ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ , Ο ΝΕΟΣ ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΟΣ ! Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ ΔΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΙΕΦΥΛΑΧΘΗ ΚΑΙ ΔΙΕΣΩΘΗ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !

ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ , Ο ΝΕΟΣ ΑΓΙΟΣ  ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΤΟΥ 20ου  ΑΙΩΝΟΣ ! Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ ΔΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ  ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΙΕΦΥΛΑΧΘΗ ΚΑΙ ΔΙΕΣΩΘΗ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ! . ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ  ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΜΟΛΥΝΤΟ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥΣ . ΖΟΥΣΕ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΠΗΛΑΙΟ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΜΕ ΑΥΣΤΗΡΑ ΝΗΣΤΕΙΑ , ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ , ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΕΥΔΟΚΗΣΕ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΚΕ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΗΓΗΘΗΚΕ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΔΙΩΓΜΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ , ΔΕΝ ΠΤΟΗΘΗΚΕ ΟΜΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟΝ ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ  ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ! .

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ  ΕΔΩ ,ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF 
ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΣΑΛΠΙΞ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ

ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ  ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ  ΔΙΑΛΟΓΟΣ κατ’ ἀλφαβητικήν σειράν.

Ἐν ὧ ὁ ἁμαρτωλὸς τῆ Θεοτόκω διαλεγόμενος καὶ τυχεῖν σωτηρίας δεόμενος.

ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. † ΑΓΙΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ κ.κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ἐν ὧ ὁ ἁμαρτωλὸς τῆ Θεοτόκω διαλεγόμενος καὶ τυχεῖν σωτηρίας δεόμενος.

ΝΟΥΘΕΣΙΑ ΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΤΙΧΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΜΗ ΠΑΡΑΔΕΧΕΣΘΕ

ΤΟ ΚΑΙΝΟΤΟΜΗΘΕΝ ΝΕΟΝ ΠΑΠΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ!

ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΩΝ  Γ.Ο.Χ.  +  ΑΓΙΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ κ.κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ὁ δὲ Ἀντιχρυσόστομος ἐπέτρεψε νὰ πάῃ

τὸ Πάσχα μας τὸ ἅγιον καὶ εἰς τὸν μῆνα Μάῃ.

Θρησκείαν Θεοδίδακτον τόλμησαν ν’ἀλλάξουν,

ποὺ ἄγγελοι τῶν Οὐρανῶν φοβούνται νὰ πειράξουν.

Γιὰ νὰ δοξάξονται στὴ γῇ, ὡς νέοι νομοθέται,

πίστιν Χριστοῦ κατέστρεψαν, αὐτοὶ οἱ καινοθέται.

Νόμον Θεοῦ κατέστρεψαν, Χριστοῦ δικαιοσύνης,

καθεῖλον τὸν φραγμὸν αὐτῆς, ἀρχιερεῖς αἰσχύνης.

Πνεῦμα Θεοῦ κατέλιπον, Πνεῦμα Θεοῦ σοφίας,

ἕν πρόσωπον ἰσόθεον, Τριάδος τῆς ἁγίας.

Καὶ τῶρα βλασφημοῦν αὐτοί, Ἀγίαν μας Τριάδα,

πιστοὺς πλανοῦν τοὺς πανταχοῦ καὶ ὅλην τὴν Ἑλλάδα.

Ἐκεῖνοι ποῦ εἰσχώρησαν, εἰς τὴν κακοδοξίαν,

πίστιν Χριστοῦ ἠρνήθησαν, πήγαν εἰς προδοσίαν.

Καὶ ὅσοι εἰς τὸ Παπικὸν ἀκολουθοῦν καὶ τρέχουν,

ἅγιον Πνεῦμα ἔχασαν, Πνεῦμα Θεοῦ δὲν ἔχουν.

Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ τέλειοι ὅσοι εἶσθε,

φύγετε τὸ πλανώμενον, τὸ ψεύτικον ἀφῆστε.

Νεοημερολόγιον τοῦ Σατανᾷ ἀγκύστρι,

καὶ ὅσους ἐξεγέλασε τοὺς φόρεσε καπίστρι.

Χριστιανοὶ ποῦ ἔμειναν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν,

τρώγουν δεῖπνον τὸν Μυστικὸν θείαν μυσταγωγίαν.

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΔΙΑ ΣΤΙΧΩΝ

ΔΙΑΛΟΓΟΣ κατ’ ἀλφαβητικήν σειράν.

ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. † ΑΓΙΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ κ.κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ἐν ὧ ὁ ἁμαρτωλὸς τῆ Θεοτόκω διαλεγόμενος καὶ τυχεῖν σωτηρίας δεόμενος.

Ἁμαρτωλὸς : Ἀνύμφευτε, Θεόνυμφε, Οὐρανοῦ, γῆς Κυρία, σῶσον με τὸν ταλαίπωρον, Θεοῦ Μήτηρ Μαρία.

Θεοτόκος : Βέβαια ἤθελες σωθῆ, εἶ μέν μετανοήσης· εἰ δὲ μὴ εἰς τὴν κόλασιν, Θέλεις νὰ καταντήσεις.

Ἁμαρτωλὸς : Γνωρίζεις Παναγία μου πόσον σὲ ἀγαπούσα· μέ πόθον καὶ εὐλάβειαν, πόσον σὲ προσκυνούσα.

Θεοτόκος : Δὲν προξενεῖ ἡ εὐλάβεια κι’ ἡ ἀγάπη σωτηρίαν χωρὶς τὰ ἔργα τὰ καλὰ ψυχῆς τὴν ἰατρείαν.

Ἁμαρτωλὸς : Ἐλέησόν με κράζω σοι· κατὰ τὸ ἔλεός σου· εὔσπλαγχνος πολυέλεος εἶναι γὰρ ὁ Υἱὸς σου.

Θεοτόκος : Ζητεῖς πρᾶγμα ἀδύνατον εἶναι δὲ ὁ Υἱὸς μου· εὔσπλαγχνος ἄλλὰ δίκαιος, ὑπάρχει ὁ Θεὸς μου.

Ἁμαρτωλὸς : Ἠθέλησα πολλές φορές ἵνα μετανοήσω· ὁ κόσμος δὲ εἶναι γλυκύς καὶ σύρνομαι ὀπίσω.

Θεοτόκος : Θέλεις καὶ ἀποφάσισε τὴν γνώμην σου βιάζου· τὴν Βασιλείαν Ουρανῶν οἱ βιασταὶ ἁρπάζουν.

Ἁμαρτωλὸς : Ἱλάσθητι μοι Δέσποινα εἰς σὲ μόνην ἐλπίζω· μετὰ Θεὸν ὁ ἄθλιος ἐκ μήτρας σὲ γνωρίζω.

Θεοτόκος : Καλὴ εἶναι ἡ ἐλπὶς καὶ σώνει τὴν ψυχήν σου καὶ ἔργα ὅμως πρόσθεσε καλὰ εἰς τὴν ζωὴν σου.

Ἁμαρτωλὸς : Λύτρωσαί με πανάχραντε πυρὸς τοῦ αἰωνίου· ὅσα γάρ θέλεις δύνασαι ὡς Μήτηρ τοῦ Κυρίου.

Θεοτόκος : Μή με ἐνοχλῆς ταλαίπωρε μέ τὴν πολυλογίαν· εἰς ἄνθρωπον ἁμαρτωλόν, δέν δίδω εὐλογίαν.

Ἁμαρτωλὸς : Νινευΐτας ὁ Κύριος ἔσωσε καὶ τὴν πόρνην· σῶσον κἀμὲ Κυρία μου, κράζω ὡς τὸν Τελώνην.

Θεοτόκος : Ξύπνησε ἀπὸ τὰ κακὰ προσέπεσε, ὡς ἐκείνη καὶ θέλει σώσει καὶ ἐσὲ, Θεοῦ ἡ καλωσύνη.

Ἁμαρτωλὸς : Ὅλας τὰς ἁμαρτίας μου συγχώρησον Κυρία· ἔχεις γὰρ ὑπακούοντα τὸν Θεὸν Παναγία.

Θεοτόκος : Πολὺ καλὰ, συγχώρησιν, δίδει ἁμαρτημάτων· ὁ Κύριός μου πλήν ζητεῖ τὴν ἀποχὴν πταισμάτων.

Ἁμαρτωλὸς : Ρεῖθρα θερμῶν δακρύων μου μὴ ἀποσιωπήσεις μετανοῦντα δοῦλον σου, δέξαι μὴ με ἀφήσης·

Θεοτόκος : Σὲ δέχομαι ὑπήκουσα, τὴν παρακαλεσίν σου· πρόσεχε ὅμως μὴ στραφῆς ἀπ’ τὴν ὑποσχεσίν σου.

Ἁμαρτωλὸς : Τὴν χάριν σου Κυρία μου φθέγγομαι καὶ οὖ κρύπτω, εὐχαριστῶ εὐχαριστῶ στοῦς πόδας σου προσπίπτω.

Θεοτόκος : Ὕμνησον εὐχαρίστησον Θεὸν τὸν Λυτρωτήν σου καὶ δούλευε καὶ λάτρευε αὐτὸν τὸν ποιητήν σου.

Ἁμαρτωλὸς : Φωνάς εὐχαριστήριους τε Θεοῦ καὶ Σοῦ Κυρία θέ ν’ ἀναπέμπω ἑκάστοτε Θεοτόκε Μαρία.

Θεοτόκος πρὸς τὸν Χριστὸν : Χάριν τὴν σὴν κατάπεμψον παμφίλτατε Υἱὲ μου εἰς τὸν μετανοοῦντα φιλάνθρωπε Θεὲ μου.

Ἁμαρτωλὸς : Ψάλλω κηρύτω καὶ λαλῶ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας τὴν δόξαν σου Θεόνυμφε καὶ τὰς εὐεργεσίας.

Ἁμαρτωλὸς πρὸς τὸν κόσμον : Ὦ κόσμε τετραπέραντε, ἄλλη δὲ σὲ φυλάττει εἰμὴ Παρθένος τοῦ Θεοῦ, Δόξα Αὐτῆς τὸ Κράτει.

ΠΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Πρὸς τὰ πνευματικά μου τέκνα καὶ τοὺς ἀπανταχοῦ γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς.

Ἐρευνάτε τὰς Γραφὰς ὅτι ἐν αὐταῖς δοκείτε, ζωήν αἰώνιον ἔχειν.

Ἐπεὶ ὁ παρὼν αἰὼν 8ος καὶ τελευταῖος ἐσχάτων πονηρῶν ἡμερῶν, ὡς ὁ Θ. Ἀπόστ. Παῦλος ὁ τῆς Οἰκ. κῆρυξ λέγει. «Ἀδελφοί, Βλέπετε καί ὡς Τέκνα Φωτὸς περιπατείτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἠμέραι πονηραί εἰσιν... Μὴ ἐν κώμοις καὶ μέθαις, κοίταις καὶ ἀσελγίαις... καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίαν... καὶ μὴ πλανάσθε ὅτι, οὔτε πόρνοι καὶ μοιχοί, οὐδὲ πλεονέκται, οὐδὲ ἀρσενοκοίται, καὶ εἰδωλολάτραι· οὐχ ἅρπαγες, οὐ λοίδωροι, οὐ μέθυσοι, οὐδὲ μαλακοί Βασιλείαν Θεοῦ κληρονομήσουσιν» Ὡς καὶ ἐν τῇ ἀποκαλ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. «Καὶ εἶδον ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένη, πυρὶ καὶ θείῳ βεβλημένους· Πόρνους, μοιχοὺς καὶ φαρμακούς, ψεύστας τε καὶ κλέπτας, ὧ ἐστι δεύτερος θάνατος».

