ Κανόνι τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, καί ἀπέκρουσεν καί κατεδίκασεν τό νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον.

Οὕτω ἅμα τῇ ἐμφανίσει του τό νέον Παπικόν Καλενδάριον ἤ ἡμερολόγιον ἤ ἑορτολόγιον ἐκρίθη καί κατεδικάσθη τελεσιδίκως καί ἀπεκλείσθη ἡ εἴσοδός του εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΑΥΤΩΝ

Τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 1583, 1587 καί 1593, αἱ ὁποῖαι κατεδίκασαν τήν Παπικήν ἡμερολογιακήν καινοτομίαν, ἄλλοι σκοπίμως ἠμφισβήτησαν, ἄλλοι δέ ὑπετίμησαν, ἵνα ἀποφύγουν τόν σκόπελον τοῦ δεδικασμένου τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλά οὔτε ἡ ἀξιοπιστία τῶν πηγῶν δύναται νά ἀμφισβητηθῇ, οὔτε τό κῦρος τῶν ἀποφάσεων νά ὑποβιβασθῇ· διότι καί ἱστορικῶς εἶναι πληθωρικά καί ἐπακριβῶς κατωνομασμέναι αἱ ἐν λόγῳ Σύνοδοι, καί τό κῦρος τό ὁποῖον κέκτηνται αὗται αἱ Συνοδικαί Ἀποφάσεις εἶναι ἰσχυρόν καί ἀναμφισβήτητον.

Ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τῆς Κωννπόλεως 1583, μνημονεύεται ρητῶς:

1) Ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Μελετίου, ὁ ὁποῖος εἰς τό Σύγγραμμά του Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τόμος Γ', σελ. 402 (ἐν Βιέννῃ 1784) γράφει: «Πατριαρχεύοντος τούτου τοῦ Ἱερεμίου, Σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κων/πόλει τῷ 1583, ἐπιδημεύσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων». (Ἐκκλησ. Ἱστορία Μελετίου, Τόμος 3ος, σελίς 402, παράγρ. 9).

2) Ὑπό τοῦ Ἀθανασίου Κομνηνοῦ Ὑινηλάντου, ὁ ὁποῖος εἰς τό σύγγραμμά του «Τά Μετά τήν ῞Αλωσιν» σελ. 111-112 (ἐν Κων/πόλει 1870) γράφει: Ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β΄ «συγκροτεῖται Σύνοδος Μητροπολιτῶν ἐν Κων/πόλει, παρόντος καί τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου καί κατεκρίθη τό ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ', εἰσαχθέν Καλενδάριον καί οὐκ ἀπεδέχθη αὐτό κατά τήν τῶν Λατίνων αἴτησιν».

3) Ὁ Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Φιλάρετος Βαφείδης (1850-1933) εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν του Ἱστορίαν, τόμος 3ος, σελ. 124-125, Κων/πολις 1912, γράφει: «…. Ὁ Ἱερεμίας ἔχων ὑπ' ὄψιν τάς δυσκολίας τῆς ἐφαρμογῆς ἀπορρίπτει τήν πρότασιν τοῦ Πάπα, κοινῶς δέ μετά τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου ἐκδίδωσι τό 1583 ἐπιστολήν ἐν ᾖ καθορίζων τάς τέσσαρας διατάξεις τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καταδεικνύει καί τάς ἐλλείψεις τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐγράφη συνεπείᾳ τῆς κατά τό ἔτος ἐκεῖνο συγκροτηθείσης Συνόδου, ἥτις κυρίως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τό Γρηγοριανόν ῞Ημερολόγιον. (Βλ. καί Δοσιθέου «Τόμος Ἀγάπης», σελ. 538).

4) Ὁ Μητροπολίτης Αθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἰς τό ἔργον του «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἀλεξανδρείας» (Ἀλεξάνδρεια 1935) σελ. 628 γράφει: «τῇ 20 Νοεμβρίου 1583 ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας, παρόντος τότε ἐν Κων/πόλει καί τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου, συνοδικῶς διασκεινάμενος ἀπέκρουσε τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον». Καί ἐν τῷ «Ἐκκλησιαστικῷ Κήρυκι» 14.4.1918, σελ. 172-173 γράφει ὁ ἴδιος ὡς Ἀρχιμανδρίτης καί Πανεπιστημιακός διδάσκαλος: «ὁ Πατριάρχης ἐξέδωκε συνοδικήν ἀπόφασιν, δι' ἧς κατεδίκαζε τήν γενομένην μεταρρύθμισιν τοῦ ἡμερολογίου».

Ὡσαύτως ποιεῖ λόγον καί ἐν τῇ Ἱστορίᾳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων.

Παρομοίως μαρτυρεῖται καί ἡ Σύνοδος τοῦ 1587 τόσον ἀπό τούς προμνημονευθέντας Φιλάρετον Βαφείδην (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 125) καί Α.Κ. Ὑινηλάντου (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 113) ὅσον καί ἀπό πλείστους ἄλλους.

Ἐξαιρέτως ὅμως μνημονεύεται καί ὑπογραμμίζεται ὑπό πάντων ἡ Σύνοδος τοῦ 1593.