Προβλέποντες, καὶ προφητεύοντες οἱ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, καὶ ἐπίγειοι ἄγγελοι, τὴν σημερινὴν ἐλεεινὴν ἀξιοθρήνητον καὶ ἀξιοδάκρυτον κατάστασιν τῶν ἐν ἐσχάτοις καιροῖς 8-ιτῶν ἀνθρώπων, οἵτινες διανύουσιν ἄσωτον καὶ παμβέβηλον αἰσχρότατον διεφθαρμένον βίον, ἐκ μόνης αἰτίας τῆς τελείας ἀπομακρύνσεως τῆς μελέτης καὶ ἀναγνώσεως των Θείων καὶ Ἁγίων Γραφῶν, τῶν Θρησκ. Ἱ. ὡφελ/των ψυχ/των Βιβλίων Ὀρθ. Καθολ. ἁγίας Μ. μας Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἀντ’ αὐτῶν τῶν νουθ/κῶν ψυχῆς καὶ σώματος Θ. καὶ ψυχοσωτηρίων Ἱ. Βιβλίων, καὶ ἀναγινώσκουσιν ὅσα οἱ ἄθεοι, μασσώνοι, καὶ αἰρετικοί κακόδοξοι Φράγκοι, διαμαρτυρόμενοι, πρωτεστάντες κ,λ.π. εἰσήγαγον διὰ τῆς ὡς δῆθεν ἐρμηνείας τῶν Θείων Γραφῶν, ὡς καὶ δι’ ἄλλων ἀνηθίκων καὶ αἰσχρῶν μυθιστορημάτων, καὶ ἄλλων πολλῶν παμβεβήλων λόγων, ὡς καὶ μέσω τῶν Κινηματογράφων καὶ Θεάτρων, καὶ ἀπεμάκρυναν τοὺς Ὀρθ. Χριστιανούς, ὡς καὶ διὰ τοῦ σχίσματος Φράγκων δυτικής Ἐκκλησίας τοῦ Παραφρ. Ἀντιχρίστου Πάπα, ὡς βλέπετε ποὺ ἔφεραν αὐτὸν τὸν Λαὸν τὸν Ἐλληνικὸν τὸν ἐκλεκτὸν καὶ περιούσιον, τὸν ἐπαινεθέντα παρὰ τοῦ Δ. Ἰησοῦ Χριστοῦ, συνεβούλευον καὶ προέτρεπον ὅτι ἡ μόνη σωτηρία τῶν θελόντων σωθήναι Πιστῶν καὶ Ὀρθ. λοιπῶν χριστιανῶν, εἶναι ἡ καθημερινὴ ἀνάγνωσις Θ. καὶ Ἱ. Βιβλίων.

Ὅτι καθὼς ἐκ τῆς ἀναγνώσεως Ἱ. Βιβλίων «εὐρήσουσι ζωήν αἰώνιον», ἐκ τῆς ἀπομακρύνσεως αὐτῶν «εὐρήσουσι Κόλασιν αἰώνιον». Διὰ ταύτην οὖν τὴν αἰτίαν καὶ ἡμεῖς ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου, καὶ Τέκνα μου ἀγαπητά καὶ Πν. ἐν Κῳ περιπόθητα, ἀκούοντες τὴν Θ. Π. Φωνὴν «μὴ ζήτει τὸ σεαυτοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ τοῦ ἐτέρου» ὡς καὶ τοῦ Προφήτου Ἀμὼς λέγοντος «Λιμὸν μέγαν ἐπάξω ἐπὶ τῆς γῆς οὐχ ἄρτου καὶ δίψης ὕδατος· ἀλλὰ Λόγου Θεοῦ, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ». Διὰ ταύτην, λέγω, τὴν αἰτίαν, ὡς βλέπετε ἀγαπητοί, διὰ πολλῶν κόπων καὶ δαπανῶν ἀδρῶν, γράφομεν καὶ ἀνατυπώνομεν βιβλία καὶ ἐξ ἀρχαίων χειρογράφων, πάνυ σπουδαία καὶ Θ. ἀλλὰ καὶ δυσευρέτων, ὡς καὶ δωρεάν εὐλογίας Χ. καὶ διὰ μιᾶς ψυχῆς σωτηρίας ἀθαν. καὶ πολυτιμήτου, δι’ ἧς καὶ ὅλος ὁ φαιν. κόσμος οὐκ ἦν ἀντάξιος, κατὰ τὴν τοῦ Κυρίου φωνήν «Τί γὰρ ὡφελήση ἄνθρωπος, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τὶ δώσει, ἄνθρωπος, ἀντάλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ»; Ὁ Π. καὶ Φ. καὶ Ἀγαθὸς Θεός, «ὀ πάντας ἀνθρώπους θέλων σωθήναι, καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν ὁ μὴ θέλων τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἔως τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζὴν αὐτόν».

Ἡ Θ. Α. χάρις καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεός του, ὠκονόμησεν, ἵνα καὶ τοῦτο τὸ Θ. καὶ ὡφελ/τον καὶ λίαν κατανυκτικώτατον ψυχ/τον βιβλιαρίδιον εἰς φῶς ἔλθη, ὡς καὶ δωρεὰν Χ. εὐλογίας καὶ ψυχικῆς ὡφελείας ἀδελ. Καὶ Πν. τέκνων κλπ. δίδεται, ὡς καὶ ὀφείλουσι τοῖς πᾶσι μεταδώσωσιν, οὐ μόνον πρὸς στήριξιν ἀληθοῦς Πίστεώς μας Ὀρθ. Μ. μας Χριστοῦ Ἐκκλησίας Καθ. καὶ Ἀποστ. ἀλλὰ καὶ πρὸς διόρθωσιν βίου, καὶ οὐ μόνον εἰς ὁλίγους, ἀλλ’ εἰ δυνατόν εἰς πάντας δώσητε νὰ ἀναγνώσουν εἰ δι’ ἄλλως ὅπερ καὶ μὴ γένοιτο! Οὐ μόνον ὑμεῖς ὡς ἐξ ἀμελείας καὶ καταφρονήσεως οὐκ ἐπισταμένης καὶ οὐχ ἄπαξ μόνον ἀναγνώσητε, καὶ τοῖς ἄλλοις οὐ μεταδώσητε ἀδελφοῖς καὶ παρ’ ὑμῖν ζητήσῃ ἐν ἡμερα κρίσεως ὁ Κύριος λόγον, ὡς τὸ τάλαντον κρύψαντες. Εἴθε οὖν ἵνα πολλαπλασιάσητε, καὶ ἀκούσητε παρὰ τοῦ Δεσπότου Ἰησοῦ Χριστοῦ μας. «Εὖ δοῦλε ἀγαθέ καὶ πιστέ, ἐπὶ ὀλίγων ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὰ καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου», ἦς τῆς μερίδος τύχοιμεν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ἐν Κῳ Ἰησοῦ τῷ Κῳ πρεσβ. Α.Μ.Α.Κ.Θ. Παναγίας μας. Ἀμήν γένοιτο!

Ὁ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, 1936 Ἁγιορείτης Κρής.

                                            Ἐπιστολὴ νουθετικὴ καὶ πάνυ συμβουλευτική.

Τοῖς ἀγαπητοῖς μας ἐν Χριστῷ ἀδελφοῖς καὶ πνευματικοῖς μας

ἐν Κυρίῳ ποθεινοτάτοις καὶ πεφιλημένοις μας εὐλαβεστάτοις τέκνοις.

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ ἀεὶ ἐρῷ χαίρετε! Πατρικῶς καὶ πνευματικῶς ἐπευχόμεθα εὐλογοῦμεν.

Δόξα Θεῷ πάντων ἕνεκα. Δι’ ἱκεσιῶν Κυρίας Θεοτόκου Παναγίας μας ψυχῆ τε καὶ σώματι ὑγιαίνομεν, τοῦτ’ ὅπερ καὶ δι’ ὑμᾶς τὸ αὐτὸ ποθοῦμεν. Διηνεκῶς δὲ καὶ ἐνθέρμως πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Κύριον δεόμεθα ὑπὲρ ὑμῶν, πρὸς νκηφόρον ἀντιμετώπισιν τῶν διαφόρων ἐρχομένων πειρασμῶν, εἴτε παραχωρήσει Θεοῦ ἢ ἐνεργεία δαιμόνων ἢ καὶ φθόνω κακόβουλων καὶ πονηρῶν ἀνθρώπων. «Δι’ ὑπομονῆς τρέχομεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορώντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν», ὡς λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος, καὶ ὡς λέγει καὶ ὁ Κύριος ἠμῶν ἐν τῶ Ἱερῶ Εὐαγγελίῷ : «Ἐν τῇ ὑπομονὴ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν. Ὁ γὰρ ὑπομείνας ἕως τέλους, οὗτος σωθήσεται.

Ἂς κλαίωμεν καὶ θρηνῶμεν νυχθημερὸν τὴν ἐλεεινήν, ἀξιοδάκρυτον καὶ ἀξιοθρήνητον κατάστασιν τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων. Καὶ τοιαύτη οὐκ ἔφανη ἀπὸ κτίσεως Κόσμου (7445 ἔτη μέχρι σήμερον), θλιβερὰ λέγω καὶ ἀξιοδάκρυτος : α) διὰ τοὺς πολεμοῦντας ἀθέους, β) διὰ τοὺς Μασσώνους καὶ γ) διὰ τοὺς Μπολσεβίκους ἤτοι τοὺς Κομμουνιστάς. Οὗτοι οὔτε εἰς Θεὸν πιστεύουσιν, οὔτε εἰς ἔνσαρκον οἰκονομίαν Χριστοῦ, οὔτε εἰς Κρίσιν καὶ ἀνταπτοδοσιν, οὔτε εἰς Ἀγγέλους, οὔτε δαίμονας παραδέχονται. Ὅταν φθάση ὀ ἀσεβῆς εἰς βάθος κακῶν, καταφρονεῖ, καὶ τότε φόβος Θεοῦ οὐκ εἰσελεύσεται ἐν τῇ καρδία αὐτοῦ· εἰ δὲ καὶ εἰσελεύσεται, ταχέως καὶ ἐξελεύσεται. Δυστυχῶς ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου, τοσούτον μέγα ὀλίσθημα ὑπέστη ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαὸς καὶ ἐξέπεσεν.

Ὁ λαός, λέγω, ὁ Ἑλληνικός, τὸ Ἔθνος τὸ ἅγιον, τὸ βασείλειον Ἱεράτευμα, ὁ νέος Ἰσραήλ, ὁ λαὸς  ὁ  περιούσιος,  ὅστις  ὑπ’  αὐτοῦ τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπηνέθη : «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῆ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου». Καὶ ποῖος ἐκ τῶν σημερινῶν ἐπιστημόνων γνωρίζει τὴν πίστιν μας; Καὶ ἐὰν ἐρωτηθῆ, πὼς ἐστερεώθη - καὶ  μετὰ τοσούτους μεγάλους καὶ σκληροὺς τῶν δέκα τυράννων  Ρωμαίων Αὐτοκρατόρων, τῶν πεπλανημένων αὐτῶν εἰδωλολατρῶν, Νέρωνος, Τραϊανοῦ, Σεπτιμίου, Σεβήρου, Δεκίου,   Οὐαλεριανοῦ, Αὐρηλιανοῦ, Διοκλητιανοῦ, Μαξιμιανοῦ, Ἰουλιανοῦ του Παραβάτου κ.λ.π., - τὶ θὰ ἀποκριθῆ; Μάλιστα, ὁ φοβερὸς Δέκιος· ἀπογοητευθεῖς ἀπὸ τὸ ἀκατάβλητον καὶ ἀτρόμητων τῶν Χριστιανῶν, εἰπεν : «Ἡμεῖς ἀπηυδήσαμεν,   ἵνα τοῦ λοιποῦ σφάζωμεν καὶ θανατώνωμεν τοὺς Χριστιανούς!   Τοῦ λοιποῦ οὐ πλέον βασανίζωμεν καὶ θανάτω τιμωροῦμεν,  τοὺς μὴ δεχομένους προσκυνεῖν τοὺς ἀθανάτους θεούς. Ἀλλ’ οἱ μὲν θελήσαντες ἀπονεμεῖν αὐτοῖς σέβας, συμφώνως τῆ βασιλικὴ προσταγή, μεγάλων δωρεῶν ἀξιωθήσονται. Οἱ δὲ ἀρνούμενοι, οἰκειοθελῶς καὶ ἀφ’ ἑαυτῶν ρίπτεσθαι ταῖς ἀνημμέναις καμίνοις δι’ ἀγάπην τοῦ ἑαυτῶν Χριστοῦ. Καὶ τότε ἔβλεπε τὶς θέαμα ἐξαίσιον καὶ φοβερόν! Πάμπολλοι ἄνθρωποι   ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ γέροντες, ὡς καὶ μητέρες κρατούσαι εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτῶν βρέφη καὶ τὰ ἄλλα μικρὰ παιδὶα ἀκολουθοῦντα, νὰ ρίπτωνται μόνοι ἐντὸς τῶν καμινίων, κινούμενοι ἀπὸ τὸ ἔνθεον καὶ ἐγκάρδιον πῦρ τῆς ἀγάπης καὶ τὸν ὑπερφυσικὸν ζῆλον πρὸς τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ μιμούμενοι τοὺς ἐν τῇ ἐπταπλασίως καιομένη καμὶνῳ   βληθέντας τρεῖς παίδας, καὶ ἐκεῖ νὰ προσφέρωνται θυσία πίων καὶ μεμυελωμένη τῷ ἀληθινῷ καὶ ζώντι Θεῶ. Οἱ ἄγγελοι ἐξίσταντό! Οἱ δαίμονες φρυαττόμενοι ἐθρήνουν καὶ ὡλόλυζον!   ὅτι οἱ ἐν σώματι θνητοὶ ὅντες, τοὺς ἀσωμάτους ἀθανάτους ἐνικησαν. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ μάρτυρες, οἱ ἐν καμίνοις ριφθέντες, εἶναι ἀνώνυμοι. Οἱ δὲ εὐρεθέντες γεγραμμένοι εἰς τοὺς κώδικας τῶν δέκα Βασιλέων ἦσαν ἕνδεκα ἑκατομμύρια, διὰ πυρός,  ξίφους καὶ πνιγμοῦ θανατωθέντες μᾶλλον, παρὰ νὰ ἀρνηθῶσι τὴν πίστιν αὐτῶν. Καὶ δὲν ἦσαν ὅλοι ἁπλῶς τυχαίοι ἄνθρωποι - πτωχοι, ἀμαθεῖς, λεμβοῦχοι ἢ ἀχθοφόροι, ἀλλὰ καὶ Βασιλεῖς καὶ Ἡγεμόνες, καὶ πλούσιοι καὶ ἐπιστήμονες, ὡς ὁ μέγας Ἱερομάρτυς Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ἐπίσκοπος Σμύρνης κ.λ.π., ἡ μεγαλομάρτυς καὶ νύμφη τοῦ Χρίστου, σοφωτάτη καὶ πάγκαλος Αἰκατερίνη κ.λ.π., ὅπου ἑορτάζονται καθ’ ἡμέραν χιλιάδες. Ἀλλὰ διὰ νὰ σηκώσωμεν ἀπὸ τὸ μέσον πᾶσαν ἀμφιβολίαν ἐκεῖνων ὅπου ζώσι μόνον μὲ τὴν αἴσθησιν, καὶ οὐδέποτε ἠδυνήθησαν νὰ ἴδουν μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς τὰ δίκαια κρίματα τοῦ Θεοῦ, ἂς ἐνθυμηθῶμεν ἐκείνους τοὺς μακάριους τρεῖς παίδας, ὅπου τιμᾷ καὶ ψάλλει καθ’ ἐκάστην ἡ Ὀρθόδοξός μας Ἐκκλησία.

Ἐκείνους, λέγω, ὑποθέσατε ὅτι σήμερον τοὺς βλέπετε δεμένους καὶ ἐρριμένους μέσα εἰς ἐκείνην τὴν φρικτὴν κάμινον. Τὶς νὰ μὴ λυπηθῆ εἰς τοιαύτην θέαν; τὶς νὰ μὴ χύσῃ δάκρυα; τὶς νὰ μὴ βγάλη μέσα ἀπὸ τὸ στήθος βαθὺν ἀναστεναγμὸν εἰς τοιαύτην καταδίκην καὶ τοιούτον φοβερὸν κίνδυνον; Καὶ ὅμως μέσα εἰς αὐτὴν τὴν κάμινον, μέσα εἰς αὐτὴν τὴν φαινομένην ἐσχάτην δυστυχίαν, εὗρον ἐκεῖνοι οἱ μακάριοι τὴν ὑπερτάτην τιμήν. Ἠξιώθησαν τοιαύτης χάριτος, ὅπου καὶ αὐτὸς ὁ Ναβουχοδονόσορ, καὶ ἐτίμησε, καὶ ἐπροσκύνησε· «Τότε ὁ βασιλεύς, καὶ ηὔξησε αὐτούς, καὶ ἠξίωσεν αὐτοὺς ἡγεῖσθαι πάντων τῶν Ἰουδαίων τῶν ἐν τῇ βασιλεία αὐτοῦ». Παράδειγμα καὶ εἰκὼν ἐκεῖνοι οἱ τρεῖς παῖδες τῶν σημερινῶν δυστυχισμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Αὐτοὶ φαίνονται εἰς τοὺς ὀλιγόπιστους, ὡσὰν νὰ εἶναι ἀπεγνωσμένοι, καταδικασμένοι, ἐρριμμένοι μέσα εἰς κάμινον καυστικὴν τῶν δυστυχιῶν, κοταφρονήσεων, προστιμάτων καθημερινῶν, καὶ ὅμως εὑρίσκονται εἰς τὸ μέσον τῆς πλέον ὑψηλοτέρας εὐτυχίας, ἔφθασαν εἰς πολύτιμον στέφανον τοῦ μαρτυρίου, καθὼς μὲ χρυσοῦν κάλαμον, ἐξηγῶν ὁ Θεόσοφος Ἰωάννης τὸ Δαβιτικὸν ἐκεῖνο : «εἰς μνημόσυνὸν αἰώνιον ἔσται δίκαιος», συμπεραίνει λέγων : τὸ γύμνάσιον τῆς εὐσέβειας, μαρτύριόν ἐστι, προφανὲς καὶ ὡμολογημένον.

Λοιπόν, μάθε ἀπὸ ταῦτα τὰ λόγια, ὅτι ταῦτα τὰ καθημερινά, προστίματα, οἱ πειρασμοί, ἀρπαγαὶ ὑπαρχόντων, ζημίαι, καταφρονήσεις, καὶ ἄλλα παρόμοια, ὅσα οἱ Ὀρθόδοξοι τούτου τοῦ καιροῦ δοκιμάζουσι μὲ διαφόρους τρόπους ἀπὸ διάφορα πρόσωπα, αὐτὰ ἤξευρε πὼς δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ γυμνάσιον εὐσεβείας, καὶ ἀκολούθως μαρτύριον φανερὸν καὶ ὁμολογούμενον καὶ τὸ αἴτιον φανερόν, καθὼς ὁ ἴδιος διδάσκαλος μὲ τὴν συμφωνίαν καὶ ἄλλων θεοκηρύκων πατέρων βεβαιοῖ : «τὸ μαρτύριον, ἀδελφοί, οὐ τῇ ἀποφάσει κρίνεται μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ προθέσει». Οὐχ ὅταν ἀποκεφαλισθῇ μάρτυς τότε μόνον λαμβάνει τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὥραν ὅπου ἀποφασίσῃ καὶ δώσῃ γνώμην νὰ ὑποφέρῃ πάντα κίνδυνον, καὶ δοκιμάση πᾶσαν ζημίαν, πᾶσαν καταφρόνησιν, πᾶσαν ταλαιπωρίαν, ἀπὸ τότε εἶναι μάρτυς, ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὥραν εὑρίσκεται εἰς τὸν κατάλογον τῶν μαρτύρων, ἀπὸ τότε ἀοράτως ἐτέθη εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ὁ λαμπρότερος καὶ πολυτιμότατος στέφανος τοῦ μαρτυρίου. Ναί, ἀπὸ τότε, λέγω, ποὺ ἐζημιώθη ὁ ἀληθὴς ὀρθόδοξος χριστιανὸς καὶ ἐδιώχθη ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε μιμητῆς τῶν παθημάτων τοῦ Χρίστου, ὁ ὁποῖος, καθὼς μὲ τὴν ἔνσαρκόν του οἰκονομίαν ἡγίασεν ὅλα τὰ στοιχεῖα, οὕτω πως ἡγίασε καὶ μακαρισμοῦ ἄξια ἔκαμε τὰ πάθη, τὰς καταφρονήσεις, τὰς μαστιγώσεις, τὰς ζημίας καὶ ὅσα ἄλλα ἀκολουθοῦν εἰς τοὺς σημερινοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς διὰ τὴν εὐσέβειαν μόνην καὶ Ὀρθοδοξίαν.

Παράδοξον πρᾶγμα τοῦτο, ὑψηλὸν καὶ μεγάλον χάρισμα, ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανὸς νὰ γίνεται μάρτυς, νὰ λαμβάνῃ τοιοῦτον ἀσύγκριτον στέφανον εἰς τὴν τιμὴν καὶ τὸ κάλλος, δι’ ἕνα παραμικρὸν πρόστιμον, διὰ μίαν παραμικρὰν στενοχωρίαν, διὰ μίαν γνώμην, μὲ μίαν ὑψηλὴν ἀπόφασιν ὅπου ἤθελε κάμει μέσα εἰς τὴν καρδίαν του νὰ δοκιμάση ὅτι τοῦ ἔλθη ἀπὸ τοὺς ἐναντίους διώκτας τῆς Ὀρθόδοξου Πίστεώς του.

Μὲ τόσον ὀλίγον, λέγω, νὰ λαμβάνῃ τόσον πολὺ πρᾶγμα, τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου. Τοῦτο πολλὰ δύσκολον φαίνεται εἰς τὴν καρδίαν ἐκείνων ὅπου ἀκόμη δὲν ἤκουσαν πῶς εἶναι ψῆφος, ἀπόφασις, γνώμη τῶν Θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ὄχι μόνον τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, καὶ διὰ τοῦτο ἄκουσον νὰ βεβαιωθῇς ταύτην τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ (λέγω τὸν μακάριον Παύλον). Αὐτὸς εἰς τὴν πρώτην πρὸς Κορινθίους λέγει : «καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω, διὰ τὴν ὑμετέραν καύχησιν ἢν ἔχω ἐν Χριστῷ». Ἐδῶ σημείωσε διὰ νὰ καταλάβῃς ἐκείνο ὅπου σὲ φαίνεται δύσκολον, ὅτι γίνεται ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανὸς μάρτυς, καὶ προτοῦ νὰ ἀποθάνη εἰς τὰ μαρτύρια, καὶ μὲ μόνην τὴν καλὴν θέλησιν, καὶ μὲ μόνον τὸν καλὸν σκοπόν, οὐ τῇ ἀποφάσει μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ προθέσει, καθὼς λέγει ὁ χρυσοῦς. Ἀπὸ ταῦτα τὰ λόγια λέγω, τοῦ μακαρίου Παύλου, «καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω» καὶ ὅμως ἐζοῦσε· λοιπὸν πῶς λέγει ὅτι ἀπέθνησκε; ναί, ἀληθεύει, καὶ ψευδὸς ποτὲ δὲν ἐχώρεσεν εἰς ἐκείνην τὴν τρισόλβιον ψυχήν, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐννοῇς, ὅταν ἀκούης καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω, τῇ προθέσει, μὲ τὸν σκοπόν, μὲ τὴν θέλησιν. Τὸ ἴδιον γνώριζε καὶ διὰ τὸ μαρτύριον, ὅτι κρίνεται ὄχι μόνον τῆ ἀποφάσει, ἀλλὰ καὶ τῇ προθέσει. Καὶ διὰ νά καταλάβης αὐτὰ τελειότερον, ἐνθυμήσου τὰ θεϊκὰ ἐκεῖνα λόγια τοῦ Κυρίου μας, ὅπου διὰ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου ἔλεγε «πρόσευξαι τῷ Πατρὶ σου ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ Πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ, ἀποδώσεί σοι ἐν τῷ φανερῷ». Τάχα ἐκεῖνος ὅπου προσεύχεται ἐν τῷ κρυπτῷ στεφανοῦται ἢ οὐχί; βέβαια, κατὰ τὴν ἀπόφασιν τοῦ Κυρίου μας στεφανοῦται· λοιπὸν καὶ ἐκεῖνος ὅπου βασανίζει τὸν νοῦν ἐν τῷ κρυπτῷ. Καὶ νὰ εἰπῶ φανερῶτερον, ἔρχεται μία ζημία εἰς ἕνα Ὀρθόδοξον γν. χριστιανόν, ἕνα βαρὺ φορολόγημα, μία φυλακή, ἕνας κίνδυνος, νὰ χάση τὴν εὐσέβειαν, νὰ ἀρνηθῇ τὸν Δεσπότην μας Χριστὸν καὶ τὴν Ὁρθόδοξόν του Πίστιν, ἡ νὰ δοκιμάση ἐκείνην τὴν ζημίαν, νὰ ὑπομείνῃ ἐκείνην τὴν σκοτεινὴν φυλακήν, νὰ δοκιμάση κανένα ἄλλο τοιοῦτον πικρότερον.

Αὐτὸς τότε βασανίζει τὴν διάνοιαν, κρίνει, μετρὰ ὡς φρόνιμος, ὅτι αὐτὴ ἡ ζημία, αὐτὴ ἠ φυλακή, οὗτος ὁ πόνος τῶν μαστίγων, εἶναι πρόσκαιρος, ὁλιγοχρόνιος. Τὸ ἀθάνατον κακόν, τοῦτο μὲ προξενεῖ μίαν ζημίαν ἀνίατον, ἀτελεύτητον, ἀθάνατον. Ζημίαν τόσην μεγάλην, ὅση εἶναι τὸ νὰ χωρισθῆ τὶς ἀπὸ τὸν Πλάστην του, καὶ ὄχι μόνον ἀπὸ αὐτόν, ἄλλα καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ κτίσματα, καὶ ἀπὸ ὅλην τὴν οὐράνιον βασιλείαν, καὶ ἀπὸ τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων, καὶ δικαίων, καὶ μαρτύρων, καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν οὐρανόν, καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν γῆν; καὶ νὰ παραδοθῇ, νὰ ριφθῇ, νὰ καταδικασθῆ αἰωνίως μέσα εἰς ἕνα χάος, μέσα εἰς ἕνα σκότος, εἰς ἕνα πὺρ αἰώνιον, καὶ εἰς ἄλλα μύρια.

Ὁ τοιοῦτος, λέγω, ὀποῦ βασανίζει τοιουτοτρόπως τὴν διάνοιαν κρυφίως, κατ’ ἰδίαν, μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, ἐξετάζων τὴν μίαν ζημίαν καὶ τὴν ἄλλην, καὶ ἀποφασίζων, ὅτι προκρίνει νὰ δώση ὅλα ὅσα καὶ ἂν ἔχῃ, νὰ ὑποφέρῃ, ὅσα τοῦ ἔλθωσι, οὗτος τὶ ἄλλο εἶναι, παρὰ μάρτυς, τέλειος; Καὶ ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυ-πτῷ καρδιογνώστης Θεός, τὴν τοιαύτην κρίσιν, τὴν τοιαύτην ὑπομονὴν τῆς μακαρίας ψυχῆς τοῦ γν. Ὁρθοδ. Χριστιανοῦ, βέβαια, στεφανώνει μὲ τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου ἐν τῷ φανερῷ. Καὶ τοιαῦτα κρυφὰ βασανιστήρια καθ’ ἡμέραν γίνονται εἰς τοὺς σημερινοὺς γν. Ὁρθοδ. Χριστιανούς, εἰς ἄλλον πολὺ καὶ εἰς ἄλλον ὀλίγον. Εἰς ἄλλον ζημία χρημάτων, εἰς ἄλλον ζημία τιμὴς καὶ εἰς ἄλλον κακοπάθεια τοῦ σώματος. Καὶ διὰ τούτο οἱ τοιοῦτοι ὅλοι εἶναι μάρτυρες τῇ προθέσει, μὲ τὸν καλὸν σκοπὸν καὶ τὴν καλὴν ὑπομονήν. Καὶ καθένας ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ταλαιπωρημένους γν. Ὁρθοδ. Χριστιανοὺς δύναται νὰ εἴπῃ ἐκεῖνο τὸ τοῦ μακαρίου Παύλου : «Ἡμῖν ἐχαρίσθῃ, τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν». Τοῦτο, λέγω, τὸ Ἀποστολικὸν καύχημα, δύναται νὰ ἔχῃ κάθε πτωχὸς Ὁρθόδοξος, ζημιωμένος, φυλακισμένος, στενοχωρημένος, πιεζόμενος ἀπὸ ἀνάγκες, ταπεινὰ καὶ πτωχικὰ ἐνδεδυμένος, βλέπων τοὺς ἐθνικοὺς εἰς τρυφὴν καὶ πλοῦτον, τοὺς κακοδόξους εἰς παρρησίαν καὶ θάρρος, λαμπροφορεμένους τρυφὴν καὶ σπατάλην, μὲ ἄνεσιν πολλὴν τῆς σαρκός, νὰ ἔχῃ πέρασιν εἰς τοὺς ἐξουσιαστὰς ὁ λόγος τους, τὰ πλούτη τους νὰ μὴ τὰ χωρῇ ὁ οἶκος τους.

Διότι ὅταν βλέπῃ αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια ὁ πτωχὸς καὶ ταλαίπωρος γνήσιος Ὀρθόδοξος Χριστιανός, οὔτε τὰ ἐπαινεῖ, οὐτε τὰ ζηλεύει, ἀλλὰ στρέφει τὸν ὁφθαλμὸν εἰς τὰ ἰδικὰ του μαρτυρικὰ πλούτη, γυρίζει τὸ ὄμμα τοῦ νοὸς εἰς τὰ ἰδικὰ του ἀποστολικὰ χαρίσματα καὶ λέγει : «ἡμῖν ἐχαρίσθη οὐ μόνον τὸ εἰς Χριστὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν». Τοῦτο τὸ ρητὸν ἐξηγῶν ἡ χρυσήλατος σάλπιγξ τοῦ Πνεύματος, λέγει πὼς εἶναι μεγάλον πρᾶγμα τὸ κρίνει, ὅπου εἶναι μεγαλύτερον αὐτὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἀνασταίνῃ τὶς νεκροὺς καὶ νὰ θαυματουργῇ. Βλέπεις πὼς ἡ κακοπάθεια, ἡ ταλαιπωρία, ἠ ζημία ὅπου δοκιμάζει τὶς εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, διότι εἶναι Χριστιανός, ὄχι μόνον δίδει μαρτυρίου στέφανον, ἀλλ’ ἀκόμη εἶναι καὶ μεγαλύτερον χάρισμα, παρὰ τὸ νὰ ἀνάσταίνη νεκροὺς καὶ νὰ κάμνῃ θαύματα; Καὶ ἄκουσον τὰ ἴδια λόγια του χρυσοῦ μας διδασκάλου : «Καὶ γὰρ ἔστιν ὄντως (τὸ πάσχειν ὑπὲρ Χριστοῦ) τοὺς νεκροὺς ἀνιστάν, πολλῷ, καὶ σημεῖα ποιεῖν θαυμαστότερον». Ὦ χάρισμα, ὦ δόξα, ὦ μεγαλοδωρία, ὦ πλοῦτος, ὦ τιμὴ ἀσύγκριτος εἰς τοὺς σημερινοὺς Γνησίους Ὁρθοδόξους Χριστιανούς, τὰ ὁποῖα ὅλα αὐτά, τὰ προξενεῖ ἡ ὁλίγη ζημία, ἡ πρόσκαιρος στενοχωρία, τὸ παραμικρὸν πρόστιμον, ὅπου ὑπομένουν διὰ τὴν ἀγάπην του Δεσπότου μας Χριστοῦ καὶ τὴν τήρησιν τῆς Ὀρθόδοξου αὐτῶν πίστεως. Αλλ’ ἤθελεν ἐρωτήσει τίς : πῶς εἶναι μεγαλύτερον χάρισμα τὸ νὰ πάσχῃ τὶς διὰ τὸν Χριστόν, ἀπὸ τὸ νὰ ἀνασταίνῃ νεκροὺς καὶ νὰ κάμνῃ σημεία; Ἀποκρίνεται ὁ φιλόπτωχος διδάσκαλος Χρυσόστομος εἰς τὸν ἴδιον λόγον, μὲ θαυμαστὴν λύσιν τῆς ἀπορίας, λέγων: Ὅταν ἐσὺ ἀνασταίνης νεκροὺς καὶ κάμνῃς θαύματα, αὐτὸ βέβαια δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὸ τελείωσης, διότι δεσπότης ζωῆς καὶ θανάτου εἶναι μόνος ὁ Θεός, καὶ διὰ τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νὰ δανεισθῆς τοιαύτην δύναμιν, μόνον ἀπὸ τὸν παντοδύναμον Θεόν, καὶ τότε δύνασαι νὰ ἀνασταίνης νεκροὺς καὶ νὰ κάμνῃς θαύματα. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὶ ἀκολουθεῖ; τοῦτο μόνον : Νὰ εἶσαι χρεώστης εἰς τὸν Θεόν, ὅπου σοῦ ἔδωσε τοιαύτην δύναμιν, νὰ ἀνασταίνῃς νεκρούς. Ὅταν δὲ πάσχῃς ζημίας καὶ βάσανα καὶ ἄλλα, ὅσα τώρα δοκιμάζουν οἱ σημερινοὶ γν. Ὁρθοδ. Χριστιανοὶ ὑπὲρ τοῦ Δεσπότου μας Χριστοῦ, τότε ἀκολουθεῖ εἰς τὸν ἑαυτόν σου ἕνα μεγάλο χάρισμα, ὅπου ὑπερβαίνει ἐκεῖνο, τὸ νὰ ἀνασταίνης νεκρούς.

Ποῖον εἶναι αὐτὸ τὸ μεγάλο χάρισμα; Τὸ νὰ κάμνῃς χρεωφειλέτην τὸν Χριστὸν εἰς ἐσέ. Καὶ τοῦτο τὸ προνόμιον ποῖος νοῦς δύναται νὰ τὸ χωρέση; Τὸ πλάσμα, ὁ πηλός, ἕνας ἁμαρτωλός, νὰ ἔχῃ χρεωφειλέτην τὸν Βασιλέα τῶν βασιλέων, τὸν δημιουργὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς, τὸν Πλάστην αὐτοῦ, τὸν Κριτὴν αὐτοῦ, ἐκεῖνον ὀποῦ φρίττει οὐρανὸς καὶ γῆ, ἐκεῖνον ὀποῦ δὲν ἀποτολμῶσι νὰ ἀτενίσωσι τὰ Σεραφείμ, ἐκεῖνον ὅπου συνέχει, κρατεῖ, προνοεῖται, κυβερνὰ τὰ σύμπαντα, αὐτόν, λέγω, ἔχει χρεώστην ἕνας παραμικρὸς χριστιανός, καὶ τοῦτο, διότι μόνον ἔπαθεν ὑπὲρ Αὐτοῦ καὶ ἔδωκε παραμικρὸν πρόστιμον διὰ τὸ Ὁνομά του. Ναί, διὰ τοῦτο ἔγινεν εἰς αὐτὸν χρεωφειλέτης καὶ χρεώστης ὁ Πλάστης καὶ Κριτὴς αὐτοῦ. Ἀπὸ τοῦτο ἂς συλλογισθῆ καθένας, μὲ πόσον δίκαιον λογαριασμὸν ἡ θεόπνευστος ψυχὴ ἐκείνου τοῦ χρυσοῦ μας διδασκάλου (Χρυσοστόμου) εἶπεν, ὅτι μεγαλύτερον χάρισμα εἶναι τὸ πάσχειν ὑπὲρ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸ νὰ ἀνασταίνῃ τις νεκρούς, καὶ ὅτι ἐκεῖνο μέν, τὸ πάσχειν ὑπὲρ Χριστοῦ, κάμνει τὸν Χριστὸν χρεώστην, εἰς, δὲ τὸ νὰ ἀνασταίνῃ νεκρούς, γίνεται ὁ ἄνθρωπος χρεώστης εἰς τὸν Θεόν. Καὶ ἰδοὺ τὰ ἴδια λόγια τοῦ χρυσοῦ μας διδασκάλου : «Ἐκεῖ μὲν γὰρ ὀφειλέτης εἰμί, ἐνταύθα δέ, ὁφειλέτην ἔχω τὸν Χριστόν». Βλέπεις πόσον μεγάλο πρᾶγμα εἶναι τὸ νὰ πάσχῃ καὶ ταλαιπωρῆται τις ὑπὲρ Χριστοῦ; Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἔγινε φανερώτερον καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἥλιον, ὅτι οἱ σημερινοὶ Γνήσιοι Ὁρθόδοξοι μαρτυρικὴν περνοῦσι ζωὴν καὶ εἶναι μάρτυρες τῇ προθέσει καὶ ἔχουσιν ἀξίωμα καί προτέρημα μεγαλείτερον καὶ ὑψηλότερον καὶ ἀπὸ ἐκείνους ὅπου ἀνασταίνουν νεκροὺς καὶ κάμνουν θαύματα, ἤθελαν νὰ ἐνθυμηθῶσι δύο ἀξιοδάκρυτα πράγματα, δύο ἀξιοδακρύτους καὶ ἀπαρηγόρητους δυστυχίας· ἐκείνην, λέγω, τὴν συμφοράν, ὅπου ἠκολοῦθησεν εἰς τὸν Σαπρίκιον, ὅπου μᾶς διηγοῦνται τὰ μηνολόγια, ὅστις καὶ μὲ ὅλον ὅπου ὑπέμεινεν ὅλα τὰ μαρτύρια καὶ ἐδοκίμασεν ὅλα τὰ βασανιστήρια, εἰς τὸ τέλος ὅμως ἐμικροψύχησεν, ἐκεῖ ὅπου ἦτο διὰ νὰ λάβῃ τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἐγύρισεν ὀπίσω καὶ ἔπεσεν εἰς τὸν ὄλεθρον τῆς ἀρνήσεως, καὶ ἔλαβε τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου ὁ κατὰ τὸ ὅνομα καὶ πρᾶγμα Νικηφόρος. Καὶ δεύτερον, τὸ ἀξιοδάκρυτον θέαμα, ὅπου ἔγινεν εἰς τὸν χορὸν τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Ὅπου ἐκεῖ, ὁ ἕνας, καὶ μὲ ὅλον ὅπου ὑπέμεινε τὰ μαρτύρια τῶν ἄλλων, καὶ τὴν γύμνωσιν, καὶ τὴν καταδίκην καὶ τὸν παγετὸν τῆς νυκτὸς μέσα εἰς ἐκεῖνην τὴν λίμνην, τελευταία καὶ αὐτὸς ἔπαθε τὴν ἀξιοδάκρυτον ζημίαν τῆς ἀρνήσεως. Εἰς ταῦτα τὰ δύο, λέγω, φοβερὰ παραδείγματα πρέπει νὰ ἔχουν ἐστραμμένα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς πάντοτε οἱ σημερινοὶ ταλαιπωρημένοι γνήσιοι Ὁρθόδ. Χριστιανοί, καὶ νὰ ὑποφέρουν μέχρι τέλους κατὰ τὴν παραγγελίαν τοῦ Κυρίου, ὅπου εἶπεν: «ὁ ὑπομεῖνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται». Νὰ ὑπομένουν δὲ πάντα μὲ εὐχαριστίαν, εἴτε πτωχεία τοὺς ἔλθει, εἴτε ἀσθένεια, εἴτε τὶ ἄλλο, ἐπειδὴ ἠμεῖς δὲν ἠξεύρομεν ποῖα εἶναι τὰ συμφέροντα εἰς τὴν σωτηρίαν μας. Ἂς ὑποφέρωμεν ἐκεῖνα, ὅπου μᾶς προξενεῦν τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, καθόσον τὰ ἄλλα, ὅσα φαίνονται γλυκὰ εἰς τὴν αἴσθησιν, πολλάκις προξενοῦν τὸν θάνατον. Ταῦτα, τὰ φαινόμενα πικρά, μᾶς γίνονται εἰς ἄφεσι ἁμαρτιῶν, ἐκεῖνα δέ, αὐξάνουν τὴν ὑπερηφάνειαν.

Τέλος, τὰ πικρά, μᾶς προξενοῦν τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἑλκύουν εἰς ἠμᾶς τὸ ἔλεός Του, καθὼς ἐγινεν εἰς τὸν Ἐζεκίαν, ὅπου, ὅταν ἠλευθερῶθη ἀπὸ τὰ κακά, τότε ἀνέβη ἡ καρδία τοῦ εἰς τὸ ὑψος, ἐνῷ ὅταν ἀρρώστησε, τότε ἐταπεινῶθη καὶ ἠγγισεν εἰς τὸν Θεόν. Καὶ αὐτὸς ὁ Ἰσραήλ, ὅταν ἦτο εἰς εὐτυχίαν καὶ ἄνεσιν, τότε ἔπεσεν εἰς τὴν εἰδωλολατρεῖαν ἀλλ’ ὅταν ἐπλήγωσεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς μὲ δικαίαν κρίσιν, τότε ἐζητοῦσαν αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον πρὸς Αὐτόν. Λοιπὸν ἂς ὑποφέρωμεν καὶ ἡμεῖς μέχρι τέλους τὰς θλίψεις καὶ τὰς στενοχώριας, ὄχι μόνον διότι μας προξενοῦν στέφανον μαρτυρίου, καθὼς ἠκούσαμεν, ἀλλὰ διότι στενὴ εἶναι ἡ ὁδὸς ἡ κατὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Κυρίου, καὶ τεθλιμμένη ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, καὶ τοιαύτην ζωὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ἐζοῦσαν ὅλοι οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ, ὅλοι οἱ προωρισμένοι εἰς τὴν οὐράνιον βασιλείαν, διὰ τοῦτα καὶ ὁ μακάριος Παῦλος ἐλεγεν : «ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα, καὶ δουλαγαγῶ μήπως ἄλλοις κηρύξας, αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι». Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια διδάσκων ἠμᾶς, ὅτι πρόξενα μαρτυρίου, πρόξενα τῆς οὐρανίου βασιλείας, ὅσα θλιβερά, ὅσα πίκρα συμβαίνουσιν εἰς τοὺς γν. Ὁρθοδόξ. Χριστιανούς, εἰς τὴν ὁποίαν χαράν, καὶ εἰς τὸ ὑψηλὸν κέρδος τῶν τοιούτων ἀποβλέπων ὁ Κύριος ἠμῶν, μακαρίζει ἐκείνους ὀποῦ τὰ ὑποφέρουσιν ἕως τέλους, καὶ παραγγέλλει νὰ χαίρωνται καὶ νὰ εὐφραίνονται κατὰ πολλά, «μακάριοι ἔστε, λέγων, ὅταν ὁνειδίσωσιν ὑμᾶς, καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ, χαίρετε καὶ ἀγαλλιάσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολλοῖς ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Εἰς τοιαύτην τὴν με-γάλην χαράν, εἰς τοῦτον τὸν ἀσύγκριτον μισθὸν ὅπου προξε-νοῦσι αἱ ζημίαι καὶ θλίψεις, ἀποβλέπων ὁ Κύριος, δὲν ἐλάφρωσε τὰς θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμοὺς ὅπου ἐδοκίμαζε καθ’ ἡμέραν ὁ μέγας Ἀπόστολος αὐτοῦ καὶ ἀξιοθαύμαστος Παῦλος, καὶ μὲ ὅλον ὅπου τὸν ἐπαρεκάλεσε πολλάκις «ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα» λέγει, καὶ ὅμως τοῦ ἀπεκρίθη ὁ πολυεύσπλαγχνος Δεσπότης, «ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθένειᾳ τελειοῦται»· ἀσθένειαν λέγων, τὰς θλίψεις, τοὺς πειρασμούς, τὰς ζημίας καὶ τοὺς διωγμοὺς διὰ τὴν εὐσέβειαν, διὰ τοῦτο καὶ ὁ καλὸς μαθητής, καὶ ἀκούσας, καὶ μαθῶν τὸ τόσον μεγάλον κέρδος τῶν θλίψεων, μὲ εὐχαριστίαν ἔλεγεν, εὐδοκῶ, ἤτοι ἀρέσκομαι, ἀναπαύομαι ἐν ἀσθενείαις, ἤγουν εἰς τὰς θλίψεις μου.

Λέγει ὁ Φιλόσοφος, ὅτι τὰ ζῷα ἐκεῖνα ὅπου ἔχουσι φαντασίαν νὰ εἶναι ὑπέρτερα καὶ τιμιότερα ἀφ’ ὅσα εἶναι ἄμοιρα καὶ γυμνὰ τοιαύτης δυνάμεως τῆς φαντασίας, διότι ἐκεῖνα ἔχουσιν αἴσθησιν τοῦ ἡδέος, καὶ συμφέροντος, καὶ τοῦ λυπηροῦ, καὶ μὲ τὴν φαντασίαν φεύγουσι τὸ λυπηρὸν καὶ ζητοῦσι τὸ γλυκύ. Ὅσα δὲν ἔχουσι φαντασίαν, καθὼς εἶναι οἱ σκώληκες, δὲν ἔχουσι οὐδὲ τοιαύτην χάριν καὶ διάκρισιν τοῦ λυπηροῦ καὶ τοῦ ἡδέος· τοιοῦτοι, εἶναι, χωρὶς φαντασίαν, ὅμοιοι μὲ τοὺς σκώληκας, ὅσοι μὲ τὸ ὄνομα μόνον χριστιανοί. Πόσην τιμὴν καὶ πόσην δόξαν, πόσην εὐγένειαν ἔχει αὐτὸ τὸ ὄνομα, καὶ ποταπὸν λάμπρότατον στέφανον τοῦ μαρτυρίου προξενοῦσιν εἰς τοὺς γνησ. Ὁρθ. Χριστιανοὺς τὰ καθημερινὰ βασανιστήρια, αἱ καθημεριναὶ ζημίαι, δὲν ἐχουσιν φαντασίαν νὰ τὰ ἐνθυμηθῶσι ποτέ, ἀλλ’ ὡσὰν σκώληκες εὐθὺς ὅπου τοὺς ἔλθη μία ἐπιθυμία, μία κακὴ ὄρεξις, μία παραμικρὰ στενοχωρία, παρευθεύς προδίδουσι τὸ ἔντιμον αὐτῶν ὄνομα, ἀφίνουσι τὸν πολύτιμον στέφανον τοῦ μαρτυρίου, διὰ νὰ πληρώσωσι τὸ θέλημα, τῆς σαρκός· τοιούτους μαθητὰς τῶν σκωλήκων θέλεις ἴδῃ πολλούς, ὅπου ποτὲ δὲν ἐφαντάσθησαν πόσην τιμὴν ἔχει ἡ θλίψις, πόσου μακαρισμοῦ ἄξιοι οἱ ζῶντες εἰς τὴν στενὴν ὁδὸν τῆς οὐρανίου ζωῆς, καὶ διὰ τοῦτο πότε μὲν ὡς ἄλλος Σαπρίκιος πίπτουσιν εἰς τὴν εἰδωλολατρείαν τῆς κοιλίας, θεοποιοῦντες τὴν γαστέρα κατὰ τὴν προφητείαν τοῦ μακαρίου Παύλου, πότε δὲ εἰς ἄλλο πάθος τῆς ἀλόγου ὀρέξεως. Ὅσοι δὲ ἔχουσι φαντασίαν εἶναι ὅμοιοι μὲ τὰ τίμια ζῷα ὅπου γράφουσιν οἱ φιλόσοφοι : αὐτοὶ ἔχουσι ὁρθὴν κρίσιν, ἔχουσι δύναμιν νὰ ἀποφεύγωσι κάθε λυπηρὸν καὶ νὰ ζητώσι τὸ ἡδύ, ἐνθυμοῦνται καθ’ ἡμέραν τὸ τίμιον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποτὲ δὲν φεύγει ἀπὸ τὴν φαντασίαν τους, ὅτι εἶναι συγγενεῖς Χριστοῦ, ὅτι εἶναι κοινωνοὶ θείας φύσεως κατὰ τὸν Ἀπόστολον Πέτρον, πάντοτε, φαντάζονται ὅσα ἤτοιμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν, πάντοτε διανοοῦνται ποῖον στέφανον, ἀμάραντον, ἀθάνατον, πολυτιμότατον μαρτυρίου προξενεῖ εἰς αὐτοὺς ἡ ταλαιπωρία τοῦ σῶματος, ἡ γύμνωσις, αἱ ζημίαι, αἱ θλίψεις, καὶ διὰ τοῦτο, ὅταν τοὺς ἔλθη κανένας διωγμός, κανένας κίνδυνος ζημίας πλούτου, ἢ δόξης, εὐθὺς ἐνθυμοῦνται ἐκείνην τὴν μακαρίαν φωνὴν τοῦ Ἰὼβ, «γυμνὸς ἀπὸ πλοῦτον, ἀπὸ δόξαν, ἀπὸ τιμὴν ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι».

Εἰς τοὺς τοιούτους λόγους ὅταν ἔλθη καμία κακὴ ὄρεξις ἀλόγου ἐπιθυμίας, γαστριμαργίας, ἢ φιληδονίας, παρευθὺς μὲ τὴν καλὴν φαντασίαν ἐνθυμοῦνται, ὅτι αὐτὰ τὰ πάθη εἶναι ἀλόγου ὀρέξεως εἶναι ἀλλότρια, ξένα, ἀνοίκεια της λογικῆς ψυχῆς καὶ μάλιστα ἐκείνης ὅπου εἶναι χρισμένη, ἡγιασμένη, ποτισμένη μὲ αὐτὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μεγαλείτερον, ἐνδεδυμένη αὐτὸν τὸν Χριστόν.

Μὲ ταύτην τὴν καλὴν φαντασίαν, οἱ τοιοῦτοι εὐγενικοὶ ὁρθόδοξοι γν. χριστιανοί, νικώσι τὰ πάθη τῆς σαρκός, ἐξορίζουσι τὰ θελήματα τῆς ἀλόγου ὀρέξεως ἐνθυμοῦνται πόση δόξα, πόση τιμή, πόση χαρά, πόση εὐφροσύνη, πόση παρηγορία ἀκολουθεῖ εἰς ἐκείνους τοὺς γνησίους ὀρθοδόξους χριστιανούς, ὅπου ἀφ’ οὐ περάσωσι τὸ ὀλίγον διάστημα ταύτης τῆς δυστυχισμένης ζωῆς μὲ ζημίας, μὲ καταφρονήσεις, μὲ προστίματα, συχνὰ φθάνει εἰς αὐτοὺς τὸ τέλος, ἔρχεται ἡ ἡμέρα τῆς ἀνταποδόσεως, βλέπουσιν Ἀγγέλους χαροποιούς, ἄλλος τοὺς δείχνει τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, ἄλλος τὸν στέφανον τῆς ταπεινοφροσύνης, ἄλλος τὸν τῆς νηστείας, ἄλλος τὸν στέφανον τῆς ἐγκρατείας, καὶ ἄλλος τὸν στέφανον τῆς ἁγνῆς, ὀρθῆς καὶ ὑγιοῦς πίστεως. Μὲ τοιαύτην προϋπάντησιν τῶν Ἀγγέλων, μὲ τοιαύτην παρηγορίαν, ἀπέρχονται εἰς τὸν στεφανοδότην Θεόν, ὅσοι ἔχουσι φαντασίαν τοῦ βασιλικοῦ καὶ τιμημένου ὀνόματος. Λοιπὸν καὶ ἠμεῖς, τοὺς τοιούτους ἂς μιμηθῶμεν, ἂς μισήσωμεν τοὺς ὁμοιάζοντας μὲ τοὺς σκώληκας, τοὺς γυμνοὺς ἀπὸ φαντασίαν, ἐκείνους ὀποῦ δὲν ἐχουσιν αἴσθησιν τῶν ἀποκειμένων ἀγαθῶν, καὶ ἂς ὑποφέρωμεν ἀνδρείως, εὐχαρίστως, μεγαλοψύχως ὅσα μᾶς ἔρχονται ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Δεσπότου μας Χριστοῦ καὶ τῆς Ὁρθοδόξου μας Πίστεως, ἵνα ἀξιωθῶμεν καὶ τοῦ μαρτυρικοῦ στεφάνου, ὅν ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν, καὶ τοῖς ὑπομένουσιν δι’ αὐτὸν πολλὰς ζημίας καὶ ταλαιπωρίας, οὗ γένοιτο πάντας ἠμᾶς ἀξιωθῆναι τῇ χάριτι καὶ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὦ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων Ἀμήν.

Οἱ μεθ’ ὑπομονῆς καὶ αὐταπαρνήσεως ἐμμένοντες εἰς τὰ ὑπὲρ τοῦ ἱεροῦ ἠμῶν ἀγῶνος, θέλουν συναριθμηθῇ, οἱ μὲν ἄνδρες μετὰ τῶν μεγάλων Μαρτύρων Ἀγ. Γεωργίου, Δημητρίου καὶ Προκοπίου κλπ., αἱ δὲ γυναῖκες μετὰ τῆς Ἀγ. Μεγάλομάρτυρος Αἰκατερίνης, Βαρβάρας, Μαρίνης κ.λ.π. Μεταονείτε, βιασθῆτε, ἀγωνισθῆτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καὶ οὐ μόνον εἶπεν ὁ Κύριος Ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός : «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, ἀλλὰ καὶ βιαστῆτε...». Ἔφθασεν ὁ καιρὸς καὶ ἤγγικεν ἡ ὤρα : Μακάριος οὖν ὁ ἔχων ἑαυτόν, τέκνα μου, ἕτοιμον πρὸς τὸ μέγα ταξείδιον τῆς ποθητῆς μας Πατρίδος, εἰς τὸ ὁποῖον οὐδεῖς ὁ συνοδεύων, εἰμὴ τὰ καλὰ ἔργα καὶ ἡ ὀρθὴ καὶ ἀκριβὴς τήρησις τῆς Ὁρθοδόξου Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ πίστεως.

Πατρικῶς τὲ οὖν ἐπευχόμενοι ὡς καὶ εὐλογοῦντες, καὶ ἐνθέρμως πρὸς Φιλάνθρωπον Κύριον δεόμενοι, ἐπευχόμεθα ἀδιαλείπτως, ἵνα καταξιωθῆτε ἐπιτυχεῖν ἅπαντες τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας. Ἀμήν.

Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρὶῳ ὦ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἅγιῳ καὶ Ζῷοποιῷ Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος, δι’ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μεθ’ ὑμῶν ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου, ἐν Κυρίῳ πνευματικὰ καὶ περιπόθητα. Ἀμήν.

Ὀ ἐν Ἐπισκόποις ταπεινότατος καὶ ἐλάχιστος διάπυρος πρὸς Κύριον εὐχετης

Ὁ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, 1936 Ἁγιορείτης Κρής.

ΝΟΥΘΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

Ἐξ Ἁγίου Ὅρους. Πρὸς ἄπαντα τὰ Πνευματικά του τέκνα Ἀθηνῶν καὶ Πειραιῶς.

ΝΟΥΘΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

Ἐξ Ἁγίου Ὅρους. Πρὸς ἄπαντα τὰ Πνευματικά του τέκνα Ἀθηνῶν καὶ Πειραιῶς.

Ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας ὁρθοδόξους Χριστιανούς, πάνυ νουθετική καὶ κατανυκτική καὶ λίαν ὡφέλιμος, τοῖς θέλουσι σωθήναι.

Ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης καὶ τῆς παρακλήσεως ὡς καὶ ἀγάπης εἴη μεθ' ὑμῶν. Ὁ μένων ἐν τῆ ἀγάπη ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ. Ἐν τούτῳ γνώσεται ὁ κόσμος, λέγει ὁ Χριστὸς ἐν Ἱερῷ Εὐαγγελίῷ, ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστέ, ἐὰν ἀγάπην πρὸς ἀλλήλους ἔχετε. Δώη ἡμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν... ὠς καὶ εἴη μεθ' ἡμῶν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς Ζωῆς ἡμῶν μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν. Ἀδελφοί ἐν Κυρίῷ ἀγαπητοί καὶ περιπόθητά μας ἐν Κυρίῳ τέκνα, πατρικῶς τε καὶ ἐγκαρδίως ὀλοψύχως ἐπευχανασπαζόμενος ἐν Ἁγίω φιλήματι, πνευματικῶς οἱ ἐλάχιστοι εὐλογοῦμεν. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκα ὅτι διὰ τῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Παναγίας μας Π. ἀκοίμητων Πρεσβειών, ὑγιαίνομεν, τὸ αὐτὸ δὲ καί δι' ὑμᾶς ποθοῦμεν, μᾶλλον πνευματικῶς ἀδιαλείπτως εὐχόμεθα ἐνθέρμως πρὸς Φιλάνθρωπον Κύριον, καὶ ἡμερονυκτίως δεόμεθα ὑπέρ τῆς πολυτίμου ἀθανάτου ψυχῆς ὐμών σωτηρίας, ὡς καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου. Πολλῷ μᾶλλον ὑπὲρ τῆς ὁρθοδόξου ἡμῶν ἁγίας καί ἀμωμήτου πίστεως, τῆς Μητρός μας Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς μιᾶς, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς, ἴνα ἐμμένετε στερεοί καὶ ἀκλόνητοι, μέχρι τέλους τῆς Ζωῆς ἠμῶν, ἔστω καὶ διὰ μυρίων κακώσεων, καὶ φυλακίσεων λέγω καὶ ἐξοριῶν καὶ παντοδαπῶν ἄλλων θλίψεων, ὡς καὶ αὐτού τοῦ διὰ σταυροῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, παρὰ νὰ δεχθήτε τὸ κακόδοξον, παρὰ τῶν σημερινῶν μισθωτῶν ποιμένων μᾶλλον προβατοσχήμων λατινοφράγκων, ἂς εἴπωμεν, ἱερέων καὶ ἀρχιερέων, τῶν βιαζόντων σήμερον τοὺς ὁρθοδόξους Χριστιανούς, ὅπως ἀφήσουν τὰ πάτρια αὐτῶν τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀκολουθήσουν τὰ τῶν αἰρετικῶν δεινῶν Φράγκων κακοδόξων οἵτινες διὰ τῆς ἀπατηλῆς, μᾶλλον διαβολικῆς αὐτῶν πλάνης τε καὶ ἀπάτης, διὰ τῆς τοῦ νέου ἡμερολο-γίου ἐφαρμογῆς, ἐξηπάτησαν πολλούς, σχεδόν ἅπαντας. Ἀλλὰ ἂς ἀκούσουν τὴν τοῦ Δεσπότου φωνήν : «Σύ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτη τῇ πέτρα οἱκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι Ἅδου, οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Καὶ ἂς ἀκούσουν τὴν τοῦ Θ. Παύλου, Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολήν, «εἴ τις εὐαγγελίζεται ὑμῖν, παρ' ὅ ὑμῖν εὐηγγελισάμην, κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ ἀνάμεθα ἔστω». Ὡς καὶ τὸ τῆς ἁγίας Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου : «Ὁστις ἀθετεῖ ἔγγραφον ἢ ἄγραφον παράδοσιν, ἐκκλησιαστικήν, ἀνάθεμα ἔστω». Καὶ ἀπόβλητος οὗτος νὰ γίνεται τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ὁμηγύρεως. Καὶ μετὰ τοῦ διαβόλου συγκαταδικασθήσεται. Ὅμως μάθετε καὶ τοῦτο. Ὅτι μόνη ἡ πίστις οὐ σώζει τὸν ἄνθρωπον ἄνευ τῶν ἔργων. «Πίστις ἐκτὸς τῶν ἔργων νεκρὰ ἐστί». Διότι καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίττουσι, καὶ δημοσίως τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κηρύττουσιν. «Τί ἐμοί καὶ Σύ Ἰησοῦ, Ὑιὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» Ἀλλὰ ἡ πίστις μᾶλλον πρὸς περισσοτέραν αὐτῶν κατάκρισιν καὶ καταδίκην. Οὕτω πως, πολλῲ μᾶλλον πρὸς κατάκρισιν γίνεται καὶ αἰώνιαν κόλασιν τοῦ βαπτισθέντος ὁρθοδόξου Χριστιανοῦ, τοῦ μὴ φυλάττοντος τὰς συνταγὰς καὶ συνθήκας τοῦ ἁγίου αὐτοῦ βαπτίσματος. Ὅπου ἀπεδοκίμασε τὸν Σατανᾶν καὶ ἀπε-τάξατο αὐτῶ, καὶ πάλιν κάμνει τὰ ἔργα του, χορούς, θέατρα, μαγείας κλπ. Ἐπίσης τοῦ μὴ φυλάττοντος τὰς 10 τοῦ Θεοῦ Ἁγίας Ἐντολάς, ὡς καὶ τὰς ἐν Ἱερῷ Εὐαγγελίῷ συμβουλὰς καὶ παραγγέλματα, ὡς καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Θ. Πατέρων τοὺς κανόνας, ἀλλ' ἀθετούντος καὶ καταφρονοῦντος αὐτάς. Οὖτος ὡς ὁ ἐθνικὸς καταφρονεῖ καὶ ἄπιστος λογισθήσεται, κατὰ τὴν τοῦ προφήτου Ἡσαΐου φωνήν (ὅταν ὁ ἀσεβής φθάσει εἰς βάθος κακῶν καταφρονεῖ). Καὶ : Εἰς ἀσύνετου καρδίαν πνεῦμα Θεοῦ οὐκ εἰσελεύσεται· εἰ δὲ καὶ εἰσελεύσεται, ταχέως ἐξελεύσεται.

Καὶ διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην, τῆς πρὸς τὰ θεῖα καταφρονήσεως, ἀπιστούντες τινές, καὶ μὴ παραδεχόμενοι τὰ ἐπτά δόγματα τῆς Ὁρθοδόξου Μεγάλης μας Χριστοῦ Ἐκκλησίας, (ἅτινα εἰσίν : α) Ἡ προσκύνησις τῆς Ἁγ. Τριάδος, β) Ἡ Θεότης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γ) Ἡ ἔνσαρκος οἰκονομία, δ) Ἡ παρθενία τῆς Θεοτόκου (πρὸ τόκου, ἐν τόκῳ μετὰ τόκον Παρθέντος μείνασα). ε) Ἡ προσκύνησις τῶν Ἁγίων εἰκόνων, στ) Ἡ Ἀθανασία τῆς ψυχῆς καὶ ζ) Ἡ μέλλουσα ζωή), θεία ἐγκαταλείψει ἀλεί αὐτοκτονοῦσιν. Οἱ ἀπιστοῦντες ὁμως καὶ μὴ παραδεχόμενοι τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς -6ον δόγμα- ἂς ἀκούσουν : «Οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαύλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως». Καὶ περὶ τῆς μελλούσης ζωῆς -7ον δόγμα- ἂς ἀκούσουν: «Καὶ ἀπελεύσονται οἱ μὲν εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ εἰς ζωήν αἰῶνιον». Ἀλλ' ἄραγε ὁ βαπτισθείς ὁρθόδοξος χριστιανός, δικαιοῦται καὶ σώζεται ἄνευ ἔργων; Οὐχί. Διὰ τοῦτο ὀφείλει : α) Νὰ κράτη τὴν πίστιν τὴν ὁρθόδοξον καθῶς τὴν παρέλαβεν, (οὐχί ὥς νῶν, οἴμοι, μὲ τὸ τῶν Φράγκων πορευόμενος λεγόμενον Νέον ἡμερολόγιον τῶν σχισματικῶν καὶ κακοδόξων, ὡς ἐξακολουθοῦν νὰ πράττουν πολλοὶ ἀρνηθέντες τὰ πάτρια τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας). β) Νὰ φυλάττη τὰς νομοθετημένας νηστείας ὑπὸ τῶν Ἀγίων Ἀποστόλων καὶ Θεῖων Πατέρων, τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων 39 καί 69 λεγόντων: «Ὁ καταλύων τὰς Τετράδας καὶ Παρασκευάς ὅλου τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥς καὶ τὰς ἀγίας 4 Τεσσαρακοστάς, εἰ μὲν κληρικὸς καθαιρείσθω, εἰ δὲ λαϊκὸς ἀφοριζέσθω, ἐκτὸς μόνον σωματικῆς ἀσθενείας». Ὡς γὰρ καὶ ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Πατριάρχης Ἀλεξα-νδρείας λέγει : «Ὅτι διὰ τοὺς καταπατοῦντας τοὺς ἀνωτέρω Ἀποστολικοὺς κανόνας, καὶ καταφρονητικῶς ἄνευ ἀσθενείας καταλύοντας κρέας καὶ ὁψάριον, ἡ καταδίκη καὶ ἡ κόλασις εἶναι αἰώνιος, ἐν τῆ Β΄ φρικτῆ Χριστοῦ παρουσία καὶ ἡ μερίς αὐτῶν θὰ εἶναι ὡρισμένως μετὰ τῶν θεοκτόνων καὶ σταυρωσάντων, τὸν Κύριον». γ) Νὰ ἐξομολογήται τὰς ἀμαρτίας του καὶ νὰ συγχωρῇ τοὺς ἀδελφούς του. Οἱ μὴ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν πνευματικοῖς πατράσιν (ἀλλ' ὡς οἱ διαμαρτυρόμενοι - προτεστάντες - λέγουσιν ὅτι εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἐξομολογοῦνται) καὶ ἀνεξομολόγητοι τολμῶσιν, ὅπως μετάσχωσι τῶν Ἄχραντων Χριστοῦ Μυστηρίων, Ἀγίας Κοινωνίας, ὡς καὶ ἄνευ τῆς διαλλαγῆς καὶ συγχωρήσεως τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν, κατὰ τὸ : «πρώτον καταλάγηθι τοῖς σὲ λυποῦσιν, ἔπειτα θαρρῶν, μυστικὴν βρώσιν φάγε», καὶ τὸ ἔτερον περὶ συγχωρήσεως : «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὁφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὁφειλέταις ἡμῶν». Οὕτω πως, ὅστις ἀφήση τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ τὰ παραπτώματα, ἀφήσει αὐτῷ καὶ ὁ Πατὴρ ὁ Οὑράνιος τὰ παραπτώματα αὐτοῦ. δ) Νὰ μὴ κατακρίνη : «Μὴ κρίνετε καὶ οὐ μὴ κριθῆτε». ε) Νὰ μὴν ορκίζεται : «Μὴ ὁμνύετε μήτε τὸν οὐρανόν, μήτε τὴν γήν, μήτε ἄλλον τινὰ ὅρκον· ἥτω ὑμῖν τὸ ναί, ναὶ καὶ τὸ οὐ, οὐ, τὸ δὲ περισσὸν ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστί». Ἐν γένει ὅσα ἐν Ἰερῶ Εὐαγγελίῷ καὶ Θεοπνεύστῳ γραφῆ φαίνονται αὐτὰ ἀκριβῶς νὰ τηρῆ καὶ φυλάττη καὶ οὐτῳ δυνηθῇ νὰ σώση τὴν ψυχὴν αὐτοῦ. «Διότι εἰ ὁ δίκαιος μόλις σώζεται, ὁ ἁμαρτωλὸς ποὺ φανεῖται;» Καὶ ὡς ἐν Ἰερῷ Ἐυαγγελίῷ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς λέγει : «Τὶ γὰρ ὡφελήσει ἄνθρωπος, ἐὰν ὅλον τὸν κόσμον κερδήση καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Καὶ τὶ δώσῃ ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» Ὁ γὰρ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου γεννηθέντος ἐν κόσμῳ οὖτος ἐστί : νὰ σώση τὴν πολυτίμητον καὶ ἀθάνατον ψυχήν του, ἦς καὶ ὅλος ὁ κόσμος οὐκ ἐστίν ἀντάξιος. Ὅμως, διὰ τῆς μεγάλης αὐτοῦ βίας, («ἡ γὰρ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καὶ οἱ βιασταί αὐτὴν ἀρπάζουν») καὶ διὰ τῆς τηρήσεως καὶ ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ θεοῦ θὰ σώση τὴν πολυτίμητον ψυχή του. Καὶ πάλιν τονίζω, διὰ τῆς πολλῆς καὶ μεγάλης βίας, διότι ὁ Κύριος μᾶς λέγει : «Βιασθήτε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης, εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν στενὴ γὰρ ἡ ὁδὸς ἠ εἰς οὐρανούς ἀνάγουσα, καὶ ὁλίγοι δι' αὐτῆς. Πολλοὶ γὰρ κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί. Πλατεία δὲ καὶ εὐρύχωρος ἡ εἰς ἀπώλειαν, καί πολλοὶ δι' αὐτῆς». Διὰ τοῦτο «γρηγορείτε», ἀκούομεν πολλάκις... Διότι γεννηθέντος μὲν τοῦ ἀνθρώπου διὰ δὲ τῆς ἐπαράτου ἀκηδείας, & θανάσιμου ἁμαρτίας, ἀμελείας τε καὶ ραθυμίας κολασθέντος, (ὅπερ μὴ γένοιτο! Χριστὲ Βασιλεῦ!), καλύτερον μυριάκις νὰ μὴ ἐγεννᾶτο, ἵνα μὴ αἰωνίως κολάζεται. «Προσεύχεσθε, ἵνα μὴ πειρασθήτε», ὡς καὶ «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστείτε, τοῦτο γὰρ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ ἐν ὑμῖν, ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ. Ἀδελφοί, τὸ πνεύμα μὴ σβέννυτε, πάντα δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε». Ὅμως τὰ πάντα διὰ τῆς ὑπομονῆς : «Ἐν τῇ ὑπομονῆ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν». Καὶ ἡ ἀδιάλειπτος προσευχή, καὶ ἐν τῷ νόι, καὶ ἐν τῇ καρδία καὶ ἐν τῆ γλώσση, ἠμέραν καὶ νύκτα, ὥραν τε καὶ στιγμὴν νὰ μελετάται καὶ νὰ εὐρίσκεται ἔκαστος ὁρθόδοξος χριστιανὸς ἀείποτε προσευχόμενος μετὰ μεγάλης εὐλάβειας καὶ ἀγάπης τοῦ γλυκυτάτου Παναγίου ὀνόματος τῆς κατανυκτικωτάτης καὶ ἀγιωτάτης εὐχῆς ταύτης. «Κύριε ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, Ὑιὲ καὶ λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος, διὰ τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἀγίων ἐλέησόν με τὸν ἀμαρτωλόν». Ἢ καὶ συνοπτικώτερον; «Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με». Πάντες γὰρ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, καὶ Θείοι Πατέρες λέγουσιν, ὅτι διὰ ταύτης τῆς ἀκαταπαύστου Παναγίας αὐτῆς εὐχῆς, οὐ μόνον τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου θανατώνονται, καὶ τελείως ἐξαλείφονται, ἀλλὰ καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἁγιά­ζεται. Ὡς ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρειοπαγίτης λέγει : «Ἐκτὸς τοῦ θεωθήναι σωθήναι, ἀδύνατον». Ὠς καὶ Δαβίδ ὁ Προφήτης : «Ἐγὼ εἴπα, Θεοί ἐστέ καὶ ὑιοί Ὑψίστου πάντες (κατὰ χάριν), ἡμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήσκετε καὶ ὡς εἶς τῶν ἀρχόντων πίπτετε» (ἐννοεῖ τὸν ἐωσφόρον πεσόντα δι' ὑπερηφανείαν)· καὶ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος περὶ τῆς εὐχῆς λέγει : «Μνημονευτέον Θεοῦ, μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον». Καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας: «Ὁνόματι Ἰησοῦ, μάστιζε πολεμίους» (δέρνετε τοὺς δαίμονας). Ὁ δὲ τῶν ἐθνῶν κήρυξ, Θεῖος Παύλος Ἀπόστολος, λέγει : Ἐν τῷ ὁνόματι αὐτοῦ, πὰν γόνυ κάμψει, ἐπουρανίων, καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθόνιων καὶ πάσα γλώσσα ἐξομολογήσεται, ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ὁ δὲ Χρυσορρήμων Ἅγιος Ιωάννης Χρυσόστομος λέγει (ταπεινούμενος) : Ἕκαστος τῶν Χριστιανῶν, ὡς ἤκουσα παρὰ τῶν πατέρων, εἴτε ἐργάζεται, εἴτε περιπατει, ἢ ὁμιλεῖ, ἢ τρώγει καὶ εἴ τὶ ἄλλο ἔργον ποιεῖ, ἡμέραν τε καὶ νύκτα, ἀκαταπαύστως νὰ λέγη τὴν παναγίαν εὐχήν : Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ. Ἄλλως – φοβερὸς καὶ φρικτὸς ὁ τοῦ Ἁγίου λόγος - δὲν εἶναι Χριστιανός. Ἡ σημερινὴ ὅμως ἐλεεινή, ἀξιοθρήνητος καὶ ἀξιοδάκρυτος κατάστασις τῶν χριστιανῶν, προέρχεται ἐκ πολλῶν αἰτιῶν, καὶ μᾶλλον ἐκείνης τῆς τοῦ φιλοσόφου Πλουτάρχου λέγοντος : «Δεινόν γε ἡ ἄγνοια καὶ πολλῶν κακῶν αἰτίαν ἀνθρώποις γίνεται». Πρὸ πάντων δηλ. ἐκ τῆς στερήσεως τῶν θείων θρησκευτικῶν Ἐκκλησίας μας Ὁρθοδόξων Ἰερῶν βιβλίων, πρὸς νουθεσίαν καὶ ὑποστήριξιν, ὡς καὶ ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ λέγει : «Ἐρευνάτε τὰς γραφάς, ὅτι ἐν αὐταῖς (Θ. Γραφαῖς) εὐρήσετε ζωὴν αἰώνιον». Λοιπὸν ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μὴ παρίδητε, πάνυ ἐκλιπαρῶ καὶ δέομαι, τὰς τοῦ ἐλαχίστου πνευματικοῦ σας Πατρὸς πνευματικὰς ψυχοσωτηρίους συμβουλὰς καὶ δι' ἀγάπην τοῦ δι' ἡμᾶς Σταυρὸν καὶ θάνατον ὑπομείναντος καὶ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἐκχέοντος τὸ πολυτίμητον αὐτοῦ αἶμα, ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Φροντίσατε, ζητήσατε καὶ ἀγοράσατε τὰ 2 θεία καί θεόπνευστα ὡφελιμώτατα καὶ κατανυκτικώτατα βιβλία θρησκευτικά. Τὰ α) Θύρα Μετανοίας καὶ τὸ β) Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία.

Καὶ ἂν τοῦτο ποιήσητε, διὰ τὴν πρὸς ἡμᾶς τοὺς ἀναξίους ὑπακοὴν (ὑπακοὴ γὰρ ζωή, παρακοὴ δὲ θάνατος), διὰ τῆς ἐπιμελουμένης καθημερινῆς μελέτης τε καὶ προθυμοποιουμένης, μετὰ θείου ζήλου καὶ πόθου ἀδιάλειπτου ἀναγνώσεώς σας, οὐ μόνον ἐλπίζω εἰς τὴν μεγάλην καὶ ἄκραν φιλανθρωπίαν τοῦ Παναγάθου καὶ Φιλανθρώπου Θεοῦ, Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγοντος : («Οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν», καὶ «χαρὰ μεγάλη γίνεται ἐν τῷ Οὐρανῷ ἐπὶ ἐνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». Καὶ «οὺ θελήσει θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὸ ἐπιστρέψει καὶ ζῆν αὐτόν». Καὶ «οὐ χρείαν ἔχουσιν οἰ ἰσχύοντες Ἰατροῦ, ἀλλ' οἱ κακῶς ἔχο­ντες») πιστεύω ἀκραδάντως καὶ ἀδιστάκτως, ὅτι ὅς τὰς ἐμᾶς συμβουλὰς τοῦ ταπεινοῦ ἀκούσει, ἀλλὰ καὶ ταχέως, διὰ τῆς θείας χάριτος, καὶ Παναγίων πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Παναγίας μας, καὶ Ἁγίων Πάντων, ἐκ παλαιοῦ ἀνθρώπου νέος θὰ ἀναγεννηθῇ, καὶ τὴν καλὴν ἀλλοίωσιν, ἐν ταὐτῷ θὰ ἴδη, μετ' ἐκπλήξεως καὶ θαυμασμοῦ, καὶ μετὰ μεγάλης εὐχαριστήσεως ὡς καὶ δοξολογίας ἀγαλλόμενος καὶ ἐκθαμβούμενος γονυκλινῶς καὶ μετὰ δακρύων θὰ προσκυνῇ τὸν ἐν Τριάδι Ἕνα Θεόν, κραυγάζων : «Αὔτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιάς τοῦ Ὑψίστου».

Ἢν ἀείποτε εὐχόμενος, δεόμεθα ἐπιτυχεῖν, καὶ ἀξιωθήναι ἅπαντας τῆς οὐρανίου δόξης καὶ Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτήρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὦ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰώνας τῶν αἰῶνων. Ἀμήν. Γένοιτο! Αὐτὰ ἐν συνόψει καὶ πολλὴ σπουδὴ καὶ μεγάλη βία γράφω καὶ αὗθις ἐπευχανασπαζόμενος ἅπαντας.

Ὁ ὑμέτερος Πνευματικὸς Πατήρ ὁ ἐν Ἰερομονάχοις ἐλάχιστος ΜΑΤΘΑΙΟΣ. Ἁγιορείτης Ἐν Ἁγίω Ὄρει τῆ 16η Δεκεμβρίου 1925

ἘΚΛΟΓΗ ΓΝΩΜΙΚΩΝ ΣΥΝΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ !

Μεγ.Βασιλείου. Ἡ ἀργία εἶναι ἡ ἀρχὴ γιὰ κάθε κακό.

Ἀγ.Γρηγορίου Θεολ. Ἀρχὴ τοῦ κακοῦ, τὸ ἀμελῆσαι τὸ ἀγαθὸν.

Ἀγ.Ἰωάννου Χρυσοστόμου. Ἀρχὴ τῆς ἀμέλειας καὶ τῆς ἀδιαφορίας εἶναι ἡ ἀναβολή.

Ἀγ.Μᾶρκου Ερημ. Ἀπὸ τὴν φιληδονία προέρχεται ἡ ἀμέλεια, καὶ ἀπό τὴν ἀμέλεια ἡ λησμοσύνη.

Ἀγ.Νείλου. Ἄρχοντας τῶν δαιμόνων εἶναι ὁ Σατανᾶς, ἐνῶ τῶν παθῶν ἡ γαστριμαργία.

Ἀγ.Νείλου. Ἡ εἴσοδος μέσα μας αἵματος συντελεῖ στὴν ἔξοδο τοῦ πνεύματος.

Ἀγ.Ἰωάν. Κλίμ. Γιὰ τοὺς κοσμικοὺς «ρίζα πάντων τῶν κακῶν ἡ φιλαργυρία», ἐνῶ γιὰ τοὺς μοναχοὺς ἡ γαστριμαργία.

Ἀγ.Νείλου. Τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου τὶς σκοτίζει ἡ ὁμίχλη, καὶ τὸν νοῦ ὁ παχὺς ἀτμὸς ποῦ ἀναδίδουν οἱ τροφές.

Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. Στὸ φιλήδονο σῶμα δὲν κατοικεῖ ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ,

Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρου. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸ σῶμα του, δὲν θὰ ἐπιτύχη τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ.

Ἀγ.Νείλου. Κάθε φιλήδονος εἶναι ἐχθρὸς τῆς ἡσυχίας.

Ἀγ. Νείλου. Ἄν ἔχεις πλοῦτο, σκόρπιζέ τον. Ἄν ὅμως δὲν ἔχεις, μὴ συγκεντρώνεις.

Μεγ.Βασιλείου. «Ὅσον οὖν πλεονάζεις τῷ πλούτῳ, τοσοῦτον ἐλλείπεις τῇ ἀγάπῃ».

Ἀγ.Γρηγορίου Θεολ. «Μνημονευτέον μᾶλλον Θεοῦ· ἢ ἀναπνευστέον».

Τῶν Πατέρων. Ἡ προσευχὴ ἐνεργεῖ διπλὰ, ἑμᾶς φωτίζει καὶ τοὺς δαίμονες φλογίζει.

Μεγ.Βασιλείου. Εὐσεβῆς εἶναι ὄχι ἐκεῖνος ποὺ ἐλεεῖ πολλούς, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀδικεῖ κανένα.

Ἀγ.Ἰωάννου Κλίμακος. Ὅπου συνέβη πτῶσις, ἐκεῖ κατεσκήνωσε προηγουμένως ἡ ὑπερηφάνεια.

Ἀγ.Ἰσαάκ Σύρ. Ἄνθρωπος φθάσας γνώναι τὸ μέτρον τῆς ἀσθενείας αὐτοῦ, οὔτος ἔφθασε τὸ τέλειον τῆς ταπεινώσεως.

Ἀγ.Νεκτάριος Ὁ μαθὼν σιγάν, οὖτως καὶ λαλεῖν ἔμαθε· διότι ἡ σιγὴ εἶναι προϊὸν πολλῆς συνέσεως.

Ἀγ.Ἰωάν.Χρυσοστ. Ὅποιος ἔχει γυναίκα πονηρή, νὰ γνωρίζει ὅτι ἤδη ἔχει λάβει τοὺς μισθοὺς τῶν ἀνομιών του.

Τῶν Πατέρων. Τὸ πίπτειν ἀνθρώπινον. Τὸ συγχωρεῖν Θείον. Τὸ ἐμμένειν σατανικόν.

Παρ. 24 Μασ.(30,16) Ἅδης καὶ ἔρως γυναικὸς καὶ γῇ οὐκ ἐμπιπλαμένη ὔδατος καὶ ὔδωρ καὶ πὺρ οὐ μὴ εἴπωσιν· ἀρκεῖ.

Παρ-29,12 Βασιλέως ὑπακούοντος λόγον ἄδικον, πάντες οἱ ὐπ' αὐτὸν παράνομοι.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ἢ ΘΑΝΑΤΟΣ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ † ΑΓ. ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ Κ.Κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Μακάριος ἐκεῖνος ὅστις θέλει φυλάξει καὶ κρατήσει ἕως τέλους τὴν ἀμώμητον καὶ ἁγίαν ἡμῶν Ὀρθόδοξον Πίστιν τῆς Μιᾶς τοῦ Χριστοῦ καὶ Μητρὸς ἡμῶν Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς (ἤτοι τῆς Ἀνατολικῆς) Ἐκκλησίας, καὶ ὑπομείνει ἐν ὑπομονῇ τὰς διαφόρους ἐνδεχομένας θλίψεις, φυλακὰς ἢ καὶ ἐξορίας καὶ λοιπὰς κακώσεις. Ὁ τοιοῦτος θέλει στεφανωθῇ καὶ συναριθμηθῇ μετὰ τῶν Ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων.

Τὴν παναγίαν Πίστιν μας κρατοῦμεν, ἀδελφοὶ μου· φυλάξωμεν δὲ ἅπαντες, πιστῶς, ἀγαπητοὶ μου.

Πρόθυμοι ὅλοι ἄς εἴμεθα διὰ νὰ σταυρωθῶμεν, οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι καὶ νὰ θανατωθῶμεν.

Νὰ μιμηθῶμεν Μάρτυρας, Μυριάδας τῶν Ἁγίων, Προφήτας, Ἀποστόλους μας καὶ τάγματα Ὁσίων.

Εἴθε νὰ μαρτυρήσωμεν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν, Ἁγίαν Πίστην τοῦ Χριστοῦ, Γνησίαν Ἐκκλησίαν.

Μὴ γένοιτο, Παμβασιλεῦ, ποτὲ νὰ Σ’ ἀρνηθῶμεν, Φράγκων δὲ τῶν αἱρετικῶν, ἕνωσιν νὰ δεχθῶμεν.

Γένοιτο, Παναγία μου, πόθοι μας, πληρωθῶσιν, αἱ ταπειναί μας προσευχαί, ὅπως εἰσακουσθῶσιν.

Οὑκ ἀρνησόμεθα Σε φίλη Ὀρθοδοξία, Οὐ φευσόμεθά Σε πατροπαράδοτον σέβας, Οὐκ ἀφιστάμεθά Σου Μῆτερ εὐσέβεια, Ἐν Σοὶ ἐγεννήθημεν, Ἐν Σοὶ ζῶμεν καὶ Ἐν Σοὶ κοιμηθησόμεθα. Εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπέρ Σοῦ τεθνηξόμεθα. Αὔτη ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, Αὔτη ἡ Πίστις τῶν Πατέρων, Αὔτη ἡ Πίστις τῶν Ὁρθοδόξων, Αὐτη ἡ Πίστις τὴν Οἱκουμένην ἐστήριξε. Αὔτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ Πίστις ἡμῶν.

Οἱ Προφήται ὡς εἶδον. Οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν. Ἡ Ἐκκλησία ὡς παράλαβε. Οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν.

Ἡ Οἱκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν. Ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν. Ἡ Ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται. Τὸ Ψεύδος ὡς ἀπελήλαται.

Ἡ Σοφία ὡς ἐπαρρησιάτο. Ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν. Οὕτω φρονούμεν. Οὕτω λαλούμεν. Οὕτω κηρύσσομεν. Αμήν