Δέν θά ἀναφέρω τούς προηγουμένους ἱστορικούς ἀλλά μόνον αὐτόν τόν μεταρρυθμιστήν τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ὁ ὁποῖος ἐν τῷ «Ἐκκλησιαστικῷ Κήρυκι» φ. 146/1918 γράφει:

«Ἐπισημότερον ἀπεκρούσθη τό ἡμερολόγιον μετά τριετίαν, ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης ἐνδημούσης Συνόδου τῷ 1593, ἧς συμμετέσχον ἐκτός τοῦ Ἱερεμίου, ὁ Αλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς ἐπέχων καί τόν τόπον τῆς Ἀντιοχείας καί ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί πλεῖστοι Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη ἐν αὐτῇ ὡς νεωτερι σμός ἀντισαίνων εἰς κανόνας καί διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας. (Ἐκκλ. Κῆρυξ Φ. 146/1918).

Ὁ αὐτός δέ πάλιν εἰς τό ἔργον του «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν σελίδι 482 λέγει:

«Μεταβάς δέ εἰς Κωνσταντινούπολιν (ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος ὁ Δ') τῷ ἔτει ἐκείνῳ συμμετέσχε τῆς ἐκεῖ συγκροτηθείσης Συνοδικῆς διασκέινεως πρός ἀποκήρυξιν τοῦ Γρηγοριανοῦ ῞Ημερολογίου, διά τοῦ ὁποίου ἐσκόπει ἡ Λατινική Ἐκκλησία νά παραπλανήση τούς Ὀρθοδόξους… Ἀλλ' οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι καί Θεολόγοι ἐν οἷς ἐπρώτευε τότε ὁ Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, διαδεχθείς τόν Σίλβεστρον ἐν τῷ Πατριαρχικῷ θρόνῳ τῆς Ἀλεξανδρείας, δραστηρίως ἀπέκρουον τόν ἀπό τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας κίνδυνον. Τῆς ἀποκρούσεως ταύτης συμμετεῖχε διά τοῦ Πατριαρχικοῦ αὐτοῦ κύρους καί ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος, ὅστις φαίνεται ὅτι μετά τήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ ῞Ημερολογί ου μετέβη εἰς Ἱεροσόλυμα».

ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΣΥΝΟΔΩΝ

Πρέπει νά τονισθῇ, ὄχι μόνον ἡ ἱστορικότης – ἀξιοπιστία τῶν πηγῶν περί τῶν ἐν λόγω Συνόδων, ἀλλά πρό πάντων καί τό κῦρος αὐτῶν τῶν Συνόδων καί τῶν ἀποφάσεών των.

Αἱ προμνημονευθεῖσαι Σύνοδοι τῆς Κωνργπόλεως 1583, 1587 καί ἰδιαιτέρως τοῦ 1593 εἶναι Κανονικαί καί Ὀρθόδοξοι Σύνοδοι! Εἰδικώτερον:

- Δέν εἶναι τοπικαί Σύνοδοι, ἀλλά Πανορθόδοξοι, δι᾽ ὧν ὡμίλησεν ἡ Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τό ῞Εν ῞Αγιον Πνεῦμα, τό λαλῆσαν καί εἰς τάς Οἰκουμενικάς καί λοιπάς ἁγίας Συνόδους.

- Αἱ ἅγιαι αὗται Σύνοδοι, ἔχουσιν ἐσωτερικόν σύνδεσμον καί ἀδιάσπαστον ἀλληλουχίαν πρός ἁπάσας τάς προηγηθείσας ἁγίας Συνόδους.

- Αἱ ἀποφάσεις τῶν ἐν λόγῳ Συνόδων ἔχουσιν ἀναμφισβήτητον κῦρος, εἶναι ἀπολύτως σεβασταί[4], ἡ δέ ἀθέτησίς των ἀποτελεῖ ἀθέτησιν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί βλασφημίαν κατά τοῦ ῾Ενός Ἁγίου Πνεύματος, ὅπερ ἐλάλησεν εἰς τάς Ἁγίας Οἰκουμενικάς Συνόδους καί εἰς τάς ἐν λόγῳ Πανορθοδόξους, αἵτινες ἐκείνων ἑπόμεναι ἐθωράκισαν τήν Ἐκκλησίαν κατά τόν 16ον αἰῶνα.

- Τό κῦρος λοιπόν τῶν ἐν λόγῳ Ἁγίων Πανορθοδόξων Συνόδων εἶναι τό αὐτό μέ τό κῦρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἔνθεν μέν διότι συμμετέχει εἰς αὐτάς ἡ Καθολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔνθεν δέ διότι αἱ ἅγιαι αὗται Σύνοδοι ἔχουσι ἀδιάσπαστον ἐσωτερικήν ἀλληλουχίαν καί ἀποτελοῦν προέκτασιν τοῦ ἑνός καί αὐτοῦ Ὀρθοδόξου Πνεύματος, ὅπερ διακρίνει τάς ἑπτά Ἁγίας Οἰκου μενικάς Συνόδους. Ὁ Ἱεροσολύμων Δοσίθεος ἐν τῷ βιβλίῳ του «Ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», τήν Σύνοδον τοῦ 1593 ὀνομάζει «Μεγάλην Οἰκουμενικήν Σύνοδον»: «Τέσσαρα μεγάλα θηρία ἐγέννησεν ὁ ΙΣΤ' αἰών: Τήν αἵρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἵρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἵρεσιν τῶν Γιεζουβιτῶν καί τήν αἵρεσιν τοῦ νέου Καλενδαρίου· καί κατά μέν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καί Καλβίνου ἔγραψαν οἱ… κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ νέου Καλενδαρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος τῷ 1593